derde kerstdag

Moeilijke dag. Dacht dat het me niet zoveel zou doen,dat ik me af zou kunnen sluiten.
Maar vanaf het moment dat ik besefte wat voor dag het was voelde ik me bedreigd.
Heb het begin van de dag zo lang mogelijk gerekt door in bed te blijven liggen... Onder mn deken en met vriendje beneden voelde ik me nog een beetje veilig.
Beneden kon ik niet rustig zijn, heel erg lang gedouched met de deur op slot (is superveilig en geen prikkels (roepen/gezichten) van buitenaf). Minder was dat vriendje tot twee keer toe naar binnen wilde.
Halloooooo, ik ben gestressd en bang, en jij gaat aan mn douchedeur lopen kloppen als ik naakt (is erg kwetsbaar) ben en me veilig wil voelen?

Uiteindelijk stelde ie voor om me naar therapie te brengen en dan samen wat leuks te gaan doen. Fijn. Was bang voor het alleen naar de bushalte lopen/met de bus gaan... En daarna niet thuis zijn was ook erg fijn! Therapie was erg moeilijk... Het was zo dichtbij.. Zo bizar om hier voor het eerst zo bewust mee bezig te zijn, er zo open in te zijn... Vorige keren was ik er naar mezelf toe niet eens eerlijk in, laat staan naar anderen... Wel wat gehad aan peutje. Was fijn even over de situtatie te kunnen hebben.

Toen ik klaar was was vriendje er nog neit! De PIEP.. Stond ik daar alleen.. bang... gevlucht.. voor het politiebureau gaan staan, dat schrikte af... Zo bang..
En zo boos!!! Had ik een keer goed voor mezelf gezorgd, me ingedekt, krijg je dit.
En toen ik m belde en zei dat ik bang was zei ie dat ik maar ff in het cafe moest gaan zitten.. hallooo, daar worden continue mensen opgepikt door andere mensen. Lekker veilig... Maar goed... Uiteindelijk dus goed afgelopen.
Saafs toch maar naar huis.
Nu is Sera ook thuis, en er komen straks wat vrienden.

Soms weet ik ook echt niet waar het naar toe gaat in onze relatie... maak me daar veel zorgen over laatste tijd... Bijna iedere dag wel ergernissen enzo...
Snappen we elkaar niet meer??
Was vanmiddag iig wel echt heel verdrietig dat ie dit kon doen...

happie

Nu snap ik even waarom mensen zo van kerst houden...
Buiten sneeuwde het vanmiddag even, koude wangen, harde wind..

Nu staan er halflege wijnglazen op mn tafel, de kaarsjes branden en een muziekje speelt. Sera en Tai staan boven in de keuken te rommelen met de afwas, Tikker loopt lekker wat heen en weer. Samen hebben we heerlijk ruim twee en een half uur zitten borrelen en tafelen... Zometeen spelletje doen, filmpje kijken..
Gewoon relaxed, het is gewoon genieten...
Ik voelde me net echt even heel erg gelukkig!!!

Ik vier kerst in mijn eigen huisje, met mensjes waar ik veel van houd en met wie ik graag kerst wil vieren. We doen het op onze manier (sera en ik hebben na het eten lekker een pyajama broek aangetrokken voor het uitbuiken), en het is gewoon gezellig... Fijn.. Ongedwongen.

Ha! En dan te bedenken dat ik nu bij mijn ouders had kunnen zitten!!!
Gnagna... Voor jezelf opkomen is soms zo gek nog niet geloof ik... :D

Nu gaan we toetje doen :) erg belangrijk :)

bang en alleen

Ik voel me alleen en ben zo bang.. morgen kerstavond... dan kerst... Ik zou het liefst nu maar vast naar mn ouders gaan... de anderen laten roepen.. Ervanaf zijn...
Dit wachten is ondraaglijk... Alleen, en met alleen de pijn en de angst...

