Boos ben ik. Omdat HAAR schoolwerk kwijt is. Omdat we weten wie het gedaan heeft. En omdat we weten dat er zo weinig aan te doen valt nu, achteraf...
Gefrustreerd, omdat ik niets kan doen. Wel hoop ik dat ze nu in zal zien dat dat niet haar thuis is. dat haar Thuis ergens anders ligt. Dat ze dat zelf moet gaan maken....
Op mezelf ben ik stiekum wel een beetje trots. Okee, ik ben weeeer veel te laat mijn bed uit gekomen. En okee, ik ben er na twee uur ook gewoon weer ingekropen :S. Okee, ik ben dus maar heel weinig wakker geweest vandaag.
Maar in de paar uur dat ik wakker was heb ik mooi wel:
-een was gedaan
-boodschappen gedaan
-een stuk aan mijn huiswerk gedaan (het stuk dat ik me voorgenomen had)
-mailtjes gestuurd wat ik al een tijd wilde maar niet aan toe kwam.
Goeie sjit dus.. Nouja, dan maakt het toch niet zo heel veel uit of ik de rest van de dag lees, puzzel, tv kijk of slaap? Ik hou gewoon van slapen... Zeker overdag.. Eigenlijk vooral overdag, snags ben ik er nog niet zo heel dol op. Soggends wel :D
Ohwja, nog een fijne mededeling: het enge spontane bloeden begint te minderen... Hoera.
dinsdag 4 januari 2005
maandag 3 januari 2005
Vis-ites :D
Gister kwamen Anna en Beppie :D. Superzenuwachtig van te voren, maar wel heel veel zin in.
Lekker van tevoren al uitgebreid boodschapjes gedaan voor het avond eten enzo...
Toen ze dr eenmaal waren vond ik het eigenlijk meteen al heel gezellie... Gastvrouw zijn blijft altijd wel een beetje spannend en niet mijn sterktste kant, maar ik hoop dat ze het naar hun zinnetje gehad hebben..
Leuk om te zien ook hoe Kleine Poes meteen iedereen voor zich in weet te nemen met haar vleiende maniertjes en haar schuine kopje ;) Ze wordt dan ook altijd meer dan plat geknuffeld wat ze met eenheel genoegzaam gezichtje over zich heen laat komen. Jaaa, nu al een slimme meid.
Ik heb nu trouwens nog het zand in mijn oren zitten (ja ik heb al gedouched!) van onze wegwaai actie gister op het strand. Dat was wel heeerlijk moet ik zeggen!
En, wat me ook verbaasde: ik had vanochtend gewoon weer honger! Ik had gedacht na gisteravond de eerst komende zes weken niet meer te willen eten...
Nouja, in ieder geval vloog ook gister de tijd. 'S avonds twijfelde ik een beetje over vragen om te blijven slapen of niet, maar merkte dat ik zelf wel een beetje op was en toen maar besloten om de eerst volgende rit naar het station te maken. Niet omdat ik de meiden weg wilde hebben, maar meer omdat er een drukte in mijn hoofdje begon te komen... Wilde gewoon niet het risico dat ik later nog moest gaan rijden met teveel chaos in mijn hoofd...
De rest van de avond heb ik met een in-en-in tevreden grijns op de bank gezeten (te moe om naar mn bed toe te klimmen...hoe lui kan je zijn) om daarna toch maar naar bedje te gaan.. En door te slapen tot vanochtend (of moet ik zeggen middag) half twee.
Dus, Anna, Beppie, voor de gezelligheid is het misschien maar beter dat jullie niet deze keer zijn blijven logeren.... Ik lig nu nog half in coma... En een vriendin die de hele dag verslaapt is niet het gezelligst...
Ohw. trouwens... Ik wil nog wel ff zeggen:
Lieve *sterre*, ik miste je wel gister hoor. Heel erg jammer dat je niet kon... Ik hoop dat het neit was omdat je niet durfde... Ik beloof bij deze heilig dat ik je niet zal bijten volgede keer ;) Want ik hoop dat er een volgende keer komt met jou erbij.
Volgend jaar gaan we kaasfonduen. Kom je dan ook? Alsjebleieieieiif?
DIkke knuffel, helaas niet life, van Nina
Lekker van tevoren al uitgebreid boodschapjes gedaan voor het avond eten enzo...
Toen ze dr eenmaal waren vond ik het eigenlijk meteen al heel gezellie... Gastvrouw zijn blijft altijd wel een beetje spannend en niet mijn sterktste kant, maar ik hoop dat ze het naar hun zinnetje gehad hebben..
Leuk om te zien ook hoe Kleine Poes meteen iedereen voor zich in weet te nemen met haar vleiende maniertjes en haar schuine kopje ;) Ze wordt dan ook altijd meer dan plat geknuffeld wat ze met eenheel genoegzaam gezichtje over zich heen laat komen. Jaaa, nu al een slimme meid.
Ik heb nu trouwens nog het zand in mijn oren zitten (ja ik heb al gedouched!) van onze wegwaai actie gister op het strand. Dat was wel heeerlijk moet ik zeggen!
En, wat me ook verbaasde: ik had vanochtend gewoon weer honger! Ik had gedacht na gisteravond de eerst komende zes weken niet meer te willen eten...
Nouja, in ieder geval vloog ook gister de tijd. 'S avonds twijfelde ik een beetje over vragen om te blijven slapen of niet, maar merkte dat ik zelf wel een beetje op was en toen maar besloten om de eerst volgende rit naar het station te maken. Niet omdat ik de meiden weg wilde hebben, maar meer omdat er een drukte in mijn hoofdje begon te komen... Wilde gewoon niet het risico dat ik later nog moest gaan rijden met teveel chaos in mijn hoofd...
De rest van de avond heb ik met een in-en-in tevreden grijns op de bank gezeten (te moe om naar mn bed toe te klimmen...hoe lui kan je zijn) om daarna toch maar naar bedje te gaan.. En door te slapen tot vanochtend (of moet ik zeggen middag) half twee.
Dus, Anna, Beppie, voor de gezelligheid is het misschien maar beter dat jullie niet deze keer zijn blijven logeren.... Ik lig nu nog half in coma... En een vriendin die de hele dag verslaapt is niet het gezelligst...
Ohw. trouwens... Ik wil nog wel ff zeggen:
Lieve *sterre*, ik miste je wel gister hoor. Heel erg jammer dat je niet kon... Ik hoop dat het neit was omdat je niet durfde... Ik beloof bij deze heilig dat ik je niet zal bijten volgede keer ;) Want ik hoop dat er een volgende keer komt met jou erbij.
Volgend jaar gaan we kaasfonduen. Kom je dan ook? Alsjebleieieieiif?
DIkke knuffel, helaas niet life, van Nina
happie nieuwe jaar
Soow heeej! Net pas uit bed!!! Zoooo lekker :D
Ik geniet echt van de vakantie! Het doet me goed! Donderdag en vrijdag was Tara er. Heerlijk.
Het is fijn om haar in de buurt te hebben. Alhoewel ik wel erg onzeker ben over hoe ze het vind en wat ze wil doen. Ik vond het zelf in ieder geval erg leuk en gezellig. Heb lekker weer eens een doek bekladderd (die Sera meteen trots aan de muur gehangen heeft... en zo mooi wassie egnie), en ook Tara, met haar knutseltrauma, heeft lekker zitten kladderen op een doek. Ik vond het erg leuk dat ze hem zelfs mee wilde nemen. Was nl wel een beetje bang dat ze het echt niet leuk vond ofzo.
De tijd vloog echt om zo, het was zoo snel vrijdag... Tara weer op de bus, ik nog snel even slapen, en daarna gezellie oud en nieuw vieren. Heerlijk met vrienden, een private party. Ik voelde me gewoon lekker thuis en fijn en heb tot diep in de nacht gedanst en gelachen. Wow.. Had niet gedacht dat dat zomaar zou gebeuren op die avond, aangezien ik het nog best wel eng vond. Maar t kon gewoon, en iedereen was zo... Lekker roezig, lekker vrolijk.
De twee daagjes werken daarna vielen wel ff ietsie tegen ;) Nee, t was heel gezellig hoor echt, maar ja.. vrij is toch ook wel erg lekker.
Ik geniet echt van de vakantie! Het doet me goed! Donderdag en vrijdag was Tara er. Heerlijk.
Het is fijn om haar in de buurt te hebben. Alhoewel ik wel erg onzeker ben over hoe ze het vind en wat ze wil doen. Ik vond het zelf in ieder geval erg leuk en gezellig. Heb lekker weer eens een doek bekladderd (die Sera meteen trots aan de muur gehangen heeft... en zo mooi wassie egnie), en ook Tara, met haar knutseltrauma, heeft lekker zitten kladderen op een doek. Ik vond het erg leuk dat ze hem zelfs mee wilde nemen. Was nl wel een beetje bang dat ze het echt niet leuk vond ofzo.
De tijd vloog echt om zo, het was zoo snel vrijdag... Tara weer op de bus, ik nog snel even slapen, en daarna gezellie oud en nieuw vieren. Heerlijk met vrienden, een private party. Ik voelde me gewoon lekker thuis en fijn en heb tot diep in de nacht gedanst en gelachen. Wow.. Had niet gedacht dat dat zomaar zou gebeuren op die avond, aangezien ik het nog best wel eng vond. Maar t kon gewoon, en iedereen was zo... Lekker roezig, lekker vrolijk.
De twee daagjes werken daarna vielen wel ff ietsie tegen ;) Nee, t was heel gezellig hoor echt, maar ja.. vrij is toch ook wel erg lekker.
maandag 27 december 2004
Wieiehoe :D
Wieieiehooeoeoe de kerstdagen zijn voorbij EN het is vakantie!
Wat wil een mens nog meer. Voorlopig ben ik er mooi voor een jaar vanaf.
T viel me allemaal best mee nog achteraf, maar ik merk nu ook pas hoe gestresst enzo ik ervoor was.
Gewoon heel blij dat het allemaal geweest is. En dat het vakantie is. Vanmiddag naar de verjaardag van een oppaskiddo geweest. Heerlijk, de chaos die er daar in huis altijd heerst op verjaardagen. Lekker ff mn oppasmams gezien, een uurtje gefietst...
Toen we een kadootje voor de kiddo kochten heb ik zelf ook lekker twee nieuwe boeken gekocht... Duuuurrr!!! Maar wel het toppunt van vakantie. Heerlijk op de bank met een boek.
Wil ook nog niet denken aan de enorme heoveelheid huiswerk die ik eigenlijk nog moet maken.
Wel aan dat Tara van de week lekker komt logeren, en dat ik volgende week een date heb met Beppie, Anna en Sterre :D Gezwellie met z'n allen kokkerellen enzo :D Helemaal leuk.
Wat wil een mens nog meer. Voorlopig ben ik er mooi voor een jaar vanaf.
T viel me allemaal best mee nog achteraf, maar ik merk nu ook pas hoe gestresst enzo ik ervoor was.
Gewoon heel blij dat het allemaal geweest is. En dat het vakantie is. Vanmiddag naar de verjaardag van een oppaskiddo geweest. Heerlijk, de chaos die er daar in huis altijd heerst op verjaardagen. Lekker ff mn oppasmams gezien, een uurtje gefietst...
Toen we een kadootje voor de kiddo kochten heb ik zelf ook lekker twee nieuwe boeken gekocht... Duuuurrr!!! Maar wel het toppunt van vakantie. Heerlijk op de bank met een boek.
Wil ook nog niet denken aan de enorme heoveelheid huiswerk die ik eigenlijk nog moet maken.
Wel aan dat Tara van de week lekker komt logeren, en dat ik volgende week een date heb met Beppie, Anna en Sterre :D Gezwellie met z'n allen kokkerellen enzo :D Helemaal leuk.
maandag 20 december 2004
ergernisje?
serieus, ik wordt geschift van HAAR (op t forum)... Niet dat ik haar niet begrijp.. Nee, er zit onwijs veel herkenning in dr verhalen... Maar ik erger me gewoon aan dat ze zo bij de pakken neer gaat zitten..
En dat vind ik dan weer slecht en ongevoelig van mezelf, en dus wil ik dan weer lief reageren, maar dat kan ik niet... Bang om haar te stimuleren nog langer zo te zijn...
Aaaarghhh... ze doet gewoon net alsof niemand weet hoe moeilijk ze het heeft enzo... Nou weet ik dat inderdaad niet precies, maar goed...
Ohw..... nou doe ik het weer.... Ik weet dat ik juist medelijden met haar moet hebben, dat ze zich er op haar 20e nog niet toe kan zetten om voor zichzelf te kiezen... Dat ze het dan erg zwaar heeft, met zichzelf en thuis...
En toch roept iets in mij: stel je neit aan.. kijk eens naar mij, ik kon het toch ook.... Kijk eens naar Tara, zij kon het ook.... We konden het allemaal...
Juist ik zou meoten weten hoe moeilijk ze het heeft.. Hoeveel moeite het kost om weg te gaan... En toch... toch ga ik er zelf nu aan onderdoor.... Ook omdat ze gewoon overheerst op het forum momenteel...
En dat vind ik dan weer slecht en ongevoelig van mezelf, en dus wil ik dan weer lief reageren, maar dat kan ik niet... Bang om haar te stimuleren nog langer zo te zijn...
Aaaarghhh... ze doet gewoon net alsof niemand weet hoe moeilijk ze het heeft enzo... Nou weet ik dat inderdaad niet precies, maar goed...
Ohw..... nou doe ik het weer.... Ik weet dat ik juist medelijden met haar moet hebben, dat ze zich er op haar 20e nog niet toe kan zetten om voor zichzelf te kiezen... Dat ze het dan erg zwaar heeft, met zichzelf en thuis...
En toch roept iets in mij: stel je neit aan.. kijk eens naar mij, ik kon het toch ook.... Kijk eens naar Tara, zij kon het ook.... We konden het allemaal...
Juist ik zou meoten weten hoe moeilijk ze het heeft.. Hoeveel moeite het kost om weg te gaan... En toch... toch ga ik er zelf nu aan onderdoor.... Ook omdat ze gewoon overheerst op het forum momenteel...
woensdag 15 december 2004
probleemgedrag?
Jongens, waarom heb ik nou het idee dat mijn spijbelgedrag aangemoedigd wordt?
Dalijk ontwikkel ik, als een echte jeugdige deliquent, nog probleemgedrag op school.
(ahum.. alsof ik dat nu nog niet doe... uche uche...)
Dalijk ontwikkel ik, als een echte jeugdige deliquent, nog probleemgedrag op school.
(ahum.. alsof ik dat nu nog niet doe... uche uche...)
dinsdag 14 december 2004
*GrIJnZ*
:D helemaal blij :D
Ik heb gespijbeld .... :D Dat wil zeggen, ik ben alleen niet gaan squashen, en nu hoef ik pas om 2 uur op mijn stageplekkie te zijn! Da's goeie sjit.
Heerlijk uitgeslapen en nu ontbijten met pepernoten. Voel me helemaal toppie zo.
Achteraf echt blij dat Tikker meegeweest is. We hebben allebei niet echt het idee dat we nieuwe dingen gehoord hebben, dat dit echt nodig was, of dat we er heeeel veel aan gehad hebben, maar gewoon... Hij heeft peutje ontmoet, een beetje een idee van hoe het daar gaat. Zij heeft Tikker ontmoet, een beetje een idee van hoe hij is, en ik... Ik ben alleen maar opgelucht. In geval van crisis zal het voor iedereen makkelijker zijn als Tikker en peutje contact opnemen...
Kortom, we zijn allemaal positief over het niet zo heel erg zinvolle gesprek ;)
De kerstdagen sla ik zo'n beetje over.. Geen kerstboom hier dit jaar, geen versieringen.. Sera heeft wel een boom, dat vind ik ook leuk om te zien enzo, maar hoef er zelf echt geeneen. Mijn plekkie blijft december neutraal... Alleen op kerstavond naar Tikkers ouders en op eerste kerstdag naar mijn ouders en oma.
Verder gaat het wel aardig.. Iedere keer als er hier een vrachtwagen in de straat staat slaat mn hart een keertje over, maar ik probeer er verder niet al te veel aan te denken.. Ik weet gewoon neit wat ik zal doen als ik die pipo nog een keer tegenkom... Vluchten, of agressief worden...
Ik hoop geen van beiden, want ik hoop m mooi niet meer te zien!
Ik heb gespijbeld .... :D Dat wil zeggen, ik ben alleen niet gaan squashen, en nu hoef ik pas om 2 uur op mijn stageplekkie te zijn! Da's goeie sjit.
Heerlijk uitgeslapen en nu ontbijten met pepernoten. Voel me helemaal toppie zo.
Achteraf echt blij dat Tikker meegeweest is. We hebben allebei niet echt het idee dat we nieuwe dingen gehoord hebben, dat dit echt nodig was, of dat we er heeeel veel aan gehad hebben, maar gewoon... Hij heeft peutje ontmoet, een beetje een idee van hoe het daar gaat. Zij heeft Tikker ontmoet, een beetje een idee van hoe hij is, en ik... Ik ben alleen maar opgelucht. In geval van crisis zal het voor iedereen makkelijker zijn als Tikker en peutje contact opnemen...
Kortom, we zijn allemaal positief over het niet zo heel erg zinvolle gesprek ;)
De kerstdagen sla ik zo'n beetje over.. Geen kerstboom hier dit jaar, geen versieringen.. Sera heeft wel een boom, dat vind ik ook leuk om te zien enzo, maar hoef er zelf echt geeneen. Mijn plekkie blijft december neutraal... Alleen op kerstavond naar Tikkers ouders en op eerste kerstdag naar mijn ouders en oma.
Verder gaat het wel aardig.. Iedere keer als er hier een vrachtwagen in de straat staat slaat mn hart een keertje over, maar ik probeer er verder niet al te veel aan te denken.. Ik weet gewoon neit wat ik zal doen als ik die pipo nog een keer tegenkom... Vluchten, of agressief worden...
Ik hoop geen van beiden, want ik hoop m mooi niet meer te zien!
maandag 13 december 2004
Impulsief? Ik? Neeeeee
Whaaaaaaaaaaaaaaaa!
Ik ben niet impulsief... alleen maar...
Hoezo? Vertel, vertel, o schiet toch op, desnoods betalen we bij!!!
Net is Tikker meegeweest naar therapie.. Iets wat al (te) lang uitgesteld was.. Nu bedacht ik ineens, terwijl ik in de auto stapte op school, dattie best nog kon komen :S En ja hoor....
Het viel me nog alles mee moet ik zeggen, blij dat het engste geweest is.
Weer een stapje gezet, ween een angst overwonnen!
Verder gaat het wel weer zo'n beetje.. Nog steeds wel druk, op school ook moeite om mn aandacht erbij te houden. Maar wel lekker bezig. Gemotiveerd om hard te werken (zodat ik niet zoveel hoef te denken) en dat vind ik dan wel weer bikkel van mezelf.
Het geeft me ook een goed gevoel als ik zo hard gewerkt heb ergens aan!
Ik ben niet impulsief... alleen maar...
Hoezo? Vertel, vertel, o schiet toch op, desnoods betalen we bij!!!
Net is Tikker meegeweest naar therapie.. Iets wat al (te) lang uitgesteld was.. Nu bedacht ik ineens, terwijl ik in de auto stapte op school, dattie best nog kon komen :S En ja hoor....
Het viel me nog alles mee moet ik zeggen, blij dat het engste geweest is.
Weer een stapje gezet, ween een angst overwonnen!
Verder gaat het wel weer zo'n beetje.. Nog steeds wel druk, op school ook moeite om mn aandacht erbij te houden. Maar wel lekker bezig. Gemotiveerd om hard te werken (zodat ik niet zoveel hoef te denken) en dat vind ik dan wel weer bikkel van mezelf.
Het geeft me ook een goed gevoel als ik zo hard gewerkt heb ergens aan!
vrijdag 10 december 2004
z'n gangetje
Zoowww. weer een week om. En wat voor een..
Baal echt een beetje van mezelf... Probeer mn pillen goed iedere dag in te nemen, maar het lukt gewoon niet.. mag niet op een of andere manier.. Kan mijn handen er niet toe zetten ze te pakken als ik eraan denk..
En ik weeet dat ik me dan slechter ga voelen.. Ik weeeet dat dat het alleen maar moeilijker maakt.. Ik WIL me goed voelen.. en ik weet dat ik daarvoor in ieder geval regelmatig mijn medicijnen moet slikken.. Waarom lukt het dan niet? wat houd me tegen..
Woensdagaaf in het ziekenhuis gezeten:handje gekneusd! Well done Nina, lekker handig! Weer een tijdje rustig aan met sporten, en ik was net beter...
Donderdagaaf zou ik op gaan passen, maar werden we (tikker en ik) bedreigd door een boze vrachtwagenchauffeur...
Het hoe en wat vertel ik misschien nog wel eens.. Iig nadat hij een tijd tegen ons gedreigd had flipte ik.. Eerst in boos/gemeen.... ik weet niet wat ik zei en hoe ik het eruit kreeg, maar ik was niet bang, ik wsa superwoman (maar dan van 1 meter 65)...
Tot ik daarna ineens flipte en compleet hysterisch werd... Toen switchte ik weer en weet ik het niet zo goed meer...
Baal echt een beetje van mezelf... Probeer mn pillen goed iedere dag in te nemen, maar het lukt gewoon niet.. mag niet op een of andere manier.. Kan mijn handen er niet toe zetten ze te pakken als ik eraan denk..
En ik weeet dat ik me dan slechter ga voelen.. Ik weeeet dat dat het alleen maar moeilijker maakt.. Ik WIL me goed voelen.. en ik weet dat ik daarvoor in ieder geval regelmatig mijn medicijnen moet slikken.. Waarom lukt het dan niet? wat houd me tegen..
Woensdagaaf in het ziekenhuis gezeten:handje gekneusd! Well done Nina, lekker handig! Weer een tijdje rustig aan met sporten, en ik was net beter...
Donderdagaaf zou ik op gaan passen, maar werden we (tikker en ik) bedreigd door een boze vrachtwagenchauffeur...
Het hoe en wat vertel ik misschien nog wel eens.. Iig nadat hij een tijd tegen ons gedreigd had flipte ik.. Eerst in boos/gemeen.... ik weet niet wat ik zei en hoe ik het eruit kreeg, maar ik was niet bang, ik wsa superwoman (maar dan van 1 meter 65)...
Tot ik daarna ineens flipte en compleet hysterisch werd... Toen switchte ik weer en weet ik het niet zo goed meer...
zondag 5 december 2004
Forum
Het forum doet het weer een beetje.. dat is wel fijn..
Ik miste het echt.. mis iedereen echt..
Ik miste het echt.. mis iedereen echt..
Sinterhaat!
Ik ben op na Sinterklaas.
Was het neit leuk? vraag iedereen
Je hebt vast leuke dingen gekregen! zegt iedereen
En het was toch gezellig?
Jawel.. ja, en ja. T was gezellig. Ik ben verwend.. En toch.. toch zou ik er geld bij doen als ik sinterklaastijd voortaan over mocht slaan.. Ik zou er mn verjaardag voor opzeggen.. zelfs mn schommelstoel en mn computer... ja, ik heb er veel voorover om NIET verwend te worden en NIET gezellig te hoeven doen...
Waarom? Omdat het hypocriet is.. Omdat Sinterklaas voor mij iets heel anders betekent.. Omdat ik Weet (dat is me vaak genoeg verteld) dat ik alleen maar cadeautjes krijg uit medelijden..
Daaarom haat ik sinterklaas!
En nu wil het er niet meer over hebben!
Was het neit leuk? vraag iedereen
Je hebt vast leuke dingen gekregen! zegt iedereen
En het was toch gezellig?
Jawel.. ja, en ja. T was gezellig. Ik ben verwend.. En toch.. toch zou ik er geld bij doen als ik sinterklaastijd voortaan over mocht slaan.. Ik zou er mn verjaardag voor opzeggen.. zelfs mn schommelstoel en mn computer... ja, ik heb er veel voorover om NIET verwend te worden en NIET gezellig te hoeven doen...
Waarom? Omdat het hypocriet is.. Omdat Sinterklaas voor mij iets heel anders betekent.. Omdat ik Weet (dat is me vaak genoeg verteld) dat ik alleen maar cadeautjes krijg uit medelijden..
Daaarom haat ik sinterklaas!
En nu wil het er niet meer over hebben!
Over!
Het zit erop... Sinterklaas is over voor dit jaar...
Gister bij de ouders, vandaag zouden we met de hele familie doen, en vanavond zouden Tikkers ouders het bij ons komen vieren.
Nou, familiesinterklaas had ik al snel geskipt... Niet gewild hoor.. Maar toen ik na mijn werk thuis kwam knapte er iets...
Onwijze ruzie gezocht (en gemaakt) met Tikker.. En dat alles omdat hij niet alles opgeruimd was... Ech hoor.. ik denk dat ik wel twee uur heb liggen brullen.. Daarna was ik helemaal kapot en bekkie af... Humeur nul komma nul, doodmoe en nergens meer zin in... Dus niet naar familiesinterklaas... Het idee dat er verder nog mensen zouden komen freakte me ook echt uit.. maar goed, t zijn Tikkers ouders en zijn zusje dus...
Dat was gelukkig wel gezellig... Wel erg vermoeiend... Voelde me er ook echt bezopen bijzitten met mn jankkop..
Gister bij mijn ouders was wel okee. Gezellig, veel gelachen, veel kadoos gehad en gegeven, veel buikpijn gehad. Tikker was ziekjes, dus we zijn snel weer weggegaan. Kwam me prima uit.
En nu? Nu is het even over.. Heb morgen eigenlijk om half negen les, maar besloten om bij de les van 10 uur maar eens te gaan kijken.
Superblij dat het achter de rug is... Hoeraaaa
Gister bij de ouders, vandaag zouden we met de hele familie doen, en vanavond zouden Tikkers ouders het bij ons komen vieren.
