bang

het helpt niet. ik relativee me gek maar ik ben bang. Ik wil niet. echt niet. Ik weet dat ik nu maar heel even door hoef te zetten, dat ik er dan al vanaf ben.. Maar toch... Ik heb het gevoel dat ik niet weet hoe ik dit ga overleven... Hoe dit moet...
Pieker over mijn voorbereidingen, over wat ik moet doen, moet zeggen...
Bang.. zo bang... Terwijl dit toch is wat ik wil. Zou horen te willen...
Hoe dan die angst... zo bang... help

Bergen te relativeren

Nou, halverwege de week. Nog twee daagjes, de twee moeilijkste. Morgen stage en daarna op school twee vakken afsluiten. Waarbij ik dus ook nog lessen gemist heb doordat ik ziek was. Geen idee wat ik af moet sluiten dus... Nouja, ik ga erheen met het idee dat ik het toch niet ga redden. Dan is het als het wel lukt mooi meegenomen.
Ondertussen heb ik een klein beetje inzicht gekregen in volgend blok. Dat gaat er wat rustiger uitzien. Lekker maar een dagje in de week stage, 1 dagje dagbehandeling, en een dagje school. Lekker afwisseling, lekker okee.

Gister was rampenplan. Van mn therapie bijna niets meegekregen. kreeg daar heftige herbeleving, zat continue in de knoop met gevoelens die ik niet kon plaatsen, en daarna de beelden en dingen van de herbeleving, de emoties daarbij. Zo eenzaam. Ik voelde me zooon enorm alleen toen... School daarna was ronduit klote. Training omgaan met agressie viel nog best mee, maar heb toch zitten janken. Tegen alle voornemens in. T was gewoon VOL. een pan 5 dag.

Mijn dagje vrij vandaag was dus wel wijs gekozen. T is echt jammer voor school, maar ik merkte echt dat ik t nodig had. Nu morgen dus wel een lange dag.. Pfff.. Pittig.. Maar ik kan het wel. Het is op te delen in twee stukken: stage en school. Die tijd is te overzien. En dan is stage op te delen in een te geven en een te kijken les. Helemaal te overzien! Als ik het zo relativeer dan valt het ook wel mee.. maar toch zie ik er als een blok tegenop. Het ligt ook zwaar in mijn maag... Delen die laten merken dat ze geen zin hebben/het niet aankunnen???

Morgenaaf zou ik Weer moeten trainen... We zien wel even... T gaat wel steeds beter trouwens hoor... Dat merk ik wel. En als het iig lukt, dan schaam ik me niet zo allesoverheersend voor mijn aanwezigheid. Dus.

Met de mamma/dochter dingen gaat het gek. Er is dus echt iemand die behoefte heeft aan een dochter.. aan mij.. Dat is zo bizar. Ik bedoel, tuurlijk is er ook mijn pleegmamma, die erg gek is op me, maar zij zou ook echt heel goed zonder me kunnen denk ik... Dit voelt wel anders... Bizar. Zo bizar. Ongeloofwaardig.. Ik durf het niet goed te gaan geloven..
We zullen zien...

relativerende

Whaaaaaaaaaaa... vakantie is bijna voorbij. Nouja, is dus voorbij. Sjips. Ben beetje bang voor het leven dat weer gaat beginnen..
Heb zo gefaald voor de vakantie... Bijna twee weken ziek geweest.. teveel lessen gemist (moet ik het nu Weer inhalen? Opnieuw? Als vijfdejaars tussen de tweedejaars?), stage afgezegd...
Wat zullen ze denken, ze zullen me allemaal zo'n loser vinden. Bang dat leraren boos/teleurgesteld zijn... Geen begrip zullen hebben en het afkeuren... Bang dat stagebegeleidster slecht over me denkt.

Niemand mag slecht over me denken... Ik wil dat ze goed over me denken. ik doe zo mn best. het jaagt me angst aan... Waarom vind ik het toch zo belangrijk wat anderen ervan vinden...
Ik was toch ziek. Lichamelijk onwel, dus kon niet gaan.
Maar... als ik nou iets harder geprobeerd had... me iets minder aangesteld had... gewoon niet zo flauw gedaaan had....

