Okeej, ineens wordt de wereld weer zwart... ik loop met muis in mijn hand door de school om door te gaan, moet nog achter cijfers aan... wil eigenlijk alleen nog maar door mijn knieen zakken en huilen... Een hopenloze leegte, en een enorme wanhoop vullen mijn lijf. Moedeloosheid, ik heb immers bewezen wat zij altijd zeiden, ik kan het niet.. kan nix.. .laat het allemaal maar gaan..

Ik heb nu dus niet de vakantie waar ik zo naar verlangde. Maandag moet ik herkansen, en dinsdag de cijferlijsten tsjekken.. kortom: gewoon nog een weekje naar school... Nouja, heel hard leren dan maar, dan kan ik gewoon mijn P nog halen!

Weet ik in mijn hoofd, maar alles heeft het opgegeven... Ik loop als stoned door de school, hyperactief giegelend. Alles om niet in te stortten... Wie komt me halen, wie vangt me op.. asjeblieft... ik wil de mamma's... bij hun me verstoppen.. naar sera, naar mijn eigen bed... maar de wetenschap dat ik dan nog anderhalf uur moet reizen, een station over moet steken.. dat maakt me moedeloos, maakt dat ik er maar niet aan begin...
Kan ik een van de mamma's bellen nu?! Waarom, waarom zou ik.. wat is er meer aan de hand dan dat ik een tentamen niet gehaald heb!? So what?! Waarom de big deal!?

Keej, nou fijn is dat, nu zit ik hier dus te huilen... Ik ga.. Verder lopen met muis.. net doen of ik niemand zie, niet gek doe.... i'm losing tha grip....

gezakt... sjit.....

Net mijn laatste tentamen gehad.. nu wachten op de uitslag.... ~spannend~

Ik wil naar mamma toe... In de keuken begon een vriendin net te vertellen dat haar moeder belde, dat die meteen aanvoelde dat ze zich naar voelde. Ik moest bijna huilen... Ja, knikte ik nog dapper, fijn is dat he? Dan belt ze net op tijd! Ja, fijn hoor! Snel draai ik me dan weer om... Fijn jah.. Een soort droefheid, pijn, steekt door me heen... ik voel de wereld weer vager worden. Niet weer... Focussen op de stem.. hierblijven... Beelden van mijn eigen moeder dwalen door mijn hoofd. Wanneer was de laatste keer dat ze mij belde? Hoe vaak zou ze gebeld hebben sinds ik op mezelf woon!? 5 keer? Zes misschien? Zou zij het eigenlijk merken als ik me naar voel? Zou ze het weten?!

Heimwee, naar de warme armen van mijn mamma, nooit gevoeld. Maar ook naar de armen van ‘de mamma’s’. De ene, bij wie ik van de week toch maar mooi weer een avond mocht schuilen.. die altijd prezies weet wanneer te knuffelen, altijd een knuffel overheeft. Bij wie je, net als haar eigen kleintjes, gewoon lekker je hoofd weg kan stoppen, vastgehouden wordt...
De ander, die inderdaad een soort telepatische gave heeft. Die als je je naam noemt door de foon al weet hoe het zit. Zonder een woord, lijkt ze toch alles te verstaan. De mamma’ van het meisje uit de keuken zeg maar, maar dan niet van mij. Of toch wel, een klein beetje...
Deze mamma, die nu haar eigen verdriet heeft.... Wat ben ik dan toch een zeur, met mijn eeuwige aanstellerigheid, eigengecreeerde crississen..

Langzaam kom ik weer een beetje bij. Mijn lijf is in en in koud en ik voel me blauw. Beurs en geschaafd. Ik ben me bewust van de vele mensen die in het huis zijn, durf niet teveel te zeggen, niet te laten merken dat ik er ben, weer ben. Wat heb ik gedaan? Au.. stil blijven liggen.. mijn lichaam lijkt helemaal gekneusd, en ondanks de dikke deken zit er een indringende kou tot in mijn botten. Ik begrijp nu dat het vrienden van Tai zijn die er zijn, terwijl Tai zelf naar een bbq is. Jaja... Vaag.. Sera zit naast me, ziet eruit alsof ze ook wel wat rust kan gebruiken. Waarom zijn ze dan hier?! Da’s toch bezopen!?

Uit.. ik weet niet wat voor gevoel prezies, zou ik allemaal halve rotopmerkingen willen plaatsen... lullig doen, zodat ze zich opgelaten gaan voelen dat ze hier zijn, weg zullen gaan, ons met rust zullen laten. Maar tegelijkertijd wil ik niet dat ze weggaan, en zou ik nooit lullig tegen ze willen doen.. Nooit willen laten zien hoe gemeen en slecht ik echt ben.

Dat gevoel is blijven hangen, naast de kou en pijn, dat ik slecht ben... Bij iedere bonk van mijn hoofd klinkt er een stemmetje mee: stout, stout, Nina is stout. Stout, stout, Nina is stout... Ik kan het relativeren hoor, maar het nare is dat het gevoel dan toch gewoon blijft hangen... Dat je het wel weet, maar dat je gevoel iets heel anders zegt, niet voor rede vatbaar is.

Ik heb een 5 voor softbal!!!!!!!!!!!!!!!! Wahoeoeoeeoeoe!!! Ik geloof dat ik nu officieel een nieuw persoonlijk record heb voor Spel.... Een 5!!!! Sjeee... Dat moet gevierd worden!!!

Wat een mazzel dat er 30 appelflappen in mijn tas zitten zeg!!! :)

Het dossier is gelezen.. Het viel mee, of toch neit... confronterend, maar geen nieuwe, negatieve dingen.. Ze doorziet me beter dan ik dacht... dat is soms moeilijk om te lezen. Vooral haar indruk over mij kwam hard aan...

Ik heb hem samen met mijn oppasmamma gelezen. Aan de ene kant dubbeleng, dat zij het nu ook meteen las, meteen diep in mij kon kijken, aan de andre kant fijn, dat ik het niet alleen hoef te doen, dat ze veilig bij me is...

Erna volgt een lang gesprek. Over mij, mijn ouders, hoe het gaat, hoe het zou moeten gaan. Over aangifte en verhuizen, over relatie en over van alles... Het is fijn om zo te kunnen praten, al je gedachten gewoon er uit te kunnen laten...

Ik ben blij dat ik daar ben, vind het fijn, voel de warmte. En tegelijkertijd mis ik mijn mamma...... Ik mis mijn mamma zo ontzettend.....

De pappa van mijn hulpmamma is overleden maandag.. Ik vind het zo naar voor dr. Zou willen bellen, hulp willen bieden, maar weet dat ze mij niet nodig heeft... Dat ik dan alleen maar tot last zou zijn.. Dus laat ik haar, hun, met rust, hoe moelijk het ook is... Ik denk veel aan ze... Wens het beste voor ze...

