Ruzie...

Pijn, verdriet. Ik ben te ver gegaan deze keer. Weggelopen. Zomaar mijn spullen gepakt. Ervandoor... Bellen, weg.

Schaamte. Voor wat ik heb gezegd, hoe ik heb gedaan. Dat ik zo koppig moest zijn, zo brutaal.

Spijt. Dat ik zo vol moest houden. Mezelf niet in kon houden, zodat we nu ruzie hebben.

Het besef dat IK weggegaan ben. Voor mezelf gekozen heb. Knap, of koppig?

Woorden, veel woorden. Ondankbaar. Ze is vanmiddag nog met me op stap geweest.

Egoistisch, eigenwijs, brutaal

Maar ook stiekum boos op hun onbegrip. Hun handelswijze. Het verdriet dat ik nu heb.

Verdriet, vooral veel verdriet. Omdat ik, door mijn eigen koppigheid, ruzie heb met hen die toch zo belangrijk voor me zijn. Ik voel me gekwetst, en de in het water gevallen droom doet zeer.

Veel verdriet. Omdat we allebei net zo koppig blijken, alleen onze eigen belangen kunnen zien. Om dat we zoveel op elkaar lijken.

En ik vindt het naar dat ik ze zoveel verdriet doe. Terwijl ik ze juist zo dankbaar ben voor de goede zorgen. Heus wel doorhad hoeveel ze daarint stopten.

Kapot, door een stomme RUZIE!

Oorlog

Nina is sad... Ernstig ruzie gehad met ouders.. Me op laten halen (weglopen ging zo moeilijk) en per direct weer terug verhuist. Fijn hoor, de aankomende feestdagen die we gezellig met z'n allen gaan vieren.
Ik weet niet hoe dit ooit nog goed moet komen. Of het ooit nog goed kan komen...
En ik voel me echt n ondankbaar kreng na alle goede zorgen van afgelopen tijd....

meer volgt.. Ligt geschreven thuis, maar mn laptop ligt nog bij ouders, dus kan het niet uittypen.

tuurlijk...

Gevoelens
zonder woorden
drijven in mijn
hoofd
als wolken
met hun lading
soms donker en
soms licht

Gevoelens
Als wolken
Dan zou mijn hoofd
De hemel zijn

Yeah right....

diep...

Can you have a future
when your past is
present???

?!?

Ze had gezegd dat ze iedere dag zou melen... Waarom doet ze dat dan niet.. Is ze me alweer vergeten?!?

Gips!!!

Jippie! Gips! En wat voor gips! De koele kleurtjes knallen van mijn pootje af en ik ben helemaal vrolijk. Niet alleen om de kleurtjes, maar vooral ook omdat ik al weer mag proberen om te gaan steunen, en zelfs lopen!! Wie had dat ooit gedacht....

Beetje jammer is alleen dat ik in het ziekenhuis spontaan niet goed werd... flauw bleef vallen, geen idee waarom. Uiteindelijk maar naar de ehbo gebracht waar het uiteindelijk weer wat beter ging. EEN UUR LATER!!!
Dat heb ik weer hoor..

En dan zit je in de auto op weg naar huis, belt tikker.. Hij heeft ons NET misgelopen op de ehbo... Balen man!! Heb m nu al bijna twee dagen niet gezien.

Goede nieuws is wel dat ik ook eindelijk mn visspelletje uitgespeeld heb. De verslaving is afgelopen!!! Jippie!!!

liefde

En gelukkig is daar sochtends vroeg dan Tikker, vroeg wakker als altijd, online as usual, om mijn dag een stukje op te vrolijken :) Een zonnestraaltje schijnt mijn hart binnen als ie tegen me praat, en de kou verdwijnt bij de gedachte aan hem... Dat moet liefde zijn...!!!

Internet

Ik zit ook echt de hele dag te internetten nu.. Neem me voor om aan school te gaan, te lezen, mn sinterklaaskadootje af te maken, maar er komt nix van.... Internet is TE leuk... En vooral dat klote spelletje Fishy...

I'm an addict...

Instorttinkie

Vannacht complete instortting.. Naar beneden paniek/huilbui. Ouders hebben twee uur lang monoloog zitten houden, toen lukte het weer een beetje. Werd rustig toen ze het kaarsje van Tikker aanstaken :)

Veel verdriet.. Omdat ik zo verdomd hard gewerkt heb het afgelopen jaar, eigenlijk voor nix... Omdat ik nu weer bewijs dat ik het allemaal niet kan... Omdat ik faal..
Gewoon, omdat ik pijn heb, nix kan en compleet afhankelijk ben..

Verdriet, vermengd met frustratie en machteloosheid...

Pijn, hand in hand met wanhoop en onmacht...

En mijn ouders, die met glaasjes water bleven lopen en me weer naar bed brachten...

De wonderen zijn de wereld nog niet uit.. Misschien is dit wel ergens goed voor?!?

Verslaafd...

Ik ben verslaaaaafd!!! Aan het stomste computerspelletje allertijden: fishy!!! Aaaaerrgh. dat overkomt mij weer ;)

Uitgelaten

Jippie, ik ben net even uitgelaten. Tikker is met mij een blokje om geweest en ik voel me als een jonge hond als ik met mn rolstoel buiten rijd.. Even terug het echte leven in, even de wereld voelen.

Nu, ooit, nooit...

Soms heb ik het gevoel dat ik in een herbeleving van 6 jaar geleden terechtgekomen ben, vergeet ik dat het nu is. Lijkt het weer toen, toen ik hier ook zo zat, maar dan net anders.

Het beseffen dat ik hierben doet me herrinneren aan toen.. Haalt de gevoelens boven die ik zo weggestopt heb. De naarste periode uit mijn leven... School, zo belangrijk, waar ik niet heen kon, de nare gedachten, het besef van de werkelijkheid.. alles drong in een keer in volle hevigheid door... Het opgesloten gevoel toen, het op zijn, de pijn, van alle kanten.

Maar ook het afhankelijk zijn... totaal machteloos zijn.. Weerloos... Zo voel ik me soms weer... Hier zittend, afwachtend hoe het allemaal zal lopen...

En dat terwijl het zoo goed gaat. Ik wordt vertroeteld, het is gezellig... Er wordt voor me gevlogen.. Allemaal zo anders dan vorige keer.. Waarom kan ik dan niet gewoon genieten?!
Ik wilde dat ik kon onthouden dat het nu is... Wat wat is.. Soms wordt ik snacht's wakker en vraag ik me af of ik het allemaal gedroomd heb de laatste jaren.. Dat het nog steeds 6 jaar geleden is en dit allemaal nooit gebeurd is.. Dat ik dus eigenlijk geen stap verder ben...

Wat is waar, wat niet... Wie leert mij of mijn dromen de waarheid vertellen of juist mijn nachtmerrie zijn?!

Slapen

Okeej, de baalbui is wel weer een beetje over. Ghostgirl is net geweest, heeft lekker wat boekjes meegebracht. En ik heb echt minder pijn, das ook fijn.

Zit nu lekker met Tikker op de msn. Je moet toch wat als je niet naast elkaar zit. Wanhopig tegen te houden dat ik zo naar bed moet. Vraag me niet waarom, maar ik probeer het zo lang mogelijk it te stellen. Terwijl ik toch eigenlijk best moe ben, en ook weer leuke boekjes heb nu... hmmm....

Ik ben vaaaaag...

Maar wel weer ietsje blijer...

ineens even hopeloos...

Ik voel me naar.. useless...

Na het meeltje met de indeling voel ik me ongewenst, leftover, afdankertje... Geen stagepartner, in het groepje lozers gedumpt.... Ik zit hier maar te zitten... Kan nu echt wel janken...

Wil dat ook, maar jah.. zit bij ouders.. Wil snijden.. maar kan ook niet. Gelukkig heb ik mijn dagelijkse prik nog niet gehad... dus maar even verplicht automutileren... Kommaarrrrr......

Ik haat het... ik haat mij.. Ik haat iedereen die mij nu niet mist...

Ik wil naar huis.. naar mn eigen stekkie eigen plekkie.... Bij Tikker zitten en wegkruipen...

Waarom nou, dit komt allemaal nooit meer goed...

Tikker en de panda..

Arme tikker staat ergens in het land vast. De deur van pandalief sprong zomaar open en toen was er schade.... Balen...

De ame jongen is nu dus nog bezig de boel te regelen.. ik wou dat ie hier was...

rotschool!!!

Ja hoor, je kan nog geen twee dagen op je gat zitten of het gebeurd.... Ze delen je 'gewoon' ergens in... K*tgroepje dus! En alle stagekoppels zijn al gemaakt, dus das lekker..... Zit ik daar alleen.. en het is toch al onzeker of ik nog stage kan lopen.. Mag lopen.. Zowieso met mijn gekheid, en nu dan ook met mn pootje. Nouja, hoop in de stageperiode gewoon lekker loopgips te hebben zodat ik weer mobiel kan zijn en wel stage kan lopen maar toch... Dit is wel een dompertje.... Erge domper...

Ik BAAL!!!!!

Waarom zit ALTIJD ALLES tegen.....

Updeetje

Zo, hier zit ik dan, twee dagen later en nog steeds zielig natuurlijk

Tikker en mijn mamma zijn nu de rolstoel van mijn oma aan het halen zodat ik me af en toe een klein beetje kan bewegen en er ff uit zou kunnen als ik het echt wil. Fijn idee!

Verder wordt ik heeeerlijk vertroeteld. Vanochtend hebben Tikker en ik lekker uitgeslapen in het grote bed van mijn ouders, waarna we ontbijt op bed kregen van mijn mamma!!! Wauwie...

Leuk bed trouwens, alles kan eraan bewegen. Dus ben ik op z'n minst 10 minuten zoet geweest met voeten omhoog en weer naar benee, rug omhoog en weer naar benee, allebei omhoog en dan dubbelgeklapt zitten. Maar ik moet eerlijk zeggen, omdat ik mijn beentje omhoog moet houden is het i-de-aal!

Nou, je hoort het al.. Het gaat wel aardig. Heb vanochtend verder niet veel pijn en voel me lekker uitgeslapen, zin in de dag.
Maarruh.. bezoekjes blijven natuurlijk welkom!!!

breekebeentje

Nina ligt op de bank.. Met haar beentje omhoog... What happened? Enkel uit de kom...

*auwie*

Dus nu lig ik hier te balen...
Gelukkig hebben ouderslief (waar ik nu dus maar ff logeer) net kabel genomen.

Pffff...

Hoe het afliep

De decaan was positief... Maar...
Wil graag weten wat een 'deskundige' ervan vindt... Dus of ik het met de loog wil overleggen.. En of die haar bezwaren (liefste geen) voor stagelopen zwart op wit wil zetten voor de school...

Slik... Hoe lang was ik ook al weer niet naar de loog geweest? Beviel me eigenlijk prima... Maar nu zal ik toch weer moeten.... Toch....

Slik...

Zomaar...

En toen vannacht, was ie er zomaar. Mijn grote liefde... Terwijl ik dacht dattie thuis in zn eigen bedje zou slapen. Da's toch n droom die waarheid wordt?!

wat ik me nu afvraag.....

Of het nou ook echt werkt zoals ik wil.... Na lang klooien...

Doet ie het al?!?!

Ja, dat blijft de grote vraag....

Titeltje

Voortaan krijgen mijn blogjes lekker een titeltje :)

Waaar blijft die decaan nou?!?!?!? Wachten duurt zooo lang....

Vnaaf de eennalaatste training voor de wedstrijden.... Spannend... Leuk, blij dat we er bijna vanaf zijn. Maar dat wordt dus nog ff er flink tegen aan.

Morgen dacht ik dat ik vrij had, maar ik heb helaas nog ergens een hoorcollege extra gekregen. Op mijn vrije dag!!! Om 9 uur!!!!!!!! Potverdikikie

Wist je dat ik 140 keer touwtje kan springen in een minuut?

Nee, ik wist het ook niet. Tot net....

Heb zo afspraak met decaan... T lieve mens had me nog gebeld om nog een keer lekker met mij te praten voor ze met mentor wilde praten. Prima!