Ik weet gewoon dat zij er ook allemaal zo over denken...
Ik ben slecht... :( donderdag en vrijdag zijn de dagen die ik vrees. Tot die tijd gaan de dagen wel, maar zal ik me op gaan vreten en steeds slechter worden uit angst. Ja, ik heb mezelf wel leren kennen afgelopen tijd is het steeds zo geweest. Hoera, ik herken het patroon.. Maar wat doen we eraan.... :S

Gewooon in het diepe springen denk ik.. Vanaf morgen gaan we er weer hard tegenaan. Met frisse moed. En dan, dan valt het vast wel mee uiteindelijk. Het gaat maar om een weekje stage EN academie, dan ik mijn blok afgelopen en hoef ik alleen nog maar de stage en wat tentamens enzo. Meer rust dus. Fijn.
En de show natuurlijk.. :S Maar ook daar ben ik over twee weken vanaf. Kortom: nog twee weken bikkelen. Dat is mijn streven, daar ga ik voor. Het is te overzien! Toch? Ja. Dit kan ik, dit ga ik doen.
Nog twee weken, 14 nachtjes, dan is alles achter de rug... En over 4 weekjes is mn stage ook ten einde. 4 keer 5 is 20. Nog maar 20 lessen. Waarvan ik maar de helft hoef te geven (lang leve het stagekoppel :P) dus nog maar 10 lessen. Nou! Waar maak ik me eigenlijk zo druk om! Tsss.
Gelukkig komen de feestdagen eraan. Heb ik tenminste Echt iets om tegenop te zien :P

mammakronkels

De reacties hier op mijn logje deden me al met tranen in de ogen zitten... Net kreeg ik een reactie van degene aan wie ik het geschreven had... Dat maakte me lachen en huilen tegelijk...
Zij verlangt zo naar haar dochter.. Een dochter die haar wil, open staat voor haar, waar ze van mag houden, en dat aan mag laten zien...
En hoewel ik weet dat ze Haar dochter wil, dat ik heel iemand anders ben, dat ze mij vast wel aardig vind, maar dat ik haar niet kan troosten, hoewel ik dat allemaal weet, begint mn hart te bonzen, slaat mn hoofd op hol.
In gedachten zag ik mezelf bij haar aan tafel zitten... Zij gelukkig met haar dochter, ik gelukkig met een mamma... Zo simpel, maar zo n enorm fijn idee...

Ik haat mezelf erom dat ik zo ga hopen.. dit durf te denken. Dat ze haar dochter mist wil niet zeggen dat ze mij in de buurt wil hebben.. En als ze mij al wel in de buurt wil hebben, dan kan ik nooit de plaats innemen van haar echte dochter, het zal... Ik moet me geen illusies maken. Ik haat die eeuwige fantasieen van mij... Het doet zoveel pijn, telkens weer, als ze ineens instorten...

En toch.. toch wil ik haar nu per direct uitnodigen altijd langs te komen, wanneer ze wil. En toch hoop ik dan stiekum dat ze er al is morgen... Dat ze eigenlijk niets liever wil dan zo snel mogelijk langskomen en bij mij zijn... Maar ik zal het niet vragen. Nooit. Ik zal hopen dat zij het doet... Dan komt het uit haarzelf.. dan is het niet omdat ze mij zo zielig vind, me een plezier wil doen, liefdadigheidswerk..
Nee dan is het omdat zij het wil.
Zo hee, ik ben niet een beetje veeleisend. Dat iemand langskomt omdat ie om me geeft en me graag een plezier wil doen, dat is niet goed genoeg... Nee, het moet zijn omdat ze MIJ willen, van me houden... Goedzo Nina, ga zo door. ZO weet je zeker dat dromen dromen blijven...

Ik wil haar vragen nu te komen, vragen of ik straks mag komen, of ze me vast wil houden. Of ze wil komen naar de show, en of ze mn haar wil verven. Zoals dat gaat met mamma's en hun kinders. Ik wil haar nu alweer mailen, ik wil dat ze terugmailt...
En ik haat mezelf, haat haar dat ze me zo laat voelen. Wil een mailtje sturen waarin ik schrijf dat het onzin is, dat t nergens op slaat en dat t nou maar eens over moet zijn. Afstand nemen, haar wegschoppen, voordat ik ooit gekwetst wordt...