En denk ook veel aan mijn eigen vader. Soms is het niet eerlijk allemaal....

score 50, staat er onderaan het blaadje.. ze had het lijstje laten zien... ernstig was dat... een vrij lage score met kenmerken als suicidal en ritual behaviour.... Ben ik dat? Nee... Met mij is het niet zo ernstig toch? Het gaat soms niet goed, thuis was het niet leuk, maar zo ernstig....?!?!....

Ik schrik er zelf van... Hier schrik ik geloof ik het meeste van... Ik zeg altijd dat het allemaal wel meevalt, denk altijd dat het allemaal wel meevalt. Geloof voor mezelf dat het allemaal wel meevalt. En dan krijg je hier zo'n score: het valt niet mee......

*slik*... ~traan~

Donderdag

Ik heb mijn dossier gekregen van de psyg. Ik wilde het daar niet lezen, en nu brand het al een hele dag in mijn tas, maar het bijt als ik het eruit wil halen... Ik wil weten wat ze zegt, wat ze denkt, maar tegelijkertijd ook liever niet. Onwetendheid lijkt beter dan zekerheid over negatieve dingen, maar onzekerheid over haar mening/ideeen is weer erger dan negatieve afwijzing... Wat te doen.....

De voorlopige diagnose hebben we wel samen doorgenomen. Anders zou ik die niet begrijpen... Voorlopige diagnose: Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS), PTSS (posttraumatische stress stoornis), denkend aan borderline en afhankelijke trekken...

Fijn.... Natuurlijk niet compleet onverwacht, aan de ene kant opluchting dat ik dus niet 'gewoon' gek ben, dat het een naam heeft, btje houvast. Aan de andere kant paniek. Dat ben ik niet, wil ik niet zijn. Zo ernstig gestoord wil ik niet zijn...
Dan is er ook geen ontkennen meer aan. Dan ben ik gestoord, en is wat er gebeurd is waar. Kan het geen ziek verzinsel van mijn zieke geest meer zijn....

DIS... zo'n klein woordje, zulke grote emoties...

De laatste schoolweek... Onze klas gaat opgesplitst worden volgend jaar. Dus mijn veilige honkje is weg.. ik zal volgend jaar weer helemaal opnieuw moeten beginnen... Een nieuwe start. Dat is natuurlijk ook een nieuwe kans.. maar vooral veel nieuwe mensen.. Bibber.. Ik denk dat ik donderdag voor de hele klas appelflappen ga bakken... Is ook goed voor Sera, kunnen we samen lekker bezig zijn. Jaja, ik ben tegenwoordig niet allen indoor psygoloog, maar ook bezigheidstherapeute! (vooral voor mezelf!!!)

Help.. ik krijg bergen reacties op mijn prikje bij mh.. dat vind ik doodeng, en aan de andere kant zijn de meesten zo positief dat je er wel een glimlach van moet krijgen.. Hartverwarmend, dit soort dingen.. maar ook de bibbers, die mensen die binnenkort ook mijn site zullen bekijken. Is weer eens wat anders dan de mamma's of Ghostje...
Vind ik dit leuk?! Ik weet het nog niet.. Ik vind het in ieder geval wel weer leuk om in contact te komen met nieuwe mensen... denk ik...

Zondag

Sera had een dipje gister. Nouja dipje, zeg maar gerust crisis. Tai en ik hebben geprobeerd haar op te vangen, maar konden eigenlijk alleen maar onmachtig toekijken.. Dat voelde naar... Machteloos, hulpeloos, en angstig... Bang om wat ze zou doen, durfde ik haar haast niet alleen te laten, maar wist dat door bij haar te blijven ze alleen maar drukker werd. Wat te doen in zo'n geval.
's Avonds hebben we haar naar haar ouders gebracht. Nog lang zitten praten met Tai. Conclusie: we hebben rust nodig, anders redden we het zelf niet. We zouden een gesprek vragen met Sera& ouders en kijken of ze nog een tijdje thuis kan blijven.

Wat tref ik de volgende dag tot mijn grote verbazing aan? Tai, met Sera onderweg naaar huis. Om weer te gaan wonen... Zonder overleg, zonder gesprek (iig waar ik bij geweest ben..) sta ik ineens voor een voldaan feit.. Ik voel me genomen. Het gesprek met Tai gister leek eerlijk, maar blijkt dus niets waard geweest te zijn. Ik voel paniek, als hij zich niet aan zijn afspraken met mij houd, Sera doet het ook niet.. Hoe kunnen we dan met zijn allen 'normaal' leven....
Zondag een gesprek met de mamma van Sera en Sera zelf. Dat werkt verhelderend, geeft weer een beetje ademruimte.. Sera is (zoals altijd na zoiets) vol goede voornemens en geheel meewerkend. Dat vind ik super, ik ben er blij om dat ze dat echt weer even wil, bereid is om te vechten voor zichzelf, voor haar leven bij ons. Maar ik neem het ook met een korrel zout, want ik vrees dat ze het over twee dagen weer vergeten is.. of niet vergeten, maar niet het doorzettingsvermogen op kan brengen om de gemaakte afspraken na te komen.

Ik vind het moeilijk. Voel me aan de ene kant zooo egoistisch, dat ik erover 'klaag', niet altijd voor haar klaarsta, aan de andere kant weet ik gewoon dat ze gebaat is bij duidelijkheid. Weet ik ook dat het juist voor haar ook beter is als wij er niet in meegaan.. En dat ik dat zelf ook gewoon niet aankan... Maar dat betekent niet dat ik haar niet wil helpen.. Zo graag wil dat ze gewoon beter wordt.
Nou eindelijk eens de wilskracht in die donder verzamelt om ein-de-lijk in therapie te gaan! Want Sera kan het redden!!! Ze zal moeten!! Ze is me te lief! :P:P:P

Ik heb haar gemeeld!! Geel dan.. en nu zit ik al drie dagen in spanning.. Nog nix terug. T was een heel rustig meeltje, niet zo opgefokt... ik voel me ook niet zo opgefokt. Misschien ben ik er nu eindelijk aan toe? Anyway, het blijft spannend, en ik zweet peentjes iedere keer als ik i'net opga...

Soms is de wereld ineens te veel. Lijkt iedere stem op de andere, en zijn alle gezichten hetzelfde..
De wereld flitst in vlagen langs, afgewisseld met beelden uit het verleden. Klasgenoten van nu hebben hun gezicht, en goedbedoelde armen worden hun klappen die je aan ziet komen...