Ik maak ruzie met vriend... t loopt moeilijk tussen ons, hoeveel ik ook van hem houd... Ik wil hem niet kwijt, maar ben zo door mijn energie heen...

ik ben zo bang... bang en alleeen... ze zeggen: als we dood zijn kunnen ze ons niets meer doen.. dan kunnen we neimand meer verdriet bezorgen.. niemand meer tot last zijn, hoeft neimand zich meer zorgen te maken. Ik begin steeds meer te verlangen naar zoiets... Rust, en vooral niet meer bang hoeven zijn... Niet meer de keuze hoeven te maken: verzetten en mensen boosmaken, gevaar of niet verzetten en mensen boos maken, pijn.

Ik kan het gewoon niet meer, niet nog weer, maar ik kan me niet eens meer herrinneren waar ik zo bang voor ben... We switchen continue... we gaan naar ze toe, we gaan niet naar ze toe, we gaan naar ze toe, we gaan niet naar ze toe... verzetten, dankbaar zijn, dood of toch doorgaan.. het lokt zo verschrikkelijk...

waarom laat iedereen me zo alleen nu... ik ben zo bang.. voor hen, voor onszelf, voor alle pijn die ik probeer weg te houden... bang om te breken, bang om gebroken te worden...
ik weet het gewoon niet meer... het gaat gewoon niet meer... ik wil dit gewoon niet meer...

besef

Gister eerlijk geweest tegen peutje. Over dat ze 'plannen' met me hebben voor derde kerstdag, over mn angsten, over dat ik zo niet verder wil en er dus idd aan wil doen, maar ook over dat ik nog steeds niet wil dat mijn ouders er veel onder lijden..
Voor het eerst dat ik open stond voor zo'n soort gesprek.. Toch was er niet zo simpel een oplossing.. Wist ik ook wel, maar toch..
Dus niet echt afspraken of dingen die ik kan/moet doen... Meer dat ik ga proberen om door te zetten en zo op afstand te houden..
Nu weet ik zelf nog niet goed hoe ik dat moet gaan doen, maar ik denk toch dat het simpelste ligt in gewoon assertief proberen te zijn...

Ze vond dat ik het nog wel erg dichtbij liet komen, flirttte met het gevaar... In mijn opinie loop ik er meer op mijn tenen omheen om het niet wakker te maken als het er niet is.. Dat snapte ze ook wel, maar feit blijft dus dat ik het gevaar nog erg dichtbij laat komen..Dat zie ik zelf nu ook wel...
Maar het idee om er al 'eerder' wat aan te doen blijft moeilijk..

Ik weet ook dat ik niet wil 'vluchtten' omdat het dan alleen maar moeilijker wordt om weer terug te komen.. het is en blijft uitstel...
Dus dan maar goed voorbereiden idd...
Tikker en Sera inlichten zodat ze me kunnen helpen door ze niet binnen te laten en mij niet alleen buiten te laten. Verder ga ik honkbalknuppel binnen handbereik houden waar ik ook ga, en een spuitbusje prikdeo..
Ik weet dat ik dit vaker gedaan heb, en dat ik het tot nu toe gewoon heb laten gebeuren... mes dichtbij of niet..
Ik hoop dat ik deze keer het lef zal hebben om wat te doen.. omdat ik het deze keer ook wil.. Ik WIL laten zien dat er met mij niet te spotten valt...
Dat ik niet meer zomaar een stuk speelgoed ben dat je op kan halen als je zin hebt, en dan kapot weer ergens uit je auto gooien..

Ik voel zo dat de wil er wel is om dit punt neer te zetten.. maar ook zoveel angst.. Angst om inderdaad ertegenin te moeten gaan...
Mondeling, me niet om laten praten, gewoon schreeuwen, ze vertellen dat het over is.. mijn mond gebruiken om geluid te maken als het nodig is..
Maar ook lichamelijk.. Verzet bieden.. Niet vluchten in mezelf, maar vechte, fysiek.. Ik heb al vier jaar zelfverdediging gehad... Ik Weet hoe je een aanval af kan weren.. Hoe je iemand van je af kan gooien... Ik heb het allemaal gedaan... in een veilige situatie.. Het idee om het echt te moeten gaan doen werkt verlammend... Vandaar de andere 'fysieke' oplossingen zoals spuitbus ed..

