wegBlijven

Ik hoop dat ze afbellen. Dat ze zeggen dat ze geen Klaas vieren met zo iemand.
Gewoon dat zij beslissen.
Dat ik niet weer eeuwig in dubio moet: ik wil eigenlijk wel naar ze toe, maar ikw il ze nooit meer zien... Ik moet de schijn ophouden maar ik wil ze nu niet zien. Ik wil niet de spelbreker zijn, maar geen klaas met hen.

Dat ze gewoon pardoes uit het niets het contact verbreken. Dat ik boos kan worden. En kan huilen. Verdrietig kan zijn omdat ze het contact verbreken. En ook opgelucht.
Omdat het dan eindelijk over is. Zij, en alles met hen voorbij. De knoop doorgehakt, het contact verbroken.

Zodat ze eindelijk tot het verleden kunnen gaan behoren, en ik kan gaan verwerken. Of in ieder geval, niet meer in continue gevecht met mezelf zit over hoe met hen om te gaan, of ik het goed doe. Verlangen en afschuw, blijven zoeken naar hun erkenning.

Omdat ik weet dat ik anders uiteindelijk weer in de valkuil trap. Mijn allergrootste valkuil.
Dat ik uiteindelijk weer doe wat ze willen, of wat ik niet wil, of zoiets.

Maar eigenlijk heb ik er een vrij hard hoofd in. Verwacht dat ze nog over hun grote goede hart zullen strijken en zuchtend zullen bellen om te laten merken hoe groots ze zijn om ons nog een kans te geven. Waarna wij op komen dagen en alles weer opnieuw begint. Als altijd.

Overmorgen met Peuter wil ik het graag bespreken. Maar ben ook erg bang voor wat ze zal zeggen. Ze heeft al vaker gesproken over de grote krokodil met scherpe tanden. En dat als je ervoor kiest om naar een grote krokodil te gaan het een beetje raar is om dan huilend je gebeten arm onder iemands neus te houden.
Kortom: eigen schuld dikke bult...
En dat weeet ik ook wel. Ik weet het.
Maar ik wil er wel wat aan doen. Ik wil dit niet meer. En ik weet dat ik dan ook echt wat moet gaan doen. Afstand houden. En dat ga ik ook doen. Echt. Denk ik.
Dus, geen wekelijkse dingen meer met moeder, niet meer toch langsgaan als ik eenzaam voel. Gewoon afstand houden. Wegblijven. wegBlijven moet ik zeggen. de klemtoon ligt verkeerd.
Weggaan lukt altijd wel. wegBlijven niet.

Wie weet.

Vnaaf iig heerlijke avond gehad bij schoonouders. En ha, ik denk dat ik morgne lekker naar mijn allerliefste pleegmamma ga. Puh.
Ik ben hartstikke rijk met al die lieve mensen om me heen. Die Ik gekozen hebben. En zij Mij. Waar het fijn en gezellig en veilig is. Met respect.
Toevallig.

naief gekwetst

En toch doet het zeer.
Om voor de zoveelste keer
Mee te gaan
In het gezin
Op te gaan
In een discussie
En dan
Gekwetst worden.

Het is dom en
naief
Mezelf toch
wat bloot te geven
Omdat
het zo goed gaat.
Niet
na te willen denken
over grenzen,
reserves en hun
nare trekjes.

Zo stom
om toch telkens weer
die kant op te trekken
toe te geven
aan het verlangen
naar een normaal gezinsleven
Begrip

Nog stommer
Om een stukje van mij
te laten zien.
Me kwestbaar
op te stellen
in het goedgelovige
vertrouwen
van verbeterde band.
vernieuwd respect.

Mijn gevoel
ontkent
Keihard
onwaar verklaard
Mijn hart
weer vertrapt
met
tranen op mijn wangen
mijn verse
optimisme
meteen
de kop ingedrukt.

Waarom
trap ik er
elke keer
weer in.
Zoek ik ze op
Stel ik me
open
Terwijl dat zo
onnatuurlijk voelt
blij
met elk sprankje
aandacht
van hun kant
alles dat op
waardering of
misschien wel
liefde
kan lijken.

Grote woorden spreken ze
in die tijden
van gezin
onvoorwaardelijke liefde, allerbelangrijkste
en begrip.
Veelbelovend klinkt het.
En ik wil het
te
graag geloven.

