Oproepje

Dit stukje vond ik op mijn computer. Ik las het, heb het op het forum geplaatst, en wil het nu graag hier plaatsten.
het is een oproepje voor ieder die het aangaat... Voor ieder die zich aangesproken voelt.. Ik hoop dat er iemand zo dapper is om te durven beginnen, en dat de ander dan over zijn hart kan strijken...

Dit is toch een plekje dat we Samen hebben. Samen zijn...
Mij gaat het aan het hart als er allemaal mensen om wie ik geef pijn en verdriet hebben..
En dit verhaal heeft duideiljk twee kanten, die ik graag wil horen. Doodzwijgen lijkt me niet de oplossing.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik wil niets liever dan dat dit over is, maar dat is vooral omdat ik het naar vind dat mensen elkaar kwetsen en zelf gekwetst worden. Alle partijen in dit geval dus!!!
En ja, ik ben zelf ook wat bang geworden, alleen daarom al wil ik graag openheid en duidelijkheid. Onwetendheid geeft roddels en onrust. Dat hebben we nu een tijdje gehad over dit onderwerp, ik ben blij dat het in de openheid is.
Nogmaals, ik heb veel liever dat het allemaal afgelopen is...

Ik hoopte stiekum dat alle partijen zo goed wisten wat het betekende om gekwetst te worden en hoe belangrijk vergeving is, dat ze daardoor misschien naast elkaar verder konden. Ondertussen ben ik bang dat het te ver gegaan is, dat mensen in hun boosheid te kwetsende dingen gezegd/gedaan hebben, en anderen niet in staat zijn dit te vergeven... Jammer, maar okee.
Het enige wat ik mee wil geven, duidelijk aan alle partijen (ik wil hierbij ook meteen zeggen dat ik voor niemand 'ben' of partij trek, en het dus ook voor niemand in het bjizonder bedoel) is... Jullie weten wat het is om gekwetst te worden.. Om bang te zijn voor iemand... Om verdriet te hebben om iemand.. Wil je dat nu zelf blijven doen?
Hoe moeilijk ook... Wees de dapperste. Bied je excuus aan... Niet omdat je het allemaal niet erg meer vind, maar omdat je een gezamelijk doel nastreeft. Namelijk mensen helpen. Ik weet dat jullie allemaal heel erg gekwetst zjin ondertussen. Maar juist daarom lijkt het me nu beter om er een eind aan te maken voor er nog meer mensen gekwetst worden.
Voor beide partijen geld dat door jullie koppigheid er nu genoeg 'slachtoffers' zijn. Cidje lijkt em een duidelijk voorbeeld (ook hierbij dus niet een partij ni het bijzonder!), en jongens, jullie weten gewoon hoe het is... Je wil niet worden waar je vroeger bang voor was toch? Tenminste, ik niet.
Nu toch proberen om 'vrede' te sluiten (en dan hoef je echt niet meer als vrienden door een deur), of zeggen dat je niet gemeend hebt om een ander te kwetsen en daar je excuses voor aanbieden is niet zwak.. Het is juist een teken van sterkte. Van een groot hart. Vind ik dan.

Alsjeblieft jongens... Ook voor de toekomst van beide forums, en dus alle leden die daar zijn... Laat elkaar met rust... Geef ons weer rust...
Alsjeblieft...

Liefs, Nina

hij of hij?

Ik zat te denken.. over het aanklagen, over laster verspreiden..
What's next, dacht ik.. dat Sunshine hem gaat aanklagen vanwege laster? Wat is laster.. En wanneer iemand aan te klagen...
Is dit laster? dacht ik toen.. Is slecht denken over iemand laster... En zo ja... Dan kan ie mij ook aanklagen.. Dan ben ik niet meer anoniem..
En mijn ouders, is dat dan ook laster? Het idee maakt me razend bang. Ik bedoel.. als je aangeklaagd kan worden omdat je laster over iemand verspreid over internet.. Wanneer zullen ze mij dan aanklagen.. Mijn verhaal, zo ongeloofwaardig, waarin ik veel fout praat, en denk...

