Nou, das dus voorlopig weer langemouwenwerk... :S kon t eg nie inhouden... *schaaaaaaaaaam* ~blurp~ Voel me wel stukkie beter. En t scheelt dat ik niet veel praktijk heb komende week ivm hemelvaart en shit. Maar toch. I did it again... Krijg je met al die nike-shirts he... Just do it... jaja...

Een stapel kindertekeningen ligt op mijn bureau, een gedeelte trots gesigneerd met een hobbelig 'nina'. Een tekening voor mijn hulpmamma, voor mw, voor sera en tai... en nog veel meer.. De paniek is een beetje over, de bibbers en angst ook... achteraf is het geloof ik wel goed die doorbraak.. heb ik eindelijk eens eerlijk gezegd wat ik voel tegen een psyg.. Hoera voor mij!
Achteraf gezien had ik naar mijn hulpmamma's gekund... maar dat kon ik toen natuurlijk niet bedenken. De schade is beperkt gebleven... een stel kapotte knokkels en nog een keer van de trap gevallen.. De zoveelste keer deze week. Ik wilde dat ik me niet zo aan school stoorde en weer gewoon ging snijden.. daar heb ik namelijk een stuk minder last van dan van de trap vallen of zeepsop drinken of dat soort dingen...
Helaas pindakaas ben ik tegenwoordig doodsbang voor mijn mentrix. Maar...... ik doe mooi geen lange mouwen meer voor haar aan!!! Okeej, alleen als het net misgegaan is dan....

Net een uurtje therapie gehad. ~bibberbibber~ Die godverlaten klotepsyg! .. Sorrie... da's niet aardig, en ook niet gemeend, zij kan er ook nix aan doen dat ze nou eenmaal psyg is.. vrij ondankbare taak bij mij... Ik heb zelfs besloten dat ik haar wel aardig vind... Ja... dit zou wel eens kunnen werken.. Ze leek vandaag aan te voelen dat ik het over iets anders wilde hebben, dat het niet goed ging... Ik kreeg een uitbarsting.. doodeng... gevoelens, frustraties, woorden stroomden uit mijn mond. Gevolgd door tranen over m'n wangen. Ze bleef rustig... zei dat het goed was, maar wilde overschakelen van onderwerp. Ik ergerde me aan dr. Goh wat vervelend, maar nu iets anders. Als van. Ja, naar, maar zoek het even uit, IK wil het ergens anders over hebben. En wat je met die zooi doet dat zoek je zelf maar uit. Flapte dat er in dezelfde heftigheid er ook uit.. *oeps* Bang dat ik tever ging.. dat ik dramde... dat ze kwaad zou worden of me in een keer zat zou zijn. Maar in plaats daarvan schakelde ze ineens terug.. leek het net of ik even een stukje mens zag, en niet de -wat-voor-gevoelens-roept-dat-op psyg. Heel even leek ze echt betrokken.. wat ZIJ kon doen om mij te helpen.. dat moest ik zeggen.. Ze ging meteen ruimte zoeken voor een afspraak VOOR hemelvaart.. .had maar 20 minuten, vond dat naar, wilde dat ze meer kon bieden.. even leek ze het echt te menen... Toen schoot er iets naar binnen.. iets dat dacht.. ja, ik denk dat ik het met haar wel weer aandurf... Ze kon me geruststellen, en ik voel me schuldig dat ik me zo heb laten kennen, kennelijk zo doorgedramd heb dat ik nu toch ergens tussengepropt ben.. tijd in beslag neem die eigenlijk niet voor mij bedoeld is, die ik niet waard ben...

Op de terugweg bibbers.. tranen.. harde muziek en nog harder meezingen.. mensen kijken, mensen lachen. Laat ze maar. Ik wil naar huis, naar mamma. Net op tijd bedenk ik dat ik niet de mamma heb waar ik heen wil... niet kan schuilen...

Misschien moet ik hiermee stoppen.. ik voel me hypocriet dat ik me nog zo naar voel, terwijl alles nu toch achter de rug is. Schuldig, dat ik nu nog zoveel tijd en aandacht in beslag neem van iedereen, terwijl er eigenlljlk nix meer aan de hand is.. Soms krijg ik het idee dat hoe meer ik erover praat, hoe dieper ik erin wegzak... Maar is niet meer praten een remedie...

Ik zou zo graag normaal zijn... of de hele wereld laten weten wat er aan de hand is.. waarom ik het allemaal niet net zo kan als zij allemaal... niet om medelijden, meer om het onbegrip uit de weg te gaan... zodat ik misschien geen zelfverdediging meer hoef te doen.. God, ik HAAT dat vak!!! En toch blijft het trekken.. een soort uitdaging, de altijd zo aanlokkelijke brugleuning waar je nu eenmaal over moet dansen... Waarom wil ik altijd over de randjes lopen, dingen uitlokken, kijken hoe ver ik kan gaan.

Nu, op school, kijken hoever ik nog kan voor ik instort, bij mijn ouders, hoever ik nog kan gaan voor het weer misgaat, met eten, met slapen, met alles en iedereen. Af en toe ben ik net zo'n kleuter die de hele wereld aan het uitproberen is....
IK BAAL ERVAN!!!

Ik bof met mijn twee pleegmamma's die veel van mij houden, en ik van hun, dat besef ik ook iedere dag weer. Ik ben ze zo in en in dankbaar voor alle liefde en geluk die ze in mijn leven brengen, voor dat ik ze heb leren kennen.. voor dat ze mij in hun leventje binnengelaten hebben...
Ze zijn gewoon geweldig en gedragen zich ook echt als mamma's... Knuffel hier, knuffel daar, altijd welkom, lief... alles in de gaten willen houden... supermensjes zijn het!!! En het leuke is dat de band met de 'pappa's'ook steeds beter wordt... okeej, dat zijn nog niet echt pappa's, dat ik me zo durf te gedragen enz enz, maar voor mijn gevoel wel steeds meer. En ik merk het ook aan hun gedrag. Leuk... speciaal... en ook heel moeilijk. Want ik weet ook dondersgoed dat ik NOOIT er echt bij zal horen...

Ik ben bang wat anderen ervan zullen denken als ze hier komen, dat iemand erachter zal komen dat het mijn page is... blub...
Maar zoveel mensen komen er niet, bijna niemand weet het adres... Aan de ene kant blij en veilig, aan de andere kant jammer... Ik ben toch wel 'nieuwschierig' (is dat het goede woord) wat mensen ervan vinden. Hoe ze over mij denken nu ze dit weten... Of ze me nog gekker vinden, of me juist beter begrijpen.. Soms heb ik op school zoiets van: en nu schrijf ik het op het bord, dan zoeken ze het verder zelf maar uit en hoef ik niets meer uit te leggen... kan ik gewoon zijn wie ik nu ben.. Dat lijkt me heerlijk, maar ik weet ook dat het niet kan..

