zondagmiddag, de week is voorbij... nu een week zelfstudie en daarna twee rommelweken waarin ik niet veel naar school hoef. Fijn! Denk ik.. Naar school gaan is wel de drijfveer om door te gaan, je MOEt... Nu mis ik zo die reden... Maar het is wel een lekker idee dat ik even nix hoef.
Verder gaat alles zijn gangetje.Ik doe wat ik moet doen, werk, hou mezelf bezig. Ben druk bezig geweest met het huis schoonmaken, stagedossier in orde maken. Op een of andere manier rommel ik er alleen een beetje aan om bezig te zijn, maar maak ik nix af, laat staan dat ik mezelf kan zetten aan dingen die echt moeten gebeuren (je zou m'n benen moeten zien :P). Maar op deze manier is het leven te leven. Mijn doel is de dag halen, en als ik dan in bed lig, eindelijk even stil, voel ik me leeg... doel gehaald.. wat nu...
Probeer niet te voelen.. geen verdriet over mw, geen angst over hoe het verder moet, geen pijn over de dromen van het verleden.. nix niet...
Ik droom me gek... vanacht 2 uur geslapen.. da's al weer een uur meer dan gisternacht... en ik maar volhouden dat ik mijn huisgenoot die nachtdienst draaide niet thuis heb horen komen...
zondag 27 april 2003
vrijdag 25 april 2003
Donderdagnacht
Okeeej… ik kreeg net de opdracht om na te denken over wat ik nu prezies anders wil in mijn therapie… ehmz… tsja.. kweetniet…
Ja, er iemand zou willen bellen… ik weet niet wat je moet zeggen, maar ik neem aan dat je dat zelf al meteen wist toen je het voorstelde… Zorg dat ze maakt dat ik me beter voel pliez… the feelings inside are killing me… plies, make it stop….
Therapie dan. Ohwneej, daar zijn we nog niet eens… we zitten nog in de intake…
Ik zei al, ze heet geen Jolande, luistert wel maar hoort MIJ niet, en ik schiet gewoon geen flikker op daar. Is mijn idee… Maar misschien is dat nu allemaal koppige weerbarstigheid van mijn vijf jaar oude ikke: ik vint ut stom!
Wat ik anders zou willen… uhm… dat ze niet zo lang en meeldraderig om dingen heen hannest.. zo komen we nooit ergens. Vandaag hebben we in een afspraak van 45 minuten meer dan een kwartier gedaan over de ‘melding’ die ik deed dat het misschien handiger was om 1 keer in de week af te spreken ipv een keer in de twee weken, en dat dit ook uit de hoek van mw kwam. Nouja, na dik een kwartier verkloot te hebben was de eindconclusie dat ik geen reden kon geven die zo noodzakelijk was dat het haar nodig leek. Tsja, daar zit je dan, met je eerlijk en oprechte poging om dan eindelijk eens te doen wat mw zegt en het gewoon ter sprake te brengen. Veel duidelijker kon ik het gewoon niet aangeven dat ik het gewoon wel wilde.
En dan in een kwartier tijd wordt het ‘feit’ mijn verleden er even snel uitgeragd. Daar reageert ze dan wel weer heel lief op hoor, maar ook een beetje van.. .ik weet het niet…
ik heb gewoon het gevoel dat er echt maar 10 minuten effectief besteed worden van de togal schaarse 45 minuten. Okeej, ik denk dus dat ik meer tijd zou willen, en dat die ook nuttiger besteed werd, zonder telkens te herhalen en herkauwen. Daar krijg ik jeuk van, zoals * het net zo mooi zei.
Wat ik nog meer zou willen.. ik weet het niet… dat we gewoon al op het punt waren dat ze me snapt. Want volgens mij snapt ze er echt geen hout van, van heel mijn ikke niet. Dat iemand haar even uit kan leggen hoe ik werk.. ik vind dat zelf nou een maal moeilijk, en ik weet gewoon dat mijn mw’er haar in een uur meer over mij kan vertellen dan ik in 6 sessies doe… gewoon, als ik daar dan zit denk ik ‘daar denk ik eigenlijk iets anders over… maar jij zal het wel beter weten., je hebt er voor geleerd’ en zij weet zo goed hoe ik in elkaar zit, hoe je me aan moet pakken…
Ik denk dat ik haar gewoon een eerlijke kans moet geven. Ik ging tot nu toe telkens omdat het moest, voor mw, voor *… Ik wilde zelf wel, maar toch ook niet, en dat hun het wilde maakte dat ik niet hoefde te kiezen. Nu lijk ik dat ineens wel te moeten, en dat wil ik niet. IK WIL NIET KIEZEN!!!! Kan iedereen nu eens ophouden met mij keuzes af te dwingen?! DAT WIL IK NIET! IK WIL NIET MEER KIEZEN! Dat wil ik niet meer!!!!
