kom net terug van een afspraak met mijn nieuwe psychiater. Vond het erg spannend van tevoren, maar had het al zolang uitgesteld dat ik aan het idee begon te wennen en toch maar gegaan ben.
Dat was dus een goede beslissing. Ik was van tevoren heel erg bang voor 'wat voor typ' het zou zijn, dat ik niet uit mn woorden zou komen enz enz. De meiden van de groep hadden alwel gezegd dat het een lief mens was, maar heej, smaken verschillen ;)
Maar goed het is dus echt een heel aardig mens. Was echt superzenuwachtig bij het binnenkomen enzo, maar kweetniet, ze was zo .. rustig? dat ik er ook rustig van werd..
Heb echt verbaasd gestaan over mezelf. In het begin veel onrust en angst in mij, nog niet besloten of we eerlijk zouden zijn of niet. maar op een of andere manier was alles zo geaccepteerd, niet veroordeeld.. Binnen no time was zelfs M naar voren gekomen om te vertellen over DIS en hoe dat werkt.. Ze nam het gewoon bloedserieus, vulde aan en vroeg naar dingen... Voor haar was het zijn van 'ons' gewoon meteen een feit.. Dat maakte het zoveel makkelijker om dingen goed te kunnen verwoorden, om zorgen over medicatiegebruik van alle kanten te kunnen bekijken!
Ze zei zelf echt meteen dat medicatie bij ons dan niet zoveel zin zou hebben, omdat het waarschijnlijk maar bij bepaalde delen effect heeft.Ik stond echt even met mijn oren te klapperen.. Dat ze uit zichzelf zo de losse delen bevestigde..
Het verklaarde ook wel weer dingen trouwens! Ik ben er ook achter waarom ik zo ziek kon zijn van de prozac. Een van ons heeft waarschijnlijk last van die bijwerkingen. En ik maar telkens uitzoeken met welk eten het nou precies te maken had.. Heb echt veel geprobeerd!!Achteraf zo logisch! En dus ook dat de oxa soms niet werkt. Sommige delen zullen er biochemisch anders op reageren. Voor de kleintjes kan het zelfs giftig zijn!!! Zij zijn waarschijnlijk ook degene die soms 'buiten westen' raken als ik dat geslikt heb.
Ohw, he, het was echt gewoon zo'n goed gesprek.. Maar zo bizar ook. Hoe we 'open gingen' en ons zomaar veilig genoeg voelden om veel te vertellen, en dan ook nog heel duidelijk... Bizar om te zien.. Hoe iedereen zijn stukje heeft kunnen vertellen, maar ook hoe 'vanzelfsprekend' sommige dingen voor haar waren.
Dat we DIS hadden, dat we tijd kwijt zijn, dat medicatie dan anders werkt, dat het dus moeilijk kan izjn om bij haar eerlijk te zijn, en dat een afspraak eerst goed intern overlegd moet worden omdat het anders niet werkt...
Ik voelde me zo.. begrepen???
Iig, ik heb over drie weken weer een afspraak staan. Dan ga ik een beslissing nemen over weer aan de prozac of niet. Het is namelijk voor een paar delen wel degelijk gunstig, en als de anderen er geen schade aan ondervinden is het toch weer een beetje hulp. Mijn oxa is de afspraak nu dat ik ga proberen om er max. 5 per week te slikken. Dan gaan we het misschien zo regelen dat ik die dosis per week bij de apotheek op kan halen ipv een heel doosje als ik erom vraag. Maar eerst kijken of ik komende drie weken door kan komen met de 15 oxa die ik nog heb.. :S Vond het heel eng om die afspraak te maken, omdat ik bang was dat ik me er niet aan kon houden.. Daarom is het nu 'proberen', en dan zien we wel.Als ik het gebruik maar bijhoud voor haar. Eng, maar okee.
En... en dat is misschien wel het grootste nieuws: vanaf morgen ga ik aan de cafeine vrije cola. Wat in mijn geval heeeeeeeeeeeeeel veel cafeine gaat schelen. Ik drink namelijk een fles per dag zo ongeveer... En omdat mijn angstniveau al hoog genoeg is zonder dat ik ook nog continue door cafeine nog 'alerter' ben... Zij dacht dat het misschein zou helpen, en ik vind het iig een interessant experiment om te proberen :D
Ga ook kijken of ik nu eindelijk een normale hartslag krijg dan!
haha, ik lach me nu al rot. Kijk, op school voor het hardlopen meten we wel eens rusthartslag. die ligt bij mij dan echt al op 100-110. Nu meet ik hem net voor het eerst, ligt ie op 60, de tweede keer op 66. Bizar kind ben ik :D
Ga straks voor en na het sporten ook nog even meten, dit is echt Te leuk :D
Maar goed, afkicken dus. Ik heb net mijn laatste restje cafeine naar binnen gewerkt, vanaf nu ga ik over op de decaf.. ik ben benieuwd :D
Ohwja, minder grappig... er stond niet in mijn dossier dat ik een DIS diagnose had... Dat kwam wel even hard aan.. het verbaasde me ook.. Ik heb toendertijd diagnostische gesprekken gehad enzo... en dat zijn ze 'ff vergeten ofzo'? Het stond iig niet in de omschrijvende diagnose zei ze, er zat wel wat onder een andere tab, maar daar stond Dissociatieve stoornis NAO. Ik schrok echt wel.. Is het dan niet zo? Heb ik het ingebeeld, heb ik verkeerd begrepen dat het diagnose gesprekken waren, heb ik de uitslag verkeerd begrepen? Is dat waarom mijn eigen peutje zo veel meer de boot afhoud met andere delen? Het riep zoveel op.. Onzekerheid ineens weeer...
Ik voelde me ook voor lul staan.. kom ik ff met mijn eigen diagnose aan dan.. terwijl ik zo goed weet dat dat niet kan. Dat je die niet zelf kan stellen...
Gelukkig deed zij er heel makkelijk over. Dat ze het wel wilde veranderen in t dossier.. nouja, dat leek me niet zo'n goed idee... Dat ik het even na moest vragen bij mijn peutje, waarom het er zo stond, en daarna was het voor haar afgehandeld. Wij hadden DIS, en dat was duidelijk...
Zomaar geloofd, uit het niets.. ZO bizar.
Ja, deze mevrouw heeft erge indruk gemaakt. Hoop gegeven ook weer. Ze wist zoveel, begreep zoveel... Zou het met haar hulp lukken?
Pfff wat een hoop geshrijf. maar ik zat (zit) er ook echt vol van. Wij allemaal. Zo ongewoon. Zij, maar ook wij.
Toen ik klaar was belde ik Tikker meteen op.. zat zo bomvol (heb daar anderhalf uur gezeten!!! ze heeft afspraken van een half uur!!! dat alleen deed me al goed. Ik haat hulpverleners die praten met een oog op de klok). Maar hij had geen aandacht.
Hij had ff geen tijd zei ie eerlijk na 4 minuten waarin ik me groen e n geel ergerde, ik hoorde al hoe laat het was. Hij was een computerspellejte aan het doen.
Vaak krijg ik bij hem echt het gevoel dat het een gunst is als ik even met m mag praten ofzo. Als ik m dan bel (wat echt geen 10 keer per dag is, t is nog niet eens iedere dag, en bijna nooit onder werktijd), dan heeft ie niet echt aandacht, of moet echt moeite doen om die op te brengen. Vaak vraag ik dan: stoor ik, en dan zegt ie 'nee, je mag wel even praten hoor'. Ja HALLO! zo hoeft het niet.
Punt een: zeg dan ik zit te computeren, je beoit me niet, je mag wel tegen me aanlullen maar voor mij hoeft het niet en je moet al helemaal niet verwachten dat ik het volg ofzo
Punt twee: verzin dan geen smoesjes als ik inderdaaad maar even tegen je aanpraat waarom je eromheen lult en geen idee hebt waar het over gaat
Punt drie: zeg niet: maar ik hoor het straks wel als je thuiskomt toch? dat is ook veel gezelliger. Zeg dan gewoon dat het je nu niet beoit en dat je straks wel wil kijken of je de moeite op kan brengen.
Sorrie, ik vond het gewoon echt naar. Van mij hoeft het dan al niet meer. Ik zat echt vol van dat gesprek, hij was al dik 2 uur vrij en dus thuis, en hij zat een computerspelletje te doen (doet ie de hele dag). Ja, het is niet fijn om dan te merken dat ie dan geen aandacht kan opbrengen voor hoe het ging bij de psychiater, terwijl ie zo graag 'betrokken wil zijn'. maar goed. Toen ik thuis kwam had ik natuurlijk helemala geen zin meer om het er met hem over te hebben. Voelde me zo'n nummertje... Bleh.
Nouja, toen was hij natuurlijk gepikeerd, want hij kwam achter z'n computer vandaan toen ik binnenkwam en vond het natuurlijk niet koel dat ik dat gebaar niet waardeerde als enorme aanpassing speciaal voor mij.
Goed, nu houd ik op want het wordt echt te lang... En ik kan nog wel een uur dooschrijven en zeuren geloof ik. En dat vind ik zonde van mij bui, ik wil graag het gevoel vasthouden dat ik had toen ik haar kamer uitliep...
Verbaasd, de moeite waard, geloofd... Geaccepteerd en vol hoop. Ietsje lichter dan normaal.. Verwonderd, maar ook erg rijk.. Ja ik voelde me rijk op dat moment..
Hihi, ook omdat ze vroeg of ze me ff in mn jas zou hijsen... Volgens mij heb ik heel raar gekeken... Zo bizar dat iemand dat zomaar vraagt/aanbied... dat schijnbaar normaal vind, en jou ook 'normaal' behandeld, je goed genoeg vind voor dat soort dingen... het voelde... verwend? kweetniet... bizar iig, maar wel fijn.
Alsof je in de droomvlucht zit ofzo.
Okee, nu houd ik echt op. Lang leve mijn nieuwe psychiater en de uitvinding van de cafeine vrije cola (anders had ik moeten stoppen met cola!!!!) Hoera, hoera, hoera!!!
woensdag 11 januari 2006
maandag 9 januari 2006
Acceptatie
Dit stukje kwam uit mijn vingers toen ik iemand mailde net. Mijn oude vertrouwensperoontje, die ik nog regelmatig bel. Toen ik het net teruglas was ik wel een klein beetje trots op wat er stond...
''Maar (oei.. kan dit hier en nu? we willen het wel graag vragen..) ik wil wel graag realistisch blijven.. en in dat kader vind ik het wel heel lief dat je me probeert op te beuren en zo in me blijft geloven, dat het over een poosje allemaal over is, beter is, en het is niet dat ik het allemaal zomaar weg wil wuiven, maar ik leer gewoon wel steeds meer over mij, of over ons is het eigenlijk.
En hoeveel hoop het ook geeft om te denken 'straks als ik beter ben', en mezelf voor te houden dat alles wel gaat veranderen en goed komen, het doet ook veel verdriet telkens weer te merken dat dat niet echt het geval is... Telkens weer tegen mezelf aan te lopen en te horen en merken hoe het echt zit.
Ik (en stiekum ook de mensen om me heen...) moet leren dat ik Nina ben,dat dit het is... Met een stoornis, en een flinke ook... Wij zijn 'Nina', en hebben DIS... Geloof me, het kost me nog steeds moeite om dit te schrijven... Zeker omdat het voor anderen niet te zien is, en het zo makkelijk is te geloven in wat andere mensen zien en ze zeggen: dat we er wel weer overheen komen, dat we ons niet zo'n zorgen moeten maken. Vaak heel goed bedoeld, als compliment, omdat ze kracht denken te zien en niet de handicap daarachter. Onze kracht is onze overleving geweest, nu onze handicap.
Maar wij moeten leren dat het zo is, dat we zo zijn, en hoe we ermee om moeten gaan. Met alle maffe, verdrietige, moeilijke en grappige dingen die daarbij horen. Met alle vechtlust die we samen hebben, maar ook met de suicidedrang die velen van ons ook hebben. Leren leven met elkaar, met alle persoontjes die wij zijn, groot of klein, maar ook ieder met zichzelf, en zijn eigen schaamte, verdriet, vreugde en pijn. En bovenal moeten we leren omgaan met wat er allemaal gebeurd is, met hoe het niet hoorde, en hoe het nu wel mag.
Flinke klus, veel te lang verhaal.. Moraal van het verhaal:
Het zou voor mij heel veel betekenen als de mensen waar ik veel om geef ook echt kunnen accepteren dat het zo is... Dat t niet 'even een depressie' is, maar een blijvende handicap...
He getsie, het komt er niet lekker uit. wat ik je 'gewoon' zou willen vragen: kan je accepteren/geloven dat het niet is wat we beiden dachten toen op 'school'... Een trauma, beetje therapie, gaat wel over... Durf je of kan je zien wie we zijn? (dat ik jou ooit zou vertellen dat het Wel ernstig is he, wie had dat kunnen denken...)
Goh, ik wilde even een kort mailtje sturen, maar dit schiet er gewoon uit... Het zou gewoon veel voor me betekenen als je zou kunnen zien dat ik, en mijn leven toch niet is zoals we beiden zo gehoopt hadden. Geen ramp, geen drama(ja, dat maak ik er wel regelmatig van ;)), maar wel anders... Jij hebt een baan en kinderen, ik heb crisissen en alters... Jij bent moeder, ik ben gek...
Okee, ik breng het nu een beetje cru... Ach, ik denk dat je het ook wel snapt.
Je hebt je antenne nu eenmaal. Een ramp of zegen, net hoe je het ziet.''
''Maar (oei.. kan dit hier en nu? we willen het wel graag vragen..) ik wil wel graag realistisch blijven.. en in dat kader vind ik het wel heel lief dat je me probeert op te beuren en zo in me blijft geloven, dat het over een poosje allemaal over is, beter is, en het is niet dat ik het allemaal zomaar weg wil wuiven, maar ik leer gewoon wel steeds meer over mij, of over ons is het eigenlijk.
En hoeveel hoop het ook geeft om te denken 'straks als ik beter ben', en mezelf voor te houden dat alles wel gaat veranderen en goed komen, het doet ook veel verdriet telkens weer te merken dat dat niet echt het geval is... Telkens weer tegen mezelf aan te lopen en te horen en merken hoe het echt zit.
Ik (en stiekum ook de mensen om me heen...) moet leren dat ik Nina ben,dat dit het is... Met een stoornis, en een flinke ook... Wij zijn 'Nina', en hebben DIS... Geloof me, het kost me nog steeds moeite om dit te schrijven... Zeker omdat het voor anderen niet te zien is, en het zo makkelijk is te geloven in wat andere mensen zien en ze zeggen: dat we er wel weer overheen komen, dat we ons niet zo'n zorgen moeten maken. Vaak heel goed bedoeld, als compliment, omdat ze kracht denken te zien en niet de handicap daarachter. Onze kracht is onze overleving geweest, nu onze handicap.
Maar wij moeten leren dat het zo is, dat we zo zijn, en hoe we ermee om moeten gaan. Met alle maffe, verdrietige, moeilijke en grappige dingen die daarbij horen. Met alle vechtlust die we samen hebben, maar ook met de suicidedrang die velen van ons ook hebben. Leren leven met elkaar, met alle persoontjes die wij zijn, groot of klein, maar ook ieder met zichzelf, en zijn eigen schaamte, verdriet, vreugde en pijn. En bovenal moeten we leren omgaan met wat er allemaal gebeurd is, met hoe het niet hoorde, en hoe het nu wel mag.
Flinke klus, veel te lang verhaal.. Moraal van het verhaal:
Het zou voor mij heel veel betekenen als de mensen waar ik veel om geef ook echt kunnen accepteren dat het zo is... Dat t niet 'even een depressie' is, maar een blijvende handicap...
He getsie, het komt er niet lekker uit. wat ik je 'gewoon' zou willen vragen: kan je accepteren/geloven dat het niet is wat we beiden dachten toen op 'school'... Een trauma, beetje therapie, gaat wel over... Durf je of kan je zien wie we zijn? (dat ik jou ooit zou vertellen dat het Wel ernstig is he, wie had dat kunnen denken...)
Goh, ik wilde even een kort mailtje sturen, maar dit schiet er gewoon uit... Het zou gewoon veel voor me betekenen als je zou kunnen zien dat ik, en mijn leven toch niet is zoals we beiden zo gehoopt hadden. Geen ramp, geen drama(ja, dat maak ik er wel regelmatig van ;)), maar wel anders... Jij hebt een baan en kinderen, ik heb crisissen en alters... Jij bent moeder, ik ben gek...
Okee, ik breng het nu een beetje cru... Ach, ik denk dat je het ook wel snapt.
Je hebt je antenne nu eenmaal. Een ramp of zegen, net hoe je het ziet.''
woensdag 4 januari 2006
Wij hebben met sterretjes op het balkon van vrienden gestaan. Erg gezellig, ik heb de hele avond staan dansen en veel lol gehad! Nog even geslapen, en toen gaan werken. Na oud en nieuw werken vind ik nooit zo'n straf, de meesten komen meteen door van feest/kroeg de volgende ochtend en zijn dus nog errug gezellig :)
voor de rest gaat het hier allemaal wel denk ik. Het leven is als een film momenteel, ik zie, maar voel het niet, soms heb ik alleen geluid, soms alleen beeld, en vaak helemaal niets.. Maar daar hoor ik de anderen ook over klagen, dus het zal wel gewoon de spanning zijn, we zitten allemaal niet lekker in ons vel.
De druk van ouders&hun 'vrienden' begint zo langzamerhand een beetje af te nemen. Ik durf weer een beetje alleen over straat, wil dat ook gewoon weer, anders kan ik wel binnen blijven... En na vorige weer de hele week achterom kijken en gevolgd worden is het nu gewoon op...
Ik wil niet dat ze me meenemen en hun dingen doen, maar dit is gewoon zo.... slopend?
Continue de angst dat ze in de buurt zijn, alle mensen in de straat in de gaten houden (ik herken niet zelf.. een ander deel wordt bang en zegt het, dan weet ik pas dat ze er zijn.. maar dat maakt me heel achterdochtig.. bij iedereen die ik zie vraag ik me af of ie erbij hoort... op zoek is naar mij)
De paniek als er gezichte herkend worden, blinde vluchtpaniek en angst, veel angst. Dan weer een hele tijd op uit of verdoofd... Ergens thuis opgesloten tot ik weer durf te kijken of naar buiten durf.
Soms kunnen we het niet meer... Dan gaat ze naar buiten ,in de tuin staan, hopend dat ze komen, me meenemen, en dat het over zal zijn... Tot nu toe hebben we mazzel gehad, achteraf gezien...
Dan baal ik ervan dat we dat risico genomen hebben.. Ben ik blij dat ze t niet gezien hebben..
En balen we omdat het nog niet afgelopen is...
Mijn peutje zij vandaag dat we zeker wel trots waren... maar eigenlijk neit.. We voelen ons er slecht onder.. zo ongehoorzaam, en het is maar niet 'over' zo.. het blijft een lopende zaak...
Mijn ouders mokken nu verschrikkelijk. NOuja, naar mij zijn ze gewoon boos, maar naar de buitenwereld zijn ze verschrikkelijk zielig en in de steek gelaten door hun ondankbare rare dochter die niet eens met kerst en nieuwjaar langskomt. En dat terwijl ze altijd alles zo goed gedaan hebben... Ik krijg boze telefoontjes, de blikken buiten worden dreigender...
Minder, maar dreigender...
Dat maakt het dubbel angstig als er nu ineens een gezicht herkend wordt.. Ik merk dat we zo langzamerhand toch weer wat meer ruitme krijgen en er niet meer elke seconde mee bezig zijn. Dan is het ineens dubbel schrikken en onverwachts als ze er wel weer staan.. Dreigender, opdringeriger, duidelijker...
Degene die het meest van 'ze' (vrienden van ouders) weet heeft er vandaag voor het eerst beetje met peutje over gepraat... maar die wilde meteen weten of ze wist wie het waren, hoeveel het er waren... en dat ze een schema ging maken hoe te handelen bij dit soort 'gevaar'.
Dat was een beetje erg voortvarend, ze was nog heel bang omdat ze uberhaupt over ze gepraat had...
Zelf ben ik er ook wel een beetje bang van geworden... Ik snap nu wel waarom ik zomaar bang kan worden op straat.. Zij is de enige die de gezichten kent.. Niet allemaal zei ze, maar de meeste..
En alleen van de 'vaste groep'.. Dit maakt me eigenlijk wel heel bang..
Ik wist wel dat we 'uitgeleend' werden... maar wat er dan precies gebeurde, daar weet ik weinig van. Soms iets met 'feesten' ??? Waar we een rol in hadden? Had wel begrepen dat er misbr**k plaatsvond.. maar een 'vaste groep'... ????
Wat is dit.. dit gaat niet over mij...
Het maakt me bang mam... het maakt dat ik nu ik er weer verder over nadenk alles weer onwerkelijk voel worden... afglijd naar mijn roes, mijn donsdekentje dat de wereld en mezelf op afstand lijkt te houden..
Kon ik maar veilig wegkruipen... Wist ik maar gewoon hoe het zat... Kon ik het maar gewoon stoppen...
voor de rest gaat het hier allemaal wel denk ik. Het leven is als een film momenteel, ik zie, maar voel het niet, soms heb ik alleen geluid, soms alleen beeld, en vaak helemaal niets.. Maar daar hoor ik de anderen ook over klagen, dus het zal wel gewoon de spanning zijn, we zitten allemaal niet lekker in ons vel.
De druk van ouders&hun 'vrienden' begint zo langzamerhand een beetje af te nemen. Ik durf weer een beetje alleen over straat, wil dat ook gewoon weer, anders kan ik wel binnen blijven... En na vorige weer de hele week achterom kijken en gevolgd worden is het nu gewoon op...
Ik wil niet dat ze me meenemen en hun dingen doen, maar dit is gewoon zo.... slopend?
Continue de angst dat ze in de buurt zijn, alle mensen in de straat in de gaten houden (ik herken niet zelf.. een ander deel wordt bang en zegt het, dan weet ik pas dat ze er zijn.. maar dat maakt me heel achterdochtig.. bij iedereen die ik zie vraag ik me af of ie erbij hoort... op zoek is naar mij)
De paniek als er gezichte herkend worden, blinde vluchtpaniek en angst, veel angst. Dan weer een hele tijd op uit of verdoofd... Ergens thuis opgesloten tot ik weer durf te kijken of naar buiten durf.
Soms kunnen we het niet meer... Dan gaat ze naar buiten ,in de tuin staan, hopend dat ze komen, me meenemen, en dat het over zal zijn... Tot nu toe hebben we mazzel gehad, achteraf gezien...
Dan baal ik ervan dat we dat risico genomen hebben.. Ben ik blij dat ze t niet gezien hebben..
En balen we omdat het nog niet afgelopen is...
Mijn peutje zij vandaag dat we zeker wel trots waren... maar eigenlijk neit.. We voelen ons er slecht onder.. zo ongehoorzaam, en het is maar niet 'over' zo.. het blijft een lopende zaak...
Mijn ouders mokken nu verschrikkelijk. NOuja, naar mij zijn ze gewoon boos, maar naar de buitenwereld zijn ze verschrikkelijk zielig en in de steek gelaten door hun ondankbare rare dochter die niet eens met kerst en nieuwjaar langskomt. En dat terwijl ze altijd alles zo goed gedaan hebben... Ik krijg boze telefoontjes, de blikken buiten worden dreigender...
Minder, maar dreigender...
