Volgens mij ben ik nu echt officieel gek. Of in ieder geval gerenommeerd psychiatrisch patient.Of hoe je het ook noemen wilt.
Ben alweer een tijdje de weg kwijt, gister liep het helemaal mis... Ik ben wel blij dat ik na mn overdosis nog het lef had om Sera te bellen, die naar huis kwam en voor me gezorgd heeft... Al met al was er weinig paniek en crisis gelukkig...
Want ik voel me al een tijdje klote, maar ben ook al een tijd te bang om in crisis te komen, gezien hoe dat de vorige keer afliep...
Nu wel beter. Sera bracht wat rust. Peutje gebeld, die heeft de crisisdienst ingeschakeld, en tegen de tijd dat ik daar wat contact mee had gehad was ik zo high als een konijk en schijn ik iedereen alles verteld te hebben wat me te binnenschoot (oooohw... schaaaaam) Maar goed, alles dus goed afgelopen, op het blok beton in mn hoofd na, en dat ik nu gister niet getraind heb en de rest van de week mn stage af ga zeggen... (JA dat is voor mij een groot probleeem ja!)
Bezig met praktisch crisisplan.
1. kijken of er iets gedaan kan worden dat de druk/spanning verminderd
2. kijken of dat haalbaar is (afbellen levert bij mij nog meer stress op)
3. anders de spanning laten, maar voorkomen dat ik ernaar handel en dus zorgen dat ik veilig ben
4. iemand vragen bij me te zijn en medicijnen inleveren
5. als dat niet helpt en ik heb mezelf niet meer in de hand contact opnemen met de crisisdienst
6. eventueel opname.
Zo... pff :( dat is eruit. Moeilijk hoor. Ik wil gewoon alles kunnen en doen. Nee, ik MOET gewoon alles kunnen en doen. Dat is het hoofdprobleem...
Nu, afleiding zoeken hoort bij puntje 1, net als een mammafiguur, dus onder dat mom ga ik nu als de sodewiedeweerga naar mn pleegmamma toe! ff gezelligheid, ff knus.
Ohwja, ze weet alleen nog neit dat de crisis zo ernstig is... *fluit een wijsje* lala...
woensdag 2 november 2005
donderdag 27 oktober 2005
bang
het helpt niet. ik relativee me gek maar ik ben bang. Ik wil niet. echt niet. Ik weet dat ik nu maar heel even door hoef te zetten, dat ik er dan al vanaf ben.. Maar toch... Ik heb het gevoel dat ik niet weet hoe ik dit ga overleven... Hoe dit moet...
Pieker over mijn voorbereidingen, over wat ik moet doen, moet zeggen...
Bang.. zo bang... Terwijl dit toch is wat ik wil. Zou horen te willen...
Hoe dan die angst... zo bang... help
Pieker over mijn voorbereidingen, over wat ik moet doen, moet zeggen...
Bang.. zo bang... Terwijl dit toch is wat ik wil. Zou horen te willen...
Hoe dan die angst... zo bang... help
woensdag 26 oktober 2005
Bergen te relativeren
Nou, halverwege de week. Nog twee daagjes, de twee moeilijkste. Morgen stage en daarna op school twee vakken afsluiten. Waarbij ik dus ook nog lessen gemist heb doordat ik ziek was. Geen idee wat ik af moet sluiten dus... Nouja, ik ga erheen met het idee dat ik het toch niet ga redden. Dan is het als het wel lukt mooi meegenomen.
Ondertussen heb ik een klein beetje inzicht gekregen in volgend blok. Dat gaat er wat rustiger uitzien. Lekker maar een dagje in de week stage, 1 dagje dagbehandeling, en een dagje school. Lekker afwisseling, lekker okee.
Gister was rampenplan. Van mn therapie bijna niets meegekregen. kreeg daar heftige herbeleving, zat continue in de knoop met gevoelens die ik niet kon plaatsen, en daarna de beelden en dingen van de herbeleving, de emoties daarbij. Zo eenzaam. Ik voelde me zooon enorm alleen toen... School daarna was ronduit klote. Training omgaan met agressie viel nog best mee, maar heb toch zitten janken. Tegen alle voornemens in. T was gewoon VOL. een pan 5 dag.
Mijn dagje vrij vandaag was dus wel wijs gekozen. T is echt jammer voor school, maar ik merkte echt dat ik t nodig had. Nu morgen dus wel een lange dag.. Pfff.. Pittig.. Maar ik kan het wel. Het is op te delen in twee stukken: stage en school. Die tijd is te overzien. En dan is stage op te delen in een te geven en een te kijken les. Helemaal te overzien! Als ik het zo relativeer dan valt het ook wel mee.. maar toch zie ik er als een blok tegenop. Het ligt ook zwaar in mijn maag... Delen die laten merken dat ze geen zin hebben/het niet aankunnen???
Morgenaaf zou ik Weer moeten trainen... We zien wel even... T gaat wel steeds beter trouwens hoor... Dat merk ik wel. En als het iig lukt, dan schaam ik me niet zo allesoverheersend voor mijn aanwezigheid. Dus.
Met de mamma/dochter dingen gaat het gek. Er is dus echt iemand die behoefte heeft aan een dochter.. aan mij.. Dat is zo bizar. Ik bedoel, tuurlijk is er ook mijn pleegmamma, die erg gek is op me, maar zij zou ook echt heel goed zonder me kunnen denk ik... Dit voelt wel anders... Bizar. Zo bizar. Ongeloofwaardig.. Ik durf het niet goed te gaan geloven..
We zullen zien...
Ondertussen heb ik een klein beetje inzicht gekregen in volgend blok. Dat gaat er wat rustiger uitzien. Lekker maar een dagje in de week stage, 1 dagje dagbehandeling, en een dagje school. Lekker afwisseling, lekker okee.
Gister was rampenplan. Van mn therapie bijna niets meegekregen. kreeg daar heftige herbeleving, zat continue in de knoop met gevoelens die ik niet kon plaatsen, en daarna de beelden en dingen van de herbeleving, de emoties daarbij. Zo eenzaam. Ik voelde me zooon enorm alleen toen... School daarna was ronduit klote. Training omgaan met agressie viel nog best mee, maar heb toch zitten janken. Tegen alle voornemens in. T was gewoon VOL. een pan 5 dag.
Mijn dagje vrij vandaag was dus wel wijs gekozen. T is echt jammer voor school, maar ik merkte echt dat ik t nodig had. Nu morgen dus wel een lange dag.. Pfff.. Pittig.. Maar ik kan het wel. Het is op te delen in twee stukken: stage en school. Die tijd is te overzien. En dan is stage op te delen in een te geven en een te kijken les. Helemaal te overzien! Als ik het zo relativeer dan valt het ook wel mee.. maar toch zie ik er als een blok tegenop. Het ligt ook zwaar in mijn maag... Delen die laten merken dat ze geen zin hebben/het niet aankunnen???
Morgenaaf zou ik Weer moeten trainen... We zien wel even... T gaat wel steeds beter trouwens hoor... Dat merk ik wel. En als het iig lukt, dan schaam ik me niet zo allesoverheersend voor mijn aanwezigheid. Dus.
Met de mamma/dochter dingen gaat het gek. Er is dus echt iemand die behoefte heeft aan een dochter.. aan mij.. Dat is zo bizar. Ik bedoel, tuurlijk is er ook mijn pleegmamma, die erg gek is op me, maar zij zou ook echt heel goed zonder me kunnen denk ik... Dit voelt wel anders... Bizar. Zo bizar. Ongeloofwaardig.. Ik durf het niet goed te gaan geloven..
We zullen zien...
zondag 23 oktober 2005
relativerende
Whaaaaaaaaaaa... vakantie is bijna voorbij. Nouja, is dus voorbij. Sjips. Ben beetje bang voor het leven dat weer gaat beginnen..
Heb zo gefaald voor de vakantie... Bijna twee weken ziek geweest.. teveel lessen gemist (moet ik het nu Weer inhalen? Opnieuw? Als vijfdejaars tussen de tweedejaars?), stage afgezegd...
Wat zullen ze denken, ze zullen me allemaal zo'n loser vinden. Bang dat leraren boos/teleurgesteld zijn... Geen begrip zullen hebben en het afkeuren... Bang dat stagebegeleidster slecht over me denkt.
Niemand mag slecht over me denken... Ik wil dat ze goed over me denken. ik doe zo mn best. het jaagt me angst aan... Waarom vind ik het toch zo belangrijk wat anderen ervan vinden...
Ik was toch ziek. Lichamelijk onwel, dus kon niet gaan.
Maar... als ik nou iets harder geprobeerd had... me iets minder aangesteld had... gewoon niet zo flauw gedaaan had....
Ik weet gewoon dat zij er ook allemaal zo over denken...
Ik ben slecht... :( donderdag en vrijdag zijn de dagen die ik vrees. Tot die tijd gaan de dagen wel, maar zal ik me op gaan vreten en steeds slechter worden uit angst. Ja, ik heb mezelf wel leren kennen afgelopen tijd is het steeds zo geweest. Hoera, ik herken het patroon.. Maar wat doen we eraan.... :S
Gewooon in het diepe springen denk ik.. Vanaf morgen gaan we er weer hard tegenaan. Met frisse moed. En dan, dan valt het vast wel mee uiteindelijk. Het gaat maar om een weekje stage EN academie, dan ik mijn blok afgelopen en hoef ik alleen nog maar de stage en wat tentamens enzo. Meer rust dus. Fijn.
En de show natuurlijk.. :S Maar ook daar ben ik over twee weken vanaf. Kortom: nog twee weken bikkelen. Dat is mijn streven, daar ga ik voor. Het is te overzien! Toch? Ja. Dit kan ik, dit ga ik doen.
Nog twee weken, 14 nachtjes, dan is alles achter de rug... En over 4 weekjes is mn stage ook ten einde. 4 keer 5 is 20. Nog maar 20 lessen. Waarvan ik maar de helft hoef te geven (lang leve het stagekoppel :P) dus nog maar 10 lessen. Nou! Waar maak ik me eigenlijk zo druk om! Tsss.
Gelukkig komen de feestdagen eraan. Heb ik tenminste Echt iets om tegenop te zien :P
Heb zo gefaald voor de vakantie... Bijna twee weken ziek geweest.. teveel lessen gemist (moet ik het nu Weer inhalen? Opnieuw? Als vijfdejaars tussen de tweedejaars?), stage afgezegd...
Wat zullen ze denken, ze zullen me allemaal zo'n loser vinden. Bang dat leraren boos/teleurgesteld zijn... Geen begrip zullen hebben en het afkeuren... Bang dat stagebegeleidster slecht over me denkt.
Niemand mag slecht over me denken... Ik wil dat ze goed over me denken. ik doe zo mn best. het jaagt me angst aan... Waarom vind ik het toch zo belangrijk wat anderen ervan vinden...
Ik was toch ziek. Lichamelijk onwel, dus kon niet gaan.
Maar... als ik nou iets harder geprobeerd had... me iets minder aangesteld had... gewoon niet zo flauw gedaaan had....
Ik weet gewoon dat zij er ook allemaal zo over denken...
Ik ben slecht... :( donderdag en vrijdag zijn de dagen die ik vrees. Tot die tijd gaan de dagen wel, maar zal ik me op gaan vreten en steeds slechter worden uit angst. Ja, ik heb mezelf wel leren kennen afgelopen tijd is het steeds zo geweest. Hoera, ik herken het patroon.. Maar wat doen we eraan.... :S
Gewooon in het diepe springen denk ik.. Vanaf morgen gaan we er weer hard tegenaan. Met frisse moed. En dan, dan valt het vast wel mee uiteindelijk. Het gaat maar om een weekje stage EN academie, dan ik mijn blok afgelopen en hoef ik alleen nog maar de stage en wat tentamens enzo. Meer rust dus. Fijn.
En de show natuurlijk.. :S Maar ook daar ben ik over twee weken vanaf. Kortom: nog twee weken bikkelen. Dat is mijn streven, daar ga ik voor. Het is te overzien! Toch? Ja. Dit kan ik, dit ga ik doen.
Nog twee weken, 14 nachtjes, dan is alles achter de rug... En over 4 weekjes is mn stage ook ten einde. 4 keer 5 is 20. Nog maar 20 lessen. Waarvan ik maar de helft hoef te geven (lang leve het stagekoppel :P) dus nog maar 10 lessen. Nou! Waar maak ik me eigenlijk zo druk om! Tsss.
Gelukkig komen de feestdagen eraan. Heb ik tenminste Echt iets om tegenop te zien :P
mammakronkels
De reacties hier op mijn logje deden me al met tranen in de ogen zitten... Net kreeg ik een reactie van degene aan wie ik het geschreven had... Dat maakte me lachen en huilen tegelijk...
Zij verlangt zo naar haar dochter.. Een dochter die haar wil, open staat voor haar, waar ze van mag houden, en dat aan mag laten zien...
En hoewel ik weet dat ze Haar dochter wil, dat ik heel iemand anders ben, dat ze mij vast wel aardig vind, maar dat ik haar niet kan troosten, hoewel ik dat allemaal weet, begint mn hart te bonzen, slaat mn hoofd op hol.
In gedachten zag ik mezelf bij haar aan tafel zitten... Zij gelukkig met haar dochter, ik gelukkig met een mamma... Zo simpel, maar zo n enorm fijn idee...
Ik haat mezelf erom dat ik zo ga hopen.. dit durf te denken. Dat ze haar dochter mist wil niet zeggen dat ze mij in de buurt wil hebben.. En als ze mij al wel in de buurt wil hebben, dan kan ik nooit de plaats innemen van haar echte dochter, het zal... Ik moet me geen illusies maken. Ik haat die eeuwige fantasieen van mij... Het doet zoveel pijn, telkens weer, als ze ineens instorten...
En toch.. toch wil ik haar nu per direct uitnodigen altijd langs te komen, wanneer ze wil. En toch hoop ik dan stiekum dat ze er al is morgen... Dat ze eigenlijk niets liever wil dan zo snel mogelijk langskomen en bij mij zijn... Maar ik zal het niet vragen. Nooit. Ik zal hopen dat zij het doet... Dan komt het uit haarzelf.. dan is het niet omdat ze mij zo zielig vind, me een plezier wil doen, liefdadigheidswerk..
Nee dan is het omdat zij het wil.
Zo hee, ik ben niet een beetje veeleisend. Dat iemand langskomt omdat ie om me geeft en me graag een plezier wil doen, dat is niet goed genoeg... Nee, het moet zijn omdat ze MIJ willen, van me houden... Goedzo Nina, ga zo door. ZO weet je zeker dat dromen dromen blijven...
Ik wil haar vragen nu te komen, vragen of ik straks mag komen, of ze me vast wil houden. Of ze wil komen naar de show, en of ze mn haar wil verven. Zoals dat gaat met mamma's en hun kinders. Ik wil haar nu alweer mailen, ik wil dat ze terugmailt...
En ik haat mezelf, haat haar dat ze me zo laat voelen. Wil een mailtje sturen waarin ik schrijf dat het onzin is, dat t nergens op slaat en dat t nou maar eens over moet zijn. Afstand nemen, haar wegschoppen, voordat ik ooit gekwetst wordt...
Ik wil niet, kan niet, weer hoop krijgen op een mamma... Weer hopen op die band, die liefde, die ene persoon voor wie ik zo belangrijk zal zijjn... Ik heb het al tevaak gedaan.... Mijn vp'tje, therapeutes, schone mamma, pleegmamma... Ik heb ze allemaal als mamma gedroomd, gehoopt... Me veilig gewaand in hun omgeving, gebeden om hun liefde, mijn bestaan aangepast aan hen, zodat ze me maar zouden willen... Soms ging het goed, soms ging het niet goed. Ik heb er dierbare contacten aan over gehouden... Ik heb mijn pleegmamma, voor mij een moeder, maar ik durf me er niet naar te gedragen... Te bijzonder, te kwetsbaar...
En nu.. niet weer. Ik denk niet dat ik het weer kan.. Weer de teleurstelling aankan, het verdriet. Als het misloopt.. En als het wel goed gaat, als we wel Nog closer worden... Wat dan? Zou ik dan wel durven zijn zoals in mijn dromen... Uithuilen, mijn verhaal kwijt kunnen? Of zou ik dan weer voorzichtig zijn?
Zij verlangt zo naar haar dochter.. Een dochter die haar wil, open staat voor haar, waar ze van mag houden, en dat aan mag laten zien...
En hoewel ik weet dat ze Haar dochter wil, dat ik heel iemand anders ben, dat ze mij vast wel aardig vind, maar dat ik haar niet kan troosten, hoewel ik dat allemaal weet, begint mn hart te bonzen, slaat mn hoofd op hol.
In gedachten zag ik mezelf bij haar aan tafel zitten... Zij gelukkig met haar dochter, ik gelukkig met een mamma... Zo simpel, maar zo n enorm fijn idee...
Ik haat mezelf erom dat ik zo ga hopen.. dit durf te denken. Dat ze haar dochter mist wil niet zeggen dat ze mij in de buurt wil hebben.. En als ze mij al wel in de buurt wil hebben, dan kan ik nooit de plaats innemen van haar echte dochter, het zal... Ik moet me geen illusies maken. Ik haat die eeuwige fantasieen van mij... Het doet zoveel pijn, telkens weer, als ze ineens instorten...
En toch.. toch wil ik haar nu per direct uitnodigen altijd langs te komen, wanneer ze wil. En toch hoop ik dan stiekum dat ze er al is morgen... Dat ze eigenlijk niets liever wil dan zo snel mogelijk langskomen en bij mij zijn... Maar ik zal het niet vragen. Nooit. Ik zal hopen dat zij het doet... Dan komt het uit haarzelf.. dan is het niet omdat ze mij zo zielig vind, me een plezier wil doen, liefdadigheidswerk..
Nee dan is het omdat zij het wil.
Zo hee, ik ben niet een beetje veeleisend. Dat iemand langskomt omdat ie om me geeft en me graag een plezier wil doen, dat is niet goed genoeg... Nee, het moet zijn omdat ze MIJ willen, van me houden... Goedzo Nina, ga zo door. ZO weet je zeker dat dromen dromen blijven...
Ik wil haar vragen nu te komen, vragen of ik straks mag komen, of ze me vast wil houden. Of ze wil komen naar de show, en of ze mn haar wil verven. Zoals dat gaat met mamma's en hun kinders. Ik wil haar nu alweer mailen, ik wil dat ze terugmailt...
En ik haat mezelf, haat haar dat ze me zo laat voelen. Wil een mailtje sturen waarin ik schrijf dat het onzin is, dat t nergens op slaat en dat t nou maar eens over moet zijn. Afstand nemen, haar wegschoppen, voordat ik ooit gekwetst wordt...
Ik wil niet, kan niet, weer hoop krijgen op een mamma... Weer hopen op die band, die liefde, die ene persoon voor wie ik zo belangrijk zal zijjn... Ik heb het al tevaak gedaan.... Mijn vp'tje, therapeutes, schone mamma, pleegmamma... Ik heb ze allemaal als mamma gedroomd, gehoopt... Me veilig gewaand in hun omgeving, gebeden om hun liefde, mijn bestaan aangepast aan hen, zodat ze me maar zouden willen... Soms ging het goed, soms ging het niet goed. Ik heb er dierbare contacten aan over gehouden... Ik heb mijn pleegmamma, voor mij een moeder, maar ik durf me er niet naar te gedragen... Te bijzonder, te kwetsbaar...
En nu.. niet weer. Ik denk niet dat ik het weer kan.. Weer de teleurstelling aankan, het verdriet. Als het misloopt.. En als het wel goed gaat, als we wel Nog closer worden... Wat dan? Zou ik dan wel durven zijn zoals in mijn dromen... Uithuilen, mijn verhaal kwijt kunnen? Of zou ik dan weer voorzichtig zijn?
vrijdag 21 oktober 2005
lang verhaal
Mijn vingers schreven aan iemand. konden niet stoppen. Dit kwam eruit. Eenhoop gevoel..
Ze zeggen je hebt toch een lieve vriend, je hebt toch een lieve therapeute, je hebt toch lieve vrienden.. Ja dat is waar. En hoe meer ik die om me heen heb, hoe eenzamer het soms voelt.
Ja, ik mag uithuilen bij vriendjelief, ja hij wil me troosten. Maar sommige pijn kan hij niet troosten, sommige dingen kan ik bij hem niet uithuilen.
Tuurlijk kom ik na een rotdag bij hem thuis. En natuurlijk wil hij me dan helpen, knuffelen. En soms helpt dat. Maar, als ik me rot voel, echt pijn heb, dan Kan hij me niet helpen.. zijn aanrakingen zijn te onveilig, de wetenschap dat hij pijn heeft van mijn verdriet, dat ik hem pijn zal doen met mijn verhaal... Dat maakt het onveilig, maakt dat ik hem afstoot...
En hij is niet wat ik in mijn leven het meest zoek van alles... Een mamma. Een echte mamma. En ja, mijn pleegmamma is lief. En ja daar ga ik af en toe knuffelen. Maar nee, daar wil ik niet teveel zijn, ik wil haar niet opzadelen met mijn pijn en verdriet. Te bang om haar af te stoten, weer kwijt te raken. Zij is een van de kostbaarste 'dingen' die ik heb... Ja, waarschijnlijk gelijk of zelfs boven vriendje. Zij kan inderdaad af en toe de pijn wegknuffelen... Maar zij, juist zij, mag niet weten wat er precies gebeurd is... Ze zou me haten, ik zou me schamen.. Ze zou me vast nooit meer willen zien..
Het is ook mijn eigen schuld... Ik verdien haar neit..
En vriendinnen, ach, vriendinnen. Wat zijn vriendinnen? Mensen waar ik graag mee optrek. Mijn huisgenootje annex -Jeuj- nichtje -Jeuj- waar ik heeeel goed mee kan babbelen, die me wel wat troost kan bieden in moeilijke momenten. Gewoon door haar gepraat, haar begrip van wat er speelt. Ze heeft/had borderline. Af en toe is het eng hoeveel onze gedachtenkronkels hetzelfde zijn. Hoe we geen van tweeen terug lopen in een bus, zelfs als er voorin wel plaats is en achterin niet. Met dezelfde motivatie. Hoe we mensen afstoten, liefst elkaar, omdat ze belangrijk zijn. Te belangrijk, teveel risico vormen. Omdat je ze weer kwijt kan raken.
Nee, vriendinnen zijn erg fijn, als ik me niet zo lekker voel kunnen ze afleiding bieden, me wat helpen door me te accepteren wie ik ben. Maar wat kennen ze nu van me...
Hoe kunnen ze ooit een beetje begrijpen wat er in me zit. De pijn, het verdriet. Woede, machteloosheid. Alles verdeelt achter dikke muren, zodat ik niet eens weet waar de geveolens bij horen.. Hoe kunnen zij weten hoe het is om dingen in je hoofd herhaalt te zien, te voelen... Niet te weten hoe te moeten ademen omdat je zoveel verdriet hebt dat het fysiek zeer doet...
En nee, dat wil ik ze ook niet uitleggen. De meeste van hen zo 'gezegend' in mijn ogen. Met als hoofdprobleem dat ze niet weten welke schoenen aanmoeten, of waar ze heen op vakantie moeten. Nee dat is niet eerlijk, ik weet dat zij soms ook dingen hebben, luister daar ook naar, leef mee en probeer te helpen.. Maar.. Dat is in zo'n andere catagorie als mijn 'probleempjes'. Dat ga ik ze niet aandoen. Laat ze alsjeblieft in hun eigen 'naieve' wereld blijven. Zelfs degene die wel een idee hebben over hoe of wat zullen de waarheid twijfelachtig vinden, ongeloofwaardig. Mensen doen dat niet bji elkaar, en zeker niet in hun omgeving.
Mijn peutje? Tsja, ik vind haar idd erg lief. Ze is 'redelijk' veilig voor mij, maar aan de andere kant onveiliger dan wie dan ook. Omdat ik om haar ben gaan geven. Omdat dat eenzijdig is, ik weet dat ik voor haar maar werk ben. Omdat ik toegegeven heb dat ze belangrijk is... Omdat ze uit zichzef afstandelijk is. Haar en knuffelene... haha. nee.. De kleintjes willen dat maar wat graag... Ik heb er zelfs soms ook meer behoefte aan dan wat dan ook... Gedurende therapie als ik denk dat ik zal 'breken'... En juist dan, juist na therapie is het leven eenzamer an ooit. Geconfronteerd met gedachten, gevoelens, niet weg te drukken heftig, en niemand om te troosten, uit te huilen. Ik KAN het niet kwijt bji vriendjelief... Het kan niet.. Stom. ik weet het. Ik moet harder proberen. Maar...
En hij is geen mamma.. Hij zal het niet kunnen wegnemen...
En de wens om bij jou weg te kruipen... Tsja, misschien is die er wel omdat het zo veilig is. Omdat ik weet dat het niet kan, niet mag. Omdat ik weet dat ik die wens kan koesteren, zonder onze relatie in gevaar te brengen, doordat het niet kan, niet mag. Jij zit daar, ik zit hier.
Ik zal niet naar je toekomen, het risico is te groot... Je zou het toch niet willen uiteindelijk, misschien schrikken, alles verbreken... En dan nog zou je niet iemand willen zien die een hoopje pijn is. Je hebt wel leukere dingen te doen. Betere dingen ook. Ik zou het niet laten zien. Ook dat is teveel risico.
En jij, je zal niet naar mij toe komen. Waarom zou je... Maar het blijft mooi om over te dromen.. Een stille wens/droom dat iemand bij Mij zou willen zijn... Mijn schone mamma is een keer dicht in de buurt gekomen.. Door midden in de nacht op te komen draven. Jammer alleen was dat ik toen midden in een crisis zat en ik t dus daar maar aan wijt. Dat ze haar zoon verdriet wilde besparen, vond da thet 'moest'. Maar ik koester die herrinnering, de gevoelens. Ik denk niet dat ze dat weet, maar het was voor mij zo belangrijk.. zo... Een wens.. Een mamma. Even.
Te lang verhaal geworden... Ik weet niet. Had het geveol dat ik mezelf moest uitleggen, moest verdedigen. Merk dat je woorden wel wat pjin deden.. Dat ik vrienden heb, een vriendje, een therapeut... Voor mn therepeut ben ik werk, niets meer, mijn vrienden... wie zal het begrijpen. Mijn vriendje... Dei kan ik dit niet vertellen. Hij weet wel ongeveer, maar t maakt hem alleen maar verdrietig. De hele waarheid zou hem veel pijn doen. Ik wil mensen geen pijn doen. Een iemand met pijn is wel genoeg.
Zelfs jou vertel ik maar weinig. Bang om je af te schrikken. Bang dat je me niet meer zal geloven, bang wat je ervan zal vinden. Een aanstelster, dat ik zo'n drukte maak om niets, of juist ongeloofwaardig omdat je het wel gruwelijk vind. Ik weet zelf niet eens wat ik ervan moet vinden.
Een aanstellerige verraadster, dat is wat ik ben. Iemand die aandacht probeert te krijgen over de rug van zijn/haar ouders.. Ik mag geen kwaad spreken over ze. Ik mag er niet over spreken. Ik zou niets liever willen dan het allemaal eindelijk te kunnen delen... Erkenning krijgen, troost krijgen, liefde krijgen. Voor wie ik echt ben, om wat ik echt ben. Niet om wat men denkt dat ik ben.
