Nog 4 dagen...

Nou, de dag zit erop.. Eindelijk thuis. Ben er nog best redelijk doorgekomen. Ik had met mezelf afgesproken dat ik het laatste vak mocht spijbelen, maar ik ben toch gegaan.. Merk dat ik nu wel heel moe ben, maar blij dat ik het toch gedaan heb. Het ging ook nog best aardig, ik kon er redelijk bij blijven..
Kijk, en daar doe ik het voor... Om er aan het eind van de dag achter te komen dat ik me er nog niet eens zo heel gek doorheen geslagen heb. Dat, al voel ik me niet normaal, ik nog best normaal kan doen af en toe...
Dit geeft me wel weer een beetje moed voor de rest van de week moet ik zeggen.. Nog 4 dagen heel hard werken, en dan is het wiekend...
pfff.. zo klinkt het toch wel weer heel ver weg hoor...

OP

Het laatste stukje school, en Nina is aan het instortten...
Ik heb een ernstige vorm van ik-kan-niet-meer-en-ik-wil-niet-meer te pakken... Het liefst zou ik nu met alles stoppen. Stoppen met school, met sociaal zijn, niets meer doen, alles afzeggen wat gepland staat. Als ik maar niets meer moet. Niets meer hoef te doen... Laat me gewoon zijn... Laat alles voorbij zijn en over zijn.
Maar laat mij er asjeblieft buiten...

Alles lijkt zo ingewikkeld, zo veel. Op school, de laatste opdrachten, afsluiten. Thuis, de studie van mijn liefde gaat niet over rozen, mn vriendinnetje heeft verdriet... Niets lijkt vanzelf te gaan. Ik erger me aan mijn derde huisgenootje maar wil en durf er niets van tezeggen.. Heb het gevoel dat dat wel moet. Heb het gevoel dat ik zoveel moet. Praten over die irritaties, de problemen oplossen, op school alles bijhouden, goed zijn, vrolijk zijn, Tikker steunen en helpen, praten met vriendinnetje lief. Mensen melen, prikjes lezen, me sociaal blijven gedragen.
Werken, naar mn ouders, naar zijn ouders, en ondertussen vooral sociaal en normaal blijven gedragen... Therapie... En nog van alles...

En het enige wat ik kan denken is neeeeeeee... er komt niets meer uit.. mijn lijf doet het niet meer. Hoe ik ook probeer te denken dat ik me niet aan moet stellen, me eroverheen moet zetten... Ik wil alleen maar liggen.... zelfs dat wil ik eigenlijk niet... ik wil gewoon niets.. maar als ik lig dan lijkt de tijd te verdwijnen, drijven de uren aan me voorbij als een wolk in de lucht. Licht, vanzelf.
De makkelijkste manier om te blijven leven.. Het is zo leven, of neit leven...
Maar dat kan nu eenmaal niet..
Doorgaan, altijd maar doorgaan...

Maar wat als het echt niet meer gaat op gegeven moment?

Pffff. het is over... Heb net mijn presentatie over eetstoornissen gehad. Zeer zeer goed vond de begeleider. Helemaal compleet. Jippie...
Dat streelde mn ego wel ff!!!
T ging ook best wel lekker. Ik was best zenuwachtig, onderweg naar school vond ik mezelf een paar keer op de hele verkeerde weg terug, maar ik kon er redelijk bij blijven. Eigenlijk was ik tijdens het presenteren gevoelloos. Kon gewoon lekker praten, duidelijk uitleggen.

De presentatie daarna was over geweld.. Pfff. dat was wel ff lastig hoor.. Heb mijn handjes een beetje stukgekrabt, maar kon aan het einde wel mijn mening geven over wat te doen met deliquenten die hun straf hebben uitgezeten...

Had vantevoren toch maar even met de begeleidster gepraat. Gezegd dat ik niet wist hoe ik zou reageren, dat ik van de meeste onderwerpen teveel afwist, dat het triggerde...
Ze vond het fijn dat ik het zei, of zij nog wat kon doen, en dat ik zelf maar moest doen wat goed was. Weglopen is ook geen probleem, iemand meebrengen ook niet... Das wel super...

Nu zit ik hier achter de computer uit te hijgen en bij te komen. Ff tot mezelf komen. En ondertussen vreet ik een zak drop leeg (hoezo eetgestoord gedrag ;))

Straks nog weer lessen, tot half 5. pfff. kzou het liefst nu weer naar huis gaan, me verstoppen in het bed. Ff bijkomen....

overpeinzingen...

ff moeilijke overpeinzingen.. onbewerkt...


had vandaag ook therapie, we hadden het erover.
dat ik voor mezelf moetst gaan besluiten wat ik wilde: het laten gebeuren, of het neit laten gebeuren
kijk, ik WIL het niet..
maar ik wordt nu gek..
gewoon, de onzekerheid...
en ik voel me heel schuldig.
Dus uit schuldgevoel en uit het-kan-maar-beter-over-zijn en gewoon uit angst ben ik al twee keer bijna naar mn ouders gegaan. alleen.
jah
maar vandaag afgesproken dat ik t niet in stand wil houden
nu naar ze toe gaan is op korte termijn ff de makkelijkste oplossing.. T is ff een dagje tanden op elkaar, en dan weer over.
Nu uit blijven kijken, zorgen dat het niet meer gebeurt, is veel moeilijker, ook enger nu, idd omdat het zo onzeker is
maar op lange termijn...
ach, ik weet het ook niet
ik zweef ertussen in

ik heb ook altijd tegen mn therapeut gezegd dat het wel goed was zo
dat het niet erg meer was, dat het niet uitmaakte, nu zo af en toe nog eens
maar
ik wil het gewoon niet meer
niet weer de hel
de onzekerheid wat er zal gaan gebeuren in zo'n dag
ik kan het gewoon niet meer
Stom
want aan de andere kant denk ik :
ach, laat ik maa rgaan, dan ben ik er vanaf. Wat kunnen ze nou doen
maar toch
ik wil het gweoon niet meer
nooit meer
en daar moet ik zelf het beginnetje voor zetten
ik ben geen hulpeloos kind meer
ik ben nu een volwassen vrowu
nog steeds kind van mijn ouders, dus nog steeds in die moeilijke situatie
en ik kan mijn ouders niet veranderen
maar wel mezelf, en te beginnen met de keuzes die ik maak
om mezelf te beschermen
pfoei
das een ehel verhaal
moeilijk oko
heel tegenstrijdig nog
maar ik wil het proberern
ik wil vriendje ook geen verdriet doen
nee, ik ben het er ook wel mee eens
een deel van mij
maar soms vergeet ik het zeg maar
ik wil het echt niet meer

nooit meer
echtniet
dat kan ik in volle overtuiging zeggen
weetje, als ik van t weekend alleen gegaan was, was ik er nu wel vanaf geweest, zekerder geweest, en zal ik heus niet doodgegaan zijn
maar toch
ik zou wsl weer schichtiger geworden zijn
weer geheimen moeten houden
weer iets hebben om over te nachtmerrieen
en mn eigenwaarde (ik verdien dit) zou weer een deuk opgelopen hebben
nu voel ik dat ook wel, maar het wordt er ff niet ingemept
pfff..
moeilijk om dit zo te verantwoorden zo
maar wel goed
meestal praat de andere kant van mij hardop

Verwarring ten top

Eigenlijk viel het allemaal heel erg mee. Moeilijk om te vertellen, maar ze reageerden super.. Normaal zeg maar... Geen flikkering te bekennen. Zoals mijn wensouders zouden reageren...
Heb daarna nog wel 2 nachten met mn kamerdeur op slot geslapen (nouja, geslapen....) en blijf nu een week in den haag.. De reactie mag wel super geweest zijn, maar mn angst was gewoon niet weg... Nu nog niet echt.

Vriendjelief was erbij toen ik het aan ze vertelde en hij heeft ook de volgende dag de verzekeringspapieren langsgebracht. Dus ik weet nog niet hoe ze er nu echt over denken.. Ben nog wel een beetje bang wat ze er van vinden nu ze er een tijdje over nagedacht hebben... Het kan toch niet zomaar ineens allemaal veranderd zijn?

Verwarrend allemaal... Maar goed, ik ben ze heel erg dankbaar en voel me heel schuldig dat ik dan juist hun auto gekapoedewietsiet heb.. T bewijst eigenlijk alles wat ze altijd gezegd hebben. Dat zij te goed zijn voor mij en dat ik het zelf iedere keer verknoei... Alleen.. waar blijft de straf?...

Soms lijkt het nu allemaal te mooi om waar te zijn... Ik durf gewoon niet te geloven dat dit is hoe het nu voortaan gaat... Ik wacht af.. Tot de addertjes onder het gras vandaan komen... die beesten hebben een schutkleur, je ziet ze nooit aankomen. Maar ze zijn er wel degelijk...
Nu ook? Ik weet het neit...
Ik vind het lastig allemaal, onduidelijk.... Ik had liever gehad dat er vrijdag meteen 'iets' gebeurd was... Dan was dat meteen duidelijk geweest... Nu, nu is het afwachten en in onzekerheid zitten. Wel of niet, niet of wel. Veilig of niet, wat kan je wel, wat moet je laten....

Wordt het leven dan OOIT nog makkelijk????

Hoe...

Hoe leg je je lieve schoonmoeder uit dat het WEL erg is dat je een botsing hebt gehad met de auto van je ouders. Dat het dan niet alleen gaat om de schade, om wel of niet schuld, om no-claim.
Dat het gaat om angst. Om weer falen.. Om straf en ander dingen...
Vernedering.. schaamte...

Je zo dom voelen, zo stom geweest zijn om ZO'N risico te nemen.. Hun auto mee te nemen. Te gaan spelen met een bezit van hen... Te denken dat je dat kan..
Terwijl ze je nog waarschuwen...

Hoe leg je uit dat als ze nu zo goed gereageerd hebben dat alleen maar verwarrend is. Opluchtend, maar ook eng. Zullen ze er morgen nog zo over denken.. En overmorgen?... Hoe KON ik dit doen... Dit op het spel zetten... wat een gok....

Niet jouw schuld, zegt ze. Alles wordt betaald zegt ze. Ze zijn niet boos, zegt ze.
Hoe weet ze dat zo zeker... Waarom gelooft ze mij?
Hoe leg je uit dat ze wel om mindere dingen boos worden...

Hoe stop je de tranen, het verdriet die komen bij haar woorden.. Zo lief, gemeend, zo naief... Hoe stop je het verlangen... De pijn... De angst...

Hoe moet ik toch verder.. Hoe zal het verder lopen... Hoe moet dit toch...
Ik kan niet meer.....

Geen zin

Zometeen weer atletiek. Ik had vanochtend al buikpijn... Ik zie er zo tegenop.. Dat stomme hardlopen! Bleeeeeeeehhh..
Maar ik ga proberen te denken aan mijn veilige plekje, misschien helpt dat. En daarna mag ik al bijna naar huis.
Nog maar 4 uurtjes...

Alles ineen

Ik probeer rustig te slapen, maar een gedeelte van mij nachtmerriet rustig verder. Ik kan ze niet onthouden.. ze verdwijnen zodra ik weer 'bijkom'. Of ik leef nog een tijdje verder in mijn nachtmerriewereld terwijl ik al lang wakker ben, maar zodra ik dan weer een beetje bij mijn positieven ben weet ik er ook niets meer van. Mijn peutje zegt dat dat met mn dis temaken kan hebben. Dat het dingen zijn waar ik zelf geen toegang tot heb. Zelf weet ik het niet zo goed. Veel mensen kunnen hun dromen toch niet onthouden?

Ik zit nog steeds in afwachting over hoe het zal gaan met dat leerlingproblematiek op school. Heb het eerste college gespijbeld en nu is de volgende pas volgende week. Hoe geef je je een houding? Zullen mensen zien en snappen dat ik me zo aangesproken voel? Ik zie er wel enorm tegenop!...
Maar goed, bikkel die ik ben heb ik mijn eigen paper over eetstoornissen al af, geheel niet uit eigen ervaring natuurlijk :D Dat vond ik nog niet eens zo heel moeilijk. En dat ik dat moet gaan presenteren okee. Maar anderen die over Moelijke Dingen gaan praten waar ik bij ben... Dat vind ik wel heel eng...

En met mijn ouders.. Ja.. kweetniet.. T komt in therapie ook veel terug.. Zo staan ze vrolijk voor de deur en zo hangen ze boos aan de foon. Met hun praten over vroeger,over wat er gebeurd dat wil ik liever niet. En al helemaal neit de confrontatie aangaan... Waar ik bang voor ben weet ik zelf nauwelijks, een heleboel kleine dingen, en ook een heleboel grote. maar ik wil het gewoon niet.
En nu het alweer zo lang goed gaat durf ik stiekum oko wel weer een klein beetje te gaan hopen dat de laatste keer geweest is. Maar je weet het neit.

kmoet ook nog steeds aan mn peut vertellen, over Vroeger. Over Toen. Over Als het Mis ging. Maar wat valt daarover te vertellen.. Soms vraag ik me af of er wel iets over te zeggen valt... of dat zin heeft. Beschrijven en vertellen maakt het voor anderen reeeler, soms helpt het mij, voel ik me meer begrepen, kweetniet. Maar ik zoek geen medelijden, en waarom anderen details vertellen. Het is moeilijk en beschamend. En wat hebben zij eraan? Nix.. hooguit dat ze erover zullen oordelen (was dat alles? of God wat gruwelijk) en ik weet niet eens welke gedachte ik erger zal vinden.

Soms zou ik zo graag willen dat mijn hoofd leeg was, er geen gister was, alleen vandaag. Dat ik niet dingen zeg die ik zelf niet begrijp, dat ik niet dingen zie of voel die ik neit kan plaatsen.
In therapie schijn ik vorige keren iets gezegd te hebben over 'anderen' dit ging over iets ivm als het fout ging.. Mn peut had daar allerlei vragen over, maar ik weet het zelf neit eens? andere wat? andere kinderen? andere delen? andere volwassenen? Bedoelde ik wel anderen en was het waar wat ik zei. Ik droom er soms over. Andere volwassenen, soms met andere kinderen erbij.
Maar zijn dromen waar... Of zijn het gewoon mijn grootste angsten...
Sinds het in therapie ter sprake is gekomen ben ik in ieder geval angstig en ermee bezig. Ik kan het moeilijk uit mijn hoofd zetten, maar lijk wel extreem bang. Alles moet gecontroleerd worden, of er geen mensen ergens in de buurt zijn, of de ramen goed dicth zijn, de gordijnen, zodat ze niets kunnen zien.. Ik ben zelfs bang dat er camera's of microfoons hangen. T gaat echt helemaal nergens over. Dat weet ik op zich ook wel, maar toch... Die enorme angst is raar.

