Denksel

Dus... Waarom heb ik tot nu toe altjid voor mn ouders gekozen..? Omdat het logisch was.. omdat ik ze niet kwijt wilde. Bang ze nog meer (of ze echt een reden te geven om) teleur te stellen. Het Enige te doen wat Echt Echt Echt fout was. En dan dus niet schoenen in de kamer laten staan fout. Nee, Echt Overgeeflijk Fout.
Dat wil ikn og steeds niet, die fout maken. En ze kwijt... Tsja... Ik zou zeggen nee, ik wil ze niet kwijt.
Maar dat is niet geheel eerlijk kwam ik laatste therapie achter, aangezien ik er toen uitflapte 'ik wou dat ik geen ouders had'. Dat zegt dus ook wel wat.
Maar als ik geen ouders had, zou ik ze ook niet kunnen teleurstellen, niet hoeven te kiezen tussen hen en mij, zouden ze mijn eigen 'geluk'(veiligheid) niet meer in de weg staan.
Ik verwens ze dus zeker wel! Perfect zou zijn als ze naar Afrika zouden emigreren (ja of ik, maar dat zie ik dan weer helemaal Niet zitten) zodat ik ze nooit meer zou zien ofzo, of dat ze (per ongeluk)sterven.
Maar dat zou ik vreselijk vinden. Zeker als ze doodgaan. Ik zou echt verdrietig zijn, over mn toeren, ze gaan missen. Maar het zou ook opluchting zijn. De Enige Zekere manier dat het Over is. Niets meer om bang voor te zijn van hun kant. En dat zou Fijn zijn. Dus het zou erg verdrietig, naar en moeilijk, en fijn zijn.
Driedubbel dus. Ik houd van ze, wil ze niet kwijt, maar dit zou definitief veilig zijn. Zonder ze te hoeven verraden.

Maar goed, dat zijn een soort droomoplossingen. Net zoals dat ik nog graag zou willen dat ik weg zou kunnen vliegen, zou kunnen toveren, of een leuk huis met zwembad zou kunnen kopen en dat ook nog inrichten. Leuk om over na te denken, helemaal als je dan ook nog een lot koopt met kans op 10 miljoen, maar errug kleine kans dat het werkelijkheid wordt... Errug klein.
Ik zie het dus ook zo. De wens 'ik wou dat ik geen ouders had' is er dus op gericht dat ze er ook echt niet meer zijn en dat dat niet door mij veroorzaakt is. En hij zit in mijn hoofd naast de wens op die 10 miljoen ;) T zou leuk zijn, maar we rekenen er maar even niet op, dus gaan we maar zo verder als het nu is.
En dat betekent dus dat ze er Wel zijn.
En dat ik dus moet kiezen... Kies ik voor mijn eigen veiligheid, onvoorwaardelijk, volgens peutje dus ook mijn geluk/genezing, of kies ik voor hun veiligheid, hun geheim bewaren, hun geluk en toekomst. Kies ik voor hen of voor mij zou je kunnen zeggen, maar voor mij is dat dus niet zo.
Omdat 'voor mij' kiezen niet gelijk staat aan een leven zonder ouders, of een leven waarin ik ze zou moeten kwetsen/verraden. Dat is niet voor mij kiezen, dat is voor mij voor mijn omgeving kiezen. Doen wat zij graag zouden willen, ik zou het ook voor hen doen. Niet voor mij. Dus hoe kan het dan voor mij kiezen zijn.
Ik vind ook niet dat de andere optie 'voor hen' kiezen is. Ik ben toch echt niet meer hun speelbal, die met afstandsbediening bestuurd kan worden, volledig in hun macht. Ik ben niet meer totaal onder hun invloed en alleen maar bezig met wat zij zouden willen enzo. Ik heb last van vroeger, maar wat mij betreft, zouden dat momenteel twee compleet andere mensen kunnen zijn.
Ik doe namelijk mijn ding, laat me niet zomaar mishandelen, uitlenen of wat dan ook. Maar ik laat me ook niet meer opsluiten in mijn eigen huis, continue in de gaten zijn of ik wel veilig genoegn ben, bij ieder bezoek escorte meenemen. Dat is namelijk ook niet mijn idee van een eigen leven leiden.
En ja, tuurlijk houd ik rekening met ze zo af en toe. Als er gevaar dreigt, als ik het niet aankan. Maar, zou ik met een ander verleden dat niet ook gedaan hebben. Houd niet iedereen wel rekening met zijn ouders, op een zekere manier. Dus hoe erg is dat nou precies.

Ik geloof dat ik er wel redelijk uitben. Voor mij is de keuze waar mij om gevraagd wordt (voor ouders of voor mijzelf) dus voor mijzelf (zo laten) of voor mijn omgeving (complete veiligheid koste wat kost), en ja, dan kies ik dus wel voor mezelf. Zet het in de krant, ik kies voor mezelf!!!

Verder.. wil ik complete veiligheid, koste wat kost? Sja, zou willen wel. Is het me waard wat ze waarschijnlijk dan van me vragen? Nee. Wil ik in een luxe huis wonen? Ja. Is het me waard dat ik dan 3 extra bijbaantjes moet nemen en nog ontzettend zuinig leven? Nee.
Zo zit dat. Het is een soort droom, complete veiligheid. net als het luxe huis, ligt het zeker wel in mijn bereik. Het kost alleen enorme offers. En dat is het me neit waard. Ik ben gelukkig met hoe het nu is, met het huisje waarin ik nu woon. En ja, misschien, ik kijk heus rond, verhuis ik nog wel naar een iets grotere tussenwoning. Een iets meer veiligheid situatie. Maar alleen als het kan, als ik het op kan brengen, niet koste wat kost. Dus wil ik werken aan mijn veiligheid: ja. Op Mijn manier. Maar dat ga ik dus niet in therapie zeggen denk ik want ik ben bang dat het dan niet op mijn manier gaat. Ik wil niet koste wat kost dingen forseren omdat anderen denken dat dat beter is...
En ja, ik weet dat ik stronteigenwijs en ondankbaar ben. Ik wil wel geholpen worden, maar alleen op mijn manieren en op mijn voorwaarden. Waarom vraag ik ook eigenlijk hulp... Als ik toch denk het zelf beter te weten... Stom en ondankbaar..
Maar ik weet het juist niet beter... Ik weet absoluut niet hoe het moet, hoe het leven anders wordt. Ik weet alleen wat absoluut niet moet. En een van die dingen is frunniken aan de relatie met mijn ouders.
Dat is altijd het uitgangspunt geweest vanwaar ik hulp gezocht heb. Bij mn pleegmamma, bij mn vertrouwenspersoontje, bij vriendinnen, bij Tikker, ja zelfs bij maatschappelijk werk.
Eerlijk gezegd voel ik me nu dan ook telkens behoorlijk in het nauw gedreven als het hierover gaat. Dit is zo Mijn ding.. Ik wil het er best over hebben, echt.. Maar zodra ik ook maar iets van een 'push' waarneem, extreem opfilter, iets wat ook maar lijkt op dat er iets moet veranderen aan die relatie, op dat moment is het gesprek afgelopen. Mijn veiligheid is van mij, op die manier houd ik grip op alles, weet ik waar ik aan toe ben..
Dat mensen daaraan willen tornen.. Nee dan gaan de poorten meteeen dicht en krijg wordt ik erbinnen opgesloten.. een hard leeg fort is alles wat er dan achterblijft, kokend pek staat klaar op de randen voor een ieder die alleen al aan de poort komt kloppen. Ik zit in de kelder, de rest beschermd het fort.
Blijf van mijn ouders af! Als is het maar voor mij vrijheid!

Denken

Ik moet Denken. Over meerdere dingen. Dingen waar ik tegenaan loop, dingen die ik al te lang uitstel, dingen die ineens aan komen waaien.

Maar Denken blijkt moeilijk. Zeker als het om allemaal dingen gaat waar je normaal vooral Niet Aan Wil Denken. Blijkt een moeilijke omschakeling. Vooral het denken in opdracht (wat ik zelf ook wel wilde na therapie) blijf ik uitstellen.
Dus. en net nu ik ernstig wil gaan denken.... moet ik poepen.

Preek

Zoveel sterretjes als de dag toch had, zo donker verliep ie. Misschien dat ik juist in donker of slechte bui meer opzoek ben naar de sterretjes...
Sterretjes van vandaag:
-Vrolijk en lief huisgenootje
-De reactie van sommige vrienden op een bbq, het ze weer zien, het daar blij om zijn
-Mijn superkoele kikkersloffen weer aan mogen trekken
-Met mn superkoele kikkerachtige spons douchen
-Sera die aan het zingen was
-Tikker die zo blij is met zijn nieuwe broek
-mn schoonmamma die ik nog even aan de foon had en lief klonk
-Poes die grappige capriolen uithaalt en knuffelig is
-Een vriend die maar wat graag bij ons wil komen logeren vannacht (als ie straks de weg nog kan vinden vanuit de bbq naar ons ;))

Minder:
-de drukte bij de bbq, de onzekerheid daardoor
-de instortting vanochtend waardoor ik niet ben gaan werken, het schuldgevoel daardoor
-het jankerige dat ik de hele dag heb gehad
-Dat ik per ongeluk een verkeerd iemand belde toen ik vriendelijk even wilde informeren of vrienden van ons een einde aan de vrijpartij wilde maken en nu Ein-De-Lijk wilden komen bbqen (honger, bordengebrek)
-het idee dat ik morgen moet werken... de angst na vandaag.. de tegenzin van moeten, de moeheid
-Dat we straks een logee krigjen waar ik gek op ben maar nu even niet

Kortom: ik stel me gruwelijk aan, maar kan niet stoppen met janken en dralen. Ik Moet nu ook echt naar bed, anders ben ik morgen weer zo, maar ben bang om niet te kunnen slapen, bang dat het straks al morgen is, dat ik moet werken.. bang wat ze daarz ulllen zeggen, bang om af te bellen, bang om te gaan.. Ik kan het niet, niet dat ik niet kan werken, maar ik kan het gewoon neit aan om verplicht dingen te moeten doen. sociaal te meoten zijn.
Ben ook midden tijdens de bbq ineens weggegaan. kwam erachter dat er brandgaten in mn favo schooltrui zitten.. Terwijl ik zo vaak gevraagd had geen papier op de vuurkorf te gooien ivm opvliegende vonken ed. Zo stom, maar dat was ineens weer een druppel.. De hele wereld leek zo onwerkelijk toen.. Nu nog wel.
Dat ik morgen weer gewoon moet doen lijkt zo onwerkelijk, zo ver weg. Net als dat ik weet dat er hier ieder moment een logee kan zijn.. Ik lijk te wachten op het moment dat ik wakker wordt...
Maar ach, dan kan ik morgen net zo goed gaan werken. Als het toch zo afstandelijk onwerkelijk is.
STomme is dat mijn lijf gewoon dienst weigert af en toe en mn mind me wegduwt bij dingen die ik eigenlijk wel wil proberen.

Nu ga ik slapen.

Ohwnee, ik wil nog even zeggen dat Apen Koel zijn en Bep lief. En dat ik (en dit is heel serieus) echt nooit meer zo gruwelijk kadootjes wil krijgen. Dus bij deze weet iedereen dat. Hoe lief ik het ook vond, hoe lief het ook bedoeld is, ik heb me er de hele dag vrij naar en schuldig door gevoeld... Begrijp me niet verkeerd lieve Bep, vind het prachtig, ik draag mn sloffen dag en nacht. Maar ik voel me te schuldig... het mag niet zo, kan neit zo. Hoe lief ook.
Ik Neem dus Geen Kadoos meer aan. Echtniet. Hoe fijn jullie het misschien ook vinden, het weegt niet op tegen hoe ik me daarna voel. Dus, als jullie me echt blij willen maken.. Maak dan maar een mooie tekening, of stuur een dikke zoen op.
Alles waar geld en moeite in gaat zitten scheept me op met een schuldgevoel (ik gister dus gruwelijk veen nachtmerries gehad over kwaaie ouders van Bep die het schandalig vonden dat ik het aannam en niets terugdeed... Ik krijg er gewoon waanideen en beelden van en wordt paranoia. Vooral eigeniljk omdat ik zo snel Niets Terug kan doen. Bij mijn vrienden hier kan ik stiekum geld in hun zakken stoppen zodat ze geen onkosten maken, cadeautjes terugkopen, ze verwennen en vertroetelen of weet ik het wat ik weet dat ze fijn vinden.. Nu kan dat niet... Ik voel me al zo naar omdat ik jullie nooit bel of kaartjes stuur..)

Sjit, veel te lang verhaal.. Maar goed. Echt Geen Kadeaus meer dus. Je maakt het geld maar over aan een goed doel (kindermishandeling, verwaarlozing, stichting zinloos geweld ofzo) (of geef de orgelman dat tientje en vraag of ie voor de deur van iemadn die je haat wil gaan staan voor dat geld :D, dan genieten we er allebei van:D). En als iemand dus wat wil doen voor mn verjaardag... Dat je aan me denkt is al genoeg. Believe Me.

Als jullie het niet erg vinden, excuseer me nu verder, ik ga deze wonderschone nacht in bed verderpiekeren. Slapen noemen ze dat geloof ik.

*trigger*

In mijn hoofd..