Iedere keer als je denkt: nu gaat het goed, nu ben ik er echt overheen, klapt het ineens weer in elkaar. Neemt de donkerte het over en bestaat er alleen nog maar angst. Leef ik niet in het nu, maar in het toen. Zie ik mijn oude kamertje in plaats van mijn rommelige studentenkamer. Zie ik mijn huisgenote aan voor mijn moeder en sluit mezelf op in de wc. Boxles op school is voor mij honderd keer snel weer in elkaar geslagen worden. Iedere boxhandschoen die op me af komt neemt zijn eigen filmpje mee in mijn hoofd. Iedere stoot, die in werkelijkheid maar een seconde duurt, zorgt voor een pijn en herrinnering van uren.. na dat filmpje ben je verbaasd dat de les nog niet om is, er pas een seconde verstreken is. Wil ik in elkaar rollen, hopen dat het snel over is. Me beschermen tegen de pijn, die ik fysiek weer voel, bij ieder filmpje opnieuw. De stem van de leraar hoor ik niet, klasgenoten hebben andere gezichten en de groene gymzaalvloer lijkt op de tegels uit hun keuken...

Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn!?

Het is uit tussen Tai en Sera.. Onverwachts, maar toch ook niet.. Ik had het aan zien komen, ze uit elkaar zien groeien, maar toch niet verwacht. Goed of niet, ik weet het niet.. Ze zijn beiden rustiger nu, keutelen wat langs elkaar. Sera heeft het moeilijk, eerst ons weekendje weg, nu dit. Ik probeer lief te zijn, maar vergeet dat vaak weer net zo snel, niet wetend wat ik dan moet doen. Wensend dat ik wat meer op haar leek, zodat ik mensen op de juiste tijd kan troosten of verrassen met kadootjes. Tai slaapt driekwart dag. Hij heeft nachtdiensten, en nu eenmaal ooit besloten dat als het leven moeilijk is je maar het best kan slapen tot alles spontaan weer over is. Ik maak me zorgen over hem. Af en toe is het ook net een zombie die wegloopt voor de werkelijkheid, voor het leven. Ach, wie ben ik om dat te denken.
Maar de scheiding tussen Tai en Marieke roept bij mij eigenlijk niet veel op. Ik vind het naar voor ze, wil dingen voor ze doen om ze beter te laten voelen maar weet niet goed wat. Wil laten merken dat ik er ook bij hoor, me erin wil mengen, maar wil tegelijkertijd het liefst er buiten blijven. Doe dat laatste maar, is minder ingewikkeld voor mij, en ik heb er ook geen bal mee te maken. Maar geen blijdschap of verdriet dus.. Ik hoop dat ze er samen uitkomen en er geen koude oorlog in huis ontstaat…

Zo confronterend.. goed tijden slechte tijden.. Pascal die nog steeds lastiggevallen wordt, de politie die nix doet… de angst, haar angst.. Frustraties.. dat ze eindelijk durft te praten, wat van zich af durft te bijten, en dan de ‘ontkenning’, het aanlopen tegen een blinde muur. Mijn grootse angst wordt op tv uitgebeeld als werkelijkheid. Dit versterkt mijn hele idee om nooit maar dan ook nooit aangifte te doen.. je schiet er toch niets mee op.. straatverbod hoogstens..
Wat ik ook zo naar is is die Morris die een soort van dubbele persoon is… zo pest hij Sjors, zo prijst hij haar de hemel in. Die gast is gek man.. en dan het parket waar Sjors in zit.. Hij achtervolgt haar, maar ze kan er nix mee, iedereen vindt het maar een leuke gozer. En ze weet het zelf ook niet meer ondertussen. Deze twee situaties zijn zo herkenbaar… Ik vind het zo moelijk om dat soort dingen te zien… krijg meteen buikpijn en verkramp, en toch blijf ik kijken.. vraag me niet waarom…

Woensdag

In de bus, ik sukkel net in slaap, als altijd, tevreden over mijn hardlopen, roezig van de vermoeiende dag. Dan zie ik haar. Ik schiet recht overeind, bang dat ik droom, ogen wijd open.. Een kinderwagen, dikke buik als of ze al 7 maanden zwanger is. Streepjesjurk, nix voor haar! De slag is ook wat uit haar haar, ze ziet er wat minder glanzend uit.. Ik herriner me haar als altijd stijlvol, modebewust. Altijd tiptop, kleding netjes maar modern, make-up, haar in de plooi.. En nu is ze moeder schijnbaar.. Moeder.. ik had het wel gehoord, maar haar met een kinderwagen zien is anders.. En een dikke buik.. Vreugde: zet de bus stil,ik wil eruit… Ze woont hier nog ergens. Verdriet… moeder, ik ken haar niet meer, weet nix meer van haar… ze ziet er anders uit. Dan spreekt iemand haar aan, ze lacht en ik herken meteen haar oude maniertjes… Haar hele mimiek komt zo vertrouwd over… Het is gek haar zo te zien.. Ik voel diep van binnen een pijn, dat ik haar even gezien heb, maar wetend dat ik er nix mee kan. Een steekje, was het nog maar… Maar toch blij, net als vroeger, als ik haar zag… net als nu, als ik een van de mamma’s zie, of mw. Een klein huppeltje in je hart.

Woensdagnacht

Nagedacht.. * haar vader doet me denken aan mijn eigen opa, die kanker heeft, met wie het slecht gaat… Dat ik niet naar vaderdag geweest ben bij hem, terwijl de kans groot was dat het de laatste keer was… ik voel me er schuldig over, dat ik niet geweest ben. Ben bang dat ik er spijt van zal krijgen. En dan mijn eigen vader.. tegenstijdig.. Hij is ook veel in het ziekenhuis laatste tijd, voor onderzoeken, er was angst voor kanker (ook) of iets in die aard… ik had er eigenlijk nog niet veel over nagedacht, niet veel bij gevoeld.
Nu is het ineens tegenstrijdig… Laat hem gaan, de piep.. en daartegenin: nee, niet mijn pappie…. Ik zou het vreselijk vinden. Would be broken, just like everyone else. But it would be so double… Safe at last… Can you be so sad and relieved?! Is it possible? And allowed? It’s a continuing fight in my had. I would never lose my daddy, neither want him to happen something bad or sad, but I would be free at last. I hate myself for thinking this way. And I feel so guilty. To my dad, for being so ungratefull, such a bitch, to tha world, that I can think such terrible things, to *, who is so sad, losing her dad any minute…
Je mag dit soort dingen gewoon niet denken, ik wil het niet denken, en toch schiet het stiekum steeds door mijn hoofd…. Ik maak me ineens zorgen, over de uitslag van zijn onderzoeken, over wat er kan zijn, wat er kan gebeuren… Ik weet iig dat hij zieker is dan we dachten, maar dat het waarschijnlijk geen kanker is,niets dodelijks… dat ik een hele opluchting.. en stiekum toch ook niet…

Ohw, hoe kan iemand dit soort dingen denken.. zo slecht zijn… Evil is in side of me…. Dat moet wel…

Woensdagaaf

Okeej… kleine crisis, maar deze keer niet van mij.. Hulpmamma’s vader lag ineens heel erg slecht. Ze moest daarheen. Of ik op kan passen.. sjit, nee, zat al bij ex-mentrix. De kinderen daarheen? Ja, goed idee Nina,! Even bellen, langs de mac voor de kiddo’s en dan haar wegduwen: ga maar, het komt goed… Het deed me goed dat ik eindelijk eens wat kon doen. En de avond met 4 mannetjes doorbrengen was erg leuk moet ik zeggen! Ik heb zelfs nog een proefwerk nagekeken.. Blij dat ze me gebeld heeft dat ik me eindelijk btje nuttig kan maken… zou zoveel meer willen doen, zeker nu. Maar het enige dat ik nu nog kan doen is hopen dat het een beetje gaat daar…

Woensdag.