Nou, familiesinterklaas had ik al snel geskipt... Niet gewild hoor.. Maar toen ik na mijn werk thuis kwam knapte er iets...
Onwijze ruzie gezocht (en gemaakt) met Tikker.. En dat alles omdat hij niet alles opgeruimd was... Ech hoor.. ik denk dat ik wel twee uur heb liggen brullen.. Daarna was ik helemaal kapot en bekkie af... Humeur nul komma nul, doodmoe en nergens meer zin in... Dus niet naar familiesinterklaas... Het idee dat er verder nog mensen zouden komen freakte me ook echt uit.. maar goed, t zijn Tikkers ouders en zijn zusje dus...
Dat was gelukkig wel gezellig... Wel erg vermoeiend... Voelde me er ook echt bezopen bijzitten met mn jankkop..
Gister bij mijn ouders was wel okee. Gezellig, veel gelachen, veel kadoos gehad en gegeven, veel buikpijn gehad. Tikker was ziekjes, dus we zijn snel weer weggegaan. Kwam me prima uit.
En nu? Nu is het even over.. Heb morgen eigenlijk om half negen les, maar besloten om bij de les van 10 uur maar eens te gaan kijken.
Superblij dat het achter de rug is... Hoeraaaa
vrijdag 3 december 2004
Nog maar een poging
Ik baaaal als een stekker. (buiten dat gaat het best aardig hoor ;))
Vanochtend een blogje geschreven (en gepost) waarin ik eindelijk iets geuit had over de chaos van binnen.. Blogje heeft er heeel even gestaan, en bji de volgende post verdween ie van de aardbodem :S..
Zo langzamerhand ben ik alleen nog maar aan het wensen dat het jaar om is en het veilig ergens januari is ofzo.. (liefst vakantie ;))
Sinterklaas zie ik he-le-maal niet meer zitten... Bij de gedachte alleen moet ik dus al bijna weer spugen..
Beelden en gevoelens die ik niet kan rijmen... :S ik kan het niet omschrijven.. Het klopt in ieder geval niet. Waar ben ik bang voor? Wie zijn die mensen op straat waar ik van in paniek raak..
Grrr.. niet meer over nadenken. ik krijg het gewoon niet helder...
Kan alleen maar doorgaan en vermijden.. alles vermijden..
Hoop dat dit weekend leuk wordt...
Vanochtend een blogje geschreven (en gepost) waarin ik eindelijk iets geuit had over de chaos van binnen.. Blogje heeft er heeel even gestaan, en bji de volgende post verdween ie van de aardbodem :S..
Zo langzamerhand ben ik alleen nog maar aan het wensen dat het jaar om is en het veilig ergens januari is ofzo.. (liefst vakantie ;))
Sinterklaas zie ik he-le-maal niet meer zitten... Bij de gedachte alleen moet ik dus al bijna weer spugen..
Beelden en gevoelens die ik niet kan rijmen... :S ik kan het niet omschrijven.. Het klopt in ieder geval niet. Waar ben ik bang voor? Wie zijn die mensen op straat waar ik van in paniek raak..
Grrr.. niet meer over nadenken. ik krijg het gewoon niet helder...
Kan alleen maar doorgaan en vermijden.. alles vermijden..
Hoop dat dit weekend leuk wordt...
...
Soms snap ik helemaal niets van blogger. Nu bijvoorbeeld, nu al mijn archieven weg zijn..
Maar ach.. dat mag de pret niet drukken.. HET IS WEEKEND! (en wat voor weekend :S)
Zin in gezelligheid, zin in kadootjes geven, kadootjes krijgen, zin in alles. Maar toch krijg ik bij het woord Sinterklaas buikpijn... Rara...
Maar ach.. dat mag de pret niet drukken.. HET IS WEEKEND! (en wat voor weekend :S)
Zin in gezelligheid, zin in kadootjes geven, kadootjes krijgen, zin in alles. Maar toch krijg ik bij het woord Sinterklaas buikpijn... Rara...
woensdag 1 december 2004
stomme blogger!
Grrr zit ik gister een onwijze blog te schrijven, vliegt blogger er uit..
Tuuuurlijk!
Nouja, er komt een herschrijving, vandaag nog hoop ik!
Maar nu moet ik eerst zwemmen! Of beter gezegd, kijken hoe de rest gaat zwemmen. Gnagna.
Ziek he... Of in ieder geval errug ziek geweest... Sja...
Maar vanaf morgen weer hard aan de slag!
Sjiiit.. dan is het gewoon al bijna Sinterklaas.. help wat gaat dat hard!
De kadeautjes gelukkig al gekocht, maandag ff snel in een uur.
Echt een nieuw record hoor... Normaal ben ik daar echt weken mee bezig.
Nu heb ik in een uur tijd echt teveeel geld uitgegeven..
Achja.. grenzen stellen he..
Misschien zie ik Anna vanmiddag nog :D leuk!!!
Nu huphuphup de bus in!
Tuuuurlijk!
Nouja, er komt een herschrijving, vandaag nog hoop ik!
Maar nu moet ik eerst zwemmen! Of beter gezegd, kijken hoe de rest gaat zwemmen. Gnagna.
Ziek he... Of in ieder geval errug ziek geweest... Sja...
Maar vanaf morgen weer hard aan de slag!
Sjiiit.. dan is het gewoon al bijna Sinterklaas.. help wat gaat dat hard!
De kadeautjes gelukkig al gekocht, maandag ff snel in een uur.
Echt een nieuw record hoor... Normaal ben ik daar echt weken mee bezig.
Nu heb ik in een uur tijd echt teveeel geld uitgegeven..
Achja.. grenzen stellen he..
Misschien zie ik Anna vanmiddag nog :D leuk!!!
Nu huphuphup de bus in!
maandag 22 november 2004
niets te melden
Hee, dat negatieve bericht staat nog steeds bovenaan..
Ik verwaarloos mn log ook, en erger me ondertussen aan alle andere logjes waar niets op te lezen valt ;) heerlijk redelijk dus weer...
Nouja, het gaat best aardig afgelopen tijd, hopen dat het zo blijft ;) Zit lekker toe te leven naar de vakantie die nog veeel te ver weg is.. heb zooo'n vol rooster.. Voel me net weer een eerstejaars.. Nouja, toen heb ik het ook volgehouden!
Nu al zenuwachtig voor woensdag.. van vorige week weet ik dus bijna niets meer, dus dat schiet lekker op..
Ik verwaarloos mn log ook, en erger me ondertussen aan alle andere logjes waar niets op te lezen valt ;) heerlijk redelijk dus weer...
Nouja, het gaat best aardig afgelopen tijd, hopen dat het zo blijft ;) Zit lekker toe te leven naar de vakantie die nog veeel te ver weg is.. heb zooo'n vol rooster.. Voel me net weer een eerstejaars.. Nouja, toen heb ik het ook volgehouden!
Nu al zenuwachtig voor woensdag.. van vorige week weet ik dus bijna niets meer, dus dat schiet lekker op..
donderdag 11 november 2004
...
Ik mag heir niet zijn.... neem teveel ruimte in.. denkend dat ik hier hoor...
Ik hoor hier niet, ik mag hier niet zijn.. Ik doe er beter aan gewoon te gaaan.. Ze zeggen en denken dat ze me zullen missen, maar dat is niet zo.. T zal alleen maar opluchten..
Breng alleen maar slechtheid.. verdoe de tijd van mensen.. Val ze lastig met mijn gezeur... Mag niet meer. Niet meer praten tegen mensen...
Ze niet meer lastig vallen..
Dan kan ik toch beter gaan? Ver weg gaan en noiot meer terugkomen.. zodat ze verder kunnen zonder mij.. Eindelijk vrij van mij..
Ik haat mezelf zo.. Andere mensen lastigvallen.. afhankelijkl zijn van hen.. Het lef.. zo slecht zijn en dan nog aandacht durven vragen ook...
T kan gewoon niet meer goedkomen met mij.. Ik schaam me zo.. Dat ik zo slecht ben.. zo dom.. en zo lelijk... Waarom luisterde ik niet beter naar ze.. Ik heb geprobeerd goed te zijn, maar ik kan het niet.. In en in slecht.. Schaam me zo verschrikkelijk...
euh.. moest ik nou op dit soort momenten mijn peutje gaan melen?
NOT.. Niet nog iemand lastig gaan vallen. wil niet van haar horen dat ik niet slecht ben.. Ze weet het niet, ze ziet het niet... Waarom niet.. Wacht maar, dalijk komt ze er vanzelf achter.. net als de rest.. Dan zal ze ook niet aardig meer doen.. Om mij te genezen helpt aardig doen niet...
Dat verdein ik niet..
Sorrie iedereen die ik lastig gevallen heb.. Bedankt voor het geduld allemaal..
Ik hoor hier niet, ik mag hier niet zijn.. Ik doe er beter aan gewoon te gaaan.. Ze zeggen en denken dat ze me zullen missen, maar dat is niet zo.. T zal alleen maar opluchten..
Breng alleen maar slechtheid.. verdoe de tijd van mensen.. Val ze lastig met mijn gezeur... Mag niet meer. Niet meer praten tegen mensen...
Ze niet meer lastig vallen..
Dan kan ik toch beter gaan? Ver weg gaan en noiot meer terugkomen.. zodat ze verder kunnen zonder mij.. Eindelijk vrij van mij..
Ik haat mezelf zo.. Andere mensen lastigvallen.. afhankelijkl zijn van hen.. Het lef.. zo slecht zijn en dan nog aandacht durven vragen ook...
T kan gewoon niet meer goedkomen met mij.. Ik schaam me zo.. Dat ik zo slecht ben.. zo dom.. en zo lelijk... Waarom luisterde ik niet beter naar ze.. Ik heb geprobeerd goed te zijn, maar ik kan het niet.. In en in slecht.. Schaam me zo verschrikkelijk...
euh.. moest ik nou op dit soort momenten mijn peutje gaan melen?
NOT.. Niet nog iemand lastig gaan vallen. wil niet van haar horen dat ik niet slecht ben.. Ze weet het niet, ze ziet het niet... Waarom niet.. Wacht maar, dalijk komt ze er vanzelf achter.. net als de rest.. Dan zal ze ook niet aardig meer doen.. Om mij te genezen helpt aardig doen niet...
Dat verdein ik niet..
Sorrie iedereen die ik lastig gevallen heb.. Bedankt voor het geduld allemaal..
euh...
Ik ben zo'n slecht meisje.. Voel me slecht.. In en in slecht.. een lui en manipulerend meisje.. egoistisch..
Ze hadden gelijk.. ze hadden zo gelijk.. Het was fout om daar weg te gaan.. zij konden me nog redden.. probeerden me te helpen...
Nu, nu ik alleen ben wordt ik alleen maar slechter... Ik moet gestraft worden.... Het slecht moet uit mij gehaald worden...
Ze hadden gelijk.. als ze mij niet straffen komt ern iets van me terecht.. Ik ben zo slecht..
Ik schaam me zo dat ik zo onaardig over ze gepraat heb in therapei... Ik had daar niet heen meoten gaan.. Ik verraad ze.. Terwijl ze zoveel voor me gedaan hebben..
En nu.. Nu wordt ik toch wat ze voorspeld hadden.. Een egoistisch varken... Lelijk, een hoer...
Ik moet terug, ik wil mijn mamma terug.. Mama toe.. Pleegmamma is zo lief.. zo lief.. maar ze weet niet hoe slecht ik ben.. ik verspil haar tijd.. ze hoort me te haten. mag haar niet meer bellen, haar niet nog meer lastigvallen dan ik al gedaaan heb...
Waarom haat ze me niet.. Waarom straft ze me niet? Wil ze niet dat ik lief wordt?
........
*huilt nu*
Weet het niet meer.. weggaan leek zo goed.. maar ik heb me om laten praten.. Moet terug....
Waarom is iedereen hier zo anders? Zeggen ze niet wat ik fout doe.. hoe kan ik dan beter worden..
Help me.. Help me nou...
*loopt vast*
Ze hadden gelijk.. ze hadden zo gelijk.. Het was fout om daar weg te gaan.. zij konden me nog redden.. probeerden me te helpen...
Nu, nu ik alleen ben wordt ik alleen maar slechter... Ik moet gestraft worden.... Het slecht moet uit mij gehaald worden...
Ze hadden gelijk.. als ze mij niet straffen komt ern iets van me terecht.. Ik ben zo slecht..
Ik schaam me zo dat ik zo onaardig over ze gepraat heb in therapei... Ik had daar niet heen meoten gaan.. Ik verraad ze.. Terwijl ze zoveel voor me gedaan hebben..
En nu.. Nu wordt ik toch wat ze voorspeld hadden.. Een egoistisch varken... Lelijk, een hoer...
Ik moet terug, ik wil mijn mamma terug.. Mama toe.. Pleegmamma is zo lief.. zo lief.. maar ze weet niet hoe slecht ik ben.. ik verspil haar tijd.. ze hoort me te haten. mag haar niet meer bellen, haar niet nog meer lastigvallen dan ik al gedaaan heb...
Waarom haat ze me niet.. Waarom straft ze me niet? Wil ze niet dat ik lief wordt?
........
*huilt nu*
Weet het niet meer.. weggaan leek zo goed.. maar ik heb me om laten praten.. Moet terug....
Waarom is iedereen hier zo anders? Zeggen ze niet wat ik fout doe.. hoe kan ik dan beter worden..
Help me.. Help me nou...
*loopt vast*
lekkker vrij
Zo.. wat een dagje.. druk, haasten, stress...
Dit was niet helemaal mijn dag, maar ik heb wel alles gedaan en alles volgehouden en daar ben ik eigenlijk best trots op!
Onwijs gave schoenen van mijn schoonmamma gekregen *lief*
Pfff.. en morgen lekker vrij. eindelijk. Heb ik ook echt wel ff nodig..
Vrijdag dan dat meisje van i'net die komt en zondag gaan we poffertjes eten met wat people van t forum :D heerlijk, al helemaal zin in!
Dit was niet helemaal mijn dag, maar ik heb wel alles gedaan en alles volgehouden en daar ben ik eigenlijk best trots op!
Onwijs gave schoenen van mijn schoonmamma gekregen *lief*
Pfff.. en morgen lekker vrij. eindelijk. Heb ik ook echt wel ff nodig..
Vrijdag dan dat meisje van i'net die komt en zondag gaan we poffertjes eten met wat people van t forum :D heerlijk, al helemaal zin in!
dinsdag 9 november 2004
Dom gansje..
Kheb mn tentamen wsl wel gehaald, maar weet nog niet zeker of ie wel nagekeken wordt...
Stomme actie van Nina: had mn collegekaart van vorig jaar bij me ipv dit jaar... En omdat mijn school zo enorm achterdochtig is (maar nou weten we niet of je je collegegeld wel betaald hebt) heb ik moeten lullen als brugman om een oplossing gedaan te krijgen.. Ik zou vandaag de goede collegekaart laten zien.. na een hoop bidden en smeken was dat okee...
Dus ik me nog de kukelekoekoek gezocht naar de goeie kaart, gevonden, vast klaargelegd...
om er net achter te komen dat ik vergeten ben langs de administratie te gaan... K*T!!! Serieus heel vervelend... Nou hopen dat het nog telt als ik het volgende week doe? Zal wel niet... *zucht*
Dat wordt nog een keer tentamen doen wsl... Dom gansje ben ik ook...
Verder gaat het wel goed geloof ik.
Kreeg een belangrijke opdracht terug vandaag en die was voldoende... dat vond ik superfijn.. T was een onderdeel van een groepsopdracht, dus de hele groep was blij en dat voelde goed!
Nu zit ik lekker tussen de poezenkinders.. Ben er nog steeds zo blij mee!!
Nu zo lekker even toetje eten.. Heb net nog getraind dus dan kan het wel.. Toch?
Stomme actie van Nina: had mn collegekaart van vorig jaar bij me ipv dit jaar... En omdat mijn school zo enorm achterdochtig is (maar nou weten we niet of je je collegegeld wel betaald hebt) heb ik moeten lullen als brugman om een oplossing gedaan te krijgen.. Ik zou vandaag de goede collegekaart laten zien.. na een hoop bidden en smeken was dat okee...
Dus ik me nog de kukelekoekoek gezocht naar de goeie kaart, gevonden, vast klaargelegd...
om er net achter te komen dat ik vergeten ben langs de administratie te gaan... K*T!!! Serieus heel vervelend... Nou hopen dat het nog telt als ik het volgende week doe? Zal wel niet... *zucht*
Dat wordt nog een keer tentamen doen wsl... Dom gansje ben ik ook...
Verder gaat het wel goed geloof ik.
Kreeg een belangrijke opdracht terug vandaag en die was voldoende... dat vond ik superfijn.. T was een onderdeel van een groepsopdracht, dus de hele groep was blij en dat voelde goed!
Nu zit ik lekker tussen de poezenkinders.. Ben er nog steeds zo blij mee!!
Nu zo lekker even toetje eten.. Heb net nog getraind dus dan kan het wel.. Toch?
zondag 7 november 2004
beter
Nieuwe dag, nieuwe kansen.. We gaan het gewoon weer optimistisch (ahum) proberen..
Okeej, ik zie heel erg op tegen alles wat ik nog MOET gaan doen deze komende week..
Bijvoorbeeld mijn tentamen morgen waarvan ik niet overdreven nog niet eens een idee heb waar de stof over gaat... Dat wordt dus bikkelen vandaag.... :S
Gisteravond verder niets nuttigs meer uitgevoerd, lekker gechilld. Het rotte gevoel bleef wel een beetje hangen, maar de tranen en de paniek waren gewoon weg.. Ik vond mezelf alleen nog maar slecht..
Maar.. mezelf geen pijn gedaan.. hoe moeilijk ook!
Nou, Tikker staat nu speciaal voor mij ontbijtpannekoekjes te bakken, dus ik denk dat ik hem maar eens ga verrassen door zomar zelf mijn pil te slikken (lukt de afgelopen week niet zo goed.. ik maar er echt een rommeltje van).
Hoop dat deze dag snel voorbij is en dattie eeuwig duurt.. Tegenstrijdig? Jep, that's me!
Okeej, ik zie heel erg op tegen alles wat ik nog MOET gaan doen deze komende week..
Bijvoorbeeld mijn tentamen morgen waarvan ik niet overdreven nog niet eens een idee heb waar de stof over gaat... Dat wordt dus bikkelen vandaag.... :S
Gisteravond verder niets nuttigs meer uitgevoerd, lekker gechilld. Het rotte gevoel bleef wel een beetje hangen, maar de tranen en de paniek waren gewoon weg.. Ik vond mezelf alleen nog maar slecht..
Maar.. mezelf geen pijn gedaan.. hoe moeilijk ook!
Nou, Tikker staat nu speciaal voor mij ontbijtpannekoekjes te bakken, dus ik denk dat ik hem maar eens ga verrassen door zomar zelf mijn pil te slikken (lukt de afgelopen week niet zo goed.. ik maar er echt een rommeltje van).
Hoop dat deze dag snel voorbij is en dattie eeuwig duurt.. Tegenstrijdig? Jep, that's me!
zaterdag 6 november 2004
SLECHT!
Eindelijk weer schrijven.. Het moet gewoon... nu.
Voel me nu zooooooo schuldig... Tikker is niet naar de volleybal geweest, en een uur te laat op die verjaardag omdat ik over mn zeik was.. En ik ben neit mee, iets wat ie graag wilde...
Hoeveel verlangt ie nu van me.. hoeveel moeite is het nou om mee te gaan naar een verjaardag...
Ik heb het weer allemaal verpest... Zo fout, zo slecht.. Voel me zooo megaslecht nu.. De ergste paniek enzo is wel over.
Maar wat een slechte vriendin ben ik... :(Huisgenootje en peutje zeggen dat ik eens moet accepteren dat ik niet alles kan.. Maar ben toch niet gehandicapt.... Haat mezelf zo erg nu.. Niets lijkt zin te hebben... Poezebeest wil niet geknuffeld.. Ik stel mensen teleur... Ik haat mij echt...
Zelfde met iets anders.. Iemand zou over een tijdje bij mij op visite komen. Vond ik supereng, dus had bedacht dat het dan vlak voor etenstijd zou zijn, konden we samen boodschappen doen en koken, dan was het voor mij te ovezien.. Nu mag ze alleen als ze savonds mag blijven slapen en ik weet niet meer wat ik moet doen...
Ik wil haar zo graag blij maken, vind mezelf een egoist dat ik er zelfs over na moet denken... Was zelf ook heel blij dat er mensen voor mij waren toen.. Wil er ook voor anderen zijn.. Niet weer iemand teleurstellen.. De teleurstelling die uit haar berichtjes klinkt.. ik voel me zo schuldig.. Zo slecht..Maar laten blijven slapen... Ik vind dat zoo eng.. En dan is er zooo lang een 'vreemde' in huis. Op mijn veilige plekje... Moet ik zolang 'normaal' zijn.. Weet gewoon niet of ik dat kan... Hoe ik dat moet doen...Paniek overvalt me gewoon al weer bij het idee (net als ik van te voren bij deze verjaardag had, daarom wilde ik niet gaan)..Wat moet ik nu?Ze mag gewoon niet als ze niet mag blijven slapen.. Alles hangt dus van mij af... Ik bederf het voor haar... En hoeveel moeite is het nu? Ik heb er toch geen last van? Normaal laat ik ook makkelijk zat mensen logeren.. Waarom nu dan de paniek? Omdat ze onbekend is? Omdat ze dezelfde achtergrond heeft als ik? Vreemd is eng.. Vreemd is heel eng... Misschien is dat het.. Misschien het idee dat er snachts iemand in huis is... Misschien het idee dat het dan TE lang duurt voor ik weer gewoon 'tot rust' kan komen.. Tijd voor mezelf heb.. Want dat heb ik gewoon niet met anderen in huis.. Dan kan ik dat niet...
Voel me nu zooooooo schuldig... Tikker is niet naar de volleybal geweest, en een uur te laat op die verjaardag omdat ik over mn zeik was.. En ik ben neit mee, iets wat ie graag wilde...
Hoeveel verlangt ie nu van me.. hoeveel moeite is het nou om mee te gaan naar een verjaardag...
Ik heb het weer allemaal verpest... Zo fout, zo slecht.. Voel me zooo megaslecht nu.. De ergste paniek enzo is wel over.
Maar wat een slechte vriendin ben ik... :(Huisgenootje en peutje zeggen dat ik eens moet accepteren dat ik niet alles kan.. Maar ben toch niet gehandicapt.... Haat mezelf zo erg nu.. Niets lijkt zin te hebben... Poezebeest wil niet geknuffeld.. Ik stel mensen teleur... Ik haat mij echt...
Zelfde met iets anders.. Iemand zou over een tijdje bij mij op visite komen. Vond ik supereng, dus had bedacht dat het dan vlak voor etenstijd zou zijn, konden we samen boodschappen doen en koken, dan was het voor mij te ovezien.. Nu mag ze alleen als ze savonds mag blijven slapen en ik weet niet meer wat ik moet doen...
Ik wil haar zo graag blij maken, vind mezelf een egoist dat ik er zelfs over na moet denken... Was zelf ook heel blij dat er mensen voor mij waren toen.. Wil er ook voor anderen zijn.. Niet weer iemand teleurstellen.. De teleurstelling die uit haar berichtjes klinkt.. ik voel me zo schuldig.. Zo slecht..Maar laten blijven slapen... Ik vind dat zoo eng.. En dan is er zooo lang een 'vreemde' in huis. Op mijn veilige plekje... Moet ik zolang 'normaal' zijn.. Weet gewoon niet of ik dat kan... Hoe ik dat moet doen...Paniek overvalt me gewoon al weer bij het idee (net als ik van te voren bij deze verjaardag had, daarom wilde ik niet gaan)..Wat moet ik nu?Ze mag gewoon niet als ze niet mag blijven slapen.. Alles hangt dus van mij af... Ik bederf het voor haar... En hoeveel moeite is het nu? Ik heb er toch geen last van? Normaal laat ik ook makkelijk zat mensen logeren.. Waarom nu dan de paniek? Omdat ze onbekend is? Omdat ze dezelfde achtergrond heeft als ik? Vreemd is eng.. Vreemd is heel eng... Misschien is dat het.. Misschien het idee dat er snachts iemand in huis is... Misschien het idee dat het dan TE lang duurt voor ik weer gewoon 'tot rust' kan komen.. Tijd voor mezelf heb.. Want dat heb ik gewoon niet met anderen in huis.. Dan kan ik dat niet...
zondag 24 oktober 2004
whatever
Ik schrijf weinig, niets lijkt belangrijk genoeg, en het lijken allemaal herhalingen van elkaar.. Aanstellerige stukjes, aandachttrekkers...
Afgelopen dagen druk geweest, niet gevoeld, veel gedaan. Bijna alles is ondertussen verhuisd, dat is erg fijn!
Vanochtend werken, maar het idee alleen al maakte me aan het huilen.. Wilde niet afbellen, maar deel van mij weigerde te gaan.. Supersuicidaal, en het maakte me niet eens uit...
Vriend heeft afgebeld omdat ie het niet verantwoord vond..
Het continue gedram over doodgaan in mijn hoofd begint aardig te werken.. Ja, ik denk dat hij op sommige punten wel gelijk heeft. en ach, wat maakt het ook uit...
Toch zal ik het zelf nooit doen..
Ik zie het nut er gewoon niet meer van.. Het doorgaan, vrolijk doen.. Het voor iedereen volhouden dat het zo goed gaat, dat je hard bezig bent en dat je ervan geniet.
Nou ik geniet er niet van..
Ik haat het dat we altijd wat te doen hebben. Alles gaat voor, behalve ik.. Werken moet, werk kan je niet afzeggen, Oma willen we graag heen, maar kan je ook niet maken om dat af te zeggen.. Schoolwerk moet ook gedaan worden.. Je kan je groepsgenoten niet teleurstellen.. Bovendien: hoe moet dat uitgelegd worden...
