Erkenning

Whoei! Dapper ikje is net naar de dokter geweest. Hij beet niet, hij was zelfs meedenkend. Dapper ikje heeft zonder protest weer een mooie voorraad anti depri En plat-in-een-pilletje gekregen. Altijd fijn, en altijd weer eng. Altijd weer bang dattie t onzin zal vinden (en hij is niet zo bang om te zeggen wat ie vind als ik).
En, eindelijk na een jaar, is het me gelukt om te vragen of ie het formulier voor extra stufi wilde bekijken en misschien invullen...
Deed ie... Hij heeft er een 'structurele stoornis' van gemaakt, omdat dat voor mij gunstiger zou zijn...

Sinds ergens 2002 heb ik 'complexe psychische problematiek met dissociatieve component. Gebruikt antidepri om haar angstniceau te verlagen en wisselende stemmingen te stabiliseren.'

Stom, maar ik voel me ff zo 'erkend'. Ik was zo bang dattie het onzin zou vinden, of zo'n beetje fronsend zijn handtekening zou zetten na wat geknor... Ja ik ben dus bang voor mn dokter ;). Maar hij was dus echt rustig en uit zichzelf alles ingevuld en uitgelegd enz... Pfieuw..
Echt even een heel goed gevoel... Wat ik zei: erkend... Fijn is dat.

Nu eigenlijk nog even heel hard studeren..

Ohw, en Sera's tante gaat niet mee naar haar afscheid... Das echt klote voor mij, want ik had gehoopt dat ik me daar aan vast kon klampen als t trotse oudergedoe mij teveel werd... Ik zie er ZO tegenop... Nu dus echt heel erg..
Maar ik wil er wel zijn. Voor Sera, en omdat ik er gewoon bij wil zijn! Het is wel mijn vriendinnetje dat dr behandeling afgemaakt heeft!! Dat moet gevierd worden, daar moet ik bij zijN!!!

beschermend deeltje :P

Ik haat die klotetrend dat iedereen ineens delen heeft...
Ohw het kleine meisje is er zoveel. Ik deed het niet en toch gebeurde het... Ja, t is alsof ik iemand anders ben dan, dat heb jij toch ook...

Klotezooi! Laat het dan diagnosterne ofzo. Ze hebben geen idee hoe het is om Echt een klein meisje te zijn en Echt telkens de controle kwijt te raken.

Nouja, een aangezien iedereen eht heeft tegenwoordig enzo, ben ik dus een aansteller...
Zoek een eigen stoornis ofzo...

(okee, een paar uitzonderingen daargelaten die broodnodig eens echt met een specialist ernaar moeten gaan kijken)

Nee ik wil geen DIS hebebn, en ik heb het niet ook! Maar zij al helemaal niet. Blijf van mijn DIS die ik niet heb af! Grrrrr

Ik Haat mezelf! Ik jank me kapot en wil blij zijn. Zo naar school. Dit is verdorie pas mn eerste week.
Bovendien ben ik bang dat ik haar nu gekwetst heb.. T loopt al zo slecht, dat doet pijn genoeg.. Ik wil niet dat ze me haat... maar daar is het waarschijnlijk al te laat voor....

Al mn gedrag spring ff met sprongen achteruit.. automutilatie, eetgedrag en suicidaliteit vechten om de aandacht..
EN DAT WIL IK NIET!

Ik ga gewoon zelf de controle houden vandaag, laat de anderen dit maar utizoeken. Ohw zo.

ouders en therapie

Pfff. Sinds Tikker en ik afgesproken hebben dat hij mn logje niet meer leest (beter voor hem, en dan durf ik weer alles te schrijven) heb ik eigenlijk bijna niet meer geschreven. Niet daarom hoor, maar ik had juist gedacht dat het een reden zou zijn om meer te gaan schrijven.. Eerlijker weer te durven zijn..

Kvoel me ff kloterig... Vriendinnetje van mij is bijna klaar met een lange klinische behandeling... Echt heel knap dat ze t afgerond heeft, en natuurlijk ben ik onwijs blij voor haar, en heel erg trots op haar... Ze had gevraagd of ik op haar laatste dag wilde zijn om haar op te wachten, samen met few other close friends.. Ja tuurlijk wil ik dat graag... Ik baalde ook echt toen ik eerst niet kon, maar gelukkig is het nu geregeld.
Leuk allemal toch? Ja...
Maar vanochtend viel mn oog op een brief. Een envelopje versierd met stickertjes van haar lievelingsdier, met zorg uitgetypte brief met daarin nog een keer t beestje...
Van haar ouders... Een zo'n lieve brief, waaruit zoveel trots blijkt. Zoveel liefde spreekt. Een feestje organiseren ze omdat ze klaar is.

Toen stond ik te huilen... Hoe lang zit ik al in therapie... En hoe gaan mijn ouders daarmee om... Ze zullen nooit trots op me zijn omdat ik een therapie afgerond heb. Maar goed, de komende jaren ben ik ook nog lang niet klaar blijkt... Ik weet dat ik het in hun opinie allemaal aan mn kloterige zelf te danken heb.. maar toch...

Soms voelt het zo oneerlijk!!!! Ze heeft lieve ouders.. die haar steunen met alles.. Trots op haar zijn. Ze kan zeggen wat ze heeft: borderline. Uitleggen wat dat is zonder zich te hoeven schamen of iemand te verraden... Soms ben ik zo jaloers, doet alles zo'n pijn...
Ohw ja, ik weet wel dat ik nu ook een 'etiketje' heb. DIS en PTSS. Maar ja.. kan ik dat uitleggen..? Ja zegt men. Nee zeg ik.. Nooit, dat Kan ik gewoon niet..
En dus weten niet veel mensen hoeveel pijn en verdriet er zit. Hoe moeilijk het soms kan zijn. Ohwja, ze zien wel dat er wat is. Willen meeleven enzo. Maar snappen minder...

Ik zie nu al best op tegen de dag dat ze afzwaait... Liefdevol tussen twee ouders in.. En ik Haat mezelf erom.
Ze verdient het zo... Ik gun het haar zo...
Maar het doet zo'n pijn.... zo veel pijn...

Dus

Ondertussen ben ik weer zo'n beetje begonnen met school. Iets waar ik heel erg tegenop zag omdat mijn rooster eerst ontiegelijk druk leek, en ik ook aan het eind zat van de intake voor mn dagbehandeling.
Nu, eenmaal bezig, blijkt dat de school z'n informatie weer eens vals verspreid heeft en heb ik veel meer rust voor mezelf ingeroosterd, en ben ik klaar met de intake en start mn dagbehandeling pas in november.

Ja ik ben dus toegelaten!! Waar ik wilde. Niet te ver weg, en voor mij een heel bekende omgeving dus dat is fijn. Verder is het maar een dag in de week, dus te doen met school enzo, en mag ik waarschijnljik mijn eigen therapeute houden :D Iets wat ik ook erg fijn vind.
Want hoe erg ik ook mn best gedaan heb om geen binding te krijgen met haar, hoe vaak ik haar ook 'utigeprobeerd heb', vervloekt.. Ik moet eerlijk toegeven dat ze erg belangrijk voor me is gaan worden. Iets wat ik erg naar vind, en eigenlijk niet wil weten, laat staan toegeven. Iets wat ik egwoon niet wil.

Ik wil niet afhankelijk zijn van iemand, geven om iemand... En dus kwetsbaar zijn.. Zeker als ik voor die iemand maar werk ben. Onbelangrijk en makkelijk vervangbaar... Naar dus...
;)

Nouja, en verder gaat het wel. Hard aan het trainen. Binnenkort een aantal demo's.
Stressen, werken onderdruk, prestatiegericht... ;) Ik voel me zo'n loser. Ik houd maar gewoon in mn achterhoofd dat t publiek een radslag meestal al geweldig vind... ;)
Maar op zich, dit jaar is voor het eerst dat ik er niet heel bang voor ben.. heel heel heel erg ongelukkig bij het idee dat er onwijs veel mensen gaan kijken naar niets kunnend mijtje..
Ik wil zelfs wat mensen uit gaan nodigen.... Jaja.. de wonderen zijn de wereld nog neit uit...
;)

van alles wat van me af schrijfsel

Ik weet het, ik blog teveel. Maar ik schrijf ook zoveeel... Er zit zoveel..

T was een lange dag gister. Moeilijke start ook. Ik voelde me rot en 'op' en toen moest ik nog naar therapie. Dat ging op zich wel goed, maar was ook heel moeilijk. Moeilijk om toe te geven dat het veel pipijn doet dat mn ouders nu zo 'involved' bij mijn ziusje zijn. Moeilijk ook om dat voor heel even toe te laten. Te voelen.
Gehad over automutilatie. Hoe ik mezelf 'gestraft' heb afgelopen week. Wat ik 'gedaan' heb. Zo eng en moeilijk om op te biechten. Zo sick ook, ik schaamde me zo. Ik wilde dat ik weer gewoon kon snijden. Dat 'werkte'het beste. Dit lijkt allemaal niet te helpen en ik verzin steeds ziekere dingen... Maar ik wil gewoon perse m'n armen 'clean'houden. Met de kiddo's enzo. Dat kan gewoon echt niet dan. Ja of ik moet het hele jaar lange mouwen dragen. Ook s'zomers. En met mijn actieve werkveld is dat gewon bjina niet te doen. Ben ik achter gekomen.
Heb ook heel veel nagedacht over snijden op andere pleken. Ik gebruik nu af en toe mijn voeten, (dat voel je ook de hele dag) maar ben achteraf erg bang om spieretn teraken. Die zitten daar nogal wat, en mn enkelspiertjes zijn al zo slecht...
M'n ehhm.. ja daar dus.. :$ heb ik ook wel gesneden. Maar dat triggerde enorm. Weinig optie.
Vroeger sneed ik altijd in mn bovenbenen.. Ik weet het niet, mar dat lijkt nu ook niet mer te voldoen. Geen enkele optie lijkt te kunnen tippen aan mn armen.. Dus blijf ik bezig met alternatieven.. :S

We kwamen tourwns ook tot de conclusie dat ik afgelopen week eigenlijk continue pannetje vier inloop. als er maar iets, gebeurd, of ik me maa reen beetje in moet spannend... Dus zodra er dan iets van stres of trigger bijkomt schiet ik 5 in... Gelukkig blijf ik er niet echt lang in hangen..
Maar het is wel klote om te beseffen dat mijn uitgangswaarde dus 3/4 is en dat ik dicht bij eeen crisis ben. En dat terwijl ik midden in mijn valkuil gestapt ben en het volgned blok weer te vol gepropt eb. Ik ga er dus niet echt naar handlen. Maar heb ook even het gevoel dat ik geen andere keuze heb. Even alle grip op mn leven kwijt, het stuur. Terwijl ik daar eigenlijk heel bewust mee bezig was...

S avonds kwam Tikkers mamma.
De kleintjes zijn helemaal gek oop haar. Ik ook trouwens, ze is ook heel lief, maar ik wil het eigenlijk niet zo weten of laten merken. (is risico...) We hebben een tijdje zitten praten. Over mn ouders, over mijn geloven..
Soms zou ik dan gewoon willen vertellen.. Ze straalt warmte uit, veiligheid. Dan zou ik willen vertellen, wilen delen. Zodat ze me vast zou houden en zou troosten. Zodat ze zou begrijpen. Zodat ik erom kan huilen.. Getroost door een mamma.

Maar goed dat kan niet, dat weet ik ook wel.Het zou ook te schaamtevoel en eng zijn. Te belastend... Ikwil haar niet ook afschrikken.
Maar ga haar wel een mail sturen. Om te vertellen hoe bijzonder het is voor me, dit. Hoe dankbaar ik haar ben.. Kweet niet of dat stom is.. maar .. nouja kweetniet...

Ben trouwens ook bang om peutje kwijt te raken.. Ze zij vandaag dat ik geen nr was. Mn hart maakte een sprongetje. Ik houd het bij me, maar wil het niet geloven. Te gevaarlijk.. Nog kwetsbaarder..

blurrie!

kvoel me echt doods.. Das een soort van mengeling tussen superklote en het maakt me allemaal niet meer uit...
T ging al een paar dagen niet zo lekker, maar nu, de wetenschap dat ik over een weekje weer voortaan Elke Dag Heel Vroeg Op Moet en tot Heel Laat Door Moet en over het algemeen Heel Veel Moet... :S dat maakt me gek... Echt, ik heb eigenlijk best zin om weer wat te doen. Alleen die stage was prima geweest. Eng, maar wel leuk om weer wat te doen. Mijn eigen klassenvakken van dit jaar waren ook goed geweest. Dat waren maar twee dagen die ingeroosterd waren.. en dan een dag dagbehandeling, dat was ook goed te doen geweest.. Maar alles lijkt Ineens tegelijk te komen...
Een stage die ik niet meer verwacht had, En inhaalvakken (die eigenlijk maar 4 vakken per week zijn zit ik net te rekenen, dus dat is 'maar' 6 uur)die ergens ertussen gepropt meoten worden, en die natuurlijk zo gegeven worden dat ze neit samengaan met mijn eigen rooster.
Weetje, als je eht zo redeneert, tsja dan valt het wel mee op zich..
-Ik moet denk ik zo'n 10 u stage lopen per week.. Dat is anderhalve dag als het meezit, minimaal. Ik heb een hele en twee halve dagen ervoor ingeroosterd... Desnoods loop ik langer door. Daar ga ik eigenlijk maar al vanuit.. dat is altijd een optie
-Dus 6 uur per week inhaalvakken. Aanwezig zijn en meedoen met vreemde klassen (heb niet eens meer de energie om erover te freaken) en daarna afsluiten. (met de helft van de lessen, zij schijnen vorig jaar al een heel blok gehad te hebben.. :S)
-1 dag per week dagbehandeling.. Ik weet nog niet of het doorgaat, ik weet nog niet wat de uren zijn, maar ik weet op welke dag het valt, dus die houd ik er vrji voor.. Ik heb de intake gedaan.. ik wil dit gaan proberen.. (denk ik hoor.. als ik afgewezen wordt ben ik ook erg opgelucht)(heeeeeel erg opgelucht bedenk ik net.. )
-en ik ga nu 3 van de vijf 'praktijklessen' met mijn eigen klas meevolgen.. (de andere twee zijn gewoon niet in te passen.. echtniet.. reistijdtechnisch enzo.. ) dat is dan dus weer 6 uur
-ik wil perse 2 theorievakken proberen te volgen, puur alleen aanwezig zonder er wat voor te maken/leren enz. maar wel zodat ik 'opgestart' wordt, en de theorie (echt enorme opdrachten) de rest van het jaar kan gaan doen in mijn tempo. 3 uur per week op wisselende tijden (echt heel fijn want mijn rooster is redelijk naadloos :S)
-4 uur per week trainen. T is geen school, maar wel even een 'verplichting' in mijn rooster waar ik nu rekening mee moet houden.. Klote maar waar.. :S

Dus dat maakt.. hmm.. ehm 10+6+6+3 Dat is in totaal.. ehm.. 25 uur. ja.
Voor 4 schooldagen, dus dat is dan.. ehm. 6 uur per dag. Valt opzich mee zou je zeggen.. Jep. maar de reistijden zitten er nog niet bij .. Dus 6 uur per dag..
Dat betekend dat ik ( op een dag dat ik alleen maar naar school ga) om half negen moet beginnen, dan is het 6 uur later.. ehm.. half 3. met ietwat speling tussen de lessen door (ja je moet toch lopen enzo en af en toe eten) wordt dat dus half 4. dan nog anderhalf uur naar huis.. dus dan ben ik 5 uur thuis. Twee van de 4 dagen moet ik dan 6 uur alweer trainen. (en soggends om 6 uur op om op tijd op school te zijn..
Dat zijn dus dagen van 6 tot 8 saafs met zonder rust.. :S
En dat is als ik Geen stage loop, want anders is het dus
8 uur stage zijn. tot uur of half 1. als de sodemieter naar school daar om 2 uur weer beginnen (en dan hopen dat je er al bent)tot 5 uur dan als de sodemieter terug naar huis en kijken hoe je het gaat redden om om 6 uur weer te trainen.