Dat maakt het dubbel angstig als er nu ineens een gezicht herkend wordt.. Ik merk dat we zo langzamerhand toch weer wat meer ruitme krijgen en er niet meer elke seconde mee bezig zijn. Dan is het ineens dubbel schrikken en onverwachts als ze er wel weer staan.. Dreigender, opdringeriger, duidelijker...
Degene die het meest van 'ze' (vrienden van ouders) weet heeft er vandaag voor het eerst beetje met peutje over gepraat... maar die wilde meteen weten of ze wist wie het waren, hoeveel het er waren... en dat ze een schema ging maken hoe te handelen bij dit soort 'gevaar'.
Dat was een beetje erg voortvarend, ze was nog heel bang omdat ze uberhaupt over ze gepraat had...
Zelf ben ik er ook wel een beetje bang van geworden... Ik snap nu wel waarom ik zomaar bang kan worden op straat.. Zij is de enige die de gezichten kent.. Niet allemaal zei ze, maar de meeste..
En alleen van de 'vaste groep'.. Dit maakt me eigenlijk wel heel bang..
Ik wist wel dat we 'uitgeleend' werden... maar wat er dan precies gebeurde, daar weet ik weinig van. Soms iets met 'feesten' ??? Waar we een rol in hadden? Had wel begrepen dat er misbr**k plaatsvond.. maar een 'vaste groep'... ????
Wat is dit.. dit gaat niet over mij...
Het maakt me bang mam... het maakt dat ik nu ik er weer verder over nadenk alles weer onwerkelijk voel worden... afglijd naar mijn roes, mijn donsdekentje dat de wereld en mezelf op afstand lijkt te houden..
Kon ik maar veilig wegkruipen... Wist ik maar gewoon hoe het zat... Kon ik het maar gewoon stoppen...
dinsdag 3 januari 2006
Redelijker perspectief
Gister een enorme inzinking. Huilen, gieren, brullen...
Toen geprobeerd Sera te bellen. Ze belde zelf een uurtje later terug, toen ik wat rustiger was.. Is gelijk hierheen gekomen. Hebben een tijdje zitten praten en ik heel erg zitten snotteren.. Dat hielp..
Ik weet dat dit voor haar ook best zwaar en lastig is, dat een verhuizing in een roes van hard werken en veel spanning gaat.. En dat ze me ook wel gaat missen..
Dat weet ik nu weer.. moest ik gewoon ff horen.. Voelde me zo stom....
Maar het was wel heel fijn!
Vandaag de huisbaas voor het eerst gezien. De kamers blijven leeg!!!!!!! (oftewel, wij wonen nu in een eensgezinswoning, hoera!) Wel bevestigde hij dat het huis gesloopt gaat worden. Dus nu achter urgentie aan maar...
Daarna naar Sera's nieuwe huisje... Stiekum hoopte ik nog een beetje dat het niets was... (oooh, niet lief.. en ik gun het haar echt wel hoor!!) Maar het is een schattig plekje. Echt heel erg leuk. Samen verfplannen gemaakt, en inkopen daarvoor gedaan. Nu is er al een muur errrug mooi rose/rood.
Gewoon fijn om zo erbij te horen en toch dus nog wel belangrijk te zijn...
En niewe huisjes inrichten en plannen maken is altijd leuk :)
Nu merk ik dat ik toch wel bekaf ben. Dus vanavond en morgen blijf ik lekker thuis. Kan ik hier ook een beetje gaan schuiven met spullen om de lege ruimtes op te vullen.. Keukenkastjes opnieuw indelen, ander kastje in de gang zetten...
maar nu eerst gewoon lekker zitten. Ff lekker niets. Lieve Vriend is eten aan het klaarmaken (die verdomde chinees zat gewoon dicht! Dat kan toch niet!!!)
Doe het zelf-warmmaak-chinees nu dus maar...
Ook lekker (makkelijk).
Toen geprobeerd Sera te bellen. Ze belde zelf een uurtje later terug, toen ik wat rustiger was.. Is gelijk hierheen gekomen. Hebben een tijdje zitten praten en ik heel erg zitten snotteren.. Dat hielp..
Ik weet dat dit voor haar ook best zwaar en lastig is, dat een verhuizing in een roes van hard werken en veel spanning gaat.. En dat ze me ook wel gaat missen..
Dat weet ik nu weer.. moest ik gewoon ff horen.. Voelde me zo stom....
Maar het was wel heel fijn!
Vandaag de huisbaas voor het eerst gezien. De kamers blijven leeg!!!!!!! (oftewel, wij wonen nu in een eensgezinswoning, hoera!) Wel bevestigde hij dat het huis gesloopt gaat worden. Dus nu achter urgentie aan maar...
Daarna naar Sera's nieuwe huisje... Stiekum hoopte ik nog een beetje dat het niets was... (oooh, niet lief.. en ik gun het haar echt wel hoor!!) Maar het is een schattig plekje. Echt heel erg leuk. Samen verfplannen gemaakt, en inkopen daarvoor gedaan. Nu is er al een muur errrug mooi rose/rood.
Gewoon fijn om zo erbij te horen en toch dus nog wel belangrijk te zijn...
En niewe huisjes inrichten en plannen maken is altijd leuk :)
Nu merk ik dat ik toch wel bekaf ben. Dus vanavond en morgen blijf ik lekker thuis. Kan ik hier ook een beetje gaan schuiven met spullen om de lege ruimtes op te vullen.. Keukenkastjes opnieuw indelen, ander kastje in de gang zetten...
maar nu eerst gewoon lekker zitten. Ff lekker niets. Lieve Vriend is eten aan het klaarmaken (die verdomde chinees zat gewoon dicht! Dat kan toch niet!!!)
Doe het zelf-warmmaak-chinees nu dus maar...
Ook lekker (makkelijk).
maandag 2 januari 2006
ze is weg
Verdomme. Mijn vriendinnejte is net voorgoed vertrokken..
Ik kom net thuis, net op tijd om ze lachend te zien vertrekken met de laatste spulletjes. Zij en een paar vrienden.. Mij had ze neit gevraagd, heeft ze nu al niet meer nodig...
Iedereen heeft haar nieuwe huisje nu dus al gezien, en ik niet. Ik zit heir met twee lege kamers en de stilte..
Verdomme.. Ze is gewoon weg. Met anderen, zonder mij. Ik voel me zo alleen en afgedankt, overbodig en oversentimenteel...
Ik wil niet dat dit over is, dit 'hoofdstuk' afgesloten wordt...
Ik hoef helemaal niet zonodig alleen te wonen, twee kamers extra.. Ik wil zelfs best een kamer afstaan.. als ze maar gewoon weer hier komt wonen. Als ik maar gewoon weer belangrijk ben in haar leven.
maar ik ben al twee jaar niet belangrijk meer... Eerst was haar groep belangrijker, dichterbij, haar vriendje... En nu zit ik dus hier alleen...
Fijn hoor...
Ik kom net thuis, net op tijd om ze lachend te zien vertrekken met de laatste spulletjes. Zij en een paar vrienden.. Mij had ze neit gevraagd, heeft ze nu al niet meer nodig...
Iedereen heeft haar nieuwe huisje nu dus al gezien, en ik niet. Ik zit heir met twee lege kamers en de stilte..
Verdomme.. Ze is gewoon weg. Met anderen, zonder mij. Ik voel me zo alleen en afgedankt, overbodig en oversentimenteel...
Ik wil niet dat dit over is, dit 'hoofdstuk' afgesloten wordt...
Ik hoef helemaal niet zonodig alleen te wonen, twee kamers extra.. Ik wil zelfs best een kamer afstaan.. als ze maar gewoon weer hier komt wonen. Als ik maar gewoon weer belangrijk ben in haar leven.
maar ik ben al twee jaar niet belangrijk meer... Eerst was haar groep belangrijker, dichterbij, haar vriendje... En nu zit ik dus hier alleen...
Fijn hoor...
gewoon januari
Zo. Nu lekker nog een weekje 'gewoon' vakantie. Alle feestdagen achter de rug, weer gewoon januari.
Oud en nieuw was trouwens wel erg leuk hoor! Gezellig met Sera en Tikker, daarna feest met vrienden. Fijn en gezellig. Voelde me daar ook goed.
Hoewel ik het wel steeds moeilijker kreeg met het idee dat Sera gaat verhuizen..
Vandaag is de grote dag, maar ze is nergens te bekennen...
Maak me zorgen of het allemaal wel goed gaat komen, maar vind het ook lastig, had me erop ingesteld, beetje bezorgd dat het dalijk allemaal een grote puinhoop en stress wordt hierzo. Maar goed, dat is dan haar ding.
Wij hebben al een beetje verhuisd vandaag, Ikea heeft -eindelijk- een nieuwe lattenbodem gebracht voor ons bedje.. Hopen dat we er dan nu niet meer doorheen zakken!!! We moeten dan eigenlijk binnenkort, als de lattenbodem die wij hadden uitgezocht aangepast is, deze weer omruilen.. Maar ik geloof niet dat ik dat heel erg zie zitten.. Ja ik weet dat ik het dan niet af had moeten spreken met Ikea, maar ik wilde gewoon dat er wat ging gebeuren!!! en wel NU. Nou dat is gelukt, nu nog zien of het gewerkt heeft, en zo ja hoe we deze bodems gaan houden.
Strakjes naar dagbehandeling. telkens van tevoren denk ik: niet beoiend.. weet ik allang, doet me niets, heb ik niets aan. Maar ik merk dus dat er delen zijn die er wel heel veel aan hebben, die wel heel erg aangedaan zijn, en het dus ook moeilijk vinden. Bizar.
Ben laatste tijd ook echt wel heel veel tijd kwijt... Dan ga ik even liggen en is het ineens twee dagen later... Of dan sta ik op, ga douchen, en wordt wakker in mn bed... Vind dat zo eng.. bang voor wat ik gedaan heb, dat iemand het zal merken (probeer het nog steeds niet te laten merken)...
Het toppunt is wel dat het zondagmiddag bleek, en niet zaterdagmiddag, en dat ik van binnenuit uit een discussie opving dat ik mijn ouders uitgenodigd had voor het eten.
Niet echt heel koel!!! Gelukkig kwamen ze niet, en lieten ze dat niet een even weten (hoezo boos... hoezo dingen fout gedaan.. .(a))
Nouja, ga nu nog maar lekker even een spelletje doen voordat ik zo wegmoet.
Even met zijn allen relaxen.
Oud en nieuw was trouwens wel erg leuk hoor! Gezellig met Sera en Tikker, daarna feest met vrienden. Fijn en gezellig. Voelde me daar ook goed.
Hoewel ik het wel steeds moeilijker kreeg met het idee dat Sera gaat verhuizen..
Vandaag is de grote dag, maar ze is nergens te bekennen...
Maak me zorgen of het allemaal wel goed gaat komen, maar vind het ook lastig, had me erop ingesteld, beetje bezorgd dat het dalijk allemaal een grote puinhoop en stress wordt hierzo. Maar goed, dat is dan haar ding.
Wij hebben al een beetje verhuisd vandaag, Ikea heeft -eindelijk- een nieuwe lattenbodem gebracht voor ons bedje.. Hopen dat we er dan nu niet meer doorheen zakken!!! We moeten dan eigenlijk binnenkort, als de lattenbodem die wij hadden uitgezocht aangepast is, deze weer omruilen.. Maar ik geloof niet dat ik dat heel erg zie zitten.. Ja ik weet dat ik het dan niet af had moeten spreken met Ikea, maar ik wilde gewoon dat er wat ging gebeuren!!! en wel NU. Nou dat is gelukt, nu nog zien of het gewerkt heeft, en zo ja hoe we deze bodems gaan houden.
Strakjes naar dagbehandeling. telkens van tevoren denk ik: niet beoiend.. weet ik allang, doet me niets, heb ik niets aan. Maar ik merk dus dat er delen zijn die er wel heel veel aan hebben, die wel heel erg aangedaan zijn, en het dus ook moeilijk vinden. Bizar.
Ben laatste tijd ook echt wel heel veel tijd kwijt... Dan ga ik even liggen en is het ineens twee dagen later... Of dan sta ik op, ga douchen, en wordt wakker in mn bed... Vind dat zo eng.. bang voor wat ik gedaan heb, dat iemand het zal merken (probeer het nog steeds niet te laten merken)...
Het toppunt is wel dat het zondagmiddag bleek, en niet zaterdagmiddag, en dat ik van binnenuit uit een discussie opving dat ik mijn ouders uitgenodigd had voor het eten.
Niet echt heel koel!!! Gelukkig kwamen ze niet, en lieten ze dat niet een even weten (hoezo boos... hoezo dingen fout gedaan.. .(a))
Nouja, ga nu nog maar lekker even een spelletje doen voordat ik zo wegmoet.
Even met zijn allen relaxen.
dinsdag 27 december 2005
derde kerstdag
Moeilijke dag. Dacht dat het me niet zoveel zou doen,dat ik me af zou kunnen sluiten.
Maar vanaf het moment dat ik besefte wat voor dag het was voelde ik me bedreigd.
Heb het begin van de dag zo lang mogelijk gerekt door in bed te blijven liggen... Onder mn deken en met vriendje beneden voelde ik me nog een beetje veilig.
Beneden kon ik niet rustig zijn, heel erg lang gedouched met de deur op slot (is superveilig en geen prikkels (roepen/gezichten) van buitenaf). Minder was dat vriendje tot twee keer toe naar binnen wilde.
Halloooooo, ik ben gestressd en bang, en jij gaat aan mn douchedeur lopen kloppen als ik naakt (is erg kwetsbaar) ben en me veilig wil voelen?
Uiteindelijk stelde ie voor om me naar therapie te brengen en dan samen wat leuks te gaan doen. Fijn. Was bang voor het alleen naar de bushalte lopen/met de bus gaan... En daarna niet thuis zijn was ook erg fijn! Therapie was erg moeilijk... Het was zo dichtbij.. Zo bizar om hier voor het eerst zo bewust mee bezig te zijn, er zo open in te zijn... Vorige keren was ik er naar mezelf toe niet eens eerlijk in, laat staan naar anderen... Wel wat gehad aan peutje. Was fijn even over de situtatie te kunnen hebben.
Toen ik klaar was was vriendje er nog neit! De PIEP.. Stond ik daar alleen.. bang... gevlucht.. voor het politiebureau gaan staan, dat schrikte af... Zo bang..
En zo boos!!! Had ik een keer goed voor mezelf gezorgd, me ingedekt, krijg je dit.
En toen ik m belde en zei dat ik bang was zei ie dat ik maar ff in het cafe moest gaan zitten.. hallooo, daar worden continue mensen opgepikt door andere mensen. Lekker veilig... Maar goed... Uiteindelijk dus goed afgelopen.
Saafs toch maar naar huis.
Nu is Sera ook thuis, en er komen straks wat vrienden.
Soms weet ik ook echt niet waar het naar toe gaat in onze relatie... maak me daar veel zorgen over laatste tijd... Bijna iedere dag wel ergernissen enzo...
Snappen we elkaar niet meer??
Was vanmiddag iig wel echt heel verdrietig dat ie dit kon doen...
Maar vanaf het moment dat ik besefte wat voor dag het was voelde ik me bedreigd.
Heb het begin van de dag zo lang mogelijk gerekt door in bed te blijven liggen... Onder mn deken en met vriendje beneden voelde ik me nog een beetje veilig.
Beneden kon ik niet rustig zijn, heel erg lang gedouched met de deur op slot (is superveilig en geen prikkels (roepen/gezichten) van buitenaf). Minder was dat vriendje tot twee keer toe naar binnen wilde.
Halloooooo, ik ben gestressd en bang, en jij gaat aan mn douchedeur lopen kloppen als ik naakt (is erg kwetsbaar) ben en me veilig wil voelen?
Uiteindelijk stelde ie voor om me naar therapie te brengen en dan samen wat leuks te gaan doen. Fijn. Was bang voor het alleen naar de bushalte lopen/met de bus gaan... En daarna niet thuis zijn was ook erg fijn! Therapie was erg moeilijk... Het was zo dichtbij.. Zo bizar om hier voor het eerst zo bewust mee bezig te zijn, er zo open in te zijn... Vorige keren was ik er naar mezelf toe niet eens eerlijk in, laat staan naar anderen... Wel wat gehad aan peutje. Was fijn even over de situtatie te kunnen hebben.
Toen ik klaar was was vriendje er nog neit! De PIEP.. Stond ik daar alleen.. bang... gevlucht.. voor het politiebureau gaan staan, dat schrikte af... Zo bang..
En zo boos!!! Had ik een keer goed voor mezelf gezorgd, me ingedekt, krijg je dit.
En toen ik m belde en zei dat ik bang was zei ie dat ik maar ff in het cafe moest gaan zitten.. hallooo, daar worden continue mensen opgepikt door andere mensen. Lekker veilig... Maar goed... Uiteindelijk dus goed afgelopen.
Saafs toch maar naar huis.
Nu is Sera ook thuis, en er komen straks wat vrienden.
Soms weet ik ook echt niet waar het naar toe gaat in onze relatie... maak me daar veel zorgen over laatste tijd... Bijna iedere dag wel ergernissen enzo...
Snappen we elkaar niet meer??
Was vanmiddag iig wel echt heel verdrietig dat ie dit kon doen...
maandag 26 december 2005
happie
Nu snap ik even waarom mensen zo van kerst houden...
Buiten sneeuwde het vanmiddag even, koude wangen, harde wind..
Nu staan er halflege wijnglazen op mn tafel, de kaarsjes branden en een muziekje speelt. Sera en Tai staan boven in de keuken te rommelen met de afwas, Tikker loopt lekker wat heen en weer. Samen hebben we heerlijk ruim twee en een half uur zitten borrelen en tafelen... Zometeen spelletje doen, filmpje kijken..
Gewoon relaxed, het is gewoon genieten...
Ik voelde me net echt even heel erg gelukkig!!!
Ik vier kerst in mijn eigen huisje, met mensjes waar ik veel van houd en met wie ik graag kerst wil vieren. We doen het op onze manier (sera en ik hebben na het eten lekker een pyajama broek aangetrokken voor het uitbuiken), en het is gewoon gezellig... Fijn.. Ongedwongen.
Ha! En dan te bedenken dat ik nu bij mijn ouders had kunnen zitten!!!
Gnagna... Voor jezelf opkomen is soms zo gek nog niet geloof ik... :D
Nu gaan we toetje doen :) erg belangrijk :)
Buiten sneeuwde het vanmiddag even, koude wangen, harde wind..
Nu staan er halflege wijnglazen op mn tafel, de kaarsjes branden en een muziekje speelt. Sera en Tai staan boven in de keuken te rommelen met de afwas, Tikker loopt lekker wat heen en weer. Samen hebben we heerlijk ruim twee en een half uur zitten borrelen en tafelen... Zometeen spelletje doen, filmpje kijken..
Gewoon relaxed, het is gewoon genieten...
Ik voelde me net echt even heel erg gelukkig!!!
Ik vier kerst in mijn eigen huisje, met mensjes waar ik veel van houd en met wie ik graag kerst wil vieren. We doen het op onze manier (sera en ik hebben na het eten lekker een pyajama broek aangetrokken voor het uitbuiken), en het is gewoon gezellig... Fijn.. Ongedwongen.
Ha! En dan te bedenken dat ik nu bij mijn ouders had kunnen zitten!!!
Gnagna... Voor jezelf opkomen is soms zo gek nog niet geloof ik... :D
Nu gaan we toetje doen :) erg belangrijk :)
vrijdag 23 december 2005
bang en alleen
Ik voel me alleen en ben zo bang.. morgen kerstavond... dan kerst... Ik zou het liefst nu maar vast naar mn ouders gaan... de anderen laten roepen.. Ervanaf zijn...
Dit wachten is ondraaglijk... Alleen, en met alleen de pijn en de angst...
Ik maak ruzie met vriend... t loopt moeilijk tussen ons, hoeveel ik ook van hem houd... Ik wil hem niet kwijt, maar ben zo door mijn energie heen...
ik ben zo bang... bang en alleeen... ze zeggen: als we dood zijn kunnen ze ons niets meer doen.. dan kunnen we neimand meer verdriet bezorgen.. niemand meer tot last zijn, hoeft neimand zich meer zorgen te maken. Ik begin steeds meer te verlangen naar zoiets... Rust, en vooral niet meer bang hoeven zijn... Niet meer de keuze hoeven te maken: verzetten en mensen boosmaken, gevaar of niet verzetten en mensen boos maken, pijn.
Ik kan het gewoon niet meer, niet nog weer, maar ik kan me niet eens meer herrinneren waar ik zo bang voor ben... We switchen continue... we gaan naar ze toe, we gaan niet naar ze toe, we gaan naar ze toe, we gaan niet naar ze toe... verzetten, dankbaar zijn, dood of toch doorgaan.. het lokt zo verschrikkelijk...
waarom laat iedereen me zo alleen nu... ik ben zo bang.. voor hen, voor onszelf, voor alle pijn die ik probeer weg te houden... bang om te breken, bang om gebroken te worden...
ik weet het gewoon niet meer... het gaat gewoon niet meer... ik wil dit gewoon niet meer...
Dit wachten is ondraaglijk... Alleen, en met alleen de pijn en de angst...
Ik maak ruzie met vriend... t loopt moeilijk tussen ons, hoeveel ik ook van hem houd... Ik wil hem niet kwijt, maar ben zo door mijn energie heen...
ik ben zo bang... bang en alleeen... ze zeggen: als we dood zijn kunnen ze ons niets meer doen.. dan kunnen we neimand meer verdriet bezorgen.. niemand meer tot last zijn, hoeft neimand zich meer zorgen te maken. Ik begin steeds meer te verlangen naar zoiets... Rust, en vooral niet meer bang hoeven zijn... Niet meer de keuze hoeven te maken: verzetten en mensen boosmaken, gevaar of niet verzetten en mensen boos maken, pijn.
Ik kan het gewoon niet meer, niet nog weer, maar ik kan me niet eens meer herrinneren waar ik zo bang voor ben... We switchen continue... we gaan naar ze toe, we gaan niet naar ze toe, we gaan naar ze toe, we gaan niet naar ze toe... verzetten, dankbaar zijn, dood of toch doorgaan.. het lokt zo verschrikkelijk...
waarom laat iedereen me zo alleen nu... ik ben zo bang.. voor hen, voor onszelf, voor alle pijn die ik probeer weg te houden... bang om te breken, bang om gebroken te worden...
ik weet het gewoon niet meer... het gaat gewoon niet meer... ik wil dit gewoon niet meer...
woensdag 21 december 2005
besef
Gister eerlijk geweest tegen peutje. Over dat ze 'plannen' met me hebben voor derde kerstdag, over mn angsten, over dat ik zo niet verder wil en er dus idd aan wil doen, maar ook over dat ik nog steeds niet wil dat mijn ouders er veel onder lijden..
Voor het eerst dat ik open stond voor zo'n soort gesprek.. Toch was er niet zo simpel een oplossing.. Wist ik ook wel, maar toch..
Dus niet echt afspraken of dingen die ik kan/moet doen... Meer dat ik ga proberen om door te zetten en zo op afstand te houden..
Nu weet ik zelf nog niet goed hoe ik dat moet gaan doen, maar ik denk toch dat het simpelste ligt in gewoon assertief proberen te zijn...
Ze vond dat ik het nog wel erg dichtbij liet komen, flirttte met het gevaar... In mijn opinie loop ik er meer op mijn tenen omheen om het niet wakker te maken als het er niet is.. Dat snapte ze ook wel, maar feit blijft dus dat ik het gevaar nog erg dichtbij laat komen..Dat zie ik zelf nu ook wel...
