En zo gaan we verder

Pff. Ondanks alles hebben we geprobeerd er een feestdagje van te maken. We zijn gaan lunchen bji ons favo zaakje, 'smiddags gaan shoppen met als doel geld uitgeven aan onzinnige dingen, en hebben onszelf vanavond verwend met een favoriete 'allemaal kleine dingen' maaltijd en ijs. Als afleiding. Misschien nog wel meer voor Tikker dan voor mij. Dus. De dag goed doorgekomen.
Sera is ook thuis. Ik voel niet, ik denk niet, ik ga door. Voor hen.
Ze gaan kapot als ik instort. Alleen als er niemand in de buurt is ga ik weer op uit. Ik probeer bezig te blijven als en mensen om me heen te houden. Want in mn eentje ga ik liggen in mn coconnetje. Sera en Tikker zijn lief voor me. Mn vriendinnetjes zijn lief voor me. Zelfs de poezen zijn lief voor me en knuffelen zodra ik alleen ben mn handen van mn lijf af. Ik probeer ook lief te doen. Het leuk te houden, en alles weg te duwen.
Morgen werken, nu maar weer naar bed. Slapen is fijn. Dan gaat de tijd vanzelf.

erg slecht

slecht. peutje vind t toch ineens geen goed idee om 1daagse te gaan doen. zolang ik mijn veiligheid niet kan waarborgen niet. En aangezien ik zelf niet stabiel ben en het dus veel boven gaat halen is dat toch niet zo okee. En omdat ik vind dat de situatie met mijn ouders enzo nu veilig genoeg is (zij vind van niet) en daar verder niets meer aan wil veranderen is dat ook niet okee.
Ze denkt dat ze dat daar ook zeggen bij de intake. Komt ze nu mee... Dat vind ik dus heel erg, want ik heb haar zoooo vaak direct gevraagd of het wel een goed idee was enzo. Niet dus.
Verder vind ze dat ik meer aan mijn eigen veiligheid moet gaan werken zodat mijn ouders niet meer toch de meerdere zijn als het erop aankomt. Dat kan en wil ik niet. Zoals het nu is ben ik onwijs veilig voor mn gevoel, maar ik ga niet koste wat kost mn veiligheid beschermen..

Kortom, ik kies er dus zelf voor om 'onveilig' te blijven leven, en kies dan dus ook voor de consequenties die daarbij horen. Dat is dus dat ik dan dus eigenlijk niet geholpen kan worden. Ik kies er dus voor om zo te blijven.. zo verder te moeten.
Maar die keuze kan ik niet aan.
Ik kan gewoon niet kiezen voor iets wat de badn met mn ouders misschien nog verder beschadigd of daarmee in verband houd... Maar ik kan ook absoluut niet leven met de zogenoemde consequenties. Ik kies er echt niet voor om zo te zijn... Maar dus wel eigenlijk.. want anders moet ik dus iets doen zodat mn ouders mij geen kwaad meer kunnen doen als ze zouden willen. Dat kan ik neit...
Dus eigeniljk zie ik maar een oplossing.. Weetje, ik ben wel vaker suicidaal als ik hopenloos ben.. maar nu.. nu zit ik er gewoon heel 'rustig' over na te denken.. omdat het gewoon dus het enige is dat overblijft...
Verder is er geen hoop... Ik kies er zelf voor... en die keuze kan ik niet aan...

Hoe het was

Hoe het was...
De afdeling was helemaal leeg, dat was wel fijn, veilig.. niet allemaal kijkende mensen, niemand die me kon herkennen.. De vrouw die ons begeleidde was aardig, erg aardig. Wat ouder, vriendelijk, en Tikker mocht gewoon mee, zonder problemen enzo. Dat was ook fijn.

