Na dinsdagavond vliegt de week telkens.
Werken, uitrusten, trainen, nog meer werken, en peuteren...
Voor ik het weet is het weer weekend! Wat altijd betekende weer werken.
Maar nu niet :D. Mijn eerste vrije weekend. Jippie-a-jee.
Om dat te vieren, en gezien het feit dat ik lately voor het eerst ruim in mijn geld zit, ben ik gister uitgebreid wezen shoppen.
Hoewel ik het voornemen had om mn complete klerenkast opnieuw te vullen viel het eigenlijk heel erg mee allemaal. En eigenlijk doet dat me ook een groot plezier. Dat ik, als ik besluit om Niet op het Geld te letten, nog niet met zakkkken vol kleding thuiskom.
Okee, ik heb wel Flink geshopt. Zeker voor mijn doen. 5 kledingstukken, niet allemaal hun geld 'waard' EN bij de Didi.
Nina loves Didi, maar Didi houd niet zo van Nina. En dat uit Didi in heel venijnige getalletjes op papier. De prijskaartjes. Dus normaal is Didi voor speciale gelegenheden, of voor de uitverkoop. Maar gister dus lekker niet haha. Heb ik mooi Alles aangehad :D.
Uiteindelijk waren schoonzusje (daar was ik mee) en ik het direct eens over een aantal kledingstukken die we zonder pardon en zonder over de prijs te zeuren, denken of twijfelen afgerekend hebben. haha.
En dat is Bizar. En leuk. En al met al is de schade dus beperkt. Zo beperkt dat ik zo'n actie best een keer per kwartaal kan doen... :D Jeeeeej. hihi..
Ik moet nog een beetje wennen aan het idee van geld genoeg hebben om het 'makkelijk' uit te geven aan kleren enzo. Aan niet eerst uit hoeven rekenen hoeveel geld je bij het winkelen ongeveer uit kan geven om het te redden met schoolgeld enzo.
En vandaag?
Vandaag heb ik heeeerlijk tot 11 uur uitgeslapen en werd ik wakkergemaakt door een knuffelig lief vriendje. Toen hebben we samen in twee uur het hele huis doorgesjeest met stofzuiger, afvalbak, emmer sop en vooral veel harde muziek.
Dus nu is alles lekker fris en schoon.
NOuja, alles...
Het kijkt in ieder geval weer lekker fris en schoon. :)
Als mn wasmachine nu de levenskracht weer kan vinden om als-je-blieft nog twee witte wassen te draaien, dan komen we er wel. Of nouja, met een zou ik eigeniljk ook al heel blij zijn.
zondag 30 september 2007
woensdag 26 september 2007
Stoere Vrouw
Vanavond even zo alleen.
Vriendje is bij Mijn pleegmamma. Om te helpen met de computer weliswaar, maar toch voelt het raar. Angstig. Vooral onzeker. Ik mocht wel mee zei hij, maar ik wilde niet. Zei ik.
Ik wilde niets liever. Maar kan mezelf niet laten kennen dan. Vooral niet laten zien hoe belangrijk het is. Het niet belangrijk willen vinden.
En vooral ook niet in de weg willen zitten. Me daar moeten schamen en teveel voelen.
Nu gaat het weer fijn. Bankhangen met poezebeest, een streepjesdeken en alle kaarsjes aan. Fijn. Mijn Huis. Van Mij. Stoere vrouw.
Dag was ook wel okee vandaag. Werken was leuk. Daarna nog een drukke middag gehad met een open middag op werk terwijl ik normaal vrij ben. Ook wel leuk. Fijn om 'volledig' collega te zijn, en ook op die manier gewaardeerd te worden. Nog even met vriendje en collega's na te kunnen praten (en klagen) over genodigden en hun gedrag enzo.
Veel in mijn hoofd over therapie en het vervoer daarheen, maar dat is nog beetje warrig. Komt misschien nogwel.
Nu snel weer terug onder mijn streepjesdeken. Hopen dat Poezebeest nog even op mn buik komt liggen knorren. :D
Thuis nog even snelsnel gekookt.
Vriendje is bij Mijn pleegmamma. Om te helpen met de computer weliswaar, maar toch voelt het raar. Angstig. Vooral onzeker. Ik mocht wel mee zei hij, maar ik wilde niet. Zei ik.
Ik wilde niets liever. Maar kan mezelf niet laten kennen dan. Vooral niet laten zien hoe belangrijk het is. Het niet belangrijk willen vinden.