De keer dat ik droomde van schoenen met hakjes, of ze gepast had of zoiets.Ikweet het niet eens meer. En een avond lang op mn tenen heb gestaan in de hoek. Onder mijn voeten glasscherven. Als ik groot wilde zijn moest ik maar op mn tenen leren staan, wie mooi wil zijn moet pijnlijden. Het bloed aan het einde van de avond op de vloer, dat ik verspreide, de woede die dat teweeg bracht... daarna zwart. Het glas dat er niet meer uitging...
De cd waar ik lang voor gespaard had. van verjaardagsgeld en weet ik het wat eindelijk gekocht. Kapot. Ik was had het geld bij elkaar gespaard van hoerengeld, dus het was slecht,ik was slecht.
Het zeepsop, bij brutaliteit, vloeken of iets anders dat ze niet uitkwam. Dat brandende gevoel, de misselijheid, maar vooral niet spugen.. Want dan proefde je het nog nog weer langer... En moest dat ook weer opgeruimd/gegeten weet ik het wat worden.
Een springtouw dat ik graag wilde hebben. Dat ik kreeg voor mijn verjaardag van iemand. Dat kon mooi gebruikt worden om wat aan mijn vette lijf te doen. Hoe ik avonden aan eenstuk door moest springen. Voor iedere gemiste sprong een riemslag, voor stilstaan ook. Vastgebonden worden met datzelfde springtouw. en dan hun woede of andere dingen. bloot of niet bloot. Het springtouw was niet fijn meer.
Hoe het maar afwachten was of je eten kreeg.. en zo ja wat... Of er iets door zou zitten.. Of het te eten zou zijn. En anders niet laten merken.. Ondankbaarheid jegens eten was nog langer geen eten. En ik was toch al vet genoeg.. Lelijk vet wijf.
Hoe ik anders moest werken voor eten. Geld en eten moesten verdiend worden, voor niets gaat de zon op, ik mocht al blij zijn dat ze me niet wegdeden, maar kon me toch nog wel een beetje nuttig maken? ik was al schaamte, geld en overlast genoeg, dus ik kon op zijn minst wat terug doen... ik deed mn best. echt.
De keer dat ik de tafel afruimde en opweg naar de keuken de borden liet vallen. die nacht. die oneindige nacht.
Naakt klusjes moeten doen. geen kleren waard zijnde. Je moeten schamen voor je eigen lijf. Zo kan je niet weglopen. Naakt zijn en je schamen.
Douchen met alleen maar heet water, met alleen maar koud water... Afgeschrobt worden met een stinkend bijtend goedje.. (terpetine?) In een ijskoud bad zitten. Hopend dat je er die nacht nog uitmag. Afgeschrobt worden, de slechtheid eraf, eruit. de zonde en mn huid weggeschrobt.
's winters wakker worden zonder dekens, met het raam open.. Niet in bed mogen slapen, of op het balkon..
Riemslagen... Slagen met een lat, met de hand.. met een pan.. Een kaasschaaf, alles binnen handbereik. Het strijkijzer... een hete pan.. Heet water.. De oven... De brandwonden daarvan.. Geen verband waard zijn, het moeten verstoppen. De smoesjes, de eeuwige smoesjes.
De lok haar die eruit geknipt werd.. zomaar.. Omdat er geen redden meer aan was is alles er toen afgegaan... De plukken haar die misten doordat ze eraan getrokken hadden.. Met mn hoofd in de stront.. je eigen kots op moeten eten.. Honger.. zo'n honger.. Eten wat je krijgt of vind zo snel mogelijk opeten, voor het weggehaald wordt, voor ze zich bedenken... daar ziek van worden... Op gegeven moment zelf maar je eten uit gaan spugen, het niet waard zijnde om te eten...
Lief willen zijn, goed willen doen.. Niet weten hoe en dus maar niets doen. Niets meer doen omdat het toch wel fout is. De missende logica... De angst.
De angst toen school belde... Ik in mijn rolstoel zat.. geen kant opkon.. Het gesprek daarna, net weer uit het ziekenhuis ontslagen.. in de rolstoel dikke jas aan. boze school omdat ik neits zei, boze ouders omdat ik zo slecht was,ze te schande maakte. Pijn en afwezigheid.. de wereld die in eeen roes van pijnstillers en afwezigheid voorbij gleed. Nouk die naast me zat. Rondliep, me probeerde af te leiden. De stemmen.. Het gevoel zo alleen te zijn.. Niemand die door de dikke jas heenkeek.. zag wat er in die twee weken gebeurd was... snapte waarom ik zweeg.. moest zwijgen. die avond.. de nachten daarvoor.. Nouk, die bij me bleef. Me hielp.
Het schoongeschrobt worden, opgetut worden, mooi aangekleed, en in de auto. Weg.. Het snachts uit bed gehaald worden..
De eenzaamheid. De enorme eenzaamheid.. De angst dat iedereen zou, nee zal ontdekken hoe slecht ik ben, hoe goor. De neiging nogsteeds het slecht met heet water eraf te schrobben. Te schrobben tot mn vel eraf is. En dan te 'desinfecteren'. Mijn binnenste te reinigen met zeep, weet ik het wat. Nuttig te zijn. Me alsjeblieft dan maar nuttig te maken.
De schaamte om te bestaan. Om gezien te worden, te leven.
Zo alleen.

Nu even niet

En zomaar opeens is het daar weer. Na een leuke dag, leuke week, weet ik het alles leuk blabla niets ineens anders, is het er weer.
Ik haat het. Dat je ineens niet meer heenkan om alles wat er gebeurd is, alles wat er in je zit.. Hoe vies en smerig je bent, hoe gekneusd je was, hoe gebroken.
Wat ze deden en hoe, hoe het voelt om beurs te zijn, om bang te zijn.
Om alleen maar te proberen vooruit te denken wat het volgende zou kunnen zijn.
Om alleen maar schuld en paniek te kennen, en eigenlijk weinig boosheid en frustratie. Angst.

Waarom nu ineens wel. Het is er, ik wil schreeuwen, ik wil praten, ik wil huilen. Vastgehouden worden, kunnen vertellen wat ze deden. Ik wil dat mensen weten hoe het was, weten waarom ik me nu zo voel. Ik wil dat mensen zeggen dat ik niet fout en stout ben maar lief, dat het een wonder is dat ik nog leef.
En ja, ik weet dat er een paar mensen zijn, een altijd, maar juist daarvan kan ik het niet goed hebben... Waarom weet ik niet. Omdat mijn verdriet ook zijn verdriet is denk ik. Omdat ik die intense liefde niet aankan, niet wil voelen nu.

Zometeen komen er vrienden voor een spelletje, ze belde net. Daar had ik de hele avond op gehoopt, mensen om ff mee te spelen, had zelf al wat rondgebeld, maar iedereen had al plannen. Nu eindelijk leukleuk, maar ff niet zegmaar.

Ohw ze zijn er.

Sterretjes

Jaja, hier dan even snel een updeetje, anders kladden jullie alles onder zie ik al :P
Nee hoor.. Ik vind het echt heel leuk!! Dankjeallemaalwel voor alle lappen tekst!!!

Mn verjaardag was wel okee en is best goed gegaan allemaal. Vond het superspannend, heb de avond tevoren echt een flinke overdosis geslikt.. Gelukkig (voor de mensen om mij heen) niets aan overgehouden.
Vakantie was super!! Ik heb genoten, en de andere delen ook. Vooral de kleintjes hebben hun ogen uitgekeken en het gevoel gehad dat ze in sprookjesland waren.
Jammer detail is dat het Tikker moeilijk viel ze uit te leggen dat die mooie prinsessenjurk toch Echt Te Klein was... (en de teigetjepyjama, en al het andere wat ze zagen en wilden hebbe hebbe hebbe)

Gister kreeg ik trouwens nog een onwijs lief telefoontje van mijn oude kamerbegeleidster!!! Ze begeleid me nu echt al .. twee jaar ofzo? niet meer maar belde toch voor mn verjaardag... Zo lief.. Ze was ook al twee keer langsgeweest afgelopen tijd, maar we waren er niet..
Echt, ik had de tranen in mn ogen en werd helemaal warm en koud.. T is zo'n onwijs lief mens namelijk.. echt niet voor te stellen.. En dat ze gewoon nog regelmatig aan ons gekke huishoudentje denkt... (Sera is ook gek op haar en andersom) Waarom.. waarom zou ze me nog bellen en nog aan me denken..
Nouja, het deed in ieder geval mn humeur nog meer stijgen en mn hart gloeien. Heb dr vandaag ook gesmsd dat ik dat zo bijzonder vond enzo en dat het superleuk zou zijn haar weer te zien.. Kreeg ook meteen een berichtje terug.. Zou ze dat met al dr oud-clienten doen..?

Nouja, vandaag dus ff een daggie school, maar gelukkig nu weer vrij tot maandag! Jippie. Straks uit schranzen met de schone ouders.
Goeie zaak, want ik heb vandaag alleen nog maar een muslireep in de kasten kunnen vinden en dus HONGERRRRR (nee dit is niet mijn nieuwe starve-dieet, we hadden gewoon geen eten in huis) (okee, en het kwam wel mooi uit)

prikje

Ik moet trouwens opbiechten, dat, als ik wat gepost heb op het forum, ik de volgende dag toch altijd een soort trillertje in mn beentjes heb om te kijken of er op gereageerd is... Mensen me de moeite waard vinden/aardig genoeg vinden om op te reageren... Moet ook eerlijk zeggen dat ik de laatse tijd errug aan mezelf begin te twijfelen... Vooral omdat een meisje waar ik niet goed tegenkan wel 1000 postjes op een dag prikt en er evenveel terugkrijgt, en er bij mij na 3 dagen nog niets staat...

Bewijs: ziejewel, ze haten me, ik stel me aan, mag hier niet zijn... Ik ben nog veel irritanter dan dat ene meisje.. wie denk ik wel niet dat ik ben met mn stomme kop... Wat geeft mij het recht te prikken... *stomkop*

anti depressed

Heerlijk weekend gehad. Familiekoninginnedag, een blije schoonoma, lieve schoonouders, lekker weer en rommelmarkten. Vandaag heerlijk genoten van de zon en met Sera naar het strand. Tijd geleden dat we gewoon lekker samen waren, samen praten over van alles en nog wat. Daar door heb ik denk ik ook wel wat meer rust nu over die dagbehandeling enzo. Ik heb me er een beetje bij neergelegd dat 'ze' zo denken. Sera en Tikker (en ik zelf ook wel een beetje) denken dat ik het wel aan zou kunnen. Hoe eng het ook is om tegen iemand in te gaan die ervoro geleerd heeft.. Ik bedoel, wie ben ik dat ik denk het beter te weten.
Maar goed, zon zee strand en Sera zijn goed voor mn humeurtje. Daarna gingen we een bikini winkelen voor Sera, maar de bikini die ze aanhad stond r zo goed dat ik ook spontaan verliefd werd.. Dus.. heb ik mijn verjaardagskadootje gekregen :D Superrrrrrr :D

Morgen dus weer therapie. Weet nog steeds niet zeker of ik ga, maar het stellige 'ik ga nooit meer' is wel zo'n beetje weggeebt. Ik ben nu eigenlijk wel benieuwd wat ze gaat zeggen ;). En boos dat ze pas vorige keer zei dat ze het toch geen goed idee vond.

Nouja, ik hoop dat dit een beetje zo blijft.. Hmm, zou het misschien liggen aan de enorme dosis anti-depressiva die ik vrijdagochtend genomen heb?! (wanhopige ik wil me beter voelen poging).

Ohwja, voor op mn to-do list: de dokter bellen en een afspraak maken voor nieuwe seresta en voor het invullen van mn stufi formulier... (ja, daar heb ik tegenwoordig een dokter bij nodig)

En zo gaan we verder

Pff. Ondanks alles hebben we geprobeerd er een feestdagje van te maken. We zijn gaan lunchen bji ons favo zaakje, 'smiddags gaan shoppen met als doel geld uitgeven aan onzinnige dingen, en hebben onszelf vanavond verwend met een favoriete 'allemaal kleine dingen' maaltijd en ijs. Als afleiding. Misschien nog wel meer voor Tikker dan voor mij. Dus. De dag goed doorgekomen.
Sera is ook thuis. Ik voel niet, ik denk niet, ik ga door. Voor hen.
Ze gaan kapot als ik instort. Alleen als er niemand in de buurt is ga ik weer op uit. Ik probeer bezig te blijven als en mensen om me heen te houden. Want in mn eentje ga ik liggen in mn coconnetje. Sera en Tikker zijn lief voor me. Mn vriendinnetjes zijn lief voor me. Zelfs de poezen zijn lief voor me en knuffelen zodra ik alleen ben mn handen van mn lijf af. Ik probeer ook lief te doen. Het leuk te houden, en alles weg te duwen.
Morgen werken, nu maar weer naar bed. Slapen is fijn. Dan gaat de tijd vanzelf.

erg slecht

slecht. peutje vind t toch ineens geen goed idee om 1daagse te gaan doen. zolang ik mijn veiligheid niet kan waarborgen niet. En aangezien ik zelf niet stabiel ben en het dus veel boven gaat halen is dat toch niet zo okee. En omdat ik vind dat de situatie met mijn ouders enzo nu veilig genoeg is (zij vind van niet) en daar verder niets meer aan wil veranderen is dat ook niet okee.
Ze denkt dat ze dat daar ook zeggen bij de intake. Komt ze nu mee... Dat vind ik dus heel erg, want ik heb haar zoooo vaak direct gevraagd of het wel een goed idee was enzo. Niet dus.
Verder vind ze dat ik meer aan mijn eigen veiligheid moet gaan werken zodat mijn ouders niet meer toch de meerdere zijn als het erop aankomt. Dat kan en wil ik niet. Zoals het nu is ben ik onwijs veilig voor mn gevoel, maar ik ga niet koste wat kost mn veiligheid beschermen..

Kortom, ik kies er dus zelf voor om 'onveilig' te blijven leven, en kies dan dus ook voor de consequenties die daarbij horen. Dat is dus dat ik dan dus eigenlijk niet geholpen kan worden. Ik kies er dus voor om zo te blijven.. zo verder te moeten.
Maar die keuze kan ik niet aan.
Ik kan gewoon niet kiezen voor iets wat de badn met mn ouders misschien nog verder beschadigd of daarmee in verband houd... Maar ik kan ook absoluut niet leven met de zogenoemde consequenties. Ik kies er echt niet voor om zo te zijn... Maar dus wel eigenlijk.. want anders moet ik dus iets doen zodat mn ouders mij geen kwaad meer kunnen doen als ze zouden willen. Dat kan ik neit...
Dus eigeniljk zie ik maar een oplossing.. Weetje, ik ben wel vaker suicidaal als ik hopenloos ben.. maar nu.. nu zit ik er gewoon heel 'rustig' over na te denken.. omdat het gewoon dus het enige is dat overblijft...
Verder is er geen hoop... Ik kies er zelf voor... en die keuze kan ik niet aan...

Hoe het was

Hoe het was...
De afdeling was helemaal leeg, dat was wel fijn, veilig.. niet allemaal kijkende mensen, niemand die me kon herkennen.. De vrouw die ons begeleidde was aardig, erg aardig. Wat ouder, vriendelijk, en Tikker mocht gewoon mee, zonder problemen enzo. Dat was ook fijn.