Dus op zich heel okee. Ze liet de afdeling even zien, we zochten een gesprekskamer op, en ze ging allemaal uitleg geven over de verschillende groepen enzo. Heb niet zoveel gezegd in het begin enzo. laten vertellen. klonk wel duidelijk, alleen het ging vooral over de driedaagse behandeling.. maar die wil ik niet... En die was dus heel erg gericht op 'structuur leren aanbrengen in je dagen enzo'. Tsja, dat is niet echt waar ik aan wilde gaan werken.
Maar de eendaagse blijkt dus wel heel pittig te zijn... En toen ik vertelde dat ik DIS had keek ze wel even moeilijk... Ik ben dus heel bang dat ik er niet voor in aanmkerking kom.. Voelde me sowieso wel heel stom dat ik ff zou vertellen welke behandeling ik moest hebben enzo.. alsof het een school is die je zelf uitzoekt...
Dus wat dat betreft was het moeilijk...
Moeilijk om niet meteen heel negatief te gaan denken en voelen enzo.. het op te geven allemaal... Stiekum heb ik dat gevoel dus nog wel een beetje...
Maar ik wil het eigenlijk wel gewoon gaan proberen. Wat ik hoorde over de eendaagse klonk goed. Heftig, erg moeilijk en pittig, maar goed. Datgene waar ik op zich aan wil gaan werken..
Dus.. kijken of ik intake durf te gaan doen.. daar zie ik heel erg tegenop, bang als ik ben om te horen dat ze me niet willen daar blablabla.

Ohw, enop het einde moest ik een formulier invullen met mn gegevens.. voor haar om haar uren te declareren.. dat was naaaaaaaaaar. ben zo bang dat het uitlekt.. dat het bij mn ouders komt, of ergens anders waar het niet hoort.. probeer er maar niet aan te denken,maar het blijft er zitten.. onderbewust.. :S

maar goed, overleefd dus, en op zich wil ik het denk ik wel gaan wagen... eng...

neem me mee

Getsedemme. Zag t niezo zitten vnog. Tikker zei dat ik thuis mocht blijven, kon blijven. Ik wilde echt niets liever... Wegkruipen en de wereld lekker laten gaan... Ontwijken en niet zijn.
Moet toch naar school... Moet wel. Kan niet dingen blijven missen.. Kan gewoon niet.. MIs morgen ook al lessen omdat ik naar gesprek moet. Alweer dingen missen..
Kwam op school, fase 3, gaan we 2 uur lang hardlopen.. *pling*
Nu zit ik geloof ik wel tegen fase 4 aan.. :S Beroerd..
Maar ik probeer mezelf gewoon zo lang mogelijk af te leiden.. Dan is de dag vast om voor ik het doorheb. TOch?

Wil iemand me hier weg komen halen? me meenemen naar een warm en veilig plekje, waar ik mag zijn, waar ik kan zijn. Me weg laten kruipen en de wereld stilzetten. Net zolang tot ik het weer aankan allemaal. Want ik weet niet of ik het nu kan.
Ja, ik kan het denk ik nog wel, gewoon doorgaan of er niets aan de hand is. Het idee dat ik morgen bijna niet naar school hoef helpt wel. Het idee van gesprek niet...

Waarom ben ik hier zo alleen.. Waarom hebben ze hier geen wegkruipplekjes? Ik ga..

Kuikentjes :D

Mijn leuke, melige lieve schoolgenootje stuurde dit --> *KLIK* door... Omdat ze weet dat ik dit nog heeeeel graag op eens wil uitvoeren.
Mijn dag is weer stukken beter.

Dus nu allemaal kijken en genieten :D

avnaoergnagn!

Wat een onwijs godsgruwelijke klotedag. Ja. En als je dan bedenkt dat ik pas zo'n half uur wakker ben.. :S
Ik voel me gewoon naarrrrrrr!!! En dat terwijl Poezje hier echt heeeel erg haar best doet om mji weer vrolijk te vrijen. Iets wat normaal heel goed lukt...
Ik zou nu stage moeten lopen. NOt dus... Vanmiddag mischien...
Tikker heeft gevraagd nog even wat boodschapjes te gaan doen, ik ga het zo proberen.

wwwwwwwwwweeeeeeeeeeeeenvoa;ngoaenanhboahngjon!!!
Zo!
En mn fiets is ook nog kapot! grrrrr. Dus...

