Zaterdagochtend, tegen een uur of negen fiets ik naar het voetbalveld. De avond daarvoor was het niet vroeg, dus ik kijk nog een beetje wazig uit mijn ogen... Bij de velden aangekomen kijk ik snel om me heen, maar nix... ik schrik, ben toch niet telaat, verkeerd? Toch maar even bellen dan. Nee, ze zijn in de kleedkamer, komen zo. Ok. Dan, enthousiast komt er een klein mannetje naar buiten rennen, met een soort van oerkreet gevolgd door een tweede. Hij zwaait even snel, blij, maar rent door.. De rest van de kudde volgt, en al snel rennen er een stuk of 9 kereltjes in voetbalkleding rond. Een koddig gezicht. *en man + kleine koter komen ook naar buiten, en al snel wordt de wedstrijd hervat. een genot!! Die mannetjes zo intensief met het spel bezig te zien * link fanatiek aan het schreeuwen en man lief als teamleider. Het is zoo leuk. Als * het koud heeft stel ik voor om koffie te zetten, waar ze eerst niet op in gaat. Dat ze er wel degelijk over nagedacht heeft blijkt na de wedstrijd als ze de jongens vraagt wat die ervan vinden. Ja, leuk. Reageert man.. super, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De oudste zit op te bank verwoed ja te knikken met een grijnz en de jongste hangt half verlegen aan een paar benen vast, maar lacht wel. okee... Snel fietsen!!

Nog snel even de ergste zooi aan kant en dan koffie zetten. Ze komen aan met taart voor bij de koffie, wat leuk! Dan, gewoon ontspannen... Zo gek voor mij, maar het gaat leuk, goed... Wie had dit ooit kunnen denken... Ik ben blij en trots op mijn hokkie, vind het leuk dat ze 'zomaar' een bakkie koffie komen doen. Dat ik blijkbaar iemand ben bij wie het leuk ik om 'zomaar'een bakje koffie te doen... Waheoeoeoeoeoeoeoeooeeoeee.....

savonds vind ik mijn half overhoop en een kussen ergens anders. En ik grijnz weer bij het idee aan de twee lachende knullen op mijn bed. Wat een dag!!!

Ik heb Prozac gekregen!!! HOERAA!!!!! Helemaal opgelucht en blij, energie voor tien, maar dan toch ineens niet... De spanning komt eruit, opluchting, eigenlijk alleen nog maar moe...
Maar wel heel dankbaar en hoopvol, nu ik deze nieuwe kans gekregen heb. Ik hoop dat ik me beter ga voelen, maar ik zie heel erg op tegen de eerste paar weken.. Ik hou stug vol dat ik nergens last van heb, me goed voel, en het idee dat ik me dalijk beter ga voelen overheerst en maakt me vrolijk, maar ik merkte vandaag al dat ik een paar keer om nix in huilen uitbarstte... zomaar.. Terwijl ik het zelf stom vond, maar ik kon het niet tegenhouden...
Nou had ik wel weer ge-zelf-verdedigd, dus dan ben ik ook altijd aardig van mijn apropootje, maar dat ging nou juist weer heel goed vandaag. Bijna nergens last van gehad. Wat een gek stuk menselijk wezen ben ik toch ook...

even schrijven. De ergenissen eraf. School.. Grrr.... Ik kan het niet!!! Allemaal niet. Hoe hard ik ook lijk te oefenen, het wil gewoon niet. Simpele aanwijzingen, zoals omhoog springen, lijken mijn hersenen niet door te kunnen geven aan de rest van mijn lijf. Ik weet het, let erop en doe het dan ook.. maar dan toch weer niet. Ik voel het ook gewoon niet...
Deze en over twee weken heb ik afsluitweken... Errug confronterend. Dat je met de hele klas tegelijk begint met oefenen, en dat je het dan na 6 weken nog niet kan... en de rest wel... Hoe zit dat? Kan iemand me de afstandsbediening van mijn lichaam teruggeven alsjeblieft?!

Ik wordt er zo verdrietig van dat alle moeite voor nix geweest lijkt te zijn...

Vanaaf met Tikker en twee van zijn drie beste vrienden uit. Ik ben bang, heb ze nog nooit gezien.. Sterker nog, ik schijt... Ik voel me niet mooi, schaam me voor mijn zijn, voor wie en wat ik ben.
We gaan niet eens echt stappen. Gewoon even een biertje doen, omdat het feest is in de stad. Gezellig.
Ik wilde dat ik nix gegeten had. Vandaag niet, en gister ook niet.
Ik wilde dat Tikker neit zo trots op me was.. Hij heeft er zo'n zin in. Verheugt zich er helemaal op om mij eindelijk te kunnen laten zien... trots naast mij zijn... En dat maakt me bang.. Er is nix om trots op te zijn. Kijk, hij is verliefd, hij ziet dingen anders. Maar zij zullen het zien.... Al die drukte voor zo'n nietig stom ding... om mij... Niet nodig, niet waard... Nix om trots op te zijn... De nadruk maakt me bang, maar afzeggen is geen optie. Dat wil ik niet, en al zou ik heb willen dan zou ik het nog niet kunnen, en al zou ik het kunnen, dan zou ik het nog niet doen.

Ik ben niet leuk om tijd mee door te brengen, ik ben niet goed in socializen.. dat gaat me niet makkelijk af. En daarom ben ik bang. Bang om het fout te doen.

Doordat ik ben wat ik niet wil zijn,
kan ik niet zijn wie ik ben.
Vergeten wie en hoe ik ooit was
zal ik nooit worden wat ik wens
Maar ik besta
in woorden van
Zoeken, verdwijnen en wisselen
Veel tranen
en het geluid
Van brekend glas
Maar niet genoeg moed
Om de scherven bijeen te rapen



Ik wil verdwijnen, op gaan in het nix.. tijdje uit.. rust en geen angst. Vertrouwd zonder eng. Zijn.. zomaar...

Eens gewenst,
Ooit gewild,
Nooit gehad....

IK BEN NIET DIK... Van twee hotdogs en drie wafels wordt je NIET INEENS DIK....

Maar waarom zet mn buik dan zo uit? En hoe kan het dat ik nu alweer honger heb?!

Naar de psygoloog.. onderwerp: de eetstoornis.. eindelijk... nog nooit zo uitgebreid besproken.. maar beterschap in het vooruitzicht, wil om alles te veranderen...

Ik kom thuis, en wat doe ik: niet eten... en savonds: alles eten...

Go girl, zo wordt je wel beter!!!!!!

Sorrie jongens, even mijn schoolwerk opslaan... jaja, over adhd dus.. wordt nog weggehaald :)


http://users.skynet.be/aresa/
http://adhd.wereld.nl/
http://www.balansdigitaal.nl/

· medicijnen met een amfetamine-achtige werking (methylfenidaat, dexamfetamine). Deze hebben als belangrijkste bijwerkingen verminderde eetlust en slaapproblemen. Deze bijwerkingen nemen doorgaans na enkele weken af. Hinderlijk kan ook zijn dat kinderen soms erg druk worden wanneer deze medicijnen aan het eind van de dag zijn uitgewerkt.
· een medicijn dat ook wordt toegepast bij migraine en hoge bloeddruk (clonidine). Dit middel geeft bij de meeste kinderen de eerste weken wat slaperigheid. Zolang dat het geval is kan het kind beter niet onbegeleid deelnemen aan het verkeer.
· medicijnen die gebruikt worden bij depressies, de zogenaamde antidepressiva (desipramine, imipramine). De belangrijkste bijwerkingen van deze middelen zijn: hartkloppingen, duizeligheid, droge mond, hoofdpijn, slaperigheid en moeite met de ontlasting.
· medicijnen die gebruikt worden bij psychoses, de zogenaamde antipsychotica (pipamperon, thioridazine). De belangrijkste bijwerkingen van deze medicijnen zijn: moeheid, slaperigheid en spierstijfheid

Het lijkt simpel,
en dat is het ook!!!!

Ik heb vandaag (legaal!!!) zelfverdediging geskipt :):) Geen boxen voor Nina.. Want ja, met die ZWAAR gekneusde vingerS (lees licht: lichtblauwe vinger, maar wel de halve hand mooi ingetaped ;)) kan je natuurlijk ECHT NIET boxen... Jammer.. he, ik had er net zo'n zin in. En ja, ik mag hem wel inhalen als ik echt wil, maar hij denkt dat het niet zo zinvol is. Nouja, daar berust ik dan maar met moeite in...

Jabbediedabbedieboebediedeeeee!!! Deze dag begint okeeeeeeeeee!

Jippieee.... ik ben eindelijk gebeld op mijn nieuwe telefoon!! En dan eindelijk eens niet door Tikker zelf, maar... verrassing... door *!!!! Altijd leuk!!! :) Ze vroeg of ik vrijdag mee kon naar de dierentuin, maar dan moet ik naar de psychiater... Schouderklopje voor mij omdat ik zo verstandig was om niet te zeggen dat ik dat wel kon verzetten. Terwijl ik heus wel hEEEEEEEEEEEEEEel graag meewil. Maarrrr ik mag nu lekker vrijdagaaf op de jongens passen. Leuk!
Tikker heeft dan een wedstrijd, dus had ik anders toch het rijk alleen.
Ze zei dat ze snel weer zou bellen. Ik hoop het..

Op een of andere manier doe ik in mijn buien alleen diegene pijn die het niet verdienen. Tikker, die speciaal voor mij vroeg op staat om mij te helpen wordt afgesnauwd, maar die vervelende jongen in de klas laat ik z'n gang gaan...

Tikker heeft het zowieso zwaar te voorduren.. weet niet wat ie aan zal treffen, hoe hij zich het beste kan gedragen.. zo ben ik vrolijk, uitbundig, blij om vrij te zijn, zo ben ik huilerig en depressief, wil ik niets, maar ben ik boos op iedereen die zegt dat ik het niet hoef. Omdat ik weet dat het wel moet. Nix doen is gewoon geen oplossing, en je naar voelen is nergens een excuus aan.
Ik wil snijden.. diepe halen maken, maar weet dat ik het dan voor mezelf onmogelijk maak. Op school dan helemaal gek aangekeken zal worden. Een week neit kan zwemmen eigenlijk... Maar ik wil het zo graag.. de drang is zo sterk dat ik van gekkigheid niet weet wat ik dan anders moet doen... Ik wil het niet, maar toch ook wel. Wil niet weer de gek zijn, weer kapot, weer met littekens. Het gaat goed, ik kan met blote armen lopen nu.. maar ik wil wel.. het mes voelen, het bloed... de opluchting en de pijn... dan maar gek... je moet toch wat..

IK BEN GEK!!!!!

Basketbal ging rot. Ik was te laat, ging eerlijkheidsgehalve zelf naar leraar toe om dat te zeggen (hij merkte het niet, was iets anders aan het doen.) ik mocht blijven, maar de les telde als afwezig. Ik baal.. had dus net zo goed wel thuis kunnen blijven... Aan de andere kant was dit wel een veilige oplossing: kon niet meer uitgekozen worden als lesgever en heb gewoon reader neergelegd. Die was goedgekeurd aan het einde van de les, met wel als opmerking 'originaliteit?' Maar dat kon met niet echt schelen. al lang blij dat het goedgekeurd is. en ik had nog extra oefening, en die heb ik nou eenmaal wel nodig... We hebben begin gemaakt van 5-5 op heel veld.. had ik niet willen missen.


Ondertussen kreeg ik vijf minuten voor het einde van de les een bal op mn vingers, deed me pijn en wilde dus van de bal af, gewoon om uit het spel te stappen, waarop sophie begon te zeuren over terugspelen op eigen helft. Toen heb ik r verteld dat ze er in kon zakken en ben ermee gestopt. Van leraar moest ik mn vingers onder de kraan gaan houden. Die zijn toch wel btje gekneusd denk ik, want t doet kannonnetjes zeer met tiepen. En sofie kan de tieten krijgen. :P Lang leve mijn nieuwe leraar en dat ik deze basketballles net zo goed niet had kunnen doen.

IK MAAK EEN KANS OP EEN VOLDOENDE VOOR SPEL!!!! Wahoeoeoeoeoeoeoeoeoe!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dit is uniek, dit moet gevierd worden!!!! :)
Nu nog kijken of ik het ook echt waar kan maken. Maar feit is dat alleen de vooruitgang van dikke onvoldoende naar v/o me heeeeel gelukkig maakt. Net als mijn nieuwe spelleraar trouwens. Hij werkt met veeeeeeel positiviteit, weet me te stimuleren. Ik ben niet meer bang voor spel, niet meer bang voor de leraar, en de bal maakt niet spontaan allergische reacties als ie naar me kijkt, maar gaat gewoon door met waar IK mee bezig was. HOERA, ik begin basketbal leuk te vinden!!!!

Je bent lief.... Dankjewel voor het helpen met uitzoeken hoe het allemaal zat.... Dankjewel voor het me opvangen toen ik erdoorheen zat... dankjewel voor het ordenen van al mijn chaotische gedachten, zodat ik uiteindelijk kon zeggen wat me dwarszat omdat ik dat ook echt wist.. Dankjewel dat je zoveel van me houd.. Dankjewel dat jij er bent!!!!

Wat ik echt gezegd heb...
-niet veel...
-dat het niet echt werkte...
-dat ik het gevoel had dat we de tijd niet nuttig gebruikten
-dat de problemen die we behandelen voor mij geen problemen zijn
-dat ik het idee had dat we langs elkaar heen praattten
-de grote Nina theorie met dat ik bijna game over ben
-dat ik niet meer geloofde in beter worden sinds ik bij haar kwam
-dat ik het naar vond om dit hardop te zeggen

Dit allemaal in korte zinnetjes, soms met korte uitleg...

Hoe zij reageerde:
-rustig
-goed dat ik het gezegd had
-dat zij had ook opgemerkt dat ik achteruit leek te gaan en dat ik er meer aan leek te hebben als het over MIJN problemen ging
-dat ze ook voelde dat we langs elkaar oppraten..
-goh, wat vervelend...
-dat we het meer over recente problemen gingen hebben, en minder aan haar punten gingen werken.

