woensdag

Gister viel het leven me echt weer ubersuperzwaar. gewoon de druk en het moeten enzo.
Kwam vanochtend dan ook echt niet blij mn bed uit.. Naja, toch maar weer gegaan. En eenmaal bezig ging het wel.
Kheb vandaag een vak compleet afgesloten. Hoera, een V'tje erbij en een streep op de nog to do list... Die er trouwens wel steeds beter uit gaat zien :) Das fijn. Soms vraag ik me nog wel af hoe ik het allemaal moet gaan doen, maar als ik nu zo kijk is het eigenlijk wel onwijs te overzien. Zeker als je bedenkt dat 'normale' vierde jaars dat en nog veeeeeel meer moeten doen! Dush :)

Nu zit ik beetje te zuchten achter mn compu enzo. Morgen weer stage. Net al een van de 3 voorbereidingen gemaakt. Gaat me ook wel steeds iets sneller af geloof ik. kHeb er niet echt denderend veel zin in nu, maar de wetenschap dat ik nog een lange lange vrije middag en avond voor me heb schelen wel :). Hoera

Zelfs Greys Anatomy maakte me niet blij gister, en ik had er nog wel zoveel zin in. Zat zo van mezelf en het idee aan morgen te denken dat ik er vergat van te genieten. Domme ik. Moet ik weer een week wachten.

En uit sacherijn begon ik een pak speculaasjes weg te eten.. Ook niet helemaal okee natuurlijk :( na een stuk of 15 van die dingen heeft vriendjelief me gered. Wat ik hem natuurlijk niet in dank afnam ;) haha.

Nouja. nu SLAPEN! morgen stage en thpie van peutje. intake is aangevraagd hoorde ik dush.. .

Maandag

Nou, dat was m dan, de maandag.
Viel 200% mee zeg! De uren les vielen me echt mee. Contact met nieuwe mensjes ook wel, en de intensiviteit ook. Fijn dus.
Meteen uit school doorgereisd naar schoonouders waar we gingen eten. Gezellig :)
Daarna had ik zelfs nog energie om mn wekelijkse baantjes te gaan zwemmen. Nouja, eigenlijk had ik geen zin meer, en we hebben wel een halve kilometer gesmokkeld, maar hee, toch ff lekker gezwommen. Dus.

Eigenlijk best een beetje trots op mij.
Ohwja, en ook nog gezond gegeten! Jeetje...

Ohw hihi.. dit was mn eerste groepsloze maandag... Bizar he? En ik heb er eigenlijk niet eens bij stilgestaan!!! :) Whoei. Nina heeft nieuwe uitdagingen!

zondag

Zo. Nou dit wordt m dan. De start van mn nieuwe schoolcarriere ;). Ik moet zeggen dat ik ook weer net zo zenuwachtig ben als een klein kind hoor!
Maar goed, kheb de dingen redelijk uitgezocht en onder controle enzo, en ik zie deze week op zich wel zitten. Spannend, maar wel duidelijk ook weer vooruitgang. Het einde komt gewoon in zicht, ik weet waar ik het voor doe!
Maar goed, wel erg spannend. Ook nog stage erbij lopen, en ik moet deze week eigenlijk Ein-De-Lijk mn zwemstage regelen.. Kheb afgelopen weken al wel veel gebeld daarvoor, maar het moet nu gewoon ook echt gebeuren! Want ik moet nog assessment doen daarna, en de examens zwemmen zijn de her's in januari wsl :S. En voor die tijd moet ik dat alles dus afgerond hebben. En ff het examen halen natuurlijk ;).

Nouja.. ik probeer verder ook weer normaal te eten. Klus opzich altijd ;). Meestal heeft het niet mijn prioriteit, gezien het overleven, en alle andere dingen meer aandacht vragen en ik toch wel zweef tussen periodes van niet eten, veel eten enz enz, maar ik merk dat ik toch wel erg ongelukkig in mn iets te dikke velletje ga zitten nu, dus ga het maar weer eens bewust proberen.
Moeilijk!!!!!!!!!! Juist dan heb je alleeeeen maar zin in chocola, veeeeeeel chocolade. Daar helpt geen fruit tegen ;).

