Alweer. Welja.
Ik zit hier toch.
maar mn hoofd blijft druk.
Over waarom ik eigenlijk reageerde op dat huiselijk geweld project...
tsja..Ik las haar oproepje en dacht: ja. Ja dat wil ik.
Ja hier ben ik aan toe.
Ja ik wil laten zien wat het nu nog doet.(haar thema gaat in op de gevolgen)Ik wil dat mensen zien hoeveel pijn het soms nog doethoe idioot mijn leven nu is.
En ik daarbij.
Ik wil er zo gaag 'iets' mee doen. met alles.
Maar van binnen de onrust!!! Pfoei.
Ze vinden me stom dat ik haar geloof. Volgens mij is er een compleet psychotisch: ervan overtuigd dat het een van 'hen' (vroeger) is, die me wil testen (kan niet, algemene oproep groot forum)... Dat we gechanteerd gaan worden met de foto's... Of dat ze 'per ongeluk' ook foto's laat zien waarop iemand me herkend ofzo..
en dat zijn de 'fijne' dingen die ze verwachten geloof ik...
Geloof dat het uit handen geven van de controle het grootste probleem is?
Angst voor -opnieuw?- misbruik.
Voor ontdekking van het-grote-geheim. Want. Eerlijk zijn heeft me altijd problemen opgeleverd. (en steun ook natuurlijk. Maar nooit alleen steun. eigenlijk.)
Anyway. ben lekker bezig he? :D
Als het leven simpel is maak ik het wel moeilijk.
Zo. Nu terug naar het doel van deze week.
Vakantie houden. Jippie.
dinsdag 26 februari 2008
Wijsheid
Deze kwam ik tegen tijdens het surfen.
En hij raakte me.
Waar.
Erg waar.
''I thought how unpleasant it is to be locked out;
and I thought how it is worse,
perhaps,
to be locked in.''
En hij raakte me.
Waar.
Erg waar.
''I thought how unpleasant it is to be locked out;
and I thought how it is worse,
perhaps,
to be locked in.''
Doe es wat
Voor mn gevoel maak ik er echt een zooitje van.
De vakantie is heerlijk en relaxed, ik heb de boel tot nu toe echt de boel gelaten en ben begonnen aan een legpuzzel, wat aan het rommelen op mn blog, en lees veel.
Gezond eten schiet er echter compleet bij in, net als bewegen...
De kilootjes waren er toch al aangevlogen afgelopen maanden, en nu beginnen ze op mn geweten te werken. Dus spuug ik 3 keer per dag. Minimaal...
Maar.. deze week wel geprobeerd de tandarts te bellen *grijns*. Ironisch genoeg hield die ook vakantie!
Verder merk ik dat ik even in de knoop zit met mn lijf en geest.
Ik mailde met iemand.
Nee, ik mailde iemand.
Iemand die een project wilde doen over 'huisgelijk geweld'.
Ik was enthousiast.
En sinds die tijd is alles nogal chaotisch.
Want, foto's.
Van mij. In het kader van mn achtergrond.
Oftewel: mijn uiterlijk, identiteit, gecombineerd met mn verhaal. Compleet plaatje.
Okee, onherkenbaar als het goed is.
Maar ik merk dat er intern chaos is. De 'vriendelijke' termen die ik al in mn oren geslingerd kreeg maakten duidelijk dat ze het niet vertrouwden en mij stom vonden dat ik het wel graag wil proberen.
Zou het echt vragen om ellende zijn?
Morgen maar weer eens peuteren, voor de verandering.
Het Blijdorp verhaal is wat rustiger geworden. De angst wat weg.
Maar het blijft een moeilijk onderwerp.
Nina, liefde versus - afstand. Whaa.
Dus morgen eerst: zonnebanken @ Sera! :D Jeuj
De vakantie is heerlijk en relaxed, ik heb de boel tot nu toe echt de boel gelaten en ben begonnen aan een legpuzzel, wat aan het rommelen op mn blog, en lees veel.
Gezond eten schiet er echter compleet bij in, net als bewegen...
De kilootjes waren er toch al aangevlogen afgelopen maanden, en nu beginnen ze op mn geweten te werken. Dus spuug ik 3 keer per dag. Minimaal...
Maar.. deze week wel geprobeerd de tandarts te bellen *grijns*. Ironisch genoeg hield die ook vakantie!
