Nouja, je hoort het al, ik ben in de stom bui :) Eigenlijk had ik een heel goed gevoel over vandaag, dus waar dat nou prezies vandaan komt weet ik ook niet.. Ja, Ines en Gijs wilde net niet naar bed.. Ien klampte zich eerst aan dr moeder vast alsof ik een wildvreemde was en dr helemaal ging slaan ofzo.. en toen ging gijs in z'n bed lopen tieren... k kon ze wel achter het behang plakken.. Voel me dan meteen een slechte oppas.. Bang dat ze dat denken.. dat ze dan denken: ohw, jij kan het niet, of ze mogen je niet of wat doe je met die kinderen dat ze zo bang zijn... Ik weet wel dat het nergens op slaat, dat alle kinderen wel eens huilen, maar in mij raakt echt alles in paniek.. Huilen: je doet het fout.. ze moeten stoppen.. ze moeten het leuk hebben.. Slecht, je kan het niet.. Dus pak je ze dan maar weer op.. wil eigenlijk alles doen om te zorgen dat ze het leuk hebben, toegeven in alles, maar weet dat dat niet goed is... Dus nee zeggen als ze op de bank springen, het niet goed vinden als ze bovenop de trap willen spelen... Naar is dat, ik voel me dan net m'n moeder, daar mocht ook nooit wat van. In zo'n bui willen ze ook alleen maar dingen die eigenlijk niet kunnen, en dan heb je echt het gevoel dat je alleen maar aan het neezeggen bent.. dat je stom bent, gemeen bent, niet leuk bent....

Ach, ik weet ook wel dat dat niet zo is.. Dat ik het best redelijk doe, en dat ze normaal (en nu nog trouwens) best gek op me zijn. Ik geniet er ook meestal van. Vind het heerlijk om te met ze te knuffelen, ze in bed te doen. Maar dit soort dingen vind ik moeilijk... Dan moet je geduldig blijven, lief blijven. Dan ben ik bang voor hoe ik dat later met mijn eigen kinderen zal gaan doen... Bang dat ik net zo zal worden als zij... Misschien dat ik 't daarom wel zo moelijk heb met 'huilende'kinderen..

Ik zal NOOIT NOOIt NOOIT een kind slaan..... Tenminste, niet slaan slaan. Een tik op een vinger is wat anders. Toch? Of mag ik dat nou weer niet zeggen? Dat denk ik nu ineens door wat de psyg vorige keer zei.. Ik gebruikte toen een woord: rotschop en zij vond het soort van gek dat ik dat gebruikte. ik, als ex-mishandelde. Eerlijk gezegd vraag ik me sindsdien af of ze me wel geloofd... Of verzin ik het dan toch, is het mijn zieke geest... ik bedoel, nu zeg ik ook dat je een kind wel een tik mag geven...

Ik weet het ook niet meer hoor! En ik ga er niet meer over nadenken ook! Ik had namelijk een knoertesgeod humeur. Ik ga het de psyg morgen gewoon zeggen... dat ik het naar vond dat ze dat zei. Dat ga ik doen!!!...

Vandaag naar Tara geweest in verweggistan. Lekker eerst heel lang reizen, dan even klussen, en dan weer terugreizen. Preziezig goed eigenlijk. Ik heb geen hekel aan reizen, en zo was het niet meteen heel lang. Wel weer eng hoor... herken zoveel... zij gaat nu op kamers, zoals ik een jaar geleden ging. Klussen, kennismaken met nieuwe roomies.. Gek... Eng.. Ook gek om te zien hoeveel verder ik gekomen ben sindsdien.. ik kan me al bijna niet meer voorstellen dat ik thuis gewoond heb, dat er een tijd was dat ik geen hulp had, geen hulpmamma's ook. Maar als ik haar spreek komt het ineens weer terug, weet ik weer prezies hoe ik me toen voelde. Machteloos. Een heel klein meisje dat een heel groot ding moest gaan doen... Overweldigd, bij de onoverzichtelijkheid van de stap die ik nam...

Toch was het goed om haar weer te zien.. Zeker deze keer. Ik was zo blij dat ik echt iets kkon doen, me eindelijk eens een keer nuttig kon maken voor een ander. Een vriendin van haar was er ook. Leuke meid, maar wel doodeng. Ik dacht dat ik het allemaal niet zo eng meer vond.. maar toen ik uitstapte dacht heb ik eerst nog bijna de volgende trein gepakt (naar uitgeest ofzo?!). Weg, zei het in me.. als je maar maakt dat je wegkomt... Toch gegaan.. Twee mensjes, vol verwachting.. Wanneer zal ze zien dat ik niet ben wie ze denkt dat ik ben.. ik helemaal niet zo leuk ben... Ik vind het eng om haar echt te zien omdat ik nooit kan voldoen aan het beeld dat ze van me heeft, alleen maar tegen kan vallen.. En maaike was eng omdat alle nieuwe mensen nou eenmaal eng zijn. Ik wist ook niet wat ze wist...

Maar beiden waren lief, en ik heb een erg leuke middag gehad. Op de terugweg heb ik lekker liggen maffen met Mental Marvle op de achtergrond (vers van Sera gejat.. gnagna...) (zonde om op die muziek te gaan slapen zou ze waarschijnlijk zeggen) en in de bus kon ik nog iemand helpen met een kinderwagen. Ik voelde me goed, toen ik thuiskwam. Nuttig!

Ja, dat gaf me het goede gevoel.. Dat ik iets goeds gedaan had voor anderen... Doe ik wel de goede opleiding!?

Okeej, ineens wordt de wereld weer zwart... ik loop met muis in mijn hand door de school om door te gaan, moet nog achter cijfers aan... wil eigenlijk alleen nog maar door mijn knieen zakken en huilen... Een hopenloze leegte, en een enorme wanhoop vullen mijn lijf. Moedeloosheid, ik heb immers bewezen wat zij altijd zeiden, ik kan het niet.. kan nix.. .laat het allemaal maar gaan..

Ik heb nu dus niet de vakantie waar ik zo naar verlangde. Maandag moet ik herkansen, en dinsdag de cijferlijsten tsjekken.. kortom: gewoon nog een weekje naar school... Nouja, heel hard leren dan maar, dan kan ik gewoon mijn P nog halen!

Weet ik in mijn hoofd, maar alles heeft het opgegeven... Ik loop als stoned door de school, hyperactief giegelend. Alles om niet in te stortten... Wie komt me halen, wie vangt me op.. asjeblieft... ik wil de mamma's... bij hun me verstoppen.. naar sera, naar mijn eigen bed... maar de wetenschap dat ik dan nog anderhalf uur moet reizen, een station over moet steken.. dat maakt me moedeloos, maakt dat ik er maar niet aan begin...
Kan ik een van de mamma's bellen nu?! Waarom, waarom zou ik.. wat is er meer aan de hand dan dat ik een tentamen niet gehaald heb!? So what?! Waarom de big deal!?

Keej, nou fijn is dat, nu zit ik hier dus te huilen... Ik ga.. Verder lopen met muis.. net doen of ik niemand zie, niet gek doe.... i'm losing tha grip....

gezakt... sjit.....

Net mijn laatste tentamen gehad.. nu wachten op de uitslag.... ~spannend~

Ik wil naar mamma toe... In de keuken begon een vriendin net te vertellen dat haar moeder belde, dat die meteen aanvoelde dat ze zich naar voelde. Ik moest bijna huilen... Ja, knikte ik nog dapper, fijn is dat he? Dan belt ze net op tijd! Ja, fijn hoor! Snel draai ik me dan weer om... Fijn jah.. Een soort droefheid, pijn, steekt door me heen... ik voel de wereld weer vager worden. Niet weer... Focussen op de stem.. hierblijven... Beelden van mijn eigen moeder dwalen door mijn hoofd. Wanneer was de laatste keer dat ze mij belde? Hoe vaak zou ze gebeld hebben sinds ik op mezelf woon!? 5 keer? Zes misschien? Zou zij het eigenlijk merken als ik me naar voel? Zou ze het weten?!

Heimwee, naar de warme armen van mijn mamma, nooit gevoeld. Maar ook naar de armen van ‘de mamma’s’. De ene, bij wie ik van de week toch maar mooi weer een avond mocht schuilen.. die altijd prezies weet wanneer te knuffelen, altijd een knuffel overheeft. Bij wie je, net als haar eigen kleintjes, gewoon lekker je hoofd weg kan stoppen, vastgehouden wordt...
De ander, die inderdaad een soort telepatische gave heeft. Die als je je naam noemt door de foon al weet hoe het zit. Zonder een woord, lijkt ze toch alles te verstaan. De mamma’ van het meisje uit de keuken zeg maar, maar dan niet van mij. Of toch wel, een klein beetje...
Deze mamma, die nu haar eigen verdriet heeft.... Wat ben ik dan toch een zeur, met mijn eeuwige aanstellerigheid, eigengecreeerde crississen..

Langzaam kom ik weer een beetje bij. Mijn lijf is in en in koud en ik voel me blauw. Beurs en geschaafd. Ik ben me bewust van de vele mensen die in het huis zijn, durf niet teveel te zeggen, niet te laten merken dat ik er ben, weer ben. Wat heb ik gedaan? Au.. stil blijven liggen.. mijn lichaam lijkt helemaal gekneusd, en ondanks de dikke deken zit er een indringende kou tot in mijn botten. Ik begrijp nu dat het vrienden van Tai zijn die er zijn, terwijl Tai zelf naar een bbq is. Jaja... Vaag.. Sera zit naast me, ziet eruit alsof ze ook wel wat rust kan gebruiken. Waarom zijn ze dan hier?! Da’s toch bezopen!?

Uit.. ik weet niet wat voor gevoel prezies, zou ik allemaal halve rotopmerkingen willen plaatsen... lullig doen, zodat ze zich opgelaten gaan voelen dat ze hier zijn, weg zullen gaan, ons met rust zullen laten. Maar tegelijkertijd wil ik niet dat ze weggaan, en zou ik nooit lullig tegen ze willen doen.. Nooit willen laten zien hoe gemeen en slecht ik echt ben.

Dat gevoel is blijven hangen, naast de kou en pijn, dat ik slecht ben... Bij iedere bonk van mijn hoofd klinkt er een stemmetje mee: stout, stout, Nina is stout. Stout, stout, Nina is stout... Ik kan het relativeren hoor, maar het nare is dat het gevoel dan toch gewoon blijft hangen... Dat je het wel weet, maar dat je gevoel iets heel anders zegt, niet voor rede vatbaar is.

Ik heb een 5 voor softbal!!!!!!!!!!!!!!!! Wahoeoeoeeoeoe!!! Ik geloof dat ik nu officieel een nieuw persoonlijk record heb voor Spel.... Een 5!!!! Sjeee... Dat moet gevierd worden!!!

Wat een mazzel dat er 30 appelflappen in mijn tas zitten zeg!!! :)

Het dossier is gelezen.. Het viel mee, of toch neit... confronterend, maar geen nieuwe, negatieve dingen.. Ze doorziet me beter dan ik dacht... dat is soms moeilijk om te lezen. Vooral haar indruk over mij kwam hard aan...

Ik heb hem samen met mijn oppasmamma gelezen. Aan de ene kant dubbeleng, dat zij het nu ook meteen las, meteen diep in mij kon kijken, aan de andre kant fijn, dat ik het niet alleen hoef te doen, dat ze veilig bij me is...

Erna volgt een lang gesprek. Over mij, mijn ouders, hoe het gaat, hoe het zou moeten gaan. Over aangifte en verhuizen, over relatie en over van alles... Het is fijn om zo te kunnen praten, al je gedachten gewoon er uit te kunnen laten...

Ik ben blij dat ik daar ben, vind het fijn, voel de warmte. En tegelijkertijd mis ik mijn mamma...... Ik mis mijn mamma zo ontzettend.....

De pappa van mijn hulpmamma is overleden maandag.. Ik vind het zo naar voor dr. Zou willen bellen, hulp willen bieden, maar weet dat ze mij niet nodig heeft... Dat ik dan alleen maar tot last zou zijn.. Dus laat ik haar, hun, met rust, hoe moelijk het ook is... Ik denk veel aan ze... Wens het beste voor ze...

En denk ook veel aan mijn eigen vader. Soms is het niet eerlijk allemaal....

score 50, staat er onderaan het blaadje.. ze had het lijstje laten zien... ernstig was dat... een vrij lage score met kenmerken als suicidal en ritual behaviour.... Ben ik dat? Nee... Met mij is het niet zo ernstig toch? Het gaat soms niet goed, thuis was het niet leuk, maar zo ernstig....?!?!....

Ik schrik er zelf van... Hier schrik ik geloof ik het meeste van... Ik zeg altijd dat het allemaal wel meevalt, denk altijd dat het allemaal wel meevalt. Geloof voor mezelf dat het allemaal wel meevalt. En dan krijg je hier zo'n score: het valt niet mee......

*slik*... ~traan~

Donderdag

Ik heb mijn dossier gekregen van de psyg. Ik wilde het daar niet lezen, en nu brand het al een hele dag in mijn tas, maar het bijt als ik het eruit wil halen... Ik wil weten wat ze zegt, wat ze denkt, maar tegelijkertijd ook liever niet. Onwetendheid lijkt beter dan zekerheid over negatieve dingen, maar onzekerheid over haar mening/ideeen is weer erger dan negatieve afwijzing... Wat te doen.....

De voorlopige diagnose hebben we wel samen doorgenomen. Anders zou ik die niet begrijpen... Voorlopige diagnose: Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS), PTSS (posttraumatische stress stoornis), denkend aan borderline en afhankelijke trekken...

Fijn.... Natuurlijk niet compleet onverwacht, aan de ene kant opluchting dat ik dus niet 'gewoon' gek ben, dat het een naam heeft, btje houvast. Aan de andere kant paniek. Dat ben ik niet, wil ik niet zijn. Zo ernstig gestoord wil ik niet zijn...
Dan is er ook geen ontkennen meer aan. Dan ben ik gestoord, en is wat er gebeurd is waar. Kan het geen ziek verzinsel van mijn zieke geest meer zijn....

DIS... zo'n klein woordje, zulke grote emoties...