En vooral ook niet in de weg willen zitten. Me daar moeten schamen en teveel voelen.
Nu gaat het weer fijn. Bankhangen met poezebeest, een streepjesdeken en alle kaarsjes aan. Fijn. Mijn Huis. Van Mij. Stoere vrouw.
Dag was ook wel okee vandaag. Werken was leuk. Daarna nog een drukke middag gehad met een open middag op werk terwijl ik normaal vrij ben. Ook wel leuk. Fijn om 'volledig' collega te zijn, en ook op die manier gewaardeerd te worden. Nog even met vriendje en collega's na te kunnen praten (en klagen) over genodigden en hun gedrag enzo.
Veel in mijn hoofd over therapie en het vervoer daarheen, maar dat is nog beetje warrig. Komt misschien nogwel.
Nu snel weer terug onder mijn streepjesdeken. Hopen dat Poezebeest nog even op mn buik komt liggen knorren. :D
Thuis nog even snelsnel gekookt.
dinsdag 25 september 2007
natjes
Soms verlies ik het gevecht tegen mezelf weer eens.
Omdat het zo confronterend blijft om keihard tegen je eigen grenzen aan te lopen.
Om te willen trainen, maar niet goed bij de aansturing van je lichaam te kunnen.
Om zo graag te willen, maar er door de blikken van anderen erachter te komen dat de tranen over je gezicht rollen en je vuisten zo gebald zijn dat ze spierwit zijn.
O wat liep ik net tegen mijn niet-kunnen aan. En wat ben ik over mijn grenzen gegaan.
Waarom o waarom lukt het gewoon niet. Wanhoop, wanhoop.
En de enige die me afrekent op mijn gedrag, mijn niet lukken, de enige die me veroordeeld, dat ben ikzelf. Ik en alle ikken.
Hoewel ik hoor in mijn hoofd, ik zeker weet, ik Zie dat iedereen mij stom vind, een loser. Een grote mislukkeling.
Want hee, als je niet eens kan trainen... Als het nu nog niet lukt.. En als je dan ook nog staat te janken... Dan is het wel heeel zielig. Lees ik. Weet ik zeker te lezen. Heel zeker.
Waar is het plezier in sport? Het fijne van het bewegen? Waar is het gevoel met mijn lichaam, het elke spier voelen? Er is alleen nog maar spanning, angst en frustratie van over.
Als ik me dit realiseer probeer ik wanhopig weer lol te krijgen. Ga nog een keer, probeer nog een keer. Val net zo hard weer om.
Wordt naar de kant gemaand. 'je zou toch stoppen' 'o ja'.
Uiteindelijk, als de rest pauze neemt, toch maar naar de trainster:
'ik kan maar beter naar huis he?'
'beter wel he?'
'ja...'
'ja.'
'maar ik wil echt wel'
'ja. maar het gaat niet'
'nee het gaat niet.'
'nee, en dan zit je jezelf in de weg'
'ja. ik zit mezelf in de weg'
En daar was ie dan. De conclusie van de hele avond.
Ik zit mezelf in de weg.
Ik maak mezelf helemaal gek.
Ja, vind je het gek dat dan niets meer lukt.
Gek he..
En zo ga ik naar huis.
Met tranen op mn wangen
die door de heftige regen lekker toch niet opvallen.
En ik loop langzaam
en voel mezelf
heel nietig.
En nat.
Omdat het zo confronterend blijft om keihard tegen je eigen grenzen aan te lopen.
Om te willen trainen, maar niet goed bij de aansturing van je lichaam te kunnen.
Om zo graag te willen, maar er door de blikken van anderen erachter te komen dat de tranen over je gezicht rollen en je vuisten zo gebald zijn dat ze spierwit zijn.
O wat liep ik net tegen mijn niet-kunnen aan. En wat ben ik over mijn grenzen gegaan.
Waarom o waarom lukt het gewoon niet. Wanhoop, wanhoop.
En de enige die me afrekent op mijn gedrag, mijn niet lukken, de enige die me veroordeeld, dat ben ikzelf. Ik en alle ikken.
Hoewel ik hoor in mijn hoofd, ik zeker weet, ik Zie dat iedereen mij stom vind, een loser. Een grote mislukkeling.
Want hee, als je niet eens kan trainen... Als het nu nog niet lukt.. En als je dan ook nog staat te janken... Dan is het wel heeel zielig. Lees ik. Weet ik zeker te lezen. Heel zeker.