Ik wil gewoon gewoon zijn, ik wil niet meer in therapie, dat wil ik ook anders. Ik wil gewoon normaal zijn, dat iemand mijn hoofd uitzet en zorgt dat ik me goed voel, maar dat zit er voorlopig ook nog niet in. Mijn nieuwe psygoloog lijkt niet in staat orde te scheppen in de chaos, zij maakt de angst dat ik hier nooit uitkom alleen maar groter, en me beter voelen ga ik tot nu toe ook niet echt door haar. Ze gaf al aan dat ze medicijnen geen optie vind totdat ze duidelijk weet wat er aan de hand is met me (ik voel me KUT, is dat niet genoeg!) Sterker nog, na gister gaat het weer ernstig bergafwaarts… Heb de hele dag al alle mogelijke moeite gedaan om niet nog meer schade aan mijn lijfje te veroorzaken. Dat lukt redelijk, maar ik kan je vertellen dat je nog nooit iemand zoveel hebt zien eten in zo’n korte tijd (of zoveel weer uitspugen). Hoezo eten om je emoties te verdringen!?
Ja, ik zou het heel fijn vinden als je zou willen bellen… ik weet niet wat je moet zeggen, maar ik neem aan dat je dat zelf al meteen wist toen je het zei… Zorg dat ze maakt dat ik me beter voel pliez… the feelings inside are killing me… plies, make it stop….
Wat ik zou willen?! Dat ik gewoon een keer in de week naar mw kan gaan, (twee weken was al puinhoop) om de boel weer wat op orde te krijgen.. om uit te zoeken hoe dat nou zat met die stemmetjes… gewoon, omdat ik me daar veilig genoeg voelde om al die achterlijke dingen te uiten, wel te zeggen wat ik echt dacht, de zekerheid te krijgen dat het nog wel goed komt ooit. Die nieuwe psyg neem ik dan wel op de koop toe, ik ga er hard aan werken, wil best met haar net zo ver komen als ik nu met mw ben, maar we zijn nu zo ver voor mijn gevoel. Moet ik dan nu stoppen en terugvallen naar anderhalf jaar geleden als mijn gevoelens en gedachten sinds die periode veel heftiger en verder zijn gegaan?! Ik zou willen dat ik gewoon begeleid werd door mw tot die hele stomme intake voorbij is en ik ook echt wat heb aan die pokketherapie.
Wat ik niet wil?! Dat ik dalijk terug kan komen terwijl ze er geen zin meer in heeft, dat dat zo geregeld wordt uit soort van meelij, of met tegenzin of weet ik het waarom…Dus eigenlijk wil ik het ook weer niet, want er is al duidelijk aangegeven dat mw het niet meer ziet zitten. En als ik iets niet wil is het iemand die het niet ziet zitten met mij opzadelen. Stiekum zou ik gewoon willen dat we nog een paar maanden terug waren, dat ik mijn hoofd wat meer gehouden had en niet zo eerlijk geweest was.. dan had ik daar nu nog gezeten waarschijnlijk. En zoals mw zou zeggen: hoe serieus neem je jezelf dan, ik kan je hier niet meer bij helpen.. Ja, jij kon me wel helpen! Aan onze gesprekken had ik wat, al lag ik er soms een week van in de puinhoop. Hier heb ik pas nix aan. Het is heel fijn dat deze psycholoog me officieel kan helpen en er voor geleerd heeft en ermee aan de slag kan, maar wat heb ik er aan als het mij NIET helpt… Dan ben ik toch nog nix geholpen. Nee, laat me dan maar bij een hulpverlener die me misschien in haar ogen niet goed kan helpen, maar dat in praktijk vaak wel doet.
Ik zit net te denken: ik voel me eigenlijk net als een kind dat voor nix een klas over moet doen. Deze stof heb ik al gehad, ik ben met hele andere dingen bezig. Ik heb het idee dat ik gewoon een heel jaar over moet gaan doen.. Vind je het gek dat ik compleet gefrustreerd ben.. GrmblHpf!