Kan ik mn geest zover krijgen dat ik niet 'wegvlucht' in mezelf... De anderen willen op zich meewerken!! Alleen 'fysiek' verzetten vinden sommigen moeilijk.. Anderen zijn bang om omgepraat te worden...
Kunnen we het zo regelen dat de boosste en sterkste alters op dat moment kunnen helpen... Er is een deel dat gaat proberen om de kleintjes op te vangen dan.. Als die naarvoren piepen is het gebeurd natuurlijk.. En sja.. dat is jarenlang hun 'taak' geweest...

De angst is groot... de angst dat ze zullen komen, wat ze zullen willen en wat ze kunnen doen... daar blijven nachtmerries van..
Maar de andere angst, de angst voor wat wij gaan doen.. Om ons eigen plan uit te voeren, is ook sterk, en verdringt de eerste angst wat...
Het geeft ook een soort van.. kweetniet, adrealine...

Heb trouwens maandagavond alles aan mn schoonmoeder verteld.. Alles... ook over mn angsten, derde kerstdag enz... Ze reageerde superlief... Nu wil ik haar nooit meer zien en hele dagen bij haar zijn...
Ze moet me vasthouden, maar mag me niet zien...
Van me houden en me troosten, en me haatten en minachten...
Geliefd en vuil te gelijk, onwaardig, en gekoesterd...

Langzaam aan, soms, nu, steeds iets vaker, kan ik zien hoe briljant mn ouders waren.. Hoe mooi ze de schijnwereld om me heen gebouwd hebben, waarin zij de redders waren, en ik verdoemd.. Hoe ze er zelf voor zorgden dat dat beeld versterkt werd door andere mensen te laten bevestigen hoe slecht ik was, hoe zondig, dat het goed was wat zij deden... En als ik dat zie ineens.. Dat besef..
Dan wordt ik droevig om alles wat de kleintjes in mij mee hebben moeten maken. boos ook, om wat ze ze aangedaan hebben... Om wat ze mij aangedaan hebben, en hoe mooi zijn nu daar lekker verder kunnen, en hoe verrot ik er nu aan toe ben..
hoe kapot ze de kleintjes gemaakt hebben...

Dat is het vooral.. Ik zie bij de alters wat het gedaan heeft, alsof het andere mensen zijn die het meegemaakt hebben, die nu zo zijn... En dat maakt me kwaad! Woedend! Ik wil ze helpen, ze troostten.. Deze geterroriseerde man, de misbruikte kleine meisjes, mishandelde vrouwen.. allen met een vertekend zelfbeeld, weinig eigenwaarde, en een geloof in een wereld die zo anders is, zo bizar vergeleken met de waarheid... Een wereld waarin ouders god zijn...

Mijn god, waarom kan ik dit nu pas zien....
En het erge is... dat zij mij zijn....
Dat ik dus eigenlijk het geterroriseerde, misbruikte, mishandelde meisje ben... Bewust kapotgemaakt door mensen die lief hadden moeten hebben.. En het doet zo'n pijn...
voor het eerst zo'n enorme pijn...

hoe konden ze....