Okee, dat eerste, met die cijfers en het optellen hielp beter ;) toen leek het wel mee te vallen, 6 uur per dag.

Nouja goed. ik heb dat rooster iig gemaakt, dat is fijn want nu heb ik iig weer duidelijkheid, en ik voel me veel minder nutteloos. :P mag ook wel :P En misschien valt het in praktijk ook wel mee. Het is maar voor een aantal weekjes. Daarna wort het weer beter!!!Dus.

Nu moet ik zo naar therapie. (wat ik nog niet heb weten in te roosteren in dat rooster :S). Er is zoveel om over te hebben.. Hoe kloterig ik me voel.. Dat ik zit met het schoolprobleem (maar daar kan zij oko weer niets mee behalve zeggen dati k het dan rustiger aan moet gaan doen.. maar dat betekent vakken missen (nog meer) en dat zie ik niet zo zitten :S), hoe dat zit met Nina en Nina... De gevolgen van vorige week. Doorgaan op vorige week..
En ik heb ineens het gevoel deze week dat ze 'weggaat'. Vraag me niet waarom.. maar dat is er.. En ik ben bang dat dat me veel gaat doen.. :S Verrek, ik haat het om afhankelijk te zijn.. Daarom heb ik dr altijd op afstand gehouden.. ! Te laaaaat...
maar daar wil ik het misschien ook over hebben. Iets meer zekerheid.

En mijn lijf doet overal zeer. Ik heb erge spierpijn van ineens 4 uur trainen uit het niets en houdingen aannemen die ik al heeeel lang niet aangenomen had (hoezo thuis grondoefeningen doen in de vakantie :S). En doordat we momenteel trainen met mattentekort ben ik dus echt beurs op rug schouders en heupen.... Veel rollen en doen op de grond. Die toch best hard is als je telkens op hetzelfde plekje neerkomt...
Op zich is dit geen ramp hoor, spierpijn is zeker te overleven.. Alleen.. Eeen soort van beursheid over je hele lijf.. Pijn bij het bewegen.. alles gezwollen, bijna gekneusd.. Blauwe plekken op vreemde plaatsen.. Het roept zoveel op..
En ik klaag me nu dan al gek.. Stom maar dat helpt eenbeetje.. Dan is het niet als vroeger, niet alleen van mij geheim.. Nouja niet uit te leggen laatmaar..

Te lang verhaal.. T gaat gewoon zo klote.. Ik voel me zo klote. Dat zal ook wel aan het tijdstip liggen en het feit dat ik snagts nog steeds niet veel slaap. Ochtenden zijn sowieso niet mijn ding.
oohw.. en dan straks weer elke ochtend om 6 uur op.. Verrek.. Waar doe ik het toch voor...
Ik weet het wel, maar ik weet het ook niet.. Misschien is het echt tijd om mn oxa weer te gaan slikken..

Weet ook niet of ik mn eetproblemen ter sprake moet gaan brengen. Wil wel, het neemt plaats in in mijn hoofd, maar wil niet, wil niet gezond moeten eten, ik weet zelf ookw el dat het zo niet goed is... maar toegeven is misschien al de eerste stap.. ?

navign vapiognipangaiognpna;gji Moet zo weg.. vmaiongaiopgnm

Niet dus

Pfff. klotezooi.

Naja, het is dus geen vervangende opdracht geworden, sterker nog, het moest Nu ingehaald worden (als ik het dit jaar nog wilde doen..)
Kortom: in plaats van een rustig blok heb ik nu een extreem overvol rooster waarin ik niet de dingen kan volgen die ik wilde, Wel stage loop (wat voor mij erg energievretend is, aangezien deze stage niet met kleine kinderen is) en ook Veel, en ook nog probeer het gewone rooster te volgen.

Nouja goed. Ik zie het dus ff helemaal niet zitten. Maar goed, het is even doorbikkelen. En dan wordt eht volgend blok hopenlijk eindelijk rustiger...
Na de vakantie heb ik altijd wel even wat energie om hard te werken.

Waar ik nu stiekum op hoop.. En dat is heel stom, want dat was echt het enige wat ik perse wilde, is dat mn dagbehandeling nog een blok uitgesteld wordt. Dat zou net wat meer speling geven. Nouja, net wat meer.
Het zou een hele dag extra tijd betekenen, dus minder stresslange dagen! Plus dat ik nog niet die zware dagbehadneling hoef te beginnen zonder tijd enzo om bij te komen, ruimte om in te stortten. :S

Stom.. maar dat hoop ik nu maar... Dus.. Nog ff geen dagbehandeling dan maar?
Ofzo.

Teringzooi, ik voel me gewoon klote. !

schoolstuff

Dapper Dodo Ikje! Na veel zorgen, piekeren en huilen over school en hoe het nu moet dit jaar heb ik net twee mailtjes de deur uitegedaan voor plaatsvervangende opdrachten!!! Dit omdat de dingen die ik in moet halen 1. onzinnig waren gezien ik de rest wel allemaal gehaald had (ook van jaar later), en er veel schooluren in gaan zitten die ik nu niet echt heb aangezien ik dit blok toch veel voller zit dat gedacht met een dag dagbehandeling erbij (ja die rooster ik lekker vast in :P). en 2. schaatsen niet gaat lukken met mijn kapotte poot. Vorig jaar geprobeerd, maar dat was na een keer flinke tijd geblesseerd. Heb ik niet zo'n zin in om dat zo wee te doen. Ik kan nl niet eens skeeleren (en dan vanwege mn poot, niet omdat ik dat niet kan!!!).
Dus ik hoop nu op twee vervangende theoretische opdrachten die ik lekker thuiz in mijn eigen tijd en indeling kan maken. Dat zou dan toch moeten lukken!
Vorige week heb ik ook al gevraagd hoe het moet met t gemiste kamp.. Heb nl niet zo'n zin om dat dit jaar met 150 vreemden in te gaan halen.. Als het al niet lukte met bekenden... :S

Nuja, t is gewoon een fijn gevoel dat ik er wat concreets mee gedaan heb ipv erover piekeren. Ik heb verschillende opties neergelegd bij de desbetrefende docenten, en heb er gewoon eindelijk wat aan gedaan! Dat is fijn... Nu hopen dat ze mijn opties okee vinden, of zelf een oplossing hebben (ik sta voor alle zinnigs open ;)).
T geeft me iets meer geruststelling voor dit jaar. Omdat het betekent dat ik dit in mijn eigen tempo in kan gaan halen dan. Zonder dat rooster gestress. En dat betekent weer dat ik makkelijker dingen van mijn eigen jaar kan gaan volgen. Want daar kwam ik anders wsl niet aan toe. Met vreemde klassen dingen inhalen kost niet alleen praktisch veel (reis en) tijd, maar ook heeeeeeeel veel energie..

En wat ook okee is is dat mijn stagegenootje van afgelopen jaren gister ineens belde dat ze een stageplek aan het regelen was (wel voor drie dagen in de week, maar goed). Lekker een schop onder mn kont, samen is zoiets toch makkelijker, ik begin er makkelijker aan, en dan heb ik dat tenminste afgerond en gedaan!! :D het eerste onderdeel van het vierde jaar wat ik dan WEL zou gaan doen.
Aangezien het er nog steeds naar uitziet dat de vakken die ik wilde voglen op de dag van mn dagbehandeling vallen ;)

Nouja, goed.. Ik ga nu zitten afwachten dan maar :P Nee. dat is bluf. Ik ga nog opdrachten maken.

Oei fuck. Er verschijtn nu net een pop-up schermje van msn. U heeft mail van. *docent*.. Sjit sjit sjit.
Ik ga nu zenuwachtig lezen denk ik :S Hellupp
Dit is nog enger dan die mail sturen... *wish me luck*

Nina of Nina???

Volgens mij is er nog een kleintje... Een 'tweede Nina' Ik weet niet of ze van elkaar weten.. Ik denk het niet.. maar ik heb dat idee. Nina weet namelijk niets van vroeger volgens mij. Meestal is ze vrolijk en enthousiast, nergens bang voor. Kortom, een gezonde kleuter, gek op Tikker
Soms echter merk ik dat er een kleuter is die Wel bang is. Erg bang. Die ook altijd bang is dat iemand boos is. Een kleuter met weinig eigenwaarde. Ik merk het aan de dignen die ze zegt.. die ze doet... Een kleuter ook die heel erg aan haar mamma hangt, die haar mamma mist.. maar.. het gevoel heeft dat ze daar niet heen mag? Daar niet welkom is? zoiets...
Heeft Nina een zusje? Ze lijken wel heel veel op elkaar? Is Nina een tweeling? ze zijn ongeveer even oud denk ik. Alhoewel het bij beiden nog wel eens wil wisselen.. tussen 3 en 5 denk ik..? nee nog geen 5... 3, 4?
Nina zegt altijd dat ze gee zusjes heeft... Maar volgens mij weten ze niet vna elkaars bestaatn af.. Het is jammer dat Pien niet kan praten, want ze lijken haar beiden te kennen... Ik vond het al langere tijd gek hoe het gedrag van Nina kon varieren.. dat ze soms zo bang was en soms ook helemaal niet. Soms alles leek te weten en soms niets... Nu denk ik dat het er twee zijn.
Eng idee... gek ook... Hoe kan dat nu weer. Ik dacht dat ik wist wat er zat.. Nouja, ongeveer...

Ik wou dat er gewoon eens even een rontgenfoto van mijn hoofd gemaakt kon worden. Lekker duidelijk wie wat en waar!
T maakt me onzeker... Kunnen er zomaar delen 'opfloepen'? Weten andere delen precies wie er zijn? Zijn er meer delen die ik niet ken? Kunnen er nu nog delen bijkomen ofzo?

Hellup.. :S

Nutteloze takenlijsten ;)

T slaat erg om van goed naar slecht. Op zich wel nuttig dagje gehad, dat voelt goed. Alhoewel het blijft voelen dat ik faal met mn studie. En dat terwijl ik vandaag toch echt een flinke tijd gestudeerd heb! Nouja, morgen weer hard verder! T idee helpt niet echt, maar ik hoop dat het wat overgaat als ik regelmatig dingen doe.
Ik heb wel besloten dat de vakantie voor mij ook echt afgelopen is. Rustiger aandoen is okee, maar niets doen niet. Dus maak ik keurig elke dag een soort 'lijstje' met wat ik ongeveer wil doen. Een leidraad.

Voor morgen staat er *bep werkboek* uitlezen&samenvatten, douche schoonmaken, garage fixen voor auto, werken aan crisisplan, was opruimen.
Ik weet dat het niet veel lijkt voor een hele dag, maar voor mij, als ik dit morgen allemaal afkrijg is het heel wat. Alhoewel ik me achteraf dan nog nutteloos voel...
Minder dan de rest iig. Omdat zij wel gewoon het hele rooster volgen. En dat is nog niet eens begonnen verdikkie. Ohw, dat gaat wat worden dit jaar :S

Wakker

Blurrie.. Kweet niet wat het is, ben het bed maar weer uitgekropen. Beelden en geluiden beginnen al voordat ik mn ogen dichtheb. Ja, zo hoeft het niet van mij hoor, dan blijf ik wel wakker. Gelukkig hoef ik niet naar school toe.
maar ik denk dat dat ook een van de redenen is dat ik me zo kloterig voel. Total failure... Ik ga morgen wel heer hard proberen te werken. Al is het maar om te bewijzen dat ik het Wel kan. Dat heb ik nodig voor mezelf.

Donderdag pas weer peuten. Na afgelopen donderdag kan ik t wel eerder gebruiken. Dacht dat het wel okee ging, dat ik er wel over kon praten, makkelijk. Dat lukte toen oko goed, het luchtte op. Maar nu.. gister.. vrijdag...
Ach, ik weet het ook ff niet. de behoefte aan snijden is echt Enorm afgelopen dagen. En dat terwijl het eigenlijk best okee ging daarmee... Maar de plaatsvervangers lijken niet te helpen nu... Overal zie ik mogelijkheden om mezelf kapot te maken...
Ik wil niet.. mijn lichaam is net aan het helen, het herstellen.. ik kan hemdjes aan. Maar het lijkt te moeten... De pijn eruit snijden, het bloed zien..
Ik moet kapot... rust... geef me rust.. alsjeblieft... geef me rust...

