Ik vind dit behoorlijk moeilijk om te schrijven..
Ik wil eigenlijk niet dat anderen het weten, en ik wil het zelf ook niet weten...
Eigenlijk gaat het neit zo goed laatste tijd... Alleen ik besloot dat het wel goed ging... Logisch, veel vrije tijd, lieve vriend die wil samenwonen, veel gezelligheid om me heen..
Maar ik voelde me wel rot... Voel me rot.. Nouja, rot..
Ik kan het niet omschrijven... Dat lustelozen, huilen om niets, om alles.. Vroeger en nu door elkaar...
Waarom ik het dan nu opbiecht... Tsja.... Vannacht schrok ik toch ook wel een beetje van mijn eigen gedachtes.. Die waren ronduit behoorlijk suicidaal...
Ik heb van alles bedacht om mezelf helemaal kapot te maken... Heb ook gekrabd, op mn tong en wangen gebeten, mn handen stuk getrokken...
Ik wilde snijden, mn hele lichaam openschuren.. Ik wilde heel langzaam al dat bloed weg zien lopen.. weg voelen lopen. De rust voelen... Rust houden..
Leven beangstigd me zo enorm momenteel... Alles wat moet, al die verplichtingen... Ik weet dat niets moet, maar het lijkt zo.. Iedere dag lijkt weer zo ontzettend veel hindernissen te hebben.. Onoverkomelijk lang.. Ik leef naar de vrije dagen toe, maar zelfs dan ben ik niet happie meer...
Ik lummel wat rond, ben bekaf van niets, slaap en voel me naar.... En ik HAAT DAT. Ik heb helemaal geen reden om me naar te voelen. Alles gaat goed, alles loopt eindelijk eens een keer goed!!!
Maar ik weet niet hoe ik mezelf in de hand moet houden, hoe ik deze gedachten kan beheersen....
Deze week heb ik helaas-pindakaas geen therapie.. (misschien morgen toch maar even bellen?!) Laatste tijd denk ik veel na over opname.. Of klinische behandeling ofzo... Rust in mijn hoofd, of in ieder geval niet ook nog de drukte vna school en werken erbij.. Begrip, van mensen die het snappen, niet het onbegrip van hard werken en het nog niet kunnen...
Ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud.. Ik durf ook ff niet goed alleen te zijn..
Zie op tegen deze lange nacht met nog meer ideeen...
Nouja.. ... :$:$:$
dat was het dus wel een beetje...
maandag 11 oktober 2004
vrijdag 8 oktober 2004
fusie!
Tikker en ik gaan samenwonen!!!
Hij trekt in mijn stulpie erbij in, dus voor mij nog best wel veilig, er veranderd niet zo heel veel.. Ben ik stiekum ook wel blij om.
Dus zijn we nu druk bezig met opruimen, weggooien en ruimte maken...
Wauwie.. ik had dit dus echt nooit gedacht he.. Maar het voelt zo goed.. zo vertrouwd.. Eigenlijk alsof er niet zoveel veranderd, we waren al zoveel bij elkaar..
Sera vind het ook erg leuk, we gaan het huis nu dus met zijn drieen delen, en zij en Tikker schieten erg goed op samen (zwak uitgedrukt.. ze missen me he-le-maal niet als ik aan het werk ben!!)
Maar pff... Ik.. samenwonen... Vast.. Iemand die zoveel van me houd dattie met me in een huisje wil.. Samen een huisje wil...
Iemand die ik zo vertrouw, waar ikzoveel van houd...
Dat dit kan... Dat ik dit kan, en hij...
Zo dapper van m.... Van ons...
Maar stiekum wel ff een beetje engig.. zeker tot het allemaal gebeurd is.. Wat een hoop geregel erbij...
Hij trekt in mijn stulpie erbij in, dus voor mij nog best wel veilig, er veranderd niet zo heel veel.. Ben ik stiekum ook wel blij om.
Dus zijn we nu druk bezig met opruimen, weggooien en ruimte maken...
Wauwie.. ik had dit dus echt nooit gedacht he.. Maar het voelt zo goed.. zo vertrouwd.. Eigenlijk alsof er niet zoveel veranderd, we waren al zoveel bij elkaar..
Sera vind het ook erg leuk, we gaan het huis nu dus met zijn drieen delen, en zij en Tikker schieten erg goed op samen (zwak uitgedrukt.. ze missen me he-le-maal niet als ik aan het werk ben!!)
Maar pff... Ik.. samenwonen... Vast.. Iemand die zoveel van me houd dattie met me in een huisje wil.. Samen een huisje wil...
Iemand die ik zo vertrouw, waar ikzoveel van houd...
Dat dit kan... Dat ik dit kan, en hij...
Zo dapper van m.... Van ons...
Maar stiekum wel ff een beetje engig.. zeker tot het allemaal gebeurd is.. Wat een hoop geregel erbij...
schoolonrus
Zo post ik drie keer per dag, zo nooit...
T was ook rotzooitje afgelopen dagen... Hoeveel ik ook vrij heb, toch blijft school in mn achterhoofd.. het lijkt gewoon teveel, hoe weinig het ook is..
Gister zag ik het licht even niet meer. Ziek, zwak, misselijk, ongesteld en een zere rug.. Dus maar thuisgebleven.
Ik haatte mezelf omdat ik zo zwak was, maar een stem vond het wel goed... dapper..
Uiteindelijk was het wsl wel goed, veel gerust, veel geslapen, ook wat aan school en het huishouden gedaan.
Vandaag weer naar school geweest.. Ik ben bang.. dat ik het allemaal niet ga halen.. Dat ik het niet aankan.
Dit blok paniek ik al.. en dit is het eerste blok van het jaar... Met veel vrij.
Volgend blok wordt het veeeel drukker... En dan moet ik nog van alles in gaan halen..
Vandaag in ieder geval een en ander uitgezocht, er kunnen gelukkig nog wat dingen uitgesteld worden.. Pfff... T zal ook wel lukken...
T wordt alleen een hoop gestress...
Ik wilde dat ik niet altijd overal zo tegenop zag...
Wanneer ga ik het glas halfvol zien?! Ik probeer het wel hoor..
T was ook rotzooitje afgelopen dagen... Hoeveel ik ook vrij heb, toch blijft school in mn achterhoofd.. het lijkt gewoon teveel, hoe weinig het ook is..
Gister zag ik het licht even niet meer. Ziek, zwak, misselijk, ongesteld en een zere rug.. Dus maar thuisgebleven.
Ik haatte mezelf omdat ik zo zwak was, maar een stem vond het wel goed... dapper..
Uiteindelijk was het wsl wel goed, veel gerust, veel geslapen, ook wat aan school en het huishouden gedaan.
Vandaag weer naar school geweest.. Ik ben bang.. dat ik het allemaal niet ga halen.. Dat ik het niet aankan.
Dit blok paniek ik al.. en dit is het eerste blok van het jaar... Met veel vrij.
Volgend blok wordt het veeeel drukker... En dan moet ik nog van alles in gaan halen..
Vandaag in ieder geval een en ander uitgezocht, er kunnen gelukkig nog wat dingen uitgesteld worden.. Pfff... T zal ook wel lukken...
T wordt alleen een hoop gestress...
Ik wilde dat ik niet altijd overal zo tegenop zag...
Wanneer ga ik het glas halfvol zien?! Ik probeer het wel hoor..
woensdag 29 september 2004
Peutenpraat
Hier nog even het beloofde updatetje over mijn therapie van vorige keer.. wat me zo aangegrepen had zegmaar... Wel heel eng om dit te plaatsen hoor... :S
We zouden proberen om via mijn peutje mn delen met elkaar in gesprek te laten komen.. Nou, dat is gelukt...
Er ontstonden levige gesprekken via mijn mond.... Dat was voor mij toch wel even schrikken... Ik hoor ze wel vaak in mijn hoofd, maar kan dan niet precies onderscheiden wie of wat... Soms is het alleen geschreeuw, of een bepaalde stem die ik wel duidelijk kan horen, of ik weet niet wat bij wie hoort...
Nu, toen.. ik weet niet.. het was, ik hoorde ze gewoon praten, hardop..Kon ze beter begrijpen nu.. Er zijn een heleboel dingen nu wat duidelijker geworden. Maar ik was wel ronduit in shock..
Ik bedoel, ik WIst het wel, maar dit.. Wat ik helemaal heel eng vond was dat mijn peutje ze kon zien zei ze...Daar schrok ik echt van... Pfff. ik weet ook nog niet zo goed wat ik ervan moet vinden hoor....
T is net alsof je denkt dat je kiespijn hebt, en dat iemand dan verteld dat je een heel dik opgezwollen gezicht hebt.. Denk je, ja vast, houd ie je een spiegel voor....
Nouja, ik heb nu dus 5 delen gezien. Of gehoord, hoe je het noemen wil. Ik kan ze nu ook beter onderscheiden in mn hoofd..
Pientje, babie-achtig, klein, kan nog niet praten. Heeft veel verdriet over vroeger, maar kan het niet verwoorden.
Nina, kleuter, 4/5/6 jaar ofzo. (je weet niet wanneer ze er nou echt eerlijk over is en wanneer niet...) meestal heel vrolijk en lief. Dol op knuffelbeesten en snoep. Is degene die vaak voor Pien praat, die haar begrijpt. Ze zijn veel samen. Ze is ook gek op mijn vriend. Is de enige die naar buiten komt en dr eigen naam gebruikt in het dagelijks leven.
Anouk, of wel Nouk 16 ofzo..
Lekker eigenzinnig, probeert dingen op haar eigen manier op te lossen. Heeft 'het' niet meegemaakt, wel gezien, en vooral ook de gevolgen gezien. Ziet zich als 'vriendin' van mij. Soms extreem, eetstoornis, straft zichzelf of anderen (automutileert). Probeert alles voor de rest te regelen, probeert (op haar manier) de kleintjes ook veel te helpen.
Valt niet erg op als ze buiten is. Hoogstens omdat ze zo druk is.
Mara, jong volwassen, rustig, verstandig. Zij is degene die goed kanleren, ze is bescheiden, en houd niet van mijn en Nouk's wat opvallendere stijl, ze voelt zich dan bekenen. Ze kan dingen relativeren en houd ook veel van de kleintjes, maar laat zich soms wat onder de voet lopen door Nouk of Mijn. Valt niet echt op, hoogstens omdat ze zo stil, verlegen en soms serieus is.
Mijn. Boos, heeft pijn, verdriet.. Heeft gevoelens en herrinneringen van vroeger. Is heel kwaad op ouders, maar tegelijkertijd is hun waarheid, De waarheid. Dus ik ben slecht... Heeft weinig geduld met de kleintjes en kan goed hard tegen hard gaan met Nouk...
Valt niet heel erg op buiten, is wat stiller, grof in de mond en kan ruzie maken. Is degene die boosheid goed voelt en ook uit.
Pfff. verhaal he... Ik denk ik zal het eens opschrijven.. T lucht wel een beetje op...
We zouden proberen om via mijn peutje mn delen met elkaar in gesprek te laten komen.. Nou, dat is gelukt...
Er ontstonden levige gesprekken via mijn mond.... Dat was voor mij toch wel even schrikken... Ik hoor ze wel vaak in mijn hoofd, maar kan dan niet precies onderscheiden wie of wat... Soms is het alleen geschreeuw, of een bepaalde stem die ik wel duidelijk kan horen, of ik weet niet wat bij wie hoort...
Nu, toen.. ik weet niet.. het was, ik hoorde ze gewoon praten, hardop..Kon ze beter begrijpen nu.. Er zijn een heleboel dingen nu wat duidelijker geworden. Maar ik was wel ronduit in shock..
Ik bedoel, ik WIst het wel, maar dit.. Wat ik helemaal heel eng vond was dat mijn peutje ze kon zien zei ze...Daar schrok ik echt van... Pfff. ik weet ook nog niet zo goed wat ik ervan moet vinden hoor....
T is net alsof je denkt dat je kiespijn hebt, en dat iemand dan verteld dat je een heel dik opgezwollen gezicht hebt.. Denk je, ja vast, houd ie je een spiegel voor....
Nouja, ik heb nu dus 5 delen gezien. Of gehoord, hoe je het noemen wil. Ik kan ze nu ook beter onderscheiden in mn hoofd..
Pientje, babie-achtig, klein, kan nog niet praten. Heeft veel verdriet over vroeger, maar kan het niet verwoorden.
Nina, kleuter, 4/5/6 jaar ofzo. (je weet niet wanneer ze er nou echt eerlijk over is en wanneer niet...) meestal heel vrolijk en lief. Dol op knuffelbeesten en snoep. Is degene die vaak voor Pien praat, die haar begrijpt. Ze zijn veel samen. Ze is ook gek op mijn vriend. Is de enige die naar buiten komt en dr eigen naam gebruikt in het dagelijks leven.
Anouk, of wel Nouk 16 ofzo..
Lekker eigenzinnig, probeert dingen op haar eigen manier op te lossen. Heeft 'het' niet meegemaakt, wel gezien, en vooral ook de gevolgen gezien. Ziet zich als 'vriendin' van mij. Soms extreem, eetstoornis, straft zichzelf of anderen (automutileert). Probeert alles voor de rest te regelen, probeert (op haar manier) de kleintjes ook veel te helpen.
Valt niet erg op als ze buiten is. Hoogstens omdat ze zo druk is.
Mara, jong volwassen, rustig, verstandig. Zij is degene die goed kanleren, ze is bescheiden, en houd niet van mijn en Nouk's wat opvallendere stijl, ze voelt zich dan bekenen. Ze kan dingen relativeren en houd ook veel van de kleintjes, maar laat zich soms wat onder de voet lopen door Nouk of Mijn. Valt niet echt op, hoogstens omdat ze zo stil, verlegen en soms serieus is.
Mijn. Boos, heeft pijn, verdriet.. Heeft gevoelens en herrinneringen van vroeger. Is heel kwaad op ouders, maar tegelijkertijd is hun waarheid, De waarheid. Dus ik ben slecht... Heeft weinig geduld met de kleintjes en kan goed hard tegen hard gaan met Nouk...
Valt niet heel erg op buiten, is wat stiller, grof in de mond en kan ruzie maken. Is degene die boosheid goed voelt en ook uit.
Pfff. verhaal he... Ik denk ik zal het eens opschrijven.. T lucht wel een beetje op...
giebel en schaapje
soms heb je van die nachten.. Je gaat in bed liggen en je bent Wakker...
Gisteravond was zo'n nacht. Gelukkig had ik mijn Schaapje ook in bed. En die was heeeeeel erg wakker en onderzoekend :) Sja, ik kan er natuurlijk niets aan doen als mijn knuffelbeest niet wil slapen...
Uiteindelijk hebben we (vrienlief en ik) geloof ik een half uur de lachstuipen gehad..
Wat heerlijk.. Ik wist niet dat je als je eenmaal 20 bent nog steeds snachts de slappe lach kan hebben. Gewoon puur om het feit dat je naast elkaar in bed ligt en moet lachen :)
Ik vond het errug leuk. Vriendjelief ietsje minder, maar ja, die moest dan ook werken..
Maar nou moet ik wel zeggen dat als je lachend 'i-hi-hik wihihihihil sla-ha-ha-haha-pen' hikt het niet erg overtuigend overkomt.....
Gisteravond was zo'n nacht. Gelukkig had ik mijn Schaapje ook in bed. En die was heeeeeel erg wakker en onderzoekend :) Sja, ik kan er natuurlijk niets aan doen als mijn knuffelbeest niet wil slapen...
Uiteindelijk hebben we (vrienlief en ik) geloof ik een half uur de lachstuipen gehad..
Wat heerlijk.. Ik wist niet dat je als je eenmaal 20 bent nog steeds snachts de slappe lach kan hebben. Gewoon puur om het feit dat je naast elkaar in bed ligt en moet lachen :)
Ik vond het errug leuk. Vriendjelief ietsje minder, maar ja, die moest dan ook werken..
Maar nou moet ik wel zeggen dat als je lachend 'i-hi-hik wihihihihil sla-ha-ha-haha-pen' hikt het niet erg overtuigend overkomt.....
maandag 27 september 2004
wel weet beter
Okeej.. overleefd...
Ben naar buiten gegaan, heb hulpmamma 1 gebeld... Die zat op school, maar dook speciaal voor mij even de wc in.. Dat was fijn, zeker omdat ik haar heel lang niet gesproken had, en ze zoveel lief uitstraalt, zelfs door de foon..
Zij bracht uiteindelijk in dat ik naar huis zou gaan... En aangezien de tranen bleven stromen leek me dat het beste.. Dus gedaan.
Toen pleegmamma gebeld om te kijken of ik daar terecht kon smiddags. Helaas pindakaas was die weg, maar we hebben wel een half uur aan de foon gehangen (lang leve de mobieltjes). Tranen liepen over mn wangen, terwijl zij zich lekker boos maakte om school die dit soort vakken verplichtte.
Als een echte moeder stond ze op het punt kwaad de school te bellen en wilde ze dat ik een afspraak zou maken om op school verhaal te gaan doen. En dan wilde ze ook mee! Want ze was het er allemaal ab-so-luut niet mee eens met wat ik allemaal moest en niet mocht..
Zo lief....
Toen ik thuiskwam had mijn vriendje speciaal voor mij ergens een puddingbroodje voor me opgedoken... Daarna ben ik meteen in mn bed gedoken en werd ik om 4 uur (!!!) pas weer wakker door de telefoon..
Duurde even voor ik toen weer bijgekomen was, maar het ergste was over... De rest van mijn dag heb ik heeeeeel schuldbewust aan die ene opdracht gezeten. En ja, hij is helemaal Af.
*trots*
Ik zit er over te twijfelen om morgen ook nog maar thuis te blijven.. Moet vergaderen op mn stageplaats, dat duurt vaak niet zo lang, maar heeft wel een enorme reistijd... Het zou me dus zo'n 4 uur schelen als ik een half uur niet ga vergaderen, en daarmee gun ik mezelf heel veel rust voor andere dingen (hoofd legen enzo).
Nouja, verder vind ik het wel knap van mezelf dat ik vanmiddag zomaar om hulp gebeld heb... Dat doe ik normaal niet, vind ik doodeng...
En.. Ik ga woensdag lekker naar pleegmamma, mn pleegzusje is jarig!! En Vrijdag naar hulpmamma. Lekker daar eten met de hele fammelie, en als kids in bed zijn en man met vrienden op stap hebben wij een hele avond om bij te kleppen. En die hebben we hard nodig.. Het was weer veeel te lang geleden...
Goed einde dus (ben nog helemaal high omdat ik die opdracht net afgemaakt heb.. Wat een kick geeft dat knopje Save toch...) van een moeilijk beginnend dagje... Maar toch nog maar even niet teveel mensjes omme heen...
Nu weet ik het ff niet meer...
Ben naar buiten gegaan, heb hulpmamma 1 gebeld... Die zat op school, maar dook speciaal voor mij even de wc in.. Dat was fijn, zeker omdat ik haar heel lang niet gesproken had, en ze zoveel lief uitstraalt, zelfs door de foon..
Zij bracht uiteindelijk in dat ik naar huis zou gaan... En aangezien de tranen bleven stromen leek me dat het beste.. Dus gedaan.
Toen pleegmamma gebeld om te kijken of ik daar terecht kon smiddags. Helaas pindakaas was die weg, maar we hebben wel een half uur aan de foon gehangen (lang leve de mobieltjes). Tranen liepen over mn wangen, terwijl zij zich lekker boos maakte om school die dit soort vakken verplichtte.
Als een echte moeder stond ze op het punt kwaad de school te bellen en wilde ze dat ik een afspraak zou maken om op school verhaal te gaan doen. En dan wilde ze ook mee! Want ze was het er allemaal ab-so-luut niet mee eens met wat ik allemaal moest en niet mocht..
Zo lief....
Toen ik thuiskwam had mijn vriendje speciaal voor mij ergens een puddingbroodje voor me opgedoken... Daarna ben ik meteen in mn bed gedoken en werd ik om 4 uur (!!!) pas weer wakker door de telefoon..
Duurde even voor ik toen weer bijgekomen was, maar het ergste was over... De rest van mijn dag heb ik heeeeeel schuldbewust aan die ene opdracht gezeten. En ja, hij is helemaal Af.
*trots*
Ik zit er over te twijfelen om morgen ook nog maar thuis te blijven.. Moet vergaderen op mn stageplaats, dat duurt vaak niet zo lang, maar heeft wel een enorme reistijd... Het zou me dus zo'n 4 uur schelen als ik een half uur niet ga vergaderen, en daarmee gun ik mezelf heel veel rust voor andere dingen (hoofd legen enzo).
Nouja, verder vind ik het wel knap van mezelf dat ik vanmiddag zomaar om hulp gebeld heb... Dat doe ik normaal niet, vind ik doodeng...
En.. Ik ga woensdag lekker naar pleegmamma, mn pleegzusje is jarig!! En Vrijdag naar hulpmamma. Lekker daar eten met de hele fammelie, en als kids in bed zijn en man met vrienden op stap hebben wij een hele avond om bij te kleppen. En die hebben we hard nodig.. Het was weer veeel te lang geleden...
Goed einde dus (ben nog helemaal high omdat ik die opdracht net afgemaakt heb.. Wat een kick geeft dat knopje Save toch...) van een moeilijk beginnend dagje... Maar toch nog maar even niet teveel mensjes omme heen...
Nu weet ik het ff niet meer...
Niet Goed
Okeej, ik moet echt wat aan school doen... Sinds mn therapie vorige week ben ik al een beetje de kluts kwijt, maar nu is het helemaal ver te zoeken.
Ik zit hier achter de compu, proberend niet te huilen of wanhopig te worden en ik weet niet wat ik moet.
Het word-document voor mn neus blijft leeg, de opdracht naast mn toetsenbord zegt me niets..
Ik zit hier, tussen duizend mensen die allemaal bezig en druk zijn, en ik voel me zo alleen...En ik MOET gewoon wat aan school doen. Moet die opdracht maken.
Moet me ergens op kunnen stortten.
Kan ik iemand bellen, ik wil het graag.. laat me nu iemand bellen, maar ik weet niet wie....
Waarom is er op deze hele verdomde school niet een klein plekje waar ik me terug kan trekken.. Waar ik tot mezelf kan komen..
Pokke zelfverdediging... Pokke gast... Ga zitten met je ogen dicht.. Ja, en dan iemand je aan laten vallen.. Nadat er honderd mensen vlak langs je gerend zijn, kabaal gemaakt hebben, doodstil worden...
Ik moet me concentreren, die opdracht afmaken... ik moet... Maar ik weet niet hoe... Zet het uit.. alsjeblieft.. Zet me uit...
Ik wil alleen maar in bed liggen met de dekens over mijn hoofd... Onder de douche, met kokend water over mijn gore, slechte lijf...
Misschien moet ik gewoon eens in mijn hoofd snijden.. Kan al het slechte eruit stromen....
Okeej, nu ga ik dus echt weer verder met mn opdracht.. .Misschien dat ik dan straks ga proberen om een van de mamma's te bellen....
Ik zit hier achter de compu, proberend niet te huilen of wanhopig te worden en ik weet niet wat ik moet.
Het word-document voor mn neus blijft leeg, de opdracht naast mn toetsenbord zegt me niets..
Ik zit hier, tussen duizend mensen die allemaal bezig en druk zijn, en ik voel me zo alleen...En ik MOET gewoon wat aan school doen. Moet die opdracht maken.
Moet me ergens op kunnen stortten.
Kan ik iemand bellen, ik wil het graag.. laat me nu iemand bellen, maar ik weet niet wie....
Waarom is er op deze hele verdomde school niet een klein plekje waar ik me terug kan trekken.. Waar ik tot mezelf kan komen..
Pokke zelfverdediging... Pokke gast... Ga zitten met je ogen dicht.. Ja, en dan iemand je aan laten vallen.. Nadat er honderd mensen vlak langs je gerend zijn, kabaal gemaakt hebben, doodstil worden...
Ik moet me concentreren, die opdracht afmaken... ik moet... Maar ik weet niet hoe... Zet het uit.. alsjeblieft.. Zet me uit...
Ik wil alleen maar in bed liggen met de dekens over mijn hoofd... Onder de douche, met kokend water over mijn gore, slechte lijf...
Misschien moet ik gewoon eens in mijn hoofd snijden.. Kan al het slechte eruit stromen....
Okeej, nu ga ik dus echt weer verder met mn opdracht.. .Misschien dat ik dan straks ga proberen om een van de mamma's te bellen....
maandag 20 september 2004
Superliftster!
Gesprekje met de leraar is uiteindelijk goed afgelopen. Ze was op haar manier heeeeel begrijpend, en ik 'mag' het volgend blok bij haar in de les overdoen, lekker vertrouwd, onder haar toezicht, zo was haar redenering.. Ja goed....
Maar ze was iig niet boos ofzo, en daar was ik echt heeeeeeeel blij om.
Vandaag apart dagje. Was nog steeds ziekjes, en had een vroege bus genomen om een beetje op tijd op school te komen. Staking natuurlijk! Wist ik wel, maar dacht dat het pas vanaf 11 uur was. Niet dus..
Dus zat ik daar echt midden in de stad helemaal vast op een halfuur lopen van school... Toen heb ik.... GELIFT!!!!
Jaaaaa.... Gewoon een meisje in een auto aangesproken of ze dezelfde kant op moest.. Dit meisje wilde me wel helemaal naar school brengen!!!
Wauwie.. zomaar.. echt heel bijzonder! En ik was nog op tijd ook.
Ik vind het zo leuk dat ik zomaar een vreemde durfde te vragen of ik mee mocht rijden, en dat diegene me ook zomaar even naar school bracht..