Dus op zich heel okee. Ze liet de afdeling even zien, we zochten een gesprekskamer op, en ze ging allemaal uitleg geven over de verschillende groepen enzo. Heb niet zoveel gezegd in het begin enzo. laten vertellen. klonk wel duidelijk, alleen het ging vooral over de driedaagse behandeling.. maar die wil ik niet... En die was dus heel erg gericht op 'structuur leren aanbrengen in je dagen enzo'. Tsja, dat is niet echt waar ik aan wilde gaan werken.
Maar de eendaagse blijkt dus wel heel pittig te zijn... En toen ik vertelde dat ik DIS had keek ze wel even moeilijk... Ik ben dus heel bang dat ik er niet voor in aanmkerking kom.. Voelde me sowieso wel heel stom dat ik ff zou vertellen welke behandeling ik moest hebben enzo.. alsof het een school is die je zelf uitzoekt...
Dus wat dat betreft was het moeilijk...
Moeilijk om niet meteen heel negatief te gaan denken en voelen enzo.. het op te geven allemaal... Stiekum heb ik dat gevoel dus nog wel een beetje...
Maar ik wil het eigenlijk wel gewoon gaan proberen. Wat ik hoorde over de eendaagse klonk goed. Heftig, erg moeilijk en pittig, maar goed. Datgene waar ik op zich aan wil gaan werken..
Dus.. kijken of ik intake durf te gaan doen.. daar zie ik heel erg tegenop, bang als ik ben om te horen dat ze me niet willen daar blablabla.

Ohw, enop het einde moest ik een formulier invullen met mn gegevens.. voor haar om haar uren te declareren.. dat was naaaaaaaaaar. ben zo bang dat het uitlekt.. dat het bij mn ouders komt, of ergens anders waar het niet hoort.. probeer er maar niet aan te denken,maar het blijft er zitten.. onderbewust.. :S

maar goed, overleefd dus, en op zich wil ik het denk ik wel gaan wagen... eng...

neem me mee

Getsedemme. Zag t niezo zitten vnog. Tikker zei dat ik thuis mocht blijven, kon blijven. Ik wilde echt niets liever... Wegkruipen en de wereld lekker laten gaan... Ontwijken en niet zijn.
Moet toch naar school... Moet wel. Kan niet dingen blijven missen.. Kan gewoon niet.. MIs morgen ook al lessen omdat ik naar gesprek moet. Alweer dingen missen..
Kwam op school, fase 3, gaan we 2 uur lang hardlopen.. *pling*
Nu zit ik geloof ik wel tegen fase 4 aan.. :S Beroerd..
Maar ik probeer mezelf gewoon zo lang mogelijk af te leiden.. Dan is de dag vast om voor ik het doorheb. TOch?

Wil iemand me hier weg komen halen? me meenemen naar een warm en veilig plekje, waar ik mag zijn, waar ik kan zijn. Me weg laten kruipen en de wereld stilzetten. Net zolang tot ik het weer aankan allemaal. Want ik weet niet of ik het nu kan.
Ja, ik kan het denk ik nog wel, gewoon doorgaan of er niets aan de hand is. Het idee dat ik morgen bijna niet naar school hoef helpt wel. Het idee van gesprek niet...

Waarom ben ik hier zo alleen.. Waarom hebben ze hier geen wegkruipplekjes? Ik ga..

Kuikentjes :D

Mijn leuke, melige lieve schoolgenootje stuurde dit --> *KLIK* door... Omdat ze weet dat ik dit nog heeeeel graag op eens wil uitvoeren.
Mijn dag is weer stukken beter.

Dus nu allemaal kijken en genieten :D

avnaoergnagn!

Wat een onwijs godsgruwelijke klotedag. Ja. En als je dan bedenkt dat ik pas zo'n half uur wakker ben.. :S
Ik voel me gewoon naarrrrrrr!!! En dat terwijl Poezje hier echt heeeel erg haar best doet om mji weer vrolijk te vrijen. Iets wat normaal heel goed lukt...
Ik zou nu stage moeten lopen. NOt dus... Vanmiddag mischien...
Tikker heeft gevraagd nog even wat boodschapjes te gaan doen, ik ga het zo proberen.

wwwwwwwwwweeeeeeeeeeeeenvoa;ngoaenanhboahngjon!!!
Zo!
En mn fiets is ook nog kapot! grrrrr. Dus...

Zonnestralen

Af en toe he, af en toe is impulsiviteit best okee!! :D
Zoals vrijdag, toen ik spontaan in de trein sprong om met Anna een terrasje te gaan pakken!! Onderweg dacht ik nog, waar ben ik aan begonnen, maar ik heb echt Geen Spijt gehad..
Echt zo'n supertoffe middag gehad. Vol met gelach, serieus gepraat en weer gelach. Echt helemaal waar ik aan toe was... Ik voelde me echt zo okee bij haar, zo helemaal okee dat ik de hele dag echt een stralend hum gehad heb.
Waarschuwing: de mensen van de Swirl op CS kunnen daar wat moeite mee hebben... Ik zat me ook net te bedenken dat we op moeten passen omdat we anders helemaal nergens meer welkom zijn op centraal... Het cafe hebben we natuurlijk vorige keer al laten weten wie we zijn, en nu dus ook de swirl.. Hmmm... :D

Alleen de bus op de terugweg was naar... Vergeten dat het stapavond was, en dat bepaalde mensen aantrekt in de bus... Dus ik heb daar een halfuur lang steeds kleiner en onzichtbaarder geprobeerd te worden... Uiteindelijk natuurlijk niets aan het handje, maar ja, dat weet je van tevoren niet ;)

En nu, nu moet ik zo werken,en dan hoop ik weer op een middag vol zon, net als gister. Zodat ik mijn zonnige humeur nog even kan houden.
Ja gister was dus ook zeer okee. AlWeer met vrienden gegeten.
En ja, ook al Weer salade.. Maar het is ook echt salade weer...
Deze keer de variant: geitenkaas, appel, pijnboompitjes, walnootjes en honing-citroendressint.
AANRADER!!!

okee dan!

Tentamen gister was echt een doosje eieren (een eitje is niet genoeg). Ik was klaar voordat ik het wist, ruim voldoende, serieus prettig!
Ik flipte alleen compleet toen ik bji de bushalte kwam en mn fietsslot niet meer openging... Daarrrr kan ik dus niet tegen...half jankend naar huis gelopen, meteen bed in gekropen! Na een uurtje kwam Sera thuis om even wat spullen te halen. Zij heeft me er geweldig bovenop geholpen. Soms is de vrolijke bui van een ander genoeg om je zelf ook weer te laten lachen. Dit werkte iig op en top. Dus tegen de tijd dat we samen naar de kliniek vertrokken (zij to stay, ik voor mn therapie) was ik weer terug in fase 1... JOE GO SERA!!!

Therapie ging goed. Aangegeven hoe moeilijk het is dat ik niet goed aan haar kan zien wat ze van me vind.. Dat die onzekerheid veel angst brengt. Dat vond ik ook heeel eng om te zeggen, maar ze pakte het wel aardig op. Dat stommmme crisisplan is veeel minder prominent aan bod geweest, we hebben het eerst een flinke tijd over andere dingen gehad. Fijn!
En ja, ze kwam zelf meteen terug op wat ik verteld had... dat dat okee was, en dat we daarmee langzaam aan het werk zullen gaan.. :S Nouja, t voelde gewoon goed!!!

Nu heb ik strakkies weer tentamens. En ik heb voor eentje zelfs gestudeerd. Jaja. Nu ik dat niet van mezelf 'verwacht' omdat ik deze tentamens eigenlijk over zou slaan, is de druk een stuk minder groot en wordt studeren best weer okee... Dus wie weet.. ;)

Mood momenteel: fase 1!!! :D (dit ga ik regelmatig meten (en dus maar neerzetten denk ik) ik moet oefenen in mn fases herkennen)

En it's over....

Nientje lacht, Nientje huilt. Zo is het nu ongeveer... Alleen kan ik nu wel janken.. Waarom? Chill weekend gehad, nog steeds allemaal goeie vooruitzichten.. ???
Zit nu klaar voor een tentamen. Heb gister zelfs nog gestudeerd, wat meer was dan ik van tevoren had gedacht dus...
Waar komt dit doodse gevoel dan vandaan...? Kheb gister (en eergister) zelfs keurig mn medc in genomen.. Iets wat er nog wel eens errug bij inschiet.

Nu strakjes naar school, nog even voorbereiden en dan tentamentje doen... Dan naar huis.. En vmiddag therapie.. Mja.. Ook niet echt zin in. Zeg maar gerust geen zin in... *wanna run away*.
Moet er ook nog mijn huiswerk voor maken.. ergens tussen mn tentamen en de therapie zelf dus.. Eigen schuld, dikke bult, had ik het maar eerder moeten doen.. Maar ja, Nina stelt uit, en uit, en uit..

Grrrrrr.. Ik was zo vrolijk!!! Okee, ik deed zo vrolijk en ging daar aardig in mee... Feitelijkl was ik nogal hyper.. Hyper.. ai, is dat niet een kenmerk van schaal 4 bij mij... Hmmz...
Nee, dan was ik gewoon vrolijk of deed ik vrolijk. Dan zit ik lekker nog ergens in schaal 1 tot 3.
naopiaognaeropgnaerpgnaergp. WIL NIET MEER! grrr
wil terug naar mn bedje toe (ja, daar ben ik pas sinds 8 uur uit, Nee, ik lag er niet achterlijk laat in.) Doorzetten maar gewoon... blijven gaan.... Ik kan toch wel wat.?!

onzin

Dus ;). Na een gezellie avondje schoonouders zit ik hier nu. Net onze vakantie vastgelegd, vrij genomen van mn werk enzo. Beetje dingen aan het regelen rond mn verjaardag die er binnenkort ook weer eens aan zit te komen..
Allemaal wel leuke dingen.

En toch heb ik de neiging om hier van me af te schrijven. Waar het aan ligt? Gen idee. Wat me dwarszit? ik weet het niet. Ik denk dat ik maar weer eens ga kleuren ;) Misschien helpt dat!
Zodra ik weer wat zinnigs te melden heb zal ik het posten.

Rust

Pfff.. spannend dagje hoor... Nog steeds een beetje (okee, beetje boel) paranoia door gister... Beetje in de war ook enzo.
En toen had ik vandaag instructiedag over hoe volgend jaar eruit gaat zien.. Het 'afstudeerjaar', alleen voor mij dus niet.. En dat moets ik gaan vertellen. Werd op zich wel goed op gereageerd, de docenten aan wie ik toestemming vroeg om hun gedeelte een jaar uit te stellen keurden het goed envonden het zelfs wel verstandig...

Opluchting.. Dus nu weet ik ongeveer wat ik Wel moet doen volgend jaar... en dat valt me toch zooo reusachtig mee... Ik heb zo'nrustig rooster volgend jaar.. Bijna alleen maar (nouja, volgens mij alleen maar) theorie, zelfmaak enorme opdrachten.. Dus eigenlijk kan ik het hele jaar thuis in mijn eigen tempo werken..
En ik heb de kans om wat dingen van vorige jaren in te halen.. Pff.. er valt echt een blok van mn rug... Ik schaam me nog wel eenbeetje, maar ben wel onwijs opgelucht.. 10 kilo lichter zegmaar..
En niets meer wat me nog in de weg staat om dagbehandeling te gaan doen... Nu kan het geowon....

Wowie... Belangrijke beslissing (nouja,de beslissing was er al wel, maaar nu heb ik het echt gemeld, doorgezet zegmaar), maar t voelt wel okee... Rust.. Eindelijk!!!

Dus...

Dus... nu ga ik volgende week een afspraak maken voor een orientatiegesprek bij de dagbehandeling... Spannend!!... (okee doodeng).Ik wil het toch maar gaan proberen, alhoewel ik nog steeds bang ben dat ik daar niet thuishoor en me aanstel enzo... Mn omgeving reageert wel goed op het idee, maar omdat ik er zelf mee ben komen aanzetten ben ik bang dat het 'overbodig' is... Maar daar zou ik in dat orientatie gesprek dan wel achter moeten komen denk ik... Hoop ik.. Nouja, eigenlijk hoop ik het niet, want dan zit ik daar mooi voor lul.. Wat als ik moet vertellen waarom ik daar zit? Wat als ze me niet geloven... Of me een aansteller vinden...

Vanmiddag ook de formulieren voor een Wajong in zitten vullen.. Heeft iemand daar ervaring mee? Want is een psycholoog/psychiater een 'behandelend specialist'? Nouja, kvond t iig erg confronterend... en ingewikkeld.. Bel ik met mn stomme kop nog maatschappelijk werk op ook, omdat peutje gezed had dat ze er daar meer van wisten. Not... *bloos*
Nouja, uiteindelijk het grootste gedeelte van de papiertroep ingevuld, en nog steeds niemand die em kan vertellen of ik er nou voor in aanmerking kom of niet.. :S Fraai.

nja, en vandaag in therapie, na dik twee jaar, heb ik eindelijk verteld.. Wat ze nog neit wist.. Wat ik nooit iemand verteld heb... Ik schaamde me dood.. en ik was zo bang dat ze me niet zou geloven, dat ze me stom zou vinden, t mn eigen schuld zou vinden.. Wat dat het ook?.. Ach, dan deed ik nog wat nuttigs... Nu doodeng, k durf ook eigenlijk nie meer terug maandag... Zo eng om dit verteld te hebben... :S Bang voor de gevolgend.. Alhoewel ik Weet dat het daar veilig is.. Dat ik haar kan vertrouwen... Zou ze me al haten? Ik zou het eigenlijk nu willen weten.. checken..
Heb vanochtend wel gevraagd of ze me geloofde... T antwoord daarop is altijd zo vaag... Zo politiek correct. Ja, ik zit hier en ga er vanuit dat wat jij mij verteld jou waarheid is... En ik ben er om je daarbij te helpen... Ja.. Mijn waarheid.. Dat kunnen dus ook hersenspinsels zijn...
Ik wil niet dat ze zegt dat het zeker weten waar is, ik wil dat ze zegt dat ze me gelooft... Dat als er nu terplekke iemand binnen komt lopen die het tegendeel beweert, dat ze mij dan gelooft... en niet 'mijn waarheid..'
Is dat stom?
maar als ik dat zeg levert dat een hele discussie (lees preek) op, over dat ze toch echt niet kan garanderen dat het gebeurd is blablabla. Dat vraag ik ook niet. Ik vraag of ze me gelooft... Of dat ze twijfelt aan mn verhaal.. Daar ben i zoooo bang voor...