Hoe ik me nu achteraf voel:
-opgelucht
-stukkie beter, lichter
-ongelovig dat de veranderingen blijven
-ongelovig dat ze me beter kan maken
-trots dat ik het gezegd heb
-schaamte dat ik zo tegen haar in durf te gaan
-boosheid, dat ik niet gewoon zomaar beter kan worden
-dankbaar, voor tikker, dat HIj me geholpen heeft dit allemaal uit te zoeken. Iets wat ik eigenlijk bij de loog had moeten doen.

En nu:
-volgende week diagnosteringsgesprek
-volgende week medicatieaanvraag
-bijna weekend
-heb ik heeeele moeie spieren..
-twijfel ik tussen aankomen en afvallen
-wil ik graag naar huis
-nog twee weekjes tot de vakantie
-mis ik mamma....

Wat ik wil zeggen, maar niet weet hoe

-dat het niet werkt, omdat we langs elkaar heen praten. Ik gewoon niet het gevoel heb dat ze mij ook echt HOORT, alhoewel ze heus wel luistert. En ik naar haar luister en uhuh zeg, terwijl ik eigenlijk iets anders erbij denk maar dat niet in wil/durf te brengen.
-dat ik het idee heb dat ZIJ al van tevoren bepaalt heeft wat mijn problemen zijn, en dat die toch net ergens anders liggen dan waar de problemen volgens mij liggen. Het is lastig dat ik vaak niet durf te bellen, maar daar kan je 80 mee worden, terwijl zware depressieviteit en faalangst toch ech dodenlijk kunnen zijn.
-dat het me heel veel moeite kost om eigen onderwerpen in te brengen, en dat als ik dat doe die dus meestal redelijk relevant zijn. Maar als ze dan vraagt of dat relevant is of dat we verder kunnen (terwijl ik niet van kiezen houd omdat ik bang ben dat ik het verkeerde kies en dus maar kies wat zij eigenlijk wilde doen) heb ik helemaal het gevoel dat we elkaar niet begrijpen.
-dat ik het idee heb dat ik ook veel hulp nodig heb bij de actuele, meer dagelijkse problemen. Sorrie, geen diepe psygologische sjit, maar wel belangrijke dramaatjes in mijn leven die alles behoorlijk moeilijk kunnen maken.
-dat we de zeer schaarse, kostbare tijd die we hebben niet goed gebruiken. Die gaat op aan kleine dingen die ik eigenlijk niet zo belangrijk vind, maar waar we vaak lang over doorgaan, terwijl ik de intensie heus na een halve minuut wel begrepen heb. Dan zeg ik maar nix, of ja en amen, en hoop dat ze ophoud en we snel verder kunnen en dus nog wat nuttigs doen.
-dat ik me gewoon iedere keer heel naar en rot voel als ik ervandaan kom, terwijl ik er wel naartoe leef, naartoe werk. Ik wacht op het uur in de week dat me op zou moeten lappen, waardoor ik de komende week weer even aankan, maar in plaats daarvan wordt het minder.
-dat ik mijn levenslust kwijt ben, en dat ik erachter kwam dat dat vooral kwam doordat ik niet meer in mijn levensdoel geloofde. Ik heb er geen vertrouwen meer in dat ik ooit gelukkig, beter, normaal zal worden. Zij kan me dat gevoel niet geven, ik heb niet het idee dat zij me beter kan maken. Terwijl ik weet dat ik van haar (van de therapie) afhankelijk ben, omdat het niet huubhuubbarbatruuk over zal gaan. En zoals ik nu ben wil ik gewoon geen 80 worden, is volgende week eigenlijk al te lang.. te ver...
-het er dus eigenlijk op neer komt dat mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in beter worden (positief denken) dus eigenlijk dalen, en er uhmm... eigenljk niets stijgt... conclusie: als je dat met geld doet, ga je rood staan, als je dat met mensen doet die zich toch al rottig voelen, houd je nix meer over. HET VREET ME WEG.

Theorie van Nina (onthouden, ga je later in je psygologieboeken tegenkomen!)
Mijn leven is als een computerspelletje. Je begint met nix. Door genoeg appeltjes te eten stijgt je voorraad hartjes en kan je levensreserves verdienen. Je verzamelt wapentjes, je wordt sterker. Iedere vijand vreet wat van de hartjes weg. Zorgt dat je zwakker wordt, je reserves opraken. Maar doordat je wapentjes heb kan je wel in een volgend level komen.
Uitleg: de hartjes zijn geluk.. die verzamel je.. maken dat ik me sterk voel, weer wat klappen kan hebben. Mijn hoogste levensdoel: genoeg hartjesverzamelen, niet meer geraakt worden. Mijn hartjesvoorraad is momenteel laag.. maar ik verzamel al wel mijn hele leven lang wapentjes: tussendoelen. Mijn diploma was een wapentje, mijn 18e verjaardag, nu dus mijn propedeuse.. dat soort dingen. Allemaal dingend die ervoor zorgen dat je de eindbase makkelijker haalt, de monsters kunt verslaan. Die wapentjes verzamel ik allemaal wel, dat gaat goed. Daar werk ik ook hard voor. Was eigenlijk wat ik het meeste deed. Want de monstertjes afmaken deed ik niet. Zij vraten de hartjes harder op dan ik appeltjes kon eten. Nu zit ik door mijn reserves heen, ben ik bijna game over. Iedereen zegt wel telkens dat het zo goed met me gaat, ik zo gegroeid ben, maar dan hebben de mensen het altijd over het level dat je bereikt hebt, de moeilijkheidsgraad. En tuurlijk ben ik levels hoger gegaan. Je verzamelt de benodigde wapentjes en attributen, gaat een leven hoger, dichter bij de eindbase, dus mensen denken dat het beter gaat. Maar... het level wordt ook moeilijker.. Als je geraakt wordt kost het meer van je.. de appeltjes die je eet zijn niet meer genoeg... De voorraad is bijna op.
Moraal van dit verhaal: Je kan beter op een lager level zitten met meer dan genoeg hartjes, en je niet uit de naad werken voor al die wapentjes als je daarmee hartjes verliest dan dat je op een heel hoog leven zit maar bijna game over bent. Want wat heb je dan in godesnaam nog aan al je wapens, daar zit je dan met je goede gedrag.
Vertaalt: Ik hoef momenteel niet zo nodig te groeien, hoger te komen op de maatschappelijke ladder die er nou eenmaal is. Ik wil sterker worden. Ik ben door mijn voorraad heen, wil liever gelukkig zijn dan maatschappelijk perfect. Dus even niet steeds moeilijkere dingen, geen levels hoger, gewoon blijven waar ik ben, en in dit level alle vijandjes (lees problemen) verslaan zodat ik hier ff uit kan puffen en een lekker een tijdje in een appelboom kan gaan zitten
(ik denk persoonlijk aan de appelboom van TIkker :))

Help.. na mijn stoere verhaal van vorige keer moet ik morgen mooi wel weer naar 'die pokkepsyg' toe. Eigenlijk wil ik gewoon niet meer gaan. Zonde van de tijd, zonde van mijn humeur. IK schiet er nix mee op en het kost me bergen energie en tijd die ik toch al zo weinig heb. Maar jah.. Ik ben te bang om niet te gaan. Bang omdat ze zoveel weet, bang omdat ik gewoon niet durf weg te blijven. Bang dat ik dan toch het verkeerde doe, dat ze ontiegelijk boos wordt en weet ik het wat gaat doen allemaal. Bang dat ik dan nooit meer ergens hulp zal krijgen, dat ik mijn laatste kans op een beter leven verlies...

Hoe ga ik dit oplossen.. ik heb waanzinnig veel spijt van mijn dappere daad van vorige week en wilde dat ik gewoon mijn mondje had gehouden..

Liever onzinnig tijdverdrijf in passieve vredelievende sfeer, dan zinnige tijdsbesteding waarbij ik uit moet leggen waarom ik de therapie niet goed vind gaan. Dus eigenlijk commentaar op haar moet gaan leveren....

F*ck me, en mijn grote mond, en wie er ook kwaad was en dat niet binnen kon houden!

Ik ga nooit meer naar die pokkepsyg... Het waarom komt nog wel.. maar zo gaat het niet meer. Kortgezegd kwam het erop neer dat ik mijn levenslust kwijt was omdat ik mijn levensdoel kwijt was. Ik had er geen vertrouwen meer in dat ik ooit gelukkig, beter zou worden. Zij zorgt ervoor dat ik het gevoel heb dat ik nooit meer beter kan worden. En zoals ik nu ben wil ik niet nog 80 jaar. Weet ik niet of ik volgende week haal.

Die gedachte maakt me bang. Merkte van mezelf dat ik moeite had toch door te gaan, te gaan lopen, heb een hele tijd gewoon gezeten, op de vloer, geen lust meer om overeind te komen, deed er toch nix toe. Moest een stuk langs de spoorrails en bleef maar kijken. De gedachte was zo vertrouwd.. Ik wil niet dood.. maar ik KAN niet meer zo verder.. er moet ECHT wat gebeuren. Mijn ene uur therapie in de week wordt verleuterd met 'je moet zelf leren bellen' en bandjes op willen nemen met wie ik ben... jah... Dan hoeft het dus niet, daar hoef ik geen therapie voor, want daar heb ik geen last van. Dus als ze me niet kan helpen met de dingen waar ik last van heb, laat dan maar zitten, want ze maakt het dan niet makkelijker dan moeilijker. Maar ik moet nu wel heel snel iemand vinden die het me wel makkelijker maakt, want ik ben bang van mezelf.. heb Tikker nodig om me te vertellen dat ik het leven leuk vind..

Voor hem moet dit ook zo zwaar zijn... levend met de gedachte wat ik zal doen, wat ie nu weer aan zal treffen, hoe ik nu weer zal zijn.. Niet gewoon een avond ongecompiceerd door kunnen brengen. Ik weet dat ik ook veel moois in zijn leven breng, maar ook hij komt een level hoger, waar alles ineens een stuk moeilijker wordt. Maar hij heeft meer hartjes dan ik... Ik ben bijna game over....

vrijdag

Ik zag mezelf in de spiegel vandaag. Zag mezelf echt. En in mij mijn moeder... Ik zag het vel boven mijn borsten, met daardoorheen de botten, zoals mijn moeder dat ook had.. Ik zag de borstjes... Nog steeds aanwezig, maar kleiner nu... een handje vol, niet meer de zachte berg die het ooit was. Zag de ribben onder mijn borsten, met daaronder een ronde welving van een buikje. Een buikje zoals mijn moeder dat ook heeft.. zoals iedereen het heeft die dun is, en wat meer eet. Een buikje van het avondeten dat toch ergens heen moet.. ik zag daaronder de heupbeenderen (blauw...) uitstekend door het vel, maar iets wegvallend door het buikje. Zag de billen, iets hangend.. Niet meer rond, dik, zoals vroeger... kleiner, met van dat soort hangvel... Ik zag het voor het eerst... Zag voor het eerst dat het buikje geen dikke vetrol was, de benen geen olifantjepootjes meer zijn.. Zie een slank meisje... dun echt.. gewoon, een mooi lijntje bij haar lengte.. NIet meer het kleine dikkertje van vroeger.. nee, eerder mager... zie nu wat mensen bedoelen met afgevallen.. ineens vallen de benen op die langer lijken, maar in feite gewoon dunner zijn. Niet mager, daarvoor sport ik teveel. Goed..

Maar zie ook het bovenlijf.. de bijna kippenborst.. denk aan de twee boterhammen en de appel van die dag...
Zie het ineens allemaal helder.. zie zooo mijn moeder.... haar huid.. altijd iets hangerigs, hoe noem je dat. Haar dunne (wel echt benijdenswaardige) figuurtje ala maatje 34 36. Zie ook de 'kloofjes'in haar bruine huid in de mijne terug.. Haar buikje de mijne, haar korte benen de mijne.. haar neus, haar bruine haar... Alleen mijn gezicht lijkt anders.. met scherpe jukbeenderen ineens. Zomaar ineens.

Hoe kan ik zomaar ineens dit meisje geworden zijn.. van gister op vandaag? Van kamerolifant naar 'slank'? Van vol naar botten.. En ik schrok.. schrok echt van het meisje in de spiegel.. van wat ze gegeten had die dag..

En dus zit ik op een nieuw dieet: gisteravond: Poffertjes, een rol sjokokoekjes, een halve liter sjokovla en een zakje tikkels. Vandaag: Een boterham met vlokken en sjokopasta, een kwakbolletje. Toen als compromis bij * een halve boterham, maar wel met boter EN pindakaas EN hagelslag, en toen, toen ik ineens weer aan mijn nieuwe dieet dacht.. heel schuldig een hamkaas croissant. jaja, en nu gaan we uiteten.. hmm.. ik moet zeggen dat het idee van mijn iets dikker dieet toch makkelijker is dan het uitvoeren.. wat als ik nou gewoon stop met afvallen.. probeer gezond te eten.. zou dat ook mogen denk je!? Ik zie het wel.. Weet het wel, maar kan het nog even niet veranderen. Voel me ook eigenlijkl zooo goed bij hoe ik nu ben, bang dat dat over zal gaan..

Nouja, blijven proberen.. en misschien vaker in de spiegel kijken? Goed voornemen: ergens binnenkort op de weegschaal gaan staan... denk ik..

Je hebt van die dagen.. van die dagen dat de wereld ineens wel openstaat voor je.. Dat je overstroomd wordt met.. .ik weet niet.. gewoon geniet van de dingen die de dag ineens bied..

Ik had een uurtje zwemmen vandaag en daarna lekker vrij. Het idee was kappertje pakken, ff foon sjoppen en leren. Het plan wijzigde.. naar * :) gezellie, middenin het gekkenhuis, zoals ze het zelf altijd liefkozend noemt... heerlijk.. even deel uitmaken van de drukte, waar het niet uitmaakt wat ik doe, waar ik af en toe gewoon onopgemerkt blijf in het huiselijke gebeuren.. onopvallend mee kan lopen en aanwezig kan zijn. Me fijn voelen. Ook nog lekker zitten kleppen.. super.. Zij heeft een gave om dingen soort van aan te voelen, te benoemen, voordat ik ze weet. Mijn gedachtegang te kunnen volgen en voorspellen.. dat is zo bijzonder... Ik voel me begrepen en gewaardeerd daar.. GENIETEN... Binnenkort terug om met de oudste te gaan skeeleren (hij was eerst twee uur boos omdat ie dacht dat ik kwam oppassen en zn mam dat niet verteld had, en toen ie er achter kwam dat ik weer weg ging was ie terplekke weer humeurig... :) grappig mannetje)

Ondertussen was de dag al een endje om. Ik moest eerst mn fiets ophalen voor ik naar de kapper kon, en toen kwam ik langs het kantoor van mijn oude mw... zal ik of zal ik niet... Hadden het net nog even over haar gehad.. * zei dat ze het leuk zou vinden.. ik hoopte het, maar vond het zelf erg leuk haar weer te zien dus besloot de gok te wagen... langslopend zag ik dat ze in gesprek was. Later nog een keer.