Zonnestralen

Af en toe he, af en toe is impulsiviteit best okee!! :D
Zoals vrijdag, toen ik spontaan in de trein sprong om met Anna een terrasje te gaan pakken!! Onderweg dacht ik nog, waar ben ik aan begonnen, maar ik heb echt Geen Spijt gehad..
Echt zo'n supertoffe middag gehad. Vol met gelach, serieus gepraat en weer gelach. Echt helemaal waar ik aan toe was... Ik voelde me echt zo okee bij haar, zo helemaal okee dat ik de hele dag echt een stralend hum gehad heb.
Waarschuwing: de mensen van de Swirl op CS kunnen daar wat moeite mee hebben... Ik zat me ook net te bedenken dat we op moeten passen omdat we anders helemaal nergens meer welkom zijn op centraal... Het cafe hebben we natuurlijk vorige keer al laten weten wie we zijn, en nu dus ook de swirl.. Hmmm... :D

Alleen de bus op de terugweg was naar... Vergeten dat het stapavond was, en dat bepaalde mensen aantrekt in de bus... Dus ik heb daar een halfuur lang steeds kleiner en onzichtbaarder geprobeerd te worden... Uiteindelijk natuurlijk niets aan het handje, maar ja, dat weet je van tevoren niet ;)

En nu, nu moet ik zo werken,en dan hoop ik weer op een middag vol zon, net als gister. Zodat ik mijn zonnige humeur nog even kan houden.
Ja gister was dus ook zeer okee. AlWeer met vrienden gegeten.
En ja, ook al Weer salade.. Maar het is ook echt salade weer...
Deze keer de variant: geitenkaas, appel, pijnboompitjes, walnootjes en honing-citroendressint.
AANRADER!!!

okee dan!

Tentamen gister was echt een doosje eieren (een eitje is niet genoeg). Ik was klaar voordat ik het wist, ruim voldoende, serieus prettig!
Ik flipte alleen compleet toen ik bji de bushalte kwam en mn fietsslot niet meer openging... Daarrrr kan ik dus niet tegen...half jankend naar huis gelopen, meteen bed in gekropen! Na een uurtje kwam Sera thuis om even wat spullen te halen. Zij heeft me er geweldig bovenop geholpen. Soms is de vrolijke bui van een ander genoeg om je zelf ook weer te laten lachen. Dit werkte iig op en top. Dus tegen de tijd dat we samen naar de kliniek vertrokken (zij to stay, ik voor mn therapie) was ik weer terug in fase 1... JOE GO SERA!!!

Therapie ging goed. Aangegeven hoe moeilijk het is dat ik niet goed aan haar kan zien wat ze van me vind.. Dat die onzekerheid veel angst brengt. Dat vond ik ook heeel eng om te zeggen, maar ze pakte het wel aardig op. Dat stommmme crisisplan is veeel minder prominent aan bod geweest, we hebben het eerst een flinke tijd over andere dingen gehad. Fijn!
En ja, ze kwam zelf meteen terug op wat ik verteld had... dat dat okee was, en dat we daarmee langzaam aan het werk zullen gaan.. :S Nouja, t voelde gewoon goed!!!

Nu heb ik strakkies weer tentamens. En ik heb voor eentje zelfs gestudeerd. Jaja. Nu ik dat niet van mezelf 'verwacht' omdat ik deze tentamens eigenlijk over zou slaan, is de druk een stuk minder groot en wordt studeren best weer okee... Dus wie weet.. ;)

Mood momenteel: fase 1!!! :D (dit ga ik regelmatig meten (en dus maar neerzetten denk ik) ik moet oefenen in mn fases herkennen)

En it's over....

