Aan Peuter...

Lieve Peuter,

Het wordt hoog tijd om eens te proberen te zeggen wat er nu echt omgaat vanbinnen. Want soms vervloek ik m'n logisch denken en snelle tong.
Laatste twee therapie keren heb ik heel erg het gevoel dat ik er zelf maar een beetje sneu bij zit en mijn mond allerlei dingen zegt die niet bij mij horen. Of deels wel waarschijnlijk, maar niet zoals ik ze ervaar.
En dat maakt dat ik me verschrikkelijk onmachtig voel, en heel heel alleen.

Ja, ik zie ook dat het raar is hoe ik omga met mijn ouders. Sterker nog, ik voel de weerzin bij alles. En ik ga mezelf er steeds meer om 'haten' dat ik toch zo mooi weer blijf spelen.
Ik wil ze niet aanraken, ik wil geen gesprekken met ze voeren die enigszins dichtbij komen. Ik wil al helemaal niet leuk lachen en doen alsof ik ze zo aardig vind. En bovenal wil ik niet dat de anderen (en/of ik?) ze steeds zo opzoeken. Hen nodig lijken te hebben. Of in ieder geval naar ze verlangen.
Wat ik wel wil weet ik niet zo goed, want zodra zo'n gedachte me te binnen popt begint er wel iemand heel hard overheen te brullen. En wie er ook brult, ze hebben allemaal een goede eigen reden, redenatie etc. Die ken je ondertussen wel. 'Het is zo handig zo' 'Het voorkomt zoveel erger' 'ik zou niet weten hoe anders'.
En ik hoor ze. Ik zie de logica ook wel.
Maar ondertussen zit ik er lekker bij zonder inbreng. En dat wil ik ook niet.
Want mij doet het heel veel verdriet, dat het zo loopt. Hoe praktisch het ook is, dit is niet wat ik verder wil.
Ik wil wèl verder gaan met voelen. Het jaagt me angst aan, maar ik wil het leren kunnen. Leren verdragen. Omdat het minder doods is, en zoveel minder eenzaam.
Bovendien voel ik nu eenmaal steeds meer.
Ja heus, je komt wel binnen hoor. Die tranen bij 'gruwelijk' en 'schrijnend' die zijn van mij. Omdat het fijn is het even hardop te mogen horen. Want als ik het denk krijg ik meteen de hele apenheul weer op mn dak. Die het fijn weg redeneren.
En dan zit ik dus niet alleen verdrietig te zijn om dat het gruwelijk was, en schrijnend is, maar ook omdat het dat dus niet mag zijn. En ik weer eenzaam ben as hell.

Moraal van het verhaal?
Ik wil graag gaan kijken hoe we langzaam verandering kunnen brengen in het patroon dat ik nu heb. Namelijk 'gedraag je zoals men van je verwacht'. In 'veilige' omgeving lukt het al wat beter. Laatste keer ging ze waarempel in een gemakkelijke houding zitten, in plaats van netjes stijf, benen naast/over elkaar. Zo ook met vrienden.
Maar met mijn ouders wil ik dat patroon ook doorbreken.
Ik zou graag me niet verplicht willen voelen ze te zoenen, leuk te lachen, lief te zijn. Door de angst heen, de angst die zegt dat dat niet kan.
Ik wil graag leren omgaan met de dingen die ik voel. Die anderen vaak wegredeneren, maar ook zij bij tijd en wijlen moeten voelen. Wat doet iets met me, en hoe kan ik daarmee omgaan.
Te beginnen heel simpel met 'na therapie'. Want elke week is dat weer een geweldige strijd tussen 'v&d praat' (en dus proberen alles weg te maken/te vergeten), de boel netjes van bovenaf proberen te bekijken, rationaliseren en opschrijven, of gewoon huilen en breken en huilen tot het op is.

Ik wil zelf kunnen gaan zeggen 'het was gruwelijk'. Nee, ik wil kunnen gaan zeggen 'mijn ouders hebben gruwelijke dingen met me gedaan.' Zonder lachen, scheef gezicht.

Maar dat zijn heel-ver-weg einddoelen, dat besef ik ook.
En jij lijkt daar een weg naartoe te weten. Tenminste, zo voelt dat hier. Of je weet de weg die andere mensen al afgelegd hebben. Ik wil die weg ook weten.
Ik weet het idee van 'alles op mijn tijd'. Maar op zich heb ik niet zo heel veel lust om nog 30 keer op mn bek te gaan. Dus als je dat nou van verre aan ziet komen, of ziet dat ik weer een kant op stuur die 'eindeloos' 'hopeloos' of 'niet richting eindpunt' is, kan je dat dan zeggen misschien?
Gewoon: goh, daar kunnen we het best over hebben, maar dan gaan we weer de herhaling in. Als je verder wilt richting eindpunt dan…..
Dan stop ik misschien met mn rondjes-loop-gedrag.
Want das heul frustrerend hoor, als je haast hebt om aan het einde te komen. Dat je dan een keer per week een rondje loopt. Die ik probeer te rennen, want dat gaat sneller.