Naar de kapper dan maar. Vier kappers later waren mijn dromen van wilde krullen aardig vervlogen.. Lang zwaar haar, zal niet lang houden, ik zou het neit doen.. was het advies... okeeej.... jammer... Wil toch wel graag proberen, maar het is nog wel wat geld om iets 'zomaar' te proberen. Als het nix is heb ik toch aardig wat 'vergooid'... nog maar even een nachtje over slapen..

Toen nog een keer langs.. nog in gesprek.. geld pinnen, boodschappen doen.. ja... wilde naar binnen: deur dicht.. Sjit!!! dacht ik.. te laat.. naar huis.. maar toen ineens draaide een dapper iemand zich om en klopte op het raam. Een hoofd verscheen, een beetje verbaasd eerst, maar toen met een heel enthousiaste kreet.. dat was ZO leuk!!! Had ik niet gedacht... Ze maakte meteen even tijd.. kopje thee.. hebben een goede tijd zitten kleppen. Ik mis de gesprekken met haar wel. Haar visie op dingen. Haar gewoon simpel goed kunnen luisteren zonder al te veel langdradig geneuzel, maar wel met commentaar dat vaak raak is en waar ik vaak wat mee kan... Het was echt fijn haar weer te spreken.. zeker op deze manier.. ook nu weer voelde ik me gewoon goed... gewenst denk ik... dat het mocht, dat ik niet in de weg zat... Heel fijn!

Toen doorgesjeest, snel de bus gepakt en Tikker opgepikt. We zouden uit eten gaan, maar zien nu nog even. Hij is lekker even doesjen en dan kan ik even snel updaten :)

Er is een meisje dood... Een meisje uit de eerste klas. Ze zag het niet meer zitten, heeft zelfmoord gepleegd.. Het leven had voor haar geen zin meer, geen doel.

Er is een meisje dood... De eerste klassen staan op het veld, spelen hockey. Praten, lopen, spelen.

Een meisje, met zoveel problemen, zomaar weg... zoiets triests, dat iemand zo verdrietig, hopenloos kan zijn.. ik snap haar.. zo goed..

Er is een meisje dood.. Iedereen loopt door. Zwijgt even, maar gaat dan verder. Denkt weer verder... Alsof het niets is.. alsof ze van school is, ziek is, er nooit geweest is...

Er is een meisje dood... en iedereen speelt door.. alsof er niets gebeurd is...

zomaar een dag, zomaar een dag... een dag waarop ik alles zeggen mag.. zomaar een dag, zomaar een dag.. en dag waarop ik zeg: ik lach!!

En toen ging ik naar school... en toen lachte iemand iedere keer om me... en toen zei ik er wat van.. en nu zegt iedereen dat... En daarom lijkt het nu of ze met z'n allen zeggen dat ik helemaal geen recht heb op een deeltje van deze dag. Laat staan dat ik een reden heb om te lachen...

De dag lijkt nog oneindig lang, het licht lijkt weg... en de hoop op iets delen met je klas ook... de hoop op openheid... De nog tegane schooljaren lijken oneindig lang... het doel ineens zo vervreemd... niet meer mijn wil.. wat doe ik hier, tussen al die vreemde mensen. Proberen dingen te doen die ik niet kan. Mag ik hier zijn? Ik moet wel. Doorgaan, doorzetten... het uur lijkt oneindiglang. en daarna? Nog een uur, en nog een.. nog drie oneindigheden te gaan, en dan ben ik weer vrij. Nouja, dan mag ik gaan trainen. Nog een oneindigheid te gaan. En dan? Dan... dan... nix dan.. dan is de dag eindelijk weer om... zodat er morgen weer een nieuwe dag zal zijn. Vol oneindigheden om door te komen. Met als doel? Dit jaar doorkomen, voorbij laten gaan. Om een nieuw jaar in te gaan.. hetzelfde als het vorige.. Om af te studeren. En dan? Lesgeven? Iets wat ik eigenlijk al niet meer wil? Wat wil ik wel? Ik weet het niet.. Rust... Eindelijk rust...

School... het is er echt TE chaotisch. Roosters worden 4 keer per week door elkaar gegooid, sluiten niet aan en worden veranderd. Vooruit plannen kan dus gewoon NIET, en iedere keer als je denkt dat je nu wel een redelijk rooster hebt creeren ze het weer zo dat je weer 4 tussenuren erbij krijgt. Nu ben ik dus mijn vrije donderdag (om 10 over 10 klaar) kwijt, omdat ze een uur oefenspel om 12 uur nog willen gaan geven dan. Zodat ik vandaag er weeeer een tussenuur bij heb. Volgens het officiele rooster is dat de 4e van vandaag geloof ik. Gelukkig hebben we die zelf alweer opgevuld zodat we woensdag niet alleen het eerste en het laatste uur les hebben, maar alleen het eerste. Nee, roosteren en organiseren kunnen ze hier ECHT NIET.

EN IK BEN GEFRUSTREERD!!!

En nou zit ik potverdikkie nog medelijden met mezelf te hebben ook.. Met dat ik maar door moet gaan in dit drukke leven terwijl ik al zoveel aan mijn hoofd heb, dat ik dezelfde dingen moet kunnen en doen als de anderen, terwijl zij zo anders zijn, zo anders in elkaar zitten.. anderen gedachten, in een heel andere wereld leven. Hoe kan je een alien in een andere wereld plaatsen en dan maar verwachtten dat hij meedraait zoals de rest. Maar hoe kunnen mensen weten dat ik het niet kan, niet meer, als ik dat niet zelf zeg. ze kunnen zich geen weet maken van mijn wereld. Ik wil het niet weten, wil het zelf niet eens weten. Val er liever bij neer dan dat ik dingen opgeef. Toch zijn er zoveel dingen nu... De drukte, waar ik gek van wordt, de boosheid, op mensen die (in mijn ogen) 'nix' te doen hebben en toch hele dagen lopen te zeiken (DOE WAT MET JE LEVEN!) Iets wat helemaal neit eerlijk is van me, maar het gevoel is er nu eenmaal. Ik merkte van de week dat ik me zelfs ergerde aan Sera, toen ze zei dat ze 'dat gewoon helemaal niet wilde' toen het erover ging om weer eens een ochtend wat te gaan doen. Zo gemeen van me, ik weet dat ze het echt neit kan.. maar ik dacht toen gewoon: ja, ik wil ook zoveel niet... ik heb het ook rot.. waarom moet ik wel doorgaan. Maar ik weet dat dit mijn eigen keuze is, en dat ik haar daar niet op aan mag kijken. Haar neit mag verwijten dat zij wel voor zichzelf gekozen heeft. Maar ik vind het wel moeilijk om zoiets te horen als ik na een halve dag werken thuiskom, dan het hele huis schoonmaak en dan nog niet gewoon lekker in de tuin kan zitten, maar als een gek moet leren...

Allemaal mijn keuze, ik weet het, ik had thuis kunnen blijven wonen, dan had ik minder hoeven werken, ik had wat rustiger aan met school kunnen doen, even een jaar ertussenuit... ik kan ook gewoon genoegen nemen met een minder schoon huis... maar dat wil ik zelf niet.. ik zou wel anders willen, maar toch ook niet. Zou nooit onder willen doen voor de 'gewone' mens. Vind mezelf dan echt minderwaardig? Waarom kan ik van anderen dan zo moeilijlk hebben dat zij de keuze wel gemaakt hebben?

Ik haat r... Ben strontjaloers op dr. En toch gun ik niemand meer geluk dan haar... Ik las net een verhaal van een vriendin.. Die 'zomaar' even aan de klas had verteld over wat automutilatie was, dat ze het deed... vroeger misbruikt was... Ik las het en jankte.... De manier waarop dat daar ging.. een mentor die meteen wil helpen, actie onderneemt, met haar, samen haar verhaal doen.. er open voor staat...
HEt doet me denken aan toen ik vorig jaar de moed verzamelde... mijn mentrix me later verweet dat ik onrust veroorzaakte.. het eigenlijk niet wilde weten allemaal.. Aan mijn klasgenoten, de sfeer bij ons op school. Zouden ze begrijpen dat het geen kroegverhaal is, hoeveel invloed het heeft op mijn leven...

Zouden ze willen weten wat DIS inhoud, dat ik automutileer, en zouden ze daarna anders met me omgaan? Me begrijpen? Het klinkt als een droom... Ik ben jaloers.. zo jaloers op haar.. altijd al geweest. Op de manier waarop zij met mensen om kon gaan, haar verhaal kon brengen en dan de support krijgen die ze verdiende... Op de manier waarop ze nu opgevangen is, het opgelost heeft (met heldenmoed!!!).

Ik wilde dat ik zeker wist wat ik was, wie ik was. dat ik het ook simpel kon zeggen.. dat ik het kon zeggen, maar bij mij zijn het mijn ouderz... de kans krijgen om ook door de wereld te gaan zoals ik ben, niet geforceerd. Mensen die me nemen zoals ik ben, helemaal, ook accepteren dat ik zo ben, dingen doe zoals ik ze doe....

Nouja, eerst maar eens de diagnose gesprekken.. misschien dat ik het dan zelf eerst snap, eerst zelf kan accepteren dat ik zo ben, dat ik dingen doe zoals ik ze doe.. mezelf nemen zoals ik ben..

Ik maak er al een paar dagen een soepzooitje van.. Na me al een paar dagen geergerd te hebben aan Tikker is dat nu uitgesproken.. Heb ik hem vannacht de hele nacht wakker gehouden door een klein meisje rond te laten spoken dat wilde tekenen (zegt ie). En dan issie weer zo bijzonder... Probeert me wakker te krijgen.. troost me, iedere keer weer, praat met me, met de kleintjes... Houd van me, met wat lijkt oneindige energie.
En dan nu, als ik eigenlijk gewoon eindelijk gezellig met hem wil zijn (alleen nog heeeel even inetten...) krijg ik weer het heen en weer, komt ie weer bij me zitten... praat het eruit.. troost me.. weer... zo lief.. zo bijzonder... zo...

Ik weet het neit... hopen dat dit nooit overgaat. En natuurlijk zit ik nu te janken en staat hij me nu over mn rug te aaien en te kussen.. (brengt een koekje...) je zou m toch voor altijd op willen vreten....

ik voel me schuldig. Omdat ik wel zo'n lief vriendje heb, en zij niet... omdat hij mij dat liedje stuurde, me zo gelukkig maakte.. me begreep... gewoon omdat ie er is... Sorrie.. het was niet zo bedoeld.. ik ben gewoon zo trots op hem.. op mij, dat ik hem heb... met hem aan mijn zijde voel ik me sterk en mooi.. dapper en gesteund.. geloofd.... Van nix tot mijn alles... en dat in twee maanden tijd.. als dit maar goed gaat....

ieeiieh... waarom moet ik zovaak bellen voor ik iemand te pakken krijg... ik wordt ook ALTIJD in de wacht gegooid... maar... heb uiteindelijk WEL gebeld en WEL afspraak met psyg iets verlaat... terwijl ik eigenlik egwoon niet wilde gaan. Kan ik natuurlijk altijd alsnog doen :) GrIJnZ Nee hoor.. ik zal braaf gaan.. maar zie er wel tegenop

Leren is saaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaiii.....

dinsdag

De tweede schooldag alweer. De eerste was om voor ik het wist, had ook niet het gevoel veel gedaan te hebben.. alhoewel ik wel bang was dat ik het allemaal neit zou kunnen. Ik vond dans ook echt moeilijk. vandaag spel, basketbal.. ik weet dat ik daar ook niet zo goed in ben.. ja, kan wel een bal in de ring gooien, maar de tactiek erachter... daar snap ik geen hoela van... of ik snap het wel, maar kan het moeilijk in praktijk brengen. zie de juiste bewegingen op het juiste moment niet... te weinig inzicht.. wawawawaaaaaaaaa.... helaas, u gaat niet door voor de koelkast...

Terug op school... vandaag zou meteen heavy zijn, met zelfverdediging, daarna nog leuke dingen, twee uur turnen, een uur dans. Maar......... zelfverdediging vervalt!!! Jippie... dit maakt van mijn rooster een enorme gatenkaas, maar ik ben erg gelukkig.
Dus nu ga ik dalijk maar een bammetje eten en de tijd doden :)
Dalijk alleen nog leuke vakken, en dan naar huus!!! Naar tikkertje dan... maar das ook al een beetje thuus :)

Jippie de pippie.. life=great!!!

zondag

Lekker bij tikker, eindelijk rust. Thuiskomen vrijdag, wasmasjien stuk, was naar ouders brengen, (=toch lang lullen), naar huus, slapen, maar kort, volgende dag werken, en de voorbereidingen voor ons groooote tuinfeest. Terug naar ouders, gek van de drukte. Tikker haalde me op, samen eten, naar het feest. Feest was leuk!!! Echt gaaf.. nooit gedacht dat ik dat zo leuk zou vinden... Naar Tikker, slapen, vnog weer werken. Morgen naar school. En ik ben nog moe... serieus, als ik morg 2 rondjes moet rennen val ik om denk ik.. Help.. ik heb helemaal geen zin in school!!!! :(

woensdag

Ik zit al een tijdje te w88 tot Tikker belt. Wilde 'm eerst zelf bellen, zat af te tellen tot ik m weer sprak, maar wil toch maa rneit zelf bellen. Heb al 2 dagen gebeld, dalijk is ie het zat. Dat ik op kamp ben betekent niet dat hij egen eigen leven heeft.