Ook.. hoe komen ze in elkaars forums, aan elkaars adressen... Het is ineens zo enorm onveilig.. Bloot als vroeger, wachtend op de klappen...
Machteloos, omdat je weet dat iemand uiteindelijk wel zal raden wat je denkt en je daarvoor zal straffen... Je mag niet denken, niet fout denken. Wat is fout...
Denken is fout. Denken en dat opschrijven al helemaal. Laat staan het delne met anderen. En dat doe ik nu.. Ik deel mijn foute gedachten met anderen...
Wanneer zou de straf komen... Wanneer zou ie het doorhebben.
In mijn gedachten lopen hij en mijn vader steeds meer door elkaar. Slimheid, gevatte woorden. vragen zo beantwoorden dat je aan jezelf gaat twijfelen...
Dreigen.. Angst.. dat het mijn vader is. al die tijd al. Dat ie in z'n vuistje zit te lachen nu...

Onzin, ik weet dat ik paranoide aan eht worden ben. Maar toch. die bestanden, die msn gesprekken.. hoe komen die daar ineens. Het doet me denken aan al mn verdwenen doktersdossiers... Dit en dit? Nee hoor, dat heb je nooit gehad. staat niet in mijn computer. Weet je het wel heel zeker... Gelukkig waren sommige dingen nog in het ziekenhuis terug te halen.. maar het meeste niet...
Moeilijk.. Dit alles zo moeilijk..

Onmacht en onbegrip

Ik snap er neits van. Ik snap het gewoon niet.
Mijn 'vertrouwde' internetwereldje is ineens (nouja, zo langzamerhand) zo superonveilig aan het worden... Ik voel me op het forum waar ik altijd kwam weer net een machteloos klein kind.. Overheerst door een groter iemand waar ik niets tegen durf te doen... Machteloos..

Een tijdje terug werd een meisje 'opeens' openbaar in twijfel getrokken. Haar topics werden gesloten... Na lang vragen wat en waarom werd gezegd dat er redenen voor waren. Maar dat ze weer gewoon toegelaten was daar.
Lijkt me rampzalig, openbaar in twijfel gebracht worden... Het maakte me bang.. zo bang.. En vraagtekens. Zou ze liegen, zou iemand het niet goed met ons voorhebben...
De twijfels bleven een tijdje, toen heb ik het beetje verdrongen, verder geprobeerd te gaan.. wel sceptisher...

Nu lees ik ineens op de blog van een vriendinnetje dat ze gebanned is.. Ik snap niet goed waarom.. Ik snap eht gewoon niet. Omdat ze ook lid is van een ander forum?.. Omdat er msn gesprekken gevonden waren?

Ik schrok me kapot en ging op het forum kijken of er uitleg stond.. Daar stond niet eens dat er mensen gebanned waren.. Niets stond er.. Ook kon ik haar nog gewoon een pb'tje sturen... Als ik het niet gelezen had, niet zelf gelezen had op haar blog had ik het niet geweten.. Wat als ik niet haar mailadres had? Dan zouden we elkaar ineens kwijtzijn...
Nu weet ik het niet meer... Ik voel me machteloos, de grip verliezend op het wereldje dat ik redelijk veilig vond.. Waar ik me redelijk veilig voelde...
Belazerd. Niet door haar, maar door het forum waar ik in geloofde... Nog steeds in wil geloven.
Maar ik ken haar... Ik weet hoe haar ogen lijken op de mijne. Hoe we hetzelfde kunnen denken, reageren.. Aan haar reacties herken ik dingen die ik vroeger ook heb meegemaakt.. Herken ik mijn eigen angsten en verdriet.
En ik weet dat zij niet slecht is, niet liegt, hooguit eerlijk is... Als ze daarvoor gebanned wordt... Waarom?
Dan wordt goed ineens weer kwaad en hulp ineens een gekke machtsverhouding. Ik zou er zo graag wat van wileln zeggen, kwaad willen worden, het voor haar opnemen. Vorige keer heb ik dat vrij voorzichtig gedaan.. Nu durf ik niet meer.
Ik ben bang. Voor de gevolgen. Niet dat ik gebanned wordt hoor.. Dat maakt me niet zoveel meer.. Meer voor mijn anonimiteit. Wat ze weten en kunnen daar bij het forum.. Ze houden ip-nummes bij daar enz. Daarmee ben ik te tracen. Dat maakt me zo bang. Machteloos.

