onzin

Dus ;). Na een gezellie avondje schoonouders zit ik hier nu. Net onze vakantie vastgelegd, vrij genomen van mn werk enzo. Beetje dingen aan het regelen rond mn verjaardag die er binnenkort ook weer eens aan zit te komen..
Allemaal wel leuke dingen.

En toch heb ik de neiging om hier van me af te schrijven. Waar het aan ligt? Gen idee. Wat me dwarszit? ik weet het niet. Ik denk dat ik maar weer eens ga kleuren ;) Misschien helpt dat!
Zodra ik weer wat zinnigs te melden heb zal ik het posten.

Rust

Pfff.. spannend dagje hoor... Nog steeds een beetje (okee, beetje boel) paranoia door gister... Beetje in de war ook enzo.
En toen had ik vandaag instructiedag over hoe volgend jaar eruit gaat zien.. Het 'afstudeerjaar', alleen voor mij dus niet.. En dat moets ik gaan vertellen. Werd op zich wel goed op gereageerd, de docenten aan wie ik toestemming vroeg om hun gedeelte een jaar uit te stellen keurden het goed envonden het zelfs wel verstandig...

Opluchting.. Dus nu weet ik ongeveer wat ik Wel moet doen volgend jaar... en dat valt me toch zooo reusachtig mee... Ik heb zo'nrustig rooster volgend jaar.. Bijna alleen maar (nouja, volgens mij alleen maar) theorie, zelfmaak enorme opdrachten.. Dus eigenlijk kan ik het hele jaar thuis in mijn eigen tempo werken..
En ik heb de kans om wat dingen van vorige jaren in te halen.. Pff.. er valt echt een blok van mn rug... Ik schaam me nog wel eenbeetje, maar ben wel onwijs opgelucht.. 10 kilo lichter zegmaar..
En niets meer wat me nog in de weg staat om dagbehandeling te gaan doen... Nu kan het geowon....

Wowie... Belangrijke beslissing (nouja,de beslissing was er al wel, maaar nu heb ik het echt gemeld, doorgezet zegmaar), maar t voelt wel okee... Rust.. Eindelijk!!!

Dus...

Dus... nu ga ik volgende week een afspraak maken voor een orientatiegesprek bij de dagbehandeling... Spannend!!... (okee doodeng).Ik wil het toch maar gaan proberen, alhoewel ik nog steeds bang ben dat ik daar niet thuishoor en me aanstel enzo... Mn omgeving reageert wel goed op het idee, maar omdat ik er zelf mee ben komen aanzetten ben ik bang dat het 'overbodig' is... Maar daar zou ik in dat orientatie gesprek dan wel achter moeten komen denk ik... Hoop ik.. Nouja, eigenlijk hoop ik het niet, want dan zit ik daar mooi voor lul.. Wat als ik moet vertellen waarom ik daar zit? Wat als ze me niet geloven... Of me een aansteller vinden...

Vanmiddag ook de formulieren voor een Wajong in zitten vullen.. Heeft iemand daar ervaring mee? Want is een psycholoog/psychiater een 'behandelend specialist'? Nouja, kvond t iig erg confronterend... en ingewikkeld.. Bel ik met mn stomme kop nog maatschappelijk werk op ook, omdat peutje gezed had dat ze er daar meer van wisten. Not... *bloos*
Nouja, uiteindelijk het grootste gedeelte van de papiertroep ingevuld, en nog steeds niemand die em kan vertellen of ik er nou voor in aanmerking kom of niet.. :S Fraai.

nja, en vandaag in therapie, na dik twee jaar, heb ik eindelijk verteld.. Wat ze nog neit wist.. Wat ik nooit iemand verteld heb... Ik schaamde me dood.. en ik was zo bang dat ze me niet zou geloven, dat ze me stom zou vinden, t mn eigen schuld zou vinden.. Wat dat het ook?.. Ach, dan deed ik nog wat nuttigs... Nu doodeng, k durf ook eigenlijk nie meer terug maandag... Zo eng om dit verteld te hebben... :S Bang voor de gevolgend.. Alhoewel ik Weet dat het daar veilig is.. Dat ik haar kan vertrouwen... Zou ze me al haten? Ik zou het eigenlijk nu willen weten.. checken..
Heb vanochtend wel gevraagd of ze me geloofde... T antwoord daarop is altijd zo vaag... Zo politiek correct. Ja, ik zit hier en ga er vanuit dat wat jij mij verteld jou waarheid is... En ik ben er om je daarbij te helpen... Ja.. Mijn waarheid.. Dat kunnen dus ook hersenspinsels zijn...
Ik wil niet dat ze zegt dat het zeker weten waar is, ik wil dat ze zegt dat ze me gelooft... Dat als er nu terplekke iemand binnen komt lopen die het tegendeel beweert, dat ze mij dan gelooft... en niet 'mijn waarheid..'
Is dat stom?
maar als ik dat zeg levert dat een hele discussie (lees preek) op, over dat ze toch echt niet kan garanderen dat het gebeurd is blablabla. Dat vraag ik ook niet. Ik vraag of ze me gelooft... Of dat ze twijfelt aan mn verhaal.. Daar ben i zoooo bang voor...

Dus.. Nu zie ik overal mensen die me langer aankijken dan normaal, die weten dat ik gepraat heb. Overal hangen geheime microfoontjes, camera's... Ik weet zeker dat ze t al weten.. dat ze me komen halen... Me komen straffen.. Op wat ik gedaan heb staat de doodstraf... :S Praten mag niet.... Help..
Maar ik ben niet meer alleen... Denk ik... Als ze me gelooft... Zou ze me geloven..

Winner!!!

Beste opmerking van deze week:

Ik, mn leraar turnen en wat studenten in de kantine. Een van de domste grietjes vraagt opeens: Goh, wat heb jij nou met je arm gedaan? en gaat zitten staren.
Leraar tegen haar: Ik zal het wel voor je vragen hoor:
Leraar tegen mij (met big grijnz): Is het mislukt?

*gekraak van mijn hersens, van ieders hersens*
Leraar: Ja, ik zag het je denken, dus ik dacht, ik vraag het wel hardop voor je. Ze bijt niet.
Bedoelt ie: Is je zelfmoordpoging mislukt.. Met een grijnz erbij... Haar een beetej voor gek zettend... :D

Leuk! Ik hou van zwarte humor!!!!

Dus.. volgende keer als er iemand naar mn armen staart zeg ik:
Schrik maar niet hoor, t is niet gelukt!!!! :P:P:P

*LOL*

Ze kwam...

Uiteindelijk dus eerlijk geweest. Toch.
Ze kwam, het ging over koetjes, kalfjes en voetbal, en toen ineens over oppassen.
Ik heb gezegd, hoeveel zeer het deed, dat DIS voor mij mijn leven is. Ik heb veel gezegd... heel veel.. En ze luisterde. Als altijd. En begreep. Het voelde als vanouds, ik voelde me alsof ik mezelf verraadde, zo eerlijk zijn terwijl ik net zo gekwetst was.
Uit wat zij terug zei en vroeg merkte ik dat het wel okee was. Dat ze het nu pas echt ging begrijpen. Dat het niet 'over' was toen ik uithuis ging, en helemaal goed toen ik medicatie kreeg.
Dat dagbehandeling ook niet de laatste stap is naar 'goed', maar dat ik DIT ben, en dat ze het daarmee zal moeten doen.
Ze vond het moeilijk om te accepteren zei ze, omdat ze dat niet wilde, voor mij. Niet had willen accepteren dat het dus schijnbaar zo 'ernstig' was, langdurig, heftig blablabla.
Dat ik niet volgend jaar het normale, gezonde meisje zou zijn wat ze me zo gunde.

Ik denk dat we allebei veel aan het gesprek gehad hebben. Ik ben in ieder geval blij dat ze gekomen is. Echt blij. Ik zit wel met tranen in mn ogen, maar dat is van allerlei emoties door elkaar. Opluchting ook, schaamte om wat ik verteld heb... Pijn over het oppassen, maar ook geluk doordat ze me niet kwijtwil. En ik haar niet. Ik was zo bang dat ik dr kwijt was...

Kweet niet hoe het nu verder gaat. Hoe het verder moet. Ik laat het contact even van haar kant afkomen denk ik. Ik zie het wel. Ik ben blij dat ik de kans genomen heb mezelf uit te leggen, te zeggen wat ik vond. EN eng. Doodeng..

Nu ga ik ff lekker op mn bankbedje liggen. Even uit, even alle spanning eruit laten.
ja. Daarna huiswerk voor therapie. Nog zo'n fijn, makkelijk iets ;)

twijfel

Zit heel erg te twijfelen over woensdag... Ik vind het echt niet tof om aan de kant geschoven te zijn, en heb helemaal geen zin om me te laten kennen met haar erbij. Bang dat ik ga grienen ofzo, dat wil ik niet. Ze hoeven niet te weten hoe gruwelijk kwetsend dit is... Dat mag ze niet weten.
Ik wil niet meer zwak zijn. Begrijpend.. (en boos.... toch wel geloof ik ja..)
Dus afzeggen en mezelf het verdriet besparen ik hoef geen troostbezoek, of me niet laten kennen en gewoon stoer en onverschillig verdergaan. Wat maakt mij het ook uit, alsof zij het belangrijkste in mijn wereld is (ja!).

Heb gisteraaf nog wel meteen pleegmamma gebeld. Die snapte het probleem niet helemaal. Waarom zou ze een nieuwe oppas zoeken? En zorgen maken? waarover. Ja, ze maakte zich wel regelmatig zorgen over de oppas zelf. Over haar pleegkindje, over mji... *lief*

Nouja, ik zie het wel, nu ff eten.

over

Ik heb haar gebeld. In een dappere bui, omdat ik niet meer tegen de twijfel kon heb ik gebeld.
Ze wil toch graag een andere oppas. Tuurlijk. Ik snap het wel. Ik zat hierop te wachten. Heb het altijd gezegd. Zij was degene die wel in mij geloofde, die WIST hoe ik in elkaar zat... Ik heb het van het begin af aan eerlijk gezegd... En nu. Nu na de crisis twee maanden geleden, wil ze toch liever een nieuwe oppas. Teveel risico. Ja. Dat ben ik. Risico. Wie wil mij nou wel voor belangrijke dingen. Ik ben Onbetrouwbaar. Kan zomaar ineens afzeggen. Dat zeggen ze op school.
En daar hebben ze gelijk in. Maar een risico voor kinderen... Nee, dat ben ik nog nooit geweest..
Het doet pijn, zo ontzettend veel pijn. Dat de persoon die je er altijd eerlijk over verteld hebt, van het begin af aan. Die wist van de crisissen die je had, van je gedachtes... Dat die persoon, nu ineens toch besluit dat ik het niet kan. Niet goed genoeg ben.

Ik baal ervan. Baal ervan dat ik altijd dingen verpest, dat ik het verpest heb. Ik had gewoon niet moeten zeggen wat er gebeurd is allemaal, ik had nooit moeten gaan praten. Dan hadden ze Haar niet gebeld tijdens de crisis, dan had ze nu geen andere oppas gezocht. Eerlijkheid en overlevingsdrang is niet handig in deze wereld. Overlevingsdrang bezorgt je Dis, en eerlijkheid zorgt dan dat je door de hele maatschappij afgedankt wordt.

Door mijn klasgenootjes, omdat ik niet altijd alles kan, op het laatste moment af kan zeggen omdat het niet goed gaat, dus onbetrouwbaar ben. Door de leraren, omdat ik 'gek' ben, niet voorspelbaar, anders. Door vreemden, omdat ik wazig kan kijken, ineens kan gaan huppelen op straat of huilend rondlopen. Door iedereen die me met korte mouwen ziet.
Ik dacht, geloofde dat ik bij mijn vrienden wel mijzelf kon zijn. Ons kon zijn. In mijn goede, en mijn slechte momenten. En ging daar meer naar leven. Liet ze meer zien van mij. Van mijn goede, en van mijn slechte kanten. Leerde daardoor ook beter mijn eigen kunnen kennen, mezelf en mijn grenzen een beetje te respecteren. Ik durfde ze erin te gaan vertrouwen.
God wat dom. Wat ontzettend dom.

Afgekeurt en uitgekotst nu dus door iedereen. En ik kan ze er gewoon niet eens ongelijk in geven. Wat ben ik nou, ik maak ook overal een zooitje van. Onbetrouwbaar, gek, labiel. Dat zijn de woorden die mij sieren. Mijn ouders zeiden het vroeger al. Let maar niet op haar, ze is wat labiel. Ben ik dan echt de gek?

O wat doet dit zeer. Pijn om te merken dat degene tegen wie je probeerde eerlijk te zijn, met angst, waarvan je dacht dat je geaccepteerd werd zoals je was.. Dat ze je kende zoals je bent... Je goed genoeg vind zoals je was. Ja, dat is misschien de juiste omschrijving. Iemand voor wie ik wel goed genoeg was, die me niet minachte om hoe ik deed enzo. Maar goed, nu dus niet meer.

Woensdag komt ze langs. Maar ik denk dat ik nog maar afzeg. Ik wil geen troostbezoek. Zo van ach wat zielig, en ik voel me verplicht, ik heb dr al gedumpt. Dankjewel.
Troost niet nodig. Steun, zo af en toe. Liefst tijdens een crisis, dan red ik het namelijk niet alleen.
Maar nu weet ik dat ik Vooral tijdens een crisis geen steun mag zoeken. Eigenlijk helemaal geen steun kan zoeken. Eerlijk zijn, zwak zijn is niet slim. Zwak zijn is niet goed genoeg.

Vanaf nu ga ik denk ik sterk zijn.
En mijn pleegmamma bellen om te vragen of zij soms ook een andere oppas wil. Ja, je weet maar nooit...

korte spui

Ja, ik heb wel een hoop waar ik het over zou willen hebben. Gewoon met iemand kunnen delen hoe en wat. Waar ik over twijfel, wat er allemaal spookt. Ik kom er alleen niet zo toe.

