knap&schuldig=knapschuldig

Wat een dag... Vanmorgen na het douchen toch stage afgebeld...
Nu moet ik eigenlijk dus nog uitleg gaan geven aan mn begeleidster waarom ik zoveel afgezegd heb lately... Maar durf haar niet te bellen... Ga proberen van de week t mailadres te vragen.

Maar goed dus thuisgebleven. Vanmorgen na het afbellen bij Sera en vriendje in bed gekropen. Hihi in het midden :) Was erg fijn. Wilde gewoon niet alleen zijn, en Vriendjelief was druk bezig met klaarmaken voor werk. Sera hoefde er pas later uit.
Toen zij opstonden nog in eigen bed beland.. Naar, vast maar chaotisch geslapen..
Naar wakker. Na een uurtje alleen had ik het bekeken..
Pleegmamma gebeld dat ik niet alleen wilde zijn en of ik naar haar mocht komen.
Zij was thuis aan het werken.. Ik mocht komen..
Schuldig, maar fijn.. Gewoon gezeten, tegenover haar aan tafel. Beetje gepuzzeld, beetje geinternet, gewoon, beetje 'geweest'.
Afleiding, liefde... Gezelschap, gezelligheid...
Ze praat hardop als ze werkt, en is (volgens haar niet, voglens mij wel) gauw afgeleid en begint dan gezellig een gesprek :) Dat was fijn.
Ik voelde me gewoon Niet Teveel, en hoefde Niet op mijn tenen te lopen om stil te zijn of niet in de weg te zitten..
T was gewoon goed zo... Lekker daar thuis, gewoon zijn..
Beetje verzorgd worden, ze heeft me een tosti en een mandarijn voorgeschoteld :)... Zo lief vind ik dat soort dingen... Dat ze ook snapt dat als ik ergens nee tegen zeg ik eigenlijk misschien wel ja zou willen zeggen maar neit kan of mag...
Of dat zij vind dat ik het wel kan of mag..

Middag was fijn... Veilig...
Nu is het eindelijk avond, na school en werktijd, en voel ik me eindelijk wat minder schuldig... Ja, ik weet dat het misschien voor mijzelf een goede keuze was om thuis te blijven.. Maar naar de buitenwereld toe staat het slecht. :( En daar baal ik van.. (zacht uitgedrukt).
Nouja, we zullen maar zeggen dat het goed en knap is van mij dat ik vandaag zo goed voor mezelf gezorgd heb... (alhoewel het niet zo voelt.. het voelt fout en als een aansteller) (en stiekum, ergens ook wel een beetje fijn)

ben trouwens nog steeds boos op mijn ouders... Wil ze gewoon eigenlijk niet zien.
Dat is geloof ik ook wel goed. Vanuit de psychologie gezien dan, niet vanuit mn geweten ;)

schrik..

Even ctrl C ctrl V van wat ik net lossschreef.. sorrie. later misschien verse hap


Net individuele therapie gehad..

Ik dacht dat ik al een flinke tijd ehm. 'traumavrij' was om het maar oz te noemen.. dat er niets meer gebeurd was..
Net, tijdens een gesprek over de feestdagen, vertelde een deel dat zij nog wel *** was in tussentijd... Dat ze mn ouders geen problemen had willen bezorgen en daarom gedaan had wat er van haar verlangt werd...
Ook omdat wij de afspraak gemaakt hadden dat als er ooit nog wat zou gebeuren, of op het punt stond om te gebeuren, we zouden zeggen tegen ouders en/of anderen dat we het niet langer meer verborgen konden/wilden houden, en het dan dus bekend zou worden...
Ze wist hoe moeilijk we dat vonden en daarom was ze zelf maar gegaan en heeft alles laten gebeuren...
Zodat wij niet hoefden te kiezen tussen ouders en onszelf... Zodat peutje trots kon zijn, iig niet boos hoefde te zijn omdat we t lieten gebeuren.. Zodat wij niet bang meer hoefden te zijn...

