Maar Tikker... wat vind jij er nou van?

Je was je knuffel vergeten... niet zomaar een knuffel maar konijn. De logeerknuffel! Daar staan we.. een uur of tien, op mijn kamer. Ik weet wat nijn voor je betekent, dus ik vraag: "Wil je het proberen of gaan we 'm halen. We kunnen anders ook bij jou slapen hoor!"

Misschien had ik je al die keuzes niet moeten geven en gewoon zeggen: "We gaan naar jouw huis!" Maar ja, das ook maar achteraf. Ik zie tranen in je ogen. Een boos gezicht, een verdrietig gezicht, weer een boos gezicht. Ik zie het misgaan. Stemmen aan de binnenkant, tranen aan de buitenkant. Er is onenigheid, welhalen of niet halen. Je wilt alleen zonder mij. Maar dan weer niet. Het wordt niet halen, want het was je eigen schuld! Dikke bult. Daar ben ik het niet mee eens. Ook vind je het stom en dom van jezelf en dus moet je maar op de blaren zitten. Ook daar ben ik het niet mee eens. En dan... niets meer aan de buitenkant. Binnen in ben je aan het knokken, dat zie ik in je ogen.

Deze situatie doet me denken aan een boek wat ik laatst heb gelezen. Dreamcatcher, een soort van thriller van Stephen King. In het verhaal neemt een alien de controle over het lichaam van een man over. Normaal zou de man dit niet overleven maar deze man heeft zichzelf gered door zich op te sluiten in een kamertje van zijn eigen geest. Vanuit een raam kan hij zien wat "zijn lichaam" doet en wat er buiten zijn lichaam gebeurt. Heel soms een kleine reactie naar buiten als de alien niet op let. Communiceren naar buiten toe is zo goed als onmogelijk, maar binnenin is er volop discussie.

Zo stel ik het me voor. jij, de opgesloten man in kamertje in je eigen hoofd. De alien zijn de stemmen die je hoord. En je ogen zijn de raampjes van de kamer.

Maar hoe is het nou voor mij?

Ik kijk van buiten door de raampjes en zie jou...

Vechtend en wanhopig. Ik wil je helpen, maar ik weet niet hoe. Je probeert wat te zeggen, je mond beweegt maar er komt geen geluid uit. Ik krijg geen contact. Dat is naar! Natuurlijk weet ik dat het vanzelf weer over gaat... toch wil ik helpen... toch voel ik jouw pijn! Ik geef je een aai over je bol, pak je hand en geef af en toe een zoen op je voorhoofd. Geen idee of je er wat aan hebt. Ik kan het alleen maar hopen. En dan opeens vanuit het niets zeg je: "Slapen...ga maar slapen". Ik vraag me af of je het tegen mij hebt of tegen jezelf. Eigenlijk durf ik nog niet te gaan slapen... misschien wel een beetje bang dat je alsnog in je uppie terug naar huis gaat. Dat kan niet eens, geen tram, wel trein maar weer geen bus... Ik bedenk dat ik het wel merk als je het bed wilt uitsneaken. "Slapen...ga maar slapen" zeg je weer. Ok denk ik nu. Licht uit en slapen. Nee licht uit, piekeren en denken en dan pas slapen.

Weer wakker, het is nog donker. Ik twijfel of ik uit bed zou gaan en op te schrijven wat ik nu allemaal denk en voel. Ik weet dat je t graag terug wilt lezen. Toch blijf ik liggen...proberen verder te slapen. Dan opeens is het ochtend... en jij bent er weer! Erg moe maar jij hebt de controle weer. Daar ben ik blij om. We moeten er uit... jij moet naar school. Je hebt er nog geen zin in. Maar je gaat wel!

Jij gaat naar school, ik ga wat internetten en besluit een filmpje te kijken bij het wakker worden. Dan gaat me foon, een onbekend nummer, maar een bekende stem... of ik mee ga de stad in met jou en je klasgenoten. Je wilt me showen en met me pronken! Tuurlijk ga ik mee! Want dat pronken... dat kan ik ook!

Later die dag... we lopen op strand. We praten een beetje over de nacht... je vraagt me om een keer op te schrijven hoe het voor mij is. Dat was ik al van plan vannacht. Natuurlijk doe ik dat!

Dit krijg ik nu van tikker.. op inet.. juist nu.. hij is lief.. en ik moet huilen... op...



Veldhuis & Kemper - Wie Was Je



Hoe meer ik er op let, hoe meer ik van je schrik

Nu wil ik je wel vragen, maar ik ben zo bang dat ik

Je laat denken aan een tijd, die je liever wil vergeten

En je eigenlijk niet wil, dat ik het ooit zal weten



Waarom duik je in elkaar als ik je plotseling zoen?