Waarom... Het enige wat we wilden was wat hulp van elkaar, wat troost. Herkenning en een plekje waar we onszelf konden zijn. Uiteindelijk zijn we weer beland in een soort van machtsspel, en, omdat we bang zijn, niets durven, weer beland in de zo gehate slachtofferrol. Die opgeven betekent ook meteen je veiligheid opgeven, het geheim dat we allemaal altijd zo goed verborgen hebben geprobeerd te houden...

Hoe kan dit toch. Ik dacht dat daar mensen waren die ook het beste voor hadden met iedereen. Genoeg meegemaakt hadden, en nu gewoon een rustig plekje wilden waar iedereen zichzelf kan zijn... Hoe kan het dan toch dat we nu weer elkaar pijn gaan doen.. Alsof we al niet genoeg gekwetst zijn... Weer in een machtsspel belanden.
Ik wil het niet. Ik wil er niet aan meedoen... Bang dat ik zal verliezen, maar bagner nog dat ik zal winnen, dat ik het kan, mensen kwetsen, bang maken... PIjn doen.. Dat wil ik niet.. Zo wil ik niet zijn... Nooit.. Niet zoals zij waren.
Ik snap niet dat iemand dat wil.

Ik haat het dat alles veranderd. Waarom... Ik snap de mensen niet.

briefje

Ik dacht er ineens weer over. Zegmaar het schoot me ineens weer in alle heftigheid in mn keel.
met mn peutje hebben we het de laaste tijd nogal veel over 'onze' relatie. Ik vind dat zooo moeilijk. Toe te geven dat zij belangrijk voor me is.. Omdat ik 'weet' dat ik voor haar maar werk ben, zo onbelangrijk als de pest, ze wsl nooit aan me denkt en me kan missen als kiespijn...
Voor mijn gevoel me liever kwijt is dat rijk.
Om dan toe te geven dat zij wel belangrijk is voor mij.. dat is zo enorm kwetsbaar zijn.. Me zo belachelijk voelen.. Naief... Kweetneit.. Het is iets dat ik voor mezelf al met moeite toe wil geven. Omdat ik niet afhankelijk wil zijn van haar, niet wil dat ze belangrijk voor me is. omdat ik dat niet voor haar ben. Omdat ik gewoon niet afhankelijk wil zijn van iemand wiens 'werk' ik ben... Omdat ik sowieso niet afhankeiljk wil zijn van iemand, zeker als het niet iets wederzijds is.

Echt een van de moeilijkste dingen vind ik dan oko echt emoties ten opzichte van haar aan haar vertellen. Dus als ik boos op dr ben, als ze me kwetst, dat ze belangrijk is.. Dat soort dignen.
Laatste tijd laat ze merken dat ze weet hoe moeilijk dat is, en dat dat okee is. Dat is fijn, dan voelt het minder belacheljk. De manier waarop ze er mee omgaat zorgt dat ik me iets minder voor mezelf schaam op dat moment.. Dat ik er ook wat over durf te zeggen.. Hoe eng ook nog.

