High

Het is uitgesproken en opgelost.
MamaK en Nien begrijpen elkaar weer, en zijn weer blij.
Blij? Zielsgelukkig allebei. Er een beetje high van.

Hoe kan het ook anders, als je vandaag langskomt en je mama binnen 3 minuten veranderd in een hoopje verdriet, omdat ze zo bang is dat ze je kwijtraakt en ze echt een slechte moeder is.

Het verhaal? We bleken beiden naar hetzelfde plaatje te kijken, maar dan in een andere kleur. Het beeld dat ik had van mama-Nien was gelukkig toch wel hetzelfde als het beeld dat zij had. Hoe bang ik ook was dat we toch een ander plaatje voor ogen hadden, een ander boek lazen zelfs. Alleen zag zij het duidelijk geel, en ik rood. Tsja, daar kom je pas achter als je elkaars plaatje langzaam kan zien.
En hoe goed ik ook gecheckt had wat er op haar plaatje stond, de kleur was niet ter sprake gekomen. En zowel mama als Nien schrokken zich kapot toen bleek dat de verwachtingen zo verschillend waren.
Nien voelde zich slecht, niets waard, alleen. Mama voelde zich klem gezet, falend en een slechte moeder. Twee erg gevoelige typjes die zo bang zijn om gekwetst te worden.

Nu zoeken we het in Oranje. Ik zie dat ze niet alle tijd van de wereld heeft, en zij probeert wat tijd vrij te maken. Ik begrijp dat ze niet de spontaan-zien mama is die ik dacht, zij snapt dat ik meer behoefte heb aan zien dan zij dacht. We leren elkaar kennen..

Zoals ik vanochtend dacht, en Sera vanmiddag zei: dit is goed. We praten.
We leren elkaar kennen. Komen in moeilijkheden, maar lossen het samen op. Samen.

En ja Har, je hebt gelijk.
Ik wèèt dat ik nooit haar bio-kindje zal zijn. Zoals zij nooit mijn bio-mams zal zijn.
Maar dat maakt het voor mij nog bijzonderder. Zij koos namelijk voor mij. En ik voor haar. Daar waar mijn mormels, en haar kinderen ons 'zomaar' kregen. En er duidelijk niet op zaten te wachten.
Je berichtje maakte me -even heel hard- bewust van wat ik ergens weet. Maar voorlopig kies ik ervoor om tòch te geloven dat het kan. Een adoptiekindje en mama samen.
Het gaat me vast nog menig huilbui kosten. Maar ook euforische momenten.
Ik Wil dit geloven. Zo graag.
Ik wil zo graag even geloven dat mijn droom werkelijkheid geworden is. Aan het worden is is misschien redelijker.
Jou nuchterheid is waarschijnlijk de wijsheid. En veiliger.
Vergeef je me dat ik toch mn droom achterna ga?
Beter spijt van wat ik gedaan heb dan van wat er nooit van gekomen is toch?
(en help je me onthouden, volgende keer dat ik hier uithuil?Dat het eigen schuld dikke bult is?)

mamaloog

Het is niet dat ik alleen wil loggen als er uitschieters zijn hoor, pieken of dalen, maar op een of andere manier grijp ik dan juist naar hier.
Als het in mn hoofd vastzit, en het niet met iemand deelbaar lijkt.

Ik ben verdrietig.
Merk dat ik voor mezelf erg afstand aan het nemen ben van MamaK.

Ze is nog steeds fantastisch lief! Mailt haar liefde, interesse en warmte door.
Haar vertrouwen kan me doen overlopen van geluk.
Maar ik merk dat ik wèèr in een ongelijke relatie zit.
Ik hier aan de ene kant, wachtend, nee smachtend, op een levensteken van haar. Vol drang om te bellen, langs te gaan, te zien/horen/contact te maken.
Zij daar, vooral druk. Wel trouw mailend, en tot nu toe steeds wel lief aan de telefoon.
Maar...
Ik voel de maar...
Ik voel me bezwaard om te bellen, ik stoor vaak, het komt toch van mijn kant... Het sms'en wat zo enthousiast begon neemt af.
En waar ik meteen dingen uit mijn agenda schrapte toen ik hoorde dat ze een spannend en pijnlijk onderzoek in het ziekenhuis had, zei zij mij niet langs te komen. Ze wist niet hoe ze zou zijn daarna. Wel belde ze zelf om de goede uitslag te delen. Maar moest ook meteen weer weg.