Dat geeft me weer wat vertrouwen in de mensheid!!!
Nu lekker weer even vrij! Hoera!
Maar ze was iig niet boos ofzo, en daar was ik echt heeeeeeeel blij om.
Vandaag apart dagje. Was nog steeds ziekjes, en had een vroege bus genomen om een beetje op tijd op school te komen. Staking natuurlijk! Wist ik wel, maar dacht dat het pas vanaf 11 uur was. Niet dus..
Dus zat ik daar echt midden in de stad helemaal vast op een halfuur lopen van school... Toen heb ik.... GELIFT!!!!
Jaaaaa.... Gewoon een meisje in een auto aangesproken of ze dezelfde kant op moest.. Dit meisje wilde me wel helemaal naar school brengen!!!
Wauwie.. zomaar.. echt heel bijzonder! En ik was nog op tijd ook.
Ik vind het zo leuk dat ik zomaar een vreemde durfde te vragen of ik mee mocht rijden, en dat diegene me ook zomaar even naar school bracht..
Dat geeft me weer wat vertrouwen in de mensheid!!!
Nu lekker weer even vrij! Hoera!
donderdag 16 september 2004
LOG (leraar ontwijkend gedrag)
Jippie.. Ik mag dalijk naar therapie... :S
Kweetnogniet of ik zin heb.. Achterlijk feit: ik weet eigenlijk nooit meer uit mezelf waar we het de vorige keer over gehad hebben.. Stom he?!
En het eerste wat ze altijd wil doen is een reflectie op de vorige keer... Tsja.. Dan knik ik maar ja en amen tot ik uiteindelijk uit haar woorden op kan maken waar het ook al weer over ging.. Dan komt het vaak wel weer een beetje..
Ik hersenloos...
Zit nu trouwens moed te verzamelen om naar de docent toe te gaan die leiding heeft over de jankles van maandag. Want dat moet ik nog gaan verklaren.. Jippie-a-jee.... Hoera.. weer iemand die deknt dat ik gek ben.. (sja.. het is een feit, maar om iedereen dat nou te laten denken... )
Ben lekker wel met de tuut-tuut naar school :) Hoop alleeen dat ie straks ook weer start!
Kweetnogniet of ik zin heb.. Achterlijk feit: ik weet eigenlijk nooit meer uit mezelf waar we het de vorige keer over gehad hebben.. Stom he?!
En het eerste wat ze altijd wil doen is een reflectie op de vorige keer... Tsja.. Dan knik ik maar ja en amen tot ik uiteindelijk uit haar woorden op kan maken waar het ook al weer over ging.. Dan komt het vaak wel weer een beetje..
Ik hersenloos...
Zit nu trouwens moed te verzamelen om naar de docent toe te gaan die leiding heeft over de jankles van maandag. Want dat moet ik nog gaan verklaren.. Jippie-a-jee.... Hoera.. weer iemand die deknt dat ik gek ben.. (sja.. het is een feit, maar om iedereen dat nou te laten denken... )
Ben lekker wel met de tuut-tuut naar school :) Hoop alleeen dat ie straks ook weer start!
woensdag 15 september 2004
mist
Dingen
Dwalen
Door mijn hoofd
benoemen
kan ik ze niet
ze zweven
als wolken
Ongrijpbaar
soms
dalen ze
als mist
Kan ik niets zien
Verblind door dingen
die niet tastbaar zijn
Zelfs warm aangekleed
Doet hun kilte
me rillen
Waar
Is de zon
Die ik zo graag wil zien
Waar ik mee opstond
Maar wolken
laten zich
niet duwen
Dus
Moet je wachten
en schuilen
Tot de mist
Weer optrekt
Dwalen
Door mijn hoofd
benoemen
kan ik ze niet
ze zweven
als wolken
Ongrijpbaar
soms
dalen ze
als mist
Kan ik niets zien
Verblind door dingen
die niet tastbaar zijn
Zelfs warm aangekleed
Doet hun kilte
me rillen
Waar
Is de zon
Die ik zo graag wil zien
Waar ik mee opstond
Maar wolken
laten zich
niet duwen
Dus
Moet je wachten
en schuilen
Tot de mist
Weer optrekt
maandag 13 september 2004
Pokkedag met een fijn eindje
Wat een pokkedag...
In een vlaag van verstandsverbijstering had ik me opgegeven om de les aerobics voor deze week te verzorgen. Wetend dat ik dat doodeng vind.. Wetend dat ik dat vorig jaar ook niet durfde, maar hopend dat het nu beter zou gaan...
Mezelf dwingend de angst te overwinnen.
Dus alles voorbereid, dus een nacht niet geslapen, dus steeeeeds ongenietbaarder in de loop van de dag...
En dus stond ik trillend voor de deur van de zaal.. Tranen wegknipperend...
Naar binnen.. Maar weer naar buiten.. De spiegels.. Ik haaaat ze..
Tranen wegslikken, weer naar binnen...
Paniek... Ik kan dit niet..
Blikken vol verwachting, wetend dat ik dit eng vind, bemoedigend...
Tranen... De blikken trotseren, en gaan overleggen.. Paniek stijgt.. Probeer tranen in te slikken, binnen te houden...
Mens zegt gewoon proberen. Mens zegt komop. Mens zegt je mag je blaadje erbij houden. ALSOF HET DAAROM GAAT!
Klasgenoten hebben het ondertussen door, maar zijn erg lief. Houden zich koest, dansen zelf wat door de zaal, staan vast klaar en praten zachtjes. Geven me een kans. Zeggen niets, vragen niets als ik besluit het niet te doen...
Ik schaam me. Met mijn rode ogen op de bank.. Voel de blikken die er helemaal niet zijn...
Pff. tijdens de les, gegeven door een vriendin die wel durft en het heeel goed doet (zoooooooo trots op dr, wie had dat verwacht!!!) werd ik weer wat rustiger. En BOOS! Op mij, dat ik het weer niet gedaan had... Ik kon de passen meetellen, wist het precies... :(
Ik heb uiteindelijk alsnog de cooling down gedaan.. een paar minuutjes.. Met mn verlopen kop.. Klas was heel lief.. (sttt, luistern, heej!Koppen dicht...ze gaat het doen!) en ik kreeg daverend aplaus, maar weet dat dat nergens over ging, ze waren gewoon lief..
Toch steunde dat wel.. Ben stiekum wel bang dat ze me achter mn rug om nog heel erg uitgelachen hebben hoor...
Nouja, toen was het eindelijk tijd om naar huis te gaan. Daar had vriendjelief lekker gekookt en als verrassing voor mij een puddingbroodje gehaald...
ZOoooo lief.... *zucht*
Dat soort kleine dingne maakt echt mijn hele dag weer goed... gewoon, dattie zo aan me gedacht heeft....
Daarna hebben we lekker spelletjes gespeeld, en ik heb lekker gewonnen :D:D:D
Kijk, dat is altijd goed natuurlijk..
Dus nu ben ik opgelucht, dat vandaag erop zit.. Dat de rest van de week lang zo erg niet meer kan zijn. Denk ik.
Want gussie, wat ben ik boos op mezelf zeg!
In een vlaag van verstandsverbijstering had ik me opgegeven om de les aerobics voor deze week te verzorgen. Wetend dat ik dat doodeng vind.. Wetend dat ik dat vorig jaar ook niet durfde, maar hopend dat het nu beter zou gaan...
Mezelf dwingend de angst te overwinnen.
Dus alles voorbereid, dus een nacht niet geslapen, dus steeeeeds ongenietbaarder in de loop van de dag...
En dus stond ik trillend voor de deur van de zaal.. Tranen wegknipperend...
Naar binnen.. Maar weer naar buiten.. De spiegels.. Ik haaaat ze..
Tranen wegslikken, weer naar binnen...
Paniek... Ik kan dit niet..
Blikken vol verwachting, wetend dat ik dit eng vind, bemoedigend...
Tranen... De blikken trotseren, en gaan overleggen.. Paniek stijgt.. Probeer tranen in te slikken, binnen te houden...
Mens zegt gewoon proberen. Mens zegt komop. Mens zegt je mag je blaadje erbij houden. ALSOF HET DAAROM GAAT!
Klasgenoten hebben het ondertussen door, maar zijn erg lief. Houden zich koest, dansen zelf wat door de zaal, staan vast klaar en praten zachtjes. Geven me een kans. Zeggen niets, vragen niets als ik besluit het niet te doen...
Ik schaam me. Met mijn rode ogen op de bank.. Voel de blikken die er helemaal niet zijn...
Pff. tijdens de les, gegeven door een vriendin die wel durft en het heeel goed doet (zoooooooo trots op dr, wie had dat verwacht!!!) werd ik weer wat rustiger. En BOOS! Op mij, dat ik het weer niet gedaan had... Ik kon de passen meetellen, wist het precies... :(
Ik heb uiteindelijk alsnog de cooling down gedaan.. een paar minuutjes.. Met mn verlopen kop.. Klas was heel lief.. (sttt, luistern, heej!Koppen dicht...ze gaat het doen!) en ik kreeg daverend aplaus, maar weet dat dat nergens over ging, ze waren gewoon lief..
Toch steunde dat wel.. Ben stiekum wel bang dat ze me achter mn rug om nog heel erg uitgelachen hebben hoor...
Nouja, toen was het eindelijk tijd om naar huis te gaan. Daar had vriendjelief lekker gekookt en als verrassing voor mij een puddingbroodje gehaald...
ZOoooo lief.... *zucht*
Dat soort kleine dingne maakt echt mijn hele dag weer goed... gewoon, dattie zo aan me gedacht heeft....
Daarna hebben we lekker spelletjes gespeeld, en ik heb lekker gewonnen :D:D:D
Kijk, dat is altijd goed natuurlijk..
Dus nu ben ik opgelucht, dat vandaag erop zit.. Dat de rest van de week lang zo erg niet meer kan zijn. Denk ik.
Want gussie, wat ben ik boos op mezelf zeg!
vrijdag 10 september 2004
Eindelijk weekend
Woensdag therapie was zoo heftig... Erna heb ik dus gewoon verstand uitgezet en doorgegaan... Toen ik savonds thuis zat wist ik niet meer waar ik het moest zoeken.. Ik zat maar te huilen daarin mn eentje....
Heb toen heel lang met mijn schoonmamma op msn gezeten (vriend was pas heel laat thuis )
Ze is echt heel lief, maar dit was zooo eng heel eng...
ze wist al dat ik dis had maar nu ook dat het doo rmn ouders komt...
niet precies wat maar...
Ik kwam er ook pas na een tijdje in shok achter wat ik zat te vertellen.. met wie ik zat te praten... Maar ze is zoo lief..
Ik wilde gwoon zo graag even die liefde voeeln, even van me af schrijven...
dush...
Ik zit nog steeds met de therapie in mn hoofd ook...
Ze hebben heel bewust mij aangepraat dat ik slecht was...
Het was niet uit omacht ofoz wat ze deden, dat ze uit woede alles kort en klein sloegen...
Het was gewoon... te .. te.. hoe noem je dat.. te uitgedacht daarvoor?
En toch lieten ze mij al die tijd geloven dat ik slecht was.
Ik ben ze zoo dankbaar geweest dat zij mijn ouders waren.. Wist zeker dat ieder ander me allang weggedaan had...
Schaamde me voor mezelf enzo..
Ik BEN slecht! En ik ben heeeeeeel erg dankbaar dat zij probeerde me beter te maken
kijk, het is dat ik niet in god geloof, maar anders had je God, mijn ouders, en de engelen.. Alwetend, almachtig..
en nu..
nu 'weten' ze nergens meer van
Aardig, vriendelijk, er valt een gesprek, zelfs een discussie te voeren.
Ik weet het gewoon niet meer
En deze mensen zijn niet de mensen die mij zo kwaad gedaan hebben, maar tegelijk ook wel..
Deze mensen wil ik niet kwetsen, maar ik haat ze om wat ze gedaaan hebben..
Ik ben bang dat ze weer verdwijnen, dat als ik het met ze probeer te bespreken dat ze het neit weten of niet willen weten. Of zullen doen of ik gek ben.
Dat zou ik niet aankunnen
Verder doet mijn hele lijfje zeer van de spierpijn.. gister en vanochtend was het op zijn ergst, en ik voelde me af en toe net alsof het weer vroeger was... Alles gekneusd en niemand die het mocht weten..
Om dat gevoel een beetje kwijt te raken heb ik heel erg hardop geklaagd en geauwd (mocht vroeger nooit) en me lekker een beetje laten verzorgen door vriendjelief... Dat hielp wel om in het hier en nu te blijven moet ik zeggen..
Alleen vannacht had ik het even naar...
Maar ach, shit happens...
Heb toen heel lang met mijn schoonmamma op msn gezeten (vriend was pas heel laat thuis )
Ze is echt heel lief, maar dit was zooo eng heel eng...
ze wist al dat ik dis had maar nu ook dat het doo rmn ouders komt...
niet precies wat maar...
Ik kwam er ook pas na een tijdje in shok achter wat ik zat te vertellen.. met wie ik zat te praten... Maar ze is zoo lief..
Ik wilde gwoon zo graag even die liefde voeeln, even van me af schrijven...
dush...
Ik zit nog steeds met de therapie in mn hoofd ook...
Ze hebben heel bewust mij aangepraat dat ik slecht was...
Het was niet uit omacht ofoz wat ze deden, dat ze uit woede alles kort en klein sloegen...
Het was gewoon... te .. te.. hoe noem je dat.. te uitgedacht daarvoor?
En toch lieten ze mij al die tijd geloven dat ik slecht was.
Ik ben ze zoo dankbaar geweest dat zij mijn ouders waren.. Wist zeker dat ieder ander me allang weggedaan had...
Schaamde me voor mezelf enzo..
Ik BEN slecht! En ik ben heeeeeeel erg dankbaar dat zij probeerde me beter te maken
kijk, het is dat ik niet in god geloof, maar anders had je God, mijn ouders, en de engelen.. Alwetend, almachtig..
en nu..
nu 'weten' ze nergens meer van
Aardig, vriendelijk, er valt een gesprek, zelfs een discussie te voeren.
Ik weet het gewoon niet meer
En deze mensen zijn niet de mensen die mij zo kwaad gedaan hebben, maar tegelijk ook wel..
Deze mensen wil ik niet kwetsen, maar ik haat ze om wat ze gedaaan hebben..
Ik ben bang dat ze weer verdwijnen, dat als ik het met ze probeer te bespreken dat ze het neit weten of niet willen weten. Of zullen doen of ik gek ben.
Dat zou ik niet aankunnen
Verder doet mijn hele lijfje zeer van de spierpijn.. gister en vanochtend was het op zijn ergst, en ik voelde me af en toe net alsof het weer vroeger was... Alles gekneusd en niemand die het mocht weten..
Om dat gevoel een beetje kwijt te raken heb ik heel erg hardop geklaagd en geauwd (mocht vroeger nooit) en me lekker een beetje laten verzorgen door vriendjelief... Dat hielp wel om in het hier en nu te blijven moet ik zeggen..
Alleen vannacht had ik het even naar...
Maar ach, shit happens...
woensdag 8 september 2004
gedachtenspinsels
Als Zij ziek zijn
en ik niet
waarom dan
dit groot verdriet
Het mag niet, bestaat niet
Kan niet echt
Dat ik goed ben
En Zij slecht...
Hun waarheid een leugen
Dat leek me zo fijn
Maar t is nu verwarrend
En doet nog steeds pijn...
-----------------------------------
Haar stem
praat zacht
wijze woorden
die niet mag
geloven
Ik hoor
haar logica
zie
de rede
maar mijn gevoel
weet
dat het anders is
Lieve dingen
Zegt ze soms
Die afkaatsen
Als op een schild
Maar wel
Gekoesterd worden
Ze zijn
Niet waar
Maar wel
Bijzonder
Om te horen
En vol schaamte
Want
Ik verdien ze niet
---------------------------------------------------
Laat me praten
laat me alles vertellen
en houd me dan vast
als ik huil
praat met me
breng me tot reden
Reinig mn ziel
Ik voel me zo vuil
Ik wil je vertrouwen
De pijn kunnen delen
Je klinkt zo oprecht
Ik durf het aan
Maar stemmen zijn bang
Dat jij 'een van hen' bent
Me zult verraden
Naar Hen toe zal gaan
Dus blijf ik zwijgen
Al snap ik niet
Wat er met
'een van hen'
Wordt bedoeld.....
Help me...
---------------------------------------------------
Nog steeds niet vergeten
Nog steeds in mijn hart
Nog steeds zo belangrijk
Nog steeds dus veel smart
--------------------------------
Nooit zo alleen als
Na therapie
Opstaan en weggaan
Alleen weer verder
In de koude wereld
Vol onbegrip
Nog volgestopt met emoties
Waar je niets mee kan
Overgeleverd aan
Jezelf
en ik niet
waarom dan
dit groot verdriet
Het mag niet, bestaat niet
Kan niet echt
Dat ik goed ben
En Zij slecht...
Hun waarheid een leugen
Dat leek me zo fijn
Maar t is nu verwarrend
En doet nog steeds pijn...
-----------------------------------
Haar stem
praat zacht
wijze woorden
die niet mag
geloven
Ik hoor
haar logica
zie
de rede
maar mijn gevoel
weet
dat het anders is
Lieve dingen
Zegt ze soms
Die afkaatsen
Als op een schild
Maar wel
Gekoesterd worden
Ze zijn
Niet waar
Maar wel
Bijzonder
Om te horen
En vol schaamte
Want
Ik verdien ze niet
---------------------------------------------------
Laat me praten
laat me alles vertellen
en houd me dan vast
als ik huil
praat met me
breng me tot reden
Reinig mn ziel
Ik voel me zo vuil
Ik wil je vertrouwen
De pijn kunnen delen
Je klinkt zo oprecht
Ik durf het aan
Maar stemmen zijn bang
Dat jij 'een van hen' bent
Me zult verraden
Naar Hen toe zal gaan
Dus blijf ik zwijgen
Al snap ik niet
Wat er met
'een van hen'
Wordt bedoeld.....
Help me...
---------------------------------------------------
Nog steeds niet vergeten
Nog steeds in mijn hart
Nog steeds zo belangrijk
Nog steeds dus veel smart
--------------------------------
Nooit zo alleen als
Na therapie
Opstaan en weggaan
Alleen weer verder
In de koude wereld
Vol onbegrip
Nog volgestopt met emoties
Waar je niets mee kan
Overgeleverd aan
Jezelf
peutenpraat
Zooo.. kan het eindelijk even komen..
Wat een therapie vanmiddag zeg... Over dat een kind niet slecht kan zijn, dat ik dus niet slecht ben... Dat zij heel erg ziek zijn....
Kvond het zoo moeilijk.. Heb geloof ik een uur lang zitten grienen.. De tranen bleven echt lopen (lang leve de zonnebril voor de busreis terug).
En dan, aan het einde van de therapie, voel ik me zo alleen. Overweldigd door gevoelens, emoties. Iemand die wel lief zit te kijken aan de overkant, maar daar kan je verder ook zo weinig mee op dat moment..
Ik zou zo graag wegkruipen op dat moment... Helemaal bij iemand weg mogen kruipen en klein zijn en huilen...
Moest daarna nog trainen.. Pfoei.. gedachten uit en lijfje aan. Dat wordt morgen Spierpijn met een hoofdletter S. Af en toe wordt ik gewoon bang van mezelf hoe fanatiek ik kan zijn...
Wat een therapie vanmiddag zeg... Over dat een kind niet slecht kan zijn, dat ik dus niet slecht ben... Dat zij heel erg ziek zijn....
Kvond het zoo moeilijk.. Heb geloof ik een uur lang zitten grienen.. De tranen bleven echt lopen (lang leve de zonnebril voor de busreis terug).
En dan, aan het einde van de therapie, voel ik me zo alleen. Overweldigd door gevoelens, emoties. Iemand die wel lief zit te kijken aan de overkant, maar daar kan je verder ook zo weinig mee op dat moment..
Ik zou zo graag wegkruipen op dat moment... Helemaal bij iemand weg mogen kruipen en klein zijn en huilen...
Moest daarna nog trainen.. Pfoei.. gedachten uit en lijfje aan. Dat wordt morgen Spierpijn met een hoofdletter S. Af en toe wordt ik gewoon bang van mezelf hoe fanatiek ik kan zijn...
gediggie
Als leven overleven wordt
Als een kind in zijn groei wordt gestoord
Als een kind gebruikt wordt voor andermans lust
En ook nog een met allerlei rot excuses word gesust
Dan is de schade groot
En raakt een ziel in grote nood
En als dat kind volwassen is geworden
En denkt het is voorbij
En denkt hoera is ben vrij
Zal dat kind nog harder moeten knokken
Voor alle brokken…
Kwam ik net ergens tegen... Zo mooi, zo waar... Vooral dat laatste stuk...
Ik voelde me zo vrij, maar het was niet zomaar over.. Nu begint het echte werk pas.... Het vechten om te mogen zijn lijkt nooit op te houden... Lijkt n u pas echt te beginnen....
Als een kind in zijn groei wordt gestoord
Als een kind gebruikt wordt voor andermans lust
En ook nog een met allerlei rot excuses word gesust
Dan is de schade groot
En raakt een ziel in grote nood
En als dat kind volwassen is geworden
En denkt het is voorbij
En denkt hoera is ben vrij
Zal dat kind nog harder moeten knokken
Voor alle brokken…
Kwam ik net ergens tegen... Zo mooi, zo waar... Vooral dat laatste stuk...
Ik voelde me zo vrij, maar het was niet zomaar over.. Nu begint het echte werk pas.... Het vechten om te mogen zijn lijkt nooit op te houden... Lijkt n u pas echt te beginnen....
Puddingbroodjesdrama
aaaargh...
Zit je je al twee dagen te verlekkeren op een puddingbroodje, is eindelijk het moment aangebroken dat je er een mag van jezelf (nu), dus vol hoop en honger naar de bakker, ZIJN ZE ER NIET!!!
Ja.. hallo.. Beetje mijn lichtpuntjes van de dag verpesten. Klote bakker. En hij is nog veel te duur ook...
Maar zit ik mooi wel met een nieuw dillemma:
Wat dan te eten (of niet eten)
Zit je je al twee dagen te verlekkeren op een puddingbroodje, is eindelijk het moment aangebroken dat je er een mag van jezelf (nu), dus vol hoop en honger naar de bakker, ZIJN ZE ER NIET!!!
Ja.. hallo.. Beetje mijn lichtpuntjes van de dag verpesten. Klote bakker. En hij is nog veel te duur ook...
Maar zit ik mooi wel met een nieuw dillemma:
Wat dan te eten (of niet eten)
maandag 6 september 2004
verder...
Zo. Het weekend zit er weer op. Pittig weekendje hoor...
Ernstig Gesprek gehad met mn roomy.. Over ons, over de sfeer... over alles.
We vonden het allebei doodeng, maar het moest wel gebeuren. Achteraf ben ik heel blij met het gesprek waarin ik wel errug open geweest ben (voor mijn gevoel.. bibber).
Maar iig weet ik nu dat ik nog steeds wel belangrijk ben voor haar, en niet ineens een niemendalletje geworden ben. Dat doet me goed, want het deed pijn om er ineens niet meer toe te doen...
Vandaag lekker schooldagje. Er huppelen bij ons op school tegenwoordig wat kennisjes uit mijn woonplaats rond, grappig is dat :D
Veel theorie gehad, daar wordt ik springerig van. De les springen daarna viel alleen heel erg tegen :(
Nouja, voorlopig ben ik weer even van school af, ik hoef donderdag lekker pas weer. Gnagna..
En nu.. Foooooooood!!!!! (ik zag er in de spiegels zelfs niet zo heel dik uit vandaag dus....)
Ernstig Gesprek gehad met mn roomy.. Over ons, over de sfeer... over alles.
We vonden het allebei doodeng, maar het moest wel gebeuren. Achteraf ben ik heel blij met het gesprek waarin ik wel errug open geweest ben (voor mijn gevoel.. bibber).
Maar iig weet ik nu dat ik nog steeds wel belangrijk ben voor haar, en niet ineens een niemendalletje geworden ben. Dat doet me goed, want het deed pijn om er ineens niet meer toe te doen...
Vandaag lekker schooldagje. Er huppelen bij ons op school tegenwoordig wat kennisjes uit mijn woonplaats rond, grappig is dat :D
Veel theorie gehad, daar wordt ik springerig van. De les springen daarna viel alleen heel erg tegen :(
Nouja, voorlopig ben ik weer even van school af, ik hoef donderdag lekker pas weer. Gnagna..
En nu.. Foooooooood!!!!! (ik zag er in de spiegels zelfs niet zo heel dik uit vandaag dus....)
donderdag 2 september 2004
Gaat goed!
grrrrr... Ik heb het weer... :S
Ik wil mezelf he-le-maal openhalen.. Alles kapothalen, net zo lang tot er niets meer te snijden valt... Gaten maken, het mes diep in mijn huid duwen...
Ik wil mijn gezicht langs een ruwe muur schrapen zodat ik het niet meer hoef te zien, met mijn hoofd tegen de muur bonken en spugen tot mijn longen eruit komen...
Ik wil alles helemaal kapot maken. En vooral mezelf.
Ik, destructief? helemaal niet.... T moet er gewoon uit.. Die verachting, woede, zelfhaat...
Maar het mag niet.. kan niet... *zucht* school met korte mouwen komt er weer aan.. Stage lopen komt er weer aan... Het kan gewoon niet....
Ohw, help me onthouden dat het niet kan...
Nu doesj ik maar gewoon bloedheet, en drink spullen die je eigenlijk niet kan drinken. Ik schop mezelf, maar dat helpt niet... Het helpt pas als alles kapot is... Ik kapot ben.