Verhuizen moet ook.. Kan vriendje niet alles zelf laten doen.. Ik wil toch ook graag dat hij hier komt wonen...
En ik? Wat wil ik? Dat boeit ze niet, dat maakt niemand uit..
Ik wil niet meer al dat ggewerk, al dat gedoe. Waar doen we het voor? Zodat ze ons aardig vinden? Zodat we een diploma halen en dalijk nog meer kunnen gaan werken.
Niet omdat het dan allemaal rustiger en fijner wordt.. Nee, dat heb ik nu wel gemekrt..
Het wordt gwoon niet rustiger en fijner.
Nu niet, Nooit neit..
Dus waarom dan doorgaan en blijven werken voor iets wat toch niets uitmaakt...
Nee, wat mij part kan het allemaal gestolen worden. Ze zoeken het maar uit.
Afgelopen dagen druk geweest, niet gevoeld, veel gedaan. Bijna alles is ondertussen verhuisd, dat is erg fijn!
Vanochtend werken, maar het idee alleen al maakte me aan het huilen.. Wilde niet afbellen, maar deel van mij weigerde te gaan.. Supersuicidaal, en het maakte me niet eens uit...
Vriend heeft afgebeld omdat ie het niet verantwoord vond..
Het continue gedram over doodgaan in mijn hoofd begint aardig te werken.. Ja, ik denk dat hij op sommige punten wel gelijk heeft. en ach, wat maakt het ook uit...
Toch zal ik het zelf nooit doen..
Ik zie het nut er gewoon niet meer van.. Het doorgaan, vrolijk doen.. Het voor iedereen volhouden dat het zo goed gaat, dat je hard bezig bent en dat je ervan geniet.
Nou ik geniet er niet van..
Ik haat het dat we altijd wat te doen hebben. Alles gaat voor, behalve ik.. Werken moet, werk kan je niet afzeggen, Oma willen we graag heen, maar kan je ook niet maken om dat af te zeggen.. Schoolwerk moet ook gedaan worden.. Je kan je groepsgenoten niet teleurstellen.. Bovendien: hoe moet dat uitgelegd worden...
Verhuizen moet ook.. Kan vriendje niet alles zelf laten doen.. Ik wil toch ook graag dat hij hier komt wonen...
En ik? Wat wil ik? Dat boeit ze niet, dat maakt niemand uit..
Ik wil niet meer al dat ggewerk, al dat gedoe. Waar doen we het voor? Zodat ze ons aardig vinden? Zodat we een diploma halen en dalijk nog meer kunnen gaan werken.
Niet omdat het dan allemaal rustiger en fijner wordt.. Nee, dat heb ik nu wel gemekrt..
Het wordt gwoon niet rustiger en fijner.
Nu niet, Nooit neit..
Dus waarom dan doorgaan en blijven werken voor iets wat toch niets uitmaakt...
Nee, wat mij part kan het allemaal gestolen worden. Ze zoeken het maar uit.
woensdag 20 oktober 2004
foutje bedankt...
Wat een dagje..
Begon zo goed, lekker in huis aan het klussen en opruimen, toen naar therapie..
Voorzichtigjes gemeld dat het 'niet goed' ging, waarop ze meteen reageerde.. Meestal zeg ik dat nl niet..
Diep op in gegaan, maar ik wist gewoon niet goed waar het gevoel vandaan kwam, waar de drang om mezelf wat aan te doen vandaan kwam...
Uiteindelijk probeerde ze met de andere delen in gesprek te komen..
Een van de delen durfde op gegeven moment eindelijk te zeggen dat zij ons beschadigd had.. Niet omdat ze me kwaad wilde doen, ze was gewoon wanhopig, besefte schijnbaar niet dat als zij zichzelf pijn deed wij daar allemaal last van hebben...
Maar ze was erg bang... machteloos voor een ander deel..
Na een tijdje kwam de aap uit de mouw.. Mijn is alles zat.. Hij ziet er gewoon geen uitweg meer in, het maakt hem allemaal niets meer uit. Leven, okee, maar dan niets meer doen, dood, nog beter, eindelijk rust.. Hij wil niet meer zo..
Eenmaal aan de praat schrok ik van hoe hij het meende.. Van hoe hij zich voelde.... Zo anders dan ik.. Zo hopeloos...
Ik ken het wel, bij tijd en wijlen vind ik de boel ook niet de moeite waard, maar snap nu dus een beetje waar het vandaan komt...
Peutje was heel lief, maar vooral heel bezorgd.. Wilde proberen afspraken te maken.. maar hij wilde niet meer, had het opgegeven.. Hij was ronduit grof, tegen het brutale aan.. En ze bleef maar lief..
Nouja, uiteindelijk heeft ie toegestemd met een afspraak, omdat we anders niet wegmochten, maar ik ben bang dattie gelogen heeft...
Ik weet het niet zo goed meer nu.. Mijn huisgenootje en een vriendin kwamen me ophalen.. .Achterin de auto heb ik eerst even zitten snikken toen bij haar. Een kleintje was ook gewoon erg bang en overstuur. Daarna heb ik het aan de kant gezet en wilde er niet meer aan denken.
Hartstikke leuke avond gehad... Maar t bleef wel een beetje spoken..
Wat als ik de controle verlies? Wat als ie het echt doet...
Wat ben ik in staat mezelf aan te doen..
Begrijp me goed, ik wil dit niet.. Ik ben vast besloten te stoppen met am, wil gelukkig worden, deze samenwoonactie meemaken, gaan genieten... Ik wil mn school afmaken, trouwen, kindjes krijgen... Hard werken en normaal worden..
Maar ik merk gewoon dattie er niet meer in gelooft.. Dat hij het gehad heeft, het niet meer aan kan...
Heb nu de afspraak dat ik mijn peutje 'moet' bellen als het weer heel erg niet goed gaat.. Omdat ik dr nooit bel, omdat ik het eigenlijk nooit erg genoeg vind...
Pff.. Tsja, en wanneer doe ik dat..
Nu ben ik bang voor de nacht.. bang om de controle kwijt te raken... Maar net voelde ik me goed, zat ik vrolijk spelletjes te doen met de meiden..
Mn vriendje is nu weer thuis, huisgenootje is terug naar de kliniek... En ik.. ik weet het niet.. Moet ik me nu rot voelen? Ik maak me een beetje zorgen, maar er is wel wat rust in mn hoofd nu...
Nouja, we zien het wel...
Begon zo goed, lekker in huis aan het klussen en opruimen, toen naar therapie..
Voorzichtigjes gemeld dat het 'niet goed' ging, waarop ze meteen reageerde.. Meestal zeg ik dat nl niet..
Diep op in gegaan, maar ik wist gewoon niet goed waar het gevoel vandaan kwam, waar de drang om mezelf wat aan te doen vandaan kwam...
Uiteindelijk probeerde ze met de andere delen in gesprek te komen..
Een van de delen durfde op gegeven moment eindelijk te zeggen dat zij ons beschadigd had.. Niet omdat ze me kwaad wilde doen, ze was gewoon wanhopig, besefte schijnbaar niet dat als zij zichzelf pijn deed wij daar allemaal last van hebben...
Maar ze was erg bang... machteloos voor een ander deel..
Na een tijdje kwam de aap uit de mouw.. Mijn is alles zat.. Hij ziet er gewoon geen uitweg meer in, het maakt hem allemaal niets meer uit. Leven, okee, maar dan niets meer doen, dood, nog beter, eindelijk rust.. Hij wil niet meer zo..
Eenmaal aan de praat schrok ik van hoe hij het meende.. Van hoe hij zich voelde.... Zo anders dan ik.. Zo hopeloos...
Ik ken het wel, bij tijd en wijlen vind ik de boel ook niet de moeite waard, maar snap nu dus een beetje waar het vandaan komt...
Peutje was heel lief, maar vooral heel bezorgd.. Wilde proberen afspraken te maken.. maar hij wilde niet meer, had het opgegeven.. Hij was ronduit grof, tegen het brutale aan.. En ze bleef maar lief..
Nouja, uiteindelijk heeft ie toegestemd met een afspraak, omdat we anders niet wegmochten, maar ik ben bang dattie gelogen heeft...
Ik weet het niet zo goed meer nu.. Mijn huisgenootje en een vriendin kwamen me ophalen.. .Achterin de auto heb ik eerst even zitten snikken toen bij haar. Een kleintje was ook gewoon erg bang en overstuur. Daarna heb ik het aan de kant gezet en wilde er niet meer aan denken.
Hartstikke leuke avond gehad... Maar t bleef wel een beetje spoken..
Wat als ik de controle verlies? Wat als ie het echt doet...
Wat ben ik in staat mezelf aan te doen..
Begrijp me goed, ik wil dit niet.. Ik ben vast besloten te stoppen met am, wil gelukkig worden, deze samenwoonactie meemaken, gaan genieten... Ik wil mn school afmaken, trouwen, kindjes krijgen... Hard werken en normaal worden..
Maar ik merk gewoon dattie er niet meer in gelooft.. Dat hij het gehad heeft, het niet meer aan kan...
Heb nu de afspraak dat ik mijn peutje 'moet' bellen als het weer heel erg niet goed gaat.. Omdat ik dr nooit bel, omdat ik het eigenlijk nooit erg genoeg vind...
Pff.. Tsja, en wanneer doe ik dat..
Nu ben ik bang voor de nacht.. bang om de controle kwijt te raken... Maar net voelde ik me goed, zat ik vrolijk spelletjes te doen met de meiden..
Mn vriendje is nu weer thuis, huisgenootje is terug naar de kliniek... En ik.. ik weet het niet.. Moet ik me nu rot voelen? Ik maak me een beetje zorgen, maar er is wel wat rust in mn hoofd nu...
Nouja, we zien het wel...
donderdag 14 oktober 2004
alweer spijbel....
De doelen van gisteren zijn gehaald. Nouja, vind ik.. (over dat eten valt misschien te twistten ;))
Vandaag een nieuwe dag. Ik hoefde eigenlijk alleen naar mn stageschooltje om een volleybal toernooitje te fluiten. Hartstikke leuk, ik had er ook best wel zin in.. Maar freakte uit.... Het idee om te moeten gaan vond ik ineens al heel naar, en toen werd het onderweg moeten tanken een on-over-komelijk probleem... Temeer mijn pinpas momenteel even geblokkeerd is (nieuwe pas aangevraagd) en ik niet met Tikkertjes pas wilde, maar ook niet met contant geld, ik wilde dus eigenlijk helemaal niets...
Afgebeld.. Moeilijk en dooooodeng.. Klasgenootjes reageerde best lief maar ik vond het zo naar om ze Weer te laten zitten... Weer ergens niet heen te gaan.. Is al de derde keer deze maand dat ik iets met school afzeg... Voel me ontzettend schuldig, maar was wel heel erg opgelucht...
Spontaan met een zak chocopepernoten (ZONDIG!!!) op de bank gekropen. Deken tot aan mn kin, Tikkertje naast me en gedachtenloos video kijken... Wegkruipen... Helemaal wegkruipen. Ik wilde huilen, maar het ging niet..
Even veilig, in mijn holletje, naast Tikker... Toen de film afgelopen was moest Tikker werken (ja, een van ons twee moet toch wat doen ;))...
Zag ik wel een beetje tegenop, maar uiteindelijk goed vermaak gevonden!
Heb me zo'n twee uur bezig gehouden met zingen en inzingen... :S Ik wilde nu zelf wel eens horen hoe dat kattegekrijs van mij klonk...
Goed, niet zo mooi dus.. Maar ik vond het wel koel om te doen...
Voel me ook een stukje beter.. Net of je wat loszingt op gegeven moment..
Nouja goed... Zometeen gaan we ff verf kopen wsl. :S
Nog schuldiger... Ik zou op school moeten zijn.......
Vandaag een nieuwe dag. Ik hoefde eigenlijk alleen naar mn stageschooltje om een volleybal toernooitje te fluiten. Hartstikke leuk, ik had er ook best wel zin in.. Maar freakte uit.... Het idee om te moeten gaan vond ik ineens al heel naar, en toen werd het onderweg moeten tanken een on-over-komelijk probleem... Temeer mijn pinpas momenteel even geblokkeerd is (nieuwe pas aangevraagd) en ik niet met Tikkertjes pas wilde, maar ook niet met contant geld, ik wilde dus eigenlijk helemaal niets...
Afgebeld.. Moeilijk en dooooodeng.. Klasgenootjes reageerde best lief maar ik vond het zo naar om ze Weer te laten zitten... Weer ergens niet heen te gaan.. Is al de derde keer deze maand dat ik iets met school afzeg... Voel me ontzettend schuldig, maar was wel heel erg opgelucht...
Spontaan met een zak chocopepernoten (ZONDIG!!!) op de bank gekropen. Deken tot aan mn kin, Tikkertje naast me en gedachtenloos video kijken... Wegkruipen... Helemaal wegkruipen. Ik wilde huilen, maar het ging niet..
Even veilig, in mijn holletje, naast Tikker... Toen de film afgelopen was moest Tikker werken (ja, een van ons twee moet toch wat doen ;))...
Zag ik wel een beetje tegenop, maar uiteindelijk goed vermaak gevonden!
Heb me zo'n twee uur bezig gehouden met zingen en inzingen... :S Ik wilde nu zelf wel eens horen hoe dat kattegekrijs van mij klonk...
Goed, niet zo mooi dus.. Maar ik vond het wel koel om te doen...
Voel me ook een stukje beter.. Net of je wat loszingt op gegeven moment..
Nouja goed... Zometeen gaan we ff verf kopen wsl. :S
Nog schuldiger... Ik zou op school moeten zijn.......
dinsdag 12 oktober 2004
Vandaag...
Een dagje verder.. Natuurlijk peutje niet gebeld.. Waarom zou ik ook.. Ik bedoel, zij kan er ook niets mee dat ik me naar voel... Waarom dan bellen.. ik zou ook niet weten wat ik moest zeggen..
T ging op zich wel vandaag, ik was wat minder paniekerig... Minder leuk alleen dat ik tegen een uur of 12 wakker gemaakt werd door Tikker, terwijl het laatste wat ik me kon herrinneren was dat ik om 10 uur opgestaan was om te gaan doesjen..
In de tussentijd is het me schijnbaar gelukt om te gaan doesjen, tv te kijken, en.. mn armpje naar de grootjes te helpen..
Wat ik er precies mee gedaan heb.. geen idee... maar er zitten rederlijk grote plekken zonder velletje op.. *auchie*
Toch voelt het goed... die pijn... Ik zal het wel verdiend hebben...
Morgen lekker nog een dagje vrij.
Goede voornemens:
T ging op zich wel vandaag, ik was wat minder paniekerig... Minder leuk alleen dat ik tegen een uur of 12 wakker gemaakt werd door Tikker, terwijl het laatste wat ik me kon herrinneren was dat ik om 10 uur opgestaan was om te gaan doesjen..
In de tussentijd is het me schijnbaar gelukt om te gaan doesjen, tv te kijken, en.. mn armpje naar de grootjes te helpen..
Wat ik er precies mee gedaan heb.. geen idee... maar er zitten rederlijk grote plekken zonder velletje op.. *auchie*
Toch voelt het goed... die pijn... Ik zal het wel verdiend hebben...
Morgen lekker nog een dagje vrij.
Goede voornemens:
- iets aan school doen
- bij pleegmamma langsgaan
- afwassen
- genoeg eten zodat ik energie heb om te trainen.. :S
Kijken wat ervan komt....
maandag 11 oktober 2004
Hoe het echt gaat.....
Ik vind dit behoorlijk moeilijk om te schrijven..
Ik wil eigenlijk niet dat anderen het weten, en ik wil het zelf ook niet weten...
Eigenlijk gaat het neit zo goed laatste tijd... Alleen ik besloot dat het wel goed ging... Logisch, veel vrije tijd, lieve vriend die wil samenwonen, veel gezelligheid om me heen..
Maar ik voelde me wel rot... Voel me rot.. Nouja, rot..
Ik kan het niet omschrijven... Dat lustelozen, huilen om niets, om alles.. Vroeger en nu door elkaar...
Waarom ik het dan nu opbiecht... Tsja.... Vannacht schrok ik toch ook wel een beetje van mijn eigen gedachtes.. Die waren ronduit behoorlijk suicidaal...
Ik heb van alles bedacht om mezelf helemaal kapot te maken... Heb ook gekrabd, op mn tong en wangen gebeten, mn handen stuk getrokken...
Ik wilde snijden, mn hele lichaam openschuren.. Ik wilde heel langzaam al dat bloed weg zien lopen.. weg voelen lopen. De rust voelen... Rust houden..
Leven beangstigd me zo enorm momenteel... Alles wat moet, al die verplichtingen... Ik weet dat niets moet, maar het lijkt zo.. Iedere dag lijkt weer zo ontzettend veel hindernissen te hebben.. Onoverkomelijk lang.. Ik leef naar de vrije dagen toe, maar zelfs dan ben ik niet happie meer...
Ik lummel wat rond, ben bekaf van niets, slaap en voel me naar.... En ik HAAT DAT. Ik heb helemaal geen reden om me naar te voelen. Alles gaat goed, alles loopt eindelijk eens een keer goed!!!
Maar ik weet niet hoe ik mezelf in de hand moet houden, hoe ik deze gedachten kan beheersen....
Deze week heb ik helaas-pindakaas geen therapie.. (misschien morgen toch maar even bellen?!) Laatste tijd denk ik veel na over opname.. Of klinische behandeling ofzo... Rust in mijn hoofd, of in ieder geval niet ook nog de drukte vna school en werken erbij.. Begrip, van mensen die het snappen, niet het onbegrip van hard werken en het nog niet kunnen...
Ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud.. Ik durf ook ff niet goed alleen te zijn..
Zie op tegen deze lange nacht met nog meer ideeen...
Nouja.. ... :$:$:$
dat was het dus wel een beetje...
Ik wil eigenlijk niet dat anderen het weten, en ik wil het zelf ook niet weten...
Eigenlijk gaat het neit zo goed laatste tijd... Alleen ik besloot dat het wel goed ging... Logisch, veel vrije tijd, lieve vriend die wil samenwonen, veel gezelligheid om me heen..
Maar ik voelde me wel rot... Voel me rot.. Nouja, rot..
Ik kan het niet omschrijven... Dat lustelozen, huilen om niets, om alles.. Vroeger en nu door elkaar...
Waarom ik het dan nu opbiecht... Tsja.... Vannacht schrok ik toch ook wel een beetje van mijn eigen gedachtes.. Die waren ronduit behoorlijk suicidaal...
Ik heb van alles bedacht om mezelf helemaal kapot te maken... Heb ook gekrabd, op mn tong en wangen gebeten, mn handen stuk getrokken...
Ik wilde snijden, mn hele lichaam openschuren.. Ik wilde heel langzaam al dat bloed weg zien lopen.. weg voelen lopen. De rust voelen... Rust houden..
Leven beangstigd me zo enorm momenteel... Alles wat moet, al die verplichtingen... Ik weet dat niets moet, maar het lijkt zo.. Iedere dag lijkt weer zo ontzettend veel hindernissen te hebben.. Onoverkomelijk lang.. Ik leef naar de vrije dagen toe, maar zelfs dan ben ik niet happie meer...
Ik lummel wat rond, ben bekaf van niets, slaap en voel me naar.... En ik HAAT DAT. Ik heb helemaal geen reden om me naar te voelen. Alles gaat goed, alles loopt eindelijk eens een keer goed!!!
Maar ik weet niet hoe ik mezelf in de hand moet houden, hoe ik deze gedachten kan beheersen....
Deze week heb ik helaas-pindakaas geen therapie.. (misschien morgen toch maar even bellen?!) Laatste tijd denk ik veel na over opname.. Of klinische behandeling ofzo... Rust in mijn hoofd, of in ieder geval niet ook nog de drukte vna school en werken erbij.. Begrip, van mensen die het snappen, niet het onbegrip van hard werken en het nog niet kunnen...
Ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud.. Ik durf ook ff niet goed alleen te zijn..
Zie op tegen deze lange nacht met nog meer ideeen...
Nouja.. ... :$:$:$
dat was het dus wel een beetje...
vrijdag 8 oktober 2004
fusie!
Tikker en ik gaan samenwonen!!!
Hij trekt in mijn stulpie erbij in, dus voor mij nog best wel veilig, er veranderd niet zo heel veel.. Ben ik stiekum ook wel blij om.
Dus zijn we nu druk bezig met opruimen, weggooien en ruimte maken...
Wauwie.. ik had dit dus echt nooit gedacht he.. Maar het voelt zo goed.. zo vertrouwd.. Eigenlijk alsof er niet zoveel veranderd, we waren al zoveel bij elkaar..
Sera vind het ook erg leuk, we gaan het huis nu dus met zijn drieen delen, en zij en Tikker schieten erg goed op samen (zwak uitgedrukt.. ze missen me he-le-maal niet als ik aan het werk ben!!)
Maar pff... Ik.. samenwonen... Vast.. Iemand die zoveel van me houd dattie met me in een huisje wil.. Samen een huisje wil...
Iemand die ik zo vertrouw, waar ikzoveel van houd...
Dat dit kan... Dat ik dit kan, en hij...
Zo dapper van m.... Van ons...
Maar stiekum wel ff een beetje engig.. zeker tot het allemaal gebeurd is.. Wat een hoop geregel erbij...
Hij trekt in mijn stulpie erbij in, dus voor mij nog best wel veilig, er veranderd niet zo heel veel.. Ben ik stiekum ook wel blij om.
Dus zijn we nu druk bezig met opruimen, weggooien en ruimte maken...
Wauwie.. ik had dit dus echt nooit gedacht he.. Maar het voelt zo goed.. zo vertrouwd.. Eigenlijk alsof er niet zoveel veranderd, we waren al zoveel bij elkaar..
Sera vind het ook erg leuk, we gaan het huis nu dus met zijn drieen delen, en zij en Tikker schieten erg goed op samen (zwak uitgedrukt.. ze missen me he-le-maal niet als ik aan het werk ben!!)
Maar pff... Ik.. samenwonen... Vast.. Iemand die zoveel van me houd dattie met me in een huisje wil.. Samen een huisje wil...
Iemand die ik zo vertrouw, waar ikzoveel van houd...
Dat dit kan... Dat ik dit kan, en hij...
Zo dapper van m.... Van ons...
Maar stiekum wel ff een beetje engig.. zeker tot het allemaal gebeurd is.. Wat een hoop geregel erbij...
schoolonrus
Zo post ik drie keer per dag, zo nooit...
T was ook rotzooitje afgelopen dagen... Hoeveel ik ook vrij heb, toch blijft school in mn achterhoofd.. het lijkt gewoon teveel, hoe weinig het ook is..
Gister zag ik het licht even niet meer. Ziek, zwak, misselijk, ongesteld en een zere rug.. Dus maar thuisgebleven.
Ik haatte mezelf omdat ik zo zwak was, maar een stem vond het wel goed... dapper..
Uiteindelijk was het wsl wel goed, veel gerust, veel geslapen, ook wat aan school en het huishouden gedaan.
Vandaag weer naar school geweest.. Ik ben bang.. dat ik het allemaal niet ga halen.. Dat ik het niet aankan.
Dit blok paniek ik al.. en dit is het eerste blok van het jaar... Met veel vrij.
Volgend blok wordt het veeeel drukker... En dan moet ik nog van alles in gaan halen..
Vandaag in ieder geval een en ander uitgezocht, er kunnen gelukkig nog wat dingen uitgesteld worden.. Pfff... T zal ook wel lukken...
T wordt alleen een hoop gestress...
Ik wilde dat ik niet altijd overal zo tegenop zag...
Wanneer ga ik het glas halfvol zien?! Ik probeer het wel hoor..
T was ook rotzooitje afgelopen dagen... Hoeveel ik ook vrij heb, toch blijft school in mn achterhoofd.. het lijkt gewoon teveel, hoe weinig het ook is..
Gister zag ik het licht even niet meer. Ziek, zwak, misselijk, ongesteld en een zere rug.. Dus maar thuisgebleven.
Ik haatte mezelf omdat ik zo zwak was, maar een stem vond het wel goed... dapper..
Uiteindelijk was het wsl wel goed, veel gerust, veel geslapen, ook wat aan school en het huishouden gedaan.
Vandaag weer naar school geweest.. Ik ben bang.. dat ik het allemaal niet ga halen.. Dat ik het niet aankan.
Dit blok paniek ik al.. en dit is het eerste blok van het jaar... Met veel vrij.
Volgend blok wordt het veeeel drukker... En dan moet ik nog van alles in gaan halen..
Vandaag in ieder geval een en ander uitgezocht, er kunnen gelukkig nog wat dingen uitgesteld worden.. Pfff... T zal ook wel lukken...
T wordt alleen een hoop gestress...
Ik wilde dat ik niet altijd overal zo tegenop zag...
Wanneer ga ik het glas halfvol zien?! Ik probeer het wel hoor..
woensdag 29 september 2004
Peutenpraat
Hier nog even het beloofde updatetje over mijn therapie van vorige keer.. wat me zo aangegrepen had zegmaar... Wel heel eng om dit te plaatsen hoor... :S
We zouden proberen om via mijn peutje mn delen met elkaar in gesprek te laten komen.. Nou, dat is gelukt...
Er ontstonden levige gesprekken via mijn mond.... Dat was voor mij toch wel even schrikken... Ik hoor ze wel vaak in mijn hoofd, maar kan dan niet precies onderscheiden wie of wat... Soms is het alleen geschreeuw, of een bepaalde stem die ik wel duidelijk kan horen, of ik weet niet wat bij wie hoort...
Nu, toen.. ik weet niet.. het was, ik hoorde ze gewoon praten, hardop..Kon ze beter begrijpen nu.. Er zijn een heleboel dingen nu wat duidelijker geworden. Maar ik was wel ronduit in shock..