Ik ben het vechten tegen de wereld zo moe... Gelukkig zit ik nu in mijn veilige haventje te wachten tot de wereld gaat slapen... Ik bof echt maar... twee hulpmamma's om je hart bij uit te storten. ik ben stukken rijker dan anderen!!! Mazzel ikke!!!! :) Als ik dat zo bedenk denk ik vaak: waar zeur ik toch eigenlijk over...

Tsja, waar zeur ik toch eigenlijk over..

alles, maar dan ook alles lijkt beelden op te roepen.. een spelend kind is wat ik gemist heb, een huilend kind doet zeer aan mijn hart. Een bokshandschoen zorgt voor flashbacks, en alle voorbijrijdende auto's lijken op HUN auto. Niets is zoals het is, waarom kan niemand dat begrijpen.

Gelukkig zijn mijn hulpmamma's er. Zij laten me vergeten, voor een tijdje... knuffelen me ineens (zelfs dat roept beelden op, gemis), geven me even het gevoel van veigigheid.

dinsdagavond

Zoohoo, we zitten weer. Had ik vandaag even boksen heej... sjeesus... Da's gewoon niet leuk meer man.. En dat soort vakken krijg je dan ook nooit van een aardig lief vrouwtje, nee, dat zijn altijd van die enorme te goed gebekte gozers... Tsja, en dan te laat komen... Dan ben je dus de lul...
Ik vond ut ENG!!! Iedere keer al die vuisten die op je af komen.. sjees..... Maar ik moet heel eerlijk zeggen dat toen ik 30 seconden vol mog meppen op een handschoen dat wel ff lekker was... Alle agressie en angst er ff uit. Maar daar haat ik mezelf dus weer om... Dat IK dat soort dingen lekker zou vinden... Ik had in ieder geval een les vol flashback's en angst...

Iedere keer die vuisten op je af zien komen, ik hoorde er andere dingen bij, zag andere gezichten langsflitsen. Sloot dan maar weer mijn ogen, in de hoop dat het snel over was. Op de achtergrond zat een stemmetje op te jutten: komop, meedoen, dit zijn de dingen waar je wat aan hebt!!! Een anders stemmetje was het daar niet mee eens... dat ik dat alleen al durfde te denken.. En ik.. ik deed moeite om niet heel hard weg te rennen.. Ik, wij, weet ik het wie, waren bang.. heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel bang... Voor de grote boze leraar, die zo af en toe flink rake opmerkingen mijn kant op stuurde, voor Sofie, mijn klasgenote die het nu weet en die tegen me kwam boxen, voor alle dingen die ik zag tussen de gezichten van mijn klasgenoten door.... Ik kon wel janken... Na boxen had ik tien minuten om door te racen naar volleybal, dat in de buitenhal gegeven wordt, een stukkie verderop. De frisse lucht hielp, en in de drukte van rondvliegende ballen viel het niet zo op dat ik niet helemaal mezelf was. Maar ik was totally knok out... Hoelang kan ik dit nog verborgen houden... hoelang gaat dit nog zo door. Waarom kan ik soms wel 'vechten' en nergens last van hebben, en waarom soms niet... Komt er ooit nog een tijd dat ik zonder angst naar zelfverdediging zal gaan... zonder al die paniek de les kan volgen. Boxhandschoenen dragen zonder schuldgevoelens... Ik wil niet meer totally knok out zijn, alleen omdat ik moet sparren...

Waarom kan ik het niet gewoon van de daken gillen.. het iedereen vertellen... zodat ze het snappen, niet meer met hun handschoenen op me af zullen komen, niet meer tegen me schreeuwen als ik bang ben... Ik kan er niet meer tegen, het stoerdoen, lachen, net als de rest, maar je afvragen wat er zo grappig was. Het was helemaal neit grappig, hij is veel te dichtbij, het is alleen maar eng... Waarom moet ik dit doen? Iemand met een gebroken been hoeft toch ook niet te lopen? Waarom moet ik met mijn gebroken ziel dan vechten... ik kan het niet... niet meer... waarom laten ze me toch niet allemaal met rust?!

Het zit me dwars... Een (was ooit goede) vriend van mij verklaarde een tijdje terug dat ie (toch weer) verliefd op me was... Hij kon er nix aan doen zei ie... ik ook niet zei ie... En toch voel ik me schuldig. Vorig jaar vertelde iedereen het me al. Pas nou op Nien, die jongen is stapelgek op je! Dat kon niet, mocht niet, waarom zou hij. Trouwens, ik merkte toch nix. Dus ik ging vrolijk door de nix wetende vrolijke meid uit te hangen. Tot ie het zelf zei.. Okeej... en dan.. nix dan.. afstand nemen, paniek.. Help, hoe kan dat nou? Waarom ik? Sera is toch ook altijd in de buurt? Sera is veel leuker, liever, aantrekkelijker... waarom in godesnaam niet sera.... waarom ik.. wat heb ik fout gedaan, hoe kan ik het weer goedmaken... Kon ik niet.. .het laten bezinken was het advies van iedereen om me heen. Dus dat heb ik gedaan. Ik heb de arme drommel in kwestie gruwelijk slecht behandeld, kompleet verwaarloosd en in de steek gelaten, zomaar... Hopend dat ie het zou zien, dat ik een achterlijke truttebak was en dat het over zou gaan. Nog schuldiger, nog meer moeite om hem te zien Nu was het wel over, dacht ik, dacht iedereen. Dus spraken we weer eens af, gingen weer eens wandelen. Wanhopige poging van Nina om haar schuldgevoelens tot stilte te sussen.. het gebeurde goed te maken.

En toen, een tijdje terug, weer dat sms'je. * heeft gelijk... schreef hij.. En dat ging dan over dat * had gezegd dat hij gewoon smoor was... Dat was hij ook... weer.. nog steeds?! Alarm... Hoe kan dat.. wat doe ik fout. Pappa klonk door mijn hoofd: slettebak, je daagt het uit. Hoer.. je vraagt er zelf om, jij wilt dit soort dingen. Ik wil dit niet horen, het maakt me bang. Iedere keer als ik hem nu zie moet ik eraan denken, vraag ik me af wat ik verkeerd doe. Ben ik echt uitdagend?! Ik kan het me wel voorstellen... misleidt ik jongens, geef ik ze de verkeerde indruk?! Ik ben vrij spontaan, knuffelig.. Kan iemand heel enthousiast binnenhalen.. Maar moedig ik ze ook aan? Wil ik het inderdaad?! Ben ik de slet die hij zegt?! Soms, dan zie ik het achteraf. Nien, je bent een slet... je hebt gewoon ordinair met die gozer zitten flirten. Waarom heb je dat nou gedaan meid, dit wil je helemaal niet... Wel, zegt een stemmetje dan, ik wel... Ja, en dan heb ik dus pech.. Drie van de vier keer durf ik dit slachtoffer dan ook nix te weigeren. Omdat ik het tenslottte zelf uitgelokt heb, het mijn eigen schuld is. Dat was ook een beetje zo met Peter. Hij had zoveel voor me gedaan.... gaf zo duidelijk aan dat ie heeeeeeeeeeel erg gek op me was, dat hij dacht dat het van mijn kant ook zo was... ik liet me meeslepen... een deeltje van mij wilde het ook. Doe het, geef hem wat hij wil, geniet nou eens een keer man, doe wat anderen van jou leeftijd doen. Een ander deel was berustend... als hij dat nou zo graag wil... ik heb er geen last van.. De rest was bang, eenzaam en voelde zich naar... Verafschuwde dat hijgende lijf daar boven zich. Sindsdien vind ik het ook heel moeilijk om hem te zien.