Dus.. Nu zie ik overal mensen die me langer aankijken dan normaal, die weten dat ik gepraat heb. Overal hangen geheime microfoontjes, camera's... Ik weet zeker dat ze t al weten.. dat ze me komen halen... Me komen straffen.. Op wat ik gedaan heb staat de doodstraf... :S Praten mag niet.... Help..
Maar ik ben niet meer alleen... Denk ik... Als ze me gelooft... Zou ze me geloven..

Winner!!!

Beste opmerking van deze week:

Ik, mn leraar turnen en wat studenten in de kantine. Een van de domste grietjes vraagt opeens: Goh, wat heb jij nou met je arm gedaan? en gaat zitten staren.
Leraar tegen haar: Ik zal het wel voor je vragen hoor:
Leraar tegen mij (met big grijnz): Is het mislukt?

*gekraak van mijn hersens, van ieders hersens*
Leraar: Ja, ik zag het je denken, dus ik dacht, ik vraag het wel hardop voor je. Ze bijt niet.
Bedoelt ie: Is je zelfmoordpoging mislukt.. Met een grijnz erbij... Haar een beetej voor gek zettend... :D

Leuk! Ik hou van zwarte humor!!!!

Dus.. volgende keer als er iemand naar mn armen staart zeg ik:
Schrik maar niet hoor, t is niet gelukt!!!! :P:P:P

*LOL*

Ze kwam...

Uiteindelijk dus eerlijk geweest. Toch.
Ze kwam, het ging over koetjes, kalfjes en voetbal, en toen ineens over oppassen.
Ik heb gezegd, hoeveel zeer het deed, dat DIS voor mij mijn leven is. Ik heb veel gezegd... heel veel.. En ze luisterde. Als altijd. En begreep. Het voelde als vanouds, ik voelde me alsof ik mezelf verraadde, zo eerlijk zijn terwijl ik net zo gekwetst was.
Uit wat zij terug zei en vroeg merkte ik dat het wel okee was. Dat ze het nu pas echt ging begrijpen. Dat het niet 'over' was toen ik uithuis ging, en helemaal goed toen ik medicatie kreeg.
Dat dagbehandeling ook niet de laatste stap is naar 'goed', maar dat ik DIT ben, en dat ze het daarmee zal moeten doen.
Ze vond het moeilijk om te accepteren zei ze, omdat ze dat niet wilde, voor mij. Niet had willen accepteren dat het dus schijnbaar zo 'ernstig' was, langdurig, heftig blablabla.
Dat ik niet volgend jaar het normale, gezonde meisje zou zijn wat ze me zo gunde.

Ik denk dat we allebei veel aan het gesprek gehad hebben. Ik ben in ieder geval blij dat ze gekomen is. Echt blij. Ik zit wel met tranen in mn ogen, maar dat is van allerlei emoties door elkaar. Opluchting ook, schaamte om wat ik verteld heb... Pijn over het oppassen, maar ook geluk doordat ze me niet kwijtwil. En ik haar niet. Ik was zo bang dat ik dr kwijt was...

Kweet niet hoe het nu verder gaat. Hoe het verder moet. Ik laat het contact even van haar kant afkomen denk ik. Ik zie het wel. Ik ben blij dat ik de kans genomen heb mezelf uit te leggen, te zeggen wat ik vond. EN eng. Doodeng..

Nu ga ik ff lekker op mn bankbedje liggen. Even uit, even alle spanning eruit laten.
ja. Daarna huiswerk voor therapie. Nog zo'n fijn, makkelijk iets ;)

twijfel

Zit heel erg te twijfelen over woensdag... Ik vind het echt niet tof om aan de kant geschoven te zijn, en heb helemaal geen zin om me te laten kennen met haar erbij. Bang dat ik ga grienen ofzo, dat wil ik niet. Ze hoeven niet te weten hoe gruwelijk kwetsend dit is... Dat mag ze niet weten.
Ik wil niet meer zwak zijn. Begrijpend.. (en boos.... toch wel geloof ik ja..)
Dus afzeggen en mezelf het verdriet besparen ik hoef geen troostbezoek, of me niet laten kennen en gewoon stoer en onverschillig verdergaan. Wat maakt mij het ook uit, alsof zij het belangrijkste in mijn wereld is (ja!).

Heb gisteraaf nog wel meteen pleegmamma gebeld. Die snapte het probleem niet helemaal. Waarom zou ze een nieuwe oppas zoeken? En zorgen maken? waarover. Ja, ze maakte zich wel regelmatig zorgen over de oppas zelf. Over haar pleegkindje, over mji... *lief*

Nouja, ik zie het wel, nu ff eten.

over

Ik heb haar gebeld. In een dappere bui, omdat ik niet meer tegen de twijfel kon heb ik gebeld.
Ze wil toch graag een andere oppas. Tuurlijk. Ik snap het wel. Ik zat hierop te wachten. Heb het altijd gezegd. Zij was degene die wel in mij geloofde, die WIST hoe ik in elkaar zat... Ik heb het van het begin af aan eerlijk gezegd... En nu. Nu na de crisis twee maanden geleden, wil ze toch liever een nieuwe oppas. Teveel risico. Ja. Dat ben ik. Risico. Wie wil mij nou wel voor belangrijke dingen. Ik ben Onbetrouwbaar. Kan zomaar ineens afzeggen. Dat zeggen ze op school.
En daar hebben ze gelijk in. Maar een risico voor kinderen... Nee, dat ben ik nog nooit geweest..
Het doet pijn, zo ontzettend veel pijn. Dat de persoon die je er altijd eerlijk over verteld hebt, van het begin af aan. Die wist van de crisissen die je had, van je gedachtes... Dat die persoon, nu ineens toch besluit dat ik het niet kan. Niet goed genoeg ben.

Ik baal ervan. Baal ervan dat ik altijd dingen verpest, dat ik het verpest heb. Ik had gewoon niet moeten zeggen wat er gebeurd is allemaal, ik had nooit moeten gaan praten. Dan hadden ze Haar niet gebeld tijdens de crisis, dan had ze nu geen andere oppas gezocht. Eerlijkheid en overlevingsdrang is niet handig in deze wereld. Overlevingsdrang bezorgt je Dis, en eerlijkheid zorgt dan dat je door de hele maatschappij afgedankt wordt.

Door mijn klasgenootjes, omdat ik niet altijd alles kan, op het laatste moment af kan zeggen omdat het niet goed gaat, dus onbetrouwbaar ben. Door de leraren, omdat ik 'gek' ben, niet voorspelbaar, anders. Door vreemden, omdat ik wazig kan kijken, ineens kan gaan huppelen op straat of huilend rondlopen. Door iedereen die me met korte mouwen ziet.
Ik dacht, geloofde dat ik bij mijn vrienden wel mijzelf kon zijn. Ons kon zijn. In mijn goede, en mijn slechte momenten. En ging daar meer naar leven. Liet ze meer zien van mij. Van mijn goede, en van mijn slechte kanten. Leerde daardoor ook beter mijn eigen kunnen kennen, mezelf en mijn grenzen een beetje te respecteren. Ik durfde ze erin te gaan vertrouwen.
God wat dom. Wat ontzettend dom.

Afgekeurt en uitgekotst nu dus door iedereen. En ik kan ze er gewoon niet eens ongelijk in geven. Wat ben ik nou, ik maak ook overal een zooitje van. Onbetrouwbaar, gek, labiel. Dat zijn de woorden die mij sieren. Mijn ouders zeiden het vroeger al. Let maar niet op haar, ze is wat labiel. Ben ik dan echt de gek?

O wat doet dit zeer. Pijn om te merken dat degene tegen wie je probeerde eerlijk te zijn, met angst, waarvan je dacht dat je geaccepteerd werd zoals je was.. Dat ze je kende zoals je bent... Je goed genoeg vind zoals je was. Ja, dat is misschien de juiste omschrijving. Iemand voor wie ik wel goed genoeg was, die me niet minachte om hoe ik deed enzo. Maar goed, nu dus niet meer.

Woensdag komt ze langs. Maar ik denk dat ik nog maar afzeg. Ik wil geen troostbezoek. Zo van ach wat zielig, en ik voel me verplicht, ik heb dr al gedumpt. Dankjewel.
Troost niet nodig. Steun, zo af en toe. Liefst tijdens een crisis, dan red ik het namelijk niet alleen.
Maar nu weet ik dat ik Vooral tijdens een crisis geen steun mag zoeken. Eigenlijk helemaal geen steun kan zoeken. Eerlijk zijn, zwak zijn is niet slim. Zwak zijn is niet goed genoeg.

Vanaf nu ga ik denk ik sterk zijn.
En mijn pleegmamma bellen om te vragen of zij soms ook een andere oppas wil. Ja, je weet maar nooit...

korte spui

Ja, ik heb wel een hoop waar ik het over zou willen hebben. Gewoon met iemand kunnen delen hoe en wat. Waar ik over twijfel, wat er allemaal spookt. Ik kom er alleen niet zo toe.

Dagbehandeling... Ik wil het wel denk ik.. Volgend jaar gewoon gaan beginnen en kijken of het helpt... Niet geprobeerd is altijd mis.. Maar ik denk dat ik het er wel goed met peutje over moet hebben.. Ik voel me een beetje een aanstelster... Bij mijn peutje schaam ik me er een beetje voor... Bang dat zij dat ook vind, dat ik me gewoon niet zo moet aanstellen en verder gaan met leven...
We zijn nu druk bezig met crisissignaleringsplan. Moeilijk vind ik dat.. De gevoelens en acties opschrijven gaaan nog wel, maar de achterliggende gedachten... Moeilijk terug te halen, moeilijk opnieuw te denken, en heel erg moeilijk te omschrijven... Echt hoor.. Ik heb er thuis al vrij veel tijd ingestoken, maar het lukt niet echt. Niet duidelijk genoeg iig. Wel bladen vol gekalkd ;)
Daardoor paniek ik op therapie... Ik wil het goed doen. Dat is de algemene achterliggende gedachte die voor de angst zorgt :P ik moet het goed doen.
A: een vraag, B: ik moet het goed doen C: paniek, dichtklappen
Nou, nu mn crisisplan nog zo :P:P:P

Verder... Verder heb ik verdriet. Om iemand die niets meer van zich laat horen. Iemand die zo belangrijk was, waar ik tegenop keek. Iemand waar ik in geloofde.. Geloofde dat ze echt om mij gaf op een bepaald niveau. Echt geinteressseerd was. Maar sinds de crisis... Ze weet het, ze is gebeld toen savonds, Tikker heeft haar om hulp gevraagd.. Sindsdien niets meer... Niks, nakkes, nada. Ik heb een tijd terug een sms'je gestuurd.. Niets gehoord. Nu, dit weekend een kort mailtje. Heel kort. Want ik wil gewoon zo graag weten waar ik aan toe ben.
Maar haar niet nog meer lastig vallen. Ik snap het als ze er genoeg van heeft. Ik snap het als ze hier geen zin meer in heeft, als ze ineens inziet hoe gek ik echt ben en daar een beetje bang van is. Zichzelf een beetje schaamt omdat ze nu pas inziet hoe gek ik ben, en dat niet aan mij wil laten merken?! Zoiets. Of dat het gewoon teveel is, dat ze genoeg heeft aan dr eigen dingen.
In ieder geval, ik was er altijd op voorbereid dat ze me neit meer zou moeten. Het was een van mijn angsten, is een van mijn angsten. Bij de meeste mensen die belangrijk voor me zijn. Ik ben er continue mee bezig, en denk altijd dat het nu zover is.
Toch, of misschien juist daarom, doet het zeer. Omdat ik het niet echt meer verwacht had. Omdat ik haar eerlijker ingeschat had... Omdat het gewoon pijn doet, omdat ik haar mis. Daarom. Omdat ik het naar vind dat ze niet meer om me geeft. Of in ieder geval niet niet genoeg meer aan me denkt om terug te smsén/ mailen weet ik het wat.
Ik laat haar maar. Als ze geen contact meer wil is dat okee. Ik kan het alleen maar begrijpen, niet kwalijk nemen. Maar ik vind het wel naar dat ze het dan niet eerlijk laat weten... Na alles wat ze altijd gezegd heeft... Voel ik me weeer alleen, onzeker en bedrogen. ... Stom he.

Nu moet ik trainen. Probeer echt snel weer te spuien. Ik heb het wel nodig merk ik.

inspiratieloos logje ;)

Te lang niet gelogd. Ook weinig inspiratie daartoe. Niets te zeggen. Heb vakantie nu, dat is fijn.
Vanmiddag therapie, zie ik tegenop na mn mail. Nouja, ik zie het wel.
gister veel geld uitgegeven. Onzinnige en zinnige dingen gekocht. Was wel leuk om te doen.
En toevallig ben ik nu helemaal verliefd op mn nieuwe thermosfles. :D

De vraag

Dit te melen naar mijn peutje, of niet.. Mezelf zo laten kennen en een week in onzekerheid zitten, mn best doen om te laten zien dat ik echt wel mn best doe (lekker dubbel) . Of sterk zijn, het zelf uitzoeken... Haar niet lastig vallen verder...

Grrrrrrrrrrrr (hoera, ik maak me druk)

Op

Hoe leg je uit wat op is.. Hoe kan je verwoorden wat je voelt, laten zien hoe het zit, laten voelen wie je bent..
Mijn hoofd voelt zwaar, iedere nieuwe gedachte weegt een ton. Daarom denk ik maar gewoon niet teveel na.
Dingen doen, ik zou niet weten wat, maar dingen doen, het idee eraan alleen al maakt me vaak wanhopig.
zoals nu. Ik moet morgen naar school. Het idee van mensen maakt me gek, inderdaad de verwachtingen en verplichtingen... Die jagen me veel angst aan. Maar neit alleen dat.. Het idee dat ik morgen op moet staan... Dat zorgt ervoor dat ik nu moedeloos ben.. me afvraag hoe ik morgen de dag door moet gaan komen... Alleen omdat ik daar aan denk, nog niet eens aan de schooldag die voor me ligt. Want ben ik eenmaal op school dan wordt ik wat afgeleid, dan is dat ook wel fijn. Tot de tranen weer gaan stromen, of ik gewoon door mn hoefjes zak.. Ik raak mezelf ook telkens kwijt.
Vanmiddag ook toen ik naar therapie moest. Ik weet niet goed hoe ik daar gekomen ben, ja Tikker zette me af met de auto...
Het idee van weg moeten drukte als lood op me en maakte iedere stap alsof het door modder was.. Mijn lijf steeds moeiklijker te besturen, tot ik er een tijd later achterkwam dat ik daarmee gestopt ben.. Het opgegeven heb, het allemaal wel okee vind.. Het maakt met niet uit.
Toch wilde ik wel naar therapie vanmiddag. Dat was mijn hoop op dat het wat beter zou worden misschien. Dat iemand zou begrijpen dat ik zo niet langer verder kan. Gewoon niet weet hoe dat moet.