Ik bedoel, ik WIst het wel, maar dit.. Wat ik helemaal heel eng vond was dat mijn peutje ze kon zien zei ze...Daar schrok ik echt van... Pfff. ik weet ook nog niet zo goed wat ik ervan moet vinden hoor....
T is net alsof je denkt dat je kiespijn hebt, en dat iemand dan verteld dat je een heel dik opgezwollen gezicht hebt.. Denk je, ja vast, houd ie je een spiegel voor....
Nouja, ik heb nu dus 5 delen gezien. Of gehoord, hoe je het noemen wil. Ik kan ze nu ook beter onderscheiden in mn hoofd..
Pientje, babie-achtig, klein, kan nog niet praten. Heeft veel verdriet over vroeger, maar kan het niet verwoorden.
Nina, kleuter, 4/5/6 jaar ofzo. (je weet niet wanneer ze er nou echt eerlijk over is en wanneer niet...) meestal heel vrolijk en lief. Dol op knuffelbeesten en snoep. Is degene die vaak voor Pien praat, die haar begrijpt. Ze zijn veel samen. Ze is ook gek op mijn vriend. Is de enige die naar buiten komt en dr eigen naam gebruikt in het dagelijks leven.
Anouk, of wel Nouk 16 ofzo..
Lekker eigenzinnig, probeert dingen op haar eigen manier op te lossen. Heeft 'het' niet meegemaakt, wel gezien, en vooral ook de gevolgen gezien. Ziet zich als 'vriendin' van mij. Soms extreem, eetstoornis, straft zichzelf of anderen (automutileert). Probeert alles voor de rest te regelen, probeert (op haar manier) de kleintjes ook veel te helpen.
Valt niet erg op als ze buiten is. Hoogstens omdat ze zo druk is.
Mara, jong volwassen, rustig, verstandig. Zij is degene die goed kanleren, ze is bescheiden, en houd niet van mijn en Nouk's wat opvallendere stijl, ze voelt zich dan bekenen. Ze kan dingen relativeren en houd ook veel van de kleintjes, maar laat zich soms wat onder de voet lopen door Nouk of Mijn. Valt niet echt op, hoogstens omdat ze zo stil, verlegen en soms serieus is.
Mijn. Boos, heeft pijn, verdriet.. Heeft gevoelens en herrinneringen van vroeger. Is heel kwaad op ouders, maar tegelijkertijd is hun waarheid, De waarheid. Dus ik ben slecht... Heeft weinig geduld met de kleintjes en kan goed hard tegen hard gaan met Nouk...
Valt niet heel erg op buiten, is wat stiller, grof in de mond en kan ruzie maken. Is degene die boosheid goed voelt en ook uit.
Pfff. verhaal he... Ik denk ik zal het eens opschrijven.. T lucht wel een beetje op...
We zouden proberen om via mijn peutje mn delen met elkaar in gesprek te laten komen.. Nou, dat is gelukt...
Er ontstonden levige gesprekken via mijn mond.... Dat was voor mij toch wel even schrikken... Ik hoor ze wel vaak in mijn hoofd, maar kan dan niet precies onderscheiden wie of wat... Soms is het alleen geschreeuw, of een bepaalde stem die ik wel duidelijk kan horen, of ik weet niet wat bij wie hoort...
Nu, toen.. ik weet niet.. het was, ik hoorde ze gewoon praten, hardop..Kon ze beter begrijpen nu.. Er zijn een heleboel dingen nu wat duidelijker geworden. Maar ik was wel ronduit in shock..
Ik bedoel, ik WIst het wel, maar dit.. Wat ik helemaal heel eng vond was dat mijn peutje ze kon zien zei ze...Daar schrok ik echt van... Pfff. ik weet ook nog niet zo goed wat ik ervan moet vinden hoor....
T is net alsof je denkt dat je kiespijn hebt, en dat iemand dan verteld dat je een heel dik opgezwollen gezicht hebt.. Denk je, ja vast, houd ie je een spiegel voor....
Nouja, ik heb nu dus 5 delen gezien. Of gehoord, hoe je het noemen wil. Ik kan ze nu ook beter onderscheiden in mn hoofd..
Pientje, babie-achtig, klein, kan nog niet praten. Heeft veel verdriet over vroeger, maar kan het niet verwoorden.
Nina, kleuter, 4/5/6 jaar ofzo. (je weet niet wanneer ze er nou echt eerlijk over is en wanneer niet...) meestal heel vrolijk en lief. Dol op knuffelbeesten en snoep. Is degene die vaak voor Pien praat, die haar begrijpt. Ze zijn veel samen. Ze is ook gek op mijn vriend. Is de enige die naar buiten komt en dr eigen naam gebruikt in het dagelijks leven.
Anouk, of wel Nouk 16 ofzo..
Lekker eigenzinnig, probeert dingen op haar eigen manier op te lossen. Heeft 'het' niet meegemaakt, wel gezien, en vooral ook de gevolgen gezien. Ziet zich als 'vriendin' van mij. Soms extreem, eetstoornis, straft zichzelf of anderen (automutileert). Probeert alles voor de rest te regelen, probeert (op haar manier) de kleintjes ook veel te helpen.
Valt niet erg op als ze buiten is. Hoogstens omdat ze zo druk is.
Mara, jong volwassen, rustig, verstandig. Zij is degene die goed kanleren, ze is bescheiden, en houd niet van mijn en Nouk's wat opvallendere stijl, ze voelt zich dan bekenen. Ze kan dingen relativeren en houd ook veel van de kleintjes, maar laat zich soms wat onder de voet lopen door Nouk of Mijn. Valt niet echt op, hoogstens omdat ze zo stil, verlegen en soms serieus is.
Mijn. Boos, heeft pijn, verdriet.. Heeft gevoelens en herrinneringen van vroeger. Is heel kwaad op ouders, maar tegelijkertijd is hun waarheid, De waarheid. Dus ik ben slecht... Heeft weinig geduld met de kleintjes en kan goed hard tegen hard gaan met Nouk...
Valt niet heel erg op buiten, is wat stiller, grof in de mond en kan ruzie maken. Is degene die boosheid goed voelt en ook uit.
Pfff. verhaal he... Ik denk ik zal het eens opschrijven.. T lucht wel een beetje op...
giebel en schaapje
soms heb je van die nachten.. Je gaat in bed liggen en je bent Wakker...
Gisteravond was zo'n nacht. Gelukkig had ik mijn Schaapje ook in bed. En die was heeeeeel erg wakker en onderzoekend :) Sja, ik kan er natuurlijk niets aan doen als mijn knuffelbeest niet wil slapen...
Uiteindelijk hebben we (vrienlief en ik) geloof ik een half uur de lachstuipen gehad..
Wat heerlijk.. Ik wist niet dat je als je eenmaal 20 bent nog steeds snachts de slappe lach kan hebben. Gewoon puur om het feit dat je naast elkaar in bed ligt en moet lachen :)
Ik vond het errug leuk. Vriendjelief ietsje minder, maar ja, die moest dan ook werken..
Maar nou moet ik wel zeggen dat als je lachend 'i-hi-hik wihihihihil sla-ha-ha-haha-pen' hikt het niet erg overtuigend overkomt.....
Gisteravond was zo'n nacht. Gelukkig had ik mijn Schaapje ook in bed. En die was heeeeeel erg wakker en onderzoekend :) Sja, ik kan er natuurlijk niets aan doen als mijn knuffelbeest niet wil slapen...
Uiteindelijk hebben we (vrienlief en ik) geloof ik een half uur de lachstuipen gehad..
Wat heerlijk.. Ik wist niet dat je als je eenmaal 20 bent nog steeds snachts de slappe lach kan hebben. Gewoon puur om het feit dat je naast elkaar in bed ligt en moet lachen :)
Ik vond het errug leuk. Vriendjelief ietsje minder, maar ja, die moest dan ook werken..
Maar nou moet ik wel zeggen dat als je lachend 'i-hi-hik wihihihihil sla-ha-ha-haha-pen' hikt het niet erg overtuigend overkomt.....
maandag 27 september 2004
wel weet beter
Okeej.. overleefd...
Ben naar buiten gegaan, heb hulpmamma 1 gebeld... Die zat op school, maar dook speciaal voor mij even de wc in.. Dat was fijn, zeker omdat ik haar heel lang niet gesproken had, en ze zoveel lief uitstraalt, zelfs door de foon..
Zij bracht uiteindelijk in dat ik naar huis zou gaan... En aangezien de tranen bleven stromen leek me dat het beste.. Dus gedaan.
Toen pleegmamma gebeld om te kijken of ik daar terecht kon smiddags. Helaas pindakaas was die weg, maar we hebben wel een half uur aan de foon gehangen (lang leve de mobieltjes). Tranen liepen over mn wangen, terwijl zij zich lekker boos maakte om school die dit soort vakken verplichtte.
Als een echte moeder stond ze op het punt kwaad de school te bellen en wilde ze dat ik een afspraak zou maken om op school verhaal te gaan doen. En dan wilde ze ook mee! Want ze was het er allemaal ab-so-luut niet mee eens met wat ik allemaal moest en niet mocht..
Zo lief....
Toen ik thuiskwam had mijn vriendje speciaal voor mij ergens een puddingbroodje voor me opgedoken... Daarna ben ik meteen in mn bed gedoken en werd ik om 4 uur (!!!) pas weer wakker door de telefoon..
Duurde even voor ik toen weer bijgekomen was, maar het ergste was over... De rest van mijn dag heb ik heeeeeel schuldbewust aan die ene opdracht gezeten. En ja, hij is helemaal Af.
*trots*
Ik zit er over te twijfelen om morgen ook nog maar thuis te blijven.. Moet vergaderen op mn stageplaats, dat duurt vaak niet zo lang, maar heeft wel een enorme reistijd... Het zou me dus zo'n 4 uur schelen als ik een half uur niet ga vergaderen, en daarmee gun ik mezelf heel veel rust voor andere dingen (hoofd legen enzo).
Nouja, verder vind ik het wel knap van mezelf dat ik vanmiddag zomaar om hulp gebeld heb... Dat doe ik normaal niet, vind ik doodeng...
En.. Ik ga woensdag lekker naar pleegmamma, mn pleegzusje is jarig!! En Vrijdag naar hulpmamma. Lekker daar eten met de hele fammelie, en als kids in bed zijn en man met vrienden op stap hebben wij een hele avond om bij te kleppen. En die hebben we hard nodig.. Het was weer veeel te lang geleden...
Goed einde dus (ben nog helemaal high omdat ik die opdracht net afgemaakt heb.. Wat een kick geeft dat knopje Save toch...) van een moeilijk beginnend dagje... Maar toch nog maar even niet teveel mensjes omme heen...
Nu weet ik het ff niet meer...
Ben naar buiten gegaan, heb hulpmamma 1 gebeld... Die zat op school, maar dook speciaal voor mij even de wc in.. Dat was fijn, zeker omdat ik haar heel lang niet gesproken had, en ze zoveel lief uitstraalt, zelfs door de foon..
Zij bracht uiteindelijk in dat ik naar huis zou gaan... En aangezien de tranen bleven stromen leek me dat het beste.. Dus gedaan.
Toen pleegmamma gebeld om te kijken of ik daar terecht kon smiddags. Helaas pindakaas was die weg, maar we hebben wel een half uur aan de foon gehangen (lang leve de mobieltjes). Tranen liepen over mn wangen, terwijl zij zich lekker boos maakte om school die dit soort vakken verplichtte.
Als een echte moeder stond ze op het punt kwaad de school te bellen en wilde ze dat ik een afspraak zou maken om op school verhaal te gaan doen. En dan wilde ze ook mee! Want ze was het er allemaal ab-so-luut niet mee eens met wat ik allemaal moest en niet mocht..
Zo lief....
Toen ik thuiskwam had mijn vriendje speciaal voor mij ergens een puddingbroodje voor me opgedoken... Daarna ben ik meteen in mn bed gedoken en werd ik om 4 uur (!!!) pas weer wakker door de telefoon..
Duurde even voor ik toen weer bijgekomen was, maar het ergste was over... De rest van mijn dag heb ik heeeeeel schuldbewust aan die ene opdracht gezeten. En ja, hij is helemaal Af.
*trots*
Ik zit er over te twijfelen om morgen ook nog maar thuis te blijven.. Moet vergaderen op mn stageplaats, dat duurt vaak niet zo lang, maar heeft wel een enorme reistijd... Het zou me dus zo'n 4 uur schelen als ik een half uur niet ga vergaderen, en daarmee gun ik mezelf heel veel rust voor andere dingen (hoofd legen enzo).
Nouja, verder vind ik het wel knap van mezelf dat ik vanmiddag zomaar om hulp gebeld heb... Dat doe ik normaal niet, vind ik doodeng...
En.. Ik ga woensdag lekker naar pleegmamma, mn pleegzusje is jarig!! En Vrijdag naar hulpmamma. Lekker daar eten met de hele fammelie, en als kids in bed zijn en man met vrienden op stap hebben wij een hele avond om bij te kleppen. En die hebben we hard nodig.. Het was weer veeel te lang geleden...
Goed einde dus (ben nog helemaal high omdat ik die opdracht net afgemaakt heb.. Wat een kick geeft dat knopje Save toch...) van een moeilijk beginnend dagje... Maar toch nog maar even niet teveel mensjes omme heen...
Nu weet ik het ff niet meer...
Niet Goed
Okeej, ik moet echt wat aan school doen... Sinds mn therapie vorige week ben ik al een beetje de kluts kwijt, maar nu is het helemaal ver te zoeken.
Ik zit hier achter de compu, proberend niet te huilen of wanhopig te worden en ik weet niet wat ik moet.
Het word-document voor mn neus blijft leeg, de opdracht naast mn toetsenbord zegt me niets..
Ik zit hier, tussen duizend mensen die allemaal bezig en druk zijn, en ik voel me zo alleen...En ik MOET gewoon wat aan school doen. Moet die opdracht maken.
Moet me ergens op kunnen stortten.
Kan ik iemand bellen, ik wil het graag.. laat me nu iemand bellen, maar ik weet niet wie....
Waarom is er op deze hele verdomde school niet een klein plekje waar ik me terug kan trekken.. Waar ik tot mezelf kan komen..
Pokke zelfverdediging... Pokke gast... Ga zitten met je ogen dicht.. Ja, en dan iemand je aan laten vallen.. Nadat er honderd mensen vlak langs je gerend zijn, kabaal gemaakt hebben, doodstil worden...
Ik moet me concentreren, die opdracht afmaken... ik moet... Maar ik weet niet hoe... Zet het uit.. alsjeblieft.. Zet me uit...
Ik wil alleen maar in bed liggen met de dekens over mijn hoofd... Onder de douche, met kokend water over mijn gore, slechte lijf...
Misschien moet ik gewoon eens in mijn hoofd snijden.. Kan al het slechte eruit stromen....
Okeej, nu ga ik dus echt weer verder met mn opdracht.. .Misschien dat ik dan straks ga proberen om een van de mamma's te bellen....
Ik zit hier achter de compu, proberend niet te huilen of wanhopig te worden en ik weet niet wat ik moet.
Het word-document voor mn neus blijft leeg, de opdracht naast mn toetsenbord zegt me niets..
Ik zit hier, tussen duizend mensen die allemaal bezig en druk zijn, en ik voel me zo alleen...En ik MOET gewoon wat aan school doen. Moet die opdracht maken.
Moet me ergens op kunnen stortten.
Kan ik iemand bellen, ik wil het graag.. laat me nu iemand bellen, maar ik weet niet wie....
Waarom is er op deze hele verdomde school niet een klein plekje waar ik me terug kan trekken.. Waar ik tot mezelf kan komen..
Pokke zelfverdediging... Pokke gast... Ga zitten met je ogen dicht.. Ja, en dan iemand je aan laten vallen.. Nadat er honderd mensen vlak langs je gerend zijn, kabaal gemaakt hebben, doodstil worden...
Ik moet me concentreren, die opdracht afmaken... ik moet... Maar ik weet niet hoe... Zet het uit.. alsjeblieft.. Zet me uit...
Ik wil alleen maar in bed liggen met de dekens over mijn hoofd... Onder de douche, met kokend water over mijn gore, slechte lijf...
Misschien moet ik gewoon eens in mijn hoofd snijden.. Kan al het slechte eruit stromen....
Okeej, nu ga ik dus echt weer verder met mn opdracht.. .Misschien dat ik dan straks ga proberen om een van de mamma's te bellen....
maandag 20 september 2004
Superliftster!
Gesprekje met de leraar is uiteindelijk goed afgelopen. Ze was op haar manier heeeeel begrijpend, en ik 'mag' het volgend blok bij haar in de les overdoen, lekker vertrouwd, onder haar toezicht, zo was haar redenering.. Ja goed....
Maar ze was iig niet boos ofzo, en daar was ik echt heeeeeeeel blij om.
Vandaag apart dagje. Was nog steeds ziekjes, en had een vroege bus genomen om een beetje op tijd op school te komen. Staking natuurlijk! Wist ik wel, maar dacht dat het pas vanaf 11 uur was. Niet dus..
Dus zat ik daar echt midden in de stad helemaal vast op een halfuur lopen van school... Toen heb ik.... GELIFT!!!!
Jaaaaa.... Gewoon een meisje in een auto aangesproken of ze dezelfde kant op moest.. Dit meisje wilde me wel helemaal naar school brengen!!!
Wauwie.. zomaar.. echt heel bijzonder! En ik was nog op tijd ook.
Ik vind het zo leuk dat ik zomaar een vreemde durfde te vragen of ik mee mocht rijden, en dat diegene me ook zomaar even naar school bracht..
Dat geeft me weer wat vertrouwen in de mensheid!!!
Nu lekker weer even vrij! Hoera!
Maar ze was iig niet boos ofzo, en daar was ik echt heeeeeeeel blij om.
Vandaag apart dagje. Was nog steeds ziekjes, en had een vroege bus genomen om een beetje op tijd op school te komen. Staking natuurlijk! Wist ik wel, maar dacht dat het pas vanaf 11 uur was. Niet dus..
Dus zat ik daar echt midden in de stad helemaal vast op een halfuur lopen van school... Toen heb ik.... GELIFT!!!!
Jaaaaa.... Gewoon een meisje in een auto aangesproken of ze dezelfde kant op moest.. Dit meisje wilde me wel helemaal naar school brengen!!!
Wauwie.. zomaar.. echt heel bijzonder! En ik was nog op tijd ook.
Ik vind het zo leuk dat ik zomaar een vreemde durfde te vragen of ik mee mocht rijden, en dat diegene me ook zomaar even naar school bracht..
Dat geeft me weer wat vertrouwen in de mensheid!!!
Nu lekker weer even vrij! Hoera!
donderdag 16 september 2004
LOG (leraar ontwijkend gedrag)
Jippie.. Ik mag dalijk naar therapie... :S
Kweetnogniet of ik zin heb.. Achterlijk feit: ik weet eigenlijk nooit meer uit mezelf waar we het de vorige keer over gehad hebben.. Stom he?!
En het eerste wat ze altijd wil doen is een reflectie op de vorige keer... Tsja.. Dan knik ik maar ja en amen tot ik uiteindelijk uit haar woorden op kan maken waar het ook al weer over ging.. Dan komt het vaak wel weer een beetje..
Ik hersenloos...
Zit nu trouwens moed te verzamelen om naar de docent toe te gaan die leiding heeft over de jankles van maandag. Want dat moet ik nog gaan verklaren.. Jippie-a-jee.... Hoera.. weer iemand die deknt dat ik gek ben.. (sja.. het is een feit, maar om iedereen dat nou te laten denken... )
Ben lekker wel met de tuut-tuut naar school :) Hoop alleeen dat ie straks ook weer start!
Kweetnogniet of ik zin heb.. Achterlijk feit: ik weet eigenlijk nooit meer uit mezelf waar we het de vorige keer over gehad hebben.. Stom he?!
En het eerste wat ze altijd wil doen is een reflectie op de vorige keer... Tsja.. Dan knik ik maar ja en amen tot ik uiteindelijk uit haar woorden op kan maken waar het ook al weer over ging.. Dan komt het vaak wel weer een beetje..
Ik hersenloos...
Zit nu trouwens moed te verzamelen om naar de docent toe te gaan die leiding heeft over de jankles van maandag. Want dat moet ik nog gaan verklaren.. Jippie-a-jee.... Hoera.. weer iemand die deknt dat ik gek ben.. (sja.. het is een feit, maar om iedereen dat nou te laten denken... )
Ben lekker wel met de tuut-tuut naar school :) Hoop alleeen dat ie straks ook weer start!
woensdag 15 september 2004
mist
Dingen
Dwalen
Door mijn hoofd
benoemen
kan ik ze niet
ze zweven
als wolken
Ongrijpbaar
soms
dalen ze
als mist
Kan ik niets zien
Verblind door dingen
die niet tastbaar zijn
Zelfs warm aangekleed
Doet hun kilte
me rillen
Waar
Is de zon
Die ik zo graag wil zien
Waar ik mee opstond
Maar wolken
laten zich
niet duwen
Dus
Moet je wachten
en schuilen
Tot de mist
Weer optrekt
Dwalen
Door mijn hoofd
benoemen
kan ik ze niet
ze zweven
als wolken
Ongrijpbaar
soms
dalen ze
als mist
Kan ik niets zien
Verblind door dingen
die niet tastbaar zijn
Zelfs warm aangekleed
Doet hun kilte
me rillen
Waar
Is de zon
Die ik zo graag wil zien
Waar ik mee opstond
Maar wolken
laten zich
niet duwen
Dus
Moet je wachten
en schuilen
Tot de mist
Weer optrekt
maandag 13 september 2004
Pokkedag met een fijn eindje
Wat een pokkedag...
In een vlaag van verstandsverbijstering had ik me opgegeven om de les aerobics voor deze week te verzorgen. Wetend dat ik dat doodeng vind.. Wetend dat ik dat vorig jaar ook niet durfde, maar hopend dat het nu beter zou gaan...
Mezelf dwingend de angst te overwinnen.
Dus alles voorbereid, dus een nacht niet geslapen, dus steeeeeds ongenietbaarder in de loop van de dag...
En dus stond ik trillend voor de deur van de zaal.. Tranen wegknipperend...
Naar binnen.. Maar weer naar buiten.. De spiegels.. Ik haaaat ze..
Tranen wegslikken, weer naar binnen...
Paniek... Ik kan dit niet..
Blikken vol verwachting, wetend dat ik dit eng vind, bemoedigend...
Tranen... De blikken trotseren, en gaan overleggen.. Paniek stijgt.. Probeer tranen in te slikken, binnen te houden...
Mens zegt gewoon proberen. Mens zegt komop. Mens zegt je mag je blaadje erbij houden. ALSOF HET DAAROM GAAT!
Klasgenoten hebben het ondertussen door, maar zijn erg lief. Houden zich koest, dansen zelf wat door de zaal, staan vast klaar en praten zachtjes. Geven me een kans. Zeggen niets, vragen niets als ik besluit het niet te doen...
Ik schaam me. Met mijn rode ogen op de bank.. Voel de blikken die er helemaal niet zijn...
Pff. tijdens de les, gegeven door een vriendin die wel durft en het heeel goed doet (zoooooooo trots op dr, wie had dat verwacht!!!) werd ik weer wat rustiger. En BOOS! Op mij, dat ik het weer niet gedaan had... Ik kon de passen meetellen, wist het precies... :(
Ik heb uiteindelijk alsnog de cooling down gedaan.. een paar minuutjes.. Met mn verlopen kop.. Klas was heel lief.. (sttt, luistern, heej!Koppen dicht...ze gaat het doen!) en ik kreeg daverend aplaus, maar weet dat dat nergens over ging, ze waren gewoon lief..
Toch steunde dat wel.. Ben stiekum wel bang dat ze me achter mn rug om nog heel erg uitgelachen hebben hoor...
Nouja, toen was het eindelijk tijd om naar huis te gaan. Daar had vriendjelief lekker gekookt en als verrassing voor mij een puddingbroodje gehaald...
ZOoooo lief.... *zucht*
Dat soort kleine dingne maakt echt mijn hele dag weer goed... gewoon, dattie zo aan me gedacht heeft....
Daarna hebben we lekker spelletjes gespeeld, en ik heb lekker gewonnen :D:D:D
Kijk, dat is altijd goed natuurlijk..
Dus nu ben ik opgelucht, dat vandaag erop zit.. Dat de rest van de week lang zo erg niet meer kan zijn. Denk ik.
Want gussie, wat ben ik boos op mezelf zeg!
In een vlaag van verstandsverbijstering had ik me opgegeven om de les aerobics voor deze week te verzorgen. Wetend dat ik dat doodeng vind.. Wetend dat ik dat vorig jaar ook niet durfde, maar hopend dat het nu beter zou gaan...
Mezelf dwingend de angst te overwinnen.
Dus alles voorbereid, dus een nacht niet geslapen, dus steeeeeds ongenietbaarder in de loop van de dag...
En dus stond ik trillend voor de deur van de zaal.. Tranen wegknipperend...
Naar binnen.. Maar weer naar buiten.. De spiegels.. Ik haaaat ze..
Tranen wegslikken, weer naar binnen...
Paniek... Ik kan dit niet..
Blikken vol verwachting, wetend dat ik dit eng vind, bemoedigend...
Tranen... De blikken trotseren, en gaan overleggen.. Paniek stijgt.. Probeer tranen in te slikken, binnen te houden...
Mens zegt gewoon proberen. Mens zegt komop. Mens zegt je mag je blaadje erbij houden. ALSOF HET DAAROM GAAT!
Klasgenoten hebben het ondertussen door, maar zijn erg lief. Houden zich koest, dansen zelf wat door de zaal, staan vast klaar en praten zachtjes. Geven me een kans. Zeggen niets, vragen niets als ik besluit het niet te doen...