Afgelopen nachten wordt ik wakker en kots ik me gek. Ik ben misselijk van nachtmerries en herbelevingen. T doet fysiek pijn allemaal momenteel. En ik kan het niet uitleggen. Ikz ou het logishc vinden als mensen me een aansteller gaan vinden... Als jij me een aansteller zou vinden. Elke mailtje waarin ik wat van mezelf laat zien, van mijn binnnenzelf, van de pijn, het verdriet of de herrinneringen, ga ik ervan uit dat ik het nu echt voorgoed verpest heb...
Elk mailtje van jou maakt mijn vertrouwen in je weer een klein stukje groter, en tegelijkertijd mijn wantrouwen in je een stuk groter: wat moet je van me, waarom heb je me nog niet gedumpt... Je vind me zielig, of voelt je verplicht... Waarom doe je dit? Waarom zeg je dat ik naar je toe mag komen, dat je er wilt zijn voor me.
Je zou niet willen dat ik er echt was, alleen maar wensen dat ik weer weg was en dan nooit meer contact willen. Je zou er niets mee kunnen, en niet willen weten hoe of wat. Omdat het naar is, omdat het iets is dat als je het niet hoeft te weten, je het niet wilt weten. Je wil niet weten dat je veilige wereld onveilig is, dat de mooie mens niet mooi is en de wereld gewoon ronduit klote en gemeen. Nee de schijnwereld is mooier en fijner. Waarom die vrijwillig opgeven als het niet hoeft. Waarom ellende als het fijn kan zijn.
Nee , ik denk dat ik maar gewoon blijf hopen en dromen. Dat iemand ooit meent wat ie tegen me zegt... En dat ik ooit echt de 'mamma' zal vinden waar ik al zo lang naar op zoek ben... Een mamma die mij als kind wil. Mij met alles wat ik heb, en alles wat ik ben, en die me het liefst zo dicht mogelijk bij zich wil hebben, zoals mamma's dat hebben met hun kinderen.
Die droom daar ga ik elke nacht weer mee slapen, die droom maakt het mogelijk om door te kunnen leven. De droom dat iemadn mij de moeite waard vind. Ooit.
Die droom die wil ik vooral niet op het spel zetten door hem et gaan uitproberen. Blijkt niemand me te willen, dan heb ik zelfs geen droom meer...
Sorrie. Voor dit verhaal, dit mailtje. Alles loopt door elkaar en ik heb veel te veel geschreven.. Sorrie.. Haat me niet..
Ze zeggen je hebt toch een lieve vriend, je hebt toch een lieve therapeute, je hebt toch lieve vrienden.. Ja dat is waar. En hoe meer ik die om me heen heb, hoe eenzamer het soms voelt.
Ja, ik mag uithuilen bij vriendjelief, ja hij wil me troosten. Maar sommige pijn kan hij niet troosten, sommige dingen kan ik bij hem niet uithuilen.
Tuurlijk kom ik na een rotdag bij hem thuis. En natuurlijk wil hij me dan helpen, knuffelen. En soms helpt dat. Maar, als ik me rot voel, echt pijn heb, dan Kan hij me niet helpen.. zijn aanrakingen zijn te onveilig, de wetenschap dat hij pijn heeft van mijn verdriet, dat ik hem pijn zal doen met mijn verhaal... Dat maakt het onveilig, maakt dat ik hem afstoot...
En hij is niet wat ik in mijn leven het meest zoek van alles... Een mamma. Een echte mamma. En ja, mijn pleegmamma is lief. En ja daar ga ik af en toe knuffelen. Maar nee, daar wil ik niet teveel zijn, ik wil haar niet opzadelen met mijn pijn en verdriet. Te bang om haar af te stoten, weer kwijt te raken. Zij is een van de kostbaarste 'dingen' die ik heb... Ja, waarschijnlijk gelijk of zelfs boven vriendje. Zij kan inderdaad af en toe de pijn wegknuffelen... Maar zij, juist zij, mag niet weten wat er precies gebeurd is... Ze zou me haten, ik zou me schamen.. Ze zou me vast nooit meer willen zien..
Het is ook mijn eigen schuld... Ik verdien haar neit..
En vriendinnen, ach, vriendinnen. Wat zijn vriendinnen? Mensen waar ik graag mee optrek. Mijn huisgenootje annex -Jeuj- nichtje -Jeuj- waar ik heeeel goed mee kan babbelen, die me wel wat troost kan bieden in moeilijke momenten. Gewoon door haar gepraat, haar begrip van wat er speelt. Ze heeft/had borderline. Af en toe is het eng hoeveel onze gedachtenkronkels hetzelfde zijn. Hoe we geen van tweeen terug lopen in een bus, zelfs als er voorin wel plaats is en achterin niet. Met dezelfde motivatie. Hoe we mensen afstoten, liefst elkaar, omdat ze belangrijk zijn. Te belangrijk, teveel risico vormen. Omdat je ze weer kwijt kan raken.
Nee, vriendinnen zijn erg fijn, als ik me niet zo lekker voel kunnen ze afleiding bieden, me wat helpen door me te accepteren wie ik ben. Maar wat kennen ze nu van me...
Hoe kunnen ze ooit een beetje begrijpen wat er in me zit. De pijn, het verdriet. Woede, machteloosheid. Alles verdeelt achter dikke muren, zodat ik niet eens weet waar de geveolens bij horen.. Hoe kunnen zij weten hoe het is om dingen in je hoofd herhaalt te zien, te voelen... Niet te weten hoe te moeten ademen omdat je zoveel verdriet hebt dat het fysiek zeer doet...
En nee, dat wil ik ze ook niet uitleggen. De meeste van hen zo 'gezegend' in mijn ogen. Met als hoofdprobleem dat ze niet weten welke schoenen aanmoeten, of waar ze heen op vakantie moeten. Nee dat is niet eerlijk, ik weet dat zij soms ook dingen hebben, luister daar ook naar, leef mee en probeer te helpen.. Maar.. Dat is in zo'n andere catagorie als mijn 'probleempjes'. Dat ga ik ze niet aandoen. Laat ze alsjeblieft in hun eigen 'naieve' wereld blijven. Zelfs degene die wel een idee hebben over hoe of wat zullen de waarheid twijfelachtig vinden, ongeloofwaardig. Mensen doen dat niet bji elkaar, en zeker niet in hun omgeving.
Mijn peutje? Tsja, ik vind haar idd erg lief. Ze is 'redelijk' veilig voor mij, maar aan de andere kant onveiliger dan wie dan ook. Omdat ik om haar ben gaan geven. Omdat dat eenzijdig is, ik weet dat ik voor haar maar werk ben. Omdat ik toegegeven heb dat ze belangrijk is... Omdat ze uit zichzef afstandelijk is. Haar en knuffelene... haha. nee.. De kleintjes willen dat maar wat graag... Ik heb er zelfs soms ook meer behoefte aan dan wat dan ook... Gedurende therapie als ik denk dat ik zal 'breken'... En juist dan, juist na therapie is het leven eenzamer an ooit. Geconfronteerd met gedachten, gevoelens, niet weg te drukken heftig, en niemand om te troosten, uit te huilen. Ik KAN het niet kwijt bji vriendjelief... Het kan niet.. Stom. ik weet het. Ik moet harder proberen. Maar...
En hij is geen mamma.. Hij zal het niet kunnen wegnemen...
En de wens om bij jou weg te kruipen... Tsja, misschien is die er wel omdat het zo veilig is. Omdat ik weet dat het niet kan, niet mag. Omdat ik weet dat ik die wens kan koesteren, zonder onze relatie in gevaar te brengen, doordat het niet kan, niet mag. Jij zit daar, ik zit hier.
Ik zal niet naar je toekomen, het risico is te groot... Je zou het toch niet willen uiteindelijk, misschien schrikken, alles verbreken... En dan nog zou je niet iemand willen zien die een hoopje pijn is. Je hebt wel leukere dingen te doen. Betere dingen ook. Ik zou het niet laten zien. Ook dat is teveel risico.
En jij, je zal niet naar mij toe komen. Waarom zou je... Maar het blijft mooi om over te dromen.. Een stille wens/droom dat iemand bij Mij zou willen zijn... Mijn schone mamma is een keer dicht in de buurt gekomen.. Door midden in de nacht op te komen draven. Jammer alleen was dat ik toen midden in een crisis zat en ik t dus daar maar aan wijt. Dat ze haar zoon verdriet wilde besparen, vond da thet 'moest'. Maar ik koester die herrinnering, de gevoelens. Ik denk niet dat ze dat weet, maar het was voor mij zo belangrijk.. zo... Een wens.. Een mamma. Even.
Te lang verhaal geworden... Ik weet niet. Had het geveol dat ik mezelf moest uitleggen, moest verdedigen. Merk dat je woorden wel wat pjin deden.. Dat ik vrienden heb, een vriendje, een therapeut... Voor mn therepeut ben ik werk, niets meer, mijn vrienden... wie zal het begrijpen. Mijn vriendje... Dei kan ik dit niet vertellen. Hij weet wel ongeveer, maar t maakt hem alleen maar verdrietig. De hele waarheid zou hem veel pijn doen. Ik wil mensen geen pijn doen. Een iemand met pijn is wel genoeg.
Zelfs jou vertel ik maar weinig. Bang om je af te schrikken. Bang dat je me niet meer zal geloven, bang wat je ervan zal vinden. Een aanstelster, dat ik zo'n drukte maak om niets, of juist ongeloofwaardig omdat je het wel gruwelijk vind. Ik weet zelf niet eens wat ik ervan moet vinden.
Een aanstellerige verraadster, dat is wat ik ben. Iemand die aandacht probeert te krijgen over de rug van zijn/haar ouders.. Ik mag geen kwaad spreken over ze. Ik mag er niet over spreken. Ik zou niets liever willen dan het allemaal eindelijk te kunnen delen... Erkenning krijgen, troost krijgen, liefde krijgen. Voor wie ik echt ben, om wat ik echt ben. Niet om wat men denkt dat ik ben.
Afgelopen nachten wordt ik wakker en kots ik me gek. Ik ben misselijk van nachtmerries en herbelevingen. T doet fysiek pijn allemaal momenteel. En ik kan het niet uitleggen. Ikz ou het logishc vinden als mensen me een aansteller gaan vinden... Als jij me een aansteller zou vinden. Elke mailtje waarin ik wat van mezelf laat zien, van mijn binnnenzelf, van de pijn, het verdriet of de herrinneringen, ga ik ervan uit dat ik het nu echt voorgoed verpest heb...
Elk mailtje van jou maakt mijn vertrouwen in je weer een klein stukje groter, en tegelijkertijd mijn wantrouwen in je een stuk groter: wat moet je van me, waarom heb je me nog niet gedumpt... Je vind me zielig, of voelt je verplicht... Waarom doe je dit? Waarom zeg je dat ik naar je toe mag komen, dat je er wilt zijn voor me.
Je zou niet willen dat ik er echt was, alleen maar wensen dat ik weer weg was en dan nooit meer contact willen. Je zou er niets mee kunnen, en niet willen weten hoe of wat. Omdat het naar is, omdat het iets is dat als je het niet hoeft te weten, je het niet wilt weten. Je wil niet weten dat je veilige wereld onveilig is, dat de mooie mens niet mooi is en de wereld gewoon ronduit klote en gemeen. Nee de schijnwereld is mooier en fijner. Waarom die vrijwillig opgeven als het niet hoeft. Waarom ellende als het fijn kan zijn.
Nee , ik denk dat ik maar gewoon blijf hopen en dromen. Dat iemand ooit meent wat ie tegen me zegt... En dat ik ooit echt de 'mamma' zal vinden waar ik al zo lang naar op zoek ben... Een mamma die mij als kind wil. Mij met alles wat ik heb, en alles wat ik ben, en die me het liefst zo dicht mogelijk bij zich wil hebben, zoals mamma's dat hebben met hun kinderen.
Die droom daar ga ik elke nacht weer mee slapen, die droom maakt het mogelijk om door te kunnen leven. De droom dat iemadn mij de moeite waard vind. Ooit.
Die droom die wil ik vooral niet op het spel zetten door hem et gaan uitproberen. Blijkt niemand me te willen, dan heb ik zelfs geen droom meer...
Sorrie. Voor dit verhaal, dit mailtje. Alles loopt door elkaar en ik heb veel te veel geschreven.. Sorrie.. Haat me niet..
zaterdag 15 oktober 2005
Grenzen
Zo, eerste dagje weer wat beter. Vandaag gewerkt, had ik echt zin in. Supergezellig, ik kreeg gewoon zelfs zin om uit te gaan! Blij om weer uit bed te zijn en me wat beter te voelen!
Nu oppassen. Lekker geknuffeld en gekeuteld met de kids, lang voorgelezen (vind ik zelf zo leuk) en nu liggen ze zo ongeveer. Zo groot worden ze... Af en toe schrik ik er gewoon van. Gelukkig blijven het nog wel lekkere knuffels... Bij het voorlezen kruipt de kleinste lekker in je schoot weg, en de oudste blijft knuffelen en vasthouden als het nu écht tijd is om te gaan slapen.
Mooi spul, kinderen. Vermoeiend, maar wel heel leuk.
Verder alles beetje verwarrend. Baal beetje van mezelf wat eten betreft, binnenkort grote show en ik vreet me gek. Ben dus ook dik. Dikker dan normaal. Grote spijkerbroeken dik (ik heb drie verschillende maten spijkerbroeken in mn kast hangen :P voor elk figuur eentje). Daar baal ik dan wel van. Ik baal sowieso als ik die broek weer aandoe omdat ie lekkerder zit. Gelukkig zit ie niet strak ofzo hoor. Ik kan mn kleine nog wel aan, maar dat vind ik niet zo lekker zitten en bankhangen enzo. Ja zo'n zeikerd ben ik dan ook wel weer ;)
Maar goed, normaal eet ik dus voor zo'n show vrij weinig, maar ik kan de discipline even niet opbrengen. Nouja, het moet maar, we zien het wel.
Nu eindelijk vakantie. Eindelijk ff officieel vrij. Want afgelopen tijd heb ik wel veel thuisgezeten, maar met een schuldgevoel van hier tot tokio. Baal er echt van dat ik zoveel uren gemist heb.. Heb van twee vakken een les teveel gemist... Ben bang dat ik die nu Weer in moet gaan halen volgend jaar :S Wilde er zo graag vanaf dit jaar. Loser ben ik ook.
Echt, ik voel me dan zo'n aansteller. Zo van: ja ziek, maar als ik even doorzet kan ik het best allemaal, ik vind het alleen niet zo fijn. Maar wat is dan de grens. Dat vind ik zo moeilijk. Waar ligt het verschil tussen het niet fijn vinden, en niet meer kunnen. Want heel vaak vind ik naar school gaan, of werken, of verplichtingen 'niet fijn'. Omdat het druk is in mn koppie, of ik andere dingen te doen heb, of gewoon ff op ben.
Op het 'geestelijk' vlak weet ik mn grens nu een klein beetje. Het verschil tussen 'geen zin' en 'het gaat niet meer' kan ik daar nu een beetje waarnemen.Na vee vallen en opstaan.
Maar lichamelijk.. ai, dat is een ander verhaal. Lichamelijk ongemak is voor mij zo iets normaals. Iets waarvoor ik eigenlijk nooit thuis geblevne ben. Wat is hoofdpijn als je gewend bent te studeren en schoon te maken met een hersenschudding... Wat is buikpijn in vergelijking met inwendige kneuzingen of vergifiging... Wat is misselijk als je gewend bent aan het leven met zeepsop in je maag... Is een kneuzing of verstuiking erg als je gewend bent aan blauwe plekken en spierpijn?
Ziek zijn is zo vaag... Wat maakt het voor verschil of de koorts komt van een griepvirus of van een voedselvergiftiging. En waarom zou ik er nu ineens voor thuisblijven (okee, omdat ik merk dat het makkelijker is ;)). Ik weet dat ik met een beetje doorzettingsvermogen gewoon door kan gaan. Makkelijk. Ik weet dat ik het kan. Dat het niet mijn grens is.
Wanneer trek je de grens 'ik zeg iets af' en wanneer heb je 'geen zin'? Ik vind dat zo moeilijk...
Ik denk dat ik dit een heel mooi thema vind voor mn volgende therapie. Als ik het durf in te brengen... :S
Nu oppassen. Lekker geknuffeld en gekeuteld met de kids, lang voorgelezen (vind ik zelf zo leuk) en nu liggen ze zo ongeveer. Zo groot worden ze... Af en toe schrik ik er gewoon van. Gelukkig blijven het nog wel lekkere knuffels... Bij het voorlezen kruipt de kleinste lekker in je schoot weg, en de oudste blijft knuffelen en vasthouden als het nu écht tijd is om te gaan slapen.
Mooi spul, kinderen. Vermoeiend, maar wel heel leuk.
Verder alles beetje verwarrend. Baal beetje van mezelf wat eten betreft, binnenkort grote show en ik vreet me gek. Ben dus ook dik. Dikker dan normaal. Grote spijkerbroeken dik (ik heb drie verschillende maten spijkerbroeken in mn kast hangen :P voor elk figuur eentje). Daar baal ik dan wel van. Ik baal sowieso als ik die broek weer aandoe omdat ie lekkerder zit. Gelukkig zit ie niet strak ofzo hoor. Ik kan mn kleine nog wel aan, maar dat vind ik niet zo lekker zitten en bankhangen enzo. Ja zo'n zeikerd ben ik dan ook wel weer ;)
Maar goed, normaal eet ik dus voor zo'n show vrij weinig, maar ik kan de discipline even niet opbrengen. Nouja, het moet maar, we zien het wel.
Nu eindelijk vakantie. Eindelijk ff officieel vrij. Want afgelopen tijd heb ik wel veel thuisgezeten, maar met een schuldgevoel van hier tot tokio. Baal er echt van dat ik zoveel uren gemist heb.. Heb van twee vakken een les teveel gemist... Ben bang dat ik die nu Weer in moet gaan halen volgend jaar :S Wilde er zo graag vanaf dit jaar. Loser ben ik ook.
Echt, ik voel me dan zo'n aansteller. Zo van: ja ziek, maar als ik even doorzet kan ik het best allemaal, ik vind het alleen niet zo fijn. Maar wat is dan de grens. Dat vind ik zo moeilijk. Waar ligt het verschil tussen het niet fijn vinden, en niet meer kunnen. Want heel vaak vind ik naar school gaan, of werken, of verplichtingen 'niet fijn'. Omdat het druk is in mn koppie, of ik andere dingen te doen heb, of gewoon ff op ben.
Op het 'geestelijk' vlak weet ik mn grens nu een klein beetje. Het verschil tussen 'geen zin' en 'het gaat niet meer' kan ik daar nu een beetje waarnemen.Na vee vallen en opstaan.
Maar lichamelijk.. ai, dat is een ander verhaal. Lichamelijk ongemak is voor mij zo iets normaals. Iets waarvoor ik eigenlijk nooit thuis geblevne ben. Wat is hoofdpijn als je gewend bent te studeren en schoon te maken met een hersenschudding... Wat is buikpijn in vergelijking met inwendige kneuzingen of vergifiging... Wat is misselijk als je gewend bent aan het leven met zeepsop in je maag... Is een kneuzing of verstuiking erg als je gewend bent aan blauwe plekken en spierpijn?
Ziek zijn is zo vaag... Wat maakt het voor verschil of de koorts komt van een griepvirus of van een voedselvergiftiging. En waarom zou ik er nu ineens voor thuisblijven (okee, omdat ik merk dat het makkelijker is ;)). Ik weet dat ik met een beetje doorzettingsvermogen gewoon door kan gaan. Makkelijk. Ik weet dat ik het kan. Dat het niet mijn grens is.
Wanneer trek je de grens 'ik zeg iets af' en wanneer heb je 'geen zin'? Ik vind dat zo moeilijk...
Ik denk dat ik dit een heel mooi thema vind voor mn volgende therapie. Als ik het durf in te brengen... :S
maandag 10 oktober 2005
Pechdag
wat een dag. Ik ben echt helemaal klaar met een klasgenootje van mij. Telkens als we afspreken wie wat doet aan een opdracht en ik mijn deel dan af heb moet ik op de dag zelf haar deel ook nog doen. Op zich niet zo erg, maar aangezien ik nog steeds niet beter ben zat ik er niet op te wachten. Klotezooi.
Uiteindelijk is het wel gelukt.
Vanmiddag afspraak over dagbehandeling. Eigenlijk is het zo goed als rond allemaal nu, ik heb alleen nog een afspraak met de socio om mn 'entree' verhaal duidelijk te krijgen. Omdat ik ook meteen wil vertellen dat ik DIS heb (dan is dat maar achter de rug) en de rest daar niet zoveel van weet...
De middag heb ik alleen maar gelegen en geslapen. Morgen toch echt weer naar school. Hoop dat het lukt.. Mijn warm-koud-zweet buien zijn nog steeds niet over, en ik weet niet zo goed hoe ik op lichamelijke inspanning ga reageren. Merken we vanzelf wel weer.. Ik zie er wel tegenop..
Nouja, nog 4 daagjes en dan heb ik vakantie. Dat houd ik maar in mn achterhoofd. En morgen valt op zich wel mee (actief dan), en overmorgen ook... en donderdag en vrijdag zal ik wel weer beter zijn en dan is het echt bijnabijnabijna vakantie. Dus.
Nog even doorzetten!
Uiteindelijk is het wel gelukt.
Vanmiddag afspraak over dagbehandeling. Eigenlijk is het zo goed als rond allemaal nu, ik heb alleen nog een afspraak met de socio om mn 'entree' verhaal duidelijk te krijgen. Omdat ik ook meteen wil vertellen dat ik DIS heb (dan is dat maar achter de rug) en de rest daar niet zoveel van weet...
De middag heb ik alleen maar gelegen en geslapen. Morgen toch echt weer naar school. Hoop dat het lukt.. Mijn warm-koud-zweet buien zijn nog steeds niet over, en ik weet niet zo goed hoe ik op lichamelijke inspanning ga reageren. Merken we vanzelf wel weer.. Ik zie er wel tegenop..
Nouja, nog 4 daagjes en dan heb ik vakantie. Dat houd ik maar in mn achterhoofd. En morgen valt op zich wel mee (actief dan), en overmorgen ook... en donderdag en vrijdag zal ik wel weer beter zijn en dan is het echt bijnabijnabijna vakantie. Dus.
Nog even doorzetten!
zondag 9 oktober 2005
ziekies
T regelmatig van me afschrijven lukt even niet. Punt een heb ik maar weinig tijd achter de computer doorgebracht afgelopen weken, punt twee zit mijn hoofd vol maar neem ik de tijd niet om m te legen, punt drie, de tijd die ik achter de compu doorbreng wil ik lessen voorbereiden,andere logjes tsjekken en daarna relaxen, punt 4 ik ben al vier dagen ziek.
Ja echt ja. Ik ben al vier dagen ziek. Ik, die nooit ziek ben, en er al helemaal niet voor thuis wil blijven lig al vier dagen op een bedje bank. En, al ijl ik me rot, nog steeds voel ik me een aanstelster dat ik niet gewoon even Iets meer mn best doe, even iets meer doorzettingsvermogen heb, en me er zo makkelijk vanaf maak.
Dat komt ook voor een gedeelte omdat ik merk dat sommige delen meer last hebben van ziek zijn dan andere delen. Dat wil dus ook zeggen dat ik me soms wel ziek voel, en soms ook niet, terwijl ik toch echt straal van koorts.
Het is heel lullig, maar vooral de kleintjes hebben last van het ziek zijn. Ze hebben keelpijn, bijna geen stem, hoesten zich rot en ijlen van koorts.
Zelf merk ik meerendeel alleen dat mn stem wat slechter is, mn keel dik is en dat ik wiebelbenen heb en zweet en het koud heb tegelijk. Waardoor ik geneigd ben gewoon lekker door te gaan waar ik mee bezig ben. Tot het te laat is en de kleintjes erdoorheen breken en ik door mn benen zak en echt heel ziek ben ineens... Echt vervelend, raar, en heel lang geleden dat ik het zo te pakken had. Laat staan zo lang. Laat staan dat ik ervoor thuis gebleven ben...
Verder doet het me wel goed. Het thuiszitten geeft rust. Veel rust. En daar was ik nou net aan toe. Ik slaap me gek, puzzel af en toe wat, val dan weer in slaap, en probeer wat harry potter te luisteren. Met als direct gevolg dat ik dan dus weer in slaap val. Niet dat het boek zo slaapverwekkend is, maar meer dat zo'n rustige stem er gewoon per direct voor zorgt dat ik weer afdaal naar andere werelden.
De afgelopen dagen glijden dus een beetej voorbij in wolken van mistige en af en toe even heldere momenten. Oplevingen, direct bestraft met koortsaanvallen en huilende kleintjes die het neit leuk meer vinden.
Bizar. On top of that had ik dit weekend wat bizarre ontmoetingen en belde Anna. Flinke tijd geleden, echt heerlijk om haar weer eens te spreken, maar het was echt heel gek, en (merkte ik achteraf) ook heel inspannend om haar weer te spreken... Spanning dat ze niet boos zou zijn enzo... Maar lieve an, ik vond het erg fijn, snel weer overdoen!!!
Nu hoop ik van de week weer naar school te gaan. Laatste weekje voor de vakantie. Jippie. Nog blij dat ik nu vast een weekje tot rust kom zodat ik in de vakantie al wat otnstresst ben, en dan lekker weer beter. Hoera. Lang leve flink ziek zijn.
En nu begint de boel weer wolkerig te worden en mijn keel ineens wel erg zeer te doen.
Terug naar bedje dus. (ik ben ook al bijna twee hele uren wakker ;))
Ja echt ja. Ik ben al vier dagen ziek. Ik, die nooit ziek ben, en er al helemaal niet voor thuis wil blijven lig al vier dagen op een bedje bank. En, al ijl ik me rot, nog steeds voel ik me een aanstelster dat ik niet gewoon even Iets meer mn best doe, even iets meer doorzettingsvermogen heb, en me er zo makkelijk vanaf maak.
Dat komt ook voor een gedeelte omdat ik merk dat sommige delen meer last hebben van ziek zijn dan andere delen. Dat wil dus ook zeggen dat ik me soms wel ziek voel, en soms ook niet, terwijl ik toch echt straal van koorts.
Het is heel lullig, maar vooral de kleintjes hebben last van het ziek zijn. Ze hebben keelpijn, bijna geen stem, hoesten zich rot en ijlen van koorts.
Zelf merk ik meerendeel alleen dat mn stem wat slechter is, mn keel dik is en dat ik wiebelbenen heb en zweet en het koud heb tegelijk. Waardoor ik geneigd ben gewoon lekker door te gaan waar ik mee bezig ben. Tot het te laat is en de kleintjes erdoorheen breken en ik door mn benen zak en echt heel ziek ben ineens... Echt vervelend, raar, en heel lang geleden dat ik het zo te pakken had. Laat staan zo lang. Laat staan dat ik ervoor thuis gebleven ben...