Tsja en verder gaat t z'n gangetje. Peut is weer terug van vakantie, dus de aanvraag voor intake disbehandeling gaan de deur uit volgende week als het goed is.
Thuis probeer ik wat aan mn theorieopdrachten te doen, dat helpt toch wel met afstuderen, en wat ik zei: ik heb nu gweoon de zenuwen voor morgen.
Ouderwets kriebels in mn buik alsof ik iets belangrijks ga doen ofzo. Dusss.. ;)

Afgezwaaaaaaid!!!

Ff ctrl C, ctrl V van het forum hoor..
Zoveel in me, zoveel... emoties/indrukken/energie/moeheid/zenuwen/van alles...
Echt, mn hele lijf trilt ondertussen en ik zou het uit willen schreeuwen, van de daken!!! Ik ben afgezwaaid!!! Ik ben klaar! En er waren mensen om dat met me te vieren! Ik heb dit kunnen vieren met de belangrijkste mensen om me heen, ik heb trots kunnen zijn en kunnen stralen en glunderen, en me verlegen voelen onder hun verwennerij en complimentjes...
Ik was helemaal... helemaal afgezwaaid!!!

Gek hoor vandaag! Laatste keer therapie, laatste keer met de groep. Superspannend, en het riep van tevoren veel verdriet en emoties bij me op. Vooral ook omdat ik het idee had dat maar weinig mensen begrepen dat ik een voor mij belangrijke stap gemaakt had.

Aangekomen op de groep zat onze ruimte op slot, wat erg gek was, en kwam iemand ons vertellen dat onze ene socio verlaat was, en de andere ziek... Begon dus onwennig en bagger.
Maar zij zou de ruimte wel voor ons opendoen zodat we vast bakkie konden doen enzo. Toen ze de deur opendeed gaf ze een soort gilletje en moest toen lachen...
Bleek dat onze socio de ruimte versierd had met blauwe ballonnen!!! Superlief!!! Ik en mede groepsgenootje liepen namelijk al weken te eikelen over ons afscheid met een grote band, luchtkussen en blauwe balonnen.
Een kwartier na starttijd bleek uiteindelijk dat dus onze hoofdsocio ziek was, en twee meiden zonder afmelden niet gekomen waren. Dat was erg jammer, maar de rest was tof.
Eerst nog pogingen gedaan tot therapieen, maar door alle taart en fruitspiezen (ja ik houd van gezond trakteren ), thee en de zenuwen kwam er weinig van.

Uiteindelijk wel heel serieus onze tijd daar nabesproken en zo afscheid genomen. Moeilijk hoor. Aandacht, en iedereen die wat over je gaat zeggen enzo, en dat je dan zelf moet laten weten hoe je gegroeid bent enzo.. Kreeg het er errug warm van en veel moeite om niet te huilen.
Bijzonder was ook dat bleek dat eigenlijk al mijn oude groepsgenootjes deze week beziggeweest waren met het afscheid en dat ze me zouden gaan missen ... Dat had ik dus echt niet gedacht. Eentje met wie ik ook wel speciale band heb heeft t complete laatste half uur zitten huilen...
Dat was.. ik weet niet.. bijzonder, bizar, onwerkelijk...
In ieder geval erg emotioneel voor me. Maar ik zat echt nog heeel erg in een soort roes.
Uiteindelijk mijn afscheidskaartjes rondgedeeld, en een map van de groep gekregen met daarin allemaal leuke/lieve kaartjes/tekeningen en teksten van ze. Toen eindelijk naar buiten, nog in een soort van roes.

En toen stonden bij de uitgang vriendje, geen naam en haar vriendje te wachten. Met een E-Norm boeket gerbera's (my favorites!!!) en een grote knuffel van Teigetje... Toen begon ik dus te janken gieren brullen he!
Echt hoor.. Kon ook echt niets meer uitbrengen..
Ik had het zo erg niet verwacht en vond het zo... zo fijn, zo bijzonder.. zo onwerkelijk.
Dat ze speciaal voor mij gekomen waren enzo.. Dat ze doorhadden hoe belangrijk t voor me was...
Pfff. Met zijn allen lachend en huilend naar huis gegaan, platgeknuffeld enzo..