Ik dacht dat ik het zo goed gedaan had... dat het over was.. t voelde een beetje of ik ook een klein beetje macht had over wat er gebeurde.. dat ik het kon laten stoppen... Dat ik dat gedaan had...
Nu, zo machteloos ineens.. Boos en verdrietig... Gek, ik ben nu boos en verdrietig over iets wat ik me niet kan herrinneren.. heb net bij mn huisgenootje zitten huilen... Iets wat ik nooit gedaan heb als ik het wel wist... Nu lijkt het zo ver weg... Ik ben boos om iets wat iemand aangedaan is.. Toevallig is die iemand ik, maar het voelt nog niet zo...
Ik ben verdrietig, dat het gebeurd is.. Dat het met mij gebeurd is... Dat ik het heb laten gebeuren..
En zoooo onmachtig... Zo ontzettend onmachtig... Dat ik dus helemaal geen controle heb. Niet over 'hen die dit doen', niet over mezelf, niet over *nare dingen*...
Het deel is m ondertussen gepiept.. Logisch ook.. we waren allemaal woedend...
Het ergste.. het allerergste vind ik nog dat mn peutje zo... teleurgesteld? boos? afstandelijk werd toen ze het hoorde..
Wel heel geduldig hoor.... En ze zei dat het goed was dat het nu verteld was... Maar ook dat we een probleem hebben.. dat ik de samenwerking gesaboteerd heb met haar... Ik vind dat zo erg...
Ik wilde het zo graag goed doen. Dat was een van de redenen waarom ik die afspraak uiteindelijk doorgezet heb. Nouja achteraf dus geprobeerd heb door te zetten. Ik wilde dat ze trots op me zou zijn...
Nu is dus helemaal het tegenovergestelde bereikt...
Ik weet niet of ik nog terugdurf... Ik vind het zo erg... En ik schaam me zo... Ik wilde niet haar bedriegen ofzo... Echtniet...
Totaal ondankbaar kreng ben ik...

Weet niet zo goed wat ik nu moet. Snap nu wel waarom ik zo bang werd bij de gedachten aan de kerstdagen (werd ik meestal gebruikt als kerstcadeautje voor 'mensen'...), terwijl ik sterk en veilig zou moeten zijn. Niet dus...
Heb het er net even met huisgenootje geprobeerd over te hebben.. t zit me zo hoog... Ik weet gewoon niet wat ik aanmoet met alle emoties die het oproept..
Heb de neiging er over te praten met iedereen... Wil het vertellen, boos zijn, me laten troosten (bizar, heb ik dus niet als ik zelf iets naars meegemaakt heb). Maar weet niet hoe. Wil anderen er niet mee lastig vallen, wil niet 'slecht zijn en praten', ik schaam me en ben bang dat ik mn ouders of anderen problemen bezorg (risico dat het uitkomt).

Mn vriendje wil ik het echt niet vertellen eigenlijk.. Hij denkt nog steeds dat ik vroeger 'alleen' mishandeld ben... Van de anderen enzo weet hij niets.. Niemand eigenlijk.. ik geloof dat dit een van de eerste keren is dat ik erover schrijf... Maar ik moet het zo kwijt...

Wat een stomme koe ben ik ook...
En dan morgen stage lopen.. Had mn les vanmiddag al voorbereid, dat scheelt, maar toch... T is gewoon allemaal te veel...
De tranen blijven zo stromen en eeuwige rust en vergeten lijkt zo aantrekkelijk nu... Dan is alles gewoon over...

pijn

Het doet pijhijn... Veel pijn.
Ik schrijf hier, lees daar, post daar nog een stukje.. Het lucht wat op, maar de pijn blijft. ik kan er niets mee, niemand kan er iets mee.. ik wordt er alleen mar roekelozer van.
Schrijf/post dingen die ik niet mag... vertel te veel...

Slecht, zo slecht.

Zo naar ouders toe. Ze hebben immers al gebeld van de week.. Vriendje vraagt of ie mee moet.. Nee.. Ja.. Ik weet het neit. Weet niet wat ze willen, wil ze niet boos maken, maar wil ook geen .. risico lopen?

