Met mijn hoofd weet ik dat polsen doorsnijden ook wel erg heftig is om 'even rust' te krijgen. Maar het stomme is dat het gevoelsmatig niets voorstelt. Dat het me niets scheelt om dat te doen.
Hetgene dat me tegenhoud is al het gezeik met mn werk dat het op zou leveren. Ziek zijn, nieuwe lidtekens, blablabla. En dat ik dan bang ben dat ik daar ook het etiketje 'gek' meekrijg en anders aangekeken wordt.
Dan ben ik weer geneigd om het dan maar in een keer goed te doen. Dan zijn we daar ook vanaf.
Maar goed, het zal allemaal wel.
Ik merk dat er ook een beetje zo op gereageerd wordt door 'de zorg' (uitzondering is gelukkig huidige Peuter). 'Oh, je wil dood, je denkt na over hoe je voor altijd rust kan krijgen? Foei. Dat is niet de oplossing.
Nou, ga naar huis, ga het oplossen. het loopt vast wel los.'
En dus ook preventief op de paaz. En de bor voelt ook zo.
Want dan kom je daar, en vragen ze nog net waarom. Held die ik ben geef ik dan aan 'dat het niet zo lekker gaat'.
Nou, dan mag je je pillen inleveren, en veel succes verder. je kent de routine, geen suicide, geen drugs en geen zelfbeschadiging, als je denkt dat het nodig is kan je eventueel een gesprekje met groepsleiding aanvragen.
Ben je dus nog verder terug dan bij af he. Want thuis kèn je iig nog mensen, valt het op als je je drie dagen op je slaapkamer opsluit, en is er niet die inmense eenzaamheid.
Echt. Ik. Haat. De. Bor.
Als een mens ergens suicidaal van wordt...
donderdag 20 november 2008
manipulatief of wanhopig?
Met mijn hoofd weet ik dat polsen doorsnijden ook wel erg heftig is om 'even rust' te krijgen. Maar het stomme is dat het gevoelsmatig niets voorstelt. Dat het me niets scheelt om dat te doen.
Hetgene dat me tegenhoud is al het gezeik met mn werk dat het op zou leveren. Ziek zijn, nieuwe lidtekens, blablabla. En dat ik dan bang ben dat ik daar ook het etiketje 'gek' meekrijg en anders aangekeken wordt.
Dan ben ik weer geneigd om het dan maar in een keer goed te doen. Dan zijn we daar ook vanaf.
Maar goed, het zal allemaal wel.
Ik merk dat er ook een beetje zo op gereageerd wordt door 'de zorg' (uitzondering is gelukkig huidige Peuter). 'Oh, je wil dood, je denkt na over hoe je voor altijd rust kan krijgen? Foei. Dat is niet de oplossing.
Nou, ga naar huis, ga het oplossen. het loopt vast wel los.'
En dus ook preventief op de paaz. En de bor voelt ook zo.
Want dan kom je daar, en vragen ze nog net waarom. Held die ik ben geef ik dan aan 'dat het niet zo lekker gaat'.
Nou, dan mag je je pillen inleveren, en veel succes verder. je kent de routine, geen suicide, geen drugs en geen zelfbeschadiging, als je denkt dat het nodig is kan je eventueel een gesprekje met groepsleiding aanvragen.
Ben je dus nog verder terug dan bij af he. Want thuis kèn je iig nog mensen, valt het op als je je drie dagen op je slaapkamer opsluit, en is er niet die inmense eenzaamheid.
Echt. Ik. Haat. De. Bor.
Als een mens ergens suicidaal van wordt...
Hetgene dat me tegenhoud is al het gezeik met mn werk dat het op zou leveren. Ziek zijn, nieuwe lidtekens, blablabla. En dat ik dan bang ben dat ik daar ook het etiketje 'gek' meekrijg en anders aangekeken wordt.
Dan ben ik weer geneigd om het dan maar in een keer goed te doen. Dan zijn we daar ook vanaf.
Maar goed, het zal allemaal wel.
Ik merk dat er ook een beetje zo op gereageerd wordt door 'de zorg' (uitzondering is gelukkig huidige Peuter). 'Oh, je wil dood, je denkt na over hoe je voor altijd rust kan krijgen? Foei. Dat is niet de oplossing.
Nou, ga naar huis, ga het oplossen. het loopt vast wel los.'
