Wakker!

Help.. ik ben al wakker... (en gedouched en aangekleed)..
En nu? Nu ligt er een heeeele lange dag op mij te wachten..
Ik wilde eigenlijk bij mn oppasmamma langs... Ik mis dr heel erg. Maar ik durf telkens niet.. Echt alles is een excuus om niet te gaan..
Dus heb ik nu maar lekker een jogbroek en zachte trui aangedaan voor een tijdje chillen en bankhangen...
Pffff.. en de rest van de dag zie ik vanzelf wel dan.

Ohwjeej, vanaaf bbqen.. En ik zit in mijn niet teveel eten periode...
Nouja, heb er op zich wel zin in denk ik... En dan eet ik toch gewoon niet. Ga ik gewoon gezellig een boel drukte maken :)

Nou, chill ze!

Regen

Grrrrrrr.. Heb ik mn dag ZO goed gepland (klusje-leuk-klusje-leuk)
Heb je DIT weer... Ja, als mn leuk niet doorgaat doe ik mn klusjes ook niet!
Daar gaat weer een mooi geplande dag.... :(

doorbraak?!

Nou, over de kookkunst heen..
Daarna gelukkig therapie, kon ik het ff van me afzetten.. ff op andere dingen focussen..
T gaat wel steeds ietsje beter heb ik het idee.
Deze keer hebben we het (was mijn voorzichtige idee...) over vroeger gehad.
Ik heb geprobeerd te vertellen, van toen de kruipruimte.. Ik vond het heel eng, en onder het vertellen was het moeilijk, ik was daar gewoon weer... Heb ook niet veel verteld.. Maar heb het wel gedurfd...

En zij.. ze zat daar.. luisterde gewoon..Oordeelde niet.. Eng vond ik het, bang voor wat ze zou zeggen.. Dat ze me niet zou geloven.. Dat het 'stom' zou klinken, niet als iets heel ergs.. Dat ik een aansteller zou lijken...
Kvond het wel fijn dat ze niet heel erg kwaad ofzo werd, zoals de mamma's (als ik 'moet' vertellen hoe t komt dat ik er Zo uitzie), dat maakte het wat makkelijker.. Maar wat zou ze gedacht hebben...

Achteraf was ik wel bang.. Is dit het goede, heb ik het goede gedaan.. Maar ik moet haar vertrouwen.. Wil haar vertrouwen... Iemand kunnen vertrouwen..
Moet dat nu gewoon proberen denk ik..

PFfff.. kwil dr wel mee doorgaan denk ik... Misschien, als ik het uitspreek, dat ik het dan wat meer een plekje kan geven?
Ik kon nu in ieder geval huilen om het meisje dat daar zo bang zat, zo'n pijn had. Huilen om mij, om wat er gebeurd was... Ik denk dat dat voor het eerst was, dat ik haar (mijn) pijn zo duidelijk en bewust voelde, dat ik wist waar het vandaan kwam, en erover huilde en praatte...

Ja, ik ben er nog wel een beetje vna onder de indruk.. Heb ook wel het idee dat de er geen delen heel kwaad zijn.. Wel bang, wantrouwend... Bij ieder geluidje aan het raam schrik ik op, zeker wetend dat Zij het zijn, dat ze het weten, me nu komen straffen omdat ik zo ongehoorzaam geweest ben.. Ik weet wat de gevolgen zijn... Wat de gevolgen zouden moeten zijn. Dus daar wacht ik nog op...
Nu moet het bewijs komen dat Hun waarheid niet de waarheid is.. Dat ze niet alles altijd weten, dat ik niet gestraft wordt omdat ik praat, dat er mensen zijn die mij geloven..
En dan heel misschien, kan ik gaan aannemen dat zij dus niet altijd gelijk hebben.. En dat het dus misschien aan hen lag, niet aan mij.. Dat ik niet zo fout en stout en weet ik het wat nog meer ben...
Maar dat zal vast nog wel even duren...

BAAL!

K*T! Ik was zo goed bezig, alles van tevoren voorbereid, boodschappen gedaan.. en dan nu.. Nu ziet het er zo uit...

Ik zou koken, het is belangrijk voor me.. heel belangrijk.. Het moest lukken.. Het lukte ook zo.. Nu, nu voel ik me mislukt...
Mijn huisgenootje snapt het niet, 'beetje donker, maar heel goed eetbaar hoor'.
Maar daar gaat het niet om.. Ik heb dus weer bewezen dat ik het niet kan, dat wat ik doe gedoemd is om te mislukken...

