Schoonmamma en Nina

Schoonmamma heeft Nina (kleine alter) ontmoet. Of beter gezegd, Nina stapte daar gewoon binnen. Ze kwam in de bus, samen met Tikker en besloot te blijven. En dat terwijl wij een beetje onderweg waren naar schoonmamma....
Ze was een beetje verlegen, maar toen ze een kado kreeg (posters met daarop soort beestjes) vond ze het helemaal geweldig.. ik geloof dat ik dr nog niet vaak zo gelukkig gezien heb... Zomaar binnenkomen ergens en dan meteen een kadootje krijgen... Ze was super met Nina.

En nu zit ik met haar op msn.. na te praten.. en spontaan schieten de tranen me in de ogen. Tranen, hele watervallen. Het betreft hier niet alleen zo'n zeldzaam persoontje te zijn die openstaat voor Dis en niet alleen de afwijking ziet maar ook de persoon, maar ook nog eens iemand die trots is op hoe ik ermee omga. Die blij is dat ik met haar zoon ben, dat we samen zijn. Zelfs nu ze het zo weet. Iemand die aangeeft dat het haar niet zoveel uitmaakt wat ik heb, maar dat ze om me geeft om wie ik ben, om mij, om ons...

Dus nu huil ik echt... Samen met Tikker stond ik in de kamer. Hielden we elkaar stevig vast. En beseften hoe gelukkig we waren. Niet alleen met elkaar, maar ook met een schoonmamma die er zo open voor stond.
En toen kwamen er nog meer tranen. Tranen om mijn mamma, die er niets van weet. Die er nix van mag weten.. Nooit niet. Niet omdat ze er niet mee om kan gaan, niet omdat ze het door zal vertellen, maar omdat ze er verantwoordelijk voor is (mag je dat zo zeggen), omdat ik haar die 'overwinning' niet gun... Het haar nooit zal vertellen, omdat ik me niet zo kwetsbaar op wil stellen, omdat ik niet wil dat deze andere delen, die al zoveel meegemaakt hebben, dan hun veilige plek in mij kwijt zijn.. bekend zullen zijn bij hun boeman... Omdat ik het neit KAN. niet wil kunnen...

Hoe kan je de degene die jou kapot gemaakt heeft ook macht geven over de anderen in je... degene die jou beschermd hebben ook kapot laten maken....

Ik huil, om de schoonmoeder die wel kan wat mijn eigen moeder nooit kon....

ik huil.... van geluk....

Tara

Hoera, tara was er.... Heerlijk.. Ik was toch wel weer een beetje zenuwachtig hoor.. maar het was een gezellige drukte bij ons, en de dag vloog eigenlijk om! Savonds gezellig een meidenavond en daarna heerlijk naar bedje. Lang bijpraten. Vertrouwd, veilig, maar stiekum ook weer gek. Ik vond het zo heerlijk dat ze er was, ook echt goed sliep! Wauwie...
Blij dat we samen waren, dat we zo genoten hebben, en dat ik mn hart zo bij dr mocht luchten.. We hebben zoveel gepraat.. over van alles en nog wat, over thuis, over dis... Eigenlijk heb ik nu wel veel dingen wel weer op een rijtje...

Senks Taar.... Hoop je snel weer te zien..

Onzinnig

Het valt me op dat ik trouwens onwijs veel onzinnige dingen post laatste tijd... Sorrie jongens.. .Ik weet zelf amper wat er in mijn hoofd omgaat....

Ja, vakantie!!!

Zo, vakantie! Lekker. Uitslapen, shoppen, alle dingen die ieder mens doet in zijn vakantie! En wat meer. Lotgenootje Tara komt logeren, ik wil proberen wat herrinneringen uit te schrijven.. Bijslapen en even eigen tijd voor iedereen...
Maar ik vind het heerlijk. Mn humeur schiet spontaan omhoog.

De tijd is zooo snel gegaan laatste weken. Niet dat ik tijd kwijt ben, maar gewoon... T is zo snel gegaan.. Van thuis zitten, is het nu al weer vakantie... Wie had kunnen denken dat die weken zo goed zouden gaan.. Af en toe sta ik verbaasd van de tijd die voorbijvliegt en hoe makkelijk de afgelopen perioden dan leek. Terwijl het op dat moment soms helemaal niet makkeljik was..

