Intake

Onenigheid over dagbehandeling. Nouja onenigheid... Is het wel goed, is het neit goed. Is die intake wel veilig... Willen we het risico lopen, met verzekeringen enzo. Willen we alles weer op gaan rakelen, moet dat daar.
Ja, ik wil praten. Ik wil eindelijk vrij kunnen vertellen, mogen huilen. Mogen boos zijn! Ik haat de schaamte, het geheim moeten houden.
Nooit vertellen, nooit vertellen ze zullen ons haten ons kapot willen maken. Misschien is het de moeite waard. Ze kunnen me niet veel maken, het zal alleen veel pijn doen. Als ik voorzichtig ben zullen *zij* er neit achter komen. Denk ik. Hoop ik. Ze komen overal acher. Altijd, dat weet je toch.

Pottedikkie. We gaan die intake gewoon doen, daarna zien we wel. Okee, er hoeft nog niets beslist te worden. Ik zeg niets wat niet mag. Jawel, alleen geen dingen die onveilig kunnen zijn, niets over *hen*. Hmm. Zullen ze ons wegduwen, stom vinden.

Nouja, we zien het wel.

Van alles naar niets.

Soms, soms haat ik r echt. Nee dat is niet waar, ik zou willen dat ik haar haatte. Dat het me niet zoveel deed dat ze niet belt, dat ze schijnbaar op dezelfde uitreiking is als ik, maar niet de moeite neemt om me op te zoeken...
Ik haat mezelf dat ik me zo druk erover maak, er verdriet over heb.
Hoeveel moeite was het geweest om even langs te lopen. Ze Wist toch dat ik er was. Ik zag haar man en kids iig wel, dus die zullen heus wel gezegd hebben dat ik daar ook rondliep (voor het geval ze het 'vergeten' was). Maar zelfs als we in het zelfde gebouw rondlopen heeft ze nog geen tijd. Zelfs als ze aan me herinnert wordt mist ze me niet. Niet genoeg om er wat aan te doen iig.

Ik merk dat ik er ook gewoon een beetje boos om begin te worden. Hoe het gaat, dat ik altijd degene ben die moet bellen (behalve toen ik nog oppasten en ze oppas nodig hadden). Of moet, die belt. Ik ga me steeds meer afvragen of de gesprekken dan uit liefdadigheid aangenomen worden... Want als het echt interesse is, echt een gevoel van vriendschap, zoiets, dan mis je het toch als het er niet is?

Dus. Of ze jokt als ze zegt dat ze me niet kwijt wil, dat ze wel degelijk contact wil blijven houden, echt haar best daarvoor doet, Of ze vind het allemaal wel makkelijk zo en nouja ik weet niet.
Ik weet alleen dat ik dit niet goed meer kan. Het 'aangemoedigd worden' door woorden die contact beloven, zullen bellen, haar woorden, de gebaren erbij. Ze praat mooi, en lief. Ze kijkt alsof ze het meent. Ze doet me dan wat.
En daarna breekt ze me. Door niet meer om te kijken. Dat doet pijn. Zoveel pijn.
Telkens weer neem ik me voor er niet meer om te geven, het gewoon te Laten zo. Maar telkens weer als ik haar spreek, haar zie, raakt ze me. Warmt ze mn hart, zorgt ze dat ik weer om haar ga geven. Ik open mn hart toch telkens weer. Domkop.
En telkens weer daarna gaat het zo. Hoor ik niets, belooft ze dignen die niet komen. Breekt ze weer een klein stukje van mijn hart af.

Wat moet ik hier nu mee. Ik kan dit gewoon niet. Ik denk dat het makkelijker is te weten waar ik aan toe ben. Wel, of geen contact. Vind ze me wel of niet belangrijk genoeg om vaker dan eens in het jaar aan me te denken, te bellen...
Besta ik..? Laat me toch bestaan...

Ja dat is het. Ze geeft me eerst het gevoel dat ik belangrijk ben, dat ik er mag zijn, om me daarna weer uit te vlakken... Een niet bestaand iets. Niets...
Van alles naar neits..