Dagbehandeling... Ik wil het wel denk ik.. Volgend jaar gewoon gaan beginnen en kijken of het helpt... Niet geprobeerd is altijd mis.. Maar ik denk dat ik het er wel goed met peutje over moet hebben.. Ik voel me een beetje een aanstelster... Bij mijn peutje schaam ik me er een beetje voor... Bang dat zij dat ook vind, dat ik me gewoon niet zo moet aanstellen en verder gaan met leven...
We zijn nu druk bezig met crisissignaleringsplan. Moeilijk vind ik dat.. De gevoelens en acties opschrijven gaaan nog wel, maar de achterliggende gedachten... Moeilijk terug te halen, moeilijk opnieuw te denken, en heel erg moeilijk te omschrijven... Echt hoor.. Ik heb er thuis al vrij veel tijd ingestoken, maar het lukt niet echt. Niet duidelijk genoeg iig. Wel bladen vol gekalkd ;)
Daardoor paniek ik op therapie... Ik wil het goed doen. Dat is de algemene achterliggende gedachte die voor de angst zorgt :P ik moet het goed doen.
A: een vraag, B: ik moet het goed doen C: paniek, dichtklappen
Nou, nu mn crisisplan nog zo :P:P:P

Verder... Verder heb ik verdriet. Om iemand die niets meer van zich laat horen. Iemand die zo belangrijk was, waar ik tegenop keek. Iemand waar ik in geloofde.. Geloofde dat ze echt om mij gaf op een bepaald niveau. Echt geinteressseerd was. Maar sinds de crisis... Ze weet het, ze is gebeld toen savonds, Tikker heeft haar om hulp gevraagd.. Sindsdien niets meer... Niks, nakkes, nada. Ik heb een tijd terug een sms'je gestuurd.. Niets gehoord. Nu, dit weekend een kort mailtje. Heel kort. Want ik wil gewoon zo graag weten waar ik aan toe ben.
Maar haar niet nog meer lastig vallen. Ik snap het als ze er genoeg van heeft. Ik snap het als ze hier geen zin meer in heeft, als ze ineens inziet hoe gek ik echt ben en daar een beetje bang van is. Zichzelf een beetje schaamt omdat ze nu pas inziet hoe gek ik ben, en dat niet aan mij wil laten merken?! Zoiets. Of dat het gewoon teveel is, dat ze genoeg heeft aan dr eigen dingen.
In ieder geval, ik was er altijd op voorbereid dat ze me neit meer zou moeten. Het was een van mijn angsten, is een van mijn angsten. Bij de meeste mensen die belangrijk voor me zijn. Ik ben er continue mee bezig, en denk altijd dat het nu zover is.
Toch, of misschien juist daarom, doet het zeer. Omdat ik het niet echt meer verwacht had. Omdat ik haar eerlijker ingeschat had... Omdat het gewoon pijn doet, omdat ik haar mis. Daarom. Omdat ik het naar vind dat ze niet meer om me geeft. Of in ieder geval niet niet genoeg meer aan me denkt om terug te smsén/ mailen weet ik het wat.
Ik laat haar maar. Als ze geen contact meer wil is dat okee. Ik kan het alleen maar begrijpen, niet kwalijk nemen. Maar ik vind het wel naar dat ze het dan niet eerlijk laat weten... Na alles wat ze altijd gezegd heeft... Voel ik me weeer alleen, onzeker en bedrogen. ... Stom he.

Nu moet ik trainen. Probeer echt snel weer te spuien. Ik heb het wel nodig merk ik.

inspiratieloos logje ;)

Te lang niet gelogd. Ook weinig inspiratie daartoe. Niets te zeggen. Heb vakantie nu, dat is fijn.
Vanmiddag therapie, zie ik tegenop na mn mail. Nouja, ik zie het wel.
gister veel geld uitgegeven. Onzinnige en zinnige dingen gekocht. Was wel leuk om te doen.
En toevallig ben ik nu helemaal verliefd op mn nieuwe thermosfles. :D

De vraag

Dit te melen naar mijn peutje, of niet.. Mezelf zo laten kennen en een week in onzekerheid zitten, mn best doen om te laten zien dat ik echt wel mn best doe (lekker dubbel) . Of sterk zijn, het zelf uitzoeken... Haar niet lastig vallen verder...

Grrrrrrrrrrrr (hoera, ik maak me druk)

Op

Hoe leg je uit wat op is.. Hoe kan je verwoorden wat je voelt, laten zien hoe het zit, laten voelen wie je bent..
Mijn hoofd voelt zwaar, iedere nieuwe gedachte weegt een ton. Daarom denk ik maar gewoon niet teveel na.
Dingen doen, ik zou niet weten wat, maar dingen doen, het idee eraan alleen al maakt me vaak wanhopig.
zoals nu. Ik moet morgen naar school. Het idee van mensen maakt me gek, inderdaad de verwachtingen en verplichtingen... Die jagen me veel angst aan. Maar neit alleen dat.. Het idee dat ik morgen op moet staan... Dat zorgt ervoor dat ik nu moedeloos ben.. me afvraag hoe ik morgen de dag door moet gaan komen... Alleen omdat ik daar aan denk, nog niet eens aan de schooldag die voor me ligt. Want ben ik eenmaal op school dan wordt ik wat afgeleid, dan is dat ook wel fijn. Tot de tranen weer gaan stromen, of ik gewoon door mn hoefjes zak.. Ik raak mezelf ook telkens kwijt.
Vanmiddag ook toen ik naar therapie moest. Ik weet niet goed hoe ik daar gekomen ben, ja Tikker zette me af met de auto...
Het idee van weg moeten drukte als lood op me en maakte iedere stap alsof het door modder was.. Mijn lijf steeds moeiklijker te besturen, tot ik er een tijd later achterkwam dat ik daarmee gestopt ben.. Het opgegeven heb, het allemaal wel okee vind.. Het maakt met niet uit.
Toch wilde ik wel naar therapie vanmiddag. Dat was mijn hoop op dat het wat beter zou worden misschien. Dat iemand zou begrijpen dat ik zo niet langer verder kan. Gewoon niet weet hoe dat moet.

Me rot voelen, daar kan ik tegen. Echt. Nu voel ik niets.. Eng he, want ik jank me rot. Nouja, ik voel moeheid.. Niet echt lichamelijk, ik denk dat je daarin gelijk had. Vooral geestelijk. En dat maakt mn lichaam ook weer moe. Denken kan me zo moe maken dat mn lichaam ook moe is. Ook de strijd wel of niet doen maakt me moe. Ik wil alles wel proberen, maar kan het dan niet. Dan vind ik dat ik het toch moet doen, terwijl ik dus in mn bed lig en niet kan bewegen, of huilend over straat loop. Uiteindelijk Kunnen dingen gewoon niet als je huilt, of je lichaam dienst weigert, dus leg ik me daarbij neer. Het is me teveel moeite om er wat tegen te doen, het kan me ook niet veel schelen wat anderen ervan vinden. Soms wel, ik vond het ook altijd belangrijk. Heel soms kan ik me er wel weer even druk over maken, vanmiddag ook even. Maar dat is maar een zwakke vlaag van hoe ik normaal uit mn slof kan schieten of me er druk over kan maken. Ik merkt dat ook... Maar wat eraan te doen...
Me erbij neerleggen heb ik geprobeerd, t is niet over. Ertegen vechten heb ik geprobeerd, gewoon toch de dignen doen. Mijn lijf is niet te besturen, kan dus neit. Gecontroleerd kleine stapjes heb ik geprobeerd. Het resultaat is het zelfde... Janken gieren brullen en niets doen...
Ik voel me gewoon niet eens ongelukkig op het moment geloof ik... Hoogstens zo af en toe wanhopig.. als ik me er druk over kan maken. Omdat ik me onbegrepen voel.. Omadt ik geen oplossing zie en niet de rest van mn leven als bejaarde verder wil.
maar ach.. dan denk ik.. als dat meot, waarom niet. Dan trappen ze me toch van school. Ga ik zo door, krijg ik een uitkering of weet ik het wat. Ik zie het wel. En al krijg ik neits. Wat kan er nog gebeuren. Wat kan er allemaal nog gebeuren... Ik ben niet bang meer.. Ik zie het wel...

Nouja, nu, zoveel typen later is het me nog niet gelukt uit te leggen hoe ik me voel, wat Op nou is.
Op is al sinds je thuis bent willen verwoorden wat je dwarszit, maar het teveeel moeite vinden. het is niet echt honger hebben (terwijl ik normaal altijd honger heb) en al helemaal geen moed om eten te maken. Het is huilen bij het idee van opstaan, onder de douche stappen om het eindelijk warm te krijgen en er dan maar gaan zitten omdat als je eronderuit komt het leven weer verder gaat en je niet weet of je dat kan. Het is eigenlijk alleen maar naar bed willen en je ogen dichtdoen om rust te krijgen, maar vooral niet in slaap willen vallen omdat het dan al morgen is en je alweer zoveel moet. Het is alleen maar willen slapen omdat als je slaapt de tijd sneller voorbij gaat, je er niets van merkt. Het is hopen dat het na al dat slapen over is, net als ziek zijn. dat het dan ineens beter is. Het is heel enthousiast ergens aan beginnen, onder het mom, ik ga het gewoon proberen en dan halverwege in tranen stoppen, alles in de buurt rondgooiend.
Het is Zo graag rust willen, alleen maar verlangen naar Rust en geborgenheid, en dan eenmaal thuis niet weten wat je ermee aanmoet.. Je des te onrustiger voelen. Het is continue bezig willen zijn zodat je afgeleid wordt, je niet zo nutteloos en bejaard voelt, maar het gewoon niet kunnen omdat je lijf/hoofd/ogen het gewoon opgeven alsj e het probeert. Of het lukt je maar dan loop je als een zombie rond, en moet je daarna drie dagen op bed liggen om weer bij te komen...
Het is gewoon.. Goed, ik kan het nu dus nog niet uitleggen..

Sorrie.. Ik doe echt mn best... Het frustreert me dat dat niet genoeg is. Nooit genoeg is. Dat ik zelfs niet genoeg mn best doe om mezelf beter te maken... Ik vind het verdrietig dat niemand ziet hoeveel ik mn best doe.. Hoeveel pijn het me doet dat het allemaal niet lukt, me zo 'zwak' en nuttloos te voelen...

Ik weet neit goed hoe ik verder moet. Ik probeer dag bij dag door te komen, niet verder te kijken. Volgende week heb ik vakantie. En weetje.. ik kijk er niet eens echt naar uit... Het is alleen een weekje uitstel voor de rest van mn leven.. Van de rest van al die dagen, die uren, die minuten... Goed, en daar zat ik dus alweer met tranen. Omdat ik dacht aan de vakantie.
Ik zie het wel.. We zien het wel. Wie weet gaat het volgende week wel goed, wie weet ook niet...

Ik wil alleen aangeven dat ik Wel mijn best doe. Heel Erg mijn best doe. En dat Op zijn er voor mij ongeveer zo uitziet. Ik ben bang voor morgen... Bang voor onze afspraak van volgende week omdat ik bang ben dat ik m niet na kan komen... En toch glijd dat net zo snel weer weg als dat ik het voel of bedenk... Dat is Op.

Sorrie voor de lange tekst..

Dus

jeuj, de dag zit er weer bijna op. Vandaag maar weer eens niet naar school geweest. Leek me wel verstandig aangezien t allemal weer eens op was. Thuis wat schoongemaakt (hoera, ik heb wat Gedaan!!!) en daarna therapie. Daar heb ik echt het gevoel aan over gehouden dat ik niet goed genoeg probeer, ik niet de juiste antwoorden geef en het allemaal niet goed doe...
Nu weet ik het ook niet meer.. Ik heb daar gwoon echt bijna twee uur zitten grienen...
De tranen bleven maar over mn wangen stromen, kon ze gewoon niet stoppen, en ik wilde dat dus echt Niet he! Nu weet ik dus helemaal niet meer hoe ik het moet gaan doen.. Gelukkig zit Sera daar aan de overkant en heb ik daar even mee bijgeknuffeld...

Zit nu weer eens ernstig te twijfelen over therapie en wat ik nu dan moet doen... Ik bedoel, ik probeer dingen echt wel.. Ik ben niet het type dat niet naar school gaat omdat ie niet zoveel zin heeft.. Dat zit gewoon niet in mn aard... En ik probeer ook wel te gaan, maar dan gaan die stomme tranen weer lopen, of ik zie het allemaal gewoon niet meer zitten.. Echt niet uit te leggen gewoon (vond mijn peut ook vandaag :@)... Iedereen voelt zich wel eens rot... Ik merk gewoon dat ik het geduld met mezelf en de hele wereld verlies. En tegelijkertijd kan het me niet boeien.. Want dat is teveel werk, om me er druk over te maken..
Morgen moet ik weer een hele dag naar school... Ik ben benieuwd.. Ik moet gewoon harder proberen denk ik... beter mn best doen.

En mn peut moet gewoon verhuizen naar australie en daar kangoeroes aan het huilen gaan maken ofzo. Lekker zinloos als zelfs de mensen die je ervoor betaald je niets zinnigs meer kunnen zeggen en je het gevoel geven dat je faalt...

Speciaal logje

Zo. Dit logje is speciaal voor de aparte commentator die hier laatste tijd berichtjes achterlaat...

Hij heeft namelijk helemaal gelijk... Wat ik hier log zijn jammerende logjes over alle problemen die ik tegenkom.. Niet de vrolijke/geile pagina's die er ook zijn. Maar ja, mijn leven ziet er dan ook ietsie anders uit dan die van de gemiddelde Nederlander.
Ik ben heel blij dat mijn commentator zo'n ontzettend fijne jeugd gehad heeft dat hij zich niet voor kan stellen dat dat ook anders kan en dat er mensen zijn die wel verdriet hebben. Dat moet geweldig zijn, ik ben ook echt blij voor hem.
Wat ik wel een beetje sneu voor m vind is dat er miljoentriljoenbiljoen Wel geile/vrolijke internetpagina's zijn, pagina's die hem meer aanspreken, maar dat ie die schijnbaar niet kan vinden en Telkens weer op mijn logje uitkomt. Dat moet echt frustrerend zijn!!! Zeker als het dan ook nog juist die ene van de miljoentriljoenbiljoen pagina's is die je Niet leuk vind.
Mijn tip aan hem: surf voortaan vrolijk rond op pagina's die je wel leuk vind, dan hoef je je niet meer te ergeren aan mijn internet vervuilende sjit.