En dus ook preventief op de paaz. En de bor voelt ook zo.
Want dan kom je daar, en vragen ze nog net waarom. Held die ik ben geef ik dan aan 'dat het niet zo lekker gaat'.
Nou, dan mag je je pillen inleveren, en veel succes verder. je kent de routine, geen suicide, geen drugs en geen zelfbeschadiging, als je denkt dat het nodig is kan je eventueel een gesprekje met groepsleiding aanvragen.
Ben je dus nog verder terug dan bij af he. Want thuis kèn je iig nog mensen, valt het op als je je drie dagen op je slaapkamer opsluit, en is er niet die inmense eenzaamheid.
Echt. Ik. Haat. De. Bor.
Als een mens ergens suicidaal van wordt...
Hier gaat het met vlagen.
Therapiedag was op zich wel zinvol, hoewel we maar weer van de diepe thema's af zijn en terug naar basic dingen. Over dingen in het heir en nu en hoe daarmee om te gaan.
Om de spanning te verminderen, zodat ik niet meer de neiging krijg om eruit te stappen, maar ook om de spanning rondom bruiloft en ouders te bespreken en uit te zoeken nu het nog gaat allemaal. Om te voorkomen dat die te hoog oploopt zegmaar.
Wel fijn, dit aangepaste doel. Het is behapbaar, ik snap het, en het lucht op dat ik niet meer zo intens bang hoef te zijn over hoe ik me zal voelen en heo ik de therapie door moet komen. Maar ik kan er wel om janken.
Weer terug bij af, weer ons richten op spanningsverindering, symtoomreductie. Weer de oorzaak maar laten. Ik wil liever nog 2 jaar doodsbang voor therapie, loodzwaar en hard werken, maar dat het dan klaar is. Over, beter.
Het maakt me moedeloos. Omdat ik weet dat het zo niet werkt.
Deze week op zich wel gewerkt tot nu toe, en overdag uit bed geweest.
Zit serieus te overwegen of ik een aanvraag zal doen voor kortdurende opname bij de paaz. Omdat die bor klote is. Geen zorg, en zelf aan de bel trekken.
Alles leuk, maar dat doe ik dus niet. Het levert mij alleen maar meer gelegenheid op om mezelf wat aan te doen, door het gebrek aan sociale controle. En ik weet uit ervaring dat dat op de paaz niet zo is. Maar ook dat ze eigenlijk niet aan crisispreventie willen doen. Grof eigenlijk, dat ik dus eerst mn polsen door moet snijden voor ik er terecht kan.
Terwijl mn polsen doorsnijden vrij simpel is voor mij, en preventief hulp vragen het moeilijkste wat er is. En dus overweeg ik gewoon het eerste.
Ga ik er niet dood van -en dat ga je bijna nooit, polsen is zò inefficient- dan ben ik in ieder geval een tijdje verzekert van rust, zorg en controle.
En gèèn Sinterklazen en Pietengedoe. Dat drijft me tot waanzin.
Een van de kleintjes is er doodsbang voor, en zij zorgt voor complete paniek en een stortvloed aan gevoelens die zij blijkbaar normaal bewaard.
Waar het precies bij hoort is maar raden, maar het is doodsangstig, en hartverscheurend tegelijk. Ware het niet dat ik dus te moe ben en alleen maar geirriteerd door haar omdat we dit erbij krijgen. Ik kan het egwoon eigenlijk niet opbrengen om lief te troosten of begrip te tonen.
Therapiedag was op zich wel zinvol, hoewel we maar weer van de diepe thema's af zijn en terug naar basic dingen. Over dingen in het heir en nu en hoe daarmee om te gaan.
Om de spanning te verminderen, zodat ik niet meer de neiging krijg om eruit te stappen, maar ook om de spanning rondom bruiloft en ouders te bespreken en uit te zoeken nu het nog gaat allemaal. Om te voorkomen dat die te hoog oploopt zegmaar.
Wel fijn, dit aangepaste doel. Het is behapbaar, ik snap het, en het lucht op dat ik niet meer zo intens bang hoef te zijn over hoe ik me zal voelen en heo ik de therapie door moet komen. Maar ik kan er wel om janken.
Weer terug bij af, weer ons richten op spanningsverindering, symtoomreductie. Weer de oorzaak maar laten. Ik wil liever nog 2 jaar doodsbang voor therapie, loodzwaar en hard werken, maar dat het dan klaar is. Over, beter.
