Bij tikker thuis.. ik zou nu in de gymzaal moeten staan, training geven, hij zou nu op z'n kamer zijn.. NOT... Midden in de stad, half winkelend, half haastend om op tijd terug te zijn zie ik het ineens niet meer zitten.. durf de zaal niet in.. kan het echt niet. Janken gieren brullne.... en hij is lief.. en hij blijft geduldig...
Afgebeld, dat ik niet meer ga, het hele jaar niet meer. Hij vind het goed van me, ik voel me naar. Ik wil NIET dingen laten vallen onder het excuus van dat ik dat niet aankan. En toch doe ik het nu. En het is niet eens een excuus. Ik ben geworden wat ik nooit wilde worden... help...
|k ben blij dat ik nu bij hem ben... met hem.. :)
maandag 25 augustus 2003
dinsdag 19 augustus 2003
Nu bij Tikker. Heb vanog zijn sleutel gehad. Slik... Jippie!!!! Leuk, lief, eng...
Moet ik nu ook mijn sleutel gevven? Wil ik dat wel?
De sleutel tot mijn huisje, mijn kamer, mijn plekje, mijn veilighedi, mijn heiligdom...
Nee, dat wil ik nu nog niet. Later misschien.. Gewoon, kweetniet.. Het voelt nog te onveilig, te onzeker. Iemand die zomaar altijd naar binnen kan lopen. Iets waar ik geen controle meer over heb.
Vreemd he, hoe bedreigend sommige simpele dingen kunnen zijn.... Een vreemde buschauffeur, een groep roepende bouwvakkers of een grote mannelijke psychiater
Nog vreemder dan, dat ik somige dingen gewoon doe, zonder angst van tevoren, zonder er al te goed over na te denken: snagts alleen ov reizen, mensen zomaar uitkafferen...
Het past slecht bij elkaar. Ik match echt compleet niet!!!
Moet ik nu ook mijn sleutel gevven? Wil ik dat wel?
De sleutel tot mijn huisje, mijn kamer, mijn plekje, mijn veilighedi, mijn heiligdom...
Nee, dat wil ik nu nog niet. Later misschien.. Gewoon, kweetniet.. Het voelt nog te onveilig, te onzeker. Iemand die zomaar altijd naar binnen kan lopen. Iets waar ik geen controle meer over heb.
Vreemd he, hoe bedreigend sommige simpele dingen kunnen zijn.... Een vreemde buschauffeur, een groep roepende bouwvakkers of een grote mannelijke psychiater
Nog vreemder dan, dat ik somige dingen gewoon doe, zonder angst van tevoren, zonder er al te goed over na te denken: snagts alleen ov reizen, mensen zomaar uitkafferen...
Het past slecht bij elkaar. Ik match echt compleet niet!!!
Morgen naar de psychiater. * belde net: ze gaat mee!! Gelukkig maar. TOch zie ik er niet meer zo heel heel heeel erg tegen op. Zou ik eraan gaan wennen? De overstap naar de Tijngeest heeft me iig wel hehard. Wat dat betreft... Vanochtend met de psyg ook besproken. Hoop alleend at ik uit mijn woorden kom, dat ik kan en mag praten. Ik heb zo lang uitgezien naar dit medicatieconsult. Ik weet dat ik niet teveel hoop mag hebben, maar stiekum hoop ik toch op soort van wondermiddel waardoor ik me beter ga voelen. Gelijkmatiger?! En liefst ook waardoor ik en ik alleen heers in mijn hoofd.. Is dit verdrukking?! Vast wel. Maar hopen en dromen mag! Ik wil gewoon graag normaal zijn...
Leuk ook om * weer te zien morgen.. lang geleden....
Leuk ook om * weer te zien morgen.. lang geleden....
Eerste lessen bij de verening weer gedraaid. Matigjes. 1e uur ging goed, veel zelfstandig laten werken. 2e uur was vrij kleine groep, ze konden al vrij snel wat ik bedacht had. Veel improbiseren dus... 3e uur: 4 (!!!) kinderen. Wat doe je ermee. Ondertussen waren er nog drie hulpen aangewaaid.. een ging naar huis, waren we met 3 man leiding en 4 kinderen... Toch blijft het gewoon slecht geregeld binnen de vereniging.
Ik ben zeer ontevreden over mezelf. Vond de lessen inet bijster, maar wel blij dat ik egweest ben. Doorgezet,mezelf overwonnen, weer ervaring opgedaan (ook mislukking, juist mislukking leer je van) en toch oo weer 3 uur gewerkt. En wat ik heel fijn vind is dat ik me gesterkt voel in mijn idee dat de vereniging (lees:1 persoon daarbinnen) de boel met mij niet goed geregeld had. Ik dacht dat het aan mij lag, had me al om laten praten, maar hoorde nu veel klachten gelijk aan de mijne over nalatigheid rond afspraken. Dat geeft me weer wat meer zelfvertrouwen. Het is niet allemaal mijn fout en het gekke idee is niet zomaar een verzinsel uit mijn hoofd. Dat is een zorg en een naar gevoel minder.
Ik ben zeer ontevreden over mezelf. Vond de lessen inet bijster, maar wel blij dat ik egweest ben. Doorgezet,mezelf overwonnen, weer ervaring opgedaan (ook mislukking, juist mislukking leer je van) en toch oo weer 3 uur gewerkt. En wat ik heel fijn vind is dat ik me gesterkt voel in mijn idee dat de vereniging (lees:1 persoon daarbinnen) de boel met mij niet goed geregeld had. Ik dacht dat het aan mij lag, had me al om laten praten, maar hoorde nu veel klachten gelijk aan de mijne over nalatigheid rond afspraken. Dat geeft me weer wat meer zelfvertrouwen. Het is niet allemaal mijn fout en het gekke idee is niet zomaar een verzinsel uit mijn hoofd. Dat is een zorg en een naar gevoel minder.
zondag 17 augustus 2003
Sjees.. wat een kutdoesj.. dat valt tegen.. echt saggo.. je kan de (wel harde) straal met twee handen opvangen, en de rest van de douche (en dus ook je lijf) blijft droog... Ok, toegegeven, je spoelt je haar er makkelijk mee uit, maar je krijgt het kouhouhoud!!!
Echt heeeeel naar en zielig voor ons!!!
Sera vind hem leuk, er zit een masturbatiestand op (lees: massagestraal) zegt ze.
Echt heeeeel naar en zielig voor ons!!!
Sera vind hem leuk, er zit een masturbatiestand op (lees: massagestraal) zegt ze.
Poffertjesfeest dreigde in het water te vallen... Ruzie met Sera, eigenlijk wist ik neit eens dat we ruzie hadden. Vond eht wel moeilijk, was wel boos, maar wilde sorrie gaan zeggen. Dus wij naar de markt, berg aardbeien gehaald, en toen met een vredesoffer richtig sera. Eigenlijk maakte ik me toen niet echt zorgen.
Onderweg kwamen we de mamma van Sera tegen. Die wilde zich er niet mee bemoeien, maar ze wilde wel even zeggen dat Sera heel dol was op Tikkertje.. Uit haar verhaal begreep ik dat ze mijn site had gelezen, dat ze het niet helemaal eerlijk vond dat ik zoiets typte.. maar ze wilde zich er echt niet in mengen, had gewoon het beste voor met beide partijen.
Aangezien ik de wereld op dat moment nog zag als een groot complot tegen Tikkertje en mij (ik mag niet zijn vriendinnetje zijn, hij verdient beter) ( ja, ik weet momenteel wel beter) dacht ik gewoon dat ze me ook haatte, me gemeen vond om wat ik schreef, mocht dat niet, stookte ik Tik op tegen Sera... Ik weet nu wel dat het niet zo is, so don't get me wrong again, maar zo voelde het wel.
En ik vond het heeeeeel heeeeeeel naar om aangesproken te worden op iets wat ik hier geschreven heb. Niet eerlijk ook. Dit is mijn dagboek, en dat staat er ook bij!!! Dus: NIET LEZEN ALS JE ER NIET TEGENKAN... Het zijn mijn gedachten en gevoelens, dat die soms niet reeeel zijn en helemaal niet overeenkomen met wat er in de werkelijke wereld gebeurd, daar kan ik nix aan doen, gaat het ook niet om. Ik weet dat ik dingen niet in de juiste proporties zie, daarom ga ik naar een psyg, daarom schrijf ik dingen van me af. Maar om me er dan op aan te spreken vind ik niet eerljik. Je weet dat je een vertekent verhaal leest als je in het dagboek van een gek gaat lezen...
Maar goed, achteraf wist sera's mamma waarschijnlijk weer niet dat het mijn dagboek was dus... okeej...
Maar dat wil ik haar nog wel zeggen. ik vond dat echt naar. Ook dat zij daar zomaar geweest was. Ik had haar het adres niet gegeven.. alsof iemand van wie je het niet verwacht zomaar je dagboek gelezen heeft.. au... en je daarop aanspreekt.. nog meer au.. je gaat je schamen... kweetniet.. naar iig. Dat wil ik haar eigenlijk zeggen. Kijk, ik weet dat het haar goed recht is hier te komen, het staat vrij op inet. Maar dit was wel heel erg confronterend. Ik kan dat haar niet zeggen, dat weet ik ook. Maar ik wil het wel. Even laten weten dat ik het echt niet eerlijk vond..
maar goed, daarna durfde ik dus neit meer naar Sera, hebben we elkaar ontlopen, heb ik mijn armen bewerkt, Tikkertje helemaal achterlijk gezeurd.. die arme jongen heeft eht zwaar gehad. Uiteindelijk net op tijd bijgelegd en poffertjesfeest gehouden. Toch nog erg gezellie!!!
Onderweg kwamen we de mamma van Sera tegen. Die wilde zich er niet mee bemoeien, maar ze wilde wel even zeggen dat Sera heel dol was op Tikkertje.. Uit haar verhaal begreep ik dat ze mijn site had gelezen, dat ze het niet helemaal eerlijk vond dat ik zoiets typte.. maar ze wilde zich er echt niet in mengen, had gewoon het beste voor met beide partijen.
Aangezien ik de wereld op dat moment nog zag als een groot complot tegen Tikkertje en mij (ik mag niet zijn vriendinnetje zijn, hij verdient beter) ( ja, ik weet momenteel wel beter) dacht ik gewoon dat ze me ook haatte, me gemeen vond om wat ik schreef, mocht dat niet, stookte ik Tik op tegen Sera... Ik weet nu wel dat het niet zo is, so don't get me wrong again, maar zo voelde het wel.
En ik vond het heeeeeel heeeeeeel naar om aangesproken te worden op iets wat ik hier geschreven heb. Niet eerlijk ook. Dit is mijn dagboek, en dat staat er ook bij!!! Dus: NIET LEZEN ALS JE ER NIET TEGENKAN... Het zijn mijn gedachten en gevoelens, dat die soms niet reeeel zijn en helemaal niet overeenkomen met wat er in de werkelijke wereld gebeurd, daar kan ik nix aan doen, gaat het ook niet om. Ik weet dat ik dingen niet in de juiste proporties zie, daarom ga ik naar een psyg, daarom schrijf ik dingen van me af. Maar om me er dan op aan te spreken vind ik niet eerljik. Je weet dat je een vertekent verhaal leest als je in het dagboek van een gek gaat lezen...
Maar goed, achteraf wist sera's mamma waarschijnlijk weer niet dat het mijn dagboek was dus... okeej...
Maar dat wil ik haar nog wel zeggen. ik vond dat echt naar. Ook dat zij daar zomaar geweest was. Ik had haar het adres niet gegeven.. alsof iemand van wie je het niet verwacht zomaar je dagboek gelezen heeft.. au... en je daarop aanspreekt.. nog meer au.. je gaat je schamen... kweetniet.. naar iig. Dat wil ik haar eigenlijk zeggen. Kijk, ik weet dat het haar goed recht is hier te komen, het staat vrij op inet. Maar dit was wel heel erg confronterend. Ik kan dat haar niet zeggen, dat weet ik ook. Maar ik wil het wel. Even laten weten dat ik het echt niet eerlijk vond..
maar goed, daarna durfde ik dus neit meer naar Sera, hebben we elkaar ontlopen, heb ik mijn armen bewerkt, Tikkertje helemaal achterlijk gezeurd.. die arme jongen heeft eht zwaar gehad. Uiteindelijk net op tijd bijgelegd en poffertjesfeest gehouden. Toch nog erg gezellie!!!
donderdag 14 augustus 2003
Hoe naar begon de dag en hoe mooi eindigde die. Samen naar het vuurwerkfestival op het strand. Op tijd vertrekken, Tikkertje had 'koud' gekookt (lees salade, stokbrood, kruidenboter) En dus zaten wji heerlijk romantisch te dineren bij de ondergaande zon. Wat een moment om nooit meer te vergeten zeg.. wauw... Tot er gebeld werd van mijn vereniging... dat was ff naar en au. Maar jah, we hadden meteen weer een gespreksonderwerp zal ik maar zeggen.. en eigenlijk ook samen, pratend een oplossing bedacht. :) super!
Toen het vuurwerk. Leuk!!! Lekker donker, een heleboel mensen om je heen, die je niet kan zien en die jou niet kunnen zien, maar die je hoort aan het geroezemoes, contouren ziet.. MEt zijn tweeen in het kleed gewikkeld, tegen elkaar.... Oooooh... aaaahhh.. (NEE goorlappen, niet op die manier) Super... We hadden er zelfs nog over nagedacht om heet water en een zak cacao mee te nemen dus zaten we daar prinsheerlijk onder ons kleedje met een glas hete chocomel samen te genieten en een beetje te babbelen. Wat een intens mooi en vredig moment!!! Ben heeeel benieuwd naar de foto's.
Baal wel dat de vereniging juist nu belde. Op ons speciale momentje.. gewoon dat wreed verstoorde.. voel me beetje schuldig tov tikker. Maar weet ook dat hij het niet erg vond, het fijn vond dat ie me kon helpen, praktisch, met iets. Jippie,ik heb een vriendje!!!
Toen het vuurwerk. Leuk!!! Lekker donker, een heleboel mensen om je heen, die je niet kan zien en die jou niet kunnen zien, maar die je hoort aan het geroezemoes, contouren ziet.. MEt zijn tweeen in het kleed gewikkeld, tegen elkaar.... Oooooh... aaaahhh.. (NEE goorlappen, niet op die manier) Super... We hadden er zelfs nog over nagedacht om heet water en een zak cacao mee te nemen dus zaten we daar prinsheerlijk onder ons kleedje met een glas hete chocomel samen te genieten en een beetje te babbelen. Wat een intens mooi en vredig moment!!! Ben heeeel benieuwd naar de foto's.
Baal wel dat de vereniging juist nu belde. Op ons speciale momentje.. gewoon dat wreed verstoorde.. voel me beetje schuldig tov tikker. Maar weet ook dat hij het niet erg vond, het fijn vond dat ie me kon helpen, praktisch, met iets. Jippie,ik heb een vriendje!!!
woensdag 13 augustus 2003
naar en leeg, ondanks de armen om me heen. Hoe meer hij me aan wil kijken, vast wil houden, hoe meer ik me terug wil trekken. We hebben gevreeen, en ik voel me ineens leeg... Vind het wel fijn om te zien hoe hij geniet, gelukkig is. Geniet daar zelf ook weer een beetje van. Verder voel ik niets. Leegte... Na afloop huilen. Inhouden, wegduwen. Daarmee duw ik mezelf weg, afwezig, leeg. Nix voelend liggen. Kan niet. Teruggetrokken worden, zijn woorden, zijn armen.. armen overal en naaktheid.. ik haat het. haat mijn lijf, dat hij zo liefdevol streelt. Haat hem, om de moeite die hij doet, haat mezelf, dat ik daar nix bij voel.. Dat niet kan zeggen...
bloot en kwetsbaar, tranen die niet binnen te houden zijn. In mij de stemmen, roepend, gillend dat het niet kan, niet mag, niet eerlijk is. Dat ik hem verdriet doe. Ik probeer er tegenin te gaan, kijk naar hem. Tranen in zijn ogen.. ze hebben gelijk, ik doe hem verdriet. Hij kan het aan zegt ie, maakt zich alleen zorgen.. Nee, ik maak hem kapot. Hij verdient het beste, iemand die hem gelukkig maakt.
Wat er is? Nix... er is nix.. hoe kan ik het uitleggen.. de holte in mijn botten, de leegheid. Het idee om strax drie uur alleen achter te blijven. Alleen me mij. Niet te overzien lang. Drie uur... dat is heel lang... Tranen, veel tranen. Geen mogelijkheid om ze in te houden, maar ik meot groot zijn, sterk zijn. NIet huilen, niet hem ook verdrietig maken... kan niet, mag niet. Niet hem nog verdrietiger maken. De tranen zijn niet in te houden...
De kettingzaag giert weer door mijn lijf, snijd door merg en been en is niet uit te bannen.. de stemmen zeggen van alles, zorgen voor schuld, nog meer verdriet. Een teruggevonden herrinnering maakt het ook niet beter... Ik voel met gewoon naar...
Doezen dan maar.. does op tachtig... zingen.. dan hoor je ze niet....zing voor je leven...
bloot en kwetsbaar, tranen die niet binnen te houden zijn. In mij de stemmen, roepend, gillend dat het niet kan, niet mag, niet eerlijk is. Dat ik hem verdriet doe. Ik probeer er tegenin te gaan, kijk naar hem. Tranen in zijn ogen.. ze hebben gelijk, ik doe hem verdriet. Hij kan het aan zegt ie, maakt zich alleen zorgen.. Nee, ik maak hem kapot. Hij verdient het beste, iemand die hem gelukkig maakt.
Wat er is? Nix... er is nix.. hoe kan ik het uitleggen.. de holte in mijn botten, de leegheid. Het idee om strax drie uur alleen achter te blijven. Alleen me mij. Niet te overzien lang. Drie uur... dat is heel lang... Tranen, veel tranen. Geen mogelijkheid om ze in te houden, maar ik meot groot zijn, sterk zijn. NIet huilen, niet hem ook verdrietig maken... kan niet, mag niet. Niet hem nog verdrietiger maken. De tranen zijn niet in te houden...
De kettingzaag giert weer door mijn lijf, snijd door merg en been en is niet uit te bannen.. de stemmen zeggen van alles, zorgen voor schuld, nog meer verdriet. Een teruggevonden herrinnering maakt het ook niet beter... Ik voel met gewoon naar...
Doezen dan maar.. does op tachtig... zingen.. dan hoor je ze niet....zing voor je leven...
dinsdag 12 augustus 2003
Eigenlijk moet ik m'n ouders nog bellen om te kijken of die Italiaan daar terechtkan, want ik zie het eerlijk gezegd h-le-maal niet meer zitten. Maar ik zie eignelijk nix meer zitten momenteel hoor. Dos niet, shool niet, nix niet. Eigenlijk alles waar ik zelf de keuze's en beslissingen bij moet nemen. Pffff.. dat wordt wat. Doe ik dan wel de goede opleiding? I wonder.... Dit vergt zoveel iniatief, eigen inbreng, verantwoording.. Kan ik niet beter gewoon een simpel baantje nemen waar iemand me prezies verteld wat ik moet doen?! Iemand me controleerd? Ik weet het allemaal niet meer hoor...
ma
Vanochtend bij Quintien geweest. Ik zat daar een uur te vroeg, schaamde me dood!!! Verder wel okee.
Over dat ik eerder terug was, over dat het niet werkt zo.
Ik voelde me zo naar en ondankbaar. Dat de hulp die ze me bied, datr ik daarover zeur.
Eigenwijs en vervelend ben, en niet gewoon luister naar haar wijsheid en goede raad, haar blijf uitproberen.
Maar ze wordt niet boos. Daar wacht ik eigenlijk op, tot ze boos wordt. Ik vind het moelijk onderwerpen ter sprake te brengen, wil haar niet boos maken, niet niet dankbaar zijn, er weeer tegeninggaan.
Wanneer zou ze zeggen dat ze het zat is.. Ik vind eht echt naar dat ik zo ondankbaar ben en doe. Ze is echt lief en geduldig met me. Waarom kan ik niet gewoon meewerken en met twee handen de aangeboden hulp grijpen ipv erover te zijken (owh sorrie, dat zal ik wel niet mogen zeggen...)
beetje gelogen trouwens.. maar dat mag toch wel beetje...
Vanochtend bij Quintien geweest. Ik zat daar een uur te vroeg, schaamde me dood!!! Verder wel okee.
Over dat ik eerder terug was, over dat het niet werkt zo.
Ik voelde me zo naar en ondankbaar. Dat de hulp die ze me bied, datr ik daarover zeur.
Eigenwijs en vervelend ben, en niet gewoon luister naar haar wijsheid en goede raad, haar blijf uitproberen.
Maar ze wordt niet boos. Daar wacht ik eigenlijk op, tot ze boos wordt. Ik vind het moelijk onderwerpen ter sprake te brengen, wil haar niet boos maken, niet niet dankbaar zijn, er weeer tegeninggaan.