Ik moet kapot...
Ik wil mezelf he-le-maal openhalen.. Alles kapothalen, net zo lang tot er niets meer te snijden valt... Gaten maken, het mes diep in mijn huid duwen...
Ik wil mijn gezicht langs een ruwe muur schrapen zodat ik het niet meer hoef te zien, met mijn hoofd tegen de muur bonken en spugen tot mijn longen eruit komen...
Ik wil alles helemaal kapot maken. En vooral mezelf.
Ik, destructief? helemaal niet.... T moet er gewoon uit.. Die verachting, woede, zelfhaat...
Maar het mag niet.. kan niet... *zucht* school met korte mouwen komt er weer aan.. Stage lopen komt er weer aan... Het kan gewoon niet....
Ohw, help me onthouden dat het niet kan...
Nu doesj ik maar gewoon bloedheet, en drink spullen die je eigenlijk niet kan drinken. Ik schop mezelf, maar dat helpt niet... Het helpt pas als alles kapot is... Ik kapot ben.
Ik moet kapot...
woensdag 1 september 2004
Tsja...
Wou ik nog posten, maar nog niet aan toe gekomen..
Van de week zat ik bij mijn ouders. Samen met vriendlief uiteraard. Het was avond, zeg maar nacht, we hadden lang geouwehoerd, en het gesprek werd langzaam serieuzer.
Kwam mijn vader ermee dat hij zich vroeger vaaak zorgen maakte omdat ik zo eenzaam was.. Dat ik me zo eenzaam gevoeld moet hebben omdat ik me overal van afsloot.
Hij had ook gezien dat ik voor mezelf besloten had dat ik bepaalde dingen niet meer voelde, en die nu ook niet echt meer herkende...
Sjit, en dan denk je onbegrijpende ouders te hebben...
Ik weet nog niet goed wat ik moet met deze info... Aan de ene kant moest ik bijna huilen. Ik voelde me herkend, ze hadden me dus eigenlijk gezien. Aan de andere kant voelde ik me nog eenzamer... Als ze dat gezien hadden.. hoe konden ze dan?!... Ik bedoel....
*zucht*
Sommige dingen zijn zo moeilijk te begrijpen... Niet te begrijpen... Het verdriet wordt groter zo, maar het is fijn om nu eindelijk ouders te hebben.
Ik leef me in hun leugenwereld van o wat hebben wij het fijn en goed en geniet daar nog van ook.
Eindelijk heb ik af en toe ouders, die me snappen... Mijn ouders...
Maar wat ik nou met ze aanmoet?!...
Van de week zat ik bij mijn ouders. Samen met vriendlief uiteraard. Het was avond, zeg maar nacht, we hadden lang geouwehoerd, en het gesprek werd langzaam serieuzer.
Kwam mijn vader ermee dat hij zich vroeger vaaak zorgen maakte omdat ik zo eenzaam was.. Dat ik me zo eenzaam gevoeld moet hebben omdat ik me overal van afsloot.
Hij had ook gezien dat ik voor mezelf besloten had dat ik bepaalde dingen niet meer voelde, en die nu ook niet echt meer herkende...
Sjit, en dan denk je onbegrijpende ouders te hebben...
Ik weet nog niet goed wat ik moet met deze info... Aan de ene kant moest ik bijna huilen. Ik voelde me herkend, ze hadden me dus eigenlijk gezien. Aan de andere kant voelde ik me nog eenzamer... Als ze dat gezien hadden.. hoe konden ze dan?!... Ik bedoel....
*zucht*
Sommige dingen zijn zo moeilijk te begrijpen... Niet te begrijpen... Het verdriet wordt groter zo, maar het is fijn om nu eindelijk ouders te hebben.
Ik leef me in hun leugenwereld van o wat hebben wij het fijn en goed en geniet daar nog van ook.
Eindelijk heb ik af en toe ouders, die me snappen... Mijn ouders...
Maar wat ik nou met ze aanmoet?!...
peutenpraat
Vanmiddag weer naar mn peutje... Oeferdeoef... Ik vroeg me gister af waar we ook al weer over bezig waren, maar vriendjelief wist dat nog precies...
Ik had dingen van vroeger verteld... hmmz... Zie wel een beetje tegen vandaag op... Eng om haar weer te zien nadat ik 'iets' verteld heb....
Toch zit ik de uren af te tellen...
Stom he? Ik ben niet tegenstrijdig!
Ik had dingen van vroeger verteld... hmmz... Zie wel een beetje tegen vandaag op... Eng om haar weer te zien nadat ik 'iets' verteld heb....
Toch zit ik de uren af te tellen...
Stom he? Ik ben niet tegenstrijdig!
Reacties!
Stom he, maar het geeft zo enorm kriebels in mijn buik en een stralende zon boven mn hoofd als er mensen reageren... Zekers in t gastenboek..
Dus nu zit Nina weer te stralen achter dr computertje, en het hele verhaal dat ik wilde houden weet ik eigenlijk niet meer...;)
Dus nu zit Nina weer te stralen achter dr computertje, en het hele verhaal dat ik wilde houden weet ik eigenlijk niet meer...;)
vrijdag 27 augustus 2004
Wakker!
Help.. ik ben al wakker... (en gedouched en aangekleed)..
En nu? Nu ligt er een heeeele lange dag op mij te wachten..
Ik wilde eigenlijk bij mn oppasmamma langs... Ik mis dr heel erg. Maar ik durf telkens niet.. Echt alles is een excuus om niet te gaan..
Dus heb ik nu maar lekker een jogbroek en zachte trui aangedaan voor een tijdje chillen en bankhangen...
Pffff.. en de rest van de dag zie ik vanzelf wel dan.
Ohwjeej, vanaaf bbqen.. En ik zit in mijn niet teveel eten periode...
Nouja, heb er op zich wel zin in denk ik... En dan eet ik toch gewoon niet. Ga ik gewoon gezellig een boel drukte maken :)
Nou, chill ze!
En nu? Nu ligt er een heeeele lange dag op mij te wachten..
Ik wilde eigenlijk bij mn oppasmamma langs... Ik mis dr heel erg. Maar ik durf telkens niet.. Echt alles is een excuus om niet te gaan..
Dus heb ik nu maar lekker een jogbroek en zachte trui aangedaan voor een tijdje chillen en bankhangen...
Pffff.. en de rest van de dag zie ik vanzelf wel dan.
Ohwjeej, vanaaf bbqen.. En ik zit in mijn niet teveel eten periode...
Nouja, heb er op zich wel zin in denk ik... En dan eet ik toch gewoon niet. Ga ik gewoon gezellig een boel drukte maken :)
Nou, chill ze!
woensdag 25 augustus 2004
Regen
Grrrrrrr.. Heb ik mn dag ZO goed gepland (klusje-leuk-klusje-leuk)
Heb je DIT weer... Ja, als mn leuk niet doorgaat doe ik mn klusjes ook niet!
Daar gaat weer een mooi geplande dag.... :(
Heb je DIT weer... Ja, als mn leuk niet doorgaat doe ik mn klusjes ook niet!
Daar gaat weer een mooi geplande dag.... :(
dinsdag 24 augustus 2004
doorbraak?!
Nou, over de kookkunst heen..
Daarna gelukkig therapie, kon ik het ff van me afzetten.. ff op andere dingen focussen..
T gaat wel steeds ietsje beter heb ik het idee.
Deze keer hebben we het (was mijn voorzichtige idee...) over vroeger gehad.
Ik heb geprobeerd te vertellen, van toen de kruipruimte.. Ik vond het heel eng, en onder het vertellen was het moeilijk, ik was daar gewoon weer... Heb ook niet veel verteld.. Maar heb het wel gedurfd...
En zij.. ze zat daar.. luisterde gewoon..Oordeelde niet.. Eng vond ik het, bang voor wat ze zou zeggen.. Dat ze me niet zou geloven.. Dat het 'stom' zou klinken, niet als iets heel ergs.. Dat ik een aansteller zou lijken...
Kvond het wel fijn dat ze niet heel erg kwaad ofzo werd, zoals de mamma's (als ik 'moet' vertellen hoe t komt dat ik er Zo uitzie), dat maakte het wat makkelijker.. Maar wat zou ze gedacht hebben...
Achteraf was ik wel bang.. Is dit het goede, heb ik het goede gedaan.. Maar ik moet haar vertrouwen.. Wil haar vertrouwen... Iemand kunnen vertrouwen..
Moet dat nu gewoon proberen denk ik..
PFfff.. kwil dr wel mee doorgaan denk ik... Misschien, als ik het uitspreek, dat ik het dan wat meer een plekje kan geven?
Ik kon nu in ieder geval huilen om het meisje dat daar zo bang zat, zo'n pijn had. Huilen om mij, om wat er gebeurd was... Ik denk dat dat voor het eerst was, dat ik haar (mijn) pijn zo duidelijk en bewust voelde, dat ik wist waar het vandaan kwam, en erover huilde en praatte...
Ja, ik ben er nog wel een beetje vna onder de indruk.. Heb ook wel het idee dat de er geen delen heel kwaad zijn.. Wel bang, wantrouwend... Bij ieder geluidje aan het raam schrik ik op, zeker wetend dat Zij het zijn, dat ze het weten, me nu komen straffen omdat ik zo ongehoorzaam geweest ben.. Ik weet wat de gevolgen zijn... Wat de gevolgen zouden moeten zijn. Dus daar wacht ik nog op...
Nu moet het bewijs komen dat Hun waarheid niet de waarheid is.. Dat ze niet alles altijd weten, dat ik niet gestraft wordt omdat ik praat, dat er mensen zijn die mij geloven..
En dan heel misschien, kan ik gaan aannemen dat zij dus niet altijd gelijk hebben.. En dat het dus misschien aan hen lag, niet aan mij.. Dat ik niet zo fout en stout en weet ik het wat nog meer ben...
Maar dat zal vast nog wel even duren...
Daarna gelukkig therapie, kon ik het ff van me afzetten.. ff op andere dingen focussen..
T gaat wel steeds ietsje beter heb ik het idee.
Deze keer hebben we het (was mijn voorzichtige idee...) over vroeger gehad.
Ik heb geprobeerd te vertellen, van toen de kruipruimte.. Ik vond het heel eng, en onder het vertellen was het moeilijk, ik was daar gewoon weer... Heb ook niet veel verteld.. Maar heb het wel gedurfd...
En zij.. ze zat daar.. luisterde gewoon..Oordeelde niet.. Eng vond ik het, bang voor wat ze zou zeggen.. Dat ze me niet zou geloven.. Dat het 'stom' zou klinken, niet als iets heel ergs.. Dat ik een aansteller zou lijken...
Kvond het wel fijn dat ze niet heel erg kwaad ofzo werd, zoals de mamma's (als ik 'moet' vertellen hoe t komt dat ik er Zo uitzie), dat maakte het wat makkelijker.. Maar wat zou ze gedacht hebben...
Achteraf was ik wel bang.. Is dit het goede, heb ik het goede gedaan.. Maar ik moet haar vertrouwen.. Wil haar vertrouwen... Iemand kunnen vertrouwen..
Moet dat nu gewoon proberen denk ik..
PFfff.. kwil dr wel mee doorgaan denk ik... Misschien, als ik het uitspreek, dat ik het dan wat meer een plekje kan geven?
Ik kon nu in ieder geval huilen om het meisje dat daar zo bang zat, zo'n pijn had. Huilen om mij, om wat er gebeurd was... Ik denk dat dat voor het eerst was, dat ik haar (mijn) pijn zo duidelijk en bewust voelde, dat ik wist waar het vandaan kwam, en erover huilde en praatte...
Ja, ik ben er nog wel een beetje vna onder de indruk.. Heb ook wel het idee dat de er geen delen heel kwaad zijn.. Wel bang, wantrouwend... Bij ieder geluidje aan het raam schrik ik op, zeker wetend dat Zij het zijn, dat ze het weten, me nu komen straffen omdat ik zo ongehoorzaam geweest ben.. Ik weet wat de gevolgen zijn... Wat de gevolgen zouden moeten zijn. Dus daar wacht ik nog op...
Nu moet het bewijs komen dat Hun waarheid niet de waarheid is.. Dat ze niet alles altijd weten, dat ik niet gestraft wordt omdat ik praat, dat er mensen zijn die mij geloven..
En dan heel misschien, kan ik gaan aannemen dat zij dus niet altijd gelijk hebben.. En dat het dus misschien aan hen lag, niet aan mij.. Dat ik niet zo fout en stout en weet ik het wat nog meer ben...
Maar dat zal vast nog wel even duren...
maandag 23 augustus 2004
BAAL!
K*T! Ik was zo goed bezig, alles van tevoren voorbereid, boodschappen gedaan.. en dan nu.. Nu ziet het er zo uit...
Ik zou koken, het is belangrijk voor me.. heel belangrijk.. Het moest lukken.. Het lukte ook zo.. Nu, nu voel ik me mislukt...
Mijn huisgenootje snapt het niet, 'beetje donker, maar heel goed eetbaar hoor'.
Maar daar gaat het niet om.. Ik heb dus weer bewezen dat ik het niet kan, dat wat ik doe gedoemd is om te mislukken...
Ik baal! Maar ik heb al helemaal geen zin om het over te doen...
Sjit... Kan wel janken...
Ik zou koken, het is belangrijk voor me.. heel belangrijk.. Het moest lukken.. Het lukte ook zo.. Nu, nu voel ik me mislukt...
Mijn huisgenootje snapt het niet, 'beetje donker, maar heel goed eetbaar hoor'.
Maar daar gaat het niet om.. Ik heb dus weer bewezen dat ik het niet kan, dat wat ik doe gedoemd is om te mislukken...
Ik baal! Maar ik heb al helemaal geen zin om het over te doen...
Sjit... Kan wel janken...
zondag 22 augustus 2004
bezig!
De rest van de week ben ik wel redelijk doorgekomen. Ik heb mezelf lekker druk gehouden. 2 boeken gelezen en veeel gepland, daardoor ging het.
Woensdag zelfs een flink moment van euforie, de eerste training na de vakantie. Altijd lekker :D
Nu komt de eerste schooldag toch echt snel dichterbij.. Zenuwen en zin.. zin en Zenuwen.. Alles giert, een groot deel van mij werkt tegen, dat merk ik, dat voel ik. Weigert te beseffen dat mijn laatste vrije dagen tussen mijn vingers door wegglippen, dat de verplichtingen er weer aankomen... Er Geen Rust meer zal zijn vanaf volgende week.. Dat is een naar idee, het benauwd me.
Ik ben nu zelfs al een beetje rusteloos.. Vandaar wsl dat ik mezelf zo druk bezig houd..
Ohw, joepie.. morgen therapie bedenk ik net... :S
Woensdag zelfs een flink moment van euforie, de eerste training na de vakantie. Altijd lekker :D
Nu komt de eerste schooldag toch echt snel dichterbij.. Zenuwen en zin.. zin en Zenuwen.. Alles giert, een groot deel van mij werkt tegen, dat merk ik, dat voel ik. Weigert te beseffen dat mijn laatste vrije dagen tussen mijn vingers door wegglippen, dat de verplichtingen er weer aankomen... Er Geen Rust meer zal zijn vanaf volgende week.. Dat is een naar idee, het benauwd me.
Ik ben nu zelfs al een beetje rusteloos.. Vandaar wsl dat ik mezelf zo druk bezig houd..
Ohw, joepie.. morgen therapie bedenk ik net... :S
woensdag 18 augustus 2004
kleine crisis
Wat een nacht.... Gisternacht rond half twaalf hield ik niet meer..
Ik Moest wat gaan doen... Kwam erachter dat ik mijn eerste kans op meetrainen ergens gemist had.. Dat ze alweer begonnen waren..
Dat was geloof ik de druppel..
Omdat ik Iets Moest ben ik gaan fietsen. Als een gek.. Ik weet niet precies meer waarheen, maar ik denk dat ik toch wel het olympisch record naderde met mijn snelheid... Gek natuurlijk, midden in de nacht rond gaan crossen, maar het hielp wel wat moet ik zeggen... Ik raakte iets van mn 'energie?' 'frustratie'? kwijt..
Nouja, je moet toch naar huis op gegeven moment.. Daar aangekomen stond ik ineens te trillen op mijn benen... Toen Tikker de deur opendeed stroomden de tranen al en viel ik eigenlijk in z'n armen...
Hij heeft me toen nog heel lief onder de doesj en op de bank gezet, maar dr was geen redden meer aan...
Ik heb zitten janken.. Niet gezond meer.. huilen en schreeuwen.. al mn frustraties kwamen een beetje los...
Ik heb het gevoel dat ik voor het eerst niet alleen gehuild heb ommijn gedachten, maar ze ook nog een beetje geuit heb...
Het was zooo machteloos.. Ik voel me naar, wil daar zo graag wat aan doen, probeer van alles, maar eigenlijk helpt dat niet, is het meer mezelf foppen.. Het gevoel blijft.. de pijn, het verdriet.. En ik kan er gewoon niets aan doen..
Ja, in therapie gaan.. maar wat helpt dat nou.. Niet veel.. de pijn blijft, het verdriet wordt alleen maar groter... :( Wat ik daar leer maakt me meer bewust van mezelf, mijn gedachtenpatronen.. Van vroeger. Leert me de dingen beter te begrijpen, wie wil dit nou begrijpen..
Ik wil gewoon eindelijk geen pijn meer.. Over klaar...
Daar wacht ik op, daar wacht ik al zo lang op. Het is ook altijd Later...
Later hoef je niet meer naar school, dan gaat het leven beginnen, Later ga ik het huis uit, dan wordt ik gelukkig. Later krijg ik een lieve vriend, dan wordt ik gelukkig... NOT
En nu.. Nu is het Later gaan we samenwonen, Later worden we samen gelukkig oud, later krijgen we kindjes...
Maar wat als ik dalijk 60 ben en het is nog niet later? Ik voel me nog steeds zo? Dan wil lik helemaal geen 60 worden...
Ik ben het gewoon zo moe.. De pijn, het verdriet, alle machteloze gevoelens die erbij horen.. Ik kan het gewoon niet meer.. En dan moet ik straks ook weer naar school, blijven werken.. Alsof er niets aan de hand is..
Want ja, 'ik voel me niet zo goed' is nog altijd geen geaccepteerd excuus om dat soort dingen niet te doen.. En als je naar de bank gaat met 'ik voelde me niet zo goed, ik kon niet werken' krijg je ook geen geld...
Nee, dan kan mijn peutje me wel mooi aanpraten dat het moeilijk is, en dat ik rustig moet doen, in mijn tempo, maar daar kan ik niets mee. Dat moet ze mij niet vertellen, maar de rest van de wereld!!!
En wat ik het meest wilde.. gisteravond, nu nog, is een mamma...
Iemand die me kon troosten, die het verdriet weg kon nemen, begreep en weg aait, tot ik in slaap val..
Ik weet dat ik twee lieve hulpmamma's heb.. dat ik daar heel gelukkig mee moet zijn echt, maar dat moet zo van mijn kant komen... 'je kan altijd langskomen hoor' brullen ze, maar ze bellen eigenlijk alleen als ze oppas nodig hebben. En als je zelf belt zijn ze wel heel lief, heel enthousiast, maar...
Ik weet niet. .ik zou zo graag echt eenmoeder hebben, die gewoon af en toe langskomt.. Die wil weten hoe het gaat.. Die me mist...
Die als je haar belt midden in de nacht (zoals gister) meteen komt... Die dat ook niet erg vind...
Ohw, wat wil ik graag een mamma.. Mamma.. ik mis je zo.......
Ik Moest wat gaan doen... Kwam erachter dat ik mijn eerste kans op meetrainen ergens gemist had.. Dat ze alweer begonnen waren..
Dat was geloof ik de druppel..
Omdat ik Iets Moest ben ik gaan fietsen. Als een gek.. Ik weet niet precies meer waarheen, maar ik denk dat ik toch wel het olympisch record naderde met mijn snelheid... Gek natuurlijk, midden in de nacht rond gaan crossen, maar het hielp wel wat moet ik zeggen... Ik raakte iets van mn 'energie?' 'frustratie'? kwijt..
Nouja, je moet toch naar huis op gegeven moment.. Daar aangekomen stond ik ineens te trillen op mijn benen... Toen Tikker de deur opendeed stroomden de tranen al en viel ik eigenlijk in z'n armen...
Hij heeft me toen nog heel lief onder de doesj en op de bank gezet, maar dr was geen redden meer aan...
Ik heb zitten janken.. Niet gezond meer.. huilen en schreeuwen.. al mn frustraties kwamen een beetje los...
Ik heb het gevoel dat ik voor het eerst niet alleen gehuild heb ommijn gedachten, maar ze ook nog een beetje geuit heb...
Het was zooo machteloos.. Ik voel me naar, wil daar zo graag wat aan doen, probeer van alles, maar eigenlijk helpt dat niet, is het meer mezelf foppen.. Het gevoel blijft.. de pijn, het verdriet.. En ik kan er gewoon niets aan doen..
Ja, in therapie gaan.. maar wat helpt dat nou.. Niet veel.. de pijn blijft, het verdriet wordt alleen maar groter... :( Wat ik daar leer maakt me meer bewust van mezelf, mijn gedachtenpatronen.. Van vroeger. Leert me de dingen beter te begrijpen, wie wil dit nou begrijpen..
Ik wil gewoon eindelijk geen pijn meer.. Over klaar...
Daar wacht ik op, daar wacht ik al zo lang op. Het is ook altijd Later...
Later hoef je niet meer naar school, dan gaat het leven beginnen, Later ga ik het huis uit, dan wordt ik gelukkig. Later krijg ik een lieve vriend, dan wordt ik gelukkig... NOT
En nu.. Nu is het Later gaan we samenwonen, Later worden we samen gelukkig oud, later krijgen we kindjes...
Maar wat als ik dalijk 60 ben en het is nog niet later? Ik voel me nog steeds zo? Dan wil lik helemaal geen 60 worden...
Ik ben het gewoon zo moe.. De pijn, het verdriet, alle machteloze gevoelens die erbij horen.. Ik kan het gewoon niet meer.. En dan moet ik straks ook weer naar school, blijven werken.. Alsof er niets aan de hand is..
Want ja, 'ik voel me niet zo goed' is nog altijd geen geaccepteerd excuus om dat soort dingen niet te doen.. En als je naar de bank gaat met 'ik voelde me niet zo goed, ik kon niet werken' krijg je ook geen geld...
Nee, dan kan mijn peutje me wel mooi aanpraten dat het moeilijk is, en dat ik rustig moet doen, in mijn tempo, maar daar kan ik niets mee. Dat moet ze mij niet vertellen, maar de rest van de wereld!!!
En wat ik het meest wilde.. gisteravond, nu nog, is een mamma...
Iemand die me kon troosten, die het verdriet weg kon nemen, begreep en weg aait, tot ik in slaap val..
Ik weet dat ik twee lieve hulpmamma's heb.. dat ik daar heel gelukkig mee moet zijn echt, maar dat moet zo van mijn kant komen... 'je kan altijd langskomen hoor' brullen ze, maar ze bellen eigenlijk alleen als ze oppas nodig hebben. En als je zelf belt zijn ze wel heel lief, heel enthousiast, maar...
Ik weet niet. .ik zou zo graag echt eenmoeder hebben, die gewoon af en toe langskomt.. Die wil weten hoe het gaat.. Die me mist...
Die als je haar belt midden in de nacht (zoals gister) meteen komt... Die dat ook niet erg vind...
Ohw, wat wil ik graag een mamma.. Mamma.. ik mis je zo.......
dinsdag 17 augustus 2004
Hoe zit het
pfff.. ik maak me af en toe wel bang over wat er vroeger nou nog meer gebeurd is hoor... Sommige dromen, gevoelens bij bepaalde dingen...
Ik was net zo'n beetje aan het vrijen met mijn vriendje.. Maar door iets werd ik ineens helemaal misselijk en paniekerig... Heel naar vind ik dat, omdat ik vrijen met mijn vriend wel degelijk fijnen leuk vind...
Ik wil dat dan ook gewoon kunnen doen.. ben bang hem te kwetsen door deze gevoelens te hebben..
Ik heb hem gezegd dat het niet doo rhem komt.. maar toch... Ik wil hem geen pijn doen.
En ik ben bang voor die gevoelens.. Wat hoort daarbij? ... ik dacht, weet zeker dat dat vroeger neit gebeurd is... Ik kan het me niet herrinneren...
Maar ja, is dat nou juist niet het idee achter DIS..
Dat maakt me bang..
En schuldig. Ik wil niet zo slecht over ze denken... Zo slecht zijn ze niet...
T was allemaal met goede bedoelingen.. Toch?
Ik was net zo'n beetje aan het vrijen met mijn vriendje.. Maar door iets werd ik ineens helemaal misselijk en paniekerig... Heel naar vind ik dat, omdat ik vrijen met mijn vriend wel degelijk fijnen leuk vind...
Ik wil dat dan ook gewoon kunnen doen.. ben bang hem te kwetsen door deze gevoelens te hebben..
Ik heb hem gezegd dat het niet doo rhem komt.. maar toch... Ik wil hem geen pijn doen.
En ik ben bang voor die gevoelens.. Wat hoort daarbij? ... ik dacht, weet zeker dat dat vroeger neit gebeurd is... Ik kan het me niet herrinneren...
Maar ja, is dat nou juist niet het idee achter DIS..
Dat maakt me bang..
En schuldig. Ik wil niet zo slecht over ze denken... Zo slecht zijn ze niet...
