zebra motiefje

Zit beetje in de zenuwen.
Laatste week redelijk wat uren waarin alles teveel is en ik een depressieve zombie.
Nou is dat voor mij niet zo heel ongewoon, maar ik merk dat ze wat heftiger zijn en 'zonder aanleiding'.
Nou kan ik natuurlijk weer helemaal niet plaatsen wat ik voel, behalve dat het drukkend en donker is, en het maakt dat ik niets meer wil. Maar het leek met niet onlogisch dat spanning voor komende tijd er wat mee te maken heeft.

So far so good vond ik tot nu toe. Maar ik weet ook van mezelf dat het 'goed' gaat, tot ik ècht instort. 'niet goed' bestaat bij mij eigenlijk niet zo. 'mwah' ook niet. Ik stond er simpelweg nooit voor open, en nu herken ik het dus niet.

En zit ik dus ineens in zak en as: is dit een signaal dat het toch allemaal (te) spannend is? Wat als dit doorzet? Wat als over een paar dagen 'ineens' alles weer helemaal donker is, en ik er geen gat meer in zie en doordraai? Eigenlijk ben ik hier al tijden niet meer echt 'bang' voor geweest.
Omdat ik het gevoel heb dat het toch altijd 'wel goed gaat' tot het te laat is, maar ook omdat ik wèèt dat die crisissen erbij horen, en ook weer overgaan als ik blijf ademen. En tegenwoordig ook een beetje aan de bel kan trekken dan.

Alleen nu maak ik me er dus zorgen om. Heb nu gewoon geen tijd om 'even' door een crisis te gaan en te ademen.Bovendien vind ik een vers streepjespatroon ook niet zo'n goed idee bij een *zomer* jurk, en wil ik vriendje het niet aandoen dat ik nog suicidaal wordt. Liefst nooit niet, maar nu helemaal niet.
Dus.

Filosofisch

Goh. Wat lang geleden.
Ik keek net -het kwam op dagboek/blog- hier terug, en werd helemaal sentimenteel.
Al 7 jaar gedachtenspinsels.
Een vervolgwerk over Nina-door-de-jaren-heen.

Bizarre is eigenlijk dat als ik schrijf, het leeft. Ik schrijf zonder denken. Het zit in me. Ik denk dòòr het schrijven. Begrijp dan.
En laat los.
Terug te lezen wat er zo speelt, wat ik deed, het verbaast me soms.
Dingen die ik neit meer weet, maar ook dingen die zò waar zijn. Waarover ik me verbaas hoe het klopt wat ik schreef. Hoe enorm het weergeeft wat zich in mijn hoofd bevind.
Hoe ik hetzelfde stuk zo weer zou kunnen schrijven.
En ook hoe snel al die goede voornemens, inzichten enz, weer vervliegen haha.

Na 7 jaar bloggen zou hier toch een mooie handleiding met do's en don'ts moeten staan. Veel opgedane inzichten. Zou de boel klaar moeten zijn, en alles wat er te begrijpen valt begrepen zijn.
Njet dus he.
Ik kan rustig 9 keer tot hetzelfde inzicht komen. Maar dan vanuit verschillende hoeken.
Zo van 'ooo, van deze kant issie òòk rond' 'nouja, als ik een bril opdoe is ie nog steeds rond'.
Het wordt wel herkenbaarder, de vaste patronen. De valkuilen.
Ik ken mijn triggers een beetje. Weet een beetje waar behoeftes vandaan komen, wat er achter bepaald gedrag zit. Waar mijn grenzen liggen.

Nu het spelen met 'wat doe je ermee'.
Ontloop je alle triggers, ga je ermee oefenen? Zoek je ze juist op?
En grenzen, moet je altijd luisteren naar je gevoel? Want even doorzetten wil op zijn tijd soms veel helender zijn dan wèèr een dag met je hoofd-onder-de-dekens.
Wanneer vraag je nou eigenlijk hulp? Want de verantwoordelijkheid uit handen geven is niet echt goed, maar op tijd aangeven dat je het niet red in je eentje wel.

Wat is grijs? Waar ligt dat evenwicht?

Ehm.
Help?
Ik heb geen borderline?!
Grr.
De pot op met peuter.

En ik weer vaker schrijven.
Want dat lucht zo lekker op.