De laatste schoolweek... Onze klas gaat opgesplitst worden volgend jaar. Dus mijn veilige honkje is weg.. ik zal volgend jaar weer helemaal opnieuw moeten beginnen... Een nieuwe start. Dat is natuurlijk ook een nieuwe kans.. maar vooral veel nieuwe mensen.. Bibber.. Ik denk dat ik donderdag voor de hele klas appelflappen ga bakken... Is ook goed voor Sera, kunnen we samen lekker bezig zijn. Jaja, ik ben tegenwoordig niet allen indoor psygoloog, maar ook bezigheidstherapeute! (vooral voor mezelf!!!)

Help.. ik krijg bergen reacties op mijn prikje bij mh.. dat vind ik doodeng, en aan de andere kant zijn de meesten zo positief dat je er wel een glimlach van moet krijgen.. Hartverwarmend, dit soort dingen.. maar ook de bibbers, die mensen die binnenkort ook mijn site zullen bekijken. Is weer eens wat anders dan de mamma's of Ghostje...
Vind ik dit leuk?! Ik weet het nog niet.. Ik vind het in ieder geval wel weer leuk om in contact te komen met nieuwe mensen... denk ik...

Zondag

Sera had een dipje gister. Nouja dipje, zeg maar gerust crisis. Tai en ik hebben geprobeerd haar op te vangen, maar konden eigenlijk alleen maar onmachtig toekijken.. Dat voelde naar... Machteloos, hulpeloos, en angstig... Bang om wat ze zou doen, durfde ik haar haast niet alleen te laten, maar wist dat door bij haar te blijven ze alleen maar drukker werd. Wat te doen in zo'n geval.
's Avonds hebben we haar naar haar ouders gebracht. Nog lang zitten praten met Tai. Conclusie: we hebben rust nodig, anders redden we het zelf niet. We zouden een gesprek vragen met Sera& ouders en kijken of ze nog een tijdje thuis kan blijven.

Wat tref ik de volgende dag tot mijn grote verbazing aan? Tai, met Sera onderweg naaar huis. Om weer te gaan wonen... Zonder overleg, zonder gesprek (iig waar ik bij geweest ben..) sta ik ineens voor een voldaan feit.. Ik voel me genomen. Het gesprek met Tai gister leek eerlijk, maar blijkt dus niets waard geweest te zijn. Ik voel paniek, als hij zich niet aan zijn afspraken met mij houd, Sera doet het ook niet.. Hoe kunnen we dan met zijn allen 'normaal' leven....
Zondag een gesprek met de mamma van Sera en Sera zelf. Dat werkt verhelderend, geeft weer een beetje ademruimte.. Sera is (zoals altijd na zoiets) vol goede voornemens en geheel meewerkend. Dat vind ik super, ik ben er blij om dat ze dat echt weer even wil, bereid is om te vechten voor zichzelf, voor haar leven bij ons. Maar ik neem het ook met een korrel zout, want ik vrees dat ze het over twee dagen weer vergeten is.. of niet vergeten, maar niet het doorzettingsvermogen op kan brengen om de gemaakte afspraken na te komen.

Ik vind het moeilijk. Voel me aan de ene kant zooo egoistisch, dat ik erover 'klaag', niet altijd voor haar klaarsta, aan de andere kant weet ik gewoon dat ze gebaat is bij duidelijkheid. Weet ik ook dat het juist voor haar ook beter is als wij er niet in meegaan.. En dat ik dat zelf ook gewoon niet aankan... Maar dat betekent niet dat ik haar niet wil helpen.. Zo graag wil dat ze gewoon beter wordt.
Nou eindelijk eens de wilskracht in die donder verzamelt om ein-de-lijk in therapie te gaan! Want Sera kan het redden!!! Ze zal moeten!! Ze is me te lief! :P:P:P

Ik heb haar gemeeld!! Geel dan.. en nu zit ik al drie dagen in spanning.. Nog nix terug. T was een heel rustig meeltje, niet zo opgefokt... ik voel me ook niet zo opgefokt. Misschien ben ik er nu eindelijk aan toe? Anyway, het blijft spannend, en ik zweet peentjes iedere keer als ik i'net opga...

Soms is de wereld ineens te veel. Lijkt iedere stem op de andere, en zijn alle gezichten hetzelfde..
De wereld flitst in vlagen langs, afgewisseld met beelden uit het verleden. Klasgenoten van nu hebben hun gezicht, en goedbedoelde armen worden hun klappen die je aan ziet komen...

Iedere keer als je denkt: nu gaat het goed, nu ben ik er echt overheen, klapt het ineens weer in elkaar. Neemt de donkerte het over en bestaat er alleen nog maar angst. Leef ik niet in het nu, maar in het toen. Zie ik mijn oude kamertje in plaats van mijn rommelige studentenkamer. Zie ik mijn huisgenote aan voor mijn moeder en sluit mezelf op in de wc. Boxles op school is voor mij honderd keer snel weer in elkaar geslagen worden. Iedere boxhandschoen die op me af komt neemt zijn eigen filmpje mee in mijn hoofd. Iedere stoot, die in werkelijkheid maar een seconde duurt, zorgt voor een pijn en herrinnering van uren.. na dat filmpje ben je verbaasd dat de les nog niet om is, er pas een seconde verstreken is. Wil ik in elkaar rollen, hopen dat het snel over is. Me beschermen tegen de pijn, die ik fysiek weer voel, bij ieder filmpje opnieuw. De stem van de leraar hoor ik niet, klasgenoten hebben andere gezichten en de groene gymzaalvloer lijkt op de tegels uit hun keuken...

Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn!?

Het is uit tussen Tai en Sera.. Onverwachts, maar toch ook niet.. Ik had het aan zien komen, ze uit elkaar zien groeien, maar toch niet verwacht. Goed of niet, ik weet het niet.. Ze zijn beiden rustiger nu, keutelen wat langs elkaar. Sera heeft het moeilijk, eerst ons weekendje weg, nu dit. Ik probeer lief te zijn, maar vergeet dat vaak weer net zo snel, niet wetend wat ik dan moet doen. Wensend dat ik wat meer op haar leek, zodat ik mensen op de juiste tijd kan troosten of verrassen met kadootjes. Tai slaapt driekwart dag. Hij heeft nachtdiensten, en nu eenmaal ooit besloten dat als het leven moeilijk is je maar het best kan slapen tot alles spontaan weer over is. Ik maak me zorgen over hem. Af en toe is het ook net een zombie die wegloopt voor de werkelijkheid, voor het leven. Ach, wie ben ik om dat te denken.
Maar de scheiding tussen Tai en Marieke roept bij mij eigenlijk niet veel op. Ik vind het naar voor ze, wil dingen voor ze doen om ze beter te laten voelen maar weet niet goed wat. Wil laten merken dat ik er ook bij hoor, me erin wil mengen, maar wil tegelijkertijd het liefst er buiten blijven. Doe dat laatste maar, is minder ingewikkeld voor mij, en ik heb er ook geen bal mee te maken. Maar geen blijdschap of verdriet dus.. Ik hoop dat ze er samen uitkomen en er geen koude oorlog in huis ontstaat…

Zo confronterend.. goed tijden slechte tijden.. Pascal die nog steeds lastiggevallen wordt, de politie die nix doet… de angst, haar angst.. Frustraties.. dat ze eindelijk durft te praten, wat van zich af durft te bijten, en dan de ‘ontkenning’, het aanlopen tegen een blinde muur. Mijn grootse angst wordt op tv uitgebeeld als werkelijkheid. Dit versterkt mijn hele idee om nooit maar dan ook nooit aangifte te doen.. je schiet er toch niets mee op.. straatverbod hoogstens..
Wat ik ook zo naar is is die Morris die een soort van dubbele persoon is… zo pest hij Sjors, zo prijst hij haar de hemel in. Die gast is gek man.. en dan het parket waar Sjors in zit.. Hij achtervolgt haar, maar ze kan er nix mee, iedereen vindt het maar een leuke gozer. En ze weet het zelf ook niet meer ondertussen. Deze twee situaties zijn zo herkenbaar… Ik vind het zo moelijk om dat soort dingen te zien… krijg meteen buikpijn en verkramp, en toch blijf ik kijken.. vraag me niet waarom…

Woensdag

In de bus, ik sukkel net in slaap, als altijd, tevreden over mijn hardlopen, roezig van de vermoeiende dag. Dan zie ik haar. Ik schiet recht overeind, bang dat ik droom, ogen wijd open.. Een kinderwagen, dikke buik als of ze al 7 maanden zwanger is. Streepjesjurk, nix voor haar! De slag is ook wat uit haar haar, ze ziet er wat minder glanzend uit.. Ik herriner me haar als altijd stijlvol, modebewust. Altijd tiptop, kleding netjes maar modern, make-up, haar in de plooi.. En nu is ze moeder schijnbaar.. Moeder.. ik had het wel gehoord, maar haar met een kinderwagen zien is anders.. En een dikke buik.. Vreugde: zet de bus stil,ik wil eruit… Ze woont hier nog ergens. Verdriet… moeder, ik ken haar niet meer, weet nix meer van haar… ze ziet er anders uit. Dan spreekt iemand haar aan, ze lacht en ik herken meteen haar oude maniertjes… Haar hele mimiek komt zo vertrouwd over… Het is gek haar zo te zien.. Ik voel diep van binnen een pijn, dat ik haar even gezien heb, maar wetend dat ik er nix mee kan. Een steekje, was het nog maar… Maar toch blij, net als vroeger, als ik haar zag… net als nu, als ik een van de mamma’s zie, of mw. Een klein huppeltje in je hart.

Woensdagnacht

Nagedacht.. * haar vader doet me denken aan mijn eigen opa, die kanker heeft, met wie het slecht gaat… Dat ik niet naar vaderdag geweest ben bij hem, terwijl de kans groot was dat het de laatste keer was… ik voel me er schuldig over, dat ik niet geweest ben. Ben bang dat ik er spijt van zal krijgen. En dan mijn eigen vader.. tegenstijdig.. Hij is ook veel in het ziekenhuis laatste tijd, voor onderzoeken, er was angst voor kanker (ook) of iets in die aard… ik had er eigenlijk nog niet veel over nagedacht, niet veel bij gevoeld.
Nu is het ineens tegenstrijdig… Laat hem gaan, de piep.. en daartegenin: nee, niet mijn pappie…. Ik zou het vreselijk vinden. Would be broken, just like everyone else. But it would be so double… Safe at last… Can you be so sad and relieved?! Is it possible? And allowed? It’s a continuing fight in my had. I would never lose my daddy, neither want him to happen something bad or sad, but I would be free at last. I hate myself for thinking this way. And I feel so guilty. To my dad, for being so ungratefull, such a bitch, to tha world, that I can think such terrible things, to *, who is so sad, losing her dad any minute…
Je mag dit soort dingen gewoon niet denken, ik wil het niet denken, en toch schiet het stiekum steeds door mijn hoofd…. Ik maak me ineens zorgen, over de uitslag van zijn onderzoeken, over wat er kan zijn, wat er kan gebeuren… Ik weet iig dat hij zieker is dan we dachten, maar dat het waarschijnlijk geen kanker is,niets dodelijks… dat ik een hele opluchting.. en stiekum toch ook niet…

Ohw, hoe kan iemand dit soort dingen denken.. zo slecht zijn… Evil is in side of me…. Dat moet wel…

Woensdagaaf

Okeej… kleine crisis, maar deze keer niet van mij.. Hulpmamma’s vader lag ineens heel erg slecht. Ze moest daarheen. Of ik op kan passen.. sjit, nee, zat al bij ex-mentrix. De kinderen daarheen? Ja, goed idee Nina,! Even bellen, langs de mac voor de kiddo’s en dan haar wegduwen: ga maar, het komt goed… Het deed me goed dat ik eindelijk eens wat kon doen. En de avond met 4 mannetjes doorbrengen was erg leuk moet ik zeggen! Ik heb zelfs nog een proefwerk nagekeken.. Blij dat ze me gebeld heeft dat ik me eindelijk btje nuttig kan maken… zou zoveel meer willen doen, zeker nu. Maar het enige dat ik nu nog kan doen is hopen dat het een beetje gaat daar…

Woensdag.

I did it!!!! I made it!!! Nouja, niet helemaal… ik bedoel, ik heb geen voldoende ofzo, maar ik heb het uitgelopen!!! 2 kilometer… ok, even gesmokkeld tussendoor, gewandeld, maar toen kwam een superklasgenoot me redden… Hij sleepte me gewoon mee, bleef praten.. niet weggeraakt, not, nix, nakkes, nada…
Ik ben die jongen zo dankbaar!!! Hij moest daarna zelf nog 3 kilometer afsluiten, dus ik voelde me ook heel schuldig, maar vooral heel dankbaar. En trots.. dat ik het toch maar gedaan heb.. Ok, ik had ook door kunnen lopen en niet kunnen stoppen, ok, ik heb geen voldoende… ok, ik was de langzaamste van de klas.. maar ik heb het wel gedaan en daar ben ik heel blij mee… ik heb iig een poging staan!!!
Ohwja, en ik heb ook een 7 voor hoogspringen! Nu dalijk op de bus naar mijn ex-mentrix om op te passen. Een vriendin van mijn hulpmamma… :)

Maandagaaf.

We hebben net weer foto's gemaakt, en het voelde wel goed.... Niet super, maar wel goed... :) Heb ineens heel erg veel zin om dit binnenkort nog een keer te doen, toen ik eenmaal stond was ik ook helemaal niet zenuwachtig meer. Nou afwachten hoe ze geworden zijn... :S

Ach, dan wordt ik toch gewoon supermodel!!!!! :)

Maar.... mijn zwemmen heb ik vanochtend gehaald!!!! :) Wat betekend dat als ik iig een poging neerzet voor hardlopen, ik nog goede kans maak om mijn blok te halen... :) Ik kan zelfs m'n P nog halen!!!! :)
Kortom: ik moet gewoon doorlopen morgen!!!!!

Grrr... wat is dat toch met mij en afsluiten... ik ben allergisch voor leraren. Speel ik normaal een redelijk balletje, schieten ze nu ineens alle kanten op. Kan je nagaan wat er gebeurt bij de dingen die ik normaal al niet zo heel goed beheers...

Ik schaam me zo voor wie ik ben en wat ik doe...
Morgen hardlopen afsluiten... ik ga er gewoon niet meer over nadenken, niet meer oefenen en maar kijken hoever ik kom... Het is meer een karaktertest dan een looptest hoorde ik al.. Tsja.... Dan is het snel bekeken vrees ik.... mijn doorzettingsvermogen is nihil...