Heerlijk niet op kamp

Oi, ik heb nog nooit zo genoten van een week kamp als deze week. Juist nu ik eigenlijk weg hoor te zijn geniet ik dubbel van het thuis zijn, het rustig aan doen, het 's avonds veilig bij Tikker in bedje kruipen.
Mijn tutor reageerde okee. Klasgenootjes alleen even over msn gesproken. Sommigen vonden het jammer voor me, anderen snapten het niet zo geloof ik.
Ach, het is een opluchting.
Alhoewel ik er niet al te veel over na moet denken dat zij nu lekker lol aan het maken zijn enzo. Zonder mij!!! (stelletje onsociale wezens dat ze gewoon doorgaan met leven zonder mij ;))

Maar achteraf kwam het erg goed uit, aangezien ik maandagochtend meteen gebeld werd voor mn intake... De afspraak staat nu dus officieel.. het aftellen kan beginnen.
Ik twijfel wel weer hoor, merk ik. Is het wel goed it allemaal op te gaan rakelen, zit ik daar wel op mijn plek.. Zou ik dit doen... Zouden ze me geloven... Kan ik dit. Wil ik dit.. Willen Wij dit.. Dit was wel een 'gezamelijke' beslissing.. alhoewel er nu dus weer flinke twijfel ontstaat.. Nouja, vandaag of morgen krijg ik als het goed is een vragenlijst thuis die ik in moet gaan vullen, laat ik dat eerst maar eens gaan doen.

Van *haar* natuurlijk nog geen levensteken.. Zou ze me vergeten zijn? Ze zal nu toch zolangzamerhand wel vakantie hebben? Eindeljik wat vrije tijd.? Ze zegt namelijk altijd dat ze Nooit Tijd heeft.. Maar.. de scholen hebben bijna allemaal vakantie..

Met mijn pleegmamma en man een goed gesprek gehad over oppassen en dissociatie. Zijn er risico's wat zijn die dan... Kan het wel, kan het neit.. Het kwam me zoooo rauw op mn dak vallen... toen ze erover begon.. mn hart werd echt even dichtgeknepen.. Achteraf ben ik wel heel blij dat we erover gepraat hebben. Omdat het voor hen nu meer duidelijkheid is en ze nu echt een ergens op gebaseerde beslissing kunnen maken, voor mij omdat ik nu ook weer zeker weet dat het niet is omdat ze van me af willen, me niet vertrouwen, me haten enz. Ze willen gewoon En het beste voor mij, En het beste voor hun eigen kindjes. Gelukkig houd ik zelf ook hardstikke veel van die twee monstertjes, dus heb ik alles over voor hun veiligheid enzo. Maar ik denk dat het voorlopig wel snor zit :) Dat is erg fijn.

Ik ga Geen Uitgebreid verslag geven over hoe t was met de friends, dat weten ze zelf wel ;) Wel wil ik zeggen dat het voor mij een bijzondere dag was. Ik voelde me goed, en gesteund genoeg om te bellen voor de intake. Dat is echt fijn.
Cadeautjes daar wen ik waarschijnljk nooit aan, maar de tekening staat trots op mijn tafel.. Dat heeft nog nooit iemand voor me gedaan.. Heel erg super.

Nou, deze week sluip ik nog door mn woonplaats en probeer wat bruin te worden, zodat ik volgende week tegen mn ouders kan zeggen dat het kamp 'heeerlijk, echt fan-tas-tisch' was. Voor het geval ik niet durf op te biechten dat ik niet geweest ben. Grote kans dus.

ik ga niet

Ik ga niet op kamp. Echtniet. We gaan zo bellen.
Opluchting, verdriet. Ik wil echt zo graag. Ik houd van water, van spetter spelletjes en van zeilen. Ik houd van gezelligheid. Maar het idee van een week weg, zonder veilig plekje, zonder rust, zonder zelf de controle over wanneer ik wat kan doen.. Freakt me out. Alle pogingen tot tas in pakken stranden tot nu toe in een huilbui. Ik haat het om anders te zijn.. Maar ik wil echtechtechtniet weg een hele week. Ik ben bang.

Zo gaan we bellen. Tikker belt. Net nam er niemand op. Hopen dat mn tutor zo wel opneemt. En dattie okee reageert. Zo niet dan maakt me dat ook niet meer uit. Ik ga niet.. Ik ga niet.. Ik Ga Niet.

Zij

Ik mis *haar*... Dat ik niet meer op mag passen doet zeer. Dat ik niet goed genoeg ben vind ik niet leuk. Maar dat al het contact nu dus van mijn kant moet komen... dat ze mij schijnbaar niet mist..
Als ik bel zegt ze dat ze op het punt stond te bellen, dat ze snel weer eens wat af wil spreken, zodra het wat minder druk is, misschien al volgende week.
En dat geeft hoop, dan wacht ik weer ongeduldig een week, nouja, twee, want zo snel is ze niet. Na drie weken zal ze toch wel bellen, of is ze het alweer vergeten?

Soms heb ik het idee dat ze het ziet als liefdadigheid, mij. Als ik bel dan kan ze wel even vijf minuten vrij maken, en ohw, dat vind ze ook niet heel vervelend. Maar wat ze zegt, dat ik belangrijk ben enzo... Nee sorrie, dat kan bijna niet.
Ik ben ook slecht in het onderhouden van sociale contacten.. Sterker nog, ik heb een flinke telefoonangst... Toch ben ik bijna altijd degene die belt. Zeker als het is om eens af te spreken. Behalve toen ze oppas nodig had...
Ik dacht dat ik wat meer was dan alleen een oppas. Maar schijnbaar niet.
Ik was de oppas. En nu ik daar niet goed genoeg meer voor ben.. Ben ik niets meer...