Even voel ik me
allerbelangrijkst
begrepen
onvoorwaardelijk geliefd in een gezin.

Zo hongerig naar meer
stel ik me open
vergeet
mijn hart te beschermen
en hen
te wantrouwen.

Al snel
blijkt onvoorwaardelijke liefde
mooi gezegd
maar vooral mooi
gebruikt
om mij schuldig te maken.
Zij onvoorwaardelijk,
ik onmogelijk.
Natuurlijk
allemaal alleen
in mijn beleving.
volgens hen.
Onmogelijk, onhandelbaar
nooit gezegd
alleen zo gehoord
door mij.
Want zij houden
onvoorwaardelijk
en ik
houd enkel
problemen.

Zo dom.
Zo boos daarna.
Op hen,
geschurkte, jokkebrokken.
Maar
meer op mezelf.
Ongelooflijk
stom en naief.

het verdriet
eigen schuld
maakt het nog moeilijker
want willen
maakt nog geen waarheid
en dus geen
erkenning
of begrip.
Niets.
Niets anders
dan
pijn.

Fijn hoor
onvoorwaardelijk
de band
tussen ouders
en kind.
Kan iemand
mijn kant even
doorknippen?

De prettige en amusante dingen in dit leven:

Prettige/amusante dingen:

Als Peuter, die altijd rustig is en een liefjes hoofd heeft, spontaan een kussen door de kamer smijt. En daarna erg verontwaardigd is dat ze aangekeken wordt alsof ze Beatrix Kiddo (Kill Bill) is in haar gele pakje, compleet met zwaard.

Als je collega twee kids vergeet mee te nemen en je ineens met twee verstekelingen zit die erg beduusd kijken.

Als je schoonzusje straks komt eten en jullie daarna samen naar Tarzan de musical gaan. En je lekker morgenochtend uit kan slapen.

Als je vriendje zijn sterkte schouders weer eens ter beschikking stelt, en het zo panische kindje eindeloos liefdevol blijft troosten.

Als je roemie een apen-oerkreet verstuurd via voicemessenger om je veel plezier te wensen bij Tarzan.

De lastige dingen in het leven

Lastige dingen:

Als iemand die belangrijk voor je is vraagt hoe je haar boek vond. En je vond het mooi, maar voelde je vooral erg eenzaam en verdrietig daarna. Om de hechte band die het kind in het boek heeft met haar. Zij wel...

Als Peuter 'ineens' een kussen door het vertrek smijt. Als illustratie bij haar uitleg over het uiten van boosheid en het lekker gooien met dingen. En je je wel 10 hoedjes (en een sjaaltje in dezelfde kleur) schrikt. en dan natuurlijk wegraakt...

Als je een kind hebt dat een fobische angst heeft voor Zwarte Pieten en Sinterklazen. En Sinterklaas afgelopen weekend aangekomen is in Nederland en er O-Ver-Al Zwarte Pieten zijn nu.

Als je erop gewezen wordt hoe kapot een kind kan zijn. Zo geindoctrineerd dat zij slecht is en gestraft moet worden dat ze verbaasd blijft en lacht over de domheid van de mensen om haar heen die dit soort dingen niet goed snappen. Dat hun gecreeerde schijnwereld haar werkelijkheid is. En zij met haar kinderlogica onze waarheid voor 'domheid', 'niet snappen' en nog 'niet weten' aanziet. En bovenal hoe ontzettend wantrouwend ze blijft.

Als je wel contact wilt maken, maar je dat niet zo goed durft.

Als je zo met je schoonzusje naar Tarzan gaat, maar je nog erg in de war bent van Peuteren en je gek wordt van het panische kind en diens gegil en angst.

iets van wat?

Op mijn bureau ligt een lijstje met allerei dingen waar ik over wilde schrijven.
Maar nu ik eindelijk op de bank lig, laptop eerlijk gejat van vriendje, wil ik alleen over vandaag schrijven. Andere dagen kwam ik helemaal nergens toe.

Werken zit er weer op voor deze week. Woensdag zag ik ertegenop maar ging het goed. Donderdag had ik wel zin maar viel het zwaar, en vandaag wist ik het niet meer, en was het erg leuk. Ik denk nog steeds dat het werk me wel ligt. Ik kan er echt van genieten!
maar het bezorgt ook ng wel veel stress. Merk gewoon dat ik nog niet zo geroutineerd ben. Dat is niet erg, dat komt nog wel. En dat kan me niet snel genoeg zijn ;).