Of gewoon.. zolangzamerhand wen je eraan. Aan angst, aan pijn, aan verdreit. Dat besef maakt me heel verdrietig. Moedeloos af en toe.
Ik weet het gewoon neit goed meer. Of het wel goed is wat ik aan het doen ben in therapie, wat waar is, wat neit. Wat is DIS en bestaat het echt? En wat ik dan uitkraam, ben ik dat ook en spreek ik dan geen onzin? Bestaat alles wel, of alleen in mijn hoofd.
Wat is de waarheid, en hoe moet je ermee omgaan..
Dingen waar ik eigenlijk liever neit over na wil denken omdat ik er ruzie door in mijn hoofd krijg en er bang en moedeloos van wordt. Dus leef ik met vandaag, totdat gisteren zichzelf opdringt.

Nouja, je hoort het al, ik vervaag....

Meevallertje

Na een hoop tegenzin opzij te zetten ging ik gister toch nog maar naar school. Ik wist dat we nog moesten hardlopen en ik HAAAAAAAAAAT dat echt. En mezelf dan ook erbij omdat ik het niet kan. Punt een heb ik een slecht conditie en lig ik na driehonderd meter op apegapen, punt twee, na vierhonderd meter weet ik meestal niet meer waar ik mee bezig ben...

Dus je begrijpt dat ik er erg naar uitkeek om met de hele klas te gaan lopen. NOT.
Na een rondje om de baan was ik dan ook totallement de weg kwijt. Dus ben ik maar gestopt. Ja, je gaat natuurlijk niet hardlopen als je niet weet waar je bent en waarom je hardlooopt. Een klasgenoot was zo vriendelijk mij even op de hoogte te brengen en me weer te begeleiden naar de wereld van school.

Op zich niet zo leuk, maar superreaktie van de klas. Jammer alleen dat we een nieuwe leraar hebben die zich ernstig afvroeg wat er gebeurde.
Dus ik aan het eind van de les ernaartoe.. bibber bibber...
Wat blijkt: die gast studeert psychologie. Zoow, kon ik ff een lang verhaal heel kort samenvatten.. Hij stelde nog wat vraagjes, maar snapte het wel. We moestn maar ff kijken hoe het ging en of er iets aan te doen was..

Echt hoor, ik voelde me 10 kilo lichter en een stuk blijer.
Pfff.. echt de beste reactie tot nu toe die ik gehad heb bij ons op school!

wie is er gekker?

Af en toe wordt Nina wel een beetje moedeloos van deze wereld... Gaat ze twijfelen wie er nou gekker is, zij, of de wereld.

Vandaag, zag ze tijdens de les een klasgenoot uit de projectgroep in van verre herkenbare jankhouding aan de kant staan. *lichte irritatie bij Nina* Dat iets niet gaat okee, dat je je naar voelt okee, maar dit meiske trekt er zoveel aandacht bij. *Nina geeft zichzelf op dr donder* Foei, wsl heeft ze het echt ff moeilijk. Jij zou het dan ook fijn vinden als je ff aan de kant kon zitten. *Nina gaat verder waar ze mee bezig was, ze ziet dat een klasgenoot erheen gaat en besteed er verder weinig aandacht aan*

Na de les.
Troostklasgenoot komt Nina tegen in de gang. Nina zoekt zielige klasgenoot voor het project, dus ze vraagt waar die is. Troostklasgenoot verteld: ja, bij jullie mentrix. Ja, ze is zo verdrietig over hoe JIJ gister deed. *Nina dr klomp breekt*

Dus.. nu vraagt Nina zich af.. Heb ik weer zo'n vertekent wereldbeeld? Deed de rest echt normaal en vatte ik alles weer verkeerd op en heb ik lullig gedaan? In mijn beleving niet... In mijn beleving wilde een gedeelte van de rest (waaronder zielige klasgenoot) gewoon proberen onder werk uit te komen en heb ik daar wat van gezegd en me toen teruggetrokken. Ik trek dat slecht, luie mensen in een projectgroep.

Maar dit trek ik ook slecht, die twijfel aan mezelf... Pfff.. NOuja, tot overmaat van ramp zag ik toen ook nog zielige klasgenoot bij mentrix zitten huilen. Mentrix vol aandacht... Dubbel Boink In Gezicht. Mentrix vind Nina alleen maar lastig, heeft nooit aandacht. Dat zal nu dus nog wel erger worden, want ze zal dus wel fraai bij mentrix hebben zitten huilen dat ik zo gemeen was....

*zucht* Ben ik nou echt zo gemeen??? Soms denk ik dat mijn ouders gelijk hadden. Ik ben een slecht kind, toen ik nog bij hun was leerde ik nog wat van ze, toen ging het beter. Nu, nu ik niet meer opgevoed wordt ga ik hard achteruit...
Ik wordt er zo moedeloos van...

Wat is waar, wie geeft mij een bril met de waarheid?

verplicht eetstoornissen surfen!

Anders ben ik al ff drie uur bezig aan een project over leerlingproblematiek. Waar het onze over gaat? Eetstoornissen. Dus surf ik al een tijdje over internet, verzamel informatie, bewerk het en zie teveel plaatjes. Dit alles roept dingen op, ik weet niet precies wat.
Misschien kweetniet, afgunst op de wilskracht van sommigen? Nouja, in ieder geval nog nooit zoveel pagina's over eetstoornissen bekeken. Gelukkig zitten in de meeste ook helemaal geen triggers enzo. Das wel fijn.

Anyway, ik heb er echt schoon genoeg van.

Frustratie!

Soms snap ik andere mensen niet. Zoals nu. We hebben een opdracht. Ik heb die via mijn lieve vriendje voor een groot deel al binnen. Ik deel die met de groep. De groep is blij. Daarna is er alleen maar ongein en is niets goed, niemand wil wat doen, en ik breng niets in. Help me onthouden dat ik nooit meer wat deel met mijn klasgenoten.

Ik wil zo graag naar huis.. Zat bijna in tranen achter de compu.. Niet goed genoeg om hier te mogen zijn, om met hun samen te werken, niet eens goed genoeg om al hun werk te doen...

Angst...

Het is zo Gek. Het gaat al een hele tijd goed. En als het goed gaat is het alsof het nooit anders geweest is. HET bestaat niet. Totdat het er is...
Zo verwarrend is dat.. dat ik soms twijfel aan mij. Of ik het me verbeeld heb.. Deze gezellige mensen kunnen niet die hel gecreeerd hebben...
Maar ik merk dat het in me bang blijft. Dat ik zenuwachtig ben als ze gaan komen, alles goed wil doen, voorbereid moet hebben. Dat ik angst voel als ze vragen of ik langskom...
Aan de ene kant gaat het nu dus heel erg goed, we kunnen gezellige tijden samen doorbrengen.. Aan de andere kant.. ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Ze hebben al een paar keer gevraagd of ik dan de hele dag blijf. Dat we gezellig een dagje met zijn drieen door kunnen brengen. Daar krijg ik meteen pijn in mn buik van. Bang, heel bang. Ik weet niet waar het vandaag komt. Ik bedoel, het is een heel normala voorstel, en het gaat heel goed laatste tijd. En wat kunnen ze nou doen? Een dagje mij gaan slaan?
Ik droom ook weer heel veel laatste tijd, maar kan me daar dan weinig van herrinneren. Ik wordt drijfnat wakker van mijn eigen stem of mijn vriend maakt me wakker omdat ik angstig lig te doen in bed. De beelden, herrinneringen vervagen meteen, maar het gevoel dat erbij hoort blijft.... een onbestemde angst, een donker gevoel met veel pijn en verdriet.. eenzaamheid...

Back 2 school

Vandaag weer naar school, ook wel leuk. Alleen wel een zwaar blok. Leerlingproblematiek. De onderwerpen zijn kindermishandeling, middelenmisbruik, deliquentie, depressiviteit, pesten en hoogbegaafdheid, eetstoornissen. Mag ik even afvinken waar ik al meer dan genoeg over weet?
Overal gaan presentaties over gehouden worden enzo...
Wordt wel pittig.. Ik zakte net bij het eerste college al aardig weg. T is gewoon heel erg bedreigend om die onderwerpen alleen al op het bord te zien staan, zonder dat er veel over gezegd wordt. Laat staan dat er wel veel over gezegd gaat worden dalijk.

Gelukkig heb ik de rest van de week nog vrij om aan het idee te wennen...

Nerdie

De nieuwe compu is ondertussen binnen! Leukleukleuk!!! helemaal mooi ook. Blij dat ik het aangedurft heb dat kleine stemmetje in me te volgen, mijn eigen zin... Hoe eng het ook was, ik ben er nu echt superblij mee.

Nou binnenkort misschein internet, en dan wordt het nog wel wat!!!!
Alhoewel ik wel bang ben dat ik dan teveel tijd ga surfen op zoek naar 'bepaalde' sites...
Das niet goed, dat weet ik.. De behoefte is normaal, maar het is niet goed.. Het haalt teveel dingen terug, roept teveel op.. EN toch kan ik het niet laten, MOET het gewoon...
Idioot..

Schuldig aan Dis

Morgen ga ik kijken bij Sera, die nu in dagbehandeling zit. Ze heeft open dag, en ik ben uitgenodigd! Leuk, ik wil weten hoe het daar is, psychologie trekt mijn belangstelling, en ik wil graag weten hoe Sera het heeft, haar nieuwe vriendjes leren kennen.

Toch zegt iets in mij dat ik niet mag gaan. Daar niet mag zijn. De afgelopen twee gesprekken met mijn peut gingen over sera en mij. Omdat we nu op hetzelfde terrein in behandeling zijn gaat ze zich ineens zorgen maken over hoe wij elkaar beinvloeden. Nu is dat vorige keer redelijk goed uitgesproken, ze zei gewoon dat Sera en ik het goed aangepakt hadden.. Ik voelde me zo trots.. En dat het misschien haar verantwoordelijkheidsgevoel was nu. Iets waar ze eerder neit over nagedacht had.. Het was zo raar.. Dat ze dat gewoon zo zei...
Ik had zo het gevoel dat ik fout was, daar niet meer mocht komen, Sera en de groep kwaad deed. Ik schaamde me, omdat ik DIs had, dus kon switchen, en de groep of Sera dan last bezorgen... ik heb er zelfs over nagedacht om ergens anders in therapie te gaan...
Ik wil gewoon niemand last bezorgen hiermee..

Maar nu ga ik morgen dus naar Seer, op de groep... En ik heb er zin in. En ik ben bang. Dat ik zal bewijzen wat ze eerst zei. Dat ik 'raar' zal gaan doen, ik heb het gevoel dat ik neit mag gaan. Daar niet hoor, niet mag zijn. En dus ben ik zenuwachtig.
Gelukkig gaat er nog een goeie vriendin van ons. Blij dat er dus bekendheid in de buurt zal zijn...
Maar toch... Wat als ik inderdaad wegraak, of raar doe? Wat dan? Zal ik iedereen tot last zijn?

Moet ik wel gaan....

Winkelwoede

Rare dag, rare dingen... Tijd vliegt en vertraagd, slaap ik of juist niet?
Energie wisselt zich af met moeheid zonder van te voren even te waarschuwen.

Ik besluit maar te gaan sjopppen. In het pashokje van de h&m weet ik ineens zeker dat er iemand door de spiegel naar me kijkt..Durf ik niets meer. Ik voel de dreiging, het gelach van achter de spiegel, zie ineens wat zij zien.
Snel eruit, verder, verder.. het volgt me, ze hebben me bijna...
Andere h&m, mooi, rustig... alleen maar vrouwen hier.. dat is fijn... Mijn ademhaling komt terug, de ogen durven hier niet naar binnen. Ik wacht, en kijk rond. Al snel vergeet ik ze weer, verdiept in het winkelen.

Feestje

En toen was het zover... Giechelde Sera de hele avond en liep met een huisvriendin druk van haar naar mijn kamer. Zelfs vriendjelief deed iets anders dan normaal...
Toen hoorde ik ineens stemmen.. Mogen we al binnenkomen...???
Ik herkende ze niet.. Paniekte even...
Naar beneden.. Stijf de hand van TIkker vast..

Het viel mee.. Het was mooi beneden. Met kaarsjes en lekkere dingetjes.. En de stemmen waren van mijn klasgenootjes.. Ik had nooit gedacht dat die zouden komen. Dat was zo'n leuke verassing!! Verder kwamen er de nodige vriendjes en vriendinnetjes en ben ik echt e-norm verwend met kadoos enzo. Zupah...

Het was zo heerlijk dat het allemaal geregeld was.. Ik heb nog wel een paar nachten wakker gelegen: wat als ze nou iemand vergeten, wat als ik nou wegraak, wat moeten ze inkopen en hoe moet het met de boodschappen?
Maar ik had mijn 2 vriendjes dus duidelijk onderschat! Jongens, jullie zijn geweldig!!!!

Dankjewel voor deze prachtige verjaardag!!!

Oud!!!!

Hoeihoei... ik ben jarig geweest. Het was superleuk, echt heel tofjes... Mn pleegmamma is lekker geweest met de kiddos, savonds mn echte ouders nog :)
En mn vriendje en roomie organiseren mijn feestje. Iets waar ik erg blij mee ben... Hoef ik niet te stressen: wie mag ik niet vergeten uit te nodigen, alles moet goed gaan, wanneer en waar moet het gehouden worden... wat moet ik halen..
Zij zijn er druk mee, en ik vind het hartstikke lief!!! Enn.. spannend... Ik ben benieuwd :) Ondertussen weet ik al wel wanneer het gevierd gaat worden. Is misschien ook wel handig om te weten :)

Maar ik heb er dus REUZE veel zin in. Weetje, JARIG ZIJN IS LEUK!!!!

peutenpraat enzo

Twee uurtjes na mijn therapie (waar ik niet veel meer van weet!! GRmblh!) werdt ik gebeld door mijn roomie uit de kliniek. Dat mijn Peutje zomaar bij haar binnen was komen vallen... Om te vragen of ze mij nog gezien had, hoe zij ermee omging..