T was allemaal met goede bedoelingen.. Toch?
maandag 16 augustus 2004
Stoeiangst
Op zich best een redelijk weekje gehad. Veel vrij, maar toch ook nog wel wat verplichtingen. Een verjaardag, een bezoekje aan ouders, schoonouders, therapie.
Kleine verplichtingen, maar ze vergen wel wat energie. Ben in ieder geval blij dat ik bijna alles wat ik wilde doen gedaan heb.
En de mamma's zijn lekker weer in het land! Gister lekker wezen oppassen en bijknuffelen bij oppasmamma. Heerlijk.. huisje boosje beestje en veel liefde.. Zo fijn om daar bij te zitten!
Op gegeven moment gingen ze stoeien, dat vond ik wel heel eng.. Ik weet dat ze van elkaar houden, dat ze elkaar niet echt pijn willen doen, maar de beelden zijn te bekend, nemen andere vormen aan en tranen zitten in mijn ogen...
Ik wil ze redden, dat er niemand pijn heeft, maar durf niet te bewegen, bang dat ze mij zullen zien.. Zich zullen herinneren dat ik er ook was... ik wil onzichtbaar worden...
Ik weet dat er geen gevaar voor me dreigt, maar toch ben i bang.. zo bang...
Achteraf, als ze lachend en hijgend bij elkaar kruipen, nog naplagend zien ze me... Begrijpen ineens.. blozen en stamelen verontschuldigingen..
En ik.. Ik schaam me... Dat ik me zo liet meeslepen, voor de tranen, die over mijn wangen rollen.. Dat ik me nou nooit eens gewoon kan gedragen en dta ik hun plezier verpest...
Dan.. wordt ik geknuffeld.. houd mamma me vast.... zo lief...
Mamma... ook een beetje mijn mamma...
En ze houd van me.
Kleine verplichtingen, maar ze vergen wel wat energie. Ben in ieder geval blij dat ik bijna alles wat ik wilde doen gedaan heb.
En de mamma's zijn lekker weer in het land! Gister lekker wezen oppassen en bijknuffelen bij oppasmamma. Heerlijk.. huisje boosje beestje en veel liefde.. Zo fijn om daar bij te zitten!
Op gegeven moment gingen ze stoeien, dat vond ik wel heel eng.. Ik weet dat ze van elkaar houden, dat ze elkaar niet echt pijn willen doen, maar de beelden zijn te bekend, nemen andere vormen aan en tranen zitten in mijn ogen...
Ik wil ze redden, dat er niemand pijn heeft, maar durf niet te bewegen, bang dat ze mij zullen zien.. Zich zullen herinneren dat ik er ook was... ik wil onzichtbaar worden...
Ik weet dat er geen gevaar voor me dreigt, maar toch ben i bang.. zo bang...
Achteraf, als ze lachend en hijgend bij elkaar kruipen, nog naplagend zien ze me... Begrijpen ineens.. blozen en stamelen verontschuldigingen..
En ik.. Ik schaam me... Dat ik me zo liet meeslepen, voor de tranen, die over mijn wangen rollen.. Dat ik me nou nooit eens gewoon kan gedragen en dta ik hun plezier verpest...
Dan.. wordt ik geknuffeld.. houd mamma me vast.... zo lief...
Mamma... ook een beetje mijn mamma...
En ze houd van me.
maandag 9 augustus 2004
bleh
Het is een feit.. Een stom feit dat hoe meer er in mijn hoofd zit, hoe minder eruit komt! Ik snap er zelf ook helemaal niets meer van.
Mijn stemming wisselt sneller dan mijn ondergoed en van aanhalig sla ik zo om in vijandig... Weet niet goed meer waar ik het zoeken moet... Wat ik met mezelf aanmoet in zo''n periode.
Zou zo graag weten waar die gevoelens vandaan kwamen, alles kunnen verklaren, uitleggen en dan opschrijven...
Nu blijft het allemaal binnenin mij.. De gevoelens, de verwarring die dat veroorzaakt... Mijn gekke gedrag, dat ik dan niet kan beheersen.. Ik voel de ruzie, voel de strijd om wie er wat mag zeggen, voel alle emoties, maar kan ze niet goed thuisbrengen... Van razend naar pijn in een halve minuut zonder te weten waarom....
Ik kan het niet uitleggen, ik kan het zelf niet eens begrijpen... Hoe moet dat toch verder allemaal...
Ik mis mijn mamma's zo.. Zo'n boelberg!!
Mijn stemming wisselt sneller dan mijn ondergoed en van aanhalig sla ik zo om in vijandig... Weet niet goed meer waar ik het zoeken moet... Wat ik met mezelf aanmoet in zo''n periode.
Zou zo graag weten waar die gevoelens vandaan kwamen, alles kunnen verklaren, uitleggen en dan opschrijven...
Nu blijft het allemaal binnenin mij.. De gevoelens, de verwarring die dat veroorzaakt... Mijn gekke gedrag, dat ik dan niet kan beheersen.. Ik voel de ruzie, voel de strijd om wie er wat mag zeggen, voel alle emoties, maar kan ze niet goed thuisbrengen... Van razend naar pijn in een halve minuut zonder te weten waarom....
Ik kan het niet uitleggen, ik kan het zelf niet eens begrijpen... Hoe moet dat toch verder allemaal...
Ik mis mijn mamma's zo.. Zo'n boelberg!!
vrijdag 6 augustus 2004
Open
De uitlaatklep in mijn hoofd lijkt eindelijk weer op open te staan... Via mijn mond en handjes kan ik wel weer redelijk spuien. vannacht ook warempel wat geslapen...
Ik houd mezelf voorlopig nog maar even bezig. En als ik niets te doen heb probeer ik te slapen. Zo kom ik sneller de dagen door met weinig tijd om teveel na te denken en te voelen.
Jammer dat ik zo weinig vrienden heb met wie ik dingen kan doen.. Niemand om te bellen... :( Of iig niemand die ik durf te bellen... Daar baal ik wel van, want in mn eentje dingen ondernemen zoals winkelen ofzo dat gaat nog wel, maar in mn eentje naar het strand.. Dat vind ik echt naar...
Toch ga ik het vandaag proberen! Bikkelen... We have a mission!
Ik houd mezelf voorlopig nog maar even bezig. En als ik niets te doen heb probeer ik te slapen. Zo kom ik sneller de dagen door met weinig tijd om teveel na te denken en te voelen.
Jammer dat ik zo weinig vrienden heb met wie ik dingen kan doen.. Niemand om te bellen... :( Of iig niemand die ik durf te bellen... Daar baal ik wel van, want in mn eentje dingen ondernemen zoals winkelen ofzo dat gaat nog wel, maar in mn eentje naar het strand.. Dat vind ik echt naar...
Toch ga ik het vandaag proberen! Bikkelen... We have a mission!
donderdag 5 augustus 2004
Weer een dagje verder
T gaat weer een beetje beter in mijn hoofd, ik kan het wat meer onder woorden brengen, beheersen.
Gister met peutje gehad over herbelevingen. Niet wat ik zie, meemaak, maar gewoon, wat je eraaan kan doen. Omdat ik soms tijden heb dat echt ALLES triggert.. Het licht, het donker. Als je me aanraakt, maar ook als ik alleen ben. Mijn naam, ieder liedje.. Alles heeft wel een betekenis, en hoe haal je de waarde daarvan weg...
Niet...
Ga nu hard nadenken over wat ik in een hypergevoelig voor triggers periode kan doen zodat dat sneller overgaat.. Eindeiljk een beetje aanpak... Niet de triggers ontwijken, maar proberen om te zorgen dat ik minder gevoelig ben voor die triggers... Per periode..
Het lucht me op.
Ik sta er sceptisch tegenover.. Als er een uitknopje voor gevoel zou zijn zou ik die toch al lang gevonen hebbn!!
Ach, het is weer iets om hoop op te vestigen..
En ik wil proberen om de herrinnering waar ik aan begonnen was af te maken.. erover te praten met iemand.. Het op die manier aanvaarden en een plekje geven... Ontlopen helpt toch niet...
Gister met peutje gehad over herbelevingen. Niet wat ik zie, meemaak, maar gewoon, wat je eraaan kan doen. Omdat ik soms tijden heb dat echt ALLES triggert.. Het licht, het donker. Als je me aanraakt, maar ook als ik alleen ben. Mijn naam, ieder liedje.. Alles heeft wel een betekenis, en hoe haal je de waarde daarvan weg...
Niet...
Ga nu hard nadenken over wat ik in een hypergevoelig voor triggers periode kan doen zodat dat sneller overgaat.. Eindeiljk een beetje aanpak... Niet de triggers ontwijken, maar proberen om te zorgen dat ik minder gevoelig ben voor die triggers... Per periode..
Het lucht me op.
Ik sta er sceptisch tegenover.. Als er een uitknopje voor gevoel zou zijn zou ik die toch al lang gevonen hebbn!!
Ach, het is weer iets om hoop op te vestigen..
En ik wil proberen om de herrinnering waar ik aan begonnen was af te maken.. erover te praten met iemand.. Het op die manier aanvaarden en een plekje geven... Ontlopen helpt toch niet...
woensdag 4 augustus 2004
memoriez
Vannacht niet echt veel geslapen... Het was donker (duuuh, snags is het donker!) en iedere keer als ik mijn ogen opendeed dan leekhet net of ik echt weer in die kruipruimte zat... Wil proberen om het toch te typen... wat ik zie in mijn hoofd... wat er gebeurd is.. Voel iets aan een hand.. Probeer ogen open te doen, te bewegen om het weg schudden.. het kriebelt. Ogen lijken niet open te willen, alles blijft zwart.. Zou ik blind zijn? Mijn hoofd doet erg zeer, net als de rest van mijn lijf.. Zouden ze me blind gemaakt hebben? Opeens, na een tijdje, besef ik dat mijn ogen wel degelijk open zijn. Het is gewoon pik zwart om me heen.. Waar benik? De grond waar ik op lig is hard, voelt vies... Er lopen beestjes... Jakkie, spinnen.. Dus dat zat er op mijn hand... Probeer overeind te komen, te gaan zitten, dat lukt, maar dan stoot ik mijn hoofd.. wat is dit? waar ben ik... Vlak boven mijn hoofd is een laag plafond... Paniek.. hebben ze me begraven? Het ruikt muf, aarde en stoffig... Een beetje vochtig ook... Ik schrik iedere keer als er weer een beestje over me heen loopt. pff... ff genoeg... Naja, t blijkt de kruipruimte te zijn, daar kom ik na een dag achter... Gekke geluiden, onzekerheid... Geen eten, niet naar de wc kunnen.. T blijft spoken... Voel weer de wanhoop, verdriet Deze 'herinnering' heb ik gister teruggevonden... Hij lijkt niet van mij. Als ik het probeer te herrinneren lijkt het een filmpje, van een ander dat ik kijk. Alleen door de herbeleving weet ik de gevoelens erbij, de gedachten die in mijn hoofd zaten. Ik wou dat die herbelevingen weg gingen.. dat ik weer alleen het filmpje had.. Beeld, zonder teveel geluid, en lekker zonder gevoel.....
zondag 4 juli 2004
Lannggg verhaal..
Pfff. vandaag samen weggeweest met de nieuwe tuut-tuut.. Ik zou rijden..
Dat vind ik leuk, maar ik voel me dan wel heel onzeker. Bang dat het allemaal niet goed genoeg is.
Mijn vriend is een echte lieverd, maar in de auto nogal schrikachtig. Hij heeft de neigin om zelf nogal 'mee te rijden', en dat trok ik echt heel slecht... Wilde eigenlijk huilend stoppen en niet meer verder rijden, maar ik kon niet meer huilen...
Heb geprobeerd het er met hem over te hebben. Dat ik door zijn reacties echt het gevoel krijg dat ik verrot rij en dat ik er niet meer in kan en mag rijden. Dat was absoluut niet zijn bedoeling. dat weet ik ook wel..
Maar hoe verander ik het nou.. Ik voel me gewoon zo onzeker... IN alles...
Pfff. Ben blij dat ik nu even vakantie heb.
Ik wil gewoon rust en niets doen. Maar voel me wel heel lui dat ik niet ga werken. Ik kan goed geld gebruiken en krijg dus ook regelmatig de opmerking 'dan ga je toch vakantiewerk doen'. Maar het idee van in een nieuwe omgeving komen, met nieuwe mensen moeten leren werken... Dan voel ik de paniek en schakel ik vrij direct om....
Ik had me zooo verheugd op deze zes weekjes vrij.. Nu vind ik eigeljk dat ik toch moet gaan werken en kan ik alleen maar denken: het is maar zes weken.. Dan mag ik weer naar school...
En dat terwijl ik mn school best ff zat was...
Het is gewoon echt oorlog in mn hoofd... Stemmen schreeuwen en roepen, mijn stemming wisselt sneller dan mn sokken en ik kan geen beslissing maken. Nog niet van wat ik op mn brood moet doen tot of ik dus vakantie werk moet gaan doen. Het verschilt per minuut. Ik hoor mezelf tegenstrijdige dingen zeggen. Beweren dat ik het niet doe, terwijl ik drie minuten later ergens anders zeer enthousiast aan het reageren ben op mogelijk werk om dan in de pauze weer te gaan huilen bij het idee...
Ik ben dit weekend ook gister en vandaag bij mijn ouders geweest. Om de tuut-tuut te laten zien en om wat kampeer spulletjes op tehalen...
Dat was moeilijk.
Niet omdat het naar was, nee, het was eigenlijk wel gezellig. Maar er kwam zo'n raar gesprek uit voort.. Over opvoeden, dat ze mij heel anders opgevoed hadden dan mijn zusje, maar dat dat bij zulke verschillende kinderen ook nodig is (Hint duidelijk, en bedankt...), dat ze om mijn zusje veel zorgen hadden enzo, dat ze dat met mij veeel minder hadden, dat ik veel meer verantwoordelijkheidsgevoel had (ja.. zo kan je het ook noemen... Ik noem datgewoon geen fouten willen of durven maken..). Maar ook dat ze ons opgevoed hadden zoals ze toen dachten dat goed was...
Ik zat daar maar, vrolijk mee te kleppen, te reageren, allemaal heel goed eigenlijk. Ik hoorde ze in me ook niet. Tot we naar huis gingen.. Toen kwam alles eigenlijk los. Toen hoorde en voelde ik de woede van de anderen, het verdriet.
Ineens werd ik zo bang, zo verdrietig.. Mijn vriend had bij dit gesprek gezeten.. Wat moest hij wel niet denken.. Het klonk zo lief allemaal wat mijn ouders zeiden, zo verantwoord enzo.. Hartstikke goed bedoeld...
En ik, ik had gewoon lekker mee zitten lullen, helemaal geen tegengas gegeven of raar gedaan.. Ik had ook gewoon neit eens die behoefte.. De gevoelens kwamen later pas, ik voelde daar niet. Alleen maar instemming.. ja, ze hadden het goed gedaan, ik had de opvoeding nodig gehad blablabla...
Af en toe heb ik dan echt het gevoel dat ik gek ben... Klopt het, de dingen in mijn hoofd.. de gevoelens, de beelden...
Nu, na zo'n gesprek lijkt het zo irreeel.. Lijkt het zo... ... zo... niet te kloppen... Ze leken leuk en verantwoord en helemaal de waarheid te vertellen..
Dan ga ik twijfelen.. Ik bedoel, als je gek genoeg bent om meerdere persoonlijkheden te ontwikkelen, waarom dan niet gek genoeg om idiote fantasieen als werkelijkheid aan te nemen. Ik ben soms zoo bang dat mijn hoofd gewoon weer een loopje met me neemt...
Stiekum weet ik ook wel dat het echt is.. allemaal.. maar ik ben er gewoon zo bang voor..
Ik ben over het algemeen bang nu.. Wat moet ik geloven, wat moet ik doen. Hoe kon ik zo meepraten, wat zal mijn vriend ervan denken.
Eerdaags willen mijn schoonouders mijn ouders ontmeoten... en dan.. Als er dan dit soort gesprekken ontstaan...
Het doet me pijn, zo serieus te horen dat ze 'het beste' gedaan hebben..
Liegen ze nu zo goed, of geloven ze er echt in? Weten ze wel wat ze gedaan hebben? Soms ga ik aan al die dingen twijfelen...
Of zou het echt allemaal nodig geweest zijn...
Soms denk ik: het was makkelijker toen ik nog thuiswoonde.. Toen wist ik tenminste wat de werkelijkheid was... Toen was het gewoon 'normaal'. Maar nu... wat moet ik nu...
Wat een verhaal he.. .
Maar ik ben wel heel blij dat het er even uit is...
Dat vind ik leuk, maar ik voel me dan wel heel onzeker. Bang dat het allemaal niet goed genoeg is.
Mijn vriend is een echte lieverd, maar in de auto nogal schrikachtig. Hij heeft de neigin om zelf nogal 'mee te rijden', en dat trok ik echt heel slecht... Wilde eigenlijk huilend stoppen en niet meer verder rijden, maar ik kon niet meer huilen...
Heb geprobeerd het er met hem over te hebben. Dat ik door zijn reacties echt het gevoel krijg dat ik verrot rij en dat ik er niet meer in kan en mag rijden. Dat was absoluut niet zijn bedoeling. dat weet ik ook wel..
Maar hoe verander ik het nou.. Ik voel me gewoon zo onzeker... IN alles...
Pfff. Ben blij dat ik nu even vakantie heb.
Ik wil gewoon rust en niets doen. Maar voel me wel heel lui dat ik niet ga werken. Ik kan goed geld gebruiken en krijg dus ook regelmatig de opmerking 'dan ga je toch vakantiewerk doen'. Maar het idee van in een nieuwe omgeving komen, met nieuwe mensen moeten leren werken... Dan voel ik de paniek en schakel ik vrij direct om....
Ik had me zooo verheugd op deze zes weekjes vrij.. Nu vind ik eigeljk dat ik toch moet gaan werken en kan ik alleen maar denken: het is maar zes weken.. Dan mag ik weer naar school...
En dat terwijl ik mn school best ff zat was...
Het is gewoon echt oorlog in mn hoofd... Stemmen schreeuwen en roepen, mijn stemming wisselt sneller dan mn sokken en ik kan geen beslissing maken. Nog niet van wat ik op mn brood moet doen tot of ik dus vakantie werk moet gaan doen. Het verschilt per minuut. Ik hoor mezelf tegenstrijdige dingen zeggen. Beweren dat ik het niet doe, terwijl ik drie minuten later ergens anders zeer enthousiast aan het reageren ben op mogelijk werk om dan in de pauze weer te gaan huilen bij het idee...
Ik ben dit weekend ook gister en vandaag bij mijn ouders geweest. Om de tuut-tuut te laten zien en om wat kampeer spulletjes op tehalen...
Dat was moeilijk.
Niet omdat het naar was, nee, het was eigenlijk wel gezellig. Maar er kwam zo'n raar gesprek uit voort.. Over opvoeden, dat ze mij heel anders opgevoed hadden dan mijn zusje, maar dat dat bij zulke verschillende kinderen ook nodig is (Hint duidelijk, en bedankt...), dat ze om mijn zusje veel zorgen hadden enzo, dat ze dat met mij veeel minder hadden, dat ik veel meer verantwoordelijkheidsgevoel had (ja.. zo kan je het ook noemen... Ik noem datgewoon geen fouten willen of durven maken..). Maar ook dat ze ons opgevoed hadden zoals ze toen dachten dat goed was...
Ik zat daar maar, vrolijk mee te kleppen, te reageren, allemaal heel goed eigenlijk. Ik hoorde ze in me ook niet. Tot we naar huis gingen.. Toen kwam alles eigenlijk los. Toen hoorde en voelde ik de woede van de anderen, het verdriet.
Ineens werd ik zo bang, zo verdrietig.. Mijn vriend had bij dit gesprek gezeten.. Wat moest hij wel niet denken.. Het klonk zo lief allemaal wat mijn ouders zeiden, zo verantwoord enzo.. Hartstikke goed bedoeld...
En ik, ik had gewoon lekker mee zitten lullen, helemaal geen tegengas gegeven of raar gedaan.. Ik had ook gewoon neit eens die behoefte.. De gevoelens kwamen later pas, ik voelde daar niet. Alleen maar instemming.. ja, ze hadden het goed gedaan, ik had de opvoeding nodig gehad blablabla...
Af en toe heb ik dan echt het gevoel dat ik gek ben... Klopt het, de dingen in mijn hoofd.. de gevoelens, de beelden...
Nu, na zo'n gesprek lijkt het zo irreeel.. Lijkt het zo... ... zo... niet te kloppen... Ze leken leuk en verantwoord en helemaal de waarheid te vertellen..
Dan ga ik twijfelen.. Ik bedoel, als je gek genoeg bent om meerdere persoonlijkheden te ontwikkelen, waarom dan niet gek genoeg om idiote fantasieen als werkelijkheid aan te nemen. Ik ben soms zoo bang dat mijn hoofd gewoon weer een loopje met me neemt...
Stiekum weet ik ook wel dat het echt is.. allemaal.. maar ik ben er gewoon zo bang voor..
Ik ben over het algemeen bang nu.. Wat moet ik geloven, wat moet ik doen. Hoe kon ik zo meepraten, wat zal mijn vriend ervan denken.
Eerdaags willen mijn schoonouders mijn ouders ontmeoten... en dan.. Als er dan dit soort gesprekken ontstaan...
Het doet me pijn, zo serieus te horen dat ze 'het beste' gedaan hebben..
Liegen ze nu zo goed, of geloven ze er echt in? Weten ze wel wat ze gedaan hebben? Soms ga ik aan al die dingen twijfelen...
Of zou het echt allemaal nodig geweest zijn...
Soms denk ik: het was makkelijker toen ik nog thuiswoonde.. Toen wist ik tenminste wat de werkelijkheid was... Toen was het gewoon 'normaal'. Maar nu... wat moet ik nu...
Wat een verhaal he.. .
Maar ik ben wel heel blij dat het er even uit is...
donderdag 24 juni 2004
Dis onbenullig
Op de site waar ik regelmatig prik was een topic over MPS, DIS dus. Ik las, reageerde en las met verbazing de reacties.. Nee, ze vonden zichzelf nooit terug op vreemde plekken, nee, ze hadden maar af en toe hun schild nodig...
Op mijn vraag hoe zijn te weten gekomen waren dat ze dis hadden: dat is bij mij bewezen zei er een... vaag... betekent dat dat er een diagnose gesteld is? of een zelfdiagnose..
Ik weet neit waarom ik het me zo aantrek, maar ik voel me gekwetst in mijn bestaan.. Alsof DIS, in de vorm die ik het heb ontkent wordt, neit bestaat. Ik voel me een aansteller, zoals zij allemaal zo nuchter erop reageren...
Waarom ervaren zij het zo heel anders dan ik? Hoe zit dat?
Alles in mij roept en schreeuwt.. Ik ben boos, wil nooit meer naar die site, en kan toch niet anders dan om de vijf minuten gaan kijken...
Of er al iemand gereageerd heeft.. Of iemand het met me eens is...
Wat is Dis, hoe weet je of je het hebt... En is het dan zo verschillend.. Waarom kan ik er dan niet zo mee omgaan. Of stel ik me zo aan? Of is er een truukje voor...
Mijn delen vechten, maken ruzie, laten zich horen en zien... Waarom lees ik dat bji de anderen neit terug... Hebben zij al zulke intensiefe therapie gehad... Mij is verteld dat Dis niet snel te genezen is. Eigenlijk helemaal niet te genezen is... Zij lijken redeljik beter. Hoe doen ze dat?
Ik wil dat ook.
Jaloers ben ik, maar vooral gekwetst. Het doet pijn, en ik weet niet waarom.. Pijn omdat afwijking zo onbenullig lijkt ineens, en ik zo'n aansteller. Gekwetst omdat ik schijnbaar een van de weinige ben die het allemaal niet in de hand kan houden.
Toch heb ik soms het idee dat ze het hebben over flashbacks en dissociatie. Iets heel anders. Iets losstaands waar ik ook wel last van heb, maar wat me veel minder dwars zit. Tuurlijk zijn die ook lastig, maar zij vormen niet de chaos in mijn bestaan, de onzekerheid over wat je gedaan hebt en nog zal gaan doen...
Het eeuwig je eruit praten omdat je echt geen flauw idee hebt waar de ander het over heeft. Simpelweg omdat je het je niet meer kan herrinneren...
Het maakt me moedeloos... En verdrietig... ZIt ik zo fout? Ik dacht dat ik eindelijk wist wat er mis met me was.. Ik dacht dat ik eht ook geaccepteerd had, eindelijk.. Maar nu.. Nu weet ik het niet meer....
Op mijn vraag hoe zijn te weten gekomen waren dat ze dis hadden: dat is bij mij bewezen zei er een... vaag... betekent dat dat er een diagnose gesteld is? of een zelfdiagnose..
Ik weet neit waarom ik het me zo aantrek, maar ik voel me gekwetst in mijn bestaan.. Alsof DIS, in de vorm die ik het heb ontkent wordt, neit bestaat. Ik voel me een aansteller, zoals zij allemaal zo nuchter erop reageren...
Waarom ervaren zij het zo heel anders dan ik? Hoe zit dat?
Alles in mij roept en schreeuwt.. Ik ben boos, wil nooit meer naar die site, en kan toch niet anders dan om de vijf minuten gaan kijken...
Of er al iemand gereageerd heeft.. Of iemand het met me eens is...
Wat is Dis, hoe weet je of je het hebt... En is het dan zo verschillend.. Waarom kan ik er dan niet zo mee omgaan. Of stel ik me zo aan? Of is er een truukje voor...