Ohwja enne.. Zoek hulp... Als je ook echt de moeite genomen hebt om te lezen weet je dat ik het al heb.. Nu jij nog... Succes

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voor alle anderen, ik vond deze aparte bezoeker wel een logje waard. Hoop dat jullie je er niet aan ergeren/gekwetst voelen, ik doe dat namelijk niet. Leven en laten leven is mijn motto, dus laat hem hier maar even leven.. We zien het wel!~
Liefs!!

Auch

Pijn. Dat doet het. Dat degene om wie ik veel geef, degene die Tikker heeft gebeld tijdens de crisis twee weken terug... Diegene die mijn dag goed kan maken door alleen maar te bellen, dat niet doet.
Terwijl ze het wel beloofde..
Ze zou de dag na de crisis bellen. Maar toen heb ik zelf maar even gebeld om te zeggen dat het wel weer ging.. Was ze blij om, ze vond het zoo fijn wat van me te horen. Zou me deze week zeker nog even bellen om af te spreken... Euh... Ja.. Niets meer van gehoord.. Alsof ze het allemaal vergeten is. Mij vergeten is.
Het maakt dus niet uit.. Het maakte haar neit uit.. Misschien had ze gehoopt dat ik er echt niet meer zou zijn..
In ieder geval doet het pijn. Zeker na alle idiote dingen die achter elkaar gebeurd zijn afgelopen weken...
-flinke crisis
-foutje van de politie
-vlucht van ons
-blessure

Het ene is nog niet eens achter de rug of goed en wel verwerkt, of het volgende is er al. Serieus, mijn leven is echt net een hele slechte soap. T wordt nu gewoon goedkoop. Als ze dit op tv uit zouden zenden zou ik t echt een kloteschrijver vinden die teveel aandacht wil trekken met teveel idiote dingen in een te korte tijd.
Mag ik een nieuw schrijver alsjeblieft?

En waarom belt ze niet...

ohw wat gaat het Goed

Ik zou me goed moeten voelen. Mn blessure gaat sneller dan verwacht en verschaft me de nodige rust, ik heb besloten veel rustiger aan te gaan doen met school, iets dat ik fijn vind denk ik. Iets dat me minder 'moeten' oplevert. Dit weekend is het gezellig met Sera, goed gepraat, lekker even wat tijd samen, minder spanning.
Met Tikker gaat het ook okee, en nog maar een weekje en dan heb ik vakantie. Nouja, het is nouwelijks een weekje te noemen, want driekwart van de dagen hoef ik maar voor n uurtje naar school toe.
Kortom, alles gaat Goed.
Mijn ouders zijn gister zelfs langsgeweest met wat fruit. Ook al Goed. Niet angstig meer.
Dus...
Als alles Goed gaat.... Waarom ik dan niet? Ik kan alleen maar denken aan slapen... Zie als een berg op tegen morgen en komende week.. Waar slaat dat op, ik heb bijna vakantie, ik hoef bijna geen reet te doen...
Waarom dan zo? Zo.. moedeloos? machteloos? Op? Op denk ik...
Soms leef ik ineens op, een soort vlaag van energie, doe wat dingen, maak me ergens druk om of ga actief werken, en daarna is het dan dus niets meer... Alles lijkt op. S ochtends vreog al vraag ik me af hoe ik de dag door moet.. Dan biggelen halverwege iets ineens de tranen over mn wangen, of zak ik door mn hoefjes heen.. Op.. Of het maakt me allemaal niets meer uit... Echtniet.. Dingen waar ik normaal veel om geef, ik kan me er niet druk meer over maken...
baal van mij. Het gaat Goed. Ik wil me ook Goed voelen.... echt...

Bijgeklep

Khad even niet de moed om van me af te pennen afgelopen dagen..
Het weekend druk bezig geweest met tegen maandag opzien, maandag druk bezig geweest met de dag door komen en naar school gaan. Wat trouwens bijzonder goed gelukt is vind ik zelf!!!
Gister weer een dagje rust. Eindelijk lekker geslapen.. Heerlijk zeg...
Ook heb ik gister de thermosfles ontdekt :D Ik kon kiezen, een uur te vroeg, of net te laat op mijn stageplek komen, dus ik dacht, doe eens gek, ik kom te vroeg (zijn ze niet gewend van mij)
Flessie thee mee, boekkie mee (bernini mysterie, aanraderrrr!!!) en me verstopt ergens in een hoekkie de school. (makkelijk, de school is een klooster, hoekkies zat!!) De tijd vloog en ik vond het jammer dat het al tijd was om te vergaderen! Volgende keer weer!!!

Vandaag (zo) naar school. Een uurtje maar gelukkig :D fijn idee is dat. Dus..
Ik ga nu hassanjasssan en hupla naar de bus. Anders moet ik rennen, en daar houd ik he-le-maaaaal niet van ;)

gevoelens en gedachten

schuldig dat ik hier nu zit, niet gewoon verder kan gaan.
Waarom kan ik niet gewoon verdergaan..
Op
alle oplossingen
zorgen alleen maar
voor meer problemen
En zijn dus
geen oplossingen meer
Maar als er
geen oplossingen meer zijn
Wat moet je dan doen..
wat moet ik doen..
wie weet het..
Thuisblijven=mogelijk gevaar lopen=alleen zijn=lekker op je eigen plekje zijn=niet op school zijn=rustiger=achterstand op lopen=grote problemen krijgen
Naar school gaan=tussen veel mensen zijn=drukte=afleiding=geen achterstand op lopen en normaal doen=risico op gek worden=niet begrepen worden=ongelukkig zijn
Hier blijven=niet naar huis kunnen=blijven uitstellen=fijn=mensen belasten=niet naar school gaan=achterstand oplopen=grote problemen...

Zet me uit
voor een tijdje
en laat de wereld
maar doorgaan
dan stap ik over een tijdje
wel weer in
om te kijken
hoe het verder gaat
wat ik gedaan heb
enhoe het met me gaat
Ik wil niet meerbesluiten
niet meer nadenken
Het goede
bestaat niet
Het goede doen niet,
Het goede antwoord nie
ten goedheid ook niet...
Het kan dus alleen maar fout gaan...
De chaos in mijn hoofd wordt steeds groter
Gedachten en stemmen tollen
kinderen gillen en zijn bang
ik denk en denk en denk
maar kan niemand redden
weet gewooon niet meer hoe
de chaos maakt me paniekerig
Rust Geef me toch
Rust

Soms zou ik best een tijdje weer heel klein willen zijn. Met iemand die alle beslissingen maak,iemand op wie je alles af kan schuiven... Het mag niet van, en ik moet zijn eigenlijk heel geruststellende gedachten, hoe vervelend ook op het moment dat ze je dwarsbomen.Maar wie anders dan ik zou de keuzes kunnen maken. Wie anders dan ik zou snappen dat het gewoon niet openbaar mag worden.Niets openbaar mag worden..Ik wil niet dood. Maar ik zie geen oplossingen... De radeloosheid en wanhoop kruipt steeds hoger. Het benauwd me bij tijd en wijlen gewoon.dus.. Wat nu.. hoe verder.school, thuis.Hier, daarOuders, wegblijvenTherapie, normaal zijn
Ik weet het gewoon NIET MEER....

Klabafboem....

Ik zit nu ff ergens anders ondergedoken.. Ik weet niet wat ik kan verwachten van mn ouders.. Hoe kwaad/bang zij zullen zijn dat de politie hierbij betrokken is geraakt.. Wanneer ze me uit willen horen, waar en hoe...
Ik ben gewoon zo bang. Bang dat zij nu ook in de problemen zitten omdat de politie erbij betrokken is.. Bang dat het niet meer goed kan komen, dat mijn lang verborgen geheim op het punt staat om uit te komen.. Bang bang bang..Misschien overbodig, misschien irreel... Wie zweet zijn ze echt alleen maar bezorgt... Maar..
Ik weet het gewoon niet meer allemaal. De veilige wereld die ik in twee jaar tijd geprobeerd heb op te bouwen is gister in elkaar gestort.. Mijn wereldje viel echt ineen toen mn vader voor de deur stond... Ik heb een half mezelf opgesloten in een kamer, te bang om te bellen of te vluchten. Uiteindelijk tohc gedaan. Snel naar peutje gevlucht toen. Daar lang gepraat... Nu ben ik gewoon eigenlijk continue bang dat ze me aan het zoeken zijn.. me opsporen. Om te zorgen dat ik niet verder zal praten... Om te weten wat ik tegen de politie gezegd heb.. Wat ik tegen ze zal zeggen. Dit is ons geheim.. Het mag nooit, nooit verraden worden. Ik heb ze verraden.. Ik praat hier al, bij mn peutje... En nu is ook de politie er nog bijgeweest... Ik weet het gewoon niet meer.Ik moet naar school, maar ik kan het niet. De gedachte daar rond te lopen, waar ze me makkelijk kunnen vinden. Tussen allemaal klasgenoten enzo die echt helemaal geen idee hebben wat er aan de hand is...
Het gevoel alsof ik in een hele slechte film terecht gekomen ben... heel slecht.. Zo slecht dat het gewoon ongeloofwaardig is.. Niet meer waar kan zijn... En ik weet het gewoon niet goed meer over hoe het verder moet...

Welja joh!

Soow heej, denk je alles gehad te hebben, belt de politie op dat ze je ouders ff ingelicht hebben.. Ja sorrie hoor, ze konden toch ook niet weten dat dat niet de bedoeling was... Okeej...
Paniek dus.. Maar daar was niet veel tijd voor want toen ging de deurbel al. Verstopt, telefoons niet opgenomen, en een half uur later gevlucht. Naar peutje (jaja, zelf gebeld). tweeen nog wat uur gepraat. Met Tikker erbij. Luchtte op, was ook goed voor ons allebei.
Nu zijn we bij schoonouders om daar te slapen. Durf nog neit thuis te slapen.
Heb mijn ouders ondertussen gebeld, ze klonken wel okee. Maar toch. Je weet het niet. We zijn voorlopig dus even uit woonplaatsje weg.. Morgen moet ik eigenlijk wel naar school, maar merk nu dat alles toch wel heeel erg veel geweest is afgelopen week...

Dit ff als kleine update, binnenkort meer..

Nooit geschreven briefjes..

Dankjewel... Ik snap niet waarom je zo doet, waarom je zo bent. Snap niet waarom je me niet haat maar me verwelkomt.. Maar ik ben je er dankbaar voor. Nog zelden ben ik iemand tegengekomen die zoveel liefde en warmte uit kan stralen. Zo gemeend. Die wil dat ik bij hen hoor.. Die dat ook durft te zeggen...
Eigenlijk ben je een soort droom die uitkomt. Mijn hele leven heb ik mamma's gezocht. Pleegmamma's, oppasmamma's, mensen die van me hielden, die mij wilden zoals ik was. Daar heb ik mee geboft, heel erg, zij hebben er me doorheen gesleept en me het gevoel gegeven dat ik gewenst was. geliefd. En toch is dit iets anders lijkt wel. Nog nooit is er iemand midden in de nacht direct naar ons toegekomen omdat het niet goed ging... Maar dat heb ik ook nog nooit iemand gevraagd. Jou hoefde ik niets te vragen.. Misschien is dat het wel..
Ik heb je zomaar leren kennen, kreeg je cadeau bij iemand anders.. En ohw wat ben ik daar blij mee... Twee bijzondere mensen in een keer.. Hij waar ik zoveel van houd, maar anders van houd, diep van houd.. . En jij, die zo lief kan zijn... Soort mamma achtig... Je weet echt niet half wat dat betekent. Echt niet..
Dankjewel...

------------------------------------------------------------------------------------------------
Zo vaak heb ik geprobeerd je weg te jagen... Je af te schrikken. Verteld dat je iemadn anders moest zoeken, mij laten gaan. Toch blijf je bij me.. Na al het verdriet dat ik je gedaan heb, na alle stomme acties van mij, en de vele teleurstellingen beweer je nog steeds van me te houden.. Hoe kan dat... Waarom zie jij zo iets heel anders dan ik? Leer me te zien wat jij ziet.. Leer me te houden waar jij van houd...
Ik ben zo gek op je.. Thuiskomen is nu ook echt thuiskomen. In een huis met warmte en liefde, iemand die op je wacht.. Iemand naar wie ik verlang. Die ik mis na een lange dag weg zijn. Bijpraten, even knuffelen, maar ook gewoon naast elkaar andere dingen doen. Ik kan zo genieten van je aanwezigheid alleen al...
Dankjewel voor al die keren dat je mn tranen gedroogt hebt. Dat je me vastgehouden hebt, van me gehouden hebt. Ik snap je niet, maar ik voel dat ik alles wil doen om jou gelukkig te maken. Alleen schiet dat er soms helemaal bij in en bereik ik het tegenover gestelde... Waarom neem je me dat niet kwalijk...
Bijzondere man, liefde van mijn leven... Blijf je bij me? Ik zou niet weten wat ik zonder je moest.. Maar ik zou het je niet kwalijk kunnen nemen als je ging... Toch hoop ik dat ook jij blijft... Houd van me?!