Ik Haat het.. Ik wil dit niet hoeven voelen!

Sinterklaas

En toen was het weekend al weer om. Vandaag vloog voorbij... Eigenlijk niets gekomen van alles wat ik gepland had, alleen een beetje gehangen.. Voelde me ook niet meer zo als gister. Ach, dat kon ook niet zo blijven...

Gisteraaf nog even nagepraat met pleegmamma. Over van alles en nog wat, en over Sinterklaas... Ohw wat vind ik dat toch moeilijk...
Lootjes trekken enzo ken ik alleen van school/vrienden, dat vind ik nog wel leuk, alhoewel ook heel eng, maar je schoen zetten.. oi..
Ook als ik Sinterklazen tegenkom in real life krijg ik het spaans benauwd. Zwarte Pieten gaan wel een stukje beter. Zeker als er geen Sinterklazen bij in de buurt zijn.. Anders krijg ik het meteen benauwd.. bang, misselijk...
Ik weet niet precies wat het is, wel een beetje...

De briefjes die in mn schoen zaten hielden bijna altijd straf in. Ik wist dat de kadootjes van mijn ouders kwamen, omdat ze het sneu vonden dat ik niets kreeg van Sinterklaas, maar die briefjes... Daar hielden ze zich toch maar aan.. Wilden Sinterklaas ten slotte niet nog bozer maken...
Mijn schoen zetten.. ik voel nu nog de angst.. het afwachten welke straffen er deze keer in zouden zitten...
Regelmatig ook naar Sinterklaas toe.. Boetedoen... door hemzelf gestraft worden... Nodig was dat.. Ik weet daar weinig van.. alleen de angst, de misselijkheid, en de pijn daarna.. Veel pijn.... Grijnzende zwarte pieten..

Ik hoop dat het een beetje helpt dit van me af te schrijven..
Veel verwarring ook. Een van de kleintjes heeft de slechte herinneringen aan Sinterklaas volgens mij niet.. zij zal het vroeger misschien voor ons gedaan hebben als we onze schoen gingen zetten ofzo, en dat een ander de straf ontving? zij misschien de kadoos? Anyway, zij vind het wel leuk en spannend en hoopt op kadootjes blablabla...

Ik weet ook wel dat nu Sinterklaas heel anders is... Dat ik verwend wordt met teveel kadoos, zeker bij mijn ouders nu. Dat de buitenwereld vind dat ik daar verwend wordt, terwijl het eigenlijk niet eens gegund is. Vroeger kreeg ik wel kadoos op pakjesavond. Heel vroeger gewoon niet veel, vanaf dat mn zusje het kon merken eerst shit terwijl zij mooie gave cadeaus kreeg, later ook wel mooie dingen, maar die dan terug moesten, die ik nooit meer terugzag, en nog later, waarschijnlijk uit angst voor wat de buitenwereld zou zien, veel cadeaus...
Geloof me, ik hoef ze niet...
Alhoewel ik ook weet dat er delen in mij zijn die wel heel blij zijn met de kadoos. Vooral t kleintje dus.. pakjes openmaken... Pakjes krijgen..
Ikzelf.. Ik zou al mijn Sinterklaas kadoos voor altijd op willen geven, inleveren tegen de nare herrinneringen en gevoelens...

Waarom.. komt er ook naar boven.. Waarom toch...

