Dis onbenullig

Op de site waar ik regelmatig prik was een topic over MPS, DIS dus. Ik las, reageerde en las met verbazing de reacties.. Nee, ze vonden zichzelf nooit terug op vreemde plekken, nee, ze hadden maar af en toe hun schild nodig...

Op mijn vraag hoe zijn te weten gekomen waren dat ze dis hadden: dat is bij mij bewezen zei er een... vaag... betekent dat dat er een diagnose gesteld is? of een zelfdiagnose..

Ik weet neit waarom ik het me zo aantrek, maar ik voel me gekwetst in mijn bestaan.. Alsof DIS, in de vorm die ik het heb ontkent wordt, neit bestaat. Ik voel me een aansteller, zoals zij allemaal zo nuchter erop reageren...
Waarom ervaren zij het zo heel anders dan ik? Hoe zit dat?
Alles in mij roept en schreeuwt.. Ik ben boos, wil nooit meer naar die site, en kan toch niet anders dan om de vijf minuten gaan kijken...
Of er al iemand gereageerd heeft.. Of iemand het met me eens is...

Wat is Dis, hoe weet je of je het hebt... En is het dan zo verschillend.. Waarom kan ik er dan niet zo mee omgaan. Of stel ik me zo aan? Of is er een truukje voor...

Mijn delen vechten, maken ruzie, laten zich horen en zien... Waarom lees ik dat bji de anderen neit terug... Hebben zij al zulke intensiefe therapie gehad... Mij is verteld dat Dis niet snel te genezen is. Eigenlijk helemaal niet te genezen is... Zij lijken redeljik beter. Hoe doen ze dat?
Ik wil dat ook.

Jaloers ben ik, maar vooral gekwetst. Het doet pijn, en ik weet niet waarom.. Pijn omdat afwijking zo onbenullig lijkt ineens, en ik zo'n aansteller. Gekwetst omdat ik schijnbaar een van de weinige ben die het allemaal niet in de hand kan houden.

Toch heb ik soms het idee dat ze het hebben over flashbacks en dissociatie. Iets heel anders. Iets losstaands waar ik ook wel last van heb, maar wat me veel minder dwars zit. Tuurlijk zijn die ook lastig, maar zij vormen niet de chaos in mijn bestaan, de onzekerheid over wat je gedaan hebt en nog zal gaan doen...
Het eeuwig je eruit praten omdat je echt geen flauw idee hebt waar de ander het over heeft. Simpelweg omdat je het je niet meer kan herrinneren...

Het maakt me moedeloos... En verdrietig... ZIt ik zo fout? Ik dacht dat ik eindelijk wist wat er mis met me was.. Ik dacht dat ik eht ook geaccepteerd had, eindelijk.. Maar nu.. Nu weet ik het niet meer....

schoolonrust

Denk je dat je alles gehad hebt, dat je alles wel zo'n beetje meegemaakt hebt, blijkt dat de verassingen nog lang niet over zijn..

Er komt vandaag een klasgenootje op school, we zitten met een groepje. Ze ziet er beroerd uit, dus ik vraag of het wel goed gaat. Komt er spontaan een verhaal uit dat ze gisteren van haar tante gehoord heeft dat die jarenlang misbruikt is door Opa, en dat die zei dat klasgenootje zelf ook last gehad schijnt te hebben van opa. Meisje zelf weet er niets meer van, maar is wel compleet in de war. Logisch...

Aan de ene kant raakte ik overstuur van dit verhaal. Ik wilde het niet horen, kon dit soort verhalen niet hebben op school, in mijn 'andere' wereld waar dit soort dingen niet thuishoren. De emoties die erbij horen mochten er hier niet zijn.
Aan de andere kant leefde ik met haar mee. Ik wilde haar helpen, heb nog een tijdje met haar gepraat enzo, vond t zo rot voor dr
Maar ik was ook jaloers, dat zij het zomaar in de groep gooide, dat dat kon.. Nouja, dat ze het gewoon deed.

Ik haatte haar. Stom kind met dr aanstellerij. Zij wel, en ze heeft het alleen maar gehoord.

*schaam*.. goed dit schoot dus uit mijn vingers.. ik ben het er niet mee eens... maar ergens in mij wel. Blehh...