Verder doet het me wel goed. Het thuiszitten geeft rust. Veel rust. En daar was ik nou net aan toe. Ik slaap me gek, puzzel af en toe wat, val dan weer in slaap, en probeer wat harry potter te luisteren. Met als direct gevolg dat ik dan dus weer in slaap val. Niet dat het boek zo slaapverwekkend is, maar meer dat zo'n rustige stem er gewoon per direct voor zorgt dat ik weer afdaal naar andere werelden.
De afgelopen dagen glijden dus een beetej voorbij in wolken van mistige en af en toe even heldere momenten. Oplevingen, direct bestraft met koortsaanvallen en huilende kleintjes die het neit leuk meer vinden.
Bizar. On top of that had ik dit weekend wat bizarre ontmoetingen en belde Anna. Flinke tijd geleden, echt heerlijk om haar weer eens te spreken, maar het was echt heel gek, en (merkte ik achteraf) ook heel inspannend om haar weer te spreken... Spanning dat ze niet boos zou zijn enzo... Maar lieve an, ik vond het erg fijn, snel weer overdoen!!!
Nu hoop ik van de week weer naar school te gaan. Laatste weekje voor de vakantie. Jippie. Nog blij dat ik nu vast een weekje tot rust kom zodat ik in de vakantie al wat otnstresst ben, en dan lekker weer beter. Hoera. Lang leve flink ziek zijn.
En nu begint de boel weer wolkerig te worden en mijn keel ineens wel erg zeer te doen.
Terug naar bedje dus. (ik ben ook al bijna twee hele uren wakker ;))
woensdag 28 september 2005
En toen was eht weer zover. Hoop gebeurd ondertussen, best veel gedaan, maar nu wil t ff niet meer... ff op. En ik moest natuurlijk trainen. Wat ik neit meer zag zitten..
Maar ja, na het drama vorige week met mijn trainsters wilde ik eigenlijk ook niet afzeggen..
Ik voel me zo'n loser. Me dan maar 'ziek' melden terwijl er neits met me mankeerd. En eigenlijk heb ik niet zo heel veel gedaan vandaag. En gister.. En eergister... En dan toch zo. Lui. Zo voelt het. Aartslui.
Morgen weer stage. Bestwel eng, maar minder dan vorige week. Ook omdat ik niet de eerste les doe :D. Wel naar: ik heb onwijs zitten bikkelen op mn les~voorbereid*ing. Onzeker over of ie goed is. Schrijven, herschrijven, bedenken denken denken en weer afkeuren. Vrijdag al aan begonnen. En nu vanaaaf begint mijn stagegenootje over haar les. En ze stuurt een kopie van die van mij door...
Daar baal ik dan best wel van. Zeker omdat zij de eerste les doet en het dan dus net lijkt of ik haar nadoe. Er zit onwijs veel tijd en energie in die voorbereiding... Over nagedacht, aangepast op de klas.. En zij kopieert m zo maar ff... Daar baal ik dan eigenlijk wel van. Kan ik beswel van janken eigenlijk...
Maar goed... Uiteindelijk past ze m nu toch iets aan geloof ik.. dus dat is wel fijn vind ik... En verder zie ik het wel hoor...
Iig blij dat ik niet meer weghoefde vanaaf. Alhoewel ik ook niet naar de verjaardag van mijn pleegzusje geweest ben... 6 werd ze... Schaam me wel heel erg daarvoor. Net als voor het feit dat ik niet ben gaan trainen...
nouja, ff blurrieblurrieblup.
Okee, en t lijnen lukt niet en ik vreet me rot en ik voel me daar wel rot over ja. Een loser again. Maar GOSH wat is chocola toch lekker :P
Maar ja, na het drama vorige week met mijn trainsters wilde ik eigenlijk ook niet afzeggen..
Ik voel me zo'n loser. Me dan maar 'ziek' melden terwijl er neits met me mankeerd. En eigenlijk heb ik niet zo heel veel gedaan vandaag. En gister.. En eergister... En dan toch zo. Lui. Zo voelt het. Aartslui.
Morgen weer stage. Bestwel eng, maar minder dan vorige week. Ook omdat ik niet de eerste les doe :D. Wel naar: ik heb onwijs zitten bikkelen op mn les~voorbereid*ing. Onzeker over of ie goed is. Schrijven, herschrijven, bedenken denken denken en weer afkeuren. Vrijdag al aan begonnen. En nu vanaaaf begint mijn stagegenootje over haar les. En ze stuurt een kopie van die van mij door...
Daar baal ik dan best wel van. Zeker omdat zij de eerste les doet en het dan dus net lijkt of ik haar nadoe. Er zit onwijs veel tijd en energie in die voorbereiding... Over nagedacht, aangepast op de klas.. En zij kopieert m zo maar ff... Daar baal ik dan eigenlijk wel van. Kan ik beswel van janken eigenlijk...
Maar goed... Uiteindelijk past ze m nu toch iets aan geloof ik.. dus dat is wel fijn vind ik... En verder zie ik het wel hoor...
Iig blij dat ik niet meer weghoefde vanaaf. Alhoewel ik ook niet naar de verjaardag van mijn pleegzusje geweest ben... 6 werd ze... Schaam me wel heel erg daarvoor. Net als voor het feit dat ik niet ben gaan trainen...
nouja, ff blurrieblurrieblup.
Okee, en t lijnen lukt niet en ik vreet me rot en ik voel me daar wel rot over ja. Een loser again. Maar GOSH wat is chocola toch lekker :P
maandag 19 september 2005
Erkenning
Whoei! Dapper ikje is net naar de dokter geweest. Hij beet niet, hij was zelfs meedenkend. Dapper ikje heeft zonder protest weer een mooie voorraad anti depri En plat-in-een-pilletje gekregen. Altijd fijn, en altijd weer eng. Altijd weer bang dattie t onzin zal vinden (en hij is niet zo bang om te zeggen wat ie vind als ik).
En, eindelijk na een jaar, is het me gelukt om te vragen of ie het formulier voor extra stufi wilde bekijken en misschien invullen...
Deed ie... Hij heeft er een 'structurele stoornis' van gemaakt, omdat dat voor mij gunstiger zou zijn...
Sinds ergens 2002 heb ik 'complexe psychische problematiek met dissociatieve component. Gebruikt antidepri om haar angstniceau te verlagen en wisselende stemmingen te stabiliseren.'
Stom, maar ik voel me ff zo 'erkend'. Ik was zo bang dattie het onzin zou vinden, of zo'n beetje fronsend zijn handtekening zou zetten na wat geknor... Ja ik ben dus bang voor mn dokter ;). Maar hij was dus echt rustig en uit zichzelf alles ingevuld en uitgelegd enz... Pfieuw..
Echt even een heel goed gevoel... Wat ik zei: erkend... Fijn is dat.
Nu eigenlijk nog even heel hard studeren..
Ohw, en Sera's tante gaat niet mee naar haar afscheid... Das echt klote voor mij, want ik had gehoopt dat ik me daar aan vast kon klampen als t trotse oudergedoe mij teveel werd... Ik zie er ZO tegenop... Nu dus echt heel erg..
Maar ik wil er wel zijn. Voor Sera, en omdat ik er gewoon bij wil zijn! Het is wel mijn vriendinnetje dat dr behandeling afgemaakt heeft!! Dat moet gevierd worden, daar moet ik bij zijN!!!
En, eindelijk na een jaar, is het me gelukt om te vragen of ie het formulier voor extra stufi wilde bekijken en misschien invullen...
Deed ie... Hij heeft er een 'structurele stoornis' van gemaakt, omdat dat voor mij gunstiger zou zijn...
Sinds ergens 2002 heb ik 'complexe psychische problematiek met dissociatieve component. Gebruikt antidepri om haar angstniceau te verlagen en wisselende stemmingen te stabiliseren.'
Stom, maar ik voel me ff zo 'erkend'. Ik was zo bang dattie het onzin zou vinden, of zo'n beetje fronsend zijn handtekening zou zetten na wat geknor... Ja ik ben dus bang voor mn dokter ;). Maar hij was dus echt rustig en uit zichzelf alles ingevuld en uitgelegd enz... Pfieuw..
Echt even een heel goed gevoel... Wat ik zei: erkend... Fijn is dat.
Nu eigenlijk nog even heel hard studeren..
Ohw, en Sera's tante gaat niet mee naar haar afscheid... Das echt klote voor mij, want ik had gehoopt dat ik me daar aan vast kon klampen als t trotse oudergedoe mij teveel werd... Ik zie er ZO tegenop... Nu dus echt heel erg..
Maar ik wil er wel zijn. Voor Sera, en omdat ik er gewoon bij wil zijn! Het is wel mijn vriendinnetje dat dr behandeling afgemaakt heeft!! Dat moet gevierd worden, daar moet ik bij zijN!!!
vrijdag 9 september 2005
beschermend deeltje :P
Ik haat die klotetrend dat iedereen ineens delen heeft...
Ohw het kleine meisje is er zoveel. Ik deed het niet en toch gebeurde het... Ja, t is alsof ik iemand anders ben dan, dat heb jij toch ook...
Klotezooi! Laat het dan diagnosterne ofzo. Ze hebben geen idee hoe het is om Echt een klein meisje te zijn en Echt telkens de controle kwijt te raken.
Nouja, een aangezien iedereen eht heeft tegenwoordig enzo, ben ik dus een aansteller...
Zoek een eigen stoornis ofzo...
(okee, een paar uitzonderingen daargelaten die broodnodig eens echt met een specialist ernaar moeten gaan kijken)
Nee ik wil geen DIS hebebn, en ik heb het niet ook! Maar zij al helemaal niet. Blijf van mijn DIS die ik niet heb af! Grrrrr
Ohw het kleine meisje is er zoveel. Ik deed het niet en toch gebeurde het... Ja, t is alsof ik iemand anders ben dan, dat heb jij toch ook...
Klotezooi! Laat het dan diagnosterne ofzo. Ze hebben geen idee hoe het is om Echt een klein meisje te zijn en Echt telkens de controle kwijt te raken.
Nouja, een aangezien iedereen eht heeft tegenwoordig enzo, ben ik dus een aansteller...
Zoek een eigen stoornis ofzo...
(okee, een paar uitzonderingen daargelaten die broodnodig eens echt met een specialist ernaar moeten gaan kijken)
Nee ik wil geen DIS hebebn, en ik heb het niet ook! Maar zij al helemaal niet. Blijf van mijn DIS die ik niet heb af! Grrrrr
donderdag 8 september 2005
Ik Haat mezelf! Ik jank me kapot en wil blij zijn. Zo naar school. Dit is verdorie pas mn eerste week.
Bovendien ben ik bang dat ik haar nu gekwetst heb.. T loopt al zo slecht, dat doet pijn genoeg.. Ik wil niet dat ze me haat... maar daar is het waarschijnlijk al te laat voor....
Al mn gedrag spring ff met sprongen achteruit.. automutilatie, eetgedrag en suicidaliteit vechten om de aandacht..
EN DAT WIL IK NIET!
Ik ga gewoon zelf de controle houden vandaag, laat de anderen dit maar utizoeken. Ohw zo.
Bovendien ben ik bang dat ik haar nu gekwetst heb.. T loopt al zo slecht, dat doet pijn genoeg.. Ik wil niet dat ze me haat... maar daar is het waarschijnlijk al te laat voor....
Al mn gedrag spring ff met sprongen achteruit.. automutilatie, eetgedrag en suicidaliteit vechten om de aandacht..
EN DAT WIL IK NIET!
Ik ga gewoon zelf de controle houden vandaag, laat de anderen dit maar utizoeken. Ohw zo.
ouders en therapie
Pfff. Sinds Tikker en ik afgesproken hebben dat hij mn logje niet meer leest (beter voor hem, en dan durf ik weer alles te schrijven) heb ik eigenlijk bijna niet meer geschreven. Niet daarom hoor, maar ik had juist gedacht dat het een reden zou zijn om meer te gaan schrijven.. Eerlijker weer te durven zijn..
Kvoel me ff kloterig... Vriendinnetje van mij is bijna klaar met een lange klinische behandeling... Echt heel knap dat ze t afgerond heeft, en natuurlijk ben ik onwijs blij voor haar, en heel erg trots op haar... Ze had gevraagd of ik op haar laatste dag wilde zijn om haar op te wachten, samen met few other close friends.. Ja tuurlijk wil ik dat graag... Ik baalde ook echt toen ik eerst niet kon, maar gelukkig is het nu geregeld.
Leuk allemal toch? Ja...
Maar vanochtend viel mn oog op een brief. Een envelopje versierd met stickertjes van haar lievelingsdier, met zorg uitgetypte brief met daarin nog een keer t beestje...
Van haar ouders... Een zo'n lieve brief, waaruit zoveel trots blijkt. Zoveel liefde spreekt. Een feestje organiseren ze omdat ze klaar is.
Toen stond ik te huilen... Hoe lang zit ik al in therapie... En hoe gaan mijn ouders daarmee om... Ze zullen nooit trots op me zijn omdat ik een therapie afgerond heb. Maar goed, de komende jaren ben ik ook nog lang niet klaar blijkt... Ik weet dat ik het in hun opinie allemaal aan mn kloterige zelf te danken heb.. maar toch...
Soms voelt het zo oneerlijk!!!! Ze heeft lieve ouders.. die haar steunen met alles.. Trots op haar zijn. Ze kan zeggen wat ze heeft: borderline. Uitleggen wat dat is zonder zich te hoeven schamen of iemand te verraden... Soms ben ik zo jaloers, doet alles zo'n pijn...
Ohw ja, ik weet wel dat ik nu ook een 'etiketje' heb. DIS en PTSS. Maar ja.. kan ik dat uitleggen..? Ja zegt men. Nee zeg ik.. Nooit, dat Kan ik gewoon niet..
En dus weten niet veel mensen hoeveel pijn en verdriet er zit. Hoe moeilijk het soms kan zijn. Ohwja, ze zien wel dat er wat is. Willen meeleven enzo. Maar snappen minder...
Ik zie nu al best op tegen de dag dat ze afzwaait... Liefdevol tussen twee ouders in.. En ik Haat mezelf erom.
Ze verdient het zo... Ik gun het haar zo...
Maar het doet zo'n pijn.... zo veel pijn...
Kvoel me ff kloterig... Vriendinnetje van mij is bijna klaar met een lange klinische behandeling... Echt heel knap dat ze t afgerond heeft, en natuurlijk ben ik onwijs blij voor haar, en heel erg trots op haar... Ze had gevraagd of ik op haar laatste dag wilde zijn om haar op te wachten, samen met few other close friends.. Ja tuurlijk wil ik dat graag... Ik baalde ook echt toen ik eerst niet kon, maar gelukkig is het nu geregeld.
Leuk allemal toch? Ja...
Maar vanochtend viel mn oog op een brief. Een envelopje versierd met stickertjes van haar lievelingsdier, met zorg uitgetypte brief met daarin nog een keer t beestje...
Van haar ouders... Een zo'n lieve brief, waaruit zoveel trots blijkt. Zoveel liefde spreekt. Een feestje organiseren ze omdat ze klaar is.
Toen stond ik te huilen... Hoe lang zit ik al in therapie... En hoe gaan mijn ouders daarmee om... Ze zullen nooit trots op me zijn omdat ik een therapie afgerond heb. Maar goed, de komende jaren ben ik ook nog lang niet klaar blijkt... Ik weet dat ik het in hun opinie allemaal aan mn kloterige zelf te danken heb.. maar toch...
Soms voelt het zo oneerlijk!!!! Ze heeft lieve ouders.. die haar steunen met alles.. Trots op haar zijn. Ze kan zeggen wat ze heeft: borderline. Uitleggen wat dat is zonder zich te hoeven schamen of iemand te verraden... Soms ben ik zo jaloers, doet alles zo'n pijn...
Ohw ja, ik weet wel dat ik nu ook een 'etiketje' heb. DIS en PTSS. Maar ja.. kan ik dat uitleggen..? Ja zegt men. Nee zeg ik.. Nooit, dat Kan ik gewoon niet..
En dus weten niet veel mensen hoeveel pijn en verdriet er zit. Hoe moeilijk het soms kan zijn. Ohwja, ze zien wel dat er wat is. Willen meeleven enzo. Maar snappen minder...
Ik zie nu al best op tegen de dag dat ze afzwaait... Liefdevol tussen twee ouders in.. En ik Haat mezelf erom.
Ze verdient het zo... Ik gun het haar zo...
Maar het doet zo'n pijn.... zo veel pijn...
dinsdag 6 september 2005
Dus
Ondertussen ben ik weer zo'n beetje begonnen met school. Iets waar ik heel erg tegenop zag omdat mijn rooster eerst ontiegelijk druk leek, en ik ook aan het eind zat van de intake voor mn dagbehandeling.
Nu, eenmaal bezig, blijkt dat de school z'n informatie weer eens vals verspreid heeft en heb ik veel meer rust voor mezelf ingeroosterd, en ben ik klaar met de intake en start mn dagbehandeling pas in november.
Ja ik ben dus toegelaten!! Waar ik wilde. Niet te ver weg, en voor mij een heel bekende omgeving dus dat is fijn. Verder is het maar een dag in de week, dus te doen met school enzo, en mag ik waarschijnljik mijn eigen therapeute houden :D Iets wat ik ook erg fijn vind.
Want hoe erg ik ook mn best gedaan heb om geen binding te krijgen met haar, hoe vaak ik haar ook 'utigeprobeerd heb', vervloekt.. Ik moet eerlijk toegeven dat ze erg belangrijk voor me is gaan worden. Iets wat ik erg naar vind, en eigenlijk niet wil weten, laat staan toegeven. Iets wat ik egwoon niet wil.
Ik wil niet afhankelijk zijn van iemand, geven om iemand... En dus kwetsbaar zijn.. Zeker als ik voor die iemand maar werk ben. Onbelangrijk en makkelijk vervangbaar... Naar dus...
;)
Nouja, en verder gaat het wel. Hard aan het trainen. Binnenkort een aantal demo's.
Stressen, werken onderdruk, prestatiegericht... ;) Ik voel me zo'n loser. Ik houd maar gewoon in mn achterhoofd dat t publiek een radslag meestal al geweldig vind... ;)
Maar op zich, dit jaar is voor het eerst dat ik er niet heel bang voor ben.. heel heel heel erg ongelukkig bij het idee dat er onwijs veel mensen gaan kijken naar niets kunnend mijtje..
Ik wil zelfs wat mensen uit gaan nodigen.... Jaja.. de wonderen zijn de wereld nog neit uit...
;)
Nu, eenmaal bezig, blijkt dat de school z'n informatie weer eens vals verspreid heeft en heb ik veel meer rust voor mezelf ingeroosterd, en ben ik klaar met de intake en start mn dagbehandeling pas in november.
Ja ik ben dus toegelaten!! Waar ik wilde. Niet te ver weg, en voor mij een heel bekende omgeving dus dat is fijn. Verder is het maar een dag in de week, dus te doen met school enzo, en mag ik waarschijnljik mijn eigen therapeute houden :D Iets wat ik ook erg fijn vind.
Want hoe erg ik ook mn best gedaan heb om geen binding te krijgen met haar, hoe vaak ik haar ook 'utigeprobeerd heb', vervloekt.. Ik moet eerlijk toegeven dat ze erg belangrijk voor me is gaan worden. Iets wat ik erg naar vind, en eigenlijk niet wil weten, laat staan toegeven. Iets wat ik egwoon niet wil.
Ik wil niet afhankelijk zijn van iemand, geven om iemand... En dus kwetsbaar zijn.. Zeker als ik voor die iemand maar werk ben. Onbelangrijk en makkelijk vervangbaar... Naar dus...
;)
Nouja, en verder gaat het wel. Hard aan het trainen. Binnenkort een aantal demo's.
Stressen, werken onderdruk, prestatiegericht... ;) Ik voel me zo'n loser. Ik houd maar gewoon in mn achterhoofd dat t publiek een radslag meestal al geweldig vind... ;)
Maar op zich, dit jaar is voor het eerst dat ik er niet heel bang voor ben.. heel heel heel erg ongelukkig bij het idee dat er onwijs veel mensen gaan kijken naar niets kunnend mijtje..
Ik wil zelfs wat mensen uit gaan nodigen.... Jaja.. de wonderen zijn de wereld nog neit uit...
;)
vrijdag 26 augustus 2005
van alles wat van me af schrijfsel
Ik weet het, ik blog teveel. Maar ik schrijf ook zoveeel... Er zit zoveel..
T was een lange dag gister. Moeilijke start ook. Ik voelde me rot en 'op' en toen moest ik nog naar therapie. Dat ging op zich wel goed, maar was ook heel moeilijk. Moeilijk om toe te geven dat het veel pipijn doet dat mn ouders nu zo 'involved' bij mijn ziusje zijn. Moeilijk ook om dat voor heel even toe te laten. Te voelen.
Gehad over automutilatie. Hoe ik mezelf 'gestraft' heb afgelopen week. Wat ik 'gedaan' heb. Zo eng en moeilijk om op te biechten. Zo sick ook, ik schaamde me zo. Ik wilde dat ik weer gewoon kon snijden. Dat 'werkte'het beste. Dit lijkt allemaal niet te helpen en ik verzin steeds ziekere dingen... Maar ik wil gewoon perse m'n armen 'clean'houden. Met de kiddo's enzo. Dat kan gewoon echt niet dan. Ja of ik moet het hele jaar lange mouwen dragen. Ook s'zomers. En met mijn actieve werkveld is dat gewon bjina niet te doen. Ben ik achter gekomen.
Heb ook heel veel nagedacht over snijden op andere pleken. Ik gebruik nu af en toe mijn voeten, (dat voel je ook de hele dag) maar ben achteraf erg bang om spieretn teraken. Die zitten daar nogal wat, en mn enkelspiertjes zijn al zo slecht...
M'n ehhm.. ja daar dus.. :$ heb ik ook wel gesneden. Maar dat triggerde enorm. Weinig optie.
Vroeger sneed ik altijd in mn bovenbenen.. Ik weet het niet, mar dat lijkt nu ook niet mer te voldoen. Geen enkele optie lijkt te kunnen tippen aan mn armen.. Dus blijf ik bezig met alternatieven.. :S
We kwamen tourwns ook tot de conclusie dat ik afgelopen week eigenlijk continue pannetje vier inloop. als er maar iets, gebeurd, of ik me maa reen beetje in moet spannend... Dus zodra er dan iets van stres of trigger bijkomt schiet ik 5 in... Gelukkig blijf ik er niet echt lang in hangen..
Maar het is wel klote om te beseffen dat mijn uitgangswaarde dus 3/4 is en dat ik dicht bij eeen crisis ben. En dat terwijl ik midden in mijn valkuil gestapt ben en het volgned blok weer te vol gepropt eb. Ik ga er dus niet echt naar handlen. Maar heb ook even het gevoel dat ik geen andere keuze heb. Even alle grip op mn leven kwijt, het stuur. Terwijl ik daar eigenlijk heel bewust mee bezig was...
S avonds kwam Tikkers mamma.
De kleintjes zijn helemaal gek oop haar. Ik ook trouwens, ze is ook heel lief, maar ik wil het eigenlijk niet zo weten of laten merken. (is risico...) We hebben een tijdje zitten praten. Over mn ouders, over mijn geloven..
Soms zou ik dan gewoon willen vertellen.. Ze straalt warmte uit, veiligheid. Dan zou ik willen vertellen, wilen delen. Zodat ze me vast zou houden en zou troosten. Zodat ze zou begrijpen. Zodat ik erom kan huilen.. Getroost door een mamma.
Maar goed dat kan niet, dat weet ik ook wel.Het zou ook te schaamtevoel en eng zijn. Te belastend... Ikwil haar niet ook afschrikken.
Maar ga haar wel een mail sturen. Om te vertellen hoe bijzonder het is voor me, dit. Hoe dankbaar ik haar ben.. Kweet niet of dat stom is.. maar .. nouja kweetniet...
Ben trouwens ook bang om peutje kwijt te raken.. Ze zij vandaag dat ik geen nr was. Mn hart maakte een sprongetje. Ik houd het bij me, maar wil het niet geloven. Te gevaarlijk.. Nog kwetsbaarder..
T was een lange dag gister. Moeilijke start ook. Ik voelde me rot en 'op' en toen moest ik nog naar therapie. Dat ging op zich wel goed, maar was ook heel moeilijk. Moeilijk om toe te geven dat het veel pipijn doet dat mn ouders nu zo 'involved' bij mijn ziusje zijn. Moeilijk ook om dat voor heel even toe te laten. Te voelen.
Gehad over automutilatie. Hoe ik mezelf 'gestraft' heb afgelopen week. Wat ik 'gedaan' heb. Zo eng en moeilijk om op te biechten. Zo sick ook, ik schaamde me zo. Ik wilde dat ik weer gewoon kon snijden. Dat 'werkte'het beste. Dit lijkt allemaal niet te helpen en ik verzin steeds ziekere dingen... Maar ik wil gewoon perse m'n armen 'clean'houden. Met de kiddo's enzo. Dat kan gewoon echt niet dan. Ja of ik moet het hele jaar lange mouwen dragen. Ook s'zomers. En met mijn actieve werkveld is dat gewon bjina niet te doen. Ben ik achter gekomen.
Heb ook heel veel nagedacht over snijden op andere pleken. Ik gebruik nu af en toe mijn voeten, (dat voel je ook de hele dag) maar ben achteraf erg bang om spieretn teraken. Die zitten daar nogal wat, en mn enkelspiertjes zijn al zo slecht...
M'n ehhm.. ja daar dus.. :$ heb ik ook wel gesneden. Maar dat triggerde enorm. Weinig optie.
Vroeger sneed ik altijd in mn bovenbenen.. Ik weet het niet, mar dat lijkt nu ook niet mer te voldoen. Geen enkele optie lijkt te kunnen tippen aan mn armen.. Dus blijf ik bezig met alternatieven.. :S
We kwamen tourwns ook tot de conclusie dat ik afgelopen week eigenlijk continue pannetje vier inloop. als er maar iets, gebeurd, of ik me maa reen beetje in moet spannend... Dus zodra er dan iets van stres of trigger bijkomt schiet ik 5 in... Gelukkig blijf ik er niet echt lang in hangen..
Maar het is wel klote om te beseffen dat mijn uitgangswaarde dus 3/4 is en dat ik dicht bij eeen crisis ben. En dat terwijl ik midden in mijn valkuil gestapt ben en het volgned blok weer te vol gepropt eb. Ik ga er dus niet echt naar handlen. Maar heb ook even het gevoel dat ik geen andere keuze heb. Even alle grip op mn leven kwijt, het stuur. Terwijl ik daar eigenlijk heel bewust mee bezig was...
S avonds kwam Tikkers mamma.
De kleintjes zijn helemaal gek oop haar. Ik ook trouwens, ze is ook heel lief, maar ik wil het eigenlijk niet zo weten of laten merken. (is risico...) We hebben een tijdje zitten praten. Over mn ouders, over mijn geloven..
Soms zou ik dan gewoon willen vertellen.. Ze straalt warmte uit, veiligheid. Dan zou ik willen vertellen, wilen delen. Zodat ze me vast zou houden en zou troosten. Zodat ze zou begrijpen. Zodat ik erom kan huilen.. Getroost door een mamma.
