Stampvoeten

Grrrr.
Grrrrrrrrrrrrrrrr.
Het is niet eerlijk.
Het is gewoon niet eerlijk!

Afgelopen tijd merk ik
hoe anders het was,
hoe anders het kàn.
De familievreugdes doen me
vergelijken
met wat ik nooit had.
En het schrijnt
als zout in een open wond.

Ineens lijkt het zo oneerlijk
allemaal.
Zo gemeen.
Als ik, als hij, als zij
Als men
wat gedaan had,
ooit.
Dan was nu
alles zò ontzettend anders.

Bezigheidstherapie op niveau

Nina was druk vandaag.
Ein-de-lijk ging ik weer eens op tijd mn bedje uit, en alsof dat niet genoeg was deed ik dat om te gaan sporten!

Helemaal wakker en opgefrist kwam ik 3 uur later thuis om Vriendje op te jagen. We zouden namelijk naar de Ikea gaan.
Fout fout fout natuurlijk. Op een zondag (eerste fout) in de schoolvakantie (tweede fout).
Daar aangekomen worstelden we ons tussen de rest van Nederland door om een heul handig kastsysteem te kopen.
Volgens onze metingen en berekeningen paste dat precies...

Nou niet in de auto in elk geval. Daar kon je ook op wachten, want ik geloof dat ik nog nooit bij de Ikea vandaan gekomen ben en relaxed in de auto kon zitten.
Om de klep dicht te krijgen moest de bijrijdersstoel (mijne natuurlijk duuh) zo ver mogelijk naar voren, met 3 stangen langs mn neksteun op bijna door de voorruit.
De hotdogs maakten gelukkig wel weer een hoop goed.

Eenmaal thuis kwamen we er (natuurlijk) achter dat dit ont-zet-tend handige kant-en-klare systeem niet in ons oude scheve huisje paste. Ondanks de berekeningen.
Beteuterd bij huisbaas aangeklopt om een ijzerzaag te lenen, en toen met nieuwe moed aan het verbouwen geslagen.
Ik moet zeggen: wij kunnen klussen!
Na de stangen hebben we ook alle (!!!) plankjes even onderhanden genomen met inkepingen her en der, een werkbank op maat (scheef dus) gezaagd, poten op verkeerde plekken bevestigd, en nog meer inkepingen gemaakt.
Maar het staat als een (oud) huis nu! Precies op maat in ons kneuterige huisje met balken-op-allerlei-onlogische-plekken, scheve muren en vloeren, leidingen op rare plekken, en te weinig ruimte voor zo'n brede kast.
Dus lopen we nu heul tevree telkens op te scheppen over hoe mooi onze kast wel niet is. En hoe opgeruimd het resultaat.

Nou moet ik eerlijkheidsgehalve wel even toevoegen dat dat opgeruimde ook kan komen omdat alle zooi die eerst los op die plek lag, nu op de bank in de woonkamer ligt...

Mental notes van vandaag:
- Nooit meer op een vakantie-zondag naar de Ikea!
- Niet meer in eigen (kleine) auto naar Ikea!
- Boel goedkope dingen worden toch een dùùr ding.
- Makkelijk is bij Ikea een ander woord voor 'met grof geweld te doen'
- Op die paar millimeter komt het dùs wèl
- Ook al wordt het gereedschap 'bijgeleverd' volgens verpakking: meteen gereedschapskist pakken.
- Nou echt nooit meer zoeken naar waar die overgebleven schroefjes horen. Die zijn over!
- Voor 80 ct onbeperkt cola light drinken weegt niet op tegen het ellebogen en de lange rij.
- Als je toch met eigen auto gaat: eerst het reserve 6-pack cola eruit halen!!!! (al de 3e keer...)

For old times sake

In het kader van 'lezen doet schrijven'...