Maar het idee om er al 'eerder' wat aan te doen blijft moeilijk..
Ik weet ook dat ik niet wil 'vluchtten' omdat het dan alleen maar moeilijker wordt om weer terug te komen.. het is en blijft uitstel...
Dus dan maar goed voorbereiden idd...
Tikker en Sera inlichten zodat ze me kunnen helpen door ze niet binnen te laten en mij niet alleen buiten te laten. Verder ga ik honkbalknuppel binnen handbereik houden waar ik ook ga, en een spuitbusje prikdeo..
Ik weet dat ik dit vaker gedaan heb, en dat ik het tot nu toe gewoon heb laten gebeuren... mes dichtbij of niet..
Ik hoop dat ik deze keer het lef zal hebben om wat te doen.. omdat ik het deze keer ook wil.. Ik WIL laten zien dat er met mij niet te spotten valt...
Dat ik niet meer zomaar een stuk speelgoed ben dat je op kan halen als je zin hebt, en dan kapot weer ergens uit je auto gooien..
Ik voel zo dat de wil er wel is om dit punt neer te zetten.. maar ook zoveel angst.. Angst om inderdaad ertegenin te moeten gaan...
Mondeling, me niet om laten praten, gewoon schreeuwen, ze vertellen dat het over is.. mijn mond gebruiken om geluid te maken als het nodig is..
Maar ook lichamelijk.. Verzet bieden.. Niet vluchten in mezelf, maar vechte, fysiek.. Ik heb al vier jaar zelfverdediging gehad... Ik Weet hoe je een aanval af kan weren.. Hoe je iemand van je af kan gooien... Ik heb het allemaal gedaan... in een veilige situatie.. Het idee om het echt te moeten gaan doen werkt verlammend... Vandaar de andere 'fysieke' oplossingen zoals spuitbus ed..
Kan ik mn geest zover krijgen dat ik niet 'wegvlucht' in mezelf... De anderen willen op zich meewerken!! Alleen 'fysiek' verzetten vinden sommigen moeilijk.. Anderen zijn bang om omgepraat te worden...
Kunnen we het zo regelen dat de boosste en sterkste alters op dat moment kunnen helpen... Er is een deel dat gaat proberen om de kleintjes op te vangen dan.. Als die naarvoren piepen is het gebeurd natuurlijk.. En sja.. dat is jarenlang hun 'taak' geweest...
De angst is groot... de angst dat ze zullen komen, wat ze zullen willen en wat ze kunnen doen... daar blijven nachtmerries van..
Maar de andere angst, de angst voor wat wij gaan doen.. Om ons eigen plan uit te voeren, is ook sterk, en verdringt de eerste angst wat...
Het geeft ook een soort van.. kweetniet, adrealine...
Heb trouwens maandagavond alles aan mn schoonmoeder verteld.. Alles... ook over mn angsten, derde kerstdag enz... Ze reageerde superlief... Nu wil ik haar nooit meer zien en hele dagen bij haar zijn...
Ze moet me vasthouden, maar mag me niet zien...
Van me houden en me troosten, en me haatten en minachten...
Geliefd en vuil te gelijk, onwaardig, en gekoesterd...
Langzaam aan, soms, nu, steeds iets vaker, kan ik zien hoe briljant mn ouders waren.. Hoe mooi ze de schijnwereld om me heen gebouwd hebben, waarin zij de redders waren, en ik verdoemd.. Hoe ze er zelf voor zorgden dat dat beeld versterkt werd door andere mensen te laten bevestigen hoe slecht ik was, hoe zondig, dat het goed was wat zij deden... En als ik dat zie ineens.. Dat besef..
Dan wordt ik droevig om alles wat de kleintjes in mij mee hebben moeten maken. boos ook, om wat ze ze aangedaan hebben... Om wat ze mij aangedaan hebben, en hoe mooi zijn nu daar lekker verder kunnen, en hoe verrot ik er nu aan toe ben..
hoe kapot ze de kleintjes gemaakt hebben...
Dat is het vooral.. Ik zie bij de alters wat het gedaan heeft, alsof het andere mensen zijn die het meegemaakt hebben, die nu zo zijn... En dat maakt me kwaad! Woedend! Ik wil ze helpen, ze troostten.. Deze geterroriseerde man, de misbruikte kleine meisjes, mishandelde vrouwen.. allen met een vertekend zelfbeeld, weinig eigenwaarde, en een geloof in een wereld die zo anders is, zo bizar vergeleken met de waarheid... Een wereld waarin ouders god zijn...
Mijn god, waarom kan ik dit nu pas zien....
En het erge is... dat zij mij zijn....
Dat ik dus eigenlijk het geterroriseerde, misbruikte, mishandelde meisje ben... Bewust kapotgemaakt door mensen die lief hadden moeten hebben.. En het doet zo'n pijn...
voor het eerst zo'n enorme pijn...
hoe konden ze....
Voor het eerst dat ik open stond voor zo'n soort gesprek.. Toch was er niet zo simpel een oplossing.. Wist ik ook wel, maar toch..
Dus niet echt afspraken of dingen die ik kan/moet doen... Meer dat ik ga proberen om door te zetten en zo op afstand te houden..
Nu weet ik zelf nog niet goed hoe ik dat moet gaan doen, maar ik denk toch dat het simpelste ligt in gewoon assertief proberen te zijn...
Ze vond dat ik het nog wel erg dichtbij liet komen, flirttte met het gevaar... In mijn opinie loop ik er meer op mijn tenen omheen om het niet wakker te maken als het er niet is.. Dat snapte ze ook wel, maar feit blijft dus dat ik het gevaar nog erg dichtbij laat komen..Dat zie ik zelf nu ook wel...
Maar het idee om er al 'eerder' wat aan te doen blijft moeilijk..
Ik weet ook dat ik niet wil 'vluchtten' omdat het dan alleen maar moeilijker wordt om weer terug te komen.. het is en blijft uitstel...
Dus dan maar goed voorbereiden idd...
Tikker en Sera inlichten zodat ze me kunnen helpen door ze niet binnen te laten en mij niet alleen buiten te laten. Verder ga ik honkbalknuppel binnen handbereik houden waar ik ook ga, en een spuitbusje prikdeo..
Ik weet dat ik dit vaker gedaan heb, en dat ik het tot nu toe gewoon heb laten gebeuren... mes dichtbij of niet..
Ik hoop dat ik deze keer het lef zal hebben om wat te doen.. omdat ik het deze keer ook wil.. Ik WIL laten zien dat er met mij niet te spotten valt...
Dat ik niet meer zomaar een stuk speelgoed ben dat je op kan halen als je zin hebt, en dan kapot weer ergens uit je auto gooien..
Ik voel zo dat de wil er wel is om dit punt neer te zetten.. maar ook zoveel angst.. Angst om inderdaad ertegenin te moeten gaan...
Mondeling, me niet om laten praten, gewoon schreeuwen, ze vertellen dat het over is.. mijn mond gebruiken om geluid te maken als het nodig is..
Maar ook lichamelijk.. Verzet bieden.. Niet vluchten in mezelf, maar vechte, fysiek.. Ik heb al vier jaar zelfverdediging gehad... Ik Weet hoe je een aanval af kan weren.. Hoe je iemand van je af kan gooien... Ik heb het allemaal gedaan... in een veilige situatie.. Het idee om het echt te moeten gaan doen werkt verlammend... Vandaar de andere 'fysieke' oplossingen zoals spuitbus ed..
Kan ik mn geest zover krijgen dat ik niet 'wegvlucht' in mezelf... De anderen willen op zich meewerken!! Alleen 'fysiek' verzetten vinden sommigen moeilijk.. Anderen zijn bang om omgepraat te worden...
Kunnen we het zo regelen dat de boosste en sterkste alters op dat moment kunnen helpen... Er is een deel dat gaat proberen om de kleintjes op te vangen dan.. Als die naarvoren piepen is het gebeurd natuurlijk.. En sja.. dat is jarenlang hun 'taak' geweest...
De angst is groot... de angst dat ze zullen komen, wat ze zullen willen en wat ze kunnen doen... daar blijven nachtmerries van..
Maar de andere angst, de angst voor wat wij gaan doen.. Om ons eigen plan uit te voeren, is ook sterk, en verdringt de eerste angst wat...
Het geeft ook een soort van.. kweetniet, adrealine...
Heb trouwens maandagavond alles aan mn schoonmoeder verteld.. Alles... ook over mn angsten, derde kerstdag enz... Ze reageerde superlief... Nu wil ik haar nooit meer zien en hele dagen bij haar zijn...
Ze moet me vasthouden, maar mag me niet zien...
Van me houden en me troosten, en me haatten en minachten...
Geliefd en vuil te gelijk, onwaardig, en gekoesterd...
Langzaam aan, soms, nu, steeds iets vaker, kan ik zien hoe briljant mn ouders waren.. Hoe mooi ze de schijnwereld om me heen gebouwd hebben, waarin zij de redders waren, en ik verdoemd.. Hoe ze er zelf voor zorgden dat dat beeld versterkt werd door andere mensen te laten bevestigen hoe slecht ik was, hoe zondig, dat het goed was wat zij deden... En als ik dat zie ineens.. Dat besef..
Dan wordt ik droevig om alles wat de kleintjes in mij mee hebben moeten maken. boos ook, om wat ze ze aangedaan hebben... Om wat ze mij aangedaan hebben, en hoe mooi zijn nu daar lekker verder kunnen, en hoe verrot ik er nu aan toe ben..
hoe kapot ze de kleintjes gemaakt hebben...
Dat is het vooral.. Ik zie bij de alters wat het gedaan heeft, alsof het andere mensen zijn die het meegemaakt hebben, die nu zo zijn... En dat maakt me kwaad! Woedend! Ik wil ze helpen, ze troostten.. Deze geterroriseerde man, de misbruikte kleine meisjes, mishandelde vrouwen.. allen met een vertekend zelfbeeld, weinig eigenwaarde, en een geloof in een wereld die zo anders is, zo bizar vergeleken met de waarheid... Een wereld waarin ouders god zijn...
Mijn god, waarom kan ik dit nu pas zien....
En het erge is... dat zij mij zijn....
Dat ik dus eigenlijk het geterroriseerde, misbruikte, mishandelde meisje ben... Bewust kapotgemaakt door mensen die lief hadden moeten hebben.. En het doet zo'n pijn...
voor het eerst zo'n enorme pijn...
hoe konden ze....
zaterdag 17 december 2005
Ik moet gelukkig werken beide kerstdagen. Verder heb ik alle 'verplichtingen' die ik met mijn ouders altijd had afgezegd.. Geen kerstonbijt, en geen kerstdiner... het is vast ook egoistisch enzo :$ Mijn ouders vinden dat wel in ieder geval.. maar ik kan het gewoon niet meer hoor..
Ik wil gewoon alleen maar afstand van ze... Ze niet meer zien, ik kan ze gewoon echt neit meer zien... Zomaar ineens is daar die omschakeling gekomen.. Ik weet ook niet hoe het komt, en voel me er best rot en schuldig over. Nuja, ik zie ze eerste kerstdag nog bij oma. Daar wil ik wel graag heen. Oma is lief. Toevallig heb ik de liefste oma van de hele wereld :) daar bof ik mee.
Tweede kerstdag vieren we met zijn tweetjes waarschijnlijk. Nouja vieren, na het werken samen een filmpje kijken en eten.
En daarna...
Ik ben bang. Derde kerstdag wordt ik verwacht... Mn ouders bellen al twee weken, dat ik die vrij moet houden, dat ze af willen spreken... Ik weet wat ze willen, ik weet wat er van me verwacht wordt... Nouja ongeveer, de 'exacte' herinneringen van terplaatse ben ik kwijt... Maar ik kan het ook niet meer...
heb gezegd door de foon dat ik niet kan. Dat ik die dag niet kan, en dat ik het helemaal niet meer wil.. Maar daar had ik niets over te zeggen zeiden ze. Zij ook niet zeiden ze. Toch volgehouden dat ik niet kwam...
Ze komen me wel ophalen zeiden ze... Ik zag wel wanneer... Daar ben ik bang voor nu. Dat er ineens mensne voor de deur staan... En wat ik dan zal doen.. Ik weet wat ik moet doen.. Niet open doen, of hulp roepen/bellen.. maar.. maar ik ben gewoon bang.
Dat ik te laat door zal hebben wie het zijn, of dat ze wat van me willen... Dat ze me gewoon op straat aanspreken en mee loodsen.. Dat ik niet het lef heb om tegen te stribbelen... Of dat ik gewoon switch..
Sorrie, niet echt vrolijk. Het komt vast ook wel goed. :) Nog drie weken en dan is geheel december achter de rug... Van mij mogen ze m schrappen van de kalender. 3 feestdagen in een maand, het zou verboden moeten worden... Oud en nieuw vrees ik voor hetzeldfe drama :S
Derde kerstdag ga ik misschien voor de zekerheid maar proberen om ergens onder te duiken.. Maar ach, als ze willen vinden ze me toch wel. Of de dag daarna. Of daarna...
Oh, ik zou wat vrolijker doen. Nouja, we zien het ook wel. Ik ga gewoon een nieuw hoofd vragen voor kerst. Zodat ik eindelijk veilig ben, anoniem nooit meer herkend. Ja, dat lijkt me nou wel wat :)
Ik wil gewoon alleen maar afstand van ze... Ze niet meer zien, ik kan ze gewoon echt neit meer zien... Zomaar ineens is daar die omschakeling gekomen.. Ik weet ook niet hoe het komt, en voel me er best rot en schuldig over. Nuja, ik zie ze eerste kerstdag nog bij oma. Daar wil ik wel graag heen. Oma is lief. Toevallig heb ik de liefste oma van de hele wereld :) daar bof ik mee.
Tweede kerstdag vieren we met zijn tweetjes waarschijnlijk. Nouja vieren, na het werken samen een filmpje kijken en eten.
En daarna...
Ik ben bang. Derde kerstdag wordt ik verwacht... Mn ouders bellen al twee weken, dat ik die vrij moet houden, dat ze af willen spreken... Ik weet wat ze willen, ik weet wat er van me verwacht wordt... Nouja ongeveer, de 'exacte' herinneringen van terplaatse ben ik kwijt... Maar ik kan het ook niet meer...
heb gezegd door de foon dat ik niet kan. Dat ik die dag niet kan, en dat ik het helemaal niet meer wil.. Maar daar had ik niets over te zeggen zeiden ze. Zij ook niet zeiden ze. Toch volgehouden dat ik niet kwam...
Ze komen me wel ophalen zeiden ze... Ik zag wel wanneer... Daar ben ik bang voor nu. Dat er ineens mensne voor de deur staan... En wat ik dan zal doen.. Ik weet wat ik moet doen.. Niet open doen, of hulp roepen/bellen.. maar.. maar ik ben gewoon bang.
Dat ik te laat door zal hebben wie het zijn, of dat ze wat van me willen... Dat ze me gewoon op straat aanspreken en mee loodsen.. Dat ik niet het lef heb om tegen te stribbelen... Of dat ik gewoon switch..
Sorrie, niet echt vrolijk. Het komt vast ook wel goed. :) Nog drie weken en dan is geheel december achter de rug... Van mij mogen ze m schrappen van de kalender. 3 feestdagen in een maand, het zou verboden moeten worden... Oud en nieuw vrees ik voor hetzeldfe drama :S
Derde kerstdag ga ik misschien voor de zekerheid maar proberen om ergens onder te duiken.. Maar ach, als ze willen vinden ze me toch wel. Of de dag daarna. Of daarna...
Oh, ik zou wat vrolijker doen. Nouja, we zien het ook wel. Ik ga gewoon een nieuw hoofd vragen voor kerst. Zodat ik eindelijk veilig ben, anoniem nooit meer herkend. Ja, dat lijkt me nou wel wat :)
Wij schrijven
Nou fijn, we schrijven tegenwoordig met meerderen op mn blog. Was vast al opgevallen. Ik wordt alleen soms niet zo blij van de verhalen die ik lees :S.
Omdat ik ze niet snap, omdat ze me bang maken, of omdat ik gewoon niet wil dat ze van mij zijn schijnbaar.
Soms is het echt vermoeiend om mn blog of het prikbord te checken en nieuwe berichtjes van jezelf te ontdekken... Altijd weer spannend wat er geschreven zal staan.. Vaak schrik ik of schaam ik me. Omdat ik dingen van mezelf deel waar ik me voor schaam, waar ik niets van wist, of omdat ik dingen aan anderen schrijf die ik lomp vind, of veel te hard en cru...
Vaak vind ik het ook vermoeiend omdat ik die eerstgeschreven mening dan eigenlijk vol moet houden, terwijl ik er zelf anders over denk. Kortom: best wel wat gebaal eigenlijk..
Op het prikbord prikt nu ook een DIS-ser waarvan elk deel dat schrijft ondertekend met zijn eigen naam... Ik weet nog niet wat ik daarvan vind.
het bevorderd de samenwerking volgens mij niet, maar is misschien wel minder verwarrend voor evt. lezers...
Ik weet neit of wij het zouden durven... Het is voor velen van ons een stuk makkelijker om je nog te kunnen verschuilen achter de groep... En wie van ons wat dan vind.. ach, daar zijn we zelf nog neit eens echt achter..
Nee ik vind het geef fijn idee om eeen naam onder berichtjes te zetten. Laat ze ons maar zien als een... Ik wil niet dat ze me open zien..
Nouja, iig. we schrijven met velen... Dat je het weet.
Omdat ik ze niet snap, omdat ze me bang maken, of omdat ik gewoon niet wil dat ze van mij zijn schijnbaar.
Soms is het echt vermoeiend om mn blog of het prikbord te checken en nieuwe berichtjes van jezelf te ontdekken... Altijd weer spannend wat er geschreven zal staan.. Vaak schrik ik of schaam ik me. Omdat ik dingen van mezelf deel waar ik me voor schaam, waar ik niets van wist, of omdat ik dingen aan anderen schrijf die ik lomp vind, of veel te hard en cru...
Vaak vind ik het ook vermoeiend omdat ik die eerstgeschreven mening dan eigenlijk vol moet houden, terwijl ik er zelf anders over denk. Kortom: best wel wat gebaal eigenlijk..
Op het prikbord prikt nu ook een DIS-ser waarvan elk deel dat schrijft ondertekend met zijn eigen naam... Ik weet nog niet wat ik daarvan vind.
het bevorderd de samenwerking volgens mij niet, maar is misschien wel minder verwarrend voor evt. lezers...
Ik weet neit of wij het zouden durven... Het is voor velen van ons een stuk makkelijker om je nog te kunnen verschuilen achter de groep... En wie van ons wat dan vind.. ach, daar zijn we zelf nog neit eens echt achter..
Nee ik vind het geef fijn idee om eeen naam onder berichtjes te zetten. Laat ze ons maar zien als een... Ik wil niet dat ze me open zien..
Nouja, iig. we schrijven met velen... Dat je het weet.
dinsdag 13 december 2005
scared
Feel like i'm falling apart..
Seeing things I cannot face, feeling pain...
A knife, cutting me in pieces, ripping me up..
I feel the cold in the room, want to shiver but cannot move.
Pien is screaming inside.. And I cannot move. Standing there, looking at myself. Feeling the cold, the knife, but in an odd, distant way.
It is there, but it isnt.
I feel the eyes.. staring. Following every movement of the knife..
Following me. I'm standig there. Next to my dying self.
Not knowing what to do.. Just standing there...
They walk right through me, doing their things... It burns.. I feel it. I can smell it. I feel what's happening, but cannot know it..
No one can...
Pien has gone silent... she does not move anymore.. they don't care
As long as her body is still there...
They'll wake her up when they need here...
Seeing things I cannot face, feeling pain...
A knife, cutting me in pieces, ripping me up..
I feel the cold in the room, want to shiver but cannot move.
Pien is screaming inside.. And I cannot move. Standing there, looking at myself. Feeling the cold, the knife, but in an odd, distant way.
It is there, but it isnt.
I feel the eyes.. staring. Following every movement of the knife..
Following me. I'm standig there. Next to my dying self.
Not knowing what to do.. Just standing there...
They walk right through me, doing their things... It burns.. I feel it. I can smell it. I feel what's happening, but cannot know it..
No one can...
Pien has gone silent... she does not move anymore.. they don't care
As long as her body is still there...
They'll wake her up when they need here...
zaterdag 10 december 2005
bedreigd in volle veiligheid
Soms haat ik mensen ineens echt... Zo stom... Een gevoel van binnenuit dat ik niet goed kan plaatsen. Soort van toch opkomen voor mezelf?
Drukke dag gehad vandaag. De verjaardag van oma was wel okee. Druk, maar okee. Spannend, maar wel doorgekomen. Alhoewel het op het einde eigenlijk al teveel was. Toen moest ik meteen door sinterklaas vieren met meiden van trainen.
Op zich leuk. Ik zou later komen, dat was geen probleem.
Maar vanaf dat ik binnenkwam voelde de sfeer gewoon.. niet geod? Iedereen was wel vrolijk hoor, en het was gezellig, maar een van mn trainsters 'domineerde?' de stemming gewoon een beetje. Te aanwezig, te .. nouja, niet alleen druk, maar ik vond ook dat ze door haar doen en laten (zogenaamd boos of teleurgesteld, dat viel me op, ze 'mokte' veel om grapjes aan haar adres, of als ze niet als eerste de aandacht kreeg of haar zin kreeg...) een soort van manipuleerde...
Ik voelde me in ieder geval erg bedreigd kan ik nu zeggen. Tijdens het kadootjes doen enzo ging het wel. Kon focussen op gedichtjes enz enz.
Daarna trok ze echter zo de aandacht naar zich toe. Er gingen foto's gemaakt worden, zomaar in het wilde weg, en daar voelde ik me gewoon niet goed genoeg voor. Bovendien moest ik ook wel plassen, mooi twee in een dacht ik.
Maar bij de kamerdeur werd ik dus 'ineens' vastgegrepen door haar en 'moest' ik op de foto. Ik was flauw, blablabla, nouja, een groep meiden heb je snel gek, dus dan hangt er al snel een man of 10 om je heen... Ik kreeg het zo benauwd, zo paniek.. Moest huilen, wilde gewoon weg... dat ze me liet gaan. Ik wilde niet op de foto..
Daarna weet ik het niet zo goed meer... Ik zat op de wc en hoorde muziek van de uitvoering. Waren ze die gaan kijken van dvd...
Jongens, snappen ze dan niet dat dat voor mij niet leuk is? Ik kon niet meedoen, sta er niet op enz enz. Eigenlijk wilde ik vanaf het moment bij de deur gewoon naar huis.. moe en wanhopig...
Maar had afgesproken dat twee meisjes mee konden rijden en wilde niet meteen hun avond bederven. Uiteindelijk heb ik aan durven geven (toen ze naar het zoveelste nummer wilde zappen) dat ik naar huis wilde omdat ik morgen moest werken. Nog eeeeen nummer dan.. Gelukkig waren de meisjes die met mij mee moesten het met me eens, ze wilden eigenlijk ook wel weg. Dat was fijn!
Sterker nog, er vroeg nog een meisje dat eigenlijk met die trainster mee ozu rijden of ze met mij mee mocht omdat ze ook gewoon weg wilde... In de auto hoorde ik dat zij ook geen izn hadden om die dvd te bekijken en haar ook te druk vonden..
Dat was wel fijn, toen ging het wel weer een beetje...