Ik wil niet, kan niet, weer hoop krijgen op een mamma... Weer hopen op die band, die liefde, die ene persoon voor wie ik zo belangrijk zal zijjn... Ik heb het al tevaak gedaan.... Mijn vp'tje, therapeutes, schone mamma, pleegmamma... Ik heb ze allemaal als mamma gedroomd, gehoopt... Me veilig gewaand in hun omgeving, gebeden om hun liefde, mijn bestaan aangepast aan hen, zodat ze me maar zouden willen... Soms ging het goed, soms ging het niet goed. Ik heb er dierbare contacten aan over gehouden... Ik heb mijn pleegmamma, voor mij een moeder, maar ik durf me er niet naar te gedragen... Te bijzonder, te kwetsbaar...
En nu.. niet weer. Ik denk niet dat ik het weer kan.. Weer de teleurstelling aankan, het verdriet. Als het misloopt.. En als het wel goed gaat, als we wel Nog closer worden... Wat dan? Zou ik dan wel durven zijn zoals in mijn dromen... Uithuilen, mijn verhaal kwijt kunnen? Of zou ik dan weer voorzichtig zijn?

lang verhaal

Mijn vingers schreven aan iemand. konden niet stoppen. Dit kwam eruit. Eenhoop gevoel..

Ze zeggen je hebt toch een lieve vriend, je hebt toch een lieve therapeute, je hebt toch lieve vrienden.. Ja dat is waar. En hoe meer ik die om me heen heb, hoe eenzamer het soms voelt.
Ja, ik mag uithuilen bij vriendjelief, ja hij wil me troosten. Maar sommige pijn kan hij niet troosten, sommige dingen kan ik bij hem niet uithuilen.
Tuurlijk kom ik na een rotdag bij hem thuis. En natuurlijk wil hij me dan helpen, knuffelen. En soms helpt dat. Maar, als ik me rot voel, echt pijn heb, dan Kan hij me niet helpen.. zijn aanrakingen zijn te onveilig, de wetenschap dat hij pijn heeft van mijn verdriet, dat ik hem pijn zal doen met mijn verhaal... Dat maakt het onveilig, maakt dat ik hem afstoot...

En hij is niet wat ik in mijn leven het meest zoek van alles... Een mamma. Een echte mamma. En ja, mijn pleegmamma is lief. En ja daar ga ik af en toe knuffelen. Maar nee, daar wil ik niet teveel zijn, ik wil haar niet opzadelen met mijn pijn en verdriet. Te bang om haar af te stoten, weer kwijt te raken. Zij is een van de kostbaarste 'dingen' die ik heb... Ja, waarschijnlijk gelijk of zelfs boven vriendje. Zij kan inderdaad af en toe de pijn wegknuffelen... Maar zij, juist zij, mag niet weten wat er precies gebeurd is... Ze zou me haten, ik zou me schamen.. Ze zou me vast nooit meer willen zien..
Het is ook mijn eigen schuld... Ik verdien haar neit..