Ik moet gelukkig werken beide kerstdagen. Verder heb ik alle 'verplichtingen' die ik met mijn ouders altijd had afgezegd.. Geen kerstonbijt, en geen kerstdiner... het is vast ook egoistisch enzo :$ Mijn ouders vinden dat wel in ieder geval.. maar ik kan het gewoon niet meer hoor..
Ik wil gewoon alleen maar afstand van ze... Ze niet meer zien, ik kan ze gewoon echt neit meer zien... Zomaar ineens is daar die omschakeling gekomen.. Ik weet ook niet hoe het komt, en voel me er best rot en schuldig over. Nuja, ik zie ze eerste kerstdag nog bij oma. Daar wil ik wel graag heen. Oma is lief. Toevallig heb ik de liefste oma van de hele wereld :) daar bof ik mee.
Tweede kerstdag vieren we met zijn tweetjes waarschijnlijk. Nouja vieren, na het werken samen een filmpje kijken en eten.
En daarna...
Ik ben bang. Derde kerstdag wordt ik verwacht... Mn ouders bellen al twee weken, dat ik die vrij moet houden, dat ze af willen spreken... Ik weet wat ze willen, ik weet wat er van me verwacht wordt... Nouja ongeveer, de 'exacte' herinneringen van terplaatse ben ik kwijt... Maar ik kan het ook niet meer...
heb gezegd door de foon dat ik niet kan. Dat ik die dag niet kan, en dat ik het helemaal niet meer wil.. Maar daar had ik niets over te zeggen zeiden ze. Zij ook niet zeiden ze. Toch volgehouden dat ik niet kwam...
Ze komen me wel ophalen zeiden ze... Ik zag wel wanneer... Daar ben ik bang voor nu. Dat er ineens mensne voor de deur staan... En wat ik dan zal doen.. Ik weet wat ik moet doen.. Niet open doen, of hulp roepen/bellen.. maar.. maar ik ben gewoon bang.
Dat ik te laat door zal hebben wie het zijn, of dat ze wat van me willen... Dat ze me gewoon op straat aanspreken en mee loodsen.. Dat ik niet het lef heb om tegen te stribbelen... Of dat ik gewoon switch..

Sorrie, niet echt vrolijk. Het komt vast ook wel goed. :) Nog drie weken en dan is geheel december achter de rug... Van mij mogen ze m schrappen van de kalender. 3 feestdagen in een maand, het zou verboden moeten worden... Oud en nieuw vrees ik voor hetzeldfe drama :S
Derde kerstdag ga ik misschien voor de zekerheid maar proberen om ergens onder te duiken.. Maar ach, als ze willen vinden ze me toch wel. Of de dag daarna. Of daarna...
Oh, ik zou wat vrolijker doen. Nouja, we zien het ook wel. Ik ga gewoon een nieuw hoofd vragen voor kerst. Zodat ik eindelijk veilig ben, anoniem nooit meer herkend. Ja, dat lijkt me nou wel wat :)

Wij schrijven

Nou fijn, we schrijven tegenwoordig met meerderen op mn blog. Was vast al opgevallen. Ik wordt alleen soms niet zo blij van de verhalen die ik lees :S.
Omdat ik ze niet snap, omdat ze me bang maken, of omdat ik gewoon niet wil dat ze van mij zijn schijnbaar.

Soms is het echt vermoeiend om mn blog of het prikbord te checken en nieuwe berichtjes van jezelf te ontdekken... Altijd weer spannend wat er geschreven zal staan.. Vaak schrik ik of schaam ik me. Omdat ik dingen van mezelf deel waar ik me voor schaam, waar ik niets van wist, of omdat ik dingen aan anderen schrijf die ik lomp vind, of veel te hard en cru...
Vaak vind ik het ook vermoeiend omdat ik die eerstgeschreven mening dan eigenlijk vol moet houden, terwijl ik er zelf anders over denk. Kortom: best wel wat gebaal eigenlijk..
Op het prikbord prikt nu ook een DIS-ser waarvan elk deel dat schrijft ondertekend met zijn eigen naam... Ik weet nog niet wat ik daarvan vind.
het bevorderd de samenwerking volgens mij niet, maar is misschien wel minder verwarrend voor evt. lezers...
Ik weet neit of wij het zouden durven... Het is voor velen van ons een stuk makkelijker om je nog te kunnen verschuilen achter de groep... En wie van ons wat dan vind.. ach, daar zijn we zelf nog neit eens echt achter..