Thuis van alle emoties gewoon op bed geploft, toen mn schoonouders belden dat ze rond 7 uur langs zouden komen. Vriendje en ik zouden eigenlijk uit eten gaan, en we zijn nu dus met zijn 4en geweest...
Ook al zo bijzonder... ze waren er, waren trots en lief, en vonden het logisch om ons mee uit eten te nemen om dit te vieren..
Zo moet het zijn om ouders te hebben?
Dat zij dat zomaar doen.. Mij toch zo erg 'opgenomen' hebben enzo..

Nouja, nu dus een half uurtje thuis, aan het bijkomen van alle indrukken en emoties.
De hele dag voelt zo verschrikkelijk onwerkelijk... Als ik een droom zou hebben over een wens-afscheid dan zou ik t zo dromen... Maar ik ging ervanuit, nee ik Wist Zeker, dta toch niemand het verder zou onthouden, of het de moeite waard zou vinden, en dat het in de groep ook vrij stil voorbij zou gaan...
En dan dit.. Zo... bizar? bijzonder! onecht... Alsof ik zometeen wakker kan worden ineens, en dan morgen echt dat allenige afzwaaien zal beleven.
Hoe kan dit? Wie zijn al die mensen, en waarom doen ze zo... Was dit echt voor mij bedoeld, of doen ze t omdat ze vinden dat het hoort? menen ze dit, of is het medelijden?
En als ze het al menen.. Hoe? Waarom? Zien ze dan niet dat....

Nouja, jullie horen het.. veel indrukken en emoties.. veel vragen en geluk... Ik jank nog een dagje verder vrees ik. En dan val ik in slaap voor een week.
Alle spanningen wegslapen en huilen.
En daarna? Daarna ga ik op dieet!!!
Ik heb afgelopen week uit de zenuwen namelijk 2 bakken ijs, 2 zakken chips, ong 1 kilo pepernoten, 5 pakken koekjes, twee bakken pudding en nog veel meer zoetigheid weggewerkt .
Ja, het werkte, Nee, het was vast geen goede oplossing, maar ach, what the piep...

bluh

Nou kmaak er weer een lekker zootje van.

Zo stom bezig voor maandag, het afzwaaien... Kweet zelf niet eens wat ik wil: mensen uitnodigen, of juist niet...
Ja het tuurlijk zou het geweldig zijn als er bij mij mensen waren net als bij Sera, en als ze op mij net zo trots waren als op haar. Maar ik weet dat dat niet 'zomaar' gaat gebeuren, en ik weet ook dat het logisch is dat ze t van mij niet zo belangrijk vinden enzo.
maar uitnodigen.. Nee. Ik haat het als ik aandacht loop te trekken, er gewoon om vraag. Dat mag niet. Dat wil ik niet, dat kan ik niet. Ik zou het misschien wel willen ja. gewoon kunnen zeggen dat het fijn zou zijn als er mensen waren die trots op me waren die dag.. die het met mij zouden willen vieren.
Maar ik krijg het mn bek niet uit. Ja, af en toe tegen vriendje, die zolangzamerhand vind dat ik zit te zeuren (en gelijk heeft ie), en vanmiddag een beetje tegen Sera, die het wel begreep maar vond dat ik onmogelijk onredelijk was enzo.
Mja dat is ook zo. En ik snap ook best dat mensen uit zichzelf geen zin hebben in dit soort dingen enzo.
Het bevestigd gewoon het beeld dat ik ergens al heb: dat het niet zo belangrijk is, dat ik me niet aan mag/moet stellen, dat ik me moet schamen voor mezelf en de therapie enzo.
En dat terwijl ik ergens gewoon heel trots ben, op jankens af dat ik dit afgerond heb. Dat ik er toch voor gekozen heb enzo. dat het gewoon een megastap is voor mij dta ik dit gedaan heb.
En het voelt supereenzaam dat niemand snapt hoe groot die stap was. Maar het voor normaal aanneemt. Ohwja, nou dat werd ook wel tijd he. ja. En nu, nu je klaar bent? ja ga ik nog verder... Nou, wat valt er dan te vieren. Ze hebben ook gelijk...