Verder merk ik dat ik even in de knoop zit met mn lijf en geest.
Ik mailde met iemand.
Nee, ik mailde iemand.
Iemand die een project wilde doen over 'huisgelijk geweld'.
Ik was enthousiast.
En sinds die tijd is alles nogal chaotisch.
Want, foto's.
Van mij. In het kader van mn achtergrond.
Oftewel: mijn uiterlijk, identiteit, gecombineerd met mn verhaal. Compleet plaatje.
Okee, onherkenbaar als het goed is.
Maar ik merk dat er intern chaos is. De 'vriendelijke' termen die ik al in mn oren geslingerd kreeg maakten duidelijk dat ze het niet vertrouwden en mij stom vonden dat ik het wel graag wil proberen.
Zou het echt vragen om ellende zijn?
Morgen maar weer eens peuteren, voor de verandering.
Het Blijdorp verhaal is wat rustiger geworden. De angst wat weg.
Maar het blijft een moeilijk onderwerp.
Nina, liefde versus - afstand. Whaa.
Dus morgen eerst: zonnebanken @ Sera! :D Jeuj
Nieuwe look
Zo.
Na lang hetzelfde te hebben gehad, tijd voor wat nieuw geknutsel.
Niet dat je echt veel kan veranderen in blogger.
Maar toch :)
Na lang hetzelfde te hebben gehad, tijd voor wat nieuw geknutsel.
Niet dat je echt veel kan veranderen in blogger.
Maar toch :)
zondag 17 februari 2008
Oefenen
Stiekum ben ik afgelopen dagen ineens een beetje bang dat ze gelijk hadden...
Dat ik ìnderdaad aan mijn plafonnetje zit, en niets meer bij kan leren met turnen.
Omdat ik zo'n beroerde coordinatie heeft dat het 70000 aanwijzingen later toch nog niet lukt.
Want het omzetten van een aanwijzing in een houding van armen/benen... kàn ik dat wel?
Na het meetraininen van afgelopen donderdag weet ik het niet meer hoor.
Wat ik wel weet is dat ik heerlijk op academie niveau les kreeg.
Zelf weten of je wel of niet doet wat gezegd wordt, maar wèl goede basisoefeningen aangeboden krijgen. Mèt feedback, voor als je wel je best doet.
En hulp.
Wat dat betreft dus fantastisch! Eindelijk de mogelijkheid om bij te gaan leren.
En in eerste instantie werkte het ook, die feedback en die hulp.
Maar ja, als ik het dan zelfstandig om moet gaan zetten... :S
Nou was het ook een beetje boel extra zenuwen door 30 nieuwe mensen (waarvan ik zeker wist dat ze àllemaal naar mij keken en me uitlachten) die allemaal boel hoger niveau hadden. En elkaar goed kenden natuurlijk.
Ik hoop dat we donderdag weer verder gaan met hetzelfde onderwerp.
èn dat ik dan wat minder zenuwachtig ben.
Want ik wil oefenen. 100 keer. tot het lukt. En dan nòg 100 keer. Om het in te slijpen.
Dus dat wordt dubbel oefenen.
In turnen.
Hulp vragen.
Faalangst overwinnen.
Gewoon er mogen zijn. Niet meer of minder zijn dan de rest.
Spannend. Zoveel zin in de training.
Maar mooi niet dat ik wil!
Snap je :D
Dat ik ìnderdaad aan mijn plafonnetje zit, en niets meer bij kan leren met turnen.
Omdat ik zo'n beroerde coordinatie heeft dat het 70000 aanwijzingen later toch nog niet lukt.
Want het omzetten van een aanwijzing in een houding van armen/benen... kàn ik dat wel?
Na het meetraininen van afgelopen donderdag weet ik het niet meer hoor.
Wat ik wel weet is dat ik heerlijk op academie niveau les kreeg.
Zelf weten of je wel of niet doet wat gezegd wordt, maar wèl goede basisoefeningen aangeboden krijgen. Mèt feedback, voor als je wel je best doet.
En hulp.
Wat dat betreft dus fantastisch! Eindelijk de mogelijkheid om bij te gaan leren.
En in eerste instantie werkte het ook, die feedback en die hulp.