Grrr en grote ergernis, dat ik morgen dan wsl weer niet wakker kan worden... Lekker is dat! Of mijn alles ff mee kan werken aan mijn gezonde slaapritme, dat ik probeer aan te nemen..

gesprek

Soms verbaas ik mezelf. leuk is dat. Fijn ook om toch iets productiefs te kunnen doen terwijl ik me niet zo okee voel.
Hoe het komt... Kweetniet precies. Okee ik slik mn medicatie niet zo okee. Okee, ik slik het erg onregelmatig.. Daar kan het mee te maken hebben...
Ook het begin van het schooljaar.. Voel me redelijk nutteloos en schuldig.. Zorgen. hoe gaat dit jaar verlopen.. Is dit echt wat ik wil, kan ik dit...

Gesprek met ouders zusje en vriend gehad. Heel moeilijk heeeeel moeilijk. T kwam op hoe je in het leven staat.. Mn zusje weet nu een beetje wat van me. Snapt t wel een beetje, maar vind het moeilijk om het zich voor te stellen. Kwam erachter dat zij mn ouders verweet dat ze nooit geweten heeft dat het niet goed met mij ging tot ze ooit littekens op mn armen zag.. Toen ik allang uit huis was... Was wel fijn gevoel
Gesprek was moeilijk, goed, en ook naar...
Aan de ene kant voelde ik me begrepen, gesteund, aan de andere kant waren ze veel bezig met nadruk te leggen op hoe goed ze geprobeerd hadden me op te voeden, hoe ik vroeger al in mijn eigen wereldje zat en alles anders beleefde (ik hoor: dus niet alles wat ze verteld is echt waar, ze heeft een grote fantasie), dat ze me daarom streng op moesten voeden ( ik hoorde: je had het nodig, je verdiende het.. het was jou schuld), maar dat ze dat zo goed mogelijlk gedaan hebben, gelijk aan mn zusje, dat weet iedereen (ik hoorde: en als je al wilt beweren dat we vroeger wat fout gedaan hebben, nou dan weet iedereen dat dat niet waar is. Het zin in JOU hoofd.)

Achteraf, nu nog steeds, heb ik het er moeilijk mee. Het was fijn dat ze geinteresseerd luisterden, vroegen hoe het nu ging, of ik vooruit gegaan was in therapie enzo.. Maar zo moeilijk om te merken dat ze vroeger dus al dondersgoed doorhadden dat ik 'anders' was, veel dissocieerde (alleen zijn noemen het anderds) maar daar niets mee gedaan hebben.. Moeilijk omdat ik weet waar dat door kwam, zij dat ook moeten weten, maar net doen of het in mij zit, of ze me daarom streng op meosten voeden... Moelijk, omdat zij zeggen 'streng opvoeden' (dat geven ze dus toe), maar het anders was.. Het niets meer met opvoeden te maken had op gegeven moment.

Moeilijk om te merken hoe goed ze me eigenlijk kennen, en hoe goed ze me daarom stuk hebben kunnen maken. Hoe weinig ze ermee gedaan hebben, met de dingen die ze waargenomen hebben. Nouja, weinig om me ermee te helpen, of te benoemen als ik het er moeilijk mee heb/had. Veel om het (onbewust) tegen me te gebruiken..

Zo moeilijk. Zijn dit echt dezelfde mensen? Ja kwa gehaaidheid wel.. Qua waarschuwende ondertoon... maar de interesse, alles wat ze dus toch van mij gezien hebben.. dat ze me kennen... Zijn zij degene die ... die.. ja hoe omschrijf je het..

Ook heel veel angst. Hoe zou vriend er nu over denken... Ik ging alweer aan mezelf twijfelen. heb ik dignen echt zo anders waargenomen, was er dan toch neits? verzon ik wat ik wilde..? Maar nee, ik weet en voel.. Ik kan niet niet weten en voelen.. Kon dat maar... Mijn waarheid is Waar! Is niet alleen door mijn bril.. Ja, ik zal het anders meegemaakt hebben dan zij... Da's duidelijk. Zij hebben er wsl betere herinneringen aan dan ik.. ;) Hoop ik.. :S

Maar ieder ander die ze zou horen... Niemand zou me geloven... Net als ooit op school. Mn middelbare school. Zelfde verhaal. Eigen wereldje, neemt dingen anders waar, natuurlijk houden we wel veel van haar, puberruzies, vertekend door haar bril. Labiele persoonlijkheid, trekt zich terug in haar eigen wereld, en ziet dan alleen nog wat ze wil zien. Niet de werkelijkheid...
Ach, wie gelooft dat nou niet. Zulke liefhebbende ouders... Zo'n stom kind. Bang, inderdaad teruggetrokken, veel van deze wereld afwezig... Zeker aandacht nodig.
Ja.. altijd opzoek naar aandacht en liefde... Ze hebben alles al geprobeerd, maar het is zo moeilijk.. Ze overheerst ook zo in de gezinssituatie... Moeilijk hoor, zo labiel..

Pijn.. Deze herinnering doet zo'n pijn. De lerares die ik toen in vertrouwen genomen had over dat ik suicidaal was, automutileerde, niet meer at en veel 'ruzie' had thuis, bang was voor ze, die lerares keek steeds teleurgestelder naar mij. Wachtend op het weerwoord (Dat kwam natuurlijk niet.. kben me daar gek, ze in het openbaar tegenspreken), op een uitleg van mijn kant. Daarna boos, dat ik haar zo voor de gek had kunnen houden.. Er was niet veel aan de hand, ik moest gelukkig zijn..
En privecontact met volwassenen was duidelijk niet goed voor me... omdat ik dan alles ging doen voor aandacht van diens kant..

Pijn als rinkelend glas. mijn wereld die instortte, veiligheid van de schoolweg. Binnenvriendin die erbij was, gekke fratsen uithaalde om me af te leiden. Ik soms bijna moest grinniken en dat het gesprek niet ten goede kwam. Het besluit om nooit meer te praten. Het was ook mijn schuld.. Labiel... dat was ik..
Ik schaamde me zo verschikkelijk. Over alles wat de school nu zou denken (het werd meteen in mn dossier gezet en zou besproken worden met mentoren/leraren), over mezelf, hoe ik daar zat.. Jas nog aan omdat uitdoen teveel zeer zou doen. Dikke coltrui eronder tegen de striemen en plekken, das daar nog omheeen over gekneusde kaak. In rolstoel, net uit het ziekenhuis.
Ja, ongeluk gehad ja, nee jas niet uit hoor, koud van al dat stilzitten. Ja das ook om (het was daar bloedheet). Niet bewegen, focussen op de woorden.. Die proberen te volgen. Door de schaamte heen. Binnenvriendin die het voor me bijhield, me hielp.
Bange delen.. Stille ik.. Schamend, bang... Zo bang voor de gevolgen..
De dreigende blikken van de overkant als niemand het zag. Voor de rest bezorgde blikken van leraren en hen, als bezorgde opvoeders.

Wat was het toneelspel.. Dit? Of de rest van mijn leven? Zat ik vast in mijn rol om aandacht, of was mijn rol die van niet bestaand meisje... Wat moest ik...

... .

Getsie. Naar onveilig, zomaar ineens. Klabam, zo gaat het goed, zo lees je iets en ga je weer op je bek. Blijf ik dit doen? Blijft iedere keer mijn wereld ronddraaien...
Hoe kan ik nu stabiel worden als mijn wereld dat niet is. Help.. Help..
Ik wil me veilig voelen.
Zit erover te denken om mijn logje maar te stoppen...
Het is zo heerlijk om van me af te kunnen schrijven, maar zo vreselijk dat iedereen het kan lezen...
Ik haat het. Ik haat mij...

En dat terwijl ik best een goede dag gehad heb. Eigenlijk helemaal niet zo slecht ben nu... Maar dan ineens gebeurt er iets wat alles weer wanhopig lijkt te maken, niet meer te redden, niet meer de moeite waard...


Ik wordt trouwens echt gruwelijk getriggerd door het liedje 'Laura' van Jan Smit.
Nee, ik luister die muziek niet vrijwillig, Ja, hij staat op mijn werk dus continue op. Ze hebben daar een voorkeur voor afgrijselijke muziek die in je hoofd blijft hangen. ;) Maar goed.. deze is.. Kweetniet..

txt:

Kijk
ze lacht zonder gevoel,
Een onbereikbaar doel,
Wordt er toch nog nagestreeft.
Ruik,
de geur van grote moed,
stroomt nog door haar bloed,
maar waarom..??

Haar naam is laura,
een hele lieve meid
Als ik in haar ogen kijk
ben ik de weg heel even kwijt.
O laura,
een leven vol verdriet,
al haar vrienden lopen buiten
Maar voor laura geldt dat niet

Proef
de smaak van haar gevecht,
het is zo onterecht,
maar daar legt zij zich bij neer
Hoor
de stemmen in haar hoofd,
waardoor ze weer geloofd,
maar waarom..??

Haar naam is laura,
een hele lieve meid
Als ik in haar ogen kijk
ben ik de weg heel even kwijt.
O laura, een leven vol verdriet,
al haar vrienden lopen buiten
Maar voor laura geldt dat niet

Maar waarom is alles nu voorbij(alles nu voorbij)
Laat het leven je nooit meer vrij

Haar naam is laura,
een hele lieve meid
Als ik in haar ogen kijk
ben ik de weg heel even kwijt.
O laura,
een leven vol verdriet,
al haar vrienden lopen buiten
Maar voor laura geldt dat niet



T is een beetje.. kweetniet knullig.. maar juist daarom doet het me zoveel... Heb echt moeite om niet in te storten telkens als dat liedje weer voorbij komt...


Ik haat HEM. Waarom.. Waarom moest dit. Geeft het een gevoel van macht? Mij maakt het onmachtig iig. Onveilig. Ik hoop dat ie ervan geniet...
Ik huil ervan. Ben er bang van. Ik haat het... Hij verpest het... alles...

Oproepje

Dit stukje vond ik op mijn computer. Ik las het, heb het op het forum geplaatst, en wil het nu graag hier plaatsten.
het is een oproepje voor ieder die het aangaat... Voor ieder die zich aangesproken voelt.. Ik hoop dat er iemand zo dapper is om te durven beginnen, en dat de ander dan over zijn hart kan strijken...

Dit is toch een plekje dat we Samen hebben. Samen zijn...
Mij gaat het aan het hart als er allemaal mensen om wie ik geef pijn en verdriet hebben..
En dit verhaal heeft duideiljk twee kanten, die ik graag wil horen. Doodzwijgen lijkt me niet de oplossing.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik wil niets liever dan dat dit over is, maar dat is vooral omdat ik het naar vind dat mensen elkaar kwetsen en zelf gekwetst worden. Alle partijen in dit geval dus!!!
En ja, ik ben zelf ook wat bang geworden, alleen daarom al wil ik graag openheid en duidelijkheid. Onwetendheid geeft roddels en onrust. Dat hebben we nu een tijdje gehad over dit onderwerp, ik ben blij dat het in de openheid is.
Nogmaals, ik heb veel liever dat het allemaal afgelopen is...

Ik hoopte stiekum dat alle partijen zo goed wisten wat het betekende om gekwetst te worden en hoe belangrijk vergeving is, dat ze daardoor misschien naast elkaar verder konden. Ondertussen ben ik bang dat het te ver gegaan is, dat mensen in hun boosheid te kwetsende dingen gezegd/gedaan hebben, en anderen niet in staat zijn dit te vergeven... Jammer, maar okee.
Het enige wat ik mee wil geven, duidelijk aan alle partijen (ik wil hierbij ook meteen zeggen dat ik voor niemand 'ben' of partij trek, en het dus ook voor niemand in het bjizonder bedoel) is... Jullie weten wat het is om gekwetst te worden.. Om bang te zijn voor iemand... Om verdriet te hebben om iemand.. Wil je dat nu zelf blijven doen?
Hoe moeilijk ook... Wees de dapperste. Bied je excuus aan... Niet omdat je het allemaal niet erg meer vind, maar omdat je een gezamelijk doel nastreeft. Namelijk mensen helpen. Ik weet dat jullie allemaal heel erg gekwetst zjin ondertussen. Maar juist daarom lijkt het me nu beter om er een eind aan te maken voor er nog meer mensen gekwetst worden.
Voor beide partijen geld dat door jullie koppigheid er nu genoeg 'slachtoffers' zijn. Cidje lijkt em een duidelijk voorbeeld (ook hierbij dus niet een partij ni het bijzonder!), en jongens, jullie weten gewoon hoe het is... Je wil niet worden waar je vroeger bang voor was toch? Tenminste, ik niet.
Nu toch proberen om 'vrede' te sluiten (en dan hoef je echt niet meer als vrienden door een deur), of zeggen dat je niet gemeend hebt om een ander te kwetsen en daar je excuses voor aanbieden is niet zwak.. Het is juist een teken van sterkte. Van een groot hart. Vind ik dan.

Alsjeblieft jongens... Ook voor de toekomst van beide forums, en dus alle leden die daar zijn... Laat elkaar met rust... Geef ons weer rust...
Alsjeblieft...

Liefs, Nina

hij of hij?

Ik zat te denken.. over het aanklagen, over laster verspreiden..
What's next, dacht ik.. dat Sunshine hem gaat aanklagen vanwege laster? Wat is laster.. En wanneer iemand aan te klagen...
Is dit laster? dacht ik toen.. Is slecht denken over iemand laster... En zo ja... Dan kan ie mij ook aanklagen.. Dan ben ik niet meer anoniem..
En mijn ouders, is dat dan ook laster? Het idee maakt me razend bang. Ik bedoel.. als je aangeklaagd kan worden omdat je laster over iemand verspreid over internet.. Wanneer zullen ze mij dan aanklagen.. Mijn verhaal, zo ongeloofwaardig, waarin ik veel fout praat, en denk...

Ook.. hoe komen ze in elkaars forums, aan elkaars adressen... Het is ineens zo enorm onveilig.. Bloot als vroeger, wachtend op de klappen...
Machteloos, omdat je weet dat iemand uiteindelijk wel zal raden wat je denkt en je daarvoor zal straffen... Je mag niet denken, niet fout denken. Wat is fout...
Denken is fout. Denken en dat opschrijven al helemaal. Laat staan het delne met anderen. En dat doe ik nu.. Ik deel mijn foute gedachten met anderen...
Wanneer zou de straf komen... Wanneer zou ie het doorhebben.
In mijn gedachten lopen hij en mijn vader steeds meer door elkaar. Slimheid, gevatte woorden. vragen zo beantwoorden dat je aan jezelf gaat twijfelen...
Dreigen.. Angst.. dat het mijn vader is. al die tijd al. Dat ie in z'n vuistje zit te lachen nu...