Ik baal! Maar ik heb al helemaal geen zin om het over te doen...
Sjit... Kan wel janken...

bezig!

De rest van de week ben ik wel redelijk doorgekomen. Ik heb mezelf lekker druk gehouden. 2 boeken gelezen en veeel gepland, daardoor ging het.
Woensdag zelfs een flink moment van euforie, de eerste training na de vakantie. Altijd lekker :D

Nu komt de eerste schooldag toch echt snel dichterbij.. Zenuwen en zin.. zin en Zenuwen.. Alles giert, een groot deel van mij werkt tegen, dat merk ik, dat voel ik. Weigert te beseffen dat mijn laatste vrije dagen tussen mijn vingers door wegglippen, dat de verplichtingen er weer aankomen... Er Geen Rust meer zal zijn vanaf volgende week.. Dat is een naar idee, het benauwd me.

Ik ben nu zelfs al een beetje rusteloos.. Vandaar wsl dat ik mezelf zo druk bezig houd..

Ohw, joepie.. morgen therapie bedenk ik net... :S

kleine crisis

Wat een nacht.... Gisternacht rond half twaalf hield ik niet meer..
Ik Moest wat gaan doen... Kwam erachter dat ik mijn eerste kans op meetrainen ergens gemist had.. Dat ze alweer begonnen waren..
Dat was geloof ik de druppel..

Omdat ik Iets Moest ben ik gaan fietsen. Als een gek.. Ik weet niet precies meer waarheen, maar ik denk dat ik toch wel het olympisch record naderde met mijn snelheid... Gek natuurlijk, midden in de nacht rond gaan crossen, maar het hielp wel wat moet ik zeggen... Ik raakte iets van mn 'energie?' 'frustratie'? kwijt..

Nouja, je moet toch naar huis op gegeven moment.. Daar aangekomen stond ik ineens te trillen op mijn benen... Toen Tikker de deur opendeed stroomden de tranen al en viel ik eigenlijk in z'n armen...
Hij heeft me toen nog heel lief onder de doesj en op de bank gezet, maar dr was geen redden meer aan...
Ik heb zitten janken.. Niet gezond meer.. huilen en schreeuwen.. al mn frustraties kwamen een beetje los...
Ik heb het gevoel dat ik voor het eerst niet alleen gehuild heb ommijn gedachten, maar ze ook nog een beetje geuit heb...

Het was zooo machteloos.. Ik voel me naar, wil daar zo graag wat aan doen, probeer van alles, maar eigenlijk helpt dat niet, is het meer mezelf foppen.. Het gevoel blijft.. de pijn, het verdriet.. En ik kan er gewoon niets aan doen..
Ja, in therapie gaan.. maar wat helpt dat nou.. Niet veel.. de pijn blijft, het verdriet wordt alleen maar groter... :( Wat ik daar leer maakt me meer bewust van mezelf, mijn gedachtenpatronen.. Van vroeger. Leert me de dingen beter te begrijpen, wie wil dit nou begrijpen..
Ik wil gewoon eindelijk geen pijn meer.. Over klaar...
Daar wacht ik op, daar wacht ik al zo lang op. Het is ook altijd Later...
Later hoef je niet meer naar school, dan gaat het leven beginnen, Later ga ik het huis uit, dan wordt ik gelukkig. Later krijg ik een lieve vriend, dan wordt ik gelukkig... NOT

En nu.. Nu is het Later gaan we samenwonen, Later worden we samen gelukkig oud, later krijgen we kindjes...
Maar wat als ik dalijk 60 ben en het is nog niet later? Ik voel me nog steeds zo? Dan wil lik helemaal geen 60 worden...

Ik ben het gewoon zo moe.. De pijn, het verdriet, alle machteloze gevoelens die erbij horen.. Ik kan het gewoon niet meer.. En dan moet ik straks ook weer naar school, blijven werken.. Alsof er niets aan de hand is..
Want ja, 'ik voel me niet zo goed' is nog altijd geen geaccepteerd excuus om dat soort dingen niet te doen.. En als je naar de bank gaat met 'ik voelde me niet zo goed, ik kon niet werken' krijg je ook geen geld...
Nee, dan kan mijn peutje me wel mooi aanpraten dat het moeilijk is, en dat ik rustig moet doen, in mijn tempo, maar daar kan ik niets mee. Dat moet ze mij niet vertellen, maar de rest van de wereld!!!