Mijn delen vechten, maken ruzie, laten zich horen en zien... Waarom lees ik dat bji de anderen neit terug... Hebben zij al zulke intensiefe therapie gehad... Mij is verteld dat Dis niet snel te genezen is. Eigenlijk helemaal niet te genezen is... Zij lijken redeljik beter. Hoe doen ze dat?
Ik wil dat ook.
Jaloers ben ik, maar vooral gekwetst. Het doet pijn, en ik weet niet waarom.. Pijn omdat afwijking zo onbenullig lijkt ineens, en ik zo'n aansteller. Gekwetst omdat ik schijnbaar een van de weinige ben die het allemaal niet in de hand kan houden.
Toch heb ik soms het idee dat ze het hebben over flashbacks en dissociatie. Iets heel anders. Iets losstaands waar ik ook wel last van heb, maar wat me veel minder dwars zit. Tuurlijk zijn die ook lastig, maar zij vormen niet de chaos in mijn bestaan, de onzekerheid over wat je gedaan hebt en nog zal gaan doen...
Het eeuwig je eruit praten omdat je echt geen flauw idee hebt waar de ander het over heeft. Simpelweg omdat je het je niet meer kan herrinneren...
Het maakt me moedeloos... En verdrietig... ZIt ik zo fout? Ik dacht dat ik eindelijk wist wat er mis met me was.. Ik dacht dat ik eht ook geaccepteerd had, eindelijk.. Maar nu.. Nu weet ik het niet meer....
woensdag 23 juni 2004
schoolonrust
Denk je dat je alles gehad hebt, dat je alles wel zo'n beetje meegemaakt hebt, blijkt dat de verassingen nog lang niet over zijn..
Er komt vandaag een klasgenootje op school, we zitten met een groepje. Ze ziet er beroerd uit, dus ik vraag of het wel goed gaat. Komt er spontaan een verhaal uit dat ze gisteren van haar tante gehoord heeft dat die jarenlang misbruikt is door Opa, en dat die zei dat klasgenootje zelf ook last gehad schijnt te hebben van opa. Meisje zelf weet er niets meer van, maar is wel compleet in de war. Logisch...
Aan de ene kant raakte ik overstuur van dit verhaal. Ik wilde het niet horen, kon dit soort verhalen niet hebben op school, in mijn 'andere' wereld waar dit soort dingen niet thuishoren. De emoties die erbij horen mochten er hier niet zijn.
Aan de andere kant leefde ik met haar mee. Ik wilde haar helpen, heb nog een tijdje met haar gepraat enzo, vond t zo rot voor dr
Maar ik was ook jaloers, dat zij het zomaar in de groep gooide, dat dat kon.. Nouja, dat ze het gewoon deed.
Ik haatte haar. Stom kind met dr aanstellerij. Zij wel, en ze heeft het alleen maar gehoord.
*schaam*.. goed dit schoot dus uit mijn vingers.. ik ben het er niet mee eens... maar ergens in mij wel. Blehh...
Ik heb haar net iig een meeltje gestuurd, dat ik t rot voor dr vond, dat ik hoop dat ze bij iemand terecht kan, en gewoon even laten weten dat ze niet alleen is.
Weet niet of ze daar behoefte aan heeft, twijfelde er ook heel erg over. Mocht t niet doen, toen ik de eerste twee pogingen doorlas stonden er ook allemaal hatelijkheden tussendoor.. Dat wilde ik helemaal niet!
Uiteindelijk toch gelukt.. Gewoon, omdat zelfs als ze geen behoefte heeft aan contact of hulp ofzo het misschien toch fijn is om te weten dat mensen met je meeleven.. ofzo..
Ik weet het ook niet hoor. Zou mijn hoofd het hier misschien over eens kunnen worde! grrr
Er komt vandaag een klasgenootje op school, we zitten met een groepje. Ze ziet er beroerd uit, dus ik vraag of het wel goed gaat. Komt er spontaan een verhaal uit dat ze gisteren van haar tante gehoord heeft dat die jarenlang misbruikt is door Opa, en dat die zei dat klasgenootje zelf ook last gehad schijnt te hebben van opa. Meisje zelf weet er niets meer van, maar is wel compleet in de war. Logisch...
Aan de ene kant raakte ik overstuur van dit verhaal. Ik wilde het niet horen, kon dit soort verhalen niet hebben op school, in mijn 'andere' wereld waar dit soort dingen niet thuishoren. De emoties die erbij horen mochten er hier niet zijn.
Aan de andere kant leefde ik met haar mee. Ik wilde haar helpen, heb nog een tijdje met haar gepraat enzo, vond t zo rot voor dr
Maar ik was ook jaloers, dat zij het zomaar in de groep gooide, dat dat kon.. Nouja, dat ze het gewoon deed.
Ik haatte haar. Stom kind met dr aanstellerij. Zij wel, en ze heeft het alleen maar gehoord.
*schaam*.. goed dit schoot dus uit mijn vingers.. ik ben het er niet mee eens... maar ergens in mij wel. Blehh...
Ik heb haar net iig een meeltje gestuurd, dat ik t rot voor dr vond, dat ik hoop dat ze bij iemand terecht kan, en gewoon even laten weten dat ze niet alleen is.
Weet niet of ze daar behoefte aan heeft, twijfelde er ook heel erg over. Mocht t niet doen, toen ik de eerste twee pogingen doorlas stonden er ook allemaal hatelijkheden tussendoor.. Dat wilde ik helemaal niet!
Uiteindelijk toch gelukt.. Gewoon, omdat zelfs als ze geen behoefte heeft aan contact of hulp ofzo het misschien toch fijn is om te weten dat mensen met je meeleven.. ofzo..
Ik weet het ook niet hoor. Zou mijn hoofd het hier misschien over eens kunnen worde! grrr
maandag 21 juni 2004
Nog 4 dagen...
Nou, de dag zit erop.. Eindelijk thuis. Ben er nog best redelijk doorgekomen. Ik had met mezelf afgesproken dat ik het laatste vak mocht spijbelen, maar ik ben toch gegaan.. Merk dat ik nu wel heel moe ben, maar blij dat ik het toch gedaan heb. Het ging ook nog best aardig, ik kon er redelijk bij blijven..
Kijk, en daar doe ik het voor... Om er aan het eind van de dag achter te komen dat ik me er nog niet eens zo heel gek doorheen geslagen heb. Dat, al voel ik me niet normaal, ik nog best normaal kan doen af en toe...
Dit geeft me wel weer een beetje moed voor de rest van de week moet ik zeggen.. Nog 4 dagen heel hard werken, en dan is het wiekend...
pfff.. zo klinkt het toch wel weer heel ver weg hoor...
Kijk, en daar doe ik het voor... Om er aan het eind van de dag achter te komen dat ik me er nog niet eens zo heel gek doorheen geslagen heb. Dat, al voel ik me niet normaal, ik nog best normaal kan doen af en toe...
Dit geeft me wel weer een beetje moed voor de rest van de week moet ik zeggen.. Nog 4 dagen heel hard werken, en dan is het wiekend...
pfff.. zo klinkt het toch wel weer heel ver weg hoor...
zondag 20 juni 2004
OP
Het laatste stukje school, en Nina is aan het instortten...
Ik heb een ernstige vorm van ik-kan-niet-meer-en-ik-wil-niet-meer te pakken... Het liefst zou ik nu met alles stoppen. Stoppen met school, met sociaal zijn, niets meer doen, alles afzeggen wat gepland staat. Als ik maar niets meer moet. Niets meer hoef te doen... Laat me gewoon zijn... Laat alles voorbij zijn en over zijn.
Maar laat mij er asjeblieft buiten...
Alles lijkt zo ingewikkeld, zo veel. Op school, de laatste opdrachten, afsluiten. Thuis, de studie van mijn liefde gaat niet over rozen, mn vriendinnetje heeft verdriet... Niets lijkt vanzelf te gaan. Ik erger me aan mijn derde huisgenootje maar wil en durf er niets van tezeggen.. Heb het gevoel dat dat wel moet. Heb het gevoel dat ik zoveel moet. Praten over die irritaties, de problemen oplossen, op school alles bijhouden, goed zijn, vrolijk zijn, Tikker steunen en helpen, praten met vriendinnetje lief. Mensen melen, prikjes lezen, me sociaal blijven gedragen.
Werken, naar mn ouders, naar zijn ouders, en ondertussen vooral sociaal en normaal blijven gedragen... Therapie... En nog van alles...
En het enige wat ik kan denken is neeeeeeee... er komt niets meer uit.. mijn lijf doet het niet meer. Hoe ik ook probeer te denken dat ik me niet aan moet stellen, me eroverheen moet zetten... Ik wil alleen maar liggen.... zelfs dat wil ik eigenlijk niet... ik wil gewoon niets.. maar als ik lig dan lijkt de tijd te verdwijnen, drijven de uren aan me voorbij als een wolk in de lucht. Licht, vanzelf.
De makkelijkste manier om te blijven leven.. Het is zo leven, of neit leven...
Maar dat kan nu eenmaal niet..
Doorgaan, altijd maar doorgaan...
Maar wat als het echt niet meer gaat op gegeven moment?
Ik heb een ernstige vorm van ik-kan-niet-meer-en-ik-wil-niet-meer te pakken... Het liefst zou ik nu met alles stoppen. Stoppen met school, met sociaal zijn, niets meer doen, alles afzeggen wat gepland staat. Als ik maar niets meer moet. Niets meer hoef te doen... Laat me gewoon zijn... Laat alles voorbij zijn en over zijn.
Maar laat mij er asjeblieft buiten...
Alles lijkt zo ingewikkeld, zo veel. Op school, de laatste opdrachten, afsluiten. Thuis, de studie van mijn liefde gaat niet over rozen, mn vriendinnetje heeft verdriet... Niets lijkt vanzelf te gaan. Ik erger me aan mijn derde huisgenootje maar wil en durf er niets van tezeggen.. Heb het gevoel dat dat wel moet. Heb het gevoel dat ik zoveel moet. Praten over die irritaties, de problemen oplossen, op school alles bijhouden, goed zijn, vrolijk zijn, Tikker steunen en helpen, praten met vriendinnetje lief. Mensen melen, prikjes lezen, me sociaal blijven gedragen.
Werken, naar mn ouders, naar zijn ouders, en ondertussen vooral sociaal en normaal blijven gedragen... Therapie... En nog van alles...
En het enige wat ik kan denken is neeeeeeee... er komt niets meer uit.. mijn lijf doet het niet meer. Hoe ik ook probeer te denken dat ik me niet aan moet stellen, me eroverheen moet zetten... Ik wil alleen maar liggen.... zelfs dat wil ik eigenlijk niet... ik wil gewoon niets.. maar als ik lig dan lijkt de tijd te verdwijnen, drijven de uren aan me voorbij als een wolk in de lucht. Licht, vanzelf.
De makkelijkste manier om te blijven leven.. Het is zo leven, of neit leven...
Maar dat kan nu eenmaal niet..
Doorgaan, altijd maar doorgaan...
Maar wat als het echt niet meer gaat op gegeven moment?
woensdag 9 juni 2004
Pffff. het is over... Heb net mijn presentatie over eetstoornissen gehad. Zeer zeer goed vond de begeleider. Helemaal compleet. Jippie...
Dat streelde mn ego wel ff!!!
T ging ook best wel lekker. Ik was best zenuwachtig, onderweg naar school vond ik mezelf een paar keer op de hele verkeerde weg terug, maar ik kon er redelijk bij blijven. Eigenlijk was ik tijdens het presenteren gevoelloos. Kon gewoon lekker praten, duidelijk uitleggen.
De presentatie daarna was over geweld.. Pfff. dat was wel ff lastig hoor.. Heb mijn handjes een beetje stukgekrabt, maar kon aan het einde wel mijn mening geven over wat te doen met deliquenten die hun straf hebben uitgezeten...
Had vantevoren toch maar even met de begeleidster gepraat. Gezegd dat ik niet wist hoe ik zou reageren, dat ik van de meeste onderwerpen teveel afwist, dat het triggerde...
Ze vond het fijn dat ik het zei, of zij nog wat kon doen, en dat ik zelf maar moest doen wat goed was. Weglopen is ook geen probleem, iemand meebrengen ook niet... Das wel super...
Nu zit ik hier achter de computer uit te hijgen en bij te komen. Ff tot mezelf komen. En ondertussen vreet ik een zak drop leeg (hoezo eetgestoord gedrag ;))
Straks nog weer lessen, tot half 5. pfff. kzou het liefst nu weer naar huis gaan, me verstoppen in het bed. Ff bijkomen....
Dat streelde mn ego wel ff!!!
T ging ook best wel lekker. Ik was best zenuwachtig, onderweg naar school vond ik mezelf een paar keer op de hele verkeerde weg terug, maar ik kon er redelijk bij blijven. Eigenlijk was ik tijdens het presenteren gevoelloos. Kon gewoon lekker praten, duidelijk uitleggen.
De presentatie daarna was over geweld.. Pfff. dat was wel ff lastig hoor.. Heb mijn handjes een beetje stukgekrabt, maar kon aan het einde wel mijn mening geven over wat te doen met deliquenten die hun straf hebben uitgezeten...
Had vantevoren toch maar even met de begeleidster gepraat. Gezegd dat ik niet wist hoe ik zou reageren, dat ik van de meeste onderwerpen teveel afwist, dat het triggerde...
Ze vond het fijn dat ik het zei, of zij nog wat kon doen, en dat ik zelf maar moest doen wat goed was. Weglopen is ook geen probleem, iemand meebrengen ook niet... Das wel super...
Nu zit ik hier achter de computer uit te hijgen en bij te komen. Ff tot mezelf komen. En ondertussen vreet ik een zak drop leeg (hoezo eetgestoord gedrag ;))
Straks nog weer lessen, tot half 5. pfff. kzou het liefst nu weer naar huis gaan, me verstoppen in het bed. Ff bijkomen....
maandag 7 juni 2004
overpeinzingen...
ff moeilijke overpeinzingen.. onbewerkt...
had vandaag ook therapie, we hadden het erover.
dat ik voor mezelf moetst gaan besluiten wat ik wilde: het laten gebeuren, of het neit laten gebeuren
kijk, ik WIL het niet..
maar ik wordt nu gek..
gewoon, de onzekerheid...
en ik voel me heel schuldig.
Dus uit schuldgevoel en uit het-kan-maar-beter-over-zijn en gewoon uit angst ben ik al twee keer bijna naar mn ouders gegaan. alleen.
jah
maar vandaag afgesproken dat ik t niet in stand wil houden
nu naar ze toe gaan is op korte termijn ff de makkelijkste oplossing.. T is ff een dagje tanden op elkaar, en dan weer over.
Nu uit blijven kijken, zorgen dat het niet meer gebeurt, is veel moeilijker, ook enger nu, idd omdat het zo onzeker is
maar op lange termijn...
ach, ik weet het ook niet
ik zweef ertussen in
ik heb ook altijd tegen mn therapeut gezegd dat het wel goed was zo
dat het niet erg meer was, dat het niet uitmaakte, nu zo af en toe nog eens
maar
ik wil het gewoon niet meer
niet weer de hel
de onzekerheid wat er zal gaan gebeuren in zo'n dag
ik kan het gewoon niet meer
Stom
want aan de andere kant denk ik :
ach, laat ik maa rgaan, dan ben ik er vanaf. Wat kunnen ze nou doen
maar toch
ik wil het gweoon niet meer
nooit meer
en daar moet ik zelf het beginnetje voor zetten
ik ben geen hulpeloos kind meer
ik ben nu een volwassen vrowu
nog steeds kind van mijn ouders, dus nog steeds in die moeilijke situatie
en ik kan mijn ouders niet veranderen
maar wel mezelf, en te beginnen met de keuzes die ik maak
om mezelf te beschermen
pfoei
das een ehel verhaal
moeilijk oko
heel tegenstrijdig nog
maar ik wil het proberern
ik wil vriendje ook geen verdriet doen
nee, ik ben het er ook wel mee eens
een deel van mij
maar soms vergeet ik het zeg maar
ik wil het echt niet meer
nooit meer
echtniet
dat kan ik in volle overtuiging zeggen
weetje, als ik van t weekend alleen gegaan was, was ik er nu wel vanaf geweest, zekerder geweest, en zal ik heus niet doodgegaan zijn
maar toch
ik zou wsl weer schichtiger geworden zijn
weer geheimen moeten houden
weer iets hebben om over te nachtmerrieen
en mn eigenwaarde (ik verdien dit) zou weer een deuk opgelopen hebben
nu voel ik dat ook wel, maar het wordt er ff niet ingemept
pfff..
moeilijk om dit zo te verantwoorden zo
maar wel goed
meestal praat de andere kant van mij hardop
had vandaag ook therapie, we hadden het erover.
dat ik voor mezelf moetst gaan besluiten wat ik wilde: het laten gebeuren, of het neit laten gebeuren
kijk, ik WIL het niet..
maar ik wordt nu gek..
gewoon, de onzekerheid...
en ik voel me heel schuldig.
Dus uit schuldgevoel en uit het-kan-maar-beter-over-zijn en gewoon uit angst ben ik al twee keer bijna naar mn ouders gegaan. alleen.
jah
maar vandaag afgesproken dat ik t niet in stand wil houden
nu naar ze toe gaan is op korte termijn ff de makkelijkste oplossing.. T is ff een dagje tanden op elkaar, en dan weer over.
Nu uit blijven kijken, zorgen dat het niet meer gebeurt, is veel moeilijker, ook enger nu, idd omdat het zo onzeker is
maar op lange termijn...
ach, ik weet het ook niet
ik zweef ertussen in
ik heb ook altijd tegen mn therapeut gezegd dat het wel goed was zo
dat het niet erg meer was, dat het niet uitmaakte, nu zo af en toe nog eens
maar
ik wil het gewoon niet meer
niet weer de hel
de onzekerheid wat er zal gaan gebeuren in zo'n dag
ik kan het gewoon niet meer
Stom
want aan de andere kant denk ik :
ach, laat ik maa rgaan, dan ben ik er vanaf. Wat kunnen ze nou doen
maar toch
ik wil het gweoon niet meer
nooit meer
en daar moet ik zelf het beginnetje voor zetten
ik ben geen hulpeloos kind meer
ik ben nu een volwassen vrowu
nog steeds kind van mijn ouders, dus nog steeds in die moeilijke situatie
en ik kan mijn ouders niet veranderen
maar wel mezelf, en te beginnen met de keuzes die ik maak
om mezelf te beschermen
pfoei
das een ehel verhaal
moeilijk oko
heel tegenstrijdig nog
maar ik wil het proberern
ik wil vriendje ook geen verdriet doen
nee, ik ben het er ook wel mee eens
een deel van mij
maar soms vergeet ik het zeg maar
ik wil het echt niet meer
nooit meer
echtniet
dat kan ik in volle overtuiging zeggen
weetje, als ik van t weekend alleen gegaan was, was ik er nu wel vanaf geweest, zekerder geweest, en zal ik heus niet doodgegaan zijn
maar toch
ik zou wsl weer schichtiger geworden zijn
weer geheimen moeten houden
weer iets hebben om over te nachtmerrieen
en mn eigenwaarde (ik verdien dit) zou weer een deuk opgelopen hebben
nu voel ik dat ook wel, maar het wordt er ff niet ingemept
pfff..
moeilijk om dit zo te verantwoorden zo
maar wel goed
meestal praat de andere kant van mij hardop
Verwarring ten top
Eigenlijk viel het allemaal heel erg mee. Moeilijk om te vertellen, maar ze reageerden super.. Normaal zeg maar... Geen flikkering te bekennen. Zoals mijn wensouders zouden reageren...
Heb daarna nog wel 2 nachten met mn kamerdeur op slot geslapen (nouja, geslapen....) en blijf nu een week in den haag.. De reactie mag wel super geweest zijn, maar mn angst was gewoon niet weg... Nu nog niet echt.
Vriendjelief was erbij toen ik het aan ze vertelde en hij heeft ook de volgende dag de verzekeringspapieren langsgebracht. Dus ik weet nog niet hoe ze er nu echt over denken.. Ben nog wel een beetje bang wat ze er van vinden nu ze er een tijdje over nagedacht hebben... Het kan toch niet zomaar ineens allemaal veranderd zijn?
Verwarrend allemaal... Maar goed, ik ben ze heel erg dankbaar en voel me heel schuldig dat ik dan juist hun auto gekapoedewietsiet heb.. T bewijst eigenlijk alles wat ze altijd gezegd hebben. Dat zij te goed zijn voor mij en dat ik het zelf iedere keer verknoei... Alleen.. waar blijft de straf?...
Soms lijkt het nu allemaal te mooi om waar te zijn... Ik durf gewoon niet te geloven dat dit is hoe het nu voortaan gaat... Ik wacht af.. Tot de addertjes onder het gras vandaan komen... die beesten hebben een schutkleur, je ziet ze nooit aankomen. Maar ze zijn er wel degelijk...
Nu ook? Ik weet het neit...
Ik vind het lastig allemaal, onduidelijk.... Ik had liever gehad dat er vrijdag meteen 'iets' gebeurd was... Dan was dat meteen duidelijk geweest... Nu, nu is het afwachten en in onzekerheid zitten. Wel of niet, niet of wel. Veilig of niet, wat kan je wel, wat moet je laten....
Wordt het leven dan OOIT nog makkelijk????
Heb daarna nog wel 2 nachten met mn kamerdeur op slot geslapen (nouja, geslapen....) en blijf nu een week in den haag.. De reactie mag wel super geweest zijn, maar mn angst was gewoon niet weg... Nu nog niet echt.
Vriendjelief was erbij toen ik het aan ze vertelde en hij heeft ook de volgende dag de verzekeringspapieren langsgebracht. Dus ik weet nog niet hoe ze er nu echt over denken.. Ben nog wel een beetje bang wat ze er van vinden nu ze er een tijdje over nagedacht hebben... Het kan toch niet zomaar ineens allemaal veranderd zijn?
Verwarrend allemaal... Maar goed, ik ben ze heel erg dankbaar en voel me heel schuldig dat ik dan juist hun auto gekapoedewietsiet heb.. T bewijst eigenlijk alles wat ze altijd gezegd hebben. Dat zij te goed zijn voor mij en dat ik het zelf iedere keer verknoei... Alleen.. waar blijft de straf?...
Soms lijkt het nu allemaal te mooi om waar te zijn... Ik durf gewoon niet te geloven dat dit is hoe het nu voortaan gaat... Ik wacht af.. Tot de addertjes onder het gras vandaan komen... die beesten hebben een schutkleur, je ziet ze nooit aankomen. Maar ze zijn er wel degelijk...
Nu ook? Ik weet het neit...
Ik vind het lastig allemaal, onduidelijk.... Ik had liever gehad dat er vrijdag meteen 'iets' gebeurd was... Dan was dat meteen duidelijk geweest... Nu, nu is het afwachten en in onzekerheid zitten. Wel of niet, niet of wel. Veilig of niet, wat kan je wel, wat moet je laten....
Wordt het leven dan OOIT nog makkelijk????
vrijdag 4 juni 2004
Hoe...
Hoe leg je je lieve schoonmoeder uit dat het WEL erg is dat je een botsing hebt gehad met de auto van je ouders. Dat het dan niet alleen gaat om de schade, om wel of niet schuld, om no-claim.
Dat het gaat om angst. Om weer falen.. Om straf en ander dingen...
Vernedering.. schaamte...
Je zo dom voelen, zo stom geweest zijn om ZO'N risico te nemen.. Hun auto mee te nemen. Te gaan spelen met een bezit van hen... Te denken dat je dat kan..
Terwijl ze je nog waarschuwen...
Hoe leg je uit dat als ze nu zo goed gereageerd hebben dat alleen maar verwarrend is. Opluchtend, maar ook eng. Zullen ze er morgen nog zo over denken.. En overmorgen?... Hoe KON ik dit doen... Dit op het spel zetten... wat een gok....
Niet jouw schuld, zegt ze. Alles wordt betaald zegt ze. Ze zijn niet boos, zegt ze.
Hoe weet ze dat zo zeker... Waarom gelooft ze mij?
Hoe leg je uit dat ze wel om mindere dingen boos worden...
Hoe stop je de tranen, het verdriet die komen bij haar woorden.. Zo lief, gemeend, zo naief... Hoe stop je het verlangen... De pijn... De angst...
Hoe moet ik toch verder.. Hoe zal het verder lopen... Hoe moet dit toch...
Ik kan niet meer.....
Dat het gaat om angst. Om weer falen.. Om straf en ander dingen...
Vernedering.. schaamte...
Je zo dom voelen, zo stom geweest zijn om ZO'N risico te nemen.. Hun auto mee te nemen. Te gaan spelen met een bezit van hen... Te denken dat je dat kan..
Terwijl ze je nog waarschuwen...
Hoe leg je uit dat als ze nu zo goed gereageerd hebben dat alleen maar verwarrend is. Opluchtend, maar ook eng. Zullen ze er morgen nog zo over denken.. En overmorgen?... Hoe KON ik dit doen... Dit op het spel zetten... wat een gok....
Niet jouw schuld, zegt ze. Alles wordt betaald zegt ze. Ze zijn niet boos, zegt ze.
Hoe weet ze dat zo zeker... Waarom gelooft ze mij?
Hoe leg je uit dat ze wel om mindere dingen boos worden...
Hoe stop je de tranen, het verdriet die komen bij haar woorden.. Zo lief, gemeend, zo naief... Hoe stop je het verlangen... De pijn... De angst...
Hoe moet ik toch verder.. Hoe zal het verder lopen... Hoe moet dit toch...
Ik kan niet meer.....
donderdag 3 juni 2004
Geen zin
Zometeen weer atletiek. Ik had vanochtend al buikpijn... Ik zie er zo tegenop.. Dat stomme hardlopen! Bleeeeeeeehhh..