Maar goed dat kan niet, dat weet ik ook wel.Het zou ook te schaamtevoel en eng zijn. Te belastend... Ikwil haar niet ook afschrikken.
Maar ga haar wel een mail sturen. Om te vertellen hoe bijzonder het is voor me, dit. Hoe dankbaar ik haar ben.. Kweet niet of dat stom is.. maar .. nouja kweetniet...
Ben trouwens ook bang om peutje kwijt te raken.. Ze zij vandaag dat ik geen nr was. Mn hart maakte een sprongetje. Ik houd het bij me, maar wil het niet geloven. Te gevaarlijk.. Nog kwetsbaarder..
donderdag 25 augustus 2005
blurrie!
kvoel me echt doods.. Das een soort van mengeling tussen superklote en het maakt me allemaal niet meer uit...
T ging al een paar dagen niet zo lekker, maar nu, de wetenschap dat ik over een weekje weer voortaan Elke Dag Heel Vroeg Op Moet en tot Heel Laat Door Moet en over het algemeen Heel Veel Moet... :S dat maakt me gek... Echt, ik heb eigenlijk best zin om weer wat te doen. Alleen die stage was prima geweest. Eng, maar wel leuk om weer wat te doen. Mijn eigen klassenvakken van dit jaar waren ook goed geweest. Dat waren maar twee dagen die ingeroosterd waren.. en dan een dag dagbehandeling, dat was ook goed te doen geweest.. Maar alles lijkt Ineens tegelijk te komen...
Een stage die ik niet meer verwacht had, En inhaalvakken (die eigenlijk maar 4 vakken per week zijn zit ik net te rekenen, dus dat is 'maar' 6 uur)die ergens ertussen gepropt meoten worden, en die natuurlijk zo gegeven worden dat ze neit samengaan met mijn eigen rooster.
Weetje, als je eht zo redeneert, tsja dan valt het wel mee op zich..
-Ik moet denk ik zo'n 10 u stage lopen per week.. Dat is anderhalve dag als het meezit, minimaal. Ik heb een hele en twee halve dagen ervoor ingeroosterd... Desnoods loop ik langer door. Daar ga ik eigenlijk maar al vanuit.. dat is altijd een optie
-Dus 6 uur per week inhaalvakken. Aanwezig zijn en meedoen met vreemde klassen (heb niet eens meer de energie om erover te freaken) en daarna afsluiten. (met de helft van de lessen, zij schijnen vorig jaar al een heel blok gehad te hebben.. :S)
-1 dag per week dagbehandeling.. Ik weet nog niet of het doorgaat, ik weet nog niet wat de uren zijn, maar ik weet op welke dag het valt, dus die houd ik er vrji voor.. Ik heb de intake gedaan.. ik wil dit gaan proberen.. (denk ik hoor.. als ik afgewezen wordt ben ik ook erg opgelucht)(heeeeeel erg opgelucht bedenk ik net.. )
-en ik ga nu 3 van de vijf 'praktijklessen' met mijn eigen klas meevolgen.. (de andere twee zijn gewoon niet in te passen.. echtniet.. reistijdtechnisch enzo.. ) dat is dan dus weer 6 uur
-ik wil perse 2 theorievakken proberen te volgen, puur alleen aanwezig zonder er wat voor te maken/leren enz. maar wel zodat ik 'opgestart' wordt, en de theorie (echt enorme opdrachten) de rest van het jaar kan gaan doen in mijn tempo. 3 uur per week op wisselende tijden (echt heel fijn want mijn rooster is redelijk naadloos :S)
-4 uur per week trainen. T is geen school, maar wel even een 'verplichting' in mijn rooster waar ik nu rekening mee moet houden.. Klote maar waar.. :S
Dus dat maakt.. hmm.. ehm 10+6+6+3 Dat is in totaal.. ehm.. 25 uur. ja.
Voor 4 schooldagen, dus dat is dan.. ehm. 6 uur per dag. Valt opzich mee zou je zeggen.. Jep. maar de reistijden zitten er nog niet bij .. Dus 6 uur per dag..
Dat betekend dat ik ( op een dag dat ik alleen maar naar school ga) om half negen moet beginnen, dan is het 6 uur later.. ehm.. half 3. met ietwat speling tussen de lessen door (ja je moet toch lopen enzo en af en toe eten) wordt dat dus half 4. dan nog anderhalf uur naar huis.. dus dan ben ik 5 uur thuis. Twee van de 4 dagen moet ik dan 6 uur alweer trainen. (en soggends om 6 uur op om op tijd op school te zijn..
Dat zijn dus dagen van 6 tot 8 saafs met zonder rust.. :S
En dat is als ik Geen stage loop, want anders is het dus
8 uur stage zijn. tot uur of half 1. als de sodemieter naar school daar om 2 uur weer beginnen (en dan hopen dat je er al bent)tot 5 uur dan als de sodemieter terug naar huis en kijken hoe je het gaat redden om om 6 uur weer te trainen.
Okee, dat eerste, met die cijfers en het optellen hielp beter ;) toen leek het wel mee te vallen, 6 uur per dag.
Nouja goed. ik heb dat rooster iig gemaakt, dat is fijn want nu heb ik iig weer duidelijkheid, en ik voel me veel minder nutteloos. :P mag ook wel :P En misschien valt het in praktijk ook wel mee. Het is maar voor een aantal weekjes. Daarna wort het weer beter!!!Dus.
Nu moet ik zo naar therapie. (wat ik nog niet heb weten in te roosteren in dat rooster :S). Er is zoveel om over te hebben.. Hoe kloterig ik me voel.. Dat ik zit met het schoolprobleem (maar daar kan zij oko weer niets mee behalve zeggen dati k het dan rustiger aan moet gaan doen.. maar dat betekent vakken missen (nog meer) en dat zie ik niet zo zitten :S), hoe dat zit met Nina en Nina... De gevolgen van vorige week. Doorgaan op vorige week..
En ik heb ineens het gevoel deze week dat ze 'weggaat'. Vraag me niet waarom.. maar dat is er.. En ik ben bang dat dat me veel gaat doen.. :S Verrek, ik haat het om afhankelijk te zijn.. Daarom heb ik dr altijd op afstand gehouden.. ! Te laaaaat...
maar daar wil ik het misschien ook over hebben. Iets meer zekerheid.
En mijn lijf doet overal zeer. Ik heb erge spierpijn van ineens 4 uur trainen uit het niets en houdingen aannemen die ik al heeeel lang niet aangenomen had (hoezo thuis grondoefeningen doen in de vakantie :S). En doordat we momenteel trainen met mattentekort ben ik dus echt beurs op rug schouders en heupen.... Veel rollen en doen op de grond. Die toch best hard is als je telkens op hetzelfde plekje neerkomt...
Op zich is dit geen ramp hoor, spierpijn is zeker te overleven.. Alleen.. Eeen soort van beursheid over je hele lijf.. Pijn bij het bewegen.. alles gezwollen, bijna gekneusd.. Blauwe plekken op vreemde plaatsen.. Het roept zoveel op..
En ik klaag me nu dan al gek.. Stom maar dat helpt eenbeetje.. Dan is het niet als vroeger, niet alleen van mij geheim.. Nouja niet uit te leggen laatmaar..
Te lang verhaal.. T gaat gewoon zo klote.. Ik voel me zo klote. Dat zal ook wel aan het tijdstip liggen en het feit dat ik snagts nog steeds niet veel slaap. Ochtenden zijn sowieso niet mijn ding.
oohw.. en dan straks weer elke ochtend om 6 uur op.. Verrek.. Waar doe ik het toch voor...
Ik weet het wel, maar ik weet het ook niet.. Misschien is het echt tijd om mn oxa weer te gaan slikken..
Weet ook niet of ik mn eetproblemen ter sprake moet gaan brengen. Wil wel, het neemt plaats in in mijn hoofd, maar wil niet, wil niet gezond moeten eten, ik weet zelf ookw el dat het zo niet goed is... maar toegeven is misschien al de eerste stap.. ?
navign vapiognipangaiognpna;gji Moet zo weg.. vmaiongaiopgnm
T ging al een paar dagen niet zo lekker, maar nu, de wetenschap dat ik over een weekje weer voortaan Elke Dag Heel Vroeg Op Moet en tot Heel Laat Door Moet en over het algemeen Heel Veel Moet... :S dat maakt me gek... Echt, ik heb eigenlijk best zin om weer wat te doen. Alleen die stage was prima geweest. Eng, maar wel leuk om weer wat te doen. Mijn eigen klassenvakken van dit jaar waren ook goed geweest. Dat waren maar twee dagen die ingeroosterd waren.. en dan een dag dagbehandeling, dat was ook goed te doen geweest.. Maar alles lijkt Ineens tegelijk te komen...
Een stage die ik niet meer verwacht had, En inhaalvakken (die eigenlijk maar 4 vakken per week zijn zit ik net te rekenen, dus dat is 'maar' 6 uur)die ergens ertussen gepropt meoten worden, en die natuurlijk zo gegeven worden dat ze neit samengaan met mijn eigen rooster.
Weetje, als je eht zo redeneert, tsja dan valt het wel mee op zich..
-Ik moet denk ik zo'n 10 u stage lopen per week.. Dat is anderhalve dag als het meezit, minimaal. Ik heb een hele en twee halve dagen ervoor ingeroosterd... Desnoods loop ik langer door. Daar ga ik eigenlijk maar al vanuit.. dat is altijd een optie
-Dus 6 uur per week inhaalvakken. Aanwezig zijn en meedoen met vreemde klassen (heb niet eens meer de energie om erover te freaken) en daarna afsluiten. (met de helft van de lessen, zij schijnen vorig jaar al een heel blok gehad te hebben.. :S)
-1 dag per week dagbehandeling.. Ik weet nog niet of het doorgaat, ik weet nog niet wat de uren zijn, maar ik weet op welke dag het valt, dus die houd ik er vrji voor.. Ik heb de intake gedaan.. ik wil dit gaan proberen.. (denk ik hoor.. als ik afgewezen wordt ben ik ook erg opgelucht)(heeeeeel erg opgelucht bedenk ik net.. )
-en ik ga nu 3 van de vijf 'praktijklessen' met mijn eigen klas meevolgen.. (de andere twee zijn gewoon niet in te passen.. echtniet.. reistijdtechnisch enzo.. ) dat is dan dus weer 6 uur
-ik wil perse 2 theorievakken proberen te volgen, puur alleen aanwezig zonder er wat voor te maken/leren enz. maar wel zodat ik 'opgestart' wordt, en de theorie (echt enorme opdrachten) de rest van het jaar kan gaan doen in mijn tempo. 3 uur per week op wisselende tijden (echt heel fijn want mijn rooster is redelijk naadloos :S)
-4 uur per week trainen. T is geen school, maar wel even een 'verplichting' in mijn rooster waar ik nu rekening mee moet houden.. Klote maar waar.. :S
Dus dat maakt.. hmm.. ehm 10+6+6+3 Dat is in totaal.. ehm.. 25 uur. ja.
Voor 4 schooldagen, dus dat is dan.. ehm. 6 uur per dag. Valt opzich mee zou je zeggen.. Jep. maar de reistijden zitten er nog niet bij .. Dus 6 uur per dag..
Dat betekend dat ik ( op een dag dat ik alleen maar naar school ga) om half negen moet beginnen, dan is het 6 uur later.. ehm.. half 3. met ietwat speling tussen de lessen door (ja je moet toch lopen enzo en af en toe eten) wordt dat dus half 4. dan nog anderhalf uur naar huis.. dus dan ben ik 5 uur thuis. Twee van de 4 dagen moet ik dan 6 uur alweer trainen. (en soggends om 6 uur op om op tijd op school te zijn..
Dat zijn dus dagen van 6 tot 8 saafs met zonder rust.. :S
En dat is als ik Geen stage loop, want anders is het dus
8 uur stage zijn. tot uur of half 1. als de sodemieter naar school daar om 2 uur weer beginnen (en dan hopen dat je er al bent)tot 5 uur dan als de sodemieter terug naar huis en kijken hoe je het gaat redden om om 6 uur weer te trainen.
Okee, dat eerste, met die cijfers en het optellen hielp beter ;) toen leek het wel mee te vallen, 6 uur per dag.
Nouja goed. ik heb dat rooster iig gemaakt, dat is fijn want nu heb ik iig weer duidelijkheid, en ik voel me veel minder nutteloos. :P mag ook wel :P En misschien valt het in praktijk ook wel mee. Het is maar voor een aantal weekjes. Daarna wort het weer beter!!!Dus.
Nu moet ik zo naar therapie. (wat ik nog niet heb weten in te roosteren in dat rooster :S). Er is zoveel om over te hebben.. Hoe kloterig ik me voel.. Dat ik zit met het schoolprobleem (maar daar kan zij oko weer niets mee behalve zeggen dati k het dan rustiger aan moet gaan doen.. maar dat betekent vakken missen (nog meer) en dat zie ik niet zo zitten :S), hoe dat zit met Nina en Nina... De gevolgen van vorige week. Doorgaan op vorige week..
En ik heb ineens het gevoel deze week dat ze 'weggaat'. Vraag me niet waarom.. maar dat is er.. En ik ben bang dat dat me veel gaat doen.. :S Verrek, ik haat het om afhankelijk te zijn.. Daarom heb ik dr altijd op afstand gehouden.. ! Te laaaaat...
maar daar wil ik het misschien ook over hebben. Iets meer zekerheid.
En mijn lijf doet overal zeer. Ik heb erge spierpijn van ineens 4 uur trainen uit het niets en houdingen aannemen die ik al heeeel lang niet aangenomen had (hoezo thuis grondoefeningen doen in de vakantie :S). En doordat we momenteel trainen met mattentekort ben ik dus echt beurs op rug schouders en heupen.... Veel rollen en doen op de grond. Die toch best hard is als je telkens op hetzelfde plekje neerkomt...
Op zich is dit geen ramp hoor, spierpijn is zeker te overleven.. Alleen.. Eeen soort van beursheid over je hele lijf.. Pijn bij het bewegen.. alles gezwollen, bijna gekneusd.. Blauwe plekken op vreemde plaatsen.. Het roept zoveel op..
En ik klaag me nu dan al gek.. Stom maar dat helpt eenbeetje.. Dan is het niet als vroeger, niet alleen van mij geheim.. Nouja niet uit te leggen laatmaar..
Te lang verhaal.. T gaat gewoon zo klote.. Ik voel me zo klote. Dat zal ook wel aan het tijdstip liggen en het feit dat ik snagts nog steeds niet veel slaap. Ochtenden zijn sowieso niet mijn ding.
oohw.. en dan straks weer elke ochtend om 6 uur op.. Verrek.. Waar doe ik het toch voor...
Ik weet het wel, maar ik weet het ook niet.. Misschien is het echt tijd om mn oxa weer te gaan slikken..
Weet ook niet of ik mn eetproblemen ter sprake moet gaan brengen. Wil wel, het neemt plaats in in mijn hoofd, maar wil niet, wil niet gezond moeten eten, ik weet zelf ookw el dat het zo niet goed is... maar toegeven is misschien al de eerste stap.. ?
navign vapiognipangaiognpna;gji Moet zo weg.. vmaiongaiopgnm
woensdag 24 augustus 2005
Niet dus
Pfff. klotezooi.
Naja, het is dus geen vervangende opdracht geworden, sterker nog, het moest Nu ingehaald worden (als ik het dit jaar nog wilde doen..)
Kortom: in plaats van een rustig blok heb ik nu een extreem overvol rooster waarin ik niet de dingen kan volgen die ik wilde, Wel stage loop (wat voor mij erg energievretend is, aangezien deze stage niet met kleine kinderen is) en ook Veel, en ook nog probeer het gewone rooster te volgen.
Nouja goed. Ik zie het dus ff helemaal niet zitten. Maar goed, het is even doorbikkelen. En dan wordt eht volgend blok hopenlijk eindelijk rustiger...
Na de vakantie heb ik altijd wel even wat energie om hard te werken.
Waar ik nu stiekum op hoop.. En dat is heel stom, want dat was echt het enige wat ik perse wilde, is dat mn dagbehandeling nog een blok uitgesteld wordt. Dat zou net wat meer speling geven. Nouja, net wat meer.
Het zou een hele dag extra tijd betekenen, dus minder stresslange dagen! Plus dat ik nog niet die zware dagbehadneling hoef te beginnen zonder tijd enzo om bij te komen, ruimte om in te stortten. :S
Stom.. maar dat hoop ik nu maar... Dus.. Nog ff geen dagbehandeling dan maar?
Ofzo.
Teringzooi, ik voel me gewoon klote. !
Naja, het is dus geen vervangende opdracht geworden, sterker nog, het moest Nu ingehaald worden (als ik het dit jaar nog wilde doen..)
Kortom: in plaats van een rustig blok heb ik nu een extreem overvol rooster waarin ik niet de dingen kan volgen die ik wilde, Wel stage loop (wat voor mij erg energievretend is, aangezien deze stage niet met kleine kinderen is) en ook Veel, en ook nog probeer het gewone rooster te volgen.
Nouja goed. Ik zie het dus ff helemaal niet zitten. Maar goed, het is even doorbikkelen. En dan wordt eht volgend blok hopenlijk eindelijk rustiger...
Na de vakantie heb ik altijd wel even wat energie om hard te werken.
Waar ik nu stiekum op hoop.. En dat is heel stom, want dat was echt het enige wat ik perse wilde, is dat mn dagbehandeling nog een blok uitgesteld wordt. Dat zou net wat meer speling geven. Nouja, net wat meer.
Het zou een hele dag extra tijd betekenen, dus minder stresslange dagen! Plus dat ik nog niet die zware dagbehadneling hoef te beginnen zonder tijd enzo om bij te komen, ruimte om in te stortten. :S
Stom.. maar dat hoop ik nu maar... Dus.. Nog ff geen dagbehandeling dan maar?
Ofzo.
Teringzooi, ik voel me gewoon klote. !
schoolstuff
Dapper Dodo Ikje! Na veel zorgen, piekeren en huilen over school en hoe het nu moet dit jaar heb ik net twee mailtjes de deur uitegedaan voor plaatsvervangende opdrachten!!! Dit omdat de dingen die ik in moet halen 1. onzinnig waren gezien ik de rest wel allemaal gehaald had (ook van jaar later), en er veel schooluren in gaan zitten die ik nu niet echt heb aangezien ik dit blok toch veel voller zit dat gedacht met een dag dagbehandeling erbij (ja die rooster ik lekker vast in :P). en 2. schaatsen niet gaat lukken met mijn kapotte poot. Vorig jaar geprobeerd, maar dat was na een keer flinke tijd geblesseerd. Heb ik niet zo'n zin in om dat zo wee te doen. Ik kan nl niet eens skeeleren (en dan vanwege mn poot, niet omdat ik dat niet kan!!!).
Dus ik hoop nu op twee vervangende theoretische opdrachten die ik lekker thuiz in mijn eigen tijd en indeling kan maken. Dat zou dan toch moeten lukken!
Vorige week heb ik ook al gevraagd hoe het moet met t gemiste kamp.. Heb nl niet zo'n zin om dat dit jaar met 150 vreemden in te gaan halen.. Als het al niet lukte met bekenden... :S
Nuja, t is gewoon een fijn gevoel dat ik er wat concreets mee gedaan heb ipv erover piekeren. Ik heb verschillende opties neergelegd bij de desbetrefende docenten, en heb er gewoon eindelijk wat aan gedaan! Dat is fijn... Nu hopen dat ze mijn opties okee vinden, of zelf een oplossing hebben (ik sta voor alle zinnigs open ;)).
T geeft me iets meer geruststelling voor dit jaar. Omdat het betekent dat ik dit in mijn eigen tempo in kan gaan halen dan. Zonder dat rooster gestress. En dat betekent weer dat ik makkelijker dingen van mijn eigen jaar kan gaan volgen. Want daar kwam ik anders wsl niet aan toe. Met vreemde klassen dingen inhalen kost niet alleen praktisch veel (reis en) tijd, maar ook heeeeeeeel veel energie..
En wat ook okee is is dat mijn stagegenootje van afgelopen jaren gister ineens belde dat ze een stageplek aan het regelen was (wel voor drie dagen in de week, maar goed). Lekker een schop onder mn kont, samen is zoiets toch makkelijker, ik begin er makkelijker aan, en dan heb ik dat tenminste afgerond en gedaan!! :D het eerste onderdeel van het vierde jaar wat ik dan WEL zou gaan doen.
Aangezien het er nog steeds naar uitziet dat de vakken die ik wilde voglen op de dag van mn dagbehandeling vallen ;)
Nouja, goed.. Ik ga nu zitten afwachten dan maar :P Nee. dat is bluf. Ik ga nog opdrachten maken.
Oei fuck. Er verschijtn nu net een pop-up schermje van msn. U heeft mail van. *docent*.. Sjit sjit sjit.
Ik ga nu zenuwachtig lezen denk ik :S Hellupp
Dit is nog enger dan die mail sturen... *wish me luck*
Dus ik hoop nu op twee vervangende theoretische opdrachten die ik lekker thuiz in mijn eigen tijd en indeling kan maken. Dat zou dan toch moeten lukken!
Vorige week heb ik ook al gevraagd hoe het moet met t gemiste kamp.. Heb nl niet zo'n zin om dat dit jaar met 150 vreemden in te gaan halen.. Als het al niet lukte met bekenden... :S
Nuja, t is gewoon een fijn gevoel dat ik er wat concreets mee gedaan heb ipv erover piekeren. Ik heb verschillende opties neergelegd bij de desbetrefende docenten, en heb er gewoon eindelijk wat aan gedaan! Dat is fijn... Nu hopen dat ze mijn opties okee vinden, of zelf een oplossing hebben (ik sta voor alle zinnigs open ;)).
T geeft me iets meer geruststelling voor dit jaar. Omdat het betekent dat ik dit in mijn eigen tempo in kan gaan halen dan. Zonder dat rooster gestress. En dat betekent weer dat ik makkelijker dingen van mijn eigen jaar kan gaan volgen. Want daar kwam ik anders wsl niet aan toe. Met vreemde klassen dingen inhalen kost niet alleen praktisch veel (reis en) tijd, maar ook heeeeeeeel veel energie..
En wat ook okee is is dat mijn stagegenootje van afgelopen jaren gister ineens belde dat ze een stageplek aan het regelen was (wel voor drie dagen in de week, maar goed). Lekker een schop onder mn kont, samen is zoiets toch makkelijker, ik begin er makkelijker aan, en dan heb ik dat tenminste afgerond en gedaan!! :D het eerste onderdeel van het vierde jaar wat ik dan WEL zou gaan doen.
Aangezien het er nog steeds naar uitziet dat de vakken die ik wilde voglen op de dag van mn dagbehandeling vallen ;)
Nouja, goed.. Ik ga nu zitten afwachten dan maar :P Nee. dat is bluf. Ik ga nog opdrachten maken.
Oei fuck. Er verschijtn nu net een pop-up schermje van msn. U heeft mail van. *docent*.. Sjit sjit sjit.
Ik ga nu zenuwachtig lezen denk ik :S Hellupp
Dit is nog enger dan die mail sturen... *wish me luck*
dinsdag 23 augustus 2005
Nina of Nina???
Volgens mij is er nog een kleintje... Een 'tweede Nina' Ik weet niet of ze van elkaar weten.. Ik denk het niet.. maar ik heb dat idee. Nina weet namelijk niets van vroeger volgens mij. Meestal is ze vrolijk en enthousiast, nergens bang voor. Kortom, een gezonde kleuter, gek op Tikker
Soms echter merk ik dat er een kleuter is die Wel bang is. Erg bang. Die ook altijd bang is dat iemand boos is. Een kleuter met weinig eigenwaarde. Ik merk het aan de dignen die ze zegt.. die ze doet... Een kleuter ook die heel erg aan haar mamma hangt, die haar mamma mist.. maar.. het gevoel heeft dat ze daar niet heen mag? Daar niet welkom is? zoiets...
Heeft Nina een zusje? Ze lijken wel heel veel op elkaar? Is Nina een tweeling? ze zijn ongeveer even oud denk ik. Alhoewel het bij beiden nog wel eens wil wisselen.. tussen 3 en 5 denk ik..? nee nog geen 5... 3, 4?
Nina zegt altijd dat ze gee zusjes heeft... Maar volgens mij weten ze niet vna elkaars bestaatn af.. Het is jammer dat Pien niet kan praten, want ze lijken haar beiden te kennen... Ik vond het al langere tijd gek hoe het gedrag van Nina kon varieren.. dat ze soms zo bang was en soms ook helemaal niet. Soms alles leek te weten en soms niets... Nu denk ik dat het er twee zijn.
Eng idee... gek ook... Hoe kan dat nu weer. Ik dacht dat ik wist wat er zat.. Nouja, ongeveer...
Ik wou dat er gewoon eens even een rontgenfoto van mijn hoofd gemaakt kon worden. Lekker duidelijk wie wat en waar!
T maakt me onzeker... Kunnen er zomaar delen 'opfloepen'? Weten andere delen precies wie er zijn? Zijn er meer delen die ik niet ken? Kunnen er nu nog delen bijkomen ofzo?
Hellup.. :S
Soms echter merk ik dat er een kleuter is die Wel bang is. Erg bang. Die ook altijd bang is dat iemand boos is. Een kleuter met weinig eigenwaarde. Ik merk het aan de dignen die ze zegt.. die ze doet... Een kleuter ook die heel erg aan haar mamma hangt, die haar mamma mist.. maar.. het gevoel heeft dat ze daar niet heen mag? Daar niet welkom is? zoiets...
Heeft Nina een zusje? Ze lijken wel heel veel op elkaar? Is Nina een tweeling? ze zijn ongeveer even oud denk ik. Alhoewel het bij beiden nog wel eens wil wisselen.. tussen 3 en 5 denk ik..? nee nog geen 5... 3, 4?
Nina zegt altijd dat ze gee zusjes heeft... Maar volgens mij weten ze niet vna elkaars bestaatn af.. Het is jammer dat Pien niet kan praten, want ze lijken haar beiden te kennen... Ik vond het al langere tijd gek hoe het gedrag van Nina kon varieren.. dat ze soms zo bang was en soms ook helemaal niet. Soms alles leek te weten en soms niets... Nu denk ik dat het er twee zijn.
Eng idee... gek ook... Hoe kan dat nu weer. Ik dacht dat ik wist wat er zat.. Nouja, ongeveer...
Ik wou dat er gewoon eens even een rontgenfoto van mijn hoofd gemaakt kon worden. Lekker duidelijk wie wat en waar!
T maakt me onzeker... Kunnen er zomaar delen 'opfloepen'? Weten andere delen precies wie er zijn? Zijn er meer delen die ik niet ken? Kunnen er nu nog delen bijkomen ofzo?
Hellup.. :S
maandag 22 augustus 2005
Nutteloze takenlijsten ;)
T slaat erg om van goed naar slecht. Op zich wel nuttig dagje gehad, dat voelt goed. Alhoewel het blijft voelen dat ik faal met mn studie. En dat terwijl ik vandaag toch echt een flinke tijd gestudeerd heb! Nouja, morgen weer hard verder! T idee helpt niet echt, maar ik hoop dat het wat overgaat als ik regelmatig dingen doe.