Ik ben baahahaaaang voor morgen. Mijn goede voornemen van geen zorgen vervliegt iedere keer net zo snel als ie komt, en dan wil ik me alleen nog maar verstoppen.. bang om te falen, om af te gaan, mezelf weer te bewijzen wat voor lozer ik ben....

Ik heb de liefste hulpmamma's van de hele wereld!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

enne.. de liefste hulppappa's ook.. dusse.. fijne vaderdag hulppappa's tegen wie ik dat nooit durf te zeggen...

Woensdag moet ik de twee kilometer afsluiten. Ik wil niet, en ik wil wel. Ik ben bang. Dat ik faal, mezelf tegenkom, dat ik wegraak en vreemd doe.. dat ik het niet blijk te kunnen, niet goed genoeg ben, of simpelweg niet genoeg doorzettingsvermogen heb. Dat ik me zo aan mezelf erger dat er iemand anders komt, dat het allemaal buiten mijn bereik komt.. dat mijn wil er niet meer toe doet, er nix meer aan kan doen of ik het haal of niet. Uberhaupt nix meer te zeggen heeft over wat ik doe..

Waar ik bang voor ben, vroeg de psyg laatste keer... Jesus, ik kan mezelf niet besturen, hoor anderen in mijn hoofd, en alsof dat nog niet erg genoeg is blijkt dat ik dingen doe die ik niet weet of kan of wil.. mag ik daar bang van worden?!

Ik heb gewinkeld....

Een stemmetje zegt: eindelijk, dat werd tijd!
Een stemmetje zegt: Ben jij nou belazerd, dat ben je niet waard
Een stemmetje zegt: Jaaaa!!! jippie, kadootjes
Een stemmetje zegt: na zo'n zuinig jaar kan het wel, maar je moet het niet te gek maken
De anderen kijken mee, maar zwijgen. Een schud afkeurend zijn hoofd, een ander geniet van het gelukkige smoeltje van de kleintjes.

geld uitgeven.. te wel of te niet..

de vakantie was leuk en niet leuk. Het met zijn allen samenzijn, lol maken, spelletjes doen.. de rust, het mooie huisje, het weer, dat is allemaal geweldig. Daar komt bij de drukte, kleine ergernissen, moeheid van al die dingen in en uit mijn hoofd, een groot verantwoordelijkheidsgevoel, een kapotte tas en twee zieke mensen, die er een naar gevoel bij geven. Maar het leuke overheerst toch.
's ochtends na het wakker worden meteen lekker met anderen bijkomen van de nacht is super. En het getrut voor het stappen met zijn allen is ook leuk. Echt voor herhaling vatbaar

en she did go....!!! Ik ben gewoon gegaan, naar die presentatie!! Ik heb haar gezien, even aangeraakt, met haar gepraat... en druk... druk!!!! jeetjemineetje, ik dacht dat ik terplekke door de grond zou zakken. En iedereen leek iedereen te kennen.. ik was bijna in z'n achteruit weer weg gegaan. Maar het is toch wel heel leuk om iemand dan even gade te slaan, te kijken hoe iemand in het echt is... ze was lief.. En ze vond me mooi... :):):) zei ze....

Het verblijf bij de mamma's was heerlijk, maar vannacht sliep ik thuis. Vertrouwd en gek thuis. Lekker in mijn eigen bedje, met mijn eigen matras, alleen op de verkeerde kamer. Thuis, waar pappa en mamma beneden slapen en je voorzichtig moet doen. Maar ook thuis waar je weet wat je hebt, waar het veilig is en je lekker jezelf kwijt kan.. thuis....

waarom is contact met anderen zo moeilijk. Een partijtje volleybal alleen al is de keuze maken: zouden ze het wel leuk vinden dat ik meedoe? Maar ik kan het niet zo goed, ze zullen zich ergeren. Ik zal me schamen, ze zullen het neit leuk meer vinden, me niet aardig meer vinden. Maar neit meedoen is weer een dom grietje gevonden worden. Wat wil ik? Ik wil wel meedoen, ik vind volleybal leuk. Alleen iedereen speelt zoveel beter dan ik. Ze zullen me stom vinden, wat ik ook doe....

Dinsdag, eindelijk, de dag dat de boel gerepareerd zal worden. Ik leef er de hele week al naar toe, en nu durf ik niet naar huis. Bang wat ik aan zal treffen... blub...

De afspraak met de fotograaf staat. Het is lang geleden dat ik model gestaan heb voor hem, en ik vind het weer doodeng... onbewust heb ik het lang weggeschoven.. mezelf blootgeven (vorige keer zaten er aardig rake foto's bij), confrontatie met hoe ik er zelf uitzie.. toch heb ik er wel weer zin in. Ik weet dat hij goed is, dat er meestal wel mooie foto's bij zitten. Dat scheelt. Maar ik weet ook dat ik er drie van de vier foto's gruwelijk uit zal zien. Wil ik wel weten hoe een ander mij op dit moment kan zien?!

Vrijdag is de presentatie van het nieuwe boek van iemand die ik via internet heb leren kennen... een psycholoog... wil ik gaan, ik weet niet wat waar en hoe, maar wil ik uberhaupt??? Ja, ik wil haar zien, knuffelen.. maar ben bang dat het alleen maar tegen zal vallen. Dat ik haar alleen zal zien, ik haar tegen zal vallen, ze nix met me te maken wil hebben... bang voor alles. voor haar, maar vooral voor mezelf.. ik wil wel geloof ik.. ik kan ook stiekum vanaf een afstandje kijken...

Ik wil haar bellen, maar toch ook niet. Zoveel vragen, haar verwijten, maar toch ook niet. Ik wil gewoon dat ze me leuk vind, me eindelijk knuffelt... over wie dit gaat? Over een oud lerares van me, Geel... degene die mij leerde praten, me de grootste problemen ooit bezorgde, toch mijn vertrouwen weer won en uiteindelijk op een dag gewoon doodleuk vertelde dat dit haar laatste dag zou zijn en mijn hart en vertrouwen brak... Mijn steun was ze, mijn alles...

En ondanks dat ik nu achteraf kan zien dat ze zoveel fout gedaan heb, zou ik haar zo graag weer zien. Haar laten zien wat ik bereikt heb, wie ik nu geworden ben... Dat ze tevreden is, trots misschien.. Ik mis haar zo, zie nog steeds vaak haar lach en haar bruine haar...

Steeds vaker is er de twijfel, zal ik haar melen, contact proberen te zoeken. Gewoon, bellen vanaf een telefooncel, om haar stem te horen... Misschien kom ik haar wel per ongeluk tegen. Wat zou ze van me vinden, wat dacht ze toen? Waarom deed ze zoals ze deed, vond ze me eigenlijk wel aardig. Ik zou haar willen kwetsen en knuffelen tegelijk. Gewoon, omdat ze me zoveel pijn gedaan heeft en omdat ze nu schijnbaar nog zo belangrijk voor me is... Een van haar voetstuk gevallen godin...

Zou ik het doen?! Zou ze me herkennen... zou dit dillemma ooit overgaan en zou ik haar ooit vergeten?! Ooit iemand met 'haar' haar langs zien lopen zonder de hoop, het verdriet?

Waarom ging ze zomaar weg en liet ze me alleen?!

Dapper stap ik de zooi binnen. Begin bakken te legen, spullen bij elkaar te leggen. Zet energiek de vuile boel onder de douche (gootsteen kan nog niet gemaakt worden) en spuit het schoon. Ik verzamel nog wat wasgoed en wil gaan schuiven, maar struikel over de matras in de gang. In mijn fanatieke bui begin ik er al aan te trekken, tot ik ineens besef dat het nog geen zin heeft om alles aan kant te maken omdat er morgen nog geklust moet worden... de moed zinkt me ineens in de schoenen. Nog twee dagen onrust. Ik ben toe aan mijn eigen bed, gewoon liggen en nix doen, ruimte voor mezelf. Het verblijf bij de mamma's was heerlijk, maar nu wil ik gewoon alleen zijn... liggen op mijn eigen plekje. Maar dat kan dus nog niet... voorlopig..
Ik bekijk de schade nog eens kritisch, schrijf het op voor de verzekering, in theorie valt het mee, nix onvervangbaars beschadigd, de boel wordt waarschijnlijk vergoed, maar de wanhoop wordt groter. Er moet weer geverfd worden.. het dak misschien gesloopt, wat als het morgen weer gaat lekken?! Nog zo veel werk, alles zo ongrijpbaar ver weg... voorlopig geen eigen plekkie... mijn knieen beginnen te knikken, snel smijt ik spullen in mijn tas, kom onderweg Sera en Tai nog tegen die naar het strand gaan. (tuurlijk, waarom niet, gromt een stemmetje... ja, waarom eigenlijk niet, vraagt een anders stemmetje, neem een voorbeeld...) Sjees naar beneden gooi de kamerdeur dicht struikel de gang door en spring op de fiets. Slingerend ga ik dan toch maar naar mijn ouders.... het moest er toch van komen, neit...

stiekum, heel stiekum verlang ik naar mijn nieuwe psyg, wil ik graag haar woorden horen, weten wat zij zou zeggen.... is dat goed of slecht...

Ik ben eigenlijk heel trots op hoe ik me door de afgelopen twee dagen heen heb geslagen. dat ik het gewoon geregeld heb, verzekering, foto's, huisbaas. Dat ik om hulp durfde vragen, de 'mamma's heb gebeld. Hoe ik met mijn ouders omgegaan ben. Resoluut, ik had het fototoestel nodig, en heb ze toen weer weggestuurd. Dat ik dus eigenlijk heel goed in staat ben om mijn eigen boontjes te doppen zo... Nouja, eigen.. Zonder de opvang vam mijn oppasmams (again) zou ik nu waarschijnlijk nog hebben liggen janken op een natte matras.... Dat ik het gewoon kon en deed. Mezelf bij elkaar kon rapen, niet compleet instortte.

Okeej, ik stortte wel een beetje in, daar baal ik van, het kleine beetje schade is eigenlijk de moeite van het janken niet waard, de drukte niet waard, maar reeel weet ik ook dat ik hier gewoon van mag balen... zeker in deze rotperiode!

blubberdeblubberdeblubberdeblub. oxatijd!

zaterdagaaf.

Drukte op het strand, soms voel ik me meer alleen met al die mensen om me heen. Omdat ik er niet bijhoor. En dan ineens weer wel. Genieten ook. Van het gezelschap, van het 'familiegebeuren', en nu heel erg van de huiselijkheid. Samen eten, samen douchen en de kids naar bed, en dan allebei je eigen gangetje.. heerlijk.
Een knuffelnichtje is aanhankelijk, ze is al wat ouder, maar zit het liefst de hele dag op schoot. Ik voel me verbonden met haar, knuffel haar zoveel mogelijk, geniet ervan. We brengen haar thuis en staan een tijdje te ouwehoeren met haar ouders. Hij is een grote lieve man die ik niet ken, zijn klein vaal vrouwtje, maar wel heel lief. Hij komt al even praten, choochelt wat met nichtjelief en betrekt mij in het spel. Plotseling moet ik op zijn kop gehangen worden. 'kleine'meid wild enthousiast, ik wat minder, het begint als spel, hij probeert me te pakken, krijgt geen grip omdat ik wegvlucht, veilig naar oppasmama, hij is leuk, aardig, blijft proberen, merkt de paniek niet, de angst. Ik kan niet meer denken, kan me alleen maar vastklampen en neeeeeeeeeee gillen.. de woorden lijken van ver te komen, de angst is allesoverheersend. Dat ineens stopt het.. zijn er geen handen en geen gelach meer. iedereen praat weer gewoon. Ik haat mezelf. omdat ik dit uitlok en dan zo achterlijk doe. Omdat ik niet gewoon mee kan stoeien. omdat ik geestelijk zo goed kan bedenken dat deze angst compleet onnodig was.. omdat ik bang was voor deze lieve man, schuldig, bang voor hem, hij heeft niets misdaan. Schaamte ten opzichte van hem, van mijn hulpmamma, dat ze dit moet zien, in moest grijpen.

Maar het leven gaat verder, alsof er nix gebeurd is mag dit schijnbaar, kan ik mezelf wezen, en kan zij het zien... me helpen. We lopen verder, praten verder, eten samen. Wat eet ik goed. Trots!! En haat... alsof ik dat verdient heb.. vetklep... dat je het niet kan laten. Trots dat ik me toch kan verzetten tegen het gevoel... De wil om meteen te gaan spugen.. de strijd, en dan de overwinning.. alles binnnen...

Dus nu zit ik prinsheerlijk te genieten achter de computer van het gezellige gekeuvel, het kopje thee dat ik krijg... This is like heaven in two and a half room.... Van mij mag het hele huis instorten als dat betekent dat het zo verder gaat.

En vannacht mag ik weer in het grote bed!!!.. .niet alleen.. veilig... De wetenschap dat je neit alleen wakker wordt na een nachtmerrie.. Hopen dat ik geen nachtmerrie ga krijgen. Ik schaam me altijd dood als ik bij andere hulpmam de boel weer bij elkaar praat en tetter.... Waarom kan ik niet normaal slapen...

Nouja, laat ik nu eerst maar eens oxa gaan slikken... dan houden de gedachten op met malen en kan ik zo dalijk weer slapen hoop ik...

vrijdagmiddag.

Mijn wereld stort compleet in, samen met mijn kamer. De enorme berg water die uit alle hoeken en gaten komt staat symbool voor mijn hart, de kou en stank voor hoe ik me voel. Hoe kan alles wat ik zo zorgvuldig opgebouwd heb in een keer vernietigd worden. Woedend ben ik, op onze huisbaas, die het allemaal wel even zou regelen. Machteloos... ik kan alleen toekijken hoe het water de overhand neemt in mijn kamer. Sera &sis zijn druk aan het redden. Verhuizen al mijn spullen naar het droge, dweilen de keuken. Ik voel me alsof mijn benen onder me weg kunnen zinken, wil neerstorten en nooit meer opstaan. Dit is teveel. Waarom juist mijn kamer, alles wat ik opgebouwd heb kapot... Ik tril, snik. Wordt continue opgevangen door sera&sis.. ze blijven in de buurt, rustig op me inpraten. Ik raap mezelf bij elkaar, weet niet hoe. Bel de hulpmamma's, de verzekering, ja, zelfs mijn ouders. Foto's worden gemaakt, spullen versleept, en door een enorme dosis oxa krijg ik het zelfs voor elkaar bij sera neer te ploffen, pizza te eten en tv te kijken. Ik drink mijn fles, ben rustig. Het kan me niets meer schelen, nouja, wel, maar het komt goed. de verzekering vergoed, en ik kom gewoon niet terug voor alles weer op orde is. Met dat idee ga ik mijn taspakken. Maar bij het opendoen van de deur valt samen met de stank ook de wanhoop ineens weer binnen. Wat een bende... Het komt niet vanzelf allemaal op orde.. Kijk nou wat een chaos, moet ik dit opruimen, wat moet ik ermee..