En vriendinnen, ach, vriendinnen. Wat zijn vriendinnen? Mensen waar ik graag mee optrek. Mijn huisgenootje annex -Jeuj- nichtje -Jeuj- waar ik heeeel goed mee kan babbelen, die me wel wat troost kan bieden in moeilijke momenten. Gewoon door haar gepraat, haar begrip van wat er speelt. Ze heeft/had borderline. Af en toe is het eng hoeveel onze gedachtenkronkels hetzelfde zijn. Hoe we geen van tweeen terug lopen in een bus, zelfs als er voorin wel plaats is en achterin niet. Met dezelfde motivatie. Hoe we mensen afstoten, liefst elkaar, omdat ze belangrijk zijn. Te belangrijk, teveel risico vormen. Omdat je ze weer kwijt kan raken.
Nee, vriendinnen zijn erg fijn, als ik me niet zo lekker voel kunnen ze afleiding bieden, me wat helpen door me te accepteren wie ik ben. Maar wat kennen ze nu van me...
Hoe kunnen ze ooit een beetje begrijpen wat er in me zit. De pijn, het verdriet. Woede, machteloosheid. Alles verdeelt achter dikke muren, zodat ik niet eens weet waar de geveolens bij horen.. Hoe kunnen zij weten hoe het is om dingen in je hoofd herhaalt te zien, te voelen... Niet te weten hoe te moeten ademen omdat je zoveel verdriet hebt dat het fysiek zeer doet...
En nee, dat wil ik ze ook niet uitleggen. De meeste van hen zo 'gezegend' in mijn ogen. Met als hoofdprobleem dat ze niet weten welke schoenen aanmoeten, of waar ze heen op vakantie moeten. Nee dat is niet eerlijk, ik weet dat zij soms ook dingen hebben, luister daar ook naar, leef mee en probeer te helpen.. Maar.. Dat is in zo'n andere catagorie als mijn 'probleempjes'. Dat ga ik ze niet aandoen. Laat ze alsjeblieft in hun eigen 'naieve' wereld blijven. Zelfs degene die wel een idee hebben over hoe of wat zullen de waarheid twijfelachtig vinden, ongeloofwaardig. Mensen doen dat niet bji elkaar, en zeker niet in hun omgeving.

Mijn peutje? Tsja, ik vind haar idd erg lief. Ze is 'redelijk' veilig voor mij, maar aan de andere kant onveiliger dan wie dan ook. Omdat ik om haar ben gaan geven. Omdat dat eenzijdig is, ik weet dat ik voor haar maar werk ben. Omdat ik toegegeven heb dat ze belangrijk is... Omdat ze uit zichzef afstandelijk is. Haar en knuffelene... haha. nee.. De kleintjes willen dat maar wat graag... Ik heb er zelfs soms ook meer behoefte aan dan wat dan ook... Gedurende therapie als ik denk dat ik zal 'breken'... En juist dan, juist na therapie is het leven eenzamer an ooit. Geconfronteerd met gedachten, gevoelens, niet weg te drukken heftig, en niemand om te troosten, uit te huilen. Ik KAN het niet kwijt bji vriendjelief... Het kan niet.. Stom. ik weet het. Ik moet harder proberen. Maar...
En hij is geen mamma.. Hij zal het niet kunnen wegnemen...

En de wens om bij jou weg te kruipen... Tsja, misschien is die er wel omdat het zo veilig is. Omdat ik weet dat het niet kan, niet mag. Omdat ik weet dat ik die wens kan koesteren, zonder onze relatie in gevaar te brengen, doordat het niet kan, niet mag. Jij zit daar, ik zit hier.
Ik zal niet naar je toekomen, het risico is te groot... Je zou het toch niet willen uiteindelijk, misschien schrikken, alles verbreken... En dan nog zou je niet iemand willen zien die een hoopje pijn is. Je hebt wel leukere dingen te doen. Betere dingen ook. Ik zou het niet laten zien. Ook dat is teveel risico.
En jij, je zal niet naar mij toe komen. Waarom zou je... Maar het blijft mooi om over te dromen.. Een stille wens/droom dat iemand bij Mij zou willen zijn... Mijn schone mamma is een keer dicht in de buurt gekomen.. Door midden in de nacht op te komen draven. Jammer alleen was dat ik toen midden in een crisis zat en ik t dus daar maar aan wijt. Dat ze haar zoon verdriet wilde besparen, vond da thet 'moest'. Maar ik koester die herrinnering, de gevoelens. Ik denk niet dat ze dat weet, maar het was voor mij zo belangrijk.. zo... Een wens.. Een mamma. Even.