Nee ik vind het geef fijn idee om eeen naam onder berichtjes te zetten. Laat ze ons maar zien als een... Ik wil niet dat ze me open zien..

Nouja, iig. we schrijven met velen... Dat je het weet.

scared

Feel like i'm falling apart..
Seeing things I cannot face, feeling pain...
A knife, cutting me in pieces, ripping me up..
I feel the cold in the room, want to shiver but cannot move.
Pien is screaming inside.. And I cannot move. Standing there, looking at myself. Feeling the cold, the knife, but in an odd, distant way.

It is there, but it isnt.

I feel the eyes.. staring. Following every movement of the knife..
Following me. I'm standig there. Next to my dying self.
Not knowing what to do.. Just standing there...

They walk right through me, doing their things... It burns.. I feel it. I can smell it. I feel what's happening, but cannot know it..
No one can...

Pien has gone silent... she does not move anymore.. they don't care
As long as her body is still there...
They'll wake her up when they need here...

bedreigd in volle veiligheid

Soms haat ik mensen ineens echt... Zo stom... Een gevoel van binnenuit dat ik niet goed kan plaatsen. Soort van toch opkomen voor mezelf?

Drukke dag gehad vandaag. De verjaardag van oma was wel okee. Druk, maar okee. Spannend, maar wel doorgekomen. Alhoewel het op het einde eigenlijk al teveel was. Toen moest ik meteen door sinterklaas vieren met meiden van trainen.
Op zich leuk. Ik zou later komen, dat was geen probleem.
Maar vanaf dat ik binnenkwam voelde de sfeer gewoon.. niet geod? Iedereen was wel vrolijk hoor, en het was gezellig, maar een van mn trainsters 'domineerde?' de stemming gewoon een beetje. Te aanwezig, te .. nouja, niet alleen druk, maar ik vond ook dat ze door haar doen en laten (zogenaamd boos of teleurgesteld, dat viel me op, ze 'mokte' veel om grapjes aan haar adres, of als ze niet als eerste de aandacht kreeg of haar zin kreeg...) een soort van manipuleerde...
Ik voelde me in ieder geval erg bedreigd kan ik nu zeggen. Tijdens het kadootjes doen enzo ging het wel. Kon focussen op gedichtjes enz enz.
Daarna trok ze echter zo de aandacht naar zich toe. Er gingen foto's gemaakt worden, zomaar in het wilde weg, en daar voelde ik me gewoon niet goed genoeg voor. Bovendien moest ik ook wel plassen, mooi twee in een dacht ik.
Maar bij de kamerdeur werd ik dus 'ineens' vastgegrepen door haar en 'moest' ik op de foto. Ik was flauw, blablabla, nouja, een groep meiden heb je snel gek, dus dan hangt er al snel een man of 10 om je heen... Ik kreeg het zo benauwd, zo paniek.. Moest huilen, wilde gewoon weg... dat ze me liet gaan. Ik wilde niet op de foto..
Daarna weet ik het niet zo goed meer... Ik zat op de wc en hoorde muziek van de uitvoering. Waren ze die gaan kijken van dvd...
Jongens, snappen ze dan niet dat dat voor mij niet leuk is? Ik kon niet meedoen, sta er niet op enz enz. Eigenlijk wilde ik vanaf het moment bij de deur gewoon naar huis.. moe en wanhopig...
Maar had afgesproken dat twee meisjes mee konden rijden en wilde niet meteen hun avond bederven. Uiteindelijk heb ik aan durven geven (toen ze naar het zoveelste nummer wilde zappen) dat ik naar huis wilde omdat ik morgen moest werken. Nog eeeeen nummer dan.. Gelukkig waren de meisjes die met mij mee moesten het met me eens, ze wilden eigenlijk ook wel weg. Dat was fijn!
Sterker nog, er vroeg nog een meisje dat eigenlijk met die trainster mee ozu rijden of ze met mij mee mocht omdat ze ook gewoon weg wilde... In de auto hoorde ik dat zij ook geen izn hadden om die dvd te bekijken en haar ook te druk vonden..
Dat was wel fijn, toen ging het wel weer een beetje...