Maar nu ben ik toch wel weer een beetje zenuwachtig.... Sjit.. wat als zij nou ook ineens van gedachten veranderd is? Don't hope so....

Probleem:

WAT KOOP IK VOOR TIKKER VOOR SINTERKLAAS?

zonder dat het stom, afgezaagd of onpersoonlijk is?!

Alle opties naar mn meelbox he jongens? Anders leest ie het nog zo!

Help Nina!!!! :)

Zo, eindelijk weer eens even posten. Vorige week zoveel vrij, heerlijk!!! Maar dus ook niet op school, en aangezien ik bij mij thuis was, ook geen internet... Tsja... Je kan niet alles tegelijk hebben:)

Maar lekker rustig weekje dus...

Nouja rustig....

-de wasmasjien was ineens kapot en moest gemaakt worden
-de nodige sinterklaas-stress begint zich weer aan te kondigen
-de help-hoe-ga-ik-zoveel-verplichtingen-in-zoweinig-feestdagen-stoppen stress is er weer
-ik moest ECHT mijn benen doen (sorrie jongens... dit willen jullie niet weten)
-Ik had de Tikker-je-wil-niet-naar-mij-komen kriebels toen ik m drie dagen niet gezien had en bijna ruzie daardoor
-de nieuwe huisgenoot liep in en uit
-de kat verhuisde
-ik vergat dat ik nog wel wat huiswerkjes had... (die ik nu dus a la minute nog moet doen terwijl het 10 studieuren kost:S)

Maar dat zijn wel de betere zorgjes... De niet schoolverplichtingen zorgjes.. Heerlijk is dat
Lekker in huis rommelen, dingetjes doen, mensjes zien, blablabla :) Tijd voor alles en toch altijd tijd te kort aan het einde van de dag. LEUK!

waahooeeee!!! Dappere ikje!

Vandaag hadden we de hele dag voetbaltoernooi. Niet mijn favo sport, fluit ik ook liever niet. Dus ik ging heel enthousiast achter de wedstrijdtafel zitten. Hoop gereken, hoop geschrijf en.... wat bleek... ik mocht (MOEST) iedere keer alles omroepen.

'alle meisjes opgelet, jullie speeltijd is bijna voorbij. Voor de volgende ronde mogen vast klaar gaan staan: op veld 9 blablablabla..'

Bloos... Rood hoofd, eerste keren veel te snel, maar al snel wat koelbloediger. Geplaagd door klasgenoten van het veld over mijn 'stadionstem', maar het ging wel steeds beter. Op het einde vond ik het bijna niet eng meer... ik.. praten voor zoveel man, door een microfoon zodat je je eigen stem anders hoort.... Wauwie...

Toen zat de dag erop. Laatste keertje omroepen. Dacht ik....
Bleek dat ik ook de prijsuitreiking mocht doen. *zweet* *bibber*
alle ouders binnen, alle kinderen binnen, de groepsleerkrachten en al mijn klasgenoten. En daar ga je dan... Stilte vragen... Niet erdoorheen gaan bleren... Pff.. dat lukte... ze werden stil...

Okee, klein verhaaltje: leuke dag, allemaal goed gespeeld.. hopenlijk veel plezier gehad blablabla... En dan de prijsuitreiking waar ze allemaal op zitten te wachten.

Gaat eigenlijk ook best goed! Had ook niet echt fout kunnen gaan, ze zijn allemaal wildenthousiast over de prijzen en hebben een leuke dag gehad. Wij eigenlijkj ook wel. Ondanks al het gestress....

En ik... Ik heb weer een klein beetje meer zelfvertrouwen gekregen... Zo groei ik iedere dag een klein stukje!

Ik ben vmiddag langs mijn oude maatschappelijk werkster gereden. Zomaar. Het waaide ineens in mijn hoofd op toen ik bij de bushalte wegliep. Leuk. Ze was druk, vrolijk en leuk, gewoon, herkenbaar zoals ik haar ken... En toch gaat het steeds makkelijker. Kan ik nu met plezier dan terug lopen naar huis in plaats van met verdriet. Fijn eigenlijk!!!!

Waaaah... Net terug van school. Mijn mentrix had al naar me gevraagd.. Of ik zo tijd had.. Ja.. Gesprek aangegaan dus maar. Over stage, hoe dat moet. Wat als er wat gebeurd? Ik kan niet garanderen dat er nix gebeurd.. Ik weet dat ik me dan niet snel bedreigd voel.. Dat degene die het overneemt er net zo veel, misschien wel meer verstand van heeft dan ik. Dat voel ik. Intuitief.. Maar ik kan niet garanderen dat de kleintjes niet om het hoekje zullen komen.. En dan? Wat dan?

Dit gesprek, geconfronteerd worden met deze vragen.. zo moeilijk, ze zijn zelf mijn grote angst. Is het wel verantwoord als ik les ga geven. Ik blijf het mezelf afvragen.. Of mag ik dat niet. Is dat slecht dat ik het probeer...
Ik probeerde eerst positief te doen, maar kon mezelf niet eens overtuigen, dus heb ik dat bij haar ook niet geprobeerd... Gezegd wat ik ervan dacht, hoe ik me erover voel... In mij de onzekerheid. Ze deed aardig, maar wat vind ze ervan... Ze ziet me als gek... ZO naar, dat je niet in het hoofd van een ander kan kijken. Meende ze zoals ze deed, of deed ze zich weer eens anders voor dan ze werkelijk is.

Bang nu, voor het vonnis dat komen zal, of ze me zullen veroordelen.. Want ze gaat het erover hebben met de stagecoordinator, met de decaan, en misschien ook met de andere leraren. Omdat die dit soort dingen nu eenmaal moeten weten...

Dus wacht ik nu
Met angst en beven
Op het vonnis
Dat zij gaan vellen
Mijn vonnis
Waar ik zelf
Nix over te zeggen heb...

Wauwie.. het gaat echt supergoed tussen mij en mijn ouders.... *jippie*

Ik heb wel een lekker weekend gehad. Nina heeft voor het eerst in tijden veel vrije tijd en ze geniet ervan. Slaap uit, doe dingen voor mezelf, rommel gewoon wat rond of verdoe tijd met kleppen, bezoekjes aan mn ouders en heen en weer reizen tussen de twee huizen.
Echt, ik wist niet dat ik het kon. Maar ik vind het heelijk om een wat minder vol dagprogramma te hebben... Zelfs minder bang om alleen te zijn en nix te doen te hebben... Bang om zelf te kunnen denken, tijd over te hebben enzo. Beter echt...

Ondertussen alweer een weekendje verder zoekt Nina de moed om haar mentrix te gaan melen... Ja, nog steeds dus...

Consequenties van woensdag:

Op school vandaag sprak de leraar even aan. Even sorrie zeggen, omdat ik m zo gek aankeek alsof ie een enge man was en dat ik m in real life heus niet zo'n enge man vond hoor. Grapje ervan makend.

Hij bleef bloedjeserieus... Beetje stotterend ook.. zenuw dus..
Ja, hij had het al gemerkt ja. Was ik nu weer in orde? Ja... Mooi. Ja, hij was natuurlijk wel even naar mentrix geweest. Wist nu wat meer. Logisch.
Ze maakten zich zorgen. Ja, iedereen.. Het kwam als verwijt. Afkeurend gezegd. Alsof ik besmettelijk ben en ik iedereen er kwaad mee zou doen.. Vooral hem.

Daarna liepen de woorden een beetje langs me heen.. verdoofd... Ik voeld alleen de afkeuring. Het ongeloof, dat ik echt dacht dat het op school goed zou komen, dat ik hier zomaar mee weg kon komen.

Bang. Zo bang.. Dat alles waar ik hard voor gewerkt heb voor nix is geweest. Dat als ik gewoon mijn mond gehouden had en niet in therapie gegaan was alles veel beter afgelopen was. Dat hij me gek vind. Te gek voor woorden.

mentrix opgezocht
wilde gesprek aanvragen

ze lachte lief en zei dat ze geen tijd had

ik moest maar melen
ik weet hoe ze is...
ze vind dit naar... veel gedoe, en ze vind dat ik gek ben
en gekke mensen mogen er niet zijn
ik mag er neit zijn

IK MAG ER NIET ZIJN!

Woensdag: Nina heeft rugby. Ze heeft al niet zo'n zin, maar komt toch haar bedje maar uit. Groot veld, fanatieke man, beetje donker, beetje eng.
Dapper begint Nina mee te doen met de rest.

Gooien: beetje kneuzig, veel gegiegel
Rennen en draaien: nog meer gegiegel
Op elkaar inlopen en 'beuken': op wat?!?!?!?

Goed... Nina bang.. beuken?! Help.. Okee, het uitvoeren van deze 'aanval' valt nog mee. Gelukkig hoeft ze zelf in eerste instantie neit de beuk te zijn. Het went, en het gelach komt weer terug. Toch blijft ze wel gespannen en op haar hoede.

Dan, 'groepsaanvallen' Om de beurt inlopen, met zijn allen tegen elkaar kracht zetten. 'Scrum' heeet dat. Leuk, denkt nina, dit was ook leuk. En enthousiast loopt ze als tweede ook aan. Om daarna nog negen man achter haar te krijgen, ingeklemt te raken en bang te worden.
Heeft Nina zich bezeert? Nee!

Maar waarom huilt ze dan en loopt ze weg?

Een kleintje is bovengekomen. Bang en compleet in tranen. Verdwaald, niet wetend waar ze was. Bang voor de 'vechtende mensen', bang, omdat ze niemand kende. Twee enge mannen die haar roepen, steeds dichterbji komen. Ze probeerd weg te lopen. Twee mevrouwen staan bij haar, troosten haar. Rugbie heet het wat ze doen. En ze zijn niet boos op elkaar, ze doen gewoon een spelletje. Ze vind het een stom spelletje. Ze mag aan de kant blijven, kijken. Das wel fijn. Iemand geeft haar een knuffeltje. Een lief hondje. De mensen op het veld doen grappig. Ze rennen heel hard tegen een soort kussen aan en vallen dan met het kussen op de grond. Iedereen moet lachen. Zo is het toch wel leuk om te kijken!

IK BAAAAAAAAAL! Van de week druk bezig geweest met het maken van een losse pagina over DIS. Omdat het voor sommige mensen in mijn omgeving toch verduidelijkt moet worden. Dit leek me een goede manier.
Lukte redelijk, teksten van Nina's page gekopieerd, eindelijk klaar, kom ik erachter dat er meel2nina in de link zit.. Paniek.... google zoeken op meel2nina.. Ja hoor, kom je hier uit, op Nina's page, op mishandeling.nl..

Eigenlijk overal waar ik niet wil dat mensen me herkennen. Einde van de DIS site, Nina overstuur... Nu nog een beetje eigenlijk. En waarom? Alleen omdat die stomme page niet online komt? Nee.. wsl omdat ik nu pas een beetje begin te beseffen wat mijn vonnis inhoud...

Ik zit hier te surfen. Te wachtten tot Tikker komt. Al een tijdje. Eigenlijk wilde ik leuke dingen gaan doen. Mn blog bijwerken, ff wat slapen. Ik was vrolijk, heb vnaaf feest.

Nu ben ik moe. Beetje in de war ook. Heb natuurlijk verkeerd zitten surfen. Een link tegengekomen, andere links, weer doorgeklikt.. Dingen bekenen waar boven staat 'triggerend'. Zo stom. En toch kan ik het niet laten. Juist als dat erbij staat moet ik het bekijken. Het lijkt wel of ik altijd op zoek ben naar de meest gruwelijke plaatjes of verhalen. Vergelijkingsmateriaal? Ik weet het niet.
Net, op een website over ritueel misbruik kwam het pas tot rust. Verhalen gelezen... Foto's van automutilatie... Dat is toch ziek dat ik daar naar op zoek ga.... En toch brengt dat pas de rust.
Waar komt dit vandaan?

Nouja, einde van het verhaal: ik voel me best rot nu. Om alle nare dingen die ik gezien en gelezen heb, om alle nare dingen die ik me daardoor herrinner.. Omdat de dingen die ik meegemaakt heb in het niets vallen bij sommige andere verhalen. En omdat de dingen die ik meegemaakt heb gewoon erg zijn...

