blogger gekloot

heej... op een of andere manier mis ik hier een logje (gepeuter), en staan mn andere in de verkeerde volgorde...
Dus... Ik was het niet...
Maar vervelend is het wel!

Nee

Nee, ik weet nog steeds de helft van vorige therapie niet.
Nee, ik heb het maandag niet in de groep gegooid, en
Nee, ik heb nog geen betere oplossing dan gewoon niet gaan.

Dus.

Ik denk ik zeg het even.

Ode aan Nina

Whaaaaaaaaa... Net superdapper bezig geweest. Zeven (7!!!) mailtjes naar docenten gevoerd. Allen met vragen over verkeerde codes, onvoldoendes of dingen die ik nog in moet halen, met verzoek dit na te zoeken en te mailen over een oplossing...
Whoei... Heb dit heeeel lang uitgesteld... Gewoon, bang dat er nog een shitload werk bij zou komen, maar vooral ook bij voorbaat al opgelaten omdat ik ze extra werk bezorgde... Om een gunst moest vragen, moest toegeven dat ik achterliep met sommige dingen. En dat terwijl de meeste dingen waar ik nu mee bezig ben de heel legale reden hadden dat ik toen op krukken liep... Maar heej, zelfs dat is niet genoeg ;)

Maar goed, die mailtjes zijn de deur uit, hopen dat een aantal dingen hiermee opgelost zijn, en hopen dat er over een aantal zaken wat meer duidelijkheid komt over hoe ik ze in kan halen.
Verder vandaag sowiezo goed bezig geweest. Naar school geweest. Laatste blokuurtje K**fbal met een vreemde klas ingehaald (*whoehaaa doodeng... ik kan geen spel, en ik haaaaat teamsporten omdat ik me altijd schuldig voel tegenover de rest van het team dat met mij opgescheept zit...) en verwonderenswaardig een zeer goede beoordeling gekregen... (bizar, dat is me in 4 jaar nog nooit gelukt voor spel :) zeker nieuwe bril ofzo).
Verder daar moed verzameld en twee docenten opgezocht. Een met de vraag of ik morgen een uur h**key met een wildvreemde klas in kon halen (zelfde whoehaaa geval), waarna ik te horen kreeg dat dat niet hoefde en dat ie dat zou regelen :) (kschijn het al gedaan te hebben?) Ik blij :). En bij een andere docent stagemap en beoordeling van vorig jaar opgehaald en dus weer studiepunten.
Nuttig dagje dus. Maar wel Whoehaa.

Knappe momenten:
*Toch gewoon die les in gaan halen terwijl de paniekerigheid vliegt
*zelf vragen om beoordeling
*eindelijk onder ogen willen zien dat er nog een les ingehaald moet worden en dat meteen regelen
*docent opzoeken voor stageshit
*thuis aangekomen Lekker Rust nemen. Precies op tijd :)
*opzoeken waar ik nu nog vragen/opmerkingen over heb
*mailtjes sturen met verzoeken/vragen of regelingsvoorstellen

Dus. Bij deze even een ode aan mezelf. Ik kan eht nog wel. (alhoewel er natuurlijk klinkt dat we dit vroeger normaal vonden, nog meer gedaan hadden, en dat als we niet zo'n loser waren we dit uberhaupt niet hoefden te doen. Maar la-la-la dat hoor ik lekker toch niet)

veranderd

Tijd geleden.

T gaat op zich best okee. Vandaag naar school geweest, met een andere klas meegedaan. Geen daverend succes, maar ik ben gegaan en hoef nog maar een keer en dan heb ik weeeer een stukje verder.
Maak me wel zorgen hoe het verder gaat allemaal.. Hoe het eigenlijk echt gaat..
Het lijkt wel of ik door dat rustiger aan doen ook mezelf kwijt raak... De mateloze energie die ik ooit had.. Ik deed 3000 dingen op een dag, en had altijd plannen en nooit genoeg tijd.
Nu zit ik veel thuis, weet niet goed hoe de dag door te komen, ik doe zoals vandaag maar een ding en zie daar dan ook nog tegenop... Vroeger was ik echt blij geweest met zo'n dagje! Dan had ik smiddags lekker nog wat leuks gedaan, of wat aan het huishouden ofzo.. Nu heb ik geslapen en mn training afgebeld.
Okee, ik ben niet zo heel lekker, en okee, ik geniet ook wel meer dan vroeger...
Maar toch. Soms vraag ik me af of ik niet alleen maar meer achteruit ga met dat rustiger aan doen.
Ik bedoel, iedereen ziet op tegen een dag werken waarschijnlijk, maar de meesten zetten door en ik geef nu telkens op. Ik vraag me af of het niet gewoon allemaal weer makkelijker zou gaan als ik weer wat minder stilsta bij 'ohw maar kan ik dat wel' en het gewoon ga doen. Weer iets minder voelen en iets meer doen...
Ik weet het niet...

Bizar nieuws is dat ik ineens een sms'je kreeg van oude vp. Ze had me gemist op de reunie afgelopen vrijdag. Dat klopt, ik was na lang nadenken thuisgebleven (nog zoiets waar ik vroeger niet eens over gepiekerd zou hebben, ik bedoel duuuh, leraren!). Na lang piekeren kwam ik erachter dat ik mijn oud klasgenootjes eigenlijk niet echt hoefde te zien. Sterker nog, ik had ze niet echt iets te vertellen, en al helemaal geen dingen om trots op te zijn (meer dat ik me behoorlijk schaam ondertussen, studieachterstand, gekkenhuis). Ik zou willen gaan voor een aantal docenten die ik graag terug zou willen zien. Kortom: weer in mijn rol vallen van het meisje dat aandacht en liefde wil van volwassenen om haar heen. En zich daardoor waarschijnlijk overdreven gaat gedragen, ook niet echt iets om trots op te zijn. Zeker gezien die volwassenen daar waarschijnlijk niet echt op zitten te wachten, en ik me daarna ook af ging vragen wat ik nu dan eigenlijk van ze wilde.. vertellen hoe het was toen? En waarom? Voor de aandacht? Zodat ze me eindelijk zouden begrijpen? Laten zien dat ik nu wel wat waard was? En wat moet ik dan vertellen?
Nee, ik wil gewoon niet meer het meisje zijn dat haar aandacht vooral bij de leraren zoekt... Die daar voor leeft.. En als ik zou gaan, dan zou ik daar eerlijk gezegd weer voor gaan. Bovendien zat ik verder in pannetje 4 bij de gedachte aan al die drukte, oud klasgenoten waar ik vast geen binding meer mee had enz enz enz. Dus lekker thuisgebleven. Achteraf prima!
Maar dan wel een glundermoment dat ze me achteraf gemist heeft... Terwijl het zo druk geweest schijnt te zijn, en ze zoveel mensen om zich heen had. heeft ze mij lekker gemist :D. En daar nog een sms'je over gestuurd ook.
Hoera :)
Maar even bellen? Of is dat dan weer stom.. Waaaaaa.. Twijfel ikke...