I did it!!!! I made it!!! Nouja, niet helemaal… ik bedoel, ik heb geen voldoende ofzo, maar ik heb het uitgelopen!!! 2 kilometer… ok, even gesmokkeld tussendoor, gewandeld, maar toen kwam een superklasgenoot me redden… Hij sleepte me gewoon mee, bleef praten.. niet weggeraakt, not, nix, nakkes, nada…
Ik ben die jongen zo dankbaar!!! Hij moest daarna zelf nog 3 kilometer afsluiten, dus ik voelde me ook heel schuldig, maar vooral heel dankbaar. En trots.. dat ik het toch maar gedaan heb.. Ok, ik had ook door kunnen lopen en niet kunnen stoppen, ok, ik heb geen voldoende… ok, ik was de langzaamste van de klas.. maar ik heb het wel gedaan en daar ben ik heel blij mee… ik heb iig een poging staan!!!
Ohwja, en ik heb ook een 7 voor hoogspringen! Nu dalijk op de bus naar mijn ex-mentrix om op te passen. Een vriendin van mijn hulpmamma… :)

Maandagaaf.

We hebben net weer foto's gemaakt, en het voelde wel goed.... Niet super, maar wel goed... :) Heb ineens heel erg veel zin om dit binnenkort nog een keer te doen, toen ik eenmaal stond was ik ook helemaal niet zenuwachtig meer. Nou afwachten hoe ze geworden zijn... :S

Ach, dan wordt ik toch gewoon supermodel!!!!! :)

Maar.... mijn zwemmen heb ik vanochtend gehaald!!!! :) Wat betekend dat als ik iig een poging neerzet voor hardlopen, ik nog goede kans maak om mijn blok te halen... :) Ik kan zelfs m'n P nog halen!!!! :)
Kortom: ik moet gewoon doorlopen morgen!!!!!

Grrr... wat is dat toch met mij en afsluiten... ik ben allergisch voor leraren. Speel ik normaal een redelijk balletje, schieten ze nu ineens alle kanten op. Kan je nagaan wat er gebeurt bij de dingen die ik normaal al niet zo heel goed beheers...

Ik schaam me zo voor wie ik ben en wat ik doe...
Morgen hardlopen afsluiten... ik ga er gewoon niet meer over nadenken, niet meer oefenen en maar kijken hoever ik kom... Het is meer een karaktertest dan een looptest hoorde ik al.. Tsja.... Dan is het snel bekeken vrees ik.... mijn doorzettingsvermogen is nihil...

Ik ben baahahaaaang voor morgen. Mijn goede voornemen van geen zorgen vervliegt iedere keer net zo snel als ie komt, en dan wil ik me alleen nog maar verstoppen.. bang om te falen, om af te gaan, mezelf weer te bewijzen wat voor lozer ik ben....

Ik heb de liefste hulpmamma's van de hele wereld!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

enne.. de liefste hulppappa's ook.. dusse.. fijne vaderdag hulppappa's tegen wie ik dat nooit durf te zeggen...

Woensdag moet ik de twee kilometer afsluiten. Ik wil niet, en ik wil wel. Ik ben bang. Dat ik faal, mezelf tegenkom, dat ik wegraak en vreemd doe.. dat ik het niet blijk te kunnen, niet goed genoeg ben, of simpelweg niet genoeg doorzettingsvermogen heb. Dat ik me zo aan mezelf erger dat er iemand anders komt, dat het allemaal buiten mijn bereik komt.. dat mijn wil er niet meer toe doet, er nix meer aan kan doen of ik het haal of niet. Uberhaupt nix meer te zeggen heeft over wat ik doe..

Waar ik bang voor ben, vroeg de psyg laatste keer... Jesus, ik kan mezelf niet besturen, hoor anderen in mijn hoofd, en alsof dat nog niet erg genoeg is blijkt dat ik dingen doe die ik niet weet of kan of wil.. mag ik daar bang van worden?!

Ik heb gewinkeld....

Een stemmetje zegt: eindelijk, dat werd tijd!
Een stemmetje zegt: Ben jij nou belazerd, dat ben je niet waard
Een stemmetje zegt: Jaaaa!!! jippie, kadootjes
Een stemmetje zegt: na zo'n zuinig jaar kan het wel, maar je moet het niet te gek maken
De anderen kijken mee, maar zwijgen. Een schud afkeurend zijn hoofd, een ander geniet van het gelukkige smoeltje van de kleintjes.

geld uitgeven.. te wel of te niet..

de vakantie was leuk en niet leuk. Het met zijn allen samenzijn, lol maken, spelletjes doen.. de rust, het mooie huisje, het weer, dat is allemaal geweldig. Daar komt bij de drukte, kleine ergernissen, moeheid van al die dingen in en uit mijn hoofd, een groot verantwoordelijkheidsgevoel, een kapotte tas en twee zieke mensen, die er een naar gevoel bij geven. Maar het leuke overheerst toch.
's ochtends na het wakker worden meteen lekker met anderen bijkomen van de nacht is super. En het getrut voor het stappen met zijn allen is ook leuk. Echt voor herhaling vatbaar

en she did go....!!! Ik ben gewoon gegaan, naar die presentatie!! Ik heb haar gezien, even aangeraakt, met haar gepraat... en druk... druk!!!! jeetjemineetje, ik dacht dat ik terplekke door de grond zou zakken. En iedereen leek iedereen te kennen.. ik was bijna in z'n achteruit weer weg gegaan. Maar het is toch wel heel leuk om iemand dan even gade te slaan, te kijken hoe iemand in het echt is... ze was lief.. En ze vond me mooi... :):):) zei ze....

Het verblijf bij de mamma's was heerlijk, maar vannacht sliep ik thuis. Vertrouwd en gek thuis. Lekker in mijn eigen bedje, met mijn eigen matras, alleen op de verkeerde kamer. Thuis, waar pappa en mamma beneden slapen en je voorzichtig moet doen. Maar ook thuis waar je weet wat je hebt, waar het veilig is en je lekker jezelf kwijt kan.. thuis....

waarom is contact met anderen zo moeilijk. Een partijtje volleybal alleen al is de keuze maken: zouden ze het wel leuk vinden dat ik meedoe? Maar ik kan het niet zo goed, ze zullen zich ergeren. Ik zal me schamen, ze zullen het neit leuk meer vinden, me niet aardig meer vinden. Maar neit meedoen is weer een dom grietje gevonden worden. Wat wil ik? Ik wil wel meedoen, ik vind volleybal leuk. Alleen iedereen speelt zoveel beter dan ik. Ze zullen me stom vinden, wat ik ook doe....