Onzin, ik weet dat ik paranoide aan eht worden ben. Maar toch. die bestanden, die msn gesprekken.. hoe komen die daar ineens. Het doet me denken aan al mn verdwenen doktersdossiers... Dit en dit? Nee hoor, dat heb je nooit gehad. staat niet in mijn computer. Weet je het wel heel zeker... Gelukkig waren sommige dingen nog in het ziekenhuis terug te halen.. maar het meeste niet...
Moeilijk.. Dit alles zo moeilijk..

Onmacht en onbegrip

Ik snap er neits van. Ik snap het gewoon niet.
Mijn 'vertrouwde' internetwereldje is ineens (nouja, zo langzamerhand) zo superonveilig aan het worden... Ik voel me op het forum waar ik altijd kwam weer net een machteloos klein kind.. Overheerst door een groter iemand waar ik niets tegen durf te doen... Machteloos..

Een tijdje terug werd een meisje 'opeens' openbaar in twijfel getrokken. Haar topics werden gesloten... Na lang vragen wat en waarom werd gezegd dat er redenen voor waren. Maar dat ze weer gewoon toegelaten was daar.
Lijkt me rampzalig, openbaar in twijfel gebracht worden... Het maakte me bang.. zo bang.. En vraagtekens. Zou ze liegen, zou iemand het niet goed met ons voorhebben...
De twijfels bleven een tijdje, toen heb ik het beetje verdrongen, verder geprobeerd te gaan.. wel sceptisher...

Nu lees ik ineens op de blog van een vriendinnetje dat ze gebanned is.. Ik snap niet goed waarom.. Ik snap eht gewoon niet. Omdat ze ook lid is van een ander forum?.. Omdat er msn gesprekken gevonden waren?

Ik schrok me kapot en ging op het forum kijken of er uitleg stond.. Daar stond niet eens dat er mensen gebanned waren.. Niets stond er.. Ook kon ik haar nog gewoon een pb'tje sturen... Als ik het niet gelezen had, niet zelf gelezen had op haar blog had ik het niet geweten.. Wat als ik niet haar mailadres had? Dan zouden we elkaar ineens kwijtzijn...
Nu weet ik het niet meer... Ik voel me machteloos, de grip verliezend op het wereldje dat ik redelijk veilig vond.. Waar ik me redelijk veilig voelde...
Belazerd. Niet door haar, maar door het forum waar ik in geloofde... Nog steeds in wil geloven.
Maar ik ken haar... Ik weet hoe haar ogen lijken op de mijne. Hoe we hetzelfde kunnen denken, reageren.. Aan haar reacties herken ik dingen die ik vroeger ook heb meegemaakt.. Herken ik mijn eigen angsten en verdriet.
En ik weet dat zij niet slecht is, niet liegt, hooguit eerlijk is... Als ze daarvoor gebanned wordt... Waarom?
Dan wordt goed ineens weer kwaad en hulp ineens een gekke machtsverhouding. Ik zou er zo graag wat van wileln zeggen, kwaad willen worden, het voor haar opnemen. Vorige keer heb ik dat vrij voorzichtig gedaan.. Nu durf ik niet meer.
Ik ben bang. Voor de gevolgen. Niet dat ik gebanned wordt hoor.. Dat maakt me niet zoveel meer.. Meer voor mijn anonimiteit. Wat ze weten en kunnen daar bij het forum.. Ze houden ip-nummes bij daar enz. Daarmee ben ik te tracen. Dat maakt me zo bang. Machteloos.

Waarom... Het enige wat we wilden was wat hulp van elkaar, wat troost. Herkenning en een plekje waar we onszelf konden zijn. Uiteindelijk zijn we weer beland in een soort van machtsspel, en, omdat we bang zijn, niets durven, weer beland in de zo gehate slachtofferrol. Die opgeven betekent ook meteen je veiligheid opgeven, het geheim dat we allemaal altijd zo goed verborgen hebben geprobeerd te houden...

Hoe kan dit toch. Ik dacht dat daar mensen waren die ook het beste voor hadden met iedereen. Genoeg meegemaakt hadden, en nu gewoon een rustig plekje wilden waar iedereen zichzelf kan zijn... Hoe kan het dan toch dat we nu weer elkaar pijn gaan doen.. Alsof we al niet genoeg gekwetst zijn... Weer in een machtsspel belanden.
Ik wil het niet. Ik wil er niet aan meedoen... Bang dat ik zal verliezen, maar bagner nog dat ik zal winnen, dat ik het kan, mensen kwetsen, bang maken... PIjn doen.. Dat wil ik niet.. Zo wil ik niet zijn... Nooit.. Niet zoals zij waren.
Ik snap niet dat iemand dat wil.

Ik haat het dat alles veranderd. Waarom... Ik snap de mensen niet.

briefje

Ik dacht er ineens weer over. Zegmaar het schoot me ineens weer in alle heftigheid in mn keel.
met mn peutje hebben we het de laaste tijd nogal veel over 'onze' relatie. Ik vind dat zooo moeilijk. Toe te geven dat zij belangrijk voor me is.. Omdat ik 'weet' dat ik voor haar maar werk ben, zo onbelangrijk als de pest, ze wsl nooit aan me denkt en me kan missen als kiespijn...
Voor mijn gevoel me liever kwijt is dat rijk.
Om dan toe te geven dat zij wel belangrijk is voor mij.. dat is zo enorm kwetsbaar zijn.. Me zo belachelijk voelen.. Naief... Kweetneit.. Het is iets dat ik voor mezelf al met moeite toe wil geven. Omdat ik niet afhankelijk wil zijn van haar, niet wil dat ze belangrijk voor me is. omdat ik dat niet voor haar ben. Omdat ik gewoon niet afhankelijk wil zijn van iemand wiens 'werk' ik ben... Omdat ik sowieso niet afhankeiljk wil zijn van iemand, zeker als het niet iets wederzijds is.

Echt een van de moeilijkste dingen vind ik dan oko echt emoties ten opzichte van haar aan haar vertellen. Dus als ik boos op dr ben, als ze me kwetst, dat ze belangrijk is.. Dat soort dignen.
Laatste tijd laat ze merken dat ze weet hoe moeilijk dat is, en dat dat okee is. Dat is fijn, dan voelt het minder belacheljk. De manier waarop ze er mee omgaat zorgt dat ik me iets minder voor mezelf schaam op dat moment.. Dat ik er ook wat over durf te zeggen.. Hoe eng ook nog.

Laatste keer vroeg ze dus ook of ik 'afstand' aan het nemen was omdat ze lang met vakantie zou zijn. Nee zei ik. Dat dacht ik ook. Ik laat haar gewoonlijk alleen tijdens de therapie wat dichterbij komen, zodra die afgelopen is probeer ik haar er weer uit te gooien. Ik kan het me niet veroorloven haar in mn 'vrije tijd' belangrijk te vinden, me aan haar te gaan hechten...
Bovendien heb ik weinig gevoel voor tijd. Een week is onnoemelijk lang. Moeilijk uit te leggen, waarschijnljik onbegrijpbaar voor anderen, maar als er een week tussen twee keer therapei zit, dan kan dat ook best een jaar zijn zegmaar. zo beleef ik het. als iets dat een jaar geleden was dan. Ik moet er dus echt elke keer weer inkomen, en houd weinig binding met haar en waar we mee bezig zijn als er te lang tussenzit. Een keer in de twee weken was helemaal een ramp. Ik merk dat twee keer in de week bijvoorbeeld wel helpt meer binding te maken.

Nouja in ieder geval kwam het erop dat ik toch gedurende de tidj dat ik iemadn niet zie (dat heb ik vaak al na een of twee uur ofzo) de woorden/bedoelingen van diegene ga verdraaien... Ik vind je aardig zeggen ze alleen omdat ze medelijden hebben, ik stuur je niet weg omdat ze zich verplicht voelen, blablabla.
In slechte buien 'weet' ik dan na een tijdje zeker dat die persoon me niet mag, slecht over me denkt, ik niets waard ben, en ik diegene beter met rust kan laten.
Ze had door dat ik dat ook met haar had. Dat tastbare, visuele dingen me zouden helpen om een persoon bij me te voelen zoals ie echt is.
Ineens vroeg ze of ik wat van haar had.. Iets persoonlijks.. Ehm nee... (tranen.. hoe weet ze dat... hoop...) Dat dat dan de hoogste tijd werd he.. Als ik natuurlijk dacht dat het hielp (een klein jaatje kwam eruit. Sprongetjes in hoofd, in hart. Ze bied het zelf aan... Dat is belangrijk bij dit soort dingen... Iets van haar..) Ik kan gewoon niet goed beschrijven waarom dat nou zo belangrijk is.
Misschien omdat het een soort van.. officiele ontwrichting is van al die maffe gedachtes... Omdat het symbool staat voor dat iemand me dus Niet kwijt wil en Wel wil helpen... Omdat dat een tastbaar symbool is.. ze dat niet zou aanbieden als ze het niet meende. Daar hebben we het ook over gehad... Dat zei ze ook...
Zo moeilijk te aanvaarden.. Dat ze dus meent wat ze zegt.. Tranen met tuiten.. pijn.. Ik was bang dta ik zou breken. Ondertussen schreef zij een briefje. VOor mij.. Spanning. Alleen de aanhef leek al zo belangrijk.. Lieve? Beste? Ikw eet dat ze heel afstandelijk is.. dus verwachte beste ;) Wat zou ze schrijven... Ze schrijft iets persoonlijks voor mij...
Toen ze klaar was moest ik kijken of ik het kon lezen. Dat wilde ik niet. Ik was zo bang dat ik zou breken... Ik wilde nog niet weten wat ze geschreven had.. Dat was teveel. Moest toch. Alles opzij. gelezen van achter een wolk. Daarna .. daarna niets.. Om niet te barsten bleef alles ver van afstand. Ik zag mezelf, ik zag de vreemde film waarin ik zat. mijn lijf deed het niet meer, hoe ze ook probeerde. Tot ik het hoorde zeggen dat het goed was zo.
Mijn geest huilde. Wilde haar graag een knuffel geven. Is dat stom? Dat wilde ik zo graag op dat moment.. Gewoon, even een knuffel geven. Of krijgen.. :$ Maar dat zal wel een droom blijven...

Nu, als ik het nu teruglees schieten de tranen weer in mijn ogen. Gewoon omdat ik weet hoe ze daar zat. Serieus als altijd, ernstig na te denken over wat ze zou schrijven, elk woord overwogen. na te denken Voor Mij. Speciaal Voor Mij.
Omdat het briefje zo typisch haar is. Haar afstandelijke schrijfstijl, Beste, met vriendelijke groet. Maar wel haar manier van hartelijk doen, van lief zijn ertussendooor. Je betn goed zoals je bent.. Ik weet hoe ze het bedoelde.. Hoe ze erbij keek, hoe ze het schreef.
Dit alles maakt dat ene briefje zo enorm waardevol. Het is niet een snel in elkaar geklad papiertje. Het is overdacht. Gemeend. Er is werk in gestoken. Voor mij... :$

Stom he.. zo blij, met een briefje...
Het briefje is het begin van mijn nieuwe 'veilige zak'. (voor lezers: uitleg volgt nog wel, ik heb dit voor mezelf geschreven) Ik hoop dat ik meer mensen durf te vragen. Ik hoop dat ik het gevoel en de emotie erbij vast kan houden..
Alhoewel de emotie wel heel heftig was... Maar dat weet ik niet zo heel goed meer meot ik eerlijk zeggen... Zodra ik het gevoel had dat ik ging breken kwam de afstand... het gevoelloze. Maar ik merkte gewoon dat de tranen maar bleven rollen. dat ik zat te trillen... Te verkrampen.

Ik heb trouwens bijna altijd spierpijn de dag na therapie ;) Hoezo verkrampte bezigheid ;)

alles of niets.

Het is niet dat er niets zit. Juist tegendeel, er zit genoeg laatste tijd. Maar niets lijkt belangrijk genoeg om te zeggen/schrijven, alles lijkt zo onzinnig.. En onverwoordbaar. Het zit er, maar om het te benoemen, te beschrijven...
SOms weet ik dingen, voel ik dingen die ik niet onder woorden kan brengen. Ik herken ze wel, maar kan ze niet koppelen aan wat het is. Het is als een geur ruiken en weten dat je die kent.. je kan bijna het gezicht erbij zien, of het moment waar het bij hoort. Maar je blijft hangen met de geur, en de emotie die die oproept.. Want dat komt wel vaak meteen mee. Waar het bij hoort... Dat zit zeker ergens anders opgeslagen, want daar kom ik niet bij. Soms willen de anderen me achteraf inlichten wat het was dat me zo blij/ verdrietig maakte. Meestal niet.

Volgende week de intake. Ik shake me gek. Maar ik ga het doen. Verder wil ik er niet teveel over nadenken. Dus.

Tot die tijd verdoe ik mn tijd met slapen, chillen en socializen. Ik trek veel op met vrienden/schoonfammelie en hoewel het veel energie vreet vind ik het wel erg leuk. Het geeft me een blij gevoel om saafs kapot op te zijn, maar wel een gezellige dag gehad te hebben. Dan slaap ik de dag daarna wel weer lekker bij. Gelukkig kan dat in de vakantie.

Ik begin me zolangzamerhand wel steeds meer zorgen te maken over hoe dat na de vakantie moet gaan met school. Ik bedoel, ik heb heel veel zin in mn jaartje wat minder druk. Heel veel. maar ik maak me ook zorgen. Heb ik genoeg discipline om dan wel wat te doen? En als ik alles onder elkaar zet lijkt het toch nog wel erg veel. Zal het allemaal wel goedkomen.. vastniet... Zonder de druk van verplicht dingen op tijd afhebben... klasgenoten etc. De kans van uitstellen lokt... En ik ben wel heel bang dat het afstellen gaat worden... That's me. Het is nu of nooit, zwart of wit. Grijs is moeilijk te vinden bij mij...
Het stomme is dat ik dat weet... Me er vaak zo bewust van ben, het daar in therapie ook zo vaak over heb.. maar wat doe je eraan..? Ik ga iig proberen om volgend jaar wel te blijven werken. Dingen te bljven doen. Maar goed, ik wilde deze vakantie ook wat theoriewerk doen alvast. Niet veel, gewoon wat. Verder dan uitzoeken wat ik wilde gaan doen ben ik eigenlijk nog niet gekomen... Laat staan als ik dan volgend jaar ook nog andere bezigheden heb... :S
Nouja, op hoop van zegen. Ik kan dit. Nee, ik kan beter zeggen, ik Wil dit. Ik ga het proberen. Meer dan mn best kan ik niet doen.
Maar 'mn best' lijkt eigenlijk nooit genoeg... :S

weer 3d (oftewel beter perspectief)

Zo, ik geloof dat het wat is opgeklaard in mijn hoofd. Ik moet zeggen, ik schaam me wel heel erg om alle reacties hoor... :$ Jullie zijn poepies.. Ik een beetje de hele wereld uitschelden, en jullie een beetje lief terug doen... :$

Nouja, na veel liggen enzo gaat het allemaal wel weer. Denk ik. Ik denk er gewoon niet meer over na. Dat probeer ik gewoon.
Ik zie dingen nu ook wel weer wat in het perspectief, maar het gevoel dat mensen mij niet zo belangrijk vinden blijft wel. (ja met uitzonderingen ja!!!)