Te lang verhaal geworden... Ik weet niet. Had het geveol dat ik mezelf moest uitleggen, moest verdedigen. Merk dat je woorden wel wat pjin deden.. Dat ik vrienden heb, een vriendje, een therapeut... Voor mn therepeut ben ik werk, niets meer, mijn vrienden... wie zal het begrijpen. Mijn vriendje... Dei kan ik dit niet vertellen. Hij weet wel ongeveer, maar t maakt hem alleen maar verdrietig. De hele waarheid zou hem veel pijn doen. Ik wil mensen geen pijn doen. Een iemand met pijn is wel genoeg.
Zelfs jou vertel ik maar weinig. Bang om je af te schrikken. Bang dat je me niet meer zal geloven, bang wat je ervan zal vinden. Een aanstelster, dat ik zo'n drukte maak om niets, of juist ongeloofwaardig omdat je het wel gruwelijk vind. Ik weet zelf niet eens wat ik ervan moet vinden.
Een aanstellerige verraadster, dat is wat ik ben. Iemand die aandacht probeert te krijgen over de rug van zijn/haar ouders.. Ik mag geen kwaad spreken over ze. Ik mag er niet over spreken. Ik zou niets liever willen dan het allemaal eindelijk te kunnen delen... Erkenning krijgen, troost krijgen, liefde krijgen. Voor wie ik echt ben, om wat ik echt ben. Niet om wat men denkt dat ik ben.

Afgelopen nachten wordt ik wakker en kots ik me gek. Ik ben misselijk van nachtmerries en herbelevingen. T doet fysiek pijn allemaal momenteel. En ik kan het niet uitleggen. Ikz ou het logishc vinden als mensen me een aansteller gaan vinden... Als jij me een aansteller zou vinden. Elke mailtje waarin ik wat van mezelf laat zien, van mijn binnnenzelf, van de pijn, het verdriet of de herrinneringen, ga ik ervan uit dat ik het nu echt voorgoed verpest heb...
Elk mailtje van jou maakt mijn vertrouwen in je weer een klein stukje groter, en tegelijkertijd mijn wantrouwen in je een stuk groter: wat moet je van me, waarom heb je me nog niet gedumpt... Je vind me zielig, of voelt je verplicht... Waarom doe je dit? Waarom zeg je dat ik naar je toe mag komen, dat je er wilt zijn voor me.
Je zou niet willen dat ik er echt was, alleen maar wensen dat ik weer weg was en dan nooit meer contact willen. Je zou er niets mee kunnen, en niet willen weten hoe of wat. Omdat het naar is, omdat het iets is dat als je het niet hoeft te weten, je het niet wilt weten. Je wil niet weten dat je veilige wereld onveilig is, dat de mooie mens niet mooi is en de wereld gewoon ronduit klote en gemeen. Nee de schijnwereld is mooier en fijner. Waarom die vrijwillig opgeven als het niet hoeft. Waarom ellende als het fijn kan zijn.

Nee , ik denk dat ik maar gewoon blijf hopen en dromen. Dat iemand ooit meent wat ie tegen me zegt... En dat ik ooit echt de 'mamma' zal vinden waar ik al zo lang naar op zoek ben... Een mamma die mij als kind wil. Mij met alles wat ik heb, en alles wat ik ben, en die me het liefst zo dicht mogelijk bij zich wil hebben, zoals mamma's dat hebben met hun kinderen.
Die droom daar ga ik elke nacht weer mee slapen, die droom maakt het mogelijk om door te kunnen leven. De droom dat iemadn mij de moeite waard vind. Ooit.
Die droom die wil ik vooral niet op het spel zetten door hem et gaan uitproberen. Blijkt niemand me te willen, dan heb ik zelfs geen droom meer...

Sorrie. Voor dit verhaal, dit mailtje. Alles loopt door elkaar en ik heb veel te veel geschreven.. Sorrie.. Haat me niet..

Grenzen

Zo, eerste dagje weer wat beter. Vandaag gewerkt, had ik echt zin in. Supergezellig, ik kreeg gewoon zelfs zin om uit te gaan! Blij om weer uit bed te zijn en me wat beter te voelen!
Nu oppassen. Lekker geknuffeld en gekeuteld met de kids, lang voorgelezen (vind ik zelf zo leuk) en nu liggen ze zo ongeveer. Zo groot worden ze... Af en toe schrik ik er gewoon van. Gelukkig blijven het nog wel lekkere knuffels... Bij het voorlezen kruipt de kleinste lekker in je schoot weg, en de oudste blijft knuffelen en vasthouden als het nu écht tijd is om te gaan slapen.
Mooi spul, kinderen. Vermoeiend, maar wel heel leuk.