Dus vandaag ook graag koppen met spijkers over de drama.
Ja, heel assertief, maar ik wil gewoon verder, harder en sneller.
Maar alleen kan ik dat niet, en red ik het ook niet.
Na therapie heb ik bijna nog een uur nodig om de gedachten en gevoelens die erbij horen te verwerken/plaatsen. En dan zijn we nog niet eens aan de helft van de lopende dingen toegekomen.

Concrete hulpvraag: zou je me wat meer kunnen sturen richting mijn einddoelen. Alternatieven voor hoe te gedragen/proberen/mee om te gaan zijn erg welkom. Zeker als we kunnen onderzoeken naar of dat een grote stap is, of misschien honderd kleintjes, en hoe die stomme stomme stomme angst een kopje kleiner gemaakt kan worden.
Alsjeblieft…

Oei...

Okeej!
Na een avond stilzitten, maar toch wel lachen met de meiden ben ik nu een beeeeeetje wanhopig.
Het haren doen was gezellig. Beetje kleppen, beetje lachen.
Niet teveel bewegen, spannend ook.

En toen ik in de spiegel keek kon ik wel huilen.
Of erger.
Oei, ik vond het echt niet mooi.
Heel erg echt niet mooi.
Maar hoe zeg je dat.

Uiteindelijk heb ik na veel 'oohs' en 'aahs' en 'prachtigs' wel gezegd dat ik me wel een beetje niet mezelf voelde. Dat ik iets 'meer mij' in gedachte had.
Ik vond het eerlijk gezegd gewoon helemaal niet zo bij de vorm van mn gezicht staan...

Achteraf vind ik mezelf nu zò stom. Plààtje, denk ik maar, plààtje. Je laat je haar toch niet doen zonder plaatje! Want ik ben àltijd intens verdrietig als ik bij de kapper vandaan kom.
Want op een of andere manier heb ik dus al-tijd iets anders in mijn hoofd dan dat de kapper maakt...

Wat me nu helemaal een beetje wanhopig maakt is dat ik niet weet of ik vertrouwen heb in deze kapster. Het is een jong meisje, een 'vriendin' van me. Heel lief, dat wel, en heel begaan.
Maar goddegod, hoe moet dta goedkomen?
En Sera, die er de hele avond was als steun en toeverlaat, kwam huilend bij hààr thuis hoorde ik. (van vriend, want die was bij haar vriend) Haar haren zouden ook gedaan worden, maar daar zijn we niet eens aan toegekomen. En uiteindelijk was t 11 uur voor ik een beetje klaar was.
En Sera dus het gevoel had dat ze naar huis wilde.
Hoe schuldig ik me ook voel dat zij nu zo moe is enzo, ik ben wel heel heel dankbaar dat ze gebleven is tot het klaar was. Dat ze t ook gezien heeft.
Want o wat voelde ik me ongelukkig, nadat kapster weg was...

Zeker toen ik alle prut uit mn haar haalde, een staart maakte, en dat wèl heel mooi vond.
Kan dat niet?
Kan ik niet gewoon trouwen met alles naar achter een een staart?
Dan voel ik me veel meer mij.

*zucht*

Waar een mens zich al niet druk om kan maken he :D.
Wel heerlijk dat ik dat zo kan relativeren.
Ik geloof dat het probleem meer is dat ik dat meiske niet durf te vertellen wat ik vind, dan dat het ramp wordt die dag.
Want ik geloof dat ik dan gewoon hetzelfde doe als nu.
Alles eruit, stiekje erin. Klaar.

Nou, en een make-up mevrouw heb ik ook niet. En ik weet ook niet of ik dat wel wil.
Dat gaat alleen maar tegenvallen met mijn hoofd. :S
Zo voelt dat.

Nou goed, ik kruip lekker bij vriendje.
Die vond dat ik als Mij moest trouwen. :) Lieffie is het ook.
Dan valt dit kapsel iig af.
Want ik herkende mij helemaal niet!

T komt, t komt.