Ik heb wel besloten dat de vakantie voor mij ook echt afgelopen is. Rustiger aandoen is okee, maar niets doen niet. Dus maak ik keurig elke dag een soort 'lijstje' met wat ik ongeveer wil doen. Een leidraad.
Voor morgen staat er *bep werkboek* uitlezen&samenvatten, douche schoonmaken, garage fixen voor auto, werken aan crisisplan, was opruimen.
Ik weet dat het niet veel lijkt voor een hele dag, maar voor mij, als ik dit morgen allemaal afkrijg is het heel wat. Alhoewel ik me achteraf dan nog nutteloos voel...
Minder dan de rest iig. Omdat zij wel gewoon het hele rooster volgen. En dat is nog niet eens begonnen verdikkie. Ohw, dat gaat wat worden dit jaar :S
Ik heb wel besloten dat de vakantie voor mij ook echt afgelopen is. Rustiger aandoen is okee, maar niets doen niet. Dus maak ik keurig elke dag een soort 'lijstje' met wat ik ongeveer wil doen. Een leidraad.
Voor morgen staat er *bep werkboek* uitlezen&samenvatten, douche schoonmaken, garage fixen voor auto, werken aan crisisplan, was opruimen.
Ik weet dat het niet veel lijkt voor een hele dag, maar voor mij, als ik dit morgen allemaal afkrijg is het heel wat. Alhoewel ik me achteraf dan nog nutteloos voel...
Minder dan de rest iig. Omdat zij wel gewoon het hele rooster volgen. En dat is nog niet eens begonnen verdikkie. Ohw, dat gaat wat worden dit jaar :S
Wakker
Blurrie.. Kweet niet wat het is, ben het bed maar weer uitgekropen. Beelden en geluiden beginnen al voordat ik mn ogen dichtheb. Ja, zo hoeft het niet van mij hoor, dan blijf ik wel wakker. Gelukkig hoef ik niet naar school toe.
maar ik denk dat dat ook een van de redenen is dat ik me zo kloterig voel. Total failure... Ik ga morgen wel heer hard proberen te werken. Al is het maar om te bewijzen dat ik het Wel kan. Dat heb ik nodig voor mezelf.
Donderdag pas weer peuten. Na afgelopen donderdag kan ik t wel eerder gebruiken. Dacht dat het wel okee ging, dat ik er wel over kon praten, makkelijk. Dat lukte toen oko goed, het luchtte op. Maar nu.. gister.. vrijdag...
Ach, ik weet het ook ff niet. de behoefte aan snijden is echt Enorm afgelopen dagen. En dat terwijl het eigenlijk best okee ging daarmee... Maar de plaatsvervangers lijken niet te helpen nu... Overal zie ik mogelijkheden om mezelf kapot te maken...
Ik wil niet.. mijn lichaam is net aan het helen, het herstellen.. ik kan hemdjes aan. Maar het lijkt te moeten... De pijn eruit snijden, het bloed zien..
Ik moet kapot... rust... geef me rust.. alsjeblieft... geef me rust...
Grrr en grote ergernis, dat ik morgen dan wsl weer niet wakker kan worden... Lekker is dat! Of mijn alles ff mee kan werken aan mijn gezonde slaapritme, dat ik probeer aan te nemen..
maar ik denk dat dat ook een van de redenen is dat ik me zo kloterig voel. Total failure... Ik ga morgen wel heer hard proberen te werken. Al is het maar om te bewijzen dat ik het Wel kan. Dat heb ik nodig voor mezelf.
Donderdag pas weer peuten. Na afgelopen donderdag kan ik t wel eerder gebruiken. Dacht dat het wel okee ging, dat ik er wel over kon praten, makkelijk. Dat lukte toen oko goed, het luchtte op. Maar nu.. gister.. vrijdag...
Ach, ik weet het ook ff niet. de behoefte aan snijden is echt Enorm afgelopen dagen. En dat terwijl het eigenlijk best okee ging daarmee... Maar de plaatsvervangers lijken niet te helpen nu... Overal zie ik mogelijkheden om mezelf kapot te maken...
Ik wil niet.. mijn lichaam is net aan het helen, het herstellen.. ik kan hemdjes aan. Maar het lijkt te moeten... De pijn eruit snijden, het bloed zien..
Ik moet kapot... rust... geef me rust.. alsjeblieft... geef me rust...
Grrr en grote ergernis, dat ik morgen dan wsl weer niet wakker kan worden... Lekker is dat! Of mijn alles ff mee kan werken aan mijn gezonde slaapritme, dat ik probeer aan te nemen..
zondag 14 augustus 2005
gesprek
Soms verbaas ik mezelf. leuk is dat. Fijn ook om toch iets productiefs te kunnen doen terwijl ik me niet zo okee voel.
Hoe het komt... Kweetniet precies. Okee ik slik mn medicatie niet zo okee. Okee, ik slik het erg onregelmatig.. Daar kan het mee te maken hebben...
Ook het begin van het schooljaar.. Voel me redelijk nutteloos en schuldig.. Zorgen. hoe gaat dit jaar verlopen.. Is dit echt wat ik wil, kan ik dit...
Gesprek met ouders zusje en vriend gehad. Heel moeilijk heeeeel moeilijk. T kwam op hoe je in het leven staat.. Mn zusje weet nu een beetje wat van me. Snapt t wel een beetje, maar vind het moeilijk om het zich voor te stellen. Kwam erachter dat zij mn ouders verweet dat ze nooit geweten heeft dat het niet goed met mij ging tot ze ooit littekens op mn armen zag.. Toen ik allang uit huis was... Was wel fijn gevoel
Gesprek was moeilijk, goed, en ook naar...
Aan de ene kant voelde ik me begrepen, gesteund, aan de andere kant waren ze veel bezig met nadruk te leggen op hoe goed ze geprobeerd hadden me op te voeden, hoe ik vroeger al in mijn eigen wereldje zat en alles anders beleefde (ik hoor: dus niet alles wat ze verteld is echt waar, ze heeft een grote fantasie), dat ze me daarom streng op moesten voeden ( ik hoorde: je had het nodig, je verdiende het.. het was jou schuld), maar dat ze dat zo goed mogelijlk gedaan hebben, gelijk aan mn zusje, dat weet iedereen (ik hoorde: en als je al wilt beweren dat we vroeger wat fout gedaan hebben, nou dan weet iedereen dat dat niet waar is. Het zin in JOU hoofd.)
Achteraf, nu nog steeds, heb ik het er moeilijk mee. Het was fijn dat ze geinteresseerd luisterden, vroegen hoe het nu ging, of ik vooruit gegaan was in therapie enzo.. Maar zo moeilijk om te merken dat ze vroeger dus al dondersgoed doorhadden dat ik 'anders' was, veel dissocieerde (alleen zijn noemen het anderds) maar daar niets mee gedaan hebben.. Moeilijk omdat ik weet waar dat door kwam, zij dat ook moeten weten, maar net doen of het in mij zit, of ze me daarom streng op meosten voeden... Moelijk, omdat zij zeggen 'streng opvoeden' (dat geven ze dus toe), maar het anders was.. Het niets meer met opvoeden te maken had op gegeven moment.
Moeilijk om te merken hoe goed ze me eigenlijk kennen, en hoe goed ze me daarom stuk hebben kunnen maken. Hoe weinig ze ermee gedaan hebben, met de dingen die ze waargenomen hebben. Nouja, weinig om me ermee te helpen, of te benoemen als ik het er moeilijk mee heb/had. Veel om het (onbewust) tegen me te gebruiken..
Zo moeilijk. Zijn dit echt dezelfde mensen? Ja kwa gehaaidheid wel.. Qua waarschuwende ondertoon... maar de interesse, alles wat ze dus toch van mij gezien hebben.. dat ze me kennen... Zijn zij degene die ... die.. ja hoe omschrijf je het..
Ook heel veel angst. Hoe zou vriend er nu over denken... Ik ging alweer aan mezelf twijfelen. heb ik dignen echt zo anders waargenomen, was er dan toch neits? verzon ik wat ik wilde..? Maar nee, ik weet en voel.. Ik kan niet niet weten en voelen.. Kon dat maar... Mijn waarheid is Waar! Is niet alleen door mijn bril.. Ja, ik zal het anders meegemaakt hebben dan zij... Da's duidelijk. Zij hebben er wsl betere herinneringen aan dan ik.. ;) Hoop ik.. :S
Maar ieder ander die ze zou horen... Niemand zou me geloven... Net als ooit op school. Mn middelbare school. Zelfde verhaal. Eigen wereldje, neemt dingen anders waar, natuurlijk houden we wel veel van haar, puberruzies, vertekend door haar bril. Labiele persoonlijkheid, trekt zich terug in haar eigen wereld, en ziet dan alleen nog wat ze wil zien. Niet de werkelijkheid...
Ach, wie gelooft dat nou niet. Zulke liefhebbende ouders... Zo'n stom kind. Bang, inderdaad teruggetrokken, veel van deze wereld afwezig... Zeker aandacht nodig.
Ja.. altijd opzoek naar aandacht en liefde... Ze hebben alles al geprobeerd, maar het is zo moeilijk.. Ze overheerst ook zo in de gezinssituatie... Moeilijk hoor, zo labiel..
Pijn.. Deze herinnering doet zo'n pijn. De lerares die ik toen in vertrouwen genomen had over dat ik suicidaal was, automutileerde, niet meer at en veel 'ruzie' had thuis, bang was voor ze, die lerares keek steeds teleurgestelder naar mij. Wachtend op het weerwoord (Dat kwam natuurlijk niet.. kben me daar gek, ze in het openbaar tegenspreken), op een uitleg van mijn kant. Daarna boos, dat ik haar zo voor de gek had kunnen houden.. Er was niet veel aan de hand, ik moest gelukkig zijn..
En privecontact met volwassenen was duidelijk niet goed voor me... omdat ik dan alles ging doen voor aandacht van diens kant..
Pijn als rinkelend glas. mijn wereld die instortte, veiligheid van de schoolweg. Binnenvriendin die erbij was, gekke fratsen uithaalde om me af te leiden. Ik soms bijna moest grinniken en dat het gesprek niet ten goede kwam. Het besluit om nooit meer te praten. Het was ook mijn schuld.. Labiel... dat was ik..
Ik schaamde me zo verschikkelijk. Over alles wat de school nu zou denken (het werd meteen in mn dossier gezet en zou besproken worden met mentoren/leraren), over mezelf, hoe ik daar zat.. Jas nog aan omdat uitdoen teveel zeer zou doen. Dikke coltrui eronder tegen de striemen en plekken, das daar nog omheeen over gekneusde kaak. In rolstoel, net uit het ziekenhuis.
Ja, ongeluk gehad ja, nee jas niet uit hoor, koud van al dat stilzitten. Ja das ook om (het was daar bloedheet). Niet bewegen, focussen op de woorden.. Die proberen te volgen. Door de schaamte heen. Binnenvriendin die het voor me bijhield, me hielp.
Bange delen.. Stille ik.. Schamend, bang... Zo bang voor de gevolgen..
De dreigende blikken van de overkant als niemand het zag. Voor de rest bezorgde blikken van leraren en hen, als bezorgde opvoeders.
Wat was het toneelspel.. Dit? Of de rest van mijn leven? Zat ik vast in mijn rol om aandacht, of was mijn rol die van niet bestaand meisje... Wat moest ik...
Hoe het komt... Kweetniet precies. Okee ik slik mn medicatie niet zo okee. Okee, ik slik het erg onregelmatig.. Daar kan het mee te maken hebben...
Ook het begin van het schooljaar.. Voel me redelijk nutteloos en schuldig.. Zorgen. hoe gaat dit jaar verlopen.. Is dit echt wat ik wil, kan ik dit...
Gesprek met ouders zusje en vriend gehad. Heel moeilijk heeeeel moeilijk. T kwam op hoe je in het leven staat.. Mn zusje weet nu een beetje wat van me. Snapt t wel een beetje, maar vind het moeilijk om het zich voor te stellen. Kwam erachter dat zij mn ouders verweet dat ze nooit geweten heeft dat het niet goed met mij ging tot ze ooit littekens op mn armen zag.. Toen ik allang uit huis was... Was wel fijn gevoel
Gesprek was moeilijk, goed, en ook naar...
Aan de ene kant voelde ik me begrepen, gesteund, aan de andere kant waren ze veel bezig met nadruk te leggen op hoe goed ze geprobeerd hadden me op te voeden, hoe ik vroeger al in mijn eigen wereldje zat en alles anders beleefde (ik hoor: dus niet alles wat ze verteld is echt waar, ze heeft een grote fantasie), dat ze me daarom streng op moesten voeden ( ik hoorde: je had het nodig, je verdiende het.. het was jou schuld), maar dat ze dat zo goed mogelijlk gedaan hebben, gelijk aan mn zusje, dat weet iedereen (ik hoorde: en als je al wilt beweren dat we vroeger wat fout gedaan hebben, nou dan weet iedereen dat dat niet waar is. Het zin in JOU hoofd.)
Achteraf, nu nog steeds, heb ik het er moeilijk mee. Het was fijn dat ze geinteresseerd luisterden, vroegen hoe het nu ging, of ik vooruit gegaan was in therapie enzo.. Maar zo moeilijk om te merken dat ze vroeger dus al dondersgoed doorhadden dat ik 'anders' was, veel dissocieerde (alleen zijn noemen het anderds) maar daar niets mee gedaan hebben.. Moeilijk omdat ik weet waar dat door kwam, zij dat ook moeten weten, maar net doen of het in mij zit, of ze me daarom streng op meosten voeden... Moelijk, omdat zij zeggen 'streng opvoeden' (dat geven ze dus toe), maar het anders was.. Het niets meer met opvoeden te maken had op gegeven moment.
Moeilijk om te merken hoe goed ze me eigenlijk kennen, en hoe goed ze me daarom stuk hebben kunnen maken. Hoe weinig ze ermee gedaan hebben, met de dingen die ze waargenomen hebben. Nouja, weinig om me ermee te helpen, of te benoemen als ik het er moeilijk mee heb/had. Veel om het (onbewust) tegen me te gebruiken..
Zo moeilijk. Zijn dit echt dezelfde mensen? Ja kwa gehaaidheid wel.. Qua waarschuwende ondertoon... maar de interesse, alles wat ze dus toch van mij gezien hebben.. dat ze me kennen... Zijn zij degene die ... die.. ja hoe omschrijf je het..
Ook heel veel angst. Hoe zou vriend er nu over denken... Ik ging alweer aan mezelf twijfelen. heb ik dignen echt zo anders waargenomen, was er dan toch neits? verzon ik wat ik wilde..? Maar nee, ik weet en voel.. Ik kan niet niet weten en voelen.. Kon dat maar... Mijn waarheid is Waar! Is niet alleen door mijn bril.. Ja, ik zal het anders meegemaakt hebben dan zij... Da's duidelijk. Zij hebben er wsl betere herinneringen aan dan ik.. ;) Hoop ik.. :S
Maar ieder ander die ze zou horen... Niemand zou me geloven... Net als ooit op school. Mn middelbare school. Zelfde verhaal. Eigen wereldje, neemt dingen anders waar, natuurlijk houden we wel veel van haar, puberruzies, vertekend door haar bril. Labiele persoonlijkheid, trekt zich terug in haar eigen wereld, en ziet dan alleen nog wat ze wil zien. Niet de werkelijkheid...
Ach, wie gelooft dat nou niet. Zulke liefhebbende ouders... Zo'n stom kind. Bang, inderdaad teruggetrokken, veel van deze wereld afwezig... Zeker aandacht nodig.
Ja.. altijd opzoek naar aandacht en liefde... Ze hebben alles al geprobeerd, maar het is zo moeilijk.. Ze overheerst ook zo in de gezinssituatie... Moeilijk hoor, zo labiel..
Pijn.. Deze herinnering doet zo'n pijn. De lerares die ik toen in vertrouwen genomen had over dat ik suicidaal was, automutileerde, niet meer at en veel 'ruzie' had thuis, bang was voor ze, die lerares keek steeds teleurgestelder naar mij. Wachtend op het weerwoord (Dat kwam natuurlijk niet.. kben me daar gek, ze in het openbaar tegenspreken), op een uitleg van mijn kant. Daarna boos, dat ik haar zo voor de gek had kunnen houden.. Er was niet veel aan de hand, ik moest gelukkig zijn..
En privecontact met volwassenen was duidelijk niet goed voor me... omdat ik dan alles ging doen voor aandacht van diens kant..
Pijn als rinkelend glas. mijn wereld die instortte, veiligheid van de schoolweg. Binnenvriendin die erbij was, gekke fratsen uithaalde om me af te leiden. Ik soms bijna moest grinniken en dat het gesprek niet ten goede kwam. Het besluit om nooit meer te praten. Het was ook mijn schuld.. Labiel... dat was ik..
Ik schaamde me zo verschikkelijk. Over alles wat de school nu zou denken (het werd meteen in mn dossier gezet en zou besproken worden met mentoren/leraren), over mezelf, hoe ik daar zat.. Jas nog aan omdat uitdoen teveel zeer zou doen. Dikke coltrui eronder tegen de striemen en plekken, das daar nog omheeen over gekneusde kaak. In rolstoel, net uit het ziekenhuis.
Ja, ongeluk gehad ja, nee jas niet uit hoor, koud van al dat stilzitten. Ja das ook om (het was daar bloedheet). Niet bewegen, focussen op de woorden.. Die proberen te volgen. Door de schaamte heen. Binnenvriendin die het voor me bijhield, me hielp.
Bange delen.. Stille ik.. Schamend, bang... Zo bang voor de gevolgen..
De dreigende blikken van de overkant als niemand het zag. Voor de rest bezorgde blikken van leraren en hen, als bezorgde opvoeders.
Wat was het toneelspel.. Dit? Of de rest van mijn leven? Zat ik vast in mijn rol om aandacht, of was mijn rol die van niet bestaand meisje... Wat moest ik...
zaterdag 13 augustus 2005
... .
Getsie. Naar onveilig, zomaar ineens. Klabam, zo gaat het goed, zo lees je iets en ga je weer op je bek. Blijf ik dit doen? Blijft iedere keer mijn wereld ronddraaien...
Hoe kan ik nu stabiel worden als mijn wereld dat niet is. Help.. Help..
Ik wil me veilig voelen.
Zit erover te denken om mijn logje maar te stoppen...
Het is zo heerlijk om van me af te kunnen schrijven, maar zo vreselijk dat iedereen het kan lezen...
Ik haat het. Ik haat mij...
En dat terwijl ik best een goede dag gehad heb. Eigenlijk helemaal niet zo slecht ben nu... Maar dan ineens gebeurt er iets wat alles weer wanhopig lijkt te maken, niet meer te redden, niet meer de moeite waard...
Ik wordt trouwens echt gruwelijk getriggerd door het liedje 'Laura' van Jan Smit.
Nee, ik luister die muziek niet vrijwillig, Ja, hij staat op mijn werk dus continue op. Ze hebben daar een voorkeur voor afgrijselijke muziek die in je hoofd blijft hangen. ;) Maar goed.. deze is.. Kweetniet..
txt:
Kijk
ze lacht zonder gevoel,
Een onbereikbaar doel,
Wordt er toch nog nagestreeft.
Ruik,
de geur van grote moed,
stroomt nog door haar bloed,
maar waarom..??
Haar naam is laura,
een hele lieve meid
Als ik in haar ogen kijk
ben ik de weg heel even kwijt.
O laura,
een leven vol verdriet,
al haar vrienden lopen buiten
Maar voor laura geldt dat niet
Proef
de smaak van haar gevecht,
het is zo onterecht,
maar daar legt zij zich bij neer
Hoor
de stemmen in haar hoofd,
waardoor ze weer geloofd,
maar waarom..??
Haar naam is laura,
een hele lieve meid
Als ik in haar ogen kijk
ben ik de weg heel even kwijt.
O laura, een leven vol verdriet,
al haar vrienden lopen buiten
Maar voor laura geldt dat niet
Maar waarom is alles nu voorbij(alles nu voorbij)
Laat het leven je nooit meer vrij
Haar naam is laura,
een hele lieve meid
Als ik in haar ogen kijk
ben ik de weg heel even kwijt.
O laura,
een leven vol verdriet,
al haar vrienden lopen buiten
Maar voor laura geldt dat niet
T is een beetje.. kweetniet knullig.. maar juist daarom doet het me zoveel... Heb echt moeite om niet in te storten telkens als dat liedje weer voorbij komt...
Ik haat HEM. Waarom.. Waarom moest dit. Geeft het een gevoel van macht? Mij maakt het onmachtig iig. Onveilig. Ik hoop dat ie ervan geniet...
Ik huil ervan. Ben er bang van. Ik haat het... Hij verpest het... alles...
Hoe kan ik nu stabiel worden als mijn wereld dat niet is. Help.. Help..
Ik wil me veilig voelen.
Zit erover te denken om mijn logje maar te stoppen...
Het is zo heerlijk om van me af te kunnen schrijven, maar zo vreselijk dat iedereen het kan lezen...
Ik haat het. Ik haat mij...
En dat terwijl ik best een goede dag gehad heb. Eigenlijk helemaal niet zo slecht ben nu... Maar dan ineens gebeurt er iets wat alles weer wanhopig lijkt te maken, niet meer te redden, niet meer de moeite waard...
Ik wordt trouwens echt gruwelijk getriggerd door het liedje 'Laura' van Jan Smit.
Nee, ik luister die muziek niet vrijwillig, Ja, hij staat op mijn werk dus continue op. Ze hebben daar een voorkeur voor afgrijselijke muziek die in je hoofd blijft hangen. ;) Maar goed.. deze is.. Kweetniet..
txt:
Kijk
ze lacht zonder gevoel,
Een onbereikbaar doel,
Wordt er toch nog nagestreeft.
Ruik,
de geur van grote moed,
stroomt nog door haar bloed,
maar waarom..??
Haar naam is laura,
een hele lieve meid
Als ik in haar ogen kijk
ben ik de weg heel even kwijt.
O laura,
een leven vol verdriet,
al haar vrienden lopen buiten
Maar voor laura geldt dat niet
Proef
de smaak van haar gevecht,
het is zo onterecht,
maar daar legt zij zich bij neer
Hoor
de stemmen in haar hoofd,
waardoor ze weer geloofd,
maar waarom..??
Haar naam is laura,
een hele lieve meid
Als ik in haar ogen kijk
ben ik de weg heel even kwijt.
O laura, een leven vol verdriet,
al haar vrienden lopen buiten
Maar voor laura geldt dat niet
Maar waarom is alles nu voorbij(alles nu voorbij)
Laat het leven je nooit meer vrij
Haar naam is laura,
een hele lieve meid
Als ik in haar ogen kijk
ben ik de weg heel even kwijt.
O laura,
een leven vol verdriet,
al haar vrienden lopen buiten
Maar voor laura geldt dat niet
T is een beetje.. kweetniet knullig.. maar juist daarom doet het me zoveel... Heb echt moeite om niet in te storten telkens als dat liedje weer voorbij komt...
Ik haat HEM. Waarom.. Waarom moest dit. Geeft het een gevoel van macht? Mij maakt het onmachtig iig. Onveilig. Ik hoop dat ie ervan geniet...
Ik huil ervan. Ben er bang van. Ik haat het... Hij verpest het... alles...
donderdag 28 juli 2005
Oproepje
Dit stukje vond ik op mijn computer. Ik las het, heb het op het forum geplaatst, en wil het nu graag hier plaatsten.
het is een oproepje voor ieder die het aangaat... Voor ieder die zich aangesproken voelt.. Ik hoop dat er iemand zo dapper is om te durven beginnen, en dat de ander dan over zijn hart kan strijken...
Dit is toch een plekje dat we Samen hebben. Samen zijn...
Mij gaat het aan het hart als er allemaal mensen om wie ik geef pijn en verdriet hebben..
En dit verhaal heeft duideiljk twee kanten, die ik graag wil horen. Doodzwijgen lijkt me niet de oplossing.
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik wil niets liever dan dat dit over is, maar dat is vooral omdat ik het naar vind dat mensen elkaar kwetsen en zelf gekwetst worden. Alle partijen in dit geval dus!!!
En ja, ik ben zelf ook wat bang geworden, alleen daarom al wil ik graag openheid en duidelijkheid. Onwetendheid geeft roddels en onrust. Dat hebben we nu een tijdje gehad over dit onderwerp, ik ben blij dat het in de openheid is.
Nogmaals, ik heb veel liever dat het allemaal afgelopen is...
Ik hoopte stiekum dat alle partijen zo goed wisten wat het betekende om gekwetst te worden en hoe belangrijk vergeving is, dat ze daardoor misschien naast elkaar verder konden. Ondertussen ben ik bang dat het te ver gegaan is, dat mensen in hun boosheid te kwetsende dingen gezegd/gedaan hebben, en anderen niet in staat zijn dit te vergeven... Jammer, maar okee.
Het enige wat ik mee wil geven, duidelijk aan alle partijen (ik wil hierbij ook meteen zeggen dat ik voor niemand 'ben' of partij trek, en het dus ook voor niemand in het bjizonder bedoel) is... Jullie weten wat het is om gekwetst te worden.. Om bang te zijn voor iemand... Om verdriet te hebben om iemand.. Wil je dat nu zelf blijven doen?
Hoe moeilijk ook... Wees de dapperste. Bied je excuus aan... Niet omdat je het allemaal niet erg meer vind, maar omdat je een gezamelijk doel nastreeft. Namelijk mensen helpen. Ik weet dat jullie allemaal heel erg gekwetst zjin ondertussen. Maar juist daarom lijkt het me nu beter om er een eind aan te maken voor er nog meer mensen gekwetst worden.
Voor beide partijen geld dat door jullie koppigheid er nu genoeg 'slachtoffers' zijn. Cidje lijkt em een duidelijk voorbeeld (ook hierbij dus niet een partij ni het bijzonder!), en jongens, jullie weten gewoon hoe het is... Je wil niet worden waar je vroeger bang voor was toch? Tenminste, ik niet.
Nu toch proberen om 'vrede' te sluiten (en dan hoef je echt niet meer als vrienden door een deur), of zeggen dat je niet gemeend hebt om een ander te kwetsen en daar je excuses voor aanbieden is niet zwak.. Het is juist een teken van sterkte. Van een groot hart. Vind ik dan.
Alsjeblieft jongens... Ook voor de toekomst van beide forums, en dus alle leden die daar zijn... Laat elkaar met rust... Geef ons weer rust...
Alsjeblieft...
Liefs, Nina
het is een oproepje voor ieder die het aangaat... Voor ieder die zich aangesproken voelt.. Ik hoop dat er iemand zo dapper is om te durven beginnen, en dat de ander dan over zijn hart kan strijken...
Dit is toch een plekje dat we Samen hebben. Samen zijn...
Mij gaat het aan het hart als er allemaal mensen om wie ik geef pijn en verdriet hebben..
En dit verhaal heeft duideiljk twee kanten, die ik graag wil horen. Doodzwijgen lijkt me niet de oplossing.
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik wil niets liever dan dat dit over is, maar dat is vooral omdat ik het naar vind dat mensen elkaar kwetsen en zelf gekwetst worden. Alle partijen in dit geval dus!!!