------------------------------------------------------------------------------------------------Gek, bijzonder meisje. We stoten elkaar af omdat we elkaar tegoed snappen, teveel pijn kunnen doen. En toch komen we terug en houden we van elkaar.. Want anders kan ik het niet noemen.. In de korte tijd dat we elkaar kennen hebben we al zoveel mee gemaakt samen... Van crisissen tot hoogtepunten, van dolheid tot bloedserieus. Jij was degene die mij als eerste doorhad.. jij bent niet een, zei je.. Hoe zag je dat toen al... Ik was degene die jou soms kon troosten, terug kon brengen naar de echte wereld.. Bijzonder vond ik dat.
Die momenten mis ik heel erg sinds je weg bent, niet meer een van de belangrijkste mensjes in jou leven zijn, of in ieder geval niet meer zo veel in je buurt. Ik mis jou gewoon. Thuiskomen bij Tikker is heerlijk. Liefdevol en rustig.
Maar dat jaar dat jij met thee op me zat te wachten, ongeduldig om iets te gaan doen, iets te gaan vertellen, gekke dingen uit te spoken.
Nu, het laatste jaar, ben je zo gegroeid.. Ik ben zo trots op je... Het verschil van hoe je eerst was is zo duidelijk. Gelukkig ben je je eigen 'gekkigheid' en openheid niet kwijtgeraakt, je denkt er nu alleen wat beter over na. Voor mij ben je een voorbeeld van hoe het kan. Dat na hard werken alles toch beter kan gaan. Ik hoop dat je niet van me 'wegvlinderd', en dat we blijven praten en blijven werken aan onze band. Want twee magneten stoten elkaar af als een zich omdraait... Ik vind je lief!

schaam...

Voor mezelf opgeschreven wat er nu gebeurd is.. Mijn gedachen..

Hier gaat het nu wel weer denk ik. Van het weekend is het een beetje (beetje boel) uit de hand gelopen allemaal... Vrijdagaaf idd naar mn ouders geweest. En nee, die knuffelen niet. Nooit. Hun aanrakingen zijn niet prettig... meestal doen ze pijn.. Ik zat er toen al heel erg doorheen zoals je kon lezen, zag het licht niet meer.. wilde rust.. Een flinke overdosis pillen en angstige mensen waren het gevolg. Vriendjelief heeft 112 gebeld, en z'n ouders, ik was ondertussen eerst doodkalm aan het smeken om me te laten gaan en heb toen geprobeerd door het raam te spingen.. Nee, ik ben er niet trots op... Nouja goed, tegengehouden door politie en vriend(meer nachtmerries!), ambulance, crisisdienst weet ik het wat allemaal. Vriend was natuurlijk heel verdrietig en geschrokken net als mijn huisgenootje. Tegen 3 uur was mn schoonmamma er, die is binnengekomen, heeft niet eens gedag gezegd maar is bij me komen zitten en heeft me vastgehouden en geknuffeld tot de laatste pipos tegen 5 uur vertrokken waren... Toen heeft ze me op de bank gelegd en is nog even met vriendlief gaan praten terwijl ik in een soort comaslaap viel. Moest natuurlijk na een tijdje wakker gemaakt worden, heeft ze ook gedaan, me naar bedje gebracht, erbij komen liggen en me de hele nacht vastgehouden...Dat heeft me wel heel erg geholpen... Er straalde zoveel begrip, liefde en geduld van haar uit... Geen moment is ze boos geweest... Mn vriend was ook heel erg lief, maar omdat hij degene was die 112 gebeld had vond ik het eerst even moeilijk om hem te zien (politie.. aantekeningen gemaakt... bang dat mn ouders dit te horen krijgen... heel erg bang eerlijk gezegd), terwijl hij even te verdrietig was goed met mij om te gaan. Nu gaat het dus wel een beetje. Vriend en ik praten zijn weer helemaal okeej samen.. Ik houd heel veel van m en wil m nooit meer zoveel verdriet doen, maar weet niet goed hoe ik verder moet. Ik vecht echt wel... Doe mn best om levenslust te creeren.. Maar als ik de grip kwijtraak merk ik hoe moeilijk het is om de wens naar rust te negeren. Schoonmoeder is pas zondagaaf weer naar huisgegaan, ik vandaag gewoon naar school, je moet toch wat, dan maar doorgaan...
Nu probeer ik te vechten. Ik denk aan de liefde van mn vriend, aan de bijzondere liefde die mn schoonmoeder me dit weekend heeft laten zien.. Iets wat ik helemaal niet kende. Ik denk aan de gesprekjes en berichtjes van mensen uit mn close omgeving die het meegekregen hebben (sja, ziekenwagen en politie voor de deur rond die tijd valt nogal op...). Die dingen geven me dan even een warm gevoel.. Een glimlach. Dat zijn mn lichtpuntjes waar ik het voor doe.. Ik zoek de kleine dingen in de dag... Een doelpunt scoren met voetbal, lekker buiten op het grasveld terwijl het zonnetje schijnt en de wereld langzaam begint te ontdooien... thuiskomen in een huis dat ruikt naar versgebakken scones, speciaal voor mij gemaakt omdat ik die zo lekker vind... Ik wil het vasthouden.. ik probeer het vast te houden. Ik wil niet nog meer mensen verdriet doen.. Niet meer tot last zijn dan ik nu al ben... Had echt niet gedacht dat het allemaal zoveel op zou roepen bij iedrereen.. Terwijl het enige wat ik wilde een beetje rust was...
Nou, ik kruip mn bedje in bij vriendlief.. We kunnen wel wat lieve samentijd gebruiken.. Hij is zo geschrokken en verdrietig.. Ik was in de war en bang... Toch gaan we het zeker redden samen zo. Wat een supergozer he, dat hij nog steeds met me verder wil...

...

T gaat niet goed. Ik weet niet meer wat ik moet, hoe ik verder moet. Ik ben bang, voor mij. Wat ik zal doen. Bang voor hoe lang ik nog zo verder moet.. Dat ik altijd zo verder moet.. Ik wil gewoon rust.. niet meer dit.. maandag weer een nieuwe schoolweek.. Waarom toch... Ik weet gewoon niet meer hoe ik verder daardoor moet. Jongens, jullie zijn kanjers. Ik geef veel om jullie. Maar jullie zullen me zo vergeten. Ik weet het gewoon niet meer allemaal... Soms wilde ik zo graag dat dit 'echt' was, dat jullie hier waren om me vast te kunnen houden... Lieve allemaal, bedankt voor alles... bedankt voor de steun. Ik wilde dat ik wat terug kon geven...

Autodinges ;)

Zoow.. heeft mijn therapie me weer eens aan het denken gezet zeg...
Het onderwerp deze week: automutilatie.. Ja, verdraaid. Juist als ik weer eens openlig.
Probeer dan je peutje er maar eens van te overtuigen dat je echt gestopt bent, maar dit een per ongelukke uitbarsting was. Daar was mn peutje trouwens helemaal niet blij mee, dat ik 'zomaar' stopte daarmee... Omdat ze zich afvroeg wat er dan met al die gevoelens ging gebeuren. Volgens haar redenatie doe ik het niet voor niets... Ik bereik er dingen mee, het levert me iets op, anders zou ik het niet doen.. Hoe ga ik dat nu bereiken was haar vraag... Euhh niet?
Tweede vraag was waarom ik wilde stoppen.. Omdat het niet hoort, omdat het 'fout' is voor mijn gevoel. Omdat het onbedoeld de aandacht trekt van andere mensen die me erom veroordelen..
Dat is voor mij vooral de reden om te stoppen..
Vraag: dus als anderen zich er niet aan zouden storen, als het nou Niet Fout zou zijn, niet erg, zou je dan nog willen stoppen.. Nee. Zonder twijfel meteen schoot dit eruit..
En stoppen met snijden betekent ook niet stoppen met automutilatie.. Want als ik niet snijd doe ik mezelf wel op andere manieren zeer... Niet voor anderen zichtbare manieren.. Het voelt nog steeds 'fout' maar ik val er geen anderen mee lastig...

Eindvraag: wil ik er dus eigenlijk wel vanaf... euh... Nee?! Ja?! Van de omgeving wil ik af, van de reacties die het oplevert. Goed, dat kan dus neit. Nouja, van de drang dat het 'moet' wil ik ook eigenlijk wel af. Het allesgekmakende dat je er toe drijft wanhopig jezelf zeer te doen, hopend dat het dan rustiger zal worden, dingen weer in z'n perspectief komen...

Goedkeurend knikje. Daar kan aan gewerkt worden... Pff... moeilijk eigenlijk om er zo diep over na te denken...
Ik Deed het gewoon. In schaamte, in stilte, goed verborgen. Hier in huis zien mensen de littekens, zien mensen de helende wonden.. maar dat betekent niet dat ik me er niet voor schaam... Maar thuis hoef ik me van mezelf niet te verstoppen... Ik zou het eerst zelf niet meer 'fout' moeten gaan vinden. Stoppen met mezelf veroordelen, en iets meer begrip krijgen voor mezelf. Maar at heb ik niet.. Ik wil gewoon zijn zoals iedereen, zoals iedereen vind dat je moet zijn.. En dit past daar nu eenmaal niet in..
Maar wat dan... Strijd...

Mzzl!

Had ik vanochtend tentamen. Blijken dat nou Toevallig precies dezelfde vragen te zijn als het tentamen van vorig jaar waar ik uit gestudeerd had.... :D Toevallig he.... En fijn ook..
Wazzik ff binnen 10 minuten klaar! En samen met mij de rest van de school, die zich met datzelfde tentamen voorbereid hadden :D *lol*

Een van de twee tentamens dus zeker gehaald :D

Weegschaal

De weegschaal is er hoor! Net gekocht nog helemaal ingepakt sprong ik er dapper en enthousiast op. (met kleren en al, als het resultaat dan heel erg tegenvalt kan je altijd nog de kleren de schuld geven) Na drie keer kijken en tsjekken besloot ik dat ik toch mooier en dunner moest zijn dan ik dacht! *blij*
Tot ik op het heldere idee kwam om m ff uit de verpakking te halen.
Dat scheelde zo'n 10 kilo :(. Dussss...

Moraal van het verhaal: pak nou eerst je weegschaal uit voordat je jezelf blij maakt met een magere mus ;)

Erg gezond (ahum)

Nou, mijn gezond eten ging okee vandaag. Vind ik zelf wel. Lekker flink groente, twee stuks fruit, cashewnootjes en zelfs rustig een sundeaijsje met sjokola en nootjes van de mac vanaaf :D
Ik moest namelijk studeren en dat lukte van geen kanten...
Mijn hoofd zat zo barstensvol dat ik gek werd van alle letters die ik las maar niet snapte...
Zo'n chaos.. en ik schoot maar neit op... Ik voel me zo onmachtig om mee te doen in de wereld. Ik kan het gewoon allemaal niet op de manier die zij willen... de manier waarop het hoort.

Nu heb ik dus een mooi verband om mn arm zitten.. nouja mooi..
Zolang ingehouden, en nu in een vlaag gewoon gedaan... Btje bang maakte het me wel..
Heb t resultaat ook niemand laten zien.. nu de hele aaf al duizelig.. Ik wil graag rust..

Nieuwe Nina in de maak

Uhm.. wanneer is dit precies gebeurd vraag ik me af?.. Hoe lang heb ik niet opgelet?
Wat?
Dat Mijn Broek Veel Te Strak Zit!!!!!

Grrrrrrrrrrrrr. Dus. Het is weer zover. Het moet er toch van komen.. De hoogste tijd zelfs. Er moet een weegschaal komen...
Twee jaar is het me gelukt zonder weegschaal te leven, twee jaar van ongeveer gokken dat het wel goed zit enzo, maar nu, nu is dat over! Ik kan potverdikkie niet lekker meer zitten in mn spijkerbroek!

Ik wil NU op de weegschaal en NU weten hoe erg het is... En dan, en dan, en dan... dan ga ik vrolijk op mn lijn letten tot ik fitter, slanker en gezonder ben dan ooit! Grrrr.

En neeee, ik ga NIET doorslaan, ik ga Wel gezond eten. Lekker veel groente en volkoren, helaas minder chocola, geen melk ed meer, en veeeeel lightproducten.
Ik Kan Dit Weer.

Ik wil gewoon nooit meer worden zoals ik was en het schokt me dat ik er gewoon 'ineens' achter kom dat ik weer zoveel dikker geworden ben... Ik merkte het wel een beetje, met sporten wat minder licht, in de spiegel ietsie voller, bh's beetje te klein... Maar niet echt bewust...
Net zag ik het ineens.. Ik voelde het.. Jakkiebakkie wat ben ik vies van mij zeg!

Dus... op uw plaatsen, klaar? Hier komt een Nina Gezond!

leren...

Eigenlijk zou ik nu moeten leren... maar ja ach he..
Chaos in mijn hoofdje.. Daarom ben ik maar aan het schilderen geslagen.
En voor het eerst heb ik een schilderijtje gemaakt dat eggies over mij gaat.. Niet zomaar iets leuks...
Dat voelt wel goed...

minderen

Pfff. Ik moet echt minder hooi op mn vork gaan nemen.. Beter nadenken over wat ik wel en wat ik niet perse wil gaan doen, en wat ik wel en niet aankan. Nu ren ik iedere keer als een kip zonder kop van hot naar her, telkens bekkie af, telkens op het randje van haal ik het wel of haal ik hetniet.

Hoe ik hier nou weer bij kom? Doordat ik gek wordt van mezelf laatste tijd. Op een of andere manier trek ik het gewoon niet meer om zonder na te denken gewoon door te gaan... Of mn moeheid/chaos opzij te zetten en gewoon te gaan doen wat ik zou moeten doen...
Met als gevolg dat ik continue dingen af moet zeggen, of na een enorme jankbui/drama/gevecht met mij alsnog half afwezig vertrek en er dus niets zinnigs uitkomt..

Afzeggen vind ik rampenplan. Dan haat ik mezelf. Onbetrouwbaar, mensen boosmaken.. vreselijk vind ik het. En er is geen reden waarom ik het niet zou kunnen. Ik bedoel, iedereen voelt zich wel eens rot. Mijn klasgenootje zji het ook nog een tijdje terug. Ja hallo, ik voel me ook heus wel eens naar hoor...
Waarom blijf ik er dan voor thuis? Of ga compleet over mn zijk als ik het wel probeer.. Wat is dat toch... Ik wil dat neit. Wil gewoon kunnen doen wat ik leuk vind en wat moet.