Maar ja, als ik het dan zelfstandig om moet gaan zetten... :S
Nou was het ook een beetje boel extra zenuwen door 30 nieuwe mensen (waarvan ik zeker wist dat ze àllemaal naar mij keken en me uitlachten) die allemaal boel hoger niveau hadden. En elkaar goed kenden natuurlijk.
Ik hoop dat we donderdag weer verder gaan met hetzelfde onderwerp.
èn dat ik dan wat minder zenuwachtig ben.
Want ik wil oefenen. 100 keer. tot het lukt. En dan nòg 100 keer. Om het in te slijpen.
Dus dat wordt dubbel oefenen.
In turnen.
Hulp vragen.
Faalangst overwinnen.
Gewoon er mogen zijn. Niet meer of minder zijn dan de rest.
Spannend. Zoveel zin in de training.
Maar mooi niet dat ik wil!
Snap je :D
woensdag 13 februari 2008
van een vogel een tijger maken
Er schijnt een heul groot patroon te zijn (alweer ja...)
Mijn enorm sterke vraag om zorg die dan direct weer afgewisseld wordt met afstoten van alles en iedereen.
Het 'red me, zorg voor me' en dan 'ga weg, ik doe het heus wel zelf'.
Eerst herkende ik het niet zo, maar toen dacht ik aan mn 'houd me vast, raak me neit aan', 'blijf bij me, ga weg' 'vind me lief, zie hoe slechtik ben', en begon ik bijna te grijzen.
Hoewel die 'zorg' wel naar klinkt. Ik HAAT zorg. Ik wil geen zorg nodig hebben, ik wil alles zelf doen, het liefst altijd. En dan te horen dat ik af en toe met mijn gedrag letterlijk lijk te zeggen 'zorg voor me', dat is moeilijk.
Grootste gedeelte zal onbewust zijn: als iets niet meer lukt, dissocieren, mezelf beschadigen.
Allemaal niet constructieve dingen die roepen 'zorg voor me'.
Maar als mensen dan dichterbij komen dan ga ik brullen en roep 'ga weg, ik kan het zelf, ik hoef je niet'.
Nu ik het zo schrijf klinkt het wel logisch. Daar kreeg ik echt schok na schok.
Kon niet eens echt over 'zorgwens' praten. Daar wat over vertellen.
Merkte dat ik verstijfde, het op afstand hield. Het ook echt echt niet wist.
Vooral de tegenstrijdigheid vna die dingen schijnt enorm verwarrend te zijn voor de omgeving.
De niet in te schatten omslag.
Peuter vergeleek het met een tijger, die soms ineens als een vogeltje was, of andersom. En dat ik door een klein zielig vogeltje te zijn liefde en zorg kreeg en een beetje kon accepteren.
Terwijl ik volgens haar een Tijger was (een 'slimme competente jonge vrouw' Waarom voelde dat zò slecht. Zò naar?Zo als bedrog?). Ik voel me helemaal geen tijger.
Ik heb een grote bek, en ik brul als een tijger, ik wil er graag een zijn. Maar ik dat lukt niet. Nooit. (dus die verwarring snap ik wel.. dat als iemand een vogeltje wil helpen er ineens een tijger gaat lopen brullen)
Ik vraag me dan af of ik geen raaf ben. Gewoon een sluwe vogel met een grote bek, waardoor het heel wat lijkt.
Maar volgens Peuter was ik zeker weten een Tijger. Alleen eentje die graag deed of ie een vogeltje was.
En op een of andere manier raakte ik daar helemaal van overstuur. De rest is vaag.
Een tijger die doet of ie een klein zielig vogeltje is. Dat klinkt als een aansteller. Of als een manipulerende tijger (hij doet het tenslotte voor de zorg=aandacht). Beiden niet koel. Beiden wat ik niet wil zijn.
Bovendien. Waarom red ik het neit tussen de andere tijgers?
Waarom trek ik het niet in de 'normale' wereld? Want dat heb ik nu zo'n 19 jaar geprobeerd, en het lukte redelijk, maar ondertussen viel de tijger af tot ie enkel nog vel en botjes had, en trok ook het vel eraf... Niet echt normaal tijgergedrag..
Ik weet het niet... Peuter zei ook dat ik als vogeltje wel fouten mag maken, eb als tijger niet. Van mezelf dan.