Me rot voelen, daar kan ik tegen. Echt. Nu voel ik niets.. Eng he, want ik jank me rot. Nouja, ik voel moeheid.. Niet echt lichamelijk, ik denk dat je daarin gelijk had. Vooral geestelijk. En dat maakt mn lichaam ook weer moe. Denken kan me zo moe maken dat mn lichaam ook moe is. Ook de strijd wel of niet doen maakt me moe. Ik wil alles wel proberen, maar kan het dan niet. Dan vind ik dat ik het toch moet doen, terwijl ik dus in mn bed lig en niet kan bewegen, of huilend over straat loop. Uiteindelijk Kunnen dingen gewoon niet als je huilt, of je lichaam dienst weigert, dus leg ik me daarbij neer. Het is me teveel moeite om er wat tegen te doen, het kan me ook niet veel schelen wat anderen ervan vinden. Soms wel, ik vond het ook altijd belangrijk. Heel soms kan ik me er wel weer even druk over maken, vanmiddag ook even. Maar dat is maar een zwakke vlaag van hoe ik normaal uit mn slof kan schieten of me er druk over kan maken. Ik merkt dat ook... Maar wat eraan te doen...
Me erbij neerleggen heb ik geprobeerd, t is niet over. Ertegen vechten heb ik geprobeerd, gewoon toch de dignen doen. Mijn lijf is niet te besturen, kan dus neit. Gecontroleerd kleine stapjes heb ik geprobeerd. Het resultaat is het zelfde... Janken gieren brullen en niets doen...
Ik voel me gewoon niet eens ongelukkig op het moment geloof ik... Hoogstens zo af en toe wanhopig.. als ik me er druk over kan maken. Omdat ik me onbegrepen voel.. Omadt ik geen oplossing zie en niet de rest van mn leven als bejaarde verder wil.
maar ach.. dan denk ik.. als dat meot, waarom niet. Dan trappen ze me toch van school. Ga ik zo door, krijg ik een uitkering of weet ik het wat. Ik zie het wel. En al krijg ik neits. Wat kan er nog gebeuren. Wat kan er allemaal nog gebeuren... Ik ben niet bang meer.. Ik zie het wel...

Nouja, nu, zoveel typen later is het me nog niet gelukt uit te leggen hoe ik me voel, wat Op nou is.
Op is al sinds je thuis bent willen verwoorden wat je dwarszit, maar het teveeel moeite vinden. het is niet echt honger hebben (terwijl ik normaal altijd honger heb) en al helemaal geen moed om eten te maken. Het is huilen bij het idee van opstaan, onder de douche stappen om het eindelijk warm te krijgen en er dan maar gaan zitten omdat als je eronderuit komt het leven weer verder gaat en je niet weet of je dat kan. Het is eigenlijk alleen maar naar bed willen en je ogen dichtdoen om rust te krijgen, maar vooral niet in slaap willen vallen omdat het dan al morgen is en je alweer zoveel moet. Het is alleen maar willen slapen omdat als je slaapt de tijd sneller voorbij gaat, je er niets van merkt. Het is hopen dat het na al dat slapen over is, net als ziek zijn. dat het dan ineens beter is. Het is heel enthousiast ergens aan beginnen, onder het mom, ik ga het gewoon proberen en dan halverwege in tranen stoppen, alles in de buurt rondgooiend.
Het is Zo graag rust willen, alleen maar verlangen naar Rust en geborgenheid, en dan eenmaal thuis niet weten wat je ermee aanmoet.. Je des te onrustiger voelen. Het is continue bezig willen zijn zodat je afgeleid wordt, je niet zo nutteloos en bejaard voelt, maar het gewoon niet kunnen omdat je lijf/hoofd/ogen het gewoon opgeven alsj e het probeert. Of het lukt je maar dan loop je als een zombie rond, en moet je daarna drie dagen op bed liggen om weer bij te komen...
Het is gewoon.. Goed, ik kan het nu dus nog niet uitleggen..

Sorrie.. Ik doe echt mn best... Het frustreert me dat dat niet genoeg is. Nooit genoeg is. Dat ik zelfs niet genoeg mn best doe om mezelf beter te maken... Ik vind het verdrietig dat niemand ziet hoeveel ik mn best doe.. Hoeveel pijn het me doet dat het allemaal niet lukt, me zo 'zwak' en nuttloos te voelen...

Ik weet neit goed hoe ik verder moet. Ik probeer dag bij dag door te komen, niet verder te kijken. Volgende week heb ik vakantie. En weetje.. ik kijk er niet eens echt naar uit... Het is alleen een weekje uitstel voor de rest van mn leven.. Van de rest van al die dagen, die uren, die minuten... Goed, en daar zat ik dus alweer met tranen. Omdat ik dacht aan de vakantie.
Ik zie het wel.. We zien het wel. Wie weet gaat het volgende week wel goed, wie weet ook niet...

Ik wil alleen aangeven dat ik Wel mijn best doe. Heel Erg mijn best doe. En dat Op zijn er voor mij ongeveer zo uitziet. Ik ben bang voor morgen... Bang voor onze afspraak van volgende week omdat ik bang ben dat ik m niet na kan komen... En toch glijd dat net zo snel weer weg als dat ik het voel of bedenk... Dat is Op.

Sorrie voor de lange tekst..

Dus

jeuj, de dag zit er weer bijna op. Vandaag maar weer eens niet naar school geweest. Leek me wel verstandig aangezien t allemal weer eens op was. Thuis wat schoongemaakt (hoera, ik heb wat Gedaan!!!) en daarna therapie. Daar heb ik echt het gevoel aan over gehouden dat ik niet goed genoeg probeer, ik niet de juiste antwoorden geef en het allemaal niet goed doe...
Nu weet ik het ook niet meer.. Ik heb daar gwoon echt bijna twee uur zitten grienen...
De tranen bleven maar over mn wangen stromen, kon ze gewoon niet stoppen, en ik wilde dat dus echt Niet he! Nu weet ik dus helemaal niet meer hoe ik het moet gaan doen.. Gelukkig zit Sera daar aan de overkant en heb ik daar even mee bijgeknuffeld...

Zit nu weer eens ernstig te twijfelen over therapie en wat ik nu dan moet doen... Ik bedoel, ik probeer dingen echt wel.. Ik ben niet het type dat niet naar school gaat omdat ie niet zoveel zin heeft.. Dat zit gewoon niet in mn aard... En ik probeer ook wel te gaan, maar dan gaan die stomme tranen weer lopen, of ik zie het allemaal gewoon niet meer zitten.. Echt niet uit te leggen gewoon (vond mijn peut ook vandaag :@)... Iedereen voelt zich wel eens rot... Ik merk gewoon dat ik het geduld met mezelf en de hele wereld verlies. En tegelijkertijd kan het me niet boeien.. Want dat is teveel werk, om me er druk over te maken..
Morgen moet ik weer een hele dag naar school... Ik ben benieuwd.. Ik moet gewoon harder proberen denk ik... beter mn best doen.

En mn peut moet gewoon verhuizen naar australie en daar kangoeroes aan het huilen gaan maken ofzo. Lekker zinloos als zelfs de mensen die je ervoor betaald je niets zinnigs meer kunnen zeggen en je het gevoel geven dat je faalt...

Speciaal logje

Zo. Dit logje is speciaal voor de aparte commentator die hier laatste tijd berichtjes achterlaat...

Hij heeft namelijk helemaal gelijk... Wat ik hier log zijn jammerende logjes over alle problemen die ik tegenkom.. Niet de vrolijke/geile pagina's die er ook zijn. Maar ja, mijn leven ziet er dan ook ietsie anders uit dan die van de gemiddelde Nederlander.
Ik ben heel blij dat mijn commentator zo'n ontzettend fijne jeugd gehad heeft dat hij zich niet voor kan stellen dat dat ook anders kan en dat er mensen zijn die wel verdriet hebben. Dat moet geweldig zijn, ik ben ook echt blij voor hem.
Wat ik wel een beetje sneu voor m vind is dat er miljoentriljoenbiljoen Wel geile/vrolijke internetpagina's zijn, pagina's die hem meer aanspreken, maar dat ie die schijnbaar niet kan vinden en Telkens weer op mijn logje uitkomt. Dat moet echt frustrerend zijn!!! Zeker als het dan ook nog juist die ene van de miljoentriljoenbiljoen pagina's is die je Niet leuk vind.
Mijn tip aan hem: surf voortaan vrolijk rond op pagina's die je wel leuk vind, dan hoef je je niet meer te ergeren aan mijn internet vervuilende sjit.

Ohwja enne.. Zoek hulp... Als je ook echt de moeite genomen hebt om te lezen weet je dat ik het al heb.. Nu jij nog... Succes

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voor alle anderen, ik vond deze aparte bezoeker wel een logje waard. Hoop dat jullie je er niet aan ergeren/gekwetst voelen, ik doe dat namelijk niet. Leven en laten leven is mijn motto, dus laat hem hier maar even leven.. We zien het wel!~
Liefs!!

Auch

Pijn. Dat doet het. Dat degene om wie ik veel geef, degene die Tikker heeft gebeld tijdens de crisis twee weken terug... Diegene die mijn dag goed kan maken door alleen maar te bellen, dat niet doet.
Terwijl ze het wel beloofde..
Ze zou de dag na de crisis bellen. Maar toen heb ik zelf maar even gebeld om te zeggen dat het wel weer ging.. Was ze blij om, ze vond het zoo fijn wat van me te horen. Zou me deze week zeker nog even bellen om af te spreken... Euh... Ja.. Niets meer van gehoord.. Alsof ze het allemaal vergeten is. Mij vergeten is.
Het maakt dus niet uit.. Het maakte haar neit uit.. Misschien had ze gehoopt dat ik er echt niet meer zou zijn..
In ieder geval doet het pijn. Zeker na alle idiote dingen die achter elkaar gebeurd zijn afgelopen weken...
-flinke crisis
-foutje van de politie
-vlucht van ons
-blessure

Het ene is nog niet eens achter de rug of goed en wel verwerkt, of het volgende is er al. Serieus, mijn leven is echt net een hele slechte soap. T wordt nu gewoon goedkoop. Als ze dit op tv uit zouden zenden zou ik t echt een kloteschrijver vinden die teveel aandacht wil trekken met teveel idiote dingen in een te korte tijd.
Mag ik een nieuw schrijver alsjeblieft?

En waarom belt ze niet...

ohw wat gaat het Goed

Ik zou me goed moeten voelen. Mn blessure gaat sneller dan verwacht en verschaft me de nodige rust, ik heb besloten veel rustiger aan te gaan doen met school, iets dat ik fijn vind denk ik. Iets dat me minder 'moeten' oplevert. Dit weekend is het gezellig met Sera, goed gepraat, lekker even wat tijd samen, minder spanning.
Met Tikker gaat het ook okee, en nog maar een weekje en dan heb ik vakantie. Nouja, het is nouwelijks een weekje te noemen, want driekwart van de dagen hoef ik maar voor n uurtje naar school toe.
Kortom, alles gaat Goed.
Mijn ouders zijn gister zelfs langsgeweest met wat fruit. Ook al Goed. Niet angstig meer.
Dus...
Als alles Goed gaat.... Waarom ik dan niet? Ik kan alleen maar denken aan slapen... Zie als een berg op tegen morgen en komende week.. Waar slaat dat op, ik heb bijna vakantie, ik hoef bijna geen reet te doen...
Waarom dan zo? Zo.. moedeloos? machteloos? Op? Op denk ik...
Soms leef ik ineens op, een soort vlaag van energie, doe wat dingen, maak me ergens druk om of ga actief werken, en daarna is het dan dus niets meer... Alles lijkt op. S ochtends vreog al vraag ik me af hoe ik de dag door moet.. Dan biggelen halverwege iets ineens de tranen over mn wangen, of zak ik door mn hoefjes heen.. Op.. Of het maakt me allemaal niets meer uit... Echtniet.. Dingen waar ik normaal veel om geef, ik kan me er niet druk meer over maken...
baal van mij. Het gaat Goed. Ik wil me ook Goed voelen.... echt...

Bijgeklep

Khad even niet de moed om van me af te pennen afgelopen dagen..
Het weekend druk bezig geweest met tegen maandag opzien, maandag druk bezig geweest met de dag door komen en naar school gaan. Wat trouwens bijzonder goed gelukt is vind ik zelf!!!
Gister weer een dagje rust. Eindelijk lekker geslapen.. Heerlijk zeg...
Ook heb ik gister de thermosfles ontdekt :D Ik kon kiezen, een uur te vroeg, of net te laat op mijn stageplek komen, dus ik dacht, doe eens gek, ik kom te vroeg (zijn ze niet gewend van mij)
Flessie thee mee, boekkie mee (bernini mysterie, aanraderrrr!!!) en me verstopt ergens in een hoekkie de school. (makkelijk, de school is een klooster, hoekkies zat!!) De tijd vloog en ik vond het jammer dat het al tijd was om te vergaderen! Volgende keer weer!!!

Vandaag (zo) naar school. Een uurtje maar gelukkig :D fijn idee is dat. Dus..
Ik ga nu hassanjasssan en hupla naar de bus. Anders moet ik rennen, en daar houd ik he-le-maaaaal niet van ;)

gevoelens en gedachten

schuldig dat ik hier nu zit, niet gewoon verder kan gaan.
Waarom kan ik niet gewoon verdergaan..
Op
alle oplossingen
zorgen alleen maar
voor meer problemen
En zijn dus
geen oplossingen meer
Maar als er
geen oplossingen meer zijn
Wat moet je dan doen..
wat moet ik doen..
wie weet het..
Thuisblijven=mogelijk gevaar lopen=alleen zijn=lekker op je eigen plekje zijn=niet op school zijn=rustiger=achterstand op lopen=grote problemen krijgen
Naar school gaan=tussen veel mensen zijn=drukte=afleiding=geen achterstand op lopen en normaal doen=risico op gek worden=niet begrepen worden=ongelukkig zijn
Hier blijven=niet naar huis kunnen=blijven uitstellen=fijn=mensen belasten=niet naar school gaan=achterstand oplopen=grote problemen...