Waarom tril je in het donker, vlak voordat we ‘t doen?

Huil je zachtjes als je denkt, dat ik aan het slapen ben?

Ik durf het niet te vragen, omdat ik je nog maar net ken



Wie was je voor je mij ontmoette?

Ben je daar soms met je hoofd?

Wat heeft hij met je gedaan?

Heeft niemand je geloofd?



Je hoeft jezelf niet te verwijten, dat je het gebeuren liet

Omdat door wat je overkomt, je ‘t niet meer helder ziet

Je wil het niet geloven, want je hebt het samen toch goed?

Maar als niemand jullie ziet hij zoiets met je doet



Wie was je voor je mij ontmoette?

Ben je daar soms met je hoofd?

Wat heeft hij met je gedaan?

Heeft niemand je geloofd?



Na-na-na, na-na-na, na-na-na, na-na

Na-na-na, na-na-na, na-na-na, na-na



Voor de laatste keer veranderd

Voor de laatste keer verdoofd

Door wie je vroeger was

Vanaf nu wordt je geloofd

Ik haat ze, maar toch niet.. wat is de onwaarschijnlijke aantrekkingskracht die ze hebben? Het ongelovige van het vreselijke of het goedgelovige van het goede? Snapt iemand het nog? ik niet. mijn lijf doet zeer en mijn geest ook.. woorden, beelden dralen door mijn hoofd, blijven terugkomen. plaatjes, met bijbehorende of andere geluiden, het doet er neit toe...

Om me heen de geluiden van dit huis, af en toe naar mij gericht.. om me heen een zo bekende, zo vertrouwde wereld. Zo enorm veilig, maar toch ook niet.
Hou me vast en neem me mee. Naar een klein veilig plekje. Help me weg te kruipen, weg van het boze, weg van de pijn. De pijn die in me zit. Haal me weg hier, van de plek die me aantrekt, waar ik niet van los kan komen. Van de pijn, het slechte...

haat me niet, omdat ik hier weer ben.. omdat ik het weer heb laten gebeuren.. hou me vast... misschien is het niet mijn schuld....

'don't hate me, dont shout
I'm still the same
Don't judge me, cry
maybe i'm not tha one to blame....'

au... waarom?!?

en waarom doe ik dit?!?

Ik hoef neit te gaan... Hoef hier niet te zijn.. weet dat t zo nog erger kan worden.. moet gaan.. nu...

Wij zijn hier hard bezig. Tikker kreeg ineens de irritatie van zijn zooi, en mijn kolder in zijn kop, dus hebben we gister vier keer alles omgebouwd, heeeeel veel weggegooid en opgeborgen en bedacht wat we vandaag bij Ikea zouden halen. Het idee was simpel. Je neemt de auto van den haag naar delft (+/- 10 minuten), daar laadt je de van te voren uitgetekende stellingkast in (ongeveer 100 euro), 2 opbergbankjes met kussens (model leuk) en twee ladenkastje met 4 laadjes (errug goedkoop). Zo gezegd, anders gedaan...
In een kever, kunnen geen stellingkast, opbergbankjes en ladenkastjes, dus... zal je eerst een andere auto moeten regelen.. dus: naar leiden, auto omwisselen, achter elkaar aanrijden (Nina in een kever.. help) auto leeggooien, en terug naar den haag en delft (lees: anderhalfuur...)
okeej, ikea in beeld... toch eerst maar wat eten.. tsja, en dat kan je beter zittend doen... zat erg lekker.. erg lekker... Okeeej, winkel in. Eerst maar bij de kasten kijken.. heleboel leuke kasten, erg duur ook, maar niet de betreffende stellingkast... goed, verder kijken dan maar.. heej, halverwege de keukens, eigenlijk kwijlend boven een tafel waar Tik nix aan heeft maar die ik zo leuk vind, zien we de stellingkast staan. als schuuropbergplaats.... okeej... Ja, hij is goedkoop, ja, hij is ook praktisch, en ja.... hij is ook ontzettend lelijk.. volgende optie... terug naar de dure kasten... puzzelen, meten, folders en dan door.. (we kijken wel weer in het restaurant!) volgende afdeling.. opbergbankjess... bij de ladenkasten? Nee.. heej, daar is wel dat ding uit de folder.. ja, we snappen nu ook waarom die zo goedkoop is. Een ladenkast van karton (nee, niet zo'n ding voor op je bureau, maar echt van 1,5 meter) lijkt niet echt een duurzaam artikel. goeoeoeod, volgende probleem.. nouja, eerst maar die opbergbankjes, want die waren ECHT leuk.. (hopen we..) Ondertussen lopen we tegen een soort schoenenbak aan, erg leuk, erg oranje, en volgens het kaartje past het prezies neit, volgens ons prezies wel. opschrijven dus (want je weet hoe dat werkt,.. het grote ikea magazijn... ) ondertussen alleen nog maar dertig potloodjes ingeladen, we lopen nu het magazijn in. Heej, leuke lamp voor Nina.. meenemen! Heeeeej.. het restaurant!!!
Goh, de tweede keer zit het nog beter dan de eerste keer... lekker een keer cola betalen, honderd keer halen kan er ook. Ondertussen wordt er gezwoegd en gerekend om een mooie kastenwand samen te stellen uit de nieuwe opties.. die toch wel wat duurder blijken. Nog een keertje kijken.. twijfel.. twijfel.. alles nog een keer berekenen.. okeej.. toch die. of die... twee uur later..
Ladenkast dan... die, of toch die... okeej.. die dan.. ja..
ALleen het bankje nog. we zoeken overal maar vinden niet.. vragen.. nee, die is net ingestort, kunt u niet bekijken. dan maar naar het magazijn.. ik op de kar, Tikker duwen.. grote lol, maar hoe vind je iets daar.. het is enorm!!! Okeej, de stellingkast gevonden, goede kleur? tsjek!!! dan, het ladenkastje ok, groen rood, nee we willen wit. Ook ok. dan wordt het moelijk. Tik gaat de bankjes vragen, ik ga de schoenenkasten zoeken. Tuurlijk, oranje is op. WIt blijkt goedkoper.. okeej, overleg.. goed! Doen! De bankjes worden voor ons uitgepakt.. we zijn over het punt van goed nadenken heen. ok, doen dus...