Ik ben gewoon bang, dat ik zoiets weer laat gebeuren, en dan met iemand die ik gewoon niet wil kwetsen. Bang voor alle gevoelens die dit oproept. Ik haat mezelf, omdat ik het weer voor elkaar gekregen heb, en tegelijkertijd ben ik boos op de wereld, hoe uitdagend was ik nou? Sera is bij ons in huis degene die naakt rondloopt, ik niet... maar toch, Sera's grenzen zijn altijd duidelijk. Ze is opener, kijken mag, maar geeft aan tot waar ze wil gaan. Heb ik dat niet, is dat mijn probleem? Geef ik ze het idee dat ze wel degelijk een kans maken? En hoe doe ik dat dan?!

En waarom ben ik niet zoals de rest van mijn leeftijd? Vind ik niet een jongen heeeeel leuk, wil die gast zoenen, een relatie?! Laat staan dat ik verliefd wordt... Is dat normaal? Ben ik soms weer abnormaal? Iedereen heeft vriendjes, of lijkt op zoek te zijn naar een leuke boy, en ik zit in de stress als er eentje interesse in mij vertoont. Echt interesse dan.. Kijk, als het alleen om de sex gaat... tsja, daar kan ik niet warm of koud van worden, laat staan een schuldcomplex krijgen. Maar de mensen om wie ik geef, of met wie ik veel omga, die moeten niet in mijn gevoelenswereld gaan rotzooien hoor.. dat kan ik niet aan...

In mijn achterhoofd hoor ik pappa, terwijl hij naar me kijkt. 'Kijk nou hoe je eruit ziet man, je vraaagt er toch om! Echt meid, ik zou je de straat op moeten zetten, hoereren is je op het lijf geschreven. Maar dat heb je zelf vast al wel ontdekt he?! Je geniet er nog van ook he?! Slettebak... Daag die jongens toch niet zo uit... Niet dat je zo bijzonder bent hoor, mooi ben je in ieder geval niet, maar dat gedrag. Mannen willen nu eenmaal maar een ding, en dan maakt het ze niet uit of dat met een lelijke heks is of met een schoonheid. En ja, ze weten dat ze het bij jou kunnen krijgen.. dat straal je nou eenmaal uit... Je wilt het he? Zeg dat je het wilt! Zeg me dat je het wilt! Hoer! Waarom ga je niet meteen zonder ondergoed lopen he? Of weet je wat, compleet naakt. Dat lijkt me wel wat voor jou... Ja, dat past echt bij je! Doe dat maar. Je bent de kleren toch niet waard. Straatmeid, stoephoer! Nou, uit die kleren. Jesus, je hebt de halve school zeker al afgewerkt he?! Ja, dat vind ik wel wat voor jou ja. Onze goeie naam een beetje te grabbel gooien. Doet je toch niets. Nina leeft nou eenmaal alleen voor dr eigen genoegens. Tsja, en die zoek je dan ook overal he... UIT ZEI IK TOCH! Komop, jij wilt hier het hoertje spelen, dan zal je hoertje zijn ook! '

*blup*.. mijn binnen doet pijn... waarom zijn dit soort gevoelens niet te omschrijven.. dit soort scenes niet weer te geven.. ik hoor het in mijn hoofd, zie het zich afspelen. Soms een hele film in een telletje, onmerkbaar voor de wereld, andere keren juist in slowmotion, duren de gedachtes oneindig traag, terwijl je zou zweren dat je nog geen minuut weg geweest bent... blijkt het een half uur te zijn.. ook nu... onpakbaar, deze beelden, en niet te beschrijven.
Mijn ogen druppen en mn lijf verkrampt. De pijn van zijn slagen is weer voelbaar, en ook de woorden striemen weer in mijn hart... gaat dit ooit over...

Het voordeel van oppassen is dat je gewoon verplicht niets moet doen. Was ik nu thuis geweest, dan was ik gaan stressen, de boel opruimen, afwassen, zuigen en nog veel meer van die nutteloze dingen die dwangmatig door mij gedaan worden. Of waar over gestresst wordt. En nu zit ik gewoon verplicht op de bank tv te hangen. Iets anders kan gewoon niet.. en ik wordt er nog voor betaald ook.. slim toch... Waarom erger ik me dan zo dat ik nu niet iets nuttigs doe?!?!?...

zaterdag

ik heb een nieuw oppashumpsie.. klein, huilerig en aanhankelijk. Ze kruipt midden tijdens een brulbui in je nek om dan haar snotterige neusje te verstoppen in je hals. Aandoenlijk.. Op mijn arm valt ze eindelijk in slaap, nog nasnikkend. Wat een warm gevoel levert dat op. Zo'n hoopje mens dat vol vertrouwen in je armen slaapt. Bij je wil zijn. Samen eendjes gevoerd, buiten gespeeld... kinderen zijn geweldig... de beste remedie..
Maar het is ook wel heerlijk als ze slapen....

vrijdagmiddag

3 uur heb ik erover gedaan.. drie uur om van school bij mamma * te komen!!! Drie f*cking uren!!! Lang leve het openbaar vervoer, hoera, hoera, HOERA!!!!

maandag

schoollife has started again. Leuk.. of niet.. eng, en vertrouwd. Nog een dagje en dan komt mw. Help, mijn kamer is een mess. Van het weekend kwamen de matrassen die ik voor mijn verjaardag gekregen had. Te groot... gemaakt voor een bed van 2 bij 2 (weet je dat zeker Nien, ja hoor echt waar) terwijl mijn bedje dus 2 bij 1.80 is. Dan baal je.. heel erg.. zeker als je ouders dan ineens lief gaan lopen doen en alles willen regelen..

Ik baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal!!! Ik ben sacho, wil me goed voelen. Ik wil zaterdag naar het klassenfeest, tot 6 uur doorgaan, ergens logeren en dan de volgende ochtend vroeg de trein pakken om te gaan werken. Maar ik weet dat ik dat niet kan... dat het dan helemaal mis gaat. Bovendien, het idee aan een klassenfeest vreet alle energie nu al weg... Hoe kom je zo'n avond door... Hoe kom ik vandaag door.. waarom probeer ik het eigenlijk...

Dalijk nog een uurtje volleybal en dan naar huis. Lesgeven, eten, opruimen en naar bed. Ik wilde dat ik nu al naar bed kon. En ik vind volleybal nog wel leuk!!!!! :(

ik durf nieeieieeieiet....