En wat ik het meest wilde.. gisteravond, nu nog, is een mamma...
Iemand die me kon troosten, die het verdriet weg kon nemen, begreep en weg aait, tot ik in slaap val..
Ik weet dat ik twee lieve hulpmamma's heb.. dat ik daar heel gelukkig mee moet zijn echt, maar dat moet zo van mijn kant komen... 'je kan altijd langskomen hoor' brullen ze, maar ze bellen eigenlijk alleen als ze oppas nodig hebben. En als je zelf belt zijn ze wel heel lief, heel enthousiast, maar...
Ik weet niet. .ik zou zo graag echt eenmoeder hebben, die gewoon af en toe langskomt.. Die wil weten hoe het gaat.. Die me mist...
Die als je haar belt midden in de nacht (zoals gister) meteen komt... Die dat ook niet erg vind...

Ohw, wat wil ik graag een mamma.. Mamma.. ik mis je zo.......

Hoe zit het

pfff.. ik maak me af en toe wel bang over wat er vroeger nou nog meer gebeurd is hoor... Sommige dromen, gevoelens bij bepaalde dingen...

Ik was net zo'n beetje aan het vrijen met mijn vriendje.. Maar door iets werd ik ineens helemaal misselijk en paniekerig... Heel naar vind ik dat, omdat ik vrijen met mijn vriend wel degelijk fijnen leuk vind...
Ik wil dat dan ook gewoon kunnen doen.. ben bang hem te kwetsen door deze gevoelens te hebben..
Ik heb hem gezegd dat het niet doo rhem komt.. maar toch... Ik wil hem geen pijn doen.

En ik ben bang voor die gevoelens.. Wat hoort daarbij? ... ik dacht, weet zeker dat dat vroeger neit gebeurd is... Ik kan het me niet herrinneren...
Maar ja, is dat nou juist niet het idee achter DIS..
Dat maakt me bang..
En schuldig. Ik wil niet zo slecht over ze denken... Zo slecht zijn ze niet...
T was allemaal met goede bedoelingen.. Toch?

Stoeiangst

Op zich best een redelijk weekje gehad. Veel vrij, maar toch ook nog wel wat verplichtingen. Een verjaardag, een bezoekje aan ouders, schoonouders, therapie.
Kleine verplichtingen, maar ze vergen wel wat energie. Ben in ieder geval blij dat ik bijna alles wat ik wilde doen gedaan heb.

En de mamma's zijn lekker weer in het land! Gister lekker wezen oppassen en bijknuffelen bij oppasmamma. Heerlijk.. huisje boosje beestje en veel liefde.. Zo fijn om daar bij te zitten!
Op gegeven moment gingen ze stoeien, dat vond ik wel heel eng.. Ik weet dat ze van elkaar houden, dat ze elkaar niet echt pijn willen doen, maar de beelden zijn te bekend, nemen andere vormen aan en tranen zitten in mijn ogen...
Ik wil ze redden, dat er niemand pijn heeft, maar durf niet te bewegen, bang dat ze mij zullen zien.. Zich zullen herinneren dat ik er ook was... ik wil onzichtbaar worden...
Ik weet dat er geen gevaar voor me dreigt, maar toch ben i bang.. zo bang...

Achteraf, als ze lachend en hijgend bij elkaar kruipen, nog naplagend zien ze me... Begrijpen ineens.. blozen en stamelen verontschuldigingen..
En ik.. Ik schaam me... Dat ik me zo liet meeslepen, voor de tranen, die over mijn wangen rollen.. Dat ik me nou nooit eens gewoon kan gedragen en dta ik hun plezier verpest...

Dan.. wordt ik geknuffeld.. houd mamma me vast.... zo lief...
Mamma... ook een beetje mijn mamma...
En ze houd van me.

bleh

Het is een feit.. Een stom feit dat hoe meer er in mijn hoofd zit, hoe minder eruit komt! Ik snap er zelf ook helemaal niets meer van.

Mijn stemming wisselt sneller dan mijn ondergoed en van aanhalig sla ik zo om in vijandig... Weet niet goed meer waar ik het zoeken moet... Wat ik met mezelf aanmoet in zo''n periode.

Zou zo graag weten waar die gevoelens vandaan kwamen, alles kunnen verklaren, uitleggen en dan opschrijven...
Nu blijft het allemaal binnenin mij.. De gevoelens, de verwarring die dat veroorzaakt... Mijn gekke gedrag, dat ik dan niet kan beheersen.. Ik voel de ruzie, voel de strijd om wie er wat mag zeggen, voel alle emoties, maar kan ze niet goed thuisbrengen... Van razend naar pijn in een halve minuut zonder te weten waarom....
Ik kan het niet uitleggen, ik kan het zelf niet eens begrijpen... Hoe moet dat toch verder allemaal...