Ik voel me een zonderling hier. Eenzaam, tussen al die vele mensen die precies weten wat ze gaan doen, lol maken, met elkaar. I*k voel me zonderling omdat ik vaak niet dapper genoetg ben om erbij te gaan zitten, niet weet wat ik moet zeggen, bang ben om het fout te doen, dat ze me som vinden. Daaom ga ik maar stil aan e rand zitten. Zoek ik te vaak de rust op? zonder ik me af van de rest van de groep? Soms wel, dat weet ik. Gewoon omdat al die mensen me teveel zijn, ik egk wordt van het 'de leuek persoon'spelen met altij de wqetenschap dat dat niet goed lukt, de onzekerheid over wat anderen vinden.
Blijft de vraag: waarom vnid ik de mening van anderen zo belangrijk?
OMdat het oor mezelf noit goed geoeg is heb ik continue het gevole dat ik faal, dat weet ik. Heb ik het met de psyg over gehad. ALd ik van anderen niet continue de bevestiging krijg dat ik het goed doe neemt dat toe, ga ik schamen, terugtrekken etc.

Tsja, iig snap ik nu wel waarom ik me juist eenazaam voel tussen de vele mensen. Ik heb het idee dat ik er niet bij hoor, daar ook niet goed genoeg voor ben.

Ik mis Tikker echt als ik hier zo lig. Gewoon, even de dagelijkse dingetjes als ff samen praten, lachen, knuffelen. De rust en zekerheid die hij uitstraalt, de manier waarop hij mlijkt te begrijpen, me aan kan kijken...

Het is leuk hier, echt! Veel tijd voor jezelf, wel leuke spelen, altijd wel gezelighei, lekker weer.
Maar ik voel me alleen en ik weet dat ze over me praten. Over m'n blauwe plekken, m'n armen, de manier waarop ik soms doe, erageer.
Eik begrijp het zo, geef ze groot gelijk.
Er lijkt geen oplossing voor het probleem,ik zieh et iig nog niet.

Trouwens minder last v alle kneuzingen, das wel fijn. 1e nag hier kon i niet eens liggen, nu gaat t wel weer.
We gaan zo eten, heb oko hongen. Maar eet hier echt veel.. vdaag 5 boterhammen,sultana, appel en nou dalijk nog warm.. help.. ik ben een dikke trol..

Dinsdag

Wat een dag, en hijs nog niet eens afgelopen. Hardlopen, toch proberen, wegraken... Dan, heel gesprek met leraar zelfverdediging... Confronterend, pijnlijk, maar straight 2 tha point, en even voel ik me wat minder alleen. Even getroost door deze vreemde man, die onbewust de pijnlijkste en moeilijkste vragen stelt, maar op een of andere manier wel iets uitstraald dat troostend werkt. Iets waardoor ik me gesterkt voel voor de rest van de dag, voor de rest vna het kamp. Wetend dat deze man, groot, sterk, eigenzinnig, achter me staat...
Bang en trots tegelijk nu. Behoefte aan bevestiging: gelooft hij me, ziet hij me, mag ie me.... gek is dat...

saafs

Nachtspel, in het pikkedonker andere mensen in het bos aanhouden. De stoere gasten niet bang, de meisjes giechelen en ik schijt bij voorbaat al 7 kleuren. Wil eigenlijk het donker inet ni, maar wordt op sleeptouw genomen door jaargenoot. En.. eenmaal in het donkere bos gaan de stoere gasten toch ook maar met veel herrie samen op pad (is wel zo gezellig, he gast) en de meiden giegelen er in een grote groep vandoor. Zo gek ben ik dus nog neit dat ik het eng vind. Gelukkig..

Leraar lijk ik nu ineens overal tegen te komen. Hij lijkt me niet meer te zien, maar ook niet vergeten te zijn. Als hij wat zegt laat ie merken dat ie het weet en erover nadenkt. Eng? Leuk? Kan ik de tijd nog terugdraaien, ik voel me bekeken, schaam me dood.... weet niet waar ik aan toe ben...

maandag

de eerste kampdag. Tegenstrijdig, veel tegenzin, voortkokmend uit angst. Angst voor het onbekende, angst om te galen. Kan ik dit? Maar ook zin. Leuk, om te lachen, feesten met de anderen. 'S aafs kapot op. Wij moesten meteen het avondprog organiseren, de nodige zenuwen dus.
Acceptatie en lulligheden liggen ook heel dicht bij elkaar hier. Complimentjes en afzeikers wisselen sneller dan de kleding en je wordt wel degelijk afgerekend op je prestaties hierzo, en niet op je inzet.
Het aafprogramma gaat uiteindelijk wel goed, is leuk. Vroeg naar bed, als enigste. Uit de drukte van te harde muziek en veel mensen. Iets wat zich snags bij ons op de kamer nog voortzet. Zonder mij natuurlijk...

Maar Tikker... wat vind jij er nou van?

Je was je knuffel vergeten... niet zomaar een knuffel maar konijn. De logeerknuffel! Daar staan we.. een uur of tien, op mijn kamer. Ik weet wat nijn voor je betekent, dus ik vraag: "Wil je het proberen of gaan we 'm halen. We kunnen anders ook bij jou slapen hoor!"

Misschien had ik je al die keuzes niet moeten geven en gewoon zeggen: "We gaan naar jouw huis!" Maar ja, das ook maar achteraf. Ik zie tranen in je ogen. Een boos gezicht, een verdrietig gezicht, weer een boos gezicht. Ik zie het misgaan. Stemmen aan de binnenkant, tranen aan de buitenkant. Er is onenigheid, welhalen of niet halen. Je wilt alleen zonder mij. Maar dan weer niet. Het wordt niet halen, want het was je eigen schuld! Dikke bult. Daar ben ik het niet mee eens. Ook vind je het stom en dom van jezelf en dus moet je maar op de blaren zitten. Ook daar ben ik het niet mee eens. En dan... niets meer aan de buitenkant. Binnen in ben je aan het knokken, dat zie ik in je ogen.

Deze situatie doet me denken aan een boek wat ik laatst heb gelezen. Dreamcatcher, een soort van thriller van Stephen King. In het verhaal neemt een alien de controle over het lichaam van een man over. Normaal zou de man dit niet overleven maar deze man heeft zichzelf gered door zich op te sluiten in een kamertje van zijn eigen geest. Vanuit een raam kan hij zien wat "zijn lichaam" doet en wat er buiten zijn lichaam gebeurt. Heel soms een kleine reactie naar buiten als de alien niet op let. Communiceren naar buiten toe is zo goed als onmogelijk, maar binnenin is er volop discussie.

Zo stel ik het me voor. jij, de opgesloten man in kamertje in je eigen hoofd. De alien zijn de stemmen die je hoord. En je ogen zijn de raampjes van de kamer.

Maar hoe is het nou voor mij?

Ik kijk van buiten door de raampjes en zie jou...

Vechtend en wanhopig. Ik wil je helpen, maar ik weet niet hoe. Je probeert wat te zeggen, je mond beweegt maar er komt geen geluid uit. Ik krijg geen contact. Dat is naar! Natuurlijk weet ik dat het vanzelf weer over gaat... toch wil ik helpen... toch voel ik jouw pijn! Ik geef je een aai over je bol, pak je hand en geef af en toe een zoen op je voorhoofd. Geen idee of je er wat aan hebt. Ik kan het alleen maar hopen. En dan opeens vanuit het niets zeg je: "Slapen...ga maar slapen". Ik vraag me af of je het tegen mij hebt of tegen jezelf. Eigenlijk durf ik nog niet te gaan slapen... misschien wel een beetje bang dat je alsnog in je uppie terug naar huis gaat. Dat kan niet eens, geen tram, wel trein maar weer geen bus... Ik bedenk dat ik het wel merk als je het bed wilt uitsneaken. "Slapen...ga maar slapen" zeg je weer. Ok denk ik nu. Licht uit en slapen. Nee licht uit, piekeren en denken en dan pas slapen.

Weer wakker, het is nog donker. Ik twijfel of ik uit bed zou gaan en op te schrijven wat ik nu allemaal denk en voel. Ik weet dat je t graag terug wilt lezen. Toch blijf ik liggen...proberen verder te slapen. Dan opeens is het ochtend... en jij bent er weer! Erg moe maar jij hebt de controle weer. Daar ben ik blij om. We moeten er uit... jij moet naar school. Je hebt er nog geen zin in. Maar je gaat wel!

Jij gaat naar school, ik ga wat internetten en besluit een filmpje te kijken bij het wakker worden. Dan gaat me foon, een onbekend nummer, maar een bekende stem... of ik mee ga de stad in met jou en je klasgenoten. Je wilt me showen en met me pronken! Tuurlijk ga ik mee! Want dat pronken... dat kan ik ook!

Later die dag... we lopen op strand. We praten een beetje over de nacht... je vraagt me om een keer op te schrijven hoe het voor mij is. Dat was ik al van plan vannacht. Natuurlijk doe ik dat!

Dit krijg ik nu van tikker.. op inet.. juist nu.. hij is lief.. en ik moet huilen... op...



Veldhuis & Kemper - Wie Was Je



Hoe meer ik er op let, hoe meer ik van je schrik

Nu wil ik je wel vragen, maar ik ben zo bang dat ik

Je laat denken aan een tijd, die je liever wil vergeten

En je eigenlijk niet wil, dat ik het ooit zal weten



Waarom duik je in elkaar als ik je plotseling zoen?

Waarom tril je in het donker, vlak voordat we ‘t doen?

Huil je zachtjes als je denkt, dat ik aan het slapen ben?

Ik durf het niet te vragen, omdat ik je nog maar net ken



Wie was je voor je mij ontmoette?

Ben je daar soms met je hoofd?

Wat heeft hij met je gedaan?

Heeft niemand je geloofd?



Je hoeft jezelf niet te verwijten, dat je het gebeuren liet

Omdat door wat je overkomt, je ‘t niet meer helder ziet

Je wil het niet geloven, want je hebt het samen toch goed?

Maar als niemand jullie ziet hij zoiets met je doet



Wie was je voor je mij ontmoette?

Ben je daar soms met je hoofd?

Wat heeft hij met je gedaan?

Heeft niemand je geloofd?



Na-na-na, na-na-na, na-na-na, na-na

Na-na-na, na-na-na, na-na-na, na-na



Voor de laatste keer veranderd

Voor de laatste keer verdoofd

Door wie je vroeger was

Vanaf nu wordt je geloofd

Ik haat ze, maar toch niet.. wat is de onwaarschijnlijke aantrekkingskracht die ze hebben? Het ongelovige van het vreselijke of het goedgelovige van het goede? Snapt iemand het nog? ik niet. mijn lijf doet zeer en mijn geest ook.. woorden, beelden dralen door mijn hoofd, blijven terugkomen. plaatjes, met bijbehorende of andere geluiden, het doet er neit toe...

Om me heen de geluiden van dit huis, af en toe naar mij gericht.. om me heen een zo bekende, zo vertrouwde wereld. Zo enorm veilig, maar toch ook niet.
Hou me vast en neem me mee. Naar een klein veilig plekje. Help me weg te kruipen, weg van het boze, weg van de pijn. De pijn die in me zit. Haal me weg hier, van de plek die me aantrekt, waar ik niet van los kan komen. Van de pijn, het slechte...

haat me niet, omdat ik hier weer ben.. omdat ik het weer heb laten gebeuren.. hou me vast... misschien is het niet mijn schuld....

'don't hate me, dont shout
I'm still the same
Don't judge me, cry
maybe i'm not tha one to blame....'

au... waarom?!?

en waarom doe ik dit?!?

Ik hoef neit te gaan... Hoef hier niet te zijn.. weet dat t zo nog erger kan worden.. moet gaan.. nu...

Wij zijn hier hard bezig. Tikker kreeg ineens de irritatie van zijn zooi, en mijn kolder in zijn kop, dus hebben we gister vier keer alles omgebouwd, heeeeel veel weggegooid en opgeborgen en bedacht wat we vandaag bij Ikea zouden halen. Het idee was simpel. Je neemt de auto van den haag naar delft (+/- 10 minuten), daar laadt je de van te voren uitgetekende stellingkast in (ongeveer 100 euro), 2 opbergbankjes met kussens (model leuk) en twee ladenkastje met 4 laadjes (errug goedkoop). Zo gezegd, anders gedaan...
In een kever, kunnen geen stellingkast, opbergbankjes en ladenkastjes, dus... zal je eerst een andere auto moeten regelen.. dus: naar leiden, auto omwisselen, achter elkaar aanrijden (Nina in een kever.. help) auto leeggooien, en terug naar den haag en delft (lees: anderhalfuur...)
okeej, ikea in beeld... toch eerst maar wat eten.. tsja, en dat kan je beter zittend doen... zat erg lekker.. erg lekker... Okeeej, winkel in. Eerst maar bij de kasten kijken.. heleboel leuke kasten, erg duur ook, maar niet de betreffende stellingkast... goed, verder kijken dan maar.. heej, halverwege de keukens, eigenlijk kwijlend boven een tafel waar Tik nix aan heeft maar die ik zo leuk vind, zien we de stellingkast staan. als schuuropbergplaats.... okeej... Ja, hij is goedkoop, ja, hij is ook praktisch, en ja.... hij is ook ontzettend lelijk.. volgende optie... terug naar de dure kasten... puzzelen, meten, folders en dan door.. (we kijken wel weer in het restaurant!) volgende afdeling.. opbergbankjess... bij de ladenkasten? Nee.. heej, daar is wel dat ding uit de folder.. ja, we snappen nu ook waarom die zo goedkoop is. Een ladenkast van karton (nee, niet zo'n ding voor op je bureau, maar echt van 1,5 meter) lijkt niet echt een duurzaam artikel. goeoeoeod, volgende probleem.. nouja, eerst maar die opbergbankjes, want die waren ECHT leuk.. (hopen we..) Ondertussen lopen we tegen een soort schoenenbak aan, erg leuk, erg oranje, en volgens het kaartje past het prezies neit, volgens ons prezies wel. opschrijven dus (want je weet hoe dat werkt,.. het grote ikea magazijn... ) ondertussen alleen nog maar dertig potloodjes ingeladen, we lopen nu het magazijn in. Heej, leuke lamp voor Nina.. meenemen! Heeeeej.. het restaurant!!!
Goh, de tweede keer zit het nog beter dan de eerste keer... lekker een keer cola betalen, honderd keer halen kan er ook. Ondertussen wordt er gezwoegd en gerekend om een mooie kastenwand samen te stellen uit de nieuwe opties.. die toch wel wat duurder blijken. Nog een keertje kijken.. twijfel.. twijfel.. alles nog een keer berekenen.. okeej.. toch die. of die... twee uur later..
Ladenkast dan... die, of toch die... okeej.. die dan.. ja..
ALleen het bankje nog. we zoeken overal maar vinden niet.. vragen.. nee, die is net ingestort, kunt u niet bekijken. dan maar naar het magazijn.. ik op de kar, Tikker duwen.. grote lol, maar hoe vind je iets daar.. het is enorm!!! Okeej, de stellingkast gevonden, goede kleur? tsjek!!! dan, het ladenkastje ok, groen rood, nee we willen wit. Ook ok. dan wordt het moelijk. Tik gaat de bankjes vragen, ik ga de schoenenkasten zoeken. Tuurlijk, oranje is op. WIt blijkt goedkoper.. okeej, overleg.. goed! Doen! De bankjes worden voor ons uitgepakt.. we zijn over het punt van goed nadenken heen. ok, doen dus...

alles mee, afrekenen en inladen (klinkt makkelijker dan het is...) en ondertussen is het al bijna 8 (!!!) uur en hebben we honger. Terug naar het befaamde restaurant?! Neej, hotdogsnacks tussendoor en nach hause.. omdat een van de dozen op het knopje-voor-raam-open-zonder-te-draaien ligt rijden we met een fris windje.