Het maakt me moedeloos. Omdat ik weet dat het zo niet werkt.
Deze week op zich wel gewerkt tot nu toe, en overdag uit bed geweest.
Zit serieus te overwegen of ik een aanvraag zal doen voor kortdurende opname bij de paaz. Omdat die bor klote is. Geen zorg, en zelf aan de bel trekken.
Alles leuk, maar dat doe ik dus niet. Het levert mij alleen maar meer gelegenheid op om mezelf wat aan te doen, door het gebrek aan sociale controle. En ik weet uit ervaring dat dat op de paaz niet zo is. Maar ook dat ze eigenlijk niet aan crisispreventie willen doen. Grof eigenlijk, dat ik dus eerst mn polsen door moet snijden voor ik er terecht kan.
Terwijl mn polsen doorsnijden vrij simpel is voor mij, en preventief hulp vragen het moeilijkste wat er is. En dus overweeg ik gewoon het eerste.
Ga ik er niet dood van -en dat ga je bijna nooit, polsen is zò inefficient- dan ben ik in ieder geval een tijdje verzekert van rust, zorg en controle.
En gèèn Sinterklazen en Pietengedoe. Dat drijft me tot waanzin.
Een van de kleintjes is er doodsbang voor, en zij zorgt voor complete paniek en een stortvloed aan gevoelens die zij blijkbaar normaal bewaard.
Waar het precies bij hoort is maar raden, maar het is doodsangstig, en hartverscheurend tegelijk. Ware het niet dat ik dus te moe ben en alleen maar geirriteerd door haar omdat we dit erbij krijgen. Ik kan het egwoon eigenlijk niet opbrengen om lief te troosten of begrip te tonen.
dinsdag 18 november 2008
Droom of werkelijkheid
De meest bizarre dromen heb ik lately.
Van Sera, die haar haar in laat dreaden door vriendin Jane, tot het drama van een Zie-zo boek (Annie M.G. Schmidt, ken je literatuur!) voor pleegbroertje en zusje dat vreselijk blijkt te zijn van binnen.
De meeste onthoud ik ook, en roepen me eenmaal wakker nog meer vraagtekens op dan toen ik sliep.
Nu ook net dacht ik 'O, ik moet mijn bestaan ong wissen van internet'. Maar dat bleek over een droom te gaan. Afgelopen tijd droomde ik regelmatig dat mijn vader mij 'ontdekte' op internet.
M'n weblog, mn verhalen, tutti.
Hoe hij er kwam verschilt regelmatig, maar bijna altijd kom ik binnenlopen als hij achter de computer mijn blog zit door te spitten. Met een strak gezicht, en zonder geluid.
Als ik binnenkom vraagt hij enkel 'Wat stelt dit voor?'. Ik klik dan meteen de pagina dicht, alsof het iets is wat ik open heb laten staan, en alsof hij er dan even niet meer bij kan ofzo.
Hij gaat er dan verder niet op in, maar de rest van de droom (wat we daarna doen kan verschillen) ben ik me bewust van dat ik heel snel op een computer moet om alles van mijn digitale ik te wissen. Mijn bestaan uit te wissen.
Wanhopig kom ik telkens wel in contact met computers, maar te weinig tijd ofzo, of hij komt binnenlopen. Het lukt niet.
Dat maakt me radeloos, want het lijkt of ik ervan overtuigd ben dat als ik alles maar wis, mezelf wis, het nooit bestond, het niet gebeurd is. En alles dus okee is.
Gaat nergens over natuurlijk, want gezien is gezien.
Maar hoe mn vader in die droom reageert: strak, verder geen woord erover, dat blijft me de hele dag bij. Dus als ik wakker een computer zie denk ik ook: ik moet mezelf nog wissen.
Al twee keer vandaag surfde ik naar hyves om de boel te deleten, net op tijd bedenkend dat het maar dromen waren. En dat wissen niet zou helpen.
En nu denk ik: zou er een tijd komen dat ik hem antwoord?
Dat ik niet probeer te ontkennen, probeer te doen alsof er nooit wat gebeurd is?
En dat ik dat vannacht wil proberen erbij te dromen.
'Dat is mijn weblog. Over alles wat er gebeurd is. Ik zwijg niet meer, het was niet mijn schuld. Maar jullie hebben mazzel, het is anoniem. Je bent veilig hoor, met je mooie brandschone reputatie.'