Ik wilde dat ik alles kon vergeten. Gewoon, alleen blij zijn... Normaal.. *zucht*

Ik wou..
Ik wou....

Goed, mn huiswerk heeft eronder geleden, maar ik heb een heel nieuw stuk aan mijn homepage toegevoegd... Over DIS. Jawel dames en heren, Nina is meteen diep op de stof ingedoken. Kan ik mensen niet overtuigen met mijn achterlijke gedrag, dan maar verbluffen met mijn enorme kennis ;))
Nee, het hield mij bezig, en de site is zo'n beetje mijn levenswerkje...

Commentaar graag op het DIS stuk?! Is het duidelijk zo?!

DIS is trouwens de officiele diagnose van de psyg... Dissociatieve identiteitsstoornis.. nou, das een mooi vonnis toch? Heb ik mooi levenslang gekregen voor een misdaad van een ander.. aangezien ik geen schuld heb zegt men.... T is fijn...

ik, verbitterd?! Nee!

Filmpjes spelen door mijn hoofd. Herinneringen die ik niet meer wist, of juist wel. Geluiden, gillen, stemmen.. Ik houd me bezig en probeer er niet aan te denken, het te vergeten. Concentreer me op andere dingen. Maar het is als een verzwikte enkel... Met afleiding gaat het wel, maar het blijft zeuren.. En zodra je stil zit gaat het deste harder bonken en zeer doen. Ik weet niet meer wat ik ermee moet.. Zit nu al een tijd met Tikker op de bank, te zitten, te huilen, te praten.. Ik weet niet of het helpt.. ik weet wel dat het minder zeer doet als ik zo bij hem zit... Maar ik ben bang hem zeer te doen. Hem af te schrikken met de zieke wereld van mijn werkelijkheid.

Ik zou zo graag even een tijdje niet meer mij zijn. Can you turn me off.. just one second please.. Turn me into something faceless, homeless, mindless, faithless little piece of me....

Okeej, Nina heeft een nieuw idee: implanon. Aangezien Nina zo'n vergeetachtig warhoofd is lukt het haar net om dagelijks haar prozac te slikken (okee, soms wat later dan anders maar toch..) en met de pil lukt dat op zich ook wel, ze hadden er alleen geen stopweek in moeten stoppen.. Nee, die vergeet ik nooit hoor... maar het willen ook wel eens stoptweeweken worden, of een stopmaandje ofzo.. Tsja, en dan schijnt ie toch niet zo betrouwbaar meer te zijn he..

Dus gingen wij oplossingen bedenken: de prikpil (ideaal, niet meer ongesteld, een keer in de 3 maanden naar de dokter) maar daar zat een heeeeeeel groot probleem aan vast: Ninaatje is doooodsbang voor prikken, naalden en injecties (tenzij ik ze bij mezelf uit mag voeren) dush dat valt zo goed als af (zelfs geen meningokokken gehaald.. laatste keer prikken was 3 man vasthouden en de vierde prikken)
doorslikpil: ja.. wel aarig maar ja...
implanon: jammer alleen dat je dan heel onregelmatig ongesteld ben

Nouja goed, we denken er nog even over na zegmaar....

Iemand ervaring met implanon?! Of iets anders wat je niet kan vergeten te slikken?!

Ik was zo gelukkig van de week, toen ik bij oppasmamma zat.. Ze kwamen thuis en er werd meteen geknuffeld. Hij ging naar bed, maar zij bleef nog even bij mij... vol liefde en aandacht... soms is dat zo fijn dat het een beetje zeer doet als je eraan denkt. Ze is zo lief dat ik me onnatuurlijk en zweverig voel dan... helemaal een gewenst kind.... zeldzaam...
Ik kreeg ook foto's mee van de dolfinarium dag een tijd geleden.. Daar ben ik zo blij mee. Een tastbare herrinnering van die voor mij zo bijzondere dag..

En nu staat Tikker me kopjes te geven, en samen met deze herrinnering krijg ik gewoon tranen in mijn ogen van geluk... Ik bof.. zo'n hulpmamma en zo'n lieve vriend.. Wat wil ik nog meer.. Ik heb alle ingredienten om in de toekomst gelukkig te worden!!!!!!!!!! Hoera!

Superleuke dag gehad!!! We hebben al twee dagen 'orientatieprogramma' wat vandaag inhield alpinisme (moeilijk woord voor muurklimmen) en teambuilding (moeilijk woord voor allemaal van die kleine, samendoe,puzzelachtige leuke spellen). Echt heel erg leuk. Vooral het muurklimmen vind ik echt tof! Had ik al eerder gedaan hoor, maar het werkt echt verslavend, dus ik heb nu lekker stijve armpjes :)

Dalijk gaan we nog lekker ff naar mijn hoompje (we zitten nu bij Tikker) waar we morgen lekker kunnen uitslapen (vrije dag!!!). En dan ga ik saafs lekker oppassen bij *! Leuk. Ze belde vandaag ineens.. onverwachts, en ik vond het leuk! Morgen lekker met de jongens eten en ze naar bed gooien. Echt fijn! En wat ook heel fijn is is dat ik wsl de auto van Tikker's zus mee kan krijgen... (sorrie beefmeisje, ik weet dat een gebroken arm naar is, maar het is voor ons wel fijn....)

ik heb al helemaal zin in mijn vrije dag morgen! Kamer begeleidster komt, en ik wil eigenlijk lekker naar het bos! Lekker door de herfstbladeren schoppen en genieten van de laatste zonnestraaltjes van dit jaar. Heerlijk!!!

Stel je voor, je hebt een trap. Een zoldertrap. Dus daar hoort dan ook een trapgat bij. Normaliter zet je er dan ook een hekje omheen (zou ik doen). Nouja, stel je dus voor, je hebt zo'n trap. Leuk, een trap! En stel je dan ook voor dat je een matras gaat verhuizen. Beetje gewiebel, beetje sturen. En dan langs dat trapgat op. Denk je, want ineens voelt je rechterbeen geen grond meer en stap je in het nix... gelukkig is daar nog het andere been dat blijft haken aan de vloer en een stukje hek waar je je aan vast kan grijpen om te voorkomen dat je een verdieping lager belandt maar je hangt daar wel mooi.... Gelukkig is er voor dat soort gevallen een Tikker in de buurt die je voorzichtig uit het trapgat kan hijsen.. gevolg: verdomd zere knie en enkel.

Nouja, gelukkig viel het allemaal mee hoor, we zijn ons alleen kapotje geschrokken!!! agja, shit happens...

Zit op te passen nu.. zo lang geleden dat ik hier zo zat... Moest er ineens aan denken dat mijn page hier ontstaan is... wauwie.... Da's al best wel lang geleje....

Lekkerrrrrrrrrrr een vrije dag!!!!!!!!! Ik heb heeeerlijk in bedje gelegen tot net. Een beetje met Tikker gestoeid, lekker geouwehoerd. En nu een heeeeeeeeeeele dag vrij!!! Nouja, hele dag... ik moet dalijk naar de psychiater, kijken of ik aan de prozac mag blijven. Hope so... En vnaaf trainen. Moet ook gebeuren. Baal alleen wel dat ik voor een kwartiertje psyg mn dagje met Tikker moet onderbreken. Nouja, hij moet dan ook al weer bijna training gaan geven dus..

Ohwjah, en vanaf vandaag gaan we (tikker doet mee) weer gezond eten! Geen snoepjes, weinig vet! Go, go, go!!!! Jippie!!!!!!!!!!!!!

Ik eet me gek.. baal daarvan een beetje, maar vind het ook wel even prima allemaal.. Denk wel met veel nijd en jaloezie terug aan een maand geleden toen ik dus echt nog veel dunner was... Ik weet dat het geen kwaad kan als ik ietsje aankom, maar ik vind het neit leuk. Wil het ook eigenlijk niet, maar de zelfbeheersing is even ver te zoeken. En hoe meer mensen zich ermee bemoeien hoe meer kriegel ik ervan wordt.. Dus ik hoop maar dat dit vanzelf zo'n beetje weer over gaat... Zal toch wel?!

Zo, na een weekend lang leren (echt hard leren..) heb ik nu eindelijk weer wat rust. De tentamens voor dit blok zitten erop en of ik het gehaald heb... dat zie ik dan wel weer. Vergeleken met de rest van de klas heb ik het nog niet eens zo heel slecht gedaan geloof ik.. Nu maar duimen...

Er was iemand nogal onder de indruk van de site van Tara. En via haar site was ie op die van mij gekomen. Hij heeft er zelfs een stukje over geschreven op zijn logje... Met een link erbij...
ik kreeg er spontaan een huilbui van en Tara moest ook ff slikken...
maf.. soms leuk.. soort gevleid.. maar ook eng..
heeeeeeeeeeel eng
Ik weet dat ik het zelf doe.. dat dit is wat ik wilde.. maar ik zat er dus aan te denken om mn webadres te veranderen vmiddag...gewoon voor t geval dat... stom he?

Kweet niet of het nou door die link kwam of gewoon.. Weer even de wetenschap dat hij daar zomaar kon komen. Dat iedereen er dus zomaar kan komen.. Dat iedereen me zou kunnen herkennen aan dit dagboekje.. want zo anoniem is het ondertussen al niet meer..... Iemand die me een beetje kent kan me herkennen.. En dat maakt me bang.. Bang om alles kwijt te raken wat ik de laatste jaren bereikt heb... kweetniet,ik vind het stom...

Het idee dat iemand die me kent dit leest.. Wat zullen ze ervan zeggen?... dat het niet klopt? Het niet kan... Dat ik zoiets niet mag schrijven. dat vind ik momenteel.. Het gaat zo goed tussen mn ouders en mij de laatste tijd. Dan moet je niet van die nare verhalen over iemand schrijven. Het voelt als roddelen....
ik ben gewoon zo bang om alles kwijt te raken... alles wat ik nu heb..

Tikker, de breekbare band met mijn ouders, maar ook mijn 'vrijheid' van praten.. mijn ik... Mijn kamertje, mijn zeer bijzondere band met de hulpouders... Alles...
bang voor hoe en wie ik in de toekomst zal zijn.
Voor waar deze mensen/dingen, die voor mij zo belangrijk zijn nu, dan zullen zijn. Wat zij van mij vinden en ik van hen... Gek idee.. Naar, dat alles zomaar kan veranderen...

Jaaaaaaa! Tikker komt lekker eerder naar huis!! Gaan we zo lekker uit eten! Jippieajee!!! Ik baal nu alleen wel dat ik van de cake gesnoept heb... :(
De afsluitweek is bijna afgelopen en ik ben BLIJ.

Heb project voor volgende weken binnen: LEUK! ook vry easy vergeleken met wat de rest gekregen heeft! Jahoe!

En... zwemmen een 8!!!!!!!!! Wahoeoeoe!!!!!!!!! Ik heb dit blok al meer voldoendes dan heel vorig jaar!!!

Nu zit ik lekker bij Tikker te w88 tot ik over drie uur weer naar school moet. Ik ben errug verslaafd aan FindIt op de compu, dus zit ik lekker de verschillen et zoeken :)

Iemand sprak me aan vandaag. Na trainen. Hoe het met me ging. Wel goed, antwoordde ik eerlijk. Beetje moe, maar eigenlijk wel weer goed. Ze keek me aan. ''ik zie het'' zei ze. Of ik er weer bovenop aan het klimmen was? Ik hoop het.. ja.. misschien? Een beetje... 'Jawel' zei ze. ''Ik zie het. En ik zag het ook toen je er 'niet'was. Je was er wel, maar je gezicht stond op afwezig. Grauwig, grijs... dof. En nu zie ik het leven weer een beetje.. Nog niet helemaal... Dus wat heb je gedaan?Wat goed!''
Het deed me zo goed dit te horen. Gewoon, uit de mond van iemand waarvan ik weet dat ze me wel graag mag, maar me verder niet vaak ziet. Dat mensen het dus zien, dat het een beetje moeilijk ging. Dat ik niet zomaar, zonder reden dingen heb laten zakken.. alleen daaarom saggo was.
maar dat ze nu ook zien dat ik er hard aan gewerkt heb. Al die tijd door ben blijven vechten... En dat het nu beter gaat.