Mijn eerste gevoelens zijn tranen in mn ogen, huppeltje in mijn hart... Ze heeft gewoon aan me gedacht, buiten werktijd.. Snikkie... Nu weet ik het niet zo goed... Roomie vond het niet zo leuk geloof ik.. Bang dat roomie boos is...

Zit nu op te passen.. Vorige keer had ik afgezegd omdat ik zo in paniek was.. Nu gaat het goed. KOn ik heerlijk genieten van het voetbal met de oudste en Tikker. Lekker het kleintje in bed gestopt, nog ff geknuffeld...
Kheb ook eindelijk gezegd dat ik het naar en moeilijk vond als er afspraken op het laatste moment niet doorgingen, of gewoon niet goed gemaakt worden ( we hadden tussen zeven en half acht afgesproken, wij haasten ons en er is niemand hier.. dan baal ik wel een beetje) of er iets misgaat. Ik kan daar niet goed tegen, het levert veel onrust op. Dat weet ik, we hadden het er in therapie ook over gehad vorige keer. En toen zou ik dat dus proberen te zeggen. Dat heb ik nu gedaan. Wel heel eng. Omdat ik dr niet wil kwetsen. Eigenlijk geen commentaar wil hebben.. Niet boos ben, en dat ook helemaal niet wil zijn. Ik niet wil dat ze het gevoel heeft dat ze iets fout doet. Ze doet namelijk zoveel.. Zo onwijs veeel. Goed dan bedoel ik... Zonder haar had ik waarschijnlijk nog thuis gewoont, met twee blauwe oogjes en als slaafje... Ik wil het niet weten...
En nu moet ik haar een beetje gaan vertellen dat ik iets niet zo fijn vind... Maar ze deed er heel gewoon over. Maar ik ben nog wel een beetje bang... Beetje boel nog wel eigenlijk.. Vind dat ik het niet had moeten zeggen. Dat het ondankbaar is. Nou gaat ze volgende keer misschien anders doen of me niet meer meevragen omdat dat te lastig is of is ze boos... Ik ben ook wel een beetje ondankbaar.

Maar ik heb het wel gezegd. Ik hoop dat Quintien gelijk had en dat het goed is. IK hoop het zo... T voelt nog neit goed... Helemaal niet goed eigenlijk.. Maar ik heb t wel gedaan. En dat is wel dapper. Dat mag ik wel zien en zeggen. Ik ben best dapper. Ja. Dapper. En bang. Bang en dapper... Pff... ik ga bij tikker liggen denk ik.

Blij

Zucht.. Nina voelt zich lichter.. Tentamens zijn achter de rug, er zitten een paar ongedwongen weken aan te komen! Het zonnetje scheen, het was een heerlijke dag om 3 uur lang cricket te spelen, wat wil je nog meer.
Klasgenoten die zelf aangeven dat ze het wel leuk vinden om op je verjaardag te komen.. En dat je dan moet zeggen dat je niet goed weet omdat je lieve vriendjes dat voor je organiseren.. Straaal!!!!!!!!!!!!! :) Heerlijk!
dat vind ik ook wel heel heerlijk, dat ik me geen zorgen hoef te maken over mijn verjaardag. Laat maar komen, ik zie het allemaal wel. Het hoeft niet perfect, ik ga niet stressen, ik zie het wel en ik ga gewoon genieten!! Hoop ik..

Maar het idee is goed!
Nu genieten van de vrijheid en de zon (ik zit dus in een hyper-up nu)

Daydreamer

Mijn leven schommelt heen en weer tussen totally up, and all-the-way down.. En iedereen lijkt daar invloed op te hebben, behalve ikzelf. Ik zou het aardig doen als achtbaan momenteel, iedere keer weer genietend in de zon op de top en dan gillend de eindeloze diepte in. Het veranderd van minuut tot minuut. Of moet ik zeggen van dag tot dag, aangezien ik het grootste gedeelte van de minuten op een dag kwijt ben.

Ik kom terug tot leven ontdekkend dat ik nog niets aan mijn tentamen gedaan heb, dat ik niet of juist wel gegeten heb (te zien aan de niet of juist wel rondslingerende resten daarvan), en puzzelend waar ik ben en wat ik gedaan zou hebben.
Ik probeer het niet te laten merken. Schaam me. Zelfs bij de mensen die het weten. Gewoon, omdat er zoveel aan me voorbij glijd, ik zo weinig grip op dingen heb, en dit zelf allemaal niet eens kan bevatten.
Ik vraag me veel af of ik droom de laatste tijd. Ben er voor mijn gevoel dan niet zeker van of ik ineens 'wakkker' wordt in de echte wereld, of dat ik weer droom terwijl ik denk dat ik wakker ben. Het is zoo onwerkelijk. De dingen glijden echt langs me heen. Het is ook heel moeilijk om me dan ergens druk over te maken. Alles lost zichzelf wel op. En zo niet, nou, dan verdwijn ik vast wel weer....

Zonniger!

Het zonnetje
op mijn gezicht
dringt langzaam
door
in mijn hoofd.

Breekt daar met
vlagen
Door de wolken
En verlicht zo
mijn gedachten
verwarmt
Mijn hart

Ik hoop
Dat de winter
snel voorgoed
voorbij zal zijn

Fijn!

Fijn.. Als je samen met je huismaatje naar therapie kunt gaan. Kleppent kunt wachten.
Fijn ook, als je vriendje en je roomie je opwachten. Zodat je na je hard-werken-therapie meteen even kunt schuilen. Je even kan verstoppen. Even jezelf zijn..

Fijn.. Om te merken dat je gemist wordt. Om te merken dat je welkom bent, ook daar! Om eindelijk een beetje eenheid te hebben met de therapeute.. Het gevoel te hebben dat je een band opbouwd.. die er voorzichtig aan komt...

Pijn... in mn hartje, maar ook fijn, om me heen!

donkere daagjes

Weinig op mn blog, wel veel geschreven. Alleen niet de rust nemend om alles uit te typen, te plaatsen.
De dagen worden weer iets donkerder, ik merk het, aan het veel willen slapen, de dwangmatige gedachtes, het nergens zin in hebben. Een patroon dat ik begin te herkennen.
Gelukkig valt het allemaal nog errug mee. Met veel slaap smiddags en af en toe een paniekaanval tussen door krijg ik nog best wat voor elkaar.
Stiekum ben ik daar best een beetje trots op!!!

op school na de les...

Even tussendoor vanuit school

Laat me zijn
Wat ik niet ben
Geef me rust
In mijn hoofd
Ik probeer
Maar paniek
Maakt me in de war
Ik oefen
Maar ben gedoemd
Te fallen
Meedoen
Kan ik niet
Ook dat
Probeer ik
Ik kijk
En luistermaar
Zie alleen
Een snelle massa
Hoor
De aanwijzingen
In mijn hoofd
Rennen ze door elkaarWanhopig
Zoek ik
Kenmerken
Kijk
Kijk nog een keer
Maar het blijft
Een snelle brij
Hoog
En laag
En opzij
Naar voren
Maar hoe?
Hoe
Doet ze dat
10 keer kijken
lijkt
nog niet genoeg
mijn lijf
staat los
en mijn ogen
zijn dom
gedoemd tot fallen
te dom
om te leren

onwil
lijkt het
irriitatie ontstaat
ik ben
en voel me
waardeloos
een zeur
de Spiegel
kijkt minachtend terug
doet niet voor
wat ik zo graag wil
loze ogen
kijken paniekerig rond
proberen de rust te vinden
die de verwarring zal verdrijven
proberen
niet te huilen
weg te lopen

de mond
maakt herrie
zet zichzelf voor schut
om maar niet
te hoeven schreeuwen
druk bezig
om maar niet
te fallen
te voelen
toch te fallen

ik ben
mislukt…

NIET!

Nina huilt, nina haat, nina schreeuwt. Nina wil geen DIS meer, Nina wil haar hoofd eraf. Rust. Eindelijk.

Ik haat het, ik haat het echt. Ik heb vanmiddag schijnbaar ruzie gemaakt met mijn vriend en ik weet er nix meer van. Ik heb hem gewoon hartstikke veel zeer gedaan en ik weet er niets meer van. Dat haat ik. Ik wil zelf weten wat ik doe, zelf dingen fout doen, en ze ook zelf weer goed kunnen maken... Ik wil dit gewoon niet...

Hoe meer ik er ook over lees, hoe meer ik en alles in me begint te protesteren... Geef me een gebruiksaanwijzing asjeblief, wat ik hiermee moet... want ik ga eraan kapot.

En ik geloof dat ik een heleboel mensen mee aan het nemen ben onderweg naar beneden. Terwijl ik dat helemaal niet wil.
Help...

weekend

Lekker he, als je donderdag om 11 uur al weekend hebt!!! Sera is haar eerste dagje away... kvin ut zooo spannend voor haar!!!

Wil onwijs graag weer mn oude mw bellen. Probeer dat ook al een paar dagen, maar het lijkt zo stom... Voelt onwijs stom. Nah, msgien meel ik haar nog wel ofzo. Dat durf ik nog wat makkelijker.
Ik meot ook nog steeds het ziekenhuis bellen.. Maar ik durf niet.. stom he... Tikker ongeduldig, ikzelf ook onzeker.. Balen gewoon.

Wattig stukje

Ik heb echt een superboek ontdekt over DIS. Via mijn schoonmamma, dus ik heb m maar meteen besteld. Ben nu al he-le-maal verdiept.. Er staat zoveel in dat ik herken, of juist niet, gewoon, info..

Was vandaag wel helemaal mijn klutsje kwijt. Mijn hoofd voelt zo wattig dat het moeilijk is om me ergens op te concentreren. Ik hoop dat het wegtrekt. Samen met alle gevoelens die door mijn lijf razen en waar ik momenteel gewoon niets mee kan. Waarvan ik heb geleerd dat ze niet bij het nu en hier horen, maar er wel zijn. Het moeilijk is om dan gewoon door te gaan.

Gister belde mijn oude kamerbegeleidster trouwens zomaar. Dat vond ik zooo leuk!! Had ik nooit gedacht, het verraste me zo. Ik werd helemaal warm van binnen.. Dat ze nog aan me denkt!!! Dat vind ik zoo lief... Sjit, had helemaal de tranen ervan. Het was echt heerlijk om even met haar te praten. Ze is zo lief, echt gewoon lief, er is geen ander woord om haar te omschrijven. Ze vroeg meteen naar Sera, naar Tikker, hoe het met hun ging... ze onthoud alles en is overal in geinteresseerd... Helemaal super, helemaal raar. Maar goed, dat was dus absoluut een sterretje waar ik nog lang op vooruit kan!!!!

Proud

I wear my scars
proudly. They
represent the
battles through
which I've gone.
And I am proud
because those
battles I have
won.

De uitwerking van eigenlijk niets

Het compu drama heeft zich redelijk prima opgelost! Na een flinke discussie over wie er nou computer zocht voor wie enzo kwamen ze langs.. bij mij.. *slik* Ik bang...

Maarrrr... de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Ze kwamen vertellen dat ik zelf maar wat leuks uit moest zoeken, wat voor mij geschikt was, en dat ze dan bji zouden leggen.. Wow...

T gaat me nog niet eens zozeer om het geld... T gaat me erom dat ik in discussie ben gegaan, dat gedurfd heb, ze toen binnengelaten heb, en ze me nog gelijk kwamen geven ook. Dat ik niet bestraft en vernederd ben omdat ik mijn eigen idee heb, maar dat dat toegelaten werd.. mocht.

Ikke was er helemaal warm van....
Enne.. compu is natuurlijkl ook helemaal koel!!!

Peutenpraat

Wowie... therapie heeft weer een paar dingen verduidelijkt... Het ging over fouten maken, oftewel dat ik alles goed wil doen. Als er iets niet goed gaat is alles meteen fout. Goed, zwart-wit denken dus, tot zover okee. Maar waarom mag er niets fout gaan. Bang om het fout te doen is bang voor straf? Terwijl mijn therapeut dit vragend stelt hoor ik mezelf praten... Straf is niet fout, straf is goed..Straf is goed voor slechte meisjes.. Misschien wordt ik dan toch nog goed.

Ik haat de gedachten in mijn hoofd, de gevoelens van slecht zijn en minderwaardigheid die erbij horen. Probeer ze niet te horen, te voelen, maar ze horen bij de stem. Die luistert en gaat ertegen in. Dat straf nodig is, dat ze altijd alles fout doet, dat dat stom is.
Deze gevoelens, deze gedachten.. Het is allemaal zo bekend,zo vertrouwd. Ik vind het zo naar... Wil het buitensluiten, er niet naar luisteren. Wil weer rationeel kunnen denken. Geloven wat ik weet, dat ik niet slecht was, maar zij.. Dat ik ze niet dankbaar hoef te zijn.. En toch ben ik dat... Ik haat ze, maar ik geloof ze weer...

Nou, moge duidelijk zijn waarom ik altijd alles helemaal goed wil doen? Sommige dingen worden er nou eenmaal ingehamerd. Letterlijk.

Eigenlijk niets

krijg ik een keer een leuk aanbod van mijn ouders, is het weer niet goed... Ik weet ook niet waarom ik mezelf er zo door van streek liet raken, maar het zat me wel dwars.
What happened? Eigenlijk niets.
Ik ben, al een tijdje, op zoek naar een leuke compu voor een leuke prijs. Eisen: kleine (liefst flatscreen) monitor en een cd brander. Nou had ik die vanmiddag ongeveer gevonden, dacht ik. T ding zag er ook nog errug leuk uit, dus ik zag het helemaal zitten. Ik vaderlief nog even gemaild, hij heeft nou eenmaal veel verstand van computers. Krijg ik reactie terug, hij had een andere uitgezocht, een betere, een duurdere, maar het prijsverschil zouden ze bijbetalen. Lief toch? Super.
Dus ik kijken, GEEN cd brander, ENORM beeldscherm en nog lelijk ook.. En ja, hij was sneller, en ja er zat een betere videokaart in.. maar toch... Na het gesprek had ik het idee dat de compu die ik uitgezocht had voor geen meter deugde en voelde ik me nog ondankbaar ook dat ik hun aanbod niet aangenomen had.. Stom he... T gaat ook echt helemaal nergens over bij mij... Zijn ze lief, ben ik er weer niet tevree mee.
IK had gewoon stiekum gehoopt dat ie t pctje dat ik uitgezocht had okee vond, dat die goed genoeg zou zijn...
Ik had beter moeten weten...