Doodeng trouwens dat * gaat bellen… Ik wil haar niet langer tot last zijn als ze dat niet wil.. niet zo iemand zijn waar je nooit vanaf komt.. Ben bang dat ze me niet mag.. me nooit gemogen heeft.. dat ik het zelf verpest heb, het mijn eigen schuld is. Net als de mishandeling afgelopen jaar mijn eigen schuld was.. ik ben een volwassen vrouw, ik maak zelf de keuzes in mijn leven.. waarom maak ik altijd de verkeerde.. vind je het gek dat ik niet meer wil kiezen?! IK WIL NIET MEER KIEZEN! Ik haat het dat iedereen me dwingt keuzes te maken. Ik ben ALTIJD bang dat ik het verkeerde kies… dat ik datgene kies waar een ander niet op zit te wachten… Dat als ik voor mezelf kies ik een ander tot last zal zijn, dat als ik er dan niet voor kies ik er later spijt van zal hebben.. Dat het fout is wat ik kies en dat de consequenties ervan niet meer terug te draaien zijn. Wat een ander zal denken/vinden over de keuzes die ik maak. Vanaf nu kies ik niet meer! En dat is dan lekker mijn keuze geweest!:P
Okeej, als ik dan toch een eerlijke laatste keuze mag maken zou ik het erg fijn vinden als ik mijn verjaardag op de rommelmarkt mog vieren.. maar… dat vind ik dus weer een hele enge keuze… Vind ze dit oprecht leuk, of niet… is het fout om dat te kiezen, ben ik ze tot last…
Okeeej… ik kreeg net de opdracht om na te denken over wat ik nu prezies anders wil in mijn therapie… ehmz… tsja.. kweetniet…
Ja, er iemand zou willen bellen… ik weet niet wat je moet zeggen, maar ik neem aan dat je dat zelf al meteen wist toen je het voorstelde… Zorg dat ze maakt dat ik me beter voel pliez… the feelings inside are killing me… plies, make it stop….
Therapie dan. Ohwneej, daar zijn we nog niet eens… we zitten nog in de intake…
Ik zei al, ze heet geen Jolande, luistert wel maar hoort MIJ niet, en ik schiet gewoon geen flikker op daar. Is mijn idee… Maar misschien is dat nu allemaal koppige weerbarstigheid van mijn vijf jaar oude ikke: ik vint ut stom!
Wat ik anders zou willen… uhm… dat ze niet zo lang en meeldraderig om dingen heen hannest.. zo komen we nooit ergens. Vandaag hebben we in een afspraak van 45 minuten meer dan een kwartier gedaan over de ‘melding’ die ik deed dat het misschien handiger was om 1 keer in de week af te spreken ipv een keer in de twee weken, en dat dit ook uit de hoek van mw kwam. Nouja, na dik een kwartier verkloot te hebben was de eindconclusie dat ik geen reden kon geven die zo noodzakelijk was dat het haar nodig leek. Tsja, daar zit je dan, met je eerlijk en oprechte poging om dan eindelijk eens te doen wat mw zegt en het gewoon ter sprake te brengen. Veel duidelijker kon ik het gewoon niet aangeven dat ik het gewoon wel wilde.
En dan in een kwartier tijd wordt het ‘feit’ mijn verleden er even snel uitgeragd. Daar reageert ze dan wel weer heel lief op hoor, maar ook een beetje van.. .ik weet het niet…
ik heb gewoon het gevoel dat er echt maar 10 minuten effectief besteed worden van de togal schaarse 45 minuten. Okeej, ik denk dus dat ik meer tijd zou willen, en dat die ook nuttiger besteed werd, zonder telkens te herhalen en herkauwen. Daar krijg ik jeuk van, zoals * het net zo mooi zei.
Wat ik nog meer zou willen.. ik weet het niet… dat we gewoon al op het punt waren dat ze me snapt. Want volgens mij snapt ze er echt geen hout van, van heel mijn ikke niet. Dat iemand haar even uit kan leggen hoe ik werk.. ik vind dat zelf nou een maal moeilijk, en ik weet gewoon dat mijn mw’er haar in een uur meer over mij kan vertellen dan ik in 6 sessies doe… gewoon, als ik daar dan zit denk ik ‘daar denk ik eigenlijk iets anders over… maar jij zal het wel beter weten., je hebt er voor geleerd’ en zij weet zo goed hoe ik in elkaar zit, hoe je me aan moet pakken…
Ik denk dat ik haar gewoon een eerlijke kans moet geven. Ik ging tot nu toe telkens omdat het moest, voor mw, voor *… Ik wilde zelf wel, maar toch ook niet, en dat hun het wilde maakte dat ik niet hoefde te kiezen. Nu lijk ik dat ineens wel te moeten, en dat wil ik niet. IK WIL NIET KIEZEN!!!! Kan iedereen nu eens ophouden met mij keuzes af te dwingen?! DAT WIL IK NIET! IK WIL NIET MEER KIEZEN! Dat wil ik niet meer!!!!