Hihaheppie

Ik heb zin in de dag!!! Gewoon wakker worden en niet opzien tegen alle uren die het duurt voordat je weer naar bed mag.. Wakker worden en enthousiast onder de douche springen..
Ik moet zo werken, en daar heb ik zin in! Mijn collegas zijn helden. Gisteravond zo gezellig met zijn allen uit eten geweest. Ik voelde me niet alleen erbij horen, nee meer... Ik voelde dat ze het leuk vonden dat ik er was.. Ik heb interesse gevoeld, vriendschap, aandacht... Ik heb midden in de groep gezeten en gewoon genoten, maar ook meegedaan, drukte gemaakt, opgeschept en serieus gepraat...
Het was net als donderdagmiddag, iets waar ik heel erg tegenop gezien had (nee Anna, niet tegen jou, tegen de onderneming). Hoe moet ik er komen, en wat als het niet gaat. Vinden ze het wel leuk, mag ik dit wel, ik verdien dit niet.
Paniek alom, onzekerheid overal, daardoor ook te laat... Maar t maakte ze niets.
Ik wil ze eigenlijk bedanken... Ze hebben geen idee hoe goed het voelt om zo geaccepteerd te worden... Hoe goed ze me hebben laten voelen.

In het serieuze deel schrok ik ook toen ik mezelf eerst hoorde beamen toen iemand lanceerde dat het leven toch al tekort was... Na druk van binnenuit, nadenken en weten dat ook deze euforie tijdelijk is, heb ik het terug genomen.
Mezelf foppen, daar ben ik goed in.
Ik weet dat twee leuke avonden niet betekenen dat ik geen pijn meer zal hebben. Maar het betekent wel dat het de pijn weer wat draagzamer maakt. Even afwisseling...
Daar doe ik het voor, voor dit soort momenten, nu weet ik het weer... :D

Vandaag werken, verder klieren, en dan vanavond naar mn pleegmamma. Oppassen, maar wsl zie ik haar ook nog wel. Dat is ook altijd heerlijk. Meestal als ze thuiskomt wil ze nog ff zitten, nakleppen, enz. Is ze wel moe, maar wakker. Dat zijn momenten die ik koester.
Met zijn tweetjes beneden, het donker en de slaap hangt overal om je heen, pleegpappa is al naar bedje toe, soezerig verder praten. Lachen, huilen. Op zo'n moment is de nacht echt te kort.. maar ik ga me heel verstandig daar maar niet op voorbereiden... Niets verwachten.. Dalijk komt het er niet van...

He, ik hoop dat dit even blijft hangen. Eerlijk gezegd was ik tot ik beneden kwam zelfs even vergeten wie en wat ik was, en hoe het afgelopen tijd geweest is...
Ik voelde me.. normaal? Vrolijk!
Ik houd van vrolijk zijn... :)

eng

Stuk van me af zitten schrijven. Over vroeger. Gewoon, omschrijven hoe het was, wat er gebeurd is... Durven toe te geven wat er gebeurd is..
Moeilijk. Het zat me hoog, zit nu nog hoog.
Met schoon moeder op msn praten helpt wel. Afschrijfsel doorsturen? Het voelt al zo slecht dat ik het geschreven heb.. Laat staan het laten lezen.. Wil ik dat. Ja. ik wil begrepen worden. vastgehouden worden.. laten weten hoe het was.
Nee! Ik wil niet dat ze weet hoe het was. Dat ze er verdriet om heeft, of zal zien hoe slecht ik ben... Wat ik echt ben... teveel schaamte, te slecht...
Maar we willen gehoord worden... Ze zal het niet verder vertellen.. zal ze ons gaan haten? Ons veroordelen?

Het is er nu.. erover praten? durf ik dat? Kan zij dat? Willen we dat?
Ja.. help me, bevrijd me.. Nee... te eng.. Jawel...

Okee. heb dit doorgestuurd op msn... Eng.. bang.. vluchten.. kan he tnog terug.. kan ik nog weg... bang.. durf haar niet meer aan te spreken... ze zal me haten..

Ze praat terug. ze vind me nog lief....

Weekend

Gevoel is weer uit, we hobbelen door.
Gewerkt vandaag, zittend. De lichamelijke pijn leid ook wel lekker af.
Ik doe veel te veel, maar kan me daar niet zo druk over maken.
Alles voor wat rust in mijn hoofd.