Ik heb haar net iig een meeltje gestuurd, dat ik t rot voor dr vond, dat ik hoop dat ze bij iemand terecht kan, en gewoon even laten weten dat ze niet alleen is.
Weet niet of ze daar behoefte aan heeft, twijfelde er ook heel erg over. Mocht t niet doen, toen ik de eerste twee pogingen doorlas stonden er ook allemaal hatelijkheden tussendoor.. Dat wilde ik helemaal niet!
Uiteindelijk toch gelukt.. Gewoon, omdat zelfs als ze geen behoefte heeft aan contact of hulp ofzo het misschien toch fijn is om te weten dat mensen met je meeleven.. ofzo..

Ik weet het ook niet hoor. Zou mijn hoofd het hier misschien over eens kunnen worde! grrr

Nog 4 dagen...

Nou, de dag zit erop.. Eindelijk thuis. Ben er nog best redelijk doorgekomen. Ik had met mezelf afgesproken dat ik het laatste vak mocht spijbelen, maar ik ben toch gegaan.. Merk dat ik nu wel heel moe ben, maar blij dat ik het toch gedaan heb. Het ging ook nog best aardig, ik kon er redelijk bij blijven..
Kijk, en daar doe ik het voor... Om er aan het eind van de dag achter te komen dat ik me er nog niet eens zo heel gek doorheen geslagen heb. Dat, al voel ik me niet normaal, ik nog best normaal kan doen af en toe...
Dit geeft me wel weer een beetje moed voor de rest van de week moet ik zeggen.. Nog 4 dagen heel hard werken, en dan is het wiekend...
pfff.. zo klinkt het toch wel weer heel ver weg hoor...

OP

Het laatste stukje school, en Nina is aan het instortten...
Ik heb een ernstige vorm van ik-kan-niet-meer-en-ik-wil-niet-meer te pakken... Het liefst zou ik nu met alles stoppen. Stoppen met school, met sociaal zijn, niets meer doen, alles afzeggen wat gepland staat. Als ik maar niets meer moet. Niets meer hoef te doen... Laat me gewoon zijn... Laat alles voorbij zijn en over zijn.
Maar laat mij er asjeblieft buiten...

Alles lijkt zo ingewikkeld, zo veel. Op school, de laatste opdrachten, afsluiten. Thuis, de studie van mijn liefde gaat niet over rozen, mn vriendinnetje heeft verdriet... Niets lijkt vanzelf te gaan. Ik erger me aan mijn derde huisgenootje maar wil en durf er niets van tezeggen.. Heb het gevoel dat dat wel moet. Heb het gevoel dat ik zoveel moet. Praten over die irritaties, de problemen oplossen, op school alles bijhouden, goed zijn, vrolijk zijn, Tikker steunen en helpen, praten met vriendinnetje lief. Mensen melen, prikjes lezen, me sociaal blijven gedragen.
Werken, naar mn ouders, naar zijn ouders, en ondertussen vooral sociaal en normaal blijven gedragen... Therapie... En nog van alles...

En het enige wat ik kan denken is neeeeeeee... er komt niets meer uit.. mijn lijf doet het niet meer. Hoe ik ook probeer te denken dat ik me niet aan moet stellen, me eroverheen moet zetten... Ik wil alleen maar liggen.... zelfs dat wil ik eigenlijk niet... ik wil gewoon niets.. maar als ik lig dan lijkt de tijd te verdwijnen, drijven de uren aan me voorbij als een wolk in de lucht. Licht, vanzelf.
De makkelijkste manier om te blijven leven.. Het is zo leven, of neit leven...
Maar dat kan nu eenmaal niet..
Doorgaan, altijd maar doorgaan...

Maar wat als het echt niet meer gaat op gegeven moment?

Pffff. het is over... Heb net mijn presentatie over eetstoornissen gehad. Zeer zeer goed vond de begeleider. Helemaal compleet. Jippie...
Dat streelde mn ego wel ff!!!
T ging ook best wel lekker. Ik was best zenuwachtig, onderweg naar school vond ik mezelf een paar keer op de hele verkeerde weg terug, maar ik kon er redelijk bij blijven. Eigenlijk was ik tijdens het presenteren gevoelloos. Kon gewoon lekker praten, duidelijk uitleggen.

