Morgen heb ik een afspraak.
Zij wil zo graag nog een dochter.
Ik zo graag een mama.
En de klik was er al.
Maar nu mailden we het dus in deze benaming.
Ik voel me raar.
Zo'n tiener die praat over 'hartsvriendin' enzo.
En een groupie die eeuwig mama's spaart.
Maar voor nu
ben ik ziels en ziels
gelukkig.
maandag 31 maart 2008
zondag 30 maart 2008
De belangrijke vragen in dit leven...
Nina vermaakt zich.
Al de hele dag. Nouja, hele..
Zo rond half twee werd ze door vriendje uit bed gejaagd.
Uitgeput van deze zware ochtend belandde ze -in pyama- achter de computer. Waar ze nu nòg zit.
Wat ik al die tijd deed?
Funda rondspeuren!!!
Ik heb al een tijdje een nieuwe hobby. Heule heule dure huizen zoeken op Funda, en me verbazen over de eigenaren hiervan.
En ik moet zeggen, Wassenaar blijft een van mijn favorieten. Hoewel Den Haag ook leuk is hoor.
Nina vraagt zich af, waarom mensen met een huis van 2 of 3 miljoen niet even de moeite nemen om een binnenhuisarchitect in de hand te nemen. Zou er wel vanaf moeten kunnen, toch?
Of misschien -op zijn minst?- een gòède fotograaf.
Want. Een huis van 3 miljoen met wazige foto's.. Da's toch jammer.
Verder zit ik, sinds deze hobby, met een aantal ernstige dillemma's.
Namenlijk, hoe weet je waar je moet zitten? In de zithoek in de keuken? Of in een van je 3 woonkamers? Of misschien het luxe hanghoekje op je slaapkamer? Soms natuurlijk ook eens die van de logeerkamer... En die in je werk-kamer?
En waar eet je? Aan de tafel in de keuken? Of die enorme tafel in de woonkamer? Of toch gewoon in de eetzaal, aan de tafel voor 15 man? Kan je elkaar dan nog zien? En heb je een bediende ernaast staan voor als je het zout wilt?
En hoe vind je je kinderen terug? Het valt me op dat die toch vaak op de zolder slapen. Hoor je je kind nog wel dan, ergens anders in de villa? Of is dta juist de bedoeling, dat je ze niet hoort?
Nee heel flauw....
Maar ik blijf me gewoon verbazen. Over het feit dat heul veel geld nog niet garant staat voor ook maar een klein beetje smaak. En over het feit dat mensen dus ècht een heel huis inrichten met meubels uit de tijd van Louis Couperus zijn vader. Lijkt me dus nìet lekker chillen, in je dure huis.
Over badzalen met stoelen, kinderkamers, een huur van 12.000 euro per maand (ehm.. steek je vinger op als dat ongeveer je jaarsalaris is...), tuinen van 3 ha (je zal het moeten maaien!) en 3 of 4 badkamers in een huis met duidelijk maar 1 kind (de schoonmaakster zal wel bij de verkoopprijs inbegrepen zitten..)
Maar wat ik het moeilijkst te begrijpen vind...
De meeste van deze huizen gebruiken lang niet alle ruimte. Ze moeten kamers letterlijk opvullen met een zinloze 7e zitkamer, 2e sportruimte, of laten het gewoon leeg, uitgeput van het verzinnen.
In die huizen wonen vaak maar 3, maximaal 4 mensen, en de gastenhuizen staan leeg...
Als ìk zo'n huis zou hebben, en de lasten màkkelijk zou kunnen dragen (daar ga ik maar even vanuit), dan zou ik 9 pleegkinderen hebben. Of mijn gastenhuis/zolderverdieping weet ik het wat afstaan aan een arm gezinnetje dat met zijn 4én op een kamer woont en niet rondkomt..
En daar zou ik dan gèèn huur van 12.000 euro voor willen...
Hoe kan het, dat de mensen die zò graag willen helpen, de ruimte niet hebben. (want. Ik vind 'de financiele mogelijkheden' niet hebben onzin. Waar er 2 eten kunnen er ook makkelijk 3 eten. Delen heet dat.)
Wij hadden het al 2 jaar terug over een pleegkind.
Maar die moet je wel wat te bieden hebben. Behalve veel liefde natuurlijk.