Wel naar gevolg.. ik heb voor het eerst sinds eeuwen weer een mesje te pakken gehad.. Nee, niet in mijn armen (wat ik fijn vind want dan kan ik die 'schoon' gaan sparen), en ook geen meters diep... Eigenlijk niets ernstigs dus, maar voor mij nu even wel omdat het al zo lang niet gebeurd was. Omdat het gewoon wat zegt dat het nu dan wel weer gebeurde. :$ en dat het hielp :$

Nouja, verder gewoon proberen veel van het mooie weer te gaan genieten. Lekker naar buiten enzo. :) zin in. allenig, maar zin in! Tikker gaat vast mee!!! :)

Haat

Ik haat alles momenteel, ik haat mezelf het meest denk ik. Want alles wat ik dan ook weer haat komt door mij, door wie ik ben en wat ik doe...

Ik haat het zo verschrikkelijk om geen vrienden te hebben... Meestal vind ik het niet zo erg om alleen te zijn hoor, Sera die continue vrienden over heeft, hele groepen, doet de deur dicht. Houd de gezelligheid bij ons weg. Zaterdagavond, buiten. Mensen lachen, lopen in groepjes. Uit openstaande ramen komen de geluiden van gezelligheid je tegemoet. Niemand alleen. Mensen kijken. Ik voel me alleen. Zo ontzettend alleen. Niemand om mee te lachen, niemand om gezelligheid mee te maken.
Ik ben alleen.
Op een feestje, mensen lachen, mensen dansen, mensen halen veel drinken, delen uit, proosten. Ik sta daar maar. Met Tikker, dat is waar, niet helemaal alleen. Hij is er dat is fijn. Toch sta ik stil. Tussen de lachende, gezellige menigte. Buitengesloten, zo verdomd alleen. Niets te zeggen, niets te lachen, geen vrienden.

Ik haat het zo dat iedereen die voor mij belangrijk is mij onbelangrijk vind. Dat de belangrijkste mensen in mijn leven er gewoon een sport van maken om mij buiten te sluiten.... Ik haat het, ik mis ze, zij missen mij niet... Dat haat ik nog het meest.
Ze in hun sop gaar laten koken is dus geen optie, want daar heb ik alleen mezelf mee.

Ik wilde dat ik vrienden had. Dat het hier vol met gezelligheid is, dat ik niet alleen ben. Dat ik echt Bij zo'n groepje hoor. Niet even getolereerd wordt. Ik wou dat mensen eens Zelf graag tijd met mij doorbrachten.
Ik weet dat ik slecht ben in het onderhouden van sociale contacten.. Ik weet dat ik er meer aan moet doen.. Maar toch.. Ik heb ook het gevoel dat ik niemand heb om ze mee te oefenen. Liefste vriendje heeft tegenwoordig een vriendin, ze zijn altijd samen, ik voel me overbodig, de anderen hebben ook vooral elkaar, hebben andere vrienden veel liever dan mij.

Ik voel me zo verdomd alleen.. En dat haat ik. Ik wilde dat ik echt alleeen was. dan klopte het. Maar hoe meer ik geconfronteerd wordt met mensen, hoe alleniger het wordt... Ik wilde gewoon dat mensen om me gaven...

En ja, van HAAR ook nog steeds niet gehoord (bijna een maand verder ondertusssen). Kan iemand dr niet eens telepathieen hoeveel verdriet ze me doet, hoeveel zelfhaat ze me oplevert... En while you're at it.. Try the rest of the world eens..

Ik haat mij. Niemand mag me. Ik weet het heus wel, dus stop maar met doen alsof, ik heb liever dat er eerlijk over gedaan wordt!

vakantie

Eindelijk vakantie. Officieel dan, want ik zit natuurlijk al wel even thuis. Spontaan nu het vakantie is begin ik gemotiveerd te raken voor schoolwerk en baal ik dat ik niet naar de academiebieb kan. Maf, nee, er is gewoon geen druk, dat scheelt. Nu heb ik ineens tijd zat enzo, niets moet, en dan WIL ik dingen doen.
Hoewel het moeilijk blijft overeenstemming te vinden over Wat dan Precies te doen. Dus eigenlijk doen we nog niet zoveel. Beetje bankhangen, beetje relaxen, wat puzzelen, wat internetten..
Gister de formulieren voor intake ingeleverd.. het invullen was niet koel, maar het inleveren bezorgt me nu dus al een week nachtmerries. We zijn het er wel over eens dat het nodig is, voor de dagbehandeling moet dat nu eenmaal ingeleverd worden, maar velen voelen zich gedwongen. wie de keuze nu precies gemaakt heeft.. geen idee. Ik ben in ieder geval bilj dat ik m niet hoefde te makne, t was ineens ingeleverd.

My head is drukjes bezig met van alles, maar wel te doen. Iedereen doet en denkt zijn eigen dingen, en daar komen we nu ook lekker aan toe doordat het vakantie is. Zonde is wel dat heel veel tijd gewoon verloren gaat met 'liggen', gewoon, liggen, staren en er ineens achter komen dat het 4 uur later is ofzo. Maar schijnbaar hebben we dat nodig. Het is fijn om even niets te moeten.

Toch voel ik me ook wel heel eenzaam nu. Zomaar langsgaan bij vrienden is niet echt mijn ding, zeker neit heel vaak ofzo. dus nu ik deze week al twee keer op stap geweest ben om uit mezelf langs te gaan.. durf ik eigenlijk niet meer.
Verplichtingen zijn naar, maar zorgen ook voor verplichte sociale contacten. Ik moet daar echt aan gaan werken, ze beter (lees makkelijker) onderhouden. Ach, ik ben me er nu op zijn minst bewust vna.
Maar ik vind het soms ook lastig omdat ik dan bel en dan blijkt dat ik de dag daarvoor langs geweest ben ofzo (weet ik dat), of dat ik dingen niet meer weet die we gedaan hebben, of omdat sommige andere delen geen zin hebben in die vrienden of personen, of daar ineens issues mee hebben.
Dat vind ik wel heel moeilijk.
Ik merk ook heel erg dat een deel flink boos is op Sera. En eigenlijk kan ze daar niets aan doen. Sterker nog, ze kan er niets aan doen. Iets met haar urgentieverklaring maakt m nvognawoiagn. Ben er in therapie druk mee geweest, maar wat het nou precies is weet ik niet. Ondertussen ben ik gewoon gek op Sera, en anderen ook, ik kan en wil haar niet missen, en erger me aan hem.
Nouja goed. vaag.

Intake

Onenigheid over dagbehandeling. Nouja onenigheid... Is het wel goed, is het neit goed. Is die intake wel veilig... Willen we het risico lopen, met verzekeringen enzo. Willen we alles weer op gaan rakelen, moet dat daar.
Ja, ik wil praten. Ik wil eindelijk vrij kunnen vertellen, mogen huilen. Mogen boos zijn! Ik haat de schaamte, het geheim moeten houden.
Nooit vertellen, nooit vertellen ze zullen ons haten ons kapot willen maken. Misschien is het de moeite waard. Ze kunnen me niet veel maken, het zal alleen veel pijn doen. Als ik voorzichtig ben zullen *zij* er neit achter komen. Denk ik. Hoop ik. Ze komen overal acher. Altijd, dat weet je toch.

Pottedikkie. We gaan die intake gewoon doen, daarna zien we wel. Okee, er hoeft nog niets beslist te worden. Ik zeg niets wat niet mag. Jawel, alleen geen dingen die onveilig kunnen zijn, niets over *hen*. Hmm. Zullen ze ons wegduwen, stom vinden.

Nouja, we zien het wel.

Van alles naar niets.

Soms, soms haat ik r echt. Nee dat is niet waar, ik zou willen dat ik haar haatte. Dat het me niet zoveel deed dat ze niet belt, dat ze schijnbaar op dezelfde uitreiking is als ik, maar niet de moeite neemt om me op te zoeken...
Ik haat mezelf dat ik me zo druk erover maak, er verdriet over heb.
Hoeveel moeite was het geweest om even langs te lopen. Ze Wist toch dat ik er was. Ik zag haar man en kids iig wel, dus die zullen heus wel gezegd hebben dat ik daar ook rondliep (voor het geval ze het 'vergeten' was). Maar zelfs als we in het zelfde gebouw rondlopen heeft ze nog geen tijd. Zelfs als ze aan me herinnert wordt mist ze me niet. Niet genoeg om er wat aan te doen iig.

Ik merk dat ik er ook gewoon een beetje boos om begin te worden. Hoe het gaat, dat ik altijd degene ben die moet bellen (behalve toen ik nog oppasten en ze oppas nodig hadden). Of moet, die belt. Ik ga me steeds meer afvragen of de gesprekken dan uit liefdadigheid aangenomen worden... Want als het echt interesse is, echt een gevoel van vriendschap, zoiets, dan mis je het toch als het er niet is?

Dus. Of ze jokt als ze zegt dat ze me niet kwijt wil, dat ze wel degelijk contact wil blijven houden, echt haar best daarvoor doet, Of ze vind het allemaal wel makkelijk zo en nouja ik weet niet.
Ik weet alleen dat ik dit niet goed meer kan. Het 'aangemoedigd worden' door woorden die contact beloven, zullen bellen, haar woorden, de gebaren erbij. Ze praat mooi, en lief. Ze kijkt alsof ze het meent. Ze doet me dan wat.
En daarna breekt ze me. Door niet meer om te kijken. Dat doet pijn. Zoveel pijn.
Telkens weer neem ik me voor er niet meer om te geven, het gewoon te Laten zo. Maar telkens weer als ik haar spreek, haar zie, raakt ze me. Warmt ze mn hart, zorgt ze dat ik weer om haar ga geven. Ik open mn hart toch telkens weer. Domkop.
En telkens weer daarna gaat het zo. Hoor ik niets, belooft ze dignen die niet komen. Breekt ze weer een klein stukje van mijn hart af.

Wat moet ik hier nu mee. Ik kan dit gewoon niet. Ik denk dat het makkelijker is te weten waar ik aan toe ben. Wel, of geen contact. Vind ze me wel of niet belangrijk genoeg om vaker dan eens in het jaar aan me te denken, te bellen...
Besta ik..? Laat me toch bestaan...

Ja dat is het. Ze geeft me eerst het gevoel dat ik belangrijk ben, dat ik er mag zijn, om me daarna weer uit te vlakken... Een niet bestaand iets. Niets...
Van alles naar neits..

Heerlijk niet op kamp

Oi, ik heb nog nooit zo genoten van een week kamp als deze week. Juist nu ik eigenlijk weg hoor te zijn geniet ik dubbel van het thuis zijn, het rustig aan doen, het 's avonds veilig bij Tikker in bedje kruipen.
Mijn tutor reageerde okee. Klasgenootjes alleen even over msn gesproken. Sommigen vonden het jammer voor me, anderen snapten het niet zo geloof ik.
Ach, het is een opluchting.
Alhoewel ik er niet al te veel over na moet denken dat zij nu lekker lol aan het maken zijn enzo. Zonder mij!!! (stelletje onsociale wezens dat ze gewoon doorgaan met leven zonder mij ;))

Maar achteraf kwam het erg goed uit, aangezien ik maandagochtend meteen gebeld werd voor mn intake... De afspraak staat nu dus officieel.. het aftellen kan beginnen.
Ik twijfel wel weer hoor, merk ik. Is het wel goed it allemaal op te gaan rakelen, zit ik daar wel op mijn plek.. Zou ik dit doen... Zouden ze me geloven... Kan ik dit. Wil ik dit.. Willen Wij dit.. Dit was wel een 'gezamelijke' beslissing.. alhoewel er nu dus weer flinke twijfel ontstaat.. Nouja, vandaag of morgen krijg ik als het goed is een vragenlijst thuis die ik in moet gaan vullen, laat ik dat eerst maar eens gaan doen.

Van *haar* natuurlijk nog geen levensteken.. Zou ze me vergeten zijn? Ze zal nu toch zolangzamerhand wel vakantie hebben? Eindeljik wat vrije tijd.? Ze zegt namelijk altijd dat ze Nooit Tijd heeft.. Maar.. de scholen hebben bijna allemaal vakantie..

Met mijn pleegmamma en man een goed gesprek gehad over oppassen en dissociatie. Zijn er risico's wat zijn die dan... Kan het wel, kan het neit.. Het kwam me zoooo rauw op mn dak vallen... toen ze erover begon.. mn hart werd echt even dichtgeknepen.. Achteraf ben ik wel heel blij dat we erover gepraat hebben. Omdat het voor hen nu meer duidelijkheid is en ze nu echt een ergens op gebaseerde beslissing kunnen maken, voor mij omdat ik nu ook weer zeker weet dat het niet is omdat ze van me af willen, me niet vertrouwen, me haten enz. Ze willen gewoon En het beste voor mij, En het beste voor hun eigen kindjes. Gelukkig houd ik zelf ook hardstikke veel van die twee monstertjes, dus heb ik alles over voor hun veiligheid enzo. Maar ik denk dat het voorlopig wel snor zit :) Dat is erg fijn.

Ik ga Geen Uitgebreid verslag geven over hoe t was met de friends, dat weten ze zelf wel ;) Wel wil ik zeggen dat het voor mij een bijzondere dag was. Ik voelde me goed, en gesteund genoeg om te bellen voor de intake. Dat is echt fijn.
Cadeautjes daar wen ik waarschijnljk nooit aan, maar de tekening staat trots op mijn tafel.. Dat heeft nog nooit iemand voor me gedaan.. Heel erg super.