Zo anders, deze avond.
Met zijn zessen rond de tafel, de gourmetstellen in het midden.
Er wordt gelachen, gedronken en gegeten. Mensen praten, pakken schalen, geven door.
Een jonge vrouw zit tussen hen en geniet van het rumoer.
Haar bestek is gesloten, en ze kijkt naar de etende mensen.
De pratende volwassenen doen haar terugdenken aan toen.

Het verschil met de andere avonden is bijna tastbaar.
Diezelfde avonden langer geleden.
Waar om een andere tafel ook een familie zat.
De kinderen vol spanning kijkend naar de pannetjes van het gourmetstel.
Mensen praatten, mensen aten, mensen lachten.
De kinderogen blonken van plezier, om de pannekoekjes en de kleine pannetjes.

Een meisje, in een hooggesloten jurkje met lange mouwen, snijdt gespannen een frietje door tweeen. De vork naar haar mond trilt wat als ze haar arm optilt.
De geur van het gourmetten heeft haar misselijk gemaakt, maar ze wil haar bordje leegeten.
Wie weet hoe lang het duurt tot ze weer wat krijgt. En wie weet wat dat dan zal zijn.

De ogen van haar vader vernauwen als hij haar ziet treuzelen over haar hap. Prompt voelt ze onder tafel een doffe pijn. Een schop, tegen haar dikke maillot.
Meer eten wordt op haar bord geschoven. 'Niet zo treuzelen meiske.' Klinkt het vriendelijk, maar het bijbehorende schouderkneepje is te hard, de schouder al blauw. De vork valt, en tranen biggelen.
Tante kijkt op en vraagt of ze zich niet lekker voelt. Ze ziet zo pips.
De tranen worden lief gedroogd door moeder, die haar meeneemt voor een aspirientje en een slokje water in de keuken.
In de keuken sist de lucht dingen als 'verwend kreng' en 'ondankbare slet'. Het meisje heeft het wonderlijke gevoel dat de kamer ver weg is, en zelfs de keuken lijkt anders. Vanuit de verte voelt ze nog de doffe klappen, hoort ze het gesis. Het zegt haar niets.

Als het kerstliedje binnen afzwakt komen ze terug naar tafel. De maillot van het meisje kleeft aan haar schenen. Waarschijnlijk een korst die opengesprongen is.
Ze lijkt er niets van te merken. Haar ogen staan ver, haar gezicht lacht.
Als tante haar over haar haar strijkt lacht ze, en met ijle stem zet ze een kerstliedje in.
'Stille nacht, heilige nacht'

De pijn voelt ze niet. Ook later die week niet.
Een week waarin ze druk is.
De week van de kerstkado's en feesten.
Een week waarin zij telkens weer het kerstkado is.
En andere mensen feesten.

Gered of niet?

En toen belde de kliniek terug.
Vanmiddag kan ik naar peuter.

En op een of andere manier, in plaats van opluchting, voel ik nu pas echt angst.
Dat ze boos is.
Dat ik niet uit mijn woorden kan komen.
Dat het allemaal overbodig en onzin is, en dat ik haar niet lastig moet vallen...
Help wat nu.

Temptation island

Nouja, hier dus de paranoia toegeslagen. En Peuter onbereikbaar. Vrijdagaaf (waarom altijd aan het begin van het weekend, dat de normale hulp onbereikbaar is?) paar pakjes pillen weggeslikt met wat alcohol toen vriendje niet keek, en gezegd dat ik wat oxa genomen had. Maar uiteindelijk (overduidelijk anders kreeg je de mail niet) weer wakker geworden en dan wordt je meteen geconfronteerd met het hoofd van vriendje (die natuurlijk snachts gemerkt had dat het pietsie meer was dan paar oxa). schuld schuld schuld. En balen balen balen.
En bang bang bang.
Vriendje nog geprobeerd de crisisdienst te bellen, maar de huisartsenpost (die moet je bellen hier, en dan belt de crisisdienst je terug als het goed is) stond erop dat er eerst een huisarts zou komen om te kijken of er wel echt crisis was. Dus zo'n doos een half uur op mn bed gehad met 'oh, wat rot. ja. naar. ja. ja, ik wilde dat ik wat kon doen.' En ondertussen begreep ze er geen reet van met 'Maar zo erg is dat toch niet?'.
Dus na 2 keer serieus antwoorden toch maar gezegd dat ik het heel lief vond dat ze heir zo zat, maar dat dat me geen reet ging helpen, en dat ze nu beter een paar keer vlug achter elkaar kon zeggen hoe rot het was, dan hadden we dat gehad. Kijk, en dat werkt dan weer beter dan alle antidepressiva bij elkaar. Dat hoofd.
Maar ik geloof dat ze echt wel lief was en ook nog wat humor bezat, want ze moest er wel om grinniken daarna.