Dan alleen nog 3 trappen op met 7 zware dozen en 4 schoenenbakken en dan zijn we er. of neit.. schroeven.. sjees... uiteindelijk, half 1, is Tikker klaar. ik had het een half uurtje eerder al opgegeven en was lekker met een bak ben en jerry's achter de compu gaan zitten. morgen vroeg weer werken.. sjees...

Maar.... eerlijk is eerlijk.. het resultaat is verbluffend... de bakken lijken voor de holte in het bed gemaakt te zijn (past perfecter dan de in elkaar bouw kasten), de de-hoek-om kastenwand is erg mooi en handig, de bankjes zijn gewoon errug leuk, en er is ineens een hoop ruimte over en een hoop minder ommel... wauw....
En nog belangrijker... het ziet er ineens zo ontzettend gezellig uit.. met onze bankjes voor het raam waar we graag naar de soaps in de andere huizen kijken en de zithoek met bank en kastenwand... super!!! Daar doe je het toch voor?!

ik vin um zooooooooo lief :):):) Hij kwam me net ophalen :) trooooots!!!!!!!!!!

Nu ga ik gewoon leuke dingen doen. Toch naar buiten! Naar mijn oppasmams, gewoon ff hoi zeggen… Foto’s zoeken en trainen. Want ik kan dat soort dingen. Ik ben sterk. Ik laat me er niet onder krijgen door mijn gekke hoofd. Ik wil dat niet, wil niet dingen moeten laten om hoe ik me voel. Dat ben ik niet, dat wil ik niet zijn. Dus loop ik door. Koste wat kost. Sjok door, doe wat moet. En doe wat leuk is. Of leuk hoort te zijn. Nu dus. Watch out, one pretty woman comin’on tha way.

De laatste zomerdag. Ik wil naar buiten, ervan gaan genieten, maar weet niet hoe dat moet. Wat ik dan zou moeten doen. In het zonnetje gaan zitten, mijn gezicht en mijn hart warmen aan het licht. Toch blijf ik binnen, in mijn koude kamertje dat wel wat op mij lijkt… Enorme ramen, waar maar weinig licht door komt. Buiten schijnt het zonnetje, is iedereen vrolijk, is het warm. Binnen is het koud, donker. Stil, omdat ik alles buitensluit…
Wie o wie sloopt de muur om mijn huisje, zodat het licht ook eens naar binnen schijnt en de kamer op kan warmen.
Ik haat winter, maar kan niet wachten tot het weer tijd wordt om de kachel aan te mogen zetten. Alles om de kou te verdrijven…

Wat een kanjer van een gozer heb ik toch getroffen.. Hij sleept me er echt door de laatste weken…

didag
Het is gewoon chaos. Iets knapte er gister even… er was al zoveel om over te denken. De les die ik moest gaan geven, de keuzes die daarbij hoorden… ik was bang dat het niet goed zou gaan, dat ik het fout zou doen, dat ze het niet leuk zouden vinden… Vanochtend besproken, heeeel erge faalangst dus… onder andere van huis uit aangeleerd. Twijfel aan mezelf, of beter gezegd nooit iets goed vinden van mezelf en een ENORM perfectionisme horen er ook bij. Die combinatie is dodelijk… als ik onder anderen werk gaat het wel, maar met die drie eigenschappen eigen baas zijn… aiaiai… das moeilijk…
Maar het knapte eigenlijk om iets heel stoms.. om een swirl… Die wilde ik heel graag, had ik zin in. Gewoon, lekke normaal samen genieten van een ijsje. Maar ik kon het niet, kon mezelf alleen maar haatten omdat ik het wilde. Overal liepen slanke, dunne minimensjes voorbij, en daar liep ik al tussen, met mijn volgeschranste lijf… en dan ook nog een swirl eten… ik kon het niet, maar wilde het zo graag. Gewoon even simpel genieten van samen een ijsje eten, iets waar ik zin in had, wat ik lekker vond. Enorm stom, maar enorm dillema waar ik niet uit kwam. Tikker had het een beetje door: geen swirl, besloot hij. Ik was hem dankbaar, maar tegelijkertijd boos. Waarom mocht ik niet een ijsje als ik dat zo graag wilde, ik had nog niet gesnoept die dag… wie dacht ie dat ie was om zich ermee te bemoeien. Waarom zijn dit soort dingen zo moeilijk.. alle stemmen in mijn hoofd…. Terwijl we doorliepen ging alles doorelkaar lopen, lesgeven, ijsjes, dik, kinderen, lief zijn, mooi zijn, slecht zijn, slechte ijsjes, mooi lesgeven, bij vriendje blijven… en toen knapte het…. Plots..
Met tikker mee.. afbellen… de rest was een roes. Gewoon niet denken en alleen maar doen. Voelen… moe.. leeg… Een enorme moeheid, loodzwaar, maar een geestelijke rust.. tijdelijk.. Daarna onrust, leegte die niet gevuld kon worden, af en toe een beetje weggeknuffeld..

Dinsdagmid

Zomaar een dag zomaar een dag. Een dag waarop ik alles zeggen mag.. zomaar een dag, zomaar een dag… een dag waarop ik zeg: ik lach!

Maar jah.. toen was de psyg toch wat heavier dan verwacht, had ik ineens mijn mentrix van school aan de telefoon, bleek ik het verkeerde (gunstige) klassenrooster te hebben, viel het nieuwe rooster echt enorm tegen… sterker nog, er was nix van te bakken, belde * af omdat ze ziek was, moet ik vanaaf uit gaan leggen waarom ik geen les meer wil/kan geven… moet ik nog twee uur trainen strax, haat ik mezelf omdat ik niet niet kan eten, heb ik honger, weet ik hoe ziek ik bezig ben, maar kan het niet stoppen…

Bij tikker thuis.. ik zou nu in de gymzaal moeten staan, training geven, hij zou nu op z'n kamer zijn.. NOT... Midden in de stad, half winkelend, half haastend om op tijd terug te zijn zie ik het ineens niet meer zitten.. durf de zaal niet in.. kan het echt niet. Janken gieren brullne.... en hij is lief.. en hij blijft geduldig...

Afgebeld, dat ik niet meer ga, het hele jaar niet meer. Hij vind het goed van me, ik voel me naar. Ik wil NIET dingen laten vallen onder het excuus van dat ik dat niet aankan. En toch doe ik het nu. En het is niet eens een excuus. Ik ben geworden wat ik nooit wilde worden... help...

|k ben blij dat ik nu bij hem ben... met hem.. :)

ik, jij
zij, wij?
zoveel gedachten
om te delen
zoveel gevoelens
door elkaar

samen, alleen
een, of velen
telkens weer anders
altijd nog raar

Dun, zei ze
Magertjes hoor
Wat bedoeld was als
bezorgdheid
was een groot
compliment

Ziek?
of niet
Ik zie het niet
ik huil alleen
om mijn gedachten
om wat ik niet zie
het verdwenen vet

ik huil
om het compliment
dat eigenlijk
een belediging was

Hoe kan JIJ
weten wie ik ben
Of doen alsof?

Hoe kan je
mij veroordelen op grond van
Jou zelfingevulde kennis

Wat zegt jou mening?
Iets over mij,
of eerder
Iets over jou?!

t is nix
zeg je vaak
niets bijzonders
k doe het graag

juist dat
is bijzonder
zomaar iets doen
met liefde
kan het nog
bijzonderder?

Nu bij Tikker. Heb vanog zijn sleutel gehad. Slik... Jippie!!!! Leuk, lief, eng...
Moet ik nu ook mijn sleutel gevven? Wil ik dat wel?
De sleutel tot mijn huisje, mijn kamer, mijn plekje, mijn veilighedi, mijn heiligdom...
Nee, dat wil ik nu nog niet. Later misschien.. Gewoon, kweetniet.. Het voelt nog te onveilig, te onzeker. Iemand die zomaar altijd naar binnen kan lopen. Iets waar ik geen controle meer over heb.

Vreemd he, hoe bedreigend sommige simpele dingen kunnen zijn.... Een vreemde buschauffeur, een groep roepende bouwvakkers of een grote mannelijke psychiater
Nog vreemder dan, dat ik somige dingen gewoon doe, zonder angst van tevoren, zonder er al te goed over na te denken: snagts alleen ov reizen, mensen zomaar uitkafferen...
Het past slecht bij elkaar. Ik match echt compleet niet!!!

Morgen naar de psychiater. * belde net: ze gaat mee!! Gelukkig maar. TOch zie ik er niet meer zo heel heel heeel erg tegen op. Zou ik eraan gaan wennen? De overstap naar de Tijngeest heeft me iig wel hehard. Wat dat betreft... Vanochtend met de psyg ook besproken. Hoop alleend at ik uit mijn woorden kom, dat ik kan en mag praten. Ik heb zo lang uitgezien naar dit medicatieconsult. Ik weet dat ik niet teveel hoop mag hebben, maar stiekum hoop ik toch op soort van wondermiddel waardoor ik me beter ga voelen. Gelijkmatiger?! En liefst ook waardoor ik en ik alleen heers in mijn hoofd.. Is dit verdrukking?! Vast wel. Maar hopen en dromen mag! Ik wil gewoon graag normaal zijn...

Leuk ook om * weer te zien morgen.. lang geleden....

Eerste lessen bij de verening weer gedraaid. Matigjes. 1e uur ging goed, veel zelfstandig laten werken. 2e uur was vrij kleine groep, ze konden al vrij snel wat ik bedacht had. Veel improbiseren dus... 3e uur: 4 (!!!) kinderen. Wat doe je ermee. Ondertussen waren er nog drie hulpen aangewaaid.. een ging naar huis, waren we met 3 man leiding en 4 kinderen... Toch blijft het gewoon slecht geregeld binnen de vereniging.

Ik ben zeer ontevreden over mezelf. Vond de lessen inet bijster, maar wel blij dat ik egweest ben. Doorgezet,mezelf overwonnen, weer ervaring opgedaan (ook mislukking, juist mislukking leer je van) en toch oo weer 3 uur gewerkt. En wat ik heel fijn vind is dat ik me gesterkt voel in mijn idee dat de vereniging (lees:1 persoon daarbinnen) de boel met mij niet goed geregeld had. Ik dacht dat het aan mij lag, had me al om laten praten, maar hoorde nu veel klachten gelijk aan de mijne over nalatigheid rond afspraken. Dat geeft me weer wat meer zelfvertrouwen. Het is niet allemaal mijn fout en het gekke idee is niet zomaar een verzinsel uit mijn hoofd. Dat is een zorg en een naar gevoel minder.

ik verlies ook altijd met spelletjes :( zielug he?!

Weer bij Tikker. Ik vind het leuk. En het idee dat mjin ov morgen weer geldig is maakt dat ik minder het gevoel heb dat ik geen kant opkan. Ik voel me alsof ik meer lucht krijg, en dat vind ik heerlijk. Morgen meteen alweer heen en weer, want ik moet naar therapie. Ja, alweer... blup...

Sjees.. wat een kutdoesj.. dat valt tegen.. echt saggo.. je kan de (wel harde) straal met twee handen opvangen, en de rest van de douche (en dus ook je lijf) blijft droog... Ok, toegegeven, je spoelt je haar er makkelijk mee uit, maar je krijgt het kouhouhoud!!!

Echt heeeeel naar en zielig voor ons!!!

Sera vind hem leuk, er zit een masturbatiestand op (lees: massagestraal) zegt ze.

Superb!!! We hebben een nieuwe douchedingens allemaal gekocht!!! supermooi, kan echt alleeen maar een verbetering zijn. Nu ff snel klussen en dan dalijk heerlijk onder een nieuwe, schone (jaja, Sera ruimt op) douche!! Kan niet wachten!!!

Wist je dat..

Ik meer dan twee uur heb staan bakken en alles binnen 12 (!!!!) minuten op was!!! (vreetzakken!!!:P)

Poffertjesfeest dreigde in het water te vallen... Ruzie met Sera, eigenlijk wist ik neit eens dat we ruzie hadden. Vond eht wel moeilijk, was wel boos, maar wilde sorrie gaan zeggen. Dus wij naar de markt, berg aardbeien gehaald, en toen met een vredesoffer richtig sera. Eigenlijk maakte ik me toen niet echt zorgen.

Onderweg kwamen we de mamma van Sera tegen. Die wilde zich er niet mee bemoeien, maar ze wilde wel even zeggen dat Sera heel dol was op Tikkertje.. Uit haar verhaal begreep ik dat ze mijn site had gelezen, dat ze het niet helemaal eerlijk vond dat ik zoiets typte.. maar ze wilde zich er echt niet in mengen, had gewoon het beste voor met beide partijen.