Wanneer zou ze zeggen dat ze het zat is.. Ik vind eht echt naar dat ik zo ondankbaar ben en doe. Ze is echt lief en geduldig met me. Waarom kan ik niet gewoon meewerken en met twee handen de aangeboden hulp grijpen ipv erover te zijken (owh sorrie, dat zal ik wel niet mogen zeggen...)
beetje gelogen trouwens.. maar dat mag toch wel beetje...
ma 11
Vandaag zou Tikkertje naar huis gaan na zijn werk, zouden we even gescheiden slapen. Het leek me heerlijk, het is fijn met hem, maar even alleen is ook wel lekker.
De middag heb ik gehangen. Naar het strand, geslapen, weer gehangen. Een soort leegte vult me. Leegte na al dat samenzijn. Leegte in mij, die nu pas door lijkt te kunnen komen. Maar alleen zijn is ook wel lekker hoor (blijven volhouden!)
Nu 24 uur later zit ik bij Tikker achter z'n compu terwijl hij aan het werk is. Ben vannacht nog met de trein gegaan. Het nare gevoel werd ineens een soort instorting toen ik met sera en vrienden in de kroeg zat. Na 3 warme choq (je hebt een lieveling-terras-drankje of niet) blaatte de hele omgeving over zijn verliefdheden. Toen ik wat zei tegen een vriend die ik een tijd niet gezien had en die een nieuw vriendinnejte heeft reageerde ie bijna niet... Terwijl hij al de hele avond over haar zat te praten en iedereeen lachend luisterde. Commentaar van Sera was iets in de zin van: Jullie zijn zo klef, je hebt het altijd over hem, ik heb ook mijn grenzen hoor. En ik woon ook nog bij je ni huis. Oh, en ze wilde ook nix meer horen over sex...
Goed, duidelijk! Dankjewel. Dit kwam uit de mond van Sera. Sera die zo lang verliefd geweest is op Tai dat ik niet eens meer weet hoelang. Sera, die samen met haar grote liefde IN MIJN HUIS WOONDE, waar ik dus helemaal nooit omheen kan. Sera, die nu nog over hem praat. Sera, die als ze neit over haar grote liefde praat, wel OVER EEN ANDERE JONGEN PRAAT. Sera, die godver altijd en met iedereen over jongens wil praten, met Risje over haar niet overgaande verliefdheid voor mij, met Neef, over zijn niet overgaande verliefdheid, over een wildvreemde...
En niet over sex? Gaat het wel eens een dag niet over sex dan? Ik denk dat ik haar hele sexuele geschiedenis uit kan schrijven...
En ik ben wel een keer in de 6 jaar verlieefd. Zo vaak heb ik het ongeveer over een jongen. En ja, ik heb sinds ik er woon wel EEN keer vaker met een jongen geslapen. HEb ik daar dan zoveel over gepraat?! En zijn Tik en ik nu zo onwijs klef? We houden ons iig heel erg in in gezelschap. (ik weet niet of dat wat zegt over onze uiteindelijke klefheidsgraad of over onze poging tot sociaal gedrag)
Maar goed, het schoot me wel helemaal verkeerd.... Ik dacht dat ze ook erg dol was op Tik, het leuk vond alllemaal. Maar blijkbaar niet. Ik weet niet of ze het weet hoor, maar het was wel mijn vriendje die van de week onze doodvermoeide vriendin weer aan eht lachen kreeg met een massage. En die Sera toen maar even in een moeite door deed. Maar dat is natuurlijk logisch.
BLu[p! Ik ben gewoon boos en ik voel me naar. Dus ze zoeken het maar uit in mijn huis en omgeving, IK ZIT HIER! heeft niemand last van mijn geklef, en kan ik ook niemand lastig vallen met mijn algemene gezeur. Behalve Tik natuurljk.. Oei... das oook nog oppassen... Hij verdient het niet.. Hji verdient mij neit.... Niemand verdient mij.. Ja, mn ouders verdienen mij! En ik verdien mijn ouders! Zie je nou dat alles met een reden is! Ik had thuis moeten blijven wonen, en ik moet Tikkertje met rust laten... Ja... Ik moet hem met rust laten....
Vandaag zou Tikkertje naar huis gaan na zijn werk, zouden we even gescheiden slapen. Het leek me heerlijk, het is fijn met hem, maar even alleen is ook wel lekker.
De middag heb ik gehangen. Naar het strand, geslapen, weer gehangen. Een soort leegte vult me. Leegte na al dat samenzijn. Leegte in mij, die nu pas door lijkt te kunnen komen. Maar alleen zijn is ook wel lekker hoor (blijven volhouden!)
Nu 24 uur later zit ik bij Tikker achter z'n compu terwijl hij aan het werk is. Ben vannacht nog met de trein gegaan. Het nare gevoel werd ineens een soort instorting toen ik met sera en vrienden in de kroeg zat. Na 3 warme choq (je hebt een lieveling-terras-drankje of niet) blaatte de hele omgeving over zijn verliefdheden. Toen ik wat zei tegen een vriend die ik een tijd niet gezien had en die een nieuw vriendinnejte heeft reageerde ie bijna niet... Terwijl hij al de hele avond over haar zat te praten en iedereeen lachend luisterde. Commentaar van Sera was iets in de zin van: Jullie zijn zo klef, je hebt het altijd over hem, ik heb ook mijn grenzen hoor. En ik woon ook nog bij je ni huis. Oh, en ze wilde ook nix meer horen over sex...
Goed, duidelijk! Dankjewel. Dit kwam uit de mond van Sera. Sera die zo lang verliefd geweest is op Tai dat ik niet eens meer weet hoelang. Sera, die samen met haar grote liefde IN MIJN HUIS WOONDE, waar ik dus helemaal nooit omheen kan. Sera, die nu nog over hem praat. Sera, die als ze neit over haar grote liefde praat, wel OVER EEN ANDERE JONGEN PRAAT. Sera, die godver altijd en met iedereen over jongens wil praten, met Risje over haar niet overgaande verliefdheid voor mij, met Neef, over zijn niet overgaande verliefdheid, over een wildvreemde...
En niet over sex? Gaat het wel eens een dag niet over sex dan? Ik denk dat ik haar hele sexuele geschiedenis uit kan schrijven...
En ik ben wel een keer in de 6 jaar verlieefd. Zo vaak heb ik het ongeveer over een jongen. En ja, ik heb sinds ik er woon wel EEN keer vaker met een jongen geslapen. HEb ik daar dan zoveel over gepraat?! En zijn Tik en ik nu zo onwijs klef? We houden ons iig heel erg in in gezelschap. (ik weet niet of dat wat zegt over onze uiteindelijke klefheidsgraad of over onze poging tot sociaal gedrag)
Maar goed, het schoot me wel helemaal verkeerd.... Ik dacht dat ze ook erg dol was op Tik, het leuk vond alllemaal. Maar blijkbaar niet. Ik weet niet of ze het weet hoor, maar het was wel mijn vriendje die van de week onze doodvermoeide vriendin weer aan eht lachen kreeg met een massage. En die Sera toen maar even in een moeite door deed. Maar dat is natuurlijk logisch.
BLu[p! Ik ben gewoon boos en ik voel me naar. Dus ze zoeken het maar uit in mijn huis en omgeving, IK ZIT HIER! heeft niemand last van mijn geklef, en kan ik ook niemand lastig vallen met mijn algemene gezeur. Behalve Tik natuurljk.. Oei... das oook nog oppassen... Hij verdient het niet.. Hji verdient mij neit.... Niemand verdient mij.. Ja, mn ouders verdienen mij! En ik verdien mijn ouders! Zie je nou dat alles met een reden is! Ik had thuis moeten blijven wonen, en ik moet Tikkertje met rust laten... Ja... Ik moet hem met rust laten....
vrijdag 8 augustus 2003
Ik heb het hem verteld... Nouja, verteld... laten lezen.. de site... BLup....
Eerst reageerde ie helemaal niet... au.. hij bleef me maar vasthouden, knuffelen.... maar zei nix.. werd gek... angst, dat ie het belachelijk vond allemaal... het niet wilde weten, het niet geloofde... dacht dat het een grapje was ofzo...
huilend slapen...
En toen vanochtend ineens.. hij dacht aan mij, dacht dat ik het gister neit kon.. lief... wilde mij sparen... hij vond eht moeilijk, was blij dat ie het wist... dacht ook dat dat goed was.. serieus, rustig.. niet alles in een keer.... superman!!!!!!!
Ik heb het liefste vriendje van de hele wereld.... ehm.. ik zal hem maar Tikkertje dopen hier...
Eerst reageerde ie helemaal niet... au.. hij bleef me maar vasthouden, knuffelen.... maar zei nix.. werd gek... angst, dat ie het belachelijk vond allemaal... het niet wilde weten, het niet geloofde... dacht dat het een grapje was ofzo...
huilend slapen...
En toen vanochtend ineens.. hij dacht aan mij, dacht dat ik het gister neit kon.. lief... wilde mij sparen... hij vond eht moeilijk, was blij dat ie het wist... dacht ook dat dat goed was.. serieus, rustig.. niet alles in een keer.... superman!!!!!!!
Ik heb het liefste vriendje van de hele wereld.... ehm.. ik zal hem maar Tikkertje dopen hier...
donderdag 31 juli 2003
het liefst zou ik zelf gewoon de eerste vlucht naar nederland nemen. Maar dat gevoel probeer ik al twee weken te verdringen. Ik slaap momenteel heel veel. Tegen 12uur stort ik in, ga ik slapen... tot de volgende ochtend 10of 11 uur... weg uitgaansleven, weg idioot meisje dat altijd de meeste drukte maakt, hele nachten doorgaat... ik weet niet waar het meisje is dat altijd maar 3 uur sliep... nu slaap ikzelfs overdag op het strand verder... Dus ik zal heeeerlijk uitgeslapen in nederland terugkomen denk ik:)
maandag 28 juli 2003
Ik kreeg sms'jes van oppasmams... blij... ik droomde veel over haar afgelopentijd. Dagdromen ook. Dat ik daar was. Ik schrijf het nog wel eens, lang verhaal, eng en naar, maar ook mooi... terugkerende droom. Maar iig dacht ik veel aan haar laatste tijd en was blij met haar berichtje.
OF alles ok ging vroeg ze. Jawel. Toch? Ja... Dus dat heb ik teruggestuurd. ze wenste me sterkte... was ik niet duidelijk of lees zij door alles heen. OF allebei een beetje.
Neej, het gaat best goed hier, maar het fammelieleven is confronterend en ik heb teveel tijd om na te denken. Op een of andere manier zoek ik mijn ouders op ipv ze te ontlopen. Niet slim! Maar schijnbaar zoek ik het dus zelf op.
De vakantie is zoo tegenstrijdig. Ik wil gewoon graag naar huis, dat alles weer normaal wordt, maar ik vind het ook heerlijk hier te zijn, vakantie te hebben. Weer bij mijn ouders te zijn en het gevoel te hebben dat ik ergens bij hoor. Juist terwijl ik dan verstoten wordt. Wat een gek, tegenstrijdig iemand ben ik toch
Ohwja, en een verhaal voor de psyg is geschreven. Ja, veel tijd om na te denken he.. dan krijg je dit soort enge dingen!!!
OF alles ok ging vroeg ze. Jawel. Toch? Ja... Dus dat heb ik teruggestuurd. ze wenste me sterkte... was ik niet duidelijk of lees zij door alles heen. OF allebei een beetje.
Neej, het gaat best goed hier, maar het fammelieleven is confronterend en ik heb teveel tijd om na te denken. Op een of andere manier zoek ik mijn ouders op ipv ze te ontlopen. Niet slim! Maar schijnbaar zoek ik het dus zelf op.
De vakantie is zoo tegenstrijdig. Ik wil gewoon graag naar huis, dat alles weer normaal wordt, maar ik vind het ook heerlijk hier te zijn, vakantie te hebben. Weer bij mijn ouders te zijn en het gevoel te hebben dat ik ergens bij hoor. Juist terwijl ik dan verstoten wordt. Wat een gek, tegenstrijdig iemand ben ik toch
Ohwja, en een verhaal voor de psyg is geschreven. Ja, veel tijd om na te denken he.. dan krijg je dit soort enge dingen!!!
Hier weer eens een levensteken van mij. Ik heb geen geld voor veel inet, dus heb ik al twee avonden zitten schrijven. Ja, bij gebrek aan compu en veel te veel tijd om na te denken ben ik maar weer teruggevallen op de ouderwetse methode en schrijf schriften vol (je moet toch wat). Heerlijk, maar wel langzaam.
Het gaat goed allemaal, ik geniet van de zonnige dagen en de hitte!
Afgelopen dagen heb ik weinig gedaan. Twee dagen aan het strand gelegen, een avond lekker bij de tent gehangen en op tijd naar bed, bijslapen van daarvoor. Normaal breng ik mijn avonden meestal door in de tequilabar hier in het dorp... Lekker (alcoholvrije) cocktails drinken, hangen en ouwehoeren. Dansen kan alleen in de campingdisco, maar ik heb tot nu toe niet echte fuifnummers gevonden die het aandurven om met mij tussen de twaalf jarigen te gaan staan... (ik mis Faith, mijn vaste vakantiemaatje dan wel een beetje) Daarom besloot ik maar een paar avonden bij te slapen, ook omdat we vandaag naar de markt zouden gaan en je dan altijd een beetje vroeg op moet.
Dus heb ik al twee avonden zitten schrijven.
Tot er gister vrolijk een italiaan aanschoof. Studying? wilde ie weten? En of ik een biertje wilde gaan doen. Tuurlijk, je moet toch wat. Dus hebben we weer tot diep in de nacht zitten lullen.. hoofdonderwerp?! Dat ik zo verliefd was!!! :) Stefano bleek de zoon te zijn van iemand die al jaren bij ons in de straat staan (mijn moeder heeft hem de vleiende bijnaam de tangoman gegeven...) en blijkt ook 'sport te studeren', alhoewel dat hier iets anders inhoud... Maar goed, was wel grappig.
Met mijn buurmeisjes trek ik ook nog wel wat op, maar die zijn twee jaar jonger en een beetje tuttig... Eigenlijk had ik even een rustpauze van hun nodig, want ik heb het gevoel dat ik als mezelf niet goed genoeg voor ze ben. Maar ze zijn wel aardig hoor. En prima om een avond tequila mee te doen.
Vanochtend naar de markt geweest. Nix gekocht, veel gekeken. Het blijft lachen. Nog geprobeerd twee mini bestuurbare autootjes af te dingen voor de zoontjes van *, maar ze bleven duur. Woensdag nog een keer proberen op een andere markt.
'smiddags was het erg heet. Naar een hele grote sportzaak geweest. Daar twee uur rondgehangen, veel gepast en uiteindelijk alleen een badpak gekocht. Wel een leuke, een knalroze!! Jippie, ik wist niet dat ze ook fleurige sportbadpakken verkochten!!! :) De rest van de klas krijg volgend jaar in ieder geval hoofdpijn de eerste uren zwemmen :):):)
Daarna nog even wat gewinkeld in het nabije winkelcentra (overdekt en huges, je zal het wel kennen van spanje), tatjes gegeten en gedoest. Goed geschreeuwd met mijn zusje, en nu zit ik hier, even af te koelen.
Al met al heb ik het dus prima naar mijn zin, momenteel wel mijn billen verbrand, maar dat mag de pret niet drukken. IK vermaak me met nix doen en veel lezen (net paar mooie boeken uit. Oa. Dochter van Eva... heb zitten huilen...) Blij om berichtjes van het thuisfront en jou te krijgen. En ja, ik blijf aftellen. Alhoewel ik het hier leuk heb zou ik het nix erg vinden als we morgen per direct naar nederland terug ginge!!!!
Het gaat goed allemaal, ik geniet van de zonnige dagen en de hitte!
Afgelopen dagen heb ik weinig gedaan. Twee dagen aan het strand gelegen, een avond lekker bij de tent gehangen en op tijd naar bed, bijslapen van daarvoor. Normaal breng ik mijn avonden meestal door in de tequilabar hier in het dorp... Lekker (alcoholvrije) cocktails drinken, hangen en ouwehoeren. Dansen kan alleen in de campingdisco, maar ik heb tot nu toe niet echte fuifnummers gevonden die het aandurven om met mij tussen de twaalf jarigen te gaan staan... (ik mis Faith, mijn vaste vakantiemaatje dan wel een beetje) Daarom besloot ik maar een paar avonden bij te slapen, ook omdat we vandaag naar de markt zouden gaan en je dan altijd een beetje vroeg op moet.
Dus heb ik al twee avonden zitten schrijven.
Tot er gister vrolijk een italiaan aanschoof. Studying? wilde ie weten? En of ik een biertje wilde gaan doen. Tuurlijk, je moet toch wat. Dus hebben we weer tot diep in de nacht zitten lullen.. hoofdonderwerp?! Dat ik zo verliefd was!!! :) Stefano bleek de zoon te zijn van iemand die al jaren bij ons in de straat staan (mijn moeder heeft hem de vleiende bijnaam de tangoman gegeven...) en blijkt ook 'sport te studeren', alhoewel dat hier iets anders inhoud... Maar goed, was wel grappig.
Met mijn buurmeisjes trek ik ook nog wel wat op, maar die zijn twee jaar jonger en een beetje tuttig... Eigenlijk had ik even een rustpauze van hun nodig, want ik heb het gevoel dat ik als mezelf niet goed genoeg voor ze ben. Maar ze zijn wel aardig hoor. En prima om een avond tequila mee te doen.
Vanochtend naar de markt geweest. Nix gekocht, veel gekeken. Het blijft lachen. Nog geprobeerd twee mini bestuurbare autootjes af te dingen voor de zoontjes van *, maar ze bleven duur. Woensdag nog een keer proberen op een andere markt.
'smiddags was het erg heet. Naar een hele grote sportzaak geweest. Daar twee uur rondgehangen, veel gepast en uiteindelijk alleen een badpak gekocht. Wel een leuke, een knalroze!! Jippie, ik wist niet dat ze ook fleurige sportbadpakken verkochten!!! :) De rest van de klas krijg volgend jaar in ieder geval hoofdpijn de eerste uren zwemmen :):):)
Daarna nog even wat gewinkeld in het nabije winkelcentra (overdekt en huges, je zal het wel kennen van spanje), tatjes gegeten en gedoest. Goed geschreeuwd met mijn zusje, en nu zit ik hier, even af te koelen.
Al met al heb ik het dus prima naar mijn zin, momenteel wel mijn billen verbrand, maar dat mag de pret niet drukken. IK vermaak me met nix doen en veel lezen (net paar mooie boeken uit. Oa. Dochter van Eva... heb zitten huilen...) Blij om berichtjes van het thuisfront en jou te krijgen. En ja, ik blijf aftellen. Alhoewel ik het hier leuk heb zou ik het nix erg vinden als we morgen per direct naar nederland terug ginge!!!!
woensdag 23 juli 2003
vandaag was leuk :) zon, zee en fitnessen... gezelig. dit is weer het vakantiegevoel.. als ik nou volgende week alweer naar huis mocht zou het perfect zijn.
Ik vind het heerlijk hier,maar mis Sera, het huis, woonplaats en alle friends en drukte...
Ach, tijd gaat sneller dan je denkt. I'll be home soon!!!
Ik vind het heerlijk hier,maar mis Sera, het huis, woonplaats en alle friends en drukte...
Ach, tijd gaat sneller dan je denkt. I'll be home soon!!!
Goed nieuws.. ik mis mn vriendje... ben ik dan echt echt verliefd? HOef ik dan niet meer bang te zijn dan ik hem en mezelf voor de gek houd. Begrijp me niet verkeerd, ik kan nu heel goed zonder hem, maar het zou wel fijn zijn hem weer te zien.. Ik wil hem graag snel weer zien... meestal heb ik dat neit...
Ik verglijk iedereen met hem... zie overal zijn 'vachtje', kijk naar z'n foto... :)
Toch kijk ik nog wel andere jongens. Maar dat mag, volgens mijn zusje. Zolang je maar nergens je tong insteekt.. jaja, wijsheid he, die kleine donder?!
Nee, maar dat is anders. Ik kijk 'mooie mannen' zoals ik ook 'mooie vrouwen' kijk. Omdat je dat nou eenmaal doet. Niet omdat ik ze zou willen,omdat ik er iets bij voel.
En gek ook... HIJ is totaal niet het type waar ik op val normaal.. klein, harig en iets stevig... das weer eens wat anders dan lang dun en knap (wat ik altijd had). Maar het maakt me nix... ik vind hem mooi (niet heeeeel knap, gewoon mooi... een mooie man... mijn man..)
Zijn vachtje, en of buikje storen me niet... Mocht ie z'n beautiful krullen weer latenstaan of ineens zwaar gaan fitnessen dan kan ik dat heus wel waarderen, maar ik vind m zo ook geweldig!!!
Ja, dat is verliefdheid he...
HElP... het is dus echt waar.. en nog steeds zo...
Ik ben verliefd....
Ik verglijk iedereen met hem... zie overal zijn 'vachtje', kijk naar z'n foto... :)
Toch kijk ik nog wel andere jongens. Maar dat mag, volgens mijn zusje. Zolang je maar nergens je tong insteekt.. jaja, wijsheid he, die kleine donder?!