alles mee, afrekenen en inladen (klinkt makkelijker dan het is...) en ondertussen is het al bijna 8 (!!!) uur en hebben we honger. Terug naar het befaamde restaurant?! Neej, hotdogsnacks tussendoor en nach hause.. omdat een van de dozen op het knopje-voor-raam-open-zonder-te-draaien ligt rijden we met een fris windje.

Dan alleen nog 3 trappen op met 7 zware dozen en 4 schoenenbakken en dan zijn we er. of neit.. schroeven.. sjees... uiteindelijk, half 1, is Tikker klaar. ik had het een half uurtje eerder al opgegeven en was lekker met een bak ben en jerry's achter de compu gaan zitten. morgen vroeg weer werken.. sjees...

Maar.... eerlijk is eerlijk.. het resultaat is verbluffend... de bakken lijken voor de holte in het bed gemaakt te zijn (past perfecter dan de in elkaar bouw kasten), de de-hoek-om kastenwand is erg mooi en handig, de bankjes zijn gewoon errug leuk, en er is ineens een hoop ruimte over en een hoop minder ommel... wauw....
En nog belangrijker... het ziet er ineens zo ontzettend gezellig uit.. met onze bankjes voor het raam waar we graag naar de soaps in de andere huizen kijken en de zithoek met bank en kastenwand... super!!! Daar doe je het toch voor?!

ik vin um zooooooooo lief :):):) Hij kwam me net ophalen :) trooooots!!!!!!!!!!

Nu ga ik gewoon leuke dingen doen. Toch naar buiten! Naar mijn oppasmams, gewoon ff hoi zeggen… Foto’s zoeken en trainen. Want ik kan dat soort dingen. Ik ben sterk. Ik laat me er niet onder krijgen door mijn gekke hoofd. Ik wil dat niet, wil niet dingen moeten laten om hoe ik me voel. Dat ben ik niet, dat wil ik niet zijn. Dus loop ik door. Koste wat kost. Sjok door, doe wat moet. En doe wat leuk is. Of leuk hoort te zijn. Nu dus. Watch out, one pretty woman comin’on tha way.

De laatste zomerdag. Ik wil naar buiten, ervan gaan genieten, maar weet niet hoe dat moet. Wat ik dan zou moeten doen. In het zonnetje gaan zitten, mijn gezicht en mijn hart warmen aan het licht. Toch blijf ik binnen, in mijn koude kamertje dat wel wat op mij lijkt… Enorme ramen, waar maar weinig licht door komt. Buiten schijnt het zonnetje, is iedereen vrolijk, is het warm. Binnen is het koud, donker. Stil, omdat ik alles buitensluit…
Wie o wie sloopt de muur om mijn huisje, zodat het licht ook eens naar binnen schijnt en de kamer op kan warmen.
Ik haat winter, maar kan niet wachten tot het weer tijd wordt om de kachel aan te mogen zetten. Alles om de kou te verdrijven…