Aangezien ik de wereld op dat moment nog zag als een groot complot tegen Tikkertje en mij (ik mag niet zijn vriendinnetje zijn, hij verdient beter) ( ja, ik weet momenteel wel beter) dacht ik gewoon dat ze me ook haatte, me gemeen vond om wat ik schreef, mocht dat niet, stookte ik Tik op tegen Sera... Ik weet nu wel dat het niet zo is, so don't get me wrong again, maar zo voelde het wel.

En ik vond het heeeeeel heeeeeeel naar om aangesproken te worden op iets wat ik hier geschreven heb. Niet eerlijk ook. Dit is mijn dagboek, en dat staat er ook bij!!! Dus: NIET LEZEN ALS JE ER NIET TEGENKAN... Het zijn mijn gedachten en gevoelens, dat die soms niet reeeel zijn en helemaal niet overeenkomen met wat er in de werkelijke wereld gebeurd, daar kan ik nix aan doen, gaat het ook niet om. Ik weet dat ik dingen niet in de juiste proporties zie, daarom ga ik naar een psyg, daarom schrijf ik dingen van me af. Maar om me er dan op aan te spreken vind ik niet eerljik. Je weet dat je een vertekent verhaal leest als je in het dagboek van een gek gaat lezen...

Maar goed, achteraf wist sera's mamma waarschijnlijk weer niet dat het mijn dagboek was dus... okeej...
Maar dat wil ik haar nog wel zeggen. ik vond dat echt naar. Ook dat zij daar zomaar geweest was. Ik had haar het adres niet gegeven.. alsof iemand van wie je het niet verwacht zomaar je dagboek gelezen heeft.. au... en je daarop aanspreekt.. nog meer au.. je gaat je schamen... kweetniet.. naar iig. Dat wil ik haar eigenlijk zeggen. Kijk, ik weet dat het haar goed recht is hier te komen, het staat vrij op inet. Maar dit was wel heel erg confronterend. Ik kan dat haar niet zeggen, dat weet ik ook. Maar ik wil het wel. Even laten weten dat ik het echt niet eerlijk vond..

maar goed, daarna durfde ik dus neit meer naar Sera, hebben we elkaar ontlopen, heb ik mijn armen bewerkt, Tikkertje helemaal achterlijk gezeurd.. die arme jongen heeft eht zwaar gehad. Uiteindelijk net op tijd bijgelegd en poffertjesfeest gehouden. Toch nog erg gezellie!!!

Vanavond hebben we poffertjesfeest. Dubbelfeest, want de Italiaan komt voorlopig niet. Jippie!!!

Hoe naar begon de dag en hoe mooi eindigde die. Samen naar het vuurwerkfestival op het strand. Op tijd vertrekken, Tikkertje had 'koud' gekookt (lees salade, stokbrood, kruidenboter) En dus zaten wji heerlijk romantisch te dineren bij de ondergaande zon. Wat een moment om nooit meer te vergeten zeg.. wauw... Tot er gebeld werd van mijn vereniging... dat was ff naar en au. Maar jah, we hadden meteen weer een gespreksonderwerp zal ik maar zeggen.. en eigenlijk ook samen, pratend een oplossing bedacht. :) super!
Toen het vuurwerk. Leuk!!! Lekker donker, een heleboel mensen om je heen, die je niet kan zien en die jou niet kunnen zien, maar die je hoort aan het geroezemoes, contouren ziet.. MEt zijn tweeen in het kleed gewikkeld, tegen elkaar.... Oooooh... aaaahhh.. (NEE goorlappen, niet op die manier) Super... We hadden er zelfs nog over nagedacht om heet water en een zak cacao mee te nemen dus zaten we daar prinsheerlijk onder ons kleedje met een glas hete chocomel samen te genieten en een beetje te babbelen. Wat een intens mooi en vredig moment!!! Ben heeeel benieuwd naar de foto's.

Baal wel dat de vereniging juist nu belde. Op ons speciale momentje.. gewoon dat wreed verstoorde.. voel me beetje schuldig tov tikker. Maar weet ook dat hij het niet erg vond, het fijn vond dat ie me kon helpen, praktisch, met iets. Jippie,ik heb een vriendje!!!

naar en leeg, ondanks de armen om me heen. Hoe meer hij me aan wil kijken, vast wil houden, hoe meer ik me terug wil trekken. We hebben gevreeen, en ik voel me ineens leeg... Vind het wel fijn om te zien hoe hij geniet, gelukkig is. Geniet daar zelf ook weer een beetje van. Verder voel ik niets. Leegte... Na afloop huilen. Inhouden, wegduwen. Daarmee duw ik mezelf weg, afwezig, leeg. Nix voelend liggen. Kan niet. Teruggetrokken worden, zijn woorden, zijn armen.. armen overal en naaktheid.. ik haat het. haat mijn lijf, dat hij zo liefdevol streelt. Haat hem, om de moeite die hij doet, haat mezelf, dat ik daar nix bij voel.. Dat niet kan zeggen...

bloot en kwetsbaar, tranen die niet binnen te houden zijn. In mij de stemmen, roepend, gillend dat het niet kan, niet mag, niet eerlijk is. Dat ik hem verdriet doe. Ik probeer er tegenin te gaan, kijk naar hem. Tranen in zijn ogen.. ze hebben gelijk, ik doe hem verdriet. Hij kan het aan zegt ie, maakt zich alleen zorgen.. Nee, ik maak hem kapot. Hij verdient het beste, iemand die hem gelukkig maakt.

Wat er is? Nix... er is nix.. hoe kan ik het uitleggen.. de holte in mijn botten, de leegheid. Het idee om strax drie uur alleen achter te blijven. Alleen me mij. Niet te overzien lang. Drie uur... dat is heel lang... Tranen, veel tranen. Geen mogelijkheid om ze in te houden, maar ik meot groot zijn, sterk zijn. NIet huilen, niet hem ook verdrietig maken... kan niet, mag niet. Niet hem nog verdrietiger maken. De tranen zijn niet in te houden...

De kettingzaag giert weer door mijn lijf, snijd door merg en been en is niet uit te bannen.. de stemmen zeggen van alles, zorgen voor schuld, nog meer verdriet. Een teruggevonden herrinnering maakt het ook niet beter... Ik voel met gewoon naar...

Doezen dan maar.. does op tachtig... zingen.. dan hoor je ze niet....zing voor je leven...

Eigenlijk moet ik m'n ouders nog bellen om te kijken of die Italiaan daar terechtkan, want ik zie het eerlijk gezegd h-le-maal niet meer zitten. Maar ik zie eignelijk nix meer zitten momenteel hoor. Dos niet, shool niet, nix niet. Eigenlijk alles waar ik zelf de keuze's en beslissingen bij moet nemen. Pffff.. dat wordt wat. Doe ik dan wel de goede opleiding? I wonder.... Dit vergt zoveel iniatief, eigen inbreng, verantwoording.. Kan ik niet beter gewoon een simpel baantje nemen waar iemand me prezies verteld wat ik moet doen?! Iemand me controleerd? Ik weet het allemaal niet meer hoor...

ma

Vanochtend bij Quintien geweest. Ik zat daar een uur te vroeg, schaamde me dood!!! Verder wel okee.
Over dat ik eerder terug was, over dat het niet werkt zo.
Ik voelde me zo naar en ondankbaar. Dat de hulp die ze me bied, datr ik daarover zeur.
Eigenwijs en vervelend ben, en niet gewoon luister naar haar wijsheid en goede raad, haar blijf uitproberen.
Maar ze wordt niet boos. Daar wacht ik eigenlijk op, tot ze boos wordt. Ik vind het moelijk onderwerpen ter sprake te brengen, wil haar niet boos maken, niet niet dankbaar zijn, er weeer tegeninggaan.
Wanneer zou ze zeggen dat ze het zat is.. Ik vind eht echt naar dat ik zo ondankbaar ben en doe. Ze is echt lief en geduldig met me. Waarom kan ik niet gewoon meewerken en met twee handen de aangeboden hulp grijpen ipv erover te zijken (owh sorrie, dat zal ik wel niet mogen zeggen...)

beetje gelogen trouwens.. maar dat mag toch wel beetje...

ma 11
Vandaag zou Tikkertje naar huis gaan na zijn werk, zouden we even gescheiden slapen. Het leek me heerlijk, het is fijn met hem, maar even alleen is ook wel lekker.

De middag heb ik gehangen. Naar het strand, geslapen, weer gehangen. Een soort leegte vult me. Leegte na al dat samenzijn. Leegte in mij, die nu pas door lijkt te kunnen komen. Maar alleen zijn is ook wel lekker hoor (blijven volhouden!)

Nu 24 uur later zit ik bij Tikker achter z'n compu terwijl hij aan het werk is. Ben vannacht nog met de trein gegaan. Het nare gevoel werd ineens een soort instorting toen ik met sera en vrienden in de kroeg zat. Na 3 warme choq (je hebt een lieveling-terras-drankje of niet) blaatte de hele omgeving over zijn verliefdheden. Toen ik wat zei tegen een vriend die ik een tijd niet gezien had en die een nieuw vriendinnejte heeft reageerde ie bijna niet... Terwijl hij al de hele avond over haar zat te praten en iedereeen lachend luisterde. Commentaar van Sera was iets in de zin van: Jullie zijn zo klef, je hebt het altijd over hem, ik heb ook mijn grenzen hoor. En ik woon ook nog bij je ni huis. Oh, en ze wilde ook nix meer horen over sex...

Goed, duidelijk! Dankjewel. Dit kwam uit de mond van Sera. Sera die zo lang verliefd geweest is op Tai dat ik niet eens meer weet hoelang. Sera, die samen met haar grote liefde IN MIJN HUIS WOONDE, waar ik dus helemaal nooit omheen kan. Sera, die nu nog over hem praat. Sera, die als ze neit over haar grote liefde praat, wel OVER EEN ANDERE JONGEN PRAAT. Sera, die godver altijd en met iedereen over jongens wil praten, met Risje over haar niet overgaande verliefdheid voor mij, met Neef, over zijn niet overgaande verliefdheid, over een wildvreemde...
En niet over sex? Gaat het wel eens een dag niet over sex dan? Ik denk dat ik haar hele sexuele geschiedenis uit kan schrijven...

En ik ben wel een keer in de 6 jaar verlieefd. Zo vaak heb ik het ongeveer over een jongen. En ja, ik heb sinds ik er woon wel EEN keer vaker met een jongen geslapen. HEb ik daar dan zoveel over gepraat?! En zijn Tik en ik nu zo onwijs klef? We houden ons iig heel erg in in gezelschap. (ik weet niet of dat wat zegt over onze uiteindelijke klefheidsgraad of over onze poging tot sociaal gedrag)

Maar goed, het schoot me wel helemaal verkeerd.... Ik dacht dat ze ook erg dol was op Tik, het leuk vond alllemaal. Maar blijkbaar niet. Ik weet niet of ze het weet hoor, maar het was wel mijn vriendje die van de week onze doodvermoeide vriendin weer aan eht lachen kreeg met een massage. En die Sera toen maar even in een moeite door deed. Maar dat is natuurlijk logisch.

BLu[p! Ik ben gewoon boos en ik voel me naar. Dus ze zoeken het maar uit in mijn huis en omgeving, IK ZIT HIER! heeft niemand last van mijn geklef, en kan ik ook niemand lastig vallen met mijn algemene gezeur. Behalve Tik natuurljk.. Oei... das oook nog oppassen... Hij verdient het niet.. Hji verdient mij neit.... Niemand verdient mij.. Ja, mn ouders verdienen mij! En ik verdien mijn ouders! Zie je nou dat alles met een reden is! Ik had thuis moeten blijven wonen, en ik moet Tikkertje met rust laten... Ja... Ik moet hem met rust laten....

zondag 11

zomaar een dag. Net bij oppasouders geweest. Met Tikkertje. Heerlijk en gek tegelijk. Iig fijn om haar weer even te knuffelen. Ze waren net thuis, en wij werden meteen binnengehaald. Warm in mijn hart. Zeker met Tikkertje in de buurt!

Ik heb het hem verteld... Nouja, verteld... laten lezen.. de site... BLup....
Eerst reageerde ie helemaal niet... au.. hij bleef me maar vasthouden, knuffelen.... maar zei nix.. werd gek... angst, dat ie het belachelijk vond allemaal... het niet wilde weten, het niet geloofde... dacht dat het een grapje was ofzo...
huilend slapen...

En toen vanochtend ineens.. hij dacht aan mij, dacht dat ik het gister neit kon.. lief... wilde mij sparen... hij vond eht moeilijk, was blij dat ie het wist... dacht ook dat dat goed was.. serieus, rustig.. niet alles in een keer.... superman!!!!!!!

Ik heb het liefste vriendje van de hele wereld.... ehm.. ik zal hem maar Tikkertje dopen hier...

ben ondertussen weer thuis. Maandag naar huis gevlogen. Trots op mij, dat ik dat geregeld heb.

ik wil naar huis... gewoonnaar huis.. maar ik durf het niet te zeggen, laat staan te doen.. wie boekt er een vlucht voor me... pleaze?!

het liefst zou ik zelf gewoon de eerste vlucht naar nederland nemen. Maar dat gevoel probeer ik al twee weken te verdringen. Ik slaap momenteel heel veel. Tegen 12uur stort ik in, ga ik slapen... tot de volgende ochtend 10of 11 uur... weg uitgaansleven, weg idioot meisje dat altijd de meeste drukte maakt, hele nachten doorgaat... ik weet niet waar het meisje is dat altijd maar 3 uur sliep... nu slaap ikzelfs overdag op het strand verder... Dus ik zal heeeerlijk uitgeslapen in nederland terugkomen denk ik:)

Ik kreeg sms'jes van oppasmams... blij... ik droomde veel over haar afgelopentijd. Dagdromen ook. Dat ik daar was. Ik schrijf het nog wel eens, lang verhaal, eng en naar, maar ook mooi... terugkerende droom. Maar iig dacht ik veel aan haar laatste tijd en was blij met haar berichtje.

OF alles ok ging vroeg ze. Jawel. Toch? Ja... Dus dat heb ik teruggestuurd. ze wenste me sterkte... was ik niet duidelijk of lees zij door alles heen. OF allebei een beetje.