Zet me uit
voor een tijdje
en laat de wereld
maar doorgaan
dan stap ik over een tijdje
wel weer in
om te kijken
hoe het verder gaat
wat ik gedaan heb
enhoe het met me gaat
Ik wil niet meerbesluiten
niet meer nadenken
Het goede
bestaat niet
Het goede doen niet,
Het goede antwoord nie
ten goedheid ook niet...
Het kan dus alleen maar fout gaan...
De chaos in mijn hoofd wordt steeds groter
Gedachten en stemmen tollen
kinderen gillen en zijn bang
ik denk en denk en denk
maar kan niemand redden
weet gewooon niet meer hoe
de chaos maakt me paniekerig
Rust Geef me toch
Rust

Soms zou ik best een tijdje weer heel klein willen zijn. Met iemand die alle beslissingen maak,iemand op wie je alles af kan schuiven... Het mag niet van, en ik moet zijn eigenlijk heel geruststellende gedachten, hoe vervelend ook op het moment dat ze je dwarsbomen.Maar wie anders dan ik zou de keuzes kunnen maken. Wie anders dan ik zou snappen dat het gewoon niet openbaar mag worden.Niets openbaar mag worden..Ik wil niet dood. Maar ik zie geen oplossingen... De radeloosheid en wanhoop kruipt steeds hoger. Het benauwd me bij tijd en wijlen gewoon.dus.. Wat nu.. hoe verder.school, thuis.Hier, daarOuders, wegblijvenTherapie, normaal zijn
Ik weet het gewoon NIET MEER....

Klabafboem....

Ik zit nu ff ergens anders ondergedoken.. Ik weet niet wat ik kan verwachten van mn ouders.. Hoe kwaad/bang zij zullen zijn dat de politie hierbij betrokken is geraakt.. Wanneer ze me uit willen horen, waar en hoe...
Ik ben gewoon zo bang. Bang dat zij nu ook in de problemen zitten omdat de politie erbij betrokken is.. Bang dat het niet meer goed kan komen, dat mijn lang verborgen geheim op het punt staat om uit te komen.. Bang bang bang..Misschien overbodig, misschien irreel... Wie zweet zijn ze echt alleen maar bezorgt... Maar..
Ik weet het gewoon niet meer allemaal. De veilige wereld die ik in twee jaar tijd geprobeerd heb op te bouwen is gister in elkaar gestort.. Mijn wereldje viel echt ineen toen mn vader voor de deur stond... Ik heb een half mezelf opgesloten in een kamer, te bang om te bellen of te vluchten. Uiteindelijk tohc gedaan. Snel naar peutje gevlucht toen. Daar lang gepraat... Nu ben ik gewoon eigenlijk continue bang dat ze me aan het zoeken zijn.. me opsporen. Om te zorgen dat ik niet verder zal praten... Om te weten wat ik tegen de politie gezegd heb.. Wat ik tegen ze zal zeggen. Dit is ons geheim.. Het mag nooit, nooit verraden worden. Ik heb ze verraden.. Ik praat hier al, bij mn peutje... En nu is ook de politie er nog bijgeweest... Ik weet het gewoon niet meer.Ik moet naar school, maar ik kan het niet. De gedachte daar rond te lopen, waar ze me makkelijk kunnen vinden. Tussen allemaal klasgenoten enzo die echt helemaal geen idee hebben wat er aan de hand is...
Het gevoel alsof ik in een hele slechte film terecht gekomen ben... heel slecht.. Zo slecht dat het gewoon ongeloofwaardig is.. Niet meer waar kan zijn... En ik weet het gewoon niet goed meer over hoe het verder moet...

Welja joh!

Soow heej, denk je alles gehad te hebben, belt de politie op dat ze je ouders ff ingelicht hebben.. Ja sorrie hoor, ze konden toch ook niet weten dat dat niet de bedoeling was... Okeej...
Paniek dus.. Maar daar was niet veel tijd voor want toen ging de deurbel al. Verstopt, telefoons niet opgenomen, en een half uur later gevlucht. Naar peutje (jaja, zelf gebeld). tweeen nog wat uur gepraat. Met Tikker erbij. Luchtte op, was ook goed voor ons allebei.
Nu zijn we bij schoonouders om daar te slapen. Durf nog neit thuis te slapen.
Heb mijn ouders ondertussen gebeld, ze klonken wel okee. Maar toch. Je weet het niet. We zijn voorlopig dus even uit woonplaatsje weg.. Morgen moet ik eigenlijk wel naar school, maar merk nu dat alles toch wel heeel erg veel geweest is afgelopen week...

Dit ff als kleine update, binnenkort meer..

Nooit geschreven briefjes..

Dankjewel... Ik snap niet waarom je zo doet, waarom je zo bent. Snap niet waarom je me niet haat maar me verwelkomt.. Maar ik ben je er dankbaar voor. Nog zelden ben ik iemand tegengekomen die zoveel liefde en warmte uit kan stralen. Zo gemeend. Die wil dat ik bij hen hoor.. Die dat ook durft te zeggen...
Eigenlijk ben je een soort droom die uitkomt. Mijn hele leven heb ik mamma's gezocht. Pleegmamma's, oppasmamma's, mensen die van me hielden, die mij wilden zoals ik was. Daar heb ik mee geboft, heel erg, zij hebben er me doorheen gesleept en me het gevoel gegeven dat ik gewenst was. geliefd. En toch is dit iets anders lijkt wel. Nog nooit is er iemand midden in de nacht direct naar ons toegekomen omdat het niet goed ging... Maar dat heb ik ook nog nooit iemand gevraagd. Jou hoefde ik niets te vragen.. Misschien is dat het wel..
Ik heb je zomaar leren kennen, kreeg je cadeau bij iemand anders.. En ohw wat ben ik daar blij mee... Twee bijzondere mensen in een keer.. Hij waar ik zoveel van houd, maar anders van houd, diep van houd.. . En jij, die zo lief kan zijn... Soort mamma achtig... Je weet echt niet half wat dat betekent. Echt niet..
Dankjewel...

------------------------------------------------------------------------------------------------
Zo vaak heb ik geprobeerd je weg te jagen... Je af te schrikken. Verteld dat je iemadn anders moest zoeken, mij laten gaan. Toch blijf je bij me.. Na al het verdriet dat ik je gedaan heb, na alle stomme acties van mij, en de vele teleurstellingen beweer je nog steeds van me te houden.. Hoe kan dat... Waarom zie jij zo iets heel anders dan ik? Leer me te zien wat jij ziet.. Leer me te houden waar jij van houd...
Ik ben zo gek op je.. Thuiskomen is nu ook echt thuiskomen. In een huis met warmte en liefde, iemand die op je wacht.. Iemand naar wie ik verlang. Die ik mis na een lange dag weg zijn. Bijpraten, even knuffelen, maar ook gewoon naast elkaar andere dingen doen. Ik kan zo genieten van je aanwezigheid alleen al...
Dankjewel voor al die keren dat je mn tranen gedroogt hebt. Dat je me vastgehouden hebt, van me gehouden hebt. Ik snap je niet, maar ik voel dat ik alles wil doen om jou gelukkig te maken. Alleen schiet dat er soms helemaal bij in en bereik ik het tegenover gestelde... Waarom neem je me dat niet kwalijk...
Bijzondere man, liefde van mijn leven... Blijf je bij me? Ik zou niet weten wat ik zonder je moest.. Maar ik zou het je niet kwalijk kunnen nemen als je ging... Toch hoop ik dat ook jij blijft... Houd van me?!

------------------------------------------------------------------------------------------------Gek, bijzonder meisje. We stoten elkaar af omdat we elkaar tegoed snappen, teveel pijn kunnen doen. En toch komen we terug en houden we van elkaar.. Want anders kan ik het niet noemen.. In de korte tijd dat we elkaar kennen hebben we al zoveel mee gemaakt samen... Van crisissen tot hoogtepunten, van dolheid tot bloedserieus. Jij was degene die mij als eerste doorhad.. jij bent niet een, zei je.. Hoe zag je dat toen al... Ik was degene die jou soms kon troosten, terug kon brengen naar de echte wereld.. Bijzonder vond ik dat.
Die momenten mis ik heel erg sinds je weg bent, niet meer een van de belangrijkste mensjes in jou leven zijn, of in ieder geval niet meer zo veel in je buurt. Ik mis jou gewoon. Thuiskomen bij Tikker is heerlijk. Liefdevol en rustig.
Maar dat jaar dat jij met thee op me zat te wachten, ongeduldig om iets te gaan doen, iets te gaan vertellen, gekke dingen uit te spoken.
Nu, het laatste jaar, ben je zo gegroeid.. Ik ben zo trots op je... Het verschil van hoe je eerst was is zo duidelijk. Gelukkig ben je je eigen 'gekkigheid' en openheid niet kwijtgeraakt, je denkt er nu alleen wat beter over na. Voor mij ben je een voorbeeld van hoe het kan. Dat na hard werken alles toch beter kan gaan. Ik hoop dat je niet van me 'wegvlinderd', en dat we blijven praten en blijven werken aan onze band. Want twee magneten stoten elkaar af als een zich omdraait... Ik vind je lief!

schaam...

Voor mezelf opgeschreven wat er nu gebeurd is.. Mijn gedachen..

Hier gaat het nu wel weer denk ik. Van het weekend is het een beetje (beetje boel) uit de hand gelopen allemaal... Vrijdagaaf idd naar mn ouders geweest. En nee, die knuffelen niet. Nooit. Hun aanrakingen zijn niet prettig... meestal doen ze pijn.. Ik zat er toen al heel erg doorheen zoals je kon lezen, zag het licht niet meer.. wilde rust.. Een flinke overdosis pillen en angstige mensen waren het gevolg. Vriendjelief heeft 112 gebeld, en z'n ouders, ik was ondertussen eerst doodkalm aan het smeken om me te laten gaan en heb toen geprobeerd door het raam te spingen.. Nee, ik ben er niet trots op... Nouja goed, tegengehouden door politie en vriend(meer nachtmerries!), ambulance, crisisdienst weet ik het wat allemaal. Vriend was natuurlijk heel verdrietig en geschrokken net als mijn huisgenootje. Tegen 3 uur was mn schoonmamma er, die is binnengekomen, heeft niet eens gedag gezegd maar is bij me komen zitten en heeft me vastgehouden en geknuffeld tot de laatste pipos tegen 5 uur vertrokken waren... Toen heeft ze me op de bank gelegd en is nog even met vriendlief gaan praten terwijl ik in een soort comaslaap viel. Moest natuurlijk na een tijdje wakker gemaakt worden, heeft ze ook gedaan, me naar bedje gebracht, erbij komen liggen en me de hele nacht vastgehouden...Dat heeft me wel heel erg geholpen... Er straalde zoveel begrip, liefde en geduld van haar uit... Geen moment is ze boos geweest... Mn vriend was ook heel erg lief, maar omdat hij degene was die 112 gebeld had vond ik het eerst even moeilijk om hem te zien (politie.. aantekeningen gemaakt... bang dat mn ouders dit te horen krijgen... heel erg bang eerlijk gezegd), terwijl hij even te verdrietig was goed met mij om te gaan. Nu gaat het dus wel een beetje. Vriend en ik praten zijn weer helemaal okeej samen.. Ik houd heel veel van m en wil m nooit meer zoveel verdriet doen, maar weet niet goed hoe ik verder moet. Ik vecht echt wel... Doe mn best om levenslust te creeren.. Maar als ik de grip kwijtraak merk ik hoe moeilijk het is om de wens naar rust te negeren. Schoonmoeder is pas zondagaaf weer naar huisgegaan, ik vandaag gewoon naar school, je moet toch wat, dan maar doorgaan...
Nu probeer ik te vechten. Ik denk aan de liefde van mn vriend, aan de bijzondere liefde die mn schoonmoeder me dit weekend heeft laten zien.. Iets wat ik helemaal niet kende. Ik denk aan de gesprekjes en berichtjes van mensen uit mn close omgeving die het meegekregen hebben (sja, ziekenwagen en politie voor de deur rond die tijd valt nogal op...). Die dingen geven me dan even een warm gevoel.. Een glimlach. Dat zijn mn lichtpuntjes waar ik het voor doe.. Ik zoek de kleine dingen in de dag... Een doelpunt scoren met voetbal, lekker buiten op het grasveld terwijl het zonnetje schijnt en de wereld langzaam begint te ontdooien... thuiskomen in een huis dat ruikt naar versgebakken scones, speciaal voor mij gemaakt omdat ik die zo lekker vind... Ik wil het vasthouden.. ik probeer het vast te houden. Ik wil niet nog meer mensen verdriet doen.. Niet meer tot last zijn dan ik nu al ben... Had echt niet gedacht dat het allemaal zoveel op zou roepen bij iedrereen.. Terwijl het enige wat ik wilde een beetje rust was...
Nou, ik kruip mn bedje in bij vriendlief.. We kunnen wel wat lieve samentijd gebruiken.. Hij is zo geschrokken en verdrietig.. Ik was in de war en bang... Toch gaan we het zeker redden samen zo. Wat een supergozer he, dat hij nog steeds met me verder wil...

...

T gaat niet goed. Ik weet niet meer wat ik moet, hoe ik verder moet. Ik ben bang, voor mij. Wat ik zal doen. Bang voor hoe lang ik nog zo verder moet.. Dat ik altijd zo verder moet.. Ik wil gewoon rust.. niet meer dit.. maandag weer een nieuwe schoolweek.. Waarom toch... Ik weet gewoon niet meer hoe ik verder daardoor moet. Jongens, jullie zijn kanjers. Ik geef veel om jullie. Maar jullie zullen me zo vergeten. Ik weet het gewoon niet meer allemaal... Soms wilde ik zo graag dat dit 'echt' was, dat jullie hier waren om me vast te kunnen houden... Lieve allemaal, bedankt voor alles... bedankt voor de steun. Ik wilde dat ik wat terug kon geven...