Dus ja, het levert me ook wel wat op om vogel te zijn.
Maar waarom ben iik nu zo overstuur.
Zo enorm overstuur dat ik bergen tijd kwijt ben, twee uur later thuis, en een flink gapend gat in mn arm heb. Terwijl ik dat al ZO LANG niet gedaan heb... Dat wordt dus wèèr een zomer lange mouwen dragen op t werk :(.
Ach. Eigen schuld dikke bult.
Net zoals dat Peuter me nu een irritante aansteller vind.
Hebbik zelf gedaan...
Ik zou bijna zeggen: help, wat moet ik nu. maar dat zal wel vogeltjess gedrag zijn.
Dus. Grauw. Rot maar op. Ik heb niemand nodig. Ik red het alleen wel.
Dan maar pijn.
Ik WEIGER me als een vogeltje te gedragen. Klote tijger.
Ik voel me dus heel niet tijgerachtig he.
Mijn enorm sterke vraag om zorg die dan direct weer afgewisseld wordt met afstoten van alles en iedereen.
Het 'red me, zorg voor me' en dan 'ga weg, ik doe het heus wel zelf'.
Eerst herkende ik het niet zo, maar toen dacht ik aan mn 'houd me vast, raak me neit aan', 'blijf bij me, ga weg' 'vind me lief, zie hoe slechtik ben', en begon ik bijna te grijzen.
Hoewel die 'zorg' wel naar klinkt. Ik HAAT zorg. Ik wil geen zorg nodig hebben, ik wil alles zelf doen, het liefst altijd. En dan te horen dat ik af en toe met mijn gedrag letterlijk lijk te zeggen 'zorg voor me', dat is moeilijk.
Grootste gedeelte zal onbewust zijn: als iets niet meer lukt, dissocieren, mezelf beschadigen.
Allemaal niet constructieve dingen die roepen 'zorg voor me'.
Maar als mensen dan dichterbij komen dan ga ik brullen en roep 'ga weg, ik kan het zelf, ik hoef je niet'.
Nu ik het zo schrijf klinkt het wel logisch. Daar kreeg ik echt schok na schok.
Kon niet eens echt over 'zorgwens' praten. Daar wat over vertellen.
Merkte dat ik verstijfde, het op afstand hield. Het ook echt echt niet wist.
Vooral de tegenstrijdigheid vna die dingen schijnt enorm verwarrend te zijn voor de omgeving.
De niet in te schatten omslag.
Peuter vergeleek het met een tijger, die soms ineens als een vogeltje was, of andersom. En dat ik door een klein zielig vogeltje te zijn liefde en zorg kreeg en een beetje kon accepteren.
Terwijl ik volgens haar een Tijger was (een 'slimme competente jonge vrouw' Waarom voelde dat zò slecht. Zò naar?Zo als bedrog?). Ik voel me helemaal geen tijger.
Ik heb een grote bek, en ik brul als een tijger, ik wil er graag een zijn. Maar ik dat lukt niet. Nooit. (dus die verwarring snap ik wel.. dat als iemand een vogeltje wil helpen er ineens een tijger gaat lopen brullen)
Ik vraag me dan af of ik geen raaf ben. Gewoon een sluwe vogel met een grote bek, waardoor het heel wat lijkt.
Maar volgens Peuter was ik zeker weten een Tijger. Alleen eentje die graag deed of ie een vogeltje was.
En op een of andere manier raakte ik daar helemaal van overstuur. De rest is vaag.
Een tijger die doet of ie een klein zielig vogeltje is. Dat klinkt als een aansteller. Of als een manipulerende tijger (hij doet het tenslotte voor de zorg=aandacht). Beiden niet koel. Beiden wat ik niet wil zijn.
Bovendien. Waarom red ik het neit tussen de andere tijgers?
Waarom trek ik het niet in de 'normale' wereld? Want dat heb ik nu zo'n 19 jaar geprobeerd, en het lukte redelijk, maar ondertussen viel de tijger af tot ie enkel nog vel en botjes had, en trok ook het vel eraf... Niet echt normaal tijgergedrag..
Ik weet het niet... Peuter zei ook dat ik als vogeltje wel fouten mag maken, eb als tijger niet. Van mezelf dan.
Dus ja, het levert me ook wel wat op om vogel te zijn.