Laatste keer vroeg ze dus ook of ik 'afstand' aan het nemen was omdat ze lang met vakantie zou zijn. Nee zei ik. Dat dacht ik ook. Ik laat haar gewoonlijk alleen tijdens de therapie wat dichterbij komen, zodra die afgelopen is probeer ik haar er weer uit te gooien. Ik kan het me niet veroorloven haar in mn 'vrije tijd' belangrijk te vinden, me aan haar te gaan hechten...
Bovendien heb ik weinig gevoel voor tijd. Een week is onnoemelijk lang. Moeilijk uit te leggen, waarschijnljik onbegrijpbaar voor anderen, maar als er een week tussen twee keer therapei zit, dan kan dat ook best een jaar zijn zegmaar. zo beleef ik het. als iets dat een jaar geleden was dan. Ik moet er dus echt elke keer weer inkomen, en houd weinig binding met haar en waar we mee bezig zijn als er te lang tussenzit. Een keer in de twee weken was helemaal een ramp. Ik merk dat twee keer in de week bijvoorbeeld wel helpt meer binding te maken.

Nouja in ieder geval kwam het erop dat ik toch gedurende de tidj dat ik iemadn niet zie (dat heb ik vaak al na een of twee uur ofzo) de woorden/bedoelingen van diegene ga verdraaien... Ik vind je aardig zeggen ze alleen omdat ze medelijden hebben, ik stuur je niet weg omdat ze zich verplicht voelen, blablabla.
In slechte buien 'weet' ik dan na een tijdje zeker dat die persoon me niet mag, slecht over me denkt, ik niets waard ben, en ik diegene beter met rust kan laten.
Ze had door dat ik dat ook met haar had. Dat tastbare, visuele dingen me zouden helpen om een persoon bij me te voelen zoals ie echt is.
Ineens vroeg ze of ik wat van haar had.. Iets persoonlijks.. Ehm nee... (tranen.. hoe weet ze dat... hoop...) Dat dat dan de hoogste tijd werd he.. Als ik natuurlijk dacht dat het hielp (een klein jaatje kwam eruit. Sprongetjes in hoofd, in hart. Ze bied het zelf aan... Dat is belangrijk bij dit soort dingen... Iets van haar..) Ik kan gewoon niet goed beschrijven waarom dat nou zo belangrijk is.
Misschien omdat het een soort van.. officiele ontwrichting is van al die maffe gedachtes... Omdat het symbool staat voor dat iemand me dus Niet kwijt wil en Wel wil helpen... Omdat dat een tastbaar symbool is.. ze dat niet zou aanbieden als ze het niet meende. Daar hebben we het ook over gehad... Dat zei ze ook...
Zo moeilijk te aanvaarden.. Dat ze dus meent wat ze zegt.. Tranen met tuiten.. pijn.. Ik was bang dta ik zou breken. Ondertussen schreef zij een briefje. VOor mij.. Spanning. Alleen de aanhef leek al zo belangrijk.. Lieve? Beste? Ikw eet dat ze heel afstandelijk is.. dus verwachte beste ;) Wat zou ze schrijven... Ze schrijft iets persoonlijks voor mij...
Toen ze klaar was moest ik kijken of ik het kon lezen. Dat wilde ik niet. Ik was zo bang dat ik zou breken... Ik wilde nog niet weten wat ze geschreven had.. Dat was teveel. Moest toch. Alles opzij. gelezen van achter een wolk. Daarna .. daarna niets.. Om niet te barsten bleef alles ver van afstand. Ik zag mezelf, ik zag de vreemde film waarin ik zat. mijn lijf deed het niet meer, hoe ze ook probeerde. Tot ik het hoorde zeggen dat het goed was zo.
Mijn geest huilde. Wilde haar graag een knuffel geven. Is dat stom? Dat wilde ik zo graag op dat moment.. Gewoon, even een knuffel geven. Of krijgen.. :$ Maar dat zal wel een droom blijven...