En ja, ik ben zelf ook wat bang geworden, alleen daarom al wil ik graag openheid en duidelijkheid. Onwetendheid geeft roddels en onrust. Dat hebben we nu een tijdje gehad over dit onderwerp, ik ben blij dat het in de openheid is.
Nogmaals, ik heb veel liever dat het allemaal afgelopen is...
Ik hoopte stiekum dat alle partijen zo goed wisten wat het betekende om gekwetst te worden en hoe belangrijk vergeving is, dat ze daardoor misschien naast elkaar verder konden. Ondertussen ben ik bang dat het te ver gegaan is, dat mensen in hun boosheid te kwetsende dingen gezegd/gedaan hebben, en anderen niet in staat zijn dit te vergeven... Jammer, maar okee.
Het enige wat ik mee wil geven, duidelijk aan alle partijen (ik wil hierbij ook meteen zeggen dat ik voor niemand 'ben' of partij trek, en het dus ook voor niemand in het bjizonder bedoel) is... Jullie weten wat het is om gekwetst te worden.. Om bang te zijn voor iemand... Om verdriet te hebben om iemand.. Wil je dat nu zelf blijven doen?
Hoe moeilijk ook... Wees de dapperste. Bied je excuus aan... Niet omdat je het allemaal niet erg meer vind, maar omdat je een gezamelijk doel nastreeft. Namelijk mensen helpen. Ik weet dat jullie allemaal heel erg gekwetst zjin ondertussen. Maar juist daarom lijkt het me nu beter om er een eind aan te maken voor er nog meer mensen gekwetst worden.
Voor beide partijen geld dat door jullie koppigheid er nu genoeg 'slachtoffers' zijn. Cidje lijkt em een duidelijk voorbeeld (ook hierbij dus niet een partij ni het bijzonder!), en jongens, jullie weten gewoon hoe het is... Je wil niet worden waar je vroeger bang voor was toch? Tenminste, ik niet.
Nu toch proberen om 'vrede' te sluiten (en dan hoef je echt niet meer als vrienden door een deur), of zeggen dat je niet gemeend hebt om een ander te kwetsen en daar je excuses voor aanbieden is niet zwak.. Het is juist een teken van sterkte. Van een groot hart. Vind ik dan.
Alsjeblieft jongens... Ook voor de toekomst van beide forums, en dus alle leden die daar zijn... Laat elkaar met rust... Geef ons weer rust...
Alsjeblieft...
Liefs, Nina
dinsdag 26 juli 2005
hij of hij?
Ik zat te denken.. over het aanklagen, over laster verspreiden..
What's next, dacht ik.. dat Sunshine hem gaat aanklagen vanwege laster? Wat is laster.. En wanneer iemand aan te klagen...
Is dit laster? dacht ik toen.. Is slecht denken over iemand laster... En zo ja... Dan kan ie mij ook aanklagen.. Dan ben ik niet meer anoniem..
En mijn ouders, is dat dan ook laster? Het idee maakt me razend bang. Ik bedoel.. als je aangeklaagd kan worden omdat je laster over iemand verspreid over internet.. Wanneer zullen ze mij dan aanklagen.. Mijn verhaal, zo ongeloofwaardig, waarin ik veel fout praat, en denk...
Ook.. hoe komen ze in elkaars forums, aan elkaars adressen... Het is ineens zo enorm onveilig.. Bloot als vroeger, wachtend op de klappen...
Machteloos, omdat je weet dat iemand uiteindelijk wel zal raden wat je denkt en je daarvoor zal straffen... Je mag niet denken, niet fout denken. Wat is fout...
Denken is fout. Denken en dat opschrijven al helemaal. Laat staan het delne met anderen. En dat doe ik nu.. Ik deel mijn foute gedachten met anderen...
Wanneer zou de straf komen... Wanneer zou ie het doorhebben.
In mijn gedachten lopen hij en mijn vader steeds meer door elkaar. Slimheid, gevatte woorden. vragen zo beantwoorden dat je aan jezelf gaat twijfelen...
Dreigen.. Angst.. dat het mijn vader is. al die tijd al. Dat ie in z'n vuistje zit te lachen nu...
Onzin, ik weet dat ik paranoide aan eht worden ben. Maar toch. die bestanden, die msn gesprekken.. hoe komen die daar ineens. Het doet me denken aan al mn verdwenen doktersdossiers... Dit en dit? Nee hoor, dat heb je nooit gehad. staat niet in mijn computer. Weet je het wel heel zeker... Gelukkig waren sommige dingen nog in het ziekenhuis terug te halen.. maar het meeste niet...
Moeilijk.. Dit alles zo moeilijk..
What's next, dacht ik.. dat Sunshine hem gaat aanklagen vanwege laster? Wat is laster.. En wanneer iemand aan te klagen...
Is dit laster? dacht ik toen.. Is slecht denken over iemand laster... En zo ja... Dan kan ie mij ook aanklagen.. Dan ben ik niet meer anoniem..
En mijn ouders, is dat dan ook laster? Het idee maakt me razend bang. Ik bedoel.. als je aangeklaagd kan worden omdat je laster over iemand verspreid over internet.. Wanneer zullen ze mij dan aanklagen.. Mijn verhaal, zo ongeloofwaardig, waarin ik veel fout praat, en denk...
Ook.. hoe komen ze in elkaars forums, aan elkaars adressen... Het is ineens zo enorm onveilig.. Bloot als vroeger, wachtend op de klappen...
Machteloos, omdat je weet dat iemand uiteindelijk wel zal raden wat je denkt en je daarvoor zal straffen... Je mag niet denken, niet fout denken. Wat is fout...
Denken is fout. Denken en dat opschrijven al helemaal. Laat staan het delne met anderen. En dat doe ik nu.. Ik deel mijn foute gedachten met anderen...
Wanneer zou de straf komen... Wanneer zou ie het doorhebben.
In mijn gedachten lopen hij en mijn vader steeds meer door elkaar. Slimheid, gevatte woorden. vragen zo beantwoorden dat je aan jezelf gaat twijfelen...
Dreigen.. Angst.. dat het mijn vader is. al die tijd al. Dat ie in z'n vuistje zit te lachen nu...
Onzin, ik weet dat ik paranoide aan eht worden ben. Maar toch. die bestanden, die msn gesprekken.. hoe komen die daar ineens. Het doet me denken aan al mn verdwenen doktersdossiers... Dit en dit? Nee hoor, dat heb je nooit gehad. staat niet in mijn computer. Weet je het wel heel zeker... Gelukkig waren sommige dingen nog in het ziekenhuis terug te halen.. maar het meeste niet...
Moeilijk.. Dit alles zo moeilijk..
zondag 24 juli 2005
Onmacht en onbegrip
Ik snap er neits van. Ik snap het gewoon niet.
Mijn 'vertrouwde' internetwereldje is ineens (nouja, zo langzamerhand) zo superonveilig aan het worden... Ik voel me op het forum waar ik altijd kwam weer net een machteloos klein kind.. Overheerst door een groter iemand waar ik niets tegen durf te doen... Machteloos..
Een tijdje terug werd een meisje 'opeens' openbaar in twijfel getrokken. Haar topics werden gesloten... Na lang vragen wat en waarom werd gezegd dat er redenen voor waren. Maar dat ze weer gewoon toegelaten was daar.
Lijkt me rampzalig, openbaar in twijfel gebracht worden... Het maakte me bang.. zo bang.. En vraagtekens. Zou ze liegen, zou iemand het niet goed met ons voorhebben...
De twijfels bleven een tijdje, toen heb ik het beetje verdrongen, verder geprobeerd te gaan.. wel sceptisher...
Nu lees ik ineens op de blog van een vriendinnetje dat ze gebanned is.. Ik snap niet goed waarom.. Ik snap eht gewoon niet. Omdat ze ook lid is van een ander forum?.. Omdat er msn gesprekken gevonden waren?
Ik schrok me kapot en ging op het forum kijken of er uitleg stond.. Daar stond niet eens dat er mensen gebanned waren.. Niets stond er.. Ook kon ik haar nog gewoon een pb'tje sturen... Als ik het niet gelezen had, niet zelf gelezen had op haar blog had ik het niet geweten.. Wat als ik niet haar mailadres had? Dan zouden we elkaar ineens kwijtzijn...
Nu weet ik het niet meer... Ik voel me machteloos, de grip verliezend op het wereldje dat ik redelijk veilig vond.. Waar ik me redelijk veilig voelde...
Belazerd. Niet door haar, maar door het forum waar ik in geloofde... Nog steeds in wil geloven.
Maar ik ken haar... Ik weet hoe haar ogen lijken op de mijne. Hoe we hetzelfde kunnen denken, reageren.. Aan haar reacties herken ik dingen die ik vroeger ook heb meegemaakt.. Herken ik mijn eigen angsten en verdriet.
En ik weet dat zij niet slecht is, niet liegt, hooguit eerlijk is... Als ze daarvoor gebanned wordt... Waarom?
Dan wordt goed ineens weer kwaad en hulp ineens een gekke machtsverhouding. Ik zou er zo graag wat van wileln zeggen, kwaad willen worden, het voor haar opnemen. Vorige keer heb ik dat vrij voorzichtig gedaan.. Nu durf ik niet meer.
Ik ben bang. Voor de gevolgen. Niet dat ik gebanned wordt hoor.. Dat maakt me niet zoveel meer.. Meer voor mijn anonimiteit. Wat ze weten en kunnen daar bij het forum.. Ze houden ip-nummes bij daar enz. Daarmee ben ik te tracen. Dat maakt me zo bang. Machteloos.
Waarom... Het enige wat we wilden was wat hulp van elkaar, wat troost. Herkenning en een plekje waar we onszelf konden zijn. Uiteindelijk zijn we weer beland in een soort van machtsspel, en, omdat we bang zijn, niets durven, weer beland in de zo gehate slachtofferrol. Die opgeven betekent ook meteen je veiligheid opgeven, het geheim dat we allemaal altijd zo goed verborgen hebben geprobeerd te houden...
Hoe kan dit toch. Ik dacht dat daar mensen waren die ook het beste voor hadden met iedereen. Genoeg meegemaakt hadden, en nu gewoon een rustig plekje wilden waar iedereen zichzelf kan zijn... Hoe kan het dan toch dat we nu weer elkaar pijn gaan doen.. Alsof we al niet genoeg gekwetst zijn... Weer in een machtsspel belanden.
Ik wil het niet. Ik wil er niet aan meedoen... Bang dat ik zal verliezen, maar bagner nog dat ik zal winnen, dat ik het kan, mensen kwetsen, bang maken... PIjn doen.. Dat wil ik niet.. Zo wil ik niet zijn... Nooit.. Niet zoals zij waren.
Ik snap niet dat iemand dat wil.
Ik haat het dat alles veranderd. Waarom... Ik snap de mensen niet.
Mijn 'vertrouwde' internetwereldje is ineens (nouja, zo langzamerhand) zo superonveilig aan het worden... Ik voel me op het forum waar ik altijd kwam weer net een machteloos klein kind.. Overheerst door een groter iemand waar ik niets tegen durf te doen... Machteloos..
Een tijdje terug werd een meisje 'opeens' openbaar in twijfel getrokken. Haar topics werden gesloten... Na lang vragen wat en waarom werd gezegd dat er redenen voor waren. Maar dat ze weer gewoon toegelaten was daar.
Lijkt me rampzalig, openbaar in twijfel gebracht worden... Het maakte me bang.. zo bang.. En vraagtekens. Zou ze liegen, zou iemand het niet goed met ons voorhebben...
De twijfels bleven een tijdje, toen heb ik het beetje verdrongen, verder geprobeerd te gaan.. wel sceptisher...
Nu lees ik ineens op de blog van een vriendinnetje dat ze gebanned is.. Ik snap niet goed waarom.. Ik snap eht gewoon niet. Omdat ze ook lid is van een ander forum?.. Omdat er msn gesprekken gevonden waren?
Ik schrok me kapot en ging op het forum kijken of er uitleg stond.. Daar stond niet eens dat er mensen gebanned waren.. Niets stond er.. Ook kon ik haar nog gewoon een pb'tje sturen... Als ik het niet gelezen had, niet zelf gelezen had op haar blog had ik het niet geweten.. Wat als ik niet haar mailadres had? Dan zouden we elkaar ineens kwijtzijn...
Nu weet ik het niet meer... Ik voel me machteloos, de grip verliezend op het wereldje dat ik redelijk veilig vond.. Waar ik me redelijk veilig voelde...
Belazerd. Niet door haar, maar door het forum waar ik in geloofde... Nog steeds in wil geloven.
Maar ik ken haar... Ik weet hoe haar ogen lijken op de mijne. Hoe we hetzelfde kunnen denken, reageren.. Aan haar reacties herken ik dingen die ik vroeger ook heb meegemaakt.. Herken ik mijn eigen angsten en verdriet.
En ik weet dat zij niet slecht is, niet liegt, hooguit eerlijk is... Als ze daarvoor gebanned wordt... Waarom?
Dan wordt goed ineens weer kwaad en hulp ineens een gekke machtsverhouding. Ik zou er zo graag wat van wileln zeggen, kwaad willen worden, het voor haar opnemen. Vorige keer heb ik dat vrij voorzichtig gedaan.. Nu durf ik niet meer.
Ik ben bang. Voor de gevolgen. Niet dat ik gebanned wordt hoor.. Dat maakt me niet zoveel meer.. Meer voor mijn anonimiteit. Wat ze weten en kunnen daar bij het forum.. Ze houden ip-nummes bij daar enz. Daarmee ben ik te tracen. Dat maakt me zo bang. Machteloos.
Waarom... Het enige wat we wilden was wat hulp van elkaar, wat troost. Herkenning en een plekje waar we onszelf konden zijn. Uiteindelijk zijn we weer beland in een soort van machtsspel, en, omdat we bang zijn, niets durven, weer beland in de zo gehate slachtofferrol. Die opgeven betekent ook meteen je veiligheid opgeven, het geheim dat we allemaal altijd zo goed verborgen hebben geprobeerd te houden...
Hoe kan dit toch. Ik dacht dat daar mensen waren die ook het beste voor hadden met iedereen. Genoeg meegemaakt hadden, en nu gewoon een rustig plekje wilden waar iedereen zichzelf kan zijn... Hoe kan het dan toch dat we nu weer elkaar pijn gaan doen.. Alsof we al niet genoeg gekwetst zijn... Weer in een machtsspel belanden.
Ik wil het niet. Ik wil er niet aan meedoen... Bang dat ik zal verliezen, maar bagner nog dat ik zal winnen, dat ik het kan, mensen kwetsen, bang maken... PIjn doen.. Dat wil ik niet.. Zo wil ik niet zijn... Nooit.. Niet zoals zij waren.
Ik snap niet dat iemand dat wil.
Ik haat het dat alles veranderd. Waarom... Ik snap de mensen niet.
vrijdag 22 juli 2005
briefje
Ik dacht er ineens weer over. Zegmaar het schoot me ineens weer in alle heftigheid in mn keel.
met mn peutje hebben we het de laaste tijd nogal veel over 'onze' relatie. Ik vind dat zooo moeilijk. Toe te geven dat zij belangrijk voor me is.. Omdat ik 'weet' dat ik voor haar maar werk ben, zo onbelangrijk als de pest, ze wsl nooit aan me denkt en me kan missen als kiespijn...
Voor mijn gevoel me liever kwijt is dat rijk.
Om dan toe te geven dat zij wel belangrijk is voor mij.. dat is zo enorm kwetsbaar zijn.. Me zo belachelijk voelen.. Naief... Kweetneit.. Het is iets dat ik voor mezelf al met moeite toe wil geven. Omdat ik niet afhankelijk wil zijn van haar, niet wil dat ze belangrijk voor me is. omdat ik dat niet voor haar ben. Omdat ik gewoon niet afhankelijk wil zijn van iemand wiens 'werk' ik ben... Omdat ik sowieso niet afhankeiljk wil zijn van iemand, zeker als het niet iets wederzijds is.
Echt een van de moeilijkste dingen vind ik dan oko echt emoties ten opzichte van haar aan haar vertellen. Dus als ik boos op dr ben, als ze me kwetst, dat ze belangrijk is.. Dat soort dignen.
Laatste tijd laat ze merken dat ze weet hoe moeilijk dat is, en dat dat okee is. Dat is fijn, dan voelt het minder belacheljk. De manier waarop ze er mee omgaat zorgt dat ik me iets minder voor mezelf schaam op dat moment.. Dat ik er ook wat over durf te zeggen.. Hoe eng ook nog.
Laatste keer vroeg ze dus ook of ik 'afstand' aan het nemen was omdat ze lang met vakantie zou zijn. Nee zei ik. Dat dacht ik ook. Ik laat haar gewoonlijk alleen tijdens de therapie wat dichterbij komen, zodra die afgelopen is probeer ik haar er weer uit te gooien. Ik kan het me niet veroorloven haar in mn 'vrije tijd' belangrijk te vinden, me aan haar te gaan hechten...
Bovendien heb ik weinig gevoel voor tijd. Een week is onnoemelijk lang. Moeilijk uit te leggen, waarschijnljik onbegrijpbaar voor anderen, maar als er een week tussen twee keer therapei zit, dan kan dat ook best een jaar zijn zegmaar. zo beleef ik het. als iets dat een jaar geleden was dan. Ik moet er dus echt elke keer weer inkomen, en houd weinig binding met haar en waar we mee bezig zijn als er te lang tussenzit. Een keer in de twee weken was helemaal een ramp. Ik merk dat twee keer in de week bijvoorbeeld wel helpt meer binding te maken.
Nouja in ieder geval kwam het erop dat ik toch gedurende de tidj dat ik iemadn niet zie (dat heb ik vaak al na een of twee uur ofzo) de woorden/bedoelingen van diegene ga verdraaien... Ik vind je aardig zeggen ze alleen omdat ze medelijden hebben, ik stuur je niet weg omdat ze zich verplicht voelen, blablabla.
In slechte buien 'weet' ik dan na een tijdje zeker dat die persoon me niet mag, slecht over me denkt, ik niets waard ben, en ik diegene beter met rust kan laten.
Ze had door dat ik dat ook met haar had. Dat tastbare, visuele dingen me zouden helpen om een persoon bij me te voelen zoals ie echt is.
Ineens vroeg ze of ik wat van haar had.. Iets persoonlijks.. Ehm nee... (tranen.. hoe weet ze dat... hoop...) Dat dat dan de hoogste tijd werd he.. Als ik natuurlijk dacht dat het hielp (een klein jaatje kwam eruit. Sprongetjes in hoofd, in hart. Ze bied het zelf aan... Dat is belangrijk bij dit soort dingen... Iets van haar..) Ik kan gewoon niet goed beschrijven waarom dat nou zo belangrijk is.
Misschien omdat het een soort van.. officiele ontwrichting is van al die maffe gedachtes... Omdat het symbool staat voor dat iemand me dus Niet kwijt wil en Wel wil helpen... Omdat dat een tastbaar symbool is.. ze dat niet zou aanbieden als ze het niet meende. Daar hebben we het ook over gehad... Dat zei ze ook...
Zo moeilijk te aanvaarden.. Dat ze dus meent wat ze zegt.. Tranen met tuiten.. pijn.. Ik was bang dta ik zou breken. Ondertussen schreef zij een briefje. VOor mij.. Spanning. Alleen de aanhef leek al zo belangrijk.. Lieve? Beste? Ikw eet dat ze heel afstandelijk is.. dus verwachte beste ;) Wat zou ze schrijven... Ze schrijft iets persoonlijks voor mij...
Toen ze klaar was moest ik kijken of ik het kon lezen. Dat wilde ik niet. Ik was zo bang dat ik zou breken... Ik wilde nog niet weten wat ze geschreven had.. Dat was teveel. Moest toch. Alles opzij. gelezen van achter een wolk. Daarna .. daarna niets.. Om niet te barsten bleef alles ver van afstand. Ik zag mezelf, ik zag de vreemde film waarin ik zat. mijn lijf deed het niet meer, hoe ze ook probeerde. Tot ik het hoorde zeggen dat het goed was zo.
Mijn geest huilde. Wilde haar graag een knuffel geven. Is dat stom? Dat wilde ik zo graag op dat moment.. Gewoon, even een knuffel geven. Of krijgen.. :$ Maar dat zal wel een droom blijven...
Nu, als ik het nu teruglees schieten de tranen weer in mijn ogen. Gewoon omdat ik weet hoe ze daar zat. Serieus als altijd, ernstig na te denken over wat ze zou schrijven, elk woord overwogen. na te denken Voor Mij. Speciaal Voor Mij.
Omdat het briefje zo typisch haar is. Haar afstandelijke schrijfstijl, Beste, met vriendelijke groet. Maar wel haar manier van hartelijk doen, van lief zijn ertussendooor. Je betn goed zoals je bent.. Ik weet hoe ze het bedoelde.. Hoe ze erbij keek, hoe ze het schreef.
Dit alles maakt dat ene briefje zo enorm waardevol. Het is niet een snel in elkaar geklad papiertje. Het is overdacht. Gemeend. Er is werk in gestoken. Voor mij... :$
Stom he.. zo blij, met een briefje...
Het briefje is het begin van mijn nieuwe 'veilige zak'. (voor lezers: uitleg volgt nog wel, ik heb dit voor mezelf geschreven) Ik hoop dat ik meer mensen durf te vragen. Ik hoop dat ik het gevoel en de emotie erbij vast kan houden..
Alhoewel de emotie wel heel heftig was... Maar dat weet ik niet zo heel goed meer meot ik eerlijk zeggen... Zodra ik het gevoel had dat ik ging breken kwam de afstand... het gevoelloze. Maar ik merkte gewoon dat de tranen maar bleven rollen. dat ik zat te trillen... Te verkrampen.
Ik heb trouwens bijna altijd spierpijn de dag na therapie ;) Hoezo verkrampte bezigheid ;)
met mn peutje hebben we het de laaste tijd nogal veel over 'onze' relatie. Ik vind dat zooo moeilijk. Toe te geven dat zij belangrijk voor me is.. Omdat ik 'weet' dat ik voor haar maar werk ben, zo onbelangrijk als de pest, ze wsl nooit aan me denkt en me kan missen als kiespijn...
Voor mijn gevoel me liever kwijt is dat rijk.
Om dan toe te geven dat zij wel belangrijk is voor mij.. dat is zo enorm kwetsbaar zijn.. Me zo belachelijk voelen.. Naief... Kweetneit.. Het is iets dat ik voor mezelf al met moeite toe wil geven. Omdat ik niet afhankelijk wil zijn van haar, niet wil dat ze belangrijk voor me is. omdat ik dat niet voor haar ben. Omdat ik gewoon niet afhankelijk wil zijn van iemand wiens 'werk' ik ben... Omdat ik sowieso niet afhankeiljk wil zijn van iemand, zeker als het niet iets wederzijds is.
Echt een van de moeilijkste dingen vind ik dan oko echt emoties ten opzichte van haar aan haar vertellen. Dus als ik boos op dr ben, als ze me kwetst, dat ze belangrijk is.. Dat soort dignen.
Laatste tijd laat ze merken dat ze weet hoe moeilijk dat is, en dat dat okee is. Dat is fijn, dan voelt het minder belacheljk. De manier waarop ze er mee omgaat zorgt dat ik me iets minder voor mezelf schaam op dat moment.. Dat ik er ook wat over durf te zeggen.. Hoe eng ook nog.
Laatste keer vroeg ze dus ook of ik 'afstand' aan het nemen was omdat ze lang met vakantie zou zijn. Nee zei ik. Dat dacht ik ook. Ik laat haar gewoonlijk alleen tijdens de therapie wat dichterbij komen, zodra die afgelopen is probeer ik haar er weer uit te gooien. Ik kan het me niet veroorloven haar in mn 'vrije tijd' belangrijk te vinden, me aan haar te gaan hechten...
Bovendien heb ik weinig gevoel voor tijd. Een week is onnoemelijk lang. Moeilijk uit te leggen, waarschijnljik onbegrijpbaar voor anderen, maar als er een week tussen twee keer therapei zit, dan kan dat ook best een jaar zijn zegmaar. zo beleef ik het. als iets dat een jaar geleden was dan. Ik moet er dus echt elke keer weer inkomen, en houd weinig binding met haar en waar we mee bezig zijn als er te lang tussenzit. Een keer in de twee weken was helemaal een ramp. Ik merk dat twee keer in de week bijvoorbeeld wel helpt meer binding te maken.
Nouja in ieder geval kwam het erop dat ik toch gedurende de tidj dat ik iemadn niet zie (dat heb ik vaak al na een of twee uur ofzo) de woorden/bedoelingen van diegene ga verdraaien... Ik vind je aardig zeggen ze alleen omdat ze medelijden hebben, ik stuur je niet weg omdat ze zich verplicht voelen, blablabla.
In slechte buien 'weet' ik dan na een tijdje zeker dat die persoon me niet mag, slecht over me denkt, ik niets waard ben, en ik diegene beter met rust kan laten.
Ze had door dat ik dat ook met haar had. Dat tastbare, visuele dingen me zouden helpen om een persoon bij me te voelen zoals ie echt is.
Ineens vroeg ze of ik wat van haar had.. Iets persoonlijks.. Ehm nee... (tranen.. hoe weet ze dat... hoop...) Dat dat dan de hoogste tijd werd he.. Als ik natuurlijk dacht dat het hielp (een klein jaatje kwam eruit. Sprongetjes in hoofd, in hart. Ze bied het zelf aan... Dat is belangrijk bij dit soort dingen... Iets van haar..) Ik kan gewoon niet goed beschrijven waarom dat nou zo belangrijk is.
Misschien omdat het een soort van.. officiele ontwrichting is van al die maffe gedachtes... Omdat het symbool staat voor dat iemand me dus Niet kwijt wil en Wel wil helpen... Omdat dat een tastbaar symbool is.. ze dat niet zou aanbieden als ze het niet meende. Daar hebben we het ook over gehad... Dat zei ze ook...
Zo moeilijk te aanvaarden.. Dat ze dus meent wat ze zegt.. Tranen met tuiten.. pijn.. Ik was bang dta ik zou breken. Ondertussen schreef zij een briefje. VOor mij.. Spanning. Alleen de aanhef leek al zo belangrijk.. Lieve? Beste? Ikw eet dat ze heel afstandelijk is.. dus verwachte beste ;) Wat zou ze schrijven... Ze schrijft iets persoonlijks voor mij...
Toen ze klaar was moest ik kijken of ik het kon lezen. Dat wilde ik niet. Ik was zo bang dat ik zou breken... Ik wilde nog niet weten wat ze geschreven had.. Dat was teveel. Moest toch. Alles opzij. gelezen van achter een wolk. Daarna .. daarna niets.. Om niet te barsten bleef alles ver van afstand. Ik zag mezelf, ik zag de vreemde film waarin ik zat. mijn lijf deed het niet meer, hoe ze ook probeerde. Tot ik het hoorde zeggen dat het goed was zo.
Mijn geest huilde. Wilde haar graag een knuffel geven. Is dat stom? Dat wilde ik zo graag op dat moment.. Gewoon, even een knuffel geven. Of krijgen.. :$ Maar dat zal wel een droom blijven...
Nu, als ik het nu teruglees schieten de tranen weer in mijn ogen. Gewoon omdat ik weet hoe ze daar zat. Serieus als altijd, ernstig na te denken over wat ze zou schrijven, elk woord overwogen. na te denken Voor Mij. Speciaal Voor Mij.