Schoonmoeder liet vanochtend weten dat ze savonds laat toch nog wel wilde komen, omdat ze het heel erg vond dat ze er niet was overdag. Aan de ene kant vond ik dat heel fijn om te horen, en ja ik wil graag dat ze komt enzo.
Aan de andere kant mag ze nu niet meer komen. Omdat ik zeker weet dat vriendje gezegd heeft dat ik overstuur was, en omdat ik zeker weet dta ze daarom wil komen: omdat ze niet op dr geweten wil hebben dat ik overstuur ben enzo. en dat als het zo belangrijk is dat ze dan wel komt. Maar zo hoeft het niet.
Ik wil gewoon dat iemand snapt wat het is.. dat iemand Echt trots is..

Sera's ouders blijven me zo helder voor ogen staan. Trots, blij...
Mijn ouders... haha. leuk contrast he. ja. En haar ouders hadden ook zoveel vrienden en familie om trots tegen te doen.
Ik sta in mn eentje straks. Zonder mn ouders, en dus ook zonder vrienden en familie.
Ja mn eigen schuld ja, omdat ik die niet gevraagd heb.
Stomme trut ben ik ook.

Ik voel me gewoon onwijs onwijs onwijs alleen, en wil iedereen haten en op afstand houden. Maar dat lukt niet, en lukt wel.
Vanmiddag onredelijkheid met vriendje. hij liep weg van me uit het drop. Na lang zwerven thuis aangekomen, koffer gepakt en weggegaan. Zo onredelijk, maar ik wist het ook niet meer.
Heel erg moeten vechen om mezelf niets te doen, niet toch die pillen te nemen. Het was zo aantrekkelijk.. Niet toch naar mn ouders te gaan en gewoon weer terug te stappen in dat leven van vroeger.
Uiteindeljk bij Sera op de stoep beland die me een tijd vastgehouden heeft, heeft laten uitbrullen en toen haar ongezouten mening gegeven heeft. Iets waar ik natuurlijk totaal niet op zat te wachten, maar toen wel weer kon hebben. Daar nog tijd gezeten, bang om naar huis te gaan enzo..
uiteindelijk om 7 uur toch zelf opgestapt, weer terug gegaan.
Vriend wilde meteen praten enzo. heb heel lullig gezegd dat ik dat nu neit wilde.
Laat maar gewoon. Dus doen we nu gewoon tegen elkaar, en dat is fijn. Het moet vast nog een keer uitgepraat worden, maar ik heb wel meteen mijn excuses aangeboden, maar kan en wil het nu niet uitpraten.
Dan wordt het weer de discussie wat ik nou eigenlijk wil maandag, en dat zijn moeder het lief bedoeld, en dat hij het ook nooit goed kan doen...
En dat gaat voor ons beiden nergens over. Voor mj niet omdat het zo tegenstrijdig is allemaal. Iedereen hier, maar geef me geen aandacht, houd me vast, maar zie me niet. En dan gaat hij ook nog om bevestiging vragen van allerlei dingen die ik zelf niet eens weet.

Niet dus.

Nouja. morgen nog een dagje werken. morgenmiddag huis schoonmaken en lessen voorbereiden voor maandag. En liefst ook nog ff kaartjes schrijven voor de groep.
En dan maandag stage, douchen en wegwezen.
Doe mij ff een bor. Een weekje ofzo, tot de drukte over is...

Ik heb dus in al het gedoe vandaag Geen traktatie geregeld, Geen cadeautje voor mn groepsgenootje dat ook weggaat, Geen kaartjes geschreven, en Niet alvast mn lessen voorbereid en de keuken gedaan zodat ik morgen wat minder stress heb.
Gaat heel heel heeel lekker hoor. Echt. Hoera.
Kloteleven. Klotegroep.

Ik ga gewoon niet maandag!HOef ik niet in de belangstelling te staan, zwaai ik niet af, hoef ik ook niets te vieren.

En ondertussen vreet ik me nog gek ook. per avond een bak ijs, zak chips en pak koekjes is niets. HOera. Ook dat nog.
Wat een trut ben ik ook. T is toch ook geen wonder dat er niemand zin heeft om te komen....