Nou, deze week sluip ik nog door mn woonplaats en probeer wat bruin te worden, zodat ik volgende week tegen mn ouders kan zeggen dat het kamp 'heeerlijk, echt fan-tas-tisch' was. Voor het geval ik niet durf op te biechten dat ik niet geweest ben. Grote kans dus.

ik ga niet

Ik ga niet op kamp. Echtniet. We gaan zo bellen.
Opluchting, verdriet. Ik wil echt zo graag. Ik houd van water, van spetter spelletjes en van zeilen. Ik houd van gezelligheid. Maar het idee van een week weg, zonder veilig plekje, zonder rust, zonder zelf de controle over wanneer ik wat kan doen.. Freakt me out. Alle pogingen tot tas in pakken stranden tot nu toe in een huilbui. Ik haat het om anders te zijn.. Maar ik wil echtechtechtniet weg een hele week. Ik ben bang.

Zo gaan we bellen. Tikker belt. Net nam er niemand op. Hopen dat mn tutor zo wel opneemt. En dattie okee reageert. Zo niet dan maakt me dat ook niet meer uit. Ik ga niet.. Ik ga niet.. Ik Ga Niet.

Zij

Ik mis *haar*... Dat ik niet meer op mag passen doet zeer. Dat ik niet goed genoeg ben vind ik niet leuk. Maar dat al het contact nu dus van mijn kant moet komen... dat ze mij schijnbaar niet mist..
Als ik bel zegt ze dat ze op het punt stond te bellen, dat ze snel weer eens wat af wil spreken, zodra het wat minder druk is, misschien al volgende week.
En dat geeft hoop, dan wacht ik weer ongeduldig een week, nouja, twee, want zo snel is ze niet. Na drie weken zal ze toch wel bellen, of is ze het alweer vergeten?

Soms heb ik het idee dat ze het ziet als liefdadigheid, mij. Als ik bel dan kan ze wel even vijf minuten vrij maken, en ohw, dat vind ze ook niet heel vervelend. Maar wat ze zegt, dat ik belangrijk ben enzo... Nee sorrie, dat kan bijna niet.
Ik ben ook slecht in het onderhouden van sociale contacten.. Sterker nog, ik heb een flinke telefoonangst... Toch ben ik bijna altijd degene die belt. Zeker als het is om eens af te spreken. Behalve toen ze oppas nodig had...
Ik dacht dat ik wat meer was dan alleen een oppas. Maar schijnbaar niet.
Ik was de oppas. En nu ik daar niet goed genoeg meer voor ben.. Ben ik niets meer...

Van alles En Nogwat

Zo. Dat was weer een weekend. En bij deze het begin van mijn therapieloze week.
Dat kan ik natuurlijk appeltje eitje, die ga ik ooo zo chill doorkomen, dus daar zit ik helemaaal niet over in! :D Fijn he. (ik heb mezelf dus al bijna overtuigd ;))

Fijn en bijzonder was het uitstapje met . :D Superavond gehad. T mens is zoooo lief.. en ze vind mij ook lief.. :) Oi, ik had voor mijn gevoel zoveel geluk dat ik meemocht. Heb dat dus ook het grootste gedeelte van de avond zitten denken, met af en toe flinke portie ik-verdien-dit-niet schuldgevoel. Maar het zit diep opgeslagen in mijn hart en hoofd. Als ik voor me keek pracht en mooi, als ik naast me keek lief en bijzonder.. Genoten. Gewoon van het daar zijn. Het daar mogen zijn. Het daar met haar mogen zijn. Dat zij daar met mij wilde zijn. En ook nog lief was.
En het was moooooi!!! Ik wil dus echt wel nog een keer he!!! (anti herkenning schrijf ik natuurlijk niet waar ik geweest ben... sorrie he...)

Vanochtend weer een ochtendje met de kiddos. Leuk, doodvermoeiend. Smiddags alleen maar geslaaaapen en bankgehangen.. Ik geloof dat ik zelfs een heel religieus programma heb zitten kijken... Niets voor mij dus, maar het geluid was wel lekker monotoon. Fijne afwisseling met het gegil van de kiddos.
Maar ik voel me wel een bejaarde dat ik na een ochtend al weer knok out was... :(

Maf is dat ik sinds een paar daagjes weer wat msn contacten heb met mijn gestoorde ex. Het freakt me out, en ik vind het wel leuk tegelijkertijd. Hij doet me denken aan de zomer dat ik het huis uit ging, examen deed, met Sera maf en vrij was en me ook zo gedroeg ;). Maar hij blijft iets creepies houden. Hoe ie zichzelf tegen kan spreken. Ik weet nooit of hij nou serieus is of niet. Hij heeft volgens mij besloten dat als ik gek ben, hij ook gek is, en sindsdien praat ie ook regelmatig wartaal. Waarvan ik me dus afvraag of dat expres is ofniet... Nouja goed. We zitten nu gespannen de uitslag van Michael Jackson te volgen.
Ik= ramptoerist. Sensatiezoeker eerste klas.

Nu zo slapie doen. Morgen weer school. Jahoe.
Nog even. Dan is het vakantie.. Nog maar oneindig veel uurtjes, onoverzichtelijk veel dagen en tijd.. Ondoorkoombare minuten...
3 weken noemen ze het geloof ik.. Eeuwig noem ik het..

comments :D

Jeeeeej mijn comments doen het eindelijk weer!!! Schrijf mij, schrijf mij schrijf mij :D

Zelf gefixed :D:D:D
*blij* *blij *blij*

flink verhaal!

Ik moet eerlijk zeggen dat ik me de laatste tijd soms toch wel verminkt voel :S. Ik ben nu echt al een flinke tijd snij-vrij (hoera!) maar mijn armpjes zijn nog net twee minizebra's. Maar dan wat bonter gekleurd ;) Aan de ene kant is het fijn te zien hoe het wegtrekt, en te merken dat ik nu weer met korte mouwen buiten kan lopen zonder dat het heel erg opvalt (ik heb twee weken terug een hele sportdag buiten in het zonnetje gedraaid in een t-shirtje zonder enig commentaar van een van de 300 kiddos :D), aan de andere kant voel ik de drang om het weer kapot te maken allemaal. Moet dat. Mag het niet zo zijn, moet ik straffen... Verdien ik het.. En de onrust gaat ook niet goed meer weg... Het gebeurd nu ook eigenlijk net te vaak dat ik iets meer pillen slik dan eigenlijk goed voor me is.. Vroeger heb ik dat eigenlijk nooit zo gedaan, het vooral gekomen sinds ik niet meer snijd. Uit pure frustratie en wanhoop.. Als ik maar rust krijg dan.. kan slapen tot alles weer over is, het weer beter gaat. Ik weet dat het niet helpt, maar toch...

Verder gaat het op zich wel goed hier. Vandaag een lange stagedag gemaakt. Er was gevraagd of ik met de kids wilde gaan bewegen~ op ~muziek dus ik had een heeele stoere leeuwendans gemaakt op een liedje van de Lion*king voor de lagere groepen. Succes!!!! Dat was echt zo leuk! Alle groepen hebben door de zaal geslopen, gedanst en gebrult alsof hun leven ervanaf hing, en toen de les afgelopen was waren ze rood, bezweet, maar nog Lang Niet Moe en Uitgedanst als ik ze moest geloven. Da's toch heerlijk als juf zijnde :) Voor de hogere klassen had ik een streetdance op Ali B ( Vet Beter Juf, luister jij dat? Echtwel hip!) dat was ook erg leuk. Heb ech genoten, maar al met al wel van kwart over 8 tot half 4 zelf staan dansen.... En ik moet zeggen, ik merk dat ik ook geen 18 meer ben :P ;)

Daarna had ik nog therapie. Nu een beetje duidelijk is hoe het nu tussen mij en mijn ouders zit, en met mijn veiligheid wat dat betreft staat mijn therapeut er erg achter dat ik intake ga doen voor dagbehandeling.... Fijn, maar wel heeeeel spannend.. Straks vinden ze het daar onzin.. straks gaat eht echt door.. Of juist niet...
Maar voorlopig moet ik eerst even afwachten, want de afdeling waar ik heen zou gaan, V gaat weg bij de instelling waar ik nu zit waarschijnlijk... Fraai is dat ;) Dus ik moet nog even afwachten of ik nog intake kan doen binnenkort, of dat de verhuis en toekomstplannen eerst duidelijk moeten zjin.
Ik vind het wel echt heel eng, maar ben bilj dat het allemaal wat duidelijker wordt en wat vastere vormen aanneemt... Dan weet ik waar ik aan toe ben.. En het geeft gewoon wat hoop voor de toekomst... Hoop op beter. Ik hoop alleen wel dat ik ook een keer ind e week bij mijn eigen therapeute mag blijven... De dagbehandeling is eendaags, vooral in een groep, en ik denk dat dat de eerste periode voor mij zooo spannend is dat ik dat andere uur therapie alleen al nodig heb om de overgang te verwerken ;). Plus dat de dagbehandeling wsl niet zoveel met DIS doet, en de delen mijn huidige therapeute nu aardig vertrouwen.. Dus misschien kunnen we daar dan bij haar mee verder.
Okee, en ik ben gewoon intens bang om weg te gaan, stel dta het niet werkt, wat dan? Ik kan nu nog niet zonder haar.. Deze stap is al zo eng en groot Met haar als steun...

Nouja, laat ik nu maar even afwachten want ik loop weer heel erg op dignen vooruit. Eerst eens kijken wat er met V gaat gebeuren, dan of ik Intake durf te doen, en dan ook nog of ik wel toegelaten wordt daar... Beetje voorbarige vraag dus ;)
Nouja, morgen lekker vrij, dat is wel errug okee (okee, mindere reden is dat dat komt doordat Tikkertje door zijn rug is gegaan en nu dus niet kan werken), zeker aangezien ik volgende week geen therapie heb en het dus maar eens lekker rustig aan meot gaan doen om t in mn eentje te redden!

Ohwja maar ik heb trouwens wel een errug leuke vet koele rok :D :D :D
Nina=blij!!! (wijd en lang, ik voel me een prinsesje en kan me er nog in verstoppen ook :D)

Post eens iets positiefs ;)

Ik ben wakkerrrrrrrrrrrrrrr...
Jaja, te bedenken dat ik dus gewoon 5 minuten Voor de wekken mn bed uit stapte.. Dat ik onwijs opzag tegen vandaag. Tsja, en eigelijk ben ik nu wakker en voel ik me wel okee. Raar ding toch, een ikke..
Ik hoop heel erg dat het zo blijft, maar ik ben blij dat ik momenteel even genoeg energie heb en het gevoel van 'tsss, dat ga ik wel even doen hoor' :D
Ik ga Zelfs Hardlopen denk ik..

Nouja. Daar wil ik nog wel over nadenken dan. ;)
Fijne dag iedereen!

(dit in het kader van post eens iets positiefs :))

hurt

Ik haat mij. Ik haat het om mij te zijn. Mijn hoofd te hebben.. IK HAAT HET.
Ik weet dat ik misschien wel goed bezig ben.. Dat het een goed besluit is.
Ik wil ook dat het nooit meer fout gaat, ik wil ook niet meer hoeven liegen. Ik sta erachter, achter mijn besluit.
maar waarom veranderd er niets. Ik voel me nog steeds rot en wanhopig. Sterker nog: ik voel meer dan hiervoor.
Makes me so desperate. Why doesn't it stop. I did the right thing.. What else do I have to do... Will it never stop?
I wanna scream, want everyone to know, to feel my hurtings.. My heart is collapsing.. Please, save me..

dus...

Wow.. ik had een mailtje gestuurd dat ik niet meer kwam..
Dit kreeg ik net terug... *auch*

Hoi Nina,

Wat dapper dat je durft toe te geven dat je er beter aan doet om niet verder te gaan met deze stage. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel jammer vind omdat ik het idee had dat je al heel goed bezig was met de kinderen en de leerstof. Alle respect hoor, voor je beslissing want niemand kan beter bepalen wat ie wel of niet moet doen dan hij/zij zelf. Je hebt me maandag een heel klein beetje over jezelf verteld en ik denk dat ik wel een klein beetje snap wat je bedoelt met het feit dat je (te) veel van jezelf in de kinderen herkende.

Ik hoop dat je studietechnisch niet in de in de problemen komt nu je deze stage hebt bëindigd en dat je je stage-uren ergens kunt maken waar je je goed voelt. Ik vond het gezellig om een dagje met je samen te werken en wil je complimenteren met je open en enthousiaste houding en je leuke uitstraling. Nogmaals, ik meen het als ik zeg dat ik het jammer vind dat je niet meer komt (er waren trouwens ook kinderen die wilden weten wanneer jij weer zou komen) want in mijn ogen ben je al een hele goeie. Misschien is je beslissing om van dit type onderwijs (voorlopig) af te zien daar juist wel een bevestiging van.

Mocht je, na verloop van tijd, alsnog op "school" stage willen komen lopen dan ben je uiteraard van harte welkom.

Het beste met jou en met je studie.

groeten *docent*.

Update

Pfff het is beslist.. De stage is voor de rest van het schooljaar afgezegd... :$
Lozer ben ik zeg.. maar het lucht wel heel erg op. Ik ga proberen om een gedeelte van de nog te lopen uren bij Tikker te lopen op de twee 'overgebleven' dagen die ik nu dus heb. De dagen die ik officieel stage zou moeten lopen maar wat ik dus niet doe.. Dat geeft wat meer rust, omdat ik dan wat meer speling heb en makkelijker kan zeggen of het wel of niet gaat. Maar dat betekent niet dat ik het niet serieus ga doen of me er vanaf wil maken! De uren die ik loop wil ik ook zeker goed gaan lopen, en anders volgend jaar inhalen ofzo. Dat ik het iets makkelijker voor mezelf maak door bij bekenden te lopen betekent niet dat ik er misbruik van wil gaan maken. Dat is niet de reden waarom ik geswitched ben.

Nouja, 10 kilo lichter, wel een stukkie lozeriger, maar vooral opgelucht eigenlijk!..
Dus...

