hoe de geest stopt maar de wereld niet

Ik reed
was me bewust van
het afdwalen.
Deed ècht mn
uiterste best

Om maar niet
weg te raken.
van de
weg te raken.
De auto rijd
ik beweeg.
Focus.
Verzit.

Richt me op
wat ik zie,
voel en hoor.
Op het nu
de weg.
Schrik als ik
toch weer
even afdwaal.
Corrigeer.

Verder
nog een klein stukje
blijven focussen
blijven opletten.
bijna thuis.

Ineens
de auto
die niet blijkt te rijden
maar stilstaat
de rem
het remmen.

Verbazing
over de auto.
Over de klap.
Was de tijd
nou toch weg
of was dit
gewoon stom.

Schuldig
gek èn stom.
Hoe moet dit
wat moet ik
Mag ik nog
ooit
in de auto?
Kan dat?
of ben ik nu
te gek.
gevaarlijk
gek.

wegvallen

Zo angstig
compleet gefocust
maar geheel afwezig.

Alleen maar denkend
aan
bij blijven en
opletten.
Om tot de conclusie te komen
dat je al weer weg was.

Denkend aan het hier
is het nu
toch alweer voorbij
zonder dat je het zag.

Wanhopig knipperen
maar ogen uitwrijven
helpt niet
als de geest
het af laat weten.
En toch wegvalt.

Wakker, bewegend
maar toch zo onmachtig
om te weten
wat je doet.

slaapwandelen
maar dan wakker.

Pleite

Knip
doen de ogen en
knip
doet de tijd

Weg
is Nina
Samen
met de tijd
die gewoon
doorgaat

Dan ineens
de auto
stilstaand
op de weg.
Voor je.

Remmen
helpt niet
als de tijd
al voorbij is

Nu
is na de tijd
ook de auto
weg.

Grapjas

Stel je gaat naar de huisarts om iets uit je arm te laten verwijderen.
Dan lig je daar, die kerel ploegt wat met een plaatselijke verdoving door je bovenarm. Je bestudeerd het plafond, en het hoofd van vriendje, die nu al ietsje wit wegtrekt. Jullie ogen vinden elkaar en hij knijpt liefjes in je hand.
So far so good.
De dokter verteld dat hij gaat proberen om het zo netjes mogelijk te doen, zodat je geen lelijk lidteken overhoud. Netjes van hem. Want een rits van een halve meter lang lijkt me niets.
Maar als de beste man dan zo'n een half uur lang gaat lopen purren, trekken en wroeten in je arm door een gaatje van een halve centimeter, en -ook na mededeling van onze kant dat het echt niet erg is als t gat wat groter wordt- weigert om het op de makkelijkere manier te doen ''omdat hij geen groot lidteken wil veroorzaken''...
Dan wordt het heul moeilijk om niet heel melig te worden.

Die arm van mij, die linker, is namelijk een groot slagveld...
Een lidtekentje meer of minder valt daar heus niet op.
Maar ja. Je zal maar huisarts wezen.

Omslagpunt

Het uiteindelijke sms'je terug?
Ze was nog verdrietig voor me van het vorige mailtje, en snapte niets van mijn o-lekker-fruit-en-bloemen berichtje. Dat zette haar in spreidstand. Ze begreep me soms niet.

Tsja dacht ik.
Hoe kan dit je verrassen. Hoe lang kennen we elkaar.
En ik schreef terug:

altijd wanhopig
is niet vol te houden
vergeet
en zoek
de lichtpuntjes
stop
met fanatiek zeken
en je verdwaald
in het donker
daarom mamma,
daarom
die omslag
zo snel
mogelijk

Bijna boos om de zorgen die ik toch had. Dat ik iets verkeerd gedaan had. Hoe fout ik me voelde. Terwijl ik mezelf was. Mijn eigen moeilijk te volgen zelf. Die ik al jaren ben.
Moraal van dit verhaal?
Kweetniet. Ik wil zo graag dat alles perfect is.

Mamak's fruit

Frambozen
en tranen
zijn een
slechte combinatie

bitter

hersenkraker

Nu breekt mn klomp!
Zit ik lekker op de bank, enorme schaal fruit binnen handbereik, blauwe vingers van de kersen, rose kinnetje van de frambozen. Beetje tv te kijken, beetje te scrappen.
Gewoon, te genieten van het moment.
Krijg ik een smsje van Mamak: dat mijn een-na-laatste mailtje haar in spreidstand zet, en of ik dat begrijp. geen lieve, geen kus. beginnend met 'Ja heel leuk, maar'.