Wat een kanjer van een gozer heb ik toch getroffen.. Hij sleept me er echt door de laatste weken…

didag
Het is gewoon chaos. Iets knapte er gister even… er was al zoveel om over te denken. De les die ik moest gaan geven, de keuzes die daarbij hoorden… ik was bang dat het niet goed zou gaan, dat ik het fout zou doen, dat ze het niet leuk zouden vinden… Vanochtend besproken, heeeel erge faalangst dus… onder andere van huis uit aangeleerd. Twijfel aan mezelf, of beter gezegd nooit iets goed vinden van mezelf en een ENORM perfectionisme horen er ook bij. Die combinatie is dodelijk… als ik onder anderen werk gaat het wel, maar met die drie eigenschappen eigen baas zijn… aiaiai… das moeilijk…
Maar het knapte eigenlijk om iets heel stoms.. om een swirl… Die wilde ik heel graag, had ik zin in. Gewoon, lekke normaal samen genieten van een ijsje. Maar ik kon het niet, kon mezelf alleen maar haatten omdat ik het wilde. Overal liepen slanke, dunne minimensjes voorbij, en daar liep ik al tussen, met mijn volgeschranste lijf… en dan ook nog een swirl eten… ik kon het niet, maar wilde het zo graag. Gewoon even simpel genieten van samen een ijsje eten, iets waar ik zin in had, wat ik lekker vond. Enorm stom, maar enorm dillema waar ik niet uit kwam. Tikker had het een beetje door: geen swirl, besloot hij. Ik was hem dankbaar, maar tegelijkertijd boos. Waarom mocht ik niet een ijsje als ik dat zo graag wilde, ik had nog niet gesnoept die dag… wie dacht ie dat ie was om zich ermee te bemoeien. Waarom zijn dit soort dingen zo moeilijk.. alle stemmen in mijn hoofd…. Terwijl we doorliepen ging alles doorelkaar lopen, lesgeven, ijsjes, dik, kinderen, lief zijn, mooi zijn, slecht zijn, slechte ijsjes, mooi lesgeven, bij vriendje blijven… en toen knapte het…. Plots..
Met tikker mee.. afbellen… de rest was een roes. Gewoon niet denken en alleen maar doen. Voelen… moe.. leeg… Een enorme moeheid, loodzwaar, maar een geestelijke rust.. tijdelijk.. Daarna onrust, leegte die niet gevuld kon worden, af en toe een beetje weggeknuffeld..

Dinsdagmid

Zomaar een dag zomaar een dag. Een dag waarop ik alles zeggen mag.. zomaar een dag, zomaar een dag… een dag waarop ik zeg: ik lach!

Maar jah.. toen was de psyg toch wat heavier dan verwacht, had ik ineens mijn mentrix van school aan de telefoon, bleek ik het verkeerde (gunstige) klassenrooster te hebben, viel het nieuwe rooster echt enorm tegen… sterker nog, er was nix van te bakken, belde * af omdat ze ziek was, moet ik vanaaf uit gaan leggen waarom ik geen les meer wil/kan geven… moet ik nog twee uur trainen strax, haat ik mezelf omdat ik niet niet kan eten, heb ik honger, weet ik hoe ziek ik bezig ben, maar kan het niet stoppen…

Bij tikker thuis.. ik zou nu in de gymzaal moeten staan, training geven, hij zou nu op z'n kamer zijn.. NOT... Midden in de stad, half winkelend, half haastend om op tijd terug te zijn zie ik het ineens niet meer zitten.. durf de zaal niet in.. kan het echt niet. Janken gieren brullne.... en hij is lief.. en hij blijft geduldig...

Afgebeld, dat ik niet meer ga, het hele jaar niet meer. Hij vind het goed van me, ik voel me naar. Ik wil NIET dingen laten vallen onder het excuus van dat ik dat niet aankan. En toch doe ik het nu. En het is niet eens een excuus. Ik ben geworden wat ik nooit wilde worden... help...

|k ben blij dat ik nu bij hem ben... met hem.. :)

ik, jij
zij, wij?
zoveel gedachten
om te delen
zoveel gevoelens
door elkaar

samen, alleen
een, of velen
telkens weer anders
altijd nog raar

Dun, zei ze
Magertjes hoor
Wat bedoeld was als
bezorgdheid
was een groot
compliment

Ziek?
of niet
Ik zie het niet
ik huil alleen
om mijn gedachten
om wat ik niet zie
het verdwenen vet

ik huil
om het compliment
dat eigenlijk
een belediging was

Hoe kan JIJ
weten wie ik ben
Of doen alsof?

Hoe kan je
mij veroordelen op grond van
Jou zelfingevulde kennis

Wat zegt jou mening?
Iets over mij,
of eerder
Iets over jou?!

t is nix
zeg je vaak
niets bijzonders
k doe het graag

juist dat
is bijzonder
zomaar iets doen
met liefde
kan het nog
bijzonderder?