Omdat het briefje zo typisch haar is. Haar afstandelijke schrijfstijl, Beste, met vriendelijke groet. Maar wel haar manier van hartelijk doen, van lief zijn ertussendooor. Je betn goed zoals je bent.. Ik weet hoe ze het bedoelde.. Hoe ze erbij keek, hoe ze het schreef.
Dit alles maakt dat ene briefje zo enorm waardevol. Het is niet een snel in elkaar geklad papiertje. Het is overdacht. Gemeend. Er is werk in gestoken. Voor mij... :$
Stom he.. zo blij, met een briefje...
Het briefje is het begin van mijn nieuwe 'veilige zak'. (voor lezers: uitleg volgt nog wel, ik heb dit voor mezelf geschreven) Ik hoop dat ik meer mensen durf te vragen. Ik hoop dat ik het gevoel en de emotie erbij vast kan houden..
Alhoewel de emotie wel heel heftig was... Maar dat weet ik niet zo heel goed meer meot ik eerlijk zeggen... Zodra ik het gevoel had dat ik ging breken kwam de afstand... het gevoelloze. Maar ik merkte gewoon dat de tranen maar bleven rollen. dat ik zat te trillen... Te verkrampen.
Ik heb trouwens bijna altijd spierpijn de dag na therapie ;) Hoezo verkrampte bezigheid ;)
alles of niets.
Het is niet dat er niets zit. Juist tegendeel, er zit genoeg laatste tijd. Maar niets lijkt belangrijk genoeg om te zeggen/schrijven, alles lijkt zo onzinnig.. En onverwoordbaar. Het zit er, maar om het te benoemen, te beschrijven...
SOms weet ik dingen, voel ik dingen die ik niet onder woorden kan brengen. Ik herken ze wel, maar kan ze niet koppelen aan wat het is. Het is als een geur ruiken en weten dat je die kent.. je kan bijna het gezicht erbij zien, of het moment waar het bij hoort. Maar je blijft hangen met de geur, en de emotie die die oproept.. Want dat komt wel vaak meteen mee. Waar het bij hoort... Dat zit zeker ergens anders opgeslagen, want daar kom ik niet bij. Soms willen de anderen me achteraf inlichten wat het was dat me zo blij/ verdrietig maakte. Meestal niet.
Volgende week de intake. Ik shake me gek. Maar ik ga het doen. Verder wil ik er niet teveel over nadenken. Dus.
Tot die tijd verdoe ik mn tijd met slapen, chillen en socializen. Ik trek veel op met vrienden/schoonfammelie en hoewel het veel energie vreet vind ik het wel erg leuk. Het geeft me een blij gevoel om saafs kapot op te zijn, maar wel een gezellige dag gehad te hebben. Dan slaap ik de dag daarna wel weer lekker bij. Gelukkig kan dat in de vakantie.
Ik begin me zolangzamerhand wel steeds meer zorgen te maken over hoe dat na de vakantie moet gaan met school. Ik bedoel, ik heb heel veel zin in mn jaartje wat minder druk. Heel veel. maar ik maak me ook zorgen. Heb ik genoeg discipline om dan wel wat te doen? En als ik alles onder elkaar zet lijkt het toch nog wel erg veel. Zal het allemaal wel goedkomen.. vastniet... Zonder de druk van verplicht dingen op tijd afhebben... klasgenoten etc. De kans van uitstellen lokt... En ik ben wel heel bang dat het afstellen gaat worden... That's me. Het is nu of nooit, zwart of wit. Grijs is moeilijk te vinden bij mij...
Het stomme is dat ik dat weet... Me er vaak zo bewust van ben, het daar in therapie ook zo vaak over heb.. maar wat doe je eraan..? Ik ga iig proberen om volgend jaar wel te blijven werken. Dingen te bljven doen. Maar goed, ik wilde deze vakantie ook wat theoriewerk doen alvast. Niet veel, gewoon wat. Verder dan uitzoeken wat ik wilde gaan doen ben ik eigenlijk nog niet gekomen... Laat staan als ik dan volgend jaar ook nog andere bezigheden heb... :S
Nouja, op hoop van zegen. Ik kan dit. Nee, ik kan beter zeggen, ik Wil dit. Ik ga het proberen. Meer dan mn best kan ik niet doen.
Maar 'mn best' lijkt eigenlijk nooit genoeg... :S
SOms weet ik dingen, voel ik dingen die ik niet onder woorden kan brengen. Ik herken ze wel, maar kan ze niet koppelen aan wat het is. Het is als een geur ruiken en weten dat je die kent.. je kan bijna het gezicht erbij zien, of het moment waar het bij hoort. Maar je blijft hangen met de geur, en de emotie die die oproept.. Want dat komt wel vaak meteen mee. Waar het bij hoort... Dat zit zeker ergens anders opgeslagen, want daar kom ik niet bij. Soms willen de anderen me achteraf inlichten wat het was dat me zo blij/ verdrietig maakte. Meestal niet.
Volgende week de intake. Ik shake me gek. Maar ik ga het doen. Verder wil ik er niet teveel over nadenken. Dus.
Tot die tijd verdoe ik mn tijd met slapen, chillen en socializen. Ik trek veel op met vrienden/schoonfammelie en hoewel het veel energie vreet vind ik het wel erg leuk. Het geeft me een blij gevoel om saafs kapot op te zijn, maar wel een gezellige dag gehad te hebben. Dan slaap ik de dag daarna wel weer lekker bij. Gelukkig kan dat in de vakantie.
Ik begin me zolangzamerhand wel steeds meer zorgen te maken over hoe dat na de vakantie moet gaan met school. Ik bedoel, ik heb heel veel zin in mn jaartje wat minder druk. Heel veel. maar ik maak me ook zorgen. Heb ik genoeg discipline om dan wel wat te doen? En als ik alles onder elkaar zet lijkt het toch nog wel erg veel. Zal het allemaal wel goedkomen.. vastniet... Zonder de druk van verplicht dingen op tijd afhebben... klasgenoten etc. De kans van uitstellen lokt... En ik ben wel heel bang dat het afstellen gaat worden... That's me. Het is nu of nooit, zwart of wit. Grijs is moeilijk te vinden bij mij...
Het stomme is dat ik dat weet... Me er vaak zo bewust van ben, het daar in therapie ook zo vaak over heb.. maar wat doe je eraan..? Ik ga iig proberen om volgend jaar wel te blijven werken. Dingen te bljven doen. Maar goed, ik wilde deze vakantie ook wat theoriewerk doen alvast. Niet veel, gewoon wat. Verder dan uitzoeken wat ik wilde gaan doen ben ik eigenlijk nog niet gekomen... Laat staan als ik dan volgend jaar ook nog andere bezigheden heb... :S
Nouja, op hoop van zegen. Ik kan dit. Nee, ik kan beter zeggen, ik Wil dit. Ik ga het proberen. Meer dan mn best kan ik niet doen.
Maar 'mn best' lijkt eigenlijk nooit genoeg... :S
maandag 11 juli 2005
weer 3d (oftewel beter perspectief)
Zo, ik geloof dat het wat is opgeklaard in mijn hoofd. Ik moet zeggen, ik schaam me wel heel erg om alle reacties hoor... :$ Jullie zijn poepies.. Ik een beetje de hele wereld uitschelden, en jullie een beetje lief terug doen... :$
Nouja, na veel liggen enzo gaat het allemaal wel weer. Denk ik. Ik denk er gewoon niet meer over na. Dat probeer ik gewoon.
Ik zie dingen nu ook wel weer wat in het perspectief, maar het gevoel dat mensen mij niet zo belangrijk vinden blijft wel. (ja met uitzonderingen ja!!!)
Wel naar gevolg.. ik heb voor het eerst sinds eeuwen weer een mesje te pakken gehad.. Nee, niet in mijn armen (wat ik fijn vind want dan kan ik die 'schoon' gaan sparen), en ook geen meters diep... Eigenlijk niets ernstigs dus, maar voor mij nu even wel omdat het al zo lang niet gebeurd was. Omdat het gewoon wat zegt dat het nu dan wel weer gebeurde. :$ en dat het hielp :$
Nouja, verder gewoon proberen veel van het mooie weer te gaan genieten. Lekker naar buiten enzo. :) zin in. allenig, maar zin in! Tikker gaat vast mee!!! :)
Nouja, na veel liggen enzo gaat het allemaal wel weer. Denk ik. Ik denk er gewoon niet meer over na. Dat probeer ik gewoon.
Ik zie dingen nu ook wel weer wat in het perspectief, maar het gevoel dat mensen mij niet zo belangrijk vinden blijft wel. (ja met uitzonderingen ja!!!)
Wel naar gevolg.. ik heb voor het eerst sinds eeuwen weer een mesje te pakken gehad.. Nee, niet in mijn armen (wat ik fijn vind want dan kan ik die 'schoon' gaan sparen), en ook geen meters diep... Eigenlijk niets ernstigs dus, maar voor mij nu even wel omdat het al zo lang niet gebeurd was. Omdat het gewoon wat zegt dat het nu dan wel weer gebeurde. :$ en dat het hielp :$
Nouja, verder gewoon proberen veel van het mooie weer te gaan genieten. Lekker naar buiten enzo. :) zin in. allenig, maar zin in! Tikker gaat vast mee!!! :)
zondag 10 juli 2005
Haat
Ik haat alles momenteel, ik haat mezelf het meest denk ik. Want alles wat ik dan ook weer haat komt door mij, door wie ik ben en wat ik doe...
Ik haat het zo verschrikkelijk om geen vrienden te hebben... Meestal vind ik het niet zo erg om alleen te zijn hoor, Sera die continue vrienden over heeft, hele groepen, doet de deur dicht. Houd de gezelligheid bij ons weg. Zaterdagavond, buiten. Mensen lachen, lopen in groepjes. Uit openstaande ramen komen de geluiden van gezelligheid je tegemoet. Niemand alleen. Mensen kijken. Ik voel me alleen. Zo ontzettend alleen. Niemand om mee te lachen, niemand om gezelligheid mee te maken.
Ik ben alleen.
Op een feestje, mensen lachen, mensen dansen, mensen halen veel drinken, delen uit, proosten. Ik sta daar maar. Met Tikker, dat is waar, niet helemaal alleen. Hij is er dat is fijn. Toch sta ik stil. Tussen de lachende, gezellige menigte. Buitengesloten, zo verdomd alleen. Niets te zeggen, niets te lachen, geen vrienden.
Ik haat het zo dat iedereen die voor mij belangrijk is mij onbelangrijk vind. Dat de belangrijkste mensen in mijn leven er gewoon een sport van maken om mij buiten te sluiten.... Ik haat het, ik mis ze, zij missen mij niet... Dat haat ik nog het meest.
Ze in hun sop gaar laten koken is dus geen optie, want daar heb ik alleen mezelf mee.
Ik wilde dat ik vrienden had. Dat het hier vol met gezelligheid is, dat ik niet alleen ben. Dat ik echt Bij zo'n groepje hoor. Niet even getolereerd wordt. Ik wou dat mensen eens Zelf graag tijd met mij doorbrachten.
Ik weet dat ik slecht ben in het onderhouden van sociale contacten.. Ik weet dat ik er meer aan moet doen.. Maar toch.. Ik heb ook het gevoel dat ik niemand heb om ze mee te oefenen. Liefste vriendje heeft tegenwoordig een vriendin, ze zijn altijd samen, ik voel me overbodig, de anderen hebben ook vooral elkaar, hebben andere vrienden veel liever dan mij.
Ik voel me zo verdomd alleen.. En dat haat ik. Ik wilde dat ik echt alleeen was. dan klopte het. Maar hoe meer ik geconfronteerd wordt met mensen, hoe alleniger het wordt... Ik wilde gewoon dat mensen om me gaven...
En ja, van HAAR ook nog steeds niet gehoord (bijna een maand verder ondertusssen). Kan iemand dr niet eens telepathieen hoeveel verdriet ze me doet, hoeveel zelfhaat ze me oplevert... En while you're at it.. Try the rest of the world eens..
Ik haat mij. Niemand mag me. Ik weet het heus wel, dus stop maar met doen alsof, ik heb liever dat er eerlijk over gedaan wordt!
Ik haat het zo verschrikkelijk om geen vrienden te hebben... Meestal vind ik het niet zo erg om alleen te zijn hoor, Sera die continue vrienden over heeft, hele groepen, doet de deur dicht. Houd de gezelligheid bij ons weg. Zaterdagavond, buiten. Mensen lachen, lopen in groepjes. Uit openstaande ramen komen de geluiden van gezelligheid je tegemoet. Niemand alleen. Mensen kijken. Ik voel me alleen. Zo ontzettend alleen. Niemand om mee te lachen, niemand om gezelligheid mee te maken.
Ik ben alleen.
Op een feestje, mensen lachen, mensen dansen, mensen halen veel drinken, delen uit, proosten. Ik sta daar maar. Met Tikker, dat is waar, niet helemaal alleen. Hij is er dat is fijn. Toch sta ik stil. Tussen de lachende, gezellige menigte. Buitengesloten, zo verdomd alleen. Niets te zeggen, niets te lachen, geen vrienden.
Ik haat het zo dat iedereen die voor mij belangrijk is mij onbelangrijk vind. Dat de belangrijkste mensen in mijn leven er gewoon een sport van maken om mij buiten te sluiten.... Ik haat het, ik mis ze, zij missen mij niet... Dat haat ik nog het meest.
Ze in hun sop gaar laten koken is dus geen optie, want daar heb ik alleen mezelf mee.
Ik wilde dat ik vrienden had. Dat het hier vol met gezelligheid is, dat ik niet alleen ben. Dat ik echt Bij zo'n groepje hoor. Niet even getolereerd wordt. Ik wou dat mensen eens Zelf graag tijd met mij doorbrachten.
Ik weet dat ik slecht ben in het onderhouden van sociale contacten.. Ik weet dat ik er meer aan moet doen.. Maar toch.. Ik heb ook het gevoel dat ik niemand heb om ze mee te oefenen. Liefste vriendje heeft tegenwoordig een vriendin, ze zijn altijd samen, ik voel me overbodig, de anderen hebben ook vooral elkaar, hebben andere vrienden veel liever dan mij.
Ik voel me zo verdomd alleen.. En dat haat ik. Ik wilde dat ik echt alleeen was. dan klopte het. Maar hoe meer ik geconfronteerd wordt met mensen, hoe alleniger het wordt... Ik wilde gewoon dat mensen om me gaven...
En ja, van HAAR ook nog steeds niet gehoord (bijna een maand verder ondertusssen). Kan iemand dr niet eens telepathieen hoeveel verdriet ze me doet, hoeveel zelfhaat ze me oplevert... En while you're at it.. Try the rest of the world eens..
Ik haat mij. Niemand mag me. Ik weet het heus wel, dus stop maar met doen alsof, ik heb liever dat er eerlijk over gedaan wordt!
vrijdag 8 juli 2005
vakantie
Eindelijk vakantie. Officieel dan, want ik zit natuurlijk al wel even thuis. Spontaan nu het vakantie is begin ik gemotiveerd te raken voor schoolwerk en baal ik dat ik niet naar de academiebieb kan. Maf, nee, er is gewoon geen druk, dat scheelt. Nu heb ik ineens tijd zat enzo, niets moet, en dan WIL ik dingen doen.
Hoewel het moeilijk blijft overeenstemming te vinden over Wat dan Precies te doen. Dus eigenlijk doen we nog niet zoveel. Beetje bankhangen, beetje relaxen, wat puzzelen, wat internetten..
Gister de formulieren voor intake ingeleverd.. het invullen was niet koel, maar het inleveren bezorgt me nu dus al een week nachtmerries. We zijn het er wel over eens dat het nodig is, voor de dagbehandeling moet dat nu eenmaal ingeleverd worden, maar velen voelen zich gedwongen. wie de keuze nu precies gemaakt heeft.. geen idee. Ik ben in ieder geval bilj dat ik m niet hoefde te makne, t was ineens ingeleverd.
My head is drukjes bezig met van alles, maar wel te doen. Iedereen doet en denkt zijn eigen dingen, en daar komen we nu ook lekker aan toe doordat het vakantie is. Zonde is wel dat heel veel tijd gewoon verloren gaat met 'liggen', gewoon, liggen, staren en er ineens achter komen dat het 4 uur later is ofzo. Maar schijnbaar hebben we dat nodig. Het is fijn om even niets te moeten.
Toch voel ik me ook wel heel eenzaam nu. Zomaar langsgaan bij vrienden is niet echt mijn ding, zeker neit heel vaak ofzo. dus nu ik deze week al twee keer op stap geweest ben om uit mezelf langs te gaan.. durf ik eigenlijk niet meer.
Verplichtingen zijn naar, maar zorgen ook voor verplichte sociale contacten. Ik moet daar echt aan gaan werken, ze beter (lees makkelijker) onderhouden. Ach, ik ben me er nu op zijn minst bewust vna.
Maar ik vind het soms ook lastig omdat ik dan bel en dan blijkt dat ik de dag daarvoor langs geweest ben ofzo (weet ik dat), of dat ik dingen niet meer weet die we gedaan hebben, of omdat sommige andere delen geen zin hebben in die vrienden of personen, of daar ineens issues mee hebben.
Dat vind ik wel heel moeilijk.
Ik merk ook heel erg dat een deel flink boos is op Sera. En eigenlijk kan ze daar niets aan doen. Sterker nog, ze kan er niets aan doen. Iets met haar urgentieverklaring maakt m nvognawoiagn. Ben er in therapie druk mee geweest, maar wat het nou precies is weet ik niet. Ondertussen ben ik gewoon gek op Sera, en anderen ook, ik kan en wil haar niet missen, en erger me aan hem.
Nouja goed. vaag.
Hoewel het moeilijk blijft overeenstemming te vinden over Wat dan Precies te doen. Dus eigenlijk doen we nog niet zoveel. Beetje bankhangen, beetje relaxen, wat puzzelen, wat internetten..
Gister de formulieren voor intake ingeleverd.. het invullen was niet koel, maar het inleveren bezorgt me nu dus al een week nachtmerries. We zijn het er wel over eens dat het nodig is, voor de dagbehandeling moet dat nu eenmaal ingeleverd worden, maar velen voelen zich gedwongen. wie de keuze nu precies gemaakt heeft.. geen idee. Ik ben in ieder geval bilj dat ik m niet hoefde te makne, t was ineens ingeleverd.
My head is drukjes bezig met van alles, maar wel te doen. Iedereen doet en denkt zijn eigen dingen, en daar komen we nu ook lekker aan toe doordat het vakantie is. Zonde is wel dat heel veel tijd gewoon verloren gaat met 'liggen', gewoon, liggen, staren en er ineens achter komen dat het 4 uur later is ofzo. Maar schijnbaar hebben we dat nodig. Het is fijn om even niets te moeten.
Toch voel ik me ook wel heel eenzaam nu. Zomaar langsgaan bij vrienden is niet echt mijn ding, zeker neit heel vaak ofzo. dus nu ik deze week al twee keer op stap geweest ben om uit mezelf langs te gaan.. durf ik eigenlijk niet meer.
Verplichtingen zijn naar, maar zorgen ook voor verplichte sociale contacten. Ik moet daar echt aan gaan werken, ze beter (lees makkelijker) onderhouden. Ach, ik ben me er nu op zijn minst bewust vna.
Maar ik vind het soms ook lastig omdat ik dan bel en dan blijkt dat ik de dag daarvoor langs geweest ben ofzo (weet ik dat), of dat ik dingen niet meer weet die we gedaan hebben, of omdat sommige andere delen geen zin hebben in die vrienden of personen, of daar ineens issues mee hebben.
Dat vind ik wel heel moeilijk.
Ik merk ook heel erg dat een deel flink boos is op Sera. En eigenlijk kan ze daar niets aan doen. Sterker nog, ze kan er niets aan doen. Iets met haar urgentieverklaring maakt m nvognawoiagn. Ben er in therapie druk mee geweest, maar wat het nou precies is weet ik niet. Ondertussen ben ik gewoon gek op Sera, en anderen ook, ik kan en wil haar niet missen, en erger me aan hem.
Nouja goed. vaag.
woensdag 29 juni 2005
Intake
Onenigheid over dagbehandeling. Nouja onenigheid... Is het wel goed, is het neit goed. Is die intake wel veilig... Willen we het risico lopen, met verzekeringen enzo. Willen we alles weer op gaan rakelen, moet dat daar.
Ja, ik wil praten. Ik wil eindelijk vrij kunnen vertellen, mogen huilen. Mogen boos zijn! Ik haat de schaamte, het geheim moeten houden.
Nooit vertellen, nooit vertellen ze zullen ons haten ons kapot willen maken. Misschien is het de moeite waard. Ze kunnen me niet veel maken, het zal alleen veel pijn doen. Als ik voorzichtig ben zullen *zij* er neit achter komen. Denk ik. Hoop ik. Ze komen overal acher. Altijd, dat weet je toch.
Pottedikkie. We gaan die intake gewoon doen, daarna zien we wel. Okee, er hoeft nog niets beslist te worden. Ik zeg niets wat niet mag. Jawel, alleen geen dingen die onveilig kunnen zijn, niets over *hen*. Hmm. Zullen ze ons wegduwen, stom vinden.
Nouja, we zien het wel.
Ja, ik wil praten. Ik wil eindelijk vrij kunnen vertellen, mogen huilen. Mogen boos zijn! Ik haat de schaamte, het geheim moeten houden.
Nooit vertellen, nooit vertellen ze zullen ons haten ons kapot willen maken. Misschien is het de moeite waard. Ze kunnen me niet veel maken, het zal alleen veel pijn doen. Als ik voorzichtig ben zullen *zij* er neit achter komen. Denk ik. Hoop ik. Ze komen overal acher. Altijd, dat weet je toch.
Pottedikkie. We gaan die intake gewoon doen, daarna zien we wel. Okee, er hoeft nog niets beslist te worden. Ik zeg niets wat niet mag. Jawel, alleen geen dingen die onveilig kunnen zijn, niets over *hen*. Hmm. Zullen ze ons wegduwen, stom vinden.
Nouja, we zien het wel.
Van alles naar niets.
Soms, soms haat ik r echt. Nee dat is niet waar, ik zou willen dat ik haar haatte. Dat het me niet zoveel deed dat ze niet belt, dat ze schijnbaar op dezelfde uitreiking is als ik, maar niet de moeite neemt om me op te zoeken...
Ik haat mezelf dat ik me zo druk erover maak, er verdriet over heb.
Hoeveel moeite was het geweest om even langs te lopen. Ze Wist toch dat ik er was. Ik zag haar man en kids iig wel, dus die zullen heus wel gezegd hebben dat ik daar ook rondliep (voor het geval ze het 'vergeten' was). Maar zelfs als we in het zelfde gebouw rondlopen heeft ze nog geen tijd. Zelfs als ze aan me herinnert wordt mist ze me niet. Niet genoeg om er wat aan te doen iig.
Ik merk dat ik er ook gewoon een beetje boos om begin te worden. Hoe het gaat, dat ik altijd degene ben die moet bellen (behalve toen ik nog oppasten en ze oppas nodig hadden). Of moet, die belt. Ik ga me steeds meer afvragen of de gesprekken dan uit liefdadigheid aangenomen worden... Want als het echt interesse is, echt een gevoel van vriendschap, zoiets, dan mis je het toch als het er niet is?
Dus. Of ze jokt als ze zegt dat ze me niet kwijt wil, dat ze wel degelijk contact wil blijven houden, echt haar best daarvoor doet, Of ze vind het allemaal wel makkelijk zo en nouja ik weet niet.
Ik weet alleen dat ik dit niet goed meer kan. Het 'aangemoedigd worden' door woorden die contact beloven, zullen bellen, haar woorden, de gebaren erbij. Ze praat mooi, en lief. Ze kijkt alsof ze het meent. Ze doet me dan wat.
En daarna breekt ze me. Door niet meer om te kijken. Dat doet pijn. Zoveel pijn.
Telkens weer neem ik me voor er niet meer om te geven, het gewoon te Laten zo. Maar telkens weer als ik haar spreek, haar zie, raakt ze me. Warmt ze mn hart, zorgt ze dat ik weer om haar ga geven. Ik open mn hart toch telkens weer. Domkop.
En telkens weer daarna gaat het zo. Hoor ik niets, belooft ze dignen die niet komen. Breekt ze weer een klein stukje van mijn hart af.
Wat moet ik hier nu mee. Ik kan dit gewoon niet. Ik denk dat het makkelijker is te weten waar ik aan toe ben. Wel, of geen contact. Vind ze me wel of niet belangrijk genoeg om vaker dan eens in het jaar aan me te denken, te bellen...
Besta ik..? Laat me toch bestaan...
Ja dat is het. Ze geeft me eerst het gevoel dat ik belangrijk ben, dat ik er mag zijn, om me daarna weer uit te vlakken... Een niet bestaand iets. Niets...
Van alles naar neits..
Ik haat mezelf dat ik me zo druk erover maak, er verdriet over heb.
Hoeveel moeite was het geweest om even langs te lopen. Ze Wist toch dat ik er was. Ik zag haar man en kids iig wel, dus die zullen heus wel gezegd hebben dat ik daar ook rondliep (voor het geval ze het 'vergeten' was). Maar zelfs als we in het zelfde gebouw rondlopen heeft ze nog geen tijd. Zelfs als ze aan me herinnert wordt mist ze me niet. Niet genoeg om er wat aan te doen iig.
Ik merk dat ik er ook gewoon een beetje boos om begin te worden. Hoe het gaat, dat ik altijd degene ben die moet bellen (behalve toen ik nog oppasten en ze oppas nodig hadden). Of moet, die belt. Ik ga me steeds meer afvragen of de gesprekken dan uit liefdadigheid aangenomen worden... Want als het echt interesse is, echt een gevoel van vriendschap, zoiets, dan mis je het toch als het er niet is?
Dus. Of ze jokt als ze zegt dat ze me niet kwijt wil, dat ze wel degelijk contact wil blijven houden, echt haar best daarvoor doet, Of ze vind het allemaal wel makkelijk zo en nouja ik weet niet.
Ik weet alleen dat ik dit niet goed meer kan. Het 'aangemoedigd worden' door woorden die contact beloven, zullen bellen, haar woorden, de gebaren erbij. Ze praat mooi, en lief. Ze kijkt alsof ze het meent. Ze doet me dan wat.
En daarna breekt ze me. Door niet meer om te kijken. Dat doet pijn. Zoveel pijn.
Telkens weer neem ik me voor er niet meer om te geven, het gewoon te Laten zo. Maar telkens weer als ik haar spreek, haar zie, raakt ze me. Warmt ze mn hart, zorgt ze dat ik weer om haar ga geven. Ik open mn hart toch telkens weer. Domkop.
En telkens weer daarna gaat het zo. Hoor ik niets, belooft ze dignen die niet komen. Breekt ze weer een klein stukje van mijn hart af.
Wat moet ik hier nu mee. Ik kan dit gewoon niet. Ik denk dat het makkelijker is te weten waar ik aan toe ben. Wel, of geen contact. Vind ze me wel of niet belangrijk genoeg om vaker dan eens in het jaar aan me te denken, te bellen...
