peutenpraat enzo

Twee uurtjes na mijn therapie (waar ik niet veel meer van weet!! GRmblh!) werdt ik gebeld door mijn roomie uit de kliniek. Dat mijn Peutje zomaar bij haar binnen was komen vallen... Om te vragen of ze mij nog gezien had, hoe zij ermee omging..

Mijn eerste gevoelens zijn tranen in mn ogen, huppeltje in mijn hart... Ze heeft gewoon aan me gedacht, buiten werktijd.. Snikkie... Nu weet ik het niet zo goed... Roomie vond het niet zo leuk geloof ik.. Bang dat roomie boos is...

Zit nu op te passen.. Vorige keer had ik afgezegd omdat ik zo in paniek was.. Nu gaat het goed. KOn ik heerlijk genieten van het voetbal met de oudste en Tikker. Lekker het kleintje in bed gestopt, nog ff geknuffeld...
Kheb ook eindelijk gezegd dat ik het naar en moeilijk vond als er afspraken op het laatste moment niet doorgingen, of gewoon niet goed gemaakt worden ( we hadden tussen zeven en half acht afgesproken, wij haasten ons en er is niemand hier.. dan baal ik wel een beetje) of er iets misgaat. Ik kan daar niet goed tegen, het levert veel onrust op. Dat weet ik, we hadden het er in therapie ook over gehad vorige keer. En toen zou ik dat dus proberen te zeggen. Dat heb ik nu gedaan. Wel heel eng. Omdat ik dr niet wil kwetsen. Eigenlijk geen commentaar wil hebben.. Niet boos ben, en dat ook helemaal niet wil zijn. Ik niet wil dat ze het gevoel heeft dat ze iets fout doet. Ze doet namelijk zoveel.. Zo onwijs veeel. Goed dan bedoel ik... Zonder haar had ik waarschijnlijk nog thuis gewoont, met twee blauwe oogjes en als slaafje... Ik wil het niet weten...
En nu moet ik haar een beetje gaan vertellen dat ik iets niet zo fijn vind... Maar ze deed er heel gewoon over. Maar ik ben nog wel een beetje bang... Beetje boel nog wel eigenlijk.. Vind dat ik het niet had moeten zeggen. Dat het ondankbaar is. Nou gaat ze volgende keer misschien anders doen of me niet meer meevragen omdat dat te lastig is of is ze boos... Ik ben ook wel een beetje ondankbaar.

Maar ik heb het wel gezegd. Ik hoop dat Quintien gelijk had en dat het goed is. IK hoop het zo... T voelt nog neit goed... Helemaal niet goed eigenlijk.. Maar ik heb t wel gedaan. En dat is wel dapper. Dat mag ik wel zien en zeggen. Ik ben best dapper. Ja. Dapper. En bang. Bang en dapper... Pff... ik ga bij tikker liggen denk ik.

Blij

Zucht.. Nina voelt zich lichter.. Tentamens zijn achter de rug, er zitten een paar ongedwongen weken aan te komen! Het zonnetje scheen, het was een heerlijke dag om 3 uur lang cricket te spelen, wat wil je nog meer.
Klasgenoten die zelf aangeven dat ze het wel leuk vinden om op je verjaardag te komen.. En dat je dan moet zeggen dat je niet goed weet omdat je lieve vriendjes dat voor je organiseren.. Straaal!!!!!!!!!!!!! :) Heerlijk!
dat vind ik ook wel heel heerlijk, dat ik me geen zorgen hoef te maken over mijn verjaardag. Laat maar komen, ik zie het allemaal wel. Het hoeft niet perfect, ik ga niet stressen, ik zie het wel en ik ga gewoon genieten!! Hoop ik..

Maar het idee is goed!
Nu genieten van de vrijheid en de zon (ik zit dus in een hyper-up nu)

Daydreamer

Mijn leven schommelt heen en weer tussen totally up, and all-the-way down.. En iedereen lijkt daar invloed op te hebben, behalve ikzelf. Ik zou het aardig doen als achtbaan momenteel, iedere keer weer genietend in de zon op de top en dan gillend de eindeloze diepte in. Het veranderd van minuut tot minuut. Of moet ik zeggen van dag tot dag, aangezien ik het grootste gedeelte van de minuten op een dag kwijt ben.

Ik kom terug tot leven ontdekkend dat ik nog niets aan mijn tentamen gedaan heb, dat ik niet of juist wel gegeten heb (te zien aan de niet of juist wel rondslingerende resten daarvan), en puzzelend waar ik ben en wat ik gedaan zou hebben.
Ik probeer het niet te laten merken. Schaam me. Zelfs bij de mensen die het weten. Gewoon, omdat er zoveel aan me voorbij glijd, ik zo weinig grip op dingen heb, en dit zelf allemaal niet eens kan bevatten.
Ik vraag me veel af of ik droom de laatste tijd. Ben er voor mijn gevoel dan niet zeker van of ik ineens 'wakkker' wordt in de echte wereld, of dat ik weer droom terwijl ik denk dat ik wakker ben. Het is zoo onwerkelijk. De dingen glijden echt langs me heen. Het is ook heel moeilijk om me dan ergens druk over te maken. Alles lost zichzelf wel op. En zo niet, nou, dan verdwijn ik vast wel weer....