Ik schaam me. Met mijn rode ogen op de bank.. Voel de blikken die er helemaal niet zijn...
Pff. tijdens de les, gegeven door een vriendin die wel durft en het heeel goed doet (zoooooooo trots op dr, wie had dat verwacht!!!) werd ik weer wat rustiger. En BOOS! Op mij, dat ik het weer niet gedaan had... Ik kon de passen meetellen, wist het precies... :(
Ik heb uiteindelijk alsnog de cooling down gedaan.. een paar minuutjes.. Met mn verlopen kop.. Klas was heel lief.. (sttt, luistern, heej!Koppen dicht...ze gaat het doen!) en ik kreeg daverend aplaus, maar weet dat dat nergens over ging, ze waren gewoon lief..
Toch steunde dat wel.. Ben stiekum wel bang dat ze me achter mn rug om nog heel erg uitgelachen hebben hoor...
Nouja, toen was het eindelijk tijd om naar huis te gaan. Daar had vriendjelief lekker gekookt en als verrassing voor mij een puddingbroodje gehaald...
ZOoooo lief.... *zucht*
Dat soort kleine dingne maakt echt mijn hele dag weer goed... gewoon, dattie zo aan me gedacht heeft....
Daarna hebben we lekker spelletjes gespeeld, en ik heb lekker gewonnen :D:D:D
Kijk, dat is altijd goed natuurlijk..
Dus nu ben ik opgelucht, dat vandaag erop zit.. Dat de rest van de week lang zo erg niet meer kan zijn. Denk ik.
Want gussie, wat ben ik boos op mezelf zeg!
vrijdag 10 september 2004
Eindelijk weekend
Woensdag therapie was zoo heftig... Erna heb ik dus gewoon verstand uitgezet en doorgegaan... Toen ik savonds thuis zat wist ik niet meer waar ik het moest zoeken.. Ik zat maar te huilen daarin mn eentje....
Heb toen heel lang met mijn schoonmamma op msn gezeten (vriend was pas heel laat thuis )
Ze is echt heel lief, maar dit was zooo eng heel eng...
ze wist al dat ik dis had maar nu ook dat het doo rmn ouders komt...
niet precies wat maar...
Ik kwam er ook pas na een tijdje in shok achter wat ik zat te vertellen.. met wie ik zat te praten... Maar ze is zoo lief..
Ik wilde gwoon zo graag even die liefde voeeln, even van me af schrijven...
dush...
Ik zit nog steeds met de therapie in mn hoofd ook...
Ze hebben heel bewust mij aangepraat dat ik slecht was...
Het was niet uit omacht ofoz wat ze deden, dat ze uit woede alles kort en klein sloegen...
Het was gewoon... te .. te.. hoe noem je dat.. te uitgedacht daarvoor?
En toch lieten ze mij al die tijd geloven dat ik slecht was.
Ik ben ze zoo dankbaar geweest dat zij mijn ouders waren.. Wist zeker dat ieder ander me allang weggedaan had...
Schaamde me voor mezelf enzo..
Ik BEN slecht! En ik ben heeeeeeel erg dankbaar dat zij probeerde me beter te maken
kijk, het is dat ik niet in god geloof, maar anders had je God, mijn ouders, en de engelen.. Alwetend, almachtig..
en nu..
nu 'weten' ze nergens meer van
Aardig, vriendelijk, er valt een gesprek, zelfs een discussie te voeren.
Ik weet het gewoon niet meer
En deze mensen zijn niet de mensen die mij zo kwaad gedaan hebben, maar tegelijk ook wel..
Deze mensen wil ik niet kwetsen, maar ik haat ze om wat ze gedaaan hebben..
Ik ben bang dat ze weer verdwijnen, dat als ik het met ze probeer te bespreken dat ze het neit weten of niet willen weten. Of zullen doen of ik gek ben.
Dat zou ik niet aankunnen
Verder doet mijn hele lijfje zeer van de spierpijn.. gister en vanochtend was het op zijn ergst, en ik voelde me af en toe net alsof het weer vroeger was... Alles gekneusd en niemand die het mocht weten..
Om dat gevoel een beetje kwijt te raken heb ik heel erg hardop geklaagd en geauwd (mocht vroeger nooit) en me lekker een beetje laten verzorgen door vriendjelief... Dat hielp wel om in het hier en nu te blijven moet ik zeggen..
Alleen vannacht had ik het even naar...
Maar ach, shit happens...
Heb toen heel lang met mijn schoonmamma op msn gezeten (vriend was pas heel laat thuis )
Ze is echt heel lief, maar dit was zooo eng heel eng...
ze wist al dat ik dis had maar nu ook dat het doo rmn ouders komt...
niet precies wat maar...
Ik kwam er ook pas na een tijdje in shok achter wat ik zat te vertellen.. met wie ik zat te praten... Maar ze is zoo lief..
Ik wilde gwoon zo graag even die liefde voeeln, even van me af schrijven...
dush...
Ik zit nog steeds met de therapie in mn hoofd ook...
Ze hebben heel bewust mij aangepraat dat ik slecht was...
Het was niet uit omacht ofoz wat ze deden, dat ze uit woede alles kort en klein sloegen...
Het was gewoon... te .. te.. hoe noem je dat.. te uitgedacht daarvoor?
En toch lieten ze mij al die tijd geloven dat ik slecht was.
Ik ben ze zoo dankbaar geweest dat zij mijn ouders waren.. Wist zeker dat ieder ander me allang weggedaan had...
Schaamde me voor mezelf enzo..
Ik BEN slecht! En ik ben heeeeeeel erg dankbaar dat zij probeerde me beter te maken
kijk, het is dat ik niet in god geloof, maar anders had je God, mijn ouders, en de engelen.. Alwetend, almachtig..
en nu..
nu 'weten' ze nergens meer van
Aardig, vriendelijk, er valt een gesprek, zelfs een discussie te voeren.
Ik weet het gewoon niet meer
En deze mensen zijn niet de mensen die mij zo kwaad gedaan hebben, maar tegelijk ook wel..
Deze mensen wil ik niet kwetsen, maar ik haat ze om wat ze gedaaan hebben..
Ik ben bang dat ze weer verdwijnen, dat als ik het met ze probeer te bespreken dat ze het neit weten of niet willen weten. Of zullen doen of ik gek ben.
Dat zou ik niet aankunnen
Verder doet mijn hele lijfje zeer van de spierpijn.. gister en vanochtend was het op zijn ergst, en ik voelde me af en toe net alsof het weer vroeger was... Alles gekneusd en niemand die het mocht weten..
Om dat gevoel een beetje kwijt te raken heb ik heel erg hardop geklaagd en geauwd (mocht vroeger nooit) en me lekker een beetje laten verzorgen door vriendjelief... Dat hielp wel om in het hier en nu te blijven moet ik zeggen..
Alleen vannacht had ik het even naar...
Maar ach, shit happens...
woensdag 8 september 2004
gedachtenspinsels
Als Zij ziek zijn
en ik niet
waarom dan
dit groot verdriet
Het mag niet, bestaat niet
Kan niet echt
Dat ik goed ben
En Zij slecht...
Hun waarheid een leugen
Dat leek me zo fijn
Maar t is nu verwarrend
En doet nog steeds pijn...
-----------------------------------
Haar stem
praat zacht
wijze woorden
die niet mag
geloven
Ik hoor
haar logica
zie
de rede
maar mijn gevoel
weet
dat het anders is
Lieve dingen
Zegt ze soms
Die afkaatsen
Als op een schild
Maar wel
Gekoesterd worden
Ze zijn
Niet waar
Maar wel
Bijzonder
Om te horen
En vol schaamte
Want
Ik verdien ze niet
---------------------------------------------------
Laat me praten
laat me alles vertellen
en houd me dan vast
als ik huil
praat met me
breng me tot reden
Reinig mn ziel
Ik voel me zo vuil
Ik wil je vertrouwen
De pijn kunnen delen
Je klinkt zo oprecht
Ik durf het aan
Maar stemmen zijn bang
Dat jij 'een van hen' bent
Me zult verraden
Naar Hen toe zal gaan
Dus blijf ik zwijgen
Al snap ik niet
Wat er met
'een van hen'
Wordt bedoeld.....
Help me...
---------------------------------------------------
Nog steeds niet vergeten
Nog steeds in mijn hart
Nog steeds zo belangrijk
Nog steeds dus veel smart
--------------------------------
Nooit zo alleen als
Na therapie
Opstaan en weggaan
Alleen weer verder
In de koude wereld
Vol onbegrip
Nog volgestopt met emoties
Waar je niets mee kan
Overgeleverd aan
Jezelf
en ik niet
waarom dan
dit groot verdriet
Het mag niet, bestaat niet
Kan niet echt
Dat ik goed ben
En Zij slecht...
Hun waarheid een leugen
Dat leek me zo fijn
Maar t is nu verwarrend
En doet nog steeds pijn...
-----------------------------------
Haar stem
praat zacht
wijze woorden
die niet mag
geloven
Ik hoor
haar logica
zie
de rede
maar mijn gevoel
weet
dat het anders is
Lieve dingen
Zegt ze soms
Die afkaatsen
Als op een schild
Maar wel
Gekoesterd worden
Ze zijn
Niet waar
Maar wel
Bijzonder
Om te horen
En vol schaamte
Want
Ik verdien ze niet
---------------------------------------------------
Laat me praten
laat me alles vertellen
en houd me dan vast
als ik huil
praat met me
breng me tot reden
Reinig mn ziel
Ik voel me zo vuil
Ik wil je vertrouwen
De pijn kunnen delen
Je klinkt zo oprecht
Ik durf het aan
Maar stemmen zijn bang
Dat jij 'een van hen' bent
Me zult verraden
Naar Hen toe zal gaan
Dus blijf ik zwijgen
Al snap ik niet
Wat er met
'een van hen'
Wordt bedoeld.....
Help me...
---------------------------------------------------
Nog steeds niet vergeten
Nog steeds in mijn hart
Nog steeds zo belangrijk
Nog steeds dus veel smart
--------------------------------
Nooit zo alleen als
Na therapie
Opstaan en weggaan
Alleen weer verder
In de koude wereld
Vol onbegrip
Nog volgestopt met emoties
Waar je niets mee kan
Overgeleverd aan
Jezelf
peutenpraat
Zooo.. kan het eindelijk even komen..
Wat een therapie vanmiddag zeg... Over dat een kind niet slecht kan zijn, dat ik dus niet slecht ben... Dat zij heel erg ziek zijn....
Kvond het zoo moeilijk.. Heb geloof ik een uur lang zitten grienen.. De tranen bleven echt lopen (lang leve de zonnebril voor de busreis terug).
En dan, aan het einde van de therapie, voel ik me zo alleen. Overweldigd door gevoelens, emoties. Iemand die wel lief zit te kijken aan de overkant, maar daar kan je verder ook zo weinig mee op dat moment..
Ik zou zo graag wegkruipen op dat moment... Helemaal bij iemand weg mogen kruipen en klein zijn en huilen...
Moest daarna nog trainen.. Pfoei.. gedachten uit en lijfje aan. Dat wordt morgen Spierpijn met een hoofdletter S. Af en toe wordt ik gewoon bang van mezelf hoe fanatiek ik kan zijn...
Wat een therapie vanmiddag zeg... Over dat een kind niet slecht kan zijn, dat ik dus niet slecht ben... Dat zij heel erg ziek zijn....
Kvond het zoo moeilijk.. Heb geloof ik een uur lang zitten grienen.. De tranen bleven echt lopen (lang leve de zonnebril voor de busreis terug).
En dan, aan het einde van de therapie, voel ik me zo alleen. Overweldigd door gevoelens, emoties. Iemand die wel lief zit te kijken aan de overkant, maar daar kan je verder ook zo weinig mee op dat moment..
Ik zou zo graag wegkruipen op dat moment... Helemaal bij iemand weg mogen kruipen en klein zijn en huilen...
Moest daarna nog trainen.. Pfoei.. gedachten uit en lijfje aan. Dat wordt morgen Spierpijn met een hoofdletter S. Af en toe wordt ik gewoon bang van mezelf hoe fanatiek ik kan zijn...
gediggie
Als leven overleven wordt
Als een kind in zijn groei wordt gestoord
Als een kind gebruikt wordt voor andermans lust
En ook nog een met allerlei rot excuses word gesust
Dan is de schade groot
En raakt een ziel in grote nood
En als dat kind volwassen is geworden
En denkt het is voorbij
En denkt hoera is ben vrij
Zal dat kind nog harder moeten knokken
Voor alle brokken…
Kwam ik net ergens tegen... Zo mooi, zo waar... Vooral dat laatste stuk...
Ik voelde me zo vrij, maar het was niet zomaar over.. Nu begint het echte werk pas.... Het vechten om te mogen zijn lijkt nooit op te houden... Lijkt n u pas echt te beginnen....
Als een kind in zijn groei wordt gestoord
Als een kind gebruikt wordt voor andermans lust
En ook nog een met allerlei rot excuses word gesust
Dan is de schade groot
En raakt een ziel in grote nood
En als dat kind volwassen is geworden
En denkt het is voorbij
En denkt hoera is ben vrij
Zal dat kind nog harder moeten knokken
Voor alle brokken…
Kwam ik net ergens tegen... Zo mooi, zo waar... Vooral dat laatste stuk...
Ik voelde me zo vrij, maar het was niet zomaar over.. Nu begint het echte werk pas.... Het vechten om te mogen zijn lijkt nooit op te houden... Lijkt n u pas echt te beginnen....
Puddingbroodjesdrama
aaaargh...
Zit je je al twee dagen te verlekkeren op een puddingbroodje, is eindelijk het moment aangebroken dat je er een mag van jezelf (nu), dus vol hoop en honger naar de bakker, ZIJN ZE ER NIET!!!
Ja.. hallo.. Beetje mijn lichtpuntjes van de dag verpesten. Klote bakker. En hij is nog veel te duur ook...
Maar zit ik mooi wel met een nieuw dillemma:
Wat dan te eten (of niet eten)
Zit je je al twee dagen te verlekkeren op een puddingbroodje, is eindelijk het moment aangebroken dat je er een mag van jezelf (nu), dus vol hoop en honger naar de bakker, ZIJN ZE ER NIET!!!
Ja.. hallo.. Beetje mijn lichtpuntjes van de dag verpesten. Klote bakker. En hij is nog veel te duur ook...
Maar zit ik mooi wel met een nieuw dillemma:
Wat dan te eten (of niet eten)
maandag 6 september 2004
verder...
Zo. Het weekend zit er weer op. Pittig weekendje hoor...
Ernstig Gesprek gehad met mn roomy.. Over ons, over de sfeer... over alles.
We vonden het allebei doodeng, maar het moest wel gebeuren. Achteraf ben ik heel blij met het gesprek waarin ik wel errug open geweest ben (voor mijn gevoel.. bibber).
Maar iig weet ik nu dat ik nog steeds wel belangrijk ben voor haar, en niet ineens een niemendalletje geworden ben. Dat doet me goed, want het deed pijn om er ineens niet meer toe te doen...
Vandaag lekker schooldagje. Er huppelen bij ons op school tegenwoordig wat kennisjes uit mijn woonplaats rond, grappig is dat :D
Veel theorie gehad, daar wordt ik springerig van. De les springen daarna viel alleen heel erg tegen :(
Nouja, voorlopig ben ik weer even van school af, ik hoef donderdag lekker pas weer. Gnagna..
En nu.. Foooooooood!!!!! (ik zag er in de spiegels zelfs niet zo heel dik uit vandaag dus....)
Ernstig Gesprek gehad met mn roomy.. Over ons, over de sfeer... over alles.
We vonden het allebei doodeng, maar het moest wel gebeuren. Achteraf ben ik heel blij met het gesprek waarin ik wel errug open geweest ben (voor mijn gevoel.. bibber).
Maar iig weet ik nu dat ik nog steeds wel belangrijk ben voor haar, en niet ineens een niemendalletje geworden ben. Dat doet me goed, want het deed pijn om er ineens niet meer toe te doen...
Vandaag lekker schooldagje. Er huppelen bij ons op school tegenwoordig wat kennisjes uit mijn woonplaats rond, grappig is dat :D
Veel theorie gehad, daar wordt ik springerig van. De les springen daarna viel alleen heel erg tegen :(
Nouja, voorlopig ben ik weer even van school af, ik hoef donderdag lekker pas weer. Gnagna..
En nu.. Foooooooood!!!!! (ik zag er in de spiegels zelfs niet zo heel dik uit vandaag dus....)
donderdag 2 september 2004
Gaat goed!
grrrrr... Ik heb het weer... :S
Ik wil mezelf he-le-maal openhalen.. Alles kapothalen, net zo lang tot er niets meer te snijden valt... Gaten maken, het mes diep in mijn huid duwen...
Ik wil mijn gezicht langs een ruwe muur schrapen zodat ik het niet meer hoef te zien, met mijn hoofd tegen de muur bonken en spugen tot mijn longen eruit komen...
Ik wil alles helemaal kapot maken. En vooral mezelf.
Ik, destructief? helemaal niet.... T moet er gewoon uit.. Die verachting, woede, zelfhaat...
Maar het mag niet.. kan niet... *zucht* school met korte mouwen komt er weer aan.. Stage lopen komt er weer aan... Het kan gewoon niet....
Ohw, help me onthouden dat het niet kan...
Nu doesj ik maar gewoon bloedheet, en drink spullen die je eigenlijk niet kan drinken. Ik schop mezelf, maar dat helpt niet... Het helpt pas als alles kapot is... Ik kapot ben.
Ik moet kapot...
Ik wil mezelf he-le-maal openhalen.. Alles kapothalen, net zo lang tot er niets meer te snijden valt... Gaten maken, het mes diep in mijn huid duwen...
Ik wil mijn gezicht langs een ruwe muur schrapen zodat ik het niet meer hoef te zien, met mijn hoofd tegen de muur bonken en spugen tot mijn longen eruit komen...
Ik wil alles helemaal kapot maken. En vooral mezelf.
Ik, destructief? helemaal niet.... T moet er gewoon uit.. Die verachting, woede, zelfhaat...
Maar het mag niet.. kan niet... *zucht* school met korte mouwen komt er weer aan.. Stage lopen komt er weer aan... Het kan gewoon niet....
Ohw, help me onthouden dat het niet kan...
Nu doesj ik maar gewoon bloedheet, en drink spullen die je eigenlijk niet kan drinken. Ik schop mezelf, maar dat helpt niet... Het helpt pas als alles kapot is... Ik kapot ben.
Ik moet kapot...
woensdag 1 september 2004
Tsja...
Wou ik nog posten, maar nog niet aan toe gekomen..
Van de week zat ik bij mijn ouders. Samen met vriendlief uiteraard. Het was avond, zeg maar nacht, we hadden lang geouwehoerd, en het gesprek werd langzaam serieuzer.
Kwam mijn vader ermee dat hij zich vroeger vaaak zorgen maakte omdat ik zo eenzaam was.. Dat ik me zo eenzaam gevoeld moet hebben omdat ik me overal van afsloot.
Hij had ook gezien dat ik voor mezelf besloten had dat ik bepaalde dingen niet meer voelde, en die nu ook niet echt meer herkende...
Sjit, en dan denk je onbegrijpende ouders te hebben...
Ik weet nog niet goed wat ik moet met deze info... Aan de ene kant moest ik bijna huilen. Ik voelde me herkend, ze hadden me dus eigenlijk gezien. Aan de andere kant voelde ik me nog eenzamer... Als ze dat gezien hadden.. hoe konden ze dan?!... Ik bedoel....
*zucht*
Sommige dingen zijn zo moeilijk te begrijpen... Niet te begrijpen... Het verdriet wordt groter zo, maar het is fijn om nu eindelijk ouders te hebben.
Ik leef me in hun leugenwereld van o wat hebben wij het fijn en goed en geniet daar nog van ook.
Eindelijk heb ik af en toe ouders, die me snappen... Mijn ouders...
Maar wat ik nou met ze aanmoet?!...
Van de week zat ik bij mijn ouders. Samen met vriendlief uiteraard. Het was avond, zeg maar nacht, we hadden lang geouwehoerd, en het gesprek werd langzaam serieuzer.
Kwam mijn vader ermee dat hij zich vroeger vaaak zorgen maakte omdat ik zo eenzaam was.. Dat ik me zo eenzaam gevoeld moet hebben omdat ik me overal van afsloot.
Hij had ook gezien dat ik voor mezelf besloten had dat ik bepaalde dingen niet meer voelde, en die nu ook niet echt meer herkende...
Sjit, en dan denk je onbegrijpende ouders te hebben...
Ik weet nog niet goed wat ik moet met deze info... Aan de ene kant moest ik bijna huilen. Ik voelde me herkend, ze hadden me dus eigenlijk gezien. Aan de andere kant voelde ik me nog eenzamer... Als ze dat gezien hadden.. hoe konden ze dan?!... Ik bedoel....
*zucht*
Sommige dingen zijn zo moeilijk te begrijpen... Niet te begrijpen... Het verdriet wordt groter zo, maar het is fijn om nu eindelijk ouders te hebben.
Ik leef me in hun leugenwereld van o wat hebben wij het fijn en goed en geniet daar nog van ook.
Eindelijk heb ik af en toe ouders, die me snappen... Mijn ouders...
Maar wat ik nou met ze aanmoet?!...
peutenpraat
Vanmiddag weer naar mn peutje... Oeferdeoef... Ik vroeg me gister af waar we ook al weer over bezig waren, maar vriendjelief wist dat nog precies...
Ik had dingen van vroeger verteld... hmmz... Zie wel een beetje tegen vandaag op... Eng om haar weer te zien nadat ik 'iets' verteld heb....
Toch zit ik de uren af te tellen...
Stom he? Ik ben niet tegenstrijdig!
Ik had dingen van vroeger verteld... hmmz... Zie wel een beetje tegen vandaag op... Eng om haar weer te zien nadat ik 'iets' verteld heb....
Toch zit ik de uren af te tellen...
Stom he? Ik ben niet tegenstrijdig!
Reacties!
Stom he, maar het geeft zo enorm kriebels in mijn buik en een stralende zon boven mn hoofd als er mensen reageren... Zekers in t gastenboek..
Dus nu zit Nina weer te stralen achter dr computertje, en het hele verhaal dat ik wilde houden weet ik eigenlijk niet meer...;)
Dus nu zit Nina weer te stralen achter dr computertje, en het hele verhaal dat ik wilde houden weet ik eigenlijk niet meer...;)
vrijdag 27 augustus 2004
Wakker!
Help.. ik ben al wakker... (en gedouched en aangekleed)..
En nu? Nu ligt er een heeeele lange dag op mij te wachten..
Ik wilde eigenlijk bij mn oppasmamma langs... Ik mis dr heel erg. Maar ik durf telkens niet.. Echt alles is een excuus om niet te gaan..
Dus heb ik nu maar lekker een jogbroek en zachte trui aangedaan voor een tijdje chillen en bankhangen...
Pffff.. en de rest van de dag zie ik vanzelf wel dan.
Ohwjeej, vanaaf bbqen.. En ik zit in mijn niet teveel eten periode...
Nouja, heb er op zich wel zin in denk ik... En dan eet ik toch gewoon niet. Ga ik gewoon gezellig een boel drukte maken :)
Nou, chill ze!
En nu? Nu ligt er een heeeele lange dag op mij te wachten..
Ik wilde eigenlijk bij mn oppasmamma langs... Ik mis dr heel erg. Maar ik durf telkens niet.. Echt alles is een excuus om niet te gaan..
Dus heb ik nu maar lekker een jogbroek en zachte trui aangedaan voor een tijdje chillen en bankhangen...
Pffff.. en de rest van de dag zie ik vanzelf wel dan.
Ohwjeej, vanaaf bbqen.. En ik zit in mijn niet teveel eten periode...
Nouja, heb er op zich wel zin in denk ik... En dan eet ik toch gewoon niet. Ga ik gewoon gezellig een boel drukte maken :)
Nou, chill ze!
woensdag 25 augustus 2004
Regen
Grrrrrrr.. Heb ik mn dag ZO goed gepland (klusje-leuk-klusje-leuk)
Heb je DIT weer... Ja, als mn leuk niet doorgaat doe ik mn klusjes ook niet!
Daar gaat weer een mooi geplande dag.... :(
Heb je DIT weer... Ja, als mn leuk niet doorgaat doe ik mn klusjes ook niet!
Daar gaat weer een mooi geplande dag.... :(
dinsdag 24 augustus 2004
doorbraak?!
Nou, over de kookkunst heen..
Daarna gelukkig therapie, kon ik het ff van me afzetten.. ff op andere dingen focussen..
T gaat wel steeds ietsje beter heb ik het idee.
Deze keer hebben we het (was mijn voorzichtige idee...) over vroeger gehad.
Ik heb geprobeerd te vertellen, van toen de kruipruimte.. Ik vond het heel eng, en onder het vertellen was het moeilijk, ik was daar gewoon weer... Heb ook niet veel verteld.. Maar heb het wel gedurfd...
En zij.. ze zat daar.. luisterde gewoon..Oordeelde niet.. Eng vond ik het, bang voor wat ze zou zeggen.. Dat ze me niet zou geloven.. Dat het 'stom' zou klinken, niet als iets heel ergs.. Dat ik een aansteller zou lijken...
Kvond het wel fijn dat ze niet heel erg kwaad ofzo werd, zoals de mamma's (als ik 'moet' vertellen hoe t komt dat ik er Zo uitzie), dat maakte het wat makkelijker.. Maar wat zou ze gedacht hebben...
Achteraf was ik wel bang.. Is dit het goede, heb ik het goede gedaan.. Maar ik moet haar vertrouwen.. Wil haar vertrouwen... Iemand kunnen vertrouwen..
Moet dat nu gewoon proberen denk ik..