Dinsdag, eindelijk, de dag dat de boel gerepareerd zal worden. Ik leef er de hele week al naar toe, en nu durf ik niet naar huis. Bang wat ik aan zal treffen... blub...

De afspraak met de fotograaf staat. Het is lang geleden dat ik model gestaan heb voor hem, en ik vind het weer doodeng... onbewust heb ik het lang weggeschoven.. mezelf blootgeven (vorige keer zaten er aardig rake foto's bij), confrontatie met hoe ik er zelf uitzie.. toch heb ik er wel weer zin in. Ik weet dat hij goed is, dat er meestal wel mooie foto's bij zitten. Dat scheelt. Maar ik weet ook dat ik er drie van de vier foto's gruwelijk uit zal zien. Wil ik wel weten hoe een ander mij op dit moment kan zien?!

Vrijdag is de presentatie van het nieuwe boek van iemand die ik via internet heb leren kennen... een psycholoog... wil ik gaan, ik weet niet wat waar en hoe, maar wil ik uberhaupt??? Ja, ik wil haar zien, knuffelen.. maar ben bang dat het alleen maar tegen zal vallen. Dat ik haar alleen zal zien, ik haar tegen zal vallen, ze nix met me te maken wil hebben... bang voor alles. voor haar, maar vooral voor mezelf.. ik wil wel geloof ik.. ik kan ook stiekum vanaf een afstandje kijken...

Ik wil haar bellen, maar toch ook niet. Zoveel vragen, haar verwijten, maar toch ook niet. Ik wil gewoon dat ze me leuk vind, me eindelijk knuffelt... over wie dit gaat? Over een oud lerares van me, Geel... degene die mij leerde praten, me de grootste problemen ooit bezorgde, toch mijn vertrouwen weer won en uiteindelijk op een dag gewoon doodleuk vertelde dat dit haar laatste dag zou zijn en mijn hart en vertrouwen brak... Mijn steun was ze, mijn alles...

En ondanks dat ik nu achteraf kan zien dat ze zoveel fout gedaan heb, zou ik haar zo graag weer zien. Haar laten zien wat ik bereikt heb, wie ik nu geworden ben... Dat ze tevreden is, trots misschien.. Ik mis haar zo, zie nog steeds vaak haar lach en haar bruine haar...

Steeds vaker is er de twijfel, zal ik haar melen, contact proberen te zoeken. Gewoon, bellen vanaf een telefooncel, om haar stem te horen... Misschien kom ik haar wel per ongeluk tegen. Wat zou ze van me vinden, wat dacht ze toen? Waarom deed ze zoals ze deed, vond ze me eigenlijk wel aardig. Ik zou haar willen kwetsen en knuffelen tegelijk. Gewoon, omdat ze me zoveel pijn gedaan heeft en omdat ze nu schijnbaar nog zo belangrijk voor me is... Een van haar voetstuk gevallen godin...

Zou ik het doen?! Zou ze me herkennen... zou dit dillemma ooit overgaan en zou ik haar ooit vergeten?! Ooit iemand met 'haar' haar langs zien lopen zonder de hoop, het verdriet?

Waarom ging ze zomaar weg en liet ze me alleen?!

Dapper stap ik de zooi binnen. Begin bakken te legen, spullen bij elkaar te leggen. Zet energiek de vuile boel onder de douche (gootsteen kan nog niet gemaakt worden) en spuit het schoon. Ik verzamel nog wat wasgoed en wil gaan schuiven, maar struikel over de matras in de gang. In mijn fanatieke bui begin ik er al aan te trekken, tot ik ineens besef dat het nog geen zin heeft om alles aan kant te maken omdat er morgen nog geklust moet worden... de moed zinkt me ineens in de schoenen. Nog twee dagen onrust. Ik ben toe aan mijn eigen bed, gewoon liggen en nix doen, ruimte voor mezelf. Het verblijf bij de mamma's was heerlijk, maar nu wil ik gewoon alleen zijn... liggen op mijn eigen plekje. Maar dat kan dus nog niet... voorlopig..
Ik bekijk de schade nog eens kritisch, schrijf het op voor de verzekering, in theorie valt het mee, nix onvervangbaars beschadigd, de boel wordt waarschijnlijk vergoed, maar de wanhoop wordt groter. Er moet weer geverfd worden.. het dak misschien gesloopt, wat als het morgen weer gaat lekken?! Nog zo veel werk, alles zo ongrijpbaar ver weg... voorlopig geen eigen plekkie... mijn knieen beginnen te knikken, snel smijt ik spullen in mijn tas, kom onderweg Sera en Tai nog tegen die naar het strand gaan. (tuurlijk, waarom niet, gromt een stemmetje... ja, waarom eigenlijk niet, vraagt een anders stemmetje, neem een voorbeeld...) Sjees naar beneden gooi de kamerdeur dicht struikel de gang door en spring op de fiets. Slingerend ga ik dan toch maar naar mijn ouders.... het moest er toch van komen, neit...

stiekum, heel stiekum verlang ik naar mijn nieuwe psyg, wil ik graag haar woorden horen, weten wat zij zou zeggen.... is dat goed of slecht...

Ik ben eigenlijk heel trots op hoe ik me door de afgelopen twee dagen heen heb geslagen. dat ik het gewoon geregeld heb, verzekering, foto's, huisbaas. Dat ik om hulp durfde vragen, de 'mamma's heb gebeld. Hoe ik met mijn ouders omgegaan ben. Resoluut, ik had het fototoestel nodig, en heb ze toen weer weggestuurd. Dat ik dus eigenlijk heel goed in staat ben om mijn eigen boontjes te doppen zo... Nouja, eigen.. Zonder de opvang vam mijn oppasmams (again) zou ik nu waarschijnlijk nog hebben liggen janken op een natte matras.... Dat ik het gewoon kon en deed. Mezelf bij elkaar kon rapen, niet compleet instortte.

Okeej, ik stortte wel een beetje in, daar baal ik van, het kleine beetje schade is eigenlijk de moeite van het janken niet waard, de drukte niet waard, maar reeel weet ik ook dat ik hier gewoon van mag balen... zeker in deze rotperiode!

blubberdeblubberdeblubberdeblub. oxatijd!

zaterdagaaf.