Nouja, ik raaskal, laat maar...

Maar goed, morgen komt Tara lekker. Heb er veel zin in. Maak me zorgen om haar, en ik vind het zelf ook heerlijk weer eens met iemand te zijn die begrijpt.. weet... Ook wel eng trouwens hoor...

Nachtmerrie..

Ik heb al een tijdje last van nachtmerries uit hetzelfde genre.. heel erg naar... Echt heel naar...
De laatste heb ik geprobeerd uit te schrijven... je kan het hier lezen...

Vakantie

Hoera, bijna vakantie!!! IK ben blij, lekker niet veel doen, eigen dingen doen, uitslapen!!! En ik ga deze vakantie naar Tara toe. Eindelijk.. Ik ben echt blij dat ik dan naar dr toe kan. Als t zo slecht blijft gaan ga ik misschien meteen dit weekend al.. Ik hoop dat ze aangeeft wat ik voor haar kan doen, want dit breekt alleen mijn hart.. Ik voel me zo hulpeloos.. Heb zoveel liefde te geven, maar kan het zo niet kwijt, zou haar zo graag willen helpen maar sta vast.. Ik kan alleen luisteren en terugmelen...

Ik snap nu hoe mensen zich vroeger met mij gevoeld moeten hebben. Hoe gefrustreerd en machteloos de mamma's geweest moeten zijn...Zo graag willen helpen maar nix kunnen doen...
Ik ben in ieder geval blij dat ik deze vakantie naar haar toe ga!

ff kleine update

Van extreem veel energie naar nix, t wisselt in een minuut. Zo sta ik energiek voor de klas, zo wil ik alleen nog slapen.. En dat vind ik zelf zo gek. Want ik slaap toch heeeel veel laatste tijd. Okee, nou maak ik me ook heeeel druk de laatste tijd, maar das n ander verhaal...

En ik baal van mezelf dat ik me niet lekker in mn vel voel maar dat ik er nix aan doe. Dat wel wil, maar het doorzettingsvermogen niet heb.. Terwijl ik niet wil eten zit ik met een pepermuntje in mijn mond en heb ik vanmiddag toch een reep chocola gekocht... Dat gaat dus op.. Alhoewel ik m nu al de hele tijd kwaad aan zit te kijken...
Aan de ene kant ben ik blij dat ik weer 'gewoon' kan eten, aan de andere kant baal ik van mijn dikkere buik...

Strax denk nog wat..

Trots

En niet zo'n beetje ook! Errug trots is Nina! Op zichzelf! Omdat ze ze allemaal een poepie heeft laten ruiken! Omdat ze WEL een goede beoordeling gekregen heeft, een hele goede beoordeling zelfs, beter dan haar compleet gezonde stage genootje zonder DIS!!!
En daarmee, heeft deze Nina mooi bewezen dat mijn mentrix toch lekker de pot op kan met haar gezeur en dat de school haar nu eens moet gaan steunen. Omdat ze geboren is voor dit vak! Toevallig!
Wat een zelfvertrouwen he... Ja, dat heeft ook echt even een opsteker gekregen moet ik zeggen.. Door het verschil in niveau met mijn stagegenootje, door de goede beoordeling...

Dus.. Lange Neus naar mevrouw mentor. Ik red het lekker wel! Onkruid vergaat niet, en het doorvechten zit me nu eenmaal in het bloed!!! Tot over twee jaar! Als ik afstudeer!!!!! :D

bijna weekend!

Ik ben gegaan! Heb lekker stage gelopen, en kreeg daar complimentjes over. Daarna thuis meteen in slaap gevallen en tot een uurtje of 7 liggen pitten. TOen was ik kranky van de honger, en Tikker ook. dus hebben wij net allemaal feel-good boodschappen gedaan. Favo kant-en-klaar maaltijden gehaald (poffertjes!!), koekjes en sjippies voor vanaaf, lekker sapje.. Wij komen er wel. Ik ben blij dat ik toch gegaan ben vandaag, ik voel me voldaan.