En zo druk ben ik echt niet meer tegenwoordig hoor.. Ik ben gestopt met training geven, ga zo goed als nooit meer uit (dat trek ik gewoon niet, dan ben ik de volgende dag echt superpaniekerig/ paranoia), doe thuis veel minder dan ik altijd deed, ik zeg veel verjaardagen en sociale dingen als etentjes enzo af... En echt niet omdat ik dat niet leuk vind... Sterker nog,ik voel me vrij eenzaam als ze me vragen om te gaan stappen en ik weer eens nee zeg.. Ik wil wel.. Ik houd van dansen, van muziek... Maar het idee om weg te meoten gaan doet me soms al huilen.. De chaos in mn hoofd de volgende dag zorgt dat ik alles verkeerd doe...

Ik wil gewoon niet nog meer niet doen... Maar ook niet nog meer afzeggen.. Mensen worden het zat. Ik haat het dat ze het neit begrijpen. Maar ach, waarom zouden ze ook.. Zij voelen zich toch ook wel eens naar.. en dan gaan ze ook door...
*zucht*

In mijn hoofd
zitte dingen
die ik niet weten mag
geheimen
goed verborgen
ik voel ze wel
maar
mag niet weten
wat
er is
Gebeurd
is gebeurd

-----------------------------------------------

Vele ogen
om me heen
kleden me uit
volgen me
ik wil vluchten
maar zit vast
gevangen
in hun blik
handen
straffen en
liefkozen
door elkaar
allebei
doet pijn
Vele mensen
kijk, lachen
schuiven me weg
vele malan
hetzelfde
toch altijd
anders
altijd weer
nieuw

------------------------------

Mama
wat denk je
als je me ziet
moet je lachen
heb je
verdriet

Mamma
wat voel je
als je denkt aan die tijd
geniet je, vergeet je
of heb je
spijt

Mamma wanner
zal je er zijn
me eindelijk troosten
wanneer stop je
den pijn

-----------------------

Waarom
moest dit
wat
deed ik fout
ik
was nog klein
toen
al stout

waarom
die keuze
wat
maakte dat
jullie zo deden
ik
niets meer had

memoriez

Ik zie... ik voel. Sommige dagen waren 'speciale dagen'. Kleine feestjes werden het ook wel genoemd. Dan mocht ik bij iemadn anders gaan spelen, of zelfs slapen. Dan kon ik laten zien dat ik ook lief kon zijn.. Misschien dat diegene me dan aardig zou gaan vinden. Voor feestjes moest je mooi zijn.. Soms 's avonds, soms 's ochtends al in bad met schuim erin. Haren wassen en samen met mamma voor de spiegel. Dan borstelde ze mn haar, maakte me mooi. Bijzonder was dat. Speciaal voelde ik me dan.. Dan, limonade. Er was altijd bijzonder limonade op zo'n dag. Vlak voordat we weggingen. Er zat geloof ik iets in dat ik niet ziek zou worden in de auto. Maar ik werd nooit ziek in de auto. Maar voor het geval dat.. Dat ik niet over mn jurk zou spugen. Daarna weet ik het niet goed meer.. Meestal viel ik in slaap in de auto. Al was ik nog zo wakker en hyper. Nu nog als ik in n auto zit, als ik alleen al aan meerijden in een auto denk overvalt me een enorme moeheid.. zinloos dit.. sorrie.. t is zo aanwezig, het maakt me zo bang.. En toch, ik kan er niets mee

Het is ff geleden, maar ik ga het weer proberen... T is vreselijk druk in mn hoofd. Gister vrij pittige therapie gehad.. Ik droeg zelf het onderwerp aan.. Ouders... Vind ik zo moeilijk om het over te hebben, maar ze spelen zoo'n grote rol in alles wat ik doe of laat, in alles wat ik denk of zie.. Ik wilde zo graag dingen vertellen, maar wist niet goed wat.. Gewoon even delen wat er in me omging, maar hoe moet dat. We hebben het veel gehad over de waarom vraag. waarom deden ze het.. Heel redelijk deze keer.. Geprobeerd heel rustig te kijken, voorbij het 'omdat ik het verdiende, omdat ze me probeerde te redden'gevoel. Maar juist dan maakt het me zo bang... Waarom... Uit te weinig beheersing?Dat er iets gebeurde en ze daar niet goed op wisten te reageeren? Maar... als ik echt heel reeel kijk weet ik dat het dat niet kan zijn... Ik bedoel... heel vaak werd ik pas later gestraft voor iets wat al eerder gebeurd was. Of als er neits gebeurd was... En als er andere mensen bijwaren reageerden ze zo anders.. Nee, het waren juist heel erg beheesde mensen.. Wat er gebeurde wsa neit in een vlaag van verstandsverbisjtering... Dat maakt me zo bang.. Ook nu ik het weer zo opschrijf. T valt me moeilijk om er zo nuchter naar te kijken.. maar als je dat doet.. Als mensen zo bewust dit soort dingen kunnen doen.. Gepland, overdacht..Wat kunnen ze dan nog meer.. Wat zullen ze nog meer doen.. Ik weet dat ik ze niet kan stoppen.. Ze hebben macht. Veel macht... Als ze willen dat ik volgende week kom, omdat er wat gepland is.. Omdat ze me nodig hebben.. Dan kan ik ze niet tegenhouden. Niemand niet.. Ze brengen het zo leuk. Lokken je mee. Anderen zullen het niet in de gaten hebben. Ze komen me gewoon halen... Het maakt me zo bang.. Ze kunnen het.. ze hebben het eerder gedaan.. Wat zullen ze doen als ze erachter komen dat ik praat... het erover heb... Mijn peutje vroeg me of ik me vrij genoeg voelde bij haar om te vertellen als er iets gebeurde.. Als er iets stond te gebeuren.. Hoe kan ik haar dat nou vertellen.. Hoe kan ik uitleggen wat er in mijn hoofd zit.. ze zou met haten.. Ik haat mezelf. Ze zou het niet snappen.. Ik snap het zelf maar half...

Werken.. werken werken...

Wat een dagje... Na vandaag nooit meer zelfverdediging! Heb het eindelijk afgesloten! Was er helemaal blij over.
Toen moezzik vanaaf trainen. Ze hebben een aantal zaterdag trainingen ingelast, oa aanstaande zaterdag.. Ik moet dan gewoon werken... Je weet wel, om geld te verdienen..
Ik zat er al een tijdje over te piekeren wat ik nou moest doen. Tuurlijk vind ik het leuk om op zaterdag zo'n extra lange training te doen in een extra goed ingerichtte zaal. Heel erg leuk zelfs...
maar.. ik heb het geld nodig.. Ik neem bijna nooit vrij omdat ik gewoon geld nodig heb.. Kerst was een uitzondering, maar...
En als ik alle zaterdagtrainingen mee zou gaan zou ik zo'n twee maanden niet werken in totaal (6 trainingen plus een uitvoering en blabla).. Das wel heeeel weinig centjes... En deze maand, na de feestdagen komt het gewoon helemaal klote uit...
Dus ik had eigenlijk besloten dat ik het grootste gedeelte van de trainingen gewoon niet mee kon... Maar hoe dat te zeggen..
Na lang voor me uit te schuiven moest het toch gebeuren vanaaf.. Sja, anders was het zadag wel errug lullig als ik er niet was...
Ik begon heel voorzichtig maar kreeg van een van mn trainsters de volle wind van voren.. Over mensen laten zitten, verantwoordelijkheden, keuzes maken. Ze had het toch al 5 maanden van tevoren aangekondigd, dan had ik toch wat kunnen regelen? Ja, ik had ook al 5 maanden van tevoren aangekondigd dat ik werk in het weekend. Je weet wel, om te overleven.
NOu, ik moest maar goed kijken wat ik het belangrijkste vond, niet trainen zou natuuriljk consequenties hebben.. Ze vond het dus gewoon niet kunnen. Mn andere trainster was er wat milder over.. Ik moest zelf mn keuzes maken over wat ik belangrijk vond. Ik raakte echt volledig over mn toertjes door de tirade die ik over me heenkreeg... Huilend weggegaan. Toen ik op gegeven moment in de kleedkamer weer een beetje bij positive kwam hebbik Tikker gebeld.. Die kwam. Trainster was ondertussen nog ff komen checken (iedereen was al weg na deze discussie) en vond me dus helemaal paniekerig daarzo... Ze heeft toen nog wel heel lief even zitten uitleggen dat ik moest kiezen wat voor MIJ belangrijk was, en dat een uitvoering best leuk is, maar niet belangrijk. En dat ik dan gewoon een demo minder mee zou doen enzo..
Tikker heeft me aangekleed en mee naar huis genomen.. Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft, maar voor mn gevoel heb ik echt de hele aaf zitten huilen... Alles was zoo veel.. Leek zoveel... Ik moet gewoon meer gaan werken... zorgen dat ik vaker in het weekend vrij kan nemen. Maar van mn peut mag ik eigenlijk niet meer gaan werken.. Bovendien, als ik doordeweeks ook nog moet gaan werken naast twee avonden trainen, een avond therapie en mn school, wanneer doe ik dan mn huiswerk en het huishouden..
Om over de rusttijd, waar het in therapie nog wel eens over gaat, maar niet te spreken... Ik weet gewoon niet goed hoe ik het moet gaan regelen allemaal...

Door mn hoofd blijft maar spoken: als ik nu stop met therapie, heb ik wat meer tijd, kan ik meer gaan werken.. kan ik op zaterdag trainen, is er niemand meer boos. Kan ik ook weer eens op zaterdag naar verjaardagen enzo... Maar ja, dan moet ik op mn werk weer vaker afzeggen.. Dat vidn ik ook naar voor hen...
Waarom kan nooit iedereen tegelijk blij zijn.. Ik wordt er zo moe van...

gedeelde peut

mja... en net zo snel sloeg het weer om.. :S Moe en geen zin meer, nergens in... En eigenlijk ging het niet eens slecht de rest van de dag.. 8 dingetjes voldoende afgesloten :D Best wel blij, best wel onverwachts dat het allemaal zo goed ging.. nu nog een boel andere dingen, maar goed...

Vnaaf had ik therapie.. jeuj.. we hebben het eigenlik alleen over iets gehad wat zij belangrijk vond.. Op zich wel leerzaam hoor. Maar.. kweetniet..
En toen deelde ze aan het einde nog even doodleuk mede dat ze binnenkort ook bij Sera op de afdeling gaat werken... Leuk, dacht ik in eerste instantie...
Maar ondertussen wordt de brok in mn keel steeds groter en heb ik al 100 keer overwogen om toch maar te stoppen met therapie...
Ik snap het niet zo goed.. Voor Sera heb ik niet veel geheimen, juist wat dit soort dingen betreft niet. Met haar bespreek ik 'psychische problemen' zij was de eerste die hoorde van mn Dis, die er zelf zo'n beetje mee aankwam. We hebben dezelfde kronkels, kunnen daar heel goed samen over praten, hebben stuen aan elkaar... Als ik met iemand in therapie moest, of mijn peutje moest delen, zou zij het zijn.. (ja, zelfs makkelijker dan met Tikker.. kweet niet... :$) Dus mijn eerste 'okeej, wat mij part' reactie is wel logisch..

Maar waarom kreeg ik in de auto terug buikpijn, moet ik er al de hele tijd aan denken.. Dit was gewoon mijn ding.. Ik weet niet precies waar ik bang voor ben.. Ik weet alleen dat ik t niet wil delen... Ik vidn het niet fijn... Helemaal niet fijn..

Wat moet ik nou...?!.. *zucht*
Ik stel me aan.. Weetje, met Sera samen therapie, okeej... maar nu.. zij apart met mijn peutje..
Zal ik stoppen? Kijk, ik snap dat ze op de kliniek geen rekening kunnen houden met mijn gekke dingen.. En sera is zoo goed bezig.. Ik denk dat ik maar ga stoppen dan... *zucht* ik weet het niet....

Back to basic

Weetje, eigenlijk he... gaat het best wel okee, weer op school. Ik heb zelfs al 4 dingen afgesloten! :D bestwel okeej.
En na vandaag nog maar 4 daagjes, en dan heb ik weer een tijdje vrij :D hoera!!

Nee, maar eerlijk gezegd valt het me mee hoe niet erg ik het vind om weer op school rond te huppelen... T is wel weer gezellig, en de dagelijkse soap. Hopen dat dat zo blijft. T voelt goed om gewoon vol enthousiastme mee te doen.. aanwezig te zijn.

gek

Ik wordt zo moe van mij. De pijn, gewoon alle emoties. Zit mezelf in de weg enmeteen daarbij ook anderen. Doe Tikker pijn merk ik.
Ik wil gewoon liefde
maar als hij die wil geven
wordt ik gek
Een ander soort liefde..
Ik probeer te tekenen, het lukt niet
Te schrijven, ik zit vast
Ik weet niet wat ik moet zeggen, praten helpt ook niet.
Wat moet ik doen wanneer krijg ik rust.

Ik wil zo graag gewoon zijn.

Ik wanhoop nu van mezelf. Wil genieten van de laatste vakantiedagen. Van alles wat ik vandaag gedaan heb. Gewoon genieten.
Het enige wat ik voel is kou en dofheid. Leegheid, soms ineen verscheurd door de emotie van dat moment. In mijn hoofd zijn dingen die ik niet mag zien, weet ik dingen die ik niet kan benoemen. Niet voor mezelf onder woorden kan brengen. Het is een eng besef van iets wat ik niet weet, maar toch ook wel.
In mij gaat iedereen zijn eigen gang, allen getroffen door hun eigen gedachten bij de dingen in mijn hoofd. Eigen reacties. Teruggetrokken, schreeuwen. Opstandig, kleintjes.. Zij weten, ik niet.

De onrust maakt me gek... Nog gekker..

druk hoofd

Sooow heej.. t spookt...