Een beeetje een eigen plek zou fijn zijn. Want, in de woonkamer is ook zo sneu.
Of onder de computer van Vriendje.
(Zo'n huis van 3 miljoen, dat hoef ik trouwens niet. Laat mij maar lekker kijken en lachen :).
Goeie goden, je zal het moeten schoonmaken zeg!)
Al de hele dag. Nouja, hele..
Zo rond half twee werd ze door vriendje uit bed gejaagd.
Uitgeput van deze zware ochtend belandde ze -in pyama- achter de computer. Waar ze nu nòg zit.
Wat ik al die tijd deed?
Funda rondspeuren!!!
Ik heb al een tijdje een nieuwe hobby. Heule heule dure huizen zoeken op Funda, en me verbazen over de eigenaren hiervan.
En ik moet zeggen, Wassenaar blijft een van mijn favorieten. Hoewel Den Haag ook leuk is hoor.
Nina vraagt zich af, waarom mensen met een huis van 2 of 3 miljoen niet even de moeite nemen om een binnenhuisarchitect in de hand te nemen. Zou er wel vanaf moeten kunnen, toch?
Of misschien -op zijn minst?- een gòède fotograaf.
Want. Een huis van 3 miljoen met wazige foto's.. Da's toch jammer.
Verder zit ik, sinds deze hobby, met een aantal ernstige dillemma's.
Namenlijk, hoe weet je waar je moet zitten? In de zithoek in de keuken? Of in een van je 3 woonkamers? Of misschien het luxe hanghoekje op je slaapkamer? Soms natuurlijk ook eens die van de logeerkamer... En die in je werk-kamer?
En waar eet je? Aan de tafel in de keuken? Of die enorme tafel in de woonkamer? Of toch gewoon in de eetzaal, aan de tafel voor 15 man? Kan je elkaar dan nog zien? En heb je een bediende ernaast staan voor als je het zout wilt?
En hoe vind je je kinderen terug? Het valt me op dat die toch vaak op de zolder slapen. Hoor je je kind nog wel dan, ergens anders in de villa? Of is dta juist de bedoeling, dat je ze niet hoort?
Nee heel flauw....
Maar ik blijf me gewoon verbazen. Over het feit dat heul veel geld nog niet garant staat voor ook maar een klein beetje smaak. En over het feit dat mensen dus ècht een heel huis inrichten met meubels uit de tijd van Louis Couperus zijn vader. Lijkt me dus nìet lekker chillen, in je dure huis.
Over badzalen met stoelen, kinderkamers, een huur van 12.000 euro per maand (ehm.. steek je vinger op als dat ongeveer je jaarsalaris is...), tuinen van 3 ha (je zal het moeten maaien!) en 3 of 4 badkamers in een huis met duidelijk maar 1 kind (de schoonmaakster zal wel bij de verkoopprijs inbegrepen zitten..)
Maar wat ik het moeilijkst te begrijpen vind...
De meeste van deze huizen gebruiken lang niet alle ruimte. Ze moeten kamers letterlijk opvullen met een zinloze 7e zitkamer, 2e sportruimte, of laten het gewoon leeg, uitgeput van het verzinnen.
In die huizen wonen vaak maar 3, maximaal 4 mensen, en de gastenhuizen staan leeg...
Als ìk zo'n huis zou hebben, en de lasten màkkelijk zou kunnen dragen (daar ga ik maar even vanuit), dan zou ik 9 pleegkinderen hebben. Of mijn gastenhuis/zolderverdieping weet ik het wat afstaan aan een arm gezinnetje dat met zijn 4én op een kamer woont en niet rondkomt..
En daar zou ik dan gèèn huur van 12.000 euro voor willen...
Hoe kan het, dat de mensen die zò graag willen helpen, de ruimte niet hebben. (want. Ik vind 'de financiele mogelijkheden' niet hebben onzin. Waar er 2 eten kunnen er ook makkelijk 3 eten. Delen heet dat.)
Wij hadden het al 2 jaar terug over een pleegkind.
Maar die moet je wel wat te bieden hebben. Behalve veel liefde natuurlijk.
Een beeetje een eigen plek zou fijn zijn. Want, in de woonkamer is ook zo sneu.
Of onder de computer van Vriendje.
(Zo'n huis van 3 miljoen, dat hoef ik trouwens niet. Laat mij maar lekker kijken en lachen :).