Met mijn ingepakte tas kom ik bij mijn oppasmama. Daar ga ik slapen, en ik mag nog in het grote bed ook. Door de enorme dosis oxa gaat het allemaal prima. Ik voel me roezig, en gelukkig met mijn plekje daar, dat ik daar zomaar terecht kan. Zo wordt het eigenlijk nog een klein feestje. Ik slaap prima, ga enthousiast onderweg naar mijn werk,de wetenschap dat ik nog een nacht hier, en nog een nacht bij mijn andere hulpmamma mag logeren doen wonderen. En een nachtje slapen doet me er nuchterder tegenaan kijken. Eerst de schade maar weer bekijken.

Binnen vliegt de machteloosheid ineens weer omhoog. Potverdikkie... de boel is redelijk gedroogd. ik heb geluk gehad, maar weinig schade aan de inboedel, het zijn vooral de muur, het plafond, gordijnen en vloerbedekking die er niet uit zien, voor de rest is er eigenlijk niets terribly dammaged. (dit enkel en alleen te danken aan mijn superroomy en haar superzus die alles voor me gered hebben) Ohw, en wat eerst mijn lamp was hang in eeen zielig hoopje papier naar beneden. In mijn hoofd kan ik nog net bedenken dat het allemaal echt heel erg meevalt en dat het alleen een berg opruimen wordt voordat ik op de grond ineenzak en weer begin te snikken.
Al is het dan alleen maar een berg opruimen, er moet gewoon weer een flinke berg werk verzet worden (schilderen, misschien de kamer leeg voor vloerbedekking, alles terugzetten, wassen en schoonmaken) en voorlopig ben ik nog niet van de puinhoop af, want het kan pas dinsdag gemaakt worden. Ohwja, en waarschijnlijk willen ze mijn plafond er dan ''even'' uitslopen, dan kunnen ze het beter maken. De wanhoop is compleet.

Toch, als ik de deur sluit lijk ik het achter me te laten. Ik slik keurig mijn oxa, ga aan het werk, en naar het strand waar ik met mijn hulpmamma afgesproken heb. Paniek als ik haar niet kan vinden. Wat moet ik nu, ze wil me niet ik heb geen geld, geen beltegoed, kan nu nergens heen. Ik probeer rustig te blijven, maar in mij huilt kleine Nina alleen maar.. mamma, waar ben je?! Het is moeilijk haar binnen te houden.. Pien is overstuur en mara is nergens te bekennen... Fijn is dat. Nouk en de stoere sturen ons terug naar de fiets. De kleintjes willen alleen nog maar naar huis, naar bed. Onredelijk, Nouk is overstuur omdat ze ook het liefste alleen maar zou liggen met al deze ellende maar zich er ten zeerste bewust van is dat dat nu juist het probleem is en niet kan. De stoere gaat toch nog een keer op het strand kijken en.... ziet daar de veelgezochte mamma lopen. Nina rent erop af en jippieajee....

Donderdag

Wat een dag...

Soggends naar de dokter geweest. Al is het nu 'veilig' toch blijft het doodeng en naar. Maar heel stoer besluit ik gewoon te gaan. Niets aan de hand gelukkig, ziekte is waarschijnlijk stress... tsja... wat doe je eraaan.. Krijg ook een nieuwe dosis oxa. Jipppieeeeeeeeeeeeeeeeee! chilll......

's middags naar de psyg. we krijgen inhoud.. ik ga haar ook steeds meer waarderen. Enn..... ik durf om antidepressivia te vragen.. ze gaat er over denken. Jippiedepippie...
De 'botsing' vrijdagaaf en de angst die ik nu voor die jongen heb overgehouden zijn hoofdonderwerp. Echt, ze is wel goed geloof ik.

Op de fiets op de terugweg merk ik hoe ik mw toch ook mis. In een zeldzame bui van verstandsverbijstering besluit ik er gewoon langs te fietsen. Ik dacht dat ze er niet was, sta al een beetje teleurgesteld aan de deur te kloppen, maar hoor dan onverwachts toch 'binnen'. Twijfel, dan het bekende kamertje. In een hoekje op de grond zit het geliefde persoontje druk te zoeken in enorme stapels papier. Heerlijk, dit miste ik. Enthousiast... we praten even, kleppen gewoon even bij. Waarover? nergens over, overal over. Ik voel me fijn, kan wel huilen, wil haar knuffelen, maar probeer alleen alles zo bewust mogelijk in me op te nemen. Het kamertje, de foto's van het konijn, de ramen, de geur, de sfeer, haar haren, mijn eigen aanwezigheid, haar stem. Dit allemaal op te slaan, om op een later, rustig moment tevoorschijn te halen. te kunnen koesteren. dat dat niet lukt blijkt savonds. maar ik voel me wel goed.
Zou het dipje eindelijk over zijn... het is me ook wel een weekje geweest. vrijdag de instorting, huilweekend, ziek van de spanning... Ja, ik denk dat ik weer op de weg omhoog zit! Nog een kort dagje school, en dan lekker lang weekend!!! Jippiedepippie!!!

Nu alleen de angst voor onze huisvriend nog overwinnen, wat doe je eraan

Dinsdagavond

Was dit dezelfde dag als waarop de stoere Nina haar zwemmen heeft gehaald?! Was ik trots op mij?
Twee uur boxen vandaag... hoofdonderwerp: afweren op hoofdhoogte. Opdracht: handschoenen tegen je voorhoofd, en zo alle stoten afweren. Kortom: er komen continu vuisten op je af, en niet zachtjes ook. De enge leraar is er vandaag gelukkig niet, we hebben een student, dat scheelt wel een beetje. Maar ik wil me niet laten kennen... boxen dus! Weet verstandelijk dat er nix kan gebeuren, maar zie het flitsen, voel de pijn. Schakel uit, ga door op een kracht die ik ken van toen ik thuiswoonde, een ongekende angst in mij. Als ik halverwege even een rustmoment heb voel ik ineens dat ik buikpijn heb. Driehonderd mannetjes zijn met hun kleine maar sterke handjes bezig om mijn buik in stukken te scheuren en mijn baarmoeder te verplaatsen. Doorgaan...

Tijdens volleybal krijg ik mijn gevoel terug. Het stukje lijf dat bij mij hoort is ziek. De mannetjes in mijn buik hebben ondertussen pikhouweeltjes en ander sterk materiaal erbij gehaald, mijn hoofd zit vol watten, en mijn spieren voelen ineens slap en bibberig aan. Ik geef aan dat ik niet mee wil doen maar de leraar vind dat ik me niet aan moet stellen. Door dus maar
halverwege geef ik het op. Ik heb het gevoel dat ik heeeeeeeeeeel nodig naar de wc moet, moet overgeven, en ga flauwvallen: duidelijk teken voormij, een ''aanval''. Ik baal, weet dat ik dan niet thuiskom, nix meer kan. Zo snel mogelijk naar school, onderweg de twijfel, wel of niet vader bellen. Dapper en stoer zijn of verantwoordelijk en hulpvragen. De vraag wordt voor me beantwoord. Ik red het tot de balie en dan ga ik bijna onderuit. Ik wordt op een stoel gezet, probeer mijn vader te bellen, maar die kan niet komen. Zeg maar dat de auto in de garage staat zegt hij. Complete wanhoop, hoe kom ik dan thuis. Heel stoer zeg ik dat ik me eerst wel om ga kleden. Ik haal het twee stappen en ga dan tegen de vlakte. Wordt weer neergezet. ga zitten, drink wat zegt een stem. Heel pieperig en zielig zeg ik dat ik alleen maar wil liggen. Dezelfde lieve stem zegt dat dat kan. Ben ik dood aan het gaan? Bestaaan engelen?!! In de massageruimte in de kelder worden twee bedden tegen elkaar geschoven en lig ik twee uur te trillen en zieken. Dan gaat het wat beter. Ondertussen heb ik wel de nodige aandacht gehad :S
Alle leerlingen hadden les, maar er stonden wel drie docenten bij de balie. Best, als mijn mentrix er maar niets van zou horen. Ik was bang dat ze me een nog grotere aansteller zou vinden dan ik al ben. Een lastpak ben ik voor haar op school. Ik kan het me zo goed voorstellen als ze een hekel aan me heeft... Voel me zo schuldig, dat ik al die aandacht opeis, niet gewoon op tijd naar huis gegaan ben, me zo aanstel, al die overlast bezorg... maar stiekum voelt het ook goed. Al die mensen die lief doen en zich schijnbaar echt zorgen maken. Ze willen de dokter halen... sjit man, dat is nog nooit gebeurd volgens mij.... voor mij?! Decaan belt... nu een afspraak?! Half verdoofd neem ik op. Ja, vergeten, nee niet thuis, beneden. Ze komt eraan voor ik de tijd heb om me schuldig te gaan voelen en blijft een half uur bij me. Lief... het gaat dan alweer stukken beter. Samen met mijn mentrix (toch) bedenkt ze een manier om me thuis te krijgen. I ow them... En de lieve meneer die me dat bed bezorgd heeft kan ik ook wel zoenen!!
Eenmaal thuis kruip ik doodziek bibberend mijn bed in, rust me gek en ben saafs een aardig end opgeknapt. Voel me schuldig dat ik de vergadering mis, niet ben gaan trainen, maar merk dat ik de rust erg goed kan gebruiken.

Dinsdagochtend

HOERAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!! ik heb mijn zwemmen opgehaald... Dat betekent dat ik genoeg praktijkpunten heb om op school te mogen blijven! Jippie de pippie!!! Ik heb mijn jaar gehaald!!! Dat had ik zoooooooooo nooit gedacht!!!... wie had het wel verwacht?!

Ik ben zooo trots op mezelf!!!!

WIE O WIE WIL ME KNUFFELEN...?!?!?!?!

help me out.... if feel lonley.....

Stiekum zit ik al sinds vanochtend 8 uur mijn telefoon te controleren. Staat ie aan, staat het geluid ook aan? Heb ik soms al een oproep gemist?! doet ie het ook!? Heej, ik hoor hem volgens mij!

De reden van dit gestress?! Mijn hulpmamma zou me vandaag terugbellen... Ja, ik weet ook wel dat ze dat heus niet soggends voor 8 uur doet, en dat de kans zelfs groot is dat ze het vandaag gewoon vergeet, maar ik wilde haar (of de andere ;)) al sinds vrijdag bellen. Maar ook weer niet, omdat ik ze gewoon niet wil bellen als ik me naar voel, ze kunnen daar niets mee.. maar wilde ze zo graag spreken. gisteraaf eindelijk de moed verzameld, maar ze was druk. Zou me vandaag terugbellen.

Dus nu zit ik te wachten.. me de hele dag te verheugen.. Hopend dat de foon strax gaat, we even bij kunnen kleppen. Hopend dat zij de pijn even weg kan nemen, de leegte, holte vullen met lief. Stom eigenlijk, want ik weet nu al zeker dat het dan weer janken wordt. maar ik wil gewoon graag even vertellen.. over de psyg, dat ik vaker mag, over school, dat ik morgen zwemmen ga herren, over dat ik me naar voel, in korte mouwen rondloop.. gewoon, van alles.. wil haar horen over de jongens, het 'normale'
leven. Wil gewoon even horen dat ze trots op me is, dat ik heus ook wel leuk ben... misschien dat ik het dan weer een beetje ga geloven...

maandag

back in bussiness. Of we doen in ieder geval alsof. Gisternacht nog snel mijn pgo opdracht in elkaar gedraaid uit het boek dat ik samen met mijn begeleidster uit de bieb had gevist. Nog een heel gedoe, want ik kreeg hem niet mee omdat de boete te hoog was... eerst betalen, dan weer nieuwe boeken was het devies... okeej.. nina op de vlucht. laat dat boek maar zitten, ik kom daar nooit meer terug, klaar voor de eeuwige vluchtpoging.. En toen kwam mijn begeleidser.. heel nuchter, waarschijnlijk niet eens doorhebbend dat het zo'n probleem was. Dat we samen wel even konden gaan. eh... ja, dat zou kunnen.. of niet.. toch maar wel dan. Trots!!! Samen met haar op stap, de bieb weer in.. ogen naar de grond, vasthoudend aan het idee dat ze naast me stond. Het kostte verdomd veel moeite om niet haar hand vast te houden...
Wat fijn toch dat sommige mensen gewoon bestaan! Helaas gaat ze nu op vakantie en zie ik haar tot juli niet... HELP!... en nu?

ik lig op een matras op de grond en jank mijn ogen uit mn hoofd. Er zit een hol gevoel in mijn borst, een soort krakende pijn, een gierend gevoel dat eruit moet. ik snik zonder geluid en hik net zo lang tot ik ademnood heb en hap dan in een gier naar lucht, hik weer verder en huil het eruit. de leegte, de pijn. Waarom ik prezies huil is me niet duidelijk, wel is me duidelijk dat de rode kamer de nieuwe slaapkamer van mijn zusje is, mijn bed op zolder heropgebouwd is, mijn ouders 4 dagen op vakantie naar friesland zijn en ik al bijna een jaar op mezelf woon.... da's geen reden om te huilen. De onnozele ruzie die ik net met kurt gemaakt heb ook niet, en de leuke bbq die we net gehad hebben en het concert dat er strax aankomt ook niet... ik durf neit meer naar buiten, schaam me voor mijn gedrag... eigenlijk wil ik alleen maar mijn hoofd verstoppen in iemands schoot en huilen tot ik niet meer kan, tot ik in slaap val... tot de pijn over is.... mamma.....