Van dat Giro 555 gedoe (ik moet alles storten wat ik heb.. die mensen hebben het veel erger, wij stellen ons hier maar aan, ik maak mn eigen problemen... / rot op, toen ik niet te eten had kreeg ik niet eens een boterham van anderen, laat staan een girorekening... rot toch op! / het is oneerlijk.. de wereld is zooo oneeerlijk), tot zorgen om vriendin...
Doe ik het wel goed. Ik reageer soms zo bot.. maar meepraten helpt ook niet. Als ze maar neits doet waar ze spijt van krijgt.. dan is het allemaal mjn schuld.

Veel shit in mn hoofd. Angst voor de rugbylessen die eraan zitten te komen... Weet dat ik dat eigenlijk niet moet doen.. maar toch.. Docent inlichten of niet? meedoen of niet? hoe op te lossen... Er komt ook weer een blok zelfverdediging aan. Ik zal eerst de docent weer onder ogen moeten durven komen nadat ik laatste keer compleet geflipt ben in zijn les.

Kleintjes dreinen en willen naar mamam toe.. t is moeilik om me te concentreren op mijn schoolwerk, dat toch echt eens af moet nu.

Heb onwijze lijst gemaakt waar ik me aan ga proberen te houden. Doen doen doen.. dan doe ik nog wat nuttigs.. hoop ik...

Kaboutertjes kijken

Gister lekker echt vakantie gehouden.. Dagje weg, 's avonds lekker naar de mc donalds.. Ik en vooral ook de kleintjes hebben heel erg genoten. Tikker ook! T was echt een superdag.
Saafs wel helemaal moe en kapotjes op hoor. Hoop drukte in mijn hoofd ook.

veel in weinig..

Boos ben ik. Omdat HAAR schoolwerk kwijt is. Omdat we weten wie het gedaan heeft. En omdat we weten dat er zo weinig aan te doen valt nu, achteraf...
Gefrustreerd, omdat ik niets kan doen. Wel hoop ik dat ze nu in zal zien dat dat niet haar thuis is. dat haar Thuis ergens anders ligt. Dat ze dat zelf moet gaan maken....

Op mezelf ben ik stiekum wel een beetje trots. Okee, ik ben weeeer veel te laat mijn bed uit gekomen. En okee, ik ben er na twee uur ook gewoon weer ingekropen :S. Okee, ik ben dus maar heel weinig wakker geweest vandaag.
Maar in de paar uur dat ik wakker was heb ik mooi wel:
-een was gedaan
-boodschappen gedaan
-een stuk aan mijn huiswerk gedaan (het stuk dat ik me voorgenomen had)
-mailtjes gestuurd wat ik al een tijd wilde maar niet aan toe kwam.

Goeie sjit dus.. Nouja, dan maakt het toch niet zo heel veel uit of ik de rest van de dag lees, puzzel, tv kijk of slaap? Ik hou gewoon van slapen... Zeker overdag.. Eigenlijk vooral overdag, snags ben ik er nog niet zo heel dol op. Soggends wel :D

Ohwja, nog een fijne mededeling: het enge spontane bloeden begint te minderen... Hoera.

Vis-ites :D

Gister kwamen Anna en Beppie :D. Superzenuwachtig van te voren, maar wel heel veel zin in.
Lekker van tevoren al uitgebreid boodschapjes gedaan voor het avond eten enzo...
Toen ze dr eenmaal waren vond ik het eigenlijk meteen al heel gezellie... Gastvrouw zijn blijft altijd wel een beetje spannend en niet mijn sterktste kant, maar ik hoop dat ze het naar hun zinnetje gehad hebben..
Leuk om te zien ook hoe Kleine Poes meteen iedereen voor zich in weet te nemen met haar vleiende maniertjes en haar schuine kopje ;) Ze wordt dan ook altijd meer dan plat geknuffeld wat ze met eenheel genoegzaam gezichtje over zich heen laat komen. Jaaa, nu al een slimme meid.
Ik heb nu trouwens nog het zand in mijn oren zitten (ja ik heb al gedouched!) van onze wegwaai actie gister op het strand. Dat was wel heeerlijk moet ik zeggen!
En, wat me ook verbaasde: ik had vanochtend gewoon weer honger! Ik had gedacht na gisteravond de eerst komende zes weken niet meer te willen eten...
Nouja, in ieder geval vloog ook gister de tijd. 'S avonds twijfelde ik een beetje over vragen om te blijven slapen of niet, maar merkte dat ik zelf wel een beetje op was en toen maar besloten om de eerst volgende rit naar het station te maken. Niet omdat ik de meiden weg wilde hebben, maar meer omdat er een drukte in mijn hoofdje begon te komen... Wilde gewoon niet het risico dat ik later nog moest gaan rijden met teveel chaos in mijn hoofd...

De rest van de avond heb ik met een in-en-in tevreden grijns op de bank gezeten (te moe om naar mn bed toe te klimmen...hoe lui kan je zijn) om daarna toch maar naar bedje te gaan.. En door te slapen tot vanochtend (of moet ik zeggen middag) half twee.

Dus, Anna, Beppie, voor de gezelligheid is het misschien maar beter dat jullie niet deze keer zijn blijven logeren.... Ik lig nu nog half in coma... En een vriendin die de hele dag verslaapt is niet het gezelligst...

Ohw. trouwens... Ik wil nog wel ff zeggen:
Lieve *sterre*, ik miste je wel gister hoor. Heel erg jammer dat je niet kon... Ik hoop dat het neit was omdat je niet durfde... Ik beloof bij deze heilig dat ik je niet zal bijten volgede keer ;) Want ik hoop dat er een volgende keer komt met jou erbij.
Volgend jaar gaan we kaasfonduen. Kom je dan ook? Alsjebleieieieiif?
DIkke knuffel, helaas niet life, van Nina

happie nieuwe jaar

Soow heeej! Net pas uit bed!!! Zoooo lekker :D

Ik geniet echt van de vakantie! Het doet me goed! Donderdag en vrijdag was Tara er. Heerlijk.
Het is fijn om haar in de buurt te hebben. Alhoewel ik wel erg onzeker ben over hoe ze het vind en wat ze wil doen. Ik vond het zelf in ieder geval erg leuk en gezellig. Heb lekker weer eens een doek bekladderd (die Sera meteen trots aan de muur gehangen heeft... en zo mooi wassie egnie), en ook Tara, met haar knutseltrauma, heeft lekker zitten kladderen op een doek. Ik vond het erg leuk dat ze hem zelfs mee wilde nemen. Was nl wel een beetje bang dat ze het echt niet leuk vond ofzo.
De tijd vloog echt om zo, het was zoo snel vrijdag... Tara weer op de bus, ik nog snel even slapen, en daarna gezellie oud en nieuw vieren. Heerlijk met vrienden, een private party. Ik voelde me gewoon lekker thuis en fijn en heb tot diep in de nacht gedanst en gelachen. Wow.. Had niet gedacht dat dat zomaar zou gebeuren op die avond, aangezien ik het nog best wel eng vond. Maar t kon gewoon, en iedereen was zo... Lekker roezig, lekker vrolijk.
De twee daagjes werken daarna vielen wel ff ietsie tegen ;) Nee, t was heel gezellig hoor echt, maar ja.. vrij is toch ook wel erg lekker.

Wieiehoe :D

Wieieiehooeoeoe de kerstdagen zijn voorbij EN het is vakantie!
Wat wil een mens nog meer. Voorlopig ben ik er mooi voor een jaar vanaf.
T viel me allemaal best mee nog achteraf, maar ik merk nu ook pas hoe gestresst enzo ik ervoor was.
Gewoon heel blij dat het allemaal geweest is. En dat het vakantie is. Vanmiddag naar de verjaardag van een oppaskiddo geweest. Heerlijk, de chaos die er daar in huis altijd heerst op verjaardagen. Lekker ff mn oppasmams gezien, een uurtje gefietst...
Toen we een kadootje voor de kiddo kochten heb ik zelf ook lekker twee nieuwe boeken gekocht... Duuuurrr!!! Maar wel het toppunt van vakantie. Heerlijk op de bank met een boek.

Wil ook nog niet denken aan de enorme heoveelheid huiswerk die ik eigenlijk nog moet maken.
Wel aan dat Tara van de week lekker komt logeren, en dat ik volgende week een date heb met Beppie, Anna en Sterre :D Gezwellie met z'n allen kokkerellen enzo :D Helemaal leuk.

ergernisje?

serieus, ik wordt geschift van HAAR (op t forum)... Niet dat ik haar niet begrijp.. Nee, er zit onwijs veel herkenning in dr verhalen... Maar ik erger me gewoon aan dat ze zo bij de pakken neer gaat zitten..
En dat vind ik dan weer slecht en ongevoelig van mezelf, en dus wil ik dan weer lief reageren, maar dat kan ik niet... Bang om haar te stimuleren nog langer zo te zijn...

Aaaarghhh... ze doet gewoon net alsof niemand weet hoe moeilijk ze het heeft enzo... Nou weet ik dat inderdaad niet precies, maar goed...
Ohw..... nou doe ik het weer.... Ik weet dat ik juist medelijden met haar moet hebben, dat ze zich er op haar 20e nog niet toe kan zetten om voor zichzelf te kiezen... Dat ze het dan erg zwaar heeft, met zichzelf en thuis...

En toch roept iets in mij: stel je neit aan.. kijk eens naar mij, ik kon het toch ook.... Kijk eens naar Tara, zij kon het ook.... We konden het allemaal...
Juist ik zou meoten weten hoe moeilijk ze het heeft.. Hoeveel moeite het kost om weg te gaan... En toch... toch ga ik er zelf nu aan onderdoor.... Ook omdat ze gewoon overheerst op het forum momenteel...

probleemgedrag?

Jongens, waarom heb ik nou het idee dat mijn spijbelgedrag aangemoedigd wordt?
Dalijk ontwikkel ik, als een echte jeugdige deliquent, nog probleemgedrag op school.

(ahum.. alsof ik dat nu nog niet doe... uche uche...)

*GrIJnZ*

:D helemaal blij :D

Ik heb gespijbeld .... :D Dat wil zeggen, ik ben alleen niet gaan squashen, en nu hoef ik pas om 2 uur op mijn stageplekkie te zijn! Da's goeie sjit.
Heerlijk uitgeslapen en nu ontbijten met pepernoten. Voel me helemaal toppie zo.

Achteraf echt blij dat Tikker meegeweest is. We hebben allebei niet echt het idee dat we nieuwe dingen gehoord hebben, dat dit echt nodig was, of dat we er heeeel veel aan gehad hebben, maar gewoon... Hij heeft peutje ontmoet, een beetje een idee van hoe het daar gaat. Zij heeft Tikker ontmoet, een beetje een idee van hoe hij is, en ik... Ik ben alleen maar opgelucht. In geval van crisis zal het voor iedereen makkelijker zijn als Tikker en peutje contact opnemen...
Kortom, we zijn allemaal positief over het niet zo heel erg zinvolle gesprek ;)

De kerstdagen sla ik zo'n beetje over.. Geen kerstboom hier dit jaar, geen versieringen.. Sera heeft wel een boom, dat vind ik ook leuk om te zien enzo, maar hoef er zelf echt geeneen. Mijn plekkie blijft december neutraal... Alleen op kerstavond naar Tikkers ouders en op eerste kerstdag naar mijn ouders en oma.

Verder gaat het wel aardig.. Iedere keer als er hier een vrachtwagen in de straat staat slaat mn hart een keertje over, maar ik probeer er verder niet al te veel aan te denken.. Ik weet gewoon neit wat ik zal doen als ik die pipo nog een keer tegenkom... Vluchten, of agressief worden...
Ik hoop geen van beiden, want ik hoop m mooi niet meer te zien!

Impulsief? Ik? Neeeeee

Whaaaaaaaaaaaaaaaa!
Ik ben niet impulsief... alleen maar...
Hoezo? Vertel, vertel, o schiet toch op, desnoods betalen we bij!!!

Net is Tikker meegeweest naar therapie.. Iets wat al (te) lang uitgesteld was.. Nu bedacht ik ineens, terwijl ik in de auto stapte op school, dattie best nog kon komen :S En ja hoor....
Het viel me nog alles mee moet ik zeggen, blij dat het engste geweest is.
Weer een stapje gezet, ween een angst overwonnen!

Verder gaat het wel weer zo'n beetje.. Nog steeds wel druk, op school ook moeite om mn aandacht erbij te houden. Maar wel lekker bezig. Gemotiveerd om hard te werken (zodat ik niet zoveel hoef te denken) en dat vind ik dan wel weer bikkel van mezelf.
Het geeft me ook een goed gevoel als ik zo hard gewerkt heb ergens aan!

z'n gangetje

Zoowww. weer een week om. En wat voor een..
Baal echt een beetje van mezelf... Probeer mn pillen goed iedere dag in te nemen, maar het lukt gewoon niet.. mag niet op een of andere manier.. Kan mijn handen er niet toe zetten ze te pakken als ik eraan denk..
En ik weeet dat ik me dan slechter ga voelen.. Ik weeeet dat dat het alleen maar moeilijker maakt.. Ik WIL me goed voelen.. en ik weet dat ik daarvoor in ieder geval regelmatig mijn medicijnen moet slikken.. Waarom lukt het dan niet? wat houd me tegen..

Woensdagaaf in het ziekenhuis gezeten:handje gekneusd! Well done Nina, lekker handig! Weer een tijdje rustig aan met sporten, en ik was net beter...
Donderdagaaf zou ik op gaan passen, maar werden we (tikker en ik) bedreigd door een boze vrachtwagenchauffeur...
Het hoe en wat vertel ik misschien nog wel eens.. Iig nadat hij een tijd tegen ons gedreigd had flipte ik.. Eerst in boos/gemeen.... ik weet niet wat ik zei en hoe ik het eruit kreeg, maar ik was niet bang, ik wsa superwoman (maar dan van 1 meter 65)...
Tot ik daarna ineens flipte en compleet hysterisch werd... Toen switchte ik weer en weet ik het niet zo goed meer...

Forum

Het forum doet het weer een beetje.. dat is wel fijn..
Ik miste het echt.. mis iedereen echt..

Sinterhaat!

Ik ben op na Sinterklaas.
Was het neit leuk? vraag iedereen
Je hebt vast leuke dingen gekregen! zegt iedereen
En het was toch gezellig?