Ik wil gewoon gewoon zijn, ik wil niet meer in therapie, dat wil ik ook anders. Ik wil gewoon normaal zijn, dat iemand mijn hoofd uitzet en zorgt dat ik me goed voel, maar dat zit er voorlopig ook nog niet in. Mijn nieuwe psygoloog lijkt niet in staat orde te scheppen in de chaos, zij maakt de angst dat ik hier nooit uitkom alleen maar groter, en me beter voelen ga ik tot nu toe ook niet echt door haar. Ze gaf al aan dat ze medicijnen geen optie vind totdat ze duidelijk weet wat er aan de hand is met me (ik voel me KUT, is dat niet genoeg!) Sterker nog, na gister gaat het weer ernstig bergafwaarts… Heb de hele dag al alle mogelijke moeite gedaan om niet nog meer schade aan mijn lijfje te veroorzaken. Dat lukt redelijk, maar ik kan je vertellen dat je nog nooit iemand zoveel hebt zien eten in zo’n korte tijd (of zoveel weer uitspugen). Hoezo eten om je emoties te verdringen!?
Ja, ik zou het heel fijn vinden als je zou willen bellen… ik weet niet wat je moet zeggen, maar ik neem aan dat je dat zelf al meteen wist toen je het zei… Zorg dat ze maakt dat ik me beter voel pliez… the feelings inside are killing me… plies, make it stop….
Wat ik zou willen?! Dat ik gewoon een keer in de week naar mw kan gaan, (twee weken was al puinhoop) om de boel weer wat op orde te krijgen.. om uit te zoeken hoe dat nou zat met die stemmetjes… gewoon, omdat ik me daar veilig genoeg voelde om al die achterlijke dingen te uiten, wel te zeggen wat ik echt dacht, de zekerheid te krijgen dat het nog wel goed komt ooit. Die nieuwe psyg neem ik dan wel op de koop toe, ik ga er hard aan werken, wil best met haar net zo ver komen als ik nu met mw ben, maar we zijn nu zo ver voor mijn gevoel. Moet ik dan nu stoppen en terugvallen naar anderhalf jaar geleden als mijn gevoelens en gedachten sinds die periode veel heftiger en verder zijn gegaan?! Ik zou willen dat ik gewoon begeleid werd door mw tot die hele stomme intake voorbij is en ik ook echt wat heb aan die pokketherapie.
Wat ik niet wil?! Dat ik dalijk terug kan komen terwijl ze er geen zin meer in heeft, dat dat zo geregeld wordt uit soort van meelij, of met tegenzin of weet ik het waarom…Dus eigenlijk wil ik het ook weer niet, want er is al duidelijk aangegeven dat mw het niet meer ziet zitten. En als ik iets niet wil is het iemand die het niet ziet zitten met mij opzadelen. Stiekum zou ik gewoon willen dat we nog een paar maanden terug waren, dat ik mijn hoofd wat meer gehouden had en niet zo eerlijk geweest was.. dan had ik daar nu nog gezeten waarschijnlijk. En zoals mw zou zeggen: hoe serieus neem je jezelf dan, ik kan je hier niet meer bij helpen.. Ja, jij kon me wel helpen! Aan onze gesprekken had ik wat, al lag ik er soms een week van in de puinhoop. Hier heb ik pas nix aan. Het is heel fijn dat deze psycholoog me officieel kan helpen en er voor geleerd heeft en ermee aan de slag kan, maar wat heb ik er aan als het mij NIET helpt… Dan ben ik toch nog nix geholpen. Nee, laat me dan maar bij een hulpverlener die me misschien in haar ogen niet goed kan helpen, maar dat in praktijk vaak wel doet.
Ik zit net te denken: ik voel me eigenlijk net als een kind dat voor nix een klas over moet doen. Deze stof heb ik al gehad, ik ben met hele andere dingen bezig. Ik heb het idee dat ik gewoon een heel jaar over moet gaan doen.. Vind je het gek dat ik compleet gefrustreerd ben.. GrmblHpf!