Maar ik ga proberen te denken aan mijn veilige plekje, misschien helpt dat. En daarna mag ik al bijna naar huis.
Nog maar 4 uurtjes...
Maar ik ga proberen te denken aan mijn veilige plekje, misschien helpt dat. En daarna mag ik al bijna naar huis.
Nog maar 4 uurtjes...
woensdag 2 juni 2004
Alles ineen
Ik probeer rustig te slapen, maar een gedeelte van mij nachtmerriet rustig verder. Ik kan ze niet onthouden.. ze verdwijnen zodra ik weer 'bijkom'. Of ik leef nog een tijdje verder in mijn nachtmerriewereld terwijl ik al lang wakker ben, maar zodra ik dan weer een beetje bij mijn positieven ben weet ik er ook niets meer van. Mijn peutje zegt dat dat met mn dis temaken kan hebben. Dat het dingen zijn waar ik zelf geen toegang tot heb. Zelf weet ik het niet zo goed. Veel mensen kunnen hun dromen toch niet onthouden?
Ik zit nog steeds in afwachting over hoe het zal gaan met dat leerlingproblematiek op school. Heb het eerste college gespijbeld en nu is de volgende pas volgende week. Hoe geef je je een houding? Zullen mensen zien en snappen dat ik me zo aangesproken voel? Ik zie er wel enorm tegenop!...
Maar goed, bikkel die ik ben heb ik mijn eigen paper over eetstoornissen al af, geheel niet uit eigen ervaring natuurlijk :D Dat vond ik nog niet eens zo heel moeilijk. En dat ik dat moet gaan presenteren okee. Maar anderen die over Moelijke Dingen gaan praten waar ik bij ben... Dat vind ik wel heel eng...
En met mijn ouders.. Ja.. kweetniet.. T komt in therapie ook veel terug.. Zo staan ze vrolijk voor de deur en zo hangen ze boos aan de foon. Met hun praten over vroeger,over wat er gebeurd dat wil ik liever niet. En al helemaal neit de confrontatie aangaan... Waar ik bang voor ben weet ik zelf nauwelijks, een heleboel kleine dingen, en ook een heleboel grote. maar ik wil het gewoon niet.
En nu het alweer zo lang goed gaat durf ik stiekum oko wel weer een klein beetje te gaan hopen dat de laatste keer geweest is. Maar je weet het neit.
kmoet ook nog steeds aan mn peut vertellen, over Vroeger. Over Toen. Over Als het Mis ging. Maar wat valt daarover te vertellen.. Soms vraag ik me af of er wel iets over te zeggen valt... of dat zin heeft. Beschrijven en vertellen maakt het voor anderen reeeler, soms helpt het mij, voel ik me meer begrepen, kweetniet. Maar ik zoek geen medelijden, en waarom anderen details vertellen. Het is moeilijk en beschamend. En wat hebben zij eraan? Nix.. hooguit dat ze erover zullen oordelen (was dat alles? of God wat gruwelijk) en ik weet niet eens welke gedachte ik erger zal vinden.
Soms zou ik zo graag willen dat mijn hoofd leeg was, er geen gister was, alleen vandaag. Dat ik niet dingen zeg die ik zelf niet begrijp, dat ik niet dingen zie of voel die ik neit kan plaatsen.
In therapie schijn ik vorige keren iets gezegd te hebben over 'anderen' dit ging over iets ivm als het fout ging.. Mn peut had daar allerlei vragen over, maar ik weet het zelf neit eens? andere wat? andere kinderen? andere delen? andere volwassenen? Bedoelde ik wel anderen en was het waar wat ik zei. Ik droom er soms over. Andere volwassenen, soms met andere kinderen erbij.
Maar zijn dromen waar... Of zijn het gewoon mijn grootste angsten...
Sinds het in therapie ter sprake is gekomen ben ik in ieder geval angstig en ermee bezig. Ik kan het moeilijk uit mijn hoofd zetten, maar lijk wel extreem bang. Alles moet gecontroleerd worden, of er geen mensen ergens in de buurt zijn, of de ramen goed dicth zijn, de gordijnen, zodat ze niets kunnen zien.. Ik ben zelfs bang dat er camera's of microfoons hangen. T gaat echt helemaal nergens over. Dat weet ik op zich ook wel, maar toch... Die enorme angst is raar.
Of gewoon.. zolangzamerhand wen je eraan. Aan angst, aan pijn, aan verdreit. Dat besef maakt me heel verdrietig. Moedeloos af en toe.
Ik weet het gewoon neit goed meer. Of het wel goed is wat ik aan het doen ben in therapie, wat waar is, wat neit. Wat is DIS en bestaat het echt? En wat ik dan uitkraam, ben ik dat ook en spreek ik dan geen onzin? Bestaat alles wel, of alleen in mijn hoofd.
Wat is de waarheid, en hoe moet je ermee omgaan..
Dingen waar ik eigenlijk liever neit over na wil denken omdat ik er ruzie door in mijn hoofd krijg en er bang en moedeloos van wordt. Dus leef ik met vandaag, totdat gisteren zichzelf opdringt.
Nouja, je hoort het al, ik vervaag....
Ik zit nog steeds in afwachting over hoe het zal gaan met dat leerlingproblematiek op school. Heb het eerste college gespijbeld en nu is de volgende pas volgende week. Hoe geef je je een houding? Zullen mensen zien en snappen dat ik me zo aangesproken voel? Ik zie er wel enorm tegenop!...
Maar goed, bikkel die ik ben heb ik mijn eigen paper over eetstoornissen al af, geheel niet uit eigen ervaring natuurlijk :D Dat vond ik nog niet eens zo heel moeilijk. En dat ik dat moet gaan presenteren okee. Maar anderen die over Moelijke Dingen gaan praten waar ik bij ben... Dat vind ik wel heel eng...
En met mijn ouders.. Ja.. kweetniet.. T komt in therapie ook veel terug.. Zo staan ze vrolijk voor de deur en zo hangen ze boos aan de foon. Met hun praten over vroeger,over wat er gebeurd dat wil ik liever niet. En al helemaal neit de confrontatie aangaan... Waar ik bang voor ben weet ik zelf nauwelijks, een heleboel kleine dingen, en ook een heleboel grote. maar ik wil het gewoon niet.
En nu het alweer zo lang goed gaat durf ik stiekum oko wel weer een klein beetje te gaan hopen dat de laatste keer geweest is. Maar je weet het neit.
kmoet ook nog steeds aan mn peut vertellen, over Vroeger. Over Toen. Over Als het Mis ging. Maar wat valt daarover te vertellen.. Soms vraag ik me af of er wel iets over te zeggen valt... of dat zin heeft. Beschrijven en vertellen maakt het voor anderen reeeler, soms helpt het mij, voel ik me meer begrepen, kweetniet. Maar ik zoek geen medelijden, en waarom anderen details vertellen. Het is moeilijk en beschamend. En wat hebben zij eraan? Nix.. hooguit dat ze erover zullen oordelen (was dat alles? of God wat gruwelijk) en ik weet niet eens welke gedachte ik erger zal vinden.
Soms zou ik zo graag willen dat mijn hoofd leeg was, er geen gister was, alleen vandaag. Dat ik niet dingen zeg die ik zelf niet begrijp, dat ik niet dingen zie of voel die ik neit kan plaatsen.
In therapie schijn ik vorige keren iets gezegd te hebben over 'anderen' dit ging over iets ivm als het fout ging.. Mn peut had daar allerlei vragen over, maar ik weet het zelf neit eens? andere wat? andere kinderen? andere delen? andere volwassenen? Bedoelde ik wel anderen en was het waar wat ik zei. Ik droom er soms over. Andere volwassenen, soms met andere kinderen erbij.
Maar zijn dromen waar... Of zijn het gewoon mijn grootste angsten...
Sinds het in therapie ter sprake is gekomen ben ik in ieder geval angstig en ermee bezig. Ik kan het moeilijk uit mijn hoofd zetten, maar lijk wel extreem bang. Alles moet gecontroleerd worden, of er geen mensen ergens in de buurt zijn, of de ramen goed dicth zijn, de gordijnen, zodat ze niets kunnen zien.. Ik ben zelfs bang dat er camera's of microfoons hangen. T gaat echt helemaal nergens over. Dat weet ik op zich ook wel, maar toch... Die enorme angst is raar.
Of gewoon.. zolangzamerhand wen je eraan. Aan angst, aan pijn, aan verdreit. Dat besef maakt me heel verdrietig. Moedeloos af en toe.
Ik weet het gewoon neit goed meer. Of het wel goed is wat ik aan het doen ben in therapie, wat waar is, wat neit. Wat is DIS en bestaat het echt? En wat ik dan uitkraam, ben ik dat ook en spreek ik dan geen onzin? Bestaat alles wel, of alleen in mijn hoofd.
Wat is de waarheid, en hoe moet je ermee omgaan..
Dingen waar ik eigenlijk liever neit over na wil denken omdat ik er ruzie door in mijn hoofd krijg en er bang en moedeloos van wordt. Dus leef ik met vandaag, totdat gisteren zichzelf opdringt.
Nouja, je hoort het al, ik vervaag....
vrijdag 28 mei 2004
Meevallertje
Na een hoop tegenzin opzij te zetten ging ik gister toch nog maar naar school. Ik wist dat we nog moesten hardlopen en ik HAAAAAAAAAAT dat echt. En mezelf dan ook erbij omdat ik het niet kan. Punt een heb ik een slecht conditie en lig ik na driehonderd meter op apegapen, punt twee, na vierhonderd meter weet ik meestal niet meer waar ik mee bezig ben...
Dus je begrijpt dat ik er erg naar uitkeek om met de hele klas te gaan lopen. NOT.
Na een rondje om de baan was ik dan ook totallement de weg kwijt. Dus ben ik maar gestopt. Ja, je gaat natuurlijk niet hardlopen als je niet weet waar je bent en waarom je hardlooopt. Een klasgenoot was zo vriendelijk mij even op de hoogte te brengen en me weer te begeleiden naar de wereld van school.
Op zich niet zo leuk, maar superreaktie van de klas. Jammer alleen dat we een nieuwe leraar hebben die zich ernstig afvroeg wat er gebeurde.
Dus ik aan het eind van de les ernaartoe.. bibber bibber...
Wat blijkt: die gast studeert psychologie. Zoow, kon ik ff een lang verhaal heel kort samenvatten.. Hij stelde nog wat vraagjes, maar snapte het wel. We moestn maar ff kijken hoe het ging en of er iets aan te doen was..
Echt hoor, ik voelde me 10 kilo lichter en een stuk blijer.
Pfff.. echt de beste reactie tot nu toe die ik gehad heb bij ons op school!
Dus je begrijpt dat ik er erg naar uitkeek om met de hele klas te gaan lopen. NOT.
Na een rondje om de baan was ik dan ook totallement de weg kwijt. Dus ben ik maar gestopt. Ja, je gaat natuurlijk niet hardlopen als je niet weet waar je bent en waarom je hardlooopt. Een klasgenoot was zo vriendelijk mij even op de hoogte te brengen en me weer te begeleiden naar de wereld van school.
Op zich niet zo leuk, maar superreaktie van de klas. Jammer alleen dat we een nieuwe leraar hebben die zich ernstig afvroeg wat er gebeurde.
Dus ik aan het eind van de les ernaartoe.. bibber bibber...
Wat blijkt: die gast studeert psychologie. Zoow, kon ik ff een lang verhaal heel kort samenvatten.. Hij stelde nog wat vraagjes, maar snapte het wel. We moestn maar ff kijken hoe het ging en of er iets aan te doen was..
Echt hoor, ik voelde me 10 kilo lichter en een stuk blijer.
Pfff.. echt de beste reactie tot nu toe die ik gehad heb bij ons op school!
donderdag 27 mei 2004
wie is er gekker?
Af en toe wordt Nina wel een beetje moedeloos van deze wereld... Gaat ze twijfelen wie er nou gekker is, zij, of de wereld.
Vandaag, zag ze tijdens de les een klasgenoot uit de projectgroep in van verre herkenbare jankhouding aan de kant staan. *lichte irritatie bij Nina* Dat iets niet gaat okee, dat je je naar voelt okee, maar dit meiske trekt er zoveel aandacht bij. *Nina geeft zichzelf op dr donder* Foei, wsl heeft ze het echt ff moeilijk. Jij zou het dan ook fijn vinden als je ff aan de kant kon zitten. *Nina gaat verder waar ze mee bezig was, ze ziet dat een klasgenoot erheen gaat en besteed er verder weinig aandacht aan*
Na de les.
Troostklasgenoot komt Nina tegen in de gang. Nina zoekt zielige klasgenoot voor het project, dus ze vraagt waar die is. Troostklasgenoot verteld: ja, bij jullie mentrix. Ja, ze is zo verdrietig over hoe JIJ gister deed. *Nina dr klomp breekt*
Dus.. nu vraagt Nina zich af.. Heb ik weer zo'n vertekent wereldbeeld? Deed de rest echt normaal en vatte ik alles weer verkeerd op en heb ik lullig gedaan? In mijn beleving niet... In mijn beleving wilde een gedeelte van de rest (waaronder zielige klasgenoot) gewoon proberen onder werk uit te komen en heb ik daar wat van gezegd en me toen teruggetrokken. Ik trek dat slecht, luie mensen in een projectgroep.
Maar dit trek ik ook slecht, die twijfel aan mezelf... Pfff.. NOuja, tot overmaat van ramp zag ik toen ook nog zielige klasgenoot bij mentrix zitten huilen. Mentrix vol aandacht... Dubbel Boink In Gezicht. Mentrix vind Nina alleen maar lastig, heeft nooit aandacht. Dat zal nu dus nog wel erger worden, want ze zal dus wel fraai bij mentrix hebben zitten huilen dat ik zo gemeen was....
*zucht* Ben ik nou echt zo gemeen??? Soms denk ik dat mijn ouders gelijk hadden. Ik ben een slecht kind, toen ik nog bij hun was leerde ik nog wat van ze, toen ging het beter. Nu, nu ik niet meer opgevoed wordt ga ik hard achteruit...
Ik wordt er zo moedeloos van...
Wat is waar, wie geeft mij een bril met de waarheid?
Vandaag, zag ze tijdens de les een klasgenoot uit de projectgroep in van verre herkenbare jankhouding aan de kant staan. *lichte irritatie bij Nina* Dat iets niet gaat okee, dat je je naar voelt okee, maar dit meiske trekt er zoveel aandacht bij. *Nina geeft zichzelf op dr donder* Foei, wsl heeft ze het echt ff moeilijk. Jij zou het dan ook fijn vinden als je ff aan de kant kon zitten. *Nina gaat verder waar ze mee bezig was, ze ziet dat een klasgenoot erheen gaat en besteed er verder weinig aandacht aan*
Na de les.
Troostklasgenoot komt Nina tegen in de gang. Nina zoekt zielige klasgenoot voor het project, dus ze vraagt waar die is. Troostklasgenoot verteld: ja, bij jullie mentrix. Ja, ze is zo verdrietig over hoe JIJ gister deed. *Nina dr klomp breekt*
Dus.. nu vraagt Nina zich af.. Heb ik weer zo'n vertekent wereldbeeld? Deed de rest echt normaal en vatte ik alles weer verkeerd op en heb ik lullig gedaan? In mijn beleving niet... In mijn beleving wilde een gedeelte van de rest (waaronder zielige klasgenoot) gewoon proberen onder werk uit te komen en heb ik daar wat van gezegd en me toen teruggetrokken. Ik trek dat slecht, luie mensen in een projectgroep.
Maar dit trek ik ook slecht, die twijfel aan mezelf... Pfff.. NOuja, tot overmaat van ramp zag ik toen ook nog zielige klasgenoot bij mentrix zitten huilen. Mentrix vol aandacht... Dubbel Boink In Gezicht. Mentrix vind Nina alleen maar lastig, heeft nooit aandacht. Dat zal nu dus nog wel erger worden, want ze zal dus wel fraai bij mentrix hebben zitten huilen dat ik zo gemeen was....
*zucht* Ben ik nou echt zo gemeen??? Soms denk ik dat mijn ouders gelijk hadden. Ik ben een slecht kind, toen ik nog bij hun was leerde ik nog wat van ze, toen ging het beter. Nu, nu ik niet meer opgevoed wordt ga ik hard achteruit...
Ik wordt er zo moedeloos van...
Wat is waar, wie geeft mij een bril met de waarheid?
woensdag 26 mei 2004
verplicht eetstoornissen surfen!
Anders ben ik al ff drie uur bezig aan een project over leerlingproblematiek. Waar het onze over gaat? Eetstoornissen. Dus surf ik al een tijdje over internet, verzamel informatie, bewerk het en zie teveel plaatjes. Dit alles roept dingen op, ik weet niet precies wat.
Misschien kweetniet, afgunst op de wilskracht van sommigen? Nouja, in ieder geval nog nooit zoveel pagina's over eetstoornissen bekeken. Gelukkig zitten in de meeste ook helemaal geen triggers enzo. Das wel fijn.
Anyway, ik heb er echt schoon genoeg van.
Misschien kweetniet, afgunst op de wilskracht van sommigen? Nouja, in ieder geval nog nooit zoveel pagina's over eetstoornissen bekeken. Gelukkig zitten in de meeste ook helemaal geen triggers enzo. Das wel fijn.
Anyway, ik heb er echt schoon genoeg van.
dinsdag 25 mei 2004
Frustratie!
Soms snap ik andere mensen niet. Zoals nu. We hebben een opdracht. Ik heb die via mijn lieve vriendje voor een groot deel al binnen. Ik deel die met de groep. De groep is blij. Daarna is er alleen maar ongein en is niets goed, niemand wil wat doen, en ik breng niets in. Help me onthouden dat ik nooit meer wat deel met mijn klasgenoten.
Ik wil zo graag naar huis.. Zat bijna in tranen achter de compu.. Niet goed genoeg om hier te mogen zijn, om met hun samen te werken, niet eens goed genoeg om al hun werk te doen...
Ik wil zo graag naar huis.. Zat bijna in tranen achter de compu.. Niet goed genoeg om hier te mogen zijn, om met hun samen te werken, niet eens goed genoeg om al hun werk te doen...
maandag 17 mei 2004
Angst...
Het is zo Gek. Het gaat al een hele tijd goed. En als het goed gaat is het alsof het nooit anders geweest is. HET bestaat niet. Totdat het er is...
Zo verwarrend is dat.. dat ik soms twijfel aan mij. Of ik het me verbeeld heb.. Deze gezellige mensen kunnen niet die hel gecreeerd hebben...
Maar ik merk dat het in me bang blijft. Dat ik zenuwachtig ben als ze gaan komen, alles goed wil doen, voorbereid moet hebben. Dat ik angst voel als ze vragen of ik langskom...
Aan de ene kant gaat het nu dus heel erg goed, we kunnen gezellige tijden samen doorbrengen.. Aan de andere kant.. ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Ze hebben al een paar keer gevraagd of ik dan de hele dag blijf. Dat we gezellig een dagje met zijn drieen door kunnen brengen. Daar krijg ik meteen pijn in mn buik van. Bang, heel bang. Ik weet niet waar het vandaag komt. Ik bedoel, het is een heel normala voorstel, en het gaat heel goed laatste tijd. En wat kunnen ze nou doen? Een dagje mij gaan slaan?
Ik droom ook weer heel veel laatste tijd, maar kan me daar dan weinig van herrinneren. Ik wordt drijfnat wakker van mijn eigen stem of mijn vriend maakt me wakker omdat ik angstig lig te doen in bed. De beelden, herrinneringen vervagen meteen, maar het gevoel dat erbij hoort blijft.... een onbestemde angst, een donker gevoel met veel pijn en verdriet.. eenzaamheid...
Zo verwarrend is dat.. dat ik soms twijfel aan mij. Of ik het me verbeeld heb.. Deze gezellige mensen kunnen niet die hel gecreeerd hebben...
Maar ik merk dat het in me bang blijft. Dat ik zenuwachtig ben als ze gaan komen, alles goed wil doen, voorbereid moet hebben. Dat ik angst voel als ze vragen of ik langskom...
Aan de ene kant gaat het nu dus heel erg goed, we kunnen gezellige tijden samen doorbrengen.. Aan de andere kant.. ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Ze hebben al een paar keer gevraagd of ik dan de hele dag blijf. Dat we gezellig een dagje met zijn drieen door kunnen brengen. Daar krijg ik meteen pijn in mn buik van. Bang, heel bang. Ik weet niet waar het vandaag komt. Ik bedoel, het is een heel normala voorstel, en het gaat heel goed laatste tijd. En wat kunnen ze nou doen? Een dagje mij gaan slaan?
Ik droom ook weer heel veel laatste tijd, maar kan me daar dan weinig van herrinneren. Ik wordt drijfnat wakker van mijn eigen stem of mijn vriend maakt me wakker omdat ik angstig lig te doen in bed. De beelden, herrinneringen vervagen meteen, maar het gevoel dat erbij hoort blijft.... een onbestemde angst, een donker gevoel met veel pijn en verdriet.. eenzaamheid...
Back 2 school
Vandaag weer naar school, ook wel leuk. Alleen wel een zwaar blok. Leerlingproblematiek. De onderwerpen zijn kindermishandeling, middelenmisbruik, deliquentie, depressiviteit, pesten en hoogbegaafdheid, eetstoornissen. Mag ik even afvinken waar ik al meer dan genoeg over weet?
Overal gaan presentaties over gehouden worden enzo...
Wordt wel pittig.. Ik zakte net bij het eerste college al aardig weg. T is gewoon heel erg bedreigend om die onderwerpen alleen al op het bord te zien staan, zonder dat er veel over gezegd wordt. Laat staan dat er wel veel over gezegd gaat worden dalijk.
Gelukkig heb ik de rest van de week nog vrij om aan het idee te wennen...
Overal gaan presentaties over gehouden worden enzo...
Wordt wel pittig.. Ik zakte net bij het eerste college al aardig weg. T is gewoon heel erg bedreigend om die onderwerpen alleen al op het bord te zien staan, zonder dat er veel over gezegd wordt. Laat staan dat er wel veel over gezegd gaat worden dalijk.
Gelukkig heb ik de rest van de week nog vrij om aan het idee te wennen...
dinsdag 11 mei 2004
Nerdie
De nieuwe compu is ondertussen binnen! Leukleukleuk!!! helemaal mooi ook. Blij dat ik het aangedurft heb dat kleine stemmetje in me te volgen, mijn eigen zin... Hoe eng het ook was, ik ben er nu echt superblij mee.
Nou binnenkort misschein internet, en dan wordt het nog wel wat!!!!
Alhoewel ik wel bang ben dat ik dan teveel tijd ga surfen op zoek naar 'bepaalde' sites...
Das niet goed, dat weet ik.. De behoefte is normaal, maar het is niet goed.. Het haalt teveel dingen terug, roept teveel op.. EN toch kan ik het niet laten, MOET het gewoon...
Idioot..
Nou binnenkort misschein internet, en dan wordt het nog wel wat!!!!
Alhoewel ik wel bang ben dat ik dan teveel tijd ga surfen op zoek naar 'bepaalde' sites...
Das niet goed, dat weet ik.. De behoefte is normaal, maar het is niet goed.. Het haalt teveel dingen terug, roept teveel op.. EN toch kan ik het niet laten, MOET het gewoon...
Idioot..
Schuldig aan Dis
Morgen ga ik kijken bij Sera, die nu in dagbehandeling zit. Ze heeft open dag, en ik ben uitgenodigd! Leuk, ik wil weten hoe het daar is, psychologie trekt mijn belangstelling, en ik wil graag weten hoe Sera het heeft, haar nieuwe vriendjes leren kennen.
Toch zegt iets in mij dat ik niet mag gaan. Daar niet mag zijn. De afgelopen twee gesprekken met mijn peut gingen over sera en mij. Omdat we nu op hetzelfde terrein in behandeling zijn gaat ze zich ineens zorgen maken over hoe wij elkaar beinvloeden. Nu is dat vorige keer redelijk goed uitgesproken, ze zei gewoon dat Sera en ik het goed aangepakt hadden.. Ik voelde me zo trots.. En dat het misschien haar verantwoordelijkheidsgevoel was nu. Iets waar ze eerder neit over nagedacht had.. Het was zo raar.. Dat ze dat gewoon zo zei...
Ik had zo het gevoel dat ik fout was, daar niet meer mocht komen, Sera en de groep kwaad deed. Ik schaamde me, omdat ik DIs had, dus kon switchen, en de groep of Sera dan last bezorgen... ik heb er zelfs over nagedacht om ergens anders in therapie te gaan...
Ik wil gewoon niemand last bezorgen hiermee..
Maar nu ga ik morgen dus naar Seer, op de groep... En ik heb er zin in. En ik ben bang. Dat ik zal bewijzen wat ze eerst zei. Dat ik 'raar' zal gaan doen, ik heb het gevoel dat ik neit mag gaan. Daar niet hoor, niet mag zijn. En dus ben ik zenuwachtig.
Gelukkig gaat er nog een goeie vriendin van ons. Blij dat er dus bekendheid in de buurt zal zijn...
Maar toch... Wat als ik inderdaad wegraak, of raar doe? Wat dan? Zal ik iedereen tot last zijn?
Moet ik wel gaan....
Toch zegt iets in mij dat ik niet mag gaan. Daar niet mag zijn. De afgelopen twee gesprekken met mijn peut gingen over sera en mij. Omdat we nu op hetzelfde terrein in behandeling zijn gaat ze zich ineens zorgen maken over hoe wij elkaar beinvloeden. Nu is dat vorige keer redelijk goed uitgesproken, ze zei gewoon dat Sera en ik het goed aangepakt hadden.. Ik voelde me zo trots.. En dat het misschien haar verantwoordelijkheidsgevoel was nu. Iets waar ze eerder neit over nagedacht had.. Het was zo raar.. Dat ze dat gewoon zo zei...