Verder voel ik me hypocriet... ik doe dingen die ik niet wil doen, hoe ik niet wil zijn... Laf en egoistisch. Maar wel wat ik denk dat goed is....
Ik weet het niet.... t zal wel weer overgaan.

Toch wel weer moe..

Ik moet het toegeven, ik ben toch wel heel moe... Eigenlijk zou ik het liefst morgen thuisblijven en de dag voorbij slapen.
En dat snap ik dan weer niet van mezelf, want ik geniet toch echt wel van mijn stage.

Eigenlijk zou het voor mij, voor mn lijf, voor mn poot het beste zijn als ik een dagje rust nam. Ik ben bang teveel te doen, mezelf voorbij te lopen, en ja, dan neemt de kans op dissen ook weer toe natuurlijk...
Dus eigenlijk zou dat verantwoord zijn, zou ik daarmee laten zien dat ik dus goed omkan gaan met Dis, in kan schatten wat ik wel en niet kan, goed bezig ben met mn voet... Heel verantwoord dus eigenlijk.

Maarr.. voor mezelf heb ik het idee dat ik dan juist zwak ben, juist toegeef dat ik het niet aankan, ben bang dat dat tegen me wordt gebruikt. En ik weet dat het slechts tijdelijke verlichting is.. ik zal het op een ander moment weer in moeten halen... Dan dus dubbele drukte hebben. Dus echt een oplossing is het zoieso niet.... Sja, wat is dan verstandig...

Nouja, ik kijk gewoon even. ONdanks mijn tegenzin weet ik ook dat de dag waarschijnlijk voorbij vliegt en dat ik dan achteraf blij ben dat ik het toch gedaan heb... Dus voorlopig denk ik maar dat ik ga. Maar het is wel heeeel lekker om te spelen met het idee van niet gaan... zeker omdat het zo 'verantwoord' is en ik dus eigenlijk een verdomd goed excuus heb om lekker een dagje te spijbelen :):D

DIS

Vanmiddag drong het ineens door. Bleef het hangen, zag ik het ineens.
Dis... Niet iets als een griepje, tijdelijk, gaat weer over. Niet iets dat later weer over zal gaan. Ooit helemaal over zal gaan. Het is eerder een blijvende handicap. Alsof er een been verbrijzeld is door vroeger. Met een kunstbeen zal ik op den duur veel weer kunnen, maar ‘normaal’zal ik nooit meer worden, met 2 goede benen, net als iedereen.
Was het maar zoiets tastbaars... Als ik, door vroeger, idd een been kwijt geraakt was, ze het verbrijzeld hadden en ik daardoor op krukken liep, in een rolstoel zat, zou iedereen zeggen: ‘joh, die meid heeft het zwaar gehad, en di8t heeft ze eraan overgehouden. Goed he, hoeveel ze nog kan, hoe ze doorgaat.’
Nu zie je het niet, en ik zeg er niet veel van. Vind je het gek dat veel mensen me mal vinden... Alsof ik gewoon probeer door te lopen met verbrijzeld been en de mensen lachen omdat ik raar loop. Me een aansteller vinden. Terwijl ik thuis eigenlijk in een rolstoel zit.
Logisch omdat ze niet weten, niet zien, niet kunnen zien ook. Eigenlijk zou ik dus zelf meer moeten zeggen. Uitleggen dat het een blijvende handicap is, en niet een kortdurende depressie. Dat ik sommige dingen gewoon niet kan, en ook niet moet willen kunnen. Olympische spelen kunstschaatsen met verbrijzeld been. ..
Maar dat is moeilijk, en ik ben bang. Bang voor het onbegrip omdat het onzeichtbaar is, ze er weinig over weten. De afwijzing..
Moeilijk omdat ik zelf nog meoite heb die dignen te acceptreren. Beperkingen te zien, willen en kunnen zien. Heb ik dis? Voor altijd? Nooit meer ‘later, als ik beter ben’ Geen droom meer over ‘normaal zijn’. Nooit een normaal meisje kunnen zijn....
Dit besef kwam vanmiddag, en het kwam hard aan. JIk voel me er een beetje door overvallen. En geloof (nog) niet dat het blijvend is. Wetend dat ik dat idee moet leren accepteren, maar blijven hopen, vechten, voor een normaal bestaan. Een gelijke kans te hebben, als ieder ander.