Doodeng trouwens dat * gaat bellen… Ik wil haar niet langer tot last zijn als ze dat niet wil.. niet zo iemand zijn waar je nooit vanaf komt.. Ben bang dat ze me niet mag.. me nooit gemogen heeft.. dat ik het zelf verpest heb, het mijn eigen schuld is. Net als de mishandeling afgelopen jaar mijn eigen schuld was.. ik ben een volwassen vrouw, ik maak zelf de keuzes in mijn leven.. waarom maak ik altijd de verkeerde.. vind je het gek dat ik niet meer wil kiezen?! IK WIL NIET MEER KIEZEN! Ik haat het dat iedereen me dwingt keuzes te maken. Ik ben ALTIJD bang dat ik het verkeerde kies… dat ik datgene kies waar een ander niet op zit te wachten… Dat als ik voor mezelf kies ik een ander tot last zal zijn, dat als ik er dan niet voor kies ik er later spijt van zal hebben.. Dat het fout is wat ik kies en dat de consequenties ervan niet meer terug te draaien zijn. Wat een ander zal denken/vinden over de keuzes die ik maak. Vanaf nu kies ik niet meer! En dat is dan lekker mijn keuze geweest!:P
Okeej, als ik dan toch een eerlijke laatste keuze mag maken zou ik het erg fijn vinden als ik mijn verjaardag op de rommelmarkt mog vieren.. maar… dat vind ik dus weer een hele enge keuze… Vind ze dit oprecht leuk, of niet… is het fout om dat te kiezen, ben ik ze tot last…
donderdag 24 april 2003
Donderdagmiddag, 3 uur
Die ~GrmBlhpF~ groepsgenoten van mij… overleggen is er nooit bij, plannen ho maar, en dan op het laatste moment moet ik weer mn hele schema omgooien omdat zij het eerder nodig hebben.. Grrrrr… Krijg net weer een sms’je dat een er een dagverslag niet heeft. Of ik dat morgen ff getypt mee kan nemen. Ja hoor, Nina wel, Nina doet het wel…
Hmblgrmf… Okeej, deze irritatie vloeit ook voort uit al anderhalf uur achter de compu zitten en verslagen maken, de wetenschap dat mijn stagedossier nog laaaaang niet af is, dat ik dalijk naar die vergallemiesde psyg moet terwijl ik eigenlijk nog steeds niet weet of ik dat wel wil… Chaos ten top in mijn hoofd dus, maar ik voel me niet meer zo ingezakt en verslagen als gister. Wel een beetje vechtensmoe… I give up… ik doe maar gewoon wat me verteld wordt, door wie dan ook, dat kost minder energie, minder frustratie ook.
I could reaaaaally need some support..
I’m still waiting..
For someone kind enough
To pick me up and
Give me food
Assure me that the world is good
You should be here…
You should be here!!!
Donderdagmiddag, 2 uur
De laatste stagedag zit er op… diepe zucht, beetje weemoed… het was wel gek, om vanmiddag voor de laatste keer de deur dicht te trekken daar. Vooral groep 5, die we 2 keer in de week hadden, was heel vertrouwd geworden. De door ons betitelde ‘gillende keukenmeiden’ vonden het jammer, en de drukke stoere binken kwamen allemaal een handje geven… *smelt* Wat een droppies toch ook… Blij dat het allemaal goed gegaan is, dat het allemaal goed afgelopen is. Trots ook, hoe ik in 2 maanden tijd gegroeid ben… Ik sta er nu gewoon, nix meer twijfel, gewoon doen. Hoe de onzekerheid minder is geworden, de lessen beter, de leerlingen enthousiaster… Kinderen zijn geweldig! Amen!
Woensdagmiddag, kwart over drie
KlABafBOEM! Nina op dr bek.. compleet onderuit gehaalt door het onverwachtse… Zei ik dat ik niet wilde, naar mw? Ik wil wel!! Ik wil dolgraag.. als ik maar terug mag komen..
Vandaag bleek onze laatste afspraak, had ze besloten… we waren toch al aan het afbouwen, en dit was beter zo voor ons allebei. Voor mij, omdat ik dan nog maar een hulpverlener had en ik ook gedwongen wordt daartegen te praten, voor haar omdat ze het idee heeft dat ze me niet meer kan helpen, dat ze t verkeerd doet… en ze wil geen slechte hulpverlener zijn.
Nobel, maar totally wrong.. als er iemand is die me tot nu toe geholpen heeft is zij het wel. Dankzij haar en * woon ik nu hier… Dankzij haar * en leef ik nog..
En nu moet ik het zomaar gaan redden zonder haar.. onmogelijk… Ik probeer het af te sluiten.. Jank me kapot en erger me eraan dat ze dus ziet hoe moeilijk ik het vind. Waarom kan ik er niet gewoon onverschillig onder blijven.