Ik had zo het gevoel dat ik fout was, daar niet meer mocht komen, Sera en de groep kwaad deed. Ik schaamde me, omdat ik DIs had, dus kon switchen, en de groep of Sera dan last bezorgen... ik heb er zelfs over nagedacht om ergens anders in therapie te gaan...
Ik wil gewoon niemand last bezorgen hiermee..
Maar nu ga ik morgen dus naar Seer, op de groep... En ik heb er zin in. En ik ben bang. Dat ik zal bewijzen wat ze eerst zei. Dat ik 'raar' zal gaan doen, ik heb het gevoel dat ik neit mag gaan. Daar niet hoor, niet mag zijn. En dus ben ik zenuwachtig.
Gelukkig gaat er nog een goeie vriendin van ons. Blij dat er dus bekendheid in de buurt zal zijn...
Maar toch... Wat als ik inderdaad wegraak, of raar doe? Wat dan? Zal ik iedereen tot last zijn?
Moet ik wel gaan....
Winkelwoede
Rare dag, rare dingen... Tijd vliegt en vertraagd, slaap ik of juist niet?
Energie wisselt zich af met moeheid zonder van te voren even te waarschuwen.
Ik besluit maar te gaan sjopppen. In het pashokje van de h&m weet ik ineens zeker dat er iemand door de spiegel naar me kijkt..Durf ik niets meer. Ik voel de dreiging, het gelach van achter de spiegel, zie ineens wat zij zien.
Snel eruit, verder, verder.. het volgt me, ze hebben me bijna...
Andere h&m, mooi, rustig... alleen maar vrouwen hier.. dat is fijn... Mijn ademhaling komt terug, de ogen durven hier niet naar binnen. Ik wacht, en kijk rond. Al snel vergeet ik ze weer, verdiept in het winkelen.
Energie wisselt zich af met moeheid zonder van te voren even te waarschuwen.
Ik besluit maar te gaan sjopppen. In het pashokje van de h&m weet ik ineens zeker dat er iemand door de spiegel naar me kijkt..Durf ik niets meer. Ik voel de dreiging, het gelach van achter de spiegel, zie ineens wat zij zien.
Snel eruit, verder, verder.. het volgt me, ze hebben me bijna...
Andere h&m, mooi, rustig... alleen maar vrouwen hier.. dat is fijn... Mijn ademhaling komt terug, de ogen durven hier niet naar binnen. Ik wacht, en kijk rond. Al snel vergeet ik ze weer, verdiept in het winkelen.
Feestje
En toen was het zover... Giechelde Sera de hele avond en liep met een huisvriendin druk van haar naar mijn kamer. Zelfs vriendjelief deed iets anders dan normaal...
Toen hoorde ik ineens stemmen.. Mogen we al binnenkomen...???
Ik herkende ze niet.. Paniekte even...
Naar beneden.. Stijf de hand van TIkker vast..
Het viel mee.. Het was mooi beneden. Met kaarsjes en lekkere dingetjes.. En de stemmen waren van mijn klasgenootjes.. Ik had nooit gedacht dat die zouden komen. Dat was zo'n leuke verassing!! Verder kwamen er de nodige vriendjes en vriendinnetjes en ben ik echt e-norm verwend met kadoos enzo. Zupah...
Het was zo heerlijk dat het allemaal geregeld was.. Ik heb nog wel een paar nachten wakker gelegen: wat als ze nou iemand vergeten, wat als ik nou wegraak, wat moeten ze inkopen en hoe moet het met de boodschappen?
Maar ik had mijn 2 vriendjes dus duidelijk onderschat! Jongens, jullie zijn geweldig!!!!
Dankjewel voor deze prachtige verjaardag!!!
Toen hoorde ik ineens stemmen.. Mogen we al binnenkomen...???
Ik herkende ze niet.. Paniekte even...
Naar beneden.. Stijf de hand van TIkker vast..
Het viel mee.. Het was mooi beneden. Met kaarsjes en lekkere dingetjes.. En de stemmen waren van mijn klasgenootjes.. Ik had nooit gedacht dat die zouden komen. Dat was zo'n leuke verassing!! Verder kwamen er de nodige vriendjes en vriendinnetjes en ben ik echt e-norm verwend met kadoos enzo. Zupah...
Het was zo heerlijk dat het allemaal geregeld was.. Ik heb nog wel een paar nachten wakker gelegen: wat als ze nou iemand vergeten, wat als ik nou wegraak, wat moeten ze inkopen en hoe moet het met de boodschappen?
Maar ik had mijn 2 vriendjes dus duidelijk onderschat! Jongens, jullie zijn geweldig!!!!
Dankjewel voor deze prachtige verjaardag!!!
donderdag 6 mei 2004
Oud!!!!
Hoeihoei... ik ben jarig geweest. Het was superleuk, echt heel tofjes... Mn pleegmamma is lekker geweest met de kiddos, savonds mn echte ouders nog :)
En mn vriendje en roomie organiseren mijn feestje. Iets waar ik erg blij mee ben... Hoef ik niet te stressen: wie mag ik niet vergeten uit te nodigen, alles moet goed gaan, wanneer en waar moet het gehouden worden... wat moet ik halen..
Zij zijn er druk mee, en ik vind het hartstikke lief!!! Enn.. spannend... Ik ben benieuwd :) Ondertussen weet ik al wel wanneer het gevierd gaat worden. Is misschien ook wel handig om te weten :)
Maar ik heb er dus REUZE veel zin in. Weetje, JARIG ZIJN IS LEUK!!!!
En mn vriendje en roomie organiseren mijn feestje. Iets waar ik erg blij mee ben... Hoef ik niet te stressen: wie mag ik niet vergeten uit te nodigen, alles moet goed gaan, wanneer en waar moet het gehouden worden... wat moet ik halen..
Zij zijn er druk mee, en ik vind het hartstikke lief!!! Enn.. spannend... Ik ben benieuwd :) Ondertussen weet ik al wel wanneer het gevierd gaat worden. Is misschien ook wel handig om te weten :)
Maar ik heb er dus REUZE veel zin in. Weetje, JARIG ZIJN IS LEUK!!!!
woensdag 28 april 2004
peutenpraat enzo
Twee uurtjes na mijn therapie (waar ik niet veel meer van weet!! GRmblh!) werdt ik gebeld door mijn roomie uit de kliniek. Dat mijn Peutje zomaar bij haar binnen was komen vallen... Om te vragen of ze mij nog gezien had, hoe zij ermee omging..
Mijn eerste gevoelens zijn tranen in mn ogen, huppeltje in mijn hart... Ze heeft gewoon aan me gedacht, buiten werktijd.. Snikkie... Nu weet ik het niet zo goed... Roomie vond het niet zo leuk geloof ik.. Bang dat roomie boos is...
Zit nu op te passen.. Vorige keer had ik afgezegd omdat ik zo in paniek was.. Nu gaat het goed. KOn ik heerlijk genieten van het voetbal met de oudste en Tikker. Lekker het kleintje in bed gestopt, nog ff geknuffeld...
Kheb ook eindelijk gezegd dat ik het naar en moeilijk vond als er afspraken op het laatste moment niet doorgingen, of gewoon niet goed gemaakt worden ( we hadden tussen zeven en half acht afgesproken, wij haasten ons en er is niemand hier.. dan baal ik wel een beetje) of er iets misgaat. Ik kan daar niet goed tegen, het levert veel onrust op. Dat weet ik, we hadden het er in therapie ook over gehad vorige keer. En toen zou ik dat dus proberen te zeggen. Dat heb ik nu gedaan. Wel heel eng. Omdat ik dr niet wil kwetsen. Eigenlijk geen commentaar wil hebben.. Niet boos ben, en dat ook helemaal niet wil zijn. Ik niet wil dat ze het gevoel heeft dat ze iets fout doet. Ze doet namelijk zoveel.. Zo onwijs veeel. Goed dan bedoel ik... Zonder haar had ik waarschijnlijk nog thuis gewoont, met twee blauwe oogjes en als slaafje... Ik wil het niet weten...
En nu moet ik haar een beetje gaan vertellen dat ik iets niet zo fijn vind... Maar ze deed er heel gewoon over. Maar ik ben nog wel een beetje bang... Beetje boel nog wel eigenlijk.. Vind dat ik het niet had moeten zeggen. Dat het ondankbaar is. Nou gaat ze volgende keer misschien anders doen of me niet meer meevragen omdat dat te lastig is of is ze boos... Ik ben ook wel een beetje ondankbaar.
Maar ik heb het wel gezegd. Ik hoop dat Quintien gelijk had en dat het goed is. IK hoop het zo... T voelt nog neit goed... Helemaal niet goed eigenlijk.. Maar ik heb t wel gedaan. En dat is wel dapper. Dat mag ik wel zien en zeggen. Ik ben best dapper. Ja. Dapper. En bang. Bang en dapper... Pff... ik ga bij tikker liggen denk ik.
Mijn eerste gevoelens zijn tranen in mn ogen, huppeltje in mijn hart... Ze heeft gewoon aan me gedacht, buiten werktijd.. Snikkie... Nu weet ik het niet zo goed... Roomie vond het niet zo leuk geloof ik.. Bang dat roomie boos is...
Zit nu op te passen.. Vorige keer had ik afgezegd omdat ik zo in paniek was.. Nu gaat het goed. KOn ik heerlijk genieten van het voetbal met de oudste en Tikker. Lekker het kleintje in bed gestopt, nog ff geknuffeld...
Kheb ook eindelijk gezegd dat ik het naar en moeilijk vond als er afspraken op het laatste moment niet doorgingen, of gewoon niet goed gemaakt worden ( we hadden tussen zeven en half acht afgesproken, wij haasten ons en er is niemand hier.. dan baal ik wel een beetje) of er iets misgaat. Ik kan daar niet goed tegen, het levert veel onrust op. Dat weet ik, we hadden het er in therapie ook over gehad vorige keer. En toen zou ik dat dus proberen te zeggen. Dat heb ik nu gedaan. Wel heel eng. Omdat ik dr niet wil kwetsen. Eigenlijk geen commentaar wil hebben.. Niet boos ben, en dat ook helemaal niet wil zijn. Ik niet wil dat ze het gevoel heeft dat ze iets fout doet. Ze doet namelijk zoveel.. Zo onwijs veeel. Goed dan bedoel ik... Zonder haar had ik waarschijnlijk nog thuis gewoont, met twee blauwe oogjes en als slaafje... Ik wil het niet weten...
En nu moet ik haar een beetje gaan vertellen dat ik iets niet zo fijn vind... Maar ze deed er heel gewoon over. Maar ik ben nog wel een beetje bang... Beetje boel nog wel eigenlijk.. Vind dat ik het niet had moeten zeggen. Dat het ondankbaar is. Nou gaat ze volgende keer misschien anders doen of me niet meer meevragen omdat dat te lastig is of is ze boos... Ik ben ook wel een beetje ondankbaar.
Maar ik heb het wel gezegd. Ik hoop dat Quintien gelijk had en dat het goed is. IK hoop het zo... T voelt nog neit goed... Helemaal niet goed eigenlijk.. Maar ik heb t wel gedaan. En dat is wel dapper. Dat mag ik wel zien en zeggen. Ik ben best dapper. Ja. Dapper. En bang. Bang en dapper... Pff... ik ga bij tikker liggen denk ik.
dinsdag 27 april 2004
Blij
Zucht.. Nina voelt zich lichter.. Tentamens zijn achter de rug, er zitten een paar ongedwongen weken aan te komen! Het zonnetje scheen, het was een heerlijke dag om 3 uur lang cricket te spelen, wat wil je nog meer.
Klasgenoten die zelf aangeven dat ze het wel leuk vinden om op je verjaardag te komen.. En dat je dan moet zeggen dat je niet goed weet omdat je lieve vriendjes dat voor je organiseren.. Straaal!!!!!!!!!!!!! :) Heerlijk!
dat vind ik ook wel heel heerlijk, dat ik me geen zorgen hoef te maken over mijn verjaardag. Laat maar komen, ik zie het allemaal wel. Het hoeft niet perfect, ik ga niet stressen, ik zie het wel en ik ga gewoon genieten!! Hoop ik..
Maar het idee is goed!
Nu genieten van de vrijheid en de zon (ik zit dus in een hyper-up nu)
Klasgenoten die zelf aangeven dat ze het wel leuk vinden om op je verjaardag te komen.. En dat je dan moet zeggen dat je niet goed weet omdat je lieve vriendjes dat voor je organiseren.. Straaal!!!!!!!!!!!!! :) Heerlijk!
dat vind ik ook wel heel heerlijk, dat ik me geen zorgen hoef te maken over mijn verjaardag. Laat maar komen, ik zie het allemaal wel. Het hoeft niet perfect, ik ga niet stressen, ik zie het wel en ik ga gewoon genieten!! Hoop ik..
Maar het idee is goed!
Nu genieten van de vrijheid en de zon (ik zit dus in een hyper-up nu)
maandag 26 april 2004
Daydreamer
Mijn leven schommelt heen en weer tussen totally up, and all-the-way down.. En iedereen lijkt daar invloed op te hebben, behalve ikzelf. Ik zou het aardig doen als achtbaan momenteel, iedere keer weer genietend in de zon op de top en dan gillend de eindeloze diepte in. Het veranderd van minuut tot minuut. Of moet ik zeggen van dag tot dag, aangezien ik het grootste gedeelte van de minuten op een dag kwijt ben.
Ik kom terug tot leven ontdekkend dat ik nog niets aan mijn tentamen gedaan heb, dat ik niet of juist wel gegeten heb (te zien aan de niet of juist wel rondslingerende resten daarvan), en puzzelend waar ik ben en wat ik gedaan zou hebben.
Ik probeer het niet te laten merken. Schaam me. Zelfs bij de mensen die het weten. Gewoon, omdat er zoveel aan me voorbij glijd, ik zo weinig grip op dingen heb, en dit zelf allemaal niet eens kan bevatten.
Ik vraag me veel af of ik droom de laatste tijd. Ben er voor mijn gevoel dan niet zeker van of ik ineens 'wakkker' wordt in de echte wereld, of dat ik weer droom terwijl ik denk dat ik wakker ben. Het is zoo onwerkelijk. De dingen glijden echt langs me heen. Het is ook heel moeilijk om me dan ergens druk over te maken. Alles lost zichzelf wel op. En zo niet, nou, dan verdwijn ik vast wel weer....
Ik kom terug tot leven ontdekkend dat ik nog niets aan mijn tentamen gedaan heb, dat ik niet of juist wel gegeten heb (te zien aan de niet of juist wel rondslingerende resten daarvan), en puzzelend waar ik ben en wat ik gedaan zou hebben.
Ik probeer het niet te laten merken. Schaam me. Zelfs bij de mensen die het weten. Gewoon, omdat er zoveel aan me voorbij glijd, ik zo weinig grip op dingen heb, en dit zelf allemaal niet eens kan bevatten.
Ik vraag me veel af of ik droom de laatste tijd. Ben er voor mijn gevoel dan niet zeker van of ik ineens 'wakkker' wordt in de echte wereld, of dat ik weer droom terwijl ik denk dat ik wakker ben. Het is zoo onwerkelijk. De dingen glijden echt langs me heen. Het is ook heel moeilijk om me dan ergens druk over te maken. Alles lost zichzelf wel op. En zo niet, nou, dan verdwijn ik vast wel weer....
donderdag 15 april 2004
Zonniger!
Het zonnetje
op mijn gezicht
dringt langzaam
door
in mijn hoofd.
Breekt daar met
vlagen
Door de wolken
En verlicht zo
mijn gedachten
verwarmt
Mijn hart
Ik hoop
Dat de winter
snel voorgoed
voorbij zal zijn
op mijn gezicht
dringt langzaam
door
in mijn hoofd.
Breekt daar met
vlagen
Door de wolken
En verlicht zo
mijn gedachten
verwarmt
Mijn hart
Ik hoop
Dat de winter
snel voorgoed
voorbij zal zijn
woensdag 14 april 2004
Fijn!
Fijn.. Als je samen met je huismaatje naar therapie kunt gaan. Kleppent kunt wachten.
Fijn ook, als je vriendje en je roomie je opwachten. Zodat je na je hard-werken-therapie meteen even kunt schuilen. Je even kan verstoppen. Even jezelf zijn..
Fijn.. Om te merken dat je gemist wordt. Om te merken dat je welkom bent, ook daar! Om eindelijk een beetje eenheid te hebben met de therapeute.. Het gevoel te hebben dat je een band opbouwd.. die er voorzichtig aan komt...
Pijn... in mn hartje, maar ook fijn, om me heen!
Fijn ook, als je vriendje en je roomie je opwachten. Zodat je na je hard-werken-therapie meteen even kunt schuilen. Je even kan verstoppen. Even jezelf zijn..
Fijn.. Om te merken dat je gemist wordt. Om te merken dat je welkom bent, ook daar! Om eindelijk een beetje eenheid te hebben met de therapeute.. Het gevoel te hebben dat je een band opbouwd.. die er voorzichtig aan komt...
Pijn... in mn hartje, maar ook fijn, om me heen!
donkere daagjes
Weinig op mn blog, wel veel geschreven. Alleen niet de rust nemend om alles uit te typen, te plaatsen.
De dagen worden weer iets donkerder, ik merk het, aan het veel willen slapen, de dwangmatige gedachtes, het nergens zin in hebben. Een patroon dat ik begin te herkennen.
Gelukkig valt het allemaal nog errug mee. Met veel slaap smiddags en af en toe een paniekaanval tussen door krijg ik nog best wat voor elkaar.
Stiekum ben ik daar best een beetje trots op!!!
De dagen worden weer iets donkerder, ik merk het, aan het veel willen slapen, de dwangmatige gedachtes, het nergens zin in hebben. Een patroon dat ik begin te herkennen.
Gelukkig valt het allemaal nog errug mee. Met veel slaap smiddags en af en toe een paniekaanval tussen door krijg ik nog best wat voor elkaar.
Stiekum ben ik daar best een beetje trots op!!!
woensdag 7 april 2004
op school na de les...
Even tussendoor vanuit school
Laat me zijn
Wat ik niet ben
Geef me rust
In mijn hoofd
Ik probeer
Maar paniek
Maakt me in de war
Ik oefen
Maar ben gedoemd
Te fallen
Meedoen
Kan ik niet
Ook dat
Probeer ik
Ik kijk
En luistermaar
Zie alleen
Een snelle massa
Hoor
De aanwijzingen
In mijn hoofd
Rennen ze door elkaarWanhopig
Zoek ik
Kenmerken
Kijk
Kijk nog een keer
Maar het blijft
Een snelle brij
Hoog
En laag
En opzij
Naar voren
Maar hoe?
Hoe
Doet ze dat
10 keer kijken
lijkt
nog niet genoeg
mijn lijf
staat los
en mijn ogen
zijn dom
gedoemd tot fallen
te dom
om te leren
onwil
lijkt het
irriitatie ontstaat
ik ben
en voel me
waardeloos
een zeur
de Spiegel
kijkt minachtend terug
doet niet voor
wat ik zo graag wil
loze ogen
kijken paniekerig rond
proberen de rust te vinden
die de verwarring zal verdrijven
proberen
niet te huilen
weg te lopen
de mond
maakt herrie
zet zichzelf voor schut
om maar niet
te hoeven schreeuwen
druk bezig
om maar niet
te fallen
te voelen
toch te fallen
ik ben
mislukt…
Laat me zijn
Wat ik niet ben
Geef me rust
In mijn hoofd
Ik probeer
Maar paniek
Maakt me in de war
Ik oefen
Maar ben gedoemd
Te fallen
Meedoen
Kan ik niet
Ook dat
Probeer ik
Ik kijk
En luistermaar
Zie alleen
Een snelle massa
Hoor
De aanwijzingen
In mijn hoofd
Rennen ze door elkaarWanhopig
Zoek ik
Kenmerken
Kijk
Kijk nog een keer
Maar het blijft
Een snelle brij
Hoog
En laag
En opzij
Naar voren
Maar hoe?
Hoe
Doet ze dat
10 keer kijken
lijkt
nog niet genoeg
mijn lijf
staat los
en mijn ogen
zijn dom
gedoemd tot fallen
te dom
om te leren
onwil
lijkt het
irriitatie ontstaat
ik ben
en voel me
waardeloos
een zeur
de Spiegel
kijkt minachtend terug
doet niet voor
wat ik zo graag wil
loze ogen
kijken paniekerig rond
proberen de rust te vinden
die de verwarring zal verdrijven
proberen
niet te huilen
weg te lopen
de mond
maakt herrie
zet zichzelf voor schut
om maar niet
te hoeven schreeuwen
druk bezig
om maar niet
te fallen
te voelen
toch te fallen
ik ben
mislukt…
zaterdag 3 april 2004
NIET!
Nina huilt, nina haat, nina schreeuwt. Nina wil geen DIS meer, Nina wil haar hoofd eraf. Rust. Eindelijk.
Ik haat het, ik haat het echt. Ik heb vanmiddag schijnbaar ruzie gemaakt met mijn vriend en ik weet er nix meer van. Ik heb hem gewoon hartstikke veel zeer gedaan en ik weet er niets meer van. Dat haat ik. Ik wil zelf weten wat ik doe, zelf dingen fout doen, en ze ook zelf weer goed kunnen maken... Ik wil dit gewoon niet...
Hoe meer ik er ook over lees, hoe meer ik en alles in me begint te protesteren... Geef me een gebruiksaanwijzing asjeblief, wat ik hiermee moet... want ik ga eraan kapot.
En ik geloof dat ik een heleboel mensen mee aan het nemen ben onderweg naar beneden. Terwijl ik dat helemaal niet wil.
Help...
Ik haat het, ik haat het echt. Ik heb vanmiddag schijnbaar ruzie gemaakt met mijn vriend en ik weet er nix meer van. Ik heb hem gewoon hartstikke veel zeer gedaan en ik weet er niets meer van. Dat haat ik. Ik wil zelf weten wat ik doe, zelf dingen fout doen, en ze ook zelf weer goed kunnen maken... Ik wil dit gewoon niet...
Hoe meer ik er ook over lees, hoe meer ik en alles in me begint te protesteren... Geef me een gebruiksaanwijzing asjeblief, wat ik hiermee moet... want ik ga eraan kapot.
En ik geloof dat ik een heleboel mensen mee aan het nemen ben onderweg naar beneden. Terwijl ik dat helemaal niet wil.
Help...
donderdag 1 april 2004
weekend
Lekker he, als je donderdag om 11 uur al weekend hebt!!! Sera is haar eerste dagje away... kvin ut zooo spannend voor haar!!!
Wil onwijs graag weer mn oude mw bellen. Probeer dat ook al een paar dagen, maar het lijkt zo stom... Voelt onwijs stom. Nah, msgien meel ik haar nog wel ofzo. Dat durf ik nog wat makkelijker.
Ik meot ook nog steeds het ziekenhuis bellen.. Maar ik durf niet.. stom he... Tikker ongeduldig, ikzelf ook onzeker.. Balen gewoon.
Wil onwijs graag weer mn oude mw bellen. Probeer dat ook al een paar dagen, maar het lijkt zo stom... Voelt onwijs stom. Nah, msgien meel ik haar nog wel ofzo. Dat durf ik nog wat makkelijker.
Ik meot ook nog steeds het ziekenhuis bellen.. Maar ik durf niet.. stom he... Tikker ongeduldig, ikzelf ook onzeker.. Balen gewoon.
dinsdag 30 maart 2004
Wattig stukje
Ik heb echt een superboek ontdekt over DIS. Via mijn schoonmamma, dus ik heb m maar meteen besteld. Ben nu al he-le-maal verdiept.. Er staat zoveel in dat ik herken, of juist niet, gewoon, info..
Was vandaag wel helemaal mijn klutsje kwijt. Mijn hoofd voelt zo wattig dat het moeilijk is om me ergens op te concentreren. Ik hoop dat het wegtrekt. Samen met alle gevoelens die door mijn lijf razen en waar ik momenteel gewoon niets mee kan. Waarvan ik heb geleerd dat ze niet bij het nu en hier horen, maar er wel zijn. Het moeilijk is om dan gewoon door te gaan.
Gister belde mijn oude kamerbegeleidster trouwens zomaar. Dat vond ik zooo leuk!! Had ik nooit gedacht, het verraste me zo. Ik werd helemaal warm van binnen.. Dat ze nog aan me denkt!!! Dat vind ik zoo lief... Sjit, had helemaal de tranen ervan. Het was echt heerlijk om even met haar te praten. Ze is zo lief, echt gewoon lief, er is geen ander woord om haar te omschrijven. Ze vroeg meteen naar Sera, naar Tikker, hoe het met hun ging... ze onthoud alles en is overal in geinteresseerd... Helemaal super, helemaal raar. Maar goed, dat was dus absoluut een sterretje waar ik nog lang op vooruit kan!!!!
Was vandaag wel helemaal mijn klutsje kwijt. Mijn hoofd voelt zo wattig dat het moeilijk is om me ergens op te concentreren. Ik hoop dat het wegtrekt. Samen met alle gevoelens die door mijn lijf razen en waar ik momenteel gewoon niets mee kan. Waarvan ik heb geleerd dat ze niet bij het nu en hier horen, maar er wel zijn. Het moeilijk is om dan gewoon door te gaan.