Maar waarom ben iik nu zo overstuur.
Zo enorm overstuur dat ik bergen tijd kwijt ben, twee uur later thuis, en een flink gapend gat in mn arm heb. Terwijl ik dat al ZO LANG niet gedaan heb... Dat wordt dus wèèr een zomer lange mouwen dragen op t werk :(.
Ach. Eigen schuld dikke bult.
Net zoals dat Peuter me nu een irritante aansteller vind.
Hebbik zelf gedaan...
Ik zou bijna zeggen: help, wat moet ik nu. maar dat zal wel vogeltjess gedrag zijn.
Dus. Grauw. Rot maar op. Ik heb niemand nodig. Ik red het alleen wel.
Dan maar pijn.
Ik WEIGER me als een vogeltje te gedragen. Klote tijger.
Ik voel me dus heel niet tijgerachtig he.
donderdag 7 februari 2008
schluss
En toen ging ik duidelijkheid halen.
Op bibberbenen met mijn hart hoog in mijn keel. Beetje giebelig.
Toch maar vragen hoe zij het ervaren hadden dat gesprek. Even peilen hoe het zat.
Uiteindelijk redelijk 'goed' weer uit elkaar gegaan.
Ze (er was er maar èèn, ja die ene..) gaf aan dat ik de reden waarschijnlijk verkeerd begrepen had. Dat het niet meer aandurven niet te maken had met dat ik mijn dit-wil-ik-niet-grenzen niet goed aangaf, maar dat het te maken had met mijn hier-ligt-de-grens-van-wat-ik-kan, en of ik die in kon schatten.
Zij vinden dat ik mijn top bereikt heb, en durven me geen nieuwe dingen meer aan te leren.
Omdat ik motorisch geen held ben. (feit) En ze niet aan opbouw doen. En je als je dat combineert gevaarlijke dingen kan krijgen. Bijvoorbeeld een Nina die de verkeerde kant op vliegt omdat ze probeerde zich lang te maken maar dat even ìets anders uitpakte.
Tsja.
Wat breng je er tegenin.
Ik vind lekker dat ik nog wel nieuwe dingen kan leren, en waarschijnlijk ook goed. Als het maar in hapklare brokjes aangeboden wordt. Opgebouwd wordt.
En dan is het -mijns inziens- ook meteen veilig.
Omdat je begint met het aanleren van de kern van de beweging. Het mechanische principe dat de grondslag vormt. En dan pas de poespas eromheen. Gunstigere voorwaarden om aan dat principe te voldoen of te versterken.
Dus èèrst een afzet met rotatie oefenen. (opwerkende kracht met een zwaartepunt dat voor de werklijn van de kracht loopt, waardoor een koppel ontstaat, en dus rotatie) Maar nog zonder aanloop ( grotere opwaartse kracht) en zonder landing (netjes eindigen van het kunstje).
Maar ja, dat is vakinhoudelijke visie.
Ik hòùd van hapklare brokjes. Als leerling, maar ook als docent.
Ik vind het smullen als ik door precies de juiste deelopdrachtjes een leerling in èèn les een complete beweging zie verbeteren/aanleren. Supersmullen als ik in een beweging kan constateren wat ervoor zorgt dat het mechanische principe erachter niet tot uiting komt. En als ik dat kan verklaren in een jip-en-janneke aanwijzing, die voor dat kind echt NIETS te maken heeft met 'het plaatje'.
Dus als ik een kind een zakdoekje meegeef om tussen zijn kin en borst vast te houden, en t kind daardoor 'per ongeluk' goed klein blijft tijdens het rollen. Leuk leuk leuk.
Anyway, voor ik op mn stokpaardje klim, this is where it ends...
Ik stop bij mn oude vereniging, en ga eens bellen voor info bij een nieuwe.
Lekker een vers begin, beetje turnen, bezig blijven.
Geeeen selectie/kern/wedstrijdploeg of weet ik het heo je het wil noemen meer, maar wèl dingen blijven leren. Anders wordt het ook saai toch? Altijd hetzelfde...
Als laatste dappere daad van deze avond heb ik net het antwoordapparaat van trainster b ingesproken. Met mijn excuses voor wat ik vorige week bij het weggaan nog tegen haar zei. Want.