Hoe minder ik probeer met alles bezig et zijn, hoe meer er los komt lijkt wel.
Allerlei gevoelens, gedachten, emoties spoken door mijn hoofd. Om alles, om nix...
Omdat ik op het rooster 'zelfverdediging' zie staan, en de gevoelens daarvan bovenkomen. Het benauwde, de angst van wat we zulllen moeten doen.. De beelden en herrinneringen die de oefeningen oproepen. Maar ook de laatste stageles, die zo enorm goed ging... Waar ik het gewoon allemaal kon. En die les dat we verwurgingen gingen doen...
Dat allemaal schiet door mijn hoofd.

Terwijl ik het hier gezellig wil maken. De kamer in sfeer brengen, vast wil beginnen met het eten. Voor als Tikker straks thuiskomt. Dan wil ik vrolijk en blij zijn, en helemaal zijn vrouw. Dan wil ik alles zijn voor hem, hem een heerlijke avond bezorgen.

Gisteren was ik ook al sad. Hoe en waarom dat weet ik niet precies, er is zoveel wat me bezig houd momenteel. De therapie, die hard gaat. Al die duizenden gevoelens, vragen, verhalen. Er lijkt zoveel ineens '' uit'' te moeten. Alsof ik ineens gehoord moet worden. Een soort nieuwe levensbehoefte naast eten en ademen.
Alhoewel eten...

Daar wordt ook mee gevochten... Morgen moet ik een hele dag in badpak met de kids. Ik haat het. Wil het niet, hoe kan ik zo nou overwicht hebben, zeker overkomen. Als ik me zo naar ga voelen... Ik haat het. Ik haat mij Echt...
En dus probeer ik niets te eten, en dus snoep ik aan een stuk door, spuug, snoep weer...
Ik wil dat het normaal wordt, mijn hoofd zich erbji neer zou kunnen leggen dat ik moet eten, dat ik daar niet dik van wordt, dat ik dat wel mag.

Zoveel, zoveel dingen tegelijk. Alsof iedereen zich ergens anders bezig mee houd. Zorgen voor het lopen in badpak, zorgen voor mijn eigen project vrijdag. Moeheid, een algeheel verzet tegen wat er moet gebeuren allemaal. Gevoelens, dingen van vroeger, alles lijkt ergens aan te doen herrinneren.

Door al die chaos van binnen weet ik niet meer wat ik zelf denk, wat ik wil. Voel ik alleen maar tegenstrijdige dingen.

Doe wat aan school, ik doe nix meer. Maar je moet t toch afmaken, je wilt je school toch afmaken? nee, ik niet. Ik ga niet meer, ze willen me daar toch niet hebben. Nou, ik vind het leuk. Ik niet, ze zijn gemeen. ja, leuk of neit, t moet toch afgemaakt worden he, denk eens aan het geld. Ja das waar. Watnou geld, wat maakt dat nou uit. Veel. Ach man, dan word ik putjesschepper, krijgen we ook geld. Ik wil rust. Dat heb je toch. je hebt de hele dag vrij, waar zeur je nou zo over. Ik heb niet vrij. Wel, je doet toch niets. Maar ik moet van alles. Verdomd ja, je zal eens wat gaan doen, lui kreng. Aan het werk, opruimen, eten maken. Geen eten. Ik zei toch niet dat jij moest eten. Geeen eten. Tikker moet eten.. ga eten maken. Je kan het toch gewoon klaar maken. Ja joh, dan dan eet ik neit. Ik eet toch wel. Ik eet altijd. Ik eet wel gewoon hoor, dat is gezond. Dan moetj e maar stoppen met snoepen. Snoepen, wie heeft er gesnoept? Weet je dat niet? Veel gesnoept! Wat!?

Ik ben moe ik wil niet meer. geen ruzie meer. Slapen. Nee, eerst opruimen. slapen. Ikke slapen. HOU OP

Wie wil...

Ik ben klaar om te schrijven. Ik zit er helemaal klaar voor. De Poging. Om mijn gedachten uit te schrijven. Anderen aan het woord te laten. Dus zit ik al 10 minuten met mijn vingers op het toetsenbord te wachten tot er wat gebeurd. Iemand op wonderbaarlijke wijze mijn beeldscherm voltypt... Maar nix....

Ik ga maar Zuma spelen...

Foetsie

Sera gaat officieel weg. Nouja, weg. Door de weeks gaat ze weg. In therapie. De dappere dodo.. Hard aan zichzelf werken.
Ik ben zo trots op haar. Dat ze dat durft, dat ze het eindelijk aandurft, zoveel beter al is, nog zoveel beter gaat worden. Zichzelf eindelijk die kans gunt op een 'normaal' leven dalijk, een gelukkige toekomst.

Ik ben zo boos op haar. Dat ze me alleen laat. Hoe kan ze nou weggaan. Wat moet ik dan? T is niet eerlijk, dat zij dalijk zomaar beter is. De kans heeft om gewoon hele dagen in therapie te gaan, neit hoeft te werken of naar school. Dat ze die kans heeft. Boos, dat zij m durft te nemen. Wel haar eigen gang durft te gaan. Of is het moet gaan, omdat aanpassen moeilijk was.

Ik weet dat ik niet jaloers op haar zou moeten zijn, of boos. Maar het gevoel zit er wel een beetje. Bang voor hoe ze zal zijn als ze terugkomt. Bang voor hoe ze zal veranderen. maar vooral bang voor de leegte... Om me alleen te voelen, en onbegrepen.

En veel trots. Dat het toch maar onze Sera is die dat gaat doen. Hoe ze gegroeid is, dat ze het durft. Trots alleen al, omdat ze er is gaan kijken.

En het scheelt gelukkig dat ze aan de overkant van mijn therapie komt te wonen. Dan kan ik r nog eens opzoeken. Of zij mij :) En ik leer me losmaken. Kan ik misschien ooooit met Tikker gaan samenwonen zonder dat we een zolder voor Sera in moeten richten ;) Misschien is het ook wel goed... Voor haar iig. En voor mij ook wel.
Maar ik ga dr wel heeeeeeeeeeel erg missen. Zeker in de zomer!!!!

Peutenpraat

pffff.. Therapie in het nieuwe gebouw. De derde keer al ondertussen. We zijn hard aan het werk. Er duiken delen op, er wordt druk gepraat... En ik... Ik heb er wel een goed gevoel over, maar het raast ook langs me heen... Alsof ze zonder mij aan het werk zijn.
Dat is niet helemaal waar. Ik weet het meeste wel, daar ben ik blij om, anders zou ik me wel buitengesloten voelen.

Maar ohw, ohw, wat gaan we hard. Eng... Ik weet dat dit is wat ik wilde. Ik wil echt werken. T is net als bij sporten: ik wil bekaf zijn aan het einde van het uur. Nou, dat gebeurt... T natte zweet is volop aanwezig!
En nu vind ik het wel moeilijk.. Eng, vooral eng.. Omdat het onwezelijk is, soms niet echt lijkt.. Die 'geheime' uurtjes, waar vrij weinig mensen van weten...
Toch ook fijn. Er wordt gewoon steeds meer besproken. Steeds meer duidelijk. En dat dat ook steeds weer nieuwe vragen oplevert vind ik minder erg. kheb het idee dat we ergens komen. Ergens naar toe gaan! Krijg weer hoop?

Binnenkort is het de bedoeling dat we het gaan hebben over vroeger. Over wat ik doe als 'het' misgaat. Dat betekent dus dat ik zal moeten vertellen... Na moet vertellen, in details zal moeten treden. Ik, of een ander volwassen deel. En daar ben ik bang voor. Bang dat ik het moet vertellen, bang dat een ander het verteld en dat ik niet precies weet wat ie verteld. Bang voor het verhaal... Mijn verhaal.

Dus speel ik met het idee om een gedeelte van mijn website te laten zien. Heb dat zelfs al een keer ter sprake gebracht, maar raakte toen zo overstuur van mijn eigen voorstel dat de rest van de therapie vooral besteed moest worden aan weer rustig worden.
En sindsdien twijfel ik. Of wij? Ik wil het wel... T zou dingen duidelijker maken, makkelijker. Zou voorkomen dat ik dingen zelf moet vertellen, weer moet voelen. Dan weet ik prezies wat er bekend wordt. Dat ik er neit dingen uitflap die ik niet wil zeggen. Er los over praten is zooo riskant.... Zo is er over nagedacht. Staat het er goed. Meestal. De 'verhalen' wel iig. Ik wil wel proberen erover te praten. Denk ik.
Maar ik vind het ook eng. Ben bang om dit plekje, mijn plekje, bekend te maken. Wat als het in mijn dossier komt? Wat als ik ooit wegga. Ik wil niet dat mijn plekje bekend wordt. Niet zo. T is niet iets wat je in kan leveren en weer terug kan vragen. Ze heeft t adres dan. Kan altijd terugkomen... Nooit meer veilig.
Maar wie zegt dat ze er terug wil komen. Wie zegt dat ze er sowieso wil komen. Waarom denk ik dat iemand sowieso geinteresseerd is.. Het is gevaarlijk om te denken dat iemand dat is. Want wat als het dan niet zo is. Dit plekje, mijn plekje, is zo belangrijk voor me... Wat als ze dat niet snappen. Er een keer vluchtig naar kijkt... ja, aardig. Kindergeknutsel.. Gebrabbel, onbetekenend. Ik ben bang om mezelf zoveel bloot te geven.

Soms zou ik dit ook aan mijn schoonmamma willen geven.. Dat ze t leest, me begrijpt. Dat ik even bij haar weg kan kruipen. Ze is lief.. Heel lief. Zeker nadat ze Nina de laatste keer gezien heeft... Kmoet daar veel aan denken.

Okeej *schaam*....

Schoonmamma en Nina

Schoonmamma heeft Nina (kleine alter) ontmoet. Of beter gezegd, Nina stapte daar gewoon binnen. Ze kwam in de bus, samen met Tikker en besloot te blijven. En dat terwijl wij een beetje onderweg waren naar schoonmamma....
Ze was een beetje verlegen, maar toen ze een kado kreeg (posters met daarop soort beestjes) vond ze het helemaal geweldig.. ik geloof dat ik dr nog niet vaak zo gelukkig gezien heb... Zomaar binnenkomen ergens en dan meteen een kadootje krijgen... Ze was super met Nina.

En nu zit ik met haar op msn.. na te praten.. en spontaan schieten de tranen me in de ogen. Tranen, hele watervallen. Het betreft hier niet alleen zo'n zeldzaam persoontje te zijn die openstaat voor Dis en niet alleen de afwijking ziet maar ook de persoon, maar ook nog eens iemand die trots is op hoe ik ermee omga. Die blij is dat ik met haar zoon ben, dat we samen zijn. Zelfs nu ze het zo weet. Iemand die aangeeft dat het haar niet zoveel uitmaakt wat ik heb, maar dat ze om me geeft om wie ik ben, om mij, om ons...

Dus nu huil ik echt... Samen met Tikker stond ik in de kamer. Hielden we elkaar stevig vast. En beseften hoe gelukkig we waren. Niet alleen met elkaar, maar ook met een schoonmamma die er zo open voor stond.
En toen kwamen er nog meer tranen. Tranen om mijn mamma, die er niets van weet. Die er nix van mag weten.. Nooit niet. Niet omdat ze er niet mee om kan gaan, niet omdat ze het door zal vertellen, maar omdat ze er verantwoordelijk voor is (mag je dat zo zeggen), omdat ik haar die 'overwinning' niet gun... Het haar nooit zal vertellen, omdat ik me niet zo kwetsbaar op wil stellen, omdat ik niet wil dat deze andere delen, die al zoveel meegemaakt hebben, dan hun veilige plek in mij kwijt zijn.. bekend zullen zijn bij hun boeman... Omdat ik het neit KAN. niet wil kunnen...

Hoe kan je de degene die jou kapot gemaakt heeft ook macht geven over de anderen in je... degene die jou beschermd hebben ook kapot laten maken....

Ik huil, om de schoonmoeder die wel kan wat mijn eigen moeder nooit kon....

ik huil.... van geluk....

Tara

Hoera, tara was er.... Heerlijk.. Ik was toch wel weer een beetje zenuwachtig hoor.. maar het was een gezellige drukte bij ons, en de dag vloog eigenlijk om! Savonds gezellig een meidenavond en daarna heerlijk naar bedje. Lang bijpraten. Vertrouwd, veilig, maar stiekum ook weer gek. Ik vond het zo heerlijk dat ze er was, ook echt goed sliep! Wauwie...
Blij dat we samen waren, dat we zo genoten hebben, en dat ik mn hart zo bij dr mocht luchten.. We hebben zoveel gepraat.. over van alles en nog wat, over thuis, over dis... Eigenlijk heb ik nu wel veel dingen wel weer op een rijtje...

Senks Taar.... Hoop je snel weer te zien..

Onzinnig

Het valt me op dat ik trouwens onwijs veel onzinnige dingen post laatste tijd... Sorrie jongens.. .Ik weet zelf amper wat er in mijn hoofd omgaat....

Ja, vakantie!!!

Zo, vakantie! Lekker. Uitslapen, shoppen, alle dingen die ieder mens doet in zijn vakantie! En wat meer. Lotgenootje Tara komt logeren, ik wil proberen wat herrinneringen uit te schrijven.. Bijslapen en even eigen tijd voor iedereen...
Maar ik vind het heerlijk. Mn humeur schiet spontaan omhoog.