Neej, het gaat best goed hier, maar het fammelieleven is confronterend en ik heb teveel tijd om na te denken. Op een of andere manier zoek ik mijn ouders op ipv ze te ontlopen. Niet slim! Maar schijnbaar zoek ik het dus zelf op.

De vakantie is zoo tegenstrijdig. Ik wil gewoon graag naar huis, dat alles weer normaal wordt, maar ik vind het ook heerlijk hier te zijn, vakantie te hebben. Weer bij mijn ouders te zijn en het gevoel te hebben dat ik ergens bij hoor. Juist terwijl ik dan verstoten wordt. Wat een gek, tegenstrijdig iemand ben ik toch

Ohwja, en een verhaal voor de psyg is geschreven. Ja, veel tijd om na te denken he.. dan krijg je dit soort enge dingen!!!

Hier weer eens een levensteken van mij. Ik heb geen geld voor veel inet, dus heb ik al twee avonden zitten schrijven. Ja, bij gebrek aan compu en veel te veel tijd om na te denken ben ik maar weer teruggevallen op de ouderwetse methode en schrijf schriften vol (je moet toch wat). Heerlijk, maar wel langzaam.


Het gaat goed allemaal, ik geniet van de zonnige dagen en de hitte!
Afgelopen dagen heb ik weinig gedaan. Twee dagen aan het strand gelegen, een avond lekker bij de tent gehangen en op tijd naar bed, bijslapen van daarvoor. Normaal breng ik mijn avonden meestal door in de tequilabar hier in het dorp... Lekker (alcoholvrije) cocktails drinken, hangen en ouwehoeren. Dansen kan alleen in de campingdisco, maar ik heb tot nu toe niet echte fuifnummers gevonden die het aandurven om met mij tussen de twaalf jarigen te gaan staan... (ik mis Faith, mijn vaste vakantiemaatje dan wel een beetje) Daarom besloot ik maar een paar avonden bij te slapen, ook omdat we vandaag naar de markt zouden gaan en je dan altijd een beetje vroeg op moet.
Dus heb ik al twee avonden zitten schrijven.
Tot er gister vrolijk een italiaan aanschoof. Studying? wilde ie weten? En of ik een biertje wilde gaan doen. Tuurlijk, je moet toch wat. Dus hebben we weer tot diep in de nacht zitten lullen.. hoofdonderwerp?! Dat ik zo verliefd was!!! :) Stefano bleek de zoon te zijn van iemand die al jaren bij ons in de straat staan (mijn moeder heeft hem de vleiende bijnaam de tangoman gegeven...) en blijkt ook 'sport te studeren', alhoewel dat hier iets anders inhoud... Maar goed, was wel grappig.

Met mijn buurmeisjes trek ik ook nog wel wat op, maar die zijn twee jaar jonger en een beetje tuttig... Eigenlijk had ik even een rustpauze van hun nodig, want ik heb het gevoel dat ik als mezelf niet goed genoeg voor ze ben. Maar ze zijn wel aardig hoor. En prima om een avond tequila mee te doen.

Vanochtend naar de markt geweest. Nix gekocht, veel gekeken. Het blijft lachen. Nog geprobeerd twee mini bestuurbare autootjes af te dingen voor de zoontjes van *, maar ze bleven duur. Woensdag nog een keer proberen op een andere markt.

'smiddags was het erg heet. Naar een hele grote sportzaak geweest. Daar twee uur rondgehangen, veel gepast en uiteindelijk alleen een badpak gekocht. Wel een leuke, een knalroze!! Jippie, ik wist niet dat ze ook fleurige sportbadpakken verkochten!!! :) De rest van de klas krijg volgend jaar in ieder geval hoofdpijn de eerste uren zwemmen :):):)

Daarna nog even wat gewinkeld in het nabije winkelcentra (overdekt en huges, je zal het wel kennen van spanje), tatjes gegeten en gedoest. Goed geschreeuwd met mijn zusje, en nu zit ik hier, even af te koelen.

Al met al heb ik het dus prima naar mijn zin, momenteel wel mijn billen verbrand, maar dat mag de pret niet drukken. IK vermaak me met nix doen en veel lezen (net paar mooie boeken uit. Oa. Dochter van Eva... heb zitten huilen...) Blij om berichtjes van het thuisfront en jou te krijgen. En ja, ik blijf aftellen. Alhoewel ik het hier leuk heb zou ik het nix erg vinden als we morgen per direct naar nederland terug ginge!!!!

vandaag was leuk :) zon, zee en fitnessen... gezelig. dit is weer het vakantiegevoel.. als ik nou volgende week alweer naar huis mocht zou het perfect zijn.

Ik vind het heerlijk hier,maar mis Sera, het huis, woonplaats en alle friends en drukte...

Ach, tijd gaat sneller dan je denkt. I'll be home soon!!!

Goed nieuws.. ik mis mn vriendje... ben ik dan echt echt verliefd? HOef ik dan niet meer bang te zijn dan ik hem en mezelf voor de gek houd. Begrijp me niet verkeerd, ik kan nu heel goed zonder hem, maar het zou wel fijn zijn hem weer te zien.. Ik wil hem graag snel weer zien... meestal heb ik dat neit...
Ik verglijk iedereen met hem... zie overal zijn 'vachtje', kijk naar z'n foto... :)

Toch kijk ik nog wel andere jongens. Maar dat mag, volgens mijn zusje. Zolang je maar nergens je tong insteekt.. jaja, wijsheid he, die kleine donder?!

Nee, maar dat is anders. Ik kijk 'mooie mannen' zoals ik ook 'mooie vrouwen' kijk. Omdat je dat nou eenmaal doet. Niet omdat ik ze zou willen,omdat ik er iets bij voel.

En gek ook... HIJ is totaal niet het type waar ik op val normaal.. klein, harig en iets stevig... das weer eens wat anders dan lang dun en knap (wat ik altijd had). Maar het maakt me nix... ik vind hem mooi (niet heeeeel knap, gewoon mooi... een mooie man... mijn man..)
Zijn vachtje, en of buikje storen me niet... Mocht ie z'n beautiful krullen weer latenstaan of ineens zwaar gaan fitnessen dan kan ik dat heus wel waarderen, maar ik vind m zo ook geweldig!!!

Ja, dat is verliefdheid he...

HElP... het is dus echt waar.. en nog steeds zo...

Ik ben verliefd....

ikwil naar huis, haat het hier.. hoe ik meteen weer in het rollenpatroon pas van vorige jaren... hoe ik dat niet meer kan.. niet meer wil.. ik heb al dertig keer een ticket terug willen boeken, maar ben te laf...

ik haat mezelf, om mijn lelijke dikke lijf... ik zie demensen kijken.. naar mijn lelijke lijfje, voel de blikken op mijn armen.. hoor ze fluisteren, lacheen ook....
ik haat mij, om wat ik ben, om wie ik ben.. om wat ik doe... iedere dag wil ik weer 'gezond eten'. Maar eet dan eerst nix, bang om te ver te gaan.. door te slaan.. dan eet ik, normaal, en savonds wordt ik bang en kots het allemaal weer uit... voel ik de mensen weer, zie ik de miniitalianen...

ik haat mij...

en ik haat hun.. zij die mij zo gemaakt hebben... zij waardoor ik nu weer ongelukkig wordt. Maar ik laat me niet meer in mijn oude rol duwen.. ik ben ik.. sterk nu, al een heel jaar 18... als het mis gaat ben ik weg heb ik gezegd... ik laat niet met me sollen heb ik gezegd... maar daarom doet het nog steeds wel pijn.. de opmerkingen, blikken, steken onder water...

Op zich is het hier heerlijk, en zeker de afgelopen twee dagen heb ik me heel erg vermaakt. Lekker strandliggen, waterspartelen en all that. Maar bij de minste of geringste ruzie denk ik gewoon'wat doe ik hier toch'.... vier weken lijken ineens zo lang... maar ik weet dat het zo voorbj zal zijn.

Ik ben blijdat mijn oom en tante er zijn. IS erg gezellig, kan goed met ze opschieten en het zorgt voor afleiding. Ze blijven tot vrijdag, tegen die tijd zou een groot eel van mijn oude vriendengroep er ook weer moeten zijn. Momenteel doe ik nog niet zo veel. Ben gister even uitgeweest, vandaag strand, boodschappen en even fitnessen. Dalijk gak stappenmet een stel meiden, maar op zich vind ik het nix doen nu ook nog wel prima.

sjiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit grote fout...... mw had nog niet gebeld.. ik vragen aan sera (online) zal ik haar bellen.. ja zei ze.. ok.. spanning, moed verzameld.. bellen...
dan..blijkt de vergissing: help.. ben het mobiele nummer aan het draaien... sjit.. een nummer dat ik helemaal neit hoor te hebben..

help.. ik denk aan kinderen krijgen.. ik heb gvd nog niet eens twee weken verkering... wat is dit?!

mw heeft nog steeds niet gebeld.. moet ik bellen!?

49,95 (EURO!!) is echt fokking veel geld voor 1 bh!!! (lees:ik heb een nieuwe sportbh gekocht...)

mw zou vandaag toch bellen??? Waarom belt ze dan niet?!

Ik heb honger, maar ik durf niet te eten... moet je kijken hoe ik er al uitzie.... dan wordt ik nog dikker. Vanavond eten we poffertjes. Lekker man, heb ik zelf voorgesteld, ik ben gek op poffertjes... en ik haat mezelf dat ik het voorstelde. Kom net uit de stad. Lekker winkels kijken, onopvallend zijn tussen die andere duizende mensen.. kleding passen ?!

I'm at his place.. hij is net naar zijn werk.. gek, ik in zijn huis... op zijn computer...

Hij heeft internet, dus dat is fijn, kan ik ff kloten, ff ei kwijt. Scherm start op: google.. ik denk, das handig. wil beginnen met typen, maar het is zo'n ik maar altijd alle woorden af.. dus als ik d intyp verschijnt er 'dissociatieve stoornis AND nina' .. hij heeft gezocht.. naar mij.. m'n site.. snel opdracht tjsekken.. neej, hij heeft nix gevonden. Spoed overleg met Sera die ook online is.. Op Nina is wel wat te vinden zegt sera, zeker op meel2nina. Paniek.. heb hier mijn meel wel eens getsjekt en ook dat adres... dus dat zal ie dan ook wel afmaken... hotmail: ja hoor... hij geeft keurig een rijtje meeladressen neer waar je uit kan kiezen. Recht onder die van mijn lief staat mijn schuiladres... okeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeej.... fraai... leven met leugens is naar... okeej, zoekopdracht tjsekken... bij ilse. niet google, dan vult ie dat strax weer aan natuurlijk.. neeeeee....

Keej, je komt op de site van mh uit....met verhalen en sjit.. keej dan.. gelukkig niet op mijn site.. dat scheelt. maar dit is nog naar.. kan ik dat adres niet wissen?! Nee.. dat kan niet zeker.. wat dan>?! wat nu...

Hij was gister al in de war omdat hij "nina'' gezien had... moest erom huilen.. hoe kan ik hem ooit vertellen wat er is.. wil ik dat.. nee.. hij heeft mijn ouders gezien, ik wil niet dat ie slecht over ze gaat denken. Maar ik kan neit weer alles aan erlkaar liegen.. leven op een zelfverzonnen verhaal.
Dit is zo moeilijk...

Gisteraaf wilde ik het uitmaken.. gewoon er mee stoppen. Wilde niet dat ie verdriet zou heben om mij, dat ik zijn leven moeiljlk zou maken.. ook voor mij niet. Ik wil perfect zijn, voor hem, om hem gelukkig te maken. Maar kan dat niet.. loop op de toppen van mijn tenen bang om in te storten, wetend dat ik gewoon 'mezelf' moet zijn... ben ik toch, op mijn manier, dit is een kant van mij. Een charmante, onderhoudende, lieve kant... Een inschikkelijke kant, zonder gekke buien. En met deze kant moet al zoveel rekening gehouden worden. Nina heeft wat tijd voor zichzelf nodig. Nina is het moe, nina wil er nu niet over praten, nina wil nu niet aangeraakt worden, nina wil nu wel aangeraakt worden.. En HIJ dan?! Is dit een eerlijke relatie?!

Ik wordt moe van alle rotzooi in mijn hoofd, de emoties. De verliefdheid, het genieten van hem, zijn gezelschap. Ik haat mij, om hoe stom ik ben, hoe lomp, naast hem> Weet dat ik het niet waard ben, dit neit verdien.. dat hij daar achter zal komen, me ooit zal zien zoals ik ben.... en wat dan?! ik freak out.. hij praat over alters alsof het katten zijn, doet ook net of hij het zo makkelijk vind. IN mij voel ik de weerstand.. wil het neit benoemd worden, is iets boos... geeft met het gevoel dat ik ze verraden heb... voelen zich niet veilig...
het is echt net als in het liedje

be a good girl, go a litter faster, you got to measure op, make him prouder. How long, before you screw it up?! And how many times do I have to tell you to hurry op.. Be a good girl, try a little harder, that simply wasn't good enough, to make us happy. He loves you, just the way you are, if you're perfect....

En nou heeft ie Nina gezien.. en mij zien dromen... *zucht*

Ik wil wegrennen en me verstoppen voor hem... hem nooit meer onder ogen komen, zo schaam ik me... voor wat ik ben.. voor wie ik ben... voor hoe ik zo gekomen ben... voor mijn bestaan... omdat ik het aandurf een relatie te beginnen met iemand die zo lief is.. omdat ik hem bedonder met wie ik ben.... om alles...

Wil iemand me vermoorden, dan ben ik van alles af.... ik weet het namelijk niet zo goed meer.... doorgaan of niet, ouders zien of niet... leven of doodgaan eten of niet eten... alles lijken raadsels en ik weet het antwoord niet meer.. ben door de antwoorden heen...

Gek.. ik ben niet gek op sex... maar gisteraaf was anders.. normaal heb ik na vijf minuten zoiets van .. nah.. opschieten, kom op, nu niet... gek.. fijn... uitgeput ;)
Deze jongen is zo lief.. zo veilig... hij... ik weet niet wat het is. Ik voel me veilig bij hem, alsof ik mezelf kan zijn :) vaag... veilig.. en nu moet ik weer gaan liegen.. zo erg.. zoz naar....... wegstoppen, niet aan denken...