Nientje lacht, Nientje huilt. Zo is het nu ongeveer... Alleen kan ik nu wel janken.. Waarom? Chill weekend gehad, nog steeds allemaal goeie vooruitzichten.. ???
Zit nu klaar voor een tentamen. Heb gister zelfs nog gestudeerd, wat meer was dan ik van tevoren had gedacht dus...
Waar komt dit doodse gevoel dan vandaan...? Kheb gister (en eergister) zelfs keurig mn medc in genomen.. Iets wat er nog wel eens errug bij inschiet.

Nu strakjes naar school, nog even voorbereiden en dan tentamentje doen... Dan naar huis.. En vmiddag therapie.. Mja.. Ook niet echt zin in. Zeg maar gerust geen zin in... *wanna run away*.
Moet er ook nog mijn huiswerk voor maken.. ergens tussen mn tentamen en de therapie zelf dus.. Eigen schuld, dikke bult, had ik het maar eerder moeten doen.. Maar ja, Nina stelt uit, en uit, en uit..

Grrrrrr.. Ik was zo vrolijk!!! Okee, ik deed zo vrolijk en ging daar aardig in mee... Feitelijkl was ik nogal hyper.. Hyper.. ai, is dat niet een kenmerk van schaal 4 bij mij... Hmmz...
Nee, dan was ik gewoon vrolijk of deed ik vrolijk. Dan zit ik lekker nog ergens in schaal 1 tot 3.
naopiaognaeropgnaerpgnaergp. WIL NIET MEER! grrr
wil terug naar mn bedje toe (ja, daar ben ik pas sinds 8 uur uit, Nee, ik lag er niet achterlijk laat in.) Doorzetten maar gewoon... blijven gaan.... Ik kan toch wel wat.?!

onzin

Dus ;). Na een gezellie avondje schoonouders zit ik hier nu. Net onze vakantie vastgelegd, vrij genomen van mn werk enzo. Beetje dingen aan het regelen rond mn verjaardag die er binnenkort ook weer eens aan zit te komen..
Allemaal wel leuke dingen.

En toch heb ik de neiging om hier van me af te schrijven. Waar het aan ligt? Gen idee. Wat me dwarszit? ik weet het niet. Ik denk dat ik maar weer eens ga kleuren ;) Misschien helpt dat!
Zodra ik weer wat zinnigs te melden heb zal ik het posten.

Rust

Pfff.. spannend dagje hoor... Nog steeds een beetje (okee, beetje boel) paranoia door gister... Beetje in de war ook enzo.
En toen had ik vandaag instructiedag over hoe volgend jaar eruit gaat zien.. Het 'afstudeerjaar', alleen voor mij dus niet.. En dat moets ik gaan vertellen. Werd op zich wel goed op gereageerd, de docenten aan wie ik toestemming vroeg om hun gedeelte een jaar uit te stellen keurden het goed envonden het zelfs wel verstandig...

Opluchting.. Dus nu weet ik ongeveer wat ik Wel moet doen volgend jaar... en dat valt me toch zooo reusachtig mee... Ik heb zo'nrustig rooster volgend jaar.. Bijna alleen maar (nouja, volgens mij alleen maar) theorie, zelfmaak enorme opdrachten.. Dus eigenlijk kan ik het hele jaar thuis in mijn eigen tempo werken..
En ik heb de kans om wat dingen van vorige jaren in te halen.. Pff.. er valt echt een blok van mn rug... Ik schaam me nog wel eenbeetje, maar ben wel onwijs opgelucht.. 10 kilo lichter zegmaar..
En niets meer wat me nog in de weg staat om dagbehandeling te gaan doen... Nu kan het geowon....

Wowie... Belangrijke beslissing (nouja,de beslissing was er al wel, maaar nu heb ik het echt gemeld, doorgezet zegmaar), maar t voelt wel okee... Rust.. Eindelijk!!!

Dus...