Het was bewust kwetsend, en achteraf niet terecht, gezien ik doelde op dat ze me nu uit de groep gooiden op dat 'jij geeft je grenzen niet aan' gedoe.
Vriendje vind het je reinste onzin dat ik mn excuses aanbied.
Maar voor mij is het nodig om dit netjes af te ronden. Want ik had het ook prettig gevonden als zij mij vorige week gebeld hadden om excuses aan te bieden. En het was niet netjes wat ik zei.
En dan kunnen zij 100 niet-nette dingen gezegd hebben, dat is geen reden voro mij om het ook te doen.
Dat vraag ik ook altijd aan mn kids op school: '' o. Dus als zij straks uitgebreid in hun neus peuteren en het daarna opeten, dan doe jij het ook?''
Het maakt me niet uit wat zij deden. Ik wil niet zo zijn. Ik wil verdorie niet in het openbaar mn neus leegeten. En als ik al in mn neus peuter, dan wil ik het op z'n minst daarna mijn vinger opsteken en vragen of ik een zakdoekje mag paken om het daar in te doen. Want.
Dat ben ik.
Ik schaam me niet voor bepaalde inperfectheden. Maar ik wil er wel graag netjes mee omgaan. Want ermee 'pronken'... nee dankje..
Op bibberbenen met mijn hart hoog in mijn keel. Beetje giebelig.
Toch maar vragen hoe zij het ervaren hadden dat gesprek. Even peilen hoe het zat.
Uiteindelijk redelijk 'goed' weer uit elkaar gegaan.
Ze (er was er maar èèn, ja die ene..) gaf aan dat ik de reden waarschijnlijk verkeerd begrepen had. Dat het niet meer aandurven niet te maken had met dat ik mijn dit-wil-ik-niet-grenzen niet goed aangaf, maar dat het te maken had met mijn hier-ligt-de-grens-van-wat-ik-kan, en of ik die in kon schatten.
Zij vinden dat ik mijn top bereikt heb, en durven me geen nieuwe dingen meer aan te leren.
Omdat ik motorisch geen held ben. (feit) En ze niet aan opbouw doen. En je als je dat combineert gevaarlijke dingen kan krijgen. Bijvoorbeeld een Nina die de verkeerde kant op vliegt omdat ze probeerde zich lang te maken maar dat even ìets anders uitpakte.
Tsja.
Wat breng je er tegenin.
Ik vind lekker dat ik nog wel nieuwe dingen kan leren, en waarschijnlijk ook goed. Als het maar in hapklare brokjes aangeboden wordt. Opgebouwd wordt.
En dan is het -mijns inziens- ook meteen veilig.
Omdat je begint met het aanleren van de kern van de beweging. Het mechanische principe dat de grondslag vormt. En dan pas de poespas eromheen. Gunstigere voorwaarden om aan dat principe te voldoen of te versterken.
Dus èèrst een afzet met rotatie oefenen. (opwerkende kracht met een zwaartepunt dat voor de werklijn van de kracht loopt, waardoor een koppel ontstaat, en dus rotatie) Maar nog zonder aanloop ( grotere opwaartse kracht) en zonder landing (netjes eindigen van het kunstje).
Maar ja, dat is vakinhoudelijke visie.
Ik hòùd van hapklare brokjes. Als leerling, maar ook als docent.
Ik vind het smullen als ik door precies de juiste deelopdrachtjes een leerling in èèn les een complete beweging zie verbeteren/aanleren. Supersmullen als ik in een beweging kan constateren wat ervoor zorgt dat het mechanische principe erachter niet tot uiting komt. En als ik dat kan verklaren in een jip-en-janneke aanwijzing, die voor dat kind echt NIETS te maken heeft met 'het plaatje'.
Dus als ik een kind een zakdoekje meegeef om tussen zijn kin en borst vast te houden, en t kind daardoor 'per ongeluk' goed klein blijft tijdens het rollen. Leuk leuk leuk.
Anyway, voor ik op mn stokpaardje klim, this is where it ends...
Ik stop bij mn oude vereniging, en ga eens bellen voor info bij een nieuwe.
Lekker een vers begin, beetje turnen, bezig blijven.
Geeeen selectie/kern/wedstrijdploeg of weet ik het heo je het wil noemen meer, maar wèl dingen blijven leren. Anders wordt het ook saai toch? Altijd hetzelfde...