Nu bij Tikker. Heb vanog zijn sleutel gehad. Slik... Jippie!!!! Leuk, lief, eng...
Moet ik nu ook mijn sleutel gevven? Wil ik dat wel?
De sleutel tot mijn huisje, mijn kamer, mijn plekje, mijn veilighedi, mijn heiligdom...
Nee, dat wil ik nu nog niet. Later misschien.. Gewoon, kweetniet.. Het voelt nog te onveilig, te onzeker. Iemand die zomaar altijd naar binnen kan lopen. Iets waar ik geen controle meer over heb.

Vreemd he, hoe bedreigend sommige simpele dingen kunnen zijn.... Een vreemde buschauffeur, een groep roepende bouwvakkers of een grote mannelijke psychiater
Nog vreemder dan, dat ik somige dingen gewoon doe, zonder angst van tevoren, zonder er al te goed over na te denken: snagts alleen ov reizen, mensen zomaar uitkafferen...
Het past slecht bij elkaar. Ik match echt compleet niet!!!

Morgen naar de psychiater. * belde net: ze gaat mee!! Gelukkig maar. TOch zie ik er niet meer zo heel heel heeel erg tegen op. Zou ik eraan gaan wennen? De overstap naar de Tijngeest heeft me iig wel hehard. Wat dat betreft... Vanochtend met de psyg ook besproken. Hoop alleend at ik uit mijn woorden kom, dat ik kan en mag praten. Ik heb zo lang uitgezien naar dit medicatieconsult. Ik weet dat ik niet teveel hoop mag hebben, maar stiekum hoop ik toch op soort van wondermiddel waardoor ik me beter ga voelen. Gelijkmatiger?! En liefst ook waardoor ik en ik alleen heers in mijn hoofd.. Is dit verdrukking?! Vast wel. Maar hopen en dromen mag! Ik wil gewoon graag normaal zijn...

Leuk ook om * weer te zien morgen.. lang geleden....

Eerste lessen bij de verening weer gedraaid. Matigjes. 1e uur ging goed, veel zelfstandig laten werken. 2e uur was vrij kleine groep, ze konden al vrij snel wat ik bedacht had. Veel improbiseren dus... 3e uur: 4 (!!!) kinderen. Wat doe je ermee. Ondertussen waren er nog drie hulpen aangewaaid.. een ging naar huis, waren we met 3 man leiding en 4 kinderen... Toch blijft het gewoon slecht geregeld binnen de vereniging.

Ik ben zeer ontevreden over mezelf. Vond de lessen inet bijster, maar wel blij dat ik egweest ben. Doorgezet,mezelf overwonnen, weer ervaring opgedaan (ook mislukking, juist mislukking leer je van) en toch oo weer 3 uur gewerkt. En wat ik heel fijn vind is dat ik me gesterkt voel in mijn idee dat de vereniging (lees:1 persoon daarbinnen) de boel met mij niet goed geregeld had. Ik dacht dat het aan mij lag, had me al om laten praten, maar hoorde nu veel klachten gelijk aan de mijne over nalatigheid rond afspraken. Dat geeft me weer wat meer zelfvertrouwen. Het is niet allemaal mijn fout en het gekke idee is niet zomaar een verzinsel uit mijn hoofd. Dat is een zorg en een naar gevoel minder.

ik verlies ook altijd met spelletjes :( zielug he?!

Weer bij Tikker. Ik vind het leuk. En het idee dat mjin ov morgen weer geldig is maakt dat ik minder het gevoel heb dat ik geen kant opkan. Ik voel me alsof ik meer lucht krijg, en dat vind ik heerlijk. Morgen meteen alweer heen en weer, want ik moet naar therapie. Ja, alweer... blup...

Sjees.. wat een kutdoesj.. dat valt tegen.. echt saggo.. je kan de (wel harde) straal met twee handen opvangen, en de rest van de douche (en dus ook je lijf) blijft droog... Ok, toegegeven, je spoelt je haar er makkelijk mee uit, maar je krijgt het kouhouhoud!!!

Echt heeeeel naar en zielig voor ons!!!

Sera vind hem leuk, er zit een masturbatiestand op (lees: massagestraal) zegt ze.

Superb!!! We hebben een nieuwe douchedingens allemaal gekocht!!! supermooi, kan echt alleeen maar een verbetering zijn. Nu ff snel klussen en dan dalijk heerlijk onder een nieuwe, schone (jaja, Sera ruimt op) douche!! Kan niet wachten!!!

Wist je dat..