Dus... nu ga ik volgende week een afspraak maken voor een orientatiegesprek bij de dagbehandeling... Spannend!!... (okee doodeng).Ik wil het toch maar gaan proberen, alhoewel ik nog steeds bang ben dat ik daar niet thuishoor en me aanstel enzo... Mn omgeving reageert wel goed op het idee, maar omdat ik er zelf mee ben komen aanzetten ben ik bang dat het 'overbodig' is... Maar daar zou ik in dat orientatie gesprek dan wel achter moeten komen denk ik... Hoop ik.. Nouja, eigenlijk hoop ik het niet, want dan zit ik daar mooi voor lul.. Wat als ik moet vertellen waarom ik daar zit? Wat als ze me niet geloven... Of me een aansteller vinden...

Vanmiddag ook de formulieren voor een Wajong in zitten vullen.. Heeft iemand daar ervaring mee? Want is een psycholoog/psychiater een 'behandelend specialist'? Nouja, kvond t iig erg confronterend... en ingewikkeld.. Bel ik met mn stomme kop nog maatschappelijk werk op ook, omdat peutje gezed had dat ze er daar meer van wisten. Not... *bloos*
Nouja, uiteindelijk het grootste gedeelte van de papiertroep ingevuld, en nog steeds niemand die em kan vertellen of ik er nou voor in aanmerking kom of niet.. :S Fraai.

nja, en vandaag in therapie, na dik twee jaar, heb ik eindelijk verteld.. Wat ze nog neit wist.. Wat ik nooit iemand verteld heb... Ik schaamde me dood.. en ik was zo bang dat ze me niet zou geloven, dat ze me stom zou vinden, t mn eigen schuld zou vinden.. Wat dat het ook?.. Ach, dan deed ik nog wat nuttigs... Nu doodeng, k durf ook eigenlijk nie meer terug maandag... Zo eng om dit verteld te hebben... :S Bang voor de gevolgend.. Alhoewel ik Weet dat het daar veilig is.. Dat ik haar kan vertrouwen... Zou ze me al haten? Ik zou het eigenlijk nu willen weten.. checken..
Heb vanochtend wel gevraagd of ze me geloofde... T antwoord daarop is altijd zo vaag... Zo politiek correct. Ja, ik zit hier en ga er vanuit dat wat jij mij verteld jou waarheid is... En ik ben er om je daarbij te helpen... Ja.. Mijn waarheid.. Dat kunnen dus ook hersenspinsels zijn...
Ik wil niet dat ze zegt dat het zeker weten waar is, ik wil dat ze zegt dat ze me gelooft... Dat als er nu terplekke iemand binnen komt lopen die het tegendeel beweert, dat ze mij dan gelooft... en niet 'mijn waarheid..'
Is dat stom?
maar als ik dat zeg levert dat een hele discussie (lees preek) op, over dat ze toch echt niet kan garanderen dat het gebeurd is blablabla. Dat vraag ik ook niet. Ik vraag of ze me gelooft... Of dat ze twijfelt aan mn verhaal.. Daar ben i zoooo bang voor...

Dus.. Nu zie ik overal mensen die me langer aankijken dan normaal, die weten dat ik gepraat heb. Overal hangen geheime microfoontjes, camera's... Ik weet zeker dat ze t al weten.. dat ze me komen halen... Me komen straffen.. Op wat ik gedaan heb staat de doodstraf... :S Praten mag niet.... Help..
Maar ik ben niet meer alleen... Denk ik... Als ze me gelooft... Zou ze me geloven..

Winner!!!

Beste opmerking van deze week:

Ik, mn leraar turnen en wat studenten in de kantine. Een van de domste grietjes vraagt opeens: Goh, wat heb jij nou met je arm gedaan? en gaat zitten staren.
Leraar tegen haar: Ik zal het wel voor je vragen hoor:
Leraar tegen mij (met big grijnz): Is het mislukt?