Nee, maar dat is anders. Ik kijk 'mooie mannen' zoals ik ook 'mooie vrouwen' kijk. Omdat je dat nou eenmaal doet. Niet omdat ik ze zou willen,omdat ik er iets bij voel.
En gek ook... HIJ is totaal niet het type waar ik op val normaal.. klein, harig en iets stevig... das weer eens wat anders dan lang dun en knap (wat ik altijd had). Maar het maakt me nix... ik vind hem mooi (niet heeeeel knap, gewoon mooi... een mooie man... mijn man..)
Zijn vachtje, en of buikje storen me niet... Mocht ie z'n beautiful krullen weer latenstaan of ineens zwaar gaan fitnessen dan kan ik dat heus wel waarderen, maar ik vind m zo ook geweldig!!!
Ja, dat is verliefdheid he...
HElP... het is dus echt waar.. en nog steeds zo...
Ik ben verliefd....
ikwil naar huis, haat het hier.. hoe ik meteen weer in het rollenpatroon pas van vorige jaren... hoe ik dat niet meer kan.. niet meer wil.. ik heb al dertig keer een ticket terug willen boeken, maar ben te laf...
ik haat mezelf, om mijn lelijke dikke lijf... ik zie demensen kijken.. naar mijn lelijke lijfje, voel de blikken op mijn armen.. hoor ze fluisteren, lacheen ook....
ik haat mij, om wat ik ben, om wie ik ben.. om wat ik doe... iedere dag wil ik weer 'gezond eten'. Maar eet dan eerst nix, bang om te ver te gaan.. door te slaan.. dan eet ik, normaal, en savonds wordt ik bang en kots het allemaal weer uit... voel ik de mensen weer, zie ik de miniitalianen...
ik haat mij...
en ik haat hun.. zij die mij zo gemaakt hebben... zij waardoor ik nu weer ongelukkig wordt. Maar ik laat me niet meer in mijn oude rol duwen.. ik ben ik.. sterk nu, al een heel jaar 18... als het mis gaat ben ik weg heb ik gezegd... ik laat niet met me sollen heb ik gezegd... maar daarom doet het nog steeds wel pijn.. de opmerkingen, blikken, steken onder water...
ik haat mezelf, om mijn lelijke dikke lijf... ik zie demensen kijken.. naar mijn lelijke lijfje, voel de blikken op mijn armen.. hoor ze fluisteren, lacheen ook....
ik haat mij, om wat ik ben, om wie ik ben.. om wat ik doe... iedere dag wil ik weer 'gezond eten'. Maar eet dan eerst nix, bang om te ver te gaan.. door te slaan.. dan eet ik, normaal, en savonds wordt ik bang en kots het allemaal weer uit... voel ik de mensen weer, zie ik de miniitalianen...
ik haat mij...
en ik haat hun.. zij die mij zo gemaakt hebben... zij waardoor ik nu weer ongelukkig wordt. Maar ik laat me niet meer in mijn oude rol duwen.. ik ben ik.. sterk nu, al een heel jaar 18... als het mis gaat ben ik weg heb ik gezegd... ik laat niet met me sollen heb ik gezegd... maar daarom doet het nog steeds wel pijn.. de opmerkingen, blikken, steken onder water...
Op zich is het hier heerlijk, en zeker de afgelopen twee dagen heb ik me heel erg vermaakt. Lekker strandliggen, waterspartelen en all that. Maar bij de minste of geringste ruzie denk ik gewoon'wat doe ik hier toch'.... vier weken lijken ineens zo lang... maar ik weet dat het zo voorbj zal zijn.
Ik ben blijdat mijn oom en tante er zijn. IS erg gezellig, kan goed met ze opschieten en het zorgt voor afleiding. Ze blijven tot vrijdag, tegen die tijd zou een groot eel van mijn oude vriendengroep er ook weer moeten zijn. Momenteel doe ik nog niet zo veel. Ben gister even uitgeweest, vandaag strand, boodschappen en even fitnessen. Dalijk gak stappenmet een stel meiden, maar op zich vind ik het nix doen nu ook nog wel prima.
Ik ben blijdat mijn oom en tante er zijn. IS erg gezellig, kan goed met ze opschieten en het zorgt voor afleiding. Ze blijven tot vrijdag, tegen die tijd zou een groot eel van mijn oude vriendengroep er ook weer moeten zijn. Momenteel doe ik nog niet zo veel. Ben gister even uitgeweest, vandaag strand, boodschappen en even fitnessen. Dalijk gak stappenmet een stel meiden, maar op zich vind ik het nix doen nu ook nog wel prima.
dinsdag 15 juli 2003
sjiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit grote fout...... mw had nog niet gebeld.. ik vragen aan sera (online) zal ik haar bellen.. ja zei ze.. ok.. spanning, moed verzameld.. bellen...
dan..blijkt de vergissing: help.. ben het mobiele nummer aan het draaien... sjit.. een nummer dat ik helemaal neit hoor te hebben..
dan..blijkt de vergissing: help.. ben het mobiele nummer aan het draaien... sjit.. een nummer dat ik helemaal neit hoor te hebben..
maandag 14 juli 2003
Ik heb honger, maar ik durf niet te eten... moet je kijken hoe ik er al uitzie.... dan wordt ik nog dikker. Vanavond eten we poffertjes. Lekker man, heb ik zelf voorgesteld, ik ben gek op poffertjes... en ik haat mezelf dat ik het voorstelde. Kom net uit de stad. Lekker winkels kijken, onopvallend zijn tussen die andere duizende mensen.. kleding passen ?!
I'm at his place.. hij is net naar zijn werk.. gek, ik in zijn huis... op zijn computer...
Hij heeft internet, dus dat is fijn, kan ik ff kloten, ff ei kwijt. Scherm start op: google.. ik denk, das handig. wil beginnen met typen, maar het is zo'n ik maar altijd alle woorden af.. dus als ik d intyp verschijnt er 'dissociatieve stoornis AND nina' .. hij heeft gezocht.. naar mij.. m'n site.. snel opdracht tjsekken.. neej, hij heeft nix gevonden. Spoed overleg met Sera die ook online is.. Op Nina is wel wat te vinden zegt sera, zeker op meel2nina. Paniek.. heb hier mijn meel wel eens getsjekt en ook dat adres... dus dat zal ie dan ook wel afmaken... hotmail: ja hoor... hij geeft keurig een rijtje meeladressen neer waar je uit kan kiezen. Recht onder die van mijn lief staat mijn schuiladres... okeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeej.... fraai... leven met leugens is naar... okeej, zoekopdracht tjsekken... bij ilse. niet google, dan vult ie dat strax weer aan natuurlijk.. neeeeee....
Keej, je komt op de site van mh uit....met verhalen en sjit.. keej dan.. gelukkig niet op mijn site.. dat scheelt. maar dit is nog naar.. kan ik dat adres niet wissen?! Nee.. dat kan niet zeker.. wat dan>?! wat nu...
Hij was gister al in de war omdat hij "nina'' gezien had... moest erom huilen.. hoe kan ik hem ooit vertellen wat er is.. wil ik dat.. nee.. hij heeft mijn ouders gezien, ik wil niet dat ie slecht over ze gaat denken. Maar ik kan neit weer alles aan erlkaar liegen.. leven op een zelfverzonnen verhaal.
Dit is zo moeilijk...
Gisteraaf wilde ik het uitmaken.. gewoon er mee stoppen. Wilde niet dat ie verdriet zou heben om mij, dat ik zijn leven moeiljlk zou maken.. ook voor mij niet. Ik wil perfect zijn, voor hem, om hem gelukkig te maken. Maar kan dat niet.. loop op de toppen van mijn tenen bang om in te storten, wetend dat ik gewoon 'mezelf' moet zijn... ben ik toch, op mijn manier, dit is een kant van mij. Een charmante, onderhoudende, lieve kant... Een inschikkelijke kant, zonder gekke buien. En met deze kant moet al zoveel rekening gehouden worden. Nina heeft wat tijd voor zichzelf nodig. Nina is het moe, nina wil er nu niet over praten, nina wil nu niet aangeraakt worden, nina wil nu wel aangeraakt worden.. En HIJ dan?! Is dit een eerlijke relatie?!
Ik wordt moe van alle rotzooi in mijn hoofd, de emoties. De verliefdheid, het genieten van hem, zijn gezelschap. Ik haat mij, om hoe stom ik ben, hoe lomp, naast hem> Weet dat ik het niet waard ben, dit neit verdien.. dat hij daar achter zal komen, me ooit zal zien zoals ik ben.... en wat dan?! ik freak out.. hij praat over alters alsof het katten zijn, doet ook net of hij het zo makkelijk vind. IN mij voel ik de weerstand.. wil het neit benoemd worden, is iets boos... geeft met het gevoel dat ik ze verraden heb... voelen zich niet veilig...
het is echt net als in het liedje
be a good girl, go a litter faster, you got to measure op, make him prouder. How long, before you screw it up?! And how many times do I have to tell you to hurry op.. Be a good girl, try a little harder, that simply wasn't good enough, to make us happy. He loves you, just the way you are, if you're perfect....
En nou heeft ie Nina gezien.. en mij zien dromen... *zucht*
Ik wil wegrennen en me verstoppen voor hem... hem nooit meer onder ogen komen, zo schaam ik me... voor wat ik ben.. voor wie ik ben... voor hoe ik zo gekomen ben... voor mijn bestaan... omdat ik het aandurf een relatie te beginnen met iemand die zo lief is.. omdat ik hem bedonder met wie ik ben.... om alles...
Wil iemand me vermoorden, dan ben ik van alles af.... ik weet het namelijk niet zo goed meer.... doorgaan of niet, ouders zien of niet... leven of doodgaan eten of niet eten... alles lijken raadsels en ik weet het antwoord niet meer.. ben door de antwoorden heen...
Hij heeft internet, dus dat is fijn, kan ik ff kloten, ff ei kwijt. Scherm start op: google.. ik denk, das handig. wil beginnen met typen, maar het is zo'n ik maar altijd alle woorden af.. dus als ik d intyp verschijnt er 'dissociatieve stoornis AND nina' .. hij heeft gezocht.. naar mij.. m'n site.. snel opdracht tjsekken.. neej, hij heeft nix gevonden. Spoed overleg met Sera die ook online is.. Op Nina is wel wat te vinden zegt sera, zeker op meel2nina. Paniek.. heb hier mijn meel wel eens getsjekt en ook dat adres... dus dat zal ie dan ook wel afmaken... hotmail: ja hoor... hij geeft keurig een rijtje meeladressen neer waar je uit kan kiezen. Recht onder die van mijn lief staat mijn schuiladres... okeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeej.... fraai... leven met leugens is naar... okeej, zoekopdracht tjsekken... bij ilse. niet google, dan vult ie dat strax weer aan natuurlijk.. neeeeee....
Keej, je komt op de site van mh uit....met verhalen en sjit.. keej dan.. gelukkig niet op mijn site.. dat scheelt. maar dit is nog naar.. kan ik dat adres niet wissen?! Nee.. dat kan niet zeker.. wat dan>?! wat nu...
Hij was gister al in de war omdat hij "nina'' gezien had... moest erom huilen.. hoe kan ik hem ooit vertellen wat er is.. wil ik dat.. nee.. hij heeft mijn ouders gezien, ik wil niet dat ie slecht over ze gaat denken. Maar ik kan neit weer alles aan erlkaar liegen.. leven op een zelfverzonnen verhaal.
Dit is zo moeilijk...
Gisteraaf wilde ik het uitmaken.. gewoon er mee stoppen. Wilde niet dat ie verdriet zou heben om mij, dat ik zijn leven moeiljlk zou maken.. ook voor mij niet. Ik wil perfect zijn, voor hem, om hem gelukkig te maken. Maar kan dat niet.. loop op de toppen van mijn tenen bang om in te storten, wetend dat ik gewoon 'mezelf' moet zijn... ben ik toch, op mijn manier, dit is een kant van mij. Een charmante, onderhoudende, lieve kant... Een inschikkelijke kant, zonder gekke buien. En met deze kant moet al zoveel rekening gehouden worden. Nina heeft wat tijd voor zichzelf nodig. Nina is het moe, nina wil er nu niet over praten, nina wil nu niet aangeraakt worden, nina wil nu wel aangeraakt worden.. En HIJ dan?! Is dit een eerlijke relatie?!
Ik wordt moe van alle rotzooi in mijn hoofd, de emoties. De verliefdheid, het genieten van hem, zijn gezelschap. Ik haat mij, om hoe stom ik ben, hoe lomp, naast hem> Weet dat ik het niet waard ben, dit neit verdien.. dat hij daar achter zal komen, me ooit zal zien zoals ik ben.... en wat dan?! ik freak out.. hij praat over alters alsof het katten zijn, doet ook net of hij het zo makkelijk vind. IN mij voel ik de weerstand.. wil het neit benoemd worden, is iets boos... geeft met het gevoel dat ik ze verraden heb... voelen zich niet veilig...
het is echt net als in het liedje
be a good girl, go a litter faster, you got to measure op, make him prouder. How long, before you screw it up?! And how many times do I have to tell you to hurry op.. Be a good girl, try a little harder, that simply wasn't good enough, to make us happy. He loves you, just the way you are, if you're perfect....
En nou heeft ie Nina gezien.. en mij zien dromen... *zucht*
Ik wil wegrennen en me verstoppen voor hem... hem nooit meer onder ogen komen, zo schaam ik me... voor wat ik ben.. voor wie ik ben... voor hoe ik zo gekomen ben... voor mijn bestaan... omdat ik het aandurf een relatie te beginnen met iemand die zo lief is.. omdat ik hem bedonder met wie ik ben.... om alles...
Wil iemand me vermoorden, dan ben ik van alles af.... ik weet het namelijk niet zo goed meer.... doorgaan of niet, ouders zien of niet... leven of doodgaan eten of niet eten... alles lijken raadsels en ik weet het antwoord niet meer.. ben door de antwoorden heen...
zaterdag 12 juli 2003
Gek.. ik ben niet gek op sex... maar gisteraaf was anders.. normaal heb ik na vijf minuten zoiets van .. nah.. opschieten, kom op, nu niet... gek.. fijn... uitgeput ;)
Deze jongen is zo lief.. zo veilig... hij... ik weet niet wat het is. Ik voel me veilig bij hem, alsof ik mezelf kan zijn :) vaag... veilig.. en nu moet ik weer gaan liegen.. zo erg.. zoz naar....... wegstoppen, niet aan denken...
Deze jongen is zo lief.. zo veilig... hij... ik weet niet wat het is. Ik voel me veilig bij hem, alsof ik mezelf kan zijn :) vaag... veilig.. en nu moet ik weer gaan liegen.. zo erg.. zoz naar....... wegstoppen, niet aan denken...
woensdag 9 juli 2003
ik spoor niet..... egnie... de hele dag leven op een banaan, vanaaf groetne en tofu eten voor het gezond, dat uitspugen en me dan nu bezatten aan de liptonice (!!!!!!!! ARGHHH suikerwater!!!) en de M&M's en notenmix... sjeesus.. ziek... echt dom stom... en ik voel me al zo dik en lelijk... ik wil mager worden.. eindelijk eens mooi zijn... help me... houd me vast....
Mijn p gehaald... trots man.. was bij vriend blijven slapen vlak bij school.. heerlijk.. kwam veel te laat natuurlijk. Ze (mentrix) zei dat ik het op een punt niet gehaald had. Wel dus!! Gnagna... heerlijk.. wie had dat ooit gedacht...
Echt triomf... zoveel hadden ut niet gehaald... moesten van school af, of net geen P... Vond ik trouwens wel oprecht rot voor ze hoor eg.. maar voelde me er wel heel trots door :):):)
Wauwie.. ik mams gebeld.. dag dat t r nie boeide, maar toen ik thuiskwam (ging nog even langs * en husband) was ze er al... wilde taartjes halen... uiteindelijk hebben we LANG in een luchroom zitten lullen en theepotten. Super.. voelde zo heerlijk.. was helemaal gelukkig... Eerst vriendje, toen langs hulpmam, toen mams... Toen belde ook nog mn kamerbegeleidster, ze kon niet wachten tot dodag, wilde het nu weten :):):) en later kwam de mama van Sera nog speciaal voor mij een bloem brengen... Toen andere hulpmam ook nog belde voelde ik me zo bijzonder.... rozig en gelukkig.. wist niet wat ik nog meer zou willen dat moment... wauwie.... Ik wilde dat ik het voor altijd vast kon houden!!!
Mijn mamma wilde met me weg... met mij... ze was trots zei ze... en nu gaan we vrijdag winkelen.. om het te vieren. met haar en pappa.. jippie
Ik ben bang.. als dat maar goed gaat... we gaan toch wel winkelen...
jaaa.... toch?!
jaaaaaaa...
Ik wil met ze winkelen.. wat moet ik anders.... dan duurt het een week tot therapie.. moet ik vriend op afstand houden en hulpouders ontlopen.. sjit man.... help!
nouja, maar geen zorgen maken.. een keer zorgen is genoeg zegt sera altijd... drie keer teveel... heeft ze gelijk in.. maar t is moelijk...
Echt triomf... zoveel hadden ut niet gehaald... moesten van school af, of net geen P... Vond ik trouwens wel oprecht rot voor ze hoor eg.. maar voelde me er wel heel trots door :):):)
Wauwie.. ik mams gebeld.. dag dat t r nie boeide, maar toen ik thuiskwam (ging nog even langs * en husband) was ze er al... wilde taartjes halen... uiteindelijk hebben we LANG in een luchroom zitten lullen en theepotten. Super.. voelde zo heerlijk.. was helemaal gelukkig... Eerst vriendje, toen langs hulpmam, toen mams... Toen belde ook nog mn kamerbegeleidster, ze kon niet wachten tot dodag, wilde het nu weten :):):) en later kwam de mama van Sera nog speciaal voor mij een bloem brengen... Toen andere hulpmam ook nog belde voelde ik me zo bijzonder.... rozig en gelukkig.. wist niet wat ik nog meer zou willen dat moment... wauwie.... Ik wilde dat ik het voor altijd vast kon houden!!!
Mijn mamma wilde met me weg... met mij... ze was trots zei ze... en nu gaan we vrijdag winkelen.. om het te vieren. met haar en pappa.. jippie
Ik ben bang.. als dat maar goed gaat... we gaan toch wel winkelen...
jaaa.... toch?!
jaaaaaaa...
Ik wil met ze winkelen.. wat moet ik anders.... dan duurt het een week tot therapie.. moet ik vriend op afstand houden en hulpouders ontlopen.. sjit man.... help!
nouja, maar geen zorgen maken.. een keer zorgen is genoeg zegt sera altijd... drie keer teveel... heeft ze gelijk in.. maar t is moelijk...
nog steeds verliefd.. maar het wordt wel wat veiliger... ik voel me wat rustiger.... heel rustig en bedaard ben ik verliefd... alsof ik al dertig jaar getrouwd ben... erg...
Hij is leuk en lief... ben bij m thuiz geweest. Leuke huisgenoten, leuk (maar oud) huis... :) Ik weet eigenlijk niet przies wat ik erover moet schrijven... gek he....
Hij is leuk en lief... ben bij m thuiz geweest. Leuke huisgenoten, leuk (maar oud) huis... :) Ik weet eigenlijk niet przies wat ik erover moet schrijven... gek he....
maandag 7 juli 2003
Ik kan er niet mee omgaan.. al die gevoelens.. ik zou het liefst meteen alles uitmaken, afhouden, hem wegsturen... Maar vind m leuk, en heb het gevoel dat ik nu al niet meer terugkan. Dat ik hier zelf voor gekozen heb, en verantwoordelijk voor ben, en dat ik die verantwoordelijkheid ook moet nemen. Die gedachte beangstigd me.Verdoofd me eigenlijk, voor de meeste dingen...
Help, vrijen.. enzo.. dat gaat wel, zonder gevoel.. maar ik wil hem niet kwetsen, niet automatisch zonder erbij te zijn terwijl hij denkt dat ie iets intiems deelt. Kan ik dat, iets intiems delen? Kan ik voelen?! Ja.. ik voel heel veel.. kan ik liefde voelen.. ja, ik kan het voelen, maar ik kan er niet tegen...
Ik ben hem dankbaar, voor zijn geduld, dat hij het aandurft, zijn moed en liefde.. Maar voel me schuldig dat ik zoveel van hem verg.. Alleen daarom al kan ik voorlopig moeilijk nee zeggen tegen alles... Hij doet zoveel... geeft zoveel op.. hij weet nu nog niet hoeveel...
Ik ga strax naar um toe.. blijf daar slapen.. help... eng.. leuk!!! Eng... leuk.. IK wil niet, wil hem niet meer zien, vergeten dat ie bestaat, nooit meer hoeven te zien hoe ie naar me kijkt.. te weten wat ie voelt, niet meer zelf dit hoeven te voelen, die verwarring.. wel of niet, houden of haten... En ik wil naar hem toe.. bij hem zijn, in hem kruipen. Me veilig voelen in zijn armen...
Tsja, ik wil wel weer veel he...