Goeie goden, je zal het moeten schoonmaken zeg!)
woensdag 19 maart 2008
It's all about the way you're looking...
Soms werken dingen trouwens gewoon even tegen.
Als je pas ìn de kliniek erachter komt dat Peuter ziek is bijvoorbeeld. En je dan dus weer 1,5 uur terug kan rijden. Sacho.
Of de truitjes die je past in je 'normale maat' toch wel strak zitten. Net als je trainingsbroek trouwens...
Als je vriendje geen zin heeft om meteen samen naar bed te gaan omdat ie 'nog dingen moet doen' maar 10 minuten later met de laptop naar bed verdwijnt om 'een serietje te gaan kijken'.
Of gewoon als je ont-zet-tend veel zin hebt in nòg mèèr koekjes.
(en je er al zoveel op hebt...)
Gelukkig staan op dat soort dagen de narcissen in bloei, ga je in je vrijgekomen tijd winkelen in de stad (want toch al bij de kliniek), vallen de truitjes in die winkel vàst heul klein, en zal je trainingsbroek gekrompen zijn in de was. Kan je altijd nog bij vriendje -en laptop- kruipen en kijken of ie je dan nog kan weerstaan, en zijn er -zelfgemaakte- koekjes zat in huis.
Dus. :)
het is gewoon even de lichtpuntjes zoeken, en dan op de grond gaan liggen.
Zodat het halflege glas door de perspectief verandering tòch ineens halfvol lijkt!
Als je pas ìn de kliniek erachter komt dat Peuter ziek is bijvoorbeeld. En je dan dus weer 1,5 uur terug kan rijden. Sacho.
Of de truitjes die je past in je 'normale maat' toch wel strak zitten. Net als je trainingsbroek trouwens...
Als je vriendje geen zin heeft om meteen samen naar bed te gaan omdat ie 'nog dingen moet doen' maar 10 minuten later met de laptop naar bed verdwijnt om 'een serietje te gaan kijken'.
Of gewoon als je ont-zet-tend veel zin hebt in nòg mèèr koekjes.
(en je er al zoveel op hebt...)
Gelukkig staan op dat soort dagen de narcissen in bloei, ga je in je vrijgekomen tijd winkelen in de stad (want toch al bij de kliniek), vallen de truitjes in die winkel vàst heul klein, en zal je trainingsbroek gekrompen zijn in de was. Kan je altijd nog bij vriendje -en laptop- kruipen en kijken of ie je dan nog kan weerstaan, en zijn er -zelfgemaakte- koekjes zat in huis.
Dus. :)
het is gewoon even de lichtpuntjes zoeken, en dan op de grond gaan liggen.
Zodat het halflege glas door de perspectief verandering tòch ineens halfvol lijkt!
verhaal zonder moraal
Veuls te lang geleden.
In de tussentijd lekker gebezigd.
Het fotoproject is trouwens afgezegd, dus weer een zorg minder.
Ik kwam er vandaag achter dat ik me zo ontzettend laat beinvloeden door 'virtueel'commentaar. Hoe ik euforisch kan worden als ik online een complimentje krijg, of echt in de put kan zitten als ik tegen een cyber-conflict aanloop.
Bizar hoe dichtbij de hele internet wereld komt tegenwoordig.
Internetdaten wordt normaler, chatten is aan de orde van de dag, en zelf heb ik ook een heul goed stel vrienden overgehouden aan de diverse fora waar ik met veel plezier mn bekkie opentrek.
Af en toe bedenk ik dan weer hoe bijzonder het eigenlijk is dat ik deze mensen tegengekomen ben, en hoe fijn dat is. Hoe mensen zo met elkaar kunnen klikken ondanks enorme afstanden, leeftijdsverschillen of het 'internetcontact' wat voor veel mensen 'niet echt contact' is.
Dat is het ook niet.
Maar toch.
Toch kan je blij een berichtje posten en dan nieuwsgierig om de halve minuut kijken of er al mensen bijna net zo blij zijn als jij. Of bijna wanhopig op msn kijken en wachten of iemand je aan zal spreken...
Je verhaal wegschrijven wat je dwars zit, of juist in een verhitte discussie belanden met een wildvreemde... De wereld wordt zoveel kleiner, en contact zoveel makkelijker.