Ik weet niet wat me nu zo frustreert, waarom ik het opschrijf. Het klinkt nu namelijk zo zinloos. Misschien omdat ik hoop dat ik het zo van me afschrijf. mijn voornemen is echt om weer wat meer (nogmeer) vna me af te gaan schrijven... me leeg t schrijven...
Nu ga ik naar bed.
Ben in ieder geval blij dat ik nu weet hoe het komt dat ik ineens zo instortte: ik voelde me gewoon hartstikke onveilig en alleen.. Soortevan bedreigd zelfs... Opgesloten en eenzaam, maar verplicht om blij te doen.
Nu ben ik lekker thusi en ga ik slapen.
Morgen nog een keer sinterklaas vieren.. Met de hele familie.. Dan ben ik er ein-de-lijk vanaf... wat een gedoe...
Drukke dag gehad vandaag. De verjaardag van oma was wel okee. Druk, maar okee. Spannend, maar wel doorgekomen. Alhoewel het op het einde eigenlijk al teveel was. Toen moest ik meteen door sinterklaas vieren met meiden van trainen.
Op zich leuk. Ik zou later komen, dat was geen probleem.
Maar vanaf dat ik binnenkwam voelde de sfeer gewoon.. niet geod? Iedereen was wel vrolijk hoor, en het was gezellig, maar een van mn trainsters 'domineerde?' de stemming gewoon een beetje. Te aanwezig, te .. nouja, niet alleen druk, maar ik vond ook dat ze door haar doen en laten (zogenaamd boos of teleurgesteld, dat viel me op, ze 'mokte' veel om grapjes aan haar adres, of als ze niet als eerste de aandacht kreeg of haar zin kreeg...) een soort van manipuleerde...
Ik voelde me in ieder geval erg bedreigd kan ik nu zeggen. Tijdens het kadootjes doen enzo ging het wel. Kon focussen op gedichtjes enz enz.
Daarna trok ze echter zo de aandacht naar zich toe. Er gingen foto's gemaakt worden, zomaar in het wilde weg, en daar voelde ik me gewoon niet goed genoeg voor. Bovendien moest ik ook wel plassen, mooi twee in een dacht ik.
Maar bij de kamerdeur werd ik dus 'ineens' vastgegrepen door haar en 'moest' ik op de foto. Ik was flauw, blablabla, nouja, een groep meiden heb je snel gek, dus dan hangt er al snel een man of 10 om je heen... Ik kreeg het zo benauwd, zo paniek.. Moest huilen, wilde gewoon weg... dat ze me liet gaan. Ik wilde niet op de foto..
Daarna weet ik het niet zo goed meer... Ik zat op de wc en hoorde muziek van de uitvoering. Waren ze die gaan kijken van dvd...
Jongens, snappen ze dan niet dat dat voor mij niet leuk is? Ik kon niet meedoen, sta er niet op enz enz. Eigenlijk wilde ik vanaf het moment bij de deur gewoon naar huis.. moe en wanhopig...
Maar had afgesproken dat twee meisjes mee konden rijden en wilde niet meteen hun avond bederven. Uiteindelijk heb ik aan durven geven (toen ze naar het zoveelste nummer wilde zappen) dat ik naar huis wilde omdat ik morgen moest werken. Nog eeeeen nummer dan.. Gelukkig waren de meisjes die met mij mee moesten het met me eens, ze wilden eigenlijk ook wel weg. Dat was fijn!
Sterker nog, er vroeg nog een meisje dat eigenlijk met die trainster mee ozu rijden of ze met mij mee mocht omdat ze ook gewoon weg wilde... In de auto hoorde ik dat zij ook geen izn hadden om die dvd te bekijken en haar ook te druk vonden..
Dat was wel fijn, toen ging het wel weer een beetje...
Ik weet niet wat me nu zo frustreert, waarom ik het opschrijf. Het klinkt nu namelijk zo zinloos. Misschien omdat ik hoop dat ik het zo van me afschrijf. mijn voornemen is echt om weer wat meer (nogmeer) vna me af te gaan schrijven... me leeg t schrijven...
Nu ga ik naar bed.
Ben in ieder geval blij dat ik nu weet hoe het komt dat ik ineens zo instortte: ik voelde me gewoon hartstikke onveilig en alleen.. Soortevan bedreigd zelfs... Opgesloten en eenzaam, maar verplicht om blij te doen.
Nu ben ik lekker thusi en ga ik slapen.
Morgen nog een keer sinterklaas vieren.. Met de hele familie.. Dan ben ik er ein-de-lijk vanaf... wat een gedoe...
Inspanning en ontspanning
Wat vliegen de weken toch laatste tijd. Komt denk ik ook doordat ik zo weinig doe... Dan is een dag wel lang om door te komen, maar er zijn maar weinig dagen met veel verplichtingen om tegenop te kijken.
'vroegah' tijdje terug dus, was ik standaard op zondag al sacherijnig. Zondat betekende het einde van het weekend, betekende bijna maandag, betekende weer 'moeten'... Veel moeten!
Nu rommel ik de zondag lekker door zonder het gevoel te hebben per se te rustig te moeten doen omdat het de dag daarna weer maandag is. Zonder te wensen dat de tijd nooit verder zou gaan...
En smaandags hetzelfde! dinsdags gaat het ook nog prima, woensdag krijg ik het te pakken... De wetenschap dat ik bijna stage moet lopen, het goed moet doen, enz.
maar door het idee dat het maar 1 dagje is, en daarna weer weekend kom ik die ook door. Donderdagochtend is rampenplan, donderdagmiddag vliegt, en dan is het alweer weekend.... Zo is de week eigenlijk zo om... Zo bizar..
Ook om te zien hoe weinig ik nu doe in verhouding met 'vroegah' van 5 dagen in de week naar school naar 2 dagdelen en een dagje stage. Van 5 uur trainen en 5 uur lesgeven naar 3 uurtjes trainen. van een keer in de week maatschappelijk werk naar twee dagdelen therapie...
Een 'ding' op een dag is meer dan genoeg, en thuis werken aan school gaat helemaal bijna niet...
Zo frustrerend, omdat ik weet dat ik het kon. Het kan. Ik kan doorgaan, doorgaan en doorgaan. maar nu schijnbaar ff niet... Nu kan ik vaak niet eens Een dagdeel naar school. Of de afwas doen nadat ik gekookt heb... (probeer ik wel elke dag te doen)
school en trainen op een dag kost zoveel moeite, laat staat dat er dan ook nog therapie bijzit, dan moet ik iets afzeggen.. Echt bejaard...
En het erge is dat ik er steeds meer aan ga wennen en naar ga gedragen... Ik houd er rekening mee... Nee dat kan ik niet, dat moet ik niet doen zo...
Anderen kijken me aan of ik gek ben (mn vader: ja, denk je dat ik sochtends zin heb ofzo)of erger, lui... En ik weet gewoon nog niet wat ik er zelf van vind.
Is dit nu lui, toegeven aan een behoefte aan rust die niet nodig is, of is dit zelfzorg.. Aanstellerij, of eindelijk geziene nood... Overbodig, of broodnodig?
Ik vind het zo moeilijk. Meestal vind ik het aanstellerij. Zeker omdat ik weet dat ik het makkelijk kan. Makkelijk. Maar als ik dan na een dagdeeltje al weer uitgeput ben... Dan weet ik dat ik het niet zo makkelijk meer kan. als ik dan toch mn 'dagje' afmaak dat zoveel lichter is dan vroeger ben ik trots omdat ik doorgezet heb.
Dat gaat toch nergens over!!!
Grrr...
Nee, ik vind evenwicht tussen inspanning en ontspanning een heel prachtig doel...
(roept meteen alleen de vraag op is er bij mij dan wel ontspanning als ik niet de door mij 'opgedragen' inspanning doe? nee, dan ben ik eignelijk de hele dag bezig om niet TE ingespannen te zijn... Is er wel eens ontspanning?
Ja, als het 'echt' mag. Als ik officieel vrij ben. En ik dan niets anders hoef te doen. En al mn school klaar is, al mn vrienden gelukkig zijn, en het huis blinkt en vol staat met zelfgemaakte lekkere dingen. Dan ben ik compleet ontspannen...
Anders blijft het schuldgevoel, en de alertheid op straf aanstaan.
Ingespannen dus.
Hmm moeilijk hooor
'vroegah' tijdje terug dus, was ik standaard op zondag al sacherijnig. Zondat betekende het einde van het weekend, betekende bijna maandag, betekende weer 'moeten'... Veel moeten!
Nu rommel ik de zondag lekker door zonder het gevoel te hebben per se te rustig te moeten doen omdat het de dag daarna weer maandag is. Zonder te wensen dat de tijd nooit verder zou gaan...
En smaandags hetzelfde! dinsdags gaat het ook nog prima, woensdag krijg ik het te pakken... De wetenschap dat ik bijna stage moet lopen, het goed moet doen, enz.
maar door het idee dat het maar 1 dagje is, en daarna weer weekend kom ik die ook door. Donderdagochtend is rampenplan, donderdagmiddag vliegt, en dan is het alweer weekend.... Zo is de week eigenlijk zo om... Zo bizar..
Ook om te zien hoe weinig ik nu doe in verhouding met 'vroegah' van 5 dagen in de week naar school naar 2 dagdelen en een dagje stage. Van 5 uur trainen en 5 uur lesgeven naar 3 uurtjes trainen. van een keer in de week maatschappelijk werk naar twee dagdelen therapie...
Een 'ding' op een dag is meer dan genoeg, en thuis werken aan school gaat helemaal bijna niet...
Zo frustrerend, omdat ik weet dat ik het kon. Het kan. Ik kan doorgaan, doorgaan en doorgaan. maar nu schijnbaar ff niet... Nu kan ik vaak niet eens Een dagdeel naar school. Of de afwas doen nadat ik gekookt heb... (probeer ik wel elke dag te doen)
school en trainen op een dag kost zoveel moeite, laat staat dat er dan ook nog therapie bijzit, dan moet ik iets afzeggen.. Echt bejaard...
En het erge is dat ik er steeds meer aan ga wennen en naar ga gedragen... Ik houd er rekening mee... Nee dat kan ik niet, dat moet ik niet doen zo...
Anderen kijken me aan of ik gek ben (mn vader: ja, denk je dat ik sochtends zin heb ofzo)of erger, lui... En ik weet gewoon nog niet wat ik er zelf van vind.
Is dit nu lui, toegeven aan een behoefte aan rust die niet nodig is, of is dit zelfzorg.. Aanstellerij, of eindelijk geziene nood... Overbodig, of broodnodig?
Ik vind het zo moeilijk. Meestal vind ik het aanstellerij. Zeker omdat ik weet dat ik het makkelijk kan. Makkelijk. Maar als ik dan na een dagdeeltje al weer uitgeput ben... Dan weet ik dat ik het niet zo makkelijk meer kan. als ik dan toch mn 'dagje' afmaak dat zoveel lichter is dan vroeger ben ik trots omdat ik doorgezet heb.
Dat gaat toch nergens over!!!
Grrr...
Nee, ik vind evenwicht tussen inspanning en ontspanning een heel prachtig doel...
(roept meteen alleen de vraag op is er bij mij dan wel ontspanning als ik niet de door mij 'opgedragen' inspanning doe? nee, dan ben ik eignelijk de hele dag bezig om niet TE ingespannen te zijn... Is er wel eens ontspanning?
Ja, als het 'echt' mag. Als ik officieel vrij ben. En ik dan niets anders hoef te doen. En al mn school klaar is, al mn vrienden gelukkig zijn, en het huis blinkt en vol staat met zelfgemaakte lekkere dingen. Dan ben ik compleet ontspannen...
Anders blijft het schuldgevoel, en de alertheid op straf aanstaan.
Ingespannen dus.
Hmm moeilijk hooor
vrijdag 9 december 2005
Pleegmamma en harry potter
Afgelopen tijd wel heel veel geschreven, maar 'los'. Zelfs geschreven voor therapie.. Ja, voorgelezen uit eigen werk :S
Ik merk dat het me helpt dingen helderder te krijgen, meer overzicht. Soms ook even opluchting in alle chaos. En toch kom ik er vaak niet toe... Stom eigenlijk..
Kom net terug van Harry Potter met mn pleegmamma. Film viel een beetje tegen, maar t avondje samen was fantastisch... Ik kan het gewoon nog steeds niet goed bevatten, ze is zo lief... En dan snap ik gewoon niet waarom... Ze meent het zo allemaal..
Wilde eerst niet gaan, bang dat ze de afspraak gemaakt had omdat ze me zielig vond ofzo... Ook omdat ie een keer verzet moest worden... Had nog bijna af gesmst (ja zo laf ben ik dan ook wel weer... )
Stom, hoe lang ken ik haar nou.... Toch zat ik t eerste kwartier in de auto echt ff peentjes te zweten, zeker wetend dat dit een medelijden-klusje was, dat ze me binnen vijf minuten zat zou zijn. Hihi, je had me op de terugweg moeten zien.
Kletsend, honderd uit over van alles en nog wat. Van mp3 speler tot vibrator :)
Zo bijzonder dat dat kan. dat zij dat kan. Gewoon, door als we ergens heen lopen mn arm te pakken. Door in het begin van de film ineens 'over mn bol te aaien'.
Ik weet niet, merkte gewoon op dat ze heel veel van dit soort 'aanrakinkjes' heeft. Even een hand vastpakken, even me naar zich toetrekken... En ik merk ook dat ik t fijn vind. Er stiekum even van geniet. En... Dat ik het over begin te nemen ;) Dat ik Haar soms zomaar even aanraak. Om niets, uit het niets. Gewoon, omdat het zo gezellig is, of omdat de film zo zielig of juist spannend is...
Ja, het is bijzonder om dit soort dingen nu ook steeds bewuster mee te kunnen maken. Dat de spanning van 'het fout doen' uiteindelijk afgezakt is.. Dat ik Kan vertrouwen op haar. Dat durf.
Okee, ik weet dat het nu een soort van klinkt als een afspraakje ofzo ;) maar een moederfiguur is ZO belangrijk geweest voor me, altijd.
En ik weet dat ze misschien meer een vriendin is dan eeen mamma, dat ze eigen kindjes heeft, maar toch. Voor mij zal ze altijd mn pleegmamma zijn en blijven.
Omdat ik bij haar kan Zijn. Mag zijn. Omdat zij er was en nog steeds is.
Zo amen. Nu huil ik en ga naar bed ;)
Ik merk dat het me helpt dingen helderder te krijgen, meer overzicht. Soms ook even opluchting in alle chaos. En toch kom ik er vaak niet toe... Stom eigenlijk..
Kom net terug van Harry Potter met mn pleegmamma. Film viel een beetje tegen, maar t avondje samen was fantastisch... Ik kan het gewoon nog steeds niet goed bevatten, ze is zo lief... En dan snap ik gewoon niet waarom... Ze meent het zo allemaal..
Wilde eerst niet gaan, bang dat ze de afspraak gemaakt had omdat ze me zielig vond ofzo... Ook omdat ie een keer verzet moest worden... Had nog bijna af gesmst (ja zo laf ben ik dan ook wel weer... )
Stom, hoe lang ken ik haar nou.... Toch zat ik t eerste kwartier in de auto echt ff peentjes te zweten, zeker wetend dat dit een medelijden-klusje was, dat ze me binnen vijf minuten zat zou zijn. Hihi, je had me op de terugweg moeten zien.
Kletsend, honderd uit over van alles en nog wat. Van mp3 speler tot vibrator :)
Zo bijzonder dat dat kan. dat zij dat kan. Gewoon, door als we ergens heen lopen mn arm te pakken. Door in het begin van de film ineens 'over mn bol te aaien'.
Ik weet niet, merkte gewoon op dat ze heel veel van dit soort 'aanrakinkjes' heeft. Even een hand vastpakken, even me naar zich toetrekken... En ik merk ook dat ik t fijn vind. Er stiekum even van geniet. En... Dat ik het over begin te nemen ;) Dat ik Haar soms zomaar even aanraak. Om niets, uit het niets. Gewoon, omdat het zo gezellig is, of omdat de film zo zielig of juist spannend is...
Ja, het is bijzonder om dit soort dingen nu ook steeds bewuster mee te kunnen maken. Dat de spanning van 'het fout doen' uiteindelijk afgezakt is.. Dat ik Kan vertrouwen op haar. Dat durf.
Okee, ik weet dat het nu een soort van klinkt als een afspraakje ofzo ;) maar een moederfiguur is ZO belangrijk geweest voor me, altijd.
En ik weet dat ze misschien meer een vriendin is dan eeen mamma, dat ze eigen kindjes heeft, maar toch. Voor mij zal ze altijd mn pleegmamma zijn en blijven.
Omdat ik bij haar kan Zijn. Mag zijn. Omdat zij er was en nog steeds is.
Zo amen. Nu huil ik en ga naar bed ;)
donderdag 24 november 2005
knap&schuldig=knapschuldig
Wat een dag... Vanmorgen na het douchen toch stage afgebeld...
Nu moet ik eigenlijk dus nog uitleg gaan geven aan mn begeleidster waarom ik zoveel afgezegd heb lately... Maar durf haar niet te bellen... Ga proberen van de week t mailadres te vragen.
Maar goed dus thuisgebleven. Vanmorgen na het afbellen bij Sera en vriendje in bed gekropen. Hihi in het midden :) Was erg fijn. Wilde gewoon niet alleen zijn, en Vriendjelief was druk bezig met klaarmaken voor werk. Sera hoefde er pas later uit.
Toen zij opstonden nog in eigen bed beland.. Naar, vast maar chaotisch geslapen..
Naar wakker. Na een uurtje alleen had ik het bekeken..
Pleegmamma gebeld dat ik niet alleen wilde zijn en of ik naar haar mocht komen.
Zij was thuis aan het werken.. Ik mocht komen..
Schuldig, maar fijn.. Gewoon gezeten, tegenover haar aan tafel. Beetje gepuzzeld, beetje geinternet, gewoon, beetje 'geweest'.
Afleiding, liefde... Gezelschap, gezelligheid...
Ze praat hardop als ze werkt, en is (volgens haar niet, voglens mij wel) gauw afgeleid en begint dan gezellig een gesprek :) Dat was fijn.
Ik voelde me gewoon Niet Teveel, en hoefde Niet op mijn tenen te lopen om stil te zijn of niet in de weg te zitten..
T was gewoon goed zo... Lekker daar thuis, gewoon zijn..
Beetje verzorgd worden, ze heeft me een tosti en een mandarijn voorgeschoteld :)... Zo lief vind ik dat soort dingen... Dat ze ook snapt dat als ik ergens nee tegen zeg ik eigenlijk misschien wel ja zou willen zeggen maar neit kan of mag...
Of dat zij vind dat ik het wel kan of mag..
Middag was fijn... Veilig...
Nu is het eindelijk avond, na school en werktijd, en voel ik me eindelijk wat minder schuldig... Ja, ik weet dat het misschien voor mijzelf een goede keuze was om thuis te blijven.. Maar naar de buitenwereld toe staat het slecht. :( En daar baal ik van.. (zacht uitgedrukt).
Nouja, we zullen maar zeggen dat het goed en knap is van mij dat ik vandaag zo goed voor mezelf gezorgd heb... (alhoewel het niet zo voelt.. het voelt fout en als een aansteller) (en stiekum, ergens ook wel een beetje fijn)
ben trouwens nog steeds boos op mijn ouders... Wil ze gewoon eigenlijk niet zien.
Dat is geloof ik ook wel goed. Vanuit de psychologie gezien dan, niet vanuit mn geweten ;)
Nu moet ik eigenlijk dus nog uitleg gaan geven aan mn begeleidster waarom ik zoveel afgezegd heb lately... Maar durf haar niet te bellen... Ga proberen van de week t mailadres te vragen.
Maar goed dus thuisgebleven. Vanmorgen na het afbellen bij Sera en vriendje in bed gekropen. Hihi in het midden :) Was erg fijn. Wilde gewoon niet alleen zijn, en Vriendjelief was druk bezig met klaarmaken voor werk. Sera hoefde er pas later uit.
Toen zij opstonden nog in eigen bed beland.. Naar, vast maar chaotisch geslapen..
Naar wakker. Na een uurtje alleen had ik het bekeken..
Pleegmamma gebeld dat ik niet alleen wilde zijn en of ik naar haar mocht komen.
Zij was thuis aan het werken.. Ik mocht komen..
Schuldig, maar fijn.. Gewoon gezeten, tegenover haar aan tafel. Beetje gepuzzeld, beetje geinternet, gewoon, beetje 'geweest'.
Afleiding, liefde... Gezelschap, gezelligheid...
Ze praat hardop als ze werkt, en is (volgens haar niet, voglens mij wel) gauw afgeleid en begint dan gezellig een gesprek :) Dat was fijn.
Ik voelde me gewoon Niet Teveel, en hoefde Niet op mijn tenen te lopen om stil te zijn of niet in de weg te zitten..
T was gewoon goed zo... Lekker daar thuis, gewoon zijn..
Beetje verzorgd worden, ze heeft me een tosti en een mandarijn voorgeschoteld :)... Zo lief vind ik dat soort dingen... Dat ze ook snapt dat als ik ergens nee tegen zeg ik eigenlijk misschien wel ja zou willen zeggen maar neit kan of mag...
Of dat zij vind dat ik het wel kan of mag..
Middag was fijn... Veilig...
Nu is het eindelijk avond, na school en werktijd, en voel ik me eindelijk wat minder schuldig... Ja, ik weet dat het misschien voor mijzelf een goede keuze was om thuis te blijven.. Maar naar de buitenwereld toe staat het slecht. :( En daar baal ik van.. (zacht uitgedrukt).
Nouja, we zullen maar zeggen dat het goed en knap is van mij dat ik vandaag zo goed voor mezelf gezorgd heb... (alhoewel het niet zo voelt.. het voelt fout en als een aansteller) (en stiekum, ergens ook wel een beetje fijn)
ben trouwens nog steeds boos op mijn ouders... Wil ze gewoon eigenlijk niet zien.
Dat is geloof ik ook wel goed. Vanuit de psychologie gezien dan, niet vanuit mn geweten ;)
woensdag 23 november 2005
schrik..
Even ctrl C ctrl V van wat ik net lossschreef.. sorrie. later misschien verse hap
Net individuele therapie gehad..
Ik dacht dat ik al een flinke tijd ehm. 'traumavrij' was om het maar oz te noemen.. dat er niets meer gebeurd was..
Net, tijdens een gesprek over de feestdagen, vertelde een deel dat zij nog wel *** was in tussentijd... Dat ze mn ouders geen problemen had willen bezorgen en daarom gedaan had wat er van haar verlangt werd...
Ook omdat wij de afspraak gemaakt hadden dat als er ooit nog wat zou gebeuren, of op het punt stond om te gebeuren, we zouden zeggen tegen ouders en/of anderen dat we het niet langer meer verborgen konden/wilden houden, en het dan dus bekend zou worden...
Ze wist hoe moeilijk we dat vonden en daarom was ze zelf maar gegaan en heeft alles laten gebeuren...
Zodat wij niet hoefden te kiezen tussen ouders en onszelf... Zodat peutje trots kon zijn, iig niet boos hoefde te zijn omdat we t lieten gebeuren.. Zodat wij niet bang meer hoefden te zijn...
Ik dacht dat ik het zo goed gedaan had... dat het over was.. t voelde een beetje of ik ook een klein beetje macht had over wat er gebeurde.. dat ik het kon laten stoppen... Dat ik dat gedaan had...