De presentatie daarna was over geweld.. Pfff. dat was wel ff lastig hoor.. Heb mijn handjes een beetje stukgekrabt, maar kon aan het einde wel mijn mening geven over wat te doen met deliquenten die hun straf hebben uitgezeten...

Had vantevoren toch maar even met de begeleidster gepraat. Gezegd dat ik niet wist hoe ik zou reageren, dat ik van de meeste onderwerpen teveel afwist, dat het triggerde...
Ze vond het fijn dat ik het zei, of zij nog wat kon doen, en dat ik zelf maar moest doen wat goed was. Weglopen is ook geen probleem, iemand meebrengen ook niet... Das wel super...

Nu zit ik hier achter de computer uit te hijgen en bij te komen. Ff tot mezelf komen. En ondertussen vreet ik een zak drop leeg (hoezo eetgestoord gedrag ;))

Straks nog weer lessen, tot half 5. pfff. kzou het liefst nu weer naar huis gaan, me verstoppen in het bed. Ff bijkomen....

overpeinzingen...

ff moeilijke overpeinzingen.. onbewerkt...


had vandaag ook therapie, we hadden het erover.
dat ik voor mezelf moetst gaan besluiten wat ik wilde: het laten gebeuren, of het neit laten gebeuren
kijk, ik WIL het niet..
maar ik wordt nu gek..
gewoon, de onzekerheid...
en ik voel me heel schuldig.
Dus uit schuldgevoel en uit het-kan-maar-beter-over-zijn en gewoon uit angst ben ik al twee keer bijna naar mn ouders gegaan. alleen.
jah
maar vandaag afgesproken dat ik t niet in stand wil houden
nu naar ze toe gaan is op korte termijn ff de makkelijkste oplossing.. T is ff een dagje tanden op elkaar, en dan weer over.
Nu uit blijven kijken, zorgen dat het niet meer gebeurt, is veel moeilijker, ook enger nu, idd omdat het zo onzeker is
maar op lange termijn...
ach, ik weet het ook niet
ik zweef ertussen in

ik heb ook altijd tegen mn therapeut gezegd dat het wel goed was zo
dat het niet erg meer was, dat het niet uitmaakte, nu zo af en toe nog eens
maar
ik wil het gewoon niet meer
niet weer de hel
de onzekerheid wat er zal gaan gebeuren in zo'n dag
ik kan het gewoon niet meer
Stom
want aan de andere kant denk ik :
ach, laat ik maa rgaan, dan ben ik er vanaf. Wat kunnen ze nou doen
maar toch
ik wil het gweoon niet meer
nooit meer
en daar moet ik zelf het beginnetje voor zetten
ik ben geen hulpeloos kind meer
ik ben nu een volwassen vrowu
nog steeds kind van mijn ouders, dus nog steeds in die moeilijke situatie
en ik kan mijn ouders niet veranderen
maar wel mezelf, en te beginnen met de keuzes die ik maak
om mezelf te beschermen
pfoei
das een ehel verhaal
moeilijk oko
heel tegenstrijdig nog
maar ik wil het proberern
ik wil vriendje ook geen verdriet doen
nee, ik ben het er ook wel mee eens
een deel van mij
maar soms vergeet ik het zeg maar
ik wil het echt niet meer

nooit meer
echtniet
dat kan ik in volle overtuiging zeggen
weetje, als ik van t weekend alleen gegaan was, was ik er nu wel vanaf geweest, zekerder geweest, en zal ik heus niet doodgegaan zijn
maar toch
ik zou wsl weer schichtiger geworden zijn
weer geheimen moeten houden
weer iets hebben om over te nachtmerrieen
en mn eigenwaarde (ik verdien dit) zou weer een deuk opgelopen hebben
nu voel ik dat ook wel, maar het wordt er ff niet ingemept
pfff..
moeilijk om dit zo te verantwoorden zo
maar wel goed
meestal praat de andere kant van mij hardop

Verwarring ten top

Eigenlijk viel het allemaal heel erg mee. Moeilijk om te vertellen, maar ze reageerden super.. Normaal zeg maar... Geen flikkering te bekennen. Zoals mijn wensouders zouden reageren...
Heb daarna nog wel 2 nachten met mn kamerdeur op slot geslapen (nouja, geslapen....) en blijf nu een week in den haag.. De reactie mag wel super geweest zijn, maar mn angst was gewoon niet weg... Nu nog niet echt.