Ik weet niet wat me nu zo frustreert, waarom ik het opschrijf. Het klinkt nu namelijk zo zinloos. Misschien omdat ik hoop dat ik het zo van me afschrijf. mijn voornemen is echt om weer wat meer (nogmeer) vna me af te gaan schrijven... me leeg t schrijven...
Nu ga ik naar bed.
Ben in ieder geval blij dat ik nu weet hoe het komt dat ik ineens zo instortte: ik voelde me gewoon hartstikke onveilig en alleen.. Soortevan bedreigd zelfs... Opgesloten en eenzaam, maar verplicht om blij te doen.
Nu ben ik lekker thusi en ga ik slapen.
Morgen nog een keer sinterklaas vieren.. Met de hele familie.. Dan ben ik er ein-de-lijk vanaf... wat een gedoe...

Inspanning en ontspanning

Wat vliegen de weken toch laatste tijd. Komt denk ik ook doordat ik zo weinig doe... Dan is een dag wel lang om door te komen, maar er zijn maar weinig dagen met veel verplichtingen om tegenop te kijken.
'vroegah' tijdje terug dus, was ik standaard op zondag al sacherijnig. Zondat betekende het einde van het weekend, betekende bijna maandag, betekende weer 'moeten'... Veel moeten!
Nu rommel ik de zondag lekker door zonder het gevoel te hebben per se te rustig te moeten doen omdat het de dag daarna weer maandag is. Zonder te wensen dat de tijd nooit verder zou gaan...
En smaandags hetzelfde! dinsdags gaat het ook nog prima, woensdag krijg ik het te pakken... De wetenschap dat ik bijna stage moet lopen, het goed moet doen, enz.
maar door het idee dat het maar 1 dagje is, en daarna weer weekend kom ik die ook door. Donderdagochtend is rampenplan, donderdagmiddag vliegt, en dan is het alweer weekend.... Zo is de week eigenlijk zo om... Zo bizar..

Ook om te zien hoe weinig ik nu doe in verhouding met 'vroegah' van 5 dagen in de week naar school naar 2 dagdelen en een dagje stage. Van 5 uur trainen en 5 uur lesgeven naar 3 uurtjes trainen. van een keer in de week maatschappelijk werk naar twee dagdelen therapie...
Een 'ding' op een dag is meer dan genoeg, en thuis werken aan school gaat helemaal bijna niet...
Zo frustrerend, omdat ik weet dat ik het kon. Het kan. Ik kan doorgaan, doorgaan en doorgaan. maar nu schijnbaar ff niet... Nu kan ik vaak niet eens Een dagdeel naar school. Of de afwas doen nadat ik gekookt heb... (probeer ik wel elke dag te doen)
school en trainen op een dag kost zoveel moeite, laat staat dat er dan ook nog therapie bijzit, dan moet ik iets afzeggen.. Echt bejaard...
En het erge is dat ik er steeds meer aan ga wennen en naar ga gedragen... Ik houd er rekening mee... Nee dat kan ik niet, dat moet ik niet doen zo...
Anderen kijken me aan of ik gek ben (mn vader: ja, denk je dat ik sochtends zin heb ofzo)of erger, lui... En ik weet gewoon nog niet wat ik er zelf van vind.
Is dit nu lui, toegeven aan een behoefte aan rust die niet nodig is, of is dit zelfzorg.. Aanstellerij, of eindelijk geziene nood... Overbodig, of broodnodig?