Na het werk vandaag liep ik langs de school van pleegbroertje en zusje hier vlak voor mijn huis. Na het oppassen gisteravond wist ik dat ze de Albert Heijn poppen fanatiek sparen. En laat ik de zeer begeerde aap nu in mijn bezit hebben. Samen met een volle spaarkaart.
Stralende snuitjes en een pot thee met pleegmamma waren het gevolg. Even optimaal genieten.

Thuis snelsnel het eten klaarzetten en vriendje oven-instructie geven (aanzetten en eten erinschuiven), badderen, aankleden en opmaken.
Want er was een feest van mail-'mamaatje' zo gekoosnaamd.. Een Groot feest. Met hèèl vèèl kennissen, vrienden en haar kinderen en kleinkinderen.
Een hèèl sjiek feest ook.

Waar ik heel erg alleen was. Heel erg jong ook, tussen alle oudere dames en heren. En heel erg 'jeugdig' gekleed, in mijn spijkerrokje en legging, tussen alle zwarte pakken (ja ook de dames..). Heel heel erg niet op mijn plek, en ongemakkelijk, daar op een 'golf en country club'.
Niet bestaand. Voor niemand niet.
Mail mamaatje zelf had het druk. Iedereen kwam groeten, zoenen, praten en feliciteren. zoals dat hoort als je een feestje geeft. Ik stond, keek toe, wachte ergens rustig tegen een paal. Dronk een glaasje, bekeek alle mensen (op zich wel lollig) en had af en toe oogcontact met het feestvarken. iets wat ze twee seconden aanhield en dan weer wegkeek.
Ook tijdens de speech stond ik perongeluk recht tegenover haar, en toen ik even later naar de tafel liep waar ze zat lachten we even. Maar moest ze met spoed weg.
Mij daar in mijn vacuum achterlatend.
Na 1,5 uur (ik had van tevoren gedacht éven een half uurtje te gaan, omdat het voor haar belangrijk was. en ik het erg naar vond. eng) was alles superonwerkelijk en voelde ikniets meer. Was ik zo op dat ik weg Moest. Nu.
Zag ik mijn lijf naar haar toe lopen, langs de man met wie ze in gesprek reiken, en haar arm aanraken.
Niets.
Verloren, tussen alle mensen en achter de nogal grote man verstopt twijfelde ik. Mijn goede manieren hielden me erg tegen om 'gewoon' weg te lopen. Nogmaals een hand op haar arm.
Niets. Zou zehetniet voelen?
alles was ondertussen licht, de andere mensen zag ik niet meer. Ik Moest alleen nog maar Nu Naar Huis. Weg. Nu.
Ik pakte haar hand, duwde mijn andere hand ertussen om te zwaaien en playbackte 'ik ga'. Liet haar hand los, gaf een handkus en draaide me om.
'Wacht' hoor ik. Mijn lijf draait. Ik zie haar kijken naar me. hoor haar nog wel zeggen dat ze menog niet gesproken heeft. Dat ik toch nog niet wegga? Ik merk dat ik ja knik. Zij niet geloof ik. We praten heel heel even. of ik er al lang ben (ja vanaf het begin), waar ik dan geweest ben (hier. al die tijd), ook tijdens de speecht (ja ook tijdens de speecht), of ik niet naar haar toe gekomen ben (ehm.. nee).. We kussen, het lijkt eensoort korte knuffel. Aan haar blik zie ik dat ikblijkbaar huil. Kut.
Ze iwl nog dingen zeggen geloof ik. Maar ik kàn niet meer.
Ik krijg het voor elkaarom te zeggen wat ik dacht: dat ze er prachtig uitziet, dat het fijn is om haar zo te zien stralen en dat het feest een groot succes is. Ik raak haar wang aan.

en dan ren ik weg. in de garderobe kan ik niets meer zien door de tranen, en buiten blijf ik snikken en schokken en huilen.

En ik voel me zo stom. Zoooo stom.
Wie on earth kan er na een leuke dag nou in anderhalf uur zo stom gaan doen van niets.