Ik ga dr zo verdomde missen….
Woensdagaaf
De enorme jaap op mijn linkeronderarm getuigd weer van ontzettend veel zelfbeheersing… Waarom laat ik me zo ondersteboven helpen door dat stomme mens. Ik wist dat dit er aan zat te komen, dus waarom nu doen of de wereld vergaat. Omdat ik het gewoon heel erg vind…
Ik ben vanmiddag weer even helemaal van de wereld geweest. Werd ‘gered’ door mijn ‘ambulante begeleidster bij het zelfstandig wonen’ of zoiets.. gewoon een heel lief mens… Die kon me (alweer) dichtplakken, wat ze dan ook gewoon doet… Zomaar, zonder morren, zonder zeggen dat het stom is… *wauwie*
Nu wat rustiger.. heb het een beetje van me af gepraat, hoop stiekum dat * nog zou bellen… het verdriet zou snappen.. Het voelt of er iemand gestorven is, ik ben een dierbaar iemand kwijtgeraakt…
Ik kan er gewoon slecht tegen als er mensen ‘zomaar’ mijn leven in komen rennen, en er met de zelfde sneltreinvaart anderhalf jaar later ‘zomaar’ weer uitrennen… Dat wil ik niet meer, dan maar niemand meer naar binnen laten. Dus twijfel ik over de psyg, waar ik morgen heen moet. Ik wil dit niet ook met haar. Weer die band opbouwen, weer afhankelijk worden, en dan weer alleen verder moeten… Ik weet dat het wel zal moeten. Zonder band geen effectieve therapie, zonder therapie gaat Nina op dr bek… maar eerlijk gezegd ben ik bereid om op mn bek te gaan. Laat de wereld maar de wereld zijn, het kan me geen ruk meer schelen, ik ben klaar met deze maatschappij.
Moet ik daar een beetje mijn best gaan doen, ‘want dat is voor je eigen bestwil’, whatever, als jij dat wil doe ik het voor jou, maar rot op met mijn bestwil. En dan, als je toch echt denkt dat je t goed doet, blijkt dat je t te goed doet.. moet je nog weg.. Ja, ga dan ook maar weg me die dingen voor eigen bestwil hoor..
Als je goed gekeken had heb je gezien dat ik dit soort stappen nog nooit voor mn eigen bestwil gemaakt heb.. altijd voor anderen… Tsja, en als die anderen dan weer verderrazen, mijn leventje uit..
Okeej, okeej, ik voel me in de steek gelaten, boos, bang, en heeeeeeel verdrietig.. ik geloof dat ik weer de zoveelste rouwperiode inga.. (moet toch eens leren normaal afscheid nemen)
Naja, iig.. we gaan nog een keer afspreken, over een hele tijd..zei ze. of ik nu vast een afspraak wilde maken of dat ze moest bellen vroeg ze… Ja, alsof ik ff die keuze ga maken. Als je niet meer wilt moet je ’t zeggen, niet je verplicht voelen!!! Nu gaat ze me bellen… zegt ze… jaja..
Ik geloof wel dat ze het meent hoor, maar die is over twee weken mijn naam alweer vergeten. Ik reken maar nergens op. Hoop stiekum wel, maar we zien het wel. Eerst zien, dan geloven.. dat blijft het motto dan maar weer….
Mag de mensen in de praktijk trouwens wel eens vertellen hoe gelukkig ze mogen zijn met haar in hun leven!!!
woensdag 23 april 2003
Ik zit ernstig in de stress... Ik moet strax naar maatschappelijk werk en ik wil eigenlijk niet.. Stiekum ook wel, ik heb het hartstikke nodig, maar dat is dan ook net het probleem... Ik vind het eng iemand zo nodig te hebben. T is zo belangrijk wat zij ervan vind, erover zegt... Dat maakt het eng om eerlijk te zijn. En laatste keer ging het niet zo goed. Denk ik.. Ik weet de helft niet meer moet ik eerlijk zeggen, 'weg'... Ik hoop dat ik niet al te gek gedaan heb, dat kan ze meestal niet waarderen. Maar ik doe het niet express. Het voelde zo rot daarna. Ik was zo bang dat ze boos was. En daarom durf ik nu eigenlijk niet.