Dus, no worriez, thingz will get better. Denk ik. Uiteindelijk.

help

ze maken ruzie. in mijn hoofd, bij de buren. alles schreeuwt, alles haat, alles huilt. Ze hadden gelijk, ik hoor hier niet, mag hier niet zijn.. Ik ben slecht, een hoer, en nog een egoistische ook.
ik kan niet meer mamma. kom me helpen. ik kan niet meer. laat het stoppen. ik breek. ik ben bang om te breken. het maakt me kapot. ik ben zo bang dat ik zo breek. help nou mamma

pillen liggen boven ik ben benee. t moet stoppen, ik moet stoppen. stout, goed.. ik wil weg... help me dan...

Soap

Sjeez, mijn leven is ook echt een niet te voorspelen idiote soap!!! Echt hoor...
Erg emotionele week gehad.
Na de overdosis per dag noodplannen gemaakt, aangezien er flinke shows aan zaten te komen... Zag erg tegen de vrijdag op, was zware dag, en dan het weekend op*treden...
Gaat ik vrijdagavond weer eens op mn giechel... T zal ook eens niet..
Kortom: hele weekend op krukken gelopen..
Wilde nog wel meedoen, mocht niet.. mocht de vloer niet op... Okee, beetje terecht misschien ook wel, t zag er wel beroerd uit, maar toch had ik t liever geprobeerd...
Zo omringd met mensen, zo midden in al het gefeest, maar zo buitengesloten, zo eenzamer dn ooit...
T is zo'n onwijs emotioneel weekend geweest... Eerst vrijdag met alle spanningen.. Ik kon geen oxa slikken, dus erg veel vechten en erg moeilijk. Toen savonds de lichamelijke pijn...
De volgede dag pas het verdriet en de teleurstelling, maar vooral ook de confrontatie daar: ik ben er wel het hele weekend geweest, gewoon om bij de meiden te zijn, omdat ik daar hoor! Maar zo moeilijk om het te zien... Het succes, de glunderende gezichten, te weten dat je daar hoort te staan, daartussen hoort. Te delen in dat applaus. Heb veel gehuild

Maar heb ook verbaasd gestaan van de liefde dit weekend... De meiden zelf: huilen en zorgen, lief zijn.. voor mij... Me erbij willen betrekken, het zo naar vinden, continue knuffelen enz. En ik maar janken ;) wat ze niet eens gek vonden.
Mijn ene trainster... Ik weet nu weer waarom ik haar zo'n bijznoder mens vond. Hoe ze meteen achter me aan rende vrijdag, voor mij heeft gehuild daar op de vloer. Hoe we samen hebben gelachen met de tranen op onze wangen... Zaterdag, toen de definitieve doorslag kwam dat ik niets mocht.. Hoe ze me doorhad... Hoe zij huilde dat ik over mn grenzen heen ging... Dat doet zoveel... Zo onwijs veel... Iemand die voor mij huilt... die pijn heeft voor mij... Ze heeft me iets bijzonders meegegeven, iets tastbaars... Ook dat is zo bijzonder... zo lief...
Ik weet ook weer waarom ik mn andere trainster een bitch vond ;) Maar dat doet er wat minder toe. Kortom: erg emotioneel en vermoeiend weekend.
Doordat ik veeel daar geweest ben en afgeleid was door de show en alle emoties die dat meebracht vloog de tijd wel.. 's avonds kapot op. Lichamalijk, mn lijf en vooral mn poot (PIJN), maar ook mn hoofd, gedachten en gevoelens die weer terugkwamen.
Goede is dat ik weer kon huilen. Ik heb me dus echt rotgehuild, maar zodra ik thuiswas aan de pijnstillers en de oxa. Alles om dan op uit te gaan...

En nu.. nu is het over... Nu zit ik met een soort van 'kater' van een feestje dat niet van mij was. Waar ik naar binnen heb kunnen kijken, hoe mijn feestje had kunnen zijn. Blij dat het over is. Blij dat ik toch gegaan ben. Ik ben er geweest, ik deel wel dezelfde beelden als de meiden, ik was erbij en hoor erbij. VOor hen wel! Dat is belangrijk.
Nu begint al het gevoel weer een beetje te komen, alles tegelijk. De paniek hoe het nu moet... okee, dit grote 'iets' is achter de rug: maar nu zit ik weer met die krukken... Alweeeeeeer... Hoe moet het met school, met stage, en erger nog, morgen begint mn dagbehandeling.
Ach, kunnen ze er vast aan wennen dat ik een krukkenverslaving heb ;)
nee dat is bluf... Ach, ik probeer de rest van mn gevoel nog een beetje buiten te houden...