Ik Wist dat ze druk zou zijn. Dat er veel mensen zouden zijn. Dat ik niemand zou kennen. Wat was er dan dat het zo 'onverdraaglijk' maakte?
Wat heb ik te hoog op laten lopen?
Mijn gevoel? ben ik over mn grenzen heen gegaan door uberhaupt te gaan? Mijn energie? Was het al op en ben ik toch door gegaan? En wel gevoel dan?
Verdriet? Eenzaamheid? Verlatenheid?

Ik herken het niet zo. en dat maakt het moeilijk om te kijken hoeveel te ver ik gegaan ben en waar deze uitbarsting dus vandaan komt.
(De opdracht van deze week)
En daar baal ik dan weer van! Heel duidelijk, balen. Van mezelf. En ik uit hetdoor te grommen en met laptop oop de bank te kruipen. Zo.
Niet te laat, nu.

gevoel

whoeha, mn hoofd doet weer raar.
Zo tussen flauwvallen en draaierig in. Licht in mn hoofd, weinig evenwicht, tegen het misselijke aan.
Vervelend is dat!!!

en ik merk, klein beetje bezig geweest met voelen en onderzoeken enzo, dat ik me wat eenzaam voel, en behoefte heb aan begrip, erkenning en zorg.
De zorg krijg ik heel erg van vriendje. Dat is fijn.
Hij is zo zorgzaam uit zichzelf! En nu ik ziekjes ben helemaal. Dus dat is prettig. Ook nu ik het 'begrijp'. Mn gedrag dan. Ik 'voel' het nog niet heel erg. af en toe lukt het. maar het herkennen enzo lukt nu wel.

Begrip en erkenning krijg ik op zich wel van hem, maar 'voldoet' niet. het is gewoon anders. Hoe kan hij begrijpen wat het oproept dat ik me 'zwak' voel, toegeef. Wat raar in mn hoofd doet met me, of gewoon, hoe verwarrend het is om veel tijd kwijt te zijn.

Nouja, blabla. ik ren maar weer eens naar de wc. :S

back to normal

Toen was het alweer zondag.
Als ik afgelopen dagen in totaal 20 uur wakker geweest ben zou het best veel zijn...
Zoals het hoort als je 'ziekjes' bent heb ik braaf bijna hele dagen geslapen. Vooral vrijdag ben ik me weinig bewust geweest van de wereld.
Zaterdag overdag wel wat uurtjes wakker, en 's avonds Toch maar naar naar cd-release van vrienden.
Gekleed in een niet-in-te-ademen-strak jurkje met een veel te laag decollete, nog veel lagere rug, zonder bh, op laarzen met hakken en heel heel heeeeeel zwaar in de schmink ging ik 's avonds uiteindelijk de deur uit. Met een auto vol vrienden kwamen we aan om daar nog een auto vol vrienden te treffen, en een zaal vol met bekende gezichten.
Het feest was tof, de muziek ge-wel-dig, en al binnen een half uurtje was ik heel erg blij met de weinige stof die ik aan had, want door de koorts had ik het me toch heet!
Ik weet niet of ik nog zo blij ben met het jurkje als ik de foto's terug zie..
Het was duidelijk een licht ontoerekeningsvatbare actie. De hele avond heb ik tussen 'ik ben erg sexy' en 'ik loop ontzettend voor lul' gezweefd, maar wel fijn dat ik aandacht besteed had aan mijn uiterlijk enzo.
En het decollete bleek ont-zettend handig: briefgeld, muntgeld, ja zelfs autosleutels konden makkelijk in het strakke stofje gestopt worden. :D

Blij dat ik gegaan ben. Het is fijn met mijn vrienden. Erg fijn.
Gewoon lekker samen een beetje hangen, dansen, drinken of praten. En of je nou in een spijkerbroek en wijd shirt zonder make-up, in een alternatief zelf gepimpt shirt met soort zwarte petticoat rok en hoge gympen, of veel te weinig jurk rondloopt, het maakt ze niets uit!! :)
Fijne lui.

Dus vandaag maar weer geslapen, geslapen, gebadderd, nog meer geslapen.
Hopen dat het nog steeds uit ziekigheid is, dan slaap ik vannacht ook nog goed.
Was het gewoon puur van het feesten-zoals-normale-mensen dan ben ik vannacht de sjaak.