Nu, zo machteloos ineens.. Boos en verdrietig... Gek, ik ben nu boos en verdrietig over iets wat ik me niet kan herrinneren.. heb net bij mn huisgenootje zitten huilen... Iets wat ik nooit gedaan heb als ik het wel wist... Nu lijkt het zo ver weg... Ik ben boos om iets wat iemand aangedaan is.. Toevallig is die iemand ik, maar het voelt nog niet zo...
Ik ben verdrietig, dat het gebeurd is.. Dat het met mij gebeurd is... Dat ik het heb laten gebeuren..
En zoooo onmachtig... Zo ontzettend onmachtig... Dat ik dus helemaal geen controle heb. Niet over 'hen die dit doen', niet over mezelf, niet over *nare dingen*...
Het deel is m ondertussen gepiept.. Logisch ook.. we waren allemaal woedend...
Het ergste.. het allerergste vind ik nog dat mn peutje zo... teleurgesteld? boos? afstandelijk werd toen ze het hoorde..
Wel heel geduldig hoor.... En ze zei dat het goed was dat het nu verteld was... Maar ook dat we een probleem hebben.. dat ik de samenwerking gesaboteerd heb met haar... Ik vind dat zo erg...
Ik wilde het zo graag goed doen. Dat was een van de redenen waarom ik die afspraak uiteindelijk doorgezet heb. Nouja achteraf dus geprobeerd heb door te zetten. Ik wilde dat ze trots op me zou zijn...
Nu is dus helemaal het tegenovergestelde bereikt...
Ik weet niet of ik nog terugdurf... Ik vind het zo erg... En ik schaam me zo... Ik wilde niet haar bedriegen ofzo... Echtniet...
Totaal ondankbaar kreng ben ik...
Weet niet zo goed wat ik nu moet. Snap nu wel waarom ik zo bang werd bij de gedachten aan de kerstdagen (werd ik meestal gebruikt als kerstcadeautje voor 'mensen'...), terwijl ik sterk en veilig zou moeten zijn. Niet dus...
Heb het er net even met huisgenootje geprobeerd over te hebben.. t zit me zo hoog... Ik weet gewoon niet wat ik aanmoet met alle emoties die het oproept..
Heb de neiging er over te praten met iedereen... Wil het vertellen, boos zijn, me laten troosten (bizar, heb ik dus niet als ik zelf iets naars meegemaakt heb). Maar weet niet hoe. Wil anderen er niet mee lastig vallen, wil niet 'slecht zijn en praten', ik schaam me en ben bang dat ik mn ouders of anderen problemen bezorg (risico dat het uitkomt).
Mn vriendje wil ik het echt niet vertellen eigenlijk.. Hij denkt nog steeds dat ik vroeger 'alleen' mishandeld ben... Van de anderen enzo weet hij niets.. Niemand eigenlijk.. ik geloof dat dit een van de eerste keren is dat ik erover schrijf... Maar ik moet het zo kwijt...
Wat een stomme koe ben ik ook...
En dan morgen stage lopen.. Had mn les vanmiddag al voorbereid, dat scheelt, maar toch... T is gewoon allemaal te veel...
De tranen blijven zo stromen en eeuwige rust en vergeten lijkt zo aantrekkelijk nu... Dan is alles gewoon over...
Net individuele therapie gehad..
Ik dacht dat ik al een flinke tijd ehm. 'traumavrij' was om het maar oz te noemen.. dat er niets meer gebeurd was..
Net, tijdens een gesprek over de feestdagen, vertelde een deel dat zij nog wel *** was in tussentijd... Dat ze mn ouders geen problemen had willen bezorgen en daarom gedaan had wat er van haar verlangt werd...
Ook omdat wij de afspraak gemaakt hadden dat als er ooit nog wat zou gebeuren, of op het punt stond om te gebeuren, we zouden zeggen tegen ouders en/of anderen dat we het niet langer meer verborgen konden/wilden houden, en het dan dus bekend zou worden...
Ze wist hoe moeilijk we dat vonden en daarom was ze zelf maar gegaan en heeft alles laten gebeuren...
Zodat wij niet hoefden te kiezen tussen ouders en onszelf... Zodat peutje trots kon zijn, iig niet boos hoefde te zijn omdat we t lieten gebeuren.. Zodat wij niet bang meer hoefden te zijn...
Ik dacht dat ik het zo goed gedaan had... dat het over was.. t voelde een beetje of ik ook een klein beetje macht had over wat er gebeurde.. dat ik het kon laten stoppen... Dat ik dat gedaan had...
Nu, zo machteloos ineens.. Boos en verdrietig... Gek, ik ben nu boos en verdrietig over iets wat ik me niet kan herrinneren.. heb net bij mn huisgenootje zitten huilen... Iets wat ik nooit gedaan heb als ik het wel wist... Nu lijkt het zo ver weg... Ik ben boos om iets wat iemand aangedaan is.. Toevallig is die iemand ik, maar het voelt nog niet zo...
Ik ben verdrietig, dat het gebeurd is.. Dat het met mij gebeurd is... Dat ik het heb laten gebeuren..
En zoooo onmachtig... Zo ontzettend onmachtig... Dat ik dus helemaal geen controle heb. Niet over 'hen die dit doen', niet over mezelf, niet over *nare dingen*...
Het deel is m ondertussen gepiept.. Logisch ook.. we waren allemaal woedend...
Het ergste.. het allerergste vind ik nog dat mn peutje zo... teleurgesteld? boos? afstandelijk werd toen ze het hoorde..
Wel heel geduldig hoor.... En ze zei dat het goed was dat het nu verteld was... Maar ook dat we een probleem hebben.. dat ik de samenwerking gesaboteerd heb met haar... Ik vind dat zo erg...
Ik wilde het zo graag goed doen. Dat was een van de redenen waarom ik die afspraak uiteindelijk doorgezet heb. Nouja achteraf dus geprobeerd heb door te zetten. Ik wilde dat ze trots op me zou zijn...
Nu is dus helemaal het tegenovergestelde bereikt...
Ik weet niet of ik nog terugdurf... Ik vind het zo erg... En ik schaam me zo... Ik wilde niet haar bedriegen ofzo... Echtniet...
Totaal ondankbaar kreng ben ik...
Weet niet zo goed wat ik nu moet. Snap nu wel waarom ik zo bang werd bij de gedachten aan de kerstdagen (werd ik meestal gebruikt als kerstcadeautje voor 'mensen'...), terwijl ik sterk en veilig zou moeten zijn. Niet dus...
Heb het er net even met huisgenootje geprobeerd over te hebben.. t zit me zo hoog... Ik weet gewoon niet wat ik aanmoet met alle emoties die het oproept..
Heb de neiging er over te praten met iedereen... Wil het vertellen, boos zijn, me laten troosten (bizar, heb ik dus niet als ik zelf iets naars meegemaakt heb). Maar weet niet hoe. Wil anderen er niet mee lastig vallen, wil niet 'slecht zijn en praten', ik schaam me en ben bang dat ik mn ouders of anderen problemen bezorg (risico dat het uitkomt).
Mn vriendje wil ik het echt niet vertellen eigenlijk.. Hij denkt nog steeds dat ik vroeger 'alleen' mishandeld ben... Van de anderen enzo weet hij niets.. Niemand eigenlijk.. ik geloof dat dit een van de eerste keren is dat ik erover schrijf... Maar ik moet het zo kwijt...
Wat een stomme koe ben ik ook...
En dan morgen stage lopen.. Had mn les vanmiddag al voorbereid, dat scheelt, maar toch... T is gewoon allemaal te veel...
De tranen blijven zo stromen en eeuwige rust en vergeten lijkt zo aantrekkelijk nu... Dan is alles gewoon over...
zondag 20 november 2005
pijn
Het doet pijhijn... Veel pijn.
Ik schrijf hier, lees daar, post daar nog een stukje.. Het lucht wat op, maar de pijn blijft. ik kan er niets mee, niemand kan er iets mee.. ik wordt er alleen mar roekelozer van.
Schrijf/post dingen die ik niet mag... vertel te veel...
Slecht, zo slecht.
Zo naar ouders toe. Ze hebben immers al gebeld van de week.. Vriendje vraagt of ie mee moet.. Nee.. Ja.. Ik weet het neit. Weet niet wat ze willen, wil ze niet boos maken, maar wil ook geen .. risico lopen?
Ik Haat het.. Ik wil dit niet hoeven voelen!
Ik schrijf hier, lees daar, post daar nog een stukje.. Het lucht wat op, maar de pijn blijft. ik kan er niets mee, niemand kan er iets mee.. ik wordt er alleen mar roekelozer van.
Schrijf/post dingen die ik niet mag... vertel te veel...
Slecht, zo slecht.
Zo naar ouders toe. Ze hebben immers al gebeld van de week.. Vriendje vraagt of ie mee moet.. Nee.. Ja.. Ik weet het neit. Weet niet wat ze willen, wil ze niet boos maken, maar wil ook geen .. risico lopen?
Ik Haat het.. Ik wil dit niet hoeven voelen!
Sinterklaas
En toen was het weekend al weer om. Vandaag vloog voorbij... Eigenlijk niets gekomen van alles wat ik gepland had, alleen een beetje gehangen.. Voelde me ook niet meer zo als gister. Ach, dat kon ook niet zo blijven...
Gisteraaf nog even nagepraat met pleegmamma. Over van alles en nog wat, en over Sinterklaas... Ohw wat vind ik dat toch moeilijk...
Lootjes trekken enzo ken ik alleen van school/vrienden, dat vind ik nog wel leuk, alhoewel ook heel eng, maar je schoen zetten.. oi..
Ook als ik Sinterklazen tegenkom in real life krijg ik het spaans benauwd. Zwarte Pieten gaan wel een stukje beter. Zeker als er geen Sinterklazen bij in de buurt zijn.. Anders krijg ik het meteen benauwd.. bang, misselijk...
Ik weet niet precies wat het is, wel een beetje...
De briefjes die in mn schoen zaten hielden bijna altijd straf in. Ik wist dat de kadootjes van mijn ouders kwamen, omdat ze het sneu vonden dat ik niets kreeg van Sinterklaas, maar die briefjes... Daar hielden ze zich toch maar aan.. Wilden Sinterklaas ten slotte niet nog bozer maken...
Mijn schoen zetten.. ik voel nu nog de angst.. het afwachten welke straffen er deze keer in zouden zitten...
Regelmatig ook naar Sinterklaas toe.. Boetedoen... door hemzelf gestraft worden... Nodig was dat.. Ik weet daar weinig van.. alleen de angst, de misselijkheid, en de pijn daarna.. Veel pijn.... Grijnzende zwarte pieten..
Ik hoop dat het een beetje helpt dit van me af te schrijven..
Veel verwarring ook. Een van de kleintjes heeft de slechte herinneringen aan Sinterklaas volgens mij niet.. zij zal het vroeger misschien voor ons gedaan hebben als we onze schoen gingen zetten ofzo, en dat een ander de straf ontving? zij misschien de kadoos? Anyway, zij vind het wel leuk en spannend en hoopt op kadootjes blablabla...
Ik weet ook wel dat nu Sinterklaas heel anders is... Dat ik verwend wordt met teveel kadoos, zeker bij mijn ouders nu. Dat de buitenwereld vind dat ik daar verwend wordt, terwijl het eigenlijk niet eens gegund is. Vroeger kreeg ik wel kadoos op pakjesavond. Heel vroeger gewoon niet veel, vanaf dat mn zusje het kon merken eerst shit terwijl zij mooie gave cadeaus kreeg, later ook wel mooie dingen, maar die dan terug moesten, die ik nooit meer terugzag, en nog later, waarschijnlijk uit angst voor wat de buitenwereld zou zien, veel cadeaus...
Geloof me, ik hoef ze niet...
Alhoewel ik ook weet dat er delen in mij zijn die wel heel blij zijn met de kadoos. Vooral t kleintje dus.. pakjes openmaken... Pakjes krijgen..
Ikzelf.. Ik zou al mijn Sinterklaas kadoos voor altijd op willen geven, inleveren tegen de nare herrinneringen en gevoelens...
Waarom.. komt er ook naar boven.. Waarom toch...
Gisteraaf nog even nagepraat met pleegmamma. Over van alles en nog wat, en over Sinterklaas... Ohw wat vind ik dat toch moeilijk...
Lootjes trekken enzo ken ik alleen van school/vrienden, dat vind ik nog wel leuk, alhoewel ook heel eng, maar je schoen zetten.. oi..
Ook als ik Sinterklazen tegenkom in real life krijg ik het spaans benauwd. Zwarte Pieten gaan wel een stukje beter. Zeker als er geen Sinterklazen bij in de buurt zijn.. Anders krijg ik het meteen benauwd.. bang, misselijk...
Ik weet niet precies wat het is, wel een beetje...
De briefjes die in mn schoen zaten hielden bijna altijd straf in. Ik wist dat de kadootjes van mijn ouders kwamen, omdat ze het sneu vonden dat ik niets kreeg van Sinterklaas, maar die briefjes... Daar hielden ze zich toch maar aan.. Wilden Sinterklaas ten slotte niet nog bozer maken...
Mijn schoen zetten.. ik voel nu nog de angst.. het afwachten welke straffen er deze keer in zouden zitten...
Regelmatig ook naar Sinterklaas toe.. Boetedoen... door hemzelf gestraft worden... Nodig was dat.. Ik weet daar weinig van.. alleen de angst, de misselijkheid, en de pijn daarna.. Veel pijn.... Grijnzende zwarte pieten..
Ik hoop dat het een beetje helpt dit van me af te schrijven..
Veel verwarring ook. Een van de kleintjes heeft de slechte herinneringen aan Sinterklaas volgens mij niet.. zij zal het vroeger misschien voor ons gedaan hebben als we onze schoen gingen zetten ofzo, en dat een ander de straf ontving? zij misschien de kadoos? Anyway, zij vind het wel leuk en spannend en hoopt op kadootjes blablabla...
Ik weet ook wel dat nu Sinterklaas heel anders is... Dat ik verwend wordt met teveel kadoos, zeker bij mijn ouders nu. Dat de buitenwereld vind dat ik daar verwend wordt, terwijl het eigenlijk niet eens gegund is. Vroeger kreeg ik wel kadoos op pakjesavond. Heel vroeger gewoon niet veel, vanaf dat mn zusje het kon merken eerst shit terwijl zij mooie gave cadeaus kreeg, later ook wel mooie dingen, maar die dan terug moesten, die ik nooit meer terugzag, en nog later, waarschijnlijk uit angst voor wat de buitenwereld zou zien, veel cadeaus...
Geloof me, ik hoef ze niet...
Alhoewel ik ook weet dat er delen in mij zijn die wel heel blij zijn met de kadoos. Vooral t kleintje dus.. pakjes openmaken... Pakjes krijgen..
Ikzelf.. Ik zou al mijn Sinterklaas kadoos voor altijd op willen geven, inleveren tegen de nare herrinneringen en gevoelens...
Waarom.. komt er ook naar boven.. Waarom toch...
zaterdag 19 november 2005
Hihaheppie
Ik heb zin in de dag!!! Gewoon wakker worden en niet opzien tegen alle uren die het duurt voordat je weer naar bed mag.. Wakker worden en enthousiast onder de douche springen..
Ik moet zo werken, en daar heb ik zin in! Mijn collegas zijn helden. Gisteravond zo gezellig met zijn allen uit eten geweest. Ik voelde me niet alleen erbij horen, nee meer... Ik voelde dat ze het leuk vonden dat ik er was.. Ik heb interesse gevoeld, vriendschap, aandacht... Ik heb midden in de groep gezeten en gewoon genoten, maar ook meegedaan, drukte gemaakt, opgeschept en serieus gepraat...
Het was net als donderdagmiddag, iets waar ik heel erg tegenop gezien had (nee Anna, niet tegen jou, tegen de onderneming). Hoe moet ik er komen, en wat als het niet gaat. Vinden ze het wel leuk, mag ik dit wel, ik verdien dit niet.
Paniek alom, onzekerheid overal, daardoor ook te laat... Maar t maakte ze niets.
Ik wil ze eigenlijk bedanken... Ze hebben geen idee hoe goed het voelt om zo geaccepteerd te worden... Hoe goed ze me hebben laten voelen.
In het serieuze deel schrok ik ook toen ik mezelf eerst hoorde beamen toen iemand lanceerde dat het leven toch al tekort was... Na druk van binnenuit, nadenken en weten dat ook deze euforie tijdelijk is, heb ik het terug genomen.
Mezelf foppen, daar ben ik goed in.
Ik weet dat twee leuke avonden niet betekenen dat ik geen pijn meer zal hebben. Maar het betekent wel dat het de pijn weer wat draagzamer maakt. Even afwisseling...
Daar doe ik het voor, voor dit soort momenten, nu weet ik het weer... :D
Vandaag werken, verder klieren, en dan vanavond naar mn pleegmamma. Oppassen, maar wsl zie ik haar ook nog wel. Dat is ook altijd heerlijk. Meestal als ze thuiskomt wil ze nog ff zitten, nakleppen, enz. Is ze wel moe, maar wakker. Dat zijn momenten die ik koester.
Met zijn tweetjes beneden, het donker en de slaap hangt overal om je heen, pleegpappa is al naar bedje toe, soezerig verder praten. Lachen, huilen. Op zo'n moment is de nacht echt te kort.. maar ik ga me heel verstandig daar maar niet op voorbereiden... Niets verwachten.. Dalijk komt het er niet van...
He, ik hoop dat dit even blijft hangen. Eerlijk gezegd was ik tot ik beneden kwam zelfs even vergeten wie en wat ik was, en hoe het afgelopen tijd geweest is...
Ik voelde me.. normaal? Vrolijk!
Ik houd van vrolijk zijn... :)
Ik moet zo werken, en daar heb ik zin in! Mijn collegas zijn helden. Gisteravond zo gezellig met zijn allen uit eten geweest. Ik voelde me niet alleen erbij horen, nee meer... Ik voelde dat ze het leuk vonden dat ik er was.. Ik heb interesse gevoeld, vriendschap, aandacht... Ik heb midden in de groep gezeten en gewoon genoten, maar ook meegedaan, drukte gemaakt, opgeschept en serieus gepraat...
Het was net als donderdagmiddag, iets waar ik heel erg tegenop gezien had (nee Anna, niet tegen jou, tegen de onderneming). Hoe moet ik er komen, en wat als het niet gaat. Vinden ze het wel leuk, mag ik dit wel, ik verdien dit niet.
Paniek alom, onzekerheid overal, daardoor ook te laat... Maar t maakte ze niets.
Ik wil ze eigenlijk bedanken... Ze hebben geen idee hoe goed het voelt om zo geaccepteerd te worden... Hoe goed ze me hebben laten voelen.
In het serieuze deel schrok ik ook toen ik mezelf eerst hoorde beamen toen iemand lanceerde dat het leven toch al tekort was... Na druk van binnenuit, nadenken en weten dat ook deze euforie tijdelijk is, heb ik het terug genomen.
Mezelf foppen, daar ben ik goed in.
Ik weet dat twee leuke avonden niet betekenen dat ik geen pijn meer zal hebben. Maar het betekent wel dat het de pijn weer wat draagzamer maakt. Even afwisseling...
Daar doe ik het voor, voor dit soort momenten, nu weet ik het weer... :D
Vandaag werken, verder klieren, en dan vanavond naar mn pleegmamma. Oppassen, maar wsl zie ik haar ook nog wel. Dat is ook altijd heerlijk. Meestal als ze thuiskomt wil ze nog ff zitten, nakleppen, enz. Is ze wel moe, maar wakker. Dat zijn momenten die ik koester.
Met zijn tweetjes beneden, het donker en de slaap hangt overal om je heen, pleegpappa is al naar bedje toe, soezerig verder praten. Lachen, huilen. Op zo'n moment is de nacht echt te kort.. maar ik ga me heel verstandig daar maar niet op voorbereiden... Niets verwachten.. Dalijk komt het er niet van...
He, ik hoop dat dit even blijft hangen. Eerlijk gezegd was ik tot ik beneden kwam zelfs even vergeten wie en wat ik was, en hoe het afgelopen tijd geweest is...
Ik voelde me.. normaal? Vrolijk!
Ik houd van vrolijk zijn... :)
dinsdag 15 november 2005
eng
Stuk van me af zitten schrijven. Over vroeger. Gewoon, omschrijven hoe het was, wat er gebeurd is... Durven toe te geven wat er gebeurd is..
Moeilijk. Het zat me hoog, zit nu nog hoog.
Met schoon moeder op msn praten helpt wel. Afschrijfsel doorsturen? Het voelt al zo slecht dat ik het geschreven heb.. Laat staan het laten lezen.. Wil ik dat. Ja. ik wil begrepen worden. vastgehouden worden.. laten weten hoe het was.
Nee! Ik wil niet dat ze weet hoe het was. Dat ze er verdriet om heeft, of zal zien hoe slecht ik ben... Wat ik echt ben... teveel schaamte, te slecht...
Maar we willen gehoord worden... Ze zal het niet verder vertellen.. zal ze ons gaan haten? Ons veroordelen?
Het is er nu.. erover praten? durf ik dat? Kan zij dat? Willen we dat?
Ja.. help me, bevrijd me.. Nee... te eng.. Jawel...
Okee. heb dit doorgestuurd op msn... Eng.. bang.. vluchten.. kan he tnog terug.. kan ik nog weg... bang.. durf haar niet meer aan te spreken... ze zal me haten..
Ze praat terug. ze vind me nog lief....
Moeilijk. Het zat me hoog, zit nu nog hoog.
Met schoon moeder op msn praten helpt wel. Afschrijfsel doorsturen? Het voelt al zo slecht dat ik het geschreven heb.. Laat staan het laten lezen.. Wil ik dat. Ja. ik wil begrepen worden. vastgehouden worden.. laten weten hoe het was.
Nee! Ik wil niet dat ze weet hoe het was. Dat ze er verdriet om heeft, of zal zien hoe slecht ik ben... Wat ik echt ben... teveel schaamte, te slecht...
Maar we willen gehoord worden... Ze zal het niet verder vertellen.. zal ze ons gaan haten? Ons veroordelen?
Het is er nu.. erover praten? durf ik dat? Kan zij dat? Willen we dat?
Ja.. help me, bevrijd me.. Nee... te eng.. Jawel...
Okee. heb dit doorgestuurd op msn... Eng.. bang.. vluchten.. kan he tnog terug.. kan ik nog weg... bang.. durf haar niet meer aan te spreken... ze zal me haten..
Ze praat terug. ze vind me nog lief....
zaterdag 12 november 2005
Weekend
Gevoel is weer uit, we hobbelen door.
Gewerkt vandaag, zittend. De lichamelijke pijn leid ook wel lekker af.
Ik doe veel te veel, maar kan me daar niet zo druk over maken.
Alles voor wat rust in mijn hoofd.
Dus, no worriez, thingz will get better. Denk ik. Uiteindelijk.
Gewerkt vandaag, zittend. De lichamelijke pijn leid ook wel lekker af.
Ik doe veel te veel, maar kan me daar niet zo druk over maken.
Alles voor wat rust in mijn hoofd.