In alle tijd dat we nu zo zijn ben ik al 2 keer 'zomaar' langs geweest. Voor dichte deur, kan gebeuren! Maar ben ook beetje bang dat het helemaal niet zo gewenst is. Want het enthousiaste: 'shit, gemist' heb ik nog niet gehoord. Enkel druk... Het is me al duideljk geworden dat elkaar zien op afspraak gaat worden. Ruim van tevoren ingepland. heel ruim.
De weekenden, vrije middagen/uren/avonden zijn blijkbaar voor ècht belangrijke mensen? Vrienden en familie...

Mijn verjaardag was dan ook te laat...
Ik had me er heel erg op verheugd om haar uit te nodigen. Sera&lover, zo vol enthousiastme nog steeds, wilden graag kennis maken. En ik wilde het zo graag kunnen 'delen'. Voor hen ook 'echt' maken. Maar de dag ervoor (waarvoor ik haar uit wilde nodigen), had ze al een 'traditie', en op mijn verjaardag zelf, waarvoor ik haar toen uitnodigde (natuurljk gooi ik dan gewoon mijn hele dagprogramma om!) werd de verjaaradg van haar kleindochter gevierd.
Wel stelde ze voor om de afspraak die ze al had voorgesteld dan een verlaat taartje te vieren...

Nu ik het zo schrijf heb ik weer het gevoel dat mijn hart uit mijn lijf gerukt wordt.
Het zal stom klinken, en niemand zal het begrijpen.
Maar zelfs mijn bio-mormels komen als ze uitgenodigd worden. De ouders van Vriendje willen eigenlijk even terugkomen van hun vakantie, of hem uitstellen.
Maar de vrouw die zo graag mijn moeder wilde worden, die ik mijn hart in handen legde, geeft geen antwoord.

Allerlei dingen dacht ik toen.
Over even snel voor de verjaardag van kleindochter langskomen, of snel erna. Of, als ik erg belangrijk ben, misschien half half. Is dat dan erg raar gedacht?
Of dat ik zelf in ieder geval wel alles op alles gezet zou hebben om het te combineren. Zeker als kleindochter om de hoek zou wonen, en ik ook niet zo ver weg.
Of misschien zou k zelf toch gevraagd hebben of de dag ervoor nog gold. En de traditie wat omgooien. Of weer proberen het ervoor of achter te proppen...
Maar dat ben ik...
De mensen van wie ik houd zijn erg belangrijk voor me. Voor de verjaardagen van Vriendje, Sera, Seralover en andere dierbaren zou ik veel proberen te schuiven.

Ook dacht ik, en dat vind ik het ergst, en zorgt ook voor de afstand:
met je eigen docher had je dit niet gedaan. Die had je wel bij je willen hebben na een zwaar ziekenhuisbezoek. Graag zelfs, met tranen in je ogen dankbaar. Daarvoor zet je alles opzij om naar een uitnodiging van haar te kunnen. Niet eens haar verjaardag, maar alles. Een viering van het een of ander, of gewoon een middagje wijntje doen.
Plan je haar ook in, ergens een keer in de maand? En is het lastig als ze belt?

Je mist een dochter zo, zeg je... Wil zo graag een dochter...
Maar heb je daar wel tijd voor? Wil je er wel tijd voor maken? Had je tijd voor je eigen dochter, of was dat ook zo moeilijk? Want dan snap ik het wel...
Ik neem nu al afstand... Ik kan dit niet. Het breekt mijn hart. Heb je het hare eerst gebroken en zij toen pas het jouwe? Of was het toch zoals je zei...
En als dat zo is...
Wil je mij dan gewoon niet als dochter? Of probeer je wel maar valt het toch tegen. Ben ik niet haar?