Ik mis mijn mamma's zo.. Zo'n boelberg!!

Open

De uitlaatklep in mijn hoofd lijkt eindelijk weer op open te staan... Via mijn mond en handjes kan ik wel weer redelijk spuien. vannacht ook warempel wat geslapen...

Ik houd mezelf voorlopig nog maar even bezig. En als ik niets te doen heb probeer ik te slapen. Zo kom ik sneller de dagen door met weinig tijd om teveel na te denken en te voelen.
Jammer dat ik zo weinig vrienden heb met wie ik dingen kan doen.. Niemand om te bellen... :( Of iig niemand die ik durf te bellen... Daar baal ik wel van, want in mn eentje dingen ondernemen zoals winkelen ofzo dat gaat nog wel, maar in mn eentje naar het strand.. Dat vind ik echt naar...

Toch ga ik het vandaag proberen! Bikkelen... We have a mission!

Weer een dagje verder

T gaat weer een beetje beter in mijn hoofd, ik kan het wat meer onder woorden brengen, beheersen.
Gister met peutje gehad over herbelevingen. Niet wat ik zie, meemaak, maar gewoon, wat je eraaan kan doen. Omdat ik soms tijden heb dat echt ALLES triggert.. Het licht, het donker. Als je me aanraakt, maar ook als ik alleen ben. Mijn naam, ieder liedje.. Alles heeft wel een betekenis, en hoe haal je de waarde daarvan weg...
Niet...
Ga nu hard nadenken over wat ik in een hypergevoelig voor triggers periode kan doen zodat dat sneller overgaat.. Eindeiljk een beetje aanpak... Niet de triggers ontwijken, maar proberen om te zorgen dat ik minder gevoelig ben voor die triggers... Per periode..
Het lucht me op.

Ik sta er sceptisch tegenover.. Als er een uitknopje voor gevoel zou zijn zou ik die toch al lang gevonen hebbn!!

Ach, het is weer iets om hoop op te vestigen..
En ik wil proberen om de herrinnering waar ik aan begonnen was af te maken.. erover te praten met iemand.. Het op die manier aanvaarden en een plekje geven... Ontlopen helpt toch niet...

memoriez

Vannacht niet echt veel geslapen... Het was donker (duuuh, snags is het donker!) en iedere keer als ik mijn ogen opendeed dan leekhet net of ik echt weer in die kruipruimte zat... Wil proberen om het toch te typen... wat ik zie in mijn hoofd... wat er gebeurd is.. Voel iets aan een hand.. Probeer ogen open te doen, te bewegen om het weg schudden.. het kriebelt. Ogen lijken niet open te willen, alles blijft zwart.. Zou ik blind zijn? Mijn hoofd doet erg zeer, net als de rest van mijn lijf.. Zouden ze me blind gemaakt hebben? Opeens, na een tijdje, besef ik dat mijn ogen wel degelijk open zijn. Het is gewoon pik zwart om me heen.. Waar benik? De grond waar ik op lig is hard, voelt vies... Er lopen beestjes... Jakkie, spinnen.. Dus dat zat er op mijn hand... Probeer overeind te komen, te gaan zitten, dat lukt, maar dan stoot ik mijn hoofd.. wat is dit? waar ben ik... Vlak boven mijn hoofd is een laag plafond... Paniek.. hebben ze me begraven? Het ruikt muf, aarde en stoffig... Een beetje vochtig ook... Ik schrik iedere keer als er weer een beestje over me heen loopt. pff... ff genoeg... Naja, t blijkt de kruipruimte te zijn, daar kom ik na een dag achter... Gekke geluiden, onzekerheid... Geen eten, niet naar de wc kunnen.. T blijft spoken... Voel weer de wanhoop, verdriet Deze 'herinnering' heb ik gister teruggevonden... Hij lijkt niet van mij. Als ik het probeer te herrinneren lijkt het een filmpje, van een ander dat ik kijk. Alleen door de herbeleving weet ik de gevoelens erbij, de gedachten die in mijn hoofd zaten. Ik wou dat die herbelevingen weg gingen.. dat ik weer alleen het filmpje had.. Beeld, zonder teveel geluid, en lekker zonder gevoel.....