Peutenpraat

Ik blijf toch bij mijn oude psycholoog. Ik wisselvallig? Welnee!!!
Ik wilde niet mee verhuizen eigenlijk, had geen vertrouwen in haar, in de therapie. Nu weet ik het niet meer. De afgelopen gesprekken heb ik dingen gezegd die ik moeilijk vond. Persoonlijke dingen, mijn gedachten en gevoelens over haar. Naar vond ik dat, kritiek uiten waar de persoon zelf bij is o f als diegene het te horen krijgt. Al mopper ik veel en makkelijk op mensen, ik vind het heel naar om ze te kwetsen of niet aardig tegen ze te zijn. Bang om het fout te doen denk ik.. Of ben ik echt aardig, dat ik dat naar vind? Nee, gewoon een schijterd denk ik. Egoistisch, bang wat ze van me zullen vinden als ik mezelf ben, zeg wat ik over ze denk, voel...
Maar in ieder geval, na die laatste gesprekken weer ik het niet meer. Ik blijf dus maar... Ik hoop dat het gaat werken, dat het beter gaat worden. Ach, baat het niet, dan schaad het niet. Toch?

Vriendinnen....

Ik vind het even moeilijk. Nouja, even. Ik vind het gewoon moeilijk. Ben zo trots op haar. Wil haar steunen. Omdat ze nu de kracht heeft gevonden dingen onder ogen te komen die ze nooit heeft willen zien. Nooit heeft willen veranderen. En nu ineens, het besef, het harde werken van de laatste tijd. De wilskracht om dingen te veranderen en het bewustzijn van haar eigen gedrag. Zo goed, zo goed op pad. Ik zou haar willen aanmoedigen. Tuurlijk moet ze dit doen! Mijn hart maakte een sprongetje toen ik het hoorde en ik kreeg tranen in mijn ogen. Wie was dit meisje, dezelfde als degene die vorig jaar nog zei dat alle hulp de pot op kon. Degene die zei dat er nix kon veranderen? Ze lijkt veranderd, en ik ben trotser dan ooit. Blij, omdat ze een toekomstbeeld begint te krijgen. Eindelijk weer begint te geloven in de kracht van het leven. Ondanks het verdriet dat ze nu nog heeft. Maar daar komt ze overheen, echt... En dan, met deze denkwijze, zal daar ineens, van een puberaal meisje, een hele wijze vrouw komen te staan. Zelfbewuster en met meer levenservaring dan ooit. Die vrouw zie ik al...
Wauw... Echt goed. En een half jaar... Dat kan, is te overzien.. Investeren in je toekomst. Net als zij zie ik het als een soort van studie.. Een scholing waarna de rest van het leven iets beter zou moeten kunnen worden. En dat moet ze doen! Die kans moet ze grijpen!!!

Maar stiekum ben ik bang. Niet voor haar, zij red het wel. Ze is sterker dan ze denkt, dichterbij ook. Maar voor mij. Wie ben ik zonder haar? Alleen weer, mn maatje kwijt. En ik weet dat het niet kwijt is, juist niet. Maar het wordt anders. Bang voor het andere. Bang om alleen te zijn. Me alleen te zullen voelen. Voor wat er gaat veranderen.
Ik wil haar niet gaan missen, en de beestjes niet. Wil er niet over nadenken, ik zie het wel. Me nergens op voorbereiden, dat scheelt tijd. De boel is nog onzeker. Toch weet ik dat ik het kan. Het al eerder gekund heb, en toen ook deze gevoelens gehad heb. Maar toen bleven de beestjes. En nu... nu blijf alleen ik. Met een herrinnering vol leven en vreugde, maar hier alleen een stekende leegte. Tijdelijk. Egoistisch he?

Toch hoop ik dat ze het doet! Net als zij, zal ik er ook aan wennen. En voor mij zal het nooit moeilijker zijn dan voor haar. Ze verdient het gewoon om gelukkig te zijn. Wil daar voor vechten en kan dat nu ook. Grijpen dus, die kans. Ik denk gewoon, dat ik zelf nog niet eens half weet hoe belangrijk ze momenteel in mijn leven is.... Niemand trouwens...