*gekraak van mijn hersens, van ieders hersens*
Leraar: Ja, ik zag het je denken, dus ik dacht, ik vraag het wel hardop voor je. Ze bijt niet.
Bedoelt ie: Is je zelfmoordpoging mislukt.. Met een grijnz erbij... Haar een beetej voor gek zettend... :D

Leuk! Ik hou van zwarte humor!!!!

Dus.. volgende keer als er iemand naar mn armen staart zeg ik:
Schrik maar niet hoor, t is niet gelukt!!!! :P:P:P

*LOL*

Ze kwam...

Uiteindelijk dus eerlijk geweest. Toch.
Ze kwam, het ging over koetjes, kalfjes en voetbal, en toen ineens over oppassen.
Ik heb gezegd, hoeveel zeer het deed, dat DIS voor mij mijn leven is. Ik heb veel gezegd... heel veel.. En ze luisterde. Als altijd. En begreep. Het voelde als vanouds, ik voelde me alsof ik mezelf verraadde, zo eerlijk zijn terwijl ik net zo gekwetst was.
Uit wat zij terug zei en vroeg merkte ik dat het wel okee was. Dat ze het nu pas echt ging begrijpen. Dat het niet 'over' was toen ik uithuis ging, en helemaal goed toen ik medicatie kreeg.
Dat dagbehandeling ook niet de laatste stap is naar 'goed', maar dat ik DIT ben, en dat ze het daarmee zal moeten doen.
Ze vond het moeilijk om te accepteren zei ze, omdat ze dat niet wilde, voor mij. Niet had willen accepteren dat het dus schijnbaar zo 'ernstig' was, langdurig, heftig blablabla.
Dat ik niet volgend jaar het normale, gezonde meisje zou zijn wat ze me zo gunde.

Ik denk dat we allebei veel aan het gesprek gehad hebben. Ik ben in ieder geval blij dat ze gekomen is. Echt blij. Ik zit wel met tranen in mn ogen, maar dat is van allerlei emoties door elkaar. Opluchting ook, schaamte om wat ik verteld heb... Pijn over het oppassen, maar ook geluk doordat ze me niet kwijtwil. En ik haar niet. Ik was zo bang dat ik dr kwijt was...

Kweet niet hoe het nu verder gaat. Hoe het verder moet. Ik laat het contact even van haar kant afkomen denk ik. Ik zie het wel. Ik ben blij dat ik de kans genomen heb mezelf uit te leggen, te zeggen wat ik vond. EN eng. Doodeng..

Nu ga ik ff lekker op mn bankbedje liggen. Even uit, even alle spanning eruit laten.
ja. Daarna huiswerk voor therapie. Nog zo'n fijn, makkelijk iets ;)

twijfel

Zit heel erg te twijfelen over woensdag... Ik vind het echt niet tof om aan de kant geschoven te zijn, en heb helemaal geen zin om me te laten kennen met haar erbij. Bang dat ik ga grienen ofzo, dat wil ik niet. Ze hoeven niet te weten hoe gruwelijk kwetsend dit is... Dat mag ze niet weten.
Ik wil niet meer zwak zijn. Begrijpend.. (en boos.... toch wel geloof ik ja..)
Dus afzeggen en mezelf het verdriet besparen ik hoef geen troostbezoek, of me niet laten kennen en gewoon stoer en onverschillig verdergaan. Wat maakt mij het ook uit, alsof zij het belangrijkste in mijn wereld is (ja!).

Heb gisteraaf nog wel meteen pleegmamma gebeld. Die snapte het probleem niet helemaal. Waarom zou ze een nieuwe oppas zoeken? En zorgen maken? waarover. Ja, ze maakte zich wel regelmatig zorgen over de oppas zelf. Over haar pleegkindje, over mji... *lief*

Nouja, ik zie het wel, nu ff eten.

