En toen was eht weer zover. Hoop gebeurd ondertussen, best veel gedaan, maar nu wil t ff niet meer... ff op. En ik moest natuurlijk trainen. Wat ik neit meer zag zitten..
Maar ja, na het drama vorige week met mijn trainsters wilde ik eigenlijk ook niet afzeggen..
Ik voel me zo'n loser. Me dan maar 'ziek' melden terwijl er neits met me mankeerd. En eigenlijk heb ik niet zo heel veel gedaan vandaag. En gister.. En eergister... En dan toch zo. Lui. Zo voelt het. Aartslui.
Morgen weer stage. Bestwel eng, maar minder dan vorige week. Ook omdat ik niet de eerste les doe :D. Wel naar: ik heb onwijs zitten bikkelen op mn les~voorbereid*ing. Onzeker over of ie goed is. Schrijven, herschrijven, bedenken denken denken en weer afkeuren. Vrijdag al aan begonnen. En nu vanaaaf begint mijn stagegenootje over haar les. En ze stuurt een kopie van die van mij door...
Daar baal ik dan best wel van. Zeker omdat zij de eerste les doet en het dan dus net lijkt of ik haar nadoe. Er zit onwijs veel tijd en energie in die voorbereiding... Over nagedacht, aangepast op de klas.. En zij kopieert m zo maar ff... Daar baal ik dan eigenlijk wel van. Kan ik beswel van janken eigenlijk...
Maar goed... Uiteindelijk past ze m nu toch iets aan geloof ik.. dus dat is wel fijn vind ik... En verder zie ik het wel hoor...

Iig blij dat ik niet meer weghoefde vanaaf. Alhoewel ik ook niet naar de verjaardag van mijn pleegzusje geweest ben... 6 werd ze... Schaam me wel heel erg daarvoor. Net als voor het feit dat ik niet ben gaan trainen...

nouja, ff blurrieblurrieblup.

Okee, en t lijnen lukt niet en ik vreet me rot en ik voel me daar wel rot over ja. Een loser again. Maar GOSH wat is chocola toch lekker :P

Erkenning

Whoei! Dapper ikje is net naar de dokter geweest. Hij beet niet, hij was zelfs meedenkend. Dapper ikje heeft zonder protest weer een mooie voorraad anti depri En plat-in-een-pilletje gekregen. Altijd fijn, en altijd weer eng. Altijd weer bang dattie t onzin zal vinden (en hij is niet zo bang om te zeggen wat ie vind als ik).
En, eindelijk na een jaar, is het me gelukt om te vragen of ie het formulier voor extra stufi wilde bekijken en misschien invullen...
Deed ie... Hij heeft er een 'structurele stoornis' van gemaakt, omdat dat voor mij gunstiger zou zijn...

Sinds ergens 2002 heb ik 'complexe psychische problematiek met dissociatieve component. Gebruikt antidepri om haar angstniceau te verlagen en wisselende stemmingen te stabiliseren.'

Stom, maar ik voel me ff zo 'erkend'. Ik was zo bang dattie het onzin zou vinden, of zo'n beetje fronsend zijn handtekening zou zetten na wat geknor... Ja ik ben dus bang voor mn dokter ;). Maar hij was dus echt rustig en uit zichzelf alles ingevuld en uitgelegd enz... Pfieuw..
Echt even een heel goed gevoel... Wat ik zei: erkend... Fijn is dat.

Nu eigenlijk nog even heel hard studeren..

Ohw, en Sera's tante gaat niet mee naar haar afscheid... Das echt klote voor mij, want ik had gehoopt dat ik me daar aan vast kon klampen als t trotse oudergedoe mij teveel werd... Ik zie er ZO tegenop... Nu dus echt heel erg..
Maar ik wil er wel zijn. Voor Sera, en omdat ik er gewoon bij wil zijn! Het is wel mijn vriendinnetje dat dr behandeling afgemaakt heeft!! Dat moet gevierd worden, daar moet ik bij zijN!!!

beschermend deeltje :P

Ik haat die klotetrend dat iedereen ineens delen heeft...
Ohw het kleine meisje is er zoveel. Ik deed het niet en toch gebeurde het... Ja, t is alsof ik iemand anders ben dan, dat heb jij toch ook...

Klotezooi! Laat het dan diagnosterne ofzo. Ze hebben geen idee hoe het is om Echt een klein meisje te zijn en Echt telkens de controle kwijt te raken.

Nouja, een aangezien iedereen eht heeft tegenwoordig enzo, ben ik dus een aansteller...
Zoek een eigen stoornis ofzo...

(okee, een paar uitzonderingen daargelaten die broodnodig eens echt met een specialist ernaar moeten gaan kijken)

Nee ik wil geen DIS hebebn, en ik heb het niet ook! Maar zij al helemaal niet. Blijf van mijn DIS die ik niet heb af! Grrrrr

Ik Haat mezelf! Ik jank me kapot en wil blij zijn. Zo naar school. Dit is verdorie pas mn eerste week.
Bovendien ben ik bang dat ik haar nu gekwetst heb.. T loopt al zo slecht, dat doet pijn genoeg.. Ik wil niet dat ze me haat... maar daar is het waarschijnlijk al te laat voor....