Waar is het plezier in sport? Het fijne van het bewegen? Waar is het gevoel met mijn lichaam, het elke spier voelen? Er is alleen nog maar spanning, angst en frustratie van over.
Als ik me dit realiseer probeer ik wanhopig weer lol te krijgen. Ga nog een keer, probeer nog een keer. Val net zo hard weer om.
Wordt naar de kant gemaand. 'je zou toch stoppen' 'o ja'.
Uiteindelijk, als de rest pauze neemt, toch maar naar de trainster:
'ik kan maar beter naar huis he?'
'beter wel he?'
'ja...'
'ja.'
'maar ik wil echt wel'
'ja. maar het gaat niet'
'nee het gaat niet.'
'nee, en dan zit je jezelf in de weg'
'ja. ik zit mezelf in de weg'
En daar was ie dan. De conclusie van de hele avond.
Ik zit mezelf in de weg.
Ik maak mezelf helemaal gek.
Ja, vind je het gek dat dan niets meer lukt.
Gek he..
En zo ga ik naar huis.
Met tranen op mn wangen
die door de heftige regen lekker toch niet opvallen.
En ik loop langzaam
en voel mezelf
heel nietig.
En nat.
zaterdag 15 september 2007
anti-zomer blues
Nog steeds
wil ik
eigenlijk
alleen
maar snijden
mezelf
straffen en
Pijn
doen.
Heel hard
een
mes
in mijn
armen
tot het
Echt
pijn doet
Te laat is
eigenlijk.
Maar dan heb ik morgen weer spijt.
Hoe lang vecht ik hier nu al tegen... De drang. Het op andere manieren proberen op te lossen. de pijn die ik niet wegkrijg en slecht zijn zonder echt gestraft te kunnen worden.
Maar de littekens leveren me gewoon
zoveel problemen op
Teveel.
Op het werk, met kinderen...
Voeten en
verborgen plekken
heb ik allang geprobeerd.
maar de armen
die roepen
Gillen.
Was het maar
voor altijd winter
nooit meer
t-shirts
en dus nooit meer
problemen
Ik
Wil
Mijn
Mes...
wil ik
eigenlijk
alleen
maar snijden
mezelf
straffen en
Pijn
doen.
Heel hard
een
mes
in mijn
armen
tot het
Echt
pijn doet
Te laat is
eigenlijk.
Maar dan heb ik morgen weer spijt.
Hoe lang vecht ik hier nu al tegen... De drang. Het op andere manieren proberen op te lossen. de pijn die ik niet wegkrijg en slecht zijn zonder echt gestraft te kunnen worden.
Maar de littekens leveren me gewoon
zoveel problemen op
Teveel.
Op het werk, met kinderen...
Voeten en
verborgen plekken
heb ik allang geprobeerd.
maar de armen
die roepen
Gillen.
Was het maar
voor altijd winter
nooit meer
t-shirts
en dus nooit meer
problemen
Ik
Wil
Mijn
Mes...
beetje dom gedaan
En toch blijf ik het doen.
De idiote beelden in mijn hoofd proberen te googelen.
De onverwoordbare pijn zoeken in online beelden.
Wat is dat voor behoefte?
Mezelf extra kwellen of
juist het kunnen
voelen
van alle pijn
voor en door
anderen.
Vermoeiend hoor.
Want uiteindelijk ga ik er helemaal kapot aan en draai bijna door snachts.
Paniek paniek paniek
want de pijn moet NU stoppen
De pijn die ik net
met zoveel moeite
opgezocht heb.
Stommerd ben ik ook.
De idiote beelden in mijn hoofd proberen te googelen.
De onverwoordbare pijn zoeken in online beelden.
Wat is dat voor behoefte?
Mezelf extra kwellen of
juist het kunnen
voelen
van alle pijn
voor en door
anderen.
Vermoeiend hoor.
Want uiteindelijk ga ik er helemaal kapot aan en draai bijna door snachts.
Paniek paniek paniek
want de pijn moet NU stoppen
De pijn die ik net
met zoveel moeite
opgezocht heb.
Stommerd ben ik ook.
donderdag 13 september 2007
Maar hier niet
En dat moet dus verboden worden.
Dat je gewoon lekker in de teamkamer een appeltje zit te eten met je collega's,
en dat er dan het thema kindermishandeling ineens aangesneden wordt.
Zomaar.
Met verbaasde gezichten.
Dat dat zoveel voorkomt.