Volgens Tikker allemaal aan hem te danken: komt gewoon omdat je regelmatig wordt geneukt.... Tsja... wat kan je daar dan nog tegen inbrengen he? Heerlijk, zo'n fijngevoelig vriendje :)

Wahoeoeoe!!! Turnen officieel voldoende!!! En spel staat een 6!!! Dat vasthouden tot het einde van de week en dan heb ik mijn allereerste voldoende voor spel ever!!! :) Me=soooo proud!! Dan heb ik dit blok nu al gewoon gehaald.. :)

Gehaald:
Turnen
Bewegen en muziek
Zelfverdediging
Spel

Nog te halen:
Zwemmen (morgen) (lees:vandaag, strax;))
Atletiek (al een 7,5;maar nog 2 andere onderdelen afsluiten.. gemiddelde telt)

Dush: zelfs nog een kleine kans om dit blok te halen zonder onvoldoendes:) Dan ga ik zoveel rustiger mijn jaar in!!! Super zeg!!!

Je bent lelijk!
Je bent niets waard!
Je bent niet goed genoeg!



KOM!

Je voelt het
diep van binnen
De pijn
Jij bent minder
De eenzaamheid
Jij bent teveel
De wanhoop
Jij bent tot last

Mensen lachen achter je rug
en keuren je af
Hoe je ook probeert,
je bent niet goed genoeg.
Jij bent nooit goed genoeg.
Als ze je een complimentje geven,
geloof je het niet
Ze menen het toch niet,
ze vinden je enkel zielig
Jij bent een probleemgeval
Jij bent apart
Jij valt uit de toon
Jij hoort er niet bij.

Je blijft jezelf vergelijken
Kijkt hoe zij zich kleden
Hoe slank zij zijn
Hoe mooi hun haar glanst
Hoe gespierd ze zijn
hoe ze praten
hoe spontaan en vol humor ze zijn
En jij
jij bent dat niet
jij kunt dat niet
jij hebt dat niet
Jij bent voor een dubbeltje geboren
dus je kunt nooit een kwartje worden
dat is niet voor je weggelegd

Maar JIJ
Jij.
Jij bent volmaakt verklaard
Jij bent door hem
Jou aarde en hemel
Aangewezen als zijn vrouw
Jij bent de vrouw een Koning
Een eeuwige koning
een eeuwige vrouw
Jij bent niet zomaar een mensje in de massa
Jij valt niet weg tussen de rest
Hij pikte zomaar
jou eruit
Hij spreekt zijn liefde over je uit
Hij roept jou naam
Zijn glimlach voor jou
maakt een onuitwisbare indruk
Zijn liefdevolle woorden
hangen zwaar in de lucht

Maar oh
Nee
Je krimpt ineen
Zoveel moois
Hij moet zich vergissen
Hij heeft niet goed gekeken
Hij weet niet hoe jij bent
Hoe diep het gaat
Waarom jij?
Waarom roept die stem jouw naam?
Waarom niet die ander
diegene waar jij zo tegenop kijkt?
Daar kan hij vast meer mee

Van mij houden?
Wat zegt je nou?
Mij?
je moet je vergissen
Echt
Denk er nog eens over na

Nee
Je wilde mij
Je koos mij
Je hebt mij gekozen
om al je liefde in uit te storten
Zodra je me zag
Oh die dag was een wonder
Die dag was het feest
Ik wenkte de engelen
en wees naar jou
Daar!
Daar is mijn man
Eindelijk....
Na al die jaren
Kijk eens hoe mooi
Kijk eens hoe prachtig
En je leerde me lachen
je leerde me vertrouwen
je leerde praten
en ik was verrukt
Je kon heel de dag naar me kijken
Wat heb ik genoten
jij ook
En vandaag
doe je dat nog steeds
Ik kijk naar je met vreugde
Als ik maar zou weten
Hoeveel ik in petto heb
Dan zou ik net zo genieten als jij
Dan zou ik zo anders naar het leven kijken
Dan zou ik mezelf zo anders gaan zien

Je hebt geprobeerd
om het me uit te leggen
Het opgeschreven
voor mij
zodat ik het dag en nacht kon lezen
zodat ik er altijd naar terug kon grijpen
Maar ik durf het niet te geloven
Ik durf het niet te grijpen
Omdat het beeld van mezelf
zo vertroebeld is
zo versluierd
zo vernield
Ik lees in jou ogen over mezelf
Maar denk dat het niet voldoet
denk dat ik eerst moet veranderen
Dat je me dan pas zal accepteren
Dat ik je dan pas gelukkig kan maken

Wie helpt me jou toe te laten
om die rafels weg te schuiven
Om het spinrag weg te vegen
Om de waarheid bloot te leggen
om jou hand op mij te plaatsen
en me te helen
me opnieuw te vormen
naar het beeld
van hoe jij me ziet
in gedachten

Maar er is zoveel
Bagage op mijn rug gestapeld
Leugens
Vernietigende woorden
Onterende handelingen
Valse verlangens
Diepe wonden
zijn geslagen in de ziel
En ik loop gebogen
onder de zware last
En ik kan niet
in jou spiegel kijken
Denkend dat dat er niet uitziet
Besmeurd
Onaanzienlijk

De weg is vrij
tussen jou en mij
De deur staat op een kier
De obstakels zijn overwinnelijk

Kom je?
Kom je naar me toe
Kom vlakbij me
Kom,
Ik verlang er zo naar
En ik weet
dat jij er ook zo naar verlangt
Er is NIETS dat tussen ons in kan staan
Toch?
Kom
KOM!
Omhels me
Wis de tranen van mijn gezicht
Zorg voor de glimlach op mijn lippen

Want Mijn hart klopt voor jou
En Ik vind je zo mooi
ZO MOOI
Zo ontzettend geweldig
Zo perfect
Zo nauwkeurig gemaakt


Kom...

Lekker weer bij Tikker thuiz. Ook wel heerlijk! Hij een beetje achter de compu, ik lekker zelluf appelmoesj maken! Ik moes gewoon ff chillen...

Toch wel een errug spannend dagje op school.. Al dat afsluiten...
Maaarrrr.... dans: V!!!
Turnen: V (morgen nog een dingetje afsluiten)
boxen:V!!!!

Dusss... nog drie te gaan... spel, zwemmen, atletiek... here I come!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

De vakantie is over.. Ik baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal! Wel hele lekkere week gehad. Veel gerommeld, we zijn een scrabblespel aan het maken van mijn ongelakte tafeltje, lekker gelezen, wat dansen geoefend en verder veeeeel met Tikker geweest. Lekker samen genieten. Van de zon buiten, van elkaar binnen...
Onze eerste crisis gehad en samen ook doorheen gekomen...
Tara is op bezoek geweest maandag.. Dat was echt superz!!! Ze kwam en deed gezellig een dagje mee in ons gekkenhuis! Leuk hoor. Heb me wel bezorgd de hele dag afgevraagd of ze het wel leuk vond.. ons niet raar vond, het wel naar haar zin had... Maar na de reactie achteraf begrijp ik dat ze het wel leuk gevonden heeft. Gelukkig. Het lijkt zo belangrijk wat andere mensen (om wie ik geef) ervan vinden... Wat zij ervan vind...

Maar nu moet ik dus weer naar school, en eigenlijk heb ik helemaal geen zin.
Gelukkig heb ik maar weinig uren deze week (lees:ik kan nog een paar lessen skippen...) Dus da's wel lekker... En afsluitweek...

Dalijk nog turnen afsluiten (twijfelachtig.... spannend dus) en bewegen op muziek. (net nog een uur geoefend, zou nu wel voldoende moeten zijn)
Net dus boxen, das de eerste voldoende al..
Woensdag zwemmen afsluiten, donderdag atletiek en dan vrijdag final oordeel spel... bibber....
kleine inschatting?!
boxen: v
spel: 5,5 (o)
zwemmen: v
atletiek o
turnen: v

Zo zou het moeten lukken allemaal.... nou hopen dat het ook zo gaat.....

She did it!!!!!!!!!!!!

Ik heb mn boxen voldoende afgesloten!!! Volgens mij hoef ik dat nu echt niet meer te doen!!! :) Jippieajeeeee!!!

Volgend blok judo?! :S

Zit ik hier.. zomaar... vakantie te hebben... t is ook wat... Ik wou dat de tijd even stil kon staan en de laatste dagen oneindig duren. Zodat ik lekker de tijd heb bij te tanken, leuke dingen te doen.

Mijn psychologe is ook met vakantie, en dat vind ik eigenlijk best lekker rustig!!!
Heb wel een 'diagnosteringsgesprek' gehad van de week. Ff doorbijten, maar viel op zich mee. En het mens, dat ik in eerste instantie naar vond, vervelend, bleek heel erg mee te vallen. Eigenlijk best aardig te zijn! :) ja... daar kon ik wel een uurtje mee volpraten.

Ik verwaarloos mn blogje een beetje.. Heb ook zo lekker vakantie. Druk bezig met van alles en nix, voel me vrolijk en vrij...
Gister zelfs heel lang bij mijn ouders gezeten. Met zijn drieeen uit eten geweest, gezellig. Het was geen moment stil. Zij vertellen over vakantie, dingetjes, ik over Tikker, school, dingetjes. En over automutilatie.. open en bloot.. vrij... Zo gek.. waren dit mijn ouders? De mensen voor wie ik zolang bang geweest ben? Die ik zo gehaat heb? Nu vind ik ze leuk, wil ik vaker bij ze zijn. Zou alles dan toch in mijn hoofd zitten?.......

ooooooooo.. heeeeeeeel belangrijk nieuws... bijna vergeten.. ik heb n 7,5 (!!!) voor hink-stap-sprong.. jaja... ik.. atletiek onkundig, niet sportief Nina de Pina... IK HEB EEN HEEEEEEEEEEL GOED CIJFER!!!

En ook 2 zessen voor turnen. Okee, niet zo hoog, maar als je ervan uitgaat dat ik twee oefeningen deed met uitgangswaarde 6.... Ja, dan heb ik eigenlijk 2 10en gehaald... :)

Ikke is ziekies :( Blaasontsteking, al een week eigenlijk. Vanochtend naar de dokter met een pot vol pis en gelukkig medicijntjes gehad. Jippie. Maar van de blaasontsteking ben ik eigenlijk niet zo ziek hoor, das gewoon beetje naar. Maar de bijwerkingen van de prozac beginnen volgens mij ook te komen (tenminste, het is wel lekker makkelijk om al mijn vage klachten daarop af te schuiven). Ik slaap al de hele week niet tot slecht (vanacht eindeljk wat meer) gaap me gek, en vandaag voel ik gewoon naar in mn buik en een beetje licht in mn hoofd. Op zich niet de ernstige bijwerkingen en instortingen waar we op gerekend hadden, maar samen met mn blaasontsteking is het overdag vervelend genoeg. En niet slapen is sowiezo saggerijnig. Moe, geirriteerd.. Ik merk dat Tikker en ik elkaar wakker houden, en dat ik daar alleen maar geirriteerder van raak. Eigenlijk mijn schuld: als ie heerlijk ligt te pitten kan ik dat niet hebben (jaloers?!), maar als ie wakker is is het ook niet goed: hij zit aan me, of (volgens mij) negeert me juist. Praat wel, of juist niet. Kortom: ik ben snags niet te genieten. En tikker wordt heel goedmoedig wakker iedere keer, blijft lachen, en vragen hoe het gaat. :) Als ik op m mopper schuift ie keurig op naar de zijkant van het bed, mompelt welterusten, en ronkt dan aan die kant verder met het idee van: ja, dan moet je t zelf maar oplossen.. Verstandige man toch!! :)

Net mijn moeder aan de telefoon gehad, was wel leuk. Half uur zitten kleppen, weer helemaal bijgeroddeld. Verteld, over prozac, dat ik nu ziekies was, gewoon ff over van alles en nog wat. Echt wel leuk. En toch voel ik me nu alsof ik een klap gehad hebt.. Ze (mam, pap +zusje) gaan morgen op vakantie naar Gent met z'n drieeen. Gewoon, ff lekker ertussenuit. En ik geloof dat ik me toch wel genegeerd voel... Okee, ik had het kunnen weten, maar het komt toch wel aan... Stom he?!
En ik gun het ze wel hoor... Had neit eens meegekund, misschien ook niet meegewild, maar daar gaat het neit om. Ze gaan MORGEN op vakantie. Niet alleen zonder me mee te vragen, maar ook zonder het te zeggen.. ik hoor er eigenlijk gewoon niet bij. That hurts....