Nooit mis ik mn ouders. Hooguit af en toe even snel, en juist als ze een keer in de 3 jaar op vakantie gaan, wel 4 hele dagen potverdikkie, mis ik ze als de ziekte. vrijdagaaf stond ik al jankend op de stoep. compleet ingestort kon ik niet zoveel uitbrengen, snapte ik er niets van dat mijn kamertje rood was, hij hoort wit met blauwe bloemetjes te zijn... en gordijnen, geen luxaflex... mijn bed vind ik terug op zolder, wat niet klopt, dat is de kamer van mijn zusje, maar nu dus niet. ben ik verhuisd?
Beneden op de bank zit een vreemde man.. hij roept iets, maar ik versta het niet. terug in de rode kamer die neit van mij is krijg ik de telefoon.. Aan de andere kant hoor ik een stem. Pappa!!! Hij zegt dat ze in friesland zijn, of ik dat vergeten was. Friesland? woon ik in friesland.... ik zeg dat mijn bed op zolder staat en hij zegt leuk he.. dat ik daar niet meer woon.. waar dan?! ik snap er nix van. Pappa zegt dat ik naar huis moet gaan... ik hang op... ik zie mijn zusje geef haar de foon en zeg dat ik naar huis moet.
Ineens zit ik ergens anders, een kamer met een heel hoog bed.. sjee, daar durf ik niet op. Op de grond ligt een matras, daar ga ik op liggen, met mijn beer. Boven hoor ik iemand. Ik vertel van de rode kamer. Hij zegt dat ik dan maar hier moet liggen, dat ik hier mag wonen. Ik ga weer liggen...

zijn we al een week verder? volgens mij wel.. maffe dagen. Aan de ene kant heerlijk, vrij en dan het mooie weer, maar ook zo tegenstrijdig.. ik KAN er gewoon niet echt van genieten... mijn psyg en ik zijn tot de conclusie gekomen dat ik in de dalende baan van een depressie zat. En dat was vorige week. Die dacht ik dus wel even tegen te houden door veeeeel in het zonnetje te zitten, maar helaas pindakaas... hij blijft er gewoon doorheen beuken. Dus kan ik ineens gaan janken tijdens het bbq'en. Vrienden met wie ik leuk aan het doen ben helemaal afsnauwen en me dan terugtrekken en uren huilen terwijl ik buiten in de zon wil zitten.... Het enige dat me heel geod afgaat is heel stil op mn handoekje blijven liggen...

Nou, das dus voorlopig weer langemouwenwerk... :S kon t eg nie inhouden... *schaaaaaaaaaam* ~blurp~ Voel me wel stukkie beter. En t scheelt dat ik niet veel praktijk heb komende week ivm hemelvaart en shit. Maar toch. I did it again... Krijg je met al die nike-shirts he... Just do it... jaja...

Een stapel kindertekeningen ligt op mijn bureau, een gedeelte trots gesigneerd met een hobbelig 'nina'. Een tekening voor mijn hulpmamma, voor mw, voor sera en tai... en nog veel meer.. De paniek is een beetje over, de bibbers en angst ook... achteraf is het geloof ik wel goed die doorbraak.. heb ik eindelijk eens eerlijk gezegd wat ik voel tegen een psyg.. Hoera voor mij!
Achteraf gezien had ik naar mijn hulpmamma's gekund... maar dat kon ik toen natuurlijk niet bedenken. De schade is beperkt gebleven... een stel kapotte knokkels en nog een keer van de trap gevallen.. De zoveelste keer deze week. Ik wilde dat ik me niet zo aan school stoorde en weer gewoon ging snijden.. daar heb ik namelijk een stuk minder last van dan van de trap vallen of zeepsop drinken of dat soort dingen...
Helaas pindakaas ben ik tegenwoordig doodsbang voor mijn mentrix. Maar...... ik doe mooi geen lange mouwen meer voor haar aan!!! Okeej, alleen als het net misgegaan is dan....

Net een uurtje therapie gehad. ~bibberbibber~ Die godverlaten klotepsyg! .. Sorrie... da's niet aardig, en ook niet gemeend, zij kan er ook nix aan doen dat ze nou eenmaal psyg is.. vrij ondankbare taak bij mij... Ik heb zelfs besloten dat ik haar wel aardig vind... Ja... dit zou wel eens kunnen werken.. Ze leek vandaag aan te voelen dat ik het over iets anders wilde hebben, dat het niet goed ging... Ik kreeg een uitbarsting.. doodeng... gevoelens, frustraties, woorden stroomden uit mijn mond. Gevolgd door tranen over m'n wangen. Ze bleef rustig... zei dat het goed was, maar wilde overschakelen van onderwerp. Ik ergerde me aan dr. Goh wat vervelend, maar nu iets anders. Als van. Ja, naar, maar zoek het even uit, IK wil het ergens anders over hebben. En wat je met die zooi doet dat zoek je zelf maar uit. Flapte dat er in dezelfde heftigheid er ook uit.. *oeps* Bang dat ik tever ging.. dat ik dramde... dat ze kwaad zou worden of me in een keer zat zou zijn. Maar in plaats daarvan schakelde ze ineens terug.. leek het net of ik even een stukje mens zag, en niet de -wat-voor-gevoelens-roept-dat-op psyg. Heel even leek ze echt betrokken.. wat ZIJ kon doen om mij te helpen.. dat moest ik zeggen.. Ze ging meteen ruimte zoeken voor een afspraak VOOR hemelvaart.. .had maar 20 minuten, vond dat naar, wilde dat ze meer kon bieden.. even leek ze het echt te menen... Toen schoot er iets naar binnen.. iets dat dacht.. ja, ik denk dat ik het met haar wel weer aandurf... Ze kon me geruststellen, en ik voel me schuldig dat ik me zo heb laten kennen, kennelijk zo doorgedramd heb dat ik nu toch ergens tussengepropt ben.. tijd in beslag neem die eigenlijk niet voor mij bedoeld is, die ik niet waard ben...

Op de terugweg bibbers.. tranen.. harde muziek en nog harder meezingen.. mensen kijken, mensen lachen. Laat ze maar. Ik wil naar huis, naar mamma. Net op tijd bedenk ik dat ik niet de mamma heb waar ik heen wil... niet kan schuilen...

Misschien moet ik hiermee stoppen.. ik voel me hypocriet dat ik me nog zo naar voel, terwijl alles nu toch achter de rug is. Schuldig, dat ik nu nog zoveel tijd en aandacht in beslag neem van iedereen, terwijl er eigenlljlk nix meer aan de hand is.. Soms krijg ik het idee dat hoe meer ik erover praat, hoe dieper ik erin wegzak... Maar is niet meer praten een remedie...

Ik zou zo graag normaal zijn... of de hele wereld laten weten wat er aan de hand is.. waarom ik het allemaal niet net zo kan als zij allemaal... niet om medelijden, meer om het onbegrip uit de weg te gaan... zodat ik misschien geen zelfverdediging meer hoef te doen.. God, ik HAAT dat vak!!! En toch blijft het trekken.. een soort uitdaging, de altijd zo aanlokkelijke brugleuning waar je nu eenmaal over moet dansen... Waarom wil ik altijd over de randjes lopen, dingen uitlokken, kijken hoe ver ik kan gaan.

Nu, op school, kijken hoever ik nog kan voor ik instort, bij mijn ouders, hoever ik nog kan gaan voor het weer misgaat, met eten, met slapen, met alles en iedereen. Af en toe ben ik net zo'n kleuter die de hele wereld aan het uitproberen is....
IK BAAL ERVAN!!!

Ik bof met mijn twee pleegmamma's die veel van mij houden, en ik van hun, dat besef ik ook iedere dag weer. Ik ben ze zo in en in dankbaar voor alle liefde en geluk die ze in mijn leven brengen, voor dat ik ze heb leren kennen.. voor dat ze mij in hun leventje binnengelaten hebben...
Ze zijn gewoon geweldig en gedragen zich ook echt als mamma's... Knuffel hier, knuffel daar, altijd welkom, lief... alles in de gaten willen houden... supermensjes zijn het!!! En het leuke is dat de band met de 'pappa's'ook steeds beter wordt... okeej, dat zijn nog niet echt pappa's, dat ik me zo durf te gedragen enz enz, maar voor mijn gevoel wel steeds meer. En ik merk het ook aan hun gedrag. Leuk... speciaal... en ook heel moeilijk. Want ik weet ook dondersgoed dat ik NOOIT er echt bij zal horen...

Ik ben bang wat anderen ervan zullen denken als ze hier komen, dat iemand erachter zal komen dat het mijn page is... blub...
Maar zoveel mensen komen er niet, bijna niemand weet het adres... Aan de ene kant blij en veilig, aan de andere kant jammer... Ik ben toch wel 'nieuwschierig' (is dat het goede woord) wat mensen ervan vinden. Hoe ze over mij denken nu ze dit weten... Of ze me nog gekker vinden, of me juist beter begrijpen.. Soms heb ik op school zoiets van: en nu schrijf ik het op het bord, dan zoeken ze het verder zelf maar uit en hoef ik niets meer uit te leggen... kan ik gewoon zijn wie ik nu ben.. Dat lijkt me heerlijk, maar ik weet ook dat het niet kan..

Ik ben het vechten tegen de wereld zo moe... Gelukkig zit ik nu in mijn veilige haventje te wachten tot de wereld gaat slapen... Ik bof echt maar... twee hulpmamma's om je hart bij uit te storten. ik ben stukken rijker dan anderen!!! Mazzel ikke!!!! :) Als ik dat zo bedenk denk ik vaak: waar zeur ik toch eigenlijk over...

Tsja, waar zeur ik toch eigenlijk over..

alles, maar dan ook alles lijkt beelden op te roepen.. een spelend kind is wat ik gemist heb, een huilend kind doet zeer aan mijn hart. Een bokshandschoen zorgt voor flashbacks, en alle voorbijrijdende auto's lijken op HUN auto. Niets is zoals het is, waarom kan niemand dat begrijpen.

Gelukkig zijn mijn hulpmamma's er. Zij laten me vergeten, voor een tijdje... knuffelen me ineens (zelfs dat roept beelden op, gemis), geven me even het gevoel van veigigheid.

dinsdagavond

Zoohoo, we zitten weer. Had ik vandaag even boksen heej... sjeesus... Da's gewoon niet leuk meer man.. En dat soort vakken krijg je dan ook nooit van een aardig lief vrouwtje, nee, dat zijn altijd van die enorme te goed gebekte gozers... Tsja, en dan te laat komen... Dan ben je dus de lul...
Ik vond ut ENG!!! Iedere keer al die vuisten die op je af komen.. sjees..... Maar ik moet heel eerlijk zeggen dat toen ik 30 seconden vol mog meppen op een handschoen dat wel ff lekker was... Alle agressie en angst er ff uit. Maar daar haat ik mezelf dus weer om... Dat IK dat soort dingen lekker zou vinden... Ik had in ieder geval een les vol flashback's en angst...

Iedere keer die vuisten op je af zien komen, ik hoorde er andere dingen bij, zag andere gezichten langsflitsen. Sloot dan maar weer mijn ogen, in de hoop dat het snel over was. Op de achtergrond zat een stemmetje op te jutten: komop, meedoen, dit zijn de dingen waar je wat aan hebt!!! Een anders stemmetje was het daar niet mee eens... dat ik dat alleen al durfde te denken.. En ik.. ik deed moeite om niet heel hard weg te rennen.. Ik, wij, weet ik het wie, waren bang.. heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel bang... Voor de grote boze leraar, die zo af en toe flink rake opmerkingen mijn kant op stuurde, voor Sofie, mijn klasgenote die het nu weet en die tegen me kwam boxen, voor alle dingen die ik zag tussen de gezichten van mijn klasgenoten door.... Ik kon wel janken... Na boxen had ik tien minuten om door te racen naar volleybal, dat in de buitenhal gegeven wordt, een stukkie verderop. De frisse lucht hielp, en in de drukte van rondvliegende ballen viel het niet zo op dat ik niet helemaal mezelf was. Maar ik was totally knok out... Hoelang kan ik dit nog verborgen houden... hoelang gaat dit nog zo door. Waarom kan ik soms wel 'vechten' en nergens last van hebben, en waarom soms niet... Komt er ooit nog een tijd dat ik zonder angst naar zelfverdediging zal gaan... zonder al die paniek de les kan volgen. Boxhandschoenen dragen zonder schuldgevoelens... Ik wil niet meer totally knok out zijn, alleen omdat ik moet sparren...

Waarom kan ik het niet gewoon van de daken gillen.. het iedereen vertellen... zodat ze het snappen, niet meer met hun handschoenen op me af zullen komen, niet meer tegen me schreeuwen als ik bang ben... Ik kan er niet meer tegen, het stoerdoen, lachen, net als de rest, maar je afvragen wat er zo grappig was. Het was helemaal neit grappig, hij is veel te dichtbij, het is alleen maar eng... Waarom moet ik dit doen? Iemand met een gebroken been hoeft toch ook niet te lopen? Waarom moet ik met mijn gebroken ziel dan vechten... ik kan het niet... niet meer... waarom laten ze me toch niet allemaal met rust?!

Het zit me dwars... Een (was ooit goede) vriend van mij verklaarde een tijdje terug dat ie (toch weer) verliefd op me was... Hij kon er nix aan doen zei ie... ik ook niet zei ie... En toch voel ik me schuldig. Vorig jaar vertelde iedereen het me al. Pas nou op Nien, die jongen is stapelgek op je! Dat kon niet, mocht niet, waarom zou hij. Trouwens, ik merkte toch nix. Dus ik ging vrolijk door de nix wetende vrolijke meid uit te hangen. Tot ie het zelf zei.. Okeej... en dan.. nix dan.. afstand nemen, paniek.. Help, hoe kan dat nou? Waarom ik? Sera is toch ook altijd in de buurt? Sera is veel leuker, liever, aantrekkelijker... waarom in godesnaam niet sera.... waarom ik.. wat heb ik fout gedaan, hoe kan ik het weer goedmaken... Kon ik niet.. .het laten bezinken was het advies van iedereen om me heen. Dus dat heb ik gedaan. Ik heb de arme drommel in kwestie gruwelijk slecht behandeld, kompleet verwaarloosd en in de steek gelaten, zomaar... Hopend dat ie het zou zien, dat ik een achterlijke truttebak was en dat het over zou gaan. Nog schuldiger, nog meer moeite om hem te zien Nu was het wel over, dacht ik, dacht iedereen. Dus spraken we weer eens af, gingen weer eens wandelen. Wanhopige poging van Nina om haar schuldgevoelens tot stilte te sussen.. het gebeurde goed te maken.