De tijd is zooo snel gegaan laatste weken. Niet dat ik tijd kwijt ben, maar gewoon... T is zo snel gegaan.. Van thuis zitten, is het nu al weer vakantie... Wie had kunnen denken dat die weken zo goed zouden gaan.. Af en toe sta ik verbaasd van de tijd die voorbijvliegt en hoe makkelijk de afgelopen perioden dan leek. Terwijl het op dat moment soms helemaal niet makkeljik was..

Nouja, ik raaskal, laat maar...

Maar goed, morgen komt Tara lekker. Heb er veel zin in. Maak me zorgen om haar, en ik vind het zelf ook heerlijk weer eens met iemand te zijn die begrijpt.. weet... Ook wel eng trouwens hoor...

Nachtmerrie..

Ik heb al een tijdje last van nachtmerries uit hetzelfde genre.. heel erg naar... Echt heel naar...
De laatste heb ik geprobeerd uit te schrijven... je kan het hier lezen...

Vakantie

Hoera, bijna vakantie!!! IK ben blij, lekker niet veel doen, eigen dingen doen, uitslapen!!! En ik ga deze vakantie naar Tara toe. Eindelijk.. Ik ben echt blij dat ik dan naar dr toe kan. Als t zo slecht blijft gaan ga ik misschien meteen dit weekend al.. Ik hoop dat ze aangeeft wat ik voor haar kan doen, want dit breekt alleen mijn hart.. Ik voel me zo hulpeloos.. Heb zoveel liefde te geven, maar kan het zo niet kwijt, zou haar zo graag willen helpen maar sta vast.. Ik kan alleen luisteren en terugmelen...

Ik snap nu hoe mensen zich vroeger met mij gevoeld moeten hebben. Hoe gefrustreerd en machteloos de mamma's geweest moeten zijn...Zo graag willen helpen maar nix kunnen doen...
Ik ben in ieder geval blij dat ik deze vakantie naar haar toe ga!

ff kleine update

Van extreem veel energie naar nix, t wisselt in een minuut. Zo sta ik energiek voor de klas, zo wil ik alleen nog slapen.. En dat vind ik zelf zo gek. Want ik slaap toch heeeel veel laatste tijd. Okee, nou maak ik me ook heeeel druk de laatste tijd, maar das n ander verhaal...

En ik baal van mezelf dat ik me niet lekker in mn vel voel maar dat ik er nix aan doe. Dat wel wil, maar het doorzettingsvermogen niet heb.. Terwijl ik niet wil eten zit ik met een pepermuntje in mijn mond en heb ik vanmiddag toch een reep chocola gekocht... Dat gaat dus op.. Alhoewel ik m nu al de hele tijd kwaad aan zit te kijken...
Aan de ene kant ben ik blij dat ik weer 'gewoon' kan eten, aan de andere kant baal ik van mijn dikkere buik...

Strax denk nog wat..

Trots

En niet zo'n beetje ook! Errug trots is Nina! Op zichzelf! Omdat ze ze allemaal een poepie heeft laten ruiken! Omdat ze WEL een goede beoordeling gekregen heeft, een hele goede beoordeling zelfs, beter dan haar compleet gezonde stage genootje zonder DIS!!!
En daarmee, heeft deze Nina mooi bewezen dat mijn mentrix toch lekker de pot op kan met haar gezeur en dat de school haar nu eens moet gaan steunen. Omdat ze geboren is voor dit vak! Toevallig!
Wat een zelfvertrouwen he... Ja, dat heeft ook echt even een opsteker gekregen moet ik zeggen.. Door het verschil in niveau met mijn stagegenootje, door de goede beoordeling...

Dus.. Lange Neus naar mevrouw mentor. Ik red het lekker wel! Onkruid vergaat niet, en het doorvechten zit me nu eenmaal in het bloed!!! Tot over twee jaar! Als ik afstudeer!!!!! :D

bijna weekend!

Ik ben gegaan! Heb lekker stage gelopen, en kreeg daar complimentjes over. Daarna thuis meteen in slaap gevallen en tot een uurtje of 7 liggen pitten. TOen was ik kranky van de honger, en Tikker ook. dus hebben wij net allemaal feel-good boodschappen gedaan. Favo kant-en-klaar maaltijden gehaald (poffertjes!!), koekjes en sjippies voor vanaaf, lekker sapje.. Wij komen er wel. Ik ben blij dat ik toch gegaan ben vandaag, ik voel me voldaan.

Verder voel ik me hypocriet... ik doe dingen die ik niet wil doen, hoe ik niet wil zijn... Laf en egoistisch. Maar wel wat ik denk dat goed is....
Ik weet het niet.... t zal wel weer overgaan.

Toch wel weer moe..

Ik moet het toegeven, ik ben toch wel heel moe... Eigenlijk zou ik het liefst morgen thuisblijven en de dag voorbij slapen.
En dat snap ik dan weer niet van mezelf, want ik geniet toch echt wel van mijn stage.

Eigenlijk zou het voor mij, voor mn lijf, voor mn poot het beste zijn als ik een dagje rust nam. Ik ben bang teveel te doen, mezelf voorbij te lopen, en ja, dan neemt de kans op dissen ook weer toe natuurlijk...
Dus eigenlijk zou dat verantwoord zijn, zou ik daarmee laten zien dat ik dus goed omkan gaan met Dis, in kan schatten wat ik wel en niet kan, goed bezig ben met mn voet... Heel verantwoord dus eigenlijk.

Maarr.. voor mezelf heb ik het idee dat ik dan juist zwak ben, juist toegeef dat ik het niet aankan, ben bang dat dat tegen me wordt gebruikt. En ik weet dat het slechts tijdelijke verlichting is.. ik zal het op een ander moment weer in moeten halen... Dan dus dubbele drukte hebben. Dus echt een oplossing is het zoieso niet.... Sja, wat is dan verstandig...

Nouja, ik kijk gewoon even. ONdanks mijn tegenzin weet ik ook dat de dag waarschijnlijk voorbij vliegt en dat ik dan achteraf blij ben dat ik het toch gedaan heb... Dus voorlopig denk ik maar dat ik ga. Maar het is wel heeeel lekker om te spelen met het idee van niet gaan... zeker omdat het zo 'verantwoord' is en ik dus eigenlijk een verdomd goed excuus heb om lekker een dagje te spijbelen :):D

DIS

Vanmiddag drong het ineens door. Bleef het hangen, zag ik het ineens.
Dis... Niet iets als een griepje, tijdelijk, gaat weer over. Niet iets dat later weer over zal gaan. Ooit helemaal over zal gaan. Het is eerder een blijvende handicap. Alsof er een been verbrijzeld is door vroeger. Met een kunstbeen zal ik op den duur veel weer kunnen, maar ‘normaal’zal ik nooit meer worden, met 2 goede benen, net als iedereen.
Was het maar zoiets tastbaars... Als ik, door vroeger, idd een been kwijt geraakt was, ze het verbrijzeld hadden en ik daardoor op krukken liep, in een rolstoel zat, zou iedereen zeggen: ‘joh, die meid heeft het zwaar gehad, en di8t heeft ze eraan overgehouden. Goed he, hoeveel ze nog kan, hoe ze doorgaat.’
Nu zie je het niet, en ik zeg er niet veel van. Vind je het gek dat veel mensen me mal vinden... Alsof ik gewoon probeer door te lopen met verbrijzeld been en de mensen lachen omdat ik raar loop. Me een aansteller vinden. Terwijl ik thuis eigenlijk in een rolstoel zit.
Logisch omdat ze niet weten, niet zien, niet kunnen zien ook. Eigenlijk zou ik dus zelf meer moeten zeggen. Uitleggen dat het een blijvende handicap is, en niet een kortdurende depressie. Dat ik sommige dingen gewoon niet kan, en ook niet moet willen kunnen. Olympische spelen kunstschaatsen met verbrijzeld been. ..
Maar dat is moeilijk, en ik ben bang. Bang voor het onbegrip omdat het onzeichtbaar is, ze er weinig over weten. De afwijzing..
Moeilijk omdat ik zelf nog meoite heb die dignen te acceptreren. Beperkingen te zien, willen en kunnen zien. Heb ik dis? Voor altijd? Nooit meer ‘later, als ik beter ben’ Geen droom meer over ‘normaal zijn’. Nooit een normaal meisje kunnen zijn....
Dit besef kwam vanmiddag, en het kwam hard aan. JIk voel me er een beetje door overvallen. En geloof (nog) niet dat het blijvend is. Wetend dat ik dat idee moet leren accepteren, maar blijven hopen, vechten, voor een normaal bestaan. Een gelijke kans te hebben, als ieder ander.

Peutenpraat

Ik blijf toch bij mijn oude psycholoog. Ik wisselvallig? Welnee!!!
Ik wilde niet mee verhuizen eigenlijk, had geen vertrouwen in haar, in de therapie. Nu weet ik het niet meer. De afgelopen gesprekken heb ik dingen gezegd die ik moeilijk vond. Persoonlijke dingen, mijn gedachten en gevoelens over haar. Naar vond ik dat, kritiek uiten waar de persoon zelf bij is o f als diegene het te horen krijgt. Al mopper ik veel en makkelijk op mensen, ik vind het heel naar om ze te kwetsen of niet aardig tegen ze te zijn. Bang om het fout te doen denk ik.. Of ben ik echt aardig, dat ik dat naar vind? Nee, gewoon een schijterd denk ik. Egoistisch, bang wat ze van me zullen vinden als ik mezelf ben, zeg wat ik over ze denk, voel...
Maar in ieder geval, na die laatste gesprekken weer ik het niet meer. Ik blijf dus maar... Ik hoop dat het gaat werken, dat het beter gaat worden. Ach, baat het niet, dan schaad het niet. Toch?

Vriendinnen....

Ik vind het even moeilijk. Nouja, even. Ik vind het gewoon moeilijk. Ben zo trots op haar. Wil haar steunen. Omdat ze nu de kracht heeft gevonden dingen onder ogen te komen die ze nooit heeft willen zien. Nooit heeft willen veranderen. En nu ineens, het besef, het harde werken van de laatste tijd. De wilskracht om dingen te veranderen en het bewustzijn van haar eigen gedrag. Zo goed, zo goed op pad. Ik zou haar willen aanmoedigen. Tuurlijk moet ze dit doen! Mijn hart maakte een sprongetje toen ik het hoorde en ik kreeg tranen in mijn ogen. Wie was dit meisje, dezelfde als degene die vorig jaar nog zei dat alle hulp de pot op kon. Degene die zei dat er nix kon veranderen? Ze lijkt veranderd, en ik ben trotser dan ooit. Blij, omdat ze een toekomstbeeld begint te krijgen. Eindelijk weer begint te geloven in de kracht van het leven. Ondanks het verdriet dat ze nu nog heeft. Maar daar komt ze overheen, echt... En dan, met deze denkwijze, zal daar ineens, van een puberaal meisje, een hele wijze vrouw komen te staan. Zelfbewuster en met meer levenservaring dan ooit. Die vrouw zie ik al...
Wauw... Echt goed. En een half jaar... Dat kan, is te overzien.. Investeren in je toekomst. Net als zij zie ik het als een soort van studie.. Een scholing waarna de rest van het leven iets beter zou moeten kunnen worden. En dat moet ze doen! Die kans moet ze grijpen!!!

Maar stiekum ben ik bang. Niet voor haar, zij red het wel. Ze is sterker dan ze denkt, dichterbij ook. Maar voor mij. Wie ben ik zonder haar? Alleen weer, mn maatje kwijt. En ik weet dat het niet kwijt is, juist niet. Maar het wordt anders. Bang voor het andere. Bang om alleen te zijn. Me alleen te zullen voelen. Voor wat er gaat veranderen.
Ik wil haar niet gaan missen, en de beestjes niet. Wil er niet over nadenken, ik zie het wel. Me nergens op voorbereiden, dat scheelt tijd. De boel is nog onzeker. Toch weet ik dat ik het kan. Het al eerder gekund heb, en toen ook deze gevoelens gehad heb. Maar toen bleven de beestjes. En nu... nu blijf alleen ik. Met een herrinnering vol leven en vreugde, maar hier alleen een stekende leegte. Tijdelijk. Egoistisch he?

Toch hoop ik dat ze het doet! Net als zij, zal ik er ook aan wennen. En voor mij zal het nooit moeilijker zijn dan voor haar. Ze verdient het gewoon om gelukkig te zijn. Wil daar voor vechten en kan dat nu ook. Grijpen dus, die kans. Ik denk gewoon, dat ik zelf nog niet eens half weet hoe belangrijk ze momenteel in mijn leven is.... Niemand trouwens...