Nu, als ik het nu teruglees schieten de tranen weer in mijn ogen. Gewoon omdat ik weet hoe ze daar zat. Serieus als altijd, ernstig na te denken over wat ze zou schrijven, elk woord overwogen. na te denken Voor Mij. Speciaal Voor Mij.
Omdat het briefje zo typisch haar is. Haar afstandelijke schrijfstijl, Beste, met vriendelijke groet. Maar wel haar manier van hartelijk doen, van lief zijn ertussendooor. Je betn goed zoals je bent.. Ik weet hoe ze het bedoelde.. Hoe ze erbij keek, hoe ze het schreef.
Dit alles maakt dat ene briefje zo enorm waardevol. Het is niet een snel in elkaar geklad papiertje. Het is overdacht. Gemeend. Er is werk in gestoken. Voor mij... :$

Stom he.. zo blij, met een briefje...
Het briefje is het begin van mijn nieuwe 'veilige zak'. (voor lezers: uitleg volgt nog wel, ik heb dit voor mezelf geschreven) Ik hoop dat ik meer mensen durf te vragen. Ik hoop dat ik het gevoel en de emotie erbij vast kan houden..
Alhoewel de emotie wel heel heftig was... Maar dat weet ik niet zo heel goed meer meot ik eerlijk zeggen... Zodra ik het gevoel had dat ik ging breken kwam de afstand... het gevoelloze. Maar ik merkte gewoon dat de tranen maar bleven rollen. dat ik zat te trillen... Te verkrampen.

Ik heb trouwens bijna altijd spierpijn de dag na therapie ;) Hoezo verkrampte bezigheid ;)

alles of niets.

Het is niet dat er niets zit. Juist tegendeel, er zit genoeg laatste tijd. Maar niets lijkt belangrijk genoeg om te zeggen/schrijven, alles lijkt zo onzinnig.. En onverwoordbaar. Het zit er, maar om het te benoemen, te beschrijven...
SOms weet ik dingen, voel ik dingen die ik niet onder woorden kan brengen. Ik herken ze wel, maar kan ze niet koppelen aan wat het is. Het is als een geur ruiken en weten dat je die kent.. je kan bijna het gezicht erbij zien, of het moment waar het bij hoort. Maar je blijft hangen met de geur, en de emotie die die oproept.. Want dat komt wel vaak meteen mee. Waar het bij hoort... Dat zit zeker ergens anders opgeslagen, want daar kom ik niet bij. Soms willen de anderen me achteraf inlichten wat het was dat me zo blij/ verdrietig maakte. Meestal niet.

Volgende week de intake. Ik shake me gek. Maar ik ga het doen. Verder wil ik er niet teveel over nadenken. Dus.

Tot die tijd verdoe ik mn tijd met slapen, chillen en socializen. Ik trek veel op met vrienden/schoonfammelie en hoewel het veel energie vreet vind ik het wel erg leuk. Het geeft me een blij gevoel om saafs kapot op te zijn, maar wel een gezellige dag gehad te hebben. Dan slaap ik de dag daarna wel weer lekker bij. Gelukkig kan dat in de vakantie.

Ik begin me zolangzamerhand wel steeds meer zorgen te maken over hoe dat na de vakantie moet gaan met school. Ik bedoel, ik heb heel veel zin in mn jaartje wat minder druk. Heel veel. maar ik maak me ook zorgen. Heb ik genoeg discipline om dan wel wat te doen? En als ik alles onder elkaar zet lijkt het toch nog wel erg veel. Zal het allemaal wel goedkomen.. vastniet... Zonder de druk van verplicht dingen op tijd afhebben... klasgenoten etc. De kans van uitstellen lokt... En ik ben wel heel bang dat het afstellen gaat worden... That's me. Het is nu of nooit, zwart of wit. Grijs is moeilijk te vinden bij mij...
Het stomme is dat ik dat weet... Me er vaak zo bewust van ben, het daar in therapie ook zo vaak over heb.. maar wat doe je eraan..? Ik ga iig proberen om volgend jaar wel te blijven werken. Dingen te bljven doen. Maar goed, ik wilde deze vakantie ook wat theoriewerk doen alvast. Niet veel, gewoon wat. Verder dan uitzoeken wat ik wilde gaan doen ben ik eigenlijk nog niet gekomen... Laat staan als ik dan volgend jaar ook nog andere bezigheden heb... :S
Nouja, op hoop van zegen. Ik kan dit. Nee, ik kan beter zeggen, ik Wil dit. Ik ga het proberen. Meer dan mn best kan ik niet doen.
Maar 'mn best' lijkt eigenlijk nooit genoeg... :S