En toen, een tijdje terug, weer dat sms'je. * heeft gelijk... schreef hij.. En dat ging dan over dat * had gezegd dat hij gewoon smoor was... Dat was hij ook... weer.. nog steeds?! Alarm... Hoe kan dat.. wat doe ik fout. Pappa klonk door mijn hoofd: slettebak, je daagt het uit. Hoer.. je vraagt er zelf om, jij wilt dit soort dingen. Ik wil dit niet horen, het maakt me bang. Iedere keer als ik hem nu zie moet ik eraan denken, vraag ik me af wat ik verkeerd doe. Ben ik echt uitdagend?! Ik kan het me wel voorstellen... misleidt ik jongens, geef ik ze de verkeerde indruk?! Ik ben vrij spontaan, knuffelig.. Kan iemand heel enthousiast binnenhalen.. Maar moedig ik ze ook aan? Wil ik het inderdaad?! Ben ik de slet die hij zegt?! Soms, dan zie ik het achteraf. Nien, je bent een slet... je hebt gewoon ordinair met die gozer zitten flirten. Waarom heb je dat nou gedaan meid, dit wil je helemaal niet... Wel, zegt een stemmetje dan, ik wel... Ja, en dan heb ik dus pech.. Drie van de vier keer durf ik dit slachtoffer dan ook nix te weigeren. Omdat ik het tenslottte zelf uitgelokt heb, het mijn eigen schuld is. Dat was ook een beetje zo met Peter. Hij had zoveel voor me gedaan.... gaf zo duidelijk aan dat ie heeeeeeeeeeel erg gek op me was, dat hij dacht dat het van mijn kant ook zo was... ik liet me meeslepen... een deeltje van mij wilde het ook. Doe het, geef hem wat hij wil, geniet nou eens een keer man, doe wat anderen van jou leeftijd doen. Een ander deel was berustend... als hij dat nou zo graag wil... ik heb er geen last van.. De rest was bang, eenzaam en voelde zich naar... Verafschuwde dat hijgende lijf daar boven zich. Sindsdien vind ik het ook heel moeilijk om hem te zien.

Ik ben gewoon bang, dat ik zoiets weer laat gebeuren, en dan met iemand die ik gewoon niet wil kwetsen. Bang voor alle gevoelens die dit oproept. Ik haat mezelf, omdat ik het weer voor elkaar gekregen heb, en tegelijkertijd ben ik boos op de wereld, hoe uitdagend was ik nou? Sera is bij ons in huis degene die naakt rondloopt, ik niet... maar toch, Sera's grenzen zijn altijd duidelijk. Ze is opener, kijken mag, maar geeft aan tot waar ze wil gaan. Heb ik dat niet, is dat mijn probleem? Geef ik ze het idee dat ze wel degelijk een kans maken? En hoe doe ik dat dan?!

En waarom ben ik niet zoals de rest van mijn leeftijd? Vind ik niet een jongen heeeeel leuk, wil die gast zoenen, een relatie?! Laat staan dat ik verliefd wordt... Is dat normaal? Ben ik soms weer abnormaal? Iedereen heeft vriendjes, of lijkt op zoek te zijn naar een leuke boy, en ik zit in de stress als er eentje interesse in mij vertoont. Echt interesse dan.. Kijk, als het alleen om de sex gaat... tsja, daar kan ik niet warm of koud van worden, laat staan een schuldcomplex krijgen. Maar de mensen om wie ik geef, of met wie ik veel omga, die moeten niet in mijn gevoelenswereld gaan rotzooien hoor.. dat kan ik niet aan...

In mijn achterhoofd hoor ik pappa, terwijl hij naar me kijkt. 'Kijk nou hoe je eruit ziet man, je vraaagt er toch om! Echt meid, ik zou je de straat op moeten zetten, hoereren is je op het lijf geschreven. Maar dat heb je zelf vast al wel ontdekt he?! Je geniet er nog van ook he?! Slettebak... Daag die jongens toch niet zo uit... Niet dat je zo bijzonder bent hoor, mooi ben je in ieder geval niet, maar dat gedrag. Mannen willen nu eenmaal maar een ding, en dan maakt het ze niet uit of dat met een lelijke heks is of met een schoonheid. En ja, ze weten dat ze het bij jou kunnen krijgen.. dat straal je nou eenmaal uit... Je wilt het he? Zeg dat je het wilt! Zeg me dat je het wilt! Hoer! Waarom ga je niet meteen zonder ondergoed lopen he? Of weet je wat, compleet naakt. Dat lijkt me wel wat voor jou... Ja, dat past echt bij je! Doe dat maar. Je bent de kleren toch niet waard. Straatmeid, stoephoer! Nou, uit die kleren. Jesus, je hebt de halve school zeker al afgewerkt he?! Ja, dat vind ik wel wat voor jou ja. Onze goeie naam een beetje te grabbel gooien. Doet je toch niets. Nina leeft nou eenmaal alleen voor dr eigen genoegens. Tsja, en die zoek je dan ook overal he... UIT ZEI IK TOCH! Komop, jij wilt hier het hoertje spelen, dan zal je hoertje zijn ook! '

*blup*.. mijn binnen doet pijn... waarom zijn dit soort gevoelens niet te omschrijven.. dit soort scenes niet weer te geven.. ik hoor het in mijn hoofd, zie het zich afspelen. Soms een hele film in een telletje, onmerkbaar voor de wereld, andere keren juist in slowmotion, duren de gedachtes oneindig traag, terwijl je zou zweren dat je nog geen minuut weg geweest bent... blijkt het een half uur te zijn.. ook nu... onpakbaar, deze beelden, en niet te beschrijven.
Mijn ogen druppen en mn lijf verkrampt. De pijn van zijn slagen is weer voelbaar, en ook de woorden striemen weer in mijn hart... gaat dit ooit over...

Het voordeel van oppassen is dat je gewoon verplicht niets moet doen. Was ik nu thuis geweest, dan was ik gaan stressen, de boel opruimen, afwassen, zuigen en nog veel meer van die nutteloze dingen die dwangmatig door mij gedaan worden. Of waar over gestresst wordt. En nu zit ik gewoon verplicht op de bank tv te hangen. Iets anders kan gewoon niet.. en ik wordt er nog voor betaald ook.. slim toch... Waarom erger ik me dan zo dat ik nu niet iets nuttigs doe?!?!?...

zaterdag

ik heb een nieuw oppashumpsie.. klein, huilerig en aanhankelijk. Ze kruipt midden tijdens een brulbui in je nek om dan haar snotterige neusje te verstoppen in je hals. Aandoenlijk.. Op mijn arm valt ze eindelijk in slaap, nog nasnikkend. Wat een warm gevoel levert dat op. Zo'n hoopje mens dat vol vertrouwen in je armen slaapt. Bij je wil zijn. Samen eendjes gevoerd, buiten gespeeld... kinderen zijn geweldig... de beste remedie..
Maar het is ook wel heerlijk als ze slapen....

vrijdagmiddag

3 uur heb ik erover gedaan.. drie uur om van school bij mamma * te komen!!! Drie f*cking uren!!! Lang leve het openbaar vervoer, hoera, hoera, HOERA!!!!

maandag

schoollife has started again. Leuk.. of niet.. eng, en vertrouwd. Nog een dagje en dan komt mw. Help, mijn kamer is een mess. Van het weekend kwamen de matrassen die ik voor mijn verjaardag gekregen had. Te groot... gemaakt voor een bed van 2 bij 2 (weet je dat zeker Nien, ja hoor echt waar) terwijl mijn bedje dus 2 bij 1.80 is. Dan baal je.. heel erg.. zeker als je ouders dan ineens lief gaan lopen doen en alles willen regelen..

Ik baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal!!! Ik ben sacho, wil me goed voelen. Ik wil zaterdag naar het klassenfeest, tot 6 uur doorgaan, ergens logeren en dan de volgende ochtend vroeg de trein pakken om te gaan werken. Maar ik weet dat ik dat niet kan... dat het dan helemaal mis gaat. Bovendien, het idee aan een klassenfeest vreet alle energie nu al weg... Hoe kom je zo'n avond door... Hoe kom ik vandaag door.. waarom probeer ik het eigenlijk...

Dalijk nog een uurtje volleybal en dan naar huis. Lesgeven, eten, opruimen en naar bed. Ik wilde dat ik nu al naar bed kon. En ik vind volleybal nog wel leuk!!!!! :(

ik durf nieeieieeieiet....

Ze komt niet... Belde net.. Kan toch niet, dubbele afspraak. Dinsdag. Dinsdag lijkt ineens zo ver weg.. Oneindig ver. Zou ze toch niet willen.. Er tegenopzien? Zag ik er tegenop? Ik ben teleurgesteld nu, verdrietig. Donker. Weet zeker dat ze me neit moet. Een wijs stemmetje klopt op mijn hoofd en zegt dat dat onzin is, dat ik dat ook wel weet.. Dat ze gewoon niet kan. Maar waarom werkt mijn gevoel dan nie tmee? En de rest van mijn gedachten. Ik ben verdrietig, het juiste gevoel is niet te omschrijven. Zolang ik net bezig was ging alles goed, ik genoot van het spel, de koters en de zon, maar ieder moment rust komt de enorme leegte als een emmer water over me heen... Het golft gewoon door mijn lijf en in mijn hoofd.

Het wijze stemmetje zegt dat het zo dinsdag is, dat de tijd vliegt. Dat het heus wel leuk is. Vanavond kaasfonduen, nou leuk.. ik wil eigenlijk alleen maar naar bed. Maar ik ga zo maar naar *. Mijn paraplu ophalen, daar heb ik nu tijd genoeg voor :( Of eigenlijk niet mijn paraplu, maar de paraplu van mijn pleegtante. Bestaan die? Ik heb er in ieder geval een! En ik ben er trots op... :)

Van de week reden we met haar en mijn hulpmams naar huis. Even bij haar kleine poesjes kijken. Mijn pleegbroertje/zusje kregen allebei een zakje snoepjes.. ik hopen... dat kreeg ik vroeger nooit, mocht niet van mijn moeder. Ze moesten me geen snoep geven, ik was al zo dik... Nu, na een grapje, kreeg ik ook een zakje snoepjes... Zielsgelukkig.. ik hoor erbij.. was het maar zo, was het maar echt zo... Was ik maar hun zusje en hoorde ik er maar bij. Hoor ik er al bij?

Donderdag

Jolande belde vanmiddag. Zomaar. Terwijl ik me een beetje stoer stond te volene op het sportveld. Ik schrok ervan, was even kompleet van mn stuk gebracht. Nouja, even, de rest van de dag. Maar na 5minuten was ik wel weer in staat om terug te bellen (ik kon niet meteen opnemen...) Ze wilde afspreken. Nouja, ze begon over mijn overdrachtsdingens... Dus ik had zoiets van 'O ja, vandaar' btje teleurstelling, maar wel heel handelbaar. Of ik het op kwam halen, even doorkijken. Prinam, helemaal blij. Of ze het soms zou komen brengen, of ik dat leuk vond. JA! hartkloppinkje. De wens van de afgelopen halfjaar, de grote angst van nu. NEE! INeens alle pijn in volle hevigheid. WIl ik haar wel zien? Haar daarna weer missen? Tuurlijk wel. T is leuk haar weer te zien. En eng. Wat moet ik zeggen, hoemoet ik me gedragen. Ik wil afstandelijk zijn, niet meteen 'happen'. Onafhankelijk, laten zien dat ik haar neit nodig heb, haar niet mis. Maar dat doe ik wel.. en ik wil gewoon blji met dr zijn, van dr genietnen.. HELP... Ik ben bang.. van mw? voor mezelf???

woensdag

Ik voel weer een donkere periode aankokmen, er zitten nu al veel donkere vlekken in m'n dagen. Dat ik hee enthousiast met iemand zit te praten, maar van binnen een donker gevoel overheerst. Het spookt rond op de achtergrond en als ik niet zorg dat ik ergens mee bezig eb/blijf komt het naar voren. Alles overheersend neem het dan meteen alles over, zorgt dat alles te moeilijk en te veel lijkt. Op dat soort dagen lijkt de dag oneindig lang en houd ik mezelf bezig om de tijd door te komen. Bij alles wat ik doe kjik ik uit naar het einde, maar als ik dan klaar ben is er een leegte en ga ik rusteloos maar weer op zoek naar het volgende nutteloze. Of ik kan de energie niet meer vniden om me ergens toe te zetten, mo op te staan. Het idee aan opstaan uit mijn stoel alleen al maakt me gek en doet me bijna huilen. Met als geoleg dat ik drie uur als een zombie in een stoel zit of op bed lig omdat zelfs het verplaatsen van een arm teveel moeite is. Moedeloos wordt ik ervan. De hele dag te futloos om en depri om door te komen, de avond waarin ik nix meer hoef is het doel van de dag. Maar 's avonds ben ik leeg of rusteloos van bninen. Kapot op van het nix doen, maar niet in staat om te slapen. En van een hele nacht wakker liggen terwijl ik helemaal op ben wordt ik ook niet vrolijker.
Eigenljik erger ik me ook nog zo aan mijn eigen futloosheid, depressiiteit en slapeloosheid dat ik ook nog sago wordt...

Nu ben ik gewoon moe, ik irriteer me aan alles, maar kan me er gewoon niet toe zetten om rust te zoeken in mijn eigen hokkie of naar bed te gaan. Bang om alleen te zijn of voor slapeloosheid...
Waarom kan niemand het laten stoppen? Er bestaat toch vast wel een pilletje voor?! Ofoz.. want op deze manier hoef ik niet zo nodig 80 te worden hoor. Ik leef eigenlijk door in de hoop dat he tbeter wordt, want zo hoef ik echt niet verder. Wil dat gewoon niet. Als dit het beste is wat dat wondermooie leven te beiden heeft, laat dan maa zitten. Ik hoop het niet, dan zouden al deze jaren,al dit, voor nix geweest zijn... voor mijn gevoel...