Drukte op het strand, soms voel ik me meer alleen met al die mensen om me heen. Omdat ik er niet bijhoor. En dan ineens weer wel. Genieten ook. Van het gezelschap, van het 'familiegebeuren', en nu heel erg van de huiselijkheid. Samen eten, samen douchen en de kids naar bed, en dan allebei je eigen gangetje.. heerlijk.
Een knuffelnichtje is aanhankelijk, ze is al wat ouder, maar zit het liefst de hele dag op schoot. Ik voel me verbonden met haar, knuffel haar zoveel mogelijk, geniet ervan. We brengen haar thuis en staan een tijdje te ouwehoeren met haar ouders. Hij is een grote lieve man die ik niet ken, zijn klein vaal vrouwtje, maar wel heel lief. Hij komt al even praten, choochelt wat met nichtjelief en betrekt mij in het spel. Plotseling moet ik op zijn kop gehangen worden. 'kleine'meid wild enthousiast, ik wat minder, het begint als spel, hij probeert me te pakken, krijgt geen grip omdat ik wegvlucht, veilig naar oppasmama, hij is leuk, aardig, blijft proberen, merkt de paniek niet, de angst. Ik kan niet meer denken, kan me alleen maar vastklampen en neeeeeeeeeee gillen.. de woorden lijken van ver te komen, de angst is allesoverheersend. Dat ineens stopt het.. zijn er geen handen en geen gelach meer. iedereen praat weer gewoon. Ik haat mezelf. omdat ik dit uitlok en dan zo achterlijk doe. Omdat ik niet gewoon mee kan stoeien. omdat ik geestelijk zo goed kan bedenken dat deze angst compleet onnodig was.. omdat ik bang was voor deze lieve man, schuldig, bang voor hem, hij heeft niets misdaan. Schaamte ten opzichte van hem, van mijn hulpmamma, dat ze dit moet zien, in moest grijpen.

Maar het leven gaat verder, alsof er nix gebeurd is mag dit schijnbaar, kan ik mezelf wezen, en kan zij het zien... me helpen. We lopen verder, praten verder, eten samen. Wat eet ik goed. Trots!! En haat... alsof ik dat verdient heb.. vetklep... dat je het niet kan laten. Trots dat ik me toch kan verzetten tegen het gevoel... De wil om meteen te gaan spugen.. de strijd, en dan de overwinning.. alles binnnen...

Dus nu zit ik prinsheerlijk te genieten achter de computer van het gezellige gekeuvel, het kopje thee dat ik krijg... This is like heaven in two and a half room.... Van mij mag het hele huis instorten als dat betekent dat het zo verder gaat.

En vannacht mag ik weer in het grote bed!!!.. .niet alleen.. veilig... De wetenschap dat je neit alleen wakker wordt na een nachtmerrie.. Hopen dat ik geen nachtmerrie ga krijgen. Ik schaam me altijd dood als ik bij andere hulpmam de boel weer bij elkaar praat en tetter.... Waarom kan ik niet normaal slapen...

Nouja, laat ik nu eerst maar eens oxa gaan slikken... dan houden de gedachten op met malen en kan ik zo dalijk weer slapen hoop ik...

vrijdagmiddag.

Mijn wereld stort compleet in, samen met mijn kamer. De enorme berg water die uit alle hoeken en gaten komt staat symbool voor mijn hart, de kou en stank voor hoe ik me voel. Hoe kan alles wat ik zo zorgvuldig opgebouwd heb in een keer vernietigd worden. Woedend ben ik, op onze huisbaas, die het allemaal wel even zou regelen. Machteloos... ik kan alleen toekijken hoe het water de overhand neemt in mijn kamer. Sera &sis zijn druk aan het redden. Verhuizen al mijn spullen naar het droge, dweilen de keuken. Ik voel me alsof mijn benen onder me weg kunnen zinken, wil neerstorten en nooit meer opstaan. Dit is teveel. Waarom juist mijn kamer, alles wat ik opgebouwd heb kapot... Ik tril, snik. Wordt continue opgevangen door sera&sis.. ze blijven in de buurt, rustig op me inpraten. Ik raap mezelf bij elkaar, weet niet hoe. Bel de hulpmamma's, de verzekering, ja, zelfs mijn ouders. Foto's worden gemaakt, spullen versleept, en door een enorme dosis oxa krijg ik het zelfs voor elkaar bij sera neer te ploffen, pizza te eten en tv te kijken. Ik drink mijn fles, ben rustig. Het kan me niets meer schelen, nouja, wel, maar het komt goed. de verzekering vergoed, en ik kom gewoon niet terug voor alles weer op orde is. Met dat idee ga ik mijn taspakken. Maar bij het opendoen van de deur valt samen met de stank ook de wanhoop ineens weer binnen. Wat een bende... Het komt niet vanzelf allemaal op orde.. Kijk nou wat een chaos, moet ik dit opruimen, wat moet ik ermee..

Met mijn ingepakte tas kom ik bij mijn oppasmama. Daar ga ik slapen, en ik mag nog in het grote bed ook. Door de enorme dosis oxa gaat het allemaal prima. Ik voel me roezig, en gelukkig met mijn plekje daar, dat ik daar zomaar terecht kan. Zo wordt het eigenlijk nog een klein feestje. Ik slaap prima, ga enthousiast onderweg naar mijn werk,de wetenschap dat ik nog een nacht hier, en nog een nacht bij mijn andere hulpmamma mag logeren doen wonderen. En een nachtje slapen doet me er nuchterder tegenaan kijken. Eerst de schade maar weer bekijken.

Binnen vliegt de machteloosheid ineens weer omhoog. Potverdikkie... de boel is redelijk gedroogd. ik heb geluk gehad, maar weinig schade aan de inboedel, het zijn vooral de muur, het plafond, gordijnen en vloerbedekking die er niet uit zien, voor de rest is er eigenlijk niets terribly dammaged. (dit enkel en alleen te danken aan mijn superroomy en haar superzus die alles voor me gered hebben) Ohw, en wat eerst mijn lamp was hang in eeen zielig hoopje papier naar beneden. In mijn hoofd kan ik nog net bedenken dat het allemaal echt heel erg meevalt en dat het alleen een berg opruimen wordt voordat ik op de grond ineenzak en weer begin te snikken.
Al is het dan alleen maar een berg opruimen, er moet gewoon weer een flinke berg werk verzet worden (schilderen, misschien de kamer leeg voor vloerbedekking, alles terugzetten, wassen en schoonmaken) en voorlopig ben ik nog niet van de puinhoop af, want het kan pas dinsdag gemaakt worden. Ohwja, en waarschijnlijk willen ze mijn plafond er dan ''even'' uitslopen, dan kunnen ze het beter maken. De wanhoop is compleet.