Ze komt niet... Belde net.. Kan toch niet, dubbele afspraak. Dinsdag. Dinsdag lijkt ineens zo ver weg.. Oneindig ver. Zou ze toch niet willen.. Er tegenopzien? Zag ik er tegenop? Ik ben teleurgesteld nu, verdrietig. Donker. Weet zeker dat ze me neit moet. Een wijs stemmetje klopt op mijn hoofd en zegt dat dat onzin is, dat ik dat ook wel weet.. Dat ze gewoon niet kan. Maar waarom werkt mijn gevoel dan nie tmee? En de rest van mijn gedachten. Ik ben verdrietig, het juiste gevoel is niet te omschrijven. Zolang ik net bezig was ging alles goed, ik genoot van het spel, de koters en de zon, maar ieder moment rust komt de enorme leegte als een emmer water over me heen... Het golft gewoon door mijn lijf en in mijn hoofd.

Het wijze stemmetje zegt dat het zo dinsdag is, dat de tijd vliegt. Dat het heus wel leuk is. Vanavond kaasfonduen, nou leuk.. ik wil eigenlijk alleen maar naar bed. Maar ik ga zo maar naar *. Mijn paraplu ophalen, daar heb ik nu tijd genoeg voor :( Of eigenlijk niet mijn paraplu, maar de paraplu van mijn pleegtante. Bestaan die? Ik heb er in ieder geval een! En ik ben er trots op... :)

Van de week reden we met haar en mijn hulpmams naar huis. Even bij haar kleine poesjes kijken. Mijn pleegbroertje/zusje kregen allebei een zakje snoepjes.. ik hopen... dat kreeg ik vroeger nooit, mocht niet van mijn moeder. Ze moesten me geen snoep geven, ik was al zo dik... Nu, na een grapje, kreeg ik ook een zakje snoepjes... Zielsgelukkig.. ik hoor erbij.. was het maar zo, was het maar echt zo... Was ik maar hun zusje en hoorde ik er maar bij. Hoor ik er al bij?

Donderdag

Jolande belde vanmiddag. Zomaar. Terwijl ik me een beetje stoer stond te volene op het sportveld. Ik schrok ervan, was even kompleet van mn stuk gebracht. Nouja, even, de rest van de dag. Maar na 5minuten was ik wel weer in staat om terug te bellen (ik kon niet meteen opnemen...) Ze wilde afspreken. Nouja, ze begon over mijn overdrachtsdingens... Dus ik had zoiets van 'O ja, vandaar' btje teleurstelling, maar wel heel handelbaar. Of ik het op kwam halen, even doorkijken. Prinam, helemaal blij. Of ze het soms zou komen brengen, of ik dat leuk vond. JA! hartkloppinkje. De wens van de afgelopen halfjaar, de grote angst van nu. NEE! INeens alle pijn in volle hevigheid. WIl ik haar wel zien? Haar daarna weer missen? Tuurlijk wel. T is leuk haar weer te zien. En eng. Wat moet ik zeggen, hoemoet ik me gedragen. Ik wil afstandelijk zijn, niet meteen 'happen'. Onafhankelijk, laten zien dat ik haar neit nodig heb, haar niet mis. Maar dat doe ik wel.. en ik wil gewoon blji met dr zijn, van dr genietnen.. HELP... Ik ben bang.. van mw? voor mezelf???

woensdag

Ik voel weer een donkere periode aankokmen, er zitten nu al veel donkere vlekken in m'n dagen. Dat ik hee enthousiast met iemand zit te praten, maar van binnen een donker gevoel overheerst. Het spookt rond op de achtergrond en als ik niet zorg dat ik ergens mee bezig eb/blijf komt het naar voren. Alles overheersend neem het dan meteen alles over, zorgt dat alles te moeilijk en te veel lijkt. Op dat soort dagen lijkt de dag oneindig lang en houd ik mezelf bezig om de tijd door te komen. Bij alles wat ik doe kjik ik uit naar het einde, maar als ik dan klaar ben is er een leegte en ga ik rusteloos maar weer op zoek naar het volgende nutteloze. Of ik kan de energie niet meer vniden om me ergens toe te zetten, mo op te staan. Het idee aan opstaan uit mijn stoel alleen al maakt me gek en doet me bijna huilen. Met als geoleg dat ik drie uur als een zombie in een stoel zit of op bed lig omdat zelfs het verplaatsen van een arm teveel moeite is. Moedeloos wordt ik ervan. De hele dag te futloos om en depri om door te komen, de avond waarin ik nix meer hoef is het doel van de dag. Maar 's avonds ben ik leeg of rusteloos van bninen. Kapot op van het nix doen, maar niet in staat om te slapen. En van een hele nacht wakker liggen terwijl ik helemaal op ben wordt ik ook niet vrolijker.
Eigenljik erger ik me ook nog zo aan mijn eigen futloosheid, depressiiteit en slapeloosheid dat ik ook nog sago wordt...

Nu ben ik gewoon moe, ik irriteer me aan alles, maar kan me er gewoon niet toe zetten om rust te zoeken in mijn eigen hokkie of naar bed te gaan. Bang om alleen te zijn of voor slapeloosheid...
Waarom kan niemand het laten stoppen? Er bestaat toch vast wel een pilletje voor?! Ofoz.. want op deze manier hoef ik niet zo nodig 80 te worden hoor. Ik leef eigenlijk door in de hoop dat he tbeter wordt, want zo hoef ik echt niet verder. Wil dat gewoon niet. Als dit het beste is wat dat wondermooie leven te beiden heeft, laat dan maa zitten. Ik hoop het niet, dan zouden al deze jaren,al dit, voor nix geweest zijn... voor mijn gevoel...

Bang en opgelucht. Het gesprek van gisteraaf nog vers in mijn geheugen. Wat vertrouwd en gezellig zo, in pyjama op de bank. Wat eng zo, alles zo dichtbij. Ik haat het dat ik weer zoveel verteld heb, weer afhankelijk was, en ik ben tegelijkertijd blij dat ik het hardop gezegd heb.
Het hele idee van wel of niet meerdere persoontjes zit me al weken dwars, en de aangifte angst kost me mn nachtrust. Eigenlijk nog niet eens het idee van dat ze aangifte gaan doen, maar meer het idee dat ik het dus weer moet gaan verstoppen als het mis gaat.. ooit weer.. Ik wil niet weer zo alleen zijn, ik voel me verplicht mijn hulpouders af te stoten, omdat ik bang ben dat ik tegen ze moet gaan liegen.. ik wil niet meer liegen. Niet tegen hun. naja, dat soort dingen dus...
Het kost me nu al twee weken mijn nachtrust, ik denk dat ik het record weinigslapen echt verbroken heb, en eigenlijk kan ik het niet eens verwoorden allemaal. De dingen die me echt dwars zitten lijken er niet uit te willen komen. De psyg, de gevoelens, de aangifte, alles. En dan tussendoor nog de stress van verjaardag, moederdag en stages... BLUB.. ik ben even op...

Helaas dat je dat niet zomaar op je voorhoofd kan plakken...