Jawel.. ja, en ja. T was gezellig. Ik ben verwend.. En toch.. toch zou ik er geld bij doen als ik sinterklaastijd voortaan over mocht slaan.. Ik zou er mn verjaardag voor opzeggen.. zelfs mn schommelstoel en mn computer... ja, ik heb er veel voorover om NIET verwend te worden en NIET gezellig te hoeven doen...
Waarom? Omdat het hypocriet is.. Omdat Sinterklaas voor mij iets heel anders betekent.. Omdat ik Weet (dat is me vaak genoeg verteld) dat ik alleen maar cadeautjes krijg uit medelijden..

Daaarom haat ik sinterklaas!
En nu wil het er niet meer over hebben!

Over!

Het zit erop... Sinterklaas is over voor dit jaar...
Gister bij de ouders, vandaag zouden we met de hele familie doen, en vanavond zouden Tikkers ouders het bij ons komen vieren.
Nou, familiesinterklaas had ik al snel geskipt... Niet gewild hoor.. Maar toen ik na mijn werk thuis kwam knapte er iets...
Onwijze ruzie gezocht (en gemaakt) met Tikker.. En dat alles omdat hij niet alles opgeruimd was... Ech hoor.. ik denk dat ik wel twee uur heb liggen brullen.. Daarna was ik helemaal kapot en bekkie af... Humeur nul komma nul, doodmoe en nergens meer zin in... Dus niet naar familiesinterklaas... Het idee dat er verder nog mensen zouden komen freakte me ook echt uit.. maar goed, t zijn Tikkers ouders en zijn zusje dus...
Dat was gelukkig wel gezellig... Wel erg vermoeiend... Voelde me er ook echt bezopen bijzitten met mn jankkop..

Gister bij mijn ouders was wel okee. Gezellig, veel gelachen, veel kadoos gehad en gegeven, veel buikpijn gehad. Tikker was ziekjes, dus we zijn snel weer weggegaan. Kwam me prima uit.

En nu? Nu is het even over.. Heb morgen eigenlijk om half negen les, maar besloten om bij de les van 10 uur maar eens te gaan kijken.

Superblij dat het achter de rug is... Hoeraaaa

Nog maar een poging

Ik baaaal als een stekker. (buiten dat gaat het best aardig hoor ;))
Vanochtend een blogje geschreven (en gepost) waarin ik eindelijk iets geuit had over de chaos van binnen.. Blogje heeft er heeel even gestaan, en bji de volgende post verdween ie van de aardbodem :S..

Zo langzamerhand ben ik alleen nog maar aan het wensen dat het jaar om is en het veilig ergens januari is ofzo.. (liefst vakantie ;))
Sinterklaas zie ik he-le-maal niet meer zitten... Bij de gedachte alleen moet ik dus al bijna weer spugen..

Beelden en gevoelens die ik niet kan rijmen... :S ik kan het niet omschrijven.. Het klopt in ieder geval niet. Waar ben ik bang voor? Wie zijn die mensen op straat waar ik van in paniek raak..
Grrr.. niet meer over nadenken. ik krijg het gewoon niet helder...
Kan alleen maar doorgaan en vermijden.. alles vermijden..

Hoop dat dit weekend leuk wordt...

...

Soms snap ik helemaal niets van blogger. Nu bijvoorbeeld, nu al mijn archieven weg zijn..
Maar ach.. dat mag de pret niet drukken.. HET IS WEEKEND! (en wat voor weekend :S)

Zin in gezelligheid, zin in kadootjes geven, kadootjes krijgen, zin in alles. Maar toch krijg ik bij het woord Sinterklaas buikpijn... Rara...

stomme blogger!

Grrr zit ik gister een onwijze blog te schrijven, vliegt blogger er uit..
Tuuuurlijk!

Nouja, er komt een herschrijving, vandaag nog hoop ik!
Maar nu moet ik eerst zwemmen! Of beter gezegd, kijken hoe de rest gaat zwemmen. Gnagna.
Ziek he... Of in ieder geval errug ziek geweest... Sja...
Maar vanaf morgen weer hard aan de slag!

Sjiiit.. dan is het gewoon al bijna Sinterklaas.. help wat gaat dat hard!
De kadeautjes gelukkig al gekocht, maandag ff snel in een uur.
Echt een nieuw record hoor... Normaal ben ik daar echt weken mee bezig.
Nu heb ik in een uur tijd echt teveeel geld uitgegeven..
Achja.. grenzen stellen he..

Misschien zie ik Anna vanmiddag nog :D leuk!!!
Nu huphuphup de bus in!

niets te melden

Hee, dat negatieve bericht staat nog steeds bovenaan..

Ik verwaarloos mn log ook, en erger me ondertussen aan alle andere logjes waar niets op te lezen valt ;) heerlijk redelijk dus weer...

Nouja, het gaat best aardig afgelopen tijd, hopen dat het zo blijft ;) Zit lekker toe te leven naar de vakantie die nog veeel te ver weg is.. heb zooo'n vol rooster.. Voel me net weer een eerstejaars.. Nouja, toen heb ik het ook volgehouden!

Nu al zenuwachtig voor woensdag.. van vorige week weet ik dus bijna niets meer, dus dat schiet lekker op..

...

Ik mag heir niet zijn.... neem teveel ruimte in.. denkend dat ik hier hoor...
Ik hoor hier niet, ik mag hier niet zijn.. Ik doe er beter aan gewoon te gaaan.. Ze zeggen en denken dat ze me zullen missen, maar dat is niet zo.. T zal alleen maar opluchten..

Breng alleen maar slechtheid.. verdoe de tijd van mensen.. Val ze lastig met mijn gezeur... Mag niet meer. Niet meer praten tegen mensen...
Ze niet meer lastig vallen..

Dan kan ik toch beter gaan? Ver weg gaan en noiot meer terugkomen.. zodat ze verder kunnen zonder mij.. Eindelijk vrij van mij..

Ik haat mezelf zo.. Andere mensen lastigvallen.. afhankelijkl zijn van hen.. Het lef.. zo slecht zijn en dan nog aandacht durven vragen ook...
T kan gewoon niet meer goedkomen met mij.. Ik schaam me zo.. Dat ik zo slecht ben.. zo dom.. en zo lelijk... Waarom luisterde ik niet beter naar ze.. Ik heb geprobeerd goed te zijn, maar ik kan het niet.. In en in slecht.. Schaam me zo verschrikkelijk...

euh.. moest ik nou op dit soort momenten mijn peutje gaan melen?

NOT.. Niet nog iemand lastig gaan vallen. wil niet van haar horen dat ik niet slecht ben.. Ze weet het niet, ze ziet het niet... Waarom niet.. Wacht maar, dalijk komt ze er vanzelf achter.. net als de rest.. Dan zal ze ook niet aardig meer doen.. Om mij te genezen helpt aardig doen niet...
Dat verdein ik niet..

Sorrie iedereen die ik lastig gevallen heb.. Bedankt voor het geduld allemaal..

euh...

Ik ben zo'n slecht meisje.. Voel me slecht.. In en in slecht.. een lui en manipulerend meisje.. egoistisch..

Ze hadden gelijk.. ze hadden zo gelijk.. Het was fout om daar weg te gaan.. zij konden me nog redden.. probeerden me te helpen...
Nu, nu ik alleen ben wordt ik alleen maar slechter... Ik moet gestraft worden.... Het slecht moet uit mij gehaald worden...

Ze hadden gelijk.. als ze mij niet straffen komt ern iets van me terecht.. Ik ben zo slecht..
Ik schaam me zo dat ik zo onaardig over ze gepraat heb in therapei... Ik had daar niet heen meoten gaan.. Ik verraad ze.. Terwijl ze zoveel voor me gedaan hebben..

En nu.. Nu wordt ik toch wat ze voorspeld hadden.. Een egoistisch varken... Lelijk, een hoer...

Ik moet terug, ik wil mijn mamma terug.. Mama toe.. Pleegmamma is zo lief.. zo lief.. maar ze weet niet hoe slecht ik ben.. ik verspil haar tijd.. ze hoort me te haten. mag haar niet meer bellen, haar niet nog meer lastigvallen dan ik al gedaaan heb...
Waarom haat ze me niet.. Waarom straft ze me niet? Wil ze niet dat ik lief wordt?

........

*huilt nu*

Weet het niet meer.. weggaan leek zo goed.. maar ik heb me om laten praten.. Moet terug....
Waarom is iedereen hier zo anders? Zeggen ze niet wat ik fout doe.. hoe kan ik dan beter worden..

Help me.. Help me nou...

*loopt vast*

lekkker vrij

Zo.. wat een dagje.. druk, haasten, stress...
Dit was niet helemaal mijn dag, maar ik heb wel alles gedaan en alles volgehouden en daar ben ik eigenlijk best trots op!

Onwijs gave schoenen van mijn schoonmamma gekregen *lief*

Pfff.. en morgen lekker vrij. eindelijk. Heb ik ook echt wel ff nodig..

Vrijdag dan dat meisje van i'net die komt en zondag gaan we poffertjes eten met wat people van t forum :D heerlijk, al helemaal zin in!

Dom gansje..

Kheb mn tentamen wsl wel gehaald, maar weet nog niet zeker of ie wel nagekeken wordt...
Stomme actie van Nina: had mn collegekaart van vorig jaar bij me ipv dit jaar... En omdat mijn school zo enorm achterdochtig is (maar nou weten we niet of je je collegegeld wel betaald hebt) heb ik moeten lullen als brugman om een oplossing gedaan te krijgen.. Ik zou vandaag de goede collegekaart laten zien.. na een hoop bidden en smeken was dat okee...
Dus ik me nog de kukelekoekoek gezocht naar de goeie kaart, gevonden, vast klaargelegd...

om er net achter te komen dat ik vergeten ben langs de administratie te gaan... K*T!!! Serieus heel vervelend... Nou hopen dat het nog telt als ik het volgende week doe? Zal wel niet... *zucht*
Dat wordt nog een keer tentamen doen wsl... Dom gansje ben ik ook...

Verder gaat het wel goed geloof ik.
Kreeg een belangrijke opdracht terug vandaag en die was voldoende... dat vond ik superfijn.. T was een onderdeel van een groepsopdracht, dus de hele groep was blij en dat voelde goed!

Nu zit ik lekker tussen de poezenkinders.. Ben er nog steeds zo blij mee!!
Nu zo lekker even toetje eten.. Heb net nog getraind dus dan kan het wel.. Toch?

beter

Nieuwe dag, nieuwe kansen.. We gaan het gewoon weer optimistisch (ahum) proberen..
Okeej, ik zie heel erg op tegen alles wat ik nog MOET gaan doen deze komende week..
Bijvoorbeeld mijn tentamen morgen waarvan ik niet overdreven nog niet eens een idee heb waar de stof over gaat... Dat wordt dus bikkelen vandaag.... :S

Gisteravond verder niets nuttigs meer uitgevoerd, lekker gechilld. Het rotte gevoel bleef wel een beetje hangen, maar de tranen en de paniek waren gewoon weg.. Ik vond mezelf alleen nog maar slecht..
Maar.. mezelf geen pijn gedaan.. hoe moeilijk ook!

Nou, Tikker staat nu speciaal voor mij ontbijtpannekoekjes te bakken, dus ik denk dat ik hem maar eens ga verrassen door zomar zelf mijn pil te slikken (lukt de afgelopen week niet zo goed.. ik maar er echt een rommeltje van).

Hoop dat deze dag snel voorbij is en dattie eeuwig duurt.. Tegenstrijdig? Jep, that's me!

SLECHT!

Eindelijk weer schrijven.. Het moet gewoon... nu.

Voel me nu zooooooo schuldig... Tikker is niet naar de volleybal geweest, en een uur te laat op die verjaardag omdat ik over mn zeik was.. En ik ben neit mee, iets wat ie graag wilde...
Hoeveel verlangt ie nu van me.. hoeveel moeite is het nou om mee te gaan naar een verjaardag...
Ik heb het weer allemaal verpest... Zo fout, zo slecht.. Voel me zooo megaslecht nu.. De ergste paniek enzo is wel over.

Maar wat een slechte vriendin ben ik... :(Huisgenootje en peutje zeggen dat ik eens moet accepteren dat ik niet alles kan.. Maar ben toch niet gehandicapt.... Haat mezelf zo erg nu.. Niets lijkt zin te hebben... Poezebeest wil niet geknuffeld.. Ik stel mensen teleur... Ik haat mij echt...
Zelfde met iets anders.. Iemand zou over een tijdje bij mij op visite komen. Vond ik supereng, dus had bedacht dat het dan vlak voor etenstijd zou zijn, konden we samen boodschappen doen en koken, dan was het voor mij te ovezien.. Nu mag ze alleen als ze savonds mag blijven slapen en ik weet niet meer wat ik moet doen...
Ik wil haar zo graag blij maken, vind mezelf een egoist dat ik er zelfs over na moet denken... Was zelf ook heel blij dat er mensen voor mij waren toen.. Wil er ook voor anderen zijn.. Niet weer iemand teleurstellen.. De teleurstelling die uit haar berichtjes klinkt.. ik voel me zo schuldig.. Zo slecht..Maar laten blijven slapen... Ik vind dat zoo eng.. En dan is er zooo lang een 'vreemde' in huis. Op mijn veilige plekje... Moet ik zolang 'normaal' zijn.. Weet gewoon niet of ik dat kan... Hoe ik dat moet doen...Paniek overvalt me gewoon al weer bij het idee (net als ik van te voren bij deze verjaardag had, daarom wilde ik niet gaan)..Wat moet ik nu?Ze mag gewoon niet als ze niet mag blijven slapen.. Alles hangt dus van mij af... Ik bederf het voor haar... En hoeveel moeite is het nu? Ik heb er toch geen last van? Normaal laat ik ook makkelijk zat mensen logeren.. Waarom nu dan de paniek? Omdat ze onbekend is? Omdat ze dezelfde achtergrond heeft als ik? Vreemd is eng.. Vreemd is heel eng... Misschien is dat het.. Misschien het idee dat er snachts iemand in huis is... Misschien het idee dat het dan TE lang duurt voor ik weer gewoon 'tot rust' kan komen.. Tijd voor mezelf heb.. Want dat heb ik gewoon niet met anderen in huis.. Dan kan ik dat niet...

whatever

Ik schrijf weinig, niets lijkt belangrijk genoeg, en het lijken allemaal herhalingen van elkaar.. Aanstellerige stukjes, aandachttrekkers...