PFfff.. kwil dr wel mee doorgaan denk ik... Misschien, als ik het uitspreek, dat ik het dan wat meer een plekje kan geven?
Ik kon nu in ieder geval huilen om het meisje dat daar zo bang zat, zo'n pijn had. Huilen om mij, om wat er gebeurd was... Ik denk dat dat voor het eerst was, dat ik haar (mijn) pijn zo duidelijk en bewust voelde, dat ik wist waar het vandaan kwam, en erover huilde en praatte...
Ja, ik ben er nog wel een beetje vna onder de indruk.. Heb ook wel het idee dat de er geen delen heel kwaad zijn.. Wel bang, wantrouwend... Bij ieder geluidje aan het raam schrik ik op, zeker wetend dat Zij het zijn, dat ze het weten, me nu komen straffen omdat ik zo ongehoorzaam geweest ben.. Ik weet wat de gevolgen zijn... Wat de gevolgen zouden moeten zijn. Dus daar wacht ik nog op...
Nu moet het bewijs komen dat Hun waarheid niet de waarheid is.. Dat ze niet alles altijd weten, dat ik niet gestraft wordt omdat ik praat, dat er mensen zijn die mij geloven..
En dan heel misschien, kan ik gaan aannemen dat zij dus niet altijd gelijk hebben.. En dat het dus misschien aan hen lag, niet aan mij.. Dat ik niet zo fout en stout en weet ik het wat nog meer ben...
Maar dat zal vast nog wel even duren...
Daarna gelukkig therapie, kon ik het ff van me afzetten.. ff op andere dingen focussen..
T gaat wel steeds ietsje beter heb ik het idee.
Deze keer hebben we het (was mijn voorzichtige idee...) over vroeger gehad.
Ik heb geprobeerd te vertellen, van toen de kruipruimte.. Ik vond het heel eng, en onder het vertellen was het moeilijk, ik was daar gewoon weer... Heb ook niet veel verteld.. Maar heb het wel gedurfd...
En zij.. ze zat daar.. luisterde gewoon..Oordeelde niet.. Eng vond ik het, bang voor wat ze zou zeggen.. Dat ze me niet zou geloven.. Dat het 'stom' zou klinken, niet als iets heel ergs.. Dat ik een aansteller zou lijken...
Kvond het wel fijn dat ze niet heel erg kwaad ofzo werd, zoals de mamma's (als ik 'moet' vertellen hoe t komt dat ik er Zo uitzie), dat maakte het wat makkelijker.. Maar wat zou ze gedacht hebben...
Achteraf was ik wel bang.. Is dit het goede, heb ik het goede gedaan.. Maar ik moet haar vertrouwen.. Wil haar vertrouwen... Iemand kunnen vertrouwen..
Moet dat nu gewoon proberen denk ik..
PFfff.. kwil dr wel mee doorgaan denk ik... Misschien, als ik het uitspreek, dat ik het dan wat meer een plekje kan geven?
Ik kon nu in ieder geval huilen om het meisje dat daar zo bang zat, zo'n pijn had. Huilen om mij, om wat er gebeurd was... Ik denk dat dat voor het eerst was, dat ik haar (mijn) pijn zo duidelijk en bewust voelde, dat ik wist waar het vandaan kwam, en erover huilde en praatte...
Ja, ik ben er nog wel een beetje vna onder de indruk.. Heb ook wel het idee dat de er geen delen heel kwaad zijn.. Wel bang, wantrouwend... Bij ieder geluidje aan het raam schrik ik op, zeker wetend dat Zij het zijn, dat ze het weten, me nu komen straffen omdat ik zo ongehoorzaam geweest ben.. Ik weet wat de gevolgen zijn... Wat de gevolgen zouden moeten zijn. Dus daar wacht ik nog op...
Nu moet het bewijs komen dat Hun waarheid niet de waarheid is.. Dat ze niet alles altijd weten, dat ik niet gestraft wordt omdat ik praat, dat er mensen zijn die mij geloven..
En dan heel misschien, kan ik gaan aannemen dat zij dus niet altijd gelijk hebben.. En dat het dus misschien aan hen lag, niet aan mij.. Dat ik niet zo fout en stout en weet ik het wat nog meer ben...
Maar dat zal vast nog wel even duren...
maandag 23 augustus 2004
BAAL!
K*T! Ik was zo goed bezig, alles van tevoren voorbereid, boodschappen gedaan.. en dan nu.. Nu ziet het er zo uit...
Ik zou koken, het is belangrijk voor me.. heel belangrijk.. Het moest lukken.. Het lukte ook zo.. Nu, nu voel ik me mislukt...
Mijn huisgenootje snapt het niet, 'beetje donker, maar heel goed eetbaar hoor'.
Maar daar gaat het niet om.. Ik heb dus weer bewezen dat ik het niet kan, dat wat ik doe gedoemd is om te mislukken...
Ik baal! Maar ik heb al helemaal geen zin om het over te doen...
Sjit... Kan wel janken...
Ik zou koken, het is belangrijk voor me.. heel belangrijk.. Het moest lukken.. Het lukte ook zo.. Nu, nu voel ik me mislukt...
Mijn huisgenootje snapt het niet, 'beetje donker, maar heel goed eetbaar hoor'.
Maar daar gaat het niet om.. Ik heb dus weer bewezen dat ik het niet kan, dat wat ik doe gedoemd is om te mislukken...
Ik baal! Maar ik heb al helemaal geen zin om het over te doen...
Sjit... Kan wel janken...
zondag 22 augustus 2004
bezig!
De rest van de week ben ik wel redelijk doorgekomen. Ik heb mezelf lekker druk gehouden. 2 boeken gelezen en veeel gepland, daardoor ging het.
Woensdag zelfs een flink moment van euforie, de eerste training na de vakantie. Altijd lekker :D
Nu komt de eerste schooldag toch echt snel dichterbij.. Zenuwen en zin.. zin en Zenuwen.. Alles giert, een groot deel van mij werkt tegen, dat merk ik, dat voel ik. Weigert te beseffen dat mijn laatste vrije dagen tussen mijn vingers door wegglippen, dat de verplichtingen er weer aankomen... Er Geen Rust meer zal zijn vanaf volgende week.. Dat is een naar idee, het benauwd me.
Ik ben nu zelfs al een beetje rusteloos.. Vandaar wsl dat ik mezelf zo druk bezig houd..
Ohw, joepie.. morgen therapie bedenk ik net... :S
Woensdag zelfs een flink moment van euforie, de eerste training na de vakantie. Altijd lekker :D
Nu komt de eerste schooldag toch echt snel dichterbij.. Zenuwen en zin.. zin en Zenuwen.. Alles giert, een groot deel van mij werkt tegen, dat merk ik, dat voel ik. Weigert te beseffen dat mijn laatste vrije dagen tussen mijn vingers door wegglippen, dat de verplichtingen er weer aankomen... Er Geen Rust meer zal zijn vanaf volgende week.. Dat is een naar idee, het benauwd me.
Ik ben nu zelfs al een beetje rusteloos.. Vandaar wsl dat ik mezelf zo druk bezig houd..
Ohw, joepie.. morgen therapie bedenk ik net... :S
woensdag 18 augustus 2004
kleine crisis
Wat een nacht.... Gisternacht rond half twaalf hield ik niet meer..
Ik Moest wat gaan doen... Kwam erachter dat ik mijn eerste kans op meetrainen ergens gemist had.. Dat ze alweer begonnen waren..
Dat was geloof ik de druppel..
Omdat ik Iets Moest ben ik gaan fietsen. Als een gek.. Ik weet niet precies meer waarheen, maar ik denk dat ik toch wel het olympisch record naderde met mijn snelheid... Gek natuurlijk, midden in de nacht rond gaan crossen, maar het hielp wel wat moet ik zeggen... Ik raakte iets van mn 'energie?' 'frustratie'? kwijt..
Nouja, je moet toch naar huis op gegeven moment.. Daar aangekomen stond ik ineens te trillen op mijn benen... Toen Tikker de deur opendeed stroomden de tranen al en viel ik eigenlijk in z'n armen...
Hij heeft me toen nog heel lief onder de doesj en op de bank gezet, maar dr was geen redden meer aan...
Ik heb zitten janken.. Niet gezond meer.. huilen en schreeuwen.. al mn frustraties kwamen een beetje los...
Ik heb het gevoel dat ik voor het eerst niet alleen gehuild heb ommijn gedachten, maar ze ook nog een beetje geuit heb...
Het was zooo machteloos.. Ik voel me naar, wil daar zo graag wat aan doen, probeer van alles, maar eigenlijk helpt dat niet, is het meer mezelf foppen.. Het gevoel blijft.. de pijn, het verdriet.. En ik kan er gewoon niets aan doen..
Ja, in therapie gaan.. maar wat helpt dat nou.. Niet veel.. de pijn blijft, het verdriet wordt alleen maar groter... :( Wat ik daar leer maakt me meer bewust van mezelf, mijn gedachtenpatronen.. Van vroeger. Leert me de dingen beter te begrijpen, wie wil dit nou begrijpen..
Ik wil gewoon eindelijk geen pijn meer.. Over klaar...
Daar wacht ik op, daar wacht ik al zo lang op. Het is ook altijd Later...
Later hoef je niet meer naar school, dan gaat het leven beginnen, Later ga ik het huis uit, dan wordt ik gelukkig. Later krijg ik een lieve vriend, dan wordt ik gelukkig... NOT
En nu.. Nu is het Later gaan we samenwonen, Later worden we samen gelukkig oud, later krijgen we kindjes...
Maar wat als ik dalijk 60 ben en het is nog niet later? Ik voel me nog steeds zo? Dan wil lik helemaal geen 60 worden...
Ik ben het gewoon zo moe.. De pijn, het verdriet, alle machteloze gevoelens die erbij horen.. Ik kan het gewoon niet meer.. En dan moet ik straks ook weer naar school, blijven werken.. Alsof er niets aan de hand is..
Want ja, 'ik voel me niet zo goed' is nog altijd geen geaccepteerd excuus om dat soort dingen niet te doen.. En als je naar de bank gaat met 'ik voelde me niet zo goed, ik kon niet werken' krijg je ook geen geld...
Nee, dan kan mijn peutje me wel mooi aanpraten dat het moeilijk is, en dat ik rustig moet doen, in mijn tempo, maar daar kan ik niets mee. Dat moet ze mij niet vertellen, maar de rest van de wereld!!!
En wat ik het meest wilde.. gisteravond, nu nog, is een mamma...
Iemand die me kon troosten, die het verdriet weg kon nemen, begreep en weg aait, tot ik in slaap val..
Ik weet dat ik twee lieve hulpmamma's heb.. dat ik daar heel gelukkig mee moet zijn echt, maar dat moet zo van mijn kant komen... 'je kan altijd langskomen hoor' brullen ze, maar ze bellen eigenlijk alleen als ze oppas nodig hebben. En als je zelf belt zijn ze wel heel lief, heel enthousiast, maar...
Ik weet niet. .ik zou zo graag echt eenmoeder hebben, die gewoon af en toe langskomt.. Die wil weten hoe het gaat.. Die me mist...
Die als je haar belt midden in de nacht (zoals gister) meteen komt... Die dat ook niet erg vind...
Ohw, wat wil ik graag een mamma.. Mamma.. ik mis je zo.......
Ik Moest wat gaan doen... Kwam erachter dat ik mijn eerste kans op meetrainen ergens gemist had.. Dat ze alweer begonnen waren..
Dat was geloof ik de druppel..
Omdat ik Iets Moest ben ik gaan fietsen. Als een gek.. Ik weet niet precies meer waarheen, maar ik denk dat ik toch wel het olympisch record naderde met mijn snelheid... Gek natuurlijk, midden in de nacht rond gaan crossen, maar het hielp wel wat moet ik zeggen... Ik raakte iets van mn 'energie?' 'frustratie'? kwijt..
Nouja, je moet toch naar huis op gegeven moment.. Daar aangekomen stond ik ineens te trillen op mijn benen... Toen Tikker de deur opendeed stroomden de tranen al en viel ik eigenlijk in z'n armen...
Hij heeft me toen nog heel lief onder de doesj en op de bank gezet, maar dr was geen redden meer aan...
Ik heb zitten janken.. Niet gezond meer.. huilen en schreeuwen.. al mn frustraties kwamen een beetje los...
Ik heb het gevoel dat ik voor het eerst niet alleen gehuild heb ommijn gedachten, maar ze ook nog een beetje geuit heb...
Het was zooo machteloos.. Ik voel me naar, wil daar zo graag wat aan doen, probeer van alles, maar eigenlijk helpt dat niet, is het meer mezelf foppen.. Het gevoel blijft.. de pijn, het verdriet.. En ik kan er gewoon niets aan doen..
Ja, in therapie gaan.. maar wat helpt dat nou.. Niet veel.. de pijn blijft, het verdriet wordt alleen maar groter... :( Wat ik daar leer maakt me meer bewust van mezelf, mijn gedachtenpatronen.. Van vroeger. Leert me de dingen beter te begrijpen, wie wil dit nou begrijpen..
Ik wil gewoon eindelijk geen pijn meer.. Over klaar...
Daar wacht ik op, daar wacht ik al zo lang op. Het is ook altijd Later...
Later hoef je niet meer naar school, dan gaat het leven beginnen, Later ga ik het huis uit, dan wordt ik gelukkig. Later krijg ik een lieve vriend, dan wordt ik gelukkig... NOT
En nu.. Nu is het Later gaan we samenwonen, Later worden we samen gelukkig oud, later krijgen we kindjes...
Maar wat als ik dalijk 60 ben en het is nog niet later? Ik voel me nog steeds zo? Dan wil lik helemaal geen 60 worden...
Ik ben het gewoon zo moe.. De pijn, het verdriet, alle machteloze gevoelens die erbij horen.. Ik kan het gewoon niet meer.. En dan moet ik straks ook weer naar school, blijven werken.. Alsof er niets aan de hand is..
Want ja, 'ik voel me niet zo goed' is nog altijd geen geaccepteerd excuus om dat soort dingen niet te doen.. En als je naar de bank gaat met 'ik voelde me niet zo goed, ik kon niet werken' krijg je ook geen geld...
Nee, dan kan mijn peutje me wel mooi aanpraten dat het moeilijk is, en dat ik rustig moet doen, in mijn tempo, maar daar kan ik niets mee. Dat moet ze mij niet vertellen, maar de rest van de wereld!!!
En wat ik het meest wilde.. gisteravond, nu nog, is een mamma...
Iemand die me kon troosten, die het verdriet weg kon nemen, begreep en weg aait, tot ik in slaap val..
Ik weet dat ik twee lieve hulpmamma's heb.. dat ik daar heel gelukkig mee moet zijn echt, maar dat moet zo van mijn kant komen... 'je kan altijd langskomen hoor' brullen ze, maar ze bellen eigenlijk alleen als ze oppas nodig hebben. En als je zelf belt zijn ze wel heel lief, heel enthousiast, maar...
Ik weet niet. .ik zou zo graag echt eenmoeder hebben, die gewoon af en toe langskomt.. Die wil weten hoe het gaat.. Die me mist...
Die als je haar belt midden in de nacht (zoals gister) meteen komt... Die dat ook niet erg vind...
Ohw, wat wil ik graag een mamma.. Mamma.. ik mis je zo.......
dinsdag 17 augustus 2004
Hoe zit het
pfff.. ik maak me af en toe wel bang over wat er vroeger nou nog meer gebeurd is hoor... Sommige dromen, gevoelens bij bepaalde dingen...
Ik was net zo'n beetje aan het vrijen met mijn vriendje.. Maar door iets werd ik ineens helemaal misselijk en paniekerig... Heel naar vind ik dat, omdat ik vrijen met mijn vriend wel degelijk fijnen leuk vind...
Ik wil dat dan ook gewoon kunnen doen.. ben bang hem te kwetsen door deze gevoelens te hebben..
Ik heb hem gezegd dat het niet doo rhem komt.. maar toch... Ik wil hem geen pijn doen.
En ik ben bang voor die gevoelens.. Wat hoort daarbij? ... ik dacht, weet zeker dat dat vroeger neit gebeurd is... Ik kan het me niet herrinneren...
Maar ja, is dat nou juist niet het idee achter DIS..
Dat maakt me bang..
En schuldig. Ik wil niet zo slecht over ze denken... Zo slecht zijn ze niet...
T was allemaal met goede bedoelingen.. Toch?
Ik was net zo'n beetje aan het vrijen met mijn vriendje.. Maar door iets werd ik ineens helemaal misselijk en paniekerig... Heel naar vind ik dat, omdat ik vrijen met mijn vriend wel degelijk fijnen leuk vind...
Ik wil dat dan ook gewoon kunnen doen.. ben bang hem te kwetsen door deze gevoelens te hebben..
Ik heb hem gezegd dat het niet doo rhem komt.. maar toch... Ik wil hem geen pijn doen.
En ik ben bang voor die gevoelens.. Wat hoort daarbij? ... ik dacht, weet zeker dat dat vroeger neit gebeurd is... Ik kan het me niet herrinneren...
Maar ja, is dat nou juist niet het idee achter DIS..
Dat maakt me bang..
En schuldig. Ik wil niet zo slecht over ze denken... Zo slecht zijn ze niet...
T was allemaal met goede bedoelingen.. Toch?
maandag 16 augustus 2004
Stoeiangst
Op zich best een redelijk weekje gehad. Veel vrij, maar toch ook nog wel wat verplichtingen. Een verjaardag, een bezoekje aan ouders, schoonouders, therapie.
Kleine verplichtingen, maar ze vergen wel wat energie. Ben in ieder geval blij dat ik bijna alles wat ik wilde doen gedaan heb.
En de mamma's zijn lekker weer in het land! Gister lekker wezen oppassen en bijknuffelen bij oppasmamma. Heerlijk.. huisje boosje beestje en veel liefde.. Zo fijn om daar bij te zitten!
Op gegeven moment gingen ze stoeien, dat vond ik wel heel eng.. Ik weet dat ze van elkaar houden, dat ze elkaar niet echt pijn willen doen, maar de beelden zijn te bekend, nemen andere vormen aan en tranen zitten in mijn ogen...
Ik wil ze redden, dat er niemand pijn heeft, maar durf niet te bewegen, bang dat ze mij zullen zien.. Zich zullen herinneren dat ik er ook was... ik wil onzichtbaar worden...
Ik weet dat er geen gevaar voor me dreigt, maar toch ben i bang.. zo bang...
Achteraf, als ze lachend en hijgend bij elkaar kruipen, nog naplagend zien ze me... Begrijpen ineens.. blozen en stamelen verontschuldigingen..
En ik.. Ik schaam me... Dat ik me zo liet meeslepen, voor de tranen, die over mijn wangen rollen.. Dat ik me nou nooit eens gewoon kan gedragen en dta ik hun plezier verpest...
Dan.. wordt ik geknuffeld.. houd mamma me vast.... zo lief...
Mamma... ook een beetje mijn mamma...
En ze houd van me.
Kleine verplichtingen, maar ze vergen wel wat energie. Ben in ieder geval blij dat ik bijna alles wat ik wilde doen gedaan heb.
En de mamma's zijn lekker weer in het land! Gister lekker wezen oppassen en bijknuffelen bij oppasmamma. Heerlijk.. huisje boosje beestje en veel liefde.. Zo fijn om daar bij te zitten!
Op gegeven moment gingen ze stoeien, dat vond ik wel heel eng.. Ik weet dat ze van elkaar houden, dat ze elkaar niet echt pijn willen doen, maar de beelden zijn te bekend, nemen andere vormen aan en tranen zitten in mijn ogen...
Ik wil ze redden, dat er niemand pijn heeft, maar durf niet te bewegen, bang dat ze mij zullen zien.. Zich zullen herinneren dat ik er ook was... ik wil onzichtbaar worden...
Ik weet dat er geen gevaar voor me dreigt, maar toch ben i bang.. zo bang...
Achteraf, als ze lachend en hijgend bij elkaar kruipen, nog naplagend zien ze me... Begrijpen ineens.. blozen en stamelen verontschuldigingen..
En ik.. Ik schaam me... Dat ik me zo liet meeslepen, voor de tranen, die over mijn wangen rollen.. Dat ik me nou nooit eens gewoon kan gedragen en dta ik hun plezier verpest...
Dan.. wordt ik geknuffeld.. houd mamma me vast.... zo lief...
Mamma... ook een beetje mijn mamma...
En ze houd van me.
maandag 9 augustus 2004
bleh
Het is een feit.. Een stom feit dat hoe meer er in mijn hoofd zit, hoe minder eruit komt! Ik snap er zelf ook helemaal niets meer van.
Mijn stemming wisselt sneller dan mijn ondergoed en van aanhalig sla ik zo om in vijandig... Weet niet goed meer waar ik het zoeken moet... Wat ik met mezelf aanmoet in zo''n periode.
Zou zo graag weten waar die gevoelens vandaan kwamen, alles kunnen verklaren, uitleggen en dan opschrijven...
Nu blijft het allemaal binnenin mij.. De gevoelens, de verwarring die dat veroorzaakt... Mijn gekke gedrag, dat ik dan niet kan beheersen.. Ik voel de ruzie, voel de strijd om wie er wat mag zeggen, voel alle emoties, maar kan ze niet goed thuisbrengen... Van razend naar pijn in een halve minuut zonder te weten waarom....
Ik kan het niet uitleggen, ik kan het zelf niet eens begrijpen... Hoe moet dat toch verder allemaal...
Ik mis mijn mamma's zo.. Zo'n boelberg!!
Mijn stemming wisselt sneller dan mijn ondergoed en van aanhalig sla ik zo om in vijandig... Weet niet goed meer waar ik het zoeken moet... Wat ik met mezelf aanmoet in zo''n periode.
Zou zo graag weten waar die gevoelens vandaan kwamen, alles kunnen verklaren, uitleggen en dan opschrijven...
Nu blijft het allemaal binnenin mij.. De gevoelens, de verwarring die dat veroorzaakt... Mijn gekke gedrag, dat ik dan niet kan beheersen.. Ik voel de ruzie, voel de strijd om wie er wat mag zeggen, voel alle emoties, maar kan ze niet goed thuisbrengen... Van razend naar pijn in een halve minuut zonder te weten waarom....
Ik kan het niet uitleggen, ik kan het zelf niet eens begrijpen... Hoe moet dat toch verder allemaal...
Ik mis mijn mamma's zo.. Zo'n boelberg!!
vrijdag 6 augustus 2004
Open
De uitlaatklep in mijn hoofd lijkt eindelijk weer op open te staan... Via mijn mond en handjes kan ik wel weer redelijk spuien. vannacht ook warempel wat geslapen...
Ik houd mezelf voorlopig nog maar even bezig. En als ik niets te doen heb probeer ik te slapen. Zo kom ik sneller de dagen door met weinig tijd om teveel na te denken en te voelen.
Jammer dat ik zo weinig vrienden heb met wie ik dingen kan doen.. Niemand om te bellen... :( Of iig niemand die ik durf te bellen... Daar baal ik wel van, want in mn eentje dingen ondernemen zoals winkelen ofzo dat gaat nog wel, maar in mn eentje naar het strand.. Dat vind ik echt naar...
Toch ga ik het vandaag proberen! Bikkelen... We have a mission!
Ik houd mezelf voorlopig nog maar even bezig. En als ik niets te doen heb probeer ik te slapen. Zo kom ik sneller de dagen door met weinig tijd om teveel na te denken en te voelen.
Jammer dat ik zo weinig vrienden heb met wie ik dingen kan doen.. Niemand om te bellen... :( Of iig niemand die ik durf te bellen... Daar baal ik wel van, want in mn eentje dingen ondernemen zoals winkelen ofzo dat gaat nog wel, maar in mn eentje naar het strand.. Dat vind ik echt naar...
Toch ga ik het vandaag proberen! Bikkelen... We have a mission!
donderdag 5 augustus 2004
Weer een dagje verder
T gaat weer een beetje beter in mijn hoofd, ik kan het wat meer onder woorden brengen, beheersen.
Gister met peutje gehad over herbelevingen. Niet wat ik zie, meemaak, maar gewoon, wat je eraaan kan doen. Omdat ik soms tijden heb dat echt ALLES triggert.. Het licht, het donker. Als je me aanraakt, maar ook als ik alleen ben. Mijn naam, ieder liedje.. Alles heeft wel een betekenis, en hoe haal je de waarde daarvan weg...
Niet...
Ga nu hard nadenken over wat ik in een hypergevoelig voor triggers periode kan doen zodat dat sneller overgaat.. Eindeiljk een beetje aanpak... Niet de triggers ontwijken, maar proberen om te zorgen dat ik minder gevoelig ben voor die triggers... Per periode..
Het lucht me op.
Ik sta er sceptisch tegenover.. Als er een uitknopje voor gevoel zou zijn zou ik die toch al lang gevonen hebbn!!
Ach, het is weer iets om hoop op te vestigen..
En ik wil proberen om de herrinnering waar ik aan begonnen was af te maken.. erover te praten met iemand.. Het op die manier aanvaarden en een plekje geven... Ontlopen helpt toch niet...
Gister met peutje gehad over herbelevingen. Niet wat ik zie, meemaak, maar gewoon, wat je eraaan kan doen. Omdat ik soms tijden heb dat echt ALLES triggert.. Het licht, het donker. Als je me aanraakt, maar ook als ik alleen ben. Mijn naam, ieder liedje.. Alles heeft wel een betekenis, en hoe haal je de waarde daarvan weg...
Niet...
Ga nu hard nadenken over wat ik in een hypergevoelig voor triggers periode kan doen zodat dat sneller overgaat.. Eindeiljk een beetje aanpak... Niet de triggers ontwijken, maar proberen om te zorgen dat ik minder gevoelig ben voor die triggers... Per periode..
Het lucht me op.
Ik sta er sceptisch tegenover.. Als er een uitknopje voor gevoel zou zijn zou ik die toch al lang gevonen hebbn!!