Ofzo.
Ja. Wat moet je eigenlijk zeggen dan?
Ik zou het niet eens weten.
En frankly, alleen het typen al voelde als een slecht geacteerde prutsmoes.
Ik zag zijn ogen al.
Priemend. Geringschattend.
'Het was niet jou schuld? Hà!'
De ijzige, ijzige kalmte.
En de wetenschap wat komen gaat.
Straf.
Want.
Dit soort dingen
doe je niet ongestraft.
Nog steeds
Heb ik het gevoel
Dat ik
Niet
mag zijn.
En dat alle
pogingen
om te zijn
wie ik ben
of was
gewelddadig
afgestraft
zullen worden.
O
Wanneer....
Van Sera, die haar haar in laat dreaden door vriendin Jane, tot het drama van een Zie-zo boek (Annie M.G. Schmidt, ken je literatuur!) voor pleegbroertje en zusje dat vreselijk blijkt te zijn van binnen.
De meeste onthoud ik ook, en roepen me eenmaal wakker nog meer vraagtekens op dan toen ik sliep.
Nu ook net dacht ik 'O, ik moet mijn bestaan ong wissen van internet'. Maar dat bleek over een droom te gaan. Afgelopen tijd droomde ik regelmatig dat mijn vader mij 'ontdekte' op internet.
M'n weblog, mn verhalen, tutti.
Hoe hij er kwam verschilt regelmatig, maar bijna altijd kom ik binnenlopen als hij achter de computer mijn blog zit door te spitten. Met een strak gezicht, en zonder geluid.
Als ik binnenkom vraagt hij enkel 'Wat stelt dit voor?'. Ik klik dan meteen de pagina dicht, alsof het iets is wat ik open heb laten staan, en alsof hij er dan even niet meer bij kan ofzo.
Hij gaat er dan verder niet op in, maar de rest van de droom (wat we daarna doen kan verschillen) ben ik me bewust van dat ik heel snel op een computer moet om alles van mijn digitale ik te wissen. Mijn bestaan uit te wissen.
Wanhopig kom ik telkens wel in contact met computers, maar te weinig tijd ofzo, of hij komt binnenlopen. Het lukt niet.
Dat maakt me radeloos, want het lijkt of ik ervan overtuigd ben dat als ik alles maar wis, mezelf wis, het nooit bestond, het niet gebeurd is. En alles dus okee is.
Gaat nergens over natuurlijk, want gezien is gezien.
Maar hoe mn vader in die droom reageert: strak, verder geen woord erover, dat blijft me de hele dag bij. Dus als ik wakker een computer zie denk ik ook: ik moet mezelf nog wissen.
Al twee keer vandaag surfde ik naar hyves om de boel te deleten, net op tijd bedenkend dat het maar dromen waren. En dat wissen niet zou helpen.
En nu denk ik: zou er een tijd komen dat ik hem antwoord?
Dat ik niet probeer te ontkennen, probeer te doen alsof er nooit wat gebeurd is?
En dat ik dat vannacht wil proberen erbij te dromen.
'Dat is mijn weblog. Over alles wat er gebeurd is. Ik zwijg niet meer, het was niet mijn schuld. Maar jullie hebben mazzel, het is anoniem. Je bent veilig hoor, met je mooie brandschone reputatie.'
Ofzo.
Ja. Wat moet je eigenlijk zeggen dan?
Ik zou het niet eens weten.
En frankly, alleen het typen al voelde als een slecht geacteerde prutsmoes.
Ik zag zijn ogen al.
Priemend. Geringschattend.
'Het was niet jou schuld? Hà!'
De ijzige, ijzige kalmte.
En de wetenschap wat komen gaat.
Straf.
Want.
Dit soort dingen
doe je niet ongestraft.
Nog steeds
Heb ik het gevoel
Dat ik
Niet
mag zijn.
En dat alle
pogingen
om te zijn
wie ik ben
of was
gewelddadig
afgestraft
zullen worden.
O
Wanneer....
zondag 16 november 2008
Als vanouds
Dit wil ik graag vasthouden, voor altijd.
Het gevoel nu, na een avondje samen met mijn pleegmams.
Hoe ongewenst en naar ik me voelde, en hoe fijn het was om gewoon samen te zitten en te eten.