Dus, no worriez, thingz will get better. Denk ik. Uiteindelijk.
dinsdag 8 november 2005
help
ze maken ruzie. in mijn hoofd, bij de buren. alles schreeuwt, alles haat, alles huilt. Ze hadden gelijk, ik hoor hier niet, mag hier niet zijn.. Ik ben slecht, een hoer, en nog een egoistische ook.
ik kan niet meer mamma. kom me helpen. ik kan niet meer. laat het stoppen. ik breek. ik ben bang om te breken. het maakt me kapot. ik ben zo bang dat ik zo breek. help nou mamma
pillen liggen boven ik ben benee. t moet stoppen, ik moet stoppen. stout, goed.. ik wil weg... help me dan...
ik kan niet meer mamma. kom me helpen. ik kan niet meer. laat het stoppen. ik breek. ik ben bang om te breken. het maakt me kapot. ik ben zo bang dat ik zo breek. help nou mamma
pillen liggen boven ik ben benee. t moet stoppen, ik moet stoppen. stout, goed.. ik wil weg... help me dan...
zondag 6 november 2005
Soap
Sjeez, mijn leven is ook echt een niet te voorspelen idiote soap!!! Echt hoor...
Erg emotionele week gehad.
Na de overdosis per dag noodplannen gemaakt, aangezien er flinke shows aan zaten te komen... Zag erg tegen de vrijdag op, was zware dag, en dan het weekend op*treden...
Gaat ik vrijdagavond weer eens op mn giechel... T zal ook eens niet..
Kortom: hele weekend op krukken gelopen..
Wilde nog wel meedoen, mocht niet.. mocht de vloer niet op... Okee, beetje terecht misschien ook wel, t zag er wel beroerd uit, maar toch had ik t liever geprobeerd...
Zo omringd met mensen, zo midden in al het gefeest, maar zo buitengesloten, zo eenzamer dn ooit...
T is zo'n onwijs emotioneel weekend geweest... Eerst vrijdag met alle spanningen.. Ik kon geen oxa slikken, dus erg veel vechten en erg moeilijk. Toen savonds de lichamelijke pijn...
De volgede dag pas het verdriet en de teleurstelling, maar vooral ook de confrontatie daar: ik ben er wel het hele weekend geweest, gewoon om bij de meiden te zijn, omdat ik daar hoor! Maar zo moeilijk om het te zien... Het succes, de glunderende gezichten, te weten dat je daar hoort te staan, daartussen hoort. Te delen in dat applaus. Heb veel gehuild
Maar heb ook verbaasd gestaan van de liefde dit weekend... De meiden zelf: huilen en zorgen, lief zijn.. voor mij... Me erbij willen betrekken, het zo naar vinden, continue knuffelen enz. En ik maar janken ;) wat ze niet eens gek vonden.
Mijn ene trainster... Ik weet nu weer waarom ik haar zo'n bijznoder mens vond. Hoe ze meteen achter me aan rende vrijdag, voor mij heeft gehuild daar op de vloer. Hoe we samen hebben gelachen met de tranen op onze wangen... Zaterdag, toen de definitieve doorslag kwam dat ik niets mocht.. Hoe ze me doorhad... Hoe zij huilde dat ik over mn grenzen heen ging... Dat doet zoveel... Zo onwijs veel... Iemand die voor mij huilt... die pijn heeft voor mij... Ze heeft me iets bijzonders meegegeven, iets tastbaars... Ook dat is zo bijzonder... zo lief...
Ik weet ook weer waarom ik mn andere trainster een bitch vond ;) Maar dat doet er wat minder toe. Kortom: erg emotioneel en vermoeiend weekend.
Doordat ik veeel daar geweest ben en afgeleid was door de show en alle emoties die dat meebracht vloog de tijd wel.. 's avonds kapot op. Lichamalijk, mn lijf en vooral mn poot (PIJN), maar ook mn hoofd, gedachten en gevoelens die weer terugkwamen.
Goede is dat ik weer kon huilen. Ik heb me dus echt rotgehuild, maar zodra ik thuiswas aan de pijnstillers en de oxa. Alles om dan op uit te gaan...
En nu.. nu is het over... Nu zit ik met een soort van 'kater' van een feestje dat niet van mij was. Waar ik naar binnen heb kunnen kijken, hoe mijn feestje had kunnen zijn. Blij dat het over is. Blij dat ik toch gegaan ben. Ik ben er geweest, ik deel wel dezelfde beelden als de meiden, ik was erbij en hoor erbij. VOor hen wel! Dat is belangrijk.
Nu begint al het gevoel weer een beetje te komen, alles tegelijk. De paniek hoe het nu moet... okee, dit grote 'iets' is achter de rug: maar nu zit ik weer met die krukken... Alweeeeeeer... Hoe moet het met school, met stage, en erger nog, morgen begint mn dagbehandeling.
Ach, kunnen ze er vast aan wennen dat ik een krukkenverslaving heb ;)
nee dat is bluf... Ach, ik probeer de rest van mn gevoel nog een beetje buiten te houden...
Het enige wat momenteel allesoverheersend aanwezig is is de teleurstelling in mezelf, en de verbazing over de buitenwereld... Het verdriet dat ik niet meedeed, tegenover alle lieve reacties...
Dus... Misschien heeft dit alles een beetje gebroken? ik weet het ook niet. We zien wel weer ;)
En hee, ik heb toevallig wel een heeeele lieve pinguin ontmoet :) Dus!
Erg emotionele week gehad.
Na de overdosis per dag noodplannen gemaakt, aangezien er flinke shows aan zaten te komen... Zag erg tegen de vrijdag op, was zware dag, en dan het weekend op*treden...
Gaat ik vrijdagavond weer eens op mn giechel... T zal ook eens niet..
Kortom: hele weekend op krukken gelopen..
Wilde nog wel meedoen, mocht niet.. mocht de vloer niet op... Okee, beetje terecht misschien ook wel, t zag er wel beroerd uit, maar toch had ik t liever geprobeerd...
Zo omringd met mensen, zo midden in al het gefeest, maar zo buitengesloten, zo eenzamer dn ooit...
T is zo'n onwijs emotioneel weekend geweest... Eerst vrijdag met alle spanningen.. Ik kon geen oxa slikken, dus erg veel vechten en erg moeilijk. Toen savonds de lichamelijke pijn...
De volgede dag pas het verdriet en de teleurstelling, maar vooral ook de confrontatie daar: ik ben er wel het hele weekend geweest, gewoon om bij de meiden te zijn, omdat ik daar hoor! Maar zo moeilijk om het te zien... Het succes, de glunderende gezichten, te weten dat je daar hoort te staan, daartussen hoort. Te delen in dat applaus. Heb veel gehuild
Maar heb ook verbaasd gestaan van de liefde dit weekend... De meiden zelf: huilen en zorgen, lief zijn.. voor mij... Me erbij willen betrekken, het zo naar vinden, continue knuffelen enz. En ik maar janken ;) wat ze niet eens gek vonden.
Mijn ene trainster... Ik weet nu weer waarom ik haar zo'n bijznoder mens vond. Hoe ze meteen achter me aan rende vrijdag, voor mij heeft gehuild daar op de vloer. Hoe we samen hebben gelachen met de tranen op onze wangen... Zaterdag, toen de definitieve doorslag kwam dat ik niets mocht.. Hoe ze me doorhad... Hoe zij huilde dat ik over mn grenzen heen ging... Dat doet zoveel... Zo onwijs veel... Iemand die voor mij huilt... die pijn heeft voor mij... Ze heeft me iets bijzonders meegegeven, iets tastbaars... Ook dat is zo bijzonder... zo lief...
Ik weet ook weer waarom ik mn andere trainster een bitch vond ;) Maar dat doet er wat minder toe. Kortom: erg emotioneel en vermoeiend weekend.
Doordat ik veeel daar geweest ben en afgeleid was door de show en alle emoties die dat meebracht vloog de tijd wel.. 's avonds kapot op. Lichamalijk, mn lijf en vooral mn poot (PIJN), maar ook mn hoofd, gedachten en gevoelens die weer terugkwamen.
Goede is dat ik weer kon huilen. Ik heb me dus echt rotgehuild, maar zodra ik thuiswas aan de pijnstillers en de oxa. Alles om dan op uit te gaan...
En nu.. nu is het over... Nu zit ik met een soort van 'kater' van een feestje dat niet van mij was. Waar ik naar binnen heb kunnen kijken, hoe mijn feestje had kunnen zijn. Blij dat het over is. Blij dat ik toch gegaan ben. Ik ben er geweest, ik deel wel dezelfde beelden als de meiden, ik was erbij en hoor erbij. VOor hen wel! Dat is belangrijk.
Nu begint al het gevoel weer een beetje te komen, alles tegelijk. De paniek hoe het nu moet... okee, dit grote 'iets' is achter de rug: maar nu zit ik weer met die krukken... Alweeeeeeer... Hoe moet het met school, met stage, en erger nog, morgen begint mn dagbehandeling.
Ach, kunnen ze er vast aan wennen dat ik een krukkenverslaving heb ;)
nee dat is bluf... Ach, ik probeer de rest van mn gevoel nog een beetje buiten te houden...
Het enige wat momenteel allesoverheersend aanwezig is is de teleurstelling in mezelf, en de verbazing over de buitenwereld... Het verdriet dat ik niet meedeed, tegenover alle lieve reacties...
Dus... Misschien heeft dit alles een beetje gebroken? ik weet het ook niet. We zien wel weer ;)
En hee, ik heb toevallig wel een heeeele lieve pinguin ontmoet :) Dus!
woensdag 2 november 2005
ik faal, hij faalt, wij falen
Zo, nou dat was weer een dag. Middagje pleegmamma was fijn. Wat ik nodig had. Veel gepraat, gewoon, lekker gezeten..
Grappig, maar minder leuk: mijn pleegbroertje die nadat ik een half uur naast om op de bank gezeten had ineens vroeg: wie ben jij eigenlijk... (hij was ziek en had koorts) toen ik hem vertelde dat ik het was vond ie het blijkbaar toch wel beetje gek dus zei ie: ohw, maar je hebt een andere trui aan. Dus... ;)
's avonds toch gaan trainen. Ik was zo bang. gister af moeten zeggen door dat hele gedoe... was zo bang dat ze boos waren. Dus ben er maar meteen op af gegaan om sorrie te zeggen.. Maar ze reageerde super... dat ik geen sorrie moest zeggen enzo.. stond meteen te janken... Lekker is dat ;) wat de meiden van me denken daar... ik weet het niet hoor... Het beoit me eerlijk gezegd ook niet meer zo. Degene die er naar vroegen heb ik ook gewoon gezegd dat het niet zo goed ging. Ze mogen weten dat t leven niet altijd perfect is, en dat ik niet perfect ben... denk ik.
Alleen over mn handen heb ik gelogen. dat vind ik tever gaan.
Toch merk ik nu ook wel hoeveel lieve mensen ik om me heen heb. Trainster die ineens toch lief doet, sera, tikker, pleegmamma. Mn schone*moeder die over msn ook wilde weten hoe het was,lief was enz... vriendinnejte dat zich zorgen maakt en dan ineens op de stoep staat. Niet handig, wel lief.... therapeutje die me toch maar extra laat komen, later op de dag nog belt, dingen regelt. Huisarts die eigenlijk meteen wilde helpen enzo... Warm om te merken, maar moeilijk om toe te laten. Om te geloven. Om te durven voelen en geloven uit angst dat het nep is, dat het zo weer weg is.
'Hun' mening zit nu zo diep, zo op de voorgrond... Ik Weet dat ook wel, en probeer er niet teveel naar te handelen, maar t zorgt ervoor dat ik me continue minder voel dan anderen, niets waard... etcetc.
Wat ik trouwens ook wel moeilijk vind is dat als mensen horen dat het slecht ging dat ze dan gaan vragen: en hoe is het nu? of voel je je al beter?
Jongens, het is geen hoofdpijn hoor. Het is een opstapeling van dingen, druppels in een emmer. En doordat ik de spanning niet kan verminderen blijft de emmer vol... Het is ook niet zo dat een zmpoging, of een flinke crisis, of wat dan ook voor moeilijk gedrag er ineens voro zorgt dat die emmer weer leeg is. Welnee, er komt daardoor alleen maar meer bij... wat heb ik gedaan, nu kan ik niet... hoe leg ik dit uit... ik ben slect...
Tsja, en wat zeg je dan? ja het gaat wel weer? Dat is wat mensen willen horen. dat ik ook wat ze zien. Want ik heb vanavond wel gewoon meegetraind, drukte gemaakt enz. maar ja, dat ben ik ik stort me daarin, afleiding is welkom. Maar het gevolg is dat mn trainster achteraf zegt: nou dat ging wel weer geod he? ...
Tsja, in die zin ging eht geod dat ik even afgeleid was van mn doodswens, mn wens naar rust... in die zin dat ik me even zorgen kon maken over andere dingen. Maar nog steeds blijft het door mn hoofd spoken, bij alles wat ik doe, wat ik fout doe, hoe slecht ik ben, (kortom bevestigende cirkel), en of het niet beter geweest zou zijn om het ineen keer af te maken.
De allesoverheersende neiging om weg te rennen en mezelf tegen alle muren kapot te rennen. Gewoon, met volle vaart erin. Snijden. Diep. Alles wegsnijden...
Maar ja de*mo he. korte mouwen.. dat kan ik dan weer niet maken.
Nee, als het aan mij ligt kan ik niets maken.
1. ik moet alles (perfect) kunnen
2. ik mag niet falen
3. ik moet bewijzen dat ik niet slecht ben
combineer dat met ernstige vormen van zwartwit denken (iets is of perfect, of gefaald)(gefaald dus, met mijn hoge eisen), een berg herbelevingen waar je ziek van wordt (ja ik kots nog steeds bijna elke nacht als ik wakker wordt), een aantal delen dat aan het instortten is en je krijgt eigenlijk vanzelf een redelijke portie suicidaliteit.
Ik merk wel dat ik met die oxa op er alles maar uitflap hoor. T geeft ook wel wat rust veel te praten, te merken hoe dingen zit door vragen van anderen te beantwoorden enz. En door de oxa wordt de ergste angst enzo geremd.
nouja goed, ik ga maar eens proberen te slapen. ik heb morgen namelijk een drukke dag vol niets voor me. Dus. Nu nog kijken hoe ik erdoor kom. Aangezien ik alleen thuis ben... :S We shall see...
Grappig, maar minder leuk: mijn pleegbroertje die nadat ik een half uur naast om op de bank gezeten had ineens vroeg: wie ben jij eigenlijk... (hij was ziek en had koorts) toen ik hem vertelde dat ik het was vond ie het blijkbaar toch wel beetje gek dus zei ie: ohw, maar je hebt een andere trui aan. Dus... ;)
's avonds toch gaan trainen. Ik was zo bang. gister af moeten zeggen door dat hele gedoe... was zo bang dat ze boos waren. Dus ben er maar meteen op af gegaan om sorrie te zeggen.. Maar ze reageerde super... dat ik geen sorrie moest zeggen enzo.. stond meteen te janken... Lekker is dat ;) wat de meiden van me denken daar... ik weet het niet hoor... Het beoit me eerlijk gezegd ook niet meer zo. Degene die er naar vroegen heb ik ook gewoon gezegd dat het niet zo goed ging. Ze mogen weten dat t leven niet altijd perfect is, en dat ik niet perfect ben... denk ik.
Alleen over mn handen heb ik gelogen. dat vind ik tever gaan.
Toch merk ik nu ook wel hoeveel lieve mensen ik om me heen heb. Trainster die ineens toch lief doet, sera, tikker, pleegmamma. Mn schone*moeder die over msn ook wilde weten hoe het was,lief was enz... vriendinnejte dat zich zorgen maakt en dan ineens op de stoep staat. Niet handig, wel lief.... therapeutje die me toch maar extra laat komen, later op de dag nog belt, dingen regelt. Huisarts die eigenlijk meteen wilde helpen enzo... Warm om te merken, maar moeilijk om toe te laten. Om te geloven. Om te durven voelen en geloven uit angst dat het nep is, dat het zo weer weg is.
'Hun' mening zit nu zo diep, zo op de voorgrond... Ik Weet dat ook wel, en probeer er niet teveel naar te handelen, maar t zorgt ervoor dat ik me continue minder voel dan anderen, niets waard... etcetc.
Wat ik trouwens ook wel moeilijk vind is dat als mensen horen dat het slecht ging dat ze dan gaan vragen: en hoe is het nu? of voel je je al beter?
Jongens, het is geen hoofdpijn hoor. Het is een opstapeling van dingen, druppels in een emmer. En doordat ik de spanning niet kan verminderen blijft de emmer vol... Het is ook niet zo dat een zmpoging, of een flinke crisis, of wat dan ook voor moeilijk gedrag er ineens voro zorgt dat die emmer weer leeg is. Welnee, er komt daardoor alleen maar meer bij... wat heb ik gedaan, nu kan ik niet... hoe leg ik dit uit... ik ben slect...
Tsja, en wat zeg je dan? ja het gaat wel weer? Dat is wat mensen willen horen. dat ik ook wat ze zien. Want ik heb vanavond wel gewoon meegetraind, drukte gemaakt enz. maar ja, dat ben ik ik stort me daarin, afleiding is welkom. Maar het gevolg is dat mn trainster achteraf zegt: nou dat ging wel weer geod he? ...
Tsja, in die zin ging eht geod dat ik even afgeleid was van mn doodswens, mn wens naar rust... in die zin dat ik me even zorgen kon maken over andere dingen. Maar nog steeds blijft het door mn hoofd spoken, bij alles wat ik doe, wat ik fout doe, hoe slecht ik ben, (kortom bevestigende cirkel), en of het niet beter geweest zou zijn om het ineen keer af te maken.
De allesoverheersende neiging om weg te rennen en mezelf tegen alle muren kapot te rennen. Gewoon, met volle vaart erin. Snijden. Diep. Alles wegsnijden...
Maar ja de*mo he. korte mouwen.. dat kan ik dan weer niet maken.
Nee, als het aan mij ligt kan ik niets maken.
1. ik moet alles (perfect) kunnen
2. ik mag niet falen
3. ik moet bewijzen dat ik niet slecht ben
combineer dat met ernstige vormen van zwartwit denken (iets is of perfect, of gefaald)(gefaald dus, met mijn hoge eisen), een berg herbelevingen waar je ziek van wordt (ja ik kots nog steeds bijna elke nacht als ik wakker wordt), een aantal delen dat aan het instortten is en je krijgt eigenlijk vanzelf een redelijke portie suicidaliteit.
Ik merk wel dat ik met die oxa op er alles maar uitflap hoor. T geeft ook wel wat rust veel te praten, te merken hoe dingen zit door vragen van anderen te beantwoorden enz. En door de oxa wordt de ergste angst enzo geremd.
nouja goed, ik ga maar eens proberen te slapen. ik heb morgen namelijk een drukke dag vol niets voor me. Dus. Nu nog kijken hoe ik erdoor kom. Aangezien ik alleen thuis ben... :S We shall see...
erg geestelijk flexibel
Volgens mij ben ik nu echt officieel gek. Of in ieder geval gerenommeerd psychiatrisch patient.Of hoe je het ook noemen wilt.
Ben alweer een tijdje de weg kwijt, gister liep het helemaal mis... Ik ben wel blij dat ik na mn overdosis nog het lef had om Sera te bellen, die naar huis kwam en voor me gezorgd heeft... Al met al was er weinig paniek en crisis gelukkig...
Want ik voel me al een tijdje klote, maar ben ook al een tijd te bang om in crisis te komen, gezien hoe dat de vorige keer afliep...
Nu wel beter. Sera bracht wat rust. Peutje gebeld, die heeft de crisisdienst ingeschakeld, en tegen de tijd dat ik daar wat contact mee had gehad was ik zo high als een konijk en schijn ik iedereen alles verteld te hebben wat me te binnenschoot (oooohw... schaaaaam) Maar goed, alles dus goed afgelopen, op het blok beton in mn hoofd na, en dat ik nu gister niet getraind heb en de rest van de week mn stage af ga zeggen... (JA dat is voor mij een groot probleeem ja!)
Bezig met praktisch crisisplan.
1. kijken of er iets gedaan kan worden dat de druk/spanning verminderd
2. kijken of dat haalbaar is (afbellen levert bij mij nog meer stress op)
3. anders de spanning laten, maar voorkomen dat ik ernaar handel en dus zorgen dat ik veilig ben
4. iemand vragen bij me te zijn en medicijnen inleveren
5. als dat niet helpt en ik heb mezelf niet meer in de hand contact opnemen met de crisisdienst
6. eventueel opname.
Zo... pff :( dat is eruit. Moeilijk hoor. Ik wil gewoon alles kunnen en doen. Nee, ik MOET gewoon alles kunnen en doen. Dat is het hoofdprobleem...
Nu, afleiding zoeken hoort bij puntje 1, net als een mammafiguur, dus onder dat mom ga ik nu als de sodewiedeweerga naar mn pleegmamma toe! ff gezelligheid, ff knus.
Ohwja, ze weet alleen nog neit dat de crisis zo ernstig is... *fluit een wijsje* lala...
Ben alweer een tijdje de weg kwijt, gister liep het helemaal mis... Ik ben wel blij dat ik na mn overdosis nog het lef had om Sera te bellen, die naar huis kwam en voor me gezorgd heeft... Al met al was er weinig paniek en crisis gelukkig...
Want ik voel me al een tijdje klote, maar ben ook al een tijd te bang om in crisis te komen, gezien hoe dat de vorige keer afliep...
Nu wel beter. Sera bracht wat rust. Peutje gebeld, die heeft de crisisdienst ingeschakeld, en tegen de tijd dat ik daar wat contact mee had gehad was ik zo high als een konijk en schijn ik iedereen alles verteld te hebben wat me te binnenschoot (oooohw... schaaaaam) Maar goed, alles dus goed afgelopen, op het blok beton in mn hoofd na, en dat ik nu gister niet getraind heb en de rest van de week mn stage af ga zeggen... (JA dat is voor mij een groot probleeem ja!)
Bezig met praktisch crisisplan.
1. kijken of er iets gedaan kan worden dat de druk/spanning verminderd
2. kijken of dat haalbaar is (afbellen levert bij mij nog meer stress op)
3. anders de spanning laten, maar voorkomen dat ik ernaar handel en dus zorgen dat ik veilig ben
4. iemand vragen bij me te zijn en medicijnen inleveren
5. als dat niet helpt en ik heb mezelf niet meer in de hand contact opnemen met de crisisdienst
6. eventueel opname.
Zo... pff :( dat is eruit. Moeilijk hoor. Ik wil gewoon alles kunnen en doen. Nee, ik MOET gewoon alles kunnen en doen. Dat is het hoofdprobleem...
Nu, afleiding zoeken hoort bij puntje 1, net als een mammafiguur, dus onder dat mom ga ik nu als de sodewiedeweerga naar mn pleegmamma toe! ff gezelligheid, ff knus.
Ohwja, ze weet alleen nog neit dat de crisis zo ernstig is... *fluit een wijsje* lala...
donderdag 27 oktober 2005
bang
het helpt niet. ik relativee me gek maar ik ben bang. Ik wil niet. echt niet. Ik weet dat ik nu maar heel even door hoef te zetten, dat ik er dan al vanaf ben.. Maar toch... Ik heb het gevoel dat ik niet weet hoe ik dit ga overleven... Hoe dit moet...
Pieker over mijn voorbereidingen, over wat ik moet doen, moet zeggen...
Bang.. zo bang... Terwijl dit toch is wat ik wil. Zou horen te willen...
Hoe dan die angst... zo bang... help
Pieker over mijn voorbereidingen, over wat ik moet doen, moet zeggen...
Bang.. zo bang... Terwijl dit toch is wat ik wil. Zou horen te willen...