Vriendjelief was erbij toen ik het aan ze vertelde en hij heeft ook de volgende dag de verzekeringspapieren langsgebracht. Dus ik weet nog niet hoe ze er nu echt over denken.. Ben nog wel een beetje bang wat ze er van vinden nu ze er een tijdje over nagedacht hebben... Het kan toch niet zomaar ineens allemaal veranderd zijn?

Verwarrend allemaal... Maar goed, ik ben ze heel erg dankbaar en voel me heel schuldig dat ik dan juist hun auto gekapoedewietsiet heb.. T bewijst eigenlijk alles wat ze altijd gezegd hebben. Dat zij te goed zijn voor mij en dat ik het zelf iedere keer verknoei... Alleen.. waar blijft de straf?...

Soms lijkt het nu allemaal te mooi om waar te zijn... Ik durf gewoon niet te geloven dat dit is hoe het nu voortaan gaat... Ik wacht af.. Tot de addertjes onder het gras vandaan komen... die beesten hebben een schutkleur, je ziet ze nooit aankomen. Maar ze zijn er wel degelijk...
Nu ook? Ik weet het neit...
Ik vind het lastig allemaal, onduidelijk.... Ik had liever gehad dat er vrijdag meteen 'iets' gebeurd was... Dan was dat meteen duidelijk geweest... Nu, nu is het afwachten en in onzekerheid zitten. Wel of niet, niet of wel. Veilig of niet, wat kan je wel, wat moet je laten....

Wordt het leven dan OOIT nog makkelijk????

Hoe...

Hoe leg je je lieve schoonmoeder uit dat het WEL erg is dat je een botsing hebt gehad met de auto van je ouders. Dat het dan niet alleen gaat om de schade, om wel of niet schuld, om no-claim.
Dat het gaat om angst. Om weer falen.. Om straf en ander dingen...
Vernedering.. schaamte...

Je zo dom voelen, zo stom geweest zijn om ZO'N risico te nemen.. Hun auto mee te nemen. Te gaan spelen met een bezit van hen... Te denken dat je dat kan..
Terwijl ze je nog waarschuwen...

Hoe leg je uit dat als ze nu zo goed gereageerd hebben dat alleen maar verwarrend is. Opluchtend, maar ook eng. Zullen ze er morgen nog zo over denken.. En overmorgen?... Hoe KON ik dit doen... Dit op het spel zetten... wat een gok....

Niet jouw schuld, zegt ze. Alles wordt betaald zegt ze. Ze zijn niet boos, zegt ze.
Hoe weet ze dat zo zeker... Waarom gelooft ze mij?
Hoe leg je uit dat ze wel om mindere dingen boos worden...

Hoe stop je de tranen, het verdriet die komen bij haar woorden.. Zo lief, gemeend, zo naief... Hoe stop je het verlangen... De pijn... De angst...

Hoe moet ik toch verder.. Hoe zal het verder lopen... Hoe moet dit toch...
Ik kan niet meer.....

Geen zin

Zometeen weer atletiek. Ik had vanochtend al buikpijn... Ik zie er zo tegenop.. Dat stomme hardlopen! Bleeeeeeeehhh..
Maar ik ga proberen te denken aan mijn veilige plekje, misschien helpt dat. En daarna mag ik al bijna naar huis.
Nog maar 4 uurtjes...

Alles ineen

Ik probeer rustig te slapen, maar een gedeelte van mij nachtmerriet rustig verder. Ik kan ze niet onthouden.. ze verdwijnen zodra ik weer 'bijkom'. Of ik leef nog een tijdje verder in mijn nachtmerriewereld terwijl ik al lang wakker ben, maar zodra ik dan weer een beetje bij mijn positieven ben weet ik er ook niets meer van. Mijn peutje zegt dat dat met mn dis temaken kan hebben. Dat het dingen zijn waar ik zelf geen toegang tot heb. Zelf weet ik het niet zo goed. Veel mensen kunnen hun dromen toch niet onthouden?