Te praten over de kindjes, haar bruiloft ooit, mijn bruiloft, ooit.
Verder naar diepere onderwerpen, het vertrouwen weer terug, me geliefd te weten.
Verhuizend naar een tweezitter bij het haardvuur, kletsend met een wijntje en cola, tegen elkaar aanhangend, intiem.
Over onze mannen, over ons gezamenlijk verleden. Over hoe ik klein was, en zij jonger. Hoe ik gesloten was, en zij twijfelde.
De intimiteit die zo vanzelf weer kwam, of waarschijnlijk vooral dankzij haar.
Haar 'hmmmm's' als kleine zuchtjes, zoals ze ook doet als ze me knuffelt, of gewoon lang vasthoud. En hoe ze dat ook gewoon regelmatig doet.
Alsof het een voornemen is. En hoe ik verstijf, maar het toch fijn vind.
Me onhandig, maar geliefd voel.
Hoe fijn om uit te spreken dat ze er vroeger altijd was. Om ook haar kant te horen, van de twijfel en het zelfverwijt. Niet ingrijpen uit angst om me helemaal af te stoten.
En hoe dankbaar ik haar daar altijd voor was.
Hoe ik me vanavond, net als vroeger, als altijd, beschermd voelde. Een gelijke, maar veel jongere tegelijk.
Haar gevoel van 'moeder van de bruid' dat ze van de week spontaan ontdekte, en hoe ze voor haar gevoel toch 3 kinderen heeft... Toch wel...
En ik weet het.
Ik weet dat ze niet mijn moeder is.
Nooit kan zijn, nooit geweest.
Maar o, wat fijn dàt ze er was, en nog steeds is.
Laat me dit gevoel onthouden. Voor altijd.
Het gevoel nu, na een avondje samen met mijn pleegmams.
Hoe ongewenst en naar ik me voelde, en hoe fijn het was om gewoon samen te zitten en te eten.
Te praten over de kindjes, haar bruiloft ooit, mijn bruiloft, ooit.
Verder naar diepere onderwerpen, het vertrouwen weer terug, me geliefd te weten.
Verhuizend naar een tweezitter bij het haardvuur, kletsend met een wijntje en cola, tegen elkaar aanhangend, intiem.
Over onze mannen, over ons gezamenlijk verleden. Over hoe ik klein was, en zij jonger. Hoe ik gesloten was, en zij twijfelde.
De intimiteit die zo vanzelf weer kwam, of waarschijnlijk vooral dankzij haar.
Haar 'hmmmm's' als kleine zuchtjes, zoals ze ook doet als ze me knuffelt, of gewoon lang vasthoud. En hoe ze dat ook gewoon regelmatig doet.
Alsof het een voornemen is. En hoe ik verstijf, maar het toch fijn vind.
Me onhandig, maar geliefd voel.
Hoe fijn om uit te spreken dat ze er vroeger altijd was. Om ook haar kant te horen, van de twijfel en het zelfverwijt. Niet ingrijpen uit angst om me helemaal af te stoten.
En hoe dankbaar ik haar daar altijd voor was.
Hoe ik me vanavond, net als vroeger, als altijd, beschermd voelde. Een gelijke, maar veel jongere tegelijk.
Haar gevoel van 'moeder van de bruid' dat ze van de week spontaan ontdekte, en hoe ze voor haar gevoel toch 3 kinderen heeft... Toch wel...
En ik weet het.
Ik weet dat ze niet mijn moeder is.
Nooit kan zijn, nooit geweest.
Maar o, wat fijn dàt ze er was, en nog steeds is.
Laat me dit gevoel onthouden. Voor altijd.
donderdag 13 november 2008
Tsja...
'Nee, dood willen is iets van jaren terug. Dat past niet bij je, en kan nu echt niet meer.'
'Het lijkt nu anders ook nog best fijn.'
'Nee echt, dood willen is niet meer van nu. Echt zò 2006.'
Aldus.
Dit onder het motto:
De top 10 van redenen waarom zelfmoord geen optie is.
Met stip op nummer 2 binnengekomen.
'Het lijkt nu anders ook nog best fijn.'
'Nee echt, dood willen is niet meer van nu. Echt zò 2006.'
Aldus.
Dit onder het motto:
De top 10 van redenen waarom zelfmoord geen optie is.
Met stip op nummer 2 binnengekomen.
Abonneren op:
Posts (Atom)