Moederdag was raar. Ik miste mijn mamma... Mijn echte mamma, heel erg.. De oerkreet die bij ons 's ochtends altijd klinkt... t=moeoeoeoeoderdag... Nu, even snel langs en dan werken. Gek hoor. Wel blij dat ik voor 'de mamma's' toch 'iets' gedaan heb, voor mijn gevoel. Niet veel, maar het voelde wel goed. En hun reactie was ook super.. Ik heb gewoon ineens fammilie. (en die is nu lekker op school :P:P:P)

Zondagmiddag, ik heeeeeeeeel enthousiast: mooi weer, laten we naar het strand gaan, lekker gaan lopen, softballen? Naar het dorp dan? Mijn huisgenoten, lichtelijk vermoeid, zijn onvermurwbaar... Ik houd het een half uur vol, vragen over strand, softballen, ik bruis van de energie. Ik besluit nog een laatste poging te wagen: Wil er dan echt niemand lekker softballen? Sera vind het sneu en besluit me tegenmoet te komen. Vol goede wil zegt ze: Ik wil wel een film kijken over softbal... (moet je 'm wel ff gaan halen) Tsja, wat doe je ermee he....

Ik ben zoooo blij!!! :) Ik heb vannacht bij * gelogeerd, was errug makkelijk met de bus (ik was in drie kwartier op schooool!!!!) en nu heb ik begeleidingsdag met mijn andere hulpmams. Zo leuk, je mama op school :) En gisteraaf was zuper.. Gek... In je pyjama op de bank een koppie thee drinken en praten over all&nix... Blub... Nina feeeeeeeeels good. Alleen ben ik bang dat ik dalijk wel ineen keer instort, ik voel me doodop!

Zaterdag

Morgen moederdag. Een nare dag vind ik dat. Ieder jaar weer verlang ik dan naar dat ideale gezin, ontbijt op bed met die leuke sfeer. Een ontbijtje ala de ikea folders en een picknick rechtstreeks uit de Libelle. Kadoos, bloemen, een moeder die de hele dag lacht en gelukkig is met haar kinderen. Ik ben bang voor hoe het morgen zal zijn. Voel me hypocriet als ik in de winkels door de schappen loop met de spullen 'voor de liefste mamma'. Op zoek naar het kado, dat ene kado, het perfecte kado, dat kado dat ze mooi zal vinden, goed zal vinden. Haar zal verrassen. Waardoor ze me ineens zal zien, het zal waarderen. Ik voel me alsof ik een examen maak.. Heel belangrijk dat ik het goed uitkies, haar reactie zal bepalen of ik geslaagd ben of niet... Toch houd ik van haar.. Zoveel.. teveel.. Zou ze ook van mij houden? Heeft ze ooit van mij gehouden? Toen ik in haar buik zat, die eerste dagen in het ziekenhuis? En wat is er misgegaan, waarom was ik niet haar lieve dochter... Kon ik niet goed genoeg zijn als dochter?

Toch, dit jaar, snap ik wat moederdag is.. Al twee weken lang wil ik de mooiste, duurste, beste kadoo's ter wereld kopen voor mijn twee 'hulpmamma's'. Niets is goed genoeg voor hen, ik wil ze blij maken, laten merken hoe ik ze waardeer, hoeveel ik van ze houd. Hoe ontzettend goed ze zijn in hun 'baantje'. Kortom, prezies het moederdagidee.. Alleen kan ik er nix mee... Ze zijn niet mijn mamma's hoe graag ik dag ook zou willen, en ik heb dus nix te maken met hun moederdag. Dat durf ik ook niet, bang dat ze het niet kunnen waarderen, te ver vinden gaan... Gaat het te ver?? Ik weet het niet... Ik heb net wel voor mijn hulpmamma waar ik nu ben een klein bosje bloemen meegenomen...3 Gerbera's in een wolk gipskruid: niet duur, niet van zeer goede kwaliteit, niet het mooiste en al helemaal niet het beste kadoo van de wereld. Maar het zegt wel: ik vind je lief.. endat wilde ik haar heel graag laten weten. Bij haar is het geen test. Bij haar reactie zal ik altijd geslaagd zijn, ik maak haar blij, gewoon door er even aan te denken, een simpel bosje bloemen net zo mooi als het duurste parfum of een zelfgebakken taart. En daar gaat het om bij moederdag toch... Elkaar door kleine dingen laten merken dat je blij bent met elkaar. In dat opzicht zou het iedere dag moederdag moeten zijn.

En ik wilde, net als ieder jaar weer, dat ik morgen ook op die manier moederdag mag vieren. Liefst met mijn echte mamma, maar als dat niet lukt, dan met een van de twee anderen.

Een kettingzaag giert door mijn lijf. Lijkt mijn hart in stukken gezaagd te hebben en bezorgt me overal pijn. Het gejankt zorgt ervoor dat mijn gedachten nog steeds niet hoorbaar zijn. Zijn ze er wel?

Ik wil hier blijven slapen.. me verstoppen in mamma's schoot. Een andere mamma mag ook... Hou me vast, aai me, neem de pijn weg... Praat met me?

Vrijdag

Ik voel me leeg, vermoeid. Mijn lijf en geest lijken traag en niet bij mij te horen. Opvallend leeg en stil na de drukte van vandaag. Ik voel niets, ben niet blij, ben niet nietblij. Zelfs de foto’s van * en de kinderen of mijn verjaardagskaart van MW kunnen me niet opvrolijken, aan het glimlachen krijgen. Ze bezorgen me meer tranen in mn ogen. Mijn lijf is angstaanjagend afwezig, en als ik ga liggen vliegt de tijd voorbij zonder dat ik het doorheb. Even liggen worden uren. Minuten achter elkaar waarin ik maar blijf denken: ik moet opstaan, ik moet nu opstaan, maar ik het niet uit kan voeren. Ik denk het zelfs wattig, op een monotone, automatische manier. Leeg, alles is leeg, zelfs tot nadenken over wat ik voel moet ik me zetten, als ik dat niet doe zijn mijn gedachten ook leeg. Oorverdovend is de stilte in mijn hoofd ineens, verlammend de moeheid in mijn lijf. Ik kan me zetten tot simpele dingen, eten koken, afdrogen, tegen Sera praten. Maar zonder enthousiastme of gevoel erbij, alles op een monotome, robotachtige manier. Alsof praten teveel energie kost.

Donderdag.

