dinsdag

Was ik gister nog zo blij en vrolijk, nu weer niet. Of nouja, blij en vrolijk.
Ik ging naar school, ik sprak af met twee meiden van mn oude therapiegroep, en dat was heerlijk. Ff bijpraten met zijn drieen, wat een leuke en fijne meiden zijn het toch. Uiteindelijk op de bank beland om nooit meer op te staan stonden er vrienden voor de deur om me op te halen. We gaan altijd zwemmen maandagavond. En tsja, ik wilde spijbelen, maar zo ging dat natuurlijk niet.
Vond het wel heerlijk dat ze me gewoon kwamen halen, dat betekende dat ze me graag mee wilden. Zomaar uit zichzelf 'moest' ik mee.

Vanochtend om 6 uur de wekker. Snel douchen, gister alles al klaar gezet.
Nou voel ik me altjd kut als de wekker gaat, dus ik dacht: daar moet ik doorheen. Meestal ga ik onder de douche wel 2 pannetjes naar beneden dan, of voel ik me in ieder geval zo dat ik kan funcioneren. vanochtend niet. eigenlijk kwam ik er totaal in paniek onder vandaan.
Toen heb ik eigenlijk niet eens nagedacht en per direct school afgemaild. terug naar bed. Vriendje moest om kwart over 12 smiddags moeite doen om me uit mn coma wakker tekrijgen... Halve dag verslapen. In bed voelde ik me nog wel veilig en okee, maar ik moest er eigenljk meteen uit van mezelf enzo.

Nouja, goed, rampendag. Geprobeerd veel te doen omdat dat moest, maar ja, eigenlijk lukte niets enzo.
Wel gaan trainen savonds, en dat was wel fijn.
Nu ben ik vooral blij dat ik morgen nog een dag vrij heb. Nog even niets.
Nouja niets.. Huishouden, studie..
God was het allemaal maar voorbij een keer. dat het echt niets was.

T is moeilijk, oefenen met de veilige plek, met de kleintjes.. Zoveel confrontatie met van alles. Met elkaar, met hoeveel zorg ze nodig hebben....
Echt rustgevend is het nog niet heel erg voor me. vooral spannend enzo, bang om het verkeerd te doen, dat het niet goed lukt... Want dan scheen het eraan te liggen dat ik niet genoeg wilde..

Weekend alweer geweest. drukjes. Trainen ging wel eindelijk redelijk. Ik baal er zo van dat als mijn geest een keer meewerkt, mn lichaam het zo opgeeft!
Of ik ben al moe voor ik begin, of ik krijg meteen weer last van dat getril. Echt niet grappig meer, want het is nogal vervelend bij het sporten ook.

Morgen weer een dagje toelatingstesten draaien. Altijd wel leuk. maar wel super vermoeiend als de docenten in de buurt zijn. die twee zijn zo supervermoeiend samen. Kan ik niet goed inschatten, en ze willen dat ik doe zoals ik niet ben enzo.
Maar op zich, als ik vergelijk met hoe ik er twee jaar geleden stond en hoe nu, dan scheelt het wel een stuk :). maar met een beetje mazzel zijn ze op stagebezoek enzo, en runnen we de zaal lekker met z'n viertjes. Rustiger en fijner. we zullen zien.

Er zit een hoop in mijn hoofd, maar ik geloof dat ik erniet uitkrijg wat er echt toe doet. stom.

Therapiewerk

Vandaag hard aan de slag geweest bij nieuwe peutje. Wil je geloven dat ik er barstende spierpijn van heb!
Ze vroeg even naar hoe het nu ging, en daarna gingen we aan het werk met een veilige plek. Ben ik op zich wel eens eerder mee bezig geweest, maar toen moest ik het heeeel veel zelf doen. Nu deden we ook veel door middel van 'geleiding'.
Ik moest mn ogen dichtdoen (zoooo moeilijk, vandaar de spierpijn, alles verkrampte), en die plek weer voor me halen. zij gaf me dan allerlei opdrachten (kijken, voelen, creeren enz) en ik moest veel vertellen wat ik zag.
iedereen moest/mocht een eigen plekje maken in de grote tuin, maar ook een eigen kamertje maken als ze wilde.
Vooral voor de kleintjes moest goed gezorgd worden. Ze hebben nu allemaal een eigen kamertje (behalve de kleinste die slaapt bij een grote op de kamer) met een mooi bedje, speelgoed, knuffels en van alles en nog wat. Wat een twijfel en emoties leverde dat op.. de bekkies van die kleintjes en hun reacties!!
Hun kamertjes zijn veilig gemaakt met kleine deurtjes waar alleen zei doorheen kunnen, en grote deuren met sloten, veel kussens, dekens en nachtlampjes.
En, tot groot ongenoegen moeten ze voortaan op tijd naarbed.. waar wij gezamenlijk voor moeten zorgen. Ik heb samen met nog iemand de zorgtaak op me genomen voor ze..
degene van ons die 'vrij'heeft doet de kleintjes.

Het was gewoon wel allemaal vrij bizar allemaal hoor.
Ik hebzelf in ieder geval mijn veilige bedje bovenin mn boom afgemaakt, en wat spulletjes voor de kleintjes verzameld. Ik weet niet of ik ook nog een 'losse'kamer wil verder. Kan altijd nog. maar pfoei.. t was wel superzwaar.
Om zo te focussen, terwijl ik mn ogen dicht had (hoe houd je dan de rest van de wereld in de gaten!?), om iedereen zo bezig te zien en horen, om de bijbehorende emoties te zien en horen... Om hier zo mee bezig te zijn, te merken hoe onveilig het was...

anyway, dus veel oefenen komende week met mn veilige plek. :)
ben wel onwijs onder de indruk van mn nieuwe therapie hoor. Doortastend, gericht... en mn peut komt echt okee over enzo, wat begrip, maar wel ook scherp inzicht.
Fijn.

afscheid

Wat vliegt de tijd toch!
Druk weekje gehad hoor. Twee dagen getest op school, een dag vrij (slapen!!!) gister stage en afscheid van spigiater en mn peutje, en vandaag stage en nieuwe peut.