Wat als ze me niet gelooft.. Wat als ze nog steeds vind dat ik het niet goed doe?! Wat als ze boos is... Ik weet zeker dat ze boos is, maar weet dat ik dat niet van tevoren in mag vullen. Wie haalt de angst weg, alsjeblieft?! Breng alle stemmen in mijn hoofd tot zwijgen, ze maken me zenuwachtig. Zeggen slechte dingen over mij, m'n ouders en mw... Dat wil ik niet. Ik wil erheen, moet erheen, ze moet me helpen, de stemmen tot rust brengen. Orde scheppen in de chaos. Maar dan moet het niet gaan als vorige keer.. dan wordt de chaos alleen maar groter... Puinhoop compleet...
Wat als ze me niet gelooft.. Wat als ze nog steeds vind dat ik het niet goed doe?! Wat als ze boos is... Ik weet zeker dat ze boos is, maar weet dat ik dat niet van tevoren in mag vullen. Wie haalt de angst weg, alsjeblieft?! Breng alle stemmen in mijn hoofd tot zwijgen, ze maken me zenuwachtig. Zeggen slechte dingen over mij, m'n ouders en mw... Dat wil ik niet. Ik wil erheen, moet erheen, ze moet me helpen, de stemmen tot rust brengen. Orde scheppen in de chaos. Maar dan moet het niet gaan als vorige keer.. dan wordt de chaos alleen maar groter... Puinhoop compleet...
dinsdag 22 april 2003
Tsjee, wat een dagje... Stage, lekker in het zonnetje, en ik wil natuurlijk weer met blote armen... Dus vanochtend een hele dikke laag make-up over al die paarse strepen en gaan met die banaan.. Of niet... Het hele goed uitgedachte plan was natuurlijk doodeng en halverwege de dag heb ik uit ellende m'n vestje maar weer aangetrokken..
Gesprek met trainster over wel of niet hulpverlenen.. stond al lang op het programma, maar schoof ik telkens voor me uit.. het viel gelukkig mee... Pffff... Spontaan lukt het natuurlijk ook nog. Dat doet me echt goed. Ik wil altijd wel, maar als je lijfje niet meewerkt of je geest blokkeert.. tsja, wat heb je zelf dan nog in te brengen...
En nu zit ik dan (weer) op te passen.. met als extra hindernis dat ze niet weggingen.. Buikgriepje bij de afspraak, maar ik mocht ook wel gewoon op internet hoor.. *slik* Tsja, wat doe je dan.. ~bibber bibber~ jah.. uh.. graag... Het kwam ook nog van een man.. Help, een aardige man.... en nu..? Binnenkomen, beetje opgelaten. Even praten, even wachten.. Tsjee, wat lief.. Dan komt oppasmamma ook thuis.. Jippiedepippie :) Nog steeds een beetje opgelaten, maar ook intens dankbaar, en heel gelukkig. Dat dat zomaar kan... dat ze dat zomaar goed vinden, ook niet erg vinden, misschien (heel misschien) zelfs wel leuk vinden.
Ik geniet van het sfeertje, ik krijg een kopje thee... Soms ineens een aai.. *slik* Soms ik geluk heel moeilijk... Mijn site schiet lekker op, maar het blijft doodeng.. Toch ben ik stiekum ergens ook wel een beetje trots op mij.. :) Sssssst, niet hardop denken!!! *bloos*
Lieverds, ik ben jullie heel erg dankbaar... Het idee dat jullie deze site meteen zien vind ik doodeng, maar aan de andere kant ook weer niet.... Het is zo 'veilig' hier...
Dankjullieheelergwel.....
Gesprek met trainster over wel of niet hulpverlenen.. stond al lang op het programma, maar schoof ik telkens voor me uit.. het viel gelukkig mee... Pffff... Spontaan lukt het natuurlijk ook nog. Dat doet me echt goed. Ik wil altijd wel, maar als je lijfje niet meewerkt of je geest blokkeert.. tsja, wat heb je zelf dan nog in te brengen...
En nu zit ik dan (weer) op te passen.. met als extra hindernis dat ze niet weggingen.. Buikgriepje bij de afspraak, maar ik mocht ook wel gewoon op internet hoor.. *slik* Tsja, wat doe je dan.. ~bibber bibber~ jah.. uh.. graag... Het kwam ook nog van een man.. Help, een aardige man.... en nu..? Binnenkomen, beetje opgelaten. Even praten, even wachten.. Tsjee, wat lief.. Dan komt oppasmamma ook thuis.. Jippiedepippie :) Nog steeds een beetje opgelaten, maar ook intens dankbaar, en heel gelukkig. Dat dat zomaar kan... dat ze dat zomaar goed vinden, ook niet erg vinden, misschien (heel misschien) zelfs wel leuk vinden.