Want.
Je komt elkaar toch niet dagelijks tegen, dus soort van 'anonimiteit', je kan jezelf lekker neerzetten zoals je stiekem altijd al wilde zijn... Nadenken over elk woordje, elke actie... En mocht het mislopen heb je altijd nog je 'echte' vrienden.
Zoveel voordelen.
Dan baal ik er soms wel van dat ik me ook zo op mn kop laat zitten door die stomme cyberwereld.
Als het internet plat ligt, een dierbaar iemand niet (snel genoeg) terug mailt. Als je je gecyber-manipuleert voelt. Of als mensen bewust lullig doen, en zich dan lekker verschuilen achter hun anonimiteit.
Moraal van dit verhaal?
Eigenlijk geen.
Het viel me gewoon opeens op...
In de tussentijd lekker gebezigd.
Het fotoproject is trouwens afgezegd, dus weer een zorg minder.
Ik kwam er vandaag achter dat ik me zo ontzettend laat beinvloeden door 'virtueel'commentaar. Hoe ik euforisch kan worden als ik online een complimentje krijg, of echt in de put kan zitten als ik tegen een cyber-conflict aanloop.
Bizar hoe dichtbij de hele internet wereld komt tegenwoordig.
Internetdaten wordt normaler, chatten is aan de orde van de dag, en zelf heb ik ook een heul goed stel vrienden overgehouden aan de diverse fora waar ik met veel plezier mn bekkie opentrek.
Af en toe bedenk ik dan weer hoe bijzonder het eigenlijk is dat ik deze mensen tegengekomen ben, en hoe fijn dat is. Hoe mensen zo met elkaar kunnen klikken ondanks enorme afstanden, leeftijdsverschillen of het 'internetcontact' wat voor veel mensen 'niet echt contact' is.
Dat is het ook niet.
Maar toch.
Toch kan je blij een berichtje posten en dan nieuwsgierig om de halve minuut kijken of er al mensen bijna net zo blij zijn als jij. Of bijna wanhopig op msn kijken en wachten of iemand je aan zal spreken...
Je verhaal wegschrijven wat je dwars zit, of juist in een verhitte discussie belanden met een wildvreemde... De wereld wordt zoveel kleiner, en contact zoveel makkelijker.
Want.
Je komt elkaar toch niet dagelijks tegen, dus soort van 'anonimiteit', je kan jezelf lekker neerzetten zoals je stiekem altijd al wilde zijn... Nadenken over elk woordje, elke actie... En mocht het mislopen heb je altijd nog je 'echte' vrienden.
Zoveel voordelen.
Dan baal ik er soms wel van dat ik me ook zo op mn kop laat zitten door die stomme cyberwereld.
Als het internet plat ligt, een dierbaar iemand niet (snel genoeg) terug mailt. Als je je gecyber-manipuleert voelt. Of als mensen bewust lullig doen, en zich dan lekker verschuilen achter hun anonimiteit.
Moraal van dit verhaal?
Eigenlijk geen.
Het viel me gewoon opeens op...
vrijdag 7 maart 2008
Toch gaat het goed!
Voel me ontiegelijk rot.
Ik faal
als de ziekte
met gezond eten
en vriendje
-tonnetje rond-
lukt het zonder moeite.
Zelfs hij
kan het.
Verder
Nutteloze nietsnut
moet ik gestraft
terug naar
hen.
Omdat zij me
binnen een week
over al mn stomme kuren
heen helplen.
Zodta ik gewoon
weer een hardwerkend
nuttig
en beschaafd
meisje wordt.
Slank, gemotiveerd
om mn best te doen
en zonder al die rare problemen.
Zij maakten mij echt
een beter mens...
Ik faal
als de ziekte
met gezond eten
en vriendje
-tonnetje rond-
lukt het zonder moeite.
Zelfs hij
kan het.
Verder
Nutteloze nietsnut
moet ik gestraft
terug naar
hen.
Omdat zij me
binnen een week
over al mn stomme kuren
heen helplen.
Zodta ik gewoon
weer een hardwerkend
nuttig
en beschaafd
meisje wordt.
Slank, gemotiveerd
om mn best te doen
en zonder al die rare problemen.
Zij maakten mij echt
een beter mens...
Abonneren op:
Posts (Atom)