Toch, als ik de deur sluit lijk ik het achter me te laten. Ik slik keurig mijn oxa, ga aan het werk, en naar het strand waar ik met mijn hulpmamma afgesproken heb. Paniek als ik haar niet kan vinden. Wat moet ik nu, ze wil me niet ik heb geen geld, geen beltegoed, kan nu nergens heen. Ik probeer rustig te blijven, maar in mij huilt kleine Nina alleen maar.. mamma, waar ben je?! Het is moeilijk haar binnen te houden.. Pien is overstuur en mara is nergens te bekennen... Fijn is dat. Nouk en de stoere sturen ons terug naar de fiets. De kleintjes willen alleen nog maar naar huis, naar bed. Onredelijk, Nouk is overstuur omdat ze ook het liefste alleen maar zou liggen met al deze ellende maar zich er ten zeerste bewust van is dat dat nu juist het probleem is en niet kan. De stoere gaat toch nog een keer op het strand kijken en.... ziet daar de veelgezochte mamma lopen. Nina rent erop af en jippieajee....

Donderdag

Wat een dag...

Soggends naar de dokter geweest. Al is het nu 'veilig' toch blijft het doodeng en naar. Maar heel stoer besluit ik gewoon te gaan. Niets aan de hand gelukkig, ziekte is waarschijnlijk stress... tsja... wat doe je eraaan.. Krijg ook een nieuwe dosis oxa. Jipppieeeeeeeeeeeeeeeeee! chilll......

's middags naar de psyg. we krijgen inhoud.. ik ga haar ook steeds meer waarderen. Enn..... ik durf om antidepressivia te vragen.. ze gaat er over denken. Jippiedepippie...
De 'botsing' vrijdagaaf en de angst die ik nu voor die jongen heb overgehouden zijn hoofdonderwerp. Echt, ze is wel goed geloof ik.

Op de fiets op de terugweg merk ik hoe ik mw toch ook mis. In een zeldzame bui van verstandsverbijstering besluit ik er gewoon langs te fietsen. Ik dacht dat ze er niet was, sta al een beetje teleurgesteld aan de deur te kloppen, maar hoor dan onverwachts toch 'binnen'. Twijfel, dan het bekende kamertje. In een hoekje op de grond zit het geliefde persoontje druk te zoeken in enorme stapels papier. Heerlijk, dit miste ik. Enthousiast... we praten even, kleppen gewoon even bij. Waarover? nergens over, overal over. Ik voel me fijn, kan wel huilen, wil haar knuffelen, maar probeer alleen alles zo bewust mogelijk in me op te nemen. Het kamertje, de foto's van het konijn, de ramen, de geur, de sfeer, haar haren, mijn eigen aanwezigheid, haar stem. Dit allemaal op te slaan, om op een later, rustig moment tevoorschijn te halen. te kunnen koesteren. dat dat niet lukt blijkt savonds. maar ik voel me wel goed.
Zou het dipje eindelijk over zijn... het is me ook wel een weekje geweest. vrijdag de instorting, huilweekend, ziek van de spanning... Ja, ik denk dat ik weer op de weg omhoog zit! Nog een kort dagje school, en dan lekker lang weekend!!! Jippiedepippie!!!

Nu alleen de angst voor onze huisvriend nog overwinnen, wat doe je eraan

Dinsdagavond

Was dit dezelfde dag als waarop de stoere Nina haar zwemmen heeft gehaald?! Was ik trots op mij?
Twee uur boxen vandaag... hoofdonderwerp: afweren op hoofdhoogte. Opdracht: handschoenen tegen je voorhoofd, en zo alle stoten afweren. Kortom: er komen continu vuisten op je af, en niet zachtjes ook. De enge leraar is er vandaag gelukkig niet, we hebben een student, dat scheelt wel een beetje. Maar ik wil me niet laten kennen... boxen dus! Weet verstandelijk dat er nix kan gebeuren, maar zie het flitsen, voel de pijn. Schakel uit, ga door op een kracht die ik ken van toen ik thuiswoonde, een ongekende angst in mij. Als ik halverwege even een rustmoment heb voel ik ineens dat ik buikpijn heb. Driehonderd mannetjes zijn met hun kleine maar sterke handjes bezig om mijn buik in stukken te scheuren en mijn baarmoeder te verplaatsen. Doorgaan...

Tijdens volleybal krijg ik mijn gevoel terug. Het stukje lijf dat bij mij hoort is ziek. De mannetjes in mijn buik hebben ondertussen pikhouweeltjes en ander sterk materiaal erbij gehaald, mijn hoofd zit vol watten, en mijn spieren voelen ineens slap en bibberig aan. Ik geef aan dat ik niet mee wil doen maar de leraar vind dat ik me niet aan moet stellen. Door dus maar
halverwege geef ik het op. Ik heb het gevoel dat ik heeeeeeeeeeel nodig naar de wc moet, moet overgeven, en ga flauwvallen: duidelijk teken voormij, een ''aanval''. Ik baal, weet dat ik dan niet thuiskom, nix meer kan. Zo snel mogelijk naar school, onderweg de twijfel, wel of niet vader bellen. Dapper en stoer zijn of verantwoordelijk en hulpvragen. De vraag wordt voor me beantwoord. Ik red het tot de balie en dan ga ik bijna onderuit. Ik wordt op een stoel gezet, probeer mijn vader te bellen, maar die kan niet komen. Zeg maar dat de auto in de garage staat zegt hij. Complete wanhoop, hoe kom ik dan thuis. Heel stoer zeg ik dat ik me eerst wel om ga kleden. Ik haal het twee stappen en ga dan tegen de vlakte. Wordt weer neergezet. ga zitten, drink wat zegt een stem. Heel pieperig en zielig zeg ik dat ik alleen maar wil liggen. Dezelfde lieve stem zegt dat dat kan. Ben ik dood aan het gaan? Bestaaan engelen?!! In de massageruimte in de kelder worden twee bedden tegen elkaar geschoven en lig ik twee uur te trillen en zieken. Dan gaat het wat beter. Ondertussen heb ik wel de nodige aandacht gehad :S
Alle leerlingen hadden les, maar er stonden wel drie docenten bij de balie. Best, als mijn mentrix er maar niets van zou horen. Ik was bang dat ze me een nog grotere aansteller zou vinden dan ik al ben. Een lastpak ben ik voor haar op school. Ik kan het me zo goed voorstellen als ze een hekel aan me heeft... Voel me zo schuldig, dat ik al die aandacht opeis, niet gewoon op tijd naar huis gegaan ben, me zo aanstel, al die overlast bezorg... maar stiekum voelt het ook goed. Al die mensen die lief doen en zich schijnbaar echt zorgen maken. Ze willen de dokter halen... sjit man, dat is nog nooit gebeurd volgens mij.... voor mij?! Decaan belt... nu een afspraak?! Half verdoofd neem ik op. Ja, vergeten, nee niet thuis, beneden. Ze komt eraan voor ik de tijd heb om me schuldig te gaan voelen en blijft een half uur bij me. Lief... het gaat dan alweer stukken beter. Samen met mijn mentrix (toch) bedenkt ze een manier om me thuis te krijgen. I ow them... En de lieve meneer die me dat bed bezorgd heeft kan ik ook wel zoenen!!
Eenmaal thuis kruip ik doodziek bibberend mijn bed in, rust me gek en ben saafs een aardig end opgeknapt. Voel me schuldig dat ik de vergadering mis, niet ben gaan trainen, maar merk dat ik de rust erg goed kan gebruiken.