Zo, lang niet geschreven, maar Nina heeft vakantie! En een blaasonsteking.. :S Maar.. jippieajeee... een hele week vrij. En ik voel me gewoon blij, lekker. Ondanks dat ik lichamelijk nu even moe en ziek ben, voel ik me geestelijk gewoon sterk en goed. En dat is fijn, lang geleden dat ik me zo sterk voelde.. Nog wel onzeker over dingen, maar wel sterk. Denk ik. Jawel.

We krijgen een nieuwe huisgenote, het is officieel. Ik heb haar gezien. Aardig, te knap, en de dochter van mijn ouders hun buren... Kortom: maak ik nu een foutje in huis, dan komt dat via de buren ook bij mijn ouders... Dag openheid.... dag veilige leefomgeving. Verstop je automutilatie en verzin smoezen waarom je droomt

Zaterdagochtend, tegen een uur of negen fiets ik naar het voetbalveld. De avond daarvoor was het niet vroeg, dus ik kijk nog een beetje wazig uit mijn ogen... Bij de velden aangekomen kijk ik snel om me heen, maar nix... ik schrik, ben toch niet telaat, verkeerd? Toch maar even bellen dan. Nee, ze zijn in de kleedkamer, komen zo. Ok. Dan, enthousiast komt er een klein mannetje naar buiten rennen, met een soort van oerkreet gevolgd door een tweede. Hij zwaait even snel, blij, maar rent door.. De rest van de kudde volgt, en al snel rennen er een stuk of 9 kereltjes in voetbalkleding rond. Een koddig gezicht. *en man + kleine koter komen ook naar buiten, en al snel wordt de wedstrijd hervat. een genot!! Die mannetjes zo intensief met het spel bezig te zien * link fanatiek aan het schreeuwen en man lief als teamleider. Het is zoo leuk. Als * het koud heeft stel ik voor om koffie te zetten, waar ze eerst niet op in gaat. Dat ze er wel degelijk over nagedacht heeft blijkt na de wedstrijd als ze de jongens vraagt wat die ervan vinden. Ja, leuk. Reageert man.. super, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De oudste zit op te bank verwoed ja te knikken met een grijnz en de jongste hangt half verlegen aan een paar benen vast, maar lacht wel. okee... Snel fietsen!!

Nog snel even de ergste zooi aan kant en dan koffie zetten. Ze komen aan met taart voor bij de koffie, wat leuk! Dan, gewoon ontspannen... Zo gek voor mij, maar het gaat leuk, goed... Wie had dit ooit kunnen denken... Ik ben blij en trots op mijn hokkie, vind het leuk dat ze 'zomaar' een bakkie koffie komen doen. Dat ik blijkbaar iemand ben bij wie het leuk ik om 'zomaar'een bakje koffie te doen... Waheoeoeoeoeoeoeoeooeeoeee.....

savonds vind ik mijn half overhoop en een kussen ergens anders. En ik grijnz weer bij het idee aan de twee lachende knullen op mijn bed. Wat een dag!!!

Ik heb Prozac gekregen!!! HOERAA!!!!! Helemaal opgelucht en blij, energie voor tien, maar dan toch ineens niet... De spanning komt eruit, opluchting, eigenlijk alleen nog maar moe...
Maar wel heel dankbaar en hoopvol, nu ik deze nieuwe kans gekregen heb. Ik hoop dat ik me beter ga voelen, maar ik zie heel erg op tegen de eerste paar weken.. Ik hou stug vol dat ik nergens last van heb, me goed voel, en het idee dat ik me dalijk beter ga voelen overheerst en maakt me vrolijk, maar ik merkte vandaag al dat ik een paar keer om nix in huilen uitbarstte... zomaar.. Terwijl ik het zelf stom vond, maar ik kon het niet tegenhouden...
Nou had ik wel weer ge-zelf-verdedigd, dus dan ben ik ook altijd aardig van mijn apropootje, maar dat ging nou juist weer heel goed vandaag. Bijna nergens last van gehad. Wat een gek stuk menselijk wezen ben ik toch ook...

even schrijven. De ergenissen eraf. School.. Grrr.... Ik kan het niet!!! Allemaal niet. Hoe hard ik ook lijk te oefenen, het wil gewoon niet. Simpele aanwijzingen, zoals omhoog springen, lijken mijn hersenen niet door te kunnen geven aan de rest van mijn lijf. Ik weet het, let erop en doe het dan ook.. maar dan toch weer niet. Ik voel het ook gewoon niet...
Deze en over twee weken heb ik afsluitweken... Errug confronterend. Dat je met de hele klas tegelijk begint met oefenen, en dat je het dan na 6 weken nog niet kan... en de rest wel... Hoe zit dat? Kan iemand me de afstandsbediening van mijn lichaam teruggeven alsjeblieft?!

Ik wordt er zo verdrietig van dat alle moeite voor nix geweest lijkt te zijn...

Vanaaf met Tikker en twee van zijn drie beste vrienden uit. Ik ben bang, heb ze nog nooit gezien.. Sterker nog, ik schijt... Ik voel me niet mooi, schaam me voor mijn zijn, voor wie en wat ik ben.
We gaan niet eens echt stappen. Gewoon even een biertje doen, omdat het feest is in de stad. Gezellig.
Ik wilde dat ik nix gegeten had. Vandaag niet, en gister ook niet.
Ik wilde dat Tikker neit zo trots op me was.. Hij heeft er zo'n zin in. Verheugt zich er helemaal op om mij eindelijk te kunnen laten zien... trots naast mij zijn... En dat maakt me bang.. Er is nix om trots op te zijn. Kijk, hij is verliefd, hij ziet dingen anders. Maar zij zullen het zien.... Al die drukte voor zo'n nietig stom ding... om mij... Niet nodig, niet waard... Nix om trots op te zijn... De nadruk maakt me bang, maar afzeggen is geen optie. Dat wil ik niet, en al zou ik heb willen dan zou ik het nog niet kunnen, en al zou ik het kunnen, dan zou ik het nog niet doen.

Ik ben niet leuk om tijd mee door te brengen, ik ben niet goed in socializen.. dat gaat me niet makkelijk af. En daarom ben ik bang. Bang om het fout te doen.

Doordat ik ben wat ik niet wil zijn,
kan ik niet zijn wie ik ben.
Vergeten wie en hoe ik ooit was
zal ik nooit worden wat ik wens
Maar ik besta
in woorden van
Zoeken, verdwijnen en wisselen
Veel tranen
en het geluid
Van brekend glas
Maar niet genoeg moed
Om de scherven bijeen te rapen



Ik wil verdwijnen, op gaan in het nix.. tijdje uit.. rust en geen angst. Vertrouwd zonder eng. Zijn.. zomaar...

Eens gewenst,
Ooit gewild,
Nooit gehad....

IK BEN NIET DIK... Van twee hotdogs en drie wafels wordt je NIET INEENS DIK....

Maar waarom zet mn buik dan zo uit? En hoe kan het dat ik nu alweer honger heb?!

Naar de psygoloog.. onderwerp: de eetstoornis.. eindelijk... nog nooit zo uitgebreid besproken.. maar beterschap in het vooruitzicht, wil om alles te veranderen...

Ik kom thuis, en wat doe ik: niet eten... en savonds: alles eten...

Go girl, zo wordt je wel beter!!!!!!

Sorrie jongens, even mijn schoolwerk opslaan... jaja, over adhd dus.. wordt nog weggehaald :)


http://users.skynet.be/aresa/
http://adhd.wereld.nl/
http://www.balansdigitaal.nl/

· medicijnen met een amfetamine-achtige werking (methylfenidaat, dexamfetamine). Deze hebben als belangrijkste bijwerkingen verminderde eetlust en slaapproblemen. Deze bijwerkingen nemen doorgaans na enkele weken af. Hinderlijk kan ook zijn dat kinderen soms erg druk worden wanneer deze medicijnen aan het eind van de dag zijn uitgewerkt.
· een medicijn dat ook wordt toegepast bij migraine en hoge bloeddruk (clonidine). Dit middel geeft bij de meeste kinderen de eerste weken wat slaperigheid. Zolang dat het geval is kan het kind beter niet onbegeleid deelnemen aan het verkeer.
· medicijnen die gebruikt worden bij depressies, de zogenaamde antidepressiva (desipramine, imipramine). De belangrijkste bijwerkingen van deze middelen zijn: hartkloppingen, duizeligheid, droge mond, hoofdpijn, slaperigheid en moeite met de ontlasting.
· medicijnen die gebruikt worden bij psychoses, de zogenaamde antipsychotica (pipamperon, thioridazine). De belangrijkste bijwerkingen van deze medicijnen zijn: moeheid, slaperigheid en spierstijfheid

Het lijkt simpel,
en dat is het ook!!!!

Ik heb vandaag (legaal!!!) zelfverdediging geskipt :):) Geen boxen voor Nina.. Want ja, met die ZWAAR gekneusde vingerS (lees licht: lichtblauwe vinger, maar wel de halve hand mooi ingetaped ;)) kan je natuurlijk ECHT NIET boxen... Jammer.. he, ik had er net zo'n zin in. En ja, ik mag hem wel inhalen als ik echt wil, maar hij denkt dat het niet zo zinvol is. Nouja, daar berust ik dan maar met moeite in...

Jabbediedabbedieboebediedeeeee!!! Deze dag begint okeeeeeeeeee!

Jippieee.... ik ben eindelijk gebeld op mijn nieuwe telefoon!! En dan eindelijk eens niet door Tikker zelf, maar... verrassing... door *!!!! Altijd leuk!!! :) Ze vroeg of ik vrijdag mee kon naar de dierentuin, maar dan moet ik naar de psychiater... Schouderklopje voor mij omdat ik zo verstandig was om niet te zeggen dat ik dat wel kon verzetten. Terwijl ik heus wel hEEEEEEEEEEEEEEel graag meewil. Maarrrr ik mag nu lekker vrijdagaaf op de jongens passen. Leuk!
Tikker heeft dan een wedstrijd, dus had ik anders toch het rijk alleen.
Ze zei dat ze snel weer zou bellen. Ik hoop het..

Op een of andere manier doe ik in mijn buien alleen diegene pijn die het niet verdienen. Tikker, die speciaal voor mij vroeg op staat om mij te helpen wordt afgesnauwd, maar die vervelende jongen in de klas laat ik z'n gang gaan...

Tikker heeft het zowieso zwaar te voorduren.. weet niet wat ie aan zal treffen, hoe hij zich het beste kan gedragen.. zo ben ik vrolijk, uitbundig, blij om vrij te zijn, zo ben ik huilerig en depressief, wil ik niets, maar ben ik boos op iedereen die zegt dat ik het niet hoef. Omdat ik weet dat het wel moet. Nix doen is gewoon geen oplossing, en je naar voelen is nergens een excuus aan.
Ik wil snijden.. diepe halen maken, maar weet dat ik het dan voor mezelf onmogelijk maak. Op school dan helemaal gek aangekeken zal worden. Een week neit kan zwemmen eigenlijk... Maar ik wil het zo graag.. de drang is zo sterk dat ik van gekkigheid niet weet wat ik dan anders moet doen... Ik wil het niet, maar toch ook wel. Wil niet weer de gek zijn, weer kapot, weer met littekens. Het gaat goed, ik kan met blote armen lopen nu.. maar ik wil wel.. het mes voelen, het bloed... de opluchting en de pijn... dan maar gek... je moet toch wat..

IK BEN GEK!!!!!