Ik heb net mijn laatste drie mails teruggelezen en ben er nog niet achter wat ik nu verkeerd geschreven heb...
De laatste ging over feest-plannen, met daarin dat ze zeker uitgenodigd was. Te hoge verwachtingen? Gepasseerd omdat anderen een belangrijkere rol spelen? Maar... dit was de laatste, die ze mogeljik nog niet gelezen heeft. Dus zou het niet kunnen zijn...
Een-na-laatste: over het wie-ben-ik verhaal van eerder hier. Een korte samenvatting, met daarin ook dat ik begrijp dat het voor haar ook heul naar moet zijn, steeds bevestiging vragen enzo. En een reactie op waar zij was, en dat ik het fijn vond te weten waar ze is en te horen dat het goed gaat. Te zeurderig? Iets verkeerd gezegd in mijn over-mij verhaal?
Bij dat laatste krijg ik dan wat kippenvel.. Moet ik elk woord afwegen? Nog voorzichtiger zijn?
De twee-na-laatste was vrij kort en vrolijk. Met foto's van een feest toegevoegd waar ik over verteld had eerder.

Ik merk dat ik zoiets heb van 'ja, lekker is dat. Ben ik bezig met proberen te voelen dat ik er best mag zijn, geef jij de boodschap dat ik dingen fout doe, niet goed genoeg ben.'
Maar omdat mamak soms niet zo handig is met foon stuurde ik maar een sms'je met dat ik het niet begreep, sorrie, en of ik wat verkeerd gezegd had. Na een half uur: niets.
Ongerust een tweede berichtje: wat er aan de hand is, dat ik het niet begrijp, me zorgen maak. Niets...

Dus nu probeer ik het wel gescheten te vinden. En lekker fruit teblijven snoepen en me niet verdrietig te voelen.
Maar ik voel me niet goed genoeg. In de steek gelaten.
Ontiegelijk fout, slecht en ongevoelig dat ik niet weet waarom ik mamak zo verdrietig gemaakt heb. Of boos.

vaak zo blij, maar nu ook weer zo wanhopig.
Is dit een herhaling? Waarom is dit zo moeilijk?
Verlang ik nu teveel van de verkeerde?

Dat verdient een bloemetje!

Hij lag zomaar ineens op de deurmatin de brievenbus. De witte onbekende envelop. Met daarin mjn vaste contract voor onbepaalde tijd.
Kijk, dat zijn de betere verrassingen uit de brievenbus.

Dus vanaf nu heb ik een vast contract voor net iets meer dan 1/4e baan. (of bijna 1/3e baan. Is hetzelfde, klinkt toch beter ;)) Op voordracht van de directeur.
Tsja. Moet ik toch wàt goed hebben gedaan. :)

En als je schone tante dan ook nog een bloemetje komt brengen, zomaar, dan is de dag compleet. Want zomaar bloemen krijgen is nu eenmaal heerlijk. Zeker als er stiekem toch redenen zat zijn om een bloemetje te krijgen.

Ik noem: een vast contract, weekend, 5 jaar samen met VriendjeHubbietoebie.
Jeuj!

Wie ben ik?

Ik twijfel vaak aan mezelf.
Of ik nou echt moe ben, of gewoon lui.
Of ik nou luister naar mn grenzen, of het wel lekker makkelijk vindt zo.

Kan ik nou wel trainen, maar ben ik sacherijnig omdat ik geen zin heb om wat te doen? Of zijn die tranen die prikken nou omdat ik toch weer depri aan het worden ben en nergens meer zin in heb? Heb ik nergens zin in, of vind ik het gewoon wel best zo? Liever lui dan moe, of verstandig tussenrusten om zo toch uit te komen met energie?

Die vragen blijven zo prikken. Ergens blijf ik toch het gevoel houden dat er helemaal niets mis is met me, maar dat ik gewoon lui ben. Het zo wel best vind. Gewoon even beter mn best moet doen, hup, schouders eronder en doorzetten.
Want het lukt ook zo vaak wèl.

En dan, vraag ik me nu af, is dat dan die competente buitenkant die ervoor zorgt dat ik zo ver van mezelf afsta? Of is dat nou gewoon de energieke meid die ik kan zijn als ik mezelf maar niets aanpraat?

Ik mag er zijn.. Jaja. Maar wie ben ik dan?

Ik mag er zijn!

Pas schreef HIJ over de need om aandacht te krijgen. En nare dingen te koppelen aan aandacht krijgen.
Zo herkenbaar.

Vandaag kwamen Peuter en ik via 'competent overkomen maar grote problemen hebben', 'competenties inzetten om maar nooit jezelf te laten zien', 'kwetsbaar durven zijn' bij 'goed genoeg zijn'.
Waarbij ik gedurende het hele gesprek heus de mooie antwoorden wel wist. O ja. Zelfs netjes op kon dreunen. Maar we gingen het gesprek nu vanuit buik voeren, in plaats van beredeneerd met het hoofd.
Alle mooie afwijkingen kwamen voorbij zoals in het boekje , het was genant afgezaagd. Ik voelde me bijna een rol-model Disser.