Van alles En Nogwat

Zo. Dat was weer een weekend. En bij deze het begin van mijn therapieloze week.
Dat kan ik natuurlijk appeltje eitje, die ga ik ooo zo chill doorkomen, dus daar zit ik helemaaal niet over in! :D Fijn he. (ik heb mezelf dus al bijna overtuigd ;))

Fijn en bijzonder was het uitstapje met . :D Superavond gehad. T mens is zoooo lief.. en ze vind mij ook lief.. :) Oi, ik had voor mijn gevoel zoveel geluk dat ik meemocht. Heb dat dus ook het grootste gedeelte van de avond zitten denken, met af en toe flinke portie ik-verdien-dit-niet schuldgevoel. Maar het zit diep opgeslagen in mijn hart en hoofd. Als ik voor me keek pracht en mooi, als ik naast me keek lief en bijzonder.. Genoten. Gewoon van het daar zijn. Het daar mogen zijn. Het daar met haar mogen zijn. Dat zij daar met mij wilde zijn. En ook nog lief was.
En het was moooooi!!! Ik wil dus echt wel nog een keer he!!! (anti herkenning schrijf ik natuurlijk niet waar ik geweest ben... sorrie he...)

Vanochtend weer een ochtendje met de kiddos. Leuk, doodvermoeiend. Smiddags alleen maar geslaaaapen en bankgehangen.. Ik geloof dat ik zelfs een heel religieus programma heb zitten kijken... Niets voor mij dus, maar het geluid was wel lekker monotoon. Fijne afwisseling met het gegil van de kiddos.
Maar ik voel me wel een bejaarde dat ik na een ochtend al weer knok out was... :(

Maf is dat ik sinds een paar daagjes weer wat msn contacten heb met mijn gestoorde ex. Het freakt me out, en ik vind het wel leuk tegelijkertijd. Hij doet me denken aan de zomer dat ik het huis uit ging, examen deed, met Sera maf en vrij was en me ook zo gedroeg ;). Maar hij blijft iets creepies houden. Hoe ie zichzelf tegen kan spreken. Ik weet nooit of hij nou serieus is of niet. Hij heeft volgens mij besloten dat als ik gek ben, hij ook gek is, en sindsdien praat ie ook regelmatig wartaal. Waarvan ik me dus afvraag of dat expres is ofniet... Nouja goed. We zitten nu gespannen de uitslag van Michael Jackson te volgen.
Ik= ramptoerist. Sensatiezoeker eerste klas.

Nu zo slapie doen. Morgen weer school. Jahoe.
Nog even. Dan is het vakantie.. Nog maar oneindig veel uurtjes, onoverzichtelijk veel dagen en tijd.. Ondoorkoombare minuten...
3 weken noemen ze het geloof ik.. Eeuwig noem ik het..

comments :D

Jeeeeej mijn comments doen het eindelijk weer!!! Schrijf mij, schrijf mij schrijf mij :D

Zelf gefixed :D:D:D
*blij* *blij *blij*

flink verhaal!

Ik moet eerlijk zeggen dat ik me de laatste tijd soms toch wel verminkt voel :S. Ik ben nu echt al een flinke tijd snij-vrij (hoera!) maar mijn armpjes zijn nog net twee minizebra's. Maar dan wat bonter gekleurd ;) Aan de ene kant is het fijn te zien hoe het wegtrekt, en te merken dat ik nu weer met korte mouwen buiten kan lopen zonder dat het heel erg opvalt (ik heb twee weken terug een hele sportdag buiten in het zonnetje gedraaid in een t-shirtje zonder enig commentaar van een van de 300 kiddos :D), aan de andere kant voel ik de drang om het weer kapot te maken allemaal. Moet dat. Mag het niet zo zijn, moet ik straffen... Verdien ik het.. En de onrust gaat ook niet goed meer weg... Het gebeurd nu ook eigenlijk net te vaak dat ik iets meer pillen slik dan eigenlijk goed voor me is.. Vroeger heb ik dat eigenlijk nooit zo gedaan, het vooral gekomen sinds ik niet meer snijd. Uit pure frustratie en wanhoop.. Als ik maar rust krijg dan.. kan slapen tot alles weer over is, het weer beter gaat. Ik weet dat het niet helpt, maar toch...