Ik meer dan twee uur heb staan bakken en alles binnen 12 (!!!!) minuten op was!!! (vreetzakken!!!:P)

Poffertjesfeest dreigde in het water te vallen... Ruzie met Sera, eigenlijk wist ik neit eens dat we ruzie hadden. Vond eht wel moeilijk, was wel boos, maar wilde sorrie gaan zeggen. Dus wij naar de markt, berg aardbeien gehaald, en toen met een vredesoffer richtig sera. Eigenlijk maakte ik me toen niet echt zorgen.

Onderweg kwamen we de mamma van Sera tegen. Die wilde zich er niet mee bemoeien, maar ze wilde wel even zeggen dat Sera heel dol was op Tikkertje.. Uit haar verhaal begreep ik dat ze mijn site had gelezen, dat ze het niet helemaal eerlijk vond dat ik zoiets typte.. maar ze wilde zich er echt niet in mengen, had gewoon het beste voor met beide partijen.

Aangezien ik de wereld op dat moment nog zag als een groot complot tegen Tikkertje en mij (ik mag niet zijn vriendinnetje zijn, hij verdient beter) ( ja, ik weet momenteel wel beter) dacht ik gewoon dat ze me ook haatte, me gemeen vond om wat ik schreef, mocht dat niet, stookte ik Tik op tegen Sera... Ik weet nu wel dat het niet zo is, so don't get me wrong again, maar zo voelde het wel.

En ik vond het heeeeeel heeeeeeel naar om aangesproken te worden op iets wat ik hier geschreven heb. Niet eerlijk ook. Dit is mijn dagboek, en dat staat er ook bij!!! Dus: NIET LEZEN ALS JE ER NIET TEGENKAN... Het zijn mijn gedachten en gevoelens, dat die soms niet reeeel zijn en helemaal niet overeenkomen met wat er in de werkelijke wereld gebeurd, daar kan ik nix aan doen, gaat het ook niet om. Ik weet dat ik dingen niet in de juiste proporties zie, daarom ga ik naar een psyg, daarom schrijf ik dingen van me af. Maar om me er dan op aan te spreken vind ik niet eerljik. Je weet dat je een vertekent verhaal leest als je in het dagboek van een gek gaat lezen...

Maar goed, achteraf wist sera's mamma waarschijnlijk weer niet dat het mijn dagboek was dus... okeej...
Maar dat wil ik haar nog wel zeggen. ik vond dat echt naar. Ook dat zij daar zomaar geweest was. Ik had haar het adres niet gegeven.. alsof iemand van wie je het niet verwacht zomaar je dagboek gelezen heeft.. au... en je daarop aanspreekt.. nog meer au.. je gaat je schamen... kweetniet.. naar iig. Dat wil ik haar eigenlijk zeggen. Kijk, ik weet dat het haar goed recht is hier te komen, het staat vrij op inet. Maar dit was wel heel erg confronterend. Ik kan dat haar niet zeggen, dat weet ik ook. Maar ik wil het wel. Even laten weten dat ik het echt niet eerlijk vond..

maar goed, daarna durfde ik dus neit meer naar Sera, hebben we elkaar ontlopen, heb ik mijn armen bewerkt, Tikkertje helemaal achterlijk gezeurd.. die arme jongen heeft eht zwaar gehad. Uiteindelijk net op tijd bijgelegd en poffertjesfeest gehouden. Toch nog erg gezellie!!!

Vanavond hebben we poffertjesfeest. Dubbelfeest, want de Italiaan komt voorlopig niet. Jippie!!!

Hoe naar begon de dag en hoe mooi eindigde die. Samen naar het vuurwerkfestival op het strand. Op tijd vertrekken, Tikkertje had 'koud' gekookt (lees salade, stokbrood, kruidenboter) En dus zaten wji heerlijk romantisch te dineren bij de ondergaande zon. Wat een moment om nooit meer te vergeten zeg.. wauw... Tot er gebeld werd van mijn vereniging... dat was ff naar en au. Maar jah, we hadden meteen weer een gespreksonderwerp zal ik maar zeggen.. en eigenlijk ook samen, pratend een oplossing bedacht. :) super!
Toen het vuurwerk. Leuk!!! Lekker donker, een heleboel mensen om je heen, die je niet kan zien en die jou niet kunnen zien, maar die je hoort aan het geroezemoes, contouren ziet.. MEt zijn tweeen in het kleed gewikkeld, tegen elkaar.... Oooooh... aaaahhh.. (NEE goorlappen, niet op die manier) Super... We hadden er zelfs nog over nagedacht om heet water en een zak cacao mee te nemen dus zaten we daar prinsheerlijk onder ons kleedje met een glas hete chocomel samen te genieten en een beetje te babbelen. Wat een intens mooi en vredig moment!!! Ben heeeel benieuwd naar de foto's.