Besta ik..? Laat me toch bestaan...
Ja dat is het. Ze geeft me eerst het gevoel dat ik belangrijk ben, dat ik er mag zijn, om me daarna weer uit te vlakken... Een niet bestaand iets. Niets...
Van alles naar neits..
dinsdag 28 juni 2005
Heerlijk niet op kamp
Oi, ik heb nog nooit zo genoten van een week kamp als deze week. Juist nu ik eigenlijk weg hoor te zijn geniet ik dubbel van het thuis zijn, het rustig aan doen, het 's avonds veilig bij Tikker in bedje kruipen.
Mijn tutor reageerde okee. Klasgenootjes alleen even over msn gesproken. Sommigen vonden het jammer voor me, anderen snapten het niet zo geloof ik.
Ach, het is een opluchting.
Alhoewel ik er niet al te veel over na moet denken dat zij nu lekker lol aan het maken zijn enzo. Zonder mij!!! (stelletje onsociale wezens dat ze gewoon doorgaan met leven zonder mij ;))
Maar achteraf kwam het erg goed uit, aangezien ik maandagochtend meteen gebeld werd voor mn intake... De afspraak staat nu dus officieel.. het aftellen kan beginnen.
Ik twijfel wel weer hoor, merk ik. Is het wel goed it allemaal op te gaan rakelen, zit ik daar wel op mijn plek.. Zou ik dit doen... Zouden ze me geloven... Kan ik dit. Wil ik dit.. Willen Wij dit.. Dit was wel een 'gezamelijke' beslissing.. alhoewel er nu dus weer flinke twijfel ontstaat.. Nouja, vandaag of morgen krijg ik als het goed is een vragenlijst thuis die ik in moet gaan vullen, laat ik dat eerst maar eens gaan doen.
Van *haar* natuurlijk nog geen levensteken.. Zou ze me vergeten zijn? Ze zal nu toch zolangzamerhand wel vakantie hebben? Eindeljik wat vrije tijd.? Ze zegt namelijk altijd dat ze Nooit Tijd heeft.. Maar.. de scholen hebben bijna allemaal vakantie..
Met mijn pleegmamma en man een goed gesprek gehad over oppassen en dissociatie. Zijn er risico's wat zijn die dan... Kan het wel, kan het neit.. Het kwam me zoooo rauw op mn dak vallen... toen ze erover begon.. mn hart werd echt even dichtgeknepen.. Achteraf ben ik wel heel blij dat we erover gepraat hebben. Omdat het voor hen nu meer duidelijkheid is en ze nu echt een ergens op gebaseerde beslissing kunnen maken, voor mij omdat ik nu ook weer zeker weet dat het niet is omdat ze van me af willen, me niet vertrouwen, me haten enz. Ze willen gewoon En het beste voor mij, En het beste voor hun eigen kindjes. Gelukkig houd ik zelf ook hardstikke veel van die twee monstertjes, dus heb ik alles over voor hun veiligheid enzo. Maar ik denk dat het voorlopig wel snor zit :) Dat is erg fijn.
Ik ga Geen Uitgebreid verslag geven over hoe t was met de friends, dat weten ze zelf wel ;) Wel wil ik zeggen dat het voor mij een bijzondere dag was. Ik voelde me goed, en gesteund genoeg om te bellen voor de intake. Dat is echt fijn.
Cadeautjes daar wen ik waarschijnljk nooit aan, maar de tekening staat trots op mijn tafel.. Dat heeft nog nooit iemand voor me gedaan.. Heel erg super.
Nou, deze week sluip ik nog door mn woonplaats en probeer wat bruin te worden, zodat ik volgende week tegen mn ouders kan zeggen dat het kamp 'heeerlijk, echt fan-tas-tisch' was. Voor het geval ik niet durf op te biechten dat ik niet geweest ben. Grote kans dus.
Mijn tutor reageerde okee. Klasgenootjes alleen even over msn gesproken. Sommigen vonden het jammer voor me, anderen snapten het niet zo geloof ik.
Ach, het is een opluchting.
Alhoewel ik er niet al te veel over na moet denken dat zij nu lekker lol aan het maken zijn enzo. Zonder mij!!! (stelletje onsociale wezens dat ze gewoon doorgaan met leven zonder mij ;))
Maar achteraf kwam het erg goed uit, aangezien ik maandagochtend meteen gebeld werd voor mn intake... De afspraak staat nu dus officieel.. het aftellen kan beginnen.
Ik twijfel wel weer hoor, merk ik. Is het wel goed it allemaal op te gaan rakelen, zit ik daar wel op mijn plek.. Zou ik dit doen... Zouden ze me geloven... Kan ik dit. Wil ik dit.. Willen Wij dit.. Dit was wel een 'gezamelijke' beslissing.. alhoewel er nu dus weer flinke twijfel ontstaat.. Nouja, vandaag of morgen krijg ik als het goed is een vragenlijst thuis die ik in moet gaan vullen, laat ik dat eerst maar eens gaan doen.
Van *haar* natuurlijk nog geen levensteken.. Zou ze me vergeten zijn? Ze zal nu toch zolangzamerhand wel vakantie hebben? Eindeljik wat vrije tijd.? Ze zegt namelijk altijd dat ze Nooit Tijd heeft.. Maar.. de scholen hebben bijna allemaal vakantie..
Met mijn pleegmamma en man een goed gesprek gehad over oppassen en dissociatie. Zijn er risico's wat zijn die dan... Kan het wel, kan het neit.. Het kwam me zoooo rauw op mn dak vallen... toen ze erover begon.. mn hart werd echt even dichtgeknepen.. Achteraf ben ik wel heel blij dat we erover gepraat hebben. Omdat het voor hen nu meer duidelijkheid is en ze nu echt een ergens op gebaseerde beslissing kunnen maken, voor mij omdat ik nu ook weer zeker weet dat het niet is omdat ze van me af willen, me niet vertrouwen, me haten enz. Ze willen gewoon En het beste voor mij, En het beste voor hun eigen kindjes. Gelukkig houd ik zelf ook hardstikke veel van die twee monstertjes, dus heb ik alles over voor hun veiligheid enzo. Maar ik denk dat het voorlopig wel snor zit :) Dat is erg fijn.
Ik ga Geen Uitgebreid verslag geven over hoe t was met de friends, dat weten ze zelf wel ;) Wel wil ik zeggen dat het voor mij een bijzondere dag was. Ik voelde me goed, en gesteund genoeg om te bellen voor de intake. Dat is echt fijn.
Cadeautjes daar wen ik waarschijnljk nooit aan, maar de tekening staat trots op mijn tafel.. Dat heeft nog nooit iemand voor me gedaan.. Heel erg super.
Nou, deze week sluip ik nog door mn woonplaats en probeer wat bruin te worden, zodat ik volgende week tegen mn ouders kan zeggen dat het kamp 'heeerlijk, echt fan-tas-tisch' was. Voor het geval ik niet durf op te biechten dat ik niet geweest ben. Grote kans dus.
zondag 26 juni 2005
ik ga niet
Ik ga niet op kamp. Echtniet. We gaan zo bellen.
Opluchting, verdriet. Ik wil echt zo graag. Ik houd van water, van spetter spelletjes en van zeilen. Ik houd van gezelligheid. Maar het idee van een week weg, zonder veilig plekje, zonder rust, zonder zelf de controle over wanneer ik wat kan doen.. Freakt me out. Alle pogingen tot tas in pakken stranden tot nu toe in een huilbui. Ik haat het om anders te zijn.. Maar ik wil echtechtechtniet weg een hele week. Ik ben bang.
Zo gaan we bellen. Tikker belt. Net nam er niemand op. Hopen dat mn tutor zo wel opneemt. En dattie okee reageert. Zo niet dan maakt me dat ook niet meer uit. Ik ga niet.. Ik ga niet.. Ik Ga Niet.
Opluchting, verdriet. Ik wil echt zo graag. Ik houd van water, van spetter spelletjes en van zeilen. Ik houd van gezelligheid. Maar het idee van een week weg, zonder veilig plekje, zonder rust, zonder zelf de controle over wanneer ik wat kan doen.. Freakt me out. Alle pogingen tot tas in pakken stranden tot nu toe in een huilbui. Ik haat het om anders te zijn.. Maar ik wil echtechtechtniet weg een hele week. Ik ben bang.
Zo gaan we bellen. Tikker belt. Net nam er niemand op. Hopen dat mn tutor zo wel opneemt. En dattie okee reageert. Zo niet dan maakt me dat ook niet meer uit. Ik ga niet.. Ik ga niet.. Ik Ga Niet.
dinsdag 14 juni 2005
Zij
Ik mis *haar*... Dat ik niet meer op mag passen doet zeer. Dat ik niet goed genoeg ben vind ik niet leuk. Maar dat al het contact nu dus van mijn kant moet komen... dat ze mij schijnbaar niet mist..
Als ik bel zegt ze dat ze op het punt stond te bellen, dat ze snel weer eens wat af wil spreken, zodra het wat minder druk is, misschien al volgende week.
En dat geeft hoop, dan wacht ik weer ongeduldig een week, nouja, twee, want zo snel is ze niet. Na drie weken zal ze toch wel bellen, of is ze het alweer vergeten?
Soms heb ik het idee dat ze het ziet als liefdadigheid, mij. Als ik bel dan kan ze wel even vijf minuten vrij maken, en ohw, dat vind ze ook niet heel vervelend. Maar wat ze zegt, dat ik belangrijk ben enzo... Nee sorrie, dat kan bijna niet.
Ik ben ook slecht in het onderhouden van sociale contacten.. Sterker nog, ik heb een flinke telefoonangst... Toch ben ik bijna altijd degene die belt. Zeker als het is om eens af te spreken. Behalve toen ze oppas nodig had...
Ik dacht dat ik wat meer was dan alleen een oppas. Maar schijnbaar niet.
Ik was de oppas. En nu ik daar niet goed genoeg meer voor ben.. Ben ik niets meer...
Als ik bel zegt ze dat ze op het punt stond te bellen, dat ze snel weer eens wat af wil spreken, zodra het wat minder druk is, misschien al volgende week.
En dat geeft hoop, dan wacht ik weer ongeduldig een week, nouja, twee, want zo snel is ze niet. Na drie weken zal ze toch wel bellen, of is ze het alweer vergeten?
Soms heb ik het idee dat ze het ziet als liefdadigheid, mij. Als ik bel dan kan ze wel even vijf minuten vrij maken, en ohw, dat vind ze ook niet heel vervelend. Maar wat ze zegt, dat ik belangrijk ben enzo... Nee sorrie, dat kan bijna niet.
Ik ben ook slecht in het onderhouden van sociale contacten.. Sterker nog, ik heb een flinke telefoonangst... Toch ben ik bijna altijd degene die belt. Zeker als het is om eens af te spreken. Behalve toen ze oppas nodig had...
Ik dacht dat ik wat meer was dan alleen een oppas. Maar schijnbaar niet.
Ik was de oppas. En nu ik daar niet goed genoeg meer voor ben.. Ben ik niets meer...
maandag 13 juni 2005
Van alles En Nogwat
Zo. Dat was weer een weekend. En bij deze het begin van mijn therapieloze week.
Dat kan ik natuurlijk appeltje eitje, die ga ik ooo zo chill doorkomen, dus daar zit ik helemaaal niet over in! :D Fijn he. (ik heb mezelf dus al bijna overtuigd ;))
Fijn en bijzonder was het uitstapje met . :D Superavond gehad. T mens is zoooo lief.. en ze vind mij ook lief.. :) Oi, ik had voor mijn gevoel zoveel geluk dat ik meemocht. Heb dat dus ook het grootste gedeelte van de avond zitten denken, met af en toe flinke portie ik-verdien-dit-niet schuldgevoel. Maar het zit diep opgeslagen in mijn hart en hoofd. Als ik voor me keek pracht en mooi, als ik naast me keek lief en bijzonder.. Genoten. Gewoon van het daar zijn. Het daar mogen zijn. Het daar met haar mogen zijn. Dat zij daar met mij wilde zijn. En ook nog lief was.
En het was moooooi!!! Ik wil dus echt wel nog een keer he!!! (anti herkenning schrijf ik natuurlijk niet waar ik geweest ben... sorrie he...)
Vanochtend weer een ochtendje met de kiddos. Leuk, doodvermoeiend. Smiddags alleen maar geslaaaapen en bankgehangen.. Ik geloof dat ik zelfs een heel religieus programma heb zitten kijken... Niets voor mij dus, maar het geluid was wel lekker monotoon. Fijne afwisseling met het gegil van de kiddos.
Maar ik voel me wel een bejaarde dat ik na een ochtend al weer knok out was... :(
Maf is dat ik sinds een paar daagjes weer wat msn contacten heb met mijn gestoorde ex. Het freakt me out, en ik vind het wel leuk tegelijkertijd. Hij doet me denken aan de zomer dat ik het huis uit ging, examen deed, met Sera maf en vrij was en me ook zo gedroeg ;). Maar hij blijft iets creepies houden. Hoe ie zichzelf tegen kan spreken. Ik weet nooit of hij nou serieus is of niet. Hij heeft volgens mij besloten dat als ik gek ben, hij ook gek is, en sindsdien praat ie ook regelmatig wartaal. Waarvan ik me dus afvraag of dat expres is ofniet... Nouja goed. We zitten nu gespannen de uitslag van Michael Jackson te volgen.
Ik= ramptoerist. Sensatiezoeker eerste klas.
Nu zo slapie doen. Morgen weer school. Jahoe.
Nog even. Dan is het vakantie.. Nog maar oneindig veel uurtjes, onoverzichtelijk veel dagen en tijd.. Ondoorkoombare minuten...
3 weken noemen ze het geloof ik.. Eeuwig noem ik het..
Dat kan ik natuurlijk appeltje eitje, die ga ik ooo zo chill doorkomen, dus daar zit ik helemaaal niet over in! :D Fijn he. (ik heb mezelf dus al bijna overtuigd ;))
Fijn en bijzonder was het uitstapje met . :D Superavond gehad. T mens is zoooo lief.. en ze vind mij ook lief.. :) Oi, ik had voor mijn gevoel zoveel geluk dat ik meemocht. Heb dat dus ook het grootste gedeelte van de avond zitten denken, met af en toe flinke portie ik-verdien-dit-niet schuldgevoel. Maar het zit diep opgeslagen in mijn hart en hoofd. Als ik voor me keek pracht en mooi, als ik naast me keek lief en bijzonder.. Genoten. Gewoon van het daar zijn. Het daar mogen zijn. Het daar met haar mogen zijn. Dat zij daar met mij wilde zijn. En ook nog lief was.
En het was moooooi!!! Ik wil dus echt wel nog een keer he!!! (anti herkenning schrijf ik natuurlijk niet waar ik geweest ben... sorrie he...)
Vanochtend weer een ochtendje met de kiddos. Leuk, doodvermoeiend. Smiddags alleen maar geslaaaapen en bankgehangen.. Ik geloof dat ik zelfs een heel religieus programma heb zitten kijken... Niets voor mij dus, maar het geluid was wel lekker monotoon. Fijne afwisseling met het gegil van de kiddos.
Maar ik voel me wel een bejaarde dat ik na een ochtend al weer knok out was... :(
Maf is dat ik sinds een paar daagjes weer wat msn contacten heb met mijn gestoorde ex. Het freakt me out, en ik vind het wel leuk tegelijkertijd. Hij doet me denken aan de zomer dat ik het huis uit ging, examen deed, met Sera maf en vrij was en me ook zo gedroeg ;). Maar hij blijft iets creepies houden. Hoe ie zichzelf tegen kan spreken. Ik weet nooit of hij nou serieus is of niet. Hij heeft volgens mij besloten dat als ik gek ben, hij ook gek is, en sindsdien praat ie ook regelmatig wartaal. Waarvan ik me dus afvraag of dat expres is ofniet... Nouja goed. We zitten nu gespannen de uitslag van Michael Jackson te volgen.
Ik= ramptoerist. Sensatiezoeker eerste klas.
Nu zo slapie doen. Morgen weer school. Jahoe.
Nog even. Dan is het vakantie.. Nog maar oneindig veel uurtjes, onoverzichtelijk veel dagen en tijd.. Ondoorkoombare minuten...
3 weken noemen ze het geloof ik.. Eeuwig noem ik het..
donderdag 9 juni 2005
comments :D
Jeeeeej mijn comments doen het eindelijk weer!!! Schrijf mij, schrijf mij schrijf mij :D
Zelf gefixed :D:D:D
*blij* *blij *blij*
Zelf gefixed :D:D:D
*blij* *blij *blij*
flink verhaal!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik me de laatste tijd soms toch wel verminkt voel :S. Ik ben nu echt al een flinke tijd snij-vrij (hoera!) maar mijn armpjes zijn nog net twee minizebra's. Maar dan wat bonter gekleurd ;) Aan de ene kant is het fijn te zien hoe het wegtrekt, en te merken dat ik nu weer met korte mouwen buiten kan lopen zonder dat het heel erg opvalt (ik heb twee weken terug een hele sportdag buiten in het zonnetje gedraaid in een t-shirtje zonder enig commentaar van een van de 300 kiddos :D), aan de andere kant voel ik de drang om het weer kapot te maken allemaal. Moet dat. Mag het niet zo zijn, moet ik straffen... Verdien ik het.. En de onrust gaat ook niet goed meer weg... Het gebeurd nu ook eigenlijk net te vaak dat ik iets meer pillen slik dan eigenlijk goed voor me is.. Vroeger heb ik dat eigenlijk nooit zo gedaan, het vooral gekomen sinds ik niet meer snijd. Uit pure frustratie en wanhoop.. Als ik maar rust krijg dan.. kan slapen tot alles weer over is, het weer beter gaat. Ik weet dat het niet helpt, maar toch...
Verder gaat het op zich wel goed hier. Vandaag een lange stagedag gemaakt. Er was gevraagd of ik met de kids wilde gaan bewegen~ op ~muziek dus ik had een heeele stoere leeuwendans gemaakt op een liedje van de Lion*king voor de lagere groepen. Succes!!!! Dat was echt zo leuk! Alle groepen hebben door de zaal geslopen, gedanst en gebrult alsof hun leven ervanaf hing, en toen de les afgelopen was waren ze rood, bezweet, maar nog Lang Niet Moe en Uitgedanst als ik ze moest geloven. Da's toch heerlijk als juf zijnde :) Voor de hogere klassen had ik een streetdance op Ali B ( Vet Beter Juf, luister jij dat? Echtwel hip!) dat was ook erg leuk. Heb ech genoten, maar al met al wel van kwart over 8 tot half 4 zelf staan dansen.... En ik moet zeggen, ik merk dat ik ook geen 18 meer ben :P ;)
Daarna had ik nog therapie. Nu een beetje duidelijk is hoe het nu tussen mij en mijn ouders zit, en met mijn veiligheid wat dat betreft staat mijn therapeut er erg achter dat ik intake ga doen voor dagbehandeling.... Fijn, maar wel heeeeel spannend.. Straks vinden ze het daar onzin.. straks gaat eht echt door.. Of juist niet...
Maar voorlopig moet ik eerst even afwachten, want de afdeling waar ik heen zou gaan, V gaat weg bij de instelling waar ik nu zit waarschijnlijk... Fraai is dat ;) Dus ik moet nog even afwachten of ik nog intake kan doen binnenkort, of dat de verhuis en toekomstplannen eerst duidelijk moeten zjin.
Ik vind het wel echt heel eng, maar ben bilj dat het allemaal wat duidelijker wordt en wat vastere vormen aanneemt... Dan weet ik waar ik aan toe ben.. En het geeft gewoon wat hoop voor de toekomst... Hoop op beter. Ik hoop alleen wel dat ik ook een keer ind e week bij mijn eigen therapeute mag blijven... De dagbehandeling is eendaags, vooral in een groep, en ik denk dat dat de eerste periode voor mij zooo spannend is dat ik dat andere uur therapie alleen al nodig heb om de overgang te verwerken ;). Plus dat de dagbehandeling wsl niet zoveel met DIS doet, en de delen mijn huidige therapeute nu aardig vertrouwen.. Dus misschien kunnen we daar dan bij haar mee verder.
Okee, en ik ben gewoon intens bang om weg te gaan, stel dta het niet werkt, wat dan? Ik kan nu nog niet zonder haar.. Deze stap is al zo eng en groot Met haar als steun...
Nouja, laat ik nu maar even afwachten want ik loop weer heel erg op dignen vooruit. Eerst eens kijken wat er met V gaat gebeuren, dan of ik Intake durf te doen, en dan ook nog of ik wel toegelaten wordt daar... Beetje voorbarige vraag dus ;)
Nouja, morgen lekker vrij, dat is wel errug okee (okee, mindere reden is dat dat komt doordat Tikkertje door zijn rug is gegaan en nu dus niet kan werken), zeker aangezien ik volgende week geen therapie heb en het dus maar eens lekker rustig aan meot gaan doen om t in mn eentje te redden!
Ohwja maar ik heb trouwens wel een errug leuke vet koele rok :D :D :D
Nina=blij!!! (wijd en lang, ik voel me een prinsesje en kan me er nog in verstoppen ook :D)
Verder gaat het op zich wel goed hier. Vandaag een lange stagedag gemaakt. Er was gevraagd of ik met de kids wilde gaan bewegen~ op ~muziek dus ik had een heeele stoere leeuwendans gemaakt op een liedje van de Lion*king voor de lagere groepen. Succes!!!! Dat was echt zo leuk! Alle groepen hebben door de zaal geslopen, gedanst en gebrult alsof hun leven ervanaf hing, en toen de les afgelopen was waren ze rood, bezweet, maar nog Lang Niet Moe en Uitgedanst als ik ze moest geloven. Da's toch heerlijk als juf zijnde :) Voor de hogere klassen had ik een streetdance op Ali B ( Vet Beter Juf, luister jij dat? Echtwel hip!) dat was ook erg leuk. Heb ech genoten, maar al met al wel van kwart over 8 tot half 4 zelf staan dansen.... En ik moet zeggen, ik merk dat ik ook geen 18 meer ben :P ;)
Daarna had ik nog therapie. Nu een beetje duidelijk is hoe het nu tussen mij en mijn ouders zit, en met mijn veiligheid wat dat betreft staat mijn therapeut er erg achter dat ik intake ga doen voor dagbehandeling.... Fijn, maar wel heeeeel spannend.. Straks vinden ze het daar onzin.. straks gaat eht echt door.. Of juist niet...
Maar voorlopig moet ik eerst even afwachten, want de afdeling waar ik heen zou gaan, V gaat weg bij de instelling waar ik nu zit waarschijnlijk... Fraai is dat ;) Dus ik moet nog even afwachten of ik nog intake kan doen binnenkort, of dat de verhuis en toekomstplannen eerst duidelijk moeten zjin.
Ik vind het wel echt heel eng, maar ben bilj dat het allemaal wat duidelijker wordt en wat vastere vormen aanneemt... Dan weet ik waar ik aan toe ben.. En het geeft gewoon wat hoop voor de toekomst... Hoop op beter. Ik hoop alleen wel dat ik ook een keer ind e week bij mijn eigen therapeute mag blijven... De dagbehandeling is eendaags, vooral in een groep, en ik denk dat dat de eerste periode voor mij zooo spannend is dat ik dat andere uur therapie alleen al nodig heb om de overgang te verwerken ;). Plus dat de dagbehandeling wsl niet zoveel met DIS doet, en de delen mijn huidige therapeute nu aardig vertrouwen.. Dus misschien kunnen we daar dan bij haar mee verder.
Okee, en ik ben gewoon intens bang om weg te gaan, stel dta het niet werkt, wat dan? Ik kan nu nog niet zonder haar.. Deze stap is al zo eng en groot Met haar als steun...
Nouja, laat ik nu maar even afwachten want ik loop weer heel erg op dignen vooruit. Eerst eens kijken wat er met V gaat gebeuren, dan of ik Intake durf te doen, en dan ook nog of ik wel toegelaten wordt daar... Beetje voorbarige vraag dus ;)
Nouja, morgen lekker vrij, dat is wel errug okee (okee, mindere reden is dat dat komt doordat Tikkertje door zijn rug is gegaan en nu dus niet kan werken), zeker aangezien ik volgende week geen therapie heb en het dus maar eens lekker rustig aan meot gaan doen om t in mn eentje te redden!
Ohwja maar ik heb trouwens wel een errug leuke vet koele rok :D :D :D
Nina=blij!!! (wijd en lang, ik voel me een prinsesje en kan me er nog in verstoppen ook :D)
dinsdag 7 juni 2005
Post eens iets positiefs ;)
Ik ben wakkerrrrrrrrrrrrrrr...
Jaja, te bedenken dat ik dus gewoon 5 minuten Voor de wekken mn bed uit stapte.. Dat ik onwijs opzag tegen vandaag. Tsja, en eigelijk ben ik nu wakker en voel ik me wel okee. Raar ding toch, een ikke..
Ik hoop heel erg dat het zo blijft, maar ik ben blij dat ik momenteel even genoeg energie heb en het gevoel van 'tsss, dat ga ik wel even doen hoor' :D
Ik ga Zelfs Hardlopen denk ik..
Nouja. Daar wil ik nog wel over nadenken dan. ;)
Fijne dag iedereen!
(dit in het kader van post eens iets positiefs :))
Jaja, te bedenken dat ik dus gewoon 5 minuten Voor de wekken mn bed uit stapte.. Dat ik onwijs opzag tegen vandaag. Tsja, en eigelijk ben ik nu wakker en voel ik me wel okee. Raar ding toch, een ikke..
Ik hoop heel erg dat het zo blijft, maar ik ben blij dat ik momenteel even genoeg energie heb en het gevoel van 'tsss, dat ga ik wel even doen hoor' :D
Ik ga Zelfs Hardlopen denk ik..
Nouja. Daar wil ik nog wel over nadenken dan. ;)
Fijne dag iedereen!
(dit in het kader van post eens iets positiefs :))
vrijdag 3 juni 2005
hurt
Ik haat mij. Ik haat het om mij te zijn. Mijn hoofd te hebben.. IK HAAT HET.
Ik weet dat ik misschien wel goed bezig ben.. Dat het een goed besluit is.
Ik wil ook dat het nooit meer fout gaat, ik wil ook niet meer hoeven liegen. Ik sta erachter, achter mijn besluit.
maar waarom veranderd er niets. Ik voel me nog steeds rot en wanhopig. Sterker nog: ik voel meer dan hiervoor.
Makes me so desperate. Why doesn't it stop. I did the right thing.. What else do I have to do... Will it never stop?
I wanna scream, want everyone to know, to feel my hurtings.. My heart is collapsing.. Please, save me..
Ik weet dat ik misschien wel goed bezig ben.. Dat het een goed besluit is.
Ik wil ook dat het nooit meer fout gaat, ik wil ook niet meer hoeven liegen. Ik sta erachter, achter mijn besluit.
maar waarom veranderd er niets. Ik voel me nog steeds rot en wanhopig. Sterker nog: ik voel meer dan hiervoor.
Makes me so desperate. Why doesn't it stop. I did the right thing.. What else do I have to do... Will it never stop?
I wanna scream, want everyone to know, to feel my hurtings.. My heart is collapsing.. Please, save me..
Abonneren op:
Posts (Atom)