En ik heb net ook mijn (ex)Roomie nog even gebeld: ik droom dus al sinds vrijdagochtend over vampieren, en ze wil me bijten. Gelukkig heeft ze telefonisch gezworen ddat ze het niet meer zal doen, en ook haar vriend zal proberen in toom houden. Hele geruststelling.
Hoewel ze tijdens dit gesprek wel ruzie hadden om de rauwe gehaktballetjes die maar niet in de soep maar in de mondjes belandden... Hmmm...

En nu.. eten!
Gister had ik uitgebreid Indiaas gekookt, vandaag heeft vriendje zelfmaak pizza gemaakt. Jamjam. Zo is eten heel niet zo vervelend als je ziek bent.

ziekjes

En toen zat ik ziekjes thuis.
Voor het eerst mn 'nieuwe' werk afgebeld.
Oei oei wat naar en moeilijk.
Zeker ook omdat ik in mijn ogen helemaal niet 'heel ziek' ben. Wat koortsig, zeer keeltje, zware ledematen en hoofdpijn. Niets waar een mens aan ten onder gaat. Niets ergs. Echt zieks.
Dus wilde ik gaan werken.
Maar ik weet ook dat een van de kleintjes al 2 dagen Echt Heel Ziek is. IJlen, erg naar, alles pijnlijk. En Peuter heeft al vaker gezegd dat we dan eigenlijk dus allemaal ziek zijn. Als we het maar zouden kunnen voelen.
In het kader van voelen, wat deze week mijn doel is, heb ik dat heel even geprobeerd.
Mijn hoofd werd meteen erg heet, en de lettertjes van mijn computer draaiden wat. Het licht deed zeer aan mijn ogen.
Eng! Dus hop, niet meer voelen!

Maar toch maar wel afgebeld en daarna 4 uur aan eenstuk door geslapen.
Vol dromen over ontslag, aanstelleritis en boze bazen.
Maar toch!

Ik merk dat het vanbinnen rust geeft. De kleintjes ook de kans hebben om goed te slapen dan, en iedereen eigenlijk wel moe of belabberd is. Net-niet-ziek eigenlijk.
Zoals ik ook regelmatig ben.
Want ècht ziek ben ik bijna nooit. Sterke gezondheid noemen ze dat.
Ja.
Of sterke geest begin ik me nu af te vragen...

Maar ik ga aan mijn tweede pot thee beginnen, en op de bank hangen. Een beetje toegeven aan dat ik misschien ziek ben. Een klein beetje toelaten dat ik me ook ziek voel.
En ook een klein beetje genieten van mijn warme dekens terwijl de koude wind om ons huisje giert en tussen de dakpannen door goed te horen is!

Tijd vliegt!

Raar is het hoe tijd lijkt te vliegen, en toch weer niet.
Als mensen opmerken dat ze zich dood zouden vervelen met zo weinig werk als ik, dan wordt ik zelf ook wel eens onzeker. Bijna een hele week vrij, jeetje, dat is ook veel. Wat dòe je dan al die tijd... Ik moet me echt wel flink vervelen vaak zeg!

Toch blijkt in praktijk telkens weer dat de week te kort is, en ik nooit tijd genoeg in een dag heb zitten om alles te doen wat ik wil doen.
Zo schiet schoonmaken er regelmatig bij in. Niet omdat ik zò druk ben als al die werkende zielen hoor, maar wel omdat ik dan lekker bezig ben met allerlei andere, veul leukere dingen.
Ook naar de bieb gaan, of zelfs een brief aan mevrouw begeleidster schrijven moet nog steeds gebeuren.

Vandaag bedacht ik ineens dat ik overmorgen alweer moet werken. Ik schrok me rot! Dàn al!
Maar.. ik heb pas net vrij, en ben vandaag druk geweest en en en dacht ik.. Ik moet nog zoveel doen voordat ik ga werken. Uitrusten, lessen voorbereiden, eindelijk het hele huis eens poetsen (met name die viezevieze wc!), bij vrienden Poep&Poepie langs, weer eens kijken hoe het met baby Tetrotsemamma is. Spelletje spelen met vriendjelief, uitgebreid koken. Een lijst opstellen met de maaltijden van deze week en dus de weekbooschappen. Een begin maken aan de legpuzzel die op de eettafel me aan ligt te kijken. 3 scrapjes maken. De stapel Belangrijke Papieren op mijn bureau uitzoeken. Uberhaupt eens uitzoeken hoe mijn bureaublad er uit ziet, kijken of ik hem terug kan vinden onder de spullen.

