Lange weg...

Het overvalt me vaak ineens 's avonds.
De 'blues'.
Dat ineens intens eenzame.
Verdrietige.
Dat enorme verlangen naar voor altijd slapen.
En dat het leven toch zoveel gedoe is. Pff.
Gedoe voor niets.

En dan ben ik stiekem bang.
Komt het weer terug? Dat zwarte gat van toen? Die enorme nare sombere periode?


Eigenlijk ben ik lately verdomd slecht bezig.
Ik voel zo weinig maar. Echt heel weinig.
En dingen die ik niet prettig vind, die weet ik niet.
Ik versterk mijn zieke gedrag.

En dan vraag ik me af 'wil ik wel beter worden?'
Ja! Denk ik dan. Ja, ja, ja!
Ik wil nergens meer last van hebben.
Normaal zijn, beter zijn, geen verdriet hebben.

Maar, ontdekte ik afgelopen kwartaal, daarbij hoort ook nare dingen zelf meemaken, voelen,(h)erkennen. Verdriet verdragen. Echt verdragen. Het voelen, meemaken, weten.
Nare dingen niet 'vergeten'.

Wil ik dat ook, is de vraag..
Nu wordt ik gillend gek als ik vijf minuten veel voel. Nu weet ik vaak niet van vroeger, tot ik ermee geconfronteerd wordt En dan is het weer een klap.
Wil ik wel continue weten hoe het was vroeger, wil ik àlles weten? Wil ik ook voelen wat ik voel? Kan ik dat verdragen? Het verdriet, de pijn?
En wil ik ook de praktische veranderingen die erbij horen?
Zoals anders met mijn ouders omgaan. Want weten wat ze gedaan hebben, voelen wat ze gedaan hebben...

Hoe zou ik dan staan tov hen? Hoe zou ik dan met hen om moeten/kunnen gaan?
Wil ik dat conflict aan, intern?

Van bovenstaande wordt ik erg erg wanhopig.
Want.
Dan voel ik meteen de enorme ''padstelling''. Dan zou ik niet meer 'leuk lief aardig' kunnen omgaan met mijn ouders. Omadt ik het niet meer zou willen. Maar, ik voel me al schuldig bij het idee. Het maakt me zo zo zo bang.
Zo bang dat ik misschien boos ben dan op ze, boos zal doen tegen ze. Ik voel nu al de schuld en schaamte.
En dat ga ik nu gewoon eens proberen te verdragen... Dit enorme intense gevoel van angst en schuld. Wanhoop van hoe ik dat moet gaan doen..

pff..

So she said

Ik schreef.
Ik schreef en schreef en schreef.
En toen ik nog meer wilde schrijven, toen verdween het ineens.
En nu is het weg.

Het gekke is, het lijkt ook een beetje uit mijn hoofd.

Ik schreef over een bruiloft, over mn collega's, en over hoe gezellig het was.
En ook schreef ik over de autorit terug met mentor-collega.
En hoe ik mezelf hoorde vertellen over de band met mn ouders. En hoe ik niet goed meer kon geloven dat ze echt gedaan hadden wat zei dachten wat goed was. Omdat.
Omdat ze regelmatig probeerden wat de fysieke grenzen van een kind was. Dat het kind dacht nouhouhouhou, ik denk niet dat dit kan. Maar dat de buren het dan òòk nog best mochten proberen. Of 2 keer. Of gewoon een weekendje lenen. Geen probleem hoor, veel plezier.

Dat schreef ik dus.
En ik trilde erbij, en huilde.
Ik voelde dat dat best wel kut was. Voor mij.
En ik had er even verdriet om.

Bizar. Dat ik dit feit, dit enorme levensbepalende feit, 'vergeet' in het dagelijks leven. Het gewoon uit mijn hoofd ban, uit mijn bewustzijn.
Dat een mens zoiets kan.
En hoe het dan elke keer weer als een soort van verrassing lijkt te komen dat het er wèl is. Dat het wèl zo was. En dat het wèl zeer doet.

En het meest bizarre?
Dat ik dit al zo ont-zet-tend lang doe, en me er nu pas over verwonder.

Rariteiten

Nou, dat nestje van laatst heeft echt heel erg opgelucht.
Nadat ik al mn eieren kwijt was en eens lekker een uurtje gesport had was mn hoofd al veel helderder, en wat te doen allemaal wat duidelijker.

Uiteindelijk moet ik zeggen dat ik best trots ben op hoe ik het allemaal gedaan heb :).
Inzake MammaK heb ik voet bij stuk gehouden dat ik melding/hulp wilde voor de kinderen. En dat is nu rond. Jeuj. Ook voor mezelf jeuj.
Met therapie nieuwe doelen en eerlijkheid gaat het okee. Afgelopen keer samen lekker zitten mopperen op MammaK. Soort van oefenen met 'niet loyaal zijn'. Zo voelde het.

Afgelopen week was raar onwerkelijk.
MammaK is op vakantie, wat eigenlijk even heerlijk is. Gewoon afstand en dan is het net of het allemaal niet bestaat.
Ja, ik weet dat dat niet meer de bedoeling is, maar het gaat echt vanzelf. En ik vind het eigenlijk prettig in dit soort gevallen. :)
Werken was wat rommelig. Ik had ineens 3 stagaires, en niet veel plannen, maar dat kwam op zich wel lekker uit.
Samen met Vriendjelief de bruiloftsplannen er maar weer eens bijgepakt. Knopen doorgehakt, dingen uitgezocht en beslissingen gemaakt. Fijn om samen te plannen. En bijna nog fijner om door te kunnen strepen op de to-do-list.
Want godsamme -excusez-le-mot- wat een kolere-werk. Leuk kolere-werk hoor. Maar wel kolere-werk.
Soms denk ik dat ik spontaan een zenuwinzinking ga krijgen als ik na 100 keer zoeken nog niet gevonden heb wat we willen tegen een normale prijs. Of uberhaupt als ik de prijzen zie. Ko-le-re!
Maar ik geloof dat mijn zenuwstelsel langzaamaan ongevoelig begint te raken voor de continue schrik-prikkels bij het zien van hoge prijzen. Ik wordt er steeds makkelijker in.
Vandaag rekende ik onverschrokken een idioot hoog bedrag af voor ondergoed. Jaja, onder-goed. Voor onder de jurk dus. Niemand die het ziet.
Maar ja.
Pas toen ik heul tevree met mijn tasje de auto in stapte bedacht ik dat ik hiervoor toch op zijn minst 50 onderbroeken-van-de-Hema van had kunnen kopen.
Of -uit de losse pols- 10 bh's, laat staan als ze 'hebbes' hebben! Dan wel 10 bh's èn 50 onderbroeken.

Achja.
Straks maar even de rekening inleven bij vader en moeder :D.
Schadevergoeding noemde Peuter het. Zo zou ik het niet willen zien. Want niets kan dat ooit goedmaken. En na dit luttele bedragje zijn ze ook mooi niet 'afgekocht'.
Maar hee.
Ze geld afhandig maken kan nooit kwaad toch? :D
(nouja, wel, maar daar denk ik lekker mooi niet aan. Lekker puh uh.)