Anyway, in het weekend is er een beetje in ploegendiensten ge-nina-sit, zodat vriendje kon tennissen enzo, en ik niet alleen was. Ja, ik zeg: je moet een kat niet op het spek binden.
Ik wil best proberen om mn impulsen een beetje onder controle te houden, maar als je me 3 uur de ruimte geeft in een leeg huis met van alles-en-nog-wat... Wat doet een hongerig kind in een lege snoepwinkel zegmaar.
Aan de ene kant heel fijn. Ik ben zelf ook erg bang, en zo ben ik niet alleen. Aan de andere kant ergeren, want nou wordt ik in de gaten gehouden enzo.
Het is gewoon in mij ook nog een strijd. Zo ga ik ervoor, probeer ik leuke dingen te doen, mezelf af te leiden, ben ik bang voor alles, zo sneak ik dingen in mn zak, kijk ik op het toilet wat we hebben aan spullen daar, en of er iets bij zit dat het zal doen.

Heb gister Peuter gemaild op werk. Want had evaluatie via post gekregen met de vraag mijn eigen evaluatie terug te mailen. Meteen maar even gemaild dat ik aan de bel wilde trekken.
Dus nu zit ik een beetje stom te wachten.
Want voglens mij is het vakantie daarzo. Maar misschien is die pas woensdag?
Of misschien leest ze mail thuis? En misschien, heel misschien dat er dan antwoord of iets komt?

Fijn. vakantie.

Daar krijg ik dan dus de zenuwen van he.

Op zich niet omdat er een tennisvriendin van Vriendje op de kliniek rond blijkt te lopen hoor. Ook niet omdat ze als vervanger van Wow Groot van de beweging is gekomen. En dat zij en Vriendje elkaar vorige keer zagen en niet zwaaiden omdat ze niet-zeker-wisten-of-hij/zij-het-nou-echt-was.
Welnee, dat soort dingen gebeuren.

Waar ik wel de zenuwen van krijg is als Vriendje dan het onsamenhangende verhaal verteld (kan ie op zich ook niets aan doen) dat zijn kennis maar even bij MIJN Peuter langsgeweest is om het er even over te hebben. Maar hem verder bezwoor dat alles onder de geheimhoudingsplicht valt hoor. Maar me ook nog wel kent van vroeger, van de middelbare school. (ik haar niet, dat scheelt).
En waar ik dan nog meer de zenuwen van krijg, is dat ze dus al meer dan een maand geleden bij Peuter aanklopte hiermee, maar die mooi niets gezegd heeft. Terwijl 'He Nina, de nieuwe vervanger heeft vroeger bij jou op school gezeten' toch echt heel kort is. En duidelijk. Dan weet iedereen waar hij/zij aan toe is.
En je als vervanger òòk gewoon naar me toe kunt komen lopen dan. 'Hai, ik denk ik kom nog even gedag zeggen, dan weet je ook dat ik hier werk. We kennen elkaar nog van vroeger namelijk. En ik tennis met je vriend. Vind je het vervelend om me hier tegen te komen?'
Hoewel ik snap dat je dat minder snel doet.