Ik vind het zo moeilijk. Meestal vind ik het aanstellerij. Zeker omdat ik weet dat ik het makkelijk kan. Makkelijk. Maar als ik dan na een dagdeeltje al weer uitgeput ben... Dan weet ik dat ik het niet zo makkelijk meer kan. als ik dan toch mn 'dagje' afmaak dat zoveel lichter is dan vroeger ben ik trots omdat ik doorgezet heb.
Dat gaat toch nergens over!!!

Grrr...
Nee, ik vind evenwicht tussen inspanning en ontspanning een heel prachtig doel...
(roept meteen alleen de vraag op is er bij mij dan wel ontspanning als ik niet de door mij 'opgedragen' inspanning doe? nee, dan ben ik eignelijk de hele dag bezig om niet TE ingespannen te zijn... Is er wel eens ontspanning?
Ja, als het 'echt' mag. Als ik officieel vrij ben. En ik dan niets anders hoef te doen. En al mn school klaar is, al mn vrienden gelukkig zijn, en het huis blinkt en vol staat met zelfgemaakte lekkere dingen. Dan ben ik compleet ontspannen...
Anders blijft het schuldgevoel, en de alertheid op straf aanstaan.
Ingespannen dus.

Hmm moeilijk hooor

Pleegmamma en harry potter

Afgelopen tijd wel heel veel geschreven, maar 'los'. Zelfs geschreven voor therapie.. Ja, voorgelezen uit eigen werk :S

Ik merk dat het me helpt dingen helderder te krijgen, meer overzicht. Soms ook even opluchting in alle chaos. En toch kom ik er vaak niet toe... Stom eigenlijk..

Kom net terug van Harry Potter met mn pleegmamma. Film viel een beetje tegen, maar t avondje samen was fantastisch... Ik kan het gewoon nog steeds niet goed bevatten, ze is zo lief... En dan snap ik gewoon niet waarom... Ze meent het zo allemaal..
Wilde eerst niet gaan, bang dat ze de afspraak gemaakt had omdat ze me zielig vond ofzo... Ook omdat ie een keer verzet moest worden... Had nog bijna af gesmst (ja zo laf ben ik dan ook wel weer... )
Stom, hoe lang ken ik haar nou.... Toch zat ik t eerste kwartier in de auto echt ff peentjes te zweten, zeker wetend dat dit een medelijden-klusje was, dat ze me binnen vijf minuten zat zou zijn. Hihi, je had me op de terugweg moeten zien.
Kletsend, honderd uit over van alles en nog wat. Van mp3 speler tot vibrator :)

Zo bijzonder dat dat kan. dat zij dat kan. Gewoon, door als we ergens heen lopen mn arm te pakken. Door in het begin van de film ineens 'over mn bol te aaien'.
Ik weet niet, merkte gewoon op dat ze heel veel van dit soort 'aanrakinkjes' heeft. Even een hand vastpakken, even me naar zich toetrekken... En ik merk ook dat ik t fijn vind. Er stiekum even van geniet. En... Dat ik het over begin te nemen ;) Dat ik Haar soms zomaar even aanraak. Om niets, uit het niets. Gewoon, omdat het zo gezellig is, of omdat de film zo zielig of juist spannend is...

Ja, het is bijzonder om dit soort dingen nu ook steeds bewuster mee te kunnen maken. Dat de spanning van 'het fout doen' uiteindelijk afgezakt is.. Dat ik Kan vertrouwen op haar. Dat durf.

Okee, ik weet dat het nu een soort van klinkt als een afspraakje ofzo ;) maar een moederfiguur is ZO belangrijk geweest voor me, altijd.
En ik weet dat ze misschien meer een vriendin is dan eeen mamma, dat ze eigen kindjes heeft, maar toch. Voor mij zal ze altijd mn pleegmamma zijn en blijven.
Omdat ik bij haar kan Zijn. Mag zijn. Omdat zij er was en nog steeds is.

Zo amen. Nu huil ik en ga naar bed ;)