'Ook hier op school?'
'Zelfs hier op school.'
'Maar niet zoveel toch?'
'Nee. Nouja, ze zeggen 1 op 5, maar..'
'Nee dat kan niet kloppen nee.'
'Dat dacht ik ook al. Ik bedoel, kijk nou'
Tsja.
Zo blijven de sterftecijfers van kindermishandeling ook wel hoog ja.
Als de leerkrachten al zo hun kop in het zand steken.
En ik..
Ik zat daar maar.
Mijn mond te houden
En mn tranen in te slikken.
Wat was ik blij met groep 3.
Tetterend met zijn 25 tegelijk aan mijn arm hangend.
Afleiding.
Dat je gewoon lekker in de teamkamer een appeltje zit te eten met je collega's,
en dat er dan het thema kindermishandeling ineens aangesneden wordt.
Zomaar.
Met verbaasde gezichten.
Dat dat zoveel voorkomt.
'Ook hier op school?'
'Zelfs hier op school.'
'Maar niet zoveel toch?'
'Nee. Nouja, ze zeggen 1 op 5, maar..'
'Nee dat kan niet kloppen nee.'
'Dat dacht ik ook al. Ik bedoel, kijk nou'
Tsja.
Zo blijven de sterftecijfers van kindermishandeling ook wel hoog ja.
Als de leerkrachten al zo hun kop in het zand steken.
En ik..
Ik zat daar maar.
Mijn mond te houden
En mn tranen in te slikken.
Wat was ik blij met groep 3.
Tetterend met zijn 25 tegelijk aan mijn arm hangend.
Afleiding.
lieve gekkerds
's ochtends om half 8 de wc schoonmaken... dat moet een record zijn!
Voor mij in ieder geval!!!
.....................................................................................................................................................................
Net terug van een etentje van mn werk. Mn oude werk moet ik zeggen, nog drie keer en dan ben ik er officieel weg. Ik kreeg vandaag de reactie op mijn ontslagbrief. Echt hoor.
Het etentje was saaier dan ik gewend ben (weinig collega's van onze afdeling), maar benadrukte wel weer even wat een maf maar bijzonder clubje het is daarzo :). heb echt een paar keer met de tranen in mn ogen gestaan. Gewoon, omdat er een groep collega's is die er al lang werken en die gewoon zo.. zo.. zo lekker zichzelf kunnen zijn maar toch maf? Zo gezellig zijn? Zo sociaal of lief tegen anderen kunnen zijn, terwijl ze juist ook heel hard kunnen zijn tegen degenen die ze niet mogen? Ik weet niet wat het is, ik heb in ieder geval een hoop sterretjes momenten gehad vanavond.
Een lang gesprek met een collegaatje over haar gehandicapte zoontje, en spigiatrische klinieken enzo. Een groep die een soort van 'hangdans' deed (armen over elkaars schouders in een kring en wiegen maar) waar ik rustig tussen twee collegaatjes indook. Gewoon, plop je hoofd tussen twee buiken steken en langzaam gaan staan, dan zit je ertussen. En hoe okee dat was enzo :) Even knuffelen met de grote man met de grote mond die stiekem toch wel een klein hartje heeft. Twee collega''s die samen proberen om 'de vlieger' ten gehore te brengen. Een van die twee collega's die standaard na twee bier aangeschoten is en dan de tekst kwijt is. Ik en een andere collega die dan rustig lalala verder zingen voor hem.
Met het groepje van 5 hechte collega's overblijven, en dan nog heel serieus wat liedjes voor elkaar zingen (tsja, de microfoon, boxen en muziek stonden er toch nog :)). Dit ook absoluut niet raar vinden. Zo'n 400 keer horen dat ik misschien Denk dat ik wegga, maar dat dat dus echt niet gaat gebeuren, of dat ik mezelf eerst moet klonen voor hen.
Met collegaatje even de mannen verdelen: hoe we naar huis gaan en wie wie meeneemt. Eeuwen wachten omdat je chefs nog van alles moeten doen, wat voornamelijk rondjes lopen inhoud, en in de bosjes piesen. Met diezelfde twee mannen in de auto onderweg naar huis nog steeds lol hebben, en aangeraden krijgen om zo snel mogelijk met kinderen te beginnen. Met daarachteraan meteen het aanbod om ze nu vast te maken.
De laatste collega in de auto thuisbrengen en dat hij nu eindelijk wil weten wat er nou gebeurd is allemaal waarom ik zo ben... ..snik..