Nou, kom op relatietherapeuten!!! (Dalijk psyg bellen?!?!? Ze ziet me aankomen.. help, ik ben verliefd...)
Help, vrijen.. enzo.. dat gaat wel, zonder gevoel.. maar ik wil hem niet kwetsen, niet automatisch zonder erbij te zijn terwijl hij denkt dat ie iets intiems deelt. Kan ik dat, iets intiems delen? Kan ik voelen?! Ja.. ik voel heel veel.. kan ik liefde voelen.. ja, ik kan het voelen, maar ik kan er niet tegen...
Ik ben hem dankbaar, voor zijn geduld, dat hij het aandurft, zijn moed en liefde.. Maar voel me schuldig dat ik zoveel van hem verg.. Alleen daarom al kan ik voorlopig moeilijk nee zeggen tegen alles... Hij doet zoveel... geeft zoveel op.. hij weet nu nog niet hoeveel...
Ik ga strax naar um toe.. blijf daar slapen.. help... eng.. leuk!!! Eng... leuk.. IK wil niet, wil hem niet meer zien, vergeten dat ie bestaat, nooit meer hoeven te zien hoe ie naar me kijkt.. te weten wat ie voelt, niet meer zelf dit hoeven te voelen, die verwarring.. wel of niet, houden of haten... En ik wil naar hem toe.. bij hem zijn, in hem kruipen. Me veilig voelen in zijn armen...
Tsja, ik wil wel weer veel he...
Nou, kom op relatietherapeuten!!! (Dalijk psyg bellen?!?!? Ze ziet me aankomen.. help, ik ben verliefd...)
Help.. ik ben verliefd denk ik.. of ik heb in ieder geval een vriend... zomaar ineens.. Een heel lief harig manspersoon... wat doe je ermee, wat moet ik ermee...
Je hebt nog nooit een hoofd zovol met paniek en onrust gezien... Ik vind hem echt heel erg leuk, maar ik ben bang dat ik misschien verliefd ben op de veiligheid die hij uitstraald... op het hebben van een vriendje... Ik weet het niet...
Ik ben bang... Voor hem, hij weet niet waar ie aan begint.. ik wil hem niet kwetsen, het niet moeilijk maken.. Dat bekkie nu al... hoe ie kijkt... ik ben zo bang om hem verdriet te doen.. Wordt dus ook zo moelijk om wat te zeggen over thuis...
Bang voor mij ook.. Voor de heftige gevoelens die dit oproept... de blik in zijn ogen is moelijk en doet pijn... Ik voel me kwetsbaar, ben bang dat dit alleen maar een grote teleurstelling wordt.. Nouja, angsten ten over dus... Ik weet het ook niet hoor...
Sera vind het iig leuk, dat scheelt ;)
Je hebt nog nooit een hoofd zovol met paniek en onrust gezien... Ik vind hem echt heel erg leuk, maar ik ben bang dat ik misschien verliefd ben op de veiligheid die hij uitstraald... op het hebben van een vriendje... Ik weet het niet...
Ik ben bang... Voor hem, hij weet niet waar ie aan begint.. ik wil hem niet kwetsen, het niet moeilijk maken.. Dat bekkie nu al... hoe ie kijkt... ik ben zo bang om hem verdriet te doen.. Wordt dus ook zo moelijk om wat te zeggen over thuis...
Bang voor mij ook.. Voor de heftige gevoelens die dit oproept... de blik in zijn ogen is moelijk en doet pijn... Ik voel me kwetsbaar, ben bang dat dit alleen maar een grote teleurstelling wordt.. Nouja, angsten ten over dus... Ik weet het ook niet hoor...
Sera vind het iig leuk, dat scheelt ;)
vrijdag 4 juli 2003
praten, niet praten.. uithuilen, niet uithuilen.. Snijden, niet snijden...
Ik kan niet kiezen... Krijg geen woord uit m'n strot, nergens over en sta jankend mijn armen open te snijden.. IK WIL DAT NIET!!!
Ik had zolang niet gesneden!!!!! Het moet, ik kan het niet stoppen, sterker dan ik... Bloed.. Sta mezelf met mijn hoofd tegen de muur te bonken, weet van gekkigheid niet wat ik moet doen.. Dan MOET het over zijn... RUST!! Het moet!!!!!!!! Het panische snikken stopt als je stopt met ademen.. stilstaan.. doodstil blijven zitten, dan kan je niets doen.. dan gaat het over.. toch?
Apatisch voorzichtig naar buiten.. discman op, ik ben er niet. zie nix.. onder de mensen.. naar de bieb.. een boek zoeken duurt twee uur... Waar ben ik ook weer?!
Ik kan niet kiezen... Krijg geen woord uit m'n strot, nergens over en sta jankend mijn armen open te snijden.. IK WIL DAT NIET!!!
Ik had zolang niet gesneden!!!!! Het moet, ik kan het niet stoppen, sterker dan ik... Bloed.. Sta mezelf met mijn hoofd tegen de muur te bonken, weet van gekkigheid niet wat ik moet doen.. Dan MOET het over zijn... RUST!! Het moet!!!!!!!! Het panische snikken stopt als je stopt met ademen.. stilstaan.. doodstil blijven zitten, dan kan je niets doen.. dan gaat het over.. toch?
Apatisch voorzichtig naar buiten.. discman op, ik ben er niet. zie nix.. onder de mensen.. naar de bieb.. een boek zoeken duurt twee uur... Waar ben ik ook weer?!
En toen was ik het vandaag zomaar even weer kwijt.. na een bezoekje aan mijn ouders.. Alle angsten.. aangifte, wel of niet door met therapie, hoe kan ik daar nou heen, haar gaan vertrouwen als ik nooit kan zeggen.. omdat ze dan misschien aangifte gaat doen.. ik moet afstand nemen van de mamma's... Aangifte voorkomen...
Kiezen voor mezelf, voor ons... voor het gezin. Altijd het gezin op de eerste plaats laten komen... Dan is het goed..
Maar waarom voelt het dan niet goed... voelt het alsof ik mezelf verraad...
Kiezen voor mezelf, voor ons... voor het gezin. Altijd het gezin op de eerste plaats laten komen... Dan is het goed..
Maar waarom voelt het dan niet goed... voelt het alsof ik mezelf verraad...
Dit zeggen de stemmetjes in mijn hoofd... bij alles wat ik probeer.. En toen ik vanmiddag bij mijn ouders was begreep ik ineens van wie ze het hadden....... *snik*
Don't forget to win first place
Don't forget to keep that smile on your face
Be a good girl
Try a little harder
You've got to measure up
Make us prouder
How long
Before you screw it up
And how many times do I have to tell you
To hurry up
'Cause everything I do is for you
The least you can do
Is keep quiet
Be a good girl
Try a little harder
That simply wasn't good enough
To make us proud
Be a good girl
Push a little further
That wasn't fast enough
To make us happy
We love you
Just the way you are
If you're perfect.....
Don't forget to win first place
Don't forget to keep that smile on your face
Be a good girl
Try a little harder
You've got to measure up
Make us prouder
How long
Before you screw it up
And how many times do I have to tell you
To hurry up
'Cause everything I do is for you
The least you can do
Is keep quiet
Be a good girl
Try a little harder
That simply wasn't good enough
To make us proud
Be a good girl
Push a little further
That wasn't fast enough
To make us happy
We love you
Just the way you are
If you're perfect.....
woensdag 2 juli 2003
Nouja, je hoort het al, ik ben in de stom bui :) Eigenlijk had ik een heel goed gevoel over vandaag, dus waar dat nou prezies vandaan komt weet ik ook niet.. Ja, Ines en Gijs wilde net niet naar bed.. Ien klampte zich eerst aan dr moeder vast alsof ik een wildvreemde was en dr helemaal ging slaan ofzo.. en toen ging gijs in z'n bed lopen tieren... k kon ze wel achter het behang plakken.. Voel me dan meteen een slechte oppas.. Bang dat ze dat denken.. dat ze dan denken: ohw, jij kan het niet, of ze mogen je niet of wat doe je met die kinderen dat ze zo bang zijn... Ik weet wel dat het nergens op slaat, dat alle kinderen wel eens huilen, maar in mij raakt echt alles in paniek.. Huilen: je doet het fout.. ze moeten stoppen.. ze moeten het leuk hebben.. Slecht, je kan het niet.. Dus pak je ze dan maar weer op.. wil eigenlijk alles doen om te zorgen dat ze het leuk hebben, toegeven in alles, maar weet dat dat niet goed is... Dus nee zeggen als ze op de bank springen, het niet goed vinden als ze bovenop de trap willen spelen... Naar is dat, ik voel me dan net m'n moeder, daar mocht ook nooit wat van. In zo'n bui willen ze ook alleen maar dingen die eigenlijk niet kunnen, en dan heb je echt het gevoel dat je alleen maar aan het neezeggen bent.. dat je stom bent, gemeen bent, niet leuk bent....
Ach, ik weet ook wel dat dat niet zo is.. Dat ik het best redelijk doe, en dat ze normaal (en nu nog trouwens) best gek op me zijn. Ik geniet er ook meestal van. Vind het heerlijk om te met ze te knuffelen, ze in bed te doen. Maar dit soort dingen vind ik moeilijk... Dan moet je geduldig blijven, lief blijven. Dan ben ik bang voor hoe ik dat later met mijn eigen kinderen zal gaan doen... Bang dat ik net zo zal worden als zij... Misschien dat ik 't daarom wel zo moelijk heb met 'huilende'kinderen..
Ik zal NOOIT NOOIt NOOIT een kind slaan..... Tenminste, niet slaan slaan. Een tik op een vinger is wat anders. Toch? Of mag ik dat nou weer niet zeggen? Dat denk ik nu ineens door wat de psyg vorige keer zei.. Ik gebruikte toen een woord: rotschop en zij vond het soort van gek dat ik dat gebruikte. ik, als ex-mishandelde. Eerlijk gezegd vraag ik me sindsdien af of ze me wel geloofd... Of verzin ik het dan toch, is het mijn zieke geest... ik bedoel, nu zeg ik ook dat je een kind wel een tik mag geven...
Ik weet het ook niet meer hoor! En ik ga er niet meer over nadenken ook! Ik had namelijk een knoertesgeod humeur. Ik ga het de psyg morgen gewoon zeggen... dat ik het naar vond dat ze dat zei. Dat ga ik doen!!!...
Ach, ik weet ook wel dat dat niet zo is.. Dat ik het best redelijk doe, en dat ze normaal (en nu nog trouwens) best gek op me zijn. Ik geniet er ook meestal van. Vind het heerlijk om te met ze te knuffelen, ze in bed te doen. Maar dit soort dingen vind ik moeilijk... Dan moet je geduldig blijven, lief blijven. Dan ben ik bang voor hoe ik dat later met mijn eigen kinderen zal gaan doen... Bang dat ik net zo zal worden als zij... Misschien dat ik 't daarom wel zo moelijk heb met 'huilende'kinderen..
Ik zal NOOIT NOOIt NOOIT een kind slaan..... Tenminste, niet slaan slaan. Een tik op een vinger is wat anders. Toch? Of mag ik dat nou weer niet zeggen? Dat denk ik nu ineens door wat de psyg vorige keer zei.. Ik gebruikte toen een woord: rotschop en zij vond het soort van gek dat ik dat gebruikte. ik, als ex-mishandelde. Eerlijk gezegd vraag ik me sindsdien af of ze me wel geloofd... Of verzin ik het dan toch, is het mijn zieke geest... ik bedoel, nu zeg ik ook dat je een kind wel een tik mag geven...
Ik weet het ook niet meer hoor! En ik ga er niet meer over nadenken ook! Ik had namelijk een knoertesgeod humeur. Ik ga het de psyg morgen gewoon zeggen... dat ik het naar vond dat ze dat zei. Dat ga ik doen!!!...
Vandaag naar Tara geweest in verweggistan. Lekker eerst heel lang reizen, dan even klussen, en dan weer terugreizen. Preziezig goed eigenlijk. Ik heb geen hekel aan reizen, en zo was het niet meteen heel lang. Wel weer eng hoor... herken zoveel... zij gaat nu op kamers, zoals ik een jaar geleden ging. Klussen, kennismaken met nieuwe roomies.. Gek... Eng.. Ook gek om te zien hoeveel verder ik gekomen ben sindsdien.. ik kan me al bijna niet meer voorstellen dat ik thuis gewoond heb, dat er een tijd was dat ik geen hulp had, geen hulpmamma's ook. Maar als ik haar spreek komt het ineens weer terug, weet ik weer prezies hoe ik me toen voelde. Machteloos. Een heel klein meisje dat een heel groot ding moest gaan doen... Overweldigd, bij de onoverzichtelijkheid van de stap die ik nam...
Toch was het goed om haar weer te zien.. Zeker deze keer. Ik was zo blij dat ik echt iets kkon doen, me eindelijk eens een keer nuttig kon maken voor een ander. Een vriendin van haar was er ook. Leuke meid, maar wel doodeng. Ik dacht dat ik het allemaal niet zo eng meer vond.. maar toen ik uitstapte dacht heb ik eerst nog bijna de volgende trein gepakt (naar uitgeest ofzo?!). Weg, zei het in me.. als je maar maakt dat je wegkomt... Toch gegaan.. Twee mensjes, vol verwachting.. Wanneer zal ze zien dat ik niet ben wie ze denkt dat ik ben.. ik helemaal niet zo leuk ben... Ik vind het eng om haar echt te zien omdat ik nooit kan voldoen aan het beeld dat ze van me heeft, alleen maar tegen kan vallen.. En maaike was eng omdat alle nieuwe mensen nou eenmaal eng zijn. Ik wist ook niet wat ze wist...
Maar beiden waren lief, en ik heb een erg leuke middag gehad. Op de terugweg heb ik lekker liggen maffen met Mental Marvle op de achtergrond (vers van Sera gejat.. gnagna...) (zonde om op die muziek te gaan slapen zou ze waarschijnlijk zeggen) en in de bus kon ik nog iemand helpen met een kinderwagen. Ik voelde me goed, toen ik thuiskwam. Nuttig!
Ja, dat gaf me het goede gevoel.. Dat ik iets goeds gedaan had voor anderen... Doe ik wel de goede opleiding!?
Toch was het goed om haar weer te zien.. Zeker deze keer. Ik was zo blij dat ik echt iets kkon doen, me eindelijk eens een keer nuttig kon maken voor een ander. Een vriendin van haar was er ook. Leuke meid, maar wel doodeng. Ik dacht dat ik het allemaal niet zo eng meer vond.. maar toen ik uitstapte dacht heb ik eerst nog bijna de volgende trein gepakt (naar uitgeest ofzo?!). Weg, zei het in me.. als je maar maakt dat je wegkomt... Toch gegaan.. Twee mensjes, vol verwachting.. Wanneer zal ze zien dat ik niet ben wie ze denkt dat ik ben.. ik helemaal niet zo leuk ben... Ik vind het eng om haar echt te zien omdat ik nooit kan voldoen aan het beeld dat ze van me heeft, alleen maar tegen kan vallen.. En maaike was eng omdat alle nieuwe mensen nou eenmaal eng zijn. Ik wist ook niet wat ze wist...
Maar beiden waren lief, en ik heb een erg leuke middag gehad. Op de terugweg heb ik lekker liggen maffen met Mental Marvle op de achtergrond (vers van Sera gejat.. gnagna...) (zonde om op die muziek te gaan slapen zou ze waarschijnlijk zeggen) en in de bus kon ik nog iemand helpen met een kinderwagen. Ik voelde me goed, toen ik thuiskwam. Nuttig!
Ja, dat gaf me het goede gevoel.. Dat ik iets goeds gedaan had voor anderen... Doe ik wel de goede opleiding!?
maandag 30 juni 2003
Okeej, ineens wordt de wereld weer zwart... ik loop met muis in mijn hand door de school om door te gaan, moet nog achter cijfers aan... wil eigenlijk alleen nog maar door mijn knieen zakken en huilen... Een hopenloze leegte, en een enorme wanhoop vullen mijn lijf. Moedeloosheid, ik heb immers bewezen wat zij altijd zeiden, ik kan het niet.. kan nix.. .laat het allemaal maar gaan..
Ik heb nu dus niet de vakantie waar ik zo naar verlangde. Maandag moet ik herkansen, en dinsdag de cijferlijsten tsjekken.. kortom: gewoon nog een weekje naar school... Nouja, heel hard leren dan maar, dan kan ik gewoon mijn P nog halen!
Weet ik in mijn hoofd, maar alles heeft het opgegeven... Ik loop als stoned door de school, hyperactief giegelend. Alles om niet in te stortten... Wie komt me halen, wie vangt me op.. asjeblieft... ik wil de mamma's... bij hun me verstoppen.. naar sera, naar mijn eigen bed... maar de wetenschap dat ik dan nog anderhalf uur moet reizen, een station over moet steken.. dat maakt me moedeloos, maakt dat ik er maar niet aan begin...
Kan ik een van de mamma's bellen nu?! Waarom, waarom zou ik.. wat is er meer aan de hand dan dat ik een tentamen niet gehaald heb!? So what?! Waarom de big deal!?
Keej, nou fijn is dat, nu zit ik hier dus te huilen... Ik ga.. Verder lopen met muis.. net doen of ik niemand zie, niet gek doe.... i'm losing tha grip....
Ik heb nu dus niet de vakantie waar ik zo naar verlangde. Maandag moet ik herkansen, en dinsdag de cijferlijsten tsjekken.. kortom: gewoon nog een weekje naar school... Nouja, heel hard leren dan maar, dan kan ik gewoon mijn P nog halen!
Weet ik in mijn hoofd, maar alles heeft het opgegeven... Ik loop als stoned door de school, hyperactief giegelend. Alles om niet in te stortten... Wie komt me halen, wie vangt me op.. asjeblieft... ik wil de mamma's... bij hun me verstoppen.. naar sera, naar mijn eigen bed... maar de wetenschap dat ik dan nog anderhalf uur moet reizen, een station over moet steken.. dat maakt me moedeloos, maakt dat ik er maar niet aan begin...
Kan ik een van de mamma's bellen nu?! Waarom, waarom zou ik.. wat is er meer aan de hand dan dat ik een tentamen niet gehaald heb!? So what?! Waarom de big deal!?
Keej, nou fijn is dat, nu zit ik hier dus te huilen... Ik ga.. Verder lopen met muis.. net doen of ik niemand zie, niet gek doe.... i'm losing tha grip....
zondag 29 juni 2003
Ik wil naar mamma toe... In de keuken begon een vriendin net te vertellen dat haar moeder belde, dat die meteen aanvoelde dat ze zich naar voelde. Ik moest bijna huilen... Ja, knikte ik nog dapper, fijn is dat he? Dan belt ze net op tijd! Ja, fijn hoor! Snel draai ik me dan weer om... Fijn jah.. Een soort droefheid, pijn, steekt door me heen... ik voel de wereld weer vager worden. Niet weer... Focussen op de stem.. hierblijven... Beelden van mijn eigen moeder dwalen door mijn hoofd. Wanneer was de laatste keer dat ze mij belde? Hoe vaak zou ze gebeld hebben sinds ik op mezelf woon!? 5 keer? Zes misschien? Zou zij het eigenlijk merken als ik me naar voel? Zou ze het weten?!
Heimwee, naar de warme armen van mijn mamma, nooit gevoeld. Maar ook naar de armen van ‘de mamma’s’. De ene, bij wie ik van de week toch maar mooi weer een avond mocht schuilen.. die altijd prezies weet wanneer te knuffelen, altijd een knuffel overheeft. Bij wie je, net als haar eigen kleintjes, gewoon lekker je hoofd weg kan stoppen, vastgehouden wordt...
De ander, die inderdaad een soort telepatische gave heeft. Die als je je naam noemt door de foon al weet hoe het zit. Zonder een woord, lijkt ze toch alles te verstaan. De mamma’ van het meisje uit de keuken zeg maar, maar dan niet van mij. Of toch wel, een klein beetje...
Deze mamma, die nu haar eigen verdriet heeft.... Wat ben ik dan toch een zeur, met mijn eeuwige aanstellerigheid, eigengecreeerde crississen..
Heimwee, naar de warme armen van mijn mamma, nooit gevoeld. Maar ook naar de armen van ‘de mamma’s’. De ene, bij wie ik van de week toch maar mooi weer een avond mocht schuilen.. die altijd prezies weet wanneer te knuffelen, altijd een knuffel overheeft. Bij wie je, net als haar eigen kleintjes, gewoon lekker je hoofd weg kan stoppen, vastgehouden wordt...
De ander, die inderdaad een soort telepatische gave heeft. Die als je je naam noemt door de foon al weet hoe het zit. Zonder een woord, lijkt ze toch alles te verstaan. De mamma’ van het meisje uit de keuken zeg maar, maar dan niet van mij. Of toch wel, een klein beetje...
Deze mamma, die nu haar eigen verdriet heeft.... Wat ben ik dan toch een zeur, met mijn eeuwige aanstellerigheid, eigengecreeerde crississen..
