Sentimenteel blikje

Jeetje, vandaag alweer een jaar voorbij. Oudejaarsdag. Wat gaat tijd toch hard. En december ook moet ik zeggen.
Afgelopen weekjes zijn zo gevlogen.
Werk, met de drukke daagjes rondom Sinterklaas en Kerst, en toen vakantie, even weg met vriendjelief, en nu dan alweer oud en nieuw.

Het geeft een soort van weemoedig gevoel, maar vooral ook kracht.
Alweer een jaar voorbij.
Dat heb ik toch maar mooi gedaan. Een jaar gehaald. En wat voor een jaar.

De highlights van 2007:

-afzwaaien bij de dagbehandeling
-afstuderen
-kiezen voor een nieuwe behandeling, en er hard aan werken
-een baan krijgen, en nu al bijna een half jaar aan het werk
-na al die jaren eindelijk stoppen met weekendswerken
-al dik 4 jaar samen met vriendjelief
-verhuizen naar ons huidige ~prachtige~ huisje
-opnieuw aan de (nieuwe)medicijnen
-dichterbij (nieuwe) vrienden komen, maar ook kunnen zien dat sommige mensen de vriendschap niet waard zijn.
- ein-de-lijk ervaren wat het is om niet vol donkere wolken te zitten, niet meer levensmoe..
-aanvaarden dat je soms niet alles moet willen, en een wajong aanvragen en krijgen

Jeetje het is zo moeilijk om in een paar punten samen te vatten! Zoveel hoogtepunten eigenlijk, ook wel dieptepunten hoor, maar terugkijkend op dit jaar valt me vooral op hoeveel rust ik gekregen heb.
Rust door goede woonruimte, afstuderen, en de wajong.
Toen als toetje de extra rust door de medicatie, een baan en daarvan kunnen genieten...
Genieten, gelukkiger zijn.

Op naar 2008...
Iets in me zegt dat het zo goed gaat dat het alleen maar slechter kan, maar eigenlijk.. Eigenlijk denk ik dat ik aan het begin van mijn leven sta... Dus ik heb zin in 2008. Een heel nieuw jaar vol mogelijkheden, vrienden, tijd...

overpeinzing

Door een gesprek met vriendin mijmerde ik over toen...
Toen... Toen het nog niet bij mij hoorde. Ik er wel over las, het me aantrok, maar het niet van mij was. Toen ik het woord mishandeling absoluut niet over mn lippen kon krijgen. Toen ik grote angst had dat iemand dat woord ooit met mij in verband zou brengen.
Toen dat overging in behoefte aan praten. Aan luchten, aan beter...
Langzaam het besef dat het misschein wel op mij van toepassing was... Dat ik er bang voor was. voor het woord. Dat ik niet wilde dat het bij mij hoorde.
En dan al weten. weten ik ben dat. begrijpen dat ik dat geheim moest delen, ik ineens behoefte kreeg aan begrip, steun.
Maar ik het vooral niet direct wilde zeggen. Kon zeggen. Het woordt niet over mn lippen kreeg. Hints laten vallen, maar snel weer terugkrabbelen.
Hopen dat een ander gedachten kan lezen, maar de enorrme paniek als het erop lijkt dat iemand je erop aan gaat spreken.
Als het grote woord uberhaupt gebruikt wordt.

Tot iemand je ermee confronteerd. Tot je breekt. Toegeeft.
Hoe angstig dat iemand het weet. Je zweeft tussen wanhopig en euforie. Tussen alles gaat veranderen, houd van mij en ik heb alles verpest, wat ben ik slecht, dit kmt nooit meer goed..
Het duurt. Langzaaam neemt de angst wat af. Ga je voorzichtig spelen met het woord.

Het is zo bizar om iemand te spreken die zo in het begin zit van een help-ben-ik-dit-o-jee proces. Dan wel over een heul ander onderwerp, maar, zoals altijd als het over een help-ben-ik-dit iets gaat, net zo gevoelig. Omdat iets dat je niet wilt zijn àltijd gevoelig ligt.

Het doet me zo zien hoe ik veranderd ben!
Mishandeling. Mishandelng, mishandeling, mishandeling. Zo. Hier. Puh.
misbruik.
Zieje, daar heb ik dan nog wel heul veel moeite mee. Dat ben ik niet. Not njet nada.
Maar jee hee.
Zie me nu: ik 'weet' dat het bij mij hoort. Heb er nog meoite mee, maar accepteer het meestal.
Nina: 23,mishandeld, misbruikt, dis. Net uit depressie terug op aarde.