Foetsie

Ohwja, en ik Weet dat mn reactiedingsels kapot zijn.. !! Ik baal er ook van, maar goed, het zij zoo... je sms't maar :P Of stuur een onderbroek ofzo ;)

Of klad het gastenboek vol.. Staat daar ook nog eens wat ;)

afzakkertje

ja, te lang geleden, ik weet het.
maar ik loop weer vast merk ik. Waar ik een tijdje terug inzat, het uitzichtloze hopeloze enzo komt weer terug. Sterker, het is er al weer even, maar ik wilde het neit weten. Maar goed, its back.

De hoopgevende oplossing vorige keer, de dagbehandeling, blijft door mn hoofd spoken, maar dat dit dus geen optie is maakt het deze keer Nog Hopelozer... Dus hik ik weer tegen alles aan, eet ik niets of alles (de laatste drie dagen alles, de week daarvoor liever niets) want het maakt toch niets uit en zie ik de oplossing niet meer.

het enige wat ik kan denken: stop de tijd, laat het nu blijven want dan moet ik even niets, maar ik moet nog zoveel ik moet nog.. ik moet.. moet moet....

En ik weet niet goed meer hoe ik het moet stoppen. Vanochtend niet wezen werken, in de hoop dat de rust me wat goed zal doen. maar de onrust zit in mij, niet in het werk. En dus gaat het mee en ben ik hier net zo erg als daar. Alleen kan ik hier wel gek doen en daar niet..
Morgen stage~Spe~ciaal ~onderwijs, maar ik zou neit weten hoe ik dat moest doen. hoe ik daar moest komen. Alleen de gedachten aan kinderen al, aan de lessen die ik nog voor moet bereiden.. Maar ik kan niet niet gaan, niet niets blivjen doen..
Aan de andere kant is het mijn verantwoording dingen op tijd af te zeggen, te bewijzen dat ik omkan gaan met mijn DIS en de kinderen er neit mee in aanraknig breng..
Wat moet ik nou.. Ik Moet wel stage lopen, maar ik Kan niet stage lopen. Ik Mag het niet missen, maar ik Mag daar ook niet'onverantwoordelijk' zijn. Ik Weet Het Niet Meer. Zou zo graag even een weekje met mijn hoofd onder de dekens blijven.

En dat het dan ook niet uit maakt dat je overdag de hele dag ligt en ligt en ligt en dat je savnods nog wat leest omdat je dan niet kan slapen omdat je de hele dag al gelegen hebt, omdat je toch niets Moet de volgende dag. Ik wil zo graag een hele poos niets moeten...

Maar goed.. de oplossing.. Wat is de oplossing.. wat kan ik doen..

Niet gaan: Falen, stagegenootje alleen laten zitten op een moeilijke school, aangeven dat het niet zo goed gaat, aandacht vestigen op slechte mij, rust, te weinig stageuren, misschien in te halen bij Tikker (is ook wat rustiger), mezelf teleurstellen door niet te gaan, goed voro mezelf zorgen door niet te gaan, gevoel hebben aansteller te zijn, hulp kunnen vragen, niet alleen ver weg en in de moeilijkheden kunnen komen, dichter bij hulp zitten

Wel gaan: stage uren halen, doorzetten en niet falen, mogelijkheid op crisis/instorten. Mogelijkheid op 'Disgedrag' op stage. Aandacht vestigen op gekke mij, overantwoordelijk zijn, bewijzen dat ik het wel kan, meer kans op rest van de week ook niets kunnen, bang, moe, tegenzin, Moet-Moet-Moet-Moet, slecht voor mezelf zorgen, minder hulpmogelijkheden vanwege afstand

Okee, als ik dit teruglees zie ik ook wel dat Niet Gaan wsl verstandiger is. Ook om te zorgen dat ik niet nog een fase verder kom en straks weer vreselijk suicidaal wordt. maar me houden aan mijn plan is niet zo makkelijk gezegd als gedaan hoor!
T voelt zo lozerig, zo slecht om af te bellen... Ik zou wel heel graag willen, maar toch ook mezelf haten...

*zucht, ik pieker nog f verder*

Denksel

Dus... Waarom heb ik tot nu toe altjid voor mn ouders gekozen..? Omdat het logisch was.. omdat ik ze niet kwijt wilde. Bang ze nog meer (of ze echt een reden te geven om) teleur te stellen. Het Enige te doen wat Echt Echt Echt fout was. En dan dus niet schoenen in de kamer laten staan fout. Nee, Echt Overgeeflijk Fout.
Dat wil ikn og steeds niet, die fout maken. En ze kwijt... Tsja... Ik zou zeggen nee, ik wil ze niet kwijt.
Maar dat is niet geheel eerlijk kwam ik laatste therapie achter, aangezien ik er toen uitflapte 'ik wou dat ik geen ouders had'. Dat zegt dus ook wel wat.
Maar als ik geen ouders had, zou ik ze ook niet kunnen teleurstellen, niet hoeven te kiezen tussen hen en mij, zouden ze mijn eigen 'geluk'(veiligheid) niet meer in de weg staan.
Ik verwens ze dus zeker wel! Perfect zou zijn als ze naar Afrika zouden emigreren (ja of ik, maar dat zie ik dan weer helemaal Niet zitten) zodat ik ze nooit meer zou zien ofzo, of dat ze (per ongeluk)sterven.
Maar dat zou ik vreselijk vinden. Zeker als ze doodgaan. Ik zou echt verdrietig zijn, over mn toeren, ze gaan missen. Maar het zou ook opluchting zijn. De Enige Zekere manier dat het Over is. Niets meer om bang voor te zijn van hun kant. En dat zou Fijn zijn. Dus het zou erg verdrietig, naar en moeilijk, en fijn zijn.
Driedubbel dus. Ik houd van ze, wil ze niet kwijt, maar dit zou definitief veilig zijn. Zonder ze te hoeven verraden.

Maar goed, dat zijn een soort droomoplossingen. Net zoals dat ik nog graag zou willen dat ik weg zou kunnen vliegen, zou kunnen toveren, of een leuk huis met zwembad zou kunnen kopen en dat ook nog inrichten. Leuk om over na te denken, helemaal als je dan ook nog een lot koopt met kans op 10 miljoen, maar errug kleine kans dat het werkelijkheid wordt... Errug klein.
Ik zie het dus ook zo. De wens 'ik wou dat ik geen ouders had' is er dus op gericht dat ze er ook echt niet meer zijn en dat dat niet door mij veroorzaakt is. En hij zit in mijn hoofd naast de wens op die 10 miljoen ;) T zou leuk zijn, maar we rekenen er maar even niet op, dus gaan we maar zo verder als het nu is.
En dat betekent dus dat ze er Wel zijn.
En dat ik dus moet kiezen... Kies ik voor mijn eigen veiligheid, onvoorwaardelijk, volgens peutje dus ook mijn geluk/genezing, of kies ik voor hun veiligheid, hun geheim bewaren, hun geluk en toekomst. Kies ik voor hen of voor mij zou je kunnen zeggen, maar voor mij is dat dus niet zo.
Omdat 'voor mij' kiezen niet gelijk staat aan een leven zonder ouders, of een leven waarin ik ze zou moeten kwetsen/verraden. Dat is niet voor mij kiezen, dat is voor mij voor mijn omgeving kiezen. Doen wat zij graag zouden willen, ik zou het ook voor hen doen. Niet voor mij. Dus hoe kan het dan voor mij kiezen zijn.
Ik vind ook niet dat de andere optie 'voor hen' kiezen is. Ik ben toch echt niet meer hun speelbal, die met afstandsbediening bestuurd kan worden, volledig in hun macht. Ik ben niet meer totaal onder hun invloed en alleen maar bezig met wat zij zouden willen enzo. Ik heb last van vroeger, maar wat mij betreft, zouden dat momenteel twee compleet andere mensen kunnen zijn.
Ik doe namelijk mijn ding, laat me niet zomaar mishandelen, uitlenen of wat dan ook. Maar ik laat me ook niet meer opsluiten in mijn eigen huis, continue in de gaten zijn of ik wel veilig genoegn ben, bij ieder bezoek escorte meenemen. Dat is namelijk ook niet mijn idee van een eigen leven leiden.
En ja, tuurlijk houd ik rekening met ze zo af en toe. Als er gevaar dreigt, als ik het niet aankan. Maar, zou ik met een ander verleden dat niet ook gedaan hebben. Houd niet iedereen wel rekening met zijn ouders, op een zekere manier. Dus hoe erg is dat nou precies.

Ik geloof dat ik er wel redelijk uitben. Voor mij is de keuze waar mij om gevraagd wordt (voor ouders of voor mijzelf) dus voor mijzelf (zo laten) of voor mijn omgeving (complete veiligheid koste wat kost), en ja, dan kies ik dus wel voor mezelf. Zet het in de krant, ik kies voor mezelf!!!

Verder.. wil ik complete veiligheid, koste wat kost? Sja, zou willen wel. Is het me waard wat ze waarschijnlijk dan van me vragen? Nee. Wil ik in een luxe huis wonen? Ja. Is het me waard dat ik dan 3 extra bijbaantjes moet nemen en nog ontzettend zuinig leven? Nee.
Zo zit dat. Het is een soort droom, complete veiligheid. net als het luxe huis, ligt het zeker wel in mijn bereik. Het kost alleen enorme offers. En dat is het me neit waard. Ik ben gelukkig met hoe het nu is, met het huisje waarin ik nu woon. En ja, misschien, ik kijk heus rond, verhuis ik nog wel naar een iets grotere tussenwoning. Een iets meer veiligheid situatie. Maar alleen als het kan, als ik het op kan brengen, niet koste wat kost. Dus wil ik werken aan mijn veiligheid: ja. Op Mijn manier. Maar dat ga ik dus niet in therapie zeggen denk ik want ik ben bang dat het dan niet op mijn manier gaat. Ik wil niet koste wat kost dingen forseren omdat anderen denken dat dat beter is...
En ja, ik weet dat ik stronteigenwijs en ondankbaar ben. Ik wil wel geholpen worden, maar alleen op mijn manieren en op mijn voorwaarden. Waarom vraag ik ook eigenlijk hulp... Als ik toch denk het zelf beter te weten... Stom en ondankbaar..
Maar ik weet het juist niet beter... Ik weet absoluut niet hoe het moet, hoe het leven anders wordt. Ik weet alleen wat absoluut niet moet. En een van die dingen is frunniken aan de relatie met mijn ouders.
Dat is altijd het uitgangspunt geweest vanwaar ik hulp gezocht heb. Bij mn pleegmamma, bij mn vertrouwenspersoontje, bij vriendinnen, bij Tikker, ja zelfs bij maatschappelijk werk.
Eerlijk gezegd voel ik me nu dan ook telkens behoorlijk in het nauw gedreven als het hierover gaat. Dit is zo Mijn ding.. Ik wil het er best over hebben, echt.. Maar zodra ik ook maar iets van een 'push' waarneem, extreem opfilter, iets wat ook maar lijkt op dat er iets moet veranderen aan die relatie, op dat moment is het gesprek afgelopen. Mijn veiligheid is van mij, op die manier houd ik grip op alles, weet ik waar ik aan toe ben..
Dat mensen daaraan willen tornen.. Nee dan gaan de poorten meteeen dicht en krijg wordt ik erbinnen opgesloten.. een hard leeg fort is alles wat er dan achterblijft, kokend pek staat klaar op de randen voor een ieder die alleen al aan de poort komt kloppen. Ik zit in de kelder, de rest beschermd het fort.
Blijf van mijn ouders af! Als is het maar voor mij vrijheid!

Denken

Ik moet Denken. Over meerdere dingen. Dingen waar ik tegenaan loop, dingen die ik al te lang uitstel, dingen die ineens aan komen waaien.

Maar Denken blijkt moeilijk. Zeker als het om allemaal dingen gaat waar je normaal vooral Niet Aan Wil Denken. Blijkt een moeilijke omschakeling. Vooral het denken in opdracht (wat ik zelf ook wel wilde na therapie) blijf ik uitstellen.
Dus. en net nu ik ernstig wil gaan denken.... moet ik poepen.

Preek

Zoveel sterretjes als de dag toch had, zo donker verliep ie. Misschien dat ik juist in donker of slechte bui meer opzoek ben naar de sterretjes...
Sterretjes van vandaag:
-Vrolijk en lief huisgenootje
-De reactie van sommige vrienden op een bbq, het ze weer zien, het daar blij om zijn
-Mijn superkoele kikkersloffen weer aan mogen trekken
-Met mn superkoele kikkerachtige spons douchen
-Sera die aan het zingen was
-Tikker die zo blij is met zijn nieuwe broek
-mn schoonmamma die ik nog even aan de foon had en lief klonk
-Poes die grappige capriolen uithaalt en knuffelig is
-Een vriend die maar wat graag bij ons wil komen logeren vannacht (als ie straks de weg nog kan vinden vanuit de bbq naar ons ;))

Minder:
-de drukte bij de bbq, de onzekerheid daardoor
-de instortting vanochtend waardoor ik niet ben gaan werken, het schuldgevoel daardoor
-het jankerige dat ik de hele dag heb gehad
-Dat ik per ongeluk een verkeerd iemand belde toen ik vriendelijk even wilde informeren of vrienden van ons een einde aan de vrijpartij wilde maken en nu Ein-De-Lijk wilden komen bbqen (honger, bordengebrek)
-het idee dat ik morgen moet werken... de angst na vandaag.. de tegenzin van moeten, de moeheid
-Dat we straks een logee krigjen waar ik gek op ben maar nu even niet

Kortom: ik stel me gruwelijk aan, maar kan niet stoppen met janken en dralen. Ik Moet nu ook echt naar bed, anders ben ik morgen weer zo, maar ben bang om niet te kunnen slapen, bang dat het straks al morgen is, dat ik moet werken.. bang wat ze daarz ulllen zeggen, bang om af te bellen, bang om te gaan.. Ik kan het niet, niet dat ik niet kan werken, maar ik kan het gewoon neit aan om verplicht dingen te moeten doen. sociaal te meoten zijn.
Ben ook midden tijdens de bbq ineens weggegaan. kwam erachter dat er brandgaten in mn favo schooltrui zitten.. Terwijl ik zo vaak gevraagd had geen papier op de vuurkorf te gooien ivm opvliegende vonken ed. Zo stom, maar dat was ineens weer een druppel.. De hele wereld leek zo onwerkelijk toen.. Nu nog wel.
Dat ik morgen weer gewoon moet doen lijkt zo onwerkelijk, zo ver weg. Net als dat ik weet dat er hier ieder moment een logee kan zijn.. Ik lijk te wachten op het moment dat ik wakker wordt...
Maar ach, dan kan ik morgen net zo goed gaan werken. Als het toch zo afstandelijk onwerkelijk is.
STomme is dat mijn lijf gewoon dienst weigert af en toe en mn mind me wegduwt bij dingen die ik eigenlijk wel wil proberen.