Baal wel dat de vereniging juist nu belde. Op ons speciale momentje.. gewoon dat wreed verstoorde.. voel me beetje schuldig tov tikker. Maar weet ook dat hij het niet erg vond, het fijn vond dat ie me kon helpen, praktisch, met iets. Jippie,ik heb een vriendje!!!

naar en leeg, ondanks de armen om me heen. Hoe meer hij me aan wil kijken, vast wil houden, hoe meer ik me terug wil trekken. We hebben gevreeen, en ik voel me ineens leeg... Vind het wel fijn om te zien hoe hij geniet, gelukkig is. Geniet daar zelf ook weer een beetje van. Verder voel ik niets. Leegte... Na afloop huilen. Inhouden, wegduwen. Daarmee duw ik mezelf weg, afwezig, leeg. Nix voelend liggen. Kan niet. Teruggetrokken worden, zijn woorden, zijn armen.. armen overal en naaktheid.. ik haat het. haat mijn lijf, dat hij zo liefdevol streelt. Haat hem, om de moeite die hij doet, haat mezelf, dat ik daar nix bij voel.. Dat niet kan zeggen...

bloot en kwetsbaar, tranen die niet binnen te houden zijn. In mij de stemmen, roepend, gillend dat het niet kan, niet mag, niet eerlijk is. Dat ik hem verdriet doe. Ik probeer er tegenin te gaan, kijk naar hem. Tranen in zijn ogen.. ze hebben gelijk, ik doe hem verdriet. Hij kan het aan zegt ie, maakt zich alleen zorgen.. Nee, ik maak hem kapot. Hij verdient het beste, iemand die hem gelukkig maakt.

Wat er is? Nix... er is nix.. hoe kan ik het uitleggen.. de holte in mijn botten, de leegheid. Het idee om strax drie uur alleen achter te blijven. Alleen me mij. Niet te overzien lang. Drie uur... dat is heel lang... Tranen, veel tranen. Geen mogelijkheid om ze in te houden, maar ik meot groot zijn, sterk zijn. NIet huilen, niet hem ook verdrietig maken... kan niet, mag niet. Niet hem nog verdrietiger maken. De tranen zijn niet in te houden...

De kettingzaag giert weer door mijn lijf, snijd door merg en been en is niet uit te bannen.. de stemmen zeggen van alles, zorgen voor schuld, nog meer verdriet. Een teruggevonden herrinnering maakt het ook niet beter... Ik voel met gewoon naar...

Doezen dan maar.. does op tachtig... zingen.. dan hoor je ze niet....zing voor je leven...

Eigenlijk moet ik m'n ouders nog bellen om te kijken of die Italiaan daar terechtkan, want ik zie het eerlijk gezegd h-le-maal niet meer zitten. Maar ik zie eignelijk nix meer zitten momenteel hoor. Dos niet, shool niet, nix niet. Eigenlijk alles waar ik zelf de keuze's en beslissingen bij moet nemen. Pffff.. dat wordt wat. Doe ik dan wel de goede opleiding? I wonder.... Dit vergt zoveel iniatief, eigen inbreng, verantwoording.. Kan ik niet beter gewoon een simpel baantje nemen waar iemand me prezies verteld wat ik moet doen?! Iemand me controleerd? Ik weet het allemaal niet meer hoor...

ma

Vanochtend bij Quintien geweest. Ik zat daar een uur te vroeg, schaamde me dood!!! Verder wel okee.
Over dat ik eerder terug was, over dat het niet werkt zo.
Ik voelde me zo naar en ondankbaar. Dat de hulp die ze me bied, datr ik daarover zeur.
Eigenwijs en vervelend ben, en niet gewoon luister naar haar wijsheid en goede raad, haar blijf uitproberen.
Maar ze wordt niet boos. Daar wacht ik eigenlijk op, tot ze boos wordt. Ik vind het moelijk onderwerpen ter sprake te brengen, wil haar niet boos maken, niet niet dankbaar zijn, er weeer tegeninggaan.
Wanneer zou ze zeggen dat ze het zat is.. Ik vind eht echt naar dat ik zo ondankbaar ben en doe. Ze is echt lief en geduldig met me. Waarom kan ik niet gewoon meewerken en met twee handen de aangeboden hulp grijpen ipv erover te zijken (owh sorrie, dat zal ik wel niet mogen zeggen...)

beetje gelogen trouwens.. maar dat mag toch wel beetje...

ma 11
Vandaag zou Tikkertje naar huis gaan na zijn werk, zouden we even gescheiden slapen. Het leek me heerlijk, het is fijn met hem, maar even alleen is ook wel lekker.