Autodinges ;)

Zoow.. heeft mijn therapie me weer eens aan het denken gezet zeg...
Het onderwerp deze week: automutilatie.. Ja, verdraaid. Juist als ik weer eens openlig.
Probeer dan je peutje er maar eens van te overtuigen dat je echt gestopt bent, maar dit een per ongelukke uitbarsting was. Daar was mn peutje trouwens helemaal niet blij mee, dat ik 'zomaar' stopte daarmee... Omdat ze zich afvroeg wat er dan met al die gevoelens ging gebeuren. Volgens haar redenatie doe ik het niet voor niets... Ik bereik er dingen mee, het levert me iets op, anders zou ik het niet doen.. Hoe ga ik dat nu bereiken was haar vraag... Euhh niet?
Tweede vraag was waarom ik wilde stoppen.. Omdat het niet hoort, omdat het 'fout' is voor mijn gevoel. Omdat het onbedoeld de aandacht trekt van andere mensen die me erom veroordelen..
Dat is voor mij vooral de reden om te stoppen..
Vraag: dus als anderen zich er niet aan zouden storen, als het nou Niet Fout zou zijn, niet erg, zou je dan nog willen stoppen.. Nee. Zonder twijfel meteen schoot dit eruit..
En stoppen met snijden betekent ook niet stoppen met automutilatie.. Want als ik niet snijd doe ik mezelf wel op andere manieren zeer... Niet voor anderen zichtbare manieren.. Het voelt nog steeds 'fout' maar ik val er geen anderen mee lastig...

Eindvraag: wil ik er dus eigenlijk wel vanaf... euh... Nee?! Ja?! Van de omgeving wil ik af, van de reacties die het oplevert. Goed, dat kan dus neit. Nouja, van de drang dat het 'moet' wil ik ook eigenlijk wel af. Het allesgekmakende dat je er toe drijft wanhopig jezelf zeer te doen, hopend dat het dan rustiger zal worden, dingen weer in z'n perspectief komen...

Goedkeurend knikje. Daar kan aan gewerkt worden... Pff... moeilijk eigenlijk om er zo diep over na te denken...
Ik Deed het gewoon. In schaamte, in stilte, goed verborgen. Hier in huis zien mensen de littekens, zien mensen de helende wonden.. maar dat betekent niet dat ik me er niet voor schaam... Maar thuis hoef ik me van mezelf niet te verstoppen... Ik zou het eerst zelf niet meer 'fout' moeten gaan vinden. Stoppen met mezelf veroordelen, en iets meer begrip krijgen voor mezelf. Maar at heb ik niet.. Ik wil gewoon zijn zoals iedereen, zoals iedereen vind dat je moet zijn.. En dit past daar nu eenmaal niet in..
Maar wat dan... Strijd...

Mzzl!

Had ik vanochtend tentamen. Blijken dat nou Toevallig precies dezelfde vragen te zijn als het tentamen van vorig jaar waar ik uit gestudeerd had.... :D Toevallig he.... En fijn ook..
Wazzik ff binnen 10 minuten klaar! En samen met mij de rest van de school, die zich met datzelfde tentamen voorbereid hadden :D *lol*

Een van de twee tentamens dus zeker gehaald :D

Weegschaal

De weegschaal is er hoor! Net gekocht nog helemaal ingepakt sprong ik er dapper en enthousiast op. (met kleren en al, als het resultaat dan heel erg tegenvalt kan je altijd nog de kleren de schuld geven) Na drie keer kijken en tsjekken besloot ik dat ik toch mooier en dunner moest zijn dan ik dacht! *blij*
Tot ik op het heldere idee kwam om m ff uit de verpakking te halen.
Dat scheelde zo'n 10 kilo :(. Dussss...

Moraal van het verhaal: pak nou eerst je weegschaal uit voordat je jezelf blij maakt met een magere mus ;)

Erg gezond (ahum)

Nou, mijn gezond eten ging okee vandaag. Vind ik zelf wel. Lekker flink groente, twee stuks fruit, cashewnootjes en zelfs rustig een sundeaijsje met sjokola en nootjes van de mac vanaaf :D
Ik moest namelijk studeren en dat lukte van geen kanten...
Mijn hoofd zat zo barstensvol dat ik gek werd van alle letters die ik las maar niet snapte...
Zo'n chaos.. en ik schoot maar neit op... Ik voel me zo onmachtig om mee te doen in de wereld. Ik kan het gewoon allemaal niet op de manier die zij willen... de manier waarop het hoort.

Nu heb ik dus een mooi verband om mn arm zitten.. nouja mooi..
Zolang ingehouden, en nu in een vlaag gewoon gedaan... Btje bang maakte het me wel..
Heb t resultaat ook niemand laten zien.. nu de hele aaf al duizelig.. Ik wil graag rust..

Nieuwe Nina in de maak

Uhm.. wanneer is dit precies gebeurd vraag ik me af?.. Hoe lang heb ik niet opgelet?
Wat?
Dat Mijn Broek Veel Te Strak Zit!!!!!

Grrrrrrrrrrrrr. Dus. Het is weer zover. Het moet er toch van komen.. De hoogste tijd zelfs. Er moet een weegschaal komen...
Twee jaar is het me gelukt zonder weegschaal te leven, twee jaar van ongeveer gokken dat het wel goed zit enzo, maar nu, nu is dat over! Ik kan potverdikkie niet lekker meer zitten in mn spijkerbroek!

Ik wil NU op de weegschaal en NU weten hoe erg het is... En dan, en dan, en dan... dan ga ik vrolijk op mn lijn letten tot ik fitter, slanker en gezonder ben dan ooit! Grrrr.

En neeee, ik ga NIET doorslaan, ik ga Wel gezond eten. Lekker veel groente en volkoren, helaas minder chocola, geen melk ed meer, en veeeeel lightproducten.
Ik Kan Dit Weer.

Ik wil gewoon nooit meer worden zoals ik was en het schokt me dat ik er gewoon 'ineens' achter kom dat ik weer zoveel dikker geworden ben... Ik merkte het wel een beetje, met sporten wat minder licht, in de spiegel ietsie voller, bh's beetje te klein... Maar niet echt bewust...
Net zag ik het ineens.. Ik voelde het.. Jakkiebakkie wat ben ik vies van mij zeg!

Dus... op uw plaatsen, klaar? Hier komt een Nina Gezond!

leren...

Eigenlijk zou ik nu moeten leren... maar ja ach he..
Chaos in mijn hoofdje.. Daarom ben ik maar aan het schilderen geslagen.
En voor het eerst heb ik een schilderijtje gemaakt dat eggies over mij gaat.. Niet zomaar iets leuks...
Dat voelt wel goed...

minderen

Pfff. Ik moet echt minder hooi op mn vork gaan nemen.. Beter nadenken over wat ik wel en wat ik niet perse wil gaan doen, en wat ik wel en niet aankan. Nu ren ik iedere keer als een kip zonder kop van hot naar her, telkens bekkie af, telkens op het randje van haal ik het wel of haal ik hetniet.

Hoe ik hier nou weer bij kom? Doordat ik gek wordt van mezelf laatste tijd. Op een of andere manier trek ik het gewoon niet meer om zonder na te denken gewoon door te gaan... Of mn moeheid/chaos opzij te zetten en gewoon te gaan doen wat ik zou moeten doen...
Met als gevolg dat ik continue dingen af moet zeggen, of na een enorme jankbui/drama/gevecht met mij alsnog half afwezig vertrek en er dus niets zinnigs uitkomt..

Afzeggen vind ik rampenplan. Dan haat ik mezelf. Onbetrouwbaar, mensen boosmaken.. vreselijk vind ik het. En er is geen reden waarom ik het niet zou kunnen. Ik bedoel, iedereen voelt zich wel eens rot. Mijn klasgenootje zji het ook nog een tijdje terug. Ja hallo, ik voel me ook heus wel eens naar hoor...
Waarom blijf ik er dan voor thuis? Of ga compleet over mn zijk als ik het wel probeer.. Wat is dat toch... Ik wil dat neit. Wil gewoon kunnen doen wat ik leuk vind en wat moet.

En zo druk ben ik echt niet meer tegenwoordig hoor.. Ik ben gestopt met training geven, ga zo goed als nooit meer uit (dat trek ik gewoon niet, dan ben ik de volgende dag echt superpaniekerig/ paranoia), doe thuis veel minder dan ik altijd deed, ik zeg veel verjaardagen en sociale dingen als etentjes enzo af... En echt niet omdat ik dat niet leuk vind... Sterker nog,ik voel me vrij eenzaam als ze me vragen om te gaan stappen en ik weer eens nee zeg.. Ik wil wel.. Ik houd van dansen, van muziek... Maar het idee om weg te meoten gaan doet me soms al huilen.. De chaos in mn hoofd de volgende dag zorgt dat ik alles verkeerd doe...

Ik wil gewoon niet nog meer niet doen... Maar ook niet nog meer afzeggen.. Mensen worden het zat. Ik haat het dat ze het neit begrijpen. Maar ach, waarom zouden ze ook.. Zij voelen zich toch ook wel eens naar.. en dan gaan ze ook door...
*zucht*

In mijn hoofd
zitte dingen
die ik niet weten mag
geheimen
goed verborgen
ik voel ze wel
maar
mag niet weten
wat
er is
Gebeurd
is gebeurd

-----------------------------------------------

Vele ogen
om me heen
kleden me uit
volgen me
ik wil vluchten
maar zit vast
gevangen
in hun blik
handen
straffen en
liefkozen
door elkaar
allebei
doet pijn
Vele mensen
kijk, lachen
schuiven me weg
vele malan
hetzelfde
toch altijd
anders
altijd weer
nieuw

------------------------------

Mama
wat denk je
als je me ziet
moet je lachen
heb je
verdriet

Mamma
wat voel je
als je denkt aan die tijd
geniet je, vergeet je
of heb je
spijt

Mamma wanner
zal je er zijn
me eindelijk troosten
wanneer stop je
den pijn

-----------------------

Waarom
moest dit
wat
deed ik fout
ik
was nog klein
toen
al stout

waarom
die keuze
wat
maakte dat
jullie zo deden
ik
niets meer had

memoriez

Ik zie... ik voel. Sommige dagen waren 'speciale dagen'. Kleine feestjes werden het ook wel genoemd. Dan mocht ik bij iemadn anders gaan spelen, of zelfs slapen. Dan kon ik laten zien dat ik ook lief kon zijn.. Misschien dat diegene me dan aardig zou gaan vinden. Voor feestjes moest je mooi zijn.. Soms 's avonds, soms 's ochtends al in bad met schuim erin. Haren wassen en samen met mamma voor de spiegel. Dan borstelde ze mn haar, maakte me mooi. Bijzonder was dat. Speciaal voelde ik me dan.. Dan, limonade. Er was altijd bijzonder limonade op zo'n dag. Vlak voordat we weggingen. Er zat geloof ik iets in dat ik niet ziek zou worden in de auto. Maar ik werd nooit ziek in de auto. Maar voor het geval dat.. Dat ik niet over mn jurk zou spugen. Daarna weet ik het niet goed meer.. Meestal viel ik in slaap in de auto. Al was ik nog zo wakker en hyper. Nu nog als ik in n auto zit, als ik alleen al aan meerijden in een auto denk overvalt me een enorme moeheid.. zinloos dit.. sorrie.. t is zo aanwezig, het maakt me zo bang.. En toch, ik kan er niets mee

Het is ff geleden, maar ik ga het weer proberen... T is vreselijk druk in mn hoofd. Gister vrij pittige therapie gehad.. Ik droeg zelf het onderwerp aan.. Ouders... Vind ik zo moeilijk om het over te hebben, maar ze spelen zoo'n grote rol in alles wat ik doe of laat, in alles wat ik denk of zie.. Ik wilde zo graag dingen vertellen, maar wist niet goed wat.. Gewoon even delen wat er in me omging, maar hoe moet dat. We hebben het veel gehad over de waarom vraag. waarom deden ze het.. Heel redelijk deze keer.. Geprobeerd heel rustig te kijken, voorbij het 'omdat ik het verdiende, omdat ze me probeerde te redden'gevoel. Maar juist dan maakt het me zo bang... Waarom... Uit te weinig beheersing?Dat er iets gebeurde en ze daar niet goed op wisten te reageeren? Maar... als ik echt heel reeel kijk weet ik dat het dat niet kan zijn... Ik bedoel... heel vaak werd ik pas later gestraft voor iets wat al eerder gebeurd was. Of als er neits gebeurd was... En als er andere mensen bijwaren reageerden ze zo anders.. Nee, het waren juist heel erg beheesde mensen.. Wat er gebeurde wsa neit in een vlaag van verstandsverbisjtering... Dat maakt me zo bang.. Ook nu ik het weer zo opschrijf. T valt me moeilijk om er zo nuchter naar te kijken.. maar als je dat doet.. Als mensen zo bewust dit soort dingen kunnen doen.. Gepland, overdacht..Wat kunnen ze dan nog meer.. Wat zullen ze nog meer doen.. Ik weet dat ik ze niet kan stoppen.. Ze hebben macht. Veel macht... Als ze willen dat ik volgende week kom, omdat er wat gepland is.. Omdat ze me nodig hebben.. Dan kan ik ze niet tegenhouden. Niemand niet.. Ze brengen het zo leuk. Lokken je mee. Anderen zullen het niet in de gaten hebben. Ze komen me gewoon halen... Het maakt me zo bang.. Ze kunnen het.. ze hebben het eerder gedaan.. Wat zullen ze doen als ze erachter komen dat ik praat... het erover heb... Mijn peutje vroeg me of ik me vrij genoeg voelde bij haar om te vertellen als er iets gebeurde.. Als er iets stond te gebeuren.. Hoe kan ik haar dat nou vertellen.. Hoe kan ik uitleggen wat er in mijn hoofd zit.. ze zou met haten.. Ik haat mezelf. Ze zou het niet snappen.. Ik snap het zelf maar half...

Werken.. werken werken...