Dus. Nee, ik verveel me HeLeMaal Niet. Not. Njet. Enkel misschien soms smiddags eventjes. Als vriendje weg is en ik allenig. Maar dat is niet zozeer vervelen. Dat is meer allenig.
Boekje erbij, dekentje erover, en hup, weer twee uur voorbij. Heerlijk.

Ik houd van het leven dat ik zo heb. De weinige vaste uren. Genoeg om me ergens naar uit te doen kijken, tegenop te doen kijken, te weinig om me overstuur te helpen. Net genoeg voor ritme, te weinig voor opgelegde structuur.

En vandaag is al weer bijna om! Nouja.. Voor de werkende mens zal de dag zo'n beetje halverwege zijn. Ze mogen zo naar huis.
Ik echter beschouw de tijd dat ik ga koken en daarna als 'avond'. Dan Hoef ik bijna nooit meer wat :). Soms lessen voorbereiden of afwassen, maar dat was het dan ook.
Geen gestress meer met huiswerk, opzien tegen de nieuwe dag, nog snel snel snel tussendoor schoonmaken.
En weet je wat het leuke is? Dat ik nu ik lekker niets meer hoef steeds vaker savonds even een wasje opruim, de keuken schoonmaak, of een 'klein rotklusje' doe. :)

Vandaag heb ik in ieder geval de schamele dagdoelen gehaald! Belangrijke UWV papieren (eindelijk) de deur uit. Naar de apotheek geweest. Boodschappies gedaan. Geld gepint, en wasje gedaan gedroogd en opgeruimd. :).
Zal ik straks nog een wasje in de machien doen? Of misschien de wc schoonmaken?

niet ongezellig

Soms denk ik, getsie, ik schrijf hier alleen over nare dingen.
Dan krijg ik ineens de neiging om in de derde persoon te gaan vertellen over allemaal dingen die andere mensen interessanter zouden moeten vinden dan mijn gedachtenkronkels.
Maarja, uiteindelijk schrijf ik hier gewoon voor mij. Om mn gedachten kwijt te kunnen, met alle kronkels. En op een of andere manier heb ik gewoon meer behoefte aan het schrijven van nare kronkels geloof ik.
Logisch ook wel, dat zijn de dingen die blijven hangen, me bezig houden. Maar ook de dingen die je niet zo makkelijk bespreekt met een ander. Juist omdat het niet boeiend is. Of allemaal wat sombertjes.

Vandaag heerlijk uitgeslapen! De hele week was ik op tijd wakker, vandaag sliep ik goddelijk tot 12 uur! Daarna maar in bad gaan liggen poedelen om het echte wakker nog een uurtje uit te stellen. Echt zaterdag dus.

Gister een fijne middag en avond gehad bij Sera en haar luver. Vaak als ik daar ben denk ik dat Vriendje en ik dat toch ook zo moeten kunnen... Verlang ik weer naar de tijd dat ik bij Sera in huis woonde en er gewoon gezelligheid in huis was, aanspraak.
Natuurlijk houd ik veel van Vriendje!
Maar Vriendje is wel een Echte Man. Of zoiets. Wat betekent dat ik vooral zijn linkeroor zie (de rest van zijn hoofd kijkt zeer aandachtig naar zijn computerbeeldscherm(en!), hij niet echt into gezelligheid is, weinig tot niet uit zichzelf opruimt/schoonmaakt (hier zal hij zelf zeker anders over denken, zoals een echte man betaamt), en romantiek nogal ver te zoeken is.

En laatste tijd heb ik gewoon erge behoefte aan iemand die meer aandacht voor mij heeft, laat merken dat ik leuk genoeg ben, ook zelf even wat schoonmaakt, en gewoon gezelligheid in huis brengt.
Maar ja. Men kan niet alles hebben.
En Vriendje is natuurlijk wel Heul Lief. Dat probeer ik altijd maar in gedachten te houden als ik me eenzaam voel.

Morgen lekker een daggie vistiteren. Zin an! :)