Ze is niet dood, ze is heel erg levend… Zo levend dat aan mijn verjaardag gedacht heeft en me een kaart gestuurd heeft. Een erg mooie en lieve kaart. Help, ze is levend… Huilen, huilen, omdat ze er dus nog wel is, omdat ik haar dus alleen moet missen. Omdat ik nu weer prezies weet wat ik mis. Omdat ik zo in en in gelukkig ben met haar kaart, die ik al 1000 keer gelezen heb. Die ik bij me draag alsof het het kostbaarste bezit is dat ik heb. Is het denk ik ook.. het is iets tastbaars van haar… Net als de kaart van mijn ontzettend lieve kamerbegeleidster… die heb ik ook drie dagen overal mee naar toegesjouwd. Het zijn kleine stukjes van hun, heel persoonlijke dingen, zeker die van mw, met haar zelfgeschreven tekst. Door ze bij me te dragen lijken de personen dichtbij me. Door ze keer op keer opnieuw te bekijken, te betasten weet ik, heb ik er bewijs van, dat ze aan me dachten. Dat ze over MIJ nagedacht hebben. Me schijnbaar aardig vinden. De lieve dingen op die kaart, die voor mij bedoelt zijn. Een soort van tastbare aardigheid van belangrijke mensen die ik soms gewoon nodig heb. Een soort van bewijs van hun gedachten of gevoelens ten opzichte van mij. Net als mijn mooie vest. Dat ze die speciaal voor mij heeft uitgezocht.. er schijnbaar over nagedacht heeft en het nog wist ook… net als het eten, van Paul.. Dat hij erover nagedacht heeft… die moeite nam… dat zijn de mooiste kadoos die je krijgen kan…
Maar kaarten zijn bijzonderder… ze zijn tastbaar, ze maken dat je iemands gedachten keer op keer opnieuw kan lezen. Ze zorgen ervoor dat je wijze dingen niet kan vergeten, omdat je ze keer op keer opnieuw leest. Mensen zouden elkaar verplicht kaarten moeten sturen!

Donderdagaaf

Wil ik doorgaan bij t Riagg of niet, ik weet het niet. Geloof ik in de beloofde verbetering op lange termijn, vertrouw ik mijn psyg, vind ik haar werkwijze fijn. Vertrouw ik genoeg in haar kunnen, in haar geloof in mij, in wat ze zegt… Wil ik weer een band opbouwen, ben ik daar niet nu al mee bezig. Houd ik mezelf voor de gek, of haar? Of moet ik juist doorgaan, het allemaal een eerlijke kans geven. We schieten wat meer op. Vorige keer is de situatie thuis ‘even snel’ aan bod gekomen, vandaag de ‘persoontjes’. Ik was vaag, op de achtergrond, terwijl ik vertelde over de anderen in mijn hoofd, mijn lijf. Sommige voelden ik duidelijk, ze waren dicht bij me, anderen zaten ver weg, wilden niet bekend worden. Nina en Nouk duidelijk in de buurt, aanwezig als altijd, Mara, rustgevend op de achtergrond, maar absoluut geen aandacht willend, de boze, bang en verdrietig, wilde niet gevonden worden… bang voor wat ie zou moeten vertellen. De stoere die me soms hielp dingen vewoorden, samen met Mara, die het allemaal lijkt te weten, de puzzelstukjes in haar dromerige geest allemaal bij elkaar lijkt te hebben.. Wat moet ze gedacht hebben, wat dacht ik zelf. Ik schaamde me heel erg. Dat ik dit serieus zat te vertellen. Dat IK dat zat te vertellen aan een psyg.. Hallo, dit ben ik.. alsof IK er verstand van heb… Ik schaamde me, voor het achterlijke verhaal dat ik ophing… voor het feit dat ik er zelf wel in geloof, voor het feit dat ik er niet in geloof. Dat ik het wel en niet wil geloven. Dat ik zo gek overkwam. Ik schaamde me kapot… Eerst vorige week, nu dit… Ik wil nooit meer terug.. durf niet meer… ben bang voor haar, nu ze het weet, wat ze denken zal, of juist niet… Dat ze niet eerlijk zal zijn, dat ik niet zal weten wat ze denkt, dat ze me voor de gek houd. Ik haat die onzekerheid over wat er in het hoofd van anderen zit. Zeker als ze ver weg zijn en de in houd van hun hoofd niet op een kaart staat… Die onzekerheid…. Ik haat mij.. omdat ik mezelf altijd in die stomme situaties breng. Omdat ik dit soort dingen hartop vertel aan iemand, omdat ik dit soort dingen denk en doe. Omdat ik ben wie ik ben IK HAAT MIJ!!!!

Een dagje nixen was de bedoeling, een druk dagje kwam eruit. Vanochtend op tijd op om samen met Sera achter onze enorm hoge belastingaanslag aan te gaan. Zoeken zoeken, in het gemeentehuis van het kastje naar de muur, en wie wist uiteindelijk het antwoord... juist ja, mijn vader... Fijn! Maar goed, waren we wel eindelijk waar we wezen moesten, en het bleek dat onze huisbaas ook al geweest was. Nu hopen dat ie betaald. Ik baalde de hele dag als een stekker dat ik niet meer naar MW mag, zij had hier wel raad mee geweten, volgens mij heeft ze wel eens gezegd dat ik dat terug kan vragen... wilde dat ik haar even om raad kan vragen... Jammer dat ze er niet meer is. (voor mij is ze er niet meer, ik ben in de rouw, das beter dan iedere keer een sprongetje als je iemand ziet met krulhaar, iedere keer spanning als je langs het kantoor moet rijden... Dan maar liever niets meer... ik kan niet met half en haat de gedachte dat ik haar kwijt ben door mijn eigen stomme schuld)
Toen snel even projecten. Naar de gasten, ik weet nog niet wat ik van ze vind hoor. Soms zijn ze aardig, maar ik voel me niet op mn gemak bij hun. Heb het idee dat ze mij niet aardig vinden, iemand in mij mag ze niet...
Nouja, snel gedaan dus, krijg opdrachten mee (zit ik nu te doen) en daarna snel naar de stad, naar Tara! Die was in de buurt... spannend hoor... weer zien, kijken hoe dat gaat. We meeten en greeten, zoeken een terrasje.. het blijft een btje onwennig deze keer. Gek, in een uur samen kan je zoveel meer zeggen dan in een uur melen, maar toch zeggen wij over de meel meer... inhoudelijk. Maf, maar waar. Het is de afstand die veiligheid lijkt te bieden.

Dan naar huis, naar de bieb, samen met Sera, weer even meiden onder elkaar, zo vertrouwd. Boeken, DIS, mishandeling, voor Sera relatietherapie en verhalen... Thuisaangekomen lekker kaarten in de tuin... ik ben onrustig... weet niet waarom...
Ik weet dat ik nog naar ouders moet, internetten voor project... voormij... Sjit man, ik wil nu idols kijken, maar ik kan geen Noors....

Ben trouwens erg wisselend afgelopen twee dagen. Gister heeft Sera een hele discussie gehad met Nina in de keuken over 'milonade met een lietje' schijnt, en vandaag mis ik ook weer tijd.. het is een zooitje...

I

even kijken of mijn commentblog werkt hoor....

Ik was jarig... errug jarig... :):):) Eerst, tha day before, all the fammelie and friends, per ongeluk keurig gescheiden. 's middags zat de hele familie lekker buiten van ons onwijs mooie gazonnetje te genieten, 'saafs kwam de rest. Was feeeest! Maar ik was wel heeeeeeeeeeel blij toen de dag op gegeven moment over was, toen alle fammilie weg was. Sjeeeeezus wat was dat eng... Ook wel beetje naar.. maar ook wel beetje leuk... apart...