Gister belde mijn oude kamerbegeleidster trouwens zomaar. Dat vond ik zooo leuk!! Had ik nooit gedacht, het verraste me zo. Ik werd helemaal warm van binnen.. Dat ze nog aan me denkt!!! Dat vind ik zoo lief... Sjit, had helemaal de tranen ervan. Het was echt heerlijk om even met haar te praten. Ze is zo lief, echt gewoon lief, er is geen ander woord om haar te omschrijven. Ze vroeg meteen naar Sera, naar Tikker, hoe het met hun ging... ze onthoud alles en is overal in geinteresseerd... Helemaal super, helemaal raar. Maar goed, dat was dus absoluut een sterretje waar ik nog lang op vooruit kan!!!!
dinsdag 23 maart 2004
Proud
I wear my scars
proudly. They
represent the
battles through
which I've gone.
And I am proud
because those
battles I have
won.
proudly. They
represent the
battles through
which I've gone.
And I am proud
because those
battles I have
won.
maandag 22 maart 2004
De uitwerking van eigenlijk niets
Het compu drama heeft zich redelijk prima opgelost! Na een flinke discussie over wie er nou computer zocht voor wie enzo kwamen ze langs.. bij mij.. *slik* Ik bang...
Maarrrr... de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Ze kwamen vertellen dat ik zelf maar wat leuks uit moest zoeken, wat voor mij geschikt was, en dat ze dan bji zouden leggen.. Wow...
T gaat me nog niet eens zozeer om het geld... T gaat me erom dat ik in discussie ben gegaan, dat gedurfd heb, ze toen binnengelaten heb, en ze me nog gelijk kwamen geven ook. Dat ik niet bestraft en vernederd ben omdat ik mijn eigen idee heb, maar dat dat toegelaten werd.. mocht.
Ikke was er helemaal warm van....
Enne.. compu is natuurlijkl ook helemaal koel!!!
Maarrrr... de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Ze kwamen vertellen dat ik zelf maar wat leuks uit moest zoeken, wat voor mij geschikt was, en dat ze dan bji zouden leggen.. Wow...
T gaat me nog niet eens zozeer om het geld... T gaat me erom dat ik in discussie ben gegaan, dat gedurfd heb, ze toen binnengelaten heb, en ze me nog gelijk kwamen geven ook. Dat ik niet bestraft en vernederd ben omdat ik mijn eigen idee heb, maar dat dat toegelaten werd.. mocht.
Ikke was er helemaal warm van....
Enne.. compu is natuurlijkl ook helemaal koel!!!
woensdag 17 maart 2004
Peutenpraat
Wowie... therapie heeft weer een paar dingen verduidelijkt... Het ging over fouten maken, oftewel dat ik alles goed wil doen. Als er iets niet goed gaat is alles meteen fout. Goed, zwart-wit denken dus, tot zover okee. Maar waarom mag er niets fout gaan. Bang om het fout te doen is bang voor straf? Terwijl mijn therapeut dit vragend stelt hoor ik mezelf praten... Straf is niet fout, straf is goed..Straf is goed voor slechte meisjes.. Misschien wordt ik dan toch nog goed.
Ik haat de gedachten in mijn hoofd, de gevoelens van slecht zijn en minderwaardigheid die erbij horen. Probeer ze niet te horen, te voelen, maar ze horen bij de stem. Die luistert en gaat ertegen in. Dat straf nodig is, dat ze altijd alles fout doet, dat dat stom is.
Deze gevoelens, deze gedachten.. Het is allemaal zo bekend,zo vertrouwd. Ik vind het zo naar... Wil het buitensluiten, er niet naar luisteren. Wil weer rationeel kunnen denken. Geloven wat ik weet, dat ik niet slecht was, maar zij.. Dat ik ze niet dankbaar hoef te zijn.. En toch ben ik dat... Ik haat ze, maar ik geloof ze weer...
Nou, moge duidelijk zijn waarom ik altijd alles helemaal goed wil doen? Sommige dingen worden er nou eenmaal ingehamerd. Letterlijk.
Ik haat de gedachten in mijn hoofd, de gevoelens van slecht zijn en minderwaardigheid die erbij horen. Probeer ze niet te horen, te voelen, maar ze horen bij de stem. Die luistert en gaat ertegen in. Dat straf nodig is, dat ze altijd alles fout doet, dat dat stom is.
Deze gevoelens, deze gedachten.. Het is allemaal zo bekend,zo vertrouwd. Ik vind het zo naar... Wil het buitensluiten, er niet naar luisteren. Wil weer rationeel kunnen denken. Geloven wat ik weet, dat ik niet slecht was, maar zij.. Dat ik ze niet dankbaar hoef te zijn.. En toch ben ik dat... Ik haat ze, maar ik geloof ze weer...
Nou, moge duidelijk zijn waarom ik altijd alles helemaal goed wil doen? Sommige dingen worden er nou eenmaal ingehamerd. Letterlijk.
dinsdag 16 maart 2004
Eigenlijk niets
krijg ik een keer een leuk aanbod van mijn ouders, is het weer niet goed... Ik weet ook niet waarom ik mezelf er zo door van streek liet raken, maar het zat me wel dwars.
What happened? Eigenlijk niets.
Ik ben, al een tijdje, op zoek naar een leuke compu voor een leuke prijs. Eisen: kleine (liefst flatscreen) monitor en een cd brander. Nou had ik die vanmiddag ongeveer gevonden, dacht ik. T ding zag er ook nog errug leuk uit, dus ik zag het helemaal zitten. Ik vaderlief nog even gemaild, hij heeft nou eenmaal veel verstand van computers. Krijg ik reactie terug, hij had een andere uitgezocht, een betere, een duurdere, maar het prijsverschil zouden ze bijbetalen. Lief toch? Super.
Dus ik kijken, GEEN cd brander, ENORM beeldscherm en nog lelijk ook.. En ja, hij was sneller, en ja er zat een betere videokaart in.. maar toch... Na het gesprek had ik het idee dat de compu die ik uitgezocht had voor geen meter deugde en voelde ik me nog ondankbaar ook dat ik hun aanbod niet aangenomen had.. Stom he... T gaat ook echt helemaal nergens over bij mij... Zijn ze lief, ben ik er weer niet tevree mee.
IK had gewoon stiekum gehoopt dat ie t pctje dat ik uitgezocht had okee vond, dat die goed genoeg zou zijn...
Ik had beter moeten weten...
What happened? Eigenlijk niets.
Ik ben, al een tijdje, op zoek naar een leuke compu voor een leuke prijs. Eisen: kleine (liefst flatscreen) monitor en een cd brander. Nou had ik die vanmiddag ongeveer gevonden, dacht ik. T ding zag er ook nog errug leuk uit, dus ik zag het helemaal zitten. Ik vaderlief nog even gemaild, hij heeft nou eenmaal veel verstand van computers. Krijg ik reactie terug, hij had een andere uitgezocht, een betere, een duurdere, maar het prijsverschil zouden ze bijbetalen. Lief toch? Super.
Dus ik kijken, GEEN cd brander, ENORM beeldscherm en nog lelijk ook.. En ja, hij was sneller, en ja er zat een betere videokaart in.. maar toch... Na het gesprek had ik het idee dat de compu die ik uitgezocht had voor geen meter deugde en voelde ik me nog ondankbaar ook dat ik hun aanbod niet aangenomen had.. Stom he... T gaat ook echt helemaal nergens over bij mij... Zijn ze lief, ben ik er weer niet tevree mee.
IK had gewoon stiekum gehoopt dat ie t pctje dat ik uitgezocht had okee vond, dat die goed genoeg zou zijn...
Ik had beter moeten weten...
woensdag 10 maart 2004
Hoe minder ik probeer met alles bezig et zijn, hoe meer er los komt lijkt wel.
Allerlei gevoelens, gedachten, emoties spoken door mijn hoofd. Om alles, om nix...
Omdat ik op het rooster 'zelfverdediging' zie staan, en de gevoelens daarvan bovenkomen. Het benauwde, de angst van wat we zulllen moeten doen.. De beelden en herrinneringen die de oefeningen oproepen. Maar ook de laatste stageles, die zo enorm goed ging... Waar ik het gewoon allemaal kon. En die les dat we verwurgingen gingen doen...
Dat allemaal schiet door mijn hoofd.
Terwijl ik het hier gezellig wil maken. De kamer in sfeer brengen, vast wil beginnen met het eten. Voor als Tikker straks thuiskomt. Dan wil ik vrolijk en blij zijn, en helemaal zijn vrouw. Dan wil ik alles zijn voor hem, hem een heerlijke avond bezorgen.
Gisteren was ik ook al sad. Hoe en waarom dat weet ik niet precies, er is zoveel wat me bezig houd momenteel. De therapie, die hard gaat. Al die duizenden gevoelens, vragen, verhalen. Er lijkt zoveel ineens '' uit'' te moeten. Alsof ik ineens gehoord moet worden. Een soort nieuwe levensbehoefte naast eten en ademen.
Alhoewel eten...
Daar wordt ook mee gevochten... Morgen moet ik een hele dag in badpak met de kids. Ik haat het. Wil het niet, hoe kan ik zo nou overwicht hebben, zeker overkomen. Als ik me zo naar ga voelen... Ik haat het. Ik haat mij Echt...
En dus probeer ik niets te eten, en dus snoep ik aan een stuk door, spuug, snoep weer...
Ik wil dat het normaal wordt, mijn hoofd zich erbji neer zou kunnen leggen dat ik moet eten, dat ik daar niet dik van wordt, dat ik dat wel mag.
Zoveel, zoveel dingen tegelijk. Alsof iedereen zich ergens anders bezig mee houd. Zorgen voor het lopen in badpak, zorgen voor mijn eigen project vrijdag. Moeheid, een algeheel verzet tegen wat er moet gebeuren allemaal. Gevoelens, dingen van vroeger, alles lijkt ergens aan te doen herrinneren.
Door al die chaos van binnen weet ik niet meer wat ik zelf denk, wat ik wil. Voel ik alleen maar tegenstrijdige dingen.
Doe wat aan school, ik doe nix meer. Maar je moet t toch afmaken, je wilt je school toch afmaken? nee, ik niet. Ik ga niet meer, ze willen me daar toch niet hebben. Nou, ik vind het leuk. Ik niet, ze zijn gemeen. ja, leuk of neit, t moet toch afgemaakt worden he, denk eens aan het geld. Ja das waar. Watnou geld, wat maakt dat nou uit. Veel. Ach man, dan word ik putjesschepper, krijgen we ook geld. Ik wil rust. Dat heb je toch. je hebt de hele dag vrij, waar zeur je nou zo over. Ik heb niet vrij. Wel, je doet toch niets. Maar ik moet van alles. Verdomd ja, je zal eens wat gaan doen, lui kreng. Aan het werk, opruimen, eten maken. Geen eten. Ik zei toch niet dat jij moest eten. Geeen eten. Tikker moet eten.. ga eten maken. Je kan het toch gewoon klaar maken. Ja joh, dan dan eet ik neit. Ik eet toch wel. Ik eet altijd. Ik eet wel gewoon hoor, dat is gezond. Dan moetj e maar stoppen met snoepen. Snoepen, wie heeft er gesnoept? Weet je dat niet? Veel gesnoept! Wat!?
Ik ben moe ik wil niet meer. geen ruzie meer. Slapen. Nee, eerst opruimen. slapen. Ikke slapen. HOU OP
Allerlei gevoelens, gedachten, emoties spoken door mijn hoofd. Om alles, om nix...
Omdat ik op het rooster 'zelfverdediging' zie staan, en de gevoelens daarvan bovenkomen. Het benauwde, de angst van wat we zulllen moeten doen.. De beelden en herrinneringen die de oefeningen oproepen. Maar ook de laatste stageles, die zo enorm goed ging... Waar ik het gewoon allemaal kon. En die les dat we verwurgingen gingen doen...
Dat allemaal schiet door mijn hoofd.
Terwijl ik het hier gezellig wil maken. De kamer in sfeer brengen, vast wil beginnen met het eten. Voor als Tikker straks thuiskomt. Dan wil ik vrolijk en blij zijn, en helemaal zijn vrouw. Dan wil ik alles zijn voor hem, hem een heerlijke avond bezorgen.
Gisteren was ik ook al sad. Hoe en waarom dat weet ik niet precies, er is zoveel wat me bezig houd momenteel. De therapie, die hard gaat. Al die duizenden gevoelens, vragen, verhalen. Er lijkt zoveel ineens '' uit'' te moeten. Alsof ik ineens gehoord moet worden. Een soort nieuwe levensbehoefte naast eten en ademen.
Alhoewel eten...
Daar wordt ook mee gevochten... Morgen moet ik een hele dag in badpak met de kids. Ik haat het. Wil het niet, hoe kan ik zo nou overwicht hebben, zeker overkomen. Als ik me zo naar ga voelen... Ik haat het. Ik haat mij Echt...
En dus probeer ik niets te eten, en dus snoep ik aan een stuk door, spuug, snoep weer...
Ik wil dat het normaal wordt, mijn hoofd zich erbji neer zou kunnen leggen dat ik moet eten, dat ik daar niet dik van wordt, dat ik dat wel mag.
Zoveel, zoveel dingen tegelijk. Alsof iedereen zich ergens anders bezig mee houd. Zorgen voor het lopen in badpak, zorgen voor mijn eigen project vrijdag. Moeheid, een algeheel verzet tegen wat er moet gebeuren allemaal. Gevoelens, dingen van vroeger, alles lijkt ergens aan te doen herrinneren.
Door al die chaos van binnen weet ik niet meer wat ik zelf denk, wat ik wil. Voel ik alleen maar tegenstrijdige dingen.
Doe wat aan school, ik doe nix meer. Maar je moet t toch afmaken, je wilt je school toch afmaken? nee, ik niet. Ik ga niet meer, ze willen me daar toch niet hebben. Nou, ik vind het leuk. Ik niet, ze zijn gemeen. ja, leuk of neit, t moet toch afgemaakt worden he, denk eens aan het geld. Ja das waar. Watnou geld, wat maakt dat nou uit. Veel. Ach man, dan word ik putjesschepper, krijgen we ook geld. Ik wil rust. Dat heb je toch. je hebt de hele dag vrij, waar zeur je nou zo over. Ik heb niet vrij. Wel, je doet toch niets. Maar ik moet van alles. Verdomd ja, je zal eens wat gaan doen, lui kreng. Aan het werk, opruimen, eten maken. Geen eten. Ik zei toch niet dat jij moest eten. Geeen eten. Tikker moet eten.. ga eten maken. Je kan het toch gewoon klaar maken. Ja joh, dan dan eet ik neit. Ik eet toch wel. Ik eet altijd. Ik eet wel gewoon hoor, dat is gezond. Dan moetj e maar stoppen met snoepen. Snoepen, wie heeft er gesnoept? Weet je dat niet? Veel gesnoept! Wat!?
Ik ben moe ik wil niet meer. geen ruzie meer. Slapen. Nee, eerst opruimen. slapen. Ikke slapen. HOU OP
Wie wil...
Ik ben klaar om te schrijven. Ik zit er helemaal klaar voor. De Poging. Om mijn gedachten uit te schrijven. Anderen aan het woord te laten. Dus zit ik al 10 minuten met mijn vingers op het toetsenbord te wachten tot er wat gebeurd. Iemand op wonderbaarlijke wijze mijn beeldscherm voltypt... Maar nix....
Ik ga maar Zuma spelen...
Ik ga maar Zuma spelen...
dinsdag 9 maart 2004
Foetsie
Sera gaat officieel weg. Nouja, weg. Door de weeks gaat ze weg. In therapie. De dappere dodo.. Hard aan zichzelf werken.
Ik ben zo trots op haar. Dat ze dat durft, dat ze het eindelijk aandurft, zoveel beter al is, nog zoveel beter gaat worden. Zichzelf eindelijk die kans gunt op een 'normaal' leven dalijk, een gelukkige toekomst.
Ik ben zo boos op haar. Dat ze me alleen laat. Hoe kan ze nou weggaan. Wat moet ik dan? T is niet eerlijk, dat zij dalijk zomaar beter is. De kans heeft om gewoon hele dagen in therapie te gaan, neit hoeft te werken of naar school. Dat ze die kans heeft. Boos, dat zij m durft te nemen. Wel haar eigen gang durft te gaan. Of is het moet gaan, omdat aanpassen moeilijk was.
Ik weet dat ik niet jaloers op haar zou moeten zijn, of boos. Maar het gevoel zit er wel een beetje. Bang voor hoe ze zal zijn als ze terugkomt. Bang voor hoe ze zal veranderen. maar vooral bang voor de leegte... Om me alleen te voelen, en onbegrepen.
En veel trots. Dat het toch maar onze Sera is die dat gaat doen. Hoe ze gegroeid is, dat ze het durft. Trots alleen al, omdat ze er is gaan kijken.
En het scheelt gelukkig dat ze aan de overkant van mijn therapie komt te wonen. Dan kan ik r nog eens opzoeken. Of zij mij :) En ik leer me losmaken. Kan ik misschien ooooit met Tikker gaan samenwonen zonder dat we een zolder voor Sera in moeten richten ;) Misschien is het ook wel goed... Voor haar iig. En voor mij ook wel.
Maar ik ga dr wel heeeeeeeeeeel erg missen. Zeker in de zomer!!!!
Ik ben zo trots op haar. Dat ze dat durft, dat ze het eindelijk aandurft, zoveel beter al is, nog zoveel beter gaat worden. Zichzelf eindelijk die kans gunt op een 'normaal' leven dalijk, een gelukkige toekomst.
Ik ben zo boos op haar. Dat ze me alleen laat. Hoe kan ze nou weggaan. Wat moet ik dan? T is niet eerlijk, dat zij dalijk zomaar beter is. De kans heeft om gewoon hele dagen in therapie te gaan, neit hoeft te werken of naar school. Dat ze die kans heeft. Boos, dat zij m durft te nemen. Wel haar eigen gang durft te gaan. Of is het moet gaan, omdat aanpassen moeilijk was.
Ik weet dat ik niet jaloers op haar zou moeten zijn, of boos. Maar het gevoel zit er wel een beetje. Bang voor hoe ze zal zijn als ze terugkomt. Bang voor hoe ze zal veranderen. maar vooral bang voor de leegte... Om me alleen te voelen, en onbegrepen.
En veel trots. Dat het toch maar onze Sera is die dat gaat doen. Hoe ze gegroeid is, dat ze het durft. Trots alleen al, omdat ze er is gaan kijken.
En het scheelt gelukkig dat ze aan de overkant van mijn therapie komt te wonen. Dan kan ik r nog eens opzoeken. Of zij mij :) En ik leer me losmaken. Kan ik misschien ooooit met Tikker gaan samenwonen zonder dat we een zolder voor Sera in moeten richten ;) Misschien is het ook wel goed... Voor haar iig. En voor mij ook wel.
Maar ik ga dr wel heeeeeeeeeeel erg missen. Zeker in de zomer!!!!
Peutenpraat
pffff.. Therapie in het nieuwe gebouw. De derde keer al ondertussen. We zijn hard aan het werk. Er duiken delen op, er wordt druk gepraat... En ik... Ik heb er wel een goed gevoel over, maar het raast ook langs me heen... Alsof ze zonder mij aan het werk zijn.
Dat is niet helemaal waar. Ik weet het meeste wel, daar ben ik blij om, anders zou ik me wel buitengesloten voelen.
Maar ohw, ohw, wat gaan we hard. Eng... Ik weet dat dit is wat ik wilde. Ik wil echt werken. T is net als bij sporten: ik wil bekaf zijn aan het einde van het uur. Nou, dat gebeurt... T natte zweet is volop aanwezig!
En nu vind ik het wel moeilijk.. Eng, vooral eng.. Omdat het onwezelijk is, soms niet echt lijkt.. Die 'geheime' uurtjes, waar vrij weinig mensen van weten...
Toch ook fijn. Er wordt gewoon steeds meer besproken. Steeds meer duidelijk. En dat dat ook steeds weer nieuwe vragen oplevert vind ik minder erg. kheb het idee dat we ergens komen. Ergens naar toe gaan! Krijg weer hoop?
Binnenkort is het de bedoeling dat we het gaan hebben over vroeger. Over wat ik doe als 'het' misgaat. Dat betekent dus dat ik zal moeten vertellen... Na moet vertellen, in details zal moeten treden. Ik, of een ander volwassen deel. En daar ben ik bang voor. Bang dat ik het moet vertellen, bang dat een ander het verteld en dat ik niet precies weet wat ie verteld. Bang voor het verhaal... Mijn verhaal.
Dus speel ik met het idee om een gedeelte van mijn website te laten zien. Heb dat zelfs al een keer ter sprake gebracht, maar raakte toen zo overstuur van mijn eigen voorstel dat de rest van de therapie vooral besteed moest worden aan weer rustig worden.
En sindsdien twijfel ik. Of wij? Ik wil het wel... T zou dingen duidelijker maken, makkelijker. Zou voorkomen dat ik dingen zelf moet vertellen, weer moet voelen. Dan weet ik prezies wat er bekend wordt. Dat ik er neit dingen uitflap die ik niet wil zeggen. Er los over praten is zooo riskant.... Zo is er over nagedacht. Staat het er goed. Meestal. De 'verhalen' wel iig. Ik wil wel proberen erover te praten. Denk ik.
Maar ik vind het ook eng. Ben bang om dit plekje, mijn plekje, bekend te maken. Wat als het in mijn dossier komt? Wat als ik ooit wegga. Ik wil niet dat mijn plekje bekend wordt. Niet zo. T is niet iets wat je in kan leveren en weer terug kan vragen. Ze heeft t adres dan. Kan altijd terugkomen... Nooit meer veilig.
Maar wie zegt dat ze er terug wil komen. Wie zegt dat ze er sowieso wil komen. Waarom denk ik dat iemand sowieso geinteresseerd is.. Het is gevaarlijk om te denken dat iemand dat is. Want wat als het dan niet zo is. Dit plekje, mijn plekje, is zo belangrijk voor me... Wat als ze dat niet snappen. Er een keer vluchtig naar kijkt... ja, aardig. Kindergeknutsel.. Gebrabbel, onbetekenend. Ik ben bang om mezelf zoveel bloot te geven.
Soms zou ik dit ook aan mijn schoonmamma willen geven.. Dat ze t leest, me begrijpt. Dat ik even bij haar weg kan kruipen. Ze is lief.. Heel lief. Zeker nadat ze Nina de laatste keer gezien heeft... Kmoet daar veel aan denken.
Okeej *schaam*....
Dat is niet helemaal waar. Ik weet het meeste wel, daar ben ik blij om, anders zou ik me wel buitengesloten voelen.
Maar ohw, ohw, wat gaan we hard. Eng... Ik weet dat dit is wat ik wilde. Ik wil echt werken. T is net als bij sporten: ik wil bekaf zijn aan het einde van het uur. Nou, dat gebeurt... T natte zweet is volop aanwezig!
En nu vind ik het wel moeilijk.. Eng, vooral eng.. Omdat het onwezelijk is, soms niet echt lijkt.. Die 'geheime' uurtjes, waar vrij weinig mensen van weten...
Toch ook fijn. Er wordt gewoon steeds meer besproken. Steeds meer duidelijk. En dat dat ook steeds weer nieuwe vragen oplevert vind ik minder erg. kheb het idee dat we ergens komen. Ergens naar toe gaan! Krijg weer hoop?
Binnenkort is het de bedoeling dat we het gaan hebben over vroeger. Over wat ik doe als 'het' misgaat. Dat betekent dus dat ik zal moeten vertellen... Na moet vertellen, in details zal moeten treden. Ik, of een ander volwassen deel. En daar ben ik bang voor. Bang dat ik het moet vertellen, bang dat een ander het verteld en dat ik niet precies weet wat ie verteld. Bang voor het verhaal... Mijn verhaal.
Dus speel ik met het idee om een gedeelte van mijn website te laten zien. Heb dat zelfs al een keer ter sprake gebracht, maar raakte toen zo overstuur van mijn eigen voorstel dat de rest van de therapie vooral besteed moest worden aan weer rustig worden.
En sindsdien twijfel ik. Of wij? Ik wil het wel... T zou dingen duidelijker maken, makkelijker. Zou voorkomen dat ik dingen zelf moet vertellen, weer moet voelen. Dan weet ik prezies wat er bekend wordt. Dat ik er neit dingen uitflap die ik niet wil zeggen. Er los over praten is zooo riskant.... Zo is er over nagedacht. Staat het er goed. Meestal. De 'verhalen' wel iig. Ik wil wel proberen erover te praten. Denk ik.
Maar ik vind het ook eng. Ben bang om dit plekje, mijn plekje, bekend te maken. Wat als het in mijn dossier komt? Wat als ik ooit wegga. Ik wil niet dat mijn plekje bekend wordt. Niet zo. T is niet iets wat je in kan leveren en weer terug kan vragen. Ze heeft t adres dan. Kan altijd terugkomen... Nooit meer veilig.
Maar wie zegt dat ze er terug wil komen. Wie zegt dat ze er sowieso wil komen. Waarom denk ik dat iemand sowieso geinteresseerd is.. Het is gevaarlijk om te denken dat iemand dat is. Want wat als het dan niet zo is. Dit plekje, mijn plekje, is zo belangrijk voor me... Wat als ze dat niet snappen. Er een keer vluchtig naar kijkt... ja, aardig. Kindergeknutsel.. Gebrabbel, onbetekenend. Ik ben bang om mezelf zoveel bloot te geven.
Soms zou ik dit ook aan mijn schoonmamma willen geven.. Dat ze t leest, me begrijpt. Dat ik even bij haar weg kan kruipen. Ze is lief.. Heel lief. Zeker nadat ze Nina de laatste keer gezien heeft... Kmoet daar veel aan denken.
Okeej *schaam*....
Abonneren op:
Posts (Atom)