Basketbal ging rot. Ik was te laat, ging eerlijkheidsgehalve zelf naar leraar toe om dat te zeggen (hij merkte het niet, was iets anders aan het doen.) ik mocht blijven, maar de les telde als afwezig. Ik baal.. had dus net zo goed wel thuis kunnen blijven... Aan de andere kant was dit wel een veilige oplossing: kon niet meer uitgekozen worden als lesgever en heb gewoon reader neergelegd. Die was goedgekeurd aan het einde van de les, met wel als opmerking 'originaliteit?' Maar dat kon met niet echt schelen. al lang blij dat het goedgekeurd is. en ik had nog extra oefening, en die heb ik nou eenmaal wel nodig... We hebben begin gemaakt van 5-5 op heel veld.. had ik niet willen missen.


Ondertussen kreeg ik vijf minuten voor het einde van de les een bal op mn vingers, deed me pijn en wilde dus van de bal af, gewoon om uit het spel te stappen, waarop sophie begon te zeuren over terugspelen op eigen helft. Toen heb ik r verteld dat ze er in kon zakken en ben ermee gestopt. Van leraar moest ik mn vingers onder de kraan gaan houden. Die zijn toch wel btje gekneusd denk ik, want t doet kannonnetjes zeer met tiepen. En sofie kan de tieten krijgen. :P Lang leve mijn nieuwe leraar en dat ik deze basketballles net zo goed niet had kunnen doen.

IK MAAK EEN KANS OP EEN VOLDOENDE VOOR SPEL!!!! Wahoeoeoeoeoeoeoeoeoe!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dit is uniek, dit moet gevierd worden!!!! :)
Nu nog kijken of ik het ook echt waar kan maken. Maar feit is dat alleen de vooruitgang van dikke onvoldoende naar v/o me heeeeel gelukkig maakt. Net als mijn nieuwe spelleraar trouwens. Hij werkt met veeeeeeel positiviteit, weet me te stimuleren. Ik ben niet meer bang voor spel, niet meer bang voor de leraar, en de bal maakt niet spontaan allergische reacties als ie naar me kijkt, maar gaat gewoon door met waar IK mee bezig was. HOERA, ik begin basketbal leuk te vinden!!!!

Je bent lief.... Dankjewel voor het helpen met uitzoeken hoe het allemaal zat.... Dankjewel voor het me opvangen toen ik erdoorheen zat... dankjewel voor het ordenen van al mijn chaotische gedachten, zodat ik uiteindelijk kon zeggen wat me dwarszat omdat ik dat ook echt wist.. Dankjewel dat je zoveel van me houd.. Dankjewel dat jij er bent!!!!

Wat ik echt gezegd heb...
-niet veel...
-dat het niet echt werkte...
-dat ik het gevoel had dat we de tijd niet nuttig gebruikten
-dat de problemen die we behandelen voor mij geen problemen zijn
-dat ik het idee had dat we langs elkaar heen praattten
-de grote Nina theorie met dat ik bijna game over ben
-dat ik niet meer geloofde in beter worden sinds ik bij haar kwam
-dat ik het naar vond om dit hardop te zeggen

Dit allemaal in korte zinnetjes, soms met korte uitleg...

Hoe zij reageerde:
-rustig
-goed dat ik het gezegd had
-dat zij had ook opgemerkt dat ik achteruit leek te gaan en dat ik er meer aan leek te hebben als het over MIJN problemen ging
-dat ze ook voelde dat we langs elkaar oppraten..
-goh, wat vervelend...
-dat we het meer over recente problemen gingen hebben, en minder aan haar punten gingen werken.

Hoe ik me nu achteraf voel:
-opgelucht
-stukkie beter, lichter
-ongelovig dat de veranderingen blijven
-ongelovig dat ze me beter kan maken
-trots dat ik het gezegd heb
-schaamte dat ik zo tegen haar in durf te gaan
-boosheid, dat ik niet gewoon zomaar beter kan worden
-dankbaar, voor tikker, dat HIj me geholpen heeft dit allemaal uit te zoeken. Iets wat ik eigenlijk bij de loog had moeten doen.

En nu:
-volgende week diagnosteringsgesprek
-volgende week medicatieaanvraag
-bijna weekend
-heb ik heeeele moeie spieren..
-twijfel ik tussen aankomen en afvallen
-wil ik graag naar huis
-nog twee weekjes tot de vakantie
-mis ik mamma....

Wat ik wil zeggen, maar niet weet hoe

-dat het niet werkt, omdat we langs elkaar heen praten. Ik gewoon niet het gevoel heb dat ze mij ook echt HOORT, alhoewel ze heus wel luistert. En ik naar haar luister en uhuh zeg, terwijl ik eigenlijk iets anders erbij denk maar dat niet in wil/durf te brengen.
-dat ik het idee heb dat ZIJ al van tevoren bepaalt heeft wat mijn problemen zijn, en dat die toch net ergens anders liggen dan waar de problemen volgens mij liggen. Het is lastig dat ik vaak niet durf te bellen, maar daar kan je 80 mee worden, terwijl zware depressieviteit en faalangst toch ech dodenlijk kunnen zijn.
-dat het me heel veel moeite kost om eigen onderwerpen in te brengen, en dat als ik dat doe die dus meestal redelijk relevant zijn. Maar als ze dan vraagt of dat relevant is of dat we verder kunnen (terwijl ik niet van kiezen houd omdat ik bang ben dat ik het verkeerde kies en dus maar kies wat zij eigenlijk wilde doen) heb ik helemaal het gevoel dat we elkaar niet begrijpen.
-dat ik het idee heb dat ik ook veel hulp nodig heb bij de actuele, meer dagelijkse problemen. Sorrie, geen diepe psygologische sjit, maar wel belangrijke dramaatjes in mijn leven die alles behoorlijk moeilijk kunnen maken.
-dat we de zeer schaarse, kostbare tijd die we hebben niet goed gebruiken. Die gaat op aan kleine dingen die ik eigenlijk niet zo belangrijk vind, maar waar we vaak lang over doorgaan, terwijl ik de intensie heus na een halve minuut wel begrepen heb. Dan zeg ik maar nix, of ja en amen, en hoop dat ze ophoud en we snel verder kunnen en dus nog wat nuttigs doen.
-dat ik me gewoon iedere keer heel naar en rot voel als ik ervandaan kom, terwijl ik er wel naartoe leef, naartoe werk. Ik wacht op het uur in de week dat me op zou moeten lappen, waardoor ik de komende week weer even aankan, maar in plaats daarvan wordt het minder.
-dat ik mijn levenslust kwijt ben, en dat ik erachter kwam dat dat vooral kwam doordat ik niet meer in mijn levensdoel geloofde. Ik heb er geen vertrouwen meer in dat ik ooit gelukkig, beter, normaal zal worden. Zij kan me dat gevoel niet geven, ik heb niet het idee dat zij me beter kan maken. Terwijl ik weet dat ik van haar (van de therapie) afhankelijk ben, omdat het niet huubhuubbarbatruuk over zal gaan. En zoals ik nu ben wil ik gewoon geen 80 worden, is volgende week eigenlijk al te lang.. te ver...
-het er dus eigenlijk op neer komt dat mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in beter worden (positief denken) dus eigenlijk dalen, en er uhmm... eigenljk niets stijgt... conclusie: als je dat met geld doet, ga je rood staan, als je dat met mensen doet die zich toch al rottig voelen, houd je nix meer over. HET VREET ME WEG.

Theorie van Nina (onthouden, ga je later in je psygologieboeken tegenkomen!)
Mijn leven is als een computerspelletje. Je begint met nix. Door genoeg appeltjes te eten stijgt je voorraad hartjes en kan je levensreserves verdienen. Je verzamelt wapentjes, je wordt sterker. Iedere vijand vreet wat van de hartjes weg. Zorgt dat je zwakker wordt, je reserves opraken. Maar doordat je wapentjes heb kan je wel in een volgend level komen.
Uitleg: de hartjes zijn geluk.. die verzamel je.. maken dat ik me sterk voel, weer wat klappen kan hebben. Mijn hoogste levensdoel: genoeg hartjesverzamelen, niet meer geraakt worden. Mijn hartjesvoorraad is momenteel laag.. maar ik verzamel al wel mijn hele leven lang wapentjes: tussendoelen. Mijn diploma was een wapentje, mijn 18e verjaardag, nu dus mijn propedeuse.. dat soort dingen. Allemaal dingend die ervoor zorgen dat je de eindbase makkelijker haalt, de monsters kunt verslaan. Die wapentjes verzamel ik allemaal wel, dat gaat goed. Daar werk ik ook hard voor. Was eigenlijk wat ik het meeste deed. Want de monstertjes afmaken deed ik niet. Zij vraten de hartjes harder op dan ik appeltjes kon eten. Nu zit ik door mijn reserves heen, ben ik bijna game over. Iedereen zegt wel telkens dat het zo goed met me gaat, ik zo gegroeid ben, maar dan hebben de mensen het altijd over het level dat je bereikt hebt, de moeilijkheidsgraad. En tuurlijk ben ik levels hoger gegaan. Je verzamelt de benodigde wapentjes en attributen, gaat een leven hoger, dichter bij de eindbase, dus mensen denken dat het beter gaat. Maar... het level wordt ook moeilijker.. Als je geraakt wordt kost het meer van je.. de appeltjes die je eet zijn niet meer genoeg... De voorraad is bijna op.
Moraal van dit verhaal: Je kan beter op een lager level zitten met meer dan genoeg hartjes, en je niet uit de naad werken voor al die wapentjes als je daarmee hartjes verliest dan dat je op een heel hoog leven zit maar bijna game over bent. Want wat heb je dan in godesnaam nog aan al je wapens, daar zit je dan met je goede gedrag.
Vertaalt: Ik hoef momenteel niet zo nodig te groeien, hoger te komen op de maatschappelijke ladder die er nou eenmaal is. Ik wil sterker worden. Ik ben door mijn voorraad heen, wil liever gelukkig zijn dan maatschappelijk perfect. Dus even niet steeds moeilijkere dingen, geen levels hoger, gewoon blijven waar ik ben, en in dit level alle vijandjes (lees problemen) verslaan zodat ik hier ff uit kan puffen en een lekker een tijdje in een appelboom kan gaan zitten
(ik denk persoonlijk aan de appelboom van TIkker :))

Help.. na mijn stoere verhaal van vorige keer moet ik morgen mooi wel weer naar 'die pokkepsyg' toe. Eigenlijk wil ik gewoon niet meer gaan. Zonde van de tijd, zonde van mijn humeur. IK schiet er nix mee op en het kost me bergen energie en tijd die ik toch al zo weinig heb. Maar jah.. Ik ben te bang om niet te gaan. Bang omdat ze zoveel weet, bang omdat ik gewoon niet durf weg te blijven. Bang dat ik dan toch het verkeerde doe, dat ze ontiegelijk boos wordt en weet ik het wat gaat doen allemaal. Bang dat ik dan nooit meer ergens hulp zal krijgen, dat ik mijn laatste kans op een beter leven verlies...

Hoe ga ik dit oplossen.. ik heb waanzinnig veel spijt van mijn dappere daad van vorige week en wilde dat ik gewoon mijn mondje had gehouden..

Liever onzinnig tijdverdrijf in passieve vredelievende sfeer, dan zinnige tijdsbesteding waarbij ik uit moet leggen waarom ik de therapie niet goed vind gaan. Dus eigenlijk commentaar op haar moet gaan leveren....

F*ck me, en mijn grote mond, en wie er ook kwaad was en dat niet binnen kon houden!

Ik ga nooit meer naar die pokkepsyg... Het waarom komt nog wel.. maar zo gaat het niet meer. Kortgezegd kwam het erop neer dat ik mijn levenslust kwijt was omdat ik mijn levensdoel kwijt was. Ik had er geen vertrouwen meer in dat ik ooit gelukkig, beter zou worden. Zij zorgt ervoor dat ik het gevoel heb dat ik nooit meer beter kan worden. En zoals ik nu ben wil ik niet nog 80 jaar. Weet ik niet of ik volgende week haal.