En toen Yesterday m'n 'echte' verjaardag. Met hulpmama 1 naar de rommelmarkt, met haar en oma, en de kiddos, zo'n fammelieding dat ik niet ken, errug leuk.. komen we daar hulpouders 2 tegen... Dus ik ben keurig overgedragen om daar verder de dag door te brengen. Heerlijk, zo'n dagje gekeutel.... 's avonds werd ik wel ineens gruwelijk echt jarig... Mocht ik kiezen wat ik wilde eten... HELP.. ik kan niet kiezen.. ik kies het verkeerde, ik durf het niet.. laat de jongens maar kiezen... Maar wel zo lief.. echt zo'n verjaardagsding... *snik*... Komen ze terug, heef hulppap al gekozen. 'Dat vind ze lekker, enne.. dat!' * verbaasd, ik verbaasd.. hoe weet ie dat.. maar het was waar! Grieks werd het, en het was errug lekker!!! En ik heb gewoon een tweede keer opgeschept!!!! :) In gezelschap!!!!!! :):):)
Toen, ineens kom, snel, jas aan! ?!? Wat gaan we doen? Je bent jarig, kom nou! ?!? ~paniek~... help... en van binnen zo'n gelukkig deuntje... druk de angst weg, in mijn buik de spanning van een kind van drie... gewoon, opgewonden zenuwachtigheid... In de auto, lachen, *lol*. Geen zenuwen meer, optimaal genieten. Soms zou ik dat geluksgevoel met iedereen willen delen, mijn hart willen openen zodat het weg kan vliegen, het is zooooooo groot en sterk op dat soort momenten. Samen lachen, samen praten... En dan.. het strand! We gaan ijs halen!!!! Dat is echt HUN zomerding .. 's avonds na het eten nog even snel ijs halen bij het strand... And now I'm inn....
Ik kan gewoon bijna niet meer stoppen met lachen, moet me inhouden om maar niet te huppelen. Kleine Nina is optimaal gelukkig op het strand met haar ijsje en de bal, Noukje vermaakt zich met de lachende volwassenen, Pientje wil het liefst een handje van mamma... De stoere is trots op mij, dat ik daar loop, dat ik het toch maar doe, en Mara geniet heel stil van het strand, de sfeer, het hebben van een familie... De rest zingt een liedje in mijn hoofd en het kost me veel moeite om niet hardop mee te zingen...

Dit was het mooiste verjaardagskado dat ik gehad heb.. ooit...

Jaja, en nou weet ik dat een aantal mensen zeggen, 'maar vorig jaar was toch ook heel gaaf'. Tuurlijk!!! Vorig jaar heb ik een supertoffe verjaardag gehad. Ben ik verwend, had ik een heel leuk feestje... Een topdag.. Maar vergelijk het met een verwend kind wiens ouders nooit thuis zijn.. Ik had alles wat mijn hartje begeerde, behalve ouders en hun liefde. Gisteren heb ik geen kado's gehad, geen fake gedoe. Dit was puur en echt.. En de rommelmarkt, en de 'verrassing' waren de mooiste kado's die ik had kunnen krijgen. Omdat ze namelijk echt waren!!! Bedacht door mensen om wie ik veel geef..

Dus, mamma's (en pappa): weer eens bedankt!!!!!

Stel je voor, je heet Nina, Stel je voor, je komt speciaal heeeeeeeeeeeeeeeeeeel vroeg naar school omdat je nog van alles uit moet printen en in je stagemap moet stoppen voordat je hem vandaag inlevert. En stel je voor, je vergeet dan je diskette...... Tsja..... en dan... :S
Anderhalf uur terug en dan weer anderhalf uur heen?! Geen optie... Alles terplekke overnieuw maken... geen optie... huisgenoot bellen en kijken of ze het door wil melen... Ook niet echt een optie.. Dus dan maar het ergste van het ergste en het engste van het engste.. op gaan biechten... lacherig, maar die man doet niet eens moeilijk.. Nou, dan lever je toch in wat je nu hebt... :) Wahahaahahahhoeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee! Wat fijn toch dat ze ook lieve mensen uitgevonden hebben.. ik moet er nog steeds aan wennen!!! Dus, nu zit Nina onwijs vroeg op school maar te internetten, aangezien ze pas om een uur een afspraak heeft bij de decaan... Tijd zat!!! Life rulez! (wow, read me!)

Sjee.. ik zit echt al onwijs lang bij mes parents.. best gezwellie...

Vrijdagochtend

Het was geen droom, ze zijn er weer. Wat voelt het vertrouwd, samen halfbloot door het huis, de slaapkamerdeur weer op een kier… Wat zijn we lief voor elkaar, toegeeflijk van alle kanten. Zij helpen mij schoonmaken, zijn een en al verbetering, ik ben makkelijk, vind alles ineens best. We hebben elkaar zoveel te vertellen. Sera is vrolijk, ik ben vrolijk, en onze held wil de auto uitruimen. Okee dan. En dan nu, hard aan het werk. Opschieten met dat verdomde stagedossier. Ik wil vandaag mijn benen nog doen, en beneden schoonmaken, een boodschappenlijst maken en nog wat wassen draaien.. huphup, er is werk aan de winkel

Vrijdag, half 8!

Jippiedepippie!!!! Ik ben bijna klaar met dat rotte stagedossier. Met een kop soep in mn hand typte ik net de laatste bladzijde. Nu nog alles uitprinten en inbinden… Wauw… wat leuk toch dat zo’n onoverzichtelijk project, een waslijst van opdrachten, dagverslagen en lesvoorbereidingen uiteindelijk toch af blijkt te komen. Iedere keer weer. Het onmogelijke mogelijk. Dit soort dingen geeft hoop! IK KAN HET!!!! Toch jammer dat er van de rest van de geplande waslijst helemaal nix gekomen is…
Het huis is ondertussen onder mijn ogen veranderd in een grote chaos. Overal staan vuilniszakken was (ik denk dat ik mijn wasjes voorlopig maar even moet vergeten), de keuken is vol met weet ik het wat, Sera’s kamer is kompleet ondersteboven omdat ze net ineens een laagslaper heeft gecreerd van wat eerst een hoogslaper was. Ik weet nog niet of ik het knap en creatief van dr moet vinden of gewoon slooplustig, maar waar is waar, ze heeft me daar een moeilijke klus geklaard. Samen met een vriendin van ons heeft ze dat de nodige lachbuien bezorgd, hebben ze herhaaldelijk klem gezeten en morgen waarschijnlijk enorme spierpijn. En ik maar typen ondertussen…

Donderdag

Help, mijn oude huisgenoten zijn terug. Jippiedepippie… wat superleuk!!! Mijn friends, mijn roomies.. Help.. hoe zal het worden.. niet weer die chaos, niet weer dat gekibbel.. Jippiedepippie, ze zijn er weer. Neeee… ik wil mijn nu-huisgenoten niet kwijt… ik wil niet weer veranderingen. Jippiedepippie…

