herfst

Ik zit een beetje in een herfstdipje ofzo.
Echt al een paar weekjes niet lekker in mn velletje, somberder, echt weer moeite met opstaan enzo.
En daar baal ik dan weer van, want ik wèèt dat ik gelukkig was. Blij was. Het me lukte om het leven te grijpen en alle kleine kadootjes te zien.
Nu merk ik dat dat me moeite kost, dat ik me ècht even op de fijne dingen in het hier en nu moet focussen. Even zoeken naar de lichtpuntjes die zo mooi kunnen zijn.

Want ik kan het wel.
Okee zijn.

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet...

Hele heftige therapie achter de rug.
Kwam vandaag toch namelijk ook ein-de-lijk eens tot het inzicht dat ik het zelf doe.
Dat wat mijn ouders altijd deden. Afwijzen, geen bestaansrecht geven...

Het contact met de 'binnenwereld' ging altijd zò stroef, en met zoveel weerstand. Ik weet nu ook waarom.
Omdat het omgaan met vooral ontzettend kapotte kindjes mijn hart breekt. Te confronterend is. Te pijnlijk.
Vandaag deed ik het. Keek ik even echt naar binnen. Naar de 2 kindjes bìj de o zo bekende stemmen. Zag hen even echt.
En god wat een pijn deed dat. Wat een verdriet.
Tot mn grote schaamte moet ik zeggen dat ik me ook vrij abrupt weer afgesloten heb voor ze. Het was even teveel.
Ik zag ze. Eentje verstopt in een hoekje, angstig omdat ze zeker wist dat ze wat fout had gedaan. Eentje apatisch in een bedje. Bijna niet bewegend, niet aanwezig. En hoe ze verstijfde.
Ik werd boos. verdrietig.
En inmn hoofd hamerde alleen maar 'dat ben jij. zij zijn jij. dit ben jij.' Pf. Wat een pijn.

Dus.
Hoera, Nina heeft ein-de-lijk het licht gezien. (het duurt zon 25 jaar voor sommige mensen)
Ik zal eraan moeten.
Ik ben degene die hen er moet laten zijn. met al hun verdriet, hun pijn, hun angst.
Ik zal de confrontatie aan moeten met deze kapotte kindjes.
En ze naar ze luisteren. Voor ze zorgen. Er wel voor ze zijn.
En ja, dan zal ik dus moeten dealen met alle heftige geveoelns die dat oproept.

Pfff. Nou. het eerste stapje is gezet.
Misschien dat het nu eindelijk ens gaat lukken. Nina&de binnenwereld.

'Beter worden'

Wel therapie, geen therapie, gesprekken of juist een opname. Wat maakt het uit, als je er uiteindelijk komt?
Iedereen is uniek, en doet de dingen dus op zijn eigen manier.
Daar zit mijns inziens geen goed of fout in, enkel dingen die bij je blijken te passen, en dingen die niet blijken te werken bij je.

Persoonlijk ben ik nogal van het leren door vallen en opstaan, want de dingen die niet blijken te werken bij me moet ik echt ondervinden. Ervaren, begrijpen.
Leren, verwerken, het is zo'n persoonlijk proces.

100 keer is er tegen me gezegd 'dag nacht ritme is heel belangrijk. Het scheelt de helft.' en altijd dacht ik 'Ja hoor. Tuurlijk. Ga jij dan effe lekker om 8 uur opstaan op je vrije dag.'
Tot ik weer meer verplichtingen kreeg, meer ritme. En verdomme, ritme en regelmaat schèlen voor mij de helft. Heb ik dat!
Ondertussen weet ik het nu, maar vind ik het moelijk om toe te passen. En moet dus nog vaak weer even 'voelen' wat de consequenties ook weer waren dan.

Beter worden is niet in therapie zitten. Beter worden is niet luisteren naar wat een ander zegt.
Beter worden is stoppen met schadelijk gedrag. Om welke reden dan ook.

Het blijft een continue gevecht tussen toegeven aan 'vluchtgedrag' of jezelf dwingen tot gedrag dat op dat moment vreselijk en ontzettend onnatuurlijk lijkt.
Het doorbreken van gedragspatronen. En daardoor ook de gevoelens die ermee samengaan.
Je moet weer wennen aan dat gedrag. Merken dat het niet zo vre-se-lijk en on-mo-ge-lijk is als je in eerste instantie dacht. Als het leek.

Goeie goden zeg, ik zit effe een end weg te filosoferen en te zwetsen hierzo.
Geen idee waar het vandaan komt ineens, maar ik zit er helemaal in hoor. Beter afkappen voor ik volledige onzin uit ga kramen.