Langzaam kom ik weer een beetje bij. Mijn lijf is in en in koud en ik voel me blauw. Beurs en geschaafd. Ik ben me bewust van de vele mensen die in het huis zijn, durf niet teveel te zeggen, niet te laten merken dat ik er ben, weer ben. Wat heb ik gedaan? Au.. stil blijven liggen.. mijn lichaam lijkt helemaal gekneusd, en ondanks de dikke deken zit er een indringende kou tot in mijn botten. Ik begrijp nu dat het vrienden van Tai zijn die er zijn, terwijl Tai zelf naar een bbq is. Jaja... Vaag.. Sera zit naast me, ziet eruit alsof ze ook wel wat rust kan gebruiken. Waarom zijn ze dan hier?! Da’s toch bezopen!?
Uit.. ik weet niet wat voor gevoel prezies, zou ik allemaal halve rotopmerkingen willen plaatsen... lullig doen, zodat ze zich opgelaten gaan voelen dat ze hier zijn, weg zullen gaan, ons met rust zullen laten. Maar tegelijkertijd wil ik niet dat ze weggaan, en zou ik nooit lullig tegen ze willen doen.. Nooit willen laten zien hoe gemeen en slecht ik echt ben.
Dat gevoel is blijven hangen, naast de kou en pijn, dat ik slecht ben... Bij iedere bonk van mijn hoofd klinkt er een stemmetje mee: stout, stout, Nina is stout. Stout, stout, Nina is stout... Ik kan het relativeren hoor, maar het nare is dat het gevoel dan toch gewoon blijft hangen... Dat je het wel weet, maar dat je gevoel iets heel anders zegt, niet voor rede vatbaar is.
Uit.. ik weet niet wat voor gevoel prezies, zou ik allemaal halve rotopmerkingen willen plaatsen... lullig doen, zodat ze zich opgelaten gaan voelen dat ze hier zijn, weg zullen gaan, ons met rust zullen laten. Maar tegelijkertijd wil ik niet dat ze weggaan, en zou ik nooit lullig tegen ze willen doen.. Nooit willen laten zien hoe gemeen en slecht ik echt ben.
Dat gevoel is blijven hangen, naast de kou en pijn, dat ik slecht ben... Bij iedere bonk van mijn hoofd klinkt er een stemmetje mee: stout, stout, Nina is stout. Stout, stout, Nina is stout... Ik kan het relativeren hoor, maar het nare is dat het gevoel dan toch gewoon blijft hangen... Dat je het wel weet, maar dat je gevoel iets heel anders zegt, niet voor rede vatbaar is.
vrijdag 27 juni 2003
Het dossier is gelezen.. Het viel mee, of toch neit... confronterend, maar geen nieuwe, negatieve dingen.. Ze doorziet me beter dan ik dacht... dat is soms moeilijk om te lezen. Vooral haar indruk over mij kwam hard aan...
Ik heb hem samen met mijn oppasmamma gelezen. Aan de ene kant dubbeleng, dat zij het nu ook meteen las, meteen diep in mij kon kijken, aan de andre kant fijn, dat ik het niet alleen hoef te doen, dat ze veilig bij me is...
Erna volgt een lang gesprek. Over mij, mijn ouders, hoe het gaat, hoe het zou moeten gaan. Over aangifte en verhuizen, over relatie en over van alles... Het is fijn om zo te kunnen praten, al je gedachten gewoon er uit te kunnen laten...
Ik ben blij dat ik daar ben, vind het fijn, voel de warmte. En tegelijkertijd mis ik mijn mamma...... Ik mis mijn mamma zo ontzettend.....
Ik heb hem samen met mijn oppasmamma gelezen. Aan de ene kant dubbeleng, dat zij het nu ook meteen las, meteen diep in mij kon kijken, aan de andre kant fijn, dat ik het niet alleen hoef te doen, dat ze veilig bij me is...
Erna volgt een lang gesprek. Over mij, mijn ouders, hoe het gaat, hoe het zou moeten gaan. Over aangifte en verhuizen, over relatie en over van alles... Het is fijn om zo te kunnen praten, al je gedachten gewoon er uit te kunnen laten...
Ik ben blij dat ik daar ben, vind het fijn, voel de warmte. En tegelijkertijd mis ik mijn mamma...... Ik mis mijn mamma zo ontzettend.....
De pappa van mijn hulpmamma is overleden maandag.. Ik vind het zo naar voor dr. Zou willen bellen, hulp willen bieden, maar weet dat ze mij niet nodig heeft... Dat ik dan alleen maar tot last zou zijn.. Dus laat ik haar, hun, met rust, hoe moelijk het ook is... Ik denk veel aan ze... Wens het beste voor ze...
En denk ook veel aan mijn eigen vader. Soms is het niet eerlijk allemaal....
En denk ook veel aan mijn eigen vader. Soms is het niet eerlijk allemaal....
score 50, staat er onderaan het blaadje.. ze had het lijstje laten zien... ernstig was dat... een vrij lage score met kenmerken als suicidal en ritual behaviour.... Ben ik dat? Nee... Met mij is het niet zo ernstig toch? Het gaat soms niet goed, thuis was het niet leuk, maar zo ernstig....?!?!....
Ik schrik er zelf van... Hier schrik ik geloof ik het meeste van... Ik zeg altijd dat het allemaal wel meevalt, denk altijd dat het allemaal wel meevalt. Geloof voor mezelf dat het allemaal wel meevalt. En dan krijg je hier zo'n score: het valt niet mee......
*slik*... ~traan~
Ik schrik er zelf van... Hier schrik ik geloof ik het meeste van... Ik zeg altijd dat het allemaal wel meevalt, denk altijd dat het allemaal wel meevalt. Geloof voor mezelf dat het allemaal wel meevalt. En dan krijg je hier zo'n score: het valt niet mee......
*slik*... ~traan~
Donderdag
Ik heb mijn dossier gekregen van de psyg. Ik wilde het daar niet lezen, en nu brand het al een hele dag in mijn tas, maar het bijt als ik het eruit wil halen... Ik wil weten wat ze zegt, wat ze denkt, maar tegelijkertijd ook liever niet. Onwetendheid lijkt beter dan zekerheid over negatieve dingen, maar onzekerheid over haar mening/ideeen is weer erger dan negatieve afwijzing... Wat te doen.....
De voorlopige diagnose hebben we wel samen doorgenomen. Anders zou ik die niet begrijpen... Voorlopige diagnose: Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS), PTSS (posttraumatische stress stoornis), denkend aan borderline en afhankelijke trekken...
Fijn.... Natuurlijk niet compleet onverwacht, aan de ene kant opluchting dat ik dus niet 'gewoon' gek ben, dat het een naam heeft, btje houvast. Aan de andere kant paniek. Dat ben ik niet, wil ik niet zijn. Zo ernstig gestoord wil ik niet zijn...
Dan is er ook geen ontkennen meer aan. Dan ben ik gestoord, en is wat er gebeurd is waar. Kan het geen ziek verzinsel van mijn zieke geest meer zijn....
DIS... zo'n klein woordje, zulke grote emoties...
Ik heb mijn dossier gekregen van de psyg. Ik wilde het daar niet lezen, en nu brand het al een hele dag in mijn tas, maar het bijt als ik het eruit wil halen... Ik wil weten wat ze zegt, wat ze denkt, maar tegelijkertijd ook liever niet. Onwetendheid lijkt beter dan zekerheid over negatieve dingen, maar onzekerheid over haar mening/ideeen is weer erger dan negatieve afwijzing... Wat te doen.....
De voorlopige diagnose hebben we wel samen doorgenomen. Anders zou ik die niet begrijpen... Voorlopige diagnose: Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS), PTSS (posttraumatische stress stoornis), denkend aan borderline en afhankelijke trekken...
Fijn.... Natuurlijk niet compleet onverwacht, aan de ene kant opluchting dat ik dus niet 'gewoon' gek ben, dat het een naam heeft, btje houvast. Aan de andere kant paniek. Dat ben ik niet, wil ik niet zijn. Zo ernstig gestoord wil ik niet zijn...
Dan is er ook geen ontkennen meer aan. Dan ben ik gestoord, en is wat er gebeurd is waar. Kan het geen ziek verzinsel van mijn zieke geest meer zijn....
DIS... zo'n klein woordje, zulke grote emoties...
maandag 23 juni 2003
De laatste schoolweek... Onze klas gaat opgesplitst worden volgend jaar. Dus mijn veilige honkje is weg.. ik zal volgend jaar weer helemaal opnieuw moeten beginnen... Een nieuwe start. Dat is natuurlijk ook een nieuwe kans.. maar vooral veel nieuwe mensen.. Bibber.. Ik denk dat ik donderdag voor de hele klas appelflappen ga bakken... Is ook goed voor Sera, kunnen we samen lekker bezig zijn. Jaja, ik ben tegenwoordig niet allen indoor psygoloog, maar ook bezigheidstherapeute! (vooral voor mezelf!!!)
Help.. ik krijg bergen reacties op mijn prikje bij mh.. dat vind ik doodeng, en aan de andere kant zijn de meesten zo positief dat je er wel een glimlach van moet krijgen.. Hartverwarmend, dit soort dingen.. maar ook de bibbers, die mensen die binnenkort ook mijn site zullen bekijken. Is weer eens wat anders dan de mamma's of Ghostje...
Vind ik dit leuk?! Ik weet het nog niet.. Ik vind het in ieder geval wel weer leuk om in contact te komen met nieuwe mensen... denk ik...
Vind ik dit leuk?! Ik weet het nog niet.. Ik vind het in ieder geval wel weer leuk om in contact te komen met nieuwe mensen... denk ik...
Zondag
Sera had een dipje gister. Nouja dipje, zeg maar gerust crisis. Tai en ik hebben geprobeerd haar op te vangen, maar konden eigenlijk alleen maar onmachtig toekijken.. Dat voelde naar... Machteloos, hulpeloos, en angstig... Bang om wat ze zou doen, durfde ik haar haast niet alleen te laten, maar wist dat door bij haar te blijven ze alleen maar drukker werd. Wat te doen in zo'n geval.
's Avonds hebben we haar naar haar ouders gebracht. Nog lang zitten praten met Tai. Conclusie: we hebben rust nodig, anders redden we het zelf niet. We zouden een gesprek vragen met Sera& ouders en kijken of ze nog een tijdje thuis kan blijven.
Wat tref ik de volgende dag tot mijn grote verbazing aan? Tai, met Sera onderweg naaar huis. Om weer te gaan wonen... Zonder overleg, zonder gesprek (iig waar ik bij geweest ben..) sta ik ineens voor een voldaan feit.. Ik voel me genomen. Het gesprek met Tai gister leek eerlijk, maar blijkt dus niets waard geweest te zijn. Ik voel paniek, als hij zich niet aan zijn afspraken met mij houd, Sera doet het ook niet.. Hoe kunnen we dan met zijn allen 'normaal' leven....
Zondag een gesprek met de mamma van Sera en Sera zelf. Dat werkt verhelderend, geeft weer een beetje ademruimte.. Sera is (zoals altijd na zoiets) vol goede voornemens en geheel meewerkend. Dat vind ik super, ik ben er blij om dat ze dat echt weer even wil, bereid is om te vechten voor zichzelf, voor haar leven bij ons. Maar ik neem het ook met een korrel zout, want ik vrees dat ze het over twee dagen weer vergeten is.. of niet vergeten, maar niet het doorzettingsvermogen op kan brengen om de gemaakte afspraken na te komen.
Ik vind het moeilijk. Voel me aan de ene kant zooo egoistisch, dat ik erover 'klaag', niet altijd voor haar klaarsta, aan de andere kant weet ik gewoon dat ze gebaat is bij duidelijkheid. Weet ik ook dat het juist voor haar ook beter is als wij er niet in meegaan.. En dat ik dat zelf ook gewoon niet aankan... Maar dat betekent niet dat ik haar niet wil helpen.. Zo graag wil dat ze gewoon beter wordt.
Nou eindelijk eens de wilskracht in die donder verzamelt om ein-de-lijk in therapie te gaan! Want Sera kan het redden!!! Ze zal moeten!! Ze is me te lief! :P:P:P
Sera had een dipje gister. Nouja dipje, zeg maar gerust crisis. Tai en ik hebben geprobeerd haar op te vangen, maar konden eigenlijk alleen maar onmachtig toekijken.. Dat voelde naar... Machteloos, hulpeloos, en angstig... Bang om wat ze zou doen, durfde ik haar haast niet alleen te laten, maar wist dat door bij haar te blijven ze alleen maar drukker werd. Wat te doen in zo'n geval.
's Avonds hebben we haar naar haar ouders gebracht. Nog lang zitten praten met Tai. Conclusie: we hebben rust nodig, anders redden we het zelf niet. We zouden een gesprek vragen met Sera& ouders en kijken of ze nog een tijdje thuis kan blijven.
Wat tref ik de volgende dag tot mijn grote verbazing aan? Tai, met Sera onderweg naaar huis. Om weer te gaan wonen... Zonder overleg, zonder gesprek (iig waar ik bij geweest ben..) sta ik ineens voor een voldaan feit.. Ik voel me genomen. Het gesprek met Tai gister leek eerlijk, maar blijkt dus niets waard geweest te zijn. Ik voel paniek, als hij zich niet aan zijn afspraken met mij houd, Sera doet het ook niet.. Hoe kunnen we dan met zijn allen 'normaal' leven....
Zondag een gesprek met de mamma van Sera en Sera zelf. Dat werkt verhelderend, geeft weer een beetje ademruimte.. Sera is (zoals altijd na zoiets) vol goede voornemens en geheel meewerkend. Dat vind ik super, ik ben er blij om dat ze dat echt weer even wil, bereid is om te vechten voor zichzelf, voor haar leven bij ons. Maar ik neem het ook met een korrel zout, want ik vrees dat ze het over twee dagen weer vergeten is.. of niet vergeten, maar niet het doorzettingsvermogen op kan brengen om de gemaakte afspraken na te komen.
Ik vind het moeilijk. Voel me aan de ene kant zooo egoistisch, dat ik erover 'klaag', niet altijd voor haar klaarsta, aan de andere kant weet ik gewoon dat ze gebaat is bij duidelijkheid. Weet ik ook dat het juist voor haar ook beter is als wij er niet in meegaan.. En dat ik dat zelf ook gewoon niet aankan... Maar dat betekent niet dat ik haar niet wil helpen.. Zo graag wil dat ze gewoon beter wordt.
Nou eindelijk eens de wilskracht in die donder verzamelt om ein-de-lijk in therapie te gaan! Want Sera kan het redden!!! Ze zal moeten!! Ze is me te lief! :P:P:P
vrijdag 20 juni 2003
Soms is de wereld ineens te veel. Lijkt iedere stem op de andere, en zijn alle gezichten hetzelfde..
De wereld flitst in vlagen langs, afgewisseld met beelden uit het verleden. Klasgenoten van nu hebben hun gezicht, en goedbedoelde armen worden hun klappen die je aan ziet komen...
Iedere keer als je denkt: nu gaat het goed, nu ben ik er echt overheen, klapt het ineens weer in elkaar. Neemt de donkerte het over en bestaat er alleen nog maar angst. Leef ik niet in het nu, maar in het toen. Zie ik mijn oude kamertje in plaats van mijn rommelige studentenkamer. Zie ik mijn huisgenote aan voor mijn moeder en sluit mezelf op in de wc. Boxles op school is voor mij honderd keer snel weer in elkaar geslagen worden. Iedere boxhandschoen die op me af komt neemt zijn eigen filmpje mee in mijn hoofd. Iedere stoot, die in werkelijkheid maar een seconde duurt, zorgt voor een pijn en herrinnering van uren.. na dat filmpje ben je verbaasd dat de les nog niet om is, er pas een seconde verstreken is. Wil ik in elkaar rollen, hopen dat het snel over is. Me beschermen tegen de pijn, die ik fysiek weer voel, bij ieder filmpje opnieuw. De stem van de leraar hoor ik niet, klasgenoten hebben andere gezichten en de groene gymzaalvloer lijkt op de tegels uit hun keuken...
Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn!?
De wereld flitst in vlagen langs, afgewisseld met beelden uit het verleden. Klasgenoten van nu hebben hun gezicht, en goedbedoelde armen worden hun klappen die je aan ziet komen...
Iedere keer als je denkt: nu gaat het goed, nu ben ik er echt overheen, klapt het ineens weer in elkaar. Neemt de donkerte het over en bestaat er alleen nog maar angst. Leef ik niet in het nu, maar in het toen. Zie ik mijn oude kamertje in plaats van mijn rommelige studentenkamer. Zie ik mijn huisgenote aan voor mijn moeder en sluit mezelf op in de wc. Boxles op school is voor mij honderd keer snel weer in elkaar geslagen worden. Iedere boxhandschoen die op me af komt neemt zijn eigen filmpje mee in mijn hoofd. Iedere stoot, die in werkelijkheid maar een seconde duurt, zorgt voor een pijn en herrinnering van uren.. na dat filmpje ben je verbaasd dat de les nog niet om is, er pas een seconde verstreken is. Wil ik in elkaar rollen, hopen dat het snel over is. Me beschermen tegen de pijn, die ik fysiek weer voel, bij ieder filmpje opnieuw. De stem van de leraar hoor ik niet, klasgenoten hebben andere gezichten en de groene gymzaalvloer lijkt op de tegels uit hun keuken...
Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn!?
Het is uit tussen Tai en Sera.. Onverwachts, maar toch ook niet.. Ik had het aan zien komen, ze uit elkaar zien groeien, maar toch niet verwacht. Goed of niet, ik weet het niet.. Ze zijn beiden rustiger nu, keutelen wat langs elkaar. Sera heeft het moeilijk, eerst ons weekendje weg, nu dit. Ik probeer lief te zijn, maar vergeet dat vaak weer net zo snel, niet wetend wat ik dan moet doen. Wensend dat ik wat meer op haar leek, zodat ik mensen op de juiste tijd kan troosten of verrassen met kadootjes. Tai slaapt driekwart dag. Hij heeft nachtdiensten, en nu eenmaal ooit besloten dat als het leven moeilijk is je maar het best kan slapen tot alles spontaan weer over is. Ik maak me zorgen over hem. Af en toe is het ook net een zombie die wegloopt voor de werkelijkheid, voor het leven. Ach, wie ben ik om dat te denken.
Maar de scheiding tussen Tai en Marieke roept bij mij eigenlijk niet veel op. Ik vind het naar voor ze, wil dingen voor ze doen om ze beter te laten voelen maar weet niet goed wat. Wil laten merken dat ik er ook bij hoor, me erin wil mengen, maar wil tegelijkertijd het liefst er buiten blijven. Doe dat laatste maar, is minder ingewikkeld voor mij, en ik heb er ook geen bal mee te maken. Maar geen blijdschap of verdriet dus.. Ik hoop dat ze er samen uitkomen en er geen koude oorlog in huis ontstaat…
Maar de scheiding tussen Tai en Marieke roept bij mij eigenlijk niet veel op. Ik vind het naar voor ze, wil dingen voor ze doen om ze beter te laten voelen maar weet niet goed wat. Wil laten merken dat ik er ook bij hoor, me erin wil mengen, maar wil tegelijkertijd het liefst er buiten blijven. Doe dat laatste maar, is minder ingewikkeld voor mij, en ik heb er ook geen bal mee te maken. Maar geen blijdschap of verdriet dus.. Ik hoop dat ze er samen uitkomen en er geen koude oorlog in huis ontstaat…
Zo confronterend.. goed tijden slechte tijden.. Pascal die nog steeds lastiggevallen wordt, de politie die nix doet… de angst, haar angst.. Frustraties.. dat ze eindelijk durft te praten, wat van zich af durft te bijten, en dan de ‘ontkenning’, het aanlopen tegen een blinde muur. Mijn grootse angst wordt op tv uitgebeeld als werkelijkheid. Dit versterkt mijn hele idee om nooit maar dan ook nooit aangifte te doen.. je schiet er toch niets mee op.. straatverbod hoogstens..
Wat ik ook zo naar is is die Morris die een soort van dubbele persoon is… zo pest hij Sjors, zo prijst hij haar de hemel in. Die gast is gek man.. en dan het parket waar Sjors in zit.. Hij achtervolgt haar, maar ze kan er nix mee, iedereen vindt het maar een leuke gozer. En ze weet het zelf ook niet meer ondertussen. Deze twee situaties zijn zo herkenbaar… Ik vind het zo moelijk om dat soort dingen te zien… krijg meteen buikpijn en verkramp, en toch blijf ik kijken.. vraag me niet waarom…
Wat ik ook zo naar is is die Morris die een soort van dubbele persoon is… zo pest hij Sjors, zo prijst hij haar de hemel in. Die gast is gek man.. en dan het parket waar Sjors in zit.. Hij achtervolgt haar, maar ze kan er nix mee, iedereen vindt het maar een leuke gozer. En ze weet het zelf ook niet meer ondertussen. Deze twee situaties zijn zo herkenbaar… Ik vind het zo moelijk om dat soort dingen te zien… krijg meteen buikpijn en verkramp, en toch blijf ik kijken.. vraag me niet waarom…
Woensdag
In de bus, ik sukkel net in slaap, als altijd, tevreden over mijn hardlopen, roezig van de vermoeiende dag. Dan zie ik haar. Ik schiet recht overeind, bang dat ik droom, ogen wijd open.. Een kinderwagen, dikke buik als of ze al 7 maanden zwanger is. Streepjesjurk, nix voor haar! De slag is ook wat uit haar haar, ze ziet er wat minder glanzend uit.. Ik herriner me haar als altijd stijlvol, modebewust. Altijd tiptop, kleding netjes maar modern, make-up, haar in de plooi.. En nu is ze moeder schijnbaar.. Moeder.. ik had het wel gehoord, maar haar met een kinderwagen zien is anders.. En een dikke buik.. Vreugde: zet de bus stil,ik wil eruit… Ze woont hier nog ergens. Verdriet… moeder, ik ken haar niet meer, weet nix meer van haar… ze ziet er anders uit. Dan spreekt iemand haar aan, ze lacht en ik herken meteen haar oude maniertjes… Haar hele mimiek komt zo vertrouwd over… Het is gek haar zo te zien.. Ik voel diep van binnen een pijn, dat ik haar even gezien heb, maar wetend dat ik er nix mee kan. Een steekje, was het nog maar… Maar toch blij, net als vroeger, als ik haar zag… net als nu, als ik een van de mamma’s zie, of mw. Een klein huppeltje in je hart.