Woensdag, koninginnedag

Waarom doe ik het toch… Waarom bel ik ze toch weer… ik had kunnen weten dat dit zou gebeuren, dat ik alleen maar verdrietig zou worden… maar toch.. wilde even vertellen over mn nieuwe tafel (KOEL), hoopte heel misschien dat ze enthousiast zouden zijn, even zouden komen kijken. Zomaar, gewoon even komen kijken. Goh, wat leuk, een nieuwe tafel…
Nee, dat zit er niet in… en ik doe het FOUT FOUT FOUT. Waarom de ene oma wel uitgenodigd is en de andere niet mag komen (ik heb met allebei mn oma’s geen contact gehad over m’n verjaardag, dat heeft mn moeder allemaal geregeld), waar ik ze wil laten. Dat ik ze niet weg kan sturen en al helemaal niet tussen de dronken jongelui kan zetten… Dat ik het niet goed doe.. FOUT FOUT FOUT. Domme stomme Nina, wie denk je wel niet dat je bent. Dat je nu bijna een jaar alleen woont betekent niet dat je het ook goed doet, dat je dingen ineens wel goed kan doen…wat dacht je nou, dat jij je verjaardag kon vieren en dat iedereen kwam, denk jij dat. Dat ze voor JOU komen?! Dat er zowieso iemand komt. Als oma niet gebeld was zou er helemaal niemand komen. Wie wil er nou bij jou in dat kleine stinkhok zitten.. dat zit toch al vol als jij je vette kont erin stalt… Jeetje Nina, hoe kon je je nou zo verheugen om die dag. Dat is helemaal geen leuke dag, het wordt je nachtmerrie.. echt… of er komt niemand, of je kan niemand kwijt. En je hebt het vast niet goed geregeld.. verkeerde drinken, allemaal mensen bij elkaar die helemaal niet bij elkaar willen zitten. Aan hapjes natuurlijk helemaal niet gedacht, nee, jij denkt alleen aan jezelf.. Aan JOU feestje. T’is altijd Nina voor en nina na.. Ikke ikke ikke en de rest kan stikken…. He? Ja, dat is Nina!

Het is koninginnedag, 3 uur smiddags, en ik zit binnen aan m’n school te werken. Buiten is het feest. Mensen lachen, mensen praten, en ik zit binnen, achter mijn bureau, net te doen of ik er niet ben. Te hopen dat iemand me belt… Doe net of het een gewone dag is, zodat ik niet naar buiten hoef, feest hoef te vieren. Ik heb helemaal niets te vieren… Als je mij bent heb je nix te vieren… zelfs je verjaardag niet. Wat valt daar nou aan te vieren. Dat je al weer een jaar te lang bestaat. Is je verjaardag niet ook een mooie sterfdag?! Het begin samen laten komen met het einde?! Ik wilde dat ik het lef had. Ik moet werken op mn verjaardag, en ik wilde het zo graag op de rommelmarkt vieren.. was zo gelukkig met dat idee….
Mag ik mijn verjaardag overslaan dit jaar? Geen begin, geen eind, en al helemaal geen verdomd jaar erbij… op die 18 jaar van mij hoef je namelijk echt niet trots te zijn.

Dipje

Van binnen een leegte
Maar druk in mn hoofd
Onrustig, gevoelloos
Bij tijden verdoofd

Veel willen maar eigenlijk
Toch ook weer niet
Nix kunnen, gewoon
Moe van verdriet


Nachtmerrie

Hou me vast
Als ik wakker wordt
Bang van alles
Ik hoop op
Armen om me heen
Maar voel alleen
De leegte


Onmachtig, waarom kan ik de wereld niet
Controleren. Lijkt alles altijd
Anders te gaan dan ik gedacht had
Zijn de dingen niet in mijn handen
Alles lijkt buiten mijn macht
Ik voel me alleen.. machteloos..

Frustratie over mezelf
Over de wereld om me heen
Als ik mezelf al niet in de hand kan houden
Hoe kan dat dan
Met de rest van de wereld
Als wij met z’n allen al geen keuzes kunnen maken
Over wat we gaan doen
Of wat er gegeten wordt
Hoe kan ik dan kiezen voor
De toekomst
Simpele keuzes zijn al
Zo moeilijk

Wat voor dag is het vandaag?
Kan iemand me vasthouden
En vertellen dat het allemaal goed komt?
Dat het vrijdag is en de maandag
Nog lang niet gaat beginnen
Rust… van binnen en van buiten
Een lege agenda betekent
Een vol hoofd
Want dan moet ik zelf bedenken
Wat er gedaan moet worden
Geef mij maar
Vastigheid
Leven volgens moeten
Is misschien vermoeiend
Maar duidelijk je kan
Het zelf nooit fout doen!

Maandag


Ik heb gedroomd vannacht. Na twee nachtmerries werd ik vanochtend wakker met een erg verdrietige herrinnering. Ik droomde dat er een of ander soort speurtocht achtig spel was.. of survival ofzo, ik weet het niet prezies, het was in ieder geval in een woonwijk, en ik snapte er nix van. We kwamen met een groepje tegelijk bij de finish, daar stonden mensen te wachten met knuppels, ik wist als een van de weinige niet wat ik moest doen, maar het beangstigde me niet, ik verbaasde me alleen over de rest. *, mijn stagebegeleidster, mijn oppasmamma en mw waren er ook, zaten geloof ik in de begeleiding ofzo. * en mw waren samen gezellig aan het kleppen. MOOI… heel anders dan ze normaal zijn.. alsof ze door een modellenbureau drie uur in de make-up gezet waren.. ook hun kleding was heel anders… dus ik herkende ze eerst al niet echt… het voelde veilig dat ze er waren, maar ik was ook eigenwijs. Ik ontliep mw, deed net of r niet zag, gedroeg me extreem druk. Eigenlijk hetzelfde als een paar jaar geleden met Geel. Ik wilde ook niet naar * toe als zij erbij was, uit idee van: jij hoeft me niet meer, ik zal je laten zien dat ik je niet mis, geen behoefte aan je heb. Kortom, ik wist me geen houding te geven. * had dat door, knuffelde me, maar liet het verder aan mij over. Mw zag me ineens, ronde haar gesprek af en kwam direct naar me toe lopen. Vroeg hoe het was, ik heel nukkig natuurlijk dat ze dat toch niet wilde weten. Toen nam ze me mee, het leek wel naar een andere ruimte. Ze ging op een soort van troon zitten, heel mooi, maar ook heel gek, met kort haar en dr krullen keurig in de plooi a la modepolitie…
Ze was rustig, leek te begrijpen dat ik het gesprek niet aan wilde gaan, bang voor verdriet, maar begon toch rustig te praten.. vertelde dat het niet was omdat ze mij niet aardig meer vond, dat ze wel geinteresseerd was en ik weet niet wat allemaal.. ik weet dat ik er een heel rustig gevoel van kreeg.. alles is okee gevoel.. een ik ben haar niet kwijt gevoel. Ze knuffelde me.. keek me aan op een manier.. ik kan het niet uitleggen en ik voelde de angst gewoon wegebben… het is goed… En zo werd ik ook wakker.. Het is goed, alles komt okee. Heerlijk, tot je beseft dat het maar een droom was, dat het gesprek nooit heeft plaatsgevonden en dat ik dr wel kwijt ben… *snik* ach.. dromen…