on-logica

ik ben eigenlijk nooit eerder zo overstuur geweest van een diagnose geloof ik. Voorgaande stickertjes 'snapte' ik ergens wel, en hoewel het toch gemiddeld een jaartje duurt voor ik het er ook mee eens ben, en het een beetje kan accepteren, toch was ik er niet van overstuur.
Ik vond namelijk ook herkenning in bepaalde dingen. Ptss en dis waren een soort opluchting. Dat ik gèèn idioot was, dat het een naam had. Een logica.
Natuurlijk had ik het niet, want he, zo erg was het allemaal niet, maar ik kon wat dignen plaatsen enzo.

Nu voel ik die opluchting dus niet. De klachten hadden al een naampje, en daar pasten ze voor mijn gevoel wel in.
Misschien is het omdat borderline een slechte naam heeft?
Maar denk dat het vooral te maken heeft met dat je borderline ook 'zomaar' kan krijgen (elke hippe 16jarige heeft het natuurlijk momenteel).
Ptss en dis... dat niet. Kweetniet. Dat betekent dat er iets kapot gemaakt is in je. Borderline is wat mijn ouders altijd zeiden: Labiel, en je ziet de boel vertekent.
En ik wèèt echt dat het meer is dan dat.
Goeie goden, Sera heeft borderline. Ik ken het van dichtbij. Het is geen aanstellerij, het is geen 'mode'iets, het is heftig enzo.

En ik heb het niet.
For once in her life, Peuter is wrong

tovenaar of evil?

Weetje, het is gewoon heel moeilijk om nu en vroeger iut elkaar te houden.
Welke waarheid de echte is...
En wie ik nou moet geloven.

Lief, of hen...
En ergens in mij is het overtuigd van hen...

Ik schaam me heel erg om dit te zeggen maar ik weet het vaak dus niet..
Voor mij was tot mijn 16e dàt de werkelijkheid. Ik gek, zij niet. Ik slecht, zij ontzettend tolerant en aardig om me zo te helpen, niet weg te sturen. Ik die me moest schamen.
En nu, daarna, probeer ik het andere verhaal te leren. Te gaan geloven.
Maar het voelt als een boek van Harry Potter dat mensen me keer op keer vertellen. Zo'n andere, rare wereld dat het niet waar kan zijn. Leuk bedacht, maar niet echt.
Voor mij is 'de werkelijkheid' echt heel moeilijk te onderscheiden.

En ja, ik wil het ergens wel geloven. Natuurlijk.
Hoe mooi is het om ineens te kunnen toveren, vliegen op een bezemsteel. Vrienden te hebben.
Maar het blijft iets dat je telkens weer wantrouwt als je het niet voor je ziet. Te onwerkelijk.

Ik ben bang dat ik nu echt compleet gestoord overkom.
Maar het raakt me, dat mensen vaak zeggen 'je weet dat het anders is' oid. He, wie kent het verhaal van Harry Potter niet ondertussen?
Maar wie gelooft het ook?

O-zit-dat-zo?

Was het bij de vorige kliniek geweest, dan had ik het aan de muts geweten die me nooit begreep en meer tegen dan meewerkte.
Maar hier en nu, Peuter begrijpt me, 'ziet' me echt, en weet ook ècht wat dingen inhouden. En verdorie, dat betekent vrees ik dan weer dat ze gelijk heeft ergens.
Zeker ook omdat ik me wèl herken in bepaalde dingen ervan. Dat kan ik niet anders dan toegeven. (hebben het wel al vaak gehad over borderline kenmerken, en of/hoe die op mij van toepassing zijn.)
En ik wèèt ook dat in haar theorie borderline vooral te maken heeft met hechtingsproblematiek en moeite met emotieregulatie. Sja, en dat ik met die twee moeite heb zal ondertussen zelfs Poes wel doorhebben.

Ik denk dat het punt is dat het stuk 'vroeger' nu niet meer erkend wordt in mn diagnoses.
Dat ik nu echt ben wat mn ouders altijd zeiden: labiel, knettergek en met mijn compleet eigen werkelijkheid.
Dat is een beetje de 'stoere leken' vertaling van disnao en borderline.
PTSS en DIS was duidelijk. Dat kan gewoon echt niet aan jou liggen. Dan ben je soort van 'gek gemaakt' als je snapt wat ik bedoel.
dat komt niet omdat je gewoon labiel bent, slecht bent, of weet ik het wat. dat krijg je vanwege traumatische dignen. Klaar.
Nu...
Nu heb ik heel erg het gevoel dat ik mijn eigen probleem ben. Ga ik aan mezelf twijfelen.
Ben IK dan toch het probleem?