Verder gaat het op zich wel goed hier. Vandaag een lange stagedag gemaakt. Er was gevraagd of ik met de kids wilde gaan bewegen~ op ~muziek dus ik had een heeele stoere leeuwendans gemaakt op een liedje van de Lion*king voor de lagere groepen. Succes!!!! Dat was echt zo leuk! Alle groepen hebben door de zaal geslopen, gedanst en gebrult alsof hun leven ervanaf hing, en toen de les afgelopen was waren ze rood, bezweet, maar nog Lang Niet Moe en Uitgedanst als ik ze moest geloven. Da's toch heerlijk als juf zijnde :) Voor de hogere klassen had ik een streetdance op Ali B ( Vet Beter Juf, luister jij dat? Echtwel hip!) dat was ook erg leuk. Heb ech genoten, maar al met al wel van kwart over 8 tot half 4 zelf staan dansen.... En ik moet zeggen, ik merk dat ik ook geen 18 meer ben :P ;)

Daarna had ik nog therapie. Nu een beetje duidelijk is hoe het nu tussen mij en mijn ouders zit, en met mijn veiligheid wat dat betreft staat mijn therapeut er erg achter dat ik intake ga doen voor dagbehandeling.... Fijn, maar wel heeeeel spannend.. Straks vinden ze het daar onzin.. straks gaat eht echt door.. Of juist niet...
Maar voorlopig moet ik eerst even afwachten, want de afdeling waar ik heen zou gaan, V gaat weg bij de instelling waar ik nu zit waarschijnlijk... Fraai is dat ;) Dus ik moet nog even afwachten of ik nog intake kan doen binnenkort, of dat de verhuis en toekomstplannen eerst duidelijk moeten zjin.
Ik vind het wel echt heel eng, maar ben bilj dat het allemaal wat duidelijker wordt en wat vastere vormen aanneemt... Dan weet ik waar ik aan toe ben.. En het geeft gewoon wat hoop voor de toekomst... Hoop op beter. Ik hoop alleen wel dat ik ook een keer ind e week bij mijn eigen therapeute mag blijven... De dagbehandeling is eendaags, vooral in een groep, en ik denk dat dat de eerste periode voor mij zooo spannend is dat ik dat andere uur therapie alleen al nodig heb om de overgang te verwerken ;). Plus dat de dagbehandeling wsl niet zoveel met DIS doet, en de delen mijn huidige therapeute nu aardig vertrouwen.. Dus misschien kunnen we daar dan bij haar mee verder.
Okee, en ik ben gewoon intens bang om weg te gaan, stel dta het niet werkt, wat dan? Ik kan nu nog niet zonder haar.. Deze stap is al zo eng en groot Met haar als steun...

Nouja, laat ik nu maar even afwachten want ik loop weer heel erg op dignen vooruit. Eerst eens kijken wat er met V gaat gebeuren, dan of ik Intake durf te doen, en dan ook nog of ik wel toegelaten wordt daar... Beetje voorbarige vraag dus ;)
Nouja, morgen lekker vrij, dat is wel errug okee (okee, mindere reden is dat dat komt doordat Tikkertje door zijn rug is gegaan en nu dus niet kan werken), zeker aangezien ik volgende week geen therapie heb en het dus maar eens lekker rustig aan meot gaan doen om t in mn eentje te redden!

Ohwja maar ik heb trouwens wel een errug leuke vet koele rok :D :D :D
Nina=blij!!! (wijd en lang, ik voel me een prinsesje en kan me er nog in verstoppen ook :D)

Post eens iets positiefs ;)

Ik ben wakkerrrrrrrrrrrrrrr...
Jaja, te bedenken dat ik dus gewoon 5 minuten Voor de wekken mn bed uit stapte.. Dat ik onwijs opzag tegen vandaag. Tsja, en eigelijk ben ik nu wakker en voel ik me wel okee. Raar ding toch, een ikke..
Ik hoop heel erg dat het zo blijft, maar ik ben blij dat ik momenteel even genoeg energie heb en het gevoel van 'tsss, dat ga ik wel even doen hoor' :D
Ik ga Zelfs Hardlopen denk ik..

Nouja. Daar wil ik nog wel over nadenken dan. ;)
Fijne dag iedereen!

(dit in het kader van post eens iets positiefs :))

hurt

Ik haat mij. Ik haat het om mij te zijn. Mijn hoofd te hebben.. IK HAAT HET.
Ik weet dat ik misschien wel goed bezig ben.. Dat het een goed besluit is.
Ik wil ook dat het nooit meer fout gaat, ik wil ook niet meer hoeven liegen. Ik sta erachter, achter mijn besluit.
maar waarom veranderd er niets. Ik voel me nog steeds rot en wanhopig. Sterker nog: ik voel meer dan hiervoor.
Makes me so desperate. Why doesn't it stop. I did the right thing.. What else do I have to do... Will it never stop?
I wanna scream, want everyone to know, to feel my hurtings.. My heart is collapsing.. Please, save me..