Hoe dan die angst... zo bang... help
woensdag 26 oktober 2005
Bergen te relativeren
Nou, halverwege de week. Nog twee daagjes, de twee moeilijkste. Morgen stage en daarna op school twee vakken afsluiten. Waarbij ik dus ook nog lessen gemist heb doordat ik ziek was. Geen idee wat ik af moet sluiten dus... Nouja, ik ga erheen met het idee dat ik het toch niet ga redden. Dan is het als het wel lukt mooi meegenomen.
Ondertussen heb ik een klein beetje inzicht gekregen in volgend blok. Dat gaat er wat rustiger uitzien. Lekker maar een dagje in de week stage, 1 dagje dagbehandeling, en een dagje school. Lekker afwisseling, lekker okee.
Gister was rampenplan. Van mn therapie bijna niets meegekregen. kreeg daar heftige herbeleving, zat continue in de knoop met gevoelens die ik niet kon plaatsen, en daarna de beelden en dingen van de herbeleving, de emoties daarbij. Zo eenzaam. Ik voelde me zooon enorm alleen toen... School daarna was ronduit klote. Training omgaan met agressie viel nog best mee, maar heb toch zitten janken. Tegen alle voornemens in. T was gewoon VOL. een pan 5 dag.
Mijn dagje vrij vandaag was dus wel wijs gekozen. T is echt jammer voor school, maar ik merkte echt dat ik t nodig had. Nu morgen dus wel een lange dag.. Pfff.. Pittig.. Maar ik kan het wel. Het is op te delen in twee stukken: stage en school. Die tijd is te overzien. En dan is stage op te delen in een te geven en een te kijken les. Helemaal te overzien! Als ik het zo relativeer dan valt het ook wel mee.. maar toch zie ik er als een blok tegenop. Het ligt ook zwaar in mijn maag... Delen die laten merken dat ze geen zin hebben/het niet aankunnen???
Morgenaaf zou ik Weer moeten trainen... We zien wel even... T gaat wel steeds beter trouwens hoor... Dat merk ik wel. En als het iig lukt, dan schaam ik me niet zo allesoverheersend voor mijn aanwezigheid. Dus.
Met de mamma/dochter dingen gaat het gek. Er is dus echt iemand die behoefte heeft aan een dochter.. aan mij.. Dat is zo bizar. Ik bedoel, tuurlijk is er ook mijn pleegmamma, die erg gek is op me, maar zij zou ook echt heel goed zonder me kunnen denk ik... Dit voelt wel anders... Bizar. Zo bizar. Ongeloofwaardig.. Ik durf het niet goed te gaan geloven..
We zullen zien...
Ondertussen heb ik een klein beetje inzicht gekregen in volgend blok. Dat gaat er wat rustiger uitzien. Lekker maar een dagje in de week stage, 1 dagje dagbehandeling, en een dagje school. Lekker afwisseling, lekker okee.
Gister was rampenplan. Van mn therapie bijna niets meegekregen. kreeg daar heftige herbeleving, zat continue in de knoop met gevoelens die ik niet kon plaatsen, en daarna de beelden en dingen van de herbeleving, de emoties daarbij. Zo eenzaam. Ik voelde me zooon enorm alleen toen... School daarna was ronduit klote. Training omgaan met agressie viel nog best mee, maar heb toch zitten janken. Tegen alle voornemens in. T was gewoon VOL. een pan 5 dag.
Mijn dagje vrij vandaag was dus wel wijs gekozen. T is echt jammer voor school, maar ik merkte echt dat ik t nodig had. Nu morgen dus wel een lange dag.. Pfff.. Pittig.. Maar ik kan het wel. Het is op te delen in twee stukken: stage en school. Die tijd is te overzien. En dan is stage op te delen in een te geven en een te kijken les. Helemaal te overzien! Als ik het zo relativeer dan valt het ook wel mee.. maar toch zie ik er als een blok tegenop. Het ligt ook zwaar in mijn maag... Delen die laten merken dat ze geen zin hebben/het niet aankunnen???
Morgenaaf zou ik Weer moeten trainen... We zien wel even... T gaat wel steeds beter trouwens hoor... Dat merk ik wel. En als het iig lukt, dan schaam ik me niet zo allesoverheersend voor mijn aanwezigheid. Dus.
Met de mamma/dochter dingen gaat het gek. Er is dus echt iemand die behoefte heeft aan een dochter.. aan mij.. Dat is zo bizar. Ik bedoel, tuurlijk is er ook mijn pleegmamma, die erg gek is op me, maar zij zou ook echt heel goed zonder me kunnen denk ik... Dit voelt wel anders... Bizar. Zo bizar. Ongeloofwaardig.. Ik durf het niet goed te gaan geloven..
We zullen zien...
zondag 23 oktober 2005
relativerende
Whaaaaaaaaaaa... vakantie is bijna voorbij. Nouja, is dus voorbij. Sjips. Ben beetje bang voor het leven dat weer gaat beginnen..
Heb zo gefaald voor de vakantie... Bijna twee weken ziek geweest.. teveel lessen gemist (moet ik het nu Weer inhalen? Opnieuw? Als vijfdejaars tussen de tweedejaars?), stage afgezegd...
Wat zullen ze denken, ze zullen me allemaal zo'n loser vinden. Bang dat leraren boos/teleurgesteld zijn... Geen begrip zullen hebben en het afkeuren... Bang dat stagebegeleidster slecht over me denkt.
Niemand mag slecht over me denken... Ik wil dat ze goed over me denken. ik doe zo mn best. het jaagt me angst aan... Waarom vind ik het toch zo belangrijk wat anderen ervan vinden...
Ik was toch ziek. Lichamelijk onwel, dus kon niet gaan.
Maar... als ik nou iets harder geprobeerd had... me iets minder aangesteld had... gewoon niet zo flauw gedaaan had....
Ik weet gewoon dat zij er ook allemaal zo over denken...
Ik ben slecht... :( donderdag en vrijdag zijn de dagen die ik vrees. Tot die tijd gaan de dagen wel, maar zal ik me op gaan vreten en steeds slechter worden uit angst. Ja, ik heb mezelf wel leren kennen afgelopen tijd is het steeds zo geweest. Hoera, ik herken het patroon.. Maar wat doen we eraan.... :S
Gewooon in het diepe springen denk ik.. Vanaf morgen gaan we er weer hard tegenaan. Met frisse moed. En dan, dan valt het vast wel mee uiteindelijk. Het gaat maar om een weekje stage EN academie, dan ik mijn blok afgelopen en hoef ik alleen nog maar de stage en wat tentamens enzo. Meer rust dus. Fijn.
En de show natuurlijk.. :S Maar ook daar ben ik over twee weken vanaf. Kortom: nog twee weken bikkelen. Dat is mijn streven, daar ga ik voor. Het is te overzien! Toch? Ja. Dit kan ik, dit ga ik doen.
Nog twee weken, 14 nachtjes, dan is alles achter de rug... En over 4 weekjes is mn stage ook ten einde. 4 keer 5 is 20. Nog maar 20 lessen. Waarvan ik maar de helft hoef te geven (lang leve het stagekoppel :P) dus nog maar 10 lessen. Nou! Waar maak ik me eigenlijk zo druk om! Tsss.
Gelukkig komen de feestdagen eraan. Heb ik tenminste Echt iets om tegenop te zien :P
Heb zo gefaald voor de vakantie... Bijna twee weken ziek geweest.. teveel lessen gemist (moet ik het nu Weer inhalen? Opnieuw? Als vijfdejaars tussen de tweedejaars?), stage afgezegd...
Wat zullen ze denken, ze zullen me allemaal zo'n loser vinden. Bang dat leraren boos/teleurgesteld zijn... Geen begrip zullen hebben en het afkeuren... Bang dat stagebegeleidster slecht over me denkt.
Niemand mag slecht over me denken... Ik wil dat ze goed over me denken. ik doe zo mn best. het jaagt me angst aan... Waarom vind ik het toch zo belangrijk wat anderen ervan vinden...
Ik was toch ziek. Lichamelijk onwel, dus kon niet gaan.
Maar... als ik nou iets harder geprobeerd had... me iets minder aangesteld had... gewoon niet zo flauw gedaaan had....
Ik weet gewoon dat zij er ook allemaal zo over denken...
Ik ben slecht... :( donderdag en vrijdag zijn de dagen die ik vrees. Tot die tijd gaan de dagen wel, maar zal ik me op gaan vreten en steeds slechter worden uit angst. Ja, ik heb mezelf wel leren kennen afgelopen tijd is het steeds zo geweest. Hoera, ik herken het patroon.. Maar wat doen we eraan.... :S
Gewooon in het diepe springen denk ik.. Vanaf morgen gaan we er weer hard tegenaan. Met frisse moed. En dan, dan valt het vast wel mee uiteindelijk. Het gaat maar om een weekje stage EN academie, dan ik mijn blok afgelopen en hoef ik alleen nog maar de stage en wat tentamens enzo. Meer rust dus. Fijn.
En de show natuurlijk.. :S Maar ook daar ben ik over twee weken vanaf. Kortom: nog twee weken bikkelen. Dat is mijn streven, daar ga ik voor. Het is te overzien! Toch? Ja. Dit kan ik, dit ga ik doen.
Nog twee weken, 14 nachtjes, dan is alles achter de rug... En over 4 weekjes is mn stage ook ten einde. 4 keer 5 is 20. Nog maar 20 lessen. Waarvan ik maar de helft hoef te geven (lang leve het stagekoppel :P) dus nog maar 10 lessen. Nou! Waar maak ik me eigenlijk zo druk om! Tsss.
Gelukkig komen de feestdagen eraan. Heb ik tenminste Echt iets om tegenop te zien :P
mammakronkels
De reacties hier op mijn logje deden me al met tranen in de ogen zitten... Net kreeg ik een reactie van degene aan wie ik het geschreven had... Dat maakte me lachen en huilen tegelijk...
Zij verlangt zo naar haar dochter.. Een dochter die haar wil, open staat voor haar, waar ze van mag houden, en dat aan mag laten zien...
En hoewel ik weet dat ze Haar dochter wil, dat ik heel iemand anders ben, dat ze mij vast wel aardig vind, maar dat ik haar niet kan troosten, hoewel ik dat allemaal weet, begint mn hart te bonzen, slaat mn hoofd op hol.
In gedachten zag ik mezelf bij haar aan tafel zitten... Zij gelukkig met haar dochter, ik gelukkig met een mamma... Zo simpel, maar zo n enorm fijn idee...
Ik haat mezelf erom dat ik zo ga hopen.. dit durf te denken. Dat ze haar dochter mist wil niet zeggen dat ze mij in de buurt wil hebben.. En als ze mij al wel in de buurt wil hebben, dan kan ik nooit de plaats innemen van haar echte dochter, het zal... Ik moet me geen illusies maken. Ik haat die eeuwige fantasieen van mij... Het doet zoveel pijn, telkens weer, als ze ineens instorten...
En toch.. toch wil ik haar nu per direct uitnodigen altijd langs te komen, wanneer ze wil. En toch hoop ik dan stiekum dat ze er al is morgen... Dat ze eigenlijk niets liever wil dan zo snel mogelijk langskomen en bij mij zijn... Maar ik zal het niet vragen. Nooit. Ik zal hopen dat zij het doet... Dan komt het uit haarzelf.. dan is het niet omdat ze mij zo zielig vind, me een plezier wil doen, liefdadigheidswerk..
Nee dan is het omdat zij het wil.
Zo hee, ik ben niet een beetje veeleisend. Dat iemand langskomt omdat ie om me geeft en me graag een plezier wil doen, dat is niet goed genoeg... Nee, het moet zijn omdat ze MIJ willen, van me houden... Goedzo Nina, ga zo door. ZO weet je zeker dat dromen dromen blijven...
Ik wil haar vragen nu te komen, vragen of ik straks mag komen, of ze me vast wil houden. Of ze wil komen naar de show, en of ze mn haar wil verven. Zoals dat gaat met mamma's en hun kinders. Ik wil haar nu alweer mailen, ik wil dat ze terugmailt...
En ik haat mezelf, haat haar dat ze me zo laat voelen. Wil een mailtje sturen waarin ik schrijf dat het onzin is, dat t nergens op slaat en dat t nou maar eens over moet zijn. Afstand nemen, haar wegschoppen, voordat ik ooit gekwetst wordt...
Ik wil niet, kan niet, weer hoop krijgen op een mamma... Weer hopen op die band, die liefde, die ene persoon voor wie ik zo belangrijk zal zijjn... Ik heb het al tevaak gedaan.... Mijn vp'tje, therapeutes, schone mamma, pleegmamma... Ik heb ze allemaal als mamma gedroomd, gehoopt... Me veilig gewaand in hun omgeving, gebeden om hun liefde, mijn bestaan aangepast aan hen, zodat ze me maar zouden willen... Soms ging het goed, soms ging het niet goed. Ik heb er dierbare contacten aan over gehouden... Ik heb mijn pleegmamma, voor mij een moeder, maar ik durf me er niet naar te gedragen... Te bijzonder, te kwetsbaar...
En nu.. niet weer. Ik denk niet dat ik het weer kan.. Weer de teleurstelling aankan, het verdriet. Als het misloopt.. En als het wel goed gaat, als we wel Nog closer worden... Wat dan? Zou ik dan wel durven zijn zoals in mijn dromen... Uithuilen, mijn verhaal kwijt kunnen? Of zou ik dan weer voorzichtig zijn?
Zij verlangt zo naar haar dochter.. Een dochter die haar wil, open staat voor haar, waar ze van mag houden, en dat aan mag laten zien...
En hoewel ik weet dat ze Haar dochter wil, dat ik heel iemand anders ben, dat ze mij vast wel aardig vind, maar dat ik haar niet kan troosten, hoewel ik dat allemaal weet, begint mn hart te bonzen, slaat mn hoofd op hol.
In gedachten zag ik mezelf bij haar aan tafel zitten... Zij gelukkig met haar dochter, ik gelukkig met een mamma... Zo simpel, maar zo n enorm fijn idee...
Ik haat mezelf erom dat ik zo ga hopen.. dit durf te denken. Dat ze haar dochter mist wil niet zeggen dat ze mij in de buurt wil hebben.. En als ze mij al wel in de buurt wil hebben, dan kan ik nooit de plaats innemen van haar echte dochter, het zal... Ik moet me geen illusies maken. Ik haat die eeuwige fantasieen van mij... Het doet zoveel pijn, telkens weer, als ze ineens instorten...
En toch.. toch wil ik haar nu per direct uitnodigen altijd langs te komen, wanneer ze wil. En toch hoop ik dan stiekum dat ze er al is morgen... Dat ze eigenlijk niets liever wil dan zo snel mogelijk langskomen en bij mij zijn... Maar ik zal het niet vragen. Nooit. Ik zal hopen dat zij het doet... Dan komt het uit haarzelf.. dan is het niet omdat ze mij zo zielig vind, me een plezier wil doen, liefdadigheidswerk..
Nee dan is het omdat zij het wil.
Zo hee, ik ben niet een beetje veeleisend. Dat iemand langskomt omdat ie om me geeft en me graag een plezier wil doen, dat is niet goed genoeg... Nee, het moet zijn omdat ze MIJ willen, van me houden... Goedzo Nina, ga zo door. ZO weet je zeker dat dromen dromen blijven...
Ik wil haar vragen nu te komen, vragen of ik straks mag komen, of ze me vast wil houden. Of ze wil komen naar de show, en of ze mn haar wil verven. Zoals dat gaat met mamma's en hun kinders. Ik wil haar nu alweer mailen, ik wil dat ze terugmailt...
En ik haat mezelf, haat haar dat ze me zo laat voelen. Wil een mailtje sturen waarin ik schrijf dat het onzin is, dat t nergens op slaat en dat t nou maar eens over moet zijn. Afstand nemen, haar wegschoppen, voordat ik ooit gekwetst wordt...
Ik wil niet, kan niet, weer hoop krijgen op een mamma... Weer hopen op die band, die liefde, die ene persoon voor wie ik zo belangrijk zal zijjn... Ik heb het al tevaak gedaan.... Mijn vp'tje, therapeutes, schone mamma, pleegmamma... Ik heb ze allemaal als mamma gedroomd, gehoopt... Me veilig gewaand in hun omgeving, gebeden om hun liefde, mijn bestaan aangepast aan hen, zodat ze me maar zouden willen... Soms ging het goed, soms ging het niet goed. Ik heb er dierbare contacten aan over gehouden... Ik heb mijn pleegmamma, voor mij een moeder, maar ik durf me er niet naar te gedragen... Te bijzonder, te kwetsbaar...
En nu.. niet weer. Ik denk niet dat ik het weer kan.. Weer de teleurstelling aankan, het verdriet. Als het misloopt.. En als het wel goed gaat, als we wel Nog closer worden... Wat dan? Zou ik dan wel durven zijn zoals in mijn dromen... Uithuilen, mijn verhaal kwijt kunnen? Of zou ik dan weer voorzichtig zijn?
vrijdag 21 oktober 2005
lang verhaal
Mijn vingers schreven aan iemand. konden niet stoppen. Dit kwam eruit. Eenhoop gevoel..
Ze zeggen je hebt toch een lieve vriend, je hebt toch een lieve therapeute, je hebt toch lieve vrienden.. Ja dat is waar. En hoe meer ik die om me heen heb, hoe eenzamer het soms voelt.
Ja, ik mag uithuilen bij vriendjelief, ja hij wil me troosten. Maar sommige pijn kan hij niet troosten, sommige dingen kan ik bij hem niet uithuilen.
Tuurlijk kom ik na een rotdag bij hem thuis. En natuurlijk wil hij me dan helpen, knuffelen. En soms helpt dat. Maar, als ik me rot voel, echt pijn heb, dan Kan hij me niet helpen.. zijn aanrakingen zijn te onveilig, de wetenschap dat hij pijn heeft van mijn verdriet, dat ik hem pijn zal doen met mijn verhaal... Dat maakt het onveilig, maakt dat ik hem afstoot...
En hij is niet wat ik in mijn leven het meest zoek van alles... Een mamma. Een echte mamma. En ja, mijn pleegmamma is lief. En ja daar ga ik af en toe knuffelen. Maar nee, daar wil ik niet teveel zijn, ik wil haar niet opzadelen met mijn pijn en verdriet. Te bang om haar af te stoten, weer kwijt te raken. Zij is een van de kostbaarste 'dingen' die ik heb... Ja, waarschijnlijk gelijk of zelfs boven vriendje. Zij kan inderdaad af en toe de pijn wegknuffelen... Maar zij, juist zij, mag niet weten wat er precies gebeurd is... Ze zou me haten, ik zou me schamen.. Ze zou me vast nooit meer willen zien..
Het is ook mijn eigen schuld... Ik verdien haar neit..
En vriendinnen, ach, vriendinnen. Wat zijn vriendinnen? Mensen waar ik graag mee optrek. Mijn huisgenootje annex -Jeuj- nichtje -Jeuj- waar ik heeeel goed mee kan babbelen, die me wel wat troost kan bieden in moeilijke momenten. Gewoon door haar gepraat, haar begrip van wat er speelt. Ze heeft/had borderline. Af en toe is het eng hoeveel onze gedachtenkronkels hetzelfde zijn. Hoe we geen van tweeen terug lopen in een bus, zelfs als er voorin wel plaats is en achterin niet. Met dezelfde motivatie. Hoe we mensen afstoten, liefst elkaar, omdat ze belangrijk zijn. Te belangrijk, teveel risico vormen. Omdat je ze weer kwijt kan raken.
Nee, vriendinnen zijn erg fijn, als ik me niet zo lekker voel kunnen ze afleiding bieden, me wat helpen door me te accepteren wie ik ben. Maar wat kennen ze nu van me...
Hoe kunnen ze ooit een beetje begrijpen wat er in me zit. De pijn, het verdriet. Woede, machteloosheid. Alles verdeelt achter dikke muren, zodat ik niet eens weet waar de geveolens bij horen.. Hoe kunnen zij weten hoe het is om dingen in je hoofd herhaalt te zien, te voelen... Niet te weten hoe te moeten ademen omdat je zoveel verdriet hebt dat het fysiek zeer doet...
En nee, dat wil ik ze ook niet uitleggen. De meeste van hen zo 'gezegend' in mijn ogen. Met als hoofdprobleem dat ze niet weten welke schoenen aanmoeten, of waar ze heen op vakantie moeten. Nee dat is niet eerlijk, ik weet dat zij soms ook dingen hebben, luister daar ook naar, leef mee en probeer te helpen.. Maar.. Dat is in zo'n andere catagorie als mijn 'probleempjes'. Dat ga ik ze niet aandoen. Laat ze alsjeblieft in hun eigen 'naieve' wereld blijven. Zelfs degene die wel een idee hebben over hoe of wat zullen de waarheid twijfelachtig vinden, ongeloofwaardig. Mensen doen dat niet bji elkaar, en zeker niet in hun omgeving.
Mijn peutje? Tsja, ik vind haar idd erg lief. Ze is 'redelijk' veilig voor mij, maar aan de andere kant onveiliger dan wie dan ook. Omdat ik om haar ben gaan geven. Omdat dat eenzijdig is, ik weet dat ik voor haar maar werk ben. Omdat ik toegegeven heb dat ze belangrijk is... Omdat ze uit zichzef afstandelijk is. Haar en knuffelene... haha. nee.. De kleintjes willen dat maar wat graag... Ik heb er zelfs soms ook meer behoefte aan dan wat dan ook... Gedurende therapie als ik denk dat ik zal 'breken'... En juist dan, juist na therapie is het leven eenzamer an ooit. Geconfronteerd met gedachten, gevoelens, niet weg te drukken heftig, en niemand om te troosten, uit te huilen. Ik KAN het niet kwijt bji vriendjelief... Het kan niet.. Stom. ik weet het. Ik moet harder proberen. Maar...
En hij is geen mamma.. Hij zal het niet kunnen wegnemen...
En de wens om bij jou weg te kruipen... Tsja, misschien is die er wel omdat het zo veilig is. Omdat ik weet dat het niet kan, niet mag. Omdat ik weet dat ik die wens kan koesteren, zonder onze relatie in gevaar te brengen, doordat het niet kan, niet mag. Jij zit daar, ik zit hier.
Ik zal niet naar je toekomen, het risico is te groot... Je zou het toch niet willen uiteindelijk, misschien schrikken, alles verbreken... En dan nog zou je niet iemand willen zien die een hoopje pijn is. Je hebt wel leukere dingen te doen. Betere dingen ook. Ik zou het niet laten zien. Ook dat is teveel risico.
En jij, je zal niet naar mij toe komen. Waarom zou je... Maar het blijft mooi om over te dromen.. Een stille wens/droom dat iemand bij Mij zou willen zijn... Mijn schone mamma is een keer dicht in de buurt gekomen.. Door midden in de nacht op te komen draven. Jammer alleen was dat ik toen midden in een crisis zat en ik t dus daar maar aan wijt. Dat ze haar zoon verdriet wilde besparen, vond da thet 'moest'. Maar ik koester die herrinnering, de gevoelens. Ik denk niet dat ze dat weet, maar het was voor mij zo belangrijk.. zo... Een wens.. Een mamma. Even.
Te lang verhaal geworden... Ik weet niet. Had het geveol dat ik mezelf moest uitleggen, moest verdedigen. Merk dat je woorden wel wat pjin deden.. Dat ik vrienden heb, een vriendje, een therapeut... Voor mn therepeut ben ik werk, niets meer, mijn vrienden... wie zal het begrijpen. Mijn vriendje... Dei kan ik dit niet vertellen. Hij weet wel ongeveer, maar t maakt hem alleen maar verdrietig. De hele waarheid zou hem veel pijn doen. Ik wil mensen geen pijn doen. Een iemand met pijn is wel genoeg.
