Mooi leven

Vandaag ben ik erg blurrie. Ik weet niet of het aan mezelf ligt, of aan het weer, of aan dat ik gister erg druk geweest ben.
Laatste tijd begin ik te twijfelen of ik wel 'echt' al die rust enzo nodig heb. Peuter zegt vaak dat ik 'bang ben om beter te zijn' en we zijn dus oko bezig met dingen als 'wat veranderd er dan'.
Al met al krijg ik een klein beetje het gevoel dat ik niet moet zeuren eigenlijk.
En dat werkt dus door in mn dagelijks leven, want ik begin me weer te schamen voor wat ik allemaal -niet- doe op een dag.

Net mn ouders & zusje 'uitgezwaaid' die voor paar weken vertrekken naar my favorite of all places om daar vakantie te vieren.
Vanaf mn 12e gingen we daar elk jaar een tijdje heen, en ik houd zo van die plek.
Ben er ooit nog een keer met mn vent heen geweest, en dat was meteen weer net zo fijn. Maar ja, je zit wel met de hele familie op een camping, en het is reteretereteduur...
Kortom: we besloten dat niet meer te doen.
Toch krimpt mn hart nu wel.
Hen zo uitzwaaien, als gelukkig gezinnetje, de voor-vakantie spanning zichtbaar. Het idee van hen daar straks op de plek waar ik ook zo van houd.
En ik weet dat ik daar niet over na moet denken. Dat ik hier ook leuke weken ga hebben, en dat het nu gewoon mn donkere mood is die spreekt.
Maar het doet me allemaal even zeer nu.

Ik hoor er niet bij, ik heb er ook nooit bijgehoord, en ik zal er nooit bijhoren.
Misscihen wordt ik zwanger, misschien ook niet.
Maar ik zal nooit mijn kindje alleen kunnen laten bij opa en oma, en alleen daar over denken al maakt me opstandig.
Het kindje waar ik zo naar verlang gaat een rare moeder krijgen. Is dat iets wat je een kindje aan kan doen? Aan mag doen?

Het idee dat mijn moeder ook ooit zo heeft rondgelopen, voelend aan haar buik, dromend over hoe het zal zijn.
Het maakt dat ik af en toe letterlijk geen lucht krijg. Het stomme is dat ik helemaal niet over mn vader na kan denken.
Echt letterlijk niet. De pijn wordt dan een steek, en daarna ben ik standaard minimaal 5 minuten verder.

Gister kon ik het allemaal helemaal loslaten. De hele dag twee kids over de vloer die ik beschouw als mn broertje en zusje, en mn 'pleegmams' kwam ze rodn 2 uur ophalen en vertrok om 6 uur samen met de kinderen.
We hebben gepraat tijdens het knutselen en theedrinken, en eht was goed.
Knippen, luisteren, helpen, luisteren.
's Avonds uit eten met mijn schoonouders was ik eigenlijk al bek-af, en daarna nog naar de film.
Harry Potter. Was erg leuk trouwens, vond m stukken leuker dan de vorige film!

Zie, allemaal fijne leuke dingen.
Waarom kan ik dat niet voelen? Kan ik dat niet terughalen? Alleen opdreunen als was het een boodschappenlijstje.

Wie kan mijn muren kapot slaan?
Wie slaat mij kapot?
Ik heb het gevoel dat ik kapot moet, dat het er dan misschien allemaal uit kan. Alles wat daarbinnen opgesloten zit. Elke druppel bloed een traan die ik niet kan huilen.
Elke verwonding een zichtbare pijn.

Vertaald naar de geleerde theorieeen zou dat betekenen dat ik me ongehoord voel, en dat ik graag wil dat mensen allemaal alles neerleggen voor mij. Om te komen laten zien hoe belangrijk ik voor ze ben.
Maar eigenlijk moet ik daar niet aan denken.

Ik wil gewoon kapot, liefst gemaakt worden. Zodat alles kan vloeien en uit me ebben, en ik daarna weer een reden heb om sterk te moeten zijn.

The joy of motherhood

Ik las een stuk tekst, over de blijdschap van vrouwen in verwachting, over
Het deed heel heel heel veel zeer bij mij.
Ben juist nu heel veel bezig met uitkijken naar gezinsuitbreiding. Toeleven naar
Het idee dat mijn moeder dat ook ooit gedaan heeft maakt me serieus een beetje misselijk.
Ik weet niet of het boos of paniekerig of zoiets is. Maar zoveel vragen meteen.
Hoe kan dat, heeft ze ook zo uitgekeken naar mij, als alle nieuwe moeders doen? Trots rondgelopen?
De foto's en verhalen van de eerste tijd beweren van wel.
Wat ging er dan mis?
Was het eerst uit onmacht, afgunst? Is er met haar iets mis? Of was ik zo enorm anders dan verwacht? Dan gehoopt?
En waar, o waar ging ooit de knop om van zo trots zijn op je pasgeboren kindje naar bewust kapot maken van...

Zou ik ook zo worden?
Ook ik kijk nu, net als de meeste jonge vrouwen, uit naar een kleintje. Zal trots met een dikke buik lopen, verliefd zijn op mn spruit.
Net als zij ooit. Met de beste voornemens.
En dan?
En toen?

Het bespookt me.
En gat-ver-damme morgen woensdag, en Peuter nog steeds op vakantie.
Belachelijk.
Nog 2 weken...

Ik heb behoefte aan de PMT. Iets hiermee doen zodat ik het kan voelen. Kan doorvoelen. En kan uiten.
Misschien dat het me dan loslaat.

Ik weet het wel

Ik ben een pietsie sad.
Had voor morgen een afspraak met iemand die me heel dierbaar is, en die ik zie als mn pleegmoeder. Maar voor de 5e keer in rij gaat het etentje niet door.
We gaan nog wel samen naar de film hoor, en ik weet ook dat het niets te maken heeft met onze band, ze houd toch heel veel van me, en ik van haar, maar het doet toch even *au*.

Ze houd van me, ze is chaotisch, en we zijn beiden makkelijk met o-komt-nog-wel. En toen ze vertelde waarom dacht ik ook meteen 'jaa natuurlijk. dat is gewoon belangijk!'
En ik weet ook gewoon dat wij elkaar heus wel weer zien.
Ze woont hier om de hoek dammit, tuurlijk zien we elkaar.
En het komt stiekem nog goed uit ook, want Wurman wilde nog samen wat doen met eten. Dat nu dus ineens wel kan *surprise*.

Maar toch doet het boel au, en huilt het kleine meisje in mij tranen met tuiten. Merk ik dat ik het 'logisch' vind dat ze liever niet met mij weg wil, dat ik het zelf ook een beetje stom vond om te denken dat ik belagnrijk voor haar was. Etc.

Potdikkie. Ik zou zo graag een gevoel eens vast kunnen houden. Het gevoel dat ik wèèt dat ze van me houd.
Maar het niet kan voelen. Alleen maar die allesoverheersende verachting jegens mij, en de hoer die ik ben