Dinsdagochtend

HOERAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!! ik heb mijn zwemmen opgehaald... Dat betekent dat ik genoeg praktijkpunten heb om op school te mogen blijven! Jippie de pippie!!! Ik heb mijn jaar gehaald!!! Dat had ik zoooooooooo nooit gedacht!!!... wie had het wel verwacht?!

Ik ben zooo trots op mezelf!!!!

WIE O WIE WIL ME KNUFFELEN...?!?!?!?!

help me out.... if feel lonley.....

Stiekum zit ik al sinds vanochtend 8 uur mijn telefoon te controleren. Staat ie aan, staat het geluid ook aan? Heb ik soms al een oproep gemist?! doet ie het ook!? Heej, ik hoor hem volgens mij!

De reden van dit gestress?! Mijn hulpmamma zou me vandaag terugbellen... Ja, ik weet ook wel dat ze dat heus niet soggends voor 8 uur doet, en dat de kans zelfs groot is dat ze het vandaag gewoon vergeet, maar ik wilde haar (of de andere ;)) al sinds vrijdag bellen. Maar ook weer niet, omdat ik ze gewoon niet wil bellen als ik me naar voel, ze kunnen daar niets mee.. maar wilde ze zo graag spreken. gisteraaf eindelijk de moed verzameld, maar ze was druk. Zou me vandaag terugbellen.

Dus nu zit ik te wachten.. me de hele dag te verheugen.. Hopend dat de foon strax gaat, we even bij kunnen kleppen. Hopend dat zij de pijn even weg kan nemen, de leegte, holte vullen met lief. Stom eigenlijk, want ik weet nu al zeker dat het dan weer janken wordt. maar ik wil gewoon graag even vertellen.. over de psyg, dat ik vaker mag, over school, dat ik morgen zwemmen ga herren, over dat ik me naar voel, in korte mouwen rondloop.. gewoon, van alles.. wil haar horen over de jongens, het 'normale'
leven. Wil gewoon even horen dat ze trots op me is, dat ik heus ook wel leuk ben... misschien dat ik het dan weer een beetje ga geloven...

maandag

back in bussiness. Of we doen in ieder geval alsof. Gisternacht nog snel mijn pgo opdracht in elkaar gedraaid uit het boek dat ik samen met mijn begeleidster uit de bieb had gevist. Nog een heel gedoe, want ik kreeg hem niet mee omdat de boete te hoog was... eerst betalen, dan weer nieuwe boeken was het devies... okeej.. nina op de vlucht. laat dat boek maar zitten, ik kom daar nooit meer terug, klaar voor de eeuwige vluchtpoging.. En toen kwam mijn begeleidser.. heel nuchter, waarschijnlijk niet eens doorhebbend dat het zo'n probleem was. Dat we samen wel even konden gaan. eh... ja, dat zou kunnen.. of niet.. toch maar wel dan. Trots!!! Samen met haar op stap, de bieb weer in.. ogen naar de grond, vasthoudend aan het idee dat ze naast me stond. Het kostte verdomd veel moeite om niet haar hand vast te houden...
Wat fijn toch dat sommige mensen gewoon bestaan! Helaas gaat ze nu op vakantie en zie ik haar tot juli niet... HELP!... en nu?

ik lig op een matras op de grond en jank mijn ogen uit mn hoofd. Er zit een hol gevoel in mijn borst, een soort krakende pijn, een gierend gevoel dat eruit moet. ik snik zonder geluid en hik net zo lang tot ik ademnood heb en hap dan in een gier naar lucht, hik weer verder en huil het eruit. de leegte, de pijn. Waarom ik prezies huil is me niet duidelijk, wel is me duidelijk dat de rode kamer de nieuwe slaapkamer van mijn zusje is, mijn bed op zolder heropgebouwd is, mijn ouders 4 dagen op vakantie naar friesland zijn en ik al bijna een jaar op mezelf woon.... da's geen reden om te huilen. De onnozele ruzie die ik net met kurt gemaakt heb ook niet, en de leuke bbq die we net gehad hebben en het concert dat er strax aankomt ook niet... ik durf neit meer naar buiten, schaam me voor mijn gedrag... eigenlijk wil ik alleen maar mijn hoofd verstoppen in iemands schoot en huilen tot ik niet meer kan, tot ik in slaap val... tot de pijn over is.... mamma.....

Nooit mis ik mn ouders. Hooguit af en toe even snel, en juist als ze een keer in de 3 jaar op vakantie gaan, wel 4 hele dagen potverdikkie, mis ik ze als de ziekte. vrijdagaaf stond ik al jankend op de stoep. compleet ingestort kon ik niet zoveel uitbrengen, snapte ik er niets van dat mijn kamertje rood was, hij hoort wit met blauwe bloemetjes te zijn... en gordijnen, geen luxaflex... mijn bed vind ik terug op zolder, wat niet klopt, dat is de kamer van mijn zusje, maar nu dus niet. ben ik verhuisd?
Beneden op de bank zit een vreemde man.. hij roept iets, maar ik versta het niet. terug in de rode kamer die neit van mij is krijg ik de telefoon.. Aan de andere kant hoor ik een stem. Pappa!!! Hij zegt dat ze in friesland zijn, of ik dat vergeten was. Friesland? woon ik in friesland.... ik zeg dat mijn bed op zolder staat en hij zegt leuk he.. dat ik daar niet meer woon.. waar dan?! ik snap er nix van. Pappa zegt dat ik naar huis moet gaan... ik hang op... ik zie mijn zusje geef haar de foon en zeg dat ik naar huis moet.
Ineens zit ik ergens anders, een kamer met een heel hoog bed.. sjee, daar durf ik niet op. Op de grond ligt een matras, daar ga ik op liggen, met mijn beer. Boven hoor ik iemand. Ik vertel van de rode kamer. Hij zegt dat ik dan maar hier moet liggen, dat ik hier mag wonen. Ik ga weer liggen...

zijn we al een week verder? volgens mij wel.. maffe dagen. Aan de ene kant heerlijk, vrij en dan het mooie weer, maar ook zo tegenstrijdig.. ik KAN er gewoon niet echt van genieten... mijn psyg en ik zijn tot de conclusie gekomen dat ik in de dalende baan van een depressie zat. En dat was vorige week. Die dacht ik dus wel even tegen te houden door veeeeel in het zonnetje te zitten, maar helaas pindakaas... hij blijft er gewoon doorheen beuken. Dus kan ik ineens gaan janken tijdens het bbq'en. Vrienden met wie ik leuk aan het doen ben helemaal afsnauwen en me dan terugtrekken en uren huilen terwijl ik buiten in de zon wil zitten.... Het enige dat me heel geod afgaat is heel stil op mn handoekje blijven liggen...