Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer een kilometer!

En zomaar ineens begonnen mn vingers weer met schrijven.
Fijn, want ik miste het wel ergens, mn uitlaatklep.

Wat heerlijk, deze dagen vol zon. Afgelopen week heerlijk genoten van het weer, de mensen om me heen, en van het feit dat ik daarvan kan genieten.
Dat het zo goed gaat laatste tijd.
Wel met zijn donkere momenten, maar misscchien hoort dat ook gewoon bij me.
Ik doe alles heftig. Lachen, huilen, vrijen, ruzie maken.. Dus waarom zou ik dat 'rot voelen' wel genuanceerd doen.
Peuter zei vandaag ook iets wat me aan het denken zette. Dat ik veel minder aan het vechten ben laatste jaar. In ieder geval als je het vergelijkt met eerder.
Met mezelf, met mijn omgeving, met het leven.
Ik heb meer rust gevonden.
Met hoe het nu is, met dat ik het daarmee moet doen. Met hoe anderen zijn, en dat daartegen vechten ook meer vermoeiend dan zinvol is. En met mezelf.
Dat ik meer geaccepteerd heb dat ik dus zò ben.
Heftig in mijn doen en laten, en mijn gevoel. Als ik het voel.
En dat dat vaak moeilijk is, en mij of anderen last bezorgd. Maar dat het ook zeker zijn charmes kan hebben. Het ook iets levendigs en vrolijks heeft. En dat ik dus niet alleen maar slecht en zwart ben, maar dat die andere kant er best mag zijn.
Ik kan m zien, ook meer voelen. En ik ben er eigenlijk erg blij mee.
Want die kant vind ik eigenlijk wel erg leuk.

En eigenlijk, sprak ik vandaag ook uit, dat ik daar best trots op ben.
Redelijk stabiel, meer levend in het hier en nu, acceptatie van hoe ik ben, en zelfs positieve eigenschappen kunnen zien en daar blij mee zijn.
Er mogen zijn. Mèt problemen, heftigheid en al.
Denkfouten herkennen, veel minder tijd kwijt zijn.
Afgelopen 2,5 jaar is het zo hard gegaan. Hoewel het soms vooral stilstand leek op dat moment.
Het is gek om dit zo te beseffen. Emotioneel.
En er zo blij mee te zijn, ook echt trots op te zijn. Dat uit te kunnen spreken.
En ook aan te kunnen nemen dat Peuter òòk trots is.
Zonder dat weg te moeten maken, of om te draaien in mn hoofd.
Horen, kijken, checken en dan aannemen. En dat het echt binnenkomt.
Want dat kwam het.
Iemand trots op mij. Mij. Gekke slechte mij.
Haha, dat zit er dan dus wel nog.
Ach ja, er moet toch wat te doen blijven.

Nou, heb je spontaan een lang en emotioneel verhaal te pakken. Zomaar.
Dat was ik niet van plan!