Stom he, maar ergens lijk ik er wel trots op dat te kunnen zeggen. het hoort bij mij. Het te kunnen zeggen geeft me een gevoel van trots, dat ik dat toch maar even voor elkaar kreeg. Het uit mn mond kreeg. Het toe durf te geven. Het overleefd heb...

Ooit, eens komt de dag dat ik mensen uitleg waarom mijn voelsprieten gaan staan als kinderen angstig zijn, of tè lief. Dat ik uit kan leggen waarom ik zo geemotioneerd raak als het over kindermishandeling gaat, in welk aspect dan ook. Dat ik vriendelijk, maar vastberaden uitleg waarom ik even haper bij het bedankje dat ik 'zulke leuke ouders heb'.
Dat ik niet meer gekscherend roep dat ik gek ben, maar eerlijk durf te zeggen dat ik verschrikkelijk met mezelf in de knoop zit, en daar een gespek over aan kan gaan.
Ooit misschien.

Maar voorlopig ben ik eigenlijk heel trots op waar ik ben nu.
Hier.
In mijn eigen huisje, met vriendjelief die me door en door kent.
Met mensen om me heen die me accepteren zoals ik ben en dat ik met mezelf in de knoop zit. Die ook accepteren dat ik het m woordt niet zal zeggen. Maar het stilzwijgend weten en me steunen.
Bij Peuter, bij wie ik het m woordt zeg. Oefen met voelen. Met leren leven.
Hier.
Hier ben ik. Zonder depressie en niet meer suicidaal.
Veilig.

Soowhee jeutje. nou is hetklaar hoor ;).
Morgen 'gek' werken. Kerstdiner. Supertof, doodeng.
Blijft de hamvraag: durf ik mn jurk aan... (misschien te vervangen door: pas ik mn jurk nog ;) )

zo gaat ie goed

Zoveel als er in mijn hoofd rondzwerft, zo weinig schrijf ik op natuurlijk.
Niets over allerlei angsten en waanbeelden rondom Kerstmis.
Nog minder over de ideeen dat ik te slecht ben om met andere mensen om te gaan.
Niks over hoe gèk ik wordt van het gedoe in mn hoofd, hoe een stom klein kind 3 volwassenen over de zeik kan helpen terwijl ze dan ook echtNiets verkeerd doet. En hoe wij volwassenen haar erop afrekenen en haar gewoon (weer eens) in de steek laten.

Komende week de laatste (drukke) week voor de vakantie.
Werken, kerstdiner op werk, koffer pakken, kerstmenu samenstellen, kleren uitzoeken, huis aan kant maken. Bij wassen van vorig weekend weg, kattenoppas regelen, therapie en medicatie ophalen.
En natuurlijk de kerstkaarten schrijven. Whoeha.

Mijn kerstkaart-brainwave van vandaag bleek niet te passen op het al eerdere kerstkaart-idee, dus nu zit ik met voor 6 euro troep van de bruna waar ik (nog?) niets mee kan. Boehoe.
En erger nog, kerstkaarten die (nog) niet de deur uit kunnen.

Nu zit ik natuurlijk ontzettend te zemelen over kleine dingetjes, maar verder gaat het eigenlijk wel heel goed. Ik ben wat moe en geirriteerd, zoals dat hoort half december vol feestdagenstress, maar ik werk, doe dignen in huis, en voel me niet depri! jeuj!
Ik geniet echt van mijn knusse huisje met de kerstboom en lichtjes.
Heerlijk als vriendje savonds weg is en ik met alle lampjes en wat kaarsjes aan op de bank zit.
Boekje erbij, of mn lessen voor de dag erna.
Knutseltje of laptop, potje thee..

Sterker nog: ik ben (bijna) 10 kilo aangekomen ondertussen.. Mn broeken passen niet lekker meer. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het heel heel vervelend vind. Stampvoetend, spiegelvermijdend en huilbui veroorzakend vervelend.

Maarrrr Ik kots nog niet. Ik ben nog niet depressief. En eigenlijk vind ik mezelf niet eens zo vreselijk nu ik Niet meer de allllerslankste uit de vriendengroep ben.
1) driekwart van mijn vriendengroep is Nog minder slank (en nog steeds erg leuk!)
2) ik ben geen 18 meer! (hehehe)
3) het zal vanzelf wel weer een keer goedkomen
4) vriendje vind me nog steeds mooi.
5) Jeetje, het is een stuk relaxter dan continue opletten op alles wat je (niet) eet!

Dus. Ik ga goed!
(maar voornemen voor volgend jaar is toch wel die 10 kilo weer te verliezen. Rustigjes. En 5 kilo is ook al heel wat.)