Verder alles beetje verwarrend. Baal beetje van mezelf wat eten betreft, binnenkort grote show en ik vreet me gek. Ben dus ook dik. Dikker dan normaal. Grote spijkerbroeken dik (ik heb drie verschillende maten spijkerbroeken in mn kast hangen :P voor elk figuur eentje). Daar baal ik dan wel van. Ik baal sowieso als ik die broek weer aandoe omdat ie lekkerder zit. Gelukkig zit ie niet strak ofzo hoor. Ik kan mn kleine nog wel aan, maar dat vind ik niet zo lekker zitten en bankhangen enzo. Ja zo'n zeikerd ben ik dan ook wel weer ;)
Maar goed, normaal eet ik dus voor zo'n show vrij weinig, maar ik kan de discipline even niet opbrengen. Nouja, het moet maar, we zien het wel.

Nu eindelijk vakantie. Eindelijk ff officieel vrij. Want afgelopen tijd heb ik wel veel thuisgezeten, maar met een schuldgevoel van hier tot tokio. Baal er echt van dat ik zoveel uren gemist heb.. Heb van twee vakken een les teveel gemist... Ben bang dat ik die nu Weer in moet gaan halen volgend jaar :S Wilde er zo graag vanaf dit jaar. Loser ben ik ook.
Echt, ik voel me dan zo'n aansteller. Zo van: ja ziek, maar als ik even doorzet kan ik het best allemaal, ik vind het alleen niet zo fijn. Maar wat is dan de grens. Dat vind ik zo moeilijk. Waar ligt het verschil tussen het niet fijn vinden, en niet meer kunnen. Want heel vaak vind ik naar school gaan, of werken, of verplichtingen 'niet fijn'. Omdat het druk is in mn koppie, of ik andere dingen te doen heb, of gewoon ff op ben.
Op het 'geestelijk' vlak weet ik mn grens nu een klein beetje. Het verschil tussen 'geen zin' en 'het gaat niet meer' kan ik daar nu een beetje waarnemen.Na vee vallen en opstaan.
Maar lichamelijk.. ai, dat is een ander verhaal. Lichamelijk ongemak is voor mij zo iets normaals. Iets waarvoor ik eigenlijk nooit thuis geblevne ben. Wat is hoofdpijn als je gewend bent te studeren en schoon te maken met een hersenschudding... Wat is buikpijn in vergelijking met inwendige kneuzingen of vergifiging... Wat is misselijk als je gewend bent aan het leven met zeepsop in je maag... Is een kneuzing of verstuiking erg als je gewend bent aan blauwe plekken en spierpijn?
Ziek zijn is zo vaag... Wat maakt het voor verschil of de koorts komt van een griepvirus of van een voedselvergiftiging. En waarom zou ik er nu ineens voor thuisblijven (okee, omdat ik merk dat het makkelijker is ;)). Ik weet dat ik met een beetje doorzettingsvermogen gewoon door kan gaan. Makkelijk. Ik weet dat ik het kan. Dat het niet mijn grens is.
Wanneer trek je de grens 'ik zeg iets af' en wanneer heb je 'geen zin'? Ik vind dat zo moeilijk...
Ik denk dat ik dit een heel mooi thema vind voor mn volgende therapie. Als ik het durf in te brengen... :S

Pechdag

wat een dag. Ik ben echt helemaal klaar met een klasgenootje van mij. Telkens als we afspreken wie wat doet aan een opdracht en ik mijn deel dan af heb moet ik op de dag zelf haar deel ook nog doen. Op zich niet zo erg, maar aangezien ik nog steeds niet beter ben zat ik er niet op te wachten. Klotezooi.
Uiteindelijk is het wel gelukt.

Vanmiddag afspraak over dagbehandeling. Eigenlijk is het zo goed als rond allemaal nu, ik heb alleen nog een afspraak met de socio om mn 'entree' verhaal duidelijk te krijgen. Omdat ik ook meteen wil vertellen dat ik DIS heb (dan is dat maar achter de rug) en de rest daar niet zoveel van weet...