Afgelopen dagen druk geweest, niet gevoeld, veel gedaan. Bijna alles is ondertussen verhuisd, dat is erg fijn!

Vanochtend werken, maar het idee alleen al maakte me aan het huilen.. Wilde niet afbellen, maar deel van mij weigerde te gaan.. Supersuicidaal, en het maakte me niet eens uit...
Vriend heeft afgebeld omdat ie het niet verantwoord vond..

Het continue gedram over doodgaan in mijn hoofd begint aardig te werken.. Ja, ik denk dat hij op sommige punten wel gelijk heeft. en ach, wat maakt het ook uit...
Toch zal ik het zelf nooit doen..

Ik zie het nut er gewoon niet meer van.. Het doorgaan, vrolijk doen.. Het voor iedereen volhouden dat het zo goed gaat, dat je hard bezig bent en dat je ervan geniet.
Nou ik geniet er niet van..
Ik haat het dat we altijd wat te doen hebben. Alles gaat voor, behalve ik.. Werken moet, werk kan je niet afzeggen, Oma willen we graag heen, maar kan je ook niet maken om dat af te zeggen.. Schoolwerk moet ook gedaan worden.. Je kan je groepsgenoten niet teleurstellen.. Bovendien: hoe moet dat uitgelegd worden...
Verhuizen moet ook.. Kan vriendje niet alles zelf laten doen.. Ik wil toch ook graag dat hij hier komt wonen...

En ik? Wat wil ik? Dat boeit ze niet, dat maakt niemand uit..
Ik wil niet meer al dat ggewerk, al dat gedoe. Waar doen we het voor? Zodat ze ons aardig vinden? Zodat we een diploma halen en dalijk nog meer kunnen gaan werken.
Niet omdat het dan allemaal rustiger en fijner wordt.. Nee, dat heb ik nu wel gemekrt..
Het wordt gwoon niet rustiger en fijner.
Nu niet, Nooit neit..
Dus waarom dan doorgaan en blijven werken voor iets wat toch niets uitmaakt...
Nee, wat mij part kan het allemaal gestolen worden. Ze zoeken het maar uit.

foutje bedankt...

Wat een dagje..
Begon zo goed, lekker in huis aan het klussen en opruimen, toen naar therapie..
Voorzichtigjes gemeld dat het 'niet goed' ging, waarop ze meteen reageerde.. Meestal zeg ik dat nl niet..
Diep op in gegaan, maar ik wist gewoon niet goed waar het gevoel vandaan kwam, waar de drang om mezelf wat aan te doen vandaan kwam...

Uiteindelijk probeerde ze met de andere delen in gesprek te komen..
Een van de delen durfde op gegeven moment eindelijk te zeggen dat zij ons beschadigd had.. Niet omdat ze me kwaad wilde doen, ze was gewoon wanhopig, besefte schijnbaar niet dat als zij zichzelf pijn deed wij daar allemaal last van hebben...
Maar ze was erg bang... machteloos voor een ander deel..

Na een tijdje kwam de aap uit de mouw.. Mijn is alles zat.. Hij ziet er gewoon geen uitweg meer in, het maakt hem allemaal niets meer uit. Leven, okee, maar dan niets meer doen, dood, nog beter, eindelijk rust.. Hij wil niet meer zo..
Eenmaal aan de praat schrok ik van hoe hij het meende.. Van hoe hij zich voelde.... Zo anders dan ik.. Zo hopeloos...

Ik ken het wel, bij tijd en wijlen vind ik de boel ook niet de moeite waard, maar snap nu dus een beetje waar het vandaan komt...
Peutje was heel lief, maar vooral heel bezorgd.. Wilde proberen afspraken te maken.. maar hij wilde niet meer, had het opgegeven.. Hij was ronduit grof, tegen het brutale aan.. En ze bleef maar lief..
Nouja, uiteindelijk heeft ie toegestemd met een afspraak, omdat we anders niet wegmochten, maar ik ben bang dattie gelogen heeft...

Ik weet het niet zo goed meer nu.. Mijn huisgenootje en een vriendin kwamen me ophalen.. .Achterin de auto heb ik eerst even zitten snikken toen bij haar. Een kleintje was ook gewoon erg bang en overstuur. Daarna heb ik het aan de kant gezet en wilde er niet meer aan denken.
Hartstikke leuke avond gehad... Maar t bleef wel een beetje spoken..
Wat als ik de controle verlies? Wat als ie het echt doet...

Wat ben ik in staat mezelf aan te doen..

Begrijp me goed, ik wil dit niet.. Ik ben vast besloten te stoppen met am, wil gelukkig worden, deze samenwoonactie meemaken, gaan genieten... Ik wil mn school afmaken, trouwen, kindjes krijgen... Hard werken en normaal worden..

Maar ik merk gewoon dattie er niet meer in gelooft.. Dat hij het gehad heeft, het niet meer aan kan...

Heb nu de afspraak dat ik mijn peutje 'moet' bellen als het weer heel erg niet goed gaat.. Omdat ik dr nooit bel, omdat ik het eigenlijk nooit erg genoeg vind...
Pff.. Tsja, en wanneer doe ik dat..
Nu ben ik bang voor de nacht.. bang om de controle kwijt te raken... Maar net voelde ik me goed, zat ik vrolijk spelletjes te doen met de meiden..

Mn vriendje is nu weer thuis, huisgenootje is terug naar de kliniek... En ik.. ik weet het niet.. Moet ik me nu rot voelen? Ik maak me een beetje zorgen, maar er is wel wat rust in mn hoofd nu...

Nouja, we zien het wel...

alweer spijbel....

De doelen van gisteren zijn gehaald. Nouja, vind ik.. (over dat eten valt misschien te twistten ;))

Vandaag een nieuwe dag. Ik hoefde eigenlijk alleen naar mn stageschooltje om een volleybal toernooitje te fluiten. Hartstikke leuk, ik had er ook best wel zin in.. Maar freakte uit.... Het idee om te moeten gaan vond ik ineens al heel naar, en toen werd het onderweg moeten tanken een on-over-komelijk probleem... Temeer mijn pinpas momenteel even geblokkeerd is (nieuwe pas aangevraagd) en ik niet met Tikkertjes pas wilde, maar ook niet met contant geld, ik wilde dus eigenlijk helemaal niets...

Afgebeld.. Moeilijk en dooooodeng.. Klasgenootjes reageerde best lief maar ik vond het zo naar om ze Weer te laten zitten... Weer ergens niet heen te gaan.. Is al de derde keer deze maand dat ik iets met school afzeg... Voel me ontzettend schuldig, maar was wel heel erg opgelucht...

Spontaan met een zak chocopepernoten (ZONDIG!!!) op de bank gekropen. Deken tot aan mn kin, Tikkertje naast me en gedachtenloos video kijken... Wegkruipen... Helemaal wegkruipen. Ik wilde huilen, maar het ging niet..
Even veilig, in mijn holletje, naast Tikker... Toen de film afgelopen was moest Tikker werken (ja, een van ons twee moet toch wat doen ;))...
Zag ik wel een beetje tegenop, maar uiteindelijk goed vermaak gevonden!

Heb me zo'n twee uur bezig gehouden met zingen en inzingen... :S Ik wilde nu zelf wel eens horen hoe dat kattegekrijs van mij klonk...
Goed, niet zo mooi dus.. Maar ik vond het wel koel om te doen...
Voel me ook een stukje beter.. Net of je wat loszingt op gegeven moment..

Nouja goed... Zometeen gaan we ff verf kopen wsl. :S
Nog schuldiger... Ik zou op school moeten zijn.......

Vandaag...

Een dagje verder.. Natuurlijk peutje niet gebeld.. Waarom zou ik ook.. Ik bedoel, zij kan er ook niets mee dat ik me naar voel... Waarom dan bellen.. ik zou ook niet weten wat ik moest zeggen..

T ging op zich wel vandaag, ik was wat minder paniekerig... Minder leuk alleen dat ik tegen een uur of 12 wakker gemaakt werd door Tikker, terwijl het laatste wat ik me kon herrinneren was dat ik om 10 uur opgestaan was om te gaan doesjen..

In de tussentijd is het me schijnbaar gelukt om te gaan doesjen, tv te kijken, en.. mn armpje naar de grootjes te helpen..
Wat ik er precies mee gedaan heb.. geen idee... maar er zitten rederlijk grote plekken zonder velletje op.. *auchie*
Toch voelt het goed... die pijn... Ik zal het wel verdiend hebben...

Morgen lekker nog een dagje vrij.
Goede voornemens:

• iets aan school doen
• bij pleegmamma langsgaan
• afwassen
• genoeg eten zodat ik energie heb om te trainen.. :S

Kijken wat ervan komt....

Hoe het echt gaat.....

Ik vind dit behoorlijk moeilijk om te schrijven..
Ik wil eigenlijk niet dat anderen het weten, en ik wil het zelf ook niet weten...

Eigenlijk gaat het neit zo goed laatste tijd... Alleen ik besloot dat het wel goed ging... Logisch, veel vrije tijd, lieve vriend die wil samenwonen, veel gezelligheid om me heen..
Maar ik voelde me wel rot... Voel me rot.. Nouja, rot..
Ik kan het niet omschrijven... Dat lustelozen, huilen om niets, om alles.. Vroeger en nu door elkaar...

Waarom ik het dan nu opbiecht... Tsja.... Vannacht schrok ik toch ook wel een beetje van mijn eigen gedachtes.. Die waren ronduit behoorlijk suicidaal...
Ik heb van alles bedacht om mezelf helemaal kapot te maken... Heb ook gekrabd, op mn tong en wangen gebeten, mn handen stuk getrokken...

Ik wilde snijden, mn hele lichaam openschuren.. Ik wilde heel langzaam al dat bloed weg zien lopen.. weg voelen lopen. De rust voelen... Rust houden..

Leven beangstigd me zo enorm momenteel... Alles wat moet, al die verplichtingen... Ik weet dat niets moet, maar het lijkt zo.. Iedere dag lijkt weer zo ontzettend veel hindernissen te hebben.. Onoverkomelijk lang.. Ik leef naar de vrije dagen toe, maar zelfs dan ben ik niet happie meer...

Ik lummel wat rond, ben bekaf van niets, slaap en voel me naar.... En ik HAAT DAT. Ik heb helemaal geen reden om me naar te voelen. Alles gaat goed, alles loopt eindelijk eens een keer goed!!!
Maar ik weet niet hoe ik mezelf in de hand moet houden, hoe ik deze gedachten kan beheersen....

Deze week heb ik helaas-pindakaas geen therapie.. (misschien morgen toch maar even bellen?!) Laatste tijd denk ik veel na over opname.. Of klinische behandeling ofzo... Rust in mijn hoofd, of in ieder geval niet ook nog de drukte vna school en werken erbij.. Begrip, van mensen die het snappen, niet het onbegrip van hard werken en het nog niet kunnen...

Ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud.. Ik durf ook ff niet goed alleen te zijn..
Zie op tegen deze lange nacht met nog meer ideeen...

Nouja.. ... :$:$:$

dat was het dus wel een beetje...

fusie!

Tikker en ik gaan samenwonen!!!
Hij trekt in mijn stulpie erbij in, dus voor mij nog best wel veilig, er veranderd niet zo heel veel.. Ben ik stiekum ook wel blij om.
Dus zijn we nu druk bezig met opruimen, weggooien en ruimte maken...

Wauwie.. ik had dit dus echt nooit gedacht he.. Maar het voelt zo goed.. zo vertrouwd.. Eigenlijk alsof er niet zoveel veranderd, we waren al zoveel bij elkaar..

Sera vind het ook erg leuk, we gaan het huis nu dus met zijn drieen delen, en zij en Tikker schieten erg goed op samen (zwak uitgedrukt.. ze missen me he-le-maal niet als ik aan het werk ben!!)

Maar pff... Ik.. samenwonen... Vast.. Iemand die zoveel van me houd dattie met me in een huisje wil.. Samen een huisje wil...
Iemand die ik zo vertrouw, waar ikzoveel van houd...
Dat dit kan... Dat ik dit kan, en hij...
Zo dapper van m.... Van ons...

Maar stiekum wel ff een beetje engig.. zeker tot het allemaal gebeurd is.. Wat een hoop geregel erbij...

schoolonrus

Zo post ik drie keer per dag, zo nooit...
T was ook rotzooitje afgelopen dagen... Hoeveel ik ook vrij heb, toch blijft school in mn achterhoofd.. het lijkt gewoon teveel, hoe weinig het ook is..
Gister zag ik het licht even niet meer. Ziek, zwak, misselijk, ongesteld en een zere rug.. Dus maar thuisgebleven.
Ik haatte mezelf omdat ik zo zwak was, maar een stem vond het wel goed... dapper..

Uiteindelijk was het wsl wel goed, veel gerust, veel geslapen, ook wat aan school en het huishouden gedaan.

Vandaag weer naar school geweest.. Ik ben bang.. dat ik het allemaal niet ga halen.. Dat ik het niet aankan.
Dit blok paniek ik al.. en dit is het eerste blok van het jaar... Met veel vrij.
Volgend blok wordt het veeeel drukker... En dan moet ik nog van alles in gaan halen..
Vandaag in ieder geval een en ander uitgezocht, er kunnen gelukkig nog wat dingen uitgesteld worden.. Pfff... T zal ook wel lukken...
T wordt alleen een hoop gestress...
Ik wilde dat ik niet altijd overal zo tegenop zag...

Wanneer ga ik het glas halfvol zien?! Ik probeer het wel hoor..