Okeeeee.. goed.
Ik geloof dat ik bij deze dus weet waarom die diagnose me zo tegenstaat. Ik geloof dat ik 'borderline' associeer met de beschrijving die mijn ouders vroeger van mij gaven aan anderen.... En die ik zo lang geloofde.
Dat ik niet functioneerde en dat ik gek was, en ze daarom in mijn bestwil handelden...
Dat alles tòch gewoon mijn schuld is...

Jezelluf!

Ik schreef wel afgelopen tijd, maar niet hier.
Bang voor herkenning als ik weer eens was.
Beetje paranoia? Misschien.

In ieder geval wat knip-en-plakwerk.
Want al met al is het hier wel een waardevol archief voor mezelf geworden.

----------------------------

Ik moet even toeteren hoor.
Heb vanmiddag spontaan borderline opgelopen!
Okee, even genuanceerder: waren bezig met mn verwijzing voor de pop-poli, en daar staan ook je diagnoses in.
Nou was ik al gewend dat ze op de kliniek vinden dat ik borderline-trekken heb, en dat mn dis minder is doordat er meer contact is tussen de delen.
Maar nu werd ik dus ineens geconfronteerd met een verwijsbrief waarins tond dat ik ik een dis-nao had, en borderline persoonlijkheidsstoornis.
En ik weet dus niet waarom het zo erg is, maar ik vind het hèèl erg. Boel berg hele hoop.

En nu weet ik het allemaal niet zo goed meer.
Ja, ik ken het verhaal wel van dat een dis bijna niet kan zonder ook borderline op te lopen (vinden ze hier op de kliniek), en dat ik keurig voldoe aan de kenmerken.. maar zoveel mensen voldoen aan die kenmerken volgens de dsm, en bovendien vallen ze ook bijna allemaal onder dis of ptss. (waar die diagnose trouwens gebleven is mag Joost weten..)
Ik ben gewoon heel erg verward, en ik geloof ook boos enzo.

Met Peuter afgesproken dat de brief wel gewoon gepost zou worden, en we het er nog over zouden hebben. En ik mochtmoest bellen als ik me nog bedacht.
Heb Peuter voor we thusi waren gebeld (jaha, assertief he. Stond ook in de brief. Assertieve jonge vrouw.) want voelde me soort 'gedwongen', natuurlijk niet te bereiken. Dus aan receptie gestotterd of ze terug kon bellen.

Deed ze om kwart over 5, dus mn vertrouwen was al -10, en toen bleek ze helemaal nagezocht te hebben dat we het er al eens over gehad hadden, want adt ze het zo vervelend vond zo. Hoe het ging, of ik me nog wat kon herinneren van het gesprek nu (ja), van het gesprek toen (nee), of ik begreep dat ze haar diagnose niet meer ging wijzigen (ja), en dat ze begreep dat het wel heel moeilijk was, maar dat ik daar wsl niets mee kon.
Ja, en toen wist ik het dus helemaal niet meer, want toen voelde ik me schuldig dadt ik zo'n issue maakte van iets dat dus al besproken is.
En dat zij zo aardig en meelevend doet, en ik zo ondankbaar enzo. Dat ik eigenlijk bozig was vanwege die diagnose (geen ideee waarom dus), maar dat dat niet mocht, omdat ik het kon begrijpen, en ze het niet express deed en aardig deed.
En vooral ook dat ze haar woord nakwam (want terugbelde), er extra tijd in gestoken had, in mij, en we nu dus morgen nog contact hebben over of die brief wel of niet de deur uitgaat.
En dat ik boosheid toe moest laten. En dat als dat morgen te heftig werd ik 's ochtends even moest bellen.

Dus nu voel ik me schuldig, en gek. knettergek.
Ik heb al de nodige diagnoses gehad, maar met dis en die trekken, dat was 'ik' soort van.
Ik weet dat de naam niets veranderd, dat het allemaal niet uitmaakt, maar alles staat in spanning en weerstand: ik heb geen borderline, ik wil geen borderline, borderline jezelf!!!