Wat heb ik aan al die mooie woorden over de mail, als mijn verjaardag te lastig is om te komen. En ik alleen op op tijd aangevraagde afspraak langs kan komen. Mails kunnen tussendoor, maar zelf even aanwippen kost teveel tijd. Of moeite?

Ik voel de deur langzaam weer dichter gaan.
Het gaat snel.
Het doet me verdriet, want het heeft zo lang geduurd voor ie wat open was. Ik was er zo trots op ook.
Nu ben ik vooral bang dat ik morgen val voor je mailtje vol lieve mooie woorden en beloftes. Weer hoop krijg, en ga stralen bij het vooruitzicht. Weer op wolken ga lopen.
En nog veel banger dat ik dan weer teleurgesteld wordt.

Want ik weet hoe het is als je altijd zelf moet bellen. Als mensen aardig doen over de telefoon, in een email, maar eigenlijk nooit tijd hebben.
Zeggen je belangrijk te vinden, maar je weren uit hun prive leven.
En ik weet ook dat die mensen het 'schattig' vinden dat je zoveel om ze geeft. Zo aan ze hangt.
Maar dat ik mezelf ermee kapot maak.
Want ik vind het wèl erg als ik niet gebeld wordt. Ik heb er het meeste last van als ik wanhopig mijn best doe om een paar dagen niet te bellen. En stiekem hoopt dat de ander dan belt.
Die ander voelt dat niet, is het zich vaak niet eens bewust.
Goeie goden, ik heb me er nu, na 6 jaar, eindelijk bij neergelegd dat ik C los moet laten. Dat ze nìet zelf gaat bellen. Of zelfs maar terugbellen. Dat ze helemaal geen interesse heeft in mij, geen behoefte aan contact. dat ze het aanhield voor mij. Omdat het voor haar niet al te lastig was, en wel ego-strelend. Ja, ik kan me voorstellen dat een meisje dat je aanbid leuk is om mee om te gaan.

Niet weer mama, niet weer.
Mail me, bel me, doe iets. Voor de deur dicht zit dalijk en ik je kwijt ben. Of jij mij moet ik mischien beter zeggen.
Als ik echt belangrijik ben voor je, echt je dochter, laat het merken. Voor mijn vrees dat ik vooral je ego streel en in een bepaalde aandacht-behoefte voorzie de overhand neemt.
Je weet dat ik 'ziek' ben, een dis-meisje, erg opgesplitst. Dingen zijn zwart of wit, goed of fout, uitersten.
Ook in een mama, in liefhebben, ken ik geen grijs, geen middenweg.
Het is alles of niets mama.
Een dochter, die overloopt van liefde en aandacht voor jou, maar zelf ook tijd nodig heeft, OF gewoon een mailmeisje. Ook leuk, maar met de deur van liefde veilig toe. En de aandacht voortaan meer gedoseerd.


Ik laat het aan jou mama.
Ik geloof dati k al drie mails gestuurd heb vanavond, en 6 smsjes. Van wanhopig tot vlijend van 'hou van mij' tot 'vriendelijke groeten'. Waarschijnlijk heb ik je gekwetst, gevleid, aan eht lachen en aan he thuilen gemaakt.
een extra mail als deze, ach, het zal geen zin hebben. De boodschap zal in voorgaande berichtjes duideljk geweest zijn.
Je telefoon staat vol met 'laat even wat van je horen' 'ik vind dit erg erg moeilijk en zou het fijn vinden om je te kunen spreken'. Mijn telefoon is stil.
waarschijnlijk slaap je.

Jij wel.
na je mail ben je gaan slapen.
Ik niet. Na jou mail kon ik niet mer slapen. Nooit meer, zo voelt het.
Terwijl ik niets liever zou willen.

Ik ga maar naar bed.
Slapen.
Als dat lukt.
Veel te bang ben ik om te dromen. Van jou. En van dat je voor me kiest. Voor de tweede keer, deze keer bewuster. niet voor de rose wolk, maar voor de harde werkelijkheid. geen schattige baby vol liefde, maar een gehandicapt dochtertje met veel behoeftes.