Nu ga ik slapen.

Ohwnee, ik wil nog even zeggen dat Apen Koel zijn en Bep lief. En dat ik (en dit is heel serieus) echt nooit meer zo gruwelijk kadootjes wil krijgen. Dus bij deze weet iedereen dat. Hoe lief ik het ook vond, hoe lief het ook bedoeld is, ik heb me er de hele dag vrij naar en schuldig door gevoeld... Begrijp me niet verkeerd lieve Bep, vind het prachtig, ik draag mn sloffen dag en nacht. Maar ik voel me te schuldig... het mag niet zo, kan neit zo. Hoe lief ook.
Ik Neem dus Geen Kadoos meer aan. Echtniet. Hoe fijn jullie het misschien ook vinden, het weegt niet op tegen hoe ik me daarna voel. Dus, als jullie me echt blij willen maken.. Maak dan maar een mooie tekening, of stuur een dikke zoen op.
Alles waar geld en moeite in gaat zitten scheept me op met een schuldgevoel (ik gister dus gruwelijk veen nachtmerries gehad over kwaaie ouders van Bep die het schandalig vonden dat ik het aannam en niets terugdeed... Ik krijg er gewoon waanideen en beelden van en wordt paranoia. Vooral eigeniljk omdat ik zo snel Niets Terug kan doen. Bij mijn vrienden hier kan ik stiekum geld in hun zakken stoppen zodat ze geen onkosten maken, cadeautjes terugkopen, ze verwennen en vertroetelen of weet ik het wat ik weet dat ze fijn vinden.. Nu kan dat niet... Ik voel me al zo naar omdat ik jullie nooit bel of kaartjes stuur..)

Sjit, veel te lang verhaal.. Maar goed. Echt Geen Kadeaus meer dus. Je maakt het geld maar over aan een goed doel (kindermishandeling, verwaarlozing, stichting zinloos geweld ofzo) (of geef de orgelman dat tientje en vraag of ie voor de deur van iemadn die je haat wil gaan staan voor dat geld :D, dan genieten we er allebei van:D). En als iemand dus wat wil doen voor mn verjaardag... Dat je aan me denkt is al genoeg. Believe Me.

Als jullie het niet erg vinden, excuseer me nu verder, ik ga deze wonderschone nacht in bed verderpiekeren. Slapen noemen ze dat geloof ik.

*trigger*

In mijn hoofd..

De keer dat ik droomde van schoenen met hakjes, of ze gepast had of zoiets.Ikweet het niet eens meer. En een avond lang op mn tenen heb gestaan in de hoek. Onder mijn voeten glasscherven. Als ik groot wilde zijn moest ik maar op mn tenen leren staan, wie mooi wil zijn moet pijnlijden. Het bloed aan het einde van de avond op de vloer, dat ik verspreide, de woede die dat teweeg bracht... daarna zwart. Het glas dat er niet meer uitging...
De cd waar ik lang voor gespaard had. van verjaardagsgeld en weet ik het wat eindelijk gekocht. Kapot. Ik was had het geld bij elkaar gespaard van hoerengeld, dus het was slecht,ik was slecht.
Het zeepsop, bij brutaliteit, vloeken of iets anders dat ze niet uitkwam. Dat brandende gevoel, de misselijheid, maar vooral niet spugen.. Want dan proefde je het nog nog weer langer... En moest dat ook weer opgeruimd/gegeten weet ik het wat worden.
Een springtouw dat ik graag wilde hebben. Dat ik kreeg voor mijn verjaardag van iemand. Dat kon mooi gebruikt worden om wat aan mijn vette lijf te doen. Hoe ik avonden aan eenstuk door moest springen. Voor iedere gemiste sprong een riemslag, voor stilstaan ook. Vastgebonden worden met datzelfde springtouw. en dan hun woede of andere dingen. bloot of niet bloot. Het springtouw was niet fijn meer.
Hoe het maar afwachten was of je eten kreeg.. en zo ja wat... Of er iets door zou zitten.. Of het te eten zou zijn. En anders niet laten merken.. Ondankbaarheid jegens eten was nog langer geen eten. En ik was toch al vet genoeg.. Lelijk vet wijf.
Hoe ik anders moest werken voor eten. Geld en eten moesten verdiend worden, voor niets gaat de zon op, ik mocht al blij zijn dat ze me niet wegdeden, maar kon me toch nog wel een beetje nuttig maken? ik was al schaamte, geld en overlast genoeg, dus ik kon op zijn minst wat terug doen... ik deed mn best. echt.
De keer dat ik de tafel afruimde en opweg naar de keuken de borden liet vallen. die nacht. die oneindige nacht.
Naakt klusjes moeten doen. geen kleren waard zijnde. Je moeten schamen voor je eigen lijf. Zo kan je niet weglopen. Naakt zijn en je schamen.
Douchen met alleen maar heet water, met alleen maar koud water... Afgeschrobt worden met een stinkend bijtend goedje.. (terpetine?) In een ijskoud bad zitten. Hopend dat je er die nacht nog uitmag. Afgeschrobt worden, de slechtheid eraf, eruit. de zonde en mn huid weggeschrobt.
's winters wakker worden zonder dekens, met het raam open.. Niet in bed mogen slapen, of op het balkon..
Riemslagen... Slagen met een lat, met de hand.. met een pan.. Een kaasschaaf, alles binnen handbereik. Het strijkijzer... een hete pan.. Heet water.. De oven... De brandwonden daarvan.. Geen verband waard zijn, het moeten verstoppen. De smoesjes, de eeuwige smoesjes.
De lok haar die eruit geknipt werd.. zomaar.. Omdat er geen redden meer aan was is alles er toen afgegaan... De plukken haar die misten doordat ze eraan getrokken hadden.. Met mn hoofd in de stront.. je eigen kots op moeten eten.. Honger.. zo'n honger.. Eten wat je krijgt of vind zo snel mogelijk opeten, voor het weggehaald wordt, voor ze zich bedenken... daar ziek van worden... Op gegeven moment zelf maar je eten uit gaan spugen, het niet waard zijnde om te eten...
Lief willen zijn, goed willen doen.. Niet weten hoe en dus maar niets doen. Niets meer doen omdat het toch wel fout is. De missende logica... De angst.
De angst toen school belde... Ik in mijn rolstoel zat.. geen kant opkon.. Het gesprek daarna, net weer uit het ziekenhuis ontslagen.. in de rolstoel dikke jas aan. boze school omdat ik neits zei, boze ouders omdat ik zo slecht was,ze te schande maakte. Pijn en afwezigheid.. de wereld die in eeen roes van pijnstillers en afwezigheid voorbij gleed. Nouk die naast me zat. Rondliep, me probeerde af te leiden. De stemmen.. Het gevoel zo alleen te zijn.. Niemand die door de dikke jas heenkeek.. zag wat er in die twee weken gebeurd was... snapte waarom ik zweeg.. moest zwijgen. die avond.. de nachten daarvoor.. Nouk, die bij me bleef. Me hielp.
Het schoongeschrobt worden, opgetut worden, mooi aangekleed, en in de auto. Weg.. Het snachts uit bed gehaald worden..
De eenzaamheid. De enorme eenzaamheid.. De angst dat iedereen zou, nee zal ontdekken hoe slecht ik ben, hoe goor. De neiging nogsteeds het slecht met heet water eraf te schrobben. Te schrobben tot mn vel eraf is. En dan te 'desinfecteren'. Mijn binnenste te reinigen met zeep, weet ik het wat. Nuttig te zijn. Me alsjeblieft dan maar nuttig te maken.
De schaamte om te bestaan. Om gezien te worden, te leven.
Zo alleen.

Nu even niet

En zomaar opeens is het daar weer. Na een leuke dag, leuke week, weet ik het alles leuk blabla niets ineens anders, is het er weer.
Ik haat het. Dat je ineens niet meer heenkan om alles wat er gebeurd is, alles wat er in je zit.. Hoe vies en smerig je bent, hoe gekneusd je was, hoe gebroken.
Wat ze deden en hoe, hoe het voelt om beurs te zijn, om bang te zijn.
Om alleen maar te proberen vooruit te denken wat het volgende zou kunnen zijn.
Om alleen maar schuld en paniek te kennen, en eigenlijk weinig boosheid en frustratie. Angst.

Waarom nu ineens wel. Het is er, ik wil schreeuwen, ik wil praten, ik wil huilen. Vastgehouden worden, kunnen vertellen wat ze deden. Ik wil dat mensen weten hoe het was, weten waarom ik me nu zo voel. Ik wil dat mensen zeggen dat ik niet fout en stout ben maar lief, dat het een wonder is dat ik nog leef.
En ja, ik weet dat er een paar mensen zijn, een altijd, maar juist daarvan kan ik het niet goed hebben... Waarom weet ik niet. Omdat mijn verdriet ook zijn verdriet is denk ik. Omdat ik die intense liefde niet aankan, niet wil voelen nu.

Zometeen komen er vrienden voor een spelletje, ze belde net. Daar had ik de hele avond op gehoopt, mensen om ff mee te spelen, had zelf al wat rondgebeld, maar iedereen had al plannen. Nu eindelijk leukleuk, maar ff niet zegmaar.

Ohw ze zijn er.

Sterretjes

Jaja, hier dan even snel een updeetje, anders kladden jullie alles onder zie ik al :P
Nee hoor.. Ik vind het echt heel leuk!! Dankjeallemaalwel voor alle lappen tekst!!!

Mn verjaardag was wel okee en is best goed gegaan allemaal. Vond het superspannend, heb de avond tevoren echt een flinke overdosis geslikt.. Gelukkig (voor de mensen om mij heen) niets aan overgehouden.
Vakantie was super!! Ik heb genoten, en de andere delen ook. Vooral de kleintjes hebben hun ogen uitgekeken en het gevoel gehad dat ze in sprookjesland waren.
Jammer detail is dat het Tikker moeilijk viel ze uit te leggen dat die mooie prinsessenjurk toch Echt Te Klein was... (en de teigetjepyjama, en al het andere wat ze zagen en wilden hebbe hebbe hebbe)

Gister kreeg ik trouwens nog een onwijs lief telefoontje van mijn oude kamerbegeleidster!!! Ze begeleid me nu echt al .. twee jaar ofzo? niet meer maar belde toch voor mn verjaardag... Zo lief.. Ze was ook al twee keer langsgeweest afgelopen tijd, maar we waren er niet..
Echt, ik had de tranen in mn ogen en werd helemaal warm en koud.. T is zo'n onwijs lief mens namelijk.. echt niet voor te stellen.. En dat ze gewoon nog regelmatig aan ons gekke huishoudentje denkt... (Sera is ook gek op haar en andersom) Waarom.. waarom zou ze me nog bellen en nog aan me denken..
Nouja, het deed in ieder geval mn humeur nog meer stijgen en mn hart gloeien. Heb dr vandaag ook gesmsd dat ik dat zo bijzonder vond enzo en dat het superleuk zou zijn haar weer te zien.. Kreeg ook meteen een berichtje terug.. Zou ze dat met al dr oud-clienten doen..?

Nouja, vandaag dus ff een daggie school, maar gelukkig nu weer vrij tot maandag! Jippie. Straks uit schranzen met de schone ouders.
Goeie zaak, want ik heb vandaag alleen nog maar een muslireep in de kasten kunnen vinden en dus HONGERRRRR (nee dit is niet mijn nieuwe starve-dieet, we hadden gewoon geen eten in huis) (okee, en het kwam wel mooi uit)

prikje

Ik moet trouwens opbiechten, dat, als ik wat gepost heb op het forum, ik de volgende dag toch altijd een soort trillertje in mn beentjes heb om te kijken of er op gereageerd is... Mensen me de moeite waard vinden/aardig genoeg vinden om op te reageren... Moet ook eerlijk zeggen dat ik de laatse tijd errug aan mezelf begin te twijfelen... Vooral omdat een meisje waar ik niet goed tegenkan wel 1000 postjes op een dag prikt en er evenveel terugkrijgt, en er bij mij na 3 dagen nog niets staat...

Bewijs: ziejewel, ze haten me, ik stel me aan, mag hier niet zijn... Ik ben nog veel irritanter dan dat ene meisje.. wie denk ik wel niet dat ik ben met mn stomme kop... Wat geeft mij het recht te prikken... *stomkop*

anti depressed

Heerlijk weekend gehad. Familiekoninginnedag, een blije schoonoma, lieve schoonouders, lekker weer en rommelmarkten. Vandaag heerlijk genoten van de zon en met Sera naar het strand. Tijd geleden dat we gewoon lekker samen waren, samen praten over van alles en nog wat. Daar door heb ik denk ik ook wel wat meer rust nu over die dagbehandeling enzo. Ik heb me er een beetje bij neergelegd dat 'ze' zo denken. Sera en Tikker (en ik zelf ook wel een beetje) denken dat ik het wel aan zou kunnen. Hoe eng het ook is om tegen iemand in te gaan die ervoro geleerd heeft.. Ik bedoel, wie ben ik dat ik denk het beter te weten.
Maar goed, zon zee strand en Sera zijn goed voor mn humeurtje. Daarna gingen we een bikini winkelen voor Sera, maar de bikini die ze aanhad stond r zo goed dat ik ook spontaan verliefd werd.. Dus.. heb ik mijn verjaardagskadootje gekregen :D Superrrrrrr :D

Morgen dus weer therapie. Weet nog steeds niet zeker of ik ga, maar het stellige 'ik ga nooit meer' is wel zo'n beetje weggeebt. Ik ben nu eigenlijk wel benieuwd wat ze gaat zeggen ;). En boos dat ze pas vorige keer zei dat ze het toch geen goed idee vond.

Nouja, ik hoop dat dit een beetje zo blijft.. Hmm, zou het misschien liggen aan de enorme dosis anti-depressiva die ik vrijdagochtend genomen heb?! (wanhopige ik wil me beter voelen poging).

Ohwja, voor op mn to-do list: de dokter bellen en een afspraak maken voor nieuwe seresta en voor het invullen van mn stufi formulier... (ja, daar heb ik tegenwoordig een dokter bij nodig)