Bang en opgelucht. Het gesprek van gisteraaf nog vers in mijn geheugen. Wat vertrouwd en gezellig zo, in pyjama op de bank. Wat eng zo, alles zo dichtbij. Ik haat het dat ik weer zoveel verteld heb, weer afhankelijk was, en ik ben tegelijkertijd blij dat ik het hardop gezegd heb.
Het hele idee van wel of niet meerdere persoontjes zit me al weken dwars, en de aangifte angst kost me mn nachtrust. Eigenlijk nog niet eens het idee van dat ze aangifte gaan doen, maar meer het idee dat ik het dus weer moet gaan verstoppen als het mis gaat.. ooit weer.. Ik wil niet weer zo alleen zijn, ik voel me verplicht mijn hulpouders af te stoten, omdat ik bang ben dat ik tegen ze moet gaan liegen.. ik wil niet meer liegen. Niet tegen hun. naja, dat soort dingen dus...
Het kost me nu al twee weken mijn nachtrust, ik denk dat ik het record weinigslapen echt verbroken heb, en eigenlijk kan ik het niet eens verwoorden allemaal. De dingen die me echt dwars zitten lijken er niet uit te willen komen. De psyg, de gevoelens, de aangifte, alles. En dan tussendoor nog de stress van verjaardag, moederdag en stages... BLUB.. ik ben even op...

Helaas dat je dat niet zomaar op je voorhoofd kan plakken...

Moederdag was raar. Ik miste mijn mamma... Mijn echte mamma, heel erg.. De oerkreet die bij ons 's ochtends altijd klinkt... t=moeoeoeoeoderdag... Nu, even snel langs en dan werken. Gek hoor. Wel blij dat ik voor 'de mamma's' toch 'iets' gedaan heb, voor mijn gevoel. Niet veel, maar het voelde wel goed. En hun reactie was ook super.. Ik heb gewoon ineens fammilie. (en die is nu lekker op school :P:P:P)

Zondagmiddag, ik heeeeeeeeel enthousiast: mooi weer, laten we naar het strand gaan, lekker gaan lopen, softballen? Naar het dorp dan? Mijn huisgenoten, lichtelijk vermoeid, zijn onvermurwbaar... Ik houd het een half uur vol, vragen over strand, softballen, ik bruis van de energie. Ik besluit nog een laatste poging te wagen: Wil er dan echt niemand lekker softballen? Sera vind het sneu en besluit me tegenmoet te komen. Vol goede wil zegt ze: Ik wil wel een film kijken over softbal... (moet je 'm wel ff gaan halen) Tsja, wat doe je ermee he....

Ik ben zoooo blij!!! :) Ik heb vannacht bij * gelogeerd, was errug makkelijk met de bus (ik was in drie kwartier op schooool!!!!) en nu heb ik begeleidingsdag met mijn andere hulpmams. Zo leuk, je mama op school :) En gisteraaf was zuper.. Gek... In je pyjama op de bank een koppie thee drinken en praten over all&nix... Blub... Nina feeeeeeeeels good. Alleen ben ik bang dat ik dalijk wel ineen keer instort, ik voel me doodop!

Zaterdag

Morgen moederdag. Een nare dag vind ik dat. Ieder jaar weer verlang ik dan naar dat ideale gezin, ontbijt op bed met die leuke sfeer. Een ontbijtje ala de ikea folders en een picknick rechtstreeks uit de Libelle. Kadoos, bloemen, een moeder die de hele dag lacht en gelukkig is met haar kinderen. Ik ben bang voor hoe het morgen zal zijn. Voel me hypocriet als ik in de winkels door de schappen loop met de spullen 'voor de liefste mamma'. Op zoek naar het kado, dat ene kado, het perfecte kado, dat kado dat ze mooi zal vinden, goed zal vinden. Haar zal verrassen. Waardoor ze me ineens zal zien, het zal waarderen. Ik voel me alsof ik een examen maak.. Heel belangrijk dat ik het goed uitkies, haar reactie zal bepalen of ik geslaagd ben of niet... Toch houd ik van haar.. Zoveel.. teveel.. Zou ze ook van mij houden? Heeft ze ooit van mij gehouden? Toen ik in haar buik zat, die eerste dagen in het ziekenhuis? En wat is er misgegaan, waarom was ik niet haar lieve dochter... Kon ik niet goed genoeg zijn als dochter?

Toch, dit jaar, snap ik wat moederdag is.. Al twee weken lang wil ik de mooiste, duurste, beste kadoo's ter wereld kopen voor mijn twee 'hulpmamma's'. Niets is goed genoeg voor hen, ik wil ze blij maken, laten merken hoe ik ze waardeer, hoeveel ik van ze houd. Hoe ontzettend goed ze zijn in hun 'baantje'. Kortom, prezies het moederdagidee.. Alleen kan ik er nix mee... Ze zijn niet mijn mamma's hoe graag ik dag ook zou willen, en ik heb dus nix te maken met hun moederdag. Dat durf ik ook niet, bang dat ze het niet kunnen waarderen, te ver vinden gaan... Gaat het te ver?? Ik weet het niet... Ik heb net wel voor mijn hulpmamma waar ik nu ben een klein bosje bloemen meegenomen...3 Gerbera's in een wolk gipskruid: niet duur, niet van zeer goede kwaliteit, niet het mooiste en al helemaal niet het beste kadoo van de wereld. Maar het zegt wel: ik vind je lief.. endat wilde ik haar heel graag laten weten. Bij haar is het geen test. Bij haar reactie zal ik altijd geslaagd zijn, ik maak haar blij, gewoon door er even aan te denken, een simpel bosje bloemen net zo mooi als het duurste parfum of een zelfgebakken taart. En daar gaat het om bij moederdag toch... Elkaar door kleine dingen laten merken dat je blij bent met elkaar. In dat opzicht zou het iedere dag moederdag moeten zijn.

En ik wilde, net als ieder jaar weer, dat ik morgen ook op die manier moederdag mag vieren. Liefst met mijn echte mamma, maar als dat niet lukt, dan met een van de twee anderen.

Een kettingzaag giert door mijn lijf. Lijkt mijn hart in stukken gezaagd te hebben en bezorgt me overal pijn. Het gejankt zorgt ervoor dat mijn gedachten nog steeds niet hoorbaar zijn. Zijn ze er wel?

Ik wil hier blijven slapen.. me verstoppen in mamma's schoot. Een andere mamma mag ook... Hou me vast, aai me, neem de pijn weg... Praat met me?

Vrijdag

Ik voel me leeg, vermoeid. Mijn lijf en geest lijken traag en niet bij mij te horen. Opvallend leeg en stil na de drukte van vandaag. Ik voel niets, ben niet blij, ben niet nietblij. Zelfs de foto’s van * en de kinderen of mijn verjaardagskaart van MW kunnen me niet opvrolijken, aan het glimlachen krijgen. Ze bezorgen me meer tranen in mn ogen. Mijn lijf is angstaanjagend afwezig, en als ik ga liggen vliegt de tijd voorbij zonder dat ik het doorheb. Even liggen worden uren. Minuten achter elkaar waarin ik maar blijf denken: ik moet opstaan, ik moet nu opstaan, maar ik het niet uit kan voeren. Ik denk het zelfs wattig, op een monotone, automatische manier. Leeg, alles is leeg, zelfs tot nadenken over wat ik voel moet ik me zetten, als ik dat niet doe zijn mijn gedachten ook leeg. Oorverdovend is de stilte in mijn hoofd ineens, verlammend de moeheid in mijn lijf. Ik kan me zetten tot simpele dingen, eten koken, afdrogen, tegen Sera praten. Maar zonder enthousiastme of gevoel erbij, alles op een monotome, robotachtige manier. Alsof praten teveel energie kost.

Donderdag.

Ze is niet dood, ze is heel erg levend… Zo levend dat aan mijn verjaardag gedacht heeft en me een kaart gestuurd heeft. Een erg mooie en lieve kaart. Help, ze is levend… Huilen, huilen, omdat ze er dus nog wel is, omdat ik haar dus alleen moet missen. Omdat ik nu weer prezies weet wat ik mis. Omdat ik zo in en in gelukkig ben met haar kaart, die ik al 1000 keer gelezen heb. Die ik bij me draag alsof het het kostbaarste bezit is dat ik heb. Is het denk ik ook.. het is iets tastbaars van haar… Net als de kaart van mijn ontzettend lieve kamerbegeleidster… die heb ik ook drie dagen overal mee naar toegesjouwd. Het zijn kleine stukjes van hun, heel persoonlijke dingen, zeker die van mw, met haar zelfgeschreven tekst. Door ze bij me te dragen lijken de personen dichtbij me. Door ze keer op keer opnieuw te bekijken, te betasten weet ik, heb ik er bewijs van, dat ze aan me dachten. Dat ze over MIJ nagedacht hebben. Me schijnbaar aardig vinden. De lieve dingen op die kaart, die voor mij bedoelt zijn. Een soort van tastbare aardigheid van belangrijke mensen die ik soms gewoon nodig heb. Een soort van bewijs van hun gedachten of gevoelens ten opzichte van mij. Net als mijn mooie vest. Dat ze die speciaal voor mij heeft uitgezocht.. er schijnbaar over nagedacht heeft en het nog wist ook… net als het eten, van Paul.. Dat hij erover nagedacht heeft… die moeite nam… dat zijn de mooiste kadoos die je krijgen kan…
Maar kaarten zijn bijzonderder… ze zijn tastbaar, ze maken dat je iemands gedachten keer op keer opnieuw kan lezen. Ze zorgen ervoor dat je wijze dingen niet kan vergeten, omdat je ze keer op keer opnieuw leest. Mensen zouden elkaar verplicht kaarten moeten sturen!

Donderdagaaf

Wil ik doorgaan bij t Riagg of niet, ik weet het niet. Geloof ik in de beloofde verbetering op lange termijn, vertrouw ik mijn psyg, vind ik haar werkwijze fijn. Vertrouw ik genoeg in haar kunnen, in haar geloof in mij, in wat ze zegt… Wil ik weer een band opbouwen, ben ik daar niet nu al mee bezig. Houd ik mezelf voor de gek, of haar? Of moet ik juist doorgaan, het allemaal een eerlijke kans geven. We schieten wat meer op. Vorige keer is de situatie thuis ‘even snel’ aan bod gekomen, vandaag de ‘persoontjes’. Ik was vaag, op de achtergrond, terwijl ik vertelde over de anderen in mijn hoofd, mijn lijf. Sommige voelden ik duidelijk, ze waren dicht bij me, anderen zaten ver weg, wilden niet bekend worden. Nina en Nouk duidelijk in de buurt, aanwezig als altijd, Mara, rustgevend op de achtergrond, maar absoluut geen aandacht willend, de boze, bang en verdrietig, wilde niet gevonden worden… bang voor wat ie zou moeten vertellen. De stoere die me soms hielp dingen vewoorden, samen met Mara, die het allemaal lijkt te weten, de puzzelstukjes in haar dromerige geest allemaal bij elkaar lijkt te hebben.. Wat moet ze gedacht hebben, wat dacht ik zelf. Ik schaamde me heel erg. Dat ik dit serieus zat te vertellen. Dat IK dat zat te vertellen aan een psyg.. Hallo, dit ben ik.. alsof IK er verstand van heb… Ik schaamde me, voor het achterlijke verhaal dat ik ophing… voor het feit dat ik er zelf wel in geloof, voor het feit dat ik er niet in geloof. Dat ik het wel en niet wil geloven. Dat ik zo gek overkwam. Ik schaamde me kapot… Eerst vorige week, nu dit… Ik wil nooit meer terug.. durf niet meer… ben bang voor haar, nu ze het weet, wat ze denken zal, of juist niet… Dat ze niet eerlijk zal zijn, dat ik niet zal weten wat ze denkt, dat ze me voor de gek houd. Ik haat die onzekerheid over wat er in het hoofd van anderen zit. Zeker als ze ver weg zijn en de in houd van hun hoofd niet op een kaart staat… Die onzekerheid…. Ik haat mij.. omdat ik mezelf altijd in die stomme situaties breng. Omdat ik dit soort dingen hartop vertel aan iemand, omdat ik dit soort dingen denk en doe. Omdat ik ben wie ik ben IK HAAT MIJ!!!!

Een dagje nixen was de bedoeling, een druk dagje kwam eruit. Vanochtend op tijd op om samen met Sera achter onze enorm hoge belastingaanslag aan te gaan. Zoeken zoeken, in het gemeentehuis van het kastje naar de muur, en wie wist uiteindelijk het antwoord... juist ja, mijn vader... Fijn! Maar goed, waren we wel eindelijk waar we wezen moesten, en het bleek dat onze huisbaas ook al geweest was. Nu hopen dat ie betaald. Ik baalde de hele dag als een stekker dat ik niet meer naar MW mag, zij had hier wel raad mee geweten, volgens mij heeft ze wel eens gezegd dat ik dat terug kan vragen... wilde dat ik haar even om raad kan vragen... Jammer dat ze er niet meer is. (voor mij is ze er niet meer, ik ben in de rouw, das beter dan iedere keer een sprongetje als je iemand ziet met krulhaar, iedere keer spanning als je langs het kantoor moet rijden... Dan maar liever niets meer... ik kan niet met half en haat de gedachte dat ik haar kwijt ben door mijn eigen stomme schuld)
Toen snel even projecten. Naar de gasten, ik weet nog niet wat ik van ze vind hoor. Soms zijn ze aardig, maar ik voel me niet op mn gemak bij hun. Heb het idee dat ze mij niet aardig vinden, iemand in mij mag ze niet...
Nouja, snel gedaan dus, krijg opdrachten mee (zit ik nu te doen) en daarna snel naar de stad, naar Tara! Die was in de buurt... spannend hoor... weer zien, kijken hoe dat gaat. We meeten en greeten, zoeken een terrasje.. het blijft een btje onwennig deze keer. Gek, in een uur samen kan je zoveel meer zeggen dan in een uur melen, maar toch zeggen wij over de meel meer... inhoudelijk. Maf, maar waar. Het is de afstand die veiligheid lijkt te bieden.

Dan naar huis, naar de bieb, samen met Sera, weer even meiden onder elkaar, zo vertrouwd. Boeken, DIS, mishandeling, voor Sera relatietherapie en verhalen... Thuisaangekomen lekker kaarten in de tuin... ik ben onrustig... weet niet waarom...
Ik weet dat ik nog naar ouders moet, internetten voor project... voormij... Sjit man, ik wil nu idols kijken, maar ik kan geen Noors....

Ben trouwens erg wisselend afgelopen twee dagen. Gister heeft Sera een hele discussie gehad met Nina in de keuken over 'milonade met een lietje' schijnt, en vandaag mis ik ook weer tijd.. het is een zooitje...

I

even kijken of mijn commentblog werkt hoor....