Moeilijk ook, die ander. De nijd en jaloezie, de pijn... Altijd de pijn... Bij alles wat ik hoor, bij alles wat ik te weten kom. Het idee hebbend dat ik minder ben, slechter. Dat iedereen haar aardiger vind...
Het contact is bijna weg, ik weet dat dat mijn schuld is. Bewust ben ik afstand gaan nemen, mezelf willen beschermen tegen het verdriet.
Toch ook zou ik haar willen beschermen. Nog steeds. En niet alleen haar, maar ook de anderen. Door haar gedrag, haar normen en waarden, maakt ze het niet alleen moeilijk voor zichzelf, maar wordt het voor anderen na een tijdje ook pijnlijk.
Juist in haar drang het goed te doen vergeet ze zoveel essentiele dingen. Niet meegekregen? Nooit verteld? Ze lijkt de signalen te missen, en ik erger me eraan. Wordt boos op haar, vind het vervelend voor de mensen die ‘misbruikt’ worden, die op dat moment populair zijn.
Toch vind ik het ook naar voor haar. Wetend dat de mensen het na een tijdje moe worden. Zij weer verder zal moeten. Van zichzelf. Omdat ze dan het gevoel heeft dat ze haar niet meer moeten, terwijl het enige wat er moet gebeuren een goed gesprek is. Over de normen en waarden. Over afspraken en regels.
Hoe belangrijk zoiets toch kan zijn... Maar zonder duidelijkheid weet niemand waar ie aan toe is.... Ik zou haar soms zo graag door elkaar willen schudden.. Kijk dan! Zie het dan!!!
Ze houden heus wel van je, maar het is niet alleen maar JIJ. Luister, en luister dan echt. Niet een keer in de zoveel tijd een ik-vind-jullie-bijzonder email, maar gewoon je zooi opruimen, niet soms een groot kado meenemen of een heel weekend komen, maar gewoon, regelmatig aandacht hebben voor iemand. Weten wat je wel, en wat je niet kan doen.
Probeer te kijken waar normale relaties en verhoudingen om draaien.
Ik weet het niet, vind het moeilijk om te zeggen waar het nou precies aan schort. Kan het niet benoemen. Maar voel me schuldig dat ik zo vaak ‘geirriteerd’ over haar ben. Haar niet help, en afstand neem. Bewust. Haar bijna negeer.
Omdat ik me minder voel... Omdat ik me schuldig voel. Omdat ik haar gewoon niet meer in de buurt kan hebben. Om deze normen en waarden verschillen... Om zoveel kleine dingen die ik gewoon niet uit kan leggen... Gewoon al moeite heb dingen over haar te horen... kweet het niet allemaal hoor....
Is dit mijn ‘vriendin’ denk ik dan. Ben ik egoistisch dat ik haar nog vriendin noem? Eigenlijk zijn we niet veel meer. Weten we weinig meer van elkaar, en waarschijnlijk hebben we meer verdriet dan vreugde van elkaar. Wederzijds. Wil ik nog haar vriendin zijn? Ik weet het niet.. Eigenlijk niet. Omdat ik het niet meer kan, het gewoon met teveel dingen van haar oneens ben. Maar toch ook weer wel. Omdat ik tegen haar opkijk. Me gevleid voel als ze aandacht aan me geeft...
Foute redenen voor vriendschap... Tijd misschien om toe te geven dat de vriendschap afgelopen is? Haar, en alle emoties rond haar, eindelijk eens naast me neer te leggen... Hoe groot de rol ook was die ze in mijn leven gespeeld heeft, hij moet nu over zijn... Ik kan, en wil niet langer afhankelijk zijn van wat zij vind en doet.... Ik ben ik.. en ik ben goed genoeg zoals ik ben. Met, of zonder haar, hoe zij ook over me denkt...
En toch doet het zeer. Ik weet dat ik haar voorlopig nog tegen zal komen, en dat ze me zal blijven fascineren. Ze zal ook altijd een bijzonder plekje in blijven nemen, want het is diep van binnen een kanjer. Maar wel een kanjer die enorm op moet gaan letten op hoe ze met mensen omgaat...

verder

De kleine crisis van gisteraaf zette zich vanochtend nog even voort... T was toch niet echt de goede oplossing denk ik... Achteraf heeft Tikker afgebeld omdat ik zelf al in pyjama bij de voordeur stond. 'Ik moet werken' was het enige dat eruit kwam...

Nu voel ik me nog wel schuldig, maar kan ik ook wel een beetje genieten...

Druk

Ik baal er van dat ik zo druk ben dat ik niet kan schrijven. Me niet kan uiten, mn dagboek niet bij kan houden. Het kan wel, soms heb ik tijd. Maar dan wil ik niet. Is het niet de juiste tijd. Voel ik me gedwongen en heb ik nix te zeggen.
Toch geniet ik wel van de drukte, mn week is omgevlogen en ik loop nu dus al twee weken stage!
Hoera, wie had dat ooit gedacht!!!

Oplossingen

Er moet een besluit genomen zijn. Ik moet het weten, zeker weten, anders heb ik geen rust. Zoveel mogelijke oplossingen, maar zolang geen een goed is blijf ik nieuwe bedenken, loopt het in mijn hoofd door elkaar, kan ik niet meer logisch nadenken. Wanhopig zoekend naar die ene goede oplossing. Het juiste besluit.
Dan pas is er rust.
Zoals vanavond. Ik moet eigenlijk naar huis. Morgen werken, en dus naar huis. Maar ik wil niet, kan nu niet... Het zegt neeeee.. geen oplossing. Morgenochtend zou ook kunnen, tuurlijk. Maar dan moet ik morgen op tijd op en in mn eentje reizen. Neeee!! gilt het, dat is uitstellen van het probleem. Dan wil je morgen niet. Dus nu is de beste oplossing, maar dat wil ik niet. De duizend dingen gieren door mijn hoofd, mn lijf doet zeer en ik wordt wanhopig. Het enige wat ik er dan nog uit krijg is: ik weet het niet, ik weet het niet okee!

Ik blijf hier... en morgen bel ik af... zoveel pijn als ik vandaag had lijkt het me niet handig om morgen de hele ochtend te gaan lopen!

Een oplossing.. Rust in mijn hoofd.. eindelijk.. het mag.... het is goed.. het komt goed....

Maar mag het ook? Is het ook de goede oplossing? Ik wil er nu niet meer over denken!

vanalles

Jippie, de week is om. Ik heb het overleefd. Ben niet afgemaakt. Nog niet...

Eigenlijlk ging het best wel goed... Eigenlijk zie ik de stage steeds meer zitten... Jaa... dat ik dat ooit nog eens zou zeggen.
Mijn medestagaire is een kanjer, en nog gezellig ook. De stageplekken zien er goed uit, en ik heb vandaag mijn mentrix laten weten dat ik nou nix geen gelazer meer wil. Alsof ik het nog niet moeilijk genoeg heb zonder dat zij me problemen bezorgt.

Dat ze daar nou geen wetten over gemaakt hebben in dit land he... Dat als je op gegeven moment je portie problemen gehad hebt, dat iedereen dan moet meewerken. Ben ik helemaal voor!!! Ben ik al aan de beurt???

Maar goed, hint begrepen, dus we kunnen lekker met schone lei aan de slag.


Mn Roomie houd me lekker bezig met haar plannen... Leuk om te horen, maar moeilijk ook. Goed voor haar of niet? Fijn of niet... De verschillende meningen schieten door mijn hoofd, bang voor eventuele verandering, maar ook enthousiastme voor haar. Omdat ze gewoon een supermeid is...
Ik gun dr alle geluk in de hele wereld, maar als het puntje bij paaltje komt vind ik het moeilijk als er dan ook dingen voor mij veranderen.

Maar ik hoop dat ze zich daar niets van aantrekt!! (niet doen hoor Sera!!!) Ik wen, Jij went, wij wennen... ik ben trots env erdrietig te gelijk, maar wil voorlopig nergens nog meningen over uiten.. Ik moet het gewoon even kwijt, vandaar dat het hier staat... Niet om hints door te geven of iets... Gewoon, even uitblazen.
Seer, ik hoop dat we nog veel samen zullen brainstormen en dat je me op de hoogte houd. Want wat er ook gebeurd, je verdient het zo om gelukkig te zijn! Hoe moeilijk jij en anderen het soms ook allemaal zullen vinden. Ga voor wat jij denkt dat goed is, en streef het doel na dat je voor ogen hebt!!! Durf dat sterretje dat je in de toekomst ziet stralen te volgen!!!

Ook over Tikker heb ik veel gedacht laatste tijd... Zien we elkaar teveel? Of te weinig? Volgens mijn gevoel gaat het allemaal goed. Loopt het goed. We zien elkaar iets minder dan in het begin, maar juist na zo'n dagje eigen dingen doen, of een nachtje alleen slapen vind ik het heerlijk om hem weer te zien. Ga ik het juist waarderen. En ik merk dat ik de tijd alleennodig heb. Omdat ik nu ook weer veel met school bezig ben vind ik het wel fijn om daar wat van te behouden... maar ja, dat betekent dat hij mij maar weinig ziet... Als ik met school bezig ben ziet ie me al niet, en als ik daarnaast ook nog 'vrije tijd' neem, blijft er weinig gezamenlijk over.
Dat snap ik ook heel goed, en vind ik ook heel naar... Is het raar dat ik me zo voel? Dat ik daar anders over denk dan hij? Houd ik niet genoeg van m? Mijn gevoelens zijn niet minder geworden, echt niet, juist sterker.
We kunnen veel dingen met elkaar bespreken, samen lachen, samen huilen, samen vrijen...voelen elkaar aan... Echt, hij is ondertussen niet alleen meer mijn grote liefde en god, maar ook nog mn beste maatje aan het worden!! Zou nooit meer zonder hem willen... Waarom vind ik het dan niet erg om niet dag en nacht bij hem te zijn.... en is dat erg?

Ik heb het gevoel dat ik een beetje tekort schiet.... Voel me schuldig dat ik geniet van mijn tijd alleen en hem niet mis. Maar toch vind ik het ook heerlijk om m weer te zien, kan me daar dan juist de hele dag op verheugen... Hij is zo lief... zo leuk.. Nog steeds mijn love... Lang al he... Dat had ik echt nooit kunnen denken... En al helemaal niet dat het ZO goed zou gaan.
Wauwie!!

Sja.. ik weet het niet... msgien eens overleggen met de psyg? Als ze tijd heeft en zin om te luisteren natuurlijk....

Moe

Moe ben ik.. doodjemoe... Alhoewel ik toch niet hoefde te werken (besloten ze terplekke toen ik er was, speciaal vroeg opgestaan en wakker) was het toch druk.
Niet het weekend, nee, dat ging wel.
Vader was jarig, dus wij langs. Best okee, best gezellig. Geen fammelie, dus lekker rustig.

Maandag begon mijn stage. Leuk! Heerlijk bij mn hulpmams.. zo vertrouwd, maar ook zo gek.
Voor het eerst een hele dag gestaan en gelopen. Daarna nog naar therapie, half uur heen, half uur terug.
Ik was kapot saafs.. zere alles.. lekker vroeg naar bedje.

Gister gelukkig nog vrij omdat we nog geen tweede stageplaats geregeld hadden. Dus een beetje bellen, lekker uitslapen en een beetje winkelen. HEERLIJK!!!

Vandaag weer stage en bij andere plaats wezen kijken. Leuke plaats, aardige begeleider. Alhoewel ik daar toch zenuwachtiger voor ben. Ander soort mensen, heeeeel anders. En dat is eng. Gelukkig is er een goed programma aanwezig en gaan we het langzaam opbouwen. Mzzl ons...

Nu zit ik bij tikker. Uitgeput alle internetsjit bij te werken.
Dus... meer nieuws volgt heus nog...
Maar ff niet nu. Ik ben moe! (maar wel voldaan)

Niet nix

Goeeed, het nixdoen is mislukt. Mijn werk belde, ze hadden vervangende dingen geregeld. Ik moest weer beginnen. Baaal!!!
Ze hadden plaatsvervangend werk geregeld, zittend enzo. Maar dat was werk dat ik helemaal alleen moest gaan doen. Eng vind ik dat. Doodeng, ik heb het al eens gedaan.
Dus heb ik gezegd dat ik dan wel mijn eigen baantje weer oppak.. Ik ga wel weer lopen strompelen...
Veel te vroeg, dat weet ik. En ook veel te druk nu, aangezien ik volgende week voor school veel ga strompelen... Maar ik durf geen nee te zeggen. En dat andere (zittende) baantje wil ik echt niet....
Dusss.. Gaat Nina te vroeg weer beginnen.. dr pootje nog verder in de prak helpen..
En ik baal ervan. Omdat ik zo goed weet dat ik fout zit. Maar omdat ik ook zo goed weet hoe ongelukkig ik van dat andere werk werd. En hoe zenuwachtig..
Weinig keuze dus...

We gaan weer hard aan de slag!!! maar niet te hard, als het aan mij ligt!

Af, over, uit!

Het zwemmen was KOUD!!! En ik dus ook. Niet helemaal wat ik me ervan voorgesteld had, weinig lichaamsbeweging gehad :S Helaas, want daar was ik echt heel erg aan toe!!! Morgen misschien nog een keer, maar dan lekker thuis, in een warm zwembad.

Vandaag weer naar school geweest. Kapot! Tentamen en daarna inleverstress. De hele school lijd aan tentamen en inleverstress, dus tot 1 uur zie je overal blaadjes, lopen mensen met boeken omhoog door gangen en eten vanachter hun aantekeningen, na 1 uur eten ze helemaal niet meer. De aantekeningen en boeken worden omgewisseld voor een enorm dikke multomap, 10000 losse stenciltjes en grote paniek. Want... niemand heeft prezies alle blaadjes, en waar moet je wat je dan al hebt laten. En als het dan eenmaal zit, hoe weet je wat je nog mist?
Wachttijden van een half uur of langer voor de twee kopieerapparaten, overal rood aangelopen mensen. Er ontstaat ook een levendige ruilhandel van opdrachten en notules, soms zelfs 3 tegen 1 voor de erg gewilde exemplaren.
"shit" en 'jezus' zijn de meestgebruikte woorden momenteel, en ik doe rustig mee.

Aangezien ik al 2 maanden niet op school geweest ben heb ik alle opdrachten bij elkaar moeten sprokkelen, rustig weer verderruilen voor nieuwe opdrachten, en zo had ik om half 3 mijn map compleet.
Pfff...

Achteraf gezien merk ik dat ik toch wel heeeel erg gestresst heb voor deze dagen. Tentamens waar ik nix van dacht te bakken en die inleversjit... Gelukkig is het nu achter de rug.
Vandaag nog de laatste stress van telefoontjes plegen voor een goed plekkie, maar morgen neem ik VRIJ!
Je moet dingen toch rustig opbouwen? Nou dus NIET zo!

Mijn poot hurts as hell na mijn poging vandaag om zonder kruk te lopen (okee, en misschien ook van het zwemmen), ik ben bekkie af en mijn hoofd is chaos.

Nina gaat zo lekker zitten met een glas van het een of ander en een leuk muziekie en dan doet ze NIX meer.
Nina en Tikker gaan ook lekker uit eten vanavond. Puur luiheid uit Nina's kant. Dus hoe los je dat op? Door je vriend mee uit eten te nemen!!!

Zucht.

Nina slaapt!!!

Prettig weekend allemaal!!!!!!

Klaar voor de start!

Hier zit Nina. In dr badpakje achter de computer. Klaar om dalijk te gaan zwemmen met dr klasgenoten... Denk ik..
Thuis zitten was wel lekker hoor.

Maar stiekum heb ik ook wel een klein beetje zin om strax lekker het water in te duiken. Nouja, met mijn pootje wsl meer voorzichtig stappen... Maar zin dus wel..
Alleen beetje spannend..