Ach, het is weer iets om hoop op te vestigen..
En ik wil proberen om de herrinnering waar ik aan begonnen was af te maken.. erover te praten met iemand.. Het op die manier aanvaarden en een plekje geven... Ontlopen helpt toch niet...
woensdag 4 augustus 2004
memoriez
Vannacht niet echt veel geslapen... Het was donker (duuuh, snags is het donker!) en iedere keer als ik mijn ogen opendeed dan leekhet net of ik echt weer in die kruipruimte zat... Wil proberen om het toch te typen... wat ik zie in mijn hoofd... wat er gebeurd is.. Voel iets aan een hand.. Probeer ogen open te doen, te bewegen om het weg schudden.. het kriebelt. Ogen lijken niet open te willen, alles blijft zwart.. Zou ik blind zijn? Mijn hoofd doet erg zeer, net als de rest van mijn lijf.. Zouden ze me blind gemaakt hebben? Opeens, na een tijdje, besef ik dat mijn ogen wel degelijk open zijn. Het is gewoon pik zwart om me heen.. Waar benik? De grond waar ik op lig is hard, voelt vies... Er lopen beestjes... Jakkie, spinnen.. Dus dat zat er op mijn hand... Probeer overeind te komen, te gaan zitten, dat lukt, maar dan stoot ik mijn hoofd.. wat is dit? waar ben ik... Vlak boven mijn hoofd is een laag plafond... Paniek.. hebben ze me begraven? Het ruikt muf, aarde en stoffig... Een beetje vochtig ook... Ik schrik iedere keer als er weer een beestje over me heen loopt. pff... ff genoeg... Naja, t blijkt de kruipruimte te zijn, daar kom ik na een dag achter... Gekke geluiden, onzekerheid... Geen eten, niet naar de wc kunnen.. T blijft spoken... Voel weer de wanhoop, verdriet Deze 'herinnering' heb ik gister teruggevonden... Hij lijkt niet van mij. Als ik het probeer te herrinneren lijkt het een filmpje, van een ander dat ik kijk. Alleen door de herbeleving weet ik de gevoelens erbij, de gedachten die in mijn hoofd zaten. Ik wou dat die herbelevingen weg gingen.. dat ik weer alleen het filmpje had.. Beeld, zonder teveel geluid, en lekker zonder gevoel.....
zondag 4 juli 2004
Lannggg verhaal..
Pfff. vandaag samen weggeweest met de nieuwe tuut-tuut.. Ik zou rijden..
Dat vind ik leuk, maar ik voel me dan wel heel onzeker. Bang dat het allemaal niet goed genoeg is.
Mijn vriend is een echte lieverd, maar in de auto nogal schrikachtig. Hij heeft de neigin om zelf nogal 'mee te rijden', en dat trok ik echt heel slecht... Wilde eigenlijk huilend stoppen en niet meer verder rijden, maar ik kon niet meer huilen...
Heb geprobeerd het er met hem over te hebben. Dat ik door zijn reacties echt het gevoel krijg dat ik verrot rij en dat ik er niet meer in kan en mag rijden. Dat was absoluut niet zijn bedoeling. dat weet ik ook wel..
Maar hoe verander ik het nou.. Ik voel me gewoon zo onzeker... IN alles...
Pfff. Ben blij dat ik nu even vakantie heb.
Ik wil gewoon rust en niets doen. Maar voel me wel heel lui dat ik niet ga werken. Ik kan goed geld gebruiken en krijg dus ook regelmatig de opmerking 'dan ga je toch vakantiewerk doen'. Maar het idee van in een nieuwe omgeving komen, met nieuwe mensen moeten leren werken... Dan voel ik de paniek en schakel ik vrij direct om....
Ik had me zooo verheugd op deze zes weekjes vrij.. Nu vind ik eigeljk dat ik toch moet gaan werken en kan ik alleen maar denken: het is maar zes weken.. Dan mag ik weer naar school...
En dat terwijl ik mn school best ff zat was...
Het is gewoon echt oorlog in mn hoofd... Stemmen schreeuwen en roepen, mijn stemming wisselt sneller dan mn sokken en ik kan geen beslissing maken. Nog niet van wat ik op mn brood moet doen tot of ik dus vakantie werk moet gaan doen. Het verschilt per minuut. Ik hoor mezelf tegenstrijdige dingen zeggen. Beweren dat ik het niet doe, terwijl ik drie minuten later ergens anders zeer enthousiast aan het reageren ben op mogelijk werk om dan in de pauze weer te gaan huilen bij het idee...
Ik ben dit weekend ook gister en vandaag bij mijn ouders geweest. Om de tuut-tuut te laten zien en om wat kampeer spulletjes op tehalen...
Dat was moeilijk.
Niet omdat het naar was, nee, het was eigenlijk wel gezellig. Maar er kwam zo'n raar gesprek uit voort.. Over opvoeden, dat ze mij heel anders opgevoed hadden dan mijn zusje, maar dat dat bij zulke verschillende kinderen ook nodig is (Hint duidelijk, en bedankt...), dat ze om mijn zusje veel zorgen hadden enzo, dat ze dat met mij veeel minder hadden, dat ik veel meer verantwoordelijkheidsgevoel had (ja.. zo kan je het ook noemen... Ik noem datgewoon geen fouten willen of durven maken..). Maar ook dat ze ons opgevoed hadden zoals ze toen dachten dat goed was...
Ik zat daar maar, vrolijk mee te kleppen, te reageren, allemaal heel goed eigenlijk. Ik hoorde ze in me ook niet. Tot we naar huis gingen.. Toen kwam alles eigenlijk los. Toen hoorde en voelde ik de woede van de anderen, het verdriet.
Ineens werd ik zo bang, zo verdrietig.. Mijn vriend had bij dit gesprek gezeten.. Wat moest hij wel niet denken.. Het klonk zo lief allemaal wat mijn ouders zeiden, zo verantwoord enzo.. Hartstikke goed bedoeld...
En ik, ik had gewoon lekker mee zitten lullen, helemaal geen tegengas gegeven of raar gedaan.. Ik had ook gewoon neit eens die behoefte.. De gevoelens kwamen later pas, ik voelde daar niet. Alleen maar instemming.. ja, ze hadden het goed gedaan, ik had de opvoeding nodig gehad blablabla...
Af en toe heb ik dan echt het gevoel dat ik gek ben... Klopt het, de dingen in mijn hoofd.. de gevoelens, de beelden...
Nu, na zo'n gesprek lijkt het zo irreeel.. Lijkt het zo... ... zo... niet te kloppen... Ze leken leuk en verantwoord en helemaal de waarheid te vertellen..
Dan ga ik twijfelen.. Ik bedoel, als je gek genoeg bent om meerdere persoonlijkheden te ontwikkelen, waarom dan niet gek genoeg om idiote fantasieen als werkelijkheid aan te nemen. Ik ben soms zoo bang dat mijn hoofd gewoon weer een loopje met me neemt...
Stiekum weet ik ook wel dat het echt is.. allemaal.. maar ik ben er gewoon zo bang voor..
Ik ben over het algemeen bang nu.. Wat moet ik geloven, wat moet ik doen. Hoe kon ik zo meepraten, wat zal mijn vriend ervan denken.
Eerdaags willen mijn schoonouders mijn ouders ontmeoten... en dan.. Als er dan dit soort gesprekken ontstaan...
Het doet me pijn, zo serieus te horen dat ze 'het beste' gedaan hebben..
Liegen ze nu zo goed, of geloven ze er echt in? Weten ze wel wat ze gedaan hebben? Soms ga ik aan al die dingen twijfelen...
Of zou het echt allemaal nodig geweest zijn...
Soms denk ik: het was makkelijker toen ik nog thuiswoonde.. Toen wist ik tenminste wat de werkelijkheid was... Toen was het gewoon 'normaal'. Maar nu... wat moet ik nu...
Wat een verhaal he.. .
Maar ik ben wel heel blij dat het er even uit is...
Dat vind ik leuk, maar ik voel me dan wel heel onzeker. Bang dat het allemaal niet goed genoeg is.
Mijn vriend is een echte lieverd, maar in de auto nogal schrikachtig. Hij heeft de neigin om zelf nogal 'mee te rijden', en dat trok ik echt heel slecht... Wilde eigenlijk huilend stoppen en niet meer verder rijden, maar ik kon niet meer huilen...
Heb geprobeerd het er met hem over te hebben. Dat ik door zijn reacties echt het gevoel krijg dat ik verrot rij en dat ik er niet meer in kan en mag rijden. Dat was absoluut niet zijn bedoeling. dat weet ik ook wel..
Maar hoe verander ik het nou.. Ik voel me gewoon zo onzeker... IN alles...
Pfff. Ben blij dat ik nu even vakantie heb.
Ik wil gewoon rust en niets doen. Maar voel me wel heel lui dat ik niet ga werken. Ik kan goed geld gebruiken en krijg dus ook regelmatig de opmerking 'dan ga je toch vakantiewerk doen'. Maar het idee van in een nieuwe omgeving komen, met nieuwe mensen moeten leren werken... Dan voel ik de paniek en schakel ik vrij direct om....
Ik had me zooo verheugd op deze zes weekjes vrij.. Nu vind ik eigeljk dat ik toch moet gaan werken en kan ik alleen maar denken: het is maar zes weken.. Dan mag ik weer naar school...
En dat terwijl ik mn school best ff zat was...
Het is gewoon echt oorlog in mn hoofd... Stemmen schreeuwen en roepen, mijn stemming wisselt sneller dan mn sokken en ik kan geen beslissing maken. Nog niet van wat ik op mn brood moet doen tot of ik dus vakantie werk moet gaan doen. Het verschilt per minuut. Ik hoor mezelf tegenstrijdige dingen zeggen. Beweren dat ik het niet doe, terwijl ik drie minuten later ergens anders zeer enthousiast aan het reageren ben op mogelijk werk om dan in de pauze weer te gaan huilen bij het idee...
Ik ben dit weekend ook gister en vandaag bij mijn ouders geweest. Om de tuut-tuut te laten zien en om wat kampeer spulletjes op tehalen...
Dat was moeilijk.
Niet omdat het naar was, nee, het was eigenlijk wel gezellig. Maar er kwam zo'n raar gesprek uit voort.. Over opvoeden, dat ze mij heel anders opgevoed hadden dan mijn zusje, maar dat dat bij zulke verschillende kinderen ook nodig is (Hint duidelijk, en bedankt...), dat ze om mijn zusje veel zorgen hadden enzo, dat ze dat met mij veeel minder hadden, dat ik veel meer verantwoordelijkheidsgevoel had (ja.. zo kan je het ook noemen... Ik noem datgewoon geen fouten willen of durven maken..). Maar ook dat ze ons opgevoed hadden zoals ze toen dachten dat goed was...
Ik zat daar maar, vrolijk mee te kleppen, te reageren, allemaal heel goed eigenlijk. Ik hoorde ze in me ook niet. Tot we naar huis gingen.. Toen kwam alles eigenlijk los. Toen hoorde en voelde ik de woede van de anderen, het verdriet.
Ineens werd ik zo bang, zo verdrietig.. Mijn vriend had bij dit gesprek gezeten.. Wat moest hij wel niet denken.. Het klonk zo lief allemaal wat mijn ouders zeiden, zo verantwoord enzo.. Hartstikke goed bedoeld...
En ik, ik had gewoon lekker mee zitten lullen, helemaal geen tegengas gegeven of raar gedaan.. Ik had ook gewoon neit eens die behoefte.. De gevoelens kwamen later pas, ik voelde daar niet. Alleen maar instemming.. ja, ze hadden het goed gedaan, ik had de opvoeding nodig gehad blablabla...
Af en toe heb ik dan echt het gevoel dat ik gek ben... Klopt het, de dingen in mijn hoofd.. de gevoelens, de beelden...
Nu, na zo'n gesprek lijkt het zo irreeel.. Lijkt het zo... ... zo... niet te kloppen... Ze leken leuk en verantwoord en helemaal de waarheid te vertellen..
Dan ga ik twijfelen.. Ik bedoel, als je gek genoeg bent om meerdere persoonlijkheden te ontwikkelen, waarom dan niet gek genoeg om idiote fantasieen als werkelijkheid aan te nemen. Ik ben soms zoo bang dat mijn hoofd gewoon weer een loopje met me neemt...
Stiekum weet ik ook wel dat het echt is.. allemaal.. maar ik ben er gewoon zo bang voor..
Ik ben over het algemeen bang nu.. Wat moet ik geloven, wat moet ik doen. Hoe kon ik zo meepraten, wat zal mijn vriend ervan denken.
Eerdaags willen mijn schoonouders mijn ouders ontmeoten... en dan.. Als er dan dit soort gesprekken ontstaan...
Het doet me pijn, zo serieus te horen dat ze 'het beste' gedaan hebben..
Liegen ze nu zo goed, of geloven ze er echt in? Weten ze wel wat ze gedaan hebben? Soms ga ik aan al die dingen twijfelen...
Of zou het echt allemaal nodig geweest zijn...
Soms denk ik: het was makkelijker toen ik nog thuiswoonde.. Toen wist ik tenminste wat de werkelijkheid was... Toen was het gewoon 'normaal'. Maar nu... wat moet ik nu...
Wat een verhaal he.. .
Maar ik ben wel heel blij dat het er even uit is...
donderdag 24 juni 2004
Dis onbenullig
Op de site waar ik regelmatig prik was een topic over MPS, DIS dus. Ik las, reageerde en las met verbazing de reacties.. Nee, ze vonden zichzelf nooit terug op vreemde plekken, nee, ze hadden maar af en toe hun schild nodig...
Op mijn vraag hoe zijn te weten gekomen waren dat ze dis hadden: dat is bij mij bewezen zei er een... vaag... betekent dat dat er een diagnose gesteld is? of een zelfdiagnose..
Ik weet neit waarom ik het me zo aantrek, maar ik voel me gekwetst in mijn bestaan.. Alsof DIS, in de vorm die ik het heb ontkent wordt, neit bestaat. Ik voel me een aansteller, zoals zij allemaal zo nuchter erop reageren...
Waarom ervaren zij het zo heel anders dan ik? Hoe zit dat?
Alles in mij roept en schreeuwt.. Ik ben boos, wil nooit meer naar die site, en kan toch niet anders dan om de vijf minuten gaan kijken...
Of er al iemand gereageerd heeft.. Of iemand het met me eens is...
Wat is Dis, hoe weet je of je het hebt... En is het dan zo verschillend.. Waarom kan ik er dan niet zo mee omgaan. Of stel ik me zo aan? Of is er een truukje voor...
Mijn delen vechten, maken ruzie, laten zich horen en zien... Waarom lees ik dat bji de anderen neit terug... Hebben zij al zulke intensiefe therapie gehad... Mij is verteld dat Dis niet snel te genezen is. Eigenlijk helemaal niet te genezen is... Zij lijken redeljik beter. Hoe doen ze dat?
Ik wil dat ook.
Jaloers ben ik, maar vooral gekwetst. Het doet pijn, en ik weet niet waarom.. Pijn omdat afwijking zo onbenullig lijkt ineens, en ik zo'n aansteller. Gekwetst omdat ik schijnbaar een van de weinige ben die het allemaal niet in de hand kan houden.
Toch heb ik soms het idee dat ze het hebben over flashbacks en dissociatie. Iets heel anders. Iets losstaands waar ik ook wel last van heb, maar wat me veel minder dwars zit. Tuurlijk zijn die ook lastig, maar zij vormen niet de chaos in mijn bestaan, de onzekerheid over wat je gedaan hebt en nog zal gaan doen...
Het eeuwig je eruit praten omdat je echt geen flauw idee hebt waar de ander het over heeft. Simpelweg omdat je het je niet meer kan herrinneren...
Het maakt me moedeloos... En verdrietig... ZIt ik zo fout? Ik dacht dat ik eindelijk wist wat er mis met me was.. Ik dacht dat ik eht ook geaccepteerd had, eindelijk.. Maar nu.. Nu weet ik het niet meer....
Op mijn vraag hoe zijn te weten gekomen waren dat ze dis hadden: dat is bij mij bewezen zei er een... vaag... betekent dat dat er een diagnose gesteld is? of een zelfdiagnose..
Ik weet neit waarom ik het me zo aantrek, maar ik voel me gekwetst in mijn bestaan.. Alsof DIS, in de vorm die ik het heb ontkent wordt, neit bestaat. Ik voel me een aansteller, zoals zij allemaal zo nuchter erop reageren...
Waarom ervaren zij het zo heel anders dan ik? Hoe zit dat?
Alles in mij roept en schreeuwt.. Ik ben boos, wil nooit meer naar die site, en kan toch niet anders dan om de vijf minuten gaan kijken...
Of er al iemand gereageerd heeft.. Of iemand het met me eens is...
Wat is Dis, hoe weet je of je het hebt... En is het dan zo verschillend.. Waarom kan ik er dan niet zo mee omgaan. Of stel ik me zo aan? Of is er een truukje voor...
Mijn delen vechten, maken ruzie, laten zich horen en zien... Waarom lees ik dat bji de anderen neit terug... Hebben zij al zulke intensiefe therapie gehad... Mij is verteld dat Dis niet snel te genezen is. Eigenlijk helemaal niet te genezen is... Zij lijken redeljik beter. Hoe doen ze dat?
Ik wil dat ook.
Jaloers ben ik, maar vooral gekwetst. Het doet pijn, en ik weet niet waarom.. Pijn omdat afwijking zo onbenullig lijkt ineens, en ik zo'n aansteller. Gekwetst omdat ik schijnbaar een van de weinige ben die het allemaal niet in de hand kan houden.
Toch heb ik soms het idee dat ze het hebben over flashbacks en dissociatie. Iets heel anders. Iets losstaands waar ik ook wel last van heb, maar wat me veel minder dwars zit. Tuurlijk zijn die ook lastig, maar zij vormen niet de chaos in mijn bestaan, de onzekerheid over wat je gedaan hebt en nog zal gaan doen...
Het eeuwig je eruit praten omdat je echt geen flauw idee hebt waar de ander het over heeft. Simpelweg omdat je het je niet meer kan herrinneren...
Het maakt me moedeloos... En verdrietig... ZIt ik zo fout? Ik dacht dat ik eindelijk wist wat er mis met me was.. Ik dacht dat ik eht ook geaccepteerd had, eindelijk.. Maar nu.. Nu weet ik het niet meer....
woensdag 23 juni 2004
schoolonrust
Denk je dat je alles gehad hebt, dat je alles wel zo'n beetje meegemaakt hebt, blijkt dat de verassingen nog lang niet over zijn..
Er komt vandaag een klasgenootje op school, we zitten met een groepje. Ze ziet er beroerd uit, dus ik vraag of het wel goed gaat. Komt er spontaan een verhaal uit dat ze gisteren van haar tante gehoord heeft dat die jarenlang misbruikt is door Opa, en dat die zei dat klasgenootje zelf ook last gehad schijnt te hebben van opa. Meisje zelf weet er niets meer van, maar is wel compleet in de war. Logisch...
Aan de ene kant raakte ik overstuur van dit verhaal. Ik wilde het niet horen, kon dit soort verhalen niet hebben op school, in mijn 'andere' wereld waar dit soort dingen niet thuishoren. De emoties die erbij horen mochten er hier niet zijn.
Aan de andere kant leefde ik met haar mee. Ik wilde haar helpen, heb nog een tijdje met haar gepraat enzo, vond t zo rot voor dr
Maar ik was ook jaloers, dat zij het zomaar in de groep gooide, dat dat kon.. Nouja, dat ze het gewoon deed.
Ik haatte haar. Stom kind met dr aanstellerij. Zij wel, en ze heeft het alleen maar gehoord.
*schaam*.. goed dit schoot dus uit mijn vingers.. ik ben het er niet mee eens... maar ergens in mij wel. Blehh...
Ik heb haar net iig een meeltje gestuurd, dat ik t rot voor dr vond, dat ik hoop dat ze bij iemand terecht kan, en gewoon even laten weten dat ze niet alleen is.
Weet niet of ze daar behoefte aan heeft, twijfelde er ook heel erg over. Mocht t niet doen, toen ik de eerste twee pogingen doorlas stonden er ook allemaal hatelijkheden tussendoor.. Dat wilde ik helemaal niet!
Uiteindelijk toch gelukt.. Gewoon, omdat zelfs als ze geen behoefte heeft aan contact of hulp ofzo het misschien toch fijn is om te weten dat mensen met je meeleven.. ofzo..
Ik weet het ook niet hoor. Zou mijn hoofd het hier misschien over eens kunnen worde! grrr
Er komt vandaag een klasgenootje op school, we zitten met een groepje. Ze ziet er beroerd uit, dus ik vraag of het wel goed gaat. Komt er spontaan een verhaal uit dat ze gisteren van haar tante gehoord heeft dat die jarenlang misbruikt is door Opa, en dat die zei dat klasgenootje zelf ook last gehad schijnt te hebben van opa. Meisje zelf weet er niets meer van, maar is wel compleet in de war. Logisch...
Aan de ene kant raakte ik overstuur van dit verhaal. Ik wilde het niet horen, kon dit soort verhalen niet hebben op school, in mijn 'andere' wereld waar dit soort dingen niet thuishoren. De emoties die erbij horen mochten er hier niet zijn.
Aan de andere kant leefde ik met haar mee. Ik wilde haar helpen, heb nog een tijdje met haar gepraat enzo, vond t zo rot voor dr
Maar ik was ook jaloers, dat zij het zomaar in de groep gooide, dat dat kon.. Nouja, dat ze het gewoon deed.
Ik haatte haar. Stom kind met dr aanstellerij. Zij wel, en ze heeft het alleen maar gehoord.
*schaam*.. goed dit schoot dus uit mijn vingers.. ik ben het er niet mee eens... maar ergens in mij wel. Blehh...
Ik heb haar net iig een meeltje gestuurd, dat ik t rot voor dr vond, dat ik hoop dat ze bij iemand terecht kan, en gewoon even laten weten dat ze niet alleen is.
Weet niet of ze daar behoefte aan heeft, twijfelde er ook heel erg over. Mocht t niet doen, toen ik de eerste twee pogingen doorlas stonden er ook allemaal hatelijkheden tussendoor.. Dat wilde ik helemaal niet!
Uiteindelijk toch gelukt.. Gewoon, omdat zelfs als ze geen behoefte heeft aan contact of hulp ofzo het misschien toch fijn is om te weten dat mensen met je meeleven.. ofzo..
Ik weet het ook niet hoor. Zou mijn hoofd het hier misschien over eens kunnen worde! grrr
maandag 21 juni 2004
Nog 4 dagen...
Nou, de dag zit erop.. Eindelijk thuis. Ben er nog best redelijk doorgekomen. Ik had met mezelf afgesproken dat ik het laatste vak mocht spijbelen, maar ik ben toch gegaan.. Merk dat ik nu wel heel moe ben, maar blij dat ik het toch gedaan heb. Het ging ook nog best aardig, ik kon er redelijk bij blijven..
Kijk, en daar doe ik het voor... Om er aan het eind van de dag achter te komen dat ik me er nog niet eens zo heel gek doorheen geslagen heb. Dat, al voel ik me niet normaal, ik nog best normaal kan doen af en toe...
Dit geeft me wel weer een beetje moed voor de rest van de week moet ik zeggen.. Nog 4 dagen heel hard werken, en dan is het wiekend...
pfff.. zo klinkt het toch wel weer heel ver weg hoor...
Kijk, en daar doe ik het voor... Om er aan het eind van de dag achter te komen dat ik me er nog niet eens zo heel gek doorheen geslagen heb. Dat, al voel ik me niet normaal, ik nog best normaal kan doen af en toe...
Dit geeft me wel weer een beetje moed voor de rest van de week moet ik zeggen.. Nog 4 dagen heel hard werken, en dan is het wiekend...
pfff.. zo klinkt het toch wel weer heel ver weg hoor...
zondag 20 juni 2004
OP
Het laatste stukje school, en Nina is aan het instortten...
Ik heb een ernstige vorm van ik-kan-niet-meer-en-ik-wil-niet-meer te pakken... Het liefst zou ik nu met alles stoppen. Stoppen met school, met sociaal zijn, niets meer doen, alles afzeggen wat gepland staat. Als ik maar niets meer moet. Niets meer hoef te doen... Laat me gewoon zijn... Laat alles voorbij zijn en over zijn.
Maar laat mij er asjeblieft buiten...
Alles lijkt zo ingewikkeld, zo veel. Op school, de laatste opdrachten, afsluiten. Thuis, de studie van mijn liefde gaat niet over rozen, mn vriendinnetje heeft verdriet... Niets lijkt vanzelf te gaan. Ik erger me aan mijn derde huisgenootje maar wil en durf er niets van tezeggen.. Heb het gevoel dat dat wel moet. Heb het gevoel dat ik zoveel moet. Praten over die irritaties, de problemen oplossen, op school alles bijhouden, goed zijn, vrolijk zijn, Tikker steunen en helpen, praten met vriendinnetje lief. Mensen melen, prikjes lezen, me sociaal blijven gedragen.
Werken, naar mn ouders, naar zijn ouders, en ondertussen vooral sociaal en normaal blijven gedragen... Therapie... En nog van alles...
En het enige wat ik kan denken is neeeeeeee... er komt niets meer uit.. mijn lijf doet het niet meer. Hoe ik ook probeer te denken dat ik me niet aan moet stellen, me eroverheen moet zetten... Ik wil alleen maar liggen.... zelfs dat wil ik eigenlijk niet... ik wil gewoon niets.. maar als ik lig dan lijkt de tijd te verdwijnen, drijven de uren aan me voorbij als een wolk in de lucht. Licht, vanzelf.
De makkelijkste manier om te blijven leven.. Het is zo leven, of neit leven...
Maar dat kan nu eenmaal niet..
Doorgaan, altijd maar doorgaan...
Maar wat als het echt niet meer gaat op gegeven moment?