Wat een dagje... Na vandaag nooit meer zelfverdediging! Heb het eindelijk afgesloten! Was er helemaal blij over.
Toen moezzik vanaaf trainen. Ze hebben een aantal zaterdag trainingen ingelast, oa aanstaande zaterdag.. Ik moet dan gewoon werken... Je weet wel, om geld te verdienen..
Ik zat er al een tijdje over te piekeren wat ik nou moest doen. Tuurlijk vind ik het leuk om op zaterdag zo'n extra lange training te doen in een extra goed ingerichtte zaal. Heel erg leuk zelfs...
maar.. ik heb het geld nodig.. Ik neem bijna nooit vrij omdat ik gewoon geld nodig heb.. Kerst was een uitzondering, maar...
En als ik alle zaterdagtrainingen mee zou gaan zou ik zo'n twee maanden niet werken in totaal (6 trainingen plus een uitvoering en blabla).. Das wel heeeel weinig centjes... En deze maand, na de feestdagen komt het gewoon helemaal klote uit...
Dus ik had eigenlijk besloten dat ik het grootste gedeelte van de trainingen gewoon niet mee kon... Maar hoe dat te zeggen..
Na lang voor me uit te schuiven moest het toch gebeuren vanaaf.. Sja, anders was het zadag wel errug lullig als ik er niet was...
Ik begon heel voorzichtig maar kreeg van een van mn trainsters de volle wind van voren.. Over mensen laten zitten, verantwoordelijkheden, keuzes maken. Ze had het toch al 5 maanden van tevoren aangekondigd, dan had ik toch wat kunnen regelen? Ja, ik had ook al 5 maanden van tevoren aangekondigd dat ik werk in het weekend. Je weet wel, om te overleven.
NOu, ik moest maar goed kijken wat ik het belangrijkste vond, niet trainen zou natuuriljk consequenties hebben.. Ze vond het dus gewoon niet kunnen. Mn andere trainster was er wat milder over.. Ik moest zelf mn keuzes maken over wat ik belangrijk vond. Ik raakte echt volledig over mn toertjes door de tirade die ik over me heenkreeg... Huilend weggegaan. Toen ik op gegeven moment in de kleedkamer weer een beetje bij positive kwam hebbik Tikker gebeld.. Die kwam. Trainster was ondertussen nog ff komen checken (iedereen was al weg na deze discussie) en vond me dus helemaal paniekerig daarzo... Ze heeft toen nog wel heel lief even zitten uitleggen dat ik moest kiezen wat voor MIJ belangrijk was, en dat een uitvoering best leuk is, maar niet belangrijk. En dat ik dan gewoon een demo minder mee zou doen enzo..
Tikker heeft me aangekleed en mee naar huis genomen.. Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft, maar voor mn gevoel heb ik echt de hele aaf zitten huilen... Alles was zoo veel.. Leek zoveel... Ik moet gewoon meer gaan werken... zorgen dat ik vaker in het weekend vrij kan nemen. Maar van mn peut mag ik eigenlijk niet meer gaan werken.. Bovendien, als ik doordeweeks ook nog moet gaan werken naast twee avonden trainen, een avond therapie en mn school, wanneer doe ik dan mn huiswerk en het huishouden..
Om over de rusttijd, waar het in therapie nog wel eens over gaat, maar niet te spreken... Ik weet gewoon niet goed hoe ik het moet gaan regelen allemaal...

Door mn hoofd blijft maar spoken: als ik nu stop met therapie, heb ik wat meer tijd, kan ik meer gaan werken.. kan ik op zaterdag trainen, is er niemand meer boos. Kan ik ook weer eens op zaterdag naar verjaardagen enzo... Maar ja, dan moet ik op mn werk weer vaker afzeggen.. Dat vidn ik ook naar voor hen...
Waarom kan nooit iedereen tegelijk blij zijn.. Ik wordt er zo moe van...

gedeelde peut

mja... en net zo snel sloeg het weer om.. :S Moe en geen zin meer, nergens in... En eigenlijk ging het niet eens slecht de rest van de dag.. 8 dingetjes voldoende afgesloten :D Best wel blij, best wel onverwachts dat het allemaal zo goed ging.. nu nog een boel andere dingen, maar goed...

Vnaaf had ik therapie.. jeuj.. we hebben het eigenlik alleen over iets gehad wat zij belangrijk vond.. Op zich wel leerzaam hoor. Maar.. kweetniet..
En toen deelde ze aan het einde nog even doodleuk mede dat ze binnenkort ook bij Sera op de afdeling gaat werken... Leuk, dacht ik in eerste instantie...
Maar ondertussen wordt de brok in mn keel steeds groter en heb ik al 100 keer overwogen om toch maar te stoppen met therapie...
Ik snap het niet zo goed.. Voor Sera heb ik niet veel geheimen, juist wat dit soort dingen betreft niet. Met haar bespreek ik 'psychische problemen' zij was de eerste die hoorde van mn Dis, die er zelf zo'n beetje mee aankwam. We hebben dezelfde kronkels, kunnen daar heel goed samen over praten, hebben stuen aan elkaar... Als ik met iemand in therapie moest, of mijn peutje moest delen, zou zij het zijn.. (ja, zelfs makkelijker dan met Tikker.. kweet niet... :$) Dus mijn eerste 'okeej, wat mij part' reactie is wel logisch..

Maar waarom kreeg ik in de auto terug buikpijn, moet ik er al de hele tijd aan denken.. Dit was gewoon mijn ding.. Ik weet niet precies waar ik bang voor ben.. Ik weet alleen dat ik t niet wil delen... Ik vidn het niet fijn... Helemaal niet fijn..

Wat moet ik nou...?!.. *zucht*
Ik stel me aan.. Weetje, met Sera samen therapie, okeej... maar nu.. zij apart met mijn peutje..
Zal ik stoppen? Kijk, ik snap dat ze op de kliniek geen rekening kunnen houden met mijn gekke dingen.. En sera is zoo goed bezig.. Ik denk dat ik maar ga stoppen dan... *zucht* ik weet het niet....

Back to basic

Weetje, eigenlijk he... gaat het best wel okee, weer op school. Ik heb zelfs al 4 dingen afgesloten! :D bestwel okeej.
En na vandaag nog maar 4 daagjes, en dan heb ik weer een tijdje vrij :D hoera!!

Nee, maar eerlijk gezegd valt het me mee hoe niet erg ik het vind om weer op school rond te huppelen... T is wel weer gezellig, en de dagelijkse soap. Hopen dat dat zo blijft. T voelt goed om gewoon vol enthousiastme mee te doen.. aanwezig te zijn.

gek

Ik wordt zo moe van mij. De pijn, gewoon alle emoties. Zit mezelf in de weg enmeteen daarbij ook anderen. Doe Tikker pijn merk ik.
Ik wil gewoon liefde
maar als hij die wil geven
wordt ik gek
Een ander soort liefde..
Ik probeer te tekenen, het lukt niet
Te schrijven, ik zit vast
Ik weet niet wat ik moet zeggen, praten helpt ook niet.
Wat moet ik doen wanneer krijg ik rust.

Ik wil zo graag gewoon zijn.

Ik wanhoop nu van mezelf. Wil genieten van de laatste vakantiedagen. Van alles wat ik vandaag gedaan heb. Gewoon genieten.
Het enige wat ik voel is kou en dofheid. Leegheid, soms ineen verscheurd door de emotie van dat moment. In mijn hoofd zijn dingen die ik niet mag zien, weet ik dingen die ik niet kan benoemen. Niet voor mezelf onder woorden kan brengen. Het is een eng besef van iets wat ik niet weet, maar toch ook wel.
In mij gaat iedereen zijn eigen gang, allen getroffen door hun eigen gedachten bij de dingen in mijn hoofd. Eigen reacties. Teruggetrokken, schreeuwen. Opstandig, kleintjes.. Zij weten, ik niet.

De onrust maakt me gek... Nog gekker..

druk hoofd

Sooow heej.. t spookt...

Van dat Giro 555 gedoe (ik moet alles storten wat ik heb.. die mensen hebben het veel erger, wij stellen ons hier maar aan, ik maak mn eigen problemen... / rot op, toen ik niet te eten had kreeg ik niet eens een boterham van anderen, laat staan een girorekening... rot toch op! / het is oneerlijk.. de wereld is zooo oneeerlijk), tot zorgen om vriendin...
Doe ik het wel goed. Ik reageer soms zo bot.. maar meepraten helpt ook niet. Als ze maar neits doet waar ze spijt van krijgt.. dan is het allemaal mjn schuld.

Veel shit in mn hoofd. Angst voor de rugbylessen die eraan zitten te komen... Weet dat ik dat eigenlijk niet moet doen.. maar toch.. Docent inlichten of niet? meedoen of niet? hoe op te lossen... Er komt ook weer een blok zelfverdediging aan. Ik zal eerst de docent weer onder ogen moeten durven komen nadat ik laatste keer compleet geflipt ben in zijn les.

Kleintjes dreinen en willen naar mamam toe.. t is moeilik om me te concentreren op mijn schoolwerk, dat toch echt eens af moet nu.

Heb onwijze lijst gemaakt waar ik me aan ga proberen te houden. Doen doen doen.. dan doe ik nog wat nuttigs.. hoop ik...

Kaboutertjes kijken

Gister lekker echt vakantie gehouden.. Dagje weg, 's avonds lekker naar de mc donalds.. Ik en vooral ook de kleintjes hebben heel erg genoten. Tikker ook! T was echt een superdag.
Saafs wel helemaal moe en kapotjes op hoor. Hoop drukte in mijn hoofd ook.

veel in weinig..

Boos ben ik. Omdat HAAR schoolwerk kwijt is. Omdat we weten wie het gedaan heeft. En omdat we weten dat er zo weinig aan te doen valt nu, achteraf...
Gefrustreerd, omdat ik niets kan doen. Wel hoop ik dat ze nu in zal zien dat dat niet haar thuis is. dat haar Thuis ergens anders ligt. Dat ze dat zelf moet gaan maken....

Op mezelf ben ik stiekum wel een beetje trots. Okee, ik ben weeeer veel te laat mijn bed uit gekomen. En okee, ik ben er na twee uur ook gewoon weer ingekropen :S. Okee, ik ben dus maar heel weinig wakker geweest vandaag.
Maar in de paar uur dat ik wakker was heb ik mooi wel:
-een was gedaan
-boodschappen gedaan
-een stuk aan mijn huiswerk gedaan (het stuk dat ik me voorgenomen had)
-mailtjes gestuurd wat ik al een tijd wilde maar niet aan toe kwam.

Goeie sjit dus.. Nouja, dan maakt het toch niet zo heel veel uit of ik de rest van de dag lees, puzzel, tv kijk of slaap? Ik hou gewoon van slapen... Zeker overdag.. Eigenlijk vooral overdag, snags ben ik er nog niet zo heel dol op. Soggends wel :D

Ohwja, nog een fijne mededeling: het enge spontane bloeden begint te minderen... Hoera.

Vis-ites :D

Gister kwamen Anna en Beppie :D. Superzenuwachtig van te voren, maar wel heel veel zin in.
Lekker van tevoren al uitgebreid boodschapjes gedaan voor het avond eten enzo...
Toen ze dr eenmaal waren vond ik het eigenlijk meteen al heel gezellie... Gastvrouw zijn blijft altijd wel een beetje spannend en niet mijn sterktste kant, maar ik hoop dat ze het naar hun zinnetje gehad hebben..
Leuk om te zien ook hoe Kleine Poes meteen iedereen voor zich in weet te nemen met haar vleiende maniertjes en haar schuine kopje ;) Ze wordt dan ook altijd meer dan plat geknuffeld wat ze met eenheel genoegzaam gezichtje over zich heen laat komen. Jaaa, nu al een slimme meid.
Ik heb nu trouwens nog het zand in mijn oren zitten (ja ik heb al gedouched!) van onze wegwaai actie gister op het strand. Dat was wel heeerlijk moet ik zeggen!
En, wat me ook verbaasde: ik had vanochtend gewoon weer honger! Ik had gedacht na gisteravond de eerst komende zes weken niet meer te willen eten...
Nouja, in ieder geval vloog ook gister de tijd. 'S avonds twijfelde ik een beetje over vragen om te blijven slapen of niet, maar merkte dat ik zelf wel een beetje op was en toen maar besloten om de eerst volgende rit naar het station te maken. Niet omdat ik de meiden weg wilde hebben, maar meer omdat er een drukte in mijn hoofdje begon te komen... Wilde gewoon niet het risico dat ik later nog moest gaan rijden met teveel chaos in mijn hoofd...

De rest van de avond heb ik met een in-en-in tevreden grijns op de bank gezeten (te moe om naar mn bed toe te klimmen...hoe lui kan je zijn) om daarna toch maar naar bedje te gaan.. En door te slapen tot vanochtend (of moet ik zeggen middag) half twee.

Dus, Anna, Beppie, voor de gezelligheid is het misschien maar beter dat jullie niet deze keer zijn blijven logeren.... Ik lig nu nog half in coma... En een vriendin die de hele dag verslaapt is niet het gezelligst...

Ohw. trouwens... Ik wil nog wel ff zeggen:
Lieve *sterre*, ik miste je wel gister hoor. Heel erg jammer dat je niet kon... Ik hoop dat het neit was omdat je niet durfde... Ik beloof bij deze heilig dat ik je niet zal bijten volgede keer ;) Want ik hoop dat er een volgende keer komt met jou erbij.
Volgend jaar gaan we kaasfonduen. Kom je dan ook? Alsjebleieieieiif?
DIkke knuffel, helaas niet life, van Nina

happie nieuwe jaar

Soow heeej! Net pas uit bed!!! Zoooo lekker :D

Ik geniet echt van de vakantie! Het doet me goed! Donderdag en vrijdag was Tara er. Heerlijk.
Het is fijn om haar in de buurt te hebben. Alhoewel ik wel erg onzeker ben over hoe ze het vind en wat ze wil doen. Ik vond het zelf in ieder geval erg leuk en gezellig. Heb lekker weer eens een doek bekladderd (die Sera meteen trots aan de muur gehangen heeft... en zo mooi wassie egnie), en ook Tara, met haar knutseltrauma, heeft lekker zitten kladderen op een doek. Ik vond het erg leuk dat ze hem zelfs mee wilde nemen. Was nl wel een beetje bang dat ze het echt niet leuk vond ofzo.
De tijd vloog echt om zo, het was zoo snel vrijdag... Tara weer op de bus, ik nog snel even slapen, en daarna gezellie oud en nieuw vieren. Heerlijk met vrienden, een private party. Ik voelde me gewoon lekker thuis en fijn en heb tot diep in de nacht gedanst en gelachen. Wow.. Had niet gedacht dat dat zomaar zou gebeuren op die avond, aangezien ik het nog best wel eng vond. Maar t kon gewoon, en iedereen was zo... Lekker roezig, lekker vrolijk.
De twee daagjes werken daarna vielen wel ff ietsie tegen ;) Nee, t was heel gezellig hoor echt, maar ja.. vrij is toch ook wel erg lekker.