Ik zit nog steeds in afwachting over hoe het zal gaan met dat leerlingproblematiek op school. Heb het eerste college gespijbeld en nu is de volgende pas volgende week. Hoe geef je je een houding? Zullen mensen zien en snappen dat ik me zo aangesproken voel? Ik zie er wel enorm tegenop!...
Maar goed, bikkel die ik ben heb ik mijn eigen paper over eetstoornissen al af, geheel niet uit eigen ervaring natuurlijk :D Dat vond ik nog niet eens zo heel moeilijk. En dat ik dat moet gaan presenteren okee. Maar anderen die over Moelijke Dingen gaan praten waar ik bij ben... Dat vind ik wel heel eng...

En met mijn ouders.. Ja.. kweetniet.. T komt in therapie ook veel terug.. Zo staan ze vrolijk voor de deur en zo hangen ze boos aan de foon. Met hun praten over vroeger,over wat er gebeurd dat wil ik liever niet. En al helemaal neit de confrontatie aangaan... Waar ik bang voor ben weet ik zelf nauwelijks, een heleboel kleine dingen, en ook een heleboel grote. maar ik wil het gewoon niet.
En nu het alweer zo lang goed gaat durf ik stiekum oko wel weer een klein beetje te gaan hopen dat de laatste keer geweest is. Maar je weet het neit.

kmoet ook nog steeds aan mn peut vertellen, over Vroeger. Over Toen. Over Als het Mis ging. Maar wat valt daarover te vertellen.. Soms vraag ik me af of er wel iets over te zeggen valt... of dat zin heeft. Beschrijven en vertellen maakt het voor anderen reeeler, soms helpt het mij, voel ik me meer begrepen, kweetniet. Maar ik zoek geen medelijden, en waarom anderen details vertellen. Het is moeilijk en beschamend. En wat hebben zij eraan? Nix.. hooguit dat ze erover zullen oordelen (was dat alles? of God wat gruwelijk) en ik weet niet eens welke gedachte ik erger zal vinden.

Soms zou ik zo graag willen dat mijn hoofd leeg was, er geen gister was, alleen vandaag. Dat ik niet dingen zeg die ik zelf niet begrijp, dat ik niet dingen zie of voel die ik neit kan plaatsen.
In therapie schijn ik vorige keren iets gezegd te hebben over 'anderen' dit ging over iets ivm als het fout ging.. Mn peut had daar allerlei vragen over, maar ik weet het zelf neit eens? andere wat? andere kinderen? andere delen? andere volwassenen? Bedoelde ik wel anderen en was het waar wat ik zei. Ik droom er soms over. Andere volwassenen, soms met andere kinderen erbij.
Maar zijn dromen waar... Of zijn het gewoon mijn grootste angsten...
Sinds het in therapie ter sprake is gekomen ben ik in ieder geval angstig en ermee bezig. Ik kan het moeilijk uit mijn hoofd zetten, maar lijk wel extreem bang. Alles moet gecontroleerd worden, of er geen mensen ergens in de buurt zijn, of de ramen goed dicth zijn, de gordijnen, zodat ze niets kunnen zien.. Ik ben zelfs bang dat er camera's of microfoons hangen. T gaat echt helemaal nergens over. Dat weet ik op zich ook wel, maar toch... Die enorme angst is raar.

Of gewoon.. zolangzamerhand wen je eraan. Aan angst, aan pijn, aan verdreit. Dat besef maakt me heel verdrietig. Moedeloos af en toe.
Ik weet het gewoon neit goed meer. Of het wel goed is wat ik aan het doen ben in therapie, wat waar is, wat neit. Wat is DIS en bestaat het echt? En wat ik dan uitkraam, ben ik dat ook en spreek ik dan geen onzin? Bestaat alles wel, of alleen in mijn hoofd.
Wat is de waarheid, en hoe moet je ermee omgaan..
Dingen waar ik eigenlijk liever neit over na wil denken omdat ik er ruzie door in mijn hoofd krijg en er bang en moedeloos van wordt. Dus leef ik met vandaag, totdat gisteren zichzelf opdringt.

Nouja, je hoort het al, ik vervaag....