De middag heb ik alleen maar gelegen en geslapen. Morgen toch echt weer naar school. Hoop dat het lukt.. Mijn warm-koud-zweet buien zijn nog steeds niet over, en ik weet niet zo goed hoe ik op lichamelijke inspanning ga reageren. Merken we vanzelf wel weer.. Ik zie er wel tegenop..
Nouja, nog 4 daagjes en dan heb ik vakantie. Dat houd ik maar in mn achterhoofd. En morgen valt op zich wel mee (actief dan), en overmorgen ook... en donderdag en vrijdag zal ik wel weer beter zijn en dan is het echt bijnabijnabijna vakantie. Dus.
Nog even doorzetten!

ziekies

T regelmatig van me afschrijven lukt even niet. Punt een heb ik maar weinig tijd achter de computer doorgebracht afgelopen weken, punt twee zit mijn hoofd vol maar neem ik de tijd niet om m te legen, punt drie, de tijd die ik achter de compu doorbreng wil ik lessen voorbereiden,andere logjes tsjekken en daarna relaxen, punt 4 ik ben al vier dagen ziek.

Ja echt ja. Ik ben al vier dagen ziek. Ik, die nooit ziek ben, en er al helemaal niet voor thuis wil blijven lig al vier dagen op een bedje bank. En, al ijl ik me rot, nog steeds voel ik me een aanstelster dat ik niet gewoon even Iets meer mn best doe, even iets meer doorzettingsvermogen heb, en me er zo makkelijk vanaf maak.
Dat komt ook voor een gedeelte omdat ik merk dat sommige delen meer last hebben van ziek zijn dan andere delen. Dat wil dus ook zeggen dat ik me soms wel ziek voel, en soms ook niet, terwijl ik toch echt straal van koorts.
Het is heel lullig, maar vooral de kleintjes hebben last van het ziek zijn. Ze hebben keelpijn, bijna geen stem, hoesten zich rot en ijlen van koorts.
Zelf merk ik meerendeel alleen dat mn stem wat slechter is, mn keel dik is en dat ik wiebelbenen heb en zweet en het koud heb tegelijk. Waardoor ik geneigd ben gewoon lekker door te gaan waar ik mee bezig ben. Tot het te laat is en de kleintjes erdoorheen breken en ik door mn benen zak en echt heel ziek ben ineens... Echt vervelend, raar, en heel lang geleden dat ik het zo te pakken had. Laat staan zo lang. Laat staan dat ik ervoor thuis gebleven ben...

Verder doet het me wel goed. Het thuiszitten geeft rust. Veel rust. En daar was ik nou net aan toe. Ik slaap me gek, puzzel af en toe wat, val dan weer in slaap, en probeer wat harry potter te luisteren. Met als direct gevolg dat ik dan dus weer in slaap val. Niet dat het boek zo slaapverwekkend is, maar meer dat zo'n rustige stem er gewoon per direct voor zorgt dat ik weer afdaal naar andere werelden.
De afgelopen dagen glijden dus een beetej voorbij in wolken van mistige en af en toe even heldere momenten. Oplevingen, direct bestraft met koortsaanvallen en huilende kleintjes die het neit leuk meer vinden.
Bizar. On top of that had ik dit weekend wat bizarre ontmoetingen en belde Anna. Flinke tijd geleden, echt heerlijk om haar weer eens te spreken, maar het was echt heel gek, en (merkte ik achteraf) ook heel inspannend om haar weer te spreken... Spanning dat ze niet boos zou zijn enzo... Maar lieve an, ik vond het erg fijn, snel weer overdoen!!!

Nu hoop ik van de week weer naar school te gaan. Laatste weekje voor de vakantie. Jippie. Nog blij dat ik nu vast een weekje tot rust kom zodat ik in de vakantie al wat otnstresst ben, en dan lekker weer beter. Hoera. Lang leve flink ziek zijn.
En nu begint de boel weer wolkerig te worden en mijn keel ineens wel erg zeer te doen.
Terug naar bedje dus. (ik ben ook al bijna twee hele uren wakker ;))