Enne.. ik heb een ENORME rode pukkel achterop mn been/kont whatever. :( bleeeeeeeeeeh.. herintreden wordt ook nooit makkelijker gemaakt dan het is... :P

Schoolvrees...

De eerste schooldag nadert...
En ik heb zooo geen zin. Weer hele dagen gaan bewijzen dat ik wel goed genoeg ben. Opboxen tegen alles en iedereen en vooral tegen mezelf... Het eeuwige falen daar...

Ach, het zal ook wel meevallen als ik eenmaal bezig ben, weer lekker in de zaal sta.. Hoop ik.
Toch?

En anders neem ik lekker weer twee maandjes vrij!!! :)

Peutje pleite?

Doodleuk vertelde mijn Peutje lief dat ze ergens anders ging werken... Ja, ik mocht wel meeverhuizen. Ik was een van de clienten die ze in de gelegenheid wilde stellen om mee te verhuizen. Omdat dat goed voor me zou zijn.
Ik ben bozig.. Verdrietig... Zonder reden allebei. Iedereen heeft het recht om een opleiding te gaan doen, en ik mag zelfs mee!!! Maar toch. Ze verbrak dr 'belofte' dat ze voorlopig niet weg zou gaan. Ze gaat zomaar weg, en wie weet wanneer ze dat weer gaat doen. Ze is onbetrouwbaar!

Onredelijk, dat ben ik. Ondankbaar ook. Maar ik haat het gewoon dat iedere keer als je net een beetje een band opbouwd, je begint te hechten aan iemadn, er 'afhankelijk' van wordt, van durft te worden, dat ze dan weggaan. Me weer alleenlaten. Dat is nu al te vaak gebeurd.

Ik kan waarschijnlijk ook bij een andere therapeut terecht in hetzelfde gebouw. Degene die ook ooit mn intake deed en die laatst de diagnosegesprekken deed. Ik weet nog niet of ik dat wil. Ze had heel veel kennis en is LIEF. Geduldig, aardig... eigenlijk alles waar in niet goed tegenkan.
Maar toch... ze is kundig... En ik weet dat ik een tweede amwster niet tegenkom... Dus dat ik dan meer aan kennis heb.
Die peuten zijn er niet zodat ik ze onwijs aardig kan vinden enzo, die zijn er om mij te helpen 'normaal' te leven. Leren samenwerken. Dat is het nieuwe doel geloof ik...

Maar goed.. we moeten er maar eens over nadenken...

Chat...

Zit nu online, te chatten op mh. Lang niet gedaan, miste de gesprekken met lotgenoten wel. Maar het triggert ook. Ik voel me naar en verdrietig... Toch is het fijn om even zo te praten. Zeker omdat ik weet dat Tikker strax thuiskomt. Twee warme armen om me heen en in zijn armen in slaap vallen...Veilig zijn en me vasthouden aan zijn werkelijkheid.

maar nu is het moeilijk.. ik herken wat ze zeggen, we praten, bespreken, vragen ons dezelfde dingen af. Ik zou willen gillen, schreeuwen. Dat iemand wat moet doen, me moet knuffelen.
Dat het niet eerlijk is allemaal.
Ik zou mijn lieve schoonmamma willen bellen en haar alles vertellen en dan bij haar uithuilen. waarom? Geen idee! In werkelijk heid zou ik dat ook niet willen. Maar zo voel ik het nu.... Verdraaid, net als mijn gedachten. Als mijn wereld.
Wie zijn deze mensen die zoveel op mij lijken. Mijn gedachten delen.
Hoe kunnen ze hetzelfde zijn. Zijn er anderen als ik? Er zijn anderen als ik. Ik WEET het. En toch voel ik me vaak alleen op de wereld, enig in mijn soort. Onbegrepen en alleen. Soms. En soms ook niet. Ik weet het niet. Ik zou op de wereld willen stampen.
Willen gillen dat mensen normaal moeten doen.
Elkaar neit zo kapotmaken
Zichzelf niet zo kapotmaken.
Maar ik weet dat het neit helpt.
Dat dat juist uitlokt tot nogmeer vernielingen....

Schoolbibbers

Whoepsa, morgen begint het leven weer. Hard leren, want er zijn tentamens van de week, hard werken, want er moeten dingen ingeleverd worden. En dan de stage. De gevreesde periode waarin ik mezelf moet gaan bewijzen. Proberen om mezelf zo goed te bewijzen dat ik niet meer alleen het etiketje GEK heb, maar dat dat etiketje een heel klein hoekje wordt van Nina, het wezen. Nina, die ze niet willen zien omdat ze alleen maar kijken zover hun neus lang is. Niet verder dan gek dus. En die Nina zal dus kei-hard aan de bak moeten om te bewijzen dat ze het allemaal wel waard is, dit ook mag doen... Dat ze het kan, het wil.
Maar wil Nina dat wel?

Ik heb zin in mijn stage, dat zeker. Lekker de zaal in, werken met kinderen, leuk! Maar ik zie ook op tegen mjin stage. bang dat het niet goed gaat. Dat ik juist zal bewijzen dat dit niets voor mij is...
Ik wil deze school wel doen, maar ik ben het zo moe om op de puntjes van mijn tenen te moeten lopen. Continu mezelf aan iedereen te moeten bewijzen. Uit moeten leggen, en bewijzen. Verklaringen afleggen en laten zien dat ik WEL de moeite waard ben... Hoe kan je zoiets overtuigend brengen als je er zelf steeds meer aan gaat twijfelen...

Af en toe, zou ik gewoon willen dat ze me eens zouden steunen allemaal. Gewoon, om wie ik ben, omdat ze in me geloven, omdat ik dat waard ben. Niet om een of ander zielig verhaal.
Af en toe, zou ik gewoon willen dat ik ieder ander uit mijn klas was, van onze school was, die ze erdoor zouden slepen, ze zouden willen houden... Ze goed vinden zoals ie is...

Waarom ben ik niet goed genoeg zoals ik ben?
Ik haat het om nooit goed genoeg te zijn... En daarom ben ik mezelf ook gaan haten...
Dat is toch erg eigenlijk?....

Ander blogje

Okeej, het is er toch van gekomen! Ik heb ook een ander 'blogje/website' gemaakt. gewoon, over mijn 'normale' leven. Eentje die mijn vrienden ook kunnen lezen enzo. Over mij en mijn leven, de soap in ons gezellige huis.
Een plekje waar ik lekker veel plaatjes kan posten, iets wat ik hier niet dufde...
Ik weet niet of dit blogje eronder gaat lijden..
Ik heb het minder nodig dan eerst... Kan mijn gedachten, gevoelens nu ook goed kwijt bij Lieve Tikker, Sera, en de mamma's. Super is dat...
Ja, Nina praat... en huilt... Nina erkent gevoelens... Soms!

maar goed, ben gewoon van plan dit blogje bij te houden hoor, al is het maar om alle dingen die ik niet op mijn andere blogje kwijt kan te uiten...
En omdat dit blogje gewoon mijn levenswerk is en was....
Ik heb het gevoel dat ik door dit te maken toch de waarheid van de daken schreeuw. Zwart op wit zet wat er gebeurd en gebeurd is. Wie ik ben en hoe dat komt.

ja en nee

ik heb een brace!!! Zittie lekker... mwah, issie stevig, mwah... Maar ik was van geen van allen onder de indruk. Ja, er was een heeeele stevige die wel goed zat. Maar dat was een sta-elke-ochtend-twee-uur-eerder-op-om-helemaal-in-te-rijgen brace.
Enne.. deez wordt waarschijnlijk vergoed! Jippiedepippie!!
Ik voel me helemaal verantwoord bezig :)

Nu ff lekker een bakkie bananenyoghurt eten, heeeeeeeeeeeeel mager :D

Ohw, enne.. voordat ik weg ging nog n stageschool gebeld: ja, de LERAREN waren aan het LESGEVEN he? Ja... ze kon ze moeilijk wegroepen. Had ik er niet over nagedacht om in de PAUZE te bellen? Ja, die was er morgen weer ja, goedendag!

Grrrrrrrrrrrrrrrr. Bel ik, heb je dat.

nog niet, maar toch al wel

okee, nog niet de scholen gebeld dan, maar wel een bracenmeneer.
Dus nu ga ik hier door de stad zwerven op zoek naar zijn winkel en hoop te krijgen wat ik hebben wil.... :S
Scary.......

En straks ga ik ECHT bellen!!!

Bellen

Ik moet bellen. Stagescholen, die mijn partner niet heeft kunnen bereiken. Of ik het even wilde doen. Tuurlijk. Ik wel.
Of niet... Eigenlijk niet.
Dus zit ik al twee dagen te zuchten en het uit te stellen...
Met de wetenschap dat ik dalijk dan GEEN stageschool heb. En das toch beroerder dan afgewezen worden.
Dus ga ik nu ECHT bellen. Naar de scholen.
En voor een brace voor mn manke pootje.
Echt!

Zometeen. Eerst even plassen en mn haar doen.
En mn tandenpoetsen.
maar dan ga ik bellen!
Echt!

spiegelen

Net wakker sta ik onder de douche. Zeep me in, automatisch.
Mijn handen blijven hangen op de bolling van mijn buik. Wrijven door, glijden dan terug.
Bolling?!?!?!
Critisch onderzoek volgt. Conlusie: niet te zien zo, maar het zal wel, na deze vreetdagen.
Zeep verder, sta wankel. Wankel?!?! Blik volgt lijf om te zien hoe dat komt.
Voet doet het nog niet. Nog niet? Doet het niet. Helemaal niet.
Goed. Dat ben ik dus.. fraai
Een verminkt lijf met een bolle buik. Gestreepte armen en een kreupele poot.
Ik baal. ik haat.

Naar beneden, naar de spiegel. Durf er niet goed voor te gaan staan. Bang voor wat ik zal zien.
Verlangen om het te zien.

Moment supreme.
Een meisje, in een roze onderbroekje kijkt me aan. Verlegen. Alsof ze een vreemde voor het eerst ontmoet.
Lief ookwel...
Dan kritisch. Ze staat niet echt gek.. maar jah, de spiegel blijft tot boven haar knieen. Maar toch...
Ze is niet dik.. Haar buik bolt inderdaad iets voorbij haar heupen.
Een geirriteerde blik. Nu is het genoeg. Geen gevreet meer!

Ik weet het niet.... Dit meisje, ze is niet lelijk... Maar is ze mij? Ze is ook niet mooi. Past haar strakke nieuwe broek niet meer, is niet meer zo slank als ze was... dit meisje... Heeft wel iets liefs over zich...
En iets scheefs. Dat hoort bij haar. Iets te vaak gestuiterd is het ruggetje krom gaan groeien...
Nu is ze iets scheef. Je ziet het bijna niet.
Ik zie het. In mijn roze onderbroekje, voor de spiegel.

Gelukkig ben ik niet... Ze is niet mijn ideaal.
Maar de haat is er ook af. Ze is niet het verminkte schepsel uit mijn gedachten.

Misschien toch iets vaker gedachten toetsen aan de realiteit?!?!

Free at last

ik heb mijn blogje weer ern-stig verwaarloosd...
Lekker veel thuis gezeten afgelopen dagen. Genieten, samen met mijn roomie ouwehoeren, uitslapen tot de de dag bijna voorbij is... Beetje puzzelen, spelletjes doen... Beetje tv kijken, lekker op mn gemakkie koken, wassen etc.
Samen met Tikker eruit lopen of juist binnen blijven...
Je hoort het al, echt genoten...

En het ging ook wel goed...
Oud en nieuw was fijn, gezellig samen gevierd. Later nog even langs vrienden.
Heb nog wel gesneden.. in een onbewaakt moment...

Nu zo slapen. Eindelijk zonder gips!!! Mijn poezelige pootje is vandaag bevrijd, ik ga weer gipsloos door het leven! En blij dat ik daarmee ben!!! Heb de halve middag met mijn pootje in een voetbadje gezeten om m eens lekker te verwennen.

Nu duik ik lekker bij mn mannetje het bed in! Hij ligt al zooo lief te slapen!!!

slapen

Nina gaat slapen. Het is alweer te laat, maar de tijd was ineens om.
Vastbesloten neemt Nina zich voor om nu eindelijk eens snags te gaan slapen.
Met als voordeel dat ze soggens misschien eindelijk eens op kan staan voor 12 uur.
Hoopt ze.
Maar hoe moet dat eigenlijk? snags slapen?

Nu?

Een hele avond is er om... Zomaar...
Zonder het te merken is de tijd voorbij gevlogen, verstreken...
Wat ik gedaan heb weet ik niet, het was zomaar ineens tijd.

Dus nu schrijf ik nog snel even een blogje. Want dat wilde ik gaan doen vanaaf.

Hard gewerkt vandaag, maar weinig gedaan.
Geprobeert te printen.
Wat een mysterie blijft dat toch altijd...
Doet ie het, of neit.... en waarom dan?

Wel gelukt, joepie!
Eindelijk schoolwerk wat uitgezocht.
Klasgenootjes gebeld, opdrachten bij elkaar gebedeld.
En wat blijkt: Nina doet het best aardig.
Voor iemand die straks een soort verslagenmap van de lessen van afgelopenblok in moet leveren en twee lessen heeft gevolgd... Heb ik toch mooi bijna de hele map compleet.

Dus als ik voldoende heb ff klasgenoten trakteren.

Reactiedingseltje!!!!!!!!!!!!!!

Mijn reactiedingseltje doet het weer :D:D:D

Never been prouder!!! (denk ik)

Nieuwnieuwnieuw

Nina had de kolder in haar kop.
Vandaar een heel nieuw uiterlijk van mn weblogje, en ook een bijgewerkte homepage.
Jaja, plaatjes online!!!
Nina is heeeeeeeeel erg trots op haar technische kunnen :)

Alleen mn reactiedingseltje doet het nog niet :(
Ik zal kijken of ik een link naar mn gastenboek kan maken.. das ook wel leuk!!! :D

hier

Binnen
omgeven door
warmte
en bezorgdheid
is het
eenzamer
dan buiten,
in de kou

mensen praten
lachen en zorgen.
hoe wen je aan
warmte
als een open raam
gewoon was
hoe wen je aan
ouders
als je altijd
alleen was

ik hoor de mensen
praten, zorgen, doen
kijk ernaar
maar kan h et
niet begrijpen
niet laten gebeuren ook
ziek zijn
wordt weggestopt
ik moet alleen
en koud zijn
Gedachten-raam
Open, en zonder
Deken
Als altijd.
Zoals het hoort
waar niemand
zich zorgen maakt.

