Lannggg verhaal..

Pfff. vandaag samen weggeweest met de nieuwe tuut-tuut.. Ik zou rijden..
Dat vind ik leuk, maar ik voel me dan wel heel onzeker. Bang dat het allemaal niet goed genoeg is.
Mijn vriend is een echte lieverd, maar in de auto nogal schrikachtig. Hij heeft de neigin om zelf nogal 'mee te rijden', en dat trok ik echt heel slecht... Wilde eigenlijk huilend stoppen en niet meer verder rijden, maar ik kon niet meer huilen...

Heb geprobeerd het er met hem over te hebben. Dat ik door zijn reacties echt het gevoel krijg dat ik verrot rij en dat ik er niet meer in kan en mag rijden. Dat was absoluut niet zijn bedoeling. dat weet ik ook wel..
Maar hoe verander ik het nou.. Ik voel me gewoon zo onzeker... IN alles...

Pfff. Ben blij dat ik nu even vakantie heb.
Ik wil gewoon rust en niets doen. Maar voel me wel heel lui dat ik niet ga werken. Ik kan goed geld gebruiken en krijg dus ook regelmatig de opmerking 'dan ga je toch vakantiewerk doen'. Maar het idee van in een nieuwe omgeving komen, met nieuwe mensen moeten leren werken... Dan voel ik de paniek en schakel ik vrij direct om....

Ik had me zooo verheugd op deze zes weekjes vrij.. Nu vind ik eigeljk dat ik toch moet gaan werken en kan ik alleen maar denken: het is maar zes weken.. Dan mag ik weer naar school...
En dat terwijl ik mn school best ff zat was...
Het is gewoon echt oorlog in mn hoofd... Stemmen schreeuwen en roepen, mijn stemming wisselt sneller dan mn sokken en ik kan geen beslissing maken. Nog niet van wat ik op mn brood moet doen tot of ik dus vakantie werk moet gaan doen. Het verschilt per minuut. Ik hoor mezelf tegenstrijdige dingen zeggen. Beweren dat ik het niet doe, terwijl ik drie minuten later ergens anders zeer enthousiast aan het reageren ben op mogelijk werk om dan in de pauze weer te gaan huilen bij het idee...

Ik ben dit weekend ook gister en vandaag bij mijn ouders geweest. Om de tuut-tuut te laten zien en om wat kampeer spulletjes op tehalen...
Dat was moeilijk.
Niet omdat het naar was, nee, het was eigenlijk wel gezellig. Maar er kwam zo'n raar gesprek uit voort.. Over opvoeden, dat ze mij heel anders opgevoed hadden dan mijn zusje, maar dat dat bij zulke verschillende kinderen ook nodig is (Hint duidelijk, en bedankt...), dat ze om mijn zusje veel zorgen hadden enzo, dat ze dat met mij veeel minder hadden, dat ik veel meer verantwoordelijkheidsgevoel had (ja.. zo kan je het ook noemen... Ik noem datgewoon geen fouten willen of durven maken..). Maar ook dat ze ons opgevoed hadden zoals ze toen dachten dat goed was...

Ik zat daar maar, vrolijk mee te kleppen, te reageren, allemaal heel goed eigenlijk. Ik hoorde ze in me ook niet. Tot we naar huis gingen.. Toen kwam alles eigenlijk los. Toen hoorde en voelde ik de woede van de anderen, het verdriet.
Ineens werd ik zo bang, zo verdrietig.. Mijn vriend had bij dit gesprek gezeten.. Wat moest hij wel niet denken.. Het klonk zo lief allemaal wat mijn ouders zeiden, zo verantwoord enzo.. Hartstikke goed bedoeld...
En ik, ik had gewoon lekker mee zitten lullen, helemaal geen tegengas gegeven of raar gedaan.. Ik had ook gewoon neit eens die behoefte.. De gevoelens kwamen later pas, ik voelde daar niet. Alleen maar instemming.. ja, ze hadden het goed gedaan, ik had de opvoeding nodig gehad blablabla...

Af en toe heb ik dan echt het gevoel dat ik gek ben... Klopt het, de dingen in mijn hoofd.. de gevoelens, de beelden...
Nu, na zo'n gesprek lijkt het zo irreeel.. Lijkt het zo... ... zo... niet te kloppen... Ze leken leuk en verantwoord en helemaal de waarheid te vertellen..
Dan ga ik twijfelen.. Ik bedoel, als je gek genoeg bent om meerdere persoonlijkheden te ontwikkelen, waarom dan niet gek genoeg om idiote fantasieen als werkelijkheid aan te nemen. Ik ben soms zoo bang dat mijn hoofd gewoon weer een loopje met me neemt...

Stiekum weet ik ook wel dat het echt is.. allemaal.. maar ik ben er gewoon zo bang voor..

Ik ben over het algemeen bang nu.. Wat moet ik geloven, wat moet ik doen. Hoe kon ik zo meepraten, wat zal mijn vriend ervan denken.

Eerdaags willen mijn schoonouders mijn ouders ontmeoten... en dan.. Als er dan dit soort gesprekken ontstaan...
Het doet me pijn, zo serieus te horen dat ze 'het beste' gedaan hebben..

Liegen ze nu zo goed, of geloven ze er echt in? Weten ze wel wat ze gedaan hebben? Soms ga ik aan al die dingen twijfelen...
Of zou het echt allemaal nodig geweest zijn...
Soms denk ik: het was makkelijker toen ik nog thuiswoonde.. Toen wist ik tenminste wat de werkelijkheid was... Toen was het gewoon 'normaal'. Maar nu... wat moet ik nu...

Wat een verhaal he.. .
Maar ik ben wel heel blij dat het er even uit is...