Afscheid van oude peut ging okee. Had ik met Sera wel van te voren besproken, en dat was echt fijn, want zelf wist ik echt niet hoe of wat. Uiteindelijk besloten om geen taart mee te nemen, maar haar uit te nodigen om een bakkie te gaan doen. Gingen er wel van uit dat ze dat niet aan zou nemen (was ook zo), maar in het kader van, het is mijn afscheid, en je wilde weten wat ik leuk zou vinden, en in het kader van assertiviteit en niet voor een andere denken enzo ;).
Maar goed, uiteindelijk gewoon in ons witte hokkie gezeten, nog ff een uurtje naar 'mijn' deur, muur en klok gestaard. Nog fijn gepraat over mij, over haar als peut, over wat algemene dingen, over afscheid.
Ik had een schilderijtje gemaakt, een bijna kopie van eentje die hier in de gang hangt die ik al eens eerder gemaakt had. Doodeng, maar geloof dat ze t wel okee vond.
Een van de kleintjes had een tekening gemaakt. god wat voelde ik me stom toen ik die gaf. En ze m ook nog 'mooi' vond. Ja. Ehm. Dus. maar goed. het was okee, het voelde okee. wat dingen uitgesproken enzo.
En het bijzonderste: toen ik haar vroeg om een 'zakdingetje' wilde ze daar eigenlijk ff wat tijd voor hebben.. Dus ik zag het al geweigerd worden.. tsja, er was geen tijd meer..
Toen stelde ze zelf voor dat ze t op een kaart zou schrijven en die op zou sturen. voor haar doen is dat geloof ik wel heel bijzonder. Dus. Warm. even. en traantjes.

vrijdag

We gaan verhuizen. Het begint ook steeds een beetje echter te worden nu. Tot nu toe voelde het allemaal zo onwerkelijk.. maar nu begin ik er toch echt een beetje op te rekenen en te vertrouwen.

en ik begin me ook iets veiliger te voelen bij het idee. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dolblij met het nieuwe huis, en hoe het kan gaan worden enzo. Maar ik vind het ook heel erg moeilijk om mijn oude huis te verlaten. Dit huis, waar ik ontsnapte aan mijn ouders. Waar ik leerde hoe het ook kon, wie ik zelf was...
Mijn huis waar ik erg mezelf was, en mijn eigen baas... Niemand die er iets over kon zeggen enzo..
Vriendje die erbij kwam wonen was okee. zolang het mijn huis bleef. Waar ik best dingen aan wilde passen aan hem, maar Ik had het veto, en het bleef "mijnplekje".
Nu heb ik straks geen eigen huisje meer. Nu hebben we straks samen een huisje.. Samen... Ook van hem. Toch weer afhankelijk..
Zo eng, ik kan niet uitleggen hoe ontzettend paniek dat is..
Ik heb het er ondertussen wel met vriendje en mn peut over gehad en we hebben nu als oplossing bedacht dat het huisje op mijn naam komt te staan..
Gewoon omdat het anders toch wel heel snel en heel veel is. Ik stem erin toe dat het 'ons' huis is, en we het samen gaan inrichten en doen enzo... Maar het idee dat het op mijn naam staat... dat maakt het veiliger... Nooit meer adt ik afhankelijk ben van iemand omdat ik anders geen plek heb, geen geld heb enz... En dat is hiermee een beetje, klein beetje beschermd.
Ik weet dat het klinkt als onzin, en dat ik gelukkig moet zijn met mijn lieve lieve vriend, dat ik het zo onwijs goed getroffen heb vergeleken met sommigen hier. en ik ben ook heel blij met hem, en waardeer hem ook super.. maar ik krijg gewoon niet uit mijn achterhoofd dat alle slechte relaties ook goed beginnen.. En dat hoewel ik nu verwacht dat we samen oud gaan worden, het ook kan dat we eindigen met ruzie of weet ik het wat...
Nouja blablabla.

Vandaag ook kennisgemaakt met mn nieuwe behandelaar. Nog wel onwennig hoor, een eind reizen naar mn nieuwe (poli)kliniek, telkens kennismaken enzo.
maar ik moet zeggen dat ik op het eerste oog een hele leuke jonge vrouw getroffen heb. Ze ziet er lief uit, zacht, en ze klinkt rustig, vriendelijk maar wel zelfverzekerd. Dat geeft vertrouwen.
Ik voelde me vandaag best redelijk op mn gemak (voor zover dat kan in een eerste gesprek), en dat zegt toch wat over haar. Ook vond ze dat ik assertief overkwam. Nou is dat voor een gedeelte een houding uit onzekerheid, om mn echte gevoelens te bedekken, maar toch zegt het wel veel als ik uit mezelf dingen durf te vragen of in tebrengen.
En dat deed ik vandaag..

Dus... Wel blij met mn nieuwe behandelaar, ik heb ondertussen al engere/ergere/dommere mensen voorbij zien trekken. Heb het gevoel dat ik hier wel mee vooruit zou kunnen komende 4,5 jaar.
Want dat ga ik ondertekenen volgende week... De doelen voor het eerste half jaar, en mijn goede wil voor de komende 4,5 jaar, de gehele duur van de behandeling.
Pfff. en ik was het reizen nu al zat vandaag! Dat wordt wat! nog 4 jaar, 4 maanden en 3 weken