weer 3d (oftewel beter perspectief)

Zo, ik geloof dat het wat is opgeklaard in mijn hoofd. Ik moet zeggen, ik schaam me wel heel erg om alle reacties hoor... :$ Jullie zijn poepies.. Ik een beetje de hele wereld uitschelden, en jullie een beetje lief terug doen... :$

Nouja, na veel liggen enzo gaat het allemaal wel weer. Denk ik. Ik denk er gewoon niet meer over na. Dat probeer ik gewoon.
Ik zie dingen nu ook wel weer wat in het perspectief, maar het gevoel dat mensen mij niet zo belangrijk vinden blijft wel. (ja met uitzonderingen ja!!!)

Wel naar gevolg.. ik heb voor het eerst sinds eeuwen weer een mesje te pakken gehad.. Nee, niet in mijn armen (wat ik fijn vind want dan kan ik die 'schoon' gaan sparen), en ook geen meters diep... Eigenlijk niets ernstigs dus, maar voor mij nu even wel omdat het al zo lang niet gebeurd was. Omdat het gewoon wat zegt dat het nu dan wel weer gebeurde. :$ en dat het hielp :$

Nouja, verder gewoon proberen veel van het mooie weer te gaan genieten. Lekker naar buiten enzo. :) zin in. allenig, maar zin in! Tikker gaat vast mee!!! :)

Haat

Ik haat alles momenteel, ik haat mezelf het meest denk ik. Want alles wat ik dan ook weer haat komt door mij, door wie ik ben en wat ik doe...

Ik haat het zo verschrikkelijk om geen vrienden te hebben... Meestal vind ik het niet zo erg om alleen te zijn hoor, Sera die continue vrienden over heeft, hele groepen, doet de deur dicht. Houd de gezelligheid bij ons weg. Zaterdagavond, buiten. Mensen lachen, lopen in groepjes. Uit openstaande ramen komen de geluiden van gezelligheid je tegemoet. Niemand alleen. Mensen kijken. Ik voel me alleen. Zo ontzettend alleen. Niemand om mee te lachen, niemand om gezelligheid mee te maken.
Ik ben alleen.
Op een feestje, mensen lachen, mensen dansen, mensen halen veel drinken, delen uit, proosten. Ik sta daar maar. Met Tikker, dat is waar, niet helemaal alleen. Hij is er dat is fijn. Toch sta ik stil. Tussen de lachende, gezellige menigte. Buitengesloten, zo verdomd alleen. Niets te zeggen, niets te lachen, geen vrienden.

Ik haat het zo dat iedereen die voor mij belangrijk is mij onbelangrijk vind. Dat de belangrijkste mensen in mijn leven er gewoon een sport van maken om mij buiten te sluiten.... Ik haat het, ik mis ze, zij missen mij niet... Dat haat ik nog het meest.
Ze in hun sop gaar laten koken is dus geen optie, want daar heb ik alleen mezelf mee.

Ik wilde dat ik vrienden had. Dat het hier vol met gezelligheid is, dat ik niet alleen ben. Dat ik echt Bij zo'n groepje hoor. Niet even getolereerd wordt. Ik wou dat mensen eens Zelf graag tijd met mij doorbrachten.
Ik weet dat ik slecht ben in het onderhouden van sociale contacten.. Ik weet dat ik er meer aan moet doen.. Maar toch.. Ik heb ook het gevoel dat ik niemand heb om ze mee te oefenen. Liefste vriendje heeft tegenwoordig een vriendin, ze zijn altijd samen, ik voel me overbodig, de anderen hebben ook vooral elkaar, hebben andere vrienden veel liever dan mij.