De laatste tijd ineens veel behoefte om weer te praten over 'vroegah'.
Na een poos er bijna niet mee bezig geweest te zijn speelt het ineens weer een rol bij ongeveer alles wat ik doe.

Ik las net ook de vraag 'Als ik niet bang was dan zou ik... '
En mijn spontane antwoord daarop was dus 'aangifte doen tegen de mensen die mijn jeugd zo bijzonder gemaakt hebben'.
Pas toen ik na ging denken over mijn ouders, en dat ik dan de familie kapot zou maken kwam de paniek.

Zou er langzamerhand boosheid komen?
Merk wel dat ik soort van nijdig ben om het feit dat. Dat dit allemaal gebeurd is. Dat ik er allemaal maar mee moet dealen. Hoe 'oneerlijk' ik het ergens allemaal vind, en hoe moe ik t ben.
En dat zij gewoon lekker leuk verder leven. Allemaal.

Want leuk en aardig hoor, het grootste gedeelte is natuurlijk ouders hun pakkie aan. Maar die andere gekken.. Welke andere gekken vinden dat nou een goed idee?
Soms wilde ik dat mn geheugen me niet zo in de steek zou laten wat betreft gezichten, namen, details. Dat ik zò een lijst namen uit mn mouw kon schudden: zij!
Zij waren het, zij zijn van die gore pedofiele agressievelingen.
Ja, die lieve man van jou, leuke oom van hun, die fijne toegewijde collega.

En dan zit ik weer met tranen in mn ogen. Nijdig, dat ik het zelf zo laat gaan. Zover heb laten komen. Dat ik er niets mee kan. Dat ik er ergens wat mee wil.
Dat ik het kwijt kan. Dat iemand me zal begrijpen. Echt zal begrijpen.

Het stomme is dat ik het gevoel heb dat ik het in therapie niet kwijt kan. Een uur per week... Een uurtje. En daarin hebben we altijd al tijd tekort.
Omdat ik van mijn gewone dagelijkse leven al zo'n zooitje maak vaak.

Zo langzamerhand gaat het me steeds hoger zitten allemaal. het moet eruit.. Ik moet het kwijt...

1 migraine aub.

Vriendje is ziekjes. Alweer.
Afgelopen kwartaal was hij toch wel 2 keer per week 'niet fit'.
Wat natuurlijk gepaard ging met een hoop gepruttel, gezucht en gesteun.
Nou is ie ook echt wel heul zielig hoor, als hij ziekjes is, en ik probeer echt om lief te zijn en hem een beetje te vertroetelen.
Maar over het algemeen wordt ik er vooral onrustig -en uiteindelijk ongeduldig- van.

Wat is dat toch? Als vriendinnen ziek zijn ben ik de eerste die met een fruitmand op de stoep staat... En bij Vriendje, die toch altijd zo lief voor mij is, zeker als ik een keer ziek ben of me rot voel, wordt ik ongeduldig...
Dan vind ik mezelf toch zo'n kreng!

Ach ja, het zal wel menselijk zijn *grijnz*.

Nina is ondertussen langzaam weer op aan het krabbelen.
De moods zijn nog steeds niet overweldigend fijn, maar het ergste is eraf.
Nu kom ik met een hoop huilen (als Vriendje weg is :) ) en rustigjes aan wel de dag door.
Komt ook door de vele afleiding om me heen, en de spannende/leuke dingen die er allemaal gebeuren. Afleiding Rulez!

Deze week ook weer beginnen met werken.
Gister al thuis aan de slag gegaan met de voorbereidingen zodat ik vandaag en morgen iig geen stress zou hebben als het niet zou lukken. Het idee van verplichting vind ik vre-se-lijk, maar op zich het bezig zijn heeft ook wel wat.

Als hoogtepunt van deze week mogen Vriendje en ik trouwens zaterdag 'neutrale zone' zijn in een koffiemeeting van onze beide ouders... :S
Nou zien die elkaar al jaaaaren op verjaardagen, maar schoonmamma gaf aan dat ze het toch wel prettig vond als wij ook zouden komen. Voor het geval van lastiglastig.
Op mijn reactie dat ze meestal niet bijten antwoordde ze dat ze daar ook niet zo bang voor was, maar dat ze niet wist of ze zelf haar tanden thuis kon houden. *grijnz*
Hoezeer ik er ook om moest lachen, en het lieve gebaar waardeer, toch schijt ik 17 kleuren.
Ik houd er helemaal niet van als mijn twee werelden mixen.
En helemaal neit als ik daar dan tussen moet gaan zitten :S.
Kan ik alvast een migraine reserveren voor zaterdag? :D