Die gedachte maakt me bang. Merkte van mezelf dat ik moeite had toch door te gaan, te gaan lopen, heb een hele tijd gewoon gezeten, op de vloer, geen lust meer om overeind te komen, deed er toch nix toe. Moest een stuk langs de spoorrails en bleef maar kijken. De gedachte was zo vertrouwd.. Ik wil niet dood.. maar ik KAN niet meer zo verder.. er moet ECHT wat gebeuren. Mijn ene uur therapie in de week wordt verleuterd met 'je moet zelf leren bellen' en bandjes op willen nemen met wie ik ben... jah... Dan hoeft het dus niet, daar hoef ik geen therapie voor, want daar heb ik geen last van. Dus als ze me niet kan helpen met de dingen waar ik last van heb, laat dan maar zitten, want ze maakt het dan niet makkelijker dan moeilijker. Maar ik moet nu wel heel snel iemand vinden die het me wel makkelijker maakt, want ik ben bang van mezelf.. heb Tikker nodig om me te vertellen dat ik het leven leuk vind..

Voor hem moet dit ook zo zwaar zijn... levend met de gedachte wat ik zal doen, wat ie nu weer aan zal treffen, hoe ik nu weer zal zijn.. Niet gewoon een avond ongecompiceerd door kunnen brengen. Ik weet dat ik ook veel moois in zijn leven breng, maar ook hij komt een level hoger, waar alles ineens een stuk moeilijker wordt. Maar hij heeft meer hartjes dan ik... Ik ben bijna game over....

vrijdag

Ik zag mezelf in de spiegel vandaag. Zag mezelf echt. En in mij mijn moeder... Ik zag het vel boven mijn borsten, met daardoorheen de botten, zoals mijn moeder dat ook had.. Ik zag de borstjes... Nog steeds aanwezig, maar kleiner nu... een handje vol, niet meer de zachte berg die het ooit was. Zag de ribben onder mijn borsten, met daaronder een ronde welving van een buikje. Een buikje zoals mijn moeder dat ook heeft.. zoals iedereen het heeft die dun is, en wat meer eet. Een buikje van het avondeten dat toch ergens heen moet.. ik zag daaronder de heupbeenderen (blauw...) uitstekend door het vel, maar iets wegvallend door het buikje. Zag de billen, iets hangend.. Niet meer rond, dik, zoals vroeger... kleiner, met van dat soort hangvel... Ik zag het voor het eerst... Zag voor het eerst dat het buikje geen dikke vetrol was, de benen geen olifantjepootjes meer zijn.. Zie een slank meisje... dun echt.. gewoon, een mooi lijntje bij haar lengte.. NIet meer het kleine dikkertje van vroeger.. nee, eerder mager... zie nu wat mensen bedoelen met afgevallen.. ineens vallen de benen op die langer lijken, maar in feite gewoon dunner zijn. Niet mager, daarvoor sport ik teveel. Goed..

Maar zie ook het bovenlijf.. de bijna kippenborst.. denk aan de twee boterhammen en de appel van die dag...
Zie het ineens allemaal helder.. zie zooo mijn moeder.... haar huid.. altijd iets hangerigs, hoe noem je dat. Haar dunne (wel echt benijdenswaardige) figuurtje ala maatje 34 36. Zie ook de 'kloofjes'in haar bruine huid in de mijne terug.. Haar buikje de mijne, haar korte benen de mijne.. haar neus, haar bruine haar... Alleen mijn gezicht lijkt anders.. met scherpe jukbeenderen ineens. Zomaar ineens.

Hoe kan ik zomaar ineens dit meisje geworden zijn.. van gister op vandaag? Van kamerolifant naar 'slank'? Van vol naar botten.. En ik schrok.. schrok echt van het meisje in de spiegel.. van wat ze gegeten had die dag..

En dus zit ik op een nieuw dieet: gisteravond: Poffertjes, een rol sjokokoekjes, een halve liter sjokovla en een zakje tikkels. Vandaag: Een boterham met vlokken en sjokopasta, een kwakbolletje. Toen als compromis bij * een halve boterham, maar wel met boter EN pindakaas EN hagelslag, en toen, toen ik ineens weer aan mijn nieuwe dieet dacht.. heel schuldig een hamkaas croissant. jaja, en nu gaan we uiteten.. hmm.. ik moet zeggen dat het idee van mijn iets dikker dieet toch makkelijker is dan het uitvoeren.. wat als ik nou gewoon stop met afvallen.. probeer gezond te eten.. zou dat ook mogen denk je!? Ik zie het wel.. Weet het wel, maar kan het nog even niet veranderen. Voel me ook eigenlijkl zooo goed bij hoe ik nu ben, bang dat dat over zal gaan..

Nouja, blijven proberen.. en misschien vaker in de spiegel kijken? Goed voornemen: ergens binnenkort op de weegschaal gaan staan... denk ik..

Je hebt van die dagen.. van die dagen dat de wereld ineens wel openstaat voor je.. Dat je overstroomd wordt met.. .ik weet niet.. gewoon geniet van de dingen die de dag ineens bied..

Ik had een uurtje zwemmen vandaag en daarna lekker vrij. Het idee was kappertje pakken, ff foon sjoppen en leren. Het plan wijzigde.. naar * :) gezellie, middenin het gekkenhuis, zoals ze het zelf altijd liefkozend noemt... heerlijk.. even deel uitmaken van de drukte, waar het niet uitmaakt wat ik doe, waar ik af en toe gewoon onopgemerkt blijf in het huiselijke gebeuren.. onopvallend mee kan lopen en aanwezig kan zijn. Me fijn voelen. Ook nog lekker zitten kleppen.. super.. Zij heeft een gave om dingen soort van aan te voelen, te benoemen, voordat ik ze weet. Mijn gedachtegang te kunnen volgen en voorspellen.. dat is zo bijzonder... Ik voel me begrepen en gewaardeerd daar.. GENIETEN... Binnenkort terug om met de oudste te gaan skeeleren (hij was eerst twee uur boos omdat ie dacht dat ik kwam oppassen en zn mam dat niet verteld had, en toen ie er achter kwam dat ik weer weg ging was ie terplekke weer humeurig... :) grappig mannetje)

Ondertussen was de dag al een endje om. Ik moest eerst mn fiets ophalen voor ik naar de kapper kon, en toen kwam ik langs het kantoor van mijn oude mw... zal ik of zal ik niet... Hadden het net nog even over haar gehad.. * zei dat ze het leuk zou vinden.. ik hoopte het, maar vond het zelf erg leuk haar weer te zien dus besloot de gok te wagen... langslopend zag ik dat ze in gesprek was. Later nog een keer.

Naar de kapper dan maar. Vier kappers later waren mijn dromen van wilde krullen aardig vervlogen.. Lang zwaar haar, zal niet lang houden, ik zou het neit doen.. was het advies... okeeej.... jammer... Wil toch wel graag proberen, maar het is nog wel wat geld om iets 'zomaar' te proberen. Als het nix is heb ik toch aardig wat 'vergooid'... nog maar even een nachtje over slapen..

Toen nog een keer langs.. nog in gesprek.. geld pinnen, boodschappen doen.. ja... wilde naar binnen: deur dicht.. Sjit!!! dacht ik.. te laat.. naar huis.. maar toen ineens draaide een dapper iemand zich om en klopte op het raam. Een hoofd verscheen, een beetje verbaasd eerst, maar toen met een heel enthousiaste kreet.. dat was ZO leuk!!! Had ik niet gedacht... Ze maakte meteen even tijd.. kopje thee.. hebben een goede tijd zitten kleppen. Ik mis de gesprekken met haar wel. Haar visie op dingen. Haar gewoon simpel goed kunnen luisteren zonder al te veel langdradig geneuzel, maar wel met commentaar dat vaak raak is en waar ik vaak wat mee kan... Het was echt fijn haar weer te spreken.. zeker op deze manier.. ook nu weer voelde ik me gewoon goed... gewenst denk ik... dat het mocht, dat ik niet in de weg zat... Heel fijn!

Toen doorgesjeest, snel de bus gepakt en Tikker opgepikt. We zouden uit eten gaan, maar zien nu nog even. Hij is lekker even doesjen en dan kan ik even snel updaten :)

Er is een meisje dood... Een meisje uit de eerste klas. Ze zag het niet meer zitten, heeft zelfmoord gepleegd.. Het leven had voor haar geen zin meer, geen doel.

Er is een meisje dood... De eerste klassen staan op het veld, spelen hockey. Praten, lopen, spelen.

Een meisje, met zoveel problemen, zomaar weg... zoiets triests, dat iemand zo verdrietig, hopenloos kan zijn.. ik snap haar.. zo goed..

Er is een meisje dood.. Iedereen loopt door. Zwijgt even, maar gaat dan verder. Denkt weer verder... Alsof het niets is.. alsof ze van school is, ziek is, er nooit geweest is...

Er is een meisje dood... en iedereen speelt door.. alsof er niets gebeurd is...

zomaar een dag, zomaar een dag... een dag waarop ik alles zeggen mag.. zomaar een dag, zomaar een dag.. en dag waarop ik zeg: ik lach!!

En toen ging ik naar school... en toen lachte iemand iedere keer om me... en toen zei ik er wat van.. en nu zegt iedereen dat... En daarom lijkt het nu of ze met z'n allen zeggen dat ik helemaal geen recht heb op een deeltje van deze dag. Laat staan dat ik een reden heb om te lachen...

De dag lijkt nog oneindig lang, het licht lijkt weg... en de hoop op iets delen met je klas ook... de hoop op openheid... De nog tegane schooljaren lijken oneindig lang... het doel ineens zo vervreemd... niet meer mijn wil.. wat doe ik hier, tussen al die vreemde mensen. Proberen dingen te doen die ik niet kan. Mag ik hier zijn? Ik moet wel. Doorgaan, doorzetten... het uur lijkt oneindiglang. en daarna? Nog een uur, en nog een.. nog drie oneindigheden te gaan, en dan ben ik weer vrij. Nouja, dan mag ik gaan trainen. Nog een oneindigheid te gaan. En dan? Dan... dan... nix dan.. dan is de dag eindelijk weer om... zodat er morgen weer een nieuwe dag zal zijn. Vol oneindigheden om door te komen. Met als doel? Dit jaar doorkomen, voorbij laten gaan. Om een nieuw jaar in te gaan.. hetzelfde als het vorige.. Om af te studeren. En dan? Lesgeven? Iets wat ik eigenlijk al niet meer wil? Wat wil ik wel? Ik weet het niet.. Rust... Eindelijk rust...

School... het is er echt TE chaotisch. Roosters worden 4 keer per week door elkaar gegooid, sluiten niet aan en worden veranderd. Vooruit plannen kan dus gewoon NIET, en iedere keer als je denkt dat je nu wel een redelijk rooster hebt creeren ze het weer zo dat je weer 4 tussenuren erbij krijgt. Nu ben ik dus mijn vrije donderdag (om 10 over 10 klaar) kwijt, omdat ze een uur oefenspel om 12 uur nog willen gaan geven dan. Zodat ik vandaag er weeeer een tussenuur bij heb. Volgens het officiele rooster is dat de 4e van vandaag geloof ik. Gelukkig hebben we die zelf alweer opgevuld zodat we woensdag niet alleen het eerste en het laatste uur les hebben, maar alleen het eerste. Nee, roosteren en organiseren kunnen ze hier ECHT NIET.

EN IK BEN GEFRUSTREERD!!!

En nou zit ik potverdikkie nog medelijden met mezelf te hebben ook.. Met dat ik maar door moet gaan in dit drukke leven terwijl ik al zoveel aan mijn hoofd heb, dat ik dezelfde dingen moet kunnen en doen als de anderen, terwijl zij zo anders zijn, zo anders in elkaar zitten.. anderen gedachten, in een heel andere wereld leven. Hoe kan je een alien in een andere wereld plaatsen en dan maar verwachtten dat hij meedraait zoals de rest. Maar hoe kunnen mensen weten dat ik het niet kan, niet meer, als ik dat niet zelf zeg. ze kunnen zich geen weet maken van mijn wereld. Ik wil het niet weten, wil het zelf niet eens weten. Val er liever bij neer dan dat ik dingen opgeef. Toch zijn er zoveel dingen nu... De drukte, waar ik gek van wordt, de boosheid, op mensen die (in mijn ogen) 'nix' te doen hebben en toch hele dagen lopen te zeiken (DOE WAT MET JE LEVEN!) Iets wat helemaal neit eerlijk is van me, maar het gevoel is er nu eenmaal. Ik merkte van de week dat ik me zelfs ergerde aan Sera, toen ze zei dat ze 'dat gewoon helemaal niet wilde' toen het erover ging om weer eens een ochtend wat te gaan doen. Zo gemeen van me, ik weet dat ze het echt neit kan.. maar ik dacht toen gewoon: ja, ik wil ook zoveel niet... ik heb het ook rot.. waarom moet ik wel doorgaan. Maar ik weet dat dit mijn eigen keuze is, en dat ik haar daar niet op aan mag kijken. Haar neit mag verwijten dat zij wel voor zichzelf gekozen heeft. Maar ik vind het wel moeilijk om zoiets te horen als ik na een halve dag werken thuiskom, dan het hele huis schoonmaak en dan nog niet gewoon lekker in de tuin kan zitten, maar als een gek moet leren...