Ik heb een ernstige vorm van ik-kan-niet-meer-en-ik-wil-niet-meer te pakken... Het liefst zou ik nu met alles stoppen. Stoppen met school, met sociaal zijn, niets meer doen, alles afzeggen wat gepland staat. Als ik maar niets meer moet. Niets meer hoef te doen... Laat me gewoon zijn... Laat alles voorbij zijn en over zijn.
Maar laat mij er asjeblieft buiten...
Alles lijkt zo ingewikkeld, zo veel. Op school, de laatste opdrachten, afsluiten. Thuis, de studie van mijn liefde gaat niet over rozen, mn vriendinnetje heeft verdriet... Niets lijkt vanzelf te gaan. Ik erger me aan mijn derde huisgenootje maar wil en durf er niets van tezeggen.. Heb het gevoel dat dat wel moet. Heb het gevoel dat ik zoveel moet. Praten over die irritaties, de problemen oplossen, op school alles bijhouden, goed zijn, vrolijk zijn, Tikker steunen en helpen, praten met vriendinnetje lief. Mensen melen, prikjes lezen, me sociaal blijven gedragen.
Werken, naar mn ouders, naar zijn ouders, en ondertussen vooral sociaal en normaal blijven gedragen... Therapie... En nog van alles...
En het enige wat ik kan denken is neeeeeeee... er komt niets meer uit.. mijn lijf doet het niet meer. Hoe ik ook probeer te denken dat ik me niet aan moet stellen, me eroverheen moet zetten... Ik wil alleen maar liggen.... zelfs dat wil ik eigenlijk niet... ik wil gewoon niets.. maar als ik lig dan lijkt de tijd te verdwijnen, drijven de uren aan me voorbij als een wolk in de lucht. Licht, vanzelf.
De makkelijkste manier om te blijven leven.. Het is zo leven, of neit leven...
Maar dat kan nu eenmaal niet..
Doorgaan, altijd maar doorgaan...
Maar wat als het echt niet meer gaat op gegeven moment?
woensdag 9 juni 2004
Pffff. het is over... Heb net mijn presentatie over eetstoornissen gehad. Zeer zeer goed vond de begeleider. Helemaal compleet. Jippie...
Dat streelde mn ego wel ff!!!
T ging ook best wel lekker. Ik was best zenuwachtig, onderweg naar school vond ik mezelf een paar keer op de hele verkeerde weg terug, maar ik kon er redelijk bij blijven. Eigenlijk was ik tijdens het presenteren gevoelloos. Kon gewoon lekker praten, duidelijk uitleggen.
De presentatie daarna was over geweld.. Pfff. dat was wel ff lastig hoor.. Heb mijn handjes een beetje stukgekrabt, maar kon aan het einde wel mijn mening geven over wat te doen met deliquenten die hun straf hebben uitgezeten...
Had vantevoren toch maar even met de begeleidster gepraat. Gezegd dat ik niet wist hoe ik zou reageren, dat ik van de meeste onderwerpen teveel afwist, dat het triggerde...
Ze vond het fijn dat ik het zei, of zij nog wat kon doen, en dat ik zelf maar moest doen wat goed was. Weglopen is ook geen probleem, iemand meebrengen ook niet... Das wel super...
Nu zit ik hier achter de computer uit te hijgen en bij te komen. Ff tot mezelf komen. En ondertussen vreet ik een zak drop leeg (hoezo eetgestoord gedrag ;))
Straks nog weer lessen, tot half 5. pfff. kzou het liefst nu weer naar huis gaan, me verstoppen in het bed. Ff bijkomen....
Dat streelde mn ego wel ff!!!
T ging ook best wel lekker. Ik was best zenuwachtig, onderweg naar school vond ik mezelf een paar keer op de hele verkeerde weg terug, maar ik kon er redelijk bij blijven. Eigenlijk was ik tijdens het presenteren gevoelloos. Kon gewoon lekker praten, duidelijk uitleggen.
De presentatie daarna was over geweld.. Pfff. dat was wel ff lastig hoor.. Heb mijn handjes een beetje stukgekrabt, maar kon aan het einde wel mijn mening geven over wat te doen met deliquenten die hun straf hebben uitgezeten...
Had vantevoren toch maar even met de begeleidster gepraat. Gezegd dat ik niet wist hoe ik zou reageren, dat ik van de meeste onderwerpen teveel afwist, dat het triggerde...
Ze vond het fijn dat ik het zei, of zij nog wat kon doen, en dat ik zelf maar moest doen wat goed was. Weglopen is ook geen probleem, iemand meebrengen ook niet... Das wel super...
Nu zit ik hier achter de computer uit te hijgen en bij te komen. Ff tot mezelf komen. En ondertussen vreet ik een zak drop leeg (hoezo eetgestoord gedrag ;))
Straks nog weer lessen, tot half 5. pfff. kzou het liefst nu weer naar huis gaan, me verstoppen in het bed. Ff bijkomen....
maandag 7 juni 2004
overpeinzingen...
ff moeilijke overpeinzingen.. onbewerkt...
had vandaag ook therapie, we hadden het erover.
dat ik voor mezelf moetst gaan besluiten wat ik wilde: het laten gebeuren, of het neit laten gebeuren
kijk, ik WIL het niet..
maar ik wordt nu gek..
gewoon, de onzekerheid...
en ik voel me heel schuldig.
Dus uit schuldgevoel en uit het-kan-maar-beter-over-zijn en gewoon uit angst ben ik al twee keer bijna naar mn ouders gegaan. alleen.
jah
maar vandaag afgesproken dat ik t niet in stand wil houden
nu naar ze toe gaan is op korte termijn ff de makkelijkste oplossing.. T is ff een dagje tanden op elkaar, en dan weer over.
Nu uit blijven kijken, zorgen dat het niet meer gebeurt, is veel moeilijker, ook enger nu, idd omdat het zo onzeker is
maar op lange termijn...
ach, ik weet het ook niet
ik zweef ertussen in
ik heb ook altijd tegen mn therapeut gezegd dat het wel goed was zo
dat het niet erg meer was, dat het niet uitmaakte, nu zo af en toe nog eens
maar
ik wil het gewoon niet meer
niet weer de hel
de onzekerheid wat er zal gaan gebeuren in zo'n dag
ik kan het gewoon niet meer
Stom
want aan de andere kant denk ik :
ach, laat ik maa rgaan, dan ben ik er vanaf. Wat kunnen ze nou doen
maar toch
ik wil het gweoon niet meer
nooit meer
en daar moet ik zelf het beginnetje voor zetten
ik ben geen hulpeloos kind meer
ik ben nu een volwassen vrowu
nog steeds kind van mijn ouders, dus nog steeds in die moeilijke situatie
en ik kan mijn ouders niet veranderen
maar wel mezelf, en te beginnen met de keuzes die ik maak
om mezelf te beschermen
pfoei
das een ehel verhaal
moeilijk oko
heel tegenstrijdig nog
maar ik wil het proberern
ik wil vriendje ook geen verdriet doen
nee, ik ben het er ook wel mee eens
een deel van mij
maar soms vergeet ik het zeg maar
ik wil het echt niet meer
nooit meer
echtniet
dat kan ik in volle overtuiging zeggen
weetje, als ik van t weekend alleen gegaan was, was ik er nu wel vanaf geweest, zekerder geweest, en zal ik heus niet doodgegaan zijn
maar toch
ik zou wsl weer schichtiger geworden zijn
weer geheimen moeten houden
weer iets hebben om over te nachtmerrieen
en mn eigenwaarde (ik verdien dit) zou weer een deuk opgelopen hebben
nu voel ik dat ook wel, maar het wordt er ff niet ingemept
pfff..
moeilijk om dit zo te verantwoorden zo
maar wel goed
meestal praat de andere kant van mij hardop
had vandaag ook therapie, we hadden het erover.
dat ik voor mezelf moetst gaan besluiten wat ik wilde: het laten gebeuren, of het neit laten gebeuren
kijk, ik WIL het niet..
maar ik wordt nu gek..
gewoon, de onzekerheid...
en ik voel me heel schuldig.
Dus uit schuldgevoel en uit het-kan-maar-beter-over-zijn en gewoon uit angst ben ik al twee keer bijna naar mn ouders gegaan. alleen.
jah
maar vandaag afgesproken dat ik t niet in stand wil houden
nu naar ze toe gaan is op korte termijn ff de makkelijkste oplossing.. T is ff een dagje tanden op elkaar, en dan weer over.
Nu uit blijven kijken, zorgen dat het niet meer gebeurt, is veel moeilijker, ook enger nu, idd omdat het zo onzeker is
maar op lange termijn...
ach, ik weet het ook niet
ik zweef ertussen in
ik heb ook altijd tegen mn therapeut gezegd dat het wel goed was zo
dat het niet erg meer was, dat het niet uitmaakte, nu zo af en toe nog eens
maar
ik wil het gewoon niet meer
niet weer de hel
de onzekerheid wat er zal gaan gebeuren in zo'n dag
ik kan het gewoon niet meer
Stom
want aan de andere kant denk ik :
ach, laat ik maa rgaan, dan ben ik er vanaf. Wat kunnen ze nou doen
maar toch
ik wil het gweoon niet meer
nooit meer
en daar moet ik zelf het beginnetje voor zetten
ik ben geen hulpeloos kind meer
ik ben nu een volwassen vrowu
nog steeds kind van mijn ouders, dus nog steeds in die moeilijke situatie
en ik kan mijn ouders niet veranderen
maar wel mezelf, en te beginnen met de keuzes die ik maak
om mezelf te beschermen
pfoei
das een ehel verhaal
moeilijk oko
heel tegenstrijdig nog
maar ik wil het proberern
ik wil vriendje ook geen verdriet doen
nee, ik ben het er ook wel mee eens
een deel van mij
maar soms vergeet ik het zeg maar
ik wil het echt niet meer
nooit meer
echtniet
dat kan ik in volle overtuiging zeggen
weetje, als ik van t weekend alleen gegaan was, was ik er nu wel vanaf geweest, zekerder geweest, en zal ik heus niet doodgegaan zijn
maar toch
ik zou wsl weer schichtiger geworden zijn
weer geheimen moeten houden
weer iets hebben om over te nachtmerrieen
en mn eigenwaarde (ik verdien dit) zou weer een deuk opgelopen hebben
nu voel ik dat ook wel, maar het wordt er ff niet ingemept
pfff..
moeilijk om dit zo te verantwoorden zo
maar wel goed
meestal praat de andere kant van mij hardop
Verwarring ten top
Eigenlijk viel het allemaal heel erg mee. Moeilijk om te vertellen, maar ze reageerden super.. Normaal zeg maar... Geen flikkering te bekennen. Zoals mijn wensouders zouden reageren...
Heb daarna nog wel 2 nachten met mn kamerdeur op slot geslapen (nouja, geslapen....) en blijf nu een week in den haag.. De reactie mag wel super geweest zijn, maar mn angst was gewoon niet weg... Nu nog niet echt.
Vriendjelief was erbij toen ik het aan ze vertelde en hij heeft ook de volgende dag de verzekeringspapieren langsgebracht. Dus ik weet nog niet hoe ze er nu echt over denken.. Ben nog wel een beetje bang wat ze er van vinden nu ze er een tijdje over nagedacht hebben... Het kan toch niet zomaar ineens allemaal veranderd zijn?
Verwarrend allemaal... Maar goed, ik ben ze heel erg dankbaar en voel me heel schuldig dat ik dan juist hun auto gekapoedewietsiet heb.. T bewijst eigenlijk alles wat ze altijd gezegd hebben. Dat zij te goed zijn voor mij en dat ik het zelf iedere keer verknoei... Alleen.. waar blijft de straf?...
Soms lijkt het nu allemaal te mooi om waar te zijn... Ik durf gewoon niet te geloven dat dit is hoe het nu voortaan gaat... Ik wacht af.. Tot de addertjes onder het gras vandaan komen... die beesten hebben een schutkleur, je ziet ze nooit aankomen. Maar ze zijn er wel degelijk...
Nu ook? Ik weet het neit...
Ik vind het lastig allemaal, onduidelijk.... Ik had liever gehad dat er vrijdag meteen 'iets' gebeurd was... Dan was dat meteen duidelijk geweest... Nu, nu is het afwachten en in onzekerheid zitten. Wel of niet, niet of wel. Veilig of niet, wat kan je wel, wat moet je laten....
Wordt het leven dan OOIT nog makkelijk????
Heb daarna nog wel 2 nachten met mn kamerdeur op slot geslapen (nouja, geslapen....) en blijf nu een week in den haag.. De reactie mag wel super geweest zijn, maar mn angst was gewoon niet weg... Nu nog niet echt.
Vriendjelief was erbij toen ik het aan ze vertelde en hij heeft ook de volgende dag de verzekeringspapieren langsgebracht. Dus ik weet nog niet hoe ze er nu echt over denken.. Ben nog wel een beetje bang wat ze er van vinden nu ze er een tijdje over nagedacht hebben... Het kan toch niet zomaar ineens allemaal veranderd zijn?
Verwarrend allemaal... Maar goed, ik ben ze heel erg dankbaar en voel me heel schuldig dat ik dan juist hun auto gekapoedewietsiet heb.. T bewijst eigenlijk alles wat ze altijd gezegd hebben. Dat zij te goed zijn voor mij en dat ik het zelf iedere keer verknoei... Alleen.. waar blijft de straf?...
Soms lijkt het nu allemaal te mooi om waar te zijn... Ik durf gewoon niet te geloven dat dit is hoe het nu voortaan gaat... Ik wacht af.. Tot de addertjes onder het gras vandaan komen... die beesten hebben een schutkleur, je ziet ze nooit aankomen. Maar ze zijn er wel degelijk...
Nu ook? Ik weet het neit...
Ik vind het lastig allemaal, onduidelijk.... Ik had liever gehad dat er vrijdag meteen 'iets' gebeurd was... Dan was dat meteen duidelijk geweest... Nu, nu is het afwachten en in onzekerheid zitten. Wel of niet, niet of wel. Veilig of niet, wat kan je wel, wat moet je laten....
Wordt het leven dan OOIT nog makkelijk????
vrijdag 4 juni 2004
Hoe...
Hoe leg je je lieve schoonmoeder uit dat het WEL erg is dat je een botsing hebt gehad met de auto van je ouders. Dat het dan niet alleen gaat om de schade, om wel of niet schuld, om no-claim.
Dat het gaat om angst. Om weer falen.. Om straf en ander dingen...
Vernedering.. schaamte...
Je zo dom voelen, zo stom geweest zijn om ZO'N risico te nemen.. Hun auto mee te nemen. Te gaan spelen met een bezit van hen... Te denken dat je dat kan..
Terwijl ze je nog waarschuwen...
Hoe leg je uit dat als ze nu zo goed gereageerd hebben dat alleen maar verwarrend is. Opluchtend, maar ook eng. Zullen ze er morgen nog zo over denken.. En overmorgen?... Hoe KON ik dit doen... Dit op het spel zetten... wat een gok....
Niet jouw schuld, zegt ze. Alles wordt betaald zegt ze. Ze zijn niet boos, zegt ze.
Hoe weet ze dat zo zeker... Waarom gelooft ze mij?
Hoe leg je uit dat ze wel om mindere dingen boos worden...
Hoe stop je de tranen, het verdriet die komen bij haar woorden.. Zo lief, gemeend, zo naief... Hoe stop je het verlangen... De pijn... De angst...
Hoe moet ik toch verder.. Hoe zal het verder lopen... Hoe moet dit toch...
Ik kan niet meer.....
Dat het gaat om angst. Om weer falen.. Om straf en ander dingen...
Vernedering.. schaamte...
Je zo dom voelen, zo stom geweest zijn om ZO'N risico te nemen.. Hun auto mee te nemen. Te gaan spelen met een bezit van hen... Te denken dat je dat kan..
Terwijl ze je nog waarschuwen...
Hoe leg je uit dat als ze nu zo goed gereageerd hebben dat alleen maar verwarrend is. Opluchtend, maar ook eng. Zullen ze er morgen nog zo over denken.. En overmorgen?... Hoe KON ik dit doen... Dit op het spel zetten... wat een gok....
Niet jouw schuld, zegt ze. Alles wordt betaald zegt ze. Ze zijn niet boos, zegt ze.
Hoe weet ze dat zo zeker... Waarom gelooft ze mij?
Hoe leg je uit dat ze wel om mindere dingen boos worden...
Hoe stop je de tranen, het verdriet die komen bij haar woorden.. Zo lief, gemeend, zo naief... Hoe stop je het verlangen... De pijn... De angst...
Hoe moet ik toch verder.. Hoe zal het verder lopen... Hoe moet dit toch...
Ik kan niet meer.....
donderdag 3 juni 2004
Geen zin
Zometeen weer atletiek. Ik had vanochtend al buikpijn... Ik zie er zo tegenop.. Dat stomme hardlopen! Bleeeeeeeehhh..
Maar ik ga proberen te denken aan mijn veilige plekje, misschien helpt dat. En daarna mag ik al bijna naar huis.
Nog maar 4 uurtjes...
Maar ik ga proberen te denken aan mijn veilige plekje, misschien helpt dat. En daarna mag ik al bijna naar huis.
Nog maar 4 uurtjes...
woensdag 2 juni 2004
Alles ineen
Ik probeer rustig te slapen, maar een gedeelte van mij nachtmerriet rustig verder. Ik kan ze niet onthouden.. ze verdwijnen zodra ik weer 'bijkom'. Of ik leef nog een tijdje verder in mijn nachtmerriewereld terwijl ik al lang wakker ben, maar zodra ik dan weer een beetje bij mijn positieven ben weet ik er ook niets meer van. Mijn peutje zegt dat dat met mn dis temaken kan hebben. Dat het dingen zijn waar ik zelf geen toegang tot heb. Zelf weet ik het niet zo goed. Veel mensen kunnen hun dromen toch niet onthouden?
Ik zit nog steeds in afwachting over hoe het zal gaan met dat leerlingproblematiek op school. Heb het eerste college gespijbeld en nu is de volgende pas volgende week. Hoe geef je je een houding? Zullen mensen zien en snappen dat ik me zo aangesproken voel? Ik zie er wel enorm tegenop!...
Maar goed, bikkel die ik ben heb ik mijn eigen paper over eetstoornissen al af, geheel niet uit eigen ervaring natuurlijk :D Dat vond ik nog niet eens zo heel moeilijk. En dat ik dat moet gaan presenteren okee. Maar anderen die over Moelijke Dingen gaan praten waar ik bij ben... Dat vind ik wel heel eng...
En met mijn ouders.. Ja.. kweetniet.. T komt in therapie ook veel terug.. Zo staan ze vrolijk voor de deur en zo hangen ze boos aan de foon. Met hun praten over vroeger,over wat er gebeurd dat wil ik liever niet. En al helemaal neit de confrontatie aangaan... Waar ik bang voor ben weet ik zelf nauwelijks, een heleboel kleine dingen, en ook een heleboel grote. maar ik wil het gewoon niet.
En nu het alweer zo lang goed gaat durf ik stiekum oko wel weer een klein beetje te gaan hopen dat de laatste keer geweest is. Maar je weet het neit.
kmoet ook nog steeds aan mn peut vertellen, over Vroeger. Over Toen. Over Als het Mis ging. Maar wat valt daarover te vertellen.. Soms vraag ik me af of er wel iets over te zeggen valt... of dat zin heeft. Beschrijven en vertellen maakt het voor anderen reeeler, soms helpt het mij, voel ik me meer begrepen, kweetniet. Maar ik zoek geen medelijden, en waarom anderen details vertellen. Het is moeilijk en beschamend. En wat hebben zij eraan? Nix.. hooguit dat ze erover zullen oordelen (was dat alles? of God wat gruwelijk) en ik weet niet eens welke gedachte ik erger zal vinden.
Soms zou ik zo graag willen dat mijn hoofd leeg was, er geen gister was, alleen vandaag. Dat ik niet dingen zeg die ik zelf niet begrijp, dat ik niet dingen zie of voel die ik neit kan plaatsen.
In therapie schijn ik vorige keren iets gezegd te hebben over 'anderen' dit ging over iets ivm als het fout ging.. Mn peut had daar allerlei vragen over, maar ik weet het zelf neit eens? andere wat? andere kinderen? andere delen? andere volwassenen? Bedoelde ik wel anderen en was het waar wat ik zei. Ik droom er soms over. Andere volwassenen, soms met andere kinderen erbij.
Maar zijn dromen waar... Of zijn het gewoon mijn grootste angsten...
Sinds het in therapie ter sprake is gekomen ben ik in ieder geval angstig en ermee bezig. Ik kan het moeilijk uit mijn hoofd zetten, maar lijk wel extreem bang. Alles moet gecontroleerd worden, of er geen mensen ergens in de buurt zijn, of de ramen goed dicth zijn, de gordijnen, zodat ze niets kunnen zien.. Ik ben zelfs bang dat er camera's of microfoons hangen. T gaat echt helemaal nergens over. Dat weet ik op zich ook wel, maar toch... Die enorme angst is raar.
Of gewoon.. zolangzamerhand wen je eraan. Aan angst, aan pijn, aan verdreit. Dat besef maakt me heel verdrietig. Moedeloos af en toe.
Ik weet het gewoon neit goed meer. Of het wel goed is wat ik aan het doen ben in therapie, wat waar is, wat neit. Wat is DIS en bestaat het echt? En wat ik dan uitkraam, ben ik dat ook en spreek ik dan geen onzin? Bestaat alles wel, of alleen in mijn hoofd.
Wat is de waarheid, en hoe moet je ermee omgaan..
Dingen waar ik eigenlijk liever neit over na wil denken omdat ik er ruzie door in mijn hoofd krijg en er bang en moedeloos van wordt. Dus leef ik met vandaag, totdat gisteren zichzelf opdringt.
Nouja, je hoort het al, ik vervaag....
Ik zit nog steeds in afwachting over hoe het zal gaan met dat leerlingproblematiek op school. Heb het eerste college gespijbeld en nu is de volgende pas volgende week. Hoe geef je je een houding? Zullen mensen zien en snappen dat ik me zo aangesproken voel? Ik zie er wel enorm tegenop!...
Maar goed, bikkel die ik ben heb ik mijn eigen paper over eetstoornissen al af, geheel niet uit eigen ervaring natuurlijk :D Dat vond ik nog niet eens zo heel moeilijk. En dat ik dat moet gaan presenteren okee. Maar anderen die over Moelijke Dingen gaan praten waar ik bij ben... Dat vind ik wel heel eng...
En met mijn ouders.. Ja.. kweetniet.. T komt in therapie ook veel terug.. Zo staan ze vrolijk voor de deur en zo hangen ze boos aan de foon. Met hun praten over vroeger,over wat er gebeurd dat wil ik liever niet. En al helemaal neit de confrontatie aangaan... Waar ik bang voor ben weet ik zelf nauwelijks, een heleboel kleine dingen, en ook een heleboel grote. maar ik wil het gewoon niet.
En nu het alweer zo lang goed gaat durf ik stiekum oko wel weer een klein beetje te gaan hopen dat de laatste keer geweest is. Maar je weet het neit.
kmoet ook nog steeds aan mn peut vertellen, over Vroeger. Over Toen. Over Als het Mis ging. Maar wat valt daarover te vertellen.. Soms vraag ik me af of er wel iets over te zeggen valt... of dat zin heeft. Beschrijven en vertellen maakt het voor anderen reeeler, soms helpt het mij, voel ik me meer begrepen, kweetniet. Maar ik zoek geen medelijden, en waarom anderen details vertellen. Het is moeilijk en beschamend. En wat hebben zij eraan? Nix.. hooguit dat ze erover zullen oordelen (was dat alles? of God wat gruwelijk) en ik weet niet eens welke gedachte ik erger zal vinden.
Soms zou ik zo graag willen dat mijn hoofd leeg was, er geen gister was, alleen vandaag. Dat ik niet dingen zeg die ik zelf niet begrijp, dat ik niet dingen zie of voel die ik neit kan plaatsen.
In therapie schijn ik vorige keren iets gezegd te hebben over 'anderen' dit ging over iets ivm als het fout ging.. Mn peut had daar allerlei vragen over, maar ik weet het zelf neit eens? andere wat? andere kinderen? andere delen? andere volwassenen? Bedoelde ik wel anderen en was het waar wat ik zei. Ik droom er soms over. Andere volwassenen, soms met andere kinderen erbij.
Maar zijn dromen waar... Of zijn het gewoon mijn grootste angsten...
Sinds het in therapie ter sprake is gekomen ben ik in ieder geval angstig en ermee bezig. Ik kan het moeilijk uit mijn hoofd zetten, maar lijk wel extreem bang. Alles moet gecontroleerd worden, of er geen mensen ergens in de buurt zijn, of de ramen goed dicth zijn, de gordijnen, zodat ze niets kunnen zien.. Ik ben zelfs bang dat er camera's of microfoons hangen. T gaat echt helemaal nergens over. Dat weet ik op zich ook wel, maar toch... Die enorme angst is raar.
Of gewoon.. zolangzamerhand wen je eraan. Aan angst, aan pijn, aan verdreit. Dat besef maakt me heel verdrietig. Moedeloos af en toe.
Ik weet het gewoon neit goed meer. Of het wel goed is wat ik aan het doen ben in therapie, wat waar is, wat neit. Wat is DIS en bestaat het echt? En wat ik dan uitkraam, ben ik dat ook en spreek ik dan geen onzin? Bestaat alles wel, of alleen in mijn hoofd.
Wat is de waarheid, en hoe moet je ermee omgaan..
Dingen waar ik eigenlijk liever neit over na wil denken omdat ik er ruzie door in mijn hoofd krijg en er bang en moedeloos van wordt. Dus leef ik met vandaag, totdat gisteren zichzelf opdringt.
Nouja, je hoort het al, ik vervaag....
Abonneren op:
Posts (Atom)