Ik heb mw gebeld... of het nog gold, samen wat drinken... Jaaa!!! Ze belt me maandag terug voor een afspraak.. ik ben er zo gelukkig mee :) egt gewoon huppeltjes blij.

whoeeoeoeooe ik heb zoooooooooo'n koele THEEPOT!!!!!!!!!! :)

Met streepjes!!! Wie komt er theedrinken?!?!?!

ik spoor niet..... egnie... de hele dag leven op een banaan, vanaaf groetne en tofu eten voor het gezond, dat uitspugen en me dan nu bezatten aan de liptonice (!!!!!!!! ARGHHH suikerwater!!!) en de M&M's en notenmix... sjeesus.. ziek... echt dom stom... en ik voel me al zo dik en lelijk... ik wil mager worden.. eindelijk eens mooi zijn... help me... houd me vast....

Mijn p gehaald... trots man.. was bij vriend blijven slapen vlak bij school.. heerlijk.. kwam veel te laat natuurlijk. Ze (mentrix) zei dat ik het op een punt niet gehaald had. Wel dus!! Gnagna... heerlijk.. wie had dat ooit gedacht...

Echt triomf... zoveel hadden ut niet gehaald... moesten van school af, of net geen P... Vond ik trouwens wel oprecht rot voor ze hoor eg.. maar voelde me er wel heel trots door :):):)

Wauwie.. ik mams gebeld.. dag dat t r nie boeide, maar toen ik thuiskwam (ging nog even langs * en husband) was ze er al... wilde taartjes halen... uiteindelijk hebben we LANG in een luchroom zitten lullen en theepotten. Super.. voelde zo heerlijk.. was helemaal gelukkig... Eerst vriendje, toen langs hulpmam, toen mams... Toen belde ook nog mn kamerbegeleidster, ze kon niet wachten tot dodag, wilde het nu weten :):):) en later kwam de mama van Sera nog speciaal voor mij een bloem brengen... Toen andere hulpmam ook nog belde voelde ik me zo bijzonder.... rozig en gelukkig.. wist niet wat ik nog meer zou willen dat moment... wauwie.... Ik wilde dat ik het voor altijd vast kon houden!!!

Mijn mamma wilde met me weg... met mij... ze was trots zei ze... en nu gaan we vrijdag winkelen.. om het te vieren. met haar en pappa.. jippie

Ik ben bang.. als dat maar goed gaat... we gaan toch wel winkelen...
jaaa.... toch?!
jaaaaaaa...

Ik wil met ze winkelen.. wat moet ik anders.... dan duurt het een week tot therapie.. moet ik vriend op afstand houden en hulpouders ontlopen.. sjit man.... help!

nouja, maar geen zorgen maken.. een keer zorgen is genoeg zegt sera altijd... drie keer teveel... heeft ze gelijk in.. maar t is moelijk...

nog steeds verliefd.. maar het wordt wel wat veiliger... ik voel me wat rustiger.... heel rustig en bedaard ben ik verliefd... alsof ik al dertig jaar getrouwd ben... erg...

Hij is leuk en lief... ben bij m thuiz geweest. Leuke huisgenoten, leuk (maar oud) huis... :) Ik weet eigenlijk niet przies wat ik erover moet schrijven... gek he....

kebloup.... zoeihtr;htoihzdg;h!!!@#($^@$%(#%*(!!!kdugk;azg#(53bn5oKZAWTU*(q39yhrt9o(*45HO84KLDHkljhdtkewht@$$(@!!!!!!!!!!!!!!!!

Maar da's kort samengevat hoor...

Ik kan er niet mee omgaan.. al die gevoelens.. ik zou het liefst meteen alles uitmaken, afhouden, hem wegsturen... Maar vind m leuk, en heb het gevoel dat ik nu al niet meer terugkan. Dat ik hier zelf voor gekozen heb, en verantwoordelijk voor ben, en dat ik die verantwoordelijkheid ook moet nemen. Die gedachte beangstigd me.Verdoofd me eigenlijk, voor de meeste dingen...

Help, vrijen.. enzo.. dat gaat wel, zonder gevoel.. maar ik wil hem niet kwetsen, niet automatisch zonder erbij te zijn terwijl hij denkt dat ie iets intiems deelt. Kan ik dat, iets intiems delen? Kan ik voelen?! Ja.. ik voel heel veel.. kan ik liefde voelen.. ja, ik kan het voelen, maar ik kan er niet tegen...

Ik ben hem dankbaar, voor zijn geduld, dat hij het aandurft, zijn moed en liefde.. Maar voel me schuldig dat ik zoveel van hem verg.. Alleen daarom al kan ik voorlopig moeilijk nee zeggen tegen alles... Hij doet zoveel... geeft zoveel op.. hij weet nu nog niet hoeveel...

Ik ga strax naar um toe.. blijf daar slapen.. help... eng.. leuk!!! Eng... leuk.. IK wil niet, wil hem niet meer zien, vergeten dat ie bestaat, nooit meer hoeven te zien hoe ie naar me kijkt.. te weten wat ie voelt, niet meer zelf dit hoeven te voelen, die verwarring.. wel of niet, houden of haten... En ik wil naar hem toe.. bij hem zijn, in hem kruipen. Me veilig voelen in zijn armen...

Tsja, ik wil wel weer veel he...

Nou, kom op relatietherapeuten!!! (Dalijk psyg bellen?!?!? Ze ziet me aankomen.. help, ik ben verliefd...)

Help.. ik ben verliefd denk ik.. of ik heb in ieder geval een vriend... zomaar ineens.. Een heel lief harig manspersoon... wat doe je ermee, wat moet ik ermee...

Je hebt nog nooit een hoofd zovol met paniek en onrust gezien... Ik vind hem echt heel erg leuk, maar ik ben bang dat ik misschien verliefd ben op de veiligheid die hij uitstraald... op het hebben van een vriendje... Ik weet het niet...

Ik ben bang... Voor hem, hij weet niet waar ie aan begint.. ik wil hem niet kwetsen, het niet moeilijk maken.. Dat bekkie nu al... hoe ie kijkt... ik ben zo bang om hem verdriet te doen.. Wordt dus ook zo moelijk om wat te zeggen over thuis...
Bang voor mij ook.. Voor de heftige gevoelens die dit oproept... de blik in zijn ogen is moelijk en doet pijn... Ik voel me kwetsbaar, ben bang dat dit alleen maar een grote teleurstelling wordt.. Nouja, angsten ten over dus... Ik weet het ook niet hoor...

Sera vind het iig leuk, dat scheelt ;)

praten, niet praten.. uithuilen, niet uithuilen.. Snijden, niet snijden...

Ik kan niet kiezen... Krijg geen woord uit m'n strot, nergens over en sta jankend mijn armen open te snijden.. IK WIL DAT NIET!!!
Ik had zolang niet gesneden!!!!! Het moet, ik kan het niet stoppen, sterker dan ik... Bloed.. Sta mezelf met mijn hoofd tegen de muur te bonken, weet van gekkigheid niet wat ik moet doen.. Dan MOET het over zijn... RUST!! Het moet!!!!!!!! Het panische snikken stopt als je stopt met ademen.. stilstaan.. doodstil blijven zitten, dan kan je niets doen.. dan gaat het over.. toch?

Apatisch voorzichtig naar buiten.. discman op, ik ben er niet. zie nix.. onder de mensen.. naar de bieb.. een boek zoeken duurt twee uur... Waar ben ik ook weer?!

En toen was ik het vandaag zomaar even weer kwijt.. na een bezoekje aan mijn ouders.. Alle angsten.. aangifte, wel of niet door met therapie, hoe kan ik daar nou heen, haar gaan vertrouwen als ik nooit kan zeggen.. omdat ze dan misschien aangifte gaat doen.. ik moet afstand nemen van de mamma's... Aangifte voorkomen...
Kiezen voor mezelf, voor ons... voor het gezin. Altijd het gezin op de eerste plaats laten komen... Dan is het goed..

Maar waarom voelt het dan niet goed... voelt het alsof ik mezelf verraad...

Dit zeggen de stemmetjes in mijn hoofd... bij alles wat ik probeer.. En toen ik vanmiddag bij mijn ouders was begreep ik ineens van wie ze het hadden....... *snik*

Don't forget to win first place
Don't forget to keep that smile on your face

Be a good girl
Try a little harder
You've got to measure up
Make us prouder

How long
Before you screw it up
And how many times do I have to tell you
To hurry up

'Cause everything I do is for you
The least you can do
Is keep quiet

Be a good girl
Try a little harder
That simply wasn't good enough
To make us proud

Be a good girl
Push a little further
That wasn't fast enough
To make us happy

We love you
Just the way you are
If you're perfect.....

Nouja, je hoort het al, ik ben in de stom bui :) Eigenlijk had ik een heel goed gevoel over vandaag, dus waar dat nou prezies vandaan komt weet ik ook niet.. Ja, Ines en Gijs wilde net niet naar bed.. Ien klampte zich eerst aan dr moeder vast alsof ik een wildvreemde was en dr helemaal ging slaan ofzo.. en toen ging gijs in z'n bed lopen tieren... k kon ze wel achter het behang plakken.. Voel me dan meteen een slechte oppas.. Bang dat ze dat denken.. dat ze dan denken: ohw, jij kan het niet, of ze mogen je niet of wat doe je met die kinderen dat ze zo bang zijn... Ik weet wel dat het nergens op slaat, dat alle kinderen wel eens huilen, maar in mij raakt echt alles in paniek.. Huilen: je doet het fout.. ze moeten stoppen.. ze moeten het leuk hebben.. Slecht, je kan het niet.. Dus pak je ze dan maar weer op.. wil eigenlijk alles doen om te zorgen dat ze het leuk hebben, toegeven in alles, maar weet dat dat niet goed is... Dus nee zeggen als ze op de bank springen, het niet goed vinden als ze bovenop de trap willen spelen... Naar is dat, ik voel me dan net m'n moeder, daar mocht ook nooit wat van. In zo'n bui willen ze ook alleen maar dingen die eigenlijk niet kunnen, en dan heb je echt het gevoel dat je alleen maar aan het neezeggen bent.. dat je stom bent, gemeen bent, niet leuk bent....

Ach, ik weet ook wel dat dat niet zo is.. Dat ik het best redelijk doe, en dat ze normaal (en nu nog trouwens) best gek op me zijn. Ik geniet er ook meestal van. Vind het heerlijk om te met ze te knuffelen, ze in bed te doen. Maar dit soort dingen vind ik moeilijk... Dan moet je geduldig blijven, lief blijven. Dan ben ik bang voor hoe ik dat later met mijn eigen kinderen zal gaan doen... Bang dat ik net zo zal worden als zij... Misschien dat ik 't daarom wel zo moelijk heb met 'huilende'kinderen..

Ik zal NOOIT NOOIt NOOIT een kind slaan..... Tenminste, niet slaan slaan. Een tik op een vinger is wat anders. Toch? Of mag ik dat nou weer niet zeggen? Dat denk ik nu ineens door wat de psyg vorige keer zei.. Ik gebruikte toen een woord: rotschop en zij vond het soort van gek dat ik dat gebruikte. ik, als ex-mishandelde. Eerlijk gezegd vraag ik me sindsdien af of ze me wel geloofd... Of verzin ik het dan toch, is het mijn zieke geest... ik bedoel, nu zeg ik ook dat je een kind wel een tik mag geven...

Ik weet het ook niet meer hoor! En ik ga er niet meer over nadenken ook! Ik had namelijk een knoertesgeod humeur. Ik ga het de psyg morgen gewoon zeggen... dat ik het naar vond dat ze dat zei. Dat ga ik doen!!!...

Vandaag naar Tara geweest in verweggistan. Lekker eerst heel lang reizen, dan even klussen, en dan weer terugreizen. Preziezig goed eigenlijk. Ik heb geen hekel aan reizen, en zo was het niet meteen heel lang. Wel weer eng hoor... herken zoveel... zij gaat nu op kamers, zoals ik een jaar geleden ging. Klussen, kennismaken met nieuwe roomies.. Gek... Eng.. Ook gek om te zien hoeveel verder ik gekomen ben sindsdien.. ik kan me al bijna niet meer voorstellen dat ik thuis gewoond heb, dat er een tijd was dat ik geen hulp had, geen hulpmamma's ook. Maar als ik haar spreek komt het ineens weer terug, weet ik weer prezies hoe ik me toen voelde. Machteloos. Een heel klein meisje dat een heel groot ding moest gaan doen... Overweldigd, bij de onoverzichtelijkheid van de stap die ik nam...

Toch was het goed om haar weer te zien.. Zeker deze keer. Ik was zo blij dat ik echt iets kkon doen, me eindelijk eens een keer nuttig kon maken voor een ander. Een vriendin van haar was er ook. Leuke meid, maar wel doodeng. Ik dacht dat ik het allemaal niet zo eng meer vond.. maar toen ik uitstapte dacht heb ik eerst nog bijna de volgende trein gepakt (naar uitgeest ofzo?!). Weg, zei het in me.. als je maar maakt dat je wegkomt... Toch gegaan.. Twee mensjes, vol verwachting.. Wanneer zal ze zien dat ik niet ben wie ze denkt dat ik ben.. ik helemaal niet zo leuk ben... Ik vind het eng om haar echt te zien omdat ik nooit kan voldoen aan het beeld dat ze van me heeft, alleen maar tegen kan vallen.. En maaike was eng omdat alle nieuwe mensen nou eenmaal eng zijn. Ik wist ook niet wat ze wist...

Maar beiden waren lief, en ik heb een erg leuke middag gehad. Op de terugweg heb ik lekker liggen maffen met Mental Marvle op de achtergrond (vers van Sera gejat.. gnagna...) (zonde om op die muziek te gaan slapen zou ze waarschijnlijk zeggen) en in de bus kon ik nog iemand helpen met een kinderwagen. Ik voelde me goed, toen ik thuiskwam. Nuttig!

Ja, dat gaf me het goede gevoel.. Dat ik iets goeds gedaan had voor anderen... Doe ik wel de goede opleiding!?