Zonniger!

Het zonnetje
op mijn gezicht
dringt langzaam
door
in mijn hoofd.

Breekt daar met
vlagen
Door de wolken
En verlicht zo
mijn gedachten
verwarmt
Mijn hart

Ik hoop
Dat de winter
snel voorgoed
voorbij zal zijn

Fijn!

Fijn.. Als je samen met je huismaatje naar therapie kunt gaan. Kleppent kunt wachten.
Fijn ook, als je vriendje en je roomie je opwachten. Zodat je na je hard-werken-therapie meteen even kunt schuilen. Je even kan verstoppen. Even jezelf zijn..

Fijn.. Om te merken dat je gemist wordt. Om te merken dat je welkom bent, ook daar! Om eindelijk een beetje eenheid te hebben met de therapeute.. Het gevoel te hebben dat je een band opbouwd.. die er voorzichtig aan komt...

Pijn... in mn hartje, maar ook fijn, om me heen!

donkere daagjes

Weinig op mn blog, wel veel geschreven. Alleen niet de rust nemend om alles uit te typen, te plaatsen.
De dagen worden weer iets donkerder, ik merk het, aan het veel willen slapen, de dwangmatige gedachtes, het nergens zin in hebben. Een patroon dat ik begin te herkennen.
Gelukkig valt het allemaal nog errug mee. Met veel slaap smiddags en af en toe een paniekaanval tussen door krijg ik nog best wat voor elkaar.
Stiekum ben ik daar best een beetje trots op!!!

op school na de les...

Even tussendoor vanuit school

Laat me zijn
Wat ik niet ben
Geef me rust
In mijn hoofd
Ik probeer
Maar paniek
Maakt me in de war
Ik oefen
Maar ben gedoemd
Te fallen
Meedoen
Kan ik niet
Ook dat
Probeer ik
Ik kijk
En luistermaar
Zie alleen
Een snelle massa
Hoor
De aanwijzingen
In mijn hoofd
Rennen ze door elkaarWanhopig
Zoek ik
Kenmerken
Kijk
Kijk nog een keer
Maar het blijft
Een snelle brij
Hoog
En laag
En opzij
Naar voren
Maar hoe?
Hoe
Doet ze dat
10 keer kijken
lijkt
nog niet genoeg
mijn lijf
staat los
en mijn ogen
zijn dom
gedoemd tot fallen
te dom
om te leren

onwil
lijkt het
irriitatie ontstaat
ik ben
en voel me
waardeloos
een zeur
de Spiegel
kijkt minachtend terug
doet niet voor
wat ik zo graag wil
loze ogen
kijken paniekerig rond
proberen de rust te vinden
die de verwarring zal verdrijven
proberen
niet te huilen
weg te lopen

de mond
maakt herrie
zet zichzelf voor schut
om maar niet
te hoeven schreeuwen
druk bezig
om maar niet
te fallen
te voelen
toch te fallen

ik ben
mislukt…

NIET!

Nina huilt, nina haat, nina schreeuwt. Nina wil geen DIS meer, Nina wil haar hoofd eraf. Rust. Eindelijk.

Ik haat het, ik haat het echt. Ik heb vanmiddag schijnbaar ruzie gemaakt met mijn vriend en ik weet er nix meer van. Ik heb hem gewoon hartstikke veel zeer gedaan en ik weet er niets meer van. Dat haat ik. Ik wil zelf weten wat ik doe, zelf dingen fout doen, en ze ook zelf weer goed kunnen maken... Ik wil dit gewoon niet...

Hoe meer ik er ook over lees, hoe meer ik en alles in me begint te protesteren... Geef me een gebruiksaanwijzing asjeblief, wat ik hiermee moet... want ik ga eraan kapot.

En ik geloof dat ik een heleboel mensen mee aan het nemen ben onderweg naar beneden. Terwijl ik dat helemaal niet wil.
Help...

weekend

Lekker he, als je donderdag om 11 uur al weekend hebt!!! Sera is haar eerste dagje away... kvin ut zooo spannend voor haar!!!

Wil onwijs graag weer mn oude mw bellen. Probeer dat ook al een paar dagen, maar het lijkt zo stom... Voelt onwijs stom. Nah, msgien meel ik haar nog wel ofzo. Dat durf ik nog wat makkelijker.
Ik meot ook nog steeds het ziekenhuis bellen.. Maar ik durf niet.. stom he... Tikker ongeduldig, ikzelf ook onzeker.. Balen gewoon.