De middag heb ik gehangen. Naar het strand, geslapen, weer gehangen. Een soort leegte vult me. Leegte na al dat samenzijn. Leegte in mij, die nu pas door lijkt te kunnen komen. Maar alleen zijn is ook wel lekker hoor (blijven volhouden!)

Nu 24 uur later zit ik bij Tikker achter z'n compu terwijl hij aan het werk is. Ben vannacht nog met de trein gegaan. Het nare gevoel werd ineens een soort instorting toen ik met sera en vrienden in de kroeg zat. Na 3 warme choq (je hebt een lieveling-terras-drankje of niet) blaatte de hele omgeving over zijn verliefdheden. Toen ik wat zei tegen een vriend die ik een tijd niet gezien had en die een nieuw vriendinnejte heeft reageerde ie bijna niet... Terwijl hij al de hele avond over haar zat te praten en iedereeen lachend luisterde. Commentaar van Sera was iets in de zin van: Jullie zijn zo klef, je hebt het altijd over hem, ik heb ook mijn grenzen hoor. En ik woon ook nog bij je ni huis. Oh, en ze wilde ook nix meer horen over sex...

Goed, duidelijk! Dankjewel. Dit kwam uit de mond van Sera. Sera die zo lang verliefd geweest is op Tai dat ik niet eens meer weet hoelang. Sera, die samen met haar grote liefde IN MIJN HUIS WOONDE, waar ik dus helemaal nooit omheen kan. Sera, die nu nog over hem praat. Sera, die als ze neit over haar grote liefde praat, wel OVER EEN ANDERE JONGEN PRAAT. Sera, die godver altijd en met iedereen over jongens wil praten, met Risje over haar niet overgaande verliefdheid voor mij, met Neef, over zijn niet overgaande verliefdheid, over een wildvreemde...
En niet over sex? Gaat het wel eens een dag niet over sex dan? Ik denk dat ik haar hele sexuele geschiedenis uit kan schrijven...

En ik ben wel een keer in de 6 jaar verlieefd. Zo vaak heb ik het ongeveer over een jongen. En ja, ik heb sinds ik er woon wel EEN keer vaker met een jongen geslapen. HEb ik daar dan zoveel over gepraat?! En zijn Tik en ik nu zo onwijs klef? We houden ons iig heel erg in in gezelschap. (ik weet niet of dat wat zegt over onze uiteindelijke klefheidsgraad of over onze poging tot sociaal gedrag)

Maar goed, het schoot me wel helemaal verkeerd.... Ik dacht dat ze ook erg dol was op Tik, het leuk vond alllemaal. Maar blijkbaar niet. Ik weet niet of ze het weet hoor, maar het was wel mijn vriendje die van de week onze doodvermoeide vriendin weer aan eht lachen kreeg met een massage. En die Sera toen maar even in een moeite door deed. Maar dat is natuurlijk logisch.

BLu[p! Ik ben gewoon boos en ik voel me naar. Dus ze zoeken het maar uit in mijn huis en omgeving, IK ZIT HIER! heeft niemand last van mijn geklef, en kan ik ook niemand lastig vallen met mijn algemene gezeur. Behalve Tik natuurljk.. Oei... das oook nog oppassen... Hij verdient het niet.. Hji verdient mij neit.... Niemand verdient mij.. Ja, mn ouders verdienen mij! En ik verdien mijn ouders! Zie je nou dat alles met een reden is! Ik had thuis moeten blijven wonen, en ik moet Tikkertje met rust laten... Ja... Ik moet hem met rust laten....

zondag 11

zomaar een dag. Net bij oppasouders geweest. Met Tikkertje. Heerlijk en gek tegelijk. Iig fijn om haar weer even te knuffelen. Ze waren net thuis, en wij werden meteen binnengehaald. Warm in mijn hart. Zeker met Tikkertje in de buurt!

Ik heb het hem verteld... Nouja, verteld... laten lezen.. de site... BLup....
Eerst reageerde ie helemaal niet... au.. hij bleef me maar vasthouden, knuffelen.... maar zei nix.. werd gek... angst, dat ie het belachelijk vond allemaal... het niet wilde weten, het niet geloofde... dacht dat het een grapje was ofzo...
huilend slapen...

En toen vanochtend ineens.. hij dacht aan mij, dacht dat ik het gister neit kon.. lief... wilde mij sparen... hij vond eht moeilijk, was blij dat ie het wist... dacht ook dat dat goed was.. serieus, rustig.. niet alles in een keer.... superman!!!!!!!

Ik heb het liefste vriendje van de hele wereld.... ehm.. ik zal hem maar Tikkertje dopen hier...

ben ondertussen weer thuis. Maandag naar huis gevlogen. Trots op mij, dat ik dat geregeld heb.