Binnen
warm en veilig
huil ik stiekum
Eenzamer dan ooit
Sterk omdat
het niet anders kan
ik niet anders kan
Ondankbaar

Ik wil
naar buiten
rondrennen en
afkoelen
mezelf zijn
koud en ongeliefd

Ietsje beter

Nina heeft gehuild, Nina heeft gekermd, Nina heeft gebeld...
En nu zit Nina, met rode oogjes, weer achter de compu van schoonoudertjes...

Lang leve de oppasmamma die Nina savonds gewoon mag bellen....

"ja Nien, dat MAG. Je MAG je ook naar voelen..... He, meissie toch..."

Zo stom, toch gewoon even nodig.
Dat terwijl Tikker er toch gewoon was...
Even heel hard huilen, alleen in bed. Dat was ook even nodig. Lang geleden.

Nu, nu wil ik alleen nog Echt Praten. Over vroeger, nu, dingen die me dwars zitten. Dapper zijn of juist niet...
Me laten steunen of het zelf doen... Zielig doen of niet...

Ja, ik wil echt heel graag mijn oude maatschappelijk werkster terug! Hoe meer ik erover nadenk, hoe zekerder ik dat weet.
Ze mag dan wel niet veel weten over DIS, ze weet veel over mensen, en over mij. En dat vind ik eigenlijk wat belangrijker.

Hoe kan je leren met DIS om te gaan als je nog niet met jezelf om kan gaan... Kan je leren dingen onder ogen te zien als je niet weet wat, of het vaak niet durft...


Nina gaat zo naar bed.
Ze kruipt lekker naast Tikker en dan gaan ze samen liggen snotteren.
En als schoonouders strax thuiskomen van hun verjaardag, hopen ze al in diepe, diepe slaap te zijn.
Ja. Slapen en dromen.
Slapen, en vergeten...

blub

Soms vraag ik me af waarom ik dit allemaal doe. Het bijhoud, erover typ. Iedere keer meteen kijk of er misschien reacties zijn. Natuurlijk niet... Want hoe zouden mensen hier nou kunnen komen. En waarom...

Soms zou ik alles van de daken willen schreeuwen. Soms wil ik erover praten, erom huilen, erdoor krijsen. Wil ik gehoord worden, echt gezien worden. Eindelijk een keer gewaardeerd worden. Om wie ik echt ben. Niet een verwend meisje dat zich gek gedraagd, maar een dapper meisje dat zich logisch gedraagt.
Ben ik dat? Ben ik een dapper meisje?
Ik weet het neit meer.

Ik weet wel dat ik al heel lang niet meer naar de psygoloog geweest ben. Heel lang niet meer er echt over gebabbeld heb met iemand...
Ik weet niet of ik dat mis.
De psycholoog niet iig. Het babbelen wel denk ik.
Ik zie de mamma's nog wel hoor. Of spreek ze. Maar da's anders...
Kweetniet.

T lijkt wel... Omdat het over is dat het allemaal ook over is. Maar het is niet over. Het is er nog gewoon. In mij. En nu is er geen reden meer om zomaar bij * langs te gaan. Vroeger wel. Als het misgegaan was. Toch zou ik gewoon graag nog eens zomaar een pauze bij haar binnenstappen. Omdat het niet ging. Omdat het niet gaat. Nu dus soms nog niet. En ik weet niet waarom. Ik wil dat het gaat. Er werkt niemand meer tegen.
Ben ik dan inderdaad zo aandachtsziek dat ik niet zonder hun aandacht kan? Is het daar allemaal om te doen?
Ik weet het niet meer...

Heb de laatste dagen ook veel aan mijn maatschappelijk werkster moeten denken. Las over haar ergens, en had meteen veel verdriet. Juist omdat de laatste maanden de gesprekken tussen mij en Sera daar ook veel over gingen. Dat ik echt mazzel met haar heb gehad. Iemand die je denkwijze redelijk begrijpt. Die me hielp met de problemen die ik had. Die voor mijn gevoel ook echt een steun was.

Soms kon ik haar ook wel wurgen, maar ze zette me aan het denken. En meestal deed ik er wat mee. Al duurde het soms even voordat dat toegegeven werd.

Nu weet ik het soms niet meer. Met die psycholoog zie ik het niet meer zo zitten. Ik ben blij dat ik nu medicijnen heb hoor. En blij dat het beestje een naampje heeft gekregen (alhoewel, blij....). Maar nu? Ik geloof gewoon niet in haar.

Niet zoals ik in mw geloofde... En ik weet niet... Ik zou er gewoon veel voor over hebben als ik bij haar terug kon in therapie...

ALs ik gewoon eindelijk eens ongecompliceerd gelukkig kon zijn...

Is dit een heel fout moment om een van de mamma's te willen bellen?
...............................!..................................

Vakantie!

Nina gaat naar haar andere (eigen huisje) zonder internet om vakantie te vieren.
Dus hoor je een hard gebonk, dan is Nina met haar gipsenpoot vreugde sprongen aan het maken en vakantie aan het vieren!!

Warm

Okeej, Nina is toch wel ziek..... Gisteraaf moest Tikker sporten, en Nina zou toen heeeeeeeeeel braaf in haar bedje blijven of proberen iets rond te keutelen... afwassen ofzo, niet teveel.
Maar Nina heeft het warm. Te warm.
Ze moet zweten enzo. En zweten is vervelend.
Dus doet Nina het raam open.
Zo, lekker koel.
Nee, nog steeds warm.
Nou, dan maar voor het open raam liggen.

Dat werkt. Nina heeft het niet meer warm en kan lekker slapen.

Tikker schrikt zich wel een beetje een rotje als ie thuiskomt en Nina niet kan vinden.
Zoekend vind ie haar achter het gordijnententje voor het open raam. Slapend en errug niet meer warm.
Nina snel terug in bedje dus...

En nu, de volgende dag, gaat het wonderbaarlijk stukken beter met Nina...
Alleen TIkkertje is nu ziekies :(

Tsja, te lang voor het open raam gestaan he... dan krijg je dat....

Geen tekening?

Soms doet de tekening het niet :( zal kijken of ik m bij de plaatjes op mn algemene site kan zetten... later... ooit...

Tekening

Mijn kleine ikje vond ziek zijn niet zo leuk... Dus mocht ze kleuren van Tikker.. niet in bed natuurlijk, in een bedje op de bank!!! Feest!

Ziehier de wereld door de ogen van kleine Nina:




Ohw, het is trouwens een kerstboom, Nina in bed, omdat ze ziek is, Tikker NIET in bed, omdat ie niet ziek is, en keelsnoepjes voor de kerstboom en Tikker zodat ze niet ziek zouden worden...

LIef toch?

nietus!

Ik ben NIET ziek, hoef NIET in bed te liggen en heb al helemaal GEEN koorts!
Dat jullie het even weten!!!!

School

Morgen weer naar school. Doe alleen twee keer in de week een uurtje theorie dus das wel te doen. Morgen wil ik een uurtje in gaan halen zodat ik een vak af kan sluiten, en ik heb een date met mijn toekomstig stagepartner....

Jaja, een superlieve klasgenoot die me ook iedere keer alle opdrachten (uitgewerkt!!) doorstuurt gaf ook deze boodschap door.. Dus ik mn stoere schoenen aangedaan en haar gebeld. Nou, ze wilde wel! Morgen afgesproken. Toch wel een klein beetje zenuwachtig.. Maar jah... Een vreemde.. kweetneit, zie er niet eens zo heel erg tegenop... Gek?!

Nou maar hopen dat de school niet gaat zeuren wegens DIS of gipsenpootje, en dan ga ik het gewoon proberen!!!

F*ck alle mentoren, ik laat mijn DIS de pot op gaan, en ik ga gewoon ff stagelopen!!! Wsl bij mijn oppasmamma :D:D:D

En ergens in Tokio, maar dat maakt me niet zo heel veel uit...

Genieten!

We zitten lekker op te passen. tikker is mee, de kinderen zijn beide onder zeil, Tikker zit heel lief de kleine zeemeermin 2 te kijken en er staat een appeltaart te geuren in de keuken....

Wat wil je nog meer?!..... Das toch optimaaal genieten!!!

D.i.p.!

What's wrong wiht me.. Ik heb een dag vrij, een heerlijk weekend gehad en zomaar, klaboem zakt het ineen... Ik wil huilen, gieren brullen. Me aanstellen als een klein kind, en dit allemaal zonder reden... Er is nix gebeurd, en ik zoek ineens contact in een chat waar ik al lang niet geweest ben (okeej, ook vooral omdat het niet kon).. Wil praten en uithuilen.. Weet me ineens geen raad. Waar komt dat donkere gevoel vandaan.. Hoe kom ik eraan.. En beter nog, hoe kom ik er weer af....

Afgelopen dagen waren zo gezellig.. Genoten van al het sinterklaas, van de families die lief en aardig waren, van dat ik zo verwend ben, niet alleen met kadoos, maar ook gewoon hoe mensen doen...

Ik zit hier in mijn warme nieuwe trui die me aan matsmamma doet denken en met mn muts op en probeer het gevoel terug te halen, maar het wil ff niet....

Sint update

pfff.. wat een gestress.. wel sinterklaas vieren, niet sinterklaas vieren. Ouders bellen of juist niet...
Ik wist eht niet meer. Savonds 5 december stortte ik even full time in. Tikker belde voor mij, en we gingen wel. Van de ruzie was weinig meer te merken, en we hadden een gezellige avond.

Toen, gister naar Tikkers ouders.. Beetje onwennig nog, z'n zus was er ook. Maar t werd steeds leuker.. Nee, vanzelfsprekender... t was warm en hartelijk en ongedwongen... En ik heb genoten!!! Ik ben ook nog gruwelijk verwend, zowel door mijn als door zijn ouders.
Zit hier nu in mn nieuwe trui, met daaronder mn nieuwe hemdje en mn nieuwe onderbroek.. mn nieuwe sokken zitten in mn nieuwe tas... sjee.... En vannacht heerlijk geslapen in mn nieuwe pyama.. Samen met Tikker, dicht tegen hem aan..

Het geluk spoot er aan alle kanten uit. Warmte van binnen, en twinkelende ogen... Nu nog, zit ik hier na te twinkelen.. Terwijl TIkker naast me staat te grijnzen (wordt ook een gewoonte van hem lijkt wel) en zusjelief de keuken schoonmaakt (onder lichte dwang). WAUW...

Nu strax alle familie op bezoek :S Nouja, dat zal vast wel net zo leuk worden als gister.. Toch zou ik willen dat mijn roomy erook was. Jaja, Sera behoort tot mijn toekomstige schoonfamilie :D (okee, daar heb ik ze op uitgezocht, maar toch...)
Sera voelt zich naar.... arme ziel......

Mooi...

Deze kwam ik net tegen... Hij is zooo mooi... Traantjes rollen..

Ik weet
Dat jij wilt stoppen
Wilt opgeven, te moe bent

Maar ik kan je niet laten
Niet loslaten en laten gaan
Ook al weet ik
Dat dat is wat jij wilt

Ik weet
Dat ik je eigenlijk
Moet laten gaan

Maar nog meer dan normaal
Hou ik je vast
Zeg ik je dat ik van je hou

Vecht ik het leven mee
Waar jij zo moe gevochten in bent
Waar jij zo tegen op ziet
Waar jij zo graag uit wilt

Maar dat leven, die persoon
Vind ik zo mooi
En wil ik nog niet laten gaan

Wil ik juist nu
Stevig vasthouden
Mee vechten in de storm

Hoewel ik weet
Dat jij wilt gaan
Kan ik je niet loslaten
Ook al weet ik

Dat dat is wat jij wilt.

gdiggies ofzo

Mijn lijf
Is vriend en
Vijand tegelijk
De spiegel
Laat alleen zien
Wat ik niet wil zijn
Mezelf




Dis
Was mijn vonnis
Levenslang
Voor hun misdaden
Gestraft
Omdat ik geprobeerd heb
Mezelf te redden




Woorden rollen uit mijn mond
Het verhaal hoort niet
Bij mij
Maar mijn gevoelens
Herkennen de zinnen
Weten wat er
Met de woorden wordt
Bedoelt. Laten mij voelen
Wat ik niet meer weet
Vertellen me de
Waarheid
Al is het
Niet de mijne
Maar
Die van mij.





Waar ben je
Blijf bij me
Laat me
Met rust

Kom nou,
Ik mis je
Alleen
Geen rust.

Ruzie...

Pijn, verdriet. Ik ben te ver gegaan deze keer. Weggelopen. Zomaar mijn spullen gepakt. Ervandoor... Bellen, weg.

Schaamte. Voor wat ik heb gezegd, hoe ik heb gedaan. Dat ik zo koppig moest zijn, zo brutaal.

Spijt. Dat ik zo vol moest houden. Mezelf niet in kon houden, zodat we nu ruzie hebben.

Het besef dat IK weggegaan ben. Voor mezelf gekozen heb. Knap, of koppig?

Woorden, veel woorden. Ondankbaar. Ze is vanmiddag nog met me op stap geweest.

Egoistisch, eigenwijs, brutaal

Maar ook stiekum boos op hun onbegrip. Hun handelswijze. Het verdriet dat ik nu heb.

Verdriet, vooral veel verdriet. Omdat ik, door mijn eigen koppigheid, ruzie heb met hen die toch zo belangrijk voor me zijn. Ik voel me gekwetst, en de in het water gevallen droom doet zeer.

Veel verdriet. Omdat we allebei net zo koppig blijken, alleen onze eigen belangen kunnen zien. Om dat we zoveel op elkaar lijken.

En ik vindt het naar dat ik ze zoveel verdriet doe. Terwijl ik ze juist zo dankbaar ben voor de goede zorgen. Heus wel doorhad hoeveel ze daarint stopten.

Kapot, door een stomme RUZIE!