In de bus, ik sukkel net in slaap, als altijd, tevreden over mijn hardlopen, roezig van de vermoeiende dag. Dan zie ik haar. Ik schiet recht overeind, bang dat ik droom, ogen wijd open.. Een kinderwagen, dikke buik als of ze al 7 maanden zwanger is. Streepjesjurk, nix voor haar! De slag is ook wat uit haar haar, ze ziet er wat minder glanzend uit.. Ik herriner me haar als altijd stijlvol, modebewust. Altijd tiptop, kleding netjes maar modern, make-up, haar in de plooi.. En nu is ze moeder schijnbaar.. Moeder.. ik had het wel gehoord, maar haar met een kinderwagen zien is anders.. En een dikke buik.. Vreugde: zet de bus stil,ik wil eruit… Ze woont hier nog ergens. Verdriet… moeder, ik ken haar niet meer, weet nix meer van haar… ze ziet er anders uit. Dan spreekt iemand haar aan, ze lacht en ik herken meteen haar oude maniertjes… Haar hele mimiek komt zo vertrouwd over… Het is gek haar zo te zien.. Ik voel diep van binnen een pijn, dat ik haar even gezien heb, maar wetend dat ik er nix mee kan. Een steekje, was het nog maar… Maar toch blij, net als vroeger, als ik haar zag… net als nu, als ik een van de mamma’s zie, of mw. Een klein huppeltje in je hart.
Woensdagnacht
Nagedacht.. * haar vader doet me denken aan mijn eigen opa, die kanker heeft, met wie het slecht gaat… Dat ik niet naar vaderdag geweest ben bij hem, terwijl de kans groot was dat het de laatste keer was… ik voel me er schuldig over, dat ik niet geweest ben. Ben bang dat ik er spijt van zal krijgen. En dan mijn eigen vader.. tegenstijdig.. Hij is ook veel in het ziekenhuis laatste tijd, voor onderzoeken, er was angst voor kanker (ook) of iets in die aard… ik had er eigenlijk nog niet veel over nagedacht, niet veel bij gevoeld.
Nu is het ineens tegenstrijdig… Laat hem gaan, de piep.. en daartegenin: nee, niet mijn pappie…. Ik zou het vreselijk vinden. Would be broken, just like everyone else. But it would be so double… Safe at last… Can you be so sad and relieved?! Is it possible? And allowed? It’s a continuing fight in my had. I would never lose my daddy, neither want him to happen something bad or sad, but I would be free at last. I hate myself for thinking this way. And I feel so guilty. To my dad, for being so ungratefull, such a bitch, to tha world, that I can think such terrible things, to *, who is so sad, losing her dad any minute…
Je mag dit soort dingen gewoon niet denken, ik wil het niet denken, en toch schiet het stiekum steeds door mijn hoofd…. Ik maak me ineens zorgen, over de uitslag van zijn onderzoeken, over wat er kan zijn, wat er kan gebeuren… Ik weet iig dat hij zieker is dan we dachten, maar dat het waarschijnlijk geen kanker is,niets dodelijks… dat ik een hele opluchting.. en stiekum toch ook niet…
Ohw, hoe kan iemand dit soort dingen denken.. zo slecht zijn… Evil is in side of me…. Dat moet wel…
Nagedacht.. * haar vader doet me denken aan mijn eigen opa, die kanker heeft, met wie het slecht gaat… Dat ik niet naar vaderdag geweest ben bij hem, terwijl de kans groot was dat het de laatste keer was… ik voel me er schuldig over, dat ik niet geweest ben. Ben bang dat ik er spijt van zal krijgen. En dan mijn eigen vader.. tegenstijdig.. Hij is ook veel in het ziekenhuis laatste tijd, voor onderzoeken, er was angst voor kanker (ook) of iets in die aard… ik had er eigenlijk nog niet veel over nagedacht, niet veel bij gevoeld.
Nu is het ineens tegenstrijdig… Laat hem gaan, de piep.. en daartegenin: nee, niet mijn pappie…. Ik zou het vreselijk vinden. Would be broken, just like everyone else. But it would be so double… Safe at last… Can you be so sad and relieved?! Is it possible? And allowed? It’s a continuing fight in my had. I would never lose my daddy, neither want him to happen something bad or sad, but I would be free at last. I hate myself for thinking this way. And I feel so guilty. To my dad, for being so ungratefull, such a bitch, to tha world, that I can think such terrible things, to *, who is so sad, losing her dad any minute…
Je mag dit soort dingen gewoon niet denken, ik wil het niet denken, en toch schiet het stiekum steeds door mijn hoofd…. Ik maak me ineens zorgen, over de uitslag van zijn onderzoeken, over wat er kan zijn, wat er kan gebeuren… Ik weet iig dat hij zieker is dan we dachten, maar dat het waarschijnlijk geen kanker is,niets dodelijks… dat ik een hele opluchting.. en stiekum toch ook niet…
Ohw, hoe kan iemand dit soort dingen denken.. zo slecht zijn… Evil is in side of me…. Dat moet wel…
Woensdagaaf
Okeej… kleine crisis, maar deze keer niet van mij.. Hulpmamma’s vader lag ineens heel erg slecht. Ze moest daarheen. Of ik op kan passen.. sjit, nee, zat al bij ex-mentrix. De kinderen daarheen? Ja, goed idee Nina,! Even bellen, langs de mac voor de kiddo’s en dan haar wegduwen: ga maar, het komt goed… Het deed me goed dat ik eindelijk eens wat kon doen. En de avond met 4 mannetjes doorbrengen was erg leuk moet ik zeggen! Ik heb zelfs nog een proefwerk nagekeken.. Blij dat ze me gebeld heeft dat ik me eindelijk btje nuttig kan maken… zou zoveel meer willen doen, zeker nu. Maar het enige dat ik nu nog kan doen is hopen dat het een beetje gaat daar…
Woensdag.
I did it!!!! I made it!!! Nouja, niet helemaal… ik bedoel, ik heb geen voldoende ofzo, maar ik heb het uitgelopen!!! 2 kilometer… ok, even gesmokkeld tussendoor, gewandeld, maar toen kwam een superklasgenoot me redden… Hij sleepte me gewoon mee, bleef praten.. niet weggeraakt, not, nix, nakkes, nada…
Ik ben die jongen zo dankbaar!!! Hij moest daarna zelf nog 3 kilometer afsluiten, dus ik voelde me ook heel schuldig, maar vooral heel dankbaar. En trots.. dat ik het toch maar gedaan heb.. Ok, ik had ook door kunnen lopen en niet kunnen stoppen, ok, ik heb geen voldoende… ok, ik was de langzaamste van de klas.. maar ik heb het wel gedaan en daar ben ik heel blij mee… ik heb iig een poging staan!!!
Ohwja, en ik heb ook een 7 voor hoogspringen! Nu dalijk op de bus naar mijn ex-mentrix om op te passen. Een vriendin van mijn hulpmamma… :)
I did it!!!! I made it!!! Nouja, niet helemaal… ik bedoel, ik heb geen voldoende ofzo, maar ik heb het uitgelopen!!! 2 kilometer… ok, even gesmokkeld tussendoor, gewandeld, maar toen kwam een superklasgenoot me redden… Hij sleepte me gewoon mee, bleef praten.. niet weggeraakt, not, nix, nakkes, nada…
Ik ben die jongen zo dankbaar!!! Hij moest daarna zelf nog 3 kilometer afsluiten, dus ik voelde me ook heel schuldig, maar vooral heel dankbaar. En trots.. dat ik het toch maar gedaan heb.. Ok, ik had ook door kunnen lopen en niet kunnen stoppen, ok, ik heb geen voldoende… ok, ik was de langzaamste van de klas.. maar ik heb het wel gedaan en daar ben ik heel blij mee… ik heb iig een poging staan!!!
Ohwja, en ik heb ook een 7 voor hoogspringen! Nu dalijk op de bus naar mijn ex-mentrix om op te passen. Een vriendin van mijn hulpmamma… :)
dinsdag 17 juni 2003
Maandagaaf.
We hebben net weer foto's gemaakt, en het voelde wel goed.... Niet super, maar wel goed... :) Heb ineens heel erg veel zin om dit binnenkort nog een keer te doen, toen ik eenmaal stond was ik ook helemaal niet zenuwachtig meer. Nou afwachten hoe ze geworden zijn... :S
Ach, dan wordt ik toch gewoon supermodel!!!!! :)
We hebben net weer foto's gemaakt, en het voelde wel goed.... Niet super, maar wel goed... :) Heb ineens heel erg veel zin om dit binnenkort nog een keer te doen, toen ik eenmaal stond was ik ook helemaal niet zenuwachtig meer. Nou afwachten hoe ze geworden zijn... :S
Ach, dan wordt ik toch gewoon supermodel!!!!! :)
Grrr... wat is dat toch met mij en afsluiten... ik ben allergisch voor leraren. Speel ik normaal een redelijk balletje, schieten ze nu ineens alle kanten op. Kan je nagaan wat er gebeurt bij de dingen die ik normaal al niet zo heel goed beheers...
Ik schaam me zo voor wie ik ben en wat ik doe...
Morgen hardlopen afsluiten... ik ga er gewoon niet meer over nadenken, niet meer oefenen en maar kijken hoever ik kom... Het is meer een karaktertest dan een looptest hoorde ik al.. Tsja.... Dan is het snel bekeken vrees ik.... mijn doorzettingsvermogen is nihil...
Ik ben baahahaaaang voor morgen. Mijn goede voornemen van geen zorgen vervliegt iedere keer net zo snel als ie komt, en dan wil ik me alleen nog maar verstoppen.. bang om te falen, om af te gaan, mezelf weer te bewijzen wat voor lozer ik ben....
Ik schaam me zo voor wie ik ben en wat ik doe...
Morgen hardlopen afsluiten... ik ga er gewoon niet meer over nadenken, niet meer oefenen en maar kijken hoever ik kom... Het is meer een karaktertest dan een looptest hoorde ik al.. Tsja.... Dan is het snel bekeken vrees ik.... mijn doorzettingsvermogen is nihil...
Ik ben baahahaaaang voor morgen. Mijn goede voornemen van geen zorgen vervliegt iedere keer net zo snel als ie komt, en dan wil ik me alleen nog maar verstoppen.. bang om te falen, om af te gaan, mezelf weer te bewijzen wat voor lozer ik ben....
maandag 16 juni 2003
Woensdag moet ik de twee kilometer afsluiten. Ik wil niet, en ik wil wel. Ik ben bang. Dat ik faal, mezelf tegenkom, dat ik wegraak en vreemd doe.. dat ik het niet blijk te kunnen, niet goed genoeg ben, of simpelweg niet genoeg doorzettingsvermogen heb. Dat ik me zo aan mezelf erger dat er iemand anders komt, dat het allemaal buiten mijn bereik komt.. dat mijn wil er niet meer toe doet, er nix meer aan kan doen of ik het haal of niet. Uberhaupt nix meer te zeggen heeft over wat ik doe..
Waar ik bang voor ben, vroeg de psyg laatste keer... Jesus, ik kan mezelf niet besturen, hoor anderen in mijn hoofd, en alsof dat nog niet erg genoeg is blijkt dat ik dingen doe die ik niet weet of kan of wil.. mag ik daar bang van worden?!
Waar ik bang voor ben, vroeg de psyg laatste keer... Jesus, ik kan mezelf niet besturen, hoor anderen in mijn hoofd, en alsof dat nog niet erg genoeg is blijkt dat ik dingen doe die ik niet weet of kan of wil.. mag ik daar bang van worden?!
Ik heb gewinkeld....
Een stemmetje zegt: eindelijk, dat werd tijd!
Een stemmetje zegt: Ben jij nou belazerd, dat ben je niet waard
Een stemmetje zegt: Jaaaa!!! jippie, kadootjes
Een stemmetje zegt: na zo'n zuinig jaar kan het wel, maar je moet het niet te gek maken
De anderen kijken mee, maar zwijgen. Een schud afkeurend zijn hoofd, een ander geniet van het gelukkige smoeltje van de kleintjes.
geld uitgeven.. te wel of te niet..
Een stemmetje zegt: eindelijk, dat werd tijd!
Een stemmetje zegt: Ben jij nou belazerd, dat ben je niet waard
Een stemmetje zegt: Jaaaa!!! jippie, kadootjes
Een stemmetje zegt: na zo'n zuinig jaar kan het wel, maar je moet het niet te gek maken
De anderen kijken mee, maar zwijgen. Een schud afkeurend zijn hoofd, een ander geniet van het gelukkige smoeltje van de kleintjes.
geld uitgeven.. te wel of te niet..
de vakantie was leuk en niet leuk. Het met zijn allen samenzijn, lol maken, spelletjes doen.. de rust, het mooie huisje, het weer, dat is allemaal geweldig. Daar komt bij de drukte, kleine ergernissen, moeheid van al die dingen in en uit mijn hoofd, een groot verantwoordelijkheidsgevoel, een kapotte tas en twee zieke mensen, die er een naar gevoel bij geven. Maar het leuke overheerst toch.
's ochtends na het wakker worden meteen lekker met anderen bijkomen van de nacht is super. En het getrut voor het stappen met zijn allen is ook leuk. Echt voor herhaling vatbaar
's ochtends na het wakker worden meteen lekker met anderen bijkomen van de nacht is super. En het getrut voor het stappen met zijn allen is ook leuk. Echt voor herhaling vatbaar
en she did go....!!! Ik ben gewoon gegaan, naar die presentatie!! Ik heb haar gezien, even aangeraakt, met haar gepraat... en druk... druk!!!! jeetjemineetje, ik dacht dat ik terplekke door de grond zou zakken. En iedereen leek iedereen te kennen.. ik was bijna in z'n achteruit weer weg gegaan. Maar het is toch wel heel leuk om iemand dan even gade te slaan, te kijken hoe iemand in het echt is... ze was lief.. En ze vond me mooi... :):):) zei ze....
dinsdag 10 juni 2003
Het verblijf bij de mamma's was heerlijk, maar vannacht sliep ik thuis. Vertrouwd en gek thuis. Lekker in mijn eigen bedje, met mijn eigen matras, alleen op de verkeerde kamer. Thuis, waar pappa en mamma beneden slapen en je voorzichtig moet doen. Maar ook thuis waar je weet wat je hebt, waar het veilig is en je lekker jezelf kwijt kan.. thuis....
waarom is contact met anderen zo moeilijk. Een partijtje volleybal alleen al is de keuze maken: zouden ze het wel leuk vinden dat ik meedoe? Maar ik kan het niet zo goed, ze zullen zich ergeren. Ik zal me schamen, ze zullen het neit leuk meer vinden, me niet aardig meer vinden. Maar neit meedoen is weer een dom grietje gevonden worden. Wat wil ik? Ik wil wel meedoen, ik vind volleybal leuk. Alleen iedereen speelt zoveel beter dan ik. Ze zullen me stom vinden, wat ik ook doe....
De afspraak met de fotograaf staat. Het is lang geleden dat ik model gestaan heb voor hem, en ik vind het weer doodeng... onbewust heb ik het lang weggeschoven.. mezelf blootgeven (vorige keer zaten er aardig rake foto's bij), confrontatie met hoe ik er zelf uitzie.. toch heb ik er wel weer zin in. Ik weet dat hij goed is, dat er meestal wel mooie foto's bij zitten. Dat scheelt. Maar ik weet ook dat ik er drie van de vier foto's gruwelijk uit zal zien. Wil ik wel weten hoe een ander mij op dit moment kan zien?!
Vrijdag is de presentatie van het nieuwe boek van iemand die ik via internet heb leren kennen... een psycholoog... wil ik gaan, ik weet niet wat waar en hoe, maar wil ik uberhaupt??? Ja, ik wil haar zien, knuffelen.. maar ben bang dat het alleen maar tegen zal vallen. Dat ik haar alleen zal zien, ik haar tegen zal vallen, ze nix met me te maken wil hebben... bang voor alles. voor haar, maar vooral voor mezelf.. ik wil wel geloof ik.. ik kan ook stiekum vanaf een afstandje kijken...
maandag 9 juni 2003
Ik wil haar bellen, maar toch ook niet. Zoveel vragen, haar verwijten, maar toch ook niet. Ik wil gewoon dat ze me leuk vind, me eindelijk knuffelt... over wie dit gaat? Over een oud lerares van me, Geel... degene die mij leerde praten, me de grootste problemen ooit bezorgde, toch mijn vertrouwen weer won en uiteindelijk op een dag gewoon doodleuk vertelde dat dit haar laatste dag zou zijn en mijn hart en vertrouwen brak... Mijn steun was ze, mijn alles...
En ondanks dat ik nu achteraf kan zien dat ze zoveel fout gedaan heb, zou ik haar zo graag weer zien. Haar laten zien wat ik bereikt heb, wie ik nu geworden ben... Dat ze tevreden is, trots misschien.. Ik mis haar zo, zie nog steeds vaak haar lach en haar bruine haar...
Steeds vaker is er de twijfel, zal ik haar melen, contact proberen te zoeken. Gewoon, bellen vanaf een telefooncel, om haar stem te horen... Misschien kom ik haar wel per ongeluk tegen. Wat zou ze van me vinden, wat dacht ze toen? Waarom deed ze zoals ze deed, vond ze me eigenlijk wel aardig. Ik zou haar willen kwetsen en knuffelen tegelijk. Gewoon, omdat ze me zoveel pijn gedaan heeft en omdat ze nu schijnbaar nog zo belangrijk voor me is... Een van haar voetstuk gevallen godin...
Zou ik het doen?! Zou ze me herkennen... zou dit dillemma ooit overgaan en zou ik haar ooit vergeten?! Ooit iemand met 'haar' haar langs zien lopen zonder de hoop, het verdriet?
Waarom ging ze zomaar weg en liet ze me alleen?!
En ondanks dat ik nu achteraf kan zien dat ze zoveel fout gedaan heb, zou ik haar zo graag weer zien. Haar laten zien wat ik bereikt heb, wie ik nu geworden ben... Dat ze tevreden is, trots misschien.. Ik mis haar zo, zie nog steeds vaak haar lach en haar bruine haar...
Steeds vaker is er de twijfel, zal ik haar melen, contact proberen te zoeken. Gewoon, bellen vanaf een telefooncel, om haar stem te horen... Misschien kom ik haar wel per ongeluk tegen. Wat zou ze van me vinden, wat dacht ze toen? Waarom deed ze zoals ze deed, vond ze me eigenlijk wel aardig. Ik zou haar willen kwetsen en knuffelen tegelijk. Gewoon, omdat ze me zoveel pijn gedaan heeft en omdat ze nu schijnbaar nog zo belangrijk voor me is... Een van haar voetstuk gevallen godin...
Zou ik het doen?! Zou ze me herkennen... zou dit dillemma ooit overgaan en zou ik haar ooit vergeten?! Ooit iemand met 'haar' haar langs zien lopen zonder de hoop, het verdriet?
Waarom ging ze zomaar weg en liet ze me alleen?!
Dapper stap ik de zooi binnen. Begin bakken te legen, spullen bij elkaar te leggen. Zet energiek de vuile boel onder de douche (gootsteen kan nog niet gemaakt worden) en spuit het schoon. Ik verzamel nog wat wasgoed en wil gaan schuiven, maar struikel over de matras in de gang. In mijn fanatieke bui begin ik er al aan te trekken, tot ik ineens besef dat het nog geen zin heeft om alles aan kant te maken omdat er morgen nog geklust moet worden... de moed zinkt me ineens in de schoenen. Nog twee dagen onrust. Ik ben toe aan mijn eigen bed, gewoon liggen en nix doen, ruimte voor mezelf. Het verblijf bij de mamma's was heerlijk, maar nu wil ik gewoon alleen zijn... liggen op mijn eigen plekje. Maar dat kan dus nog niet... voorlopig..