Ik geniet van het sfeertje, ik krijg een kopje thee... Soms ineens een aai.. *slik* Soms ik geluk heel moeilijk... Mijn site schiet lekker op, maar het blijft doodeng.. Toch ben ik stiekum ergens ook wel een beetje trots op mij.. :) Sssssst, niet hardop denken!!! *bloos*
Lieverds, ik ben jullie heel erg dankbaar... Het idee dat jullie deze site meteen zien vind ik doodeng, maar aan de andere kant ook weer niet.... Het is zo 'veilig' hier...
Dankjullieheelergwel.....
maandag 21 april 2003
Nou, dit is um dan... de eerste poging om online te gaan... Eng hoor..
De afgelopen dagen waren druk, druk, druk... Je zou zeggen dat feestdagen uitgevonden zijn om rustig bij te komen,
maar bij mij leveren ze altijd alleen maar meer stress op. Familiebezoekjes zorgen voor de nodige slapeloze nachten,
werken is op zich wel fijn, maar ook altijd even druk en vermoeiend en ik had een berg inhaal-schoolwerk (hoezo, je moet je
stage-dossier bijhouden...) en een vriendin die wel een dagje winkelen kon gebruiken (ik zelf ook). Al met al kom je zo de feestdagen
moeier uit dan je ze ingaat. Maar ook wel leuk.. Paasontbijt bij mn ouders. Ik had ZELF nee gezegd toen ze vroegen of ik bleef slapen.. wauw.. *slik*
Vanochtend paasontbijt met een huisgenoot en een vriend. Leuk!!! Zomaar in de achtertuin, lekker met zijn drieen. Heerlijk, echt, ik kan zo genieten van
dat soort momenten. Daarna gewerkt, dat ging wat minder... ik weet een gedeelte niet meer.. hoop dat ik niet gek gedaan heb :S
's middags hard aan mijn stagedossier gewerkt (in de zon) en daarna nog een half uurtje hardgelopen. Jaja, das ook werken aan school hoor!!!
Oefenen voor de duurloop! 2 kilometer moet ik strax, nou, ik loop nu nog niet eens drie minuten voordat ik voor pampers lig! Maar goed, is ook weer
gebeurd. En nu aan het oppassen. Lieverds zijn het ook, dat ik hun internet mag gebruiken!!! Het zijn zowieso lieverds! Ik kan zo genieten van het hier zijn,
gewoon toekijken hoe hun het gezinnetje draaiend houden, met de kinderen omgaan. Springen me soms echt tranen in mn ogen van geluk... of misschien
ook van jaloezie?!....
De afgelopen dagen waren druk, druk, druk... Je zou zeggen dat feestdagen uitgevonden zijn om rustig bij te komen,
maar bij mij leveren ze altijd alleen maar meer stress op. Familiebezoekjes zorgen voor de nodige slapeloze nachten,
werken is op zich wel fijn, maar ook altijd even druk en vermoeiend en ik had een berg inhaal-schoolwerk (hoezo, je moet je
stage-dossier bijhouden...) en een vriendin die wel een dagje winkelen kon gebruiken (ik zelf ook). Al met al kom je zo de feestdagen
moeier uit dan je ze ingaat. Maar ook wel leuk.. Paasontbijt bij mn ouders. Ik had ZELF nee gezegd toen ze vroegen of ik bleef slapen.. wauw.. *slik*
Vanochtend paasontbijt met een huisgenoot en een vriend. Leuk!!! Zomaar in de achtertuin, lekker met zijn drieen. Heerlijk, echt, ik kan zo genieten van
dat soort momenten. Daarna gewerkt, dat ging wat minder... ik weet een gedeelte niet meer.. hoop dat ik niet gek gedaan heb :S
's middags hard aan mijn stagedossier gewerkt (in de zon) en daarna nog een half uurtje hardgelopen. Jaja, das ook werken aan school hoor!!!
Oefenen voor de duurloop! 2 kilometer moet ik strax, nou, ik loop nu nog niet eens drie minuten voordat ik voor pampers lig! Maar goed, is ook weer
gebeurd. En nu aan het oppassen. Lieverds zijn het ook, dat ik hun internet mag gebruiken!!! Het zijn zowieso lieverds! Ik kan zo genieten van het hier zijn,
gewoon toekijken hoe hun het gezinnetje draaiend houden, met de kinderen omgaan. Springen me soms echt tranen in mn ogen van geluk... of misschien
ook van jaloezie?!....
Abonneren op:
Posts (Atom)