Al mn gedrag spring ff met sprongen achteruit.. automutilatie, eetgedrag en suicidaliteit vechten om de aandacht..
EN DAT WIL IK NIET!

Ik ga gewoon zelf de controle houden vandaag, laat de anderen dit maar utizoeken. Ohw zo.

ouders en therapie

Pfff. Sinds Tikker en ik afgesproken hebben dat hij mn logje niet meer leest (beter voor hem, en dan durf ik weer alles te schrijven) heb ik eigenlijk bijna niet meer geschreven. Niet daarom hoor, maar ik had juist gedacht dat het een reden zou zijn om meer te gaan schrijven.. Eerlijker weer te durven zijn..

Kvoel me ff kloterig... Vriendinnetje van mij is bijna klaar met een lange klinische behandeling... Echt heel knap dat ze t afgerond heeft, en natuurlijk ben ik onwijs blij voor haar, en heel erg trots op haar... Ze had gevraagd of ik op haar laatste dag wilde zijn om haar op te wachten, samen met few other close friends.. Ja tuurlijk wil ik dat graag... Ik baalde ook echt toen ik eerst niet kon, maar gelukkig is het nu geregeld.
Leuk allemal toch? Ja...
Maar vanochtend viel mn oog op een brief. Een envelopje versierd met stickertjes van haar lievelingsdier, met zorg uitgetypte brief met daarin nog een keer t beestje...
Van haar ouders... Een zo'n lieve brief, waaruit zoveel trots blijkt. Zoveel liefde spreekt. Een feestje organiseren ze omdat ze klaar is.

Toen stond ik te huilen... Hoe lang zit ik al in therapie... En hoe gaan mijn ouders daarmee om... Ze zullen nooit trots op me zijn omdat ik een therapie afgerond heb. Maar goed, de komende jaren ben ik ook nog lang niet klaar blijkt... Ik weet dat ik het in hun opinie allemaal aan mn kloterige zelf te danken heb.. maar toch...

Soms voelt het zo oneerlijk!!!! Ze heeft lieve ouders.. die haar steunen met alles.. Trots op haar zijn. Ze kan zeggen wat ze heeft: borderline. Uitleggen wat dat is zonder zich te hoeven schamen of iemand te verraden... Soms ben ik zo jaloers, doet alles zo'n pijn...
Ohw ja, ik weet wel dat ik nu ook een 'etiketje' heb. DIS en PTSS. Maar ja.. kan ik dat uitleggen..? Ja zegt men. Nee zeg ik.. Nooit, dat Kan ik gewoon niet..
En dus weten niet veel mensen hoeveel pijn en verdriet er zit. Hoe moeilijk het soms kan zijn. Ohwja, ze zien wel dat er wat is. Willen meeleven enzo. Maar snappen minder...

Ik zie nu al best op tegen de dag dat ze afzwaait... Liefdevol tussen twee ouders in.. En ik Haat mezelf erom.
Ze verdient het zo... Ik gun het haar zo...
Maar het doet zo'n pijn.... zo veel pijn...

Dus

Ondertussen ben ik weer zo'n beetje begonnen met school. Iets waar ik heel erg tegenop zag omdat mijn rooster eerst ontiegelijk druk leek, en ik ook aan het eind zat van de intake voor mn dagbehandeling.
Nu, eenmaal bezig, blijkt dat de school z'n informatie weer eens vals verspreid heeft en heb ik veel meer rust voor mezelf ingeroosterd, en ben ik klaar met de intake en start mn dagbehandeling pas in november.

Ja ik ben dus toegelaten!! Waar ik wilde. Niet te ver weg, en voor mij een heel bekende omgeving dus dat is fijn. Verder is het maar een dag in de week, dus te doen met school enzo, en mag ik waarschijnljik mijn eigen therapeute houden :D Iets wat ik ook erg fijn vind.
Want hoe erg ik ook mn best gedaan heb om geen binding te krijgen met haar, hoe vaak ik haar ook 'utigeprobeerd heb', vervloekt.. Ik moet eerlijk toegeven dat ze erg belangrijk voor me is gaan worden. Iets wat ik erg naar vind, en eigenlijk niet wil weten, laat staan toegeven. Iets wat ik egwoon niet wil.

Ik wil niet afhankelijk zijn van iemand, geven om iemand... En dus kwetsbaar zijn.. Zeker als ik voor die iemand maar werk ben. Onbelangrijk en makkelijk vervangbaar... Naar dus...
;)

Nouja, en verder gaat het wel. Hard aan het trainen. Binnenkort een aantal demo's.
Stressen, werken onderdruk, prestatiegericht... ;) Ik voel me zo'n loser. Ik houd maar gewoon in mn achterhoofd dat t publiek een radslag meestal al geweldig vind... ;)
Maar op zich, dit jaar is voor het eerst dat ik er niet heel bang voor ben.. heel heel heel erg ongelukkig bij het idee dat er onwijs veel mensen gaan kijken naar niets kunnend mijtje..
Ik wil zelfs wat mensen uit gaan nodigen.... Jaja.. de wonderen zijn de wereld nog neit uit...
;)