Ik bekijk de schade nog eens kritisch, schrijf het op voor de verzekering, in theorie valt het mee, nix onvervangbaars beschadigd, de boel wordt waarschijnlijk vergoed, maar de wanhoop wordt groter. Er moet weer geverfd worden.. het dak misschien gesloopt, wat als het morgen weer gaat lekken?! Nog zo veel werk, alles zo ongrijpbaar ver weg... voorlopig geen eigen plekkie... mijn knieen beginnen te knikken, snel smijt ik spullen in mijn tas, kom onderweg Sera en Tai nog tegen die naar het strand gaan. (tuurlijk, waarom niet, gromt een stemmetje... ja, waarom eigenlijk niet, vraagt een anders stemmetje, neem een voorbeeld...) Sjees naar beneden gooi de kamerdeur dicht struikel de gang door en spring op de fiets. Slingerend ga ik dan toch maar naar mijn ouders.... het moest er toch van komen, neit...
Ik bekijk de schade nog eens kritisch, schrijf het op voor de verzekering, in theorie valt het mee, nix onvervangbaars beschadigd, de boel wordt waarschijnlijk vergoed, maar de wanhoop wordt groter. Er moet weer geverfd worden.. het dak misschien gesloopt, wat als het morgen weer gaat lekken?! Nog zo veel werk, alles zo ongrijpbaar ver weg... voorlopig geen eigen plekkie... mijn knieen beginnen te knikken, snel smijt ik spullen in mijn tas, kom onderweg Sera en Tai nog tegen die naar het strand gaan. (tuurlijk, waarom niet, gromt een stemmetje... ja, waarom eigenlijk niet, vraagt een anders stemmetje, neem een voorbeeld...) Sjees naar beneden gooi de kamerdeur dicht struikel de gang door en spring op de fiets. Slingerend ga ik dan toch maar naar mijn ouders.... het moest er toch van komen, neit...
zaterdag 7 juni 2003
stiekum, heel stiekum verlang ik naar mijn nieuwe psyg, wil ik graag haar woorden horen, weten wat zij zou zeggen.... is dat goed of slecht...
Ik ben eigenlijk heel trots op hoe ik me door de afgelopen twee dagen heen heb geslagen. dat ik het gewoon geregeld heb, verzekering, foto's, huisbaas. Dat ik om hulp durfde vragen, de 'mamma's heb gebeld. Hoe ik met mijn ouders omgegaan ben. Resoluut, ik had het fototoestel nodig, en heb ze toen weer weggestuurd. Dat ik dus eigenlijk heel goed in staat ben om mijn eigen boontjes te doppen zo... Nouja, eigen.. Zonder de opvang vam mijn oppasmams (again) zou ik nu waarschijnlijk nog hebben liggen janken op een natte matras.... Dat ik het gewoon kon en deed. Mezelf bij elkaar kon rapen, niet compleet instortte.
Okeej, ik stortte wel een beetje in, daar baal ik van, het kleine beetje schade is eigenlijk de moeite van het janken niet waard, de drukte niet waard, maar reeel weet ik ook dat ik hier gewoon van mag balen... zeker in deze rotperiode!
blubberdeblubberdeblubberdeblub. oxatijd!
Ik ben eigenlijk heel trots op hoe ik me door de afgelopen twee dagen heen heb geslagen. dat ik het gewoon geregeld heb, verzekering, foto's, huisbaas. Dat ik om hulp durfde vragen, de 'mamma's heb gebeld. Hoe ik met mijn ouders omgegaan ben. Resoluut, ik had het fototoestel nodig, en heb ze toen weer weggestuurd. Dat ik dus eigenlijk heel goed in staat ben om mijn eigen boontjes te doppen zo... Nouja, eigen.. Zonder de opvang vam mijn oppasmams (again) zou ik nu waarschijnlijk nog hebben liggen janken op een natte matras.... Dat ik het gewoon kon en deed. Mezelf bij elkaar kon rapen, niet compleet instortte.
Okeej, ik stortte wel een beetje in, daar baal ik van, het kleine beetje schade is eigenlijk de moeite van het janken niet waard, de drukte niet waard, maar reeel weet ik ook dat ik hier gewoon van mag balen... zeker in deze rotperiode!
blubberdeblubberdeblubberdeblub. oxatijd!
zaterdagaaf.
Drukte op het strand, soms voel ik me meer alleen met al die mensen om me heen. Omdat ik er niet bijhoor. En dan ineens weer wel. Genieten ook. Van het gezelschap, van het 'familiegebeuren', en nu heel erg van de huiselijkheid. Samen eten, samen douchen en de kids naar bed, en dan allebei je eigen gangetje.. heerlijk.
Een knuffelnichtje is aanhankelijk, ze is al wat ouder, maar zit het liefst de hele dag op schoot. Ik voel me verbonden met haar, knuffel haar zoveel mogelijk, geniet ervan. We brengen haar thuis en staan een tijdje te ouwehoeren met haar ouders. Hij is een grote lieve man die ik niet ken, zijn klein vaal vrouwtje, maar wel heel lief. Hij komt al even praten, choochelt wat met nichtjelief en betrekt mij in het spel. Plotseling moet ik op zijn kop gehangen worden. 'kleine'meid wild enthousiast, ik wat minder, het begint als spel, hij probeert me te pakken, krijgt geen grip omdat ik wegvlucht, veilig naar oppasmama, hij is leuk, aardig, blijft proberen, merkt de paniek niet, de angst. Ik kan niet meer denken, kan me alleen maar vastklampen en neeeeeeeeeee gillen.. de woorden lijken van ver te komen, de angst is allesoverheersend. Dat ineens stopt het.. zijn er geen handen en geen gelach meer. iedereen praat weer gewoon. Ik haat mezelf. omdat ik dit uitlok en dan zo achterlijk doe. Omdat ik niet gewoon mee kan stoeien. omdat ik geestelijk zo goed kan bedenken dat deze angst compleet onnodig was.. omdat ik bang was voor deze lieve man, schuldig, bang voor hem, hij heeft niets misdaan. Schaamte ten opzichte van hem, van mijn hulpmamma, dat ze dit moet zien, in moest grijpen.
Maar het leven gaat verder, alsof er nix gebeurd is mag dit schijnbaar, kan ik mezelf wezen, en kan zij het zien... me helpen. We lopen verder, praten verder, eten samen. Wat eet ik goed. Trots!! En haat... alsof ik dat verdient heb.. vetklep... dat je het niet kan laten. Trots dat ik me toch kan verzetten tegen het gevoel... De wil om meteen te gaan spugen.. de strijd, en dan de overwinning.. alles binnnen...
Dus nu zit ik prinsheerlijk te genieten achter de computer van het gezellige gekeuvel, het kopje thee dat ik krijg... This is like heaven in two and a half room.... Van mij mag het hele huis instorten als dat betekent dat het zo verder gaat.
En vannacht mag ik weer in het grote bed!!!.. .niet alleen.. veilig... De wetenschap dat je neit alleen wakker wordt na een nachtmerrie.. Hopen dat ik geen nachtmerrie ga krijgen. Ik schaam me altijd dood als ik bij andere hulpmam de boel weer bij elkaar praat en tetter.... Waarom kan ik niet normaal slapen...
Nouja, laat ik nu eerst maar eens oxa gaan slikken... dan houden de gedachten op met malen en kan ik zo dalijk weer slapen hoop ik...
Drukte op het strand, soms voel ik me meer alleen met al die mensen om me heen. Omdat ik er niet bijhoor. En dan ineens weer wel. Genieten ook. Van het gezelschap, van het 'familiegebeuren', en nu heel erg van de huiselijkheid. Samen eten, samen douchen en de kids naar bed, en dan allebei je eigen gangetje.. heerlijk.
Een knuffelnichtje is aanhankelijk, ze is al wat ouder, maar zit het liefst de hele dag op schoot. Ik voel me verbonden met haar, knuffel haar zoveel mogelijk, geniet ervan. We brengen haar thuis en staan een tijdje te ouwehoeren met haar ouders. Hij is een grote lieve man die ik niet ken, zijn klein vaal vrouwtje, maar wel heel lief. Hij komt al even praten, choochelt wat met nichtjelief en betrekt mij in het spel. Plotseling moet ik op zijn kop gehangen worden. 'kleine'meid wild enthousiast, ik wat minder, het begint als spel, hij probeert me te pakken, krijgt geen grip omdat ik wegvlucht, veilig naar oppasmama, hij is leuk, aardig, blijft proberen, merkt de paniek niet, de angst. Ik kan niet meer denken, kan me alleen maar vastklampen en neeeeeeeeeee gillen.. de woorden lijken van ver te komen, de angst is allesoverheersend. Dat ineens stopt het.. zijn er geen handen en geen gelach meer. iedereen praat weer gewoon. Ik haat mezelf. omdat ik dit uitlok en dan zo achterlijk doe. Omdat ik niet gewoon mee kan stoeien. omdat ik geestelijk zo goed kan bedenken dat deze angst compleet onnodig was.. omdat ik bang was voor deze lieve man, schuldig, bang voor hem, hij heeft niets misdaan. Schaamte ten opzichte van hem, van mijn hulpmamma, dat ze dit moet zien, in moest grijpen.
Maar het leven gaat verder, alsof er nix gebeurd is mag dit schijnbaar, kan ik mezelf wezen, en kan zij het zien... me helpen. We lopen verder, praten verder, eten samen. Wat eet ik goed. Trots!! En haat... alsof ik dat verdient heb.. vetklep... dat je het niet kan laten. Trots dat ik me toch kan verzetten tegen het gevoel... De wil om meteen te gaan spugen.. de strijd, en dan de overwinning.. alles binnnen...
Dus nu zit ik prinsheerlijk te genieten achter de computer van het gezellige gekeuvel, het kopje thee dat ik krijg... This is like heaven in two and a half room.... Van mij mag het hele huis instorten als dat betekent dat het zo verder gaat.
En vannacht mag ik weer in het grote bed!!!.. .niet alleen.. veilig... De wetenschap dat je neit alleen wakker wordt na een nachtmerrie.. Hopen dat ik geen nachtmerrie ga krijgen. Ik schaam me altijd dood als ik bij andere hulpmam de boel weer bij elkaar praat en tetter.... Waarom kan ik niet normaal slapen...
Nouja, laat ik nu eerst maar eens oxa gaan slikken... dan houden de gedachten op met malen en kan ik zo dalijk weer slapen hoop ik...
vrijdagmiddag.
Mijn wereld stort compleet in, samen met mijn kamer. De enorme berg water die uit alle hoeken en gaten komt staat symbool voor mijn hart, de kou en stank voor hoe ik me voel. Hoe kan alles wat ik zo zorgvuldig opgebouwd heb in een keer vernietigd worden. Woedend ben ik, op onze huisbaas, die het allemaal wel even zou regelen. Machteloos... ik kan alleen toekijken hoe het water de overhand neemt in mijn kamer. Sera &sis zijn druk aan het redden. Verhuizen al mijn spullen naar het droge, dweilen de keuken. Ik voel me alsof mijn benen onder me weg kunnen zinken, wil neerstorten en nooit meer opstaan. Dit is teveel. Waarom juist mijn kamer, alles wat ik opgebouwd heb kapot... Ik tril, snik. Wordt continue opgevangen door sera&sis.. ze blijven in de buurt, rustig op me inpraten. Ik raap mezelf bij elkaar, weet niet hoe. Bel de hulpmamma's, de verzekering, ja, zelfs mijn ouders. Foto's worden gemaakt, spullen versleept, en door een enorme dosis oxa krijg ik het zelfs voor elkaar bij sera neer te ploffen, pizza te eten en tv te kijken. Ik drink mijn fles, ben rustig. Het kan me niets meer schelen, nouja, wel, maar het komt goed. de verzekering vergoed, en ik kom gewoon niet terug voor alles weer op orde is. Met dat idee ga ik mijn taspakken. Maar bij het opendoen van de deur valt samen met de stank ook de wanhoop ineens weer binnen. Wat een bende... Het komt niet vanzelf allemaal op orde.. Kijk nou wat een chaos, moet ik dit opruimen, wat moet ik ermee..
Met mijn ingepakte tas kom ik bij mijn oppasmama. Daar ga ik slapen, en ik mag nog in het grote bed ook. Door de enorme dosis oxa gaat het allemaal prima. Ik voel me roezig, en gelukkig met mijn plekje daar, dat ik daar zomaar terecht kan. Zo wordt het eigenlijk nog een klein feestje. Ik slaap prima, ga enthousiast onderweg naar mijn werk,de wetenschap dat ik nog een nacht hier, en nog een nacht bij mijn andere hulpmamma mag logeren doen wonderen. En een nachtje slapen doet me er nuchterder tegenaan kijken. Eerst de schade maar weer bekijken.
Binnen vliegt de machteloosheid ineens weer omhoog. Potverdikkie... de boel is redelijk gedroogd. ik heb geluk gehad, maar weinig schade aan de inboedel, het zijn vooral de muur, het plafond, gordijnen en vloerbedekking die er niet uit zien, voor de rest is er eigenlijk niets terribly dammaged. (dit enkel en alleen te danken aan mijn superroomy en haar superzus die alles voor me gered hebben) Ohw, en wat eerst mijn lamp was hang in eeen zielig hoopje papier naar beneden. In mijn hoofd kan ik nog net bedenken dat het allemaal echt heel erg meevalt en dat het alleen een berg opruimen wordt voordat ik op de grond ineenzak en weer begin te snikken.
Al is het dan alleen maar een berg opruimen, er moet gewoon weer een flinke berg werk verzet worden (schilderen, misschien de kamer leeg voor vloerbedekking, alles terugzetten, wassen en schoonmaken) en voorlopig ben ik nog niet van de puinhoop af, want het kan pas dinsdag gemaakt worden. Ohwja, en waarschijnlijk willen ze mijn plafond er dan ''even'' uitslopen, dan kunnen ze het beter maken. De wanhoop is compleet.
Toch, als ik de deur sluit lijk ik het achter me te laten. Ik slik keurig mijn oxa, ga aan het werk, en naar het strand waar ik met mijn hulpmamma afgesproken heb. Paniek als ik haar niet kan vinden. Wat moet ik nu, ze wil me niet ik heb geen geld, geen beltegoed, kan nu nergens heen. Ik probeer rustig te blijven, maar in mij huilt kleine Nina alleen maar.. mamma, waar ben je?! Het is moeilijk haar binnen te houden.. Pien is overstuur en mara is nergens te bekennen... Fijn is dat. Nouk en de stoere sturen ons terug naar de fiets. De kleintjes willen alleen nog maar naar huis, naar bed. Onredelijk, Nouk is overstuur omdat ze ook het liefste alleen maar zou liggen met al deze ellende maar zich er ten zeerste bewust van is dat dat nu juist het probleem is en niet kan. De stoere gaat toch nog een keer op het strand kijken en.... ziet daar de veelgezochte mamma lopen. Nina rent erop af en jippieajee....
Mijn wereld stort compleet in, samen met mijn kamer. De enorme berg water die uit alle hoeken en gaten komt staat symbool voor mijn hart, de kou en stank voor hoe ik me voel. Hoe kan alles wat ik zo zorgvuldig opgebouwd heb in een keer vernietigd worden. Woedend ben ik, op onze huisbaas, die het allemaal wel even zou regelen. Machteloos... ik kan alleen toekijken hoe het water de overhand neemt in mijn kamer. Sera &sis zijn druk aan het redden. Verhuizen al mijn spullen naar het droge, dweilen de keuken. Ik voel me alsof mijn benen onder me weg kunnen zinken, wil neerstorten en nooit meer opstaan. Dit is teveel. Waarom juist mijn kamer, alles wat ik opgebouwd heb kapot... Ik tril, snik. Wordt continue opgevangen door sera&sis.. ze blijven in de buurt, rustig op me inpraten. Ik raap mezelf bij elkaar, weet niet hoe. Bel de hulpmamma's, de verzekering, ja, zelfs mijn ouders. Foto's worden gemaakt, spullen versleept, en door een enorme dosis oxa krijg ik het zelfs voor elkaar bij sera neer te ploffen, pizza te eten en tv te kijken. Ik drink mijn fles, ben rustig. Het kan me niets meer schelen, nouja, wel, maar het komt goed. de verzekering vergoed, en ik kom gewoon niet terug voor alles weer op orde is. Met dat idee ga ik mijn taspakken. Maar bij het opendoen van de deur valt samen met de stank ook de wanhoop ineens weer binnen. Wat een bende... Het komt niet vanzelf allemaal op orde.. Kijk nou wat een chaos, moet ik dit opruimen, wat moet ik ermee..
Met mijn ingepakte tas kom ik bij mijn oppasmama. Daar ga ik slapen, en ik mag nog in het grote bed ook. Door de enorme dosis oxa gaat het allemaal prima. Ik voel me roezig, en gelukkig met mijn plekje daar, dat ik daar zomaar terecht kan. Zo wordt het eigenlijk nog een klein feestje. Ik slaap prima, ga enthousiast onderweg naar mijn werk,de wetenschap dat ik nog een nacht hier, en nog een nacht bij mijn andere hulpmamma mag logeren doen wonderen. En een nachtje slapen doet me er nuchterder tegenaan kijken. Eerst de schade maar weer bekijken.
Binnen vliegt de machteloosheid ineens weer omhoog. Potverdikkie... de boel is redelijk gedroogd. ik heb geluk gehad, maar weinig schade aan de inboedel, het zijn vooral de muur, het plafond, gordijnen en vloerbedekking die er niet uit zien, voor de rest is er eigenlijk niets terribly dammaged. (dit enkel en alleen te danken aan mijn superroomy en haar superzus die alles voor me gered hebben) Ohw, en wat eerst mijn lamp was hang in eeen zielig hoopje papier naar beneden. In mijn hoofd kan ik nog net bedenken dat het allemaal echt heel erg meevalt en dat het alleen een berg opruimen wordt voordat ik op de grond ineenzak en weer begin te snikken.
Al is het dan alleen maar een berg opruimen, er moet gewoon weer een flinke berg werk verzet worden (schilderen, misschien de kamer leeg voor vloerbedekking, alles terugzetten, wassen en schoonmaken) en voorlopig ben ik nog niet van de puinhoop af, want het kan pas dinsdag gemaakt worden. Ohwja, en waarschijnlijk willen ze mijn plafond er dan ''even'' uitslopen, dan kunnen ze het beter maken. De wanhoop is compleet.
Toch, als ik de deur sluit lijk ik het achter me te laten. Ik slik keurig mijn oxa, ga aan het werk, en naar het strand waar ik met mijn hulpmamma afgesproken heb. Paniek als ik haar niet kan vinden. Wat moet ik nu, ze wil me niet ik heb geen geld, geen beltegoed, kan nu nergens heen. Ik probeer rustig te blijven, maar in mij huilt kleine Nina alleen maar.. mamma, waar ben je?! Het is moeilijk haar binnen te houden.. Pien is overstuur en mara is nergens te bekennen... Fijn is dat. Nouk en de stoere sturen ons terug naar de fiets. De kleintjes willen alleen nog maar naar huis, naar bed. Onredelijk, Nouk is overstuur omdat ze ook het liefste alleen maar zou liggen met al deze ellende maar zich er ten zeerste bewust van is dat dat nu juist het probleem is en niet kan. De stoere gaat toch nog een keer op het strand kijken en.... ziet daar de veelgezochte mamma lopen. Nina rent erop af en jippieajee....
Donderdag
Wat een dag...
Soggends naar de dokter geweest. Al is het nu 'veilig' toch blijft het doodeng en naar. Maar heel stoer besluit ik gewoon te gaan. Niets aan de hand gelukkig, ziekte is waarschijnlijk stress... tsja... wat doe je eraaan.. Krijg ook een nieuwe dosis oxa. Jipppieeeeeeeeeeeeeeeeee! chilll......
's middags naar de psyg. we krijgen inhoud.. ik ga haar ook steeds meer waarderen. Enn..... ik durf om antidepressivia te vragen.. ze gaat er over denken. Jippiedepippie...
De 'botsing' vrijdagaaf en de angst die ik nu voor die jongen heb overgehouden zijn hoofdonderwerp. Echt, ze is wel goed geloof ik.
Op de fiets op de terugweg merk ik hoe ik mw toch ook mis. In een zeldzame bui van verstandsverbijstering besluit ik er gewoon langs te fietsen. Ik dacht dat ze er niet was, sta al een beetje teleurgesteld aan de deur te kloppen, maar hoor dan onverwachts toch 'binnen'. Twijfel, dan het bekende kamertje. In een hoekje op de grond zit het geliefde persoontje druk te zoeken in enorme stapels papier. Heerlijk, dit miste ik. Enthousiast... we praten even, kleppen gewoon even bij. Waarover? nergens over, overal over. Ik voel me fijn, kan wel huilen, wil haar knuffelen, maar probeer alleen alles zo bewust mogelijk in me op te nemen. Het kamertje, de foto's van het konijn, de ramen, de geur, de sfeer, haar haren, mijn eigen aanwezigheid, haar stem. Dit allemaal op te slaan, om op een later, rustig moment tevoorschijn te halen. te kunnen koesteren. dat dat niet lukt blijkt savonds. maar ik voel me wel goed.