over

Ik heb haar gebeld. In een dappere bui, omdat ik niet meer tegen de twijfel kon heb ik gebeld.
Ze wil toch graag een andere oppas. Tuurlijk. Ik snap het wel. Ik zat hierop te wachten. Heb het altijd gezegd. Zij was degene die wel in mij geloofde, die WIST hoe ik in elkaar zat... Ik heb het van het begin af aan eerlijk gezegd... En nu. Nu na de crisis twee maanden geleden, wil ze toch liever een nieuwe oppas. Teveel risico. Ja. Dat ben ik. Risico. Wie wil mij nou wel voor belangrijke dingen. Ik ben Onbetrouwbaar. Kan zomaar ineens afzeggen. Dat zeggen ze op school.
En daar hebben ze gelijk in. Maar een risico voor kinderen... Nee, dat ben ik nog nooit geweest..
Het doet pijn, zo ontzettend veel pijn. Dat de persoon die je er altijd eerlijk over verteld hebt, van het begin af aan. Die wist van de crisissen die je had, van je gedachtes... Dat die persoon, nu ineens toch besluit dat ik het niet kan. Niet goed genoeg ben.

Ik baal ervan. Baal ervan dat ik altijd dingen verpest, dat ik het verpest heb. Ik had gewoon niet moeten zeggen wat er gebeurd is allemaal, ik had nooit moeten gaan praten. Dan hadden ze Haar niet gebeld tijdens de crisis, dan had ze nu geen andere oppas gezocht. Eerlijkheid en overlevingsdrang is niet handig in deze wereld. Overlevingsdrang bezorgt je Dis, en eerlijkheid zorgt dan dat je door de hele maatschappij afgedankt wordt.

Door mijn klasgenootjes, omdat ik niet altijd alles kan, op het laatste moment af kan zeggen omdat het niet goed gaat, dus onbetrouwbaar ben. Door de leraren, omdat ik 'gek' ben, niet voorspelbaar, anders. Door vreemden, omdat ik wazig kan kijken, ineens kan gaan huppelen op straat of huilend rondlopen. Door iedereen die me met korte mouwen ziet.
Ik dacht, geloofde dat ik bij mijn vrienden wel mijzelf kon zijn. Ons kon zijn. In mijn goede, en mijn slechte momenten. En ging daar meer naar leven. Liet ze meer zien van mij. Van mijn goede, en van mijn slechte kanten. Leerde daardoor ook beter mijn eigen kunnen kennen, mezelf en mijn grenzen een beetje te respecteren. Ik durfde ze erin te gaan vertrouwen.
God wat dom. Wat ontzettend dom.

Afgekeurt en uitgekotst nu dus door iedereen. En ik kan ze er gewoon niet eens ongelijk in geven. Wat ben ik nou, ik maak ook overal een zooitje van. Onbetrouwbaar, gek, labiel. Dat zijn de woorden die mij sieren. Mijn ouders zeiden het vroeger al. Let maar niet op haar, ze is wat labiel. Ben ik dan echt de gek?

O wat doet dit zeer. Pijn om te merken dat degene tegen wie je probeerde eerlijk te zijn, met angst, waarvan je dacht dat je geaccepteerd werd zoals je was.. Dat ze je kende zoals je bent... Je goed genoeg vind zoals je was. Ja, dat is misschien de juiste omschrijving. Iemand voor wie ik wel goed genoeg was, die me niet minachte om hoe ik deed enzo. Maar goed, nu dus niet meer.

Woensdag komt ze langs. Maar ik denk dat ik nog maar afzeg. Ik wil geen troostbezoek. Zo van ach wat zielig, en ik voel me verplicht, ik heb dr al gedumpt. Dankjewel.
Troost niet nodig. Steun, zo af en toe. Liefst tijdens een crisis, dan red ik het namelijk niet alleen.
Maar nu weet ik dat ik Vooral tijdens een crisis geen steun mag zoeken. Eigenlijk helemaal geen steun kan zoeken. Eerlijk zijn, zwak zijn is niet slim. Zwak zijn is niet goed genoeg.

Vanaf nu ga ik denk ik sterk zijn.
En mijn pleegmamma bellen om te vragen of zij soms ook een andere oppas wil. Ja, je weet maar nooit...