En zo eindigde mijn avond. Terwijl ik in het donker van de auto heel casual en stoer even op zat te dreunen wat er misgegaan is in mijn vroege leventje. Collega eruit trapte richting vrouw en kinderen voor ie aan afscheidszoenen wilde gaan beginnen, en toen met traantjes terugrijden.
Ik ga ze missen, dit stel gekken.
Lieve gekken, die mij zo normaal vinden.
Voor mij in ieder geval!!!
.....................................................................................................................................................................
Net terug van een etentje van mn werk. Mn oude werk moet ik zeggen, nog drie keer en dan ben ik er officieel weg. Ik kreeg vandaag de reactie op mijn ontslagbrief. Echt hoor.
Het etentje was saaier dan ik gewend ben (weinig collega's van onze afdeling), maar benadrukte wel weer even wat een maf maar bijzonder clubje het is daarzo :). heb echt een paar keer met de tranen in mn ogen gestaan. Gewoon, omdat er een groep collega's is die er al lang werken en die gewoon zo.. zo.. zo lekker zichzelf kunnen zijn maar toch maf? Zo gezellig zijn? Zo sociaal of lief tegen anderen kunnen zijn, terwijl ze juist ook heel hard kunnen zijn tegen degenen die ze niet mogen? Ik weet niet wat het is, ik heb in ieder geval een hoop sterretjes momenten gehad vanavond.
Een lang gesprek met een collegaatje over haar gehandicapte zoontje, en spigiatrische klinieken enzo. Een groep die een soort van 'hangdans' deed (armen over elkaars schouders in een kring en wiegen maar) waar ik rustig tussen twee collegaatjes indook. Gewoon, plop je hoofd tussen twee buiken steken en langzaam gaan staan, dan zit je ertussen. En hoe okee dat was enzo :) Even knuffelen met de grote man met de grote mond die stiekem toch wel een klein hartje heeft. Twee collega''s die samen proberen om 'de vlieger' ten gehore te brengen. Een van die twee collega's die standaard na twee bier aangeschoten is en dan de tekst kwijt is. Ik en een andere collega die dan rustig lalala verder zingen voor hem.
Met het groepje van 5 hechte collega's overblijven, en dan nog heel serieus wat liedjes voor elkaar zingen (tsja, de microfoon, boxen en muziek stonden er toch nog :)). Dit ook absoluut niet raar vinden. Zo'n 400 keer horen dat ik misschien Denk dat ik wegga, maar dat dat dus echt niet gaat gebeuren, of dat ik mezelf eerst moet klonen voor hen.
Met collegaatje even de mannen verdelen: hoe we naar huis gaan en wie wie meeneemt. Eeuwen wachten omdat je chefs nog van alles moeten doen, wat voornamelijk rondjes lopen inhoud, en in de bosjes piesen. Met diezelfde twee mannen in de auto onderweg naar huis nog steeds lol hebben, en aangeraden krijgen om zo snel mogelijk met kinderen te beginnen. Met daarachteraan meteen het aanbod om ze nu vast te maken.
De laatste collega in de auto thuisbrengen en dat hij nu eindelijk wil weten wat er nou gebeurd is allemaal waarom ik zo ben... ..snik..
En zo eindigde mijn avond. Terwijl ik in het donker van de auto heel casual en stoer even op zat te dreunen wat er misgegaan is in mijn vroege leventje. Collega eruit trapte richting vrouw en kinderen voor ie aan afscheidszoenen wilde gaan beginnen, en toen met traantjes terugrijden.
Ik ga ze missen, dit stel gekken.
Lieve gekken, die mij zo normaal vinden.
dinsdag 11 september 2007
kortkortkort
Zo, even mezelf dwingen om er weer voor te gaan zitten en een stukje te schrijven.
Vorige week eerste werkweek. Spannend hoor. Afgelopen weekend moest ik ook werken en merkte ik meteen dat hoe weinig het voor anderen ook lijkt, het voor mij meer dan genoeg uren zijn. Genoeg om te proeven van het werk, van de kids. Het leuk te vinden en enthousiast te blijven. Te weinig om compleet gestresst te raken, over'moet' enzo...
Nu morgen dus weer. En aan de ene kant heb ik er superrrrrveel zin in, aan de andere kant moet ik ervan zuchten. Maar de lessen zijn voorbereid en zitten in mn map, vanavond nog even in de zaal gekeken, er zijn weer wat materialen geleverd, dus het wordt steeds completer!