Als laatste dappere daad van deze avond heb ik net het antwoordapparaat van trainster b ingesproken. Met mijn excuses voor wat ik vorige week bij het weggaan nog tegen haar zei. Want.
Het was bewust kwetsend, en achteraf niet terecht, gezien ik doelde op dat ze me nu uit de groep gooiden op dat 'jij geeft je grenzen niet aan' gedoe.
Vriendje vind het je reinste onzin dat ik mn excuses aanbied.
Maar voor mij is het nodig om dit netjes af te ronden. Want ik had het ook prettig gevonden als zij mij vorige week gebeld hadden om excuses aan te bieden. En het was niet netjes wat ik zei.
En dan kunnen zij 100 niet-nette dingen gezegd hebben, dat is geen reden voro mij om het ook te doen.
Dat vraag ik ook altijd aan mn kids op school: '' o. Dus als zij straks uitgebreid in hun neus peuteren en het daarna opeten, dan doe jij het ook?''
Het maakt me niet uit wat zij deden. Ik wil niet zo zijn. Ik wil verdorie niet in het openbaar mn neus leegeten. En als ik al in mn neus peuter, dan wil ik het op z'n minst daarna mijn vinger opsteken en vragen of ik een zakdoekje mag paken om het daar in te doen. Want.
Dat ben ik.
Ik schaam me niet voor bepaalde inperfectheden. Maar ik wil er wel graag netjes mee omgaan. Want ermee 'pronken'... nee dankje..
Wel ja!
O ja.
Dan denk je dat je alles gehad hebt
bellen je ouders
Sàmen.
Omdat ze het zo rot vinden
voor jou
Daar valt je pet toch van af...
(en toch was ik blij. Ergens. Kinderlijk blij.)
Dan denk je dat je alles gehad hebt
bellen je ouders
Sàmen.
Omdat ze het zo rot vinden
voor jou
Daar valt je pet toch van af...
(en toch was ik blij. Ergens. Kinderlijk blij.)
misser van de week
Soms kom je er achteraf achter dat het heel niet zo goed ging als jij dacht dat het ging.
Peuter concludeerde einde van het uur al dat ze 'iets' miste.
Ik pas in de auto.
Ik miste mij. Mijn gevoel.
Netjes weggerationaliseert afgelopen week.
Zodat ik fijn doorkan.
Zò deed ik dat dus al die jaren! Nu weet ik het weer!
Jammer dat ik er vooral mezelf mee heb.
Wat voelde ik me genaaid zeg.
Een heel uur zitten verkloten, een totaal ontevreden gevoel, en blijkbaar nog een boel agressie.
Ik blijk namelijk een heul aggressief persoontje.
:D
Ja ik wist het ook niet.
Maar pàssief aggressief.
Lekker zwijgen, mezelf kapot maken...
Werd ik er toch bijna pissig om. Om het idee dat ik een aggressief persoontje zou zijn.
Ik heb zo'n hekel aan aggressie dat ik walg van het idee van aggressief persoon.
Dus wilde ik in de tegenaanval maar besloot
te zwijgen.
Tot ik dacht
k*t. dan heeft ze toch gelijk....
Peuter concludeerde einde van het uur al dat ze 'iets' miste.
Ik pas in de auto.
Ik miste mij. Mijn gevoel.
Netjes weggerationaliseert afgelopen week.
Zodat ik fijn doorkan.
Zò deed ik dat dus al die jaren! Nu weet ik het weer!
Jammer dat ik er vooral mezelf mee heb.
Wat voelde ik me genaaid zeg.
Een heel uur zitten verkloten, een totaal ontevreden gevoel, en blijkbaar nog een boel agressie.
Ik blijk namelijk een heul aggressief persoontje.
:D
Ja ik wist het ook niet.
Maar pàssief aggressief.
Lekker zwijgen, mezelf kapot maken...
Werd ik er toch bijna pissig om. Om het idee dat ik een aggressief persoontje zou zijn.
Ik heb zo'n hekel aan aggressie dat ik walg van het idee van aggressief persoon.
Dus wilde ik in de tegenaanval maar besloot
te zwijgen.
Tot ik dacht
k*t. dan heeft ze toch gelijk....
maandag 4 februari 2008
Fijn virus
'Klassieke griep' riep de dokter vanochtend bijna enthousiast, toen ik me nog aan het verontschuldigen was over mijn komst voor zo-goed-als-niets.