Maar dan toch.
Nu heb ik dus meteen allerlei (waan) ideeen over dat ze bij mn ouders hoort, omgekocht is om me in de gaten te houden, dat ze niet wil dat ik weet dta ze daar werkt. Dat ze via Peuter geprobeerd heeft van alles over me na te zoeken...
Dat Peuter via haar geprobeerd heeft uit te horen over hoe ik vroeger was. Dat ze verteld heeft hoe raar ik was toen, of juist gelogen heeft over hoe geweldig leuk ons gezin overkwam.

En de kliniek is potdikkie 'even' 3 weken dicht vanwege de feestdagen. Verplichte vakantie. Ja. Fijn. En ik dan?
Lekker hoor.

Ik nam het ech theel nuchter op net, maar ik geloof dat ik het erg slecht trek.
3 weken. hiermee. Kutzooi.

kerst overpeinzing

Soms vraag ik me ook af of ik niet gewoon weer full-time aan het werk moet gaan.
Bezig moet zijn, druk met dingen, net als ieder mens.
Of dat eenzame niet ook komt door het alleen thuis zijn, op de tijden dat elk normaal mens werkt.

Ik slaap dan, lees een boek, maak een puzzel of doe -in hoogst uitzonderlijke gevallen- een was of zuig de vloer. Die ochtenden alleen zijn heerlijk.
Niemand die ziet hoe lang ik slaap, die me op mijn vingers kijkt en zegt dta ik iets nuttigs moet gaan doen. Niemand die me verteld hoe slecht ik ben.
Maar ze zijn ook eindeloos lang of zo verslapen. Om 8 uur op duurt de morgen eindeloos.
Energie om het huis eens grondig te doen en daarna nog eens leuk boodschappen te doen vind ik niet. Sterker nog, tegen de tijd dat ik gedouched en ontbeten heb voel ik meestal de neiging om maar weer èventjes te gaan liggen.
Niet om 8 uur op verslaa je de morgen snel. Is het 11 uur voordat ik het weet, en eenmaal gedouched en op de bank gezet is de ochtend voorbij. En was ik nutteloos.
Mijn oordelen daarover zijn harder dan die van vriendjelief. Hij vind het wel best. Stelt voor dat ik lekker uitslaap, een boekje lees, en misschien een wasje opvouw. Da's in zijn ogen meer dan genoeg. De lieverd.

Vandaag had ik vrij. Door de kerstviering verviel mijn overdag-werk en was ik eigenlijk heul de dag alleen thuis. Vriendjes werk ging natuurlijk wel door.
Ik leefde toe naar het moment dat hij thuis kwam. En maakte me klaar voor het moment dat ik weg zou gaan. Naar werk, en met de kids naar de kerk.
Daar ben ik bezig. Er is altijd wel wat te doen. Een kind dat aandacht kan gebruiken, spullen die hun plekje nog moeten krijgen, of collega's om te helpen.
Hoe ongemakkelijk ik me ook nog kan voelen tussen m'n collega's, het is ook aanspraak en gezelligheid.
(zeker als je samen met een van je leukere collega's gaat proberen om de chocoladefontein schoon te maken. In een mini-keukentje zonder warm water. En de plastic zak waar je de chocolade in wil gieten lek blijkt te zijn. En je dan een lachstuip krijgt met z'n tweeen. Temidden van al die oudere-en-wijzere-collega's die zo'n beetje toegevend kijken van 'o guttegut ziet dat grut daar klungelen, laten we ze maar redden anders komt er niets van terecht'. )
Het is een plek waar het me lukt om me nuttig te maken.
Omdat het van me verwacht wordt? Omdat ik er niets anders kan (ontspannen lukt niet echt daar)? Omdat iedereen bezig is.
Thuis gekomen heb ik zere voeten maar ben ik vrolijk en vol energie. Het enthousiastme van het werk en de kinderen neem ik met me mee. Lijkt uit mij vandaan te komen.
Tot ik mn schoenen uitschop en ga zitten.
Gemoedelijk, bij de kerstboom. Beentjes omhoog, colaatje erbij.
M'n ogen en lijf zijn loodzwaar, en de wereld is wat wazig.
Zo zit ik, tot vriendje thuiskomt, ik mn schoenen weer aantrek en vertrek naar de volgende kerstborrel. En zo lusteloos als ik wegging van huis, zo levendig kom ik ervandaan.