Klaas&co

En net als je begint te begrijpen dat het allemaal anders was, en niet normaal, lees je bij een ander een anekdote die de jouwe geweest had kunnen zijn. Die je als normaal beschouwd, maar bij hem niet. Ik ben er al de hele dag van in de war.
Ik twijfel zelfs telkens weer of mijn hoofd niet weer een loopje met me neemt, of een ander deel een eigen log begonnen is. Maar de rest komt me niet bekend voor, dus dat lijkt me niet.
Ben al wel 100 keer terug geweest om te kijken ofzo. Het houd me bezig.

Net als Sklaas.
Zeker Sklaas in combinatie met ouderz. Dinsdag een smsje dat we verwacht werden, hoe laat we kwamen. Na afgelopen weekend voor mij niet meer zo vanzelfsprekend als het op mijn telefoontje stond. Voor vriendje ook niet.
Om stress en narigheid te voorkomen maar besloten om het de dag daarna eerst met Peuter te bespreken, en dan eens de knoop door te hakken.

In het uurtje bij haar druk geweest met 'samen overleggen'. Onder begeleiding van haar stem naar de veilige plek, handen vasthouden, en vertellen of je wel of niet Sklaas wil vieren bij ouderz. En luisteren naar de anderen. Alleen het handen vasthouden was al erg energievretend. Zoveel wantrouwen, verschillen en weerstand. De een angstig, de ander ongeduldig.
Natuurlijk kwamen we er niet uit, maar dat iedereen aan heeft kunnen geven of hij/zij wel of niet wilde gaan, en waarom niet was al heel wat. Zonder er verder op door te gaan ook rondvraag gedaan over contact houden of verbreken.
Eindconclusie daar was eigenlijk dat eigenlijk iedereen op een na liever niet zou gaan, maar dat het voor een aantal te ver ging om dat op eigen iniatief te doen, dus dan maar wel. Hm klinkt vaag zo.

Eigenlijk is het me in de dagen daarna steeds duidelijker geworden wat ik wil en ga doen. Ook door het overleg met de anderen. Er leeft toch nog hoop, en ergens willen we gewoon de deur nog niet definitief dichtknallen. Niet vanuit onszelf.
Dat betekent eigenlijk dat we dus wel naar Sklaasviering gaan.
Maar daarna zullen we proberen om zoveel mogelijk afstand te houden. Niet meer bellen, niet meer langsgaan, tenzij echt nodig/sociaal verplicht, en niet meer tennissen met moeder.
Ik vind het eng, maar het werd me gewoon heel duidelijk. Feitelijk is het het contact opzeggen, alleen zonder het overduidelijk hardop uit te spreken.
En mocht ik ze zien/spreken: niets meer van mezelf laten zien of vertellen, niets 'echts', over hoe het gaat, en wat voor mij erg belangrijks is. Gewoon, beetje de algemene social talk die je ook met vreemden kan hebben. Lekker veilig, en op afstand.

Ik ga het wel moeilijk vinden. Nu al ergens. dat ik dus beslis dat ik de hoop laat varen, de hoop om ooit erkenning en begrip te krijgen. Dat ik de hoop op ouders laat varen. de gezellige momenten die er toch wel waren. En vooral, wat ik heel erg ga missen, het tennis.
Door met moeder te gaan ging ik in ieder geval weer regelmatig, en dat vond ik fijn.
Ook qua niveau was het een redelijke match, en ze kon onder werktijd, waar alle vrienden gewoon werken natuurlijk.
Bovendien heb ik eigenlijk geen vrouwelijke vrienden die tennissen. Niet op mijn niveau iig. Of ze kunnen nauwelijks een bal raken, of ze doen het al jaaaren en zitten erop. Zegmaar.
Dush dat wordt doodeng gaan zoeken naar een nieuwe partner. Of het tennis toch maar laten voor wat het is... :(

Vanavond nog maar snel cadeautjes gekocht. Om niet het gevoel te krijgen dat ik afgekocht wordt morgen, dat ik dure dingen aanneem en dus goedkeur wat ze doen. Ik steek er Te veel tijd en Te veel geld in. Met Te veel waarde aan hun mening. Domme ikke.

Maar de werkweek zit er weer op. Hoera. Na twee dagen Sklaas stressvolle werkzaamheden en een workshop die toch erg spannend was om te geven is het nu klaar.
Dus hang ik doodmoe veeeel te lang voor de tv en log en surf op internet.
En morgen slaap ik uit. Tot 12 uur. O zo.
en daarna moet ik toch ouderz maar eens smsen. Dat we komen. En hoe laat...