Moeilijk ook, die ander. De nijd en jaloezie, de pijn... Altijd de pijn... Bij alles wat ik hoor, bij alles wat ik te weten kom. Het idee hebbend dat ik minder ben, slechter. Dat iedereen haar aardiger vind...
Het contact is bijna weg, ik weet dat dat mijn schuld is. Bewust ben ik afstand gaan nemen, mezelf willen beschermen tegen het verdriet.
Toch ook zou ik haar willen beschermen. Nog steeds. En niet alleen haar, maar ook de anderen. Door haar gedrag, haar normen en waarden, maakt ze het niet alleen moeilijk voor zichzelf, maar wordt het voor anderen na een tijdje ook pijnlijk.
Juist in haar drang het goed te doen vergeet ze zoveel essentiele dingen. Niet meegekregen? Nooit verteld? Ze lijkt de signalen te missen, en ik erger me eraan. Wordt boos op haar, vind het vervelend voor de mensen die ‘misbruikt’ worden, die op dat moment populair zijn.
Toch vind ik het ook naar voor haar. Wetend dat de mensen het na een tijdje moe worden. Zij weer verder zal moeten. Van zichzelf. Omdat ze dan het gevoel heeft dat ze haar niet meer moeten, terwijl het enige wat er moet gebeuren een goed gesprek is. Over de normen en waarden. Over afspraken en regels.
Hoe belangrijk zoiets toch kan zijn... Maar zonder duidelijkheid weet niemand waar ie aan toe is.... Ik zou haar soms zo graag door elkaar willen schudden.. Kijk dan! Zie het dan!!!
Ze houden heus wel van je, maar het is niet alleen maar JIJ. Luister, en luister dan echt. Niet een keer in de zoveel tijd een ik-vind-jullie-bijzonder email, maar gewoon je zooi opruimen, niet soms een groot kado meenemen of een heel weekend komen, maar gewoon, regelmatig aandacht hebben voor iemand. Weten wat je wel, en wat je niet kan doen.
Probeer te kijken waar normale relaties en verhoudingen om draaien.
Ik weet het niet, vind het moeilijk om te zeggen waar het nou precies aan schort. Kan het niet benoemen. Maar voel me schuldig dat ik zo vaak ‘geirriteerd’ over haar ben. Haar niet help, en afstand neem. Bewust. Haar bijna negeer.
Omdat ik me minder voel... Omdat ik me schuldig voel. Omdat ik haar gewoon niet meer in de buurt kan hebben. Om deze normen en waarden verschillen... Om zoveel kleine dingen die ik gewoon niet uit kan leggen... Gewoon al moeite heb dingen over haar te horen... kweet het niet allemaal hoor....
Is dit mijn ‘vriendin’ denk ik dan. Ben ik egoistisch dat ik haar nog vriendin noem? Eigenlijk zijn we niet veel meer. Weten we weinig meer van elkaar, en waarschijnlijk hebben we meer verdriet dan vreugde van elkaar. Wederzijds. Wil ik nog haar vriendin zijn? Ik weet het niet.. Eigenlijk niet. Omdat ik het niet meer kan, het gewoon met teveel dingen van haar oneens ben. Maar toch ook weer wel. Omdat ik tegen haar opkijk. Me gevleid voel als ze aandacht aan me geeft...
Foute redenen voor vriendschap... Tijd misschien om toe te geven dat de vriendschap afgelopen is? Haar, en alle emoties rond haar, eindelijk eens naast me neer te leggen... Hoe groot de rol ook was die ze in mijn leven gespeeld heeft, hij moet nu over zijn... Ik kan, en wil niet langer afhankelijk zijn van wat zij vind en doet.... Ik ben ik.. en ik ben goed genoeg zoals ik ben. Met, of zonder haar, hoe zij ook over me denkt...
En toch doet het zeer. Ik weet dat ik haar voorlopig nog tegen zal komen, en dat ze me zal blijven fascineren. Ze zal ook altijd een bijzonder plekje in blijven nemen, want het is diep van binnen een kanjer. Maar wel een kanjer die enorm op moet gaan letten op hoe ze met mensen omgaat...