Het enige wat momenteel allesoverheersend aanwezig is is de teleurstelling in mezelf, en de verbazing over de buitenwereld... Het verdriet dat ik niet meedeed, tegenover alle lieve reacties...

Dus... Misschien heeft dit alles een beetje gebroken? ik weet het ook niet. We zien wel weer ;)

En hee, ik heb toevallig wel een heeeele lieve pinguin ontmoet :) Dus!

ik faal, hij faalt, wij falen

Zo, nou dat was weer een dag. Middagje pleegmamma was fijn. Wat ik nodig had. Veel gepraat, gewoon, lekker gezeten..

Grappig, maar minder leuk: mijn pleegbroertje die nadat ik een half uur naast om op de bank gezeten had ineens vroeg: wie ben jij eigenlijk... (hij was ziek en had koorts) toen ik hem vertelde dat ik het was vond ie het blijkbaar toch wel beetje gek dus zei ie: ohw, maar je hebt een andere trui aan. Dus... ;)

's avonds toch gaan trainen. Ik was zo bang. gister af moeten zeggen door dat hele gedoe... was zo bang dat ze boos waren. Dus ben er maar meteen op af gegaan om sorrie te zeggen.. Maar ze reageerde super... dat ik geen sorrie moest zeggen enzo.. stond meteen te janken... Lekker is dat ;) wat de meiden van me denken daar... ik weet het niet hoor... Het beoit me eerlijk gezegd ook niet meer zo. Degene die er naar vroegen heb ik ook gewoon gezegd dat het niet zo goed ging. Ze mogen weten dat t leven niet altijd perfect is, en dat ik niet perfect ben... denk ik.
Alleen over mn handen heb ik gelogen. dat vind ik tever gaan.

Toch merk ik nu ook wel hoeveel lieve mensen ik om me heen heb. Trainster die ineens toch lief doet, sera, tikker, pleegmamma. Mn schone*moeder die over msn ook wilde weten hoe het was,lief was enz... vriendinnejte dat zich zorgen maakt en dan ineens op de stoep staat. Niet handig, wel lief.... therapeutje die me toch maar extra laat komen, later op de dag nog belt, dingen regelt. Huisarts die eigenlijk meteen wilde helpen enzo... Warm om te merken, maar moeilijk om toe te laten. Om te geloven. Om te durven voelen en geloven uit angst dat het nep is, dat het zo weer weg is.
'Hun' mening zit nu zo diep, zo op de voorgrond... Ik Weet dat ook wel, en probeer er niet teveel naar te handelen, maar t zorgt ervoor dat ik me continue minder voel dan anderen, niets waard... etcetc.

Wat ik trouwens ook wel moeilijk vind is dat als mensen horen dat het slecht ging dat ze dan gaan vragen: en hoe is het nu? of voel je je al beter?
Jongens, het is geen hoofdpijn hoor. Het is een opstapeling van dingen, druppels in een emmer. En doordat ik de spanning niet kan verminderen blijft de emmer vol... Het is ook niet zo dat een zmpoging, of een flinke crisis, of wat dan ook voor moeilijk gedrag er ineens voro zorgt dat die emmer weer leeg is. Welnee, er komt daardoor alleen maar meer bij... wat heb ik gedaan, nu kan ik niet... hoe leg ik dit uit... ik ben slect...
Tsja, en wat zeg je dan? ja het gaat wel weer? Dat is wat mensen willen horen. dat ik ook wat ze zien. Want ik heb vanavond wel gewoon meegetraind, drukte gemaakt enz. maar ja, dat ben ik ik stort me daarin, afleiding is welkom. Maar het gevolg is dat mn trainster achteraf zegt: nou dat ging wel weer geod he? ...
Tsja, in die zin ging eht geod dat ik even afgeleid was van mn doodswens, mn wens naar rust... in die zin dat ik me even zorgen kon maken over andere dingen. Maar nog steeds blijft het door mn hoofd spoken, bij alles wat ik doe, wat ik fout doe, hoe slecht ik ben, (kortom bevestigende cirkel), en of het niet beter geweest zou zijn om het ineen keer af te maken.
De allesoverheersende neiging om weg te rennen en mezelf tegen alle muren kapot te rennen. Gewoon, met volle vaart erin. Snijden. Diep. Alles wegsnijden...
Maar ja de*mo he. korte mouwen.. dat kan ik dan weer niet maken.