Tot Peuter met Pop wilde spelen.
Pop, ongeveer 3 jaar oud, mocht ons kind zijn. Hoi wat leuk.
Nou, wat gingen we een kind Pop meegeven.
Mijn enthousiaste opsomming 'goede voeding, genoet aandacht en liefde' werd al snel onderbroken door Peuter. Het ging om de belangrijkste dingen.
Vrij snel kwamen we op 'Dat Pop er mag zijn en prachtig is zoals ze hij het is. En dat we toch wel van hem haar het houden.'

Nog voor het gangbare verzoek om dit nu ook even te gaan voelen kwam ie binnen. En dus same moment de tranen naar buiten.
Hoe schrijnend is het als je als 3 jarige nooit goed genoeg bent. Er eigenlijk niet mag zijn. Al zeker niet zoals je bent. En je wel hoort, maar niet voelt dat ze van je houden. Als je nog steeds alleen maar voelt dat je er eigenlijk niet mag zijn, zeker niet zoals je nu bent.

Nog schrijnender was Peuter, toen ze verwoordde: 'en dat merk je. Je probeert zo hard om dat gevoel overal te halen. Continue en bij iedereen. Bij mij, bij mamak, bij vriendinnen, bij Vriendje, bij je ouders. En wij kunnen jou wel bevestiging geven, maar dat geloof je niet. Je kan er niets mee.'

Schrijnend was het. Om dit zo te concluderen.
Om te voelen. Om mij te zijn.

Wat een inzicht weer, die Peuter.
En o, wat begrijp ik nu mijn aanbiddingsperiodes ineens. En de behoefte aan aandacht. Wat geen behoefte aan aandacht is, maar zieltjes winnen voor het plaatsvervangende 'ik mag er wel zijn' team.
En
waarom het nooit genoeg is niet helpt.

De rode ballon

Gister ging ik voor mn werk wat dingen wegbrengen. Daar kwam ik *oud vertrouwenspersoontje* tegen. Zij waar ik zo gek op was. Die zo ont-zettend belangrijk was voor me.
Zij waar ik telkens verdrietig door was als ze wèèr niet terugbelde als ze dat beloofd had. Als ze wèèr niet reageerde op een mailtje. Of krabbeltje. Of eigenlijk op alle vormen van niet-direct contact.
Maar àls je haar spreekt wel vol enthousiastme roept 'heeeee hoe gaat het met jou dan?! Dat is lang geleden! Noujaaaaa zeg'.
En op de vraag of ze soms geen contact meer wil dat ontkent, en zegt dat ze dat zo graag wil, maar gewoon zo druk is. Het vergeet. Enz enz.
Haar dus.
En in mij barstte meteen grote chaos los. Want *sprongetje* zij... Zo bijzonder, zo belangrijk. Maar *hart valt loodzwaar weer naar benee* die geen energie in mij wil steken. Die zegt en zegt, maar niet meent of doet. Hoop geeft, maar je meer doet twijfelen dan ieder ander.

Gelukkig zag ik haar eerder dan zij mij, en ik liep door (kon ik ondertussen mooi de chaos laten bezinken). Eenmaal in het kantoor waar ik wezen moest zag ik meer oude bekenden die allemaal vriendelijk waren en meehielpen enzo. Erg leuk wel.
Toen ik het kantoor uitliep stond ze voor de ingang. Bijna liep ik haar ondersteboven. Het lukte me om nonchalant te blijven. Om niet adorerend te zijn, onderdanig. Dat was ik eigenlijk ook niet heel erg. Ik geloof, aan alles te merken, dat ik ergens boos op haar was.
Heb iig heel even met haar gepraat, en toen gezegd dat ik weer verder ging, want nog meer dingen te doen he.
Het als eerste afscheid nemen gaf wel een goed gevoel. Niet meer degene zijn die hoopt dat ze nog wel even tijd heeft, dat je nog niet weg hoeft, er nog even mag zijn... Het voelde goed. Meer in control dan anders.

Maar toch spookt ze stiekem alweer de halve dag door mn hoofd.
'Zal ik even krabbelen', 'Misschien toch weer eens bellen, misschien dat ze nu wel terugbelt dan', 'Zou ze een mailtje sturen om even wat uitgebreider bij te praten'.
Bij elke uitademing probeer ik haar ook weer een beetje uit te ademen. Los te laten. Zoals ik al 3 jaar krampachtig probeer.

Zij is als een rode ballon. Dansend in de wind, biologerend, vol aantrekkingskracht, en ongrijpbaar op afstand.
En net zo onmogelijk om niet aan te denken.
(je kent het wel. Als iemand tegen je zegt denk eens NIEt aan een rode ballon denk je alleen nog maar: 'niet aan een rode ballon denken, niet aan een rode ballon denken, shit. Rode ballon.)