De zenuwen maken dat ik op mn best wil functioneren. Scherp ben, en vrolijk.

Soms denk ik wel eens wat als..
Als ik nou gewoon full-time zou gaan werken.
Altijd mensen, druk en vrolijk. Bezig zijn, en dan achteraf tevreden kunnen terugkijken op een productieve dag. Aanspraak van kids en collega's, en geen tijd om te piekeren, sippen of te voelen.
Zou dat niet gewoon veel beter zijn? Veel makkelijker?

(donderdagavond weet ik trouwens meestal weer het antwoord daarop. Op de helft van mijn wel 9 (!!) urige werkweek. Als ik bij het naar bed gaan moet huilen omdat ik niet weet hoe ik het moet doen de volgende dag. Omdat er uberhaupt een voglende dag is waarin ik dingen moet doen.)

Nina telepateert aan Peuter

Lieve Peuter,

Misschien zat je wel heel raak vandaag, met je leegte. Dat je het gevoel had dat het belangrijk was dat ik daarmee leerde omgaan. Ik merk hem vaak niet eens meer. Niet bewust.
Ik 'voel' m alleen. En freak. Zonder nader te benoemen.

Nu zit ik hier, en voel duidelijk de leegte. Een verschrikkelijk eenzaam gevoel overheerst.
Eenzaamheid.
Ik voel me verschrikkelijk alleen op de wereld. Ondanks al de lieve mensen om me heen hoor, Vriendje zit hier zo dichtij.
Ik voel me alleen in mijn verdriet. In het enorme verdriet in me dat ik bij me draag. Verdriet om alles wat er gebeurd is. Om hoe ze me behandeld hebben. Om alles wat er gebeurd is.
De eenzaamheid die ik toen voelde. En het niet kunnen delen van dit alles.
Nouja, wel kunnen vertellen, maar niemand kan het begrijpen. Hoe het was voor mij.
Wat ik nu nog voel soms, de beelden en herinneringen.

Ik lach ze weg en zeg 'valt wel mee' of zwijg als het erop komt. Een houding.
Want met al mijn woorden kan ik gewoon niet uitleggen wat er in me omgaat. omging.
Dat maakt het zo eenzaam.
En soms ook zo uitzichtloos.
Mensen kunnen nog zo lief zijn, maar het neemt de eenzaamheid niet weg. Ik kan moeders zoeken wat ik wil, maar het voldoet niet in de behoefte die ik voel. Alle bevestiging in de wereld geeft me niet de zekerheid dat ik er mag zijn. En hoeveel woorden ik ook gebruik, het lukt me niet om vroeger te delen met mensen van nu.
En ik merk dat die behoefte er toch wel is. Sterk misschien zelfs?

Omdat ik hoop dat vertellen begrip oplevert? En begrip de eenzaamheid wegneemt?
Omdat ik hoop dat mensen me vertellen dat het niet mijn schuld was? En me bestaansrecht geven?
Omdat ik hoop dat door het benoemen van dingen de heftigheid eraf gaat?

Ik weet het niet. Misschien is dat iets om nog uit te zoeken? Waar de behoefte vandaan komt om gehoord te worden. En of er ruimte is om daar uberhaupt wat mee te doen?

Gosh, waarom komen dit soort dingen altijd op woensdagavond, nà therapie. (jaja, omdat dan alles lekker 'los' zit en de gevoelens rondvliegen)
Want voor volgende week heb ik het weggemaakt, of is het weggegleden, of krijg ik het in ieder geval niet ingebracht. Dus.
Nu dan maar opgeschreven. Misschien een goede start voortaan?

Nina