Allemaal mijn keuze, ik weet het, ik had thuis kunnen blijven wonen, dan had ik minder hoeven werken, ik had wat rustiger aan met school kunnen doen, even een jaar ertussenuit... ik kan ook gewoon genoegen nemen met een minder schoon huis... maar dat wil ik zelf niet.. ik zou wel anders willen, maar toch ook niet. Zou nooit onder willen doen voor de 'gewone' mens. Vind mezelf dan echt minderwaardig? Waarom kan ik van anderen dan zo moeilijlk hebben dat zij de keuze wel gemaakt hebben?

Ik haat r... Ben strontjaloers op dr. En toch gun ik niemand meer geluk dan haar... Ik las net een verhaal van een vriendin.. Die 'zomaar' even aan de klas had verteld over wat automutilatie was, dat ze het deed... vroeger misbruikt was... Ik las het en jankte.... De manier waarop dat daar ging.. een mentor die meteen wil helpen, actie onderneemt, met haar, samen haar verhaal doen.. er open voor staat...
HEt doet me denken aan toen ik vorig jaar de moed verzamelde... mijn mentrix me later verweet dat ik onrust veroorzaakte.. het eigenlijk niet wilde weten allemaal.. Aan mijn klasgenoten, de sfeer bij ons op school. Zouden ze begrijpen dat het geen kroegverhaal is, hoeveel invloed het heeft op mijn leven...

Zouden ze willen weten wat DIS inhoud, dat ik automutileer, en zouden ze daarna anders met me omgaan? Me begrijpen? Het klinkt als een droom... Ik ben jaloers.. zo jaloers op haar.. altijd al geweest. Op de manier waarop zij met mensen om kon gaan, haar verhaal kon brengen en dan de support krijgen die ze verdiende... Op de manier waarop ze nu opgevangen is, het opgelost heeft (met heldenmoed!!!).

Ik wilde dat ik zeker wist wat ik was, wie ik was. dat ik het ook simpel kon zeggen.. dat ik het kon zeggen, maar bij mij zijn het mijn ouderz... de kans krijgen om ook door de wereld te gaan zoals ik ben, niet geforceerd. Mensen die me nemen zoals ik ben, helemaal, ook accepteren dat ik zo ben, dingen doe zoals ik ze doe....

Nouja, eerst maar eens de diagnose gesprekken.. misschien dat ik het dan zelf eerst snap, eerst zelf kan accepteren dat ik zo ben, dat ik dingen doe zoals ik ze doe.. mezelf nemen zoals ik ben..

Ik maak er al een paar dagen een soepzooitje van.. Na me al een paar dagen geergerd te hebben aan Tikker is dat nu uitgesproken.. Heb ik hem vannacht de hele nacht wakker gehouden door een klein meisje rond te laten spoken dat wilde tekenen (zegt ie). En dan issie weer zo bijzonder... Probeert me wakker te krijgen.. troost me, iedere keer weer, praat met me, met de kleintjes... Houd van me, met wat lijkt oneindige energie.
En dan nu, als ik eigenlijk gewoon eindelijk gezellig met hem wil zijn (alleen nog heeeel even inetten...) krijg ik weer het heen en weer, komt ie weer bij me zitten... praat het eruit.. troost me.. weer... zo lief.. zo bijzonder... zo...

Ik weet het neit... hopen dat dit nooit overgaat. En natuurlijk zit ik nu te janken en staat hij me nu over mn rug te aaien en te kussen.. (brengt een koekje...) je zou m toch voor altijd op willen vreten....

ik voel me schuldig. Omdat ik wel zo'n lief vriendje heb, en zij niet... omdat hij mij dat liedje stuurde, me zo gelukkig maakte.. me begreep... gewoon omdat ie er is... Sorrie.. het was niet zo bedoeld.. ik ben gewoon zo trots op hem.. op mij, dat ik hem heb... met hem aan mijn zijde voel ik me sterk en mooi.. dapper en gesteund.. geloofd.... Van nix tot mijn alles... en dat in twee maanden tijd.. als dit maar goed gaat....

ieeiieh... waarom moet ik zovaak bellen voor ik iemand te pakken krijg... ik wordt ook ALTIJD in de wacht gegooid... maar... heb uiteindelijk WEL gebeld en WEL afspraak met psyg iets verlaat... terwijl ik eigenlik egwoon niet wilde gaan. Kan ik natuurlijk altijd alsnog doen :) GrIJnZ Nee hoor.. ik zal braaf gaan.. maar zie er wel tegenop

Leren is saaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaiii.....

dinsdag

De tweede schooldag alweer. De eerste was om voor ik het wist, had ook niet het gevoel veel gedaan te hebben.. alhoewel ik wel bang was dat ik het allemaal neit zou kunnen. Ik vond dans ook echt moeilijk. vandaag spel, basketbal.. ik weet dat ik daar ook niet zo goed in ben.. ja, kan wel een bal in de ring gooien, maar de tactiek erachter... daar snap ik geen hoela van... of ik snap het wel, maar kan het moeilijk in praktijk brengen. zie de juiste bewegingen op het juiste moment niet... te weinig inzicht.. wawawawaaaaaaaaa.... helaas, u gaat niet door voor de koelkast...

Terug op school... vandaag zou meteen heavy zijn, met zelfverdediging, daarna nog leuke dingen, twee uur turnen, een uur dans. Maar......... zelfverdediging vervalt!!! Jippie... dit maakt van mijn rooster een enorme gatenkaas, maar ik ben erg gelukkig.
Dus nu ga ik dalijk maar een bammetje eten en de tijd doden :)
Dalijk alleen nog leuke vakken, en dan naar huus!!! Naar tikkertje dan... maar das ook al een beetje thuus :)

Jippie de pippie.. life=great!!!

zondag

Lekker bij tikker, eindelijk rust. Thuiskomen vrijdag, wasmasjien stuk, was naar ouders brengen, (=toch lang lullen), naar huus, slapen, maar kort, volgende dag werken, en de voorbereidingen voor ons groooote tuinfeest. Terug naar ouders, gek van de drukte. Tikker haalde me op, samen eten, naar het feest. Feest was leuk!!! Echt gaaf.. nooit gedacht dat ik dat zo leuk zou vinden... Naar Tikker, slapen, vnog weer werken. Morgen naar school. En ik ben nog moe... serieus, als ik morg 2 rondjes moet rennen val ik om denk ik.. Help.. ik heb helemaal geen zin in school!!!! :(

woensdag

Ik zit al een tijdje te w88 tot Tikker belt. Wilde 'm eerst zelf bellen, zat af te tellen tot ik m weer sprak, maar wil toch maa rneit zelf bellen. Heb al 2 dagen gebeld, dalijk is ie het zat. Dat ik op kamp ben betekent niet dat hij egen eigen leven heeft.

Ik voel me een zonderling hier. Eenzaam, tussen al die vele mensen die precies weten wat ze gaan doen, lol maken, met elkaar. I*k voel me zonderling omdat ik vaak niet dapper genoetg ben om erbij te gaan zitten, niet weet wat ik moet zeggen, bang ben om het fout te doen, dat ze me som vinden. Daaom ga ik maar stil aan e rand zitten. Zoek ik te vaak de rust op? zonder ik me af van de rest van de groep? Soms wel, dat weet ik. Gewoon omdat al die mensen me teveel zijn, ik egk wordt van het 'de leuek persoon'spelen met altij de wqetenschap dat dat niet goed lukt, de onzekerheid over wat anderen vinden.
Blijft de vraag: waarom vnid ik de mening van anderen zo belangrijk?
OMdat het oor mezelf noit goed geoeg is heb ik continue het gevole dat ik faal, dat weet ik. Heb ik het met de psyg over gehad. ALd ik van anderen niet continue de bevestiging krijg dat ik het goed doe neemt dat toe, ga ik schamen, terugtrekken etc.

Tsja, iig snap ik nu wel waarom ik me juist eenazaam voel tussen de vele mensen. Ik heb het idee dat ik er niet bij hoor, daar ook niet goed genoeg voor ben.

Ik mis Tikker echt als ik hier zo lig. Gewoon, even de dagelijkse dingetjes als ff samen praten, lachen, knuffelen. De rust en zekerheid die hij uitstraalt, de manier waarop hij mlijkt te begrijpen, me aan kan kijken...

Het is leuk hier, echt! Veel tijd voor jezelf, wel leuke spelen, altijd wel gezelighei, lekker weer.
Maar ik voel me alleen en ik weet dat ze over me praten. Over m'n blauwe plekken, m'n armen, de manier waarop ik soms doe, erageer.
Eik begrijp het zo, geef ze groot gelijk.
Er lijkt geen oplossing voor het probleem,ik zieh et iig nog niet.

Trouwens minder last v alle kneuzingen, das wel fijn. 1e nag hier kon i niet eens liggen, nu gaat t wel weer.
We gaan zo eten, heb oko hongen. Maar eet hier echt veel.. vdaag 5 boterhammen,sultana, appel en nou dalijk nog warm.. help.. ik ben een dikke trol..

Dinsdag

Wat een dag, en hijs nog niet eens afgelopen. Hardlopen, toch proberen, wegraken... Dan, heel gesprek met leraar zelfverdediging... Confronterend, pijnlijk, maar straight 2 tha point, en even voel ik me wat minder alleen. Even getroost door deze vreemde man, die onbewust de pijnlijkste en moeilijkste vragen stelt, maar op een of andere manier wel iets uitstraald dat troostend werkt. Iets waardoor ik me gesterkt voel voor de rest van de dag, voor de rest vna het kamp. Wetend dat deze man, groot, sterk, eigenzinnig, achter me staat...
Bang en trots tegelijk nu. Behoefte aan bevestiging: gelooft hij me, ziet hij me, mag ie me.... gek is dat...

saafs

Nachtspel, in het pikkedonker andere mensen in het bos aanhouden. De stoere gasten niet bang, de meisjes giechelen en ik schijt bij voorbaat al 7 kleuren. Wil eigenlijk het donker inet ni, maar wordt op sleeptouw genomen door jaargenoot. En.. eenmaal in het donkere bos gaan de stoere gasten toch ook maar met veel herrie samen op pad (is wel zo gezellig, he gast) en de meiden giegelen er in een grote groep vandoor. Zo gek ben ik dus nog neit dat ik het eng vind. Gelukkig..

Leraar lijk ik nu ineens overal tegen te komen. Hij lijkt me niet meer te zien, maar ook niet vergeten te zijn. Als hij wat zegt laat ie merken dat ie het weet en erover nadenkt. Eng? Leuk? Kan ik de tijd nog terugdraaien, ik voel me bekeken, schaam me dood.... weet niet waar ik aan toe ben...

maandag

de eerste kampdag. Tegenstrijdig, veel tegenzin, voortkokmend uit angst. Angst voor het onbekende, angst om te galen. Kan ik dit? Maar ook zin. Leuk, om te lachen, feesten met de anderen. 'S aafs kapot op. Wij moesten meteen het avondprog organiseren, de nodige zenuwen dus.
Acceptatie en lulligheden liggen ook heel dicht bij elkaar hier. Complimentjes en afzeikers wisselen sneller dan de kleding en je wordt wel degelijk afgerekend op je prestaties hierzo, en niet op je inzet.
Het aafprogramma gaat uiteindelijk wel goed, is leuk. Vroeg naar bed, als enigste. Uit de drukte van te harde muziek en veel mensen. Iets wat zich snags bij ons op de kamer nog voortzet. Zonder mij natuurlijk...