'En ja, je keel is prachtig rood. Even je klieren voelen... Ja... Ja, dat dacht ik al. Keeltonsteking.'
Ik begon bijna te glunderen, dat al mijn pijntjes en moeheidjes een naam kregen van de dokter. Dat het niet in mijn hoofd zat.
Griep met gewrichtspijn en keelontsteking. Dan màg je best een beetje moe en hangerig zijn.
Dus nu hang ik wat rond, houd me koest, drink braaf veel water en gorgel netjes met de mondspoeling van de dokter. Dit, met behulp van een stripje ibuprofen (met doseringen moet je niet kinderachtig doen vind ik. Net als water: gewoon ruim voldoende binnenkrijgen) zorgt dat ik alleen wat hangerig ben.
Maar vriendje -die vanmiddag thuis was- behandeld me als een ernstig zieke prinses en komt steeds langs met dekentjes, glaasjes water, of gewoon om even over mn hoofd te aaien. Dus ben ik netjes rustig.
Want normaal doe ik niet aan ziek zijn. Dan doe ik àlleen aan ibuprofen. En zeker niet aan dokter.
Maar vandaag was ik ziek.
Ik belde de dokter, en ging erheen.
Dook braaf onder mijn dekentje en liet vriendje het recept ophalen.
Wat een zelfzorg he.
Zou ik spontaan geestelijk beter zijn?
'En ja, je keel is prachtig rood. Even je klieren voelen... Ja... Ja, dat dacht ik al. Keeltonsteking.'
Ik begon bijna te glunderen, dat al mijn pijntjes en moeheidjes een naam kregen van de dokter. Dat het niet in mijn hoofd zat.
Griep met gewrichtspijn en keelontsteking. Dan màg je best een beetje moe en hangerig zijn.
Dus nu hang ik wat rond, houd me koest, drink braaf veel water en gorgel netjes met de mondspoeling van de dokter. Dit, met behulp van een stripje ibuprofen (met doseringen moet je niet kinderachtig doen vind ik. Net als water: gewoon ruim voldoende binnenkrijgen) zorgt dat ik alleen wat hangerig ben.
Maar vriendje -die vanmiddag thuis was- behandeld me als een ernstig zieke prinses en komt steeds langs met dekentjes, glaasjes water, of gewoon om even over mn hoofd te aaien. Dus ben ik netjes rustig.
Want normaal doe ik niet aan ziek zijn. Dan doe ik àlleen aan ibuprofen. En zeker niet aan dokter.
Maar vandaag was ik ziek.
Ik belde de dokter, en ging erheen.
Dook braaf onder mijn dekentje en liet vriendje het recept ophalen.
Wat een zelfzorg he.
Zou ik spontaan geestelijk beter zijn?
vrijdag 1 februari 2008
Waar gààt het over!
Het moet ook niet gekker worden.
Wordt ik wakker,
is het eerste waar ik aan denk
turnen.
Potverdikkie.
Alsof ik geen belangrijkere dingen aan mijn hoofd heb.
(hoewel ik wel tot een prachtige gedachte kwam betreffende het schoolboekjesvoorbeeld van 'hoe mensen met mh-achtergrond geneigd zijn om een 'slechte' partner te zoeken (gelijk karakter als de ouder), en dit even koppelde aan het feit dat ik van mijn 12e tot 16e helemaal 'idolaat' was van 'foute' trainster. En ik maar denken dat ik zo mooi ontsnapt was uit dat boekje met vriendjelief... )
Wordt ik wakker,
is het eerste waar ik aan denk
turnen.
Potverdikkie.
Alsof ik geen belangrijkere dingen aan mijn hoofd heb.
(hoewel ik wel tot een prachtige gedachte kwam betreffende het schoolboekjesvoorbeeld van 'hoe mensen met mh-achtergrond geneigd zijn om een 'slechte' partner te zoeken (gelijk karakter als de ouder), en dit even koppelde aan het feit dat ik van mijn 12e tot 16e helemaal 'idolaat' was van 'foute' trainster. En ik maar denken dat ik zo mooi ontsnapt was uit dat boekje met vriendjelief... )
Abonneren op:
Posts (Atom)