Vandaag lekker uitgeslapen. Heerlijk. hoewel ik dan wel altijd heel schuldbewust opsta daarna. Meteen mn lessen afgemaakt en opgeruimd, Vriendje's tante kwam nog langs, en daarna met vriendje op stap geweest om zijn nieuwe fiets op te halen. Wat een kuiken daar in de fietsenwinkel. Alles wat we gevraagd hadden hadden ze niet gedaan... Maar goed, fiets is mee, en donderdag wordt de rest gedaan.
Morgen ook weer peuteren. Moeiluk hoor. Ook omdat het juist zo anders is dan de oude tpie. Peuter wil graag dat ik thema's inbreng aan de hand van de praktijk. Kleine dingen waar we achterliggende gedachten en emoties uit kunnen halen en onderzoeken waar dat vandaan komt.
Peuter houd sowiezo van onderzoeken. Ze wil het liefs Alles onderzoeken. Wat ik vertel dan. Als ik dat wil. En natuurlijk wil ik dat. Want ik wil beter worden. Maar hoe doe je dat? Onderzoeken...
Volgens Peuter, aan wie ik het vorige week toch maar eens vroeg, door te voelen, de emoties die erbij horen te benoemen en te kijken waar die vandaan komen. Jaja.
Nouja, emoties genoeg ;). Maar goed, mag dus nog iets leuks bedenken voor morgen.
Gelukkig kom ik door mn pil'z wel redelijk okee mn bed uit. Jippie.
Ik heb trouwens ook het nadeel van die dingen ontdekt (moesten ze ergens wel hebben.. ze waren Te perfect). Het werkt niet echt stimulerend voor je sexleven. Zachtjes uitgedrukt ;). Geeft niet, extra stimulans voor Vriendjelief om Ontzettend Romantisch en Verleidend te zijn ;).
Vorige week eerste werkweek. Spannend hoor. Afgelopen weekend moest ik ook werken en merkte ik meteen dat hoe weinig het voor anderen ook lijkt, het voor mij meer dan genoeg uren zijn. Genoeg om te proeven van het werk, van de kids. Het leuk te vinden en enthousiast te blijven. Te weinig om compleet gestresst te raken, over'moet' enzo...
Nu morgen dus weer. En aan de ene kant heb ik er superrrrrveel zin in, aan de andere kant moet ik ervan zuchten. Maar de lessen zijn voorbereid en zitten in mn map, vanavond nog even in de zaal gekeken, er zijn weer wat materialen geleverd, dus het wordt steeds completer!
Vandaag lekker uitgeslapen. Heerlijk. hoewel ik dan wel altijd heel schuldbewust opsta daarna. Meteen mn lessen afgemaakt en opgeruimd, Vriendje's tante kwam nog langs, en daarna met vriendje op stap geweest om zijn nieuwe fiets op te halen. Wat een kuiken daar in de fietsenwinkel. Alles wat we gevraagd hadden hadden ze niet gedaan... Maar goed, fiets is mee, en donderdag wordt de rest gedaan.
Morgen ook weer peuteren. Moeiluk hoor. Ook omdat het juist zo anders is dan de oude tpie. Peuter wil graag dat ik thema's inbreng aan de hand van de praktijk. Kleine dingen waar we achterliggende gedachten en emoties uit kunnen halen en onderzoeken waar dat vandaan komt.
Peuter houd sowiezo van onderzoeken. Ze wil het liefs Alles onderzoeken. Wat ik vertel dan. Als ik dat wil. En natuurlijk wil ik dat. Want ik wil beter worden. Maar hoe doe je dat? Onderzoeken...
Volgens Peuter, aan wie ik het vorige week toch maar eens vroeg, door te voelen, de emoties die erbij horen te benoemen en te kijken waar die vandaan komen. Jaja.
Nouja, emoties genoeg ;). Maar goed, mag dus nog iets leuks bedenken voor morgen.
Gelukkig kom ik door mn pil'z wel redelijk okee mn bed uit. Jippie.
Ik heb trouwens ook het nadeel van die dingen ontdekt (moesten ze ergens wel hebben.. ze waren Te perfect). Het werkt niet echt stimulerend voor je sexleven. Zachtjes uitgedrukt ;). Geeft niet, extra stimulans voor Vriendjelief om Ontzettend Romantisch en Verleidend te zijn ;).
Abonneren op:
Posts (Atom)