En toch.
Toch denk ik alleen maar
'kies mij, neem mij, houd van mij'.
Maar dat zegt ook niet veel.
Niet veel meer dan dat ik veel te veel Greys gekeken heb.
En ook weet dat McDreamy daarna nog heel lang niet vol gaat voor Meredith.
Dus houd ik het maar bij mijn andere favo.
'seriously'.
Heb ik weer, een moeder, maar toch niet. Seriously. I mean, come on, seriously!

A state of Happiness

En toen zat ik thuis met prachtige stof voor een jurk. Patroon nog uit te zoeken, want. Keuzes maken is zo moeilijk!
Ideeen genoeg, maar buik teveel momenteel. Geeft niets.
Ik kan de hele wereld aan.
En alle aliens ook. Makkelijk. Kommaarop!

In mijn hoofd blijft mijn mamaK. Mijn mama.
Bij alles wat ik doe of hoor zit er wel een mamak-verhaal aan vast op een of andere manier. Een soort trigger, maar dan andersom. Heerlijk vind ik het. Vol geluk.

Helaas wordt ik er geen betere huisvrouw door haha. Dus morgen maar hard aan de slag.
Het blijft frustrerend, dat iets waar je zoveel tijd in steekt een paar dagen later weer compleet nutteloos bleek. Nooit klaar.
Maar voorlopig ben ik nu al blij met het idee van ons schone frisse huis morgenavond. Denk ik :).
En hoe tevreden dat dan voelt.

Nu maar jurken googelen.
Jippie. :)

Dolgelukkig

Hoe het is, met mammaK?
Verwarrend.
Zo vertrouwd en fijn, maar tegelijkertijd daardoor ook zo angstig en onveilig!
Want wat weet ze veel. En wat als ze nu weer weg gaat? Zich bedenkt.

Al meerdere malen vertelden we elkaar deze week hoe eng het was. Maar ook hoe fijn.
En hoe we de zenuwen hadden.
Niet alleen ik, zij ook.
Zo bizar, als ze dat zegt.
Zo'n lieve, mooie vrouw. Wijs en geliefd. Zenuwachtig dat ik hààr niet leuk vind.
Ik kan het me gewoon zo moeilijk voorstellen....

Geliefd.. Zò geliefd.

Ik zou willen dat ik haar uit kon leggen wat ze voor me doet... Onder woorden brengen wat dit betekent. Een mamma. Mijn mamma, die echt duidelijk om me geeft.
Waar ik gewenst ben. Echt gewenst. Niet geduld.
Die zo lief doet dat ik er erg van in de war raak.
We praten, verkennen, vragen.
Kijken foto's, drinken thee.
Ik leerde haar sms'en, en zij verspilt nu haar beltegoed. Zo onzeker, zenuwachtig dat ze het niet zou leren. Heus wel natuurlijk! Eindelijk krijg ik ook smsjes van mn moeder. Zo vaak verlangend gekeken naar vriendinnen die teleurgesteld 'o mn moeder maar' zeiden als de telefoon biepte.

We praten. Praatten zoveel dat het ineens 7 uur was. En ik me rotschrok.
Zij praatte. Over haar kinderen. Haar liefde en verdriet. Beantwoordde mijn vragen. En ik praatte ook. Over mijn werk, over vriendje. En beantwoordde haar vragen. Over vroeger. Over hen.. Ik praatte, probeerde uit te leggen en was bang. Zo bang.
Ik vertelde en merkte hoe ik kromp.
Me schaamde. Voor het vertelde. Voor mijn zijn.
Zij bleef zitten. Rustig. Nog lief.
Ik hoorde mn stem. Staken. Raakte even de wereld kwijt. Haar kwijt.
In angstig niets tussen vroeger en nu. Voelde ik me weer even zo verschrikkelijk alleen.
Terugkomend op aarde met mijn hand in die van mijn moeder.
Het tegenovergestelde van alleen.

Nooit had ik gedacht dat ik het zo raar, zo verwarrend zou vinden.
Maar ook dat het zo.. zo zou zijn.
Een gewenst kind zijn.
Ik geniet me suf en ben dolgelukkig.

Stiekem wachtend tot ze het zal zien. Mij.
Zal zien, zal schrikken.. zal weggaan...