Zou het dipje eindelijk over zijn... het is me ook wel een weekje geweest. vrijdag de instorting, huilweekend, ziek van de spanning... Ja, ik denk dat ik weer op de weg omhoog zit! Nog een kort dagje school, en dan lekker lang weekend!!! Jippiedepippie!!!
Nu alleen de angst voor onze huisvriend nog overwinnen, wat doe je eraan
Wat een dag...
Soggends naar de dokter geweest. Al is het nu 'veilig' toch blijft het doodeng en naar. Maar heel stoer besluit ik gewoon te gaan. Niets aan de hand gelukkig, ziekte is waarschijnlijk stress... tsja... wat doe je eraaan.. Krijg ook een nieuwe dosis oxa. Jipppieeeeeeeeeeeeeeeeee! chilll......
's middags naar de psyg. we krijgen inhoud.. ik ga haar ook steeds meer waarderen. Enn..... ik durf om antidepressivia te vragen.. ze gaat er over denken. Jippiedepippie...
De 'botsing' vrijdagaaf en de angst die ik nu voor die jongen heb overgehouden zijn hoofdonderwerp. Echt, ze is wel goed geloof ik.
Op de fiets op de terugweg merk ik hoe ik mw toch ook mis. In een zeldzame bui van verstandsverbijstering besluit ik er gewoon langs te fietsen. Ik dacht dat ze er niet was, sta al een beetje teleurgesteld aan de deur te kloppen, maar hoor dan onverwachts toch 'binnen'. Twijfel, dan het bekende kamertje. In een hoekje op de grond zit het geliefde persoontje druk te zoeken in enorme stapels papier. Heerlijk, dit miste ik. Enthousiast... we praten even, kleppen gewoon even bij. Waarover? nergens over, overal over. Ik voel me fijn, kan wel huilen, wil haar knuffelen, maar probeer alleen alles zo bewust mogelijk in me op te nemen. Het kamertje, de foto's van het konijn, de ramen, de geur, de sfeer, haar haren, mijn eigen aanwezigheid, haar stem. Dit allemaal op te slaan, om op een later, rustig moment tevoorschijn te halen. te kunnen koesteren. dat dat niet lukt blijkt savonds. maar ik voel me wel goed.
Zou het dipje eindelijk over zijn... het is me ook wel een weekje geweest. vrijdag de instorting, huilweekend, ziek van de spanning... Ja, ik denk dat ik weer op de weg omhoog zit! Nog een kort dagje school, en dan lekker lang weekend!!! Jippiedepippie!!!
Nu alleen de angst voor onze huisvriend nog overwinnen, wat doe je eraan
Dinsdagavond
Was dit dezelfde dag als waarop de stoere Nina haar zwemmen heeft gehaald?! Was ik trots op mij?
Twee uur boxen vandaag... hoofdonderwerp: afweren op hoofdhoogte. Opdracht: handschoenen tegen je voorhoofd, en zo alle stoten afweren. Kortom: er komen continu vuisten op je af, en niet zachtjes ook. De enge leraar is er vandaag gelukkig niet, we hebben een student, dat scheelt wel een beetje. Maar ik wil me niet laten kennen... boxen dus! Weet verstandelijk dat er nix kan gebeuren, maar zie het flitsen, voel de pijn. Schakel uit, ga door op een kracht die ik ken van toen ik thuiswoonde, een ongekende angst in mij. Als ik halverwege even een rustmoment heb voel ik ineens dat ik buikpijn heb. Driehonderd mannetjes zijn met hun kleine maar sterke handjes bezig om mijn buik in stukken te scheuren en mijn baarmoeder te verplaatsen. Doorgaan...
Tijdens volleybal krijg ik mijn gevoel terug. Het stukje lijf dat bij mij hoort is ziek. De mannetjes in mijn buik hebben ondertussen pikhouweeltjes en ander sterk materiaal erbij gehaald, mijn hoofd zit vol watten, en mijn spieren voelen ineens slap en bibberig aan. Ik geef aan dat ik niet mee wil doen maar de leraar vind dat ik me niet aan moet stellen. Door dus maar
halverwege geef ik het op. Ik heb het gevoel dat ik heeeeeeeeeeel nodig naar de wc moet, moet overgeven, en ga flauwvallen: duidelijk teken voormij, een ''aanval''. Ik baal, weet dat ik dan niet thuiskom, nix meer kan. Zo snel mogelijk naar school, onderweg de twijfel, wel of niet vader bellen. Dapper en stoer zijn of verantwoordelijk en hulpvragen. De vraag wordt voor me beantwoord. Ik red het tot de balie en dan ga ik bijna onderuit. Ik wordt op een stoel gezet, probeer mijn vader te bellen, maar die kan niet komen. Zeg maar dat de auto in de garage staat zegt hij. Complete wanhoop, hoe kom ik dan thuis. Heel stoer zeg ik dat ik me eerst wel om ga kleden. Ik haal het twee stappen en ga dan tegen de vlakte. Wordt weer neergezet. ga zitten, drink wat zegt een stem. Heel pieperig en zielig zeg ik dat ik alleen maar wil liggen. Dezelfde lieve stem zegt dat dat kan. Ben ik dood aan het gaan? Bestaaan engelen?!! In de massageruimte in de kelder worden twee bedden tegen elkaar geschoven en lig ik twee uur te trillen en zieken. Dan gaat het wat beter. Ondertussen heb ik wel de nodige aandacht gehad :S
Alle leerlingen hadden les, maar er stonden wel drie docenten bij de balie. Best, als mijn mentrix er maar niets van zou horen. Ik was bang dat ze me een nog grotere aansteller zou vinden dan ik al ben. Een lastpak ben ik voor haar op school. Ik kan het me zo goed voorstellen als ze een hekel aan me heeft... Voel me zo schuldig, dat ik al die aandacht opeis, niet gewoon op tijd naar huis gegaan ben, me zo aanstel, al die overlast bezorg... maar stiekum voelt het ook goed. Al die mensen die lief doen en zich schijnbaar echt zorgen maken. Ze willen de dokter halen... sjit man, dat is nog nooit gebeurd volgens mij.... voor mij?! Decaan belt... nu een afspraak?! Half verdoofd neem ik op. Ja, vergeten, nee niet thuis, beneden. Ze komt eraan voor ik de tijd heb om me schuldig te gaan voelen en blijft een half uur bij me. Lief... het gaat dan alweer stukken beter. Samen met mijn mentrix (toch) bedenkt ze een manier om me thuis te krijgen. I ow them... En de lieve meneer die me dat bed bezorgd heeft kan ik ook wel zoenen!!
Eenmaal thuis kruip ik doodziek bibberend mijn bed in, rust me gek en ben saafs een aardig end opgeknapt. Voel me schuldig dat ik de vergadering mis, niet ben gaan trainen, maar merk dat ik de rust erg goed kan gebruiken.
Was dit dezelfde dag als waarop de stoere Nina haar zwemmen heeft gehaald?! Was ik trots op mij?
Twee uur boxen vandaag... hoofdonderwerp: afweren op hoofdhoogte. Opdracht: handschoenen tegen je voorhoofd, en zo alle stoten afweren. Kortom: er komen continu vuisten op je af, en niet zachtjes ook. De enge leraar is er vandaag gelukkig niet, we hebben een student, dat scheelt wel een beetje. Maar ik wil me niet laten kennen... boxen dus! Weet verstandelijk dat er nix kan gebeuren, maar zie het flitsen, voel de pijn. Schakel uit, ga door op een kracht die ik ken van toen ik thuiswoonde, een ongekende angst in mij. Als ik halverwege even een rustmoment heb voel ik ineens dat ik buikpijn heb. Driehonderd mannetjes zijn met hun kleine maar sterke handjes bezig om mijn buik in stukken te scheuren en mijn baarmoeder te verplaatsen. Doorgaan...
Tijdens volleybal krijg ik mijn gevoel terug. Het stukje lijf dat bij mij hoort is ziek. De mannetjes in mijn buik hebben ondertussen pikhouweeltjes en ander sterk materiaal erbij gehaald, mijn hoofd zit vol watten, en mijn spieren voelen ineens slap en bibberig aan. Ik geef aan dat ik niet mee wil doen maar de leraar vind dat ik me niet aan moet stellen. Door dus maar
halverwege geef ik het op. Ik heb het gevoel dat ik heeeeeeeeeeel nodig naar de wc moet, moet overgeven, en ga flauwvallen: duidelijk teken voormij, een ''aanval''. Ik baal, weet dat ik dan niet thuiskom, nix meer kan. Zo snel mogelijk naar school, onderweg de twijfel, wel of niet vader bellen. Dapper en stoer zijn of verantwoordelijk en hulpvragen. De vraag wordt voor me beantwoord. Ik red het tot de balie en dan ga ik bijna onderuit. Ik wordt op een stoel gezet, probeer mijn vader te bellen, maar die kan niet komen. Zeg maar dat de auto in de garage staat zegt hij. Complete wanhoop, hoe kom ik dan thuis. Heel stoer zeg ik dat ik me eerst wel om ga kleden. Ik haal het twee stappen en ga dan tegen de vlakte. Wordt weer neergezet. ga zitten, drink wat zegt een stem. Heel pieperig en zielig zeg ik dat ik alleen maar wil liggen. Dezelfde lieve stem zegt dat dat kan. Ben ik dood aan het gaan? Bestaaan engelen?!! In de massageruimte in de kelder worden twee bedden tegen elkaar geschoven en lig ik twee uur te trillen en zieken. Dan gaat het wat beter. Ondertussen heb ik wel de nodige aandacht gehad :S
Alle leerlingen hadden les, maar er stonden wel drie docenten bij de balie. Best, als mijn mentrix er maar niets van zou horen. Ik was bang dat ze me een nog grotere aansteller zou vinden dan ik al ben. Een lastpak ben ik voor haar op school. Ik kan het me zo goed voorstellen als ze een hekel aan me heeft... Voel me zo schuldig, dat ik al die aandacht opeis, niet gewoon op tijd naar huis gegaan ben, me zo aanstel, al die overlast bezorg... maar stiekum voelt het ook goed. Al die mensen die lief doen en zich schijnbaar echt zorgen maken. Ze willen de dokter halen... sjit man, dat is nog nooit gebeurd volgens mij.... voor mij?! Decaan belt... nu een afspraak?! Half verdoofd neem ik op. Ja, vergeten, nee niet thuis, beneden. Ze komt eraan voor ik de tijd heb om me schuldig te gaan voelen en blijft een half uur bij me. Lief... het gaat dan alweer stukken beter. Samen met mijn mentrix (toch) bedenkt ze een manier om me thuis te krijgen. I ow them... En de lieve meneer die me dat bed bezorgd heeft kan ik ook wel zoenen!!
Eenmaal thuis kruip ik doodziek bibberend mijn bed in, rust me gek en ben saafs een aardig end opgeknapt. Voel me schuldig dat ik de vergadering mis, niet ben gaan trainen, maar merk dat ik de rust erg goed kan gebruiken.
Dinsdagochtend
HOERAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!! ik heb mijn zwemmen opgehaald... Dat betekent dat ik genoeg praktijkpunten heb om op school te mogen blijven! Jippie de pippie!!! Ik heb mijn jaar gehaald!!! Dat had ik zoooooooooo nooit gedacht!!!... wie had het wel verwacht?!
Ik ben zooo trots op mezelf!!!!
HOERAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!! ik heb mijn zwemmen opgehaald... Dat betekent dat ik genoeg praktijkpunten heb om op school te mogen blijven! Jippie de pippie!!! Ik heb mijn jaar gehaald!!! Dat had ik zoooooooooo nooit gedacht!!!... wie had het wel verwacht?!
Ik ben zooo trots op mezelf!!!!
maandag 2 juni 2003
Stiekum zit ik al sinds vanochtend 8 uur mijn telefoon te controleren. Staat ie aan, staat het geluid ook aan? Heb ik soms al een oproep gemist?! doet ie het ook!? Heej, ik hoor hem volgens mij!
De reden van dit gestress?! Mijn hulpmamma zou me vandaag terugbellen... Ja, ik weet ook wel dat ze dat heus niet soggends voor 8 uur doet, en dat de kans zelfs groot is dat ze het vandaag gewoon vergeet, maar ik wilde haar (of de andere ;)) al sinds vrijdag bellen. Maar ook weer niet, omdat ik ze gewoon niet wil bellen als ik me naar voel, ze kunnen daar niets mee.. maar wilde ze zo graag spreken. gisteraaf eindelijk de moed verzameld, maar ze was druk. Zou me vandaag terugbellen.
Dus nu zit ik te wachten.. me de hele dag te verheugen.. Hopend dat de foon strax gaat, we even bij kunnen kleppen. Hopend dat zij de pijn even weg kan nemen, de leegte, holte vullen met lief. Stom eigenlijk, want ik weet nu al zeker dat het dan weer janken wordt. maar ik wil gewoon graag even vertellen.. over de psyg, dat ik vaker mag, over school, dat ik morgen zwemmen ga herren, over dat ik me naar voel, in korte mouwen rondloop.. gewoon, van alles.. wil haar horen over de jongens, het 'normale'
leven. Wil gewoon even horen dat ze trots op me is, dat ik heus ook wel leuk ben... misschien dat ik het dan weer een beetje ga geloven...
De reden van dit gestress?! Mijn hulpmamma zou me vandaag terugbellen... Ja, ik weet ook wel dat ze dat heus niet soggends voor 8 uur doet, en dat de kans zelfs groot is dat ze het vandaag gewoon vergeet, maar ik wilde haar (of de andere ;)) al sinds vrijdag bellen. Maar ook weer niet, omdat ik ze gewoon niet wil bellen als ik me naar voel, ze kunnen daar niets mee.. maar wilde ze zo graag spreken. gisteraaf eindelijk de moed verzameld, maar ze was druk. Zou me vandaag terugbellen.
Dus nu zit ik te wachten.. me de hele dag te verheugen.. Hopend dat de foon strax gaat, we even bij kunnen kleppen. Hopend dat zij de pijn even weg kan nemen, de leegte, holte vullen met lief. Stom eigenlijk, want ik weet nu al zeker dat het dan weer janken wordt. maar ik wil gewoon graag even vertellen.. over de psyg, dat ik vaker mag, over school, dat ik morgen zwemmen ga herren, over dat ik me naar voel, in korte mouwen rondloop.. gewoon, van alles.. wil haar horen over de jongens, het 'normale'
leven. Wil gewoon even horen dat ze trots op me is, dat ik heus ook wel leuk ben... misschien dat ik het dan weer een beetje ga geloven...
maandag
back in bussiness. Of we doen in ieder geval alsof. Gisternacht nog snel mijn pgo opdracht in elkaar gedraaid uit het boek dat ik samen met mijn begeleidster uit de bieb had gevist. Nog een heel gedoe, want ik kreeg hem niet mee omdat de boete te hoog was... eerst betalen, dan weer nieuwe boeken was het devies... okeej.. nina op de vlucht. laat dat boek maar zitten, ik kom daar nooit meer terug, klaar voor de eeuwige vluchtpoging.. En toen kwam mijn begeleidser.. heel nuchter, waarschijnlijk niet eens doorhebbend dat het zo'n probleem was. Dat we samen wel even konden gaan. eh... ja, dat zou kunnen.. of niet.. toch maar wel dan. Trots!!! Samen met haar op stap, de bieb weer in.. ogen naar de grond, vasthoudend aan het idee dat ze naast me stond. Het kostte verdomd veel moeite om niet haar hand vast te houden...
Wat fijn toch dat sommige mensen gewoon bestaan! Helaas gaat ze nu op vakantie en zie ik haar tot juli niet... HELP!... en nu?
back in bussiness. Of we doen in ieder geval alsof. Gisternacht nog snel mijn pgo opdracht in elkaar gedraaid uit het boek dat ik samen met mijn begeleidster uit de bieb had gevist. Nog een heel gedoe, want ik kreeg hem niet mee omdat de boete te hoog was... eerst betalen, dan weer nieuwe boeken was het devies... okeej.. nina op de vlucht. laat dat boek maar zitten, ik kom daar nooit meer terug, klaar voor de eeuwige vluchtpoging.. En toen kwam mijn begeleidser.. heel nuchter, waarschijnlijk niet eens doorhebbend dat het zo'n probleem was. Dat we samen wel even konden gaan. eh... ja, dat zou kunnen.. of niet.. toch maar wel dan. Trots!!! Samen met haar op stap, de bieb weer in.. ogen naar de grond, vasthoudend aan het idee dat ze naast me stond. Het kostte verdomd veel moeite om niet haar hand vast te houden...
Wat fijn toch dat sommige mensen gewoon bestaan! Helaas gaat ze nu op vakantie en zie ik haar tot juli niet... HELP!... en nu?
zondag 1 juni 2003
ik lig op een matras op de grond en jank mijn ogen uit mn hoofd. Er zit een hol gevoel in mijn borst, een soort krakende pijn, een gierend gevoel dat eruit moet. ik snik zonder geluid en hik net zo lang tot ik ademnood heb en hap dan in een gier naar lucht, hik weer verder en huil het eruit. de leegte, de pijn. Waarom ik prezies huil is me niet duidelijk, wel is me duidelijk dat de rode kamer de nieuwe slaapkamer van mijn zusje is, mijn bed op zolder heropgebouwd is, mijn ouders 4 dagen op vakantie naar friesland zijn en ik al bijna een jaar op mezelf woon.... da's geen reden om te huilen. De onnozele ruzie die ik net met kurt gemaakt heb ook niet, en de leuke bbq die we net gehad hebben en het concert dat er strax aankomt ook niet... ik durf neit meer naar buiten, schaam me voor mijn gedrag... eigenlijk wil ik alleen maar mijn hoofd verstoppen in iemands schoot en huilen tot ik niet meer kan, tot ik in slaap val... tot de pijn over is.... mamma.....
Nooit mis ik mn ouders. Hooguit af en toe even snel, en juist als ze een keer in de 3 jaar op vakantie gaan, wel 4 hele dagen potverdikkie, mis ik ze als de ziekte. vrijdagaaf stond ik al jankend op de stoep. compleet ingestort kon ik niet zoveel uitbrengen, snapte ik er niets van dat mijn kamertje rood was, hij hoort wit met blauwe bloemetjes te zijn... en gordijnen, geen luxaflex... mijn bed vind ik terug op zolder, wat niet klopt, dat is de kamer van mijn zusje, maar nu dus niet. ben ik verhuisd?
Beneden op de bank zit een vreemde man.. hij roept iets, maar ik versta het niet. terug in de rode kamer die neit van mij is krijg ik de telefoon.. Aan de andere kant hoor ik een stem. Pappa!!! Hij zegt dat ze in friesland zijn, of ik dat vergeten was. Friesland? woon ik in friesland.... ik zeg dat mijn bed op zolder staat en hij zegt leuk he.. dat ik daar niet meer woon.. waar dan?! ik snap er nix van. Pappa zegt dat ik naar huis moet gaan... ik hang op... ik zie mijn zusje geef haar de foon en zeg dat ik naar huis moet.
Ineens zit ik ergens anders, een kamer met een heel hoog bed.. sjee, daar durf ik niet op. Op de grond ligt een matras, daar ga ik op liggen, met mijn beer. Boven hoor ik iemand. Ik vertel van de rode kamer. Hij zegt dat ik dan maar hier moet liggen, dat ik hier mag wonen. Ik ga weer liggen...
Beneden op de bank zit een vreemde man.. hij roept iets, maar ik versta het niet. terug in de rode kamer die neit van mij is krijg ik de telefoon.. Aan de andere kant hoor ik een stem. Pappa!!! Hij zegt dat ze in friesland zijn, of ik dat vergeten was. Friesland? woon ik in friesland.... ik zeg dat mijn bed op zolder staat en hij zegt leuk he.. dat ik daar niet meer woon.. waar dan?! ik snap er nix van. Pappa zegt dat ik naar huis moet gaan... ik hang op... ik zie mijn zusje geef haar de foon en zeg dat ik naar huis moet.
Ineens zit ik ergens anders, een kamer met een heel hoog bed.. sjee, daar durf ik niet op. Op de grond ligt een matras, daar ga ik op liggen, met mijn beer. Boven hoor ik iemand. Ik vertel van de rode kamer. Hij zegt dat ik dan maar hier moet liggen, dat ik hier mag wonen. Ik ga weer liggen...
zijn we al een week verder? volgens mij wel.. maffe dagen. Aan de ene kant heerlijk, vrij en dan het mooie weer, maar ook zo tegenstrijdig.. ik KAN er gewoon niet echt van genieten... mijn psyg en ik zijn tot de conclusie gekomen dat ik in de dalende baan van een depressie zat. En dat was vorige week. Die dacht ik dus wel even tegen te houden door veeeeel in het zonnetje te zitten, maar helaas pindakaas... hij blijft er gewoon doorheen beuken. Dus kan ik ineens gaan janken tijdens het bbq'en. Vrienden met wie ik leuk aan het doen ben helemaal afsnauwen en me dan terugtrekken en uren huilen terwijl ik buiten in de zon wil zitten.... Het enige dat me heel geod afgaat is heel stil op mn handoekje blijven liggen...
Abonneren op:
Posts (Atom)