Ik was jarig... errug jarig... :):):) Eerst, tha day before, all the fammelie and friends, per ongeluk keurig gescheiden. 's middags zat de hele familie lekker buiten van ons onwijs mooie gazonnetje te genieten, 'saafs kwam de rest. Was feeeest! Maar ik was wel heeeeeeeeeeel blij toen de dag op gegeven moment over was, toen alle fammilie weg was. Sjeeeeezus wat was dat eng... Ook wel beetje naar.. maar ook wel beetje leuk... apart...

En toen Yesterday m'n 'echte' verjaardag. Met hulpmama 1 naar de rommelmarkt, met haar en oma, en de kiddos, zo'n fammelieding dat ik niet ken, errug leuk.. komen we daar hulpouders 2 tegen... Dus ik ben keurig overgedragen om daar verder de dag door te brengen. Heerlijk, zo'n dagje gekeutel.... 's avonds werd ik wel ineens gruwelijk echt jarig... Mocht ik kiezen wat ik wilde eten... HELP.. ik kan niet kiezen.. ik kies het verkeerde, ik durf het niet.. laat de jongens maar kiezen... Maar wel zo lief.. echt zo'n verjaardagsding... *snik*... Komen ze terug, heef hulppap al gekozen. 'Dat vind ze lekker, enne.. dat!' * verbaasd, ik verbaasd.. hoe weet ie dat.. maar het was waar! Grieks werd het, en het was errug lekker!!! En ik heb gewoon een tweede keer opgeschept!!!! :) In gezelschap!!!!!! :):):)
Toen, ineens kom, snel, jas aan! ?!? Wat gaan we doen? Je bent jarig, kom nou! ?!? ~paniek~... help... en van binnen zo'n gelukkig deuntje... druk de angst weg, in mijn buik de spanning van een kind van drie... gewoon, opgewonden zenuwachtigheid... In de auto, lachen, *lol*. Geen zenuwen meer, optimaal genieten. Soms zou ik dat geluksgevoel met iedereen willen delen, mijn hart willen openen zodat het weg kan vliegen, het is zooooooo groot en sterk op dat soort momenten. Samen lachen, samen praten... En dan.. het strand! We gaan ijs halen!!!! Dat is echt HUN zomerding .. 's avonds na het eten nog even snel ijs halen bij het strand... And now I'm inn....
Ik kan gewoon bijna niet meer stoppen met lachen, moet me inhouden om maar niet te huppelen. Kleine Nina is optimaal gelukkig op het strand met haar ijsje en de bal, Noukje vermaakt zich met de lachende volwassenen, Pientje wil het liefst een handje van mamma... De stoere is trots op mij, dat ik daar loop, dat ik het toch maar doe, en Mara geniet heel stil van het strand, de sfeer, het hebben van een familie... De rest zingt een liedje in mijn hoofd en het kost me veel moeite om niet hardop mee te zingen...

Dit was het mooiste verjaardagskado dat ik gehad heb.. ooit...

Jaja, en nou weet ik dat een aantal mensen zeggen, 'maar vorig jaar was toch ook heel gaaf'. Tuurlijk!!! Vorig jaar heb ik een supertoffe verjaardag gehad. Ben ik verwend, had ik een heel leuk feestje... Een topdag.. Maar vergelijk het met een verwend kind wiens ouders nooit thuis zijn.. Ik had alles wat mijn hartje begeerde, behalve ouders en hun liefde. Gisteren heb ik geen kado's gehad, geen fake gedoe. Dit was puur en echt.. En de rommelmarkt, en de 'verrassing' waren de mooiste kado's die ik had kunnen krijgen. Omdat ze namelijk echt waren!!! Bedacht door mensen om wie ik veel geef..

Dus, mamma's (en pappa): weer eens bedankt!!!!!

Stel je voor, je heet Nina, Stel je voor, je komt speciaal heeeeeeeeeeeeeeeeeeel vroeg naar school omdat je nog van alles uit moet printen en in je stagemap moet stoppen voordat je hem vandaag inlevert. En stel je voor, je vergeet dan je diskette...... Tsja..... en dan... :S
Anderhalf uur terug en dan weer anderhalf uur heen?! Geen optie... Alles terplekke overnieuw maken... geen optie... huisgenoot bellen en kijken of ze het door wil melen... Ook niet echt een optie.. Dus dan maar het ergste van het ergste en het engste van het engste.. op gaan biechten... lacherig, maar die man doet niet eens moeilijk.. Nou, dan lever je toch in wat je nu hebt... :) Wahahaahahahhoeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee! Wat fijn toch dat ze ook lieve mensen uitgevonden hebben.. ik moet er nog steeds aan wennen!!! Dus, nu zit Nina onwijs vroeg op school maar te internetten, aangezien ze pas om een uur een afspraak heeft bij de decaan... Tijd zat!!! Life rulez! (wow, read me!)

Sjee.. ik zit echt al onwijs lang bij mes parents.. best gezwellie...

Vrijdagochtend

Het was geen droom, ze zijn er weer. Wat voelt het vertrouwd, samen halfbloot door het huis, de slaapkamerdeur weer op een kier… Wat zijn we lief voor elkaar, toegeeflijk van alle kanten. Zij helpen mij schoonmaken, zijn een en al verbetering, ik ben makkelijk, vind alles ineens best. We hebben elkaar zoveel te vertellen. Sera is vrolijk, ik ben vrolijk, en onze held wil de auto uitruimen. Okee dan. En dan nu, hard aan het werk. Opschieten met dat verdomde stagedossier. Ik wil vandaag mijn benen nog doen, en beneden schoonmaken, een boodschappenlijst maken en nog wat wassen draaien.. huphup, er is werk aan de winkel

Vrijdag, half 8!

Jippiedepippie!!!! Ik ben bijna klaar met dat rotte stagedossier. Met een kop soep in mn hand typte ik net de laatste bladzijde. Nu nog alles uitprinten en inbinden… Wauw… wat leuk toch dat zo’n onoverzichtelijk project, een waslijst van opdrachten, dagverslagen en lesvoorbereidingen uiteindelijk toch af blijkt te komen. Iedere keer weer. Het onmogelijke mogelijk. Dit soort dingen geeft hoop! IK KAN HET!!!! Toch jammer dat er van de rest van de geplande waslijst helemaal nix gekomen is…
Het huis is ondertussen onder mijn ogen veranderd in een grote chaos. Overal staan vuilniszakken was (ik denk dat ik mijn wasjes voorlopig maar even moet vergeten), de keuken is vol met weet ik het wat, Sera’s kamer is kompleet ondersteboven omdat ze net ineens een laagslaper heeft gecreerd van wat eerst een hoogslaper was. Ik weet nog niet of ik het knap en creatief van dr moet vinden of gewoon slooplustig, maar waar is waar, ze heeft me daar een moeilijke klus geklaard. Samen met een vriendin van ons heeft ze dat de nodige lachbuien bezorgd, hebben ze herhaaldelijk klem gezeten en morgen waarschijnlijk enorme spierpijn. En ik maar typen ondertussen…

Donderdag

Help, mijn oude huisgenoten zijn terug. Jippiedepippie… wat superleuk!!! Mijn friends, mijn roomies.. Help.. hoe zal het worden.. niet weer die chaos, niet weer dat gekibbel.. Jippiedepippie, ze zijn er weer. Neeee… ik wil mijn nu-huisgenoten niet kwijt… ik wil niet weer veranderingen. Jippiedepippie…

Woensdag, koninginnedag

Waarom doe ik het toch… Waarom bel ik ze toch weer… ik had kunnen weten dat dit zou gebeuren, dat ik alleen maar verdrietig zou worden… maar toch.. wilde even vertellen over mn nieuwe tafel (KOEL), hoopte heel misschien dat ze enthousiast zouden zijn, even zouden komen kijken. Zomaar, gewoon even komen kijken. Goh, wat leuk, een nieuwe tafel…
Nee, dat zit er niet in… en ik doe het FOUT FOUT FOUT. Waarom de ene oma wel uitgenodigd is en de andere niet mag komen (ik heb met allebei mn oma’s geen contact gehad over m’n verjaardag, dat heeft mn moeder allemaal geregeld), waar ik ze wil laten. Dat ik ze niet weg kan sturen en al helemaal niet tussen de dronken jongelui kan zetten… Dat ik het niet goed doe.. FOUT FOUT FOUT. Domme stomme Nina, wie denk je wel niet dat je bent. Dat je nu bijna een jaar alleen woont betekent niet dat je het ook goed doet, dat je dingen ineens wel goed kan doen…wat dacht je nou, dat jij je verjaardag kon vieren en dat iedereen kwam, denk jij dat. Dat ze voor JOU komen?! Dat er zowieso iemand komt. Als oma niet gebeld was zou er helemaal niemand komen. Wie wil er nou bij jou in dat kleine stinkhok zitten.. dat zit toch al vol als jij je vette kont erin stalt… Jeetje Nina, hoe kon je je nou zo verheugen om die dag. Dat is helemaal geen leuke dag, het wordt je nachtmerrie.. echt… of er komt niemand, of je kan niemand kwijt. En je hebt het vast niet goed geregeld.. verkeerde drinken, allemaal mensen bij elkaar die helemaal niet bij elkaar willen zitten. Aan hapjes natuurlijk helemaal niet gedacht, nee, jij denkt alleen aan jezelf.. Aan JOU feestje. T’is altijd Nina voor en nina na.. Ikke ikke ikke en de rest kan stikken…. He? Ja, dat is Nina!

Het is koninginnedag, 3 uur smiddags, en ik zit binnen aan m’n school te werken. Buiten is het feest. Mensen lachen, mensen praten, en ik zit binnen, achter mijn bureau, net te doen of ik er niet ben. Te hopen dat iemand me belt… Doe net of het een gewone dag is, zodat ik niet naar buiten hoef, feest hoef te vieren. Ik heb helemaal niets te vieren… Als je mij bent heb je nix te vieren… zelfs je verjaardag niet. Wat valt daar nou aan te vieren. Dat je al weer een jaar te lang bestaat. Is je verjaardag niet ook een mooie sterfdag?! Het begin samen laten komen met het einde?! Ik wilde dat ik het lef had. Ik moet werken op mn verjaardag, en ik wilde het zo graag op de rommelmarkt vieren.. was zo gelukkig met dat idee….
Mag ik mijn verjaardag overslaan dit jaar? Geen begin, geen eind, en al helemaal geen verdomd jaar erbij… op die 18 jaar van mij hoef je namelijk echt niet trots te zijn.

Dipje

Van binnen een leegte
Maar druk in mn hoofd
Onrustig, gevoelloos
Bij tijden verdoofd

Veel willen maar eigenlijk
Toch ook weer niet
Nix kunnen, gewoon
Moe van verdriet


Nachtmerrie

Hou me vast
Als ik wakker wordt
Bang van alles
Ik hoop op
Armen om me heen
Maar voel alleen
De leegte


Onmachtig, waarom kan ik de wereld niet
Controleren. Lijkt alles altijd
Anders te gaan dan ik gedacht had
Zijn de dingen niet in mijn handen
Alles lijkt buiten mijn macht
Ik voel me alleen.. machteloos..

Frustratie over mezelf
Over de wereld om me heen
Als ik mezelf al niet in de hand kan houden
Hoe kan dat dan
Met de rest van de wereld
Als wij met z’n allen al geen keuzes kunnen maken
Over wat we gaan doen
Of wat er gegeten wordt
Hoe kan ik dan kiezen voor
De toekomst
Simpele keuzes zijn al
Zo moeilijk

Wat voor dag is het vandaag?
Kan iemand me vasthouden
En vertellen dat het allemaal goed komt?
Dat het vrijdag is en de maandag
Nog lang niet gaat beginnen
Rust… van binnen en van buiten
Een lege agenda betekent
Een vol hoofd
Want dan moet ik zelf bedenken
Wat er gedaan moet worden
Geef mij maar
Vastigheid
Leven volgens moeten
Is misschien vermoeiend
Maar duidelijk je kan
Het zelf nooit fout doen!

Maandag


Ik heb gedroomd vannacht. Na twee nachtmerries werd ik vanochtend wakker met een erg verdrietige herrinnering. Ik droomde dat er een of ander soort speurtocht achtig spel was.. of survival ofzo, ik weet het niet prezies, het was in ieder geval in een woonwijk, en ik snapte er nix van. We kwamen met een groepje tegelijk bij de finish, daar stonden mensen te wachten met knuppels, ik wist als een van de weinige niet wat ik moest doen, maar het beangstigde me niet, ik verbaasde me alleen over de rest. *, mijn stagebegeleidster, mijn oppasmamma en mw waren er ook, zaten geloof ik in de begeleiding ofzo. * en mw waren samen gezellig aan het kleppen. MOOI… heel anders dan ze normaal zijn.. alsof ze door een modellenbureau drie uur in de make-up gezet waren.. ook hun kleding was heel anders… dus ik herkende ze eerst al niet echt… het voelde veilig dat ze er waren, maar ik was ook eigenwijs. Ik ontliep mw, deed net of r niet zag, gedroeg me extreem druk. Eigenlijk hetzelfde als een paar jaar geleden met Geel. Ik wilde ook niet naar * toe als zij erbij was, uit idee van: jij hoeft me niet meer, ik zal je laten zien dat ik je niet mis, geen behoefte aan je heb. Kortom, ik wist me geen houding te geven. * had dat door, knuffelde me, maar liet het verder aan mij over. Mw zag me ineens, ronde haar gesprek af en kwam direct naar me toe lopen. Vroeg hoe het was, ik heel nukkig natuurlijk dat ze dat toch niet wilde weten. Toen nam ze me mee, het leek wel naar een andere ruimte. Ze ging op een soort van troon zitten, heel mooi, maar ook heel gek, met kort haar en dr krullen keurig in de plooi a la modepolitie…
Ze was rustig, leek te begrijpen dat ik het gesprek niet aan wilde gaan, bang voor verdriet, maar begon toch rustig te praten.. vertelde dat het niet was omdat ze mij niet aardig meer vond, dat ze wel geinteresseerd was en ik weet niet wat allemaal.. ik weet dat ik er een heel rustig gevoel van kreeg.. alles is okee gevoel.. een ik ben haar niet kwijt gevoel. Ze knuffelde me.. keek me aan op een manier.. ik kan het niet uitleggen en ik voelde de angst gewoon wegebben… het is goed… En zo werd ik ook wakker.. Het is goed, alles komt okee. Heerlijk, tot je beseft dat het maar een droom was, dat het gesprek nooit heeft plaatsgevonden en dat ik dr wel kwijt ben… *snik* ach.. dromen…