Ik voel me zo verdomd alleen.. En dat haat ik. Ik wilde dat ik echt alleeen was. dan klopte het. Maar hoe meer ik geconfronteerd wordt met mensen, hoe alleniger het wordt... Ik wilde gewoon dat mensen om me gaven...

En ja, van HAAR ook nog steeds niet gehoord (bijna een maand verder ondertusssen). Kan iemand dr niet eens telepathieen hoeveel verdriet ze me doet, hoeveel zelfhaat ze me oplevert... En while you're at it.. Try the rest of the world eens..

Ik haat mij. Niemand mag me. Ik weet het heus wel, dus stop maar met doen alsof, ik heb liever dat er eerlijk over gedaan wordt!

vakantie

Eindelijk vakantie. Officieel dan, want ik zit natuurlijk al wel even thuis. Spontaan nu het vakantie is begin ik gemotiveerd te raken voor schoolwerk en baal ik dat ik niet naar de academiebieb kan. Maf, nee, er is gewoon geen druk, dat scheelt. Nu heb ik ineens tijd zat enzo, niets moet, en dan WIL ik dingen doen.
Hoewel het moeilijk blijft overeenstemming te vinden over Wat dan Precies te doen. Dus eigenlijk doen we nog niet zoveel. Beetje bankhangen, beetje relaxen, wat puzzelen, wat internetten..
Gister de formulieren voor intake ingeleverd.. het invullen was niet koel, maar het inleveren bezorgt me nu dus al een week nachtmerries. We zijn het er wel over eens dat het nodig is, voor de dagbehandeling moet dat nu eenmaal ingeleverd worden, maar velen voelen zich gedwongen. wie de keuze nu precies gemaakt heeft.. geen idee. Ik ben in ieder geval bilj dat ik m niet hoefde te makne, t was ineens ingeleverd.

My head is drukjes bezig met van alles, maar wel te doen. Iedereen doet en denkt zijn eigen dingen, en daar komen we nu ook lekker aan toe doordat het vakantie is. Zonde is wel dat heel veel tijd gewoon verloren gaat met 'liggen', gewoon, liggen, staren en er ineens achter komen dat het 4 uur later is ofzo. Maar schijnbaar hebben we dat nodig. Het is fijn om even niets te moeten.

Toch voel ik me ook wel heel eenzaam nu. Zomaar langsgaan bij vrienden is niet echt mijn ding, zeker neit heel vaak ofzo. dus nu ik deze week al twee keer op stap geweest ben om uit mezelf langs te gaan.. durf ik eigenlijk niet meer.
Verplichtingen zijn naar, maar zorgen ook voor verplichte sociale contacten. Ik moet daar echt aan gaan werken, ze beter (lees makkelijker) onderhouden. Ach, ik ben me er nu op zijn minst bewust vna.
Maar ik vind het soms ook lastig omdat ik dan bel en dan blijkt dat ik de dag daarvoor langs geweest ben ofzo (weet ik dat), of dat ik dingen niet meer weet die we gedaan hebben, of omdat sommige andere delen geen zin hebben in die vrienden of personen, of daar ineens issues mee hebben.
Dat vind ik wel heel moeilijk.
Ik merk ook heel erg dat een deel flink boos is op Sera. En eigenlijk kan ze daar niets aan doen. Sterker nog, ze kan er niets aan doen. Iets met haar urgentieverklaring maakt m nvognawoiagn. Ben er in therapie druk mee geweest, maar wat het nou precies is weet ik niet. Ondertussen ben ik gewoon gek op Sera, en anderen ook, ik kan en wil haar niet missen, en erger me aan hem.
Nouja goed. vaag.