Nee, als het aan mij ligt kan ik niets maken.
1. ik moet alles (perfect) kunnen
2. ik mag niet falen
3. ik moet bewijzen dat ik niet slecht ben

combineer dat met ernstige vormen van zwartwit denken (iets is of perfect, of gefaald)(gefaald dus, met mijn hoge eisen), een berg herbelevingen waar je ziek van wordt (ja ik kots nog steeds bijna elke nacht als ik wakker wordt), een aantal delen dat aan het instortten is en je krijgt eigenlijk vanzelf een redelijke portie suicidaliteit.

Ik merk wel dat ik met die oxa op er alles maar uitflap hoor. T geeft ook wel wat rust veel te praten, te merken hoe dingen zit door vragen van anderen te beantwoorden enz. En door de oxa wordt de ergste angst enzo geremd.

nouja goed, ik ga maar eens proberen te slapen. ik heb morgen namelijk een drukke dag vol niets voor me. Dus. Nu nog kijken hoe ik erdoor kom. Aangezien ik alleen thuis ben... :S We shall see...

erg geestelijk flexibel

Volgens mij ben ik nu echt officieel gek. Of in ieder geval gerenommeerd psychiatrisch patient.Of hoe je het ook noemen wilt.
Ben alweer een tijdje de weg kwijt, gister liep het helemaal mis... Ik ben wel blij dat ik na mn overdosis nog het lef had om Sera te bellen, die naar huis kwam en voor me gezorgd heeft... Al met al was er weinig paniek en crisis gelukkig...
Want ik voel me al een tijdje klote, maar ben ook al een tijd te bang om in crisis te komen, gezien hoe dat de vorige keer afliep...
Nu wel beter. Sera bracht wat rust. Peutje gebeld, die heeft de crisisdienst ingeschakeld, en tegen de tijd dat ik daar wat contact mee had gehad was ik zo high als een konijk en schijn ik iedereen alles verteld te hebben wat me te binnenschoot (oooohw... schaaaaam) Maar goed, alles dus goed afgelopen, op het blok beton in mn hoofd na, en dat ik nu gister niet getraind heb en de rest van de week mn stage af ga zeggen... (JA dat is voor mij een groot probleeem ja!)

Bezig met praktisch crisisplan.
1. kijken of er iets gedaan kan worden dat de druk/spanning verminderd
2. kijken of dat haalbaar is (afbellen levert bij mij nog meer stress op)
3. anders de spanning laten, maar voorkomen dat ik ernaar handel en dus zorgen dat ik veilig ben
4. iemand vragen bij me te zijn en medicijnen inleveren
5. als dat niet helpt en ik heb mezelf niet meer in de hand contact opnemen met de crisisdienst
6. eventueel opname.

Zo... pff :( dat is eruit. Moeilijk hoor. Ik wil gewoon alles kunnen en doen. Nee, ik MOET gewoon alles kunnen en doen. Dat is het hoofdprobleem...

Nu, afleiding zoeken hoort bij puntje 1, net als een mammafiguur, dus onder dat mom ga ik nu als de sodewiedeweerga naar mn pleegmamma toe! ff gezelligheid, ff knus.

Ohwja, ze weet alleen nog neit dat de crisis zo ernstig is... *fluit een wijsje* lala...