Zelfs jou vertel ik maar weinig. Bang om je af te schrikken. Bang dat je me niet meer zal geloven, bang wat je ervan zal vinden. Een aanstelster, dat ik zo'n drukte maak om niets, of juist ongeloofwaardig omdat je het wel gruwelijk vind. Ik weet zelf niet eens wat ik ervan moet vinden.
Een aanstellerige verraadster, dat is wat ik ben. Iemand die aandacht probeert te krijgen over de rug van zijn/haar ouders.. Ik mag geen kwaad spreken over ze. Ik mag er niet over spreken. Ik zou niets liever willen dan het allemaal eindelijk te kunnen delen... Erkenning krijgen, troost krijgen, liefde krijgen. Voor wie ik echt ben, om wat ik echt ben. Niet om wat men denkt dat ik ben.
Afgelopen nachten wordt ik wakker en kots ik me gek. Ik ben misselijk van nachtmerries en herbelevingen. T doet fysiek pijn allemaal momenteel. En ik kan het niet uitleggen. Ikz ou het logishc vinden als mensen me een aansteller gaan vinden... Als jij me een aansteller zou vinden. Elke mailtje waarin ik wat van mezelf laat zien, van mijn binnnenzelf, van de pijn, het verdriet of de herrinneringen, ga ik ervan uit dat ik het nu echt voorgoed verpest heb...
Elk mailtje van jou maakt mijn vertrouwen in je weer een klein stukje groter, en tegelijkertijd mijn wantrouwen in je een stuk groter: wat moet je van me, waarom heb je me nog niet gedumpt... Je vind me zielig, of voelt je verplicht... Waarom doe je dit? Waarom zeg je dat ik naar je toe mag komen, dat je er wilt zijn voor me.
Je zou niet willen dat ik er echt was, alleen maar wensen dat ik weer weg was en dan nooit meer contact willen. Je zou er niets mee kunnen, en niet willen weten hoe of wat. Omdat het naar is, omdat het iets is dat als je het niet hoeft te weten, je het niet wilt weten. Je wil niet weten dat je veilige wereld onveilig is, dat de mooie mens niet mooi is en de wereld gewoon ronduit klote en gemeen. Nee de schijnwereld is mooier en fijner. Waarom die vrijwillig opgeven als het niet hoeft. Waarom ellende als het fijn kan zijn.
Nee , ik denk dat ik maar gewoon blijf hopen en dromen. Dat iemand ooit meent wat ie tegen me zegt... En dat ik ooit echt de 'mamma' zal vinden waar ik al zo lang naar op zoek ben... Een mamma die mij als kind wil. Mij met alles wat ik heb, en alles wat ik ben, en die me het liefst zo dicht mogelijk bij zich wil hebben, zoals mamma's dat hebben met hun kinderen.
Die droom daar ga ik elke nacht weer mee slapen, die droom maakt het mogelijk om door te kunnen leven. De droom dat iemadn mij de moeite waard vind. Ooit.
Die droom die wil ik vooral niet op het spel zetten door hem et gaan uitproberen. Blijkt niemand me te willen, dan heb ik zelfs geen droom meer...
Sorrie. Voor dit verhaal, dit mailtje. Alles loopt door elkaar en ik heb veel te veel geschreven.. Sorrie.. Haat me niet..
Ze zeggen je hebt toch een lieve vriend, je hebt toch een lieve therapeute, je hebt toch lieve vrienden.. Ja dat is waar. En hoe meer ik die om me heen heb, hoe eenzamer het soms voelt.
Ja, ik mag uithuilen bij vriendjelief, ja hij wil me troosten. Maar sommige pijn kan hij niet troosten, sommige dingen kan ik bij hem niet uithuilen.
Tuurlijk kom ik na een rotdag bij hem thuis. En natuurlijk wil hij me dan helpen, knuffelen. En soms helpt dat. Maar, als ik me rot voel, echt pijn heb, dan Kan hij me niet helpen.. zijn aanrakingen zijn te onveilig, de wetenschap dat hij pijn heeft van mijn verdriet, dat ik hem pijn zal doen met mijn verhaal... Dat maakt het onveilig, maakt dat ik hem afstoot...
En hij is niet wat ik in mijn leven het meest zoek van alles... Een mamma. Een echte mamma. En ja, mijn pleegmamma is lief. En ja daar ga ik af en toe knuffelen. Maar nee, daar wil ik niet teveel zijn, ik wil haar niet opzadelen met mijn pijn en verdriet. Te bang om haar af te stoten, weer kwijt te raken. Zij is een van de kostbaarste 'dingen' die ik heb... Ja, waarschijnlijk gelijk of zelfs boven vriendje. Zij kan inderdaad af en toe de pijn wegknuffelen... Maar zij, juist zij, mag niet weten wat er precies gebeurd is... Ze zou me haten, ik zou me schamen.. Ze zou me vast nooit meer willen zien..
Het is ook mijn eigen schuld... Ik verdien haar neit..
En vriendinnen, ach, vriendinnen. Wat zijn vriendinnen? Mensen waar ik graag mee optrek. Mijn huisgenootje annex -Jeuj- nichtje -Jeuj- waar ik heeeel goed mee kan babbelen, die me wel wat troost kan bieden in moeilijke momenten. Gewoon door haar gepraat, haar begrip van wat er speelt. Ze heeft/had borderline. Af en toe is het eng hoeveel onze gedachtenkronkels hetzelfde zijn. Hoe we geen van tweeen terug lopen in een bus, zelfs als er voorin wel plaats is en achterin niet. Met dezelfde motivatie. Hoe we mensen afstoten, liefst elkaar, omdat ze belangrijk zijn. Te belangrijk, teveel risico vormen. Omdat je ze weer kwijt kan raken.
Nee, vriendinnen zijn erg fijn, als ik me niet zo lekker voel kunnen ze afleiding bieden, me wat helpen door me te accepteren wie ik ben. Maar wat kennen ze nu van me...
Hoe kunnen ze ooit een beetje begrijpen wat er in me zit. De pijn, het verdriet. Woede, machteloosheid. Alles verdeelt achter dikke muren, zodat ik niet eens weet waar de geveolens bij horen.. Hoe kunnen zij weten hoe het is om dingen in je hoofd herhaalt te zien, te voelen... Niet te weten hoe te moeten ademen omdat je zoveel verdriet hebt dat het fysiek zeer doet...
En nee, dat wil ik ze ook niet uitleggen. De meeste van hen zo 'gezegend' in mijn ogen. Met als hoofdprobleem dat ze niet weten welke schoenen aanmoeten, of waar ze heen op vakantie moeten. Nee dat is niet eerlijk, ik weet dat zij soms ook dingen hebben, luister daar ook naar, leef mee en probeer te helpen.. Maar.. Dat is in zo'n andere catagorie als mijn 'probleempjes'. Dat ga ik ze niet aandoen. Laat ze alsjeblieft in hun eigen 'naieve' wereld blijven. Zelfs degene die wel een idee hebben over hoe of wat zullen de waarheid twijfelachtig vinden, ongeloofwaardig. Mensen doen dat niet bji elkaar, en zeker niet in hun omgeving.
Mijn peutje? Tsja, ik vind haar idd erg lief. Ze is 'redelijk' veilig voor mij, maar aan de andere kant onveiliger dan wie dan ook. Omdat ik om haar ben gaan geven. Omdat dat eenzijdig is, ik weet dat ik voor haar maar werk ben. Omdat ik toegegeven heb dat ze belangrijk is... Omdat ze uit zichzef afstandelijk is. Haar en knuffelene... haha. nee.. De kleintjes willen dat maar wat graag... Ik heb er zelfs soms ook meer behoefte aan dan wat dan ook... Gedurende therapie als ik denk dat ik zal 'breken'... En juist dan, juist na therapie is het leven eenzamer an ooit. Geconfronteerd met gedachten, gevoelens, niet weg te drukken heftig, en niemand om te troosten, uit te huilen. Ik KAN het niet kwijt bji vriendjelief... Het kan niet.. Stom. ik weet het. Ik moet harder proberen. Maar...
En hij is geen mamma.. Hij zal het niet kunnen wegnemen...
En de wens om bij jou weg te kruipen... Tsja, misschien is die er wel omdat het zo veilig is. Omdat ik weet dat het niet kan, niet mag. Omdat ik weet dat ik die wens kan koesteren, zonder onze relatie in gevaar te brengen, doordat het niet kan, niet mag. Jij zit daar, ik zit hier.
Ik zal niet naar je toekomen, het risico is te groot... Je zou het toch niet willen uiteindelijk, misschien schrikken, alles verbreken... En dan nog zou je niet iemand willen zien die een hoopje pijn is. Je hebt wel leukere dingen te doen. Betere dingen ook. Ik zou het niet laten zien. Ook dat is teveel risico.
En jij, je zal niet naar mij toe komen. Waarom zou je... Maar het blijft mooi om over te dromen.. Een stille wens/droom dat iemand bij Mij zou willen zijn... Mijn schone mamma is een keer dicht in de buurt gekomen.. Door midden in de nacht op te komen draven. Jammer alleen was dat ik toen midden in een crisis zat en ik t dus daar maar aan wijt. Dat ze haar zoon verdriet wilde besparen, vond da thet 'moest'. Maar ik koester die herrinnering, de gevoelens. Ik denk niet dat ze dat weet, maar het was voor mij zo belangrijk.. zo... Een wens.. Een mamma. Even.
Te lang verhaal geworden... Ik weet niet. Had het geveol dat ik mezelf moest uitleggen, moest verdedigen. Merk dat je woorden wel wat pjin deden.. Dat ik vrienden heb, een vriendje, een therapeut... Voor mn therepeut ben ik werk, niets meer, mijn vrienden... wie zal het begrijpen. Mijn vriendje... Dei kan ik dit niet vertellen. Hij weet wel ongeveer, maar t maakt hem alleen maar verdrietig. De hele waarheid zou hem veel pijn doen. Ik wil mensen geen pijn doen. Een iemand met pijn is wel genoeg.
Zelfs jou vertel ik maar weinig. Bang om je af te schrikken. Bang dat je me niet meer zal geloven, bang wat je ervan zal vinden. Een aanstelster, dat ik zo'n drukte maak om niets, of juist ongeloofwaardig omdat je het wel gruwelijk vind. Ik weet zelf niet eens wat ik ervan moet vinden.
Een aanstellerige verraadster, dat is wat ik ben. Iemand die aandacht probeert te krijgen over de rug van zijn/haar ouders.. Ik mag geen kwaad spreken over ze. Ik mag er niet over spreken. Ik zou niets liever willen dan het allemaal eindelijk te kunnen delen... Erkenning krijgen, troost krijgen, liefde krijgen. Voor wie ik echt ben, om wat ik echt ben. Niet om wat men denkt dat ik ben.
Afgelopen nachten wordt ik wakker en kots ik me gek. Ik ben misselijk van nachtmerries en herbelevingen. T doet fysiek pijn allemaal momenteel. En ik kan het niet uitleggen. Ikz ou het logishc vinden als mensen me een aansteller gaan vinden... Als jij me een aansteller zou vinden. Elke mailtje waarin ik wat van mezelf laat zien, van mijn binnnenzelf, van de pijn, het verdriet of de herrinneringen, ga ik ervan uit dat ik het nu echt voorgoed verpest heb...
Elk mailtje van jou maakt mijn vertrouwen in je weer een klein stukje groter, en tegelijkertijd mijn wantrouwen in je een stuk groter: wat moet je van me, waarom heb je me nog niet gedumpt... Je vind me zielig, of voelt je verplicht... Waarom doe je dit? Waarom zeg je dat ik naar je toe mag komen, dat je er wilt zijn voor me.
Je zou niet willen dat ik er echt was, alleen maar wensen dat ik weer weg was en dan nooit meer contact willen. Je zou er niets mee kunnen, en niet willen weten hoe of wat. Omdat het naar is, omdat het iets is dat als je het niet hoeft te weten, je het niet wilt weten. Je wil niet weten dat je veilige wereld onveilig is, dat de mooie mens niet mooi is en de wereld gewoon ronduit klote en gemeen. Nee de schijnwereld is mooier en fijner. Waarom die vrijwillig opgeven als het niet hoeft. Waarom ellende als het fijn kan zijn.
Nee , ik denk dat ik maar gewoon blijf hopen en dromen. Dat iemand ooit meent wat ie tegen me zegt... En dat ik ooit echt de 'mamma' zal vinden waar ik al zo lang naar op zoek ben... Een mamma die mij als kind wil. Mij met alles wat ik heb, en alles wat ik ben, en die me het liefst zo dicht mogelijk bij zich wil hebben, zoals mamma's dat hebben met hun kinderen.
Die droom daar ga ik elke nacht weer mee slapen, die droom maakt het mogelijk om door te kunnen leven. De droom dat iemadn mij de moeite waard vind. Ooit.
Die droom die wil ik vooral niet op het spel zetten door hem et gaan uitproberen. Blijkt niemand me te willen, dan heb ik zelfs geen droom meer...
Sorrie. Voor dit verhaal, dit mailtje. Alles loopt door elkaar en ik heb veel te veel geschreven.. Sorrie.. Haat me niet..
zaterdag 15 oktober 2005
Grenzen
Zo, eerste dagje weer wat beter. Vandaag gewerkt, had ik echt zin in. Supergezellig, ik kreeg gewoon zelfs zin om uit te gaan! Blij om weer uit bed te zijn en me wat beter te voelen!
Nu oppassen. Lekker geknuffeld en gekeuteld met de kids, lang voorgelezen (vind ik zelf zo leuk) en nu liggen ze zo ongeveer. Zo groot worden ze... Af en toe schrik ik er gewoon van. Gelukkig blijven het nog wel lekkere knuffels... Bij het voorlezen kruipt de kleinste lekker in je schoot weg, en de oudste blijft knuffelen en vasthouden als het nu écht tijd is om te gaan slapen.
Mooi spul, kinderen. Vermoeiend, maar wel heel leuk.
Verder alles beetje verwarrend. Baal beetje van mezelf wat eten betreft, binnenkort grote show en ik vreet me gek. Ben dus ook dik. Dikker dan normaal. Grote spijkerbroeken dik (ik heb drie verschillende maten spijkerbroeken in mn kast hangen :P voor elk figuur eentje). Daar baal ik dan wel van. Ik baal sowieso als ik die broek weer aandoe omdat ie lekkerder zit. Gelukkig zit ie niet strak ofzo hoor. Ik kan mn kleine nog wel aan, maar dat vind ik niet zo lekker zitten en bankhangen enzo. Ja zo'n zeikerd ben ik dan ook wel weer ;)
Maar goed, normaal eet ik dus voor zo'n show vrij weinig, maar ik kan de discipline even niet opbrengen. Nouja, het moet maar, we zien het wel.
Nu eindelijk vakantie. Eindelijk ff officieel vrij. Want afgelopen tijd heb ik wel veel thuisgezeten, maar met een schuldgevoel van hier tot tokio. Baal er echt van dat ik zoveel uren gemist heb.. Heb van twee vakken een les teveel gemist... Ben bang dat ik die nu Weer in moet gaan halen volgend jaar :S Wilde er zo graag vanaf dit jaar. Loser ben ik ook.
Echt, ik voel me dan zo'n aansteller. Zo van: ja ziek, maar als ik even doorzet kan ik het best allemaal, ik vind het alleen niet zo fijn. Maar wat is dan de grens. Dat vind ik zo moeilijk. Waar ligt het verschil tussen het niet fijn vinden, en niet meer kunnen. Want heel vaak vind ik naar school gaan, of werken, of verplichtingen 'niet fijn'. Omdat het druk is in mn koppie, of ik andere dingen te doen heb, of gewoon ff op ben.
Op het 'geestelijk' vlak weet ik mn grens nu een klein beetje. Het verschil tussen 'geen zin' en 'het gaat niet meer' kan ik daar nu een beetje waarnemen.Na vee vallen en opstaan.
Maar lichamelijk.. ai, dat is een ander verhaal. Lichamelijk ongemak is voor mij zo iets normaals. Iets waarvoor ik eigenlijk nooit thuis geblevne ben. Wat is hoofdpijn als je gewend bent te studeren en schoon te maken met een hersenschudding... Wat is buikpijn in vergelijking met inwendige kneuzingen of vergifiging... Wat is misselijk als je gewend bent aan het leven met zeepsop in je maag... Is een kneuzing of verstuiking erg als je gewend bent aan blauwe plekken en spierpijn?
Ziek zijn is zo vaag... Wat maakt het voor verschil of de koorts komt van een griepvirus of van een voedselvergiftiging. En waarom zou ik er nu ineens voor thuisblijven (okee, omdat ik merk dat het makkelijker is ;)). Ik weet dat ik met een beetje doorzettingsvermogen gewoon door kan gaan. Makkelijk. Ik weet dat ik het kan. Dat het niet mijn grens is.
Wanneer trek je de grens 'ik zeg iets af' en wanneer heb je 'geen zin'? Ik vind dat zo moeilijk...
Ik denk dat ik dit een heel mooi thema vind voor mn volgende therapie. Als ik het durf in te brengen... :S
Nu oppassen. Lekker geknuffeld en gekeuteld met de kids, lang voorgelezen (vind ik zelf zo leuk) en nu liggen ze zo ongeveer. Zo groot worden ze... Af en toe schrik ik er gewoon van. Gelukkig blijven het nog wel lekkere knuffels... Bij het voorlezen kruipt de kleinste lekker in je schoot weg, en de oudste blijft knuffelen en vasthouden als het nu écht tijd is om te gaan slapen.
Mooi spul, kinderen. Vermoeiend, maar wel heel leuk.
Verder alles beetje verwarrend. Baal beetje van mezelf wat eten betreft, binnenkort grote show en ik vreet me gek. Ben dus ook dik. Dikker dan normaal. Grote spijkerbroeken dik (ik heb drie verschillende maten spijkerbroeken in mn kast hangen :P voor elk figuur eentje). Daar baal ik dan wel van. Ik baal sowieso als ik die broek weer aandoe omdat ie lekkerder zit. Gelukkig zit ie niet strak ofzo hoor. Ik kan mn kleine nog wel aan, maar dat vind ik niet zo lekker zitten en bankhangen enzo. Ja zo'n zeikerd ben ik dan ook wel weer ;)
Maar goed, normaal eet ik dus voor zo'n show vrij weinig, maar ik kan de discipline even niet opbrengen. Nouja, het moet maar, we zien het wel.
Nu eindelijk vakantie. Eindelijk ff officieel vrij. Want afgelopen tijd heb ik wel veel thuisgezeten, maar met een schuldgevoel van hier tot tokio. Baal er echt van dat ik zoveel uren gemist heb.. Heb van twee vakken een les teveel gemist... Ben bang dat ik die nu Weer in moet gaan halen volgend jaar :S Wilde er zo graag vanaf dit jaar. Loser ben ik ook.
Echt, ik voel me dan zo'n aansteller. Zo van: ja ziek, maar als ik even doorzet kan ik het best allemaal, ik vind het alleen niet zo fijn. Maar wat is dan de grens. Dat vind ik zo moeilijk. Waar ligt het verschil tussen het niet fijn vinden, en niet meer kunnen. Want heel vaak vind ik naar school gaan, of werken, of verplichtingen 'niet fijn'. Omdat het druk is in mn koppie, of ik andere dingen te doen heb, of gewoon ff op ben.
Op het 'geestelijk' vlak weet ik mn grens nu een klein beetje. Het verschil tussen 'geen zin' en 'het gaat niet meer' kan ik daar nu een beetje waarnemen.Na vee vallen en opstaan.
Maar lichamelijk.. ai, dat is een ander verhaal. Lichamelijk ongemak is voor mij zo iets normaals. Iets waarvoor ik eigenlijk nooit thuis geblevne ben. Wat is hoofdpijn als je gewend bent te studeren en schoon te maken met een hersenschudding... Wat is buikpijn in vergelijking met inwendige kneuzingen of vergifiging... Wat is misselijk als je gewend bent aan het leven met zeepsop in je maag... Is een kneuzing of verstuiking erg als je gewend bent aan blauwe plekken en spierpijn?
Ziek zijn is zo vaag... Wat maakt het voor verschil of de koorts komt van een griepvirus of van een voedselvergiftiging. En waarom zou ik er nu ineens voor thuisblijven (okee, omdat ik merk dat het makkelijker is ;)). Ik weet dat ik met een beetje doorzettingsvermogen gewoon door kan gaan. Makkelijk. Ik weet dat ik het kan. Dat het niet mijn grens is.
Wanneer trek je de grens 'ik zeg iets af' en wanneer heb je 'geen zin'? Ik vind dat zo moeilijk...
Ik denk dat ik dit een heel mooi thema vind voor mn volgende therapie. Als ik het durf in te brengen... :S
maandag 10 oktober 2005
Pechdag
wat een dag. Ik ben echt helemaal klaar met een klasgenootje van mij. Telkens als we afspreken wie wat doet aan een opdracht en ik mijn deel dan af heb moet ik op de dag zelf haar deel ook nog doen. Op zich niet zo erg, maar aangezien ik nog steeds niet beter ben zat ik er niet op te wachten. Klotezooi.
Uiteindelijk is het wel gelukt.
Vanmiddag afspraak over dagbehandeling. Eigenlijk is het zo goed als rond allemaal nu, ik heb alleen nog een afspraak met de socio om mn 'entree' verhaal duidelijk te krijgen. Omdat ik ook meteen wil vertellen dat ik DIS heb (dan is dat maar achter de rug) en de rest daar niet zoveel van weet...
De middag heb ik alleen maar gelegen en geslapen. Morgen toch echt weer naar school. Hoop dat het lukt.. Mijn warm-koud-zweet buien zijn nog steeds niet over, en ik weet niet zo goed hoe ik op lichamelijke inspanning ga reageren. Merken we vanzelf wel weer.. Ik zie er wel tegenop..
Nouja, nog 4 daagjes en dan heb ik vakantie. Dat houd ik maar in mn achterhoofd. En morgen valt op zich wel mee (actief dan), en overmorgen ook... en donderdag en vrijdag zal ik wel weer beter zijn en dan is het echt bijnabijnabijna vakantie. Dus.
Nog even doorzetten!
Uiteindelijk is het wel gelukt.
Vanmiddag afspraak over dagbehandeling. Eigenlijk is het zo goed als rond allemaal nu, ik heb alleen nog een afspraak met de socio om mn 'entree' verhaal duidelijk te krijgen. Omdat ik ook meteen wil vertellen dat ik DIS heb (dan is dat maar achter de rug) en de rest daar niet zoveel van weet...
De middag heb ik alleen maar gelegen en geslapen. Morgen toch echt weer naar school. Hoop dat het lukt.. Mijn warm-koud-zweet buien zijn nog steeds niet over, en ik weet niet zo goed hoe ik op lichamelijke inspanning ga reageren. Merken we vanzelf wel weer.. Ik zie er wel tegenop..
Nouja, nog 4 daagjes en dan heb ik vakantie. Dat houd ik maar in mn achterhoofd. En morgen valt op zich wel mee (actief dan), en overmorgen ook... en donderdag en vrijdag zal ik wel weer beter zijn en dan is het echt bijnabijnabijna vakantie. Dus.
Nog even doorzetten!
zondag 9 oktober 2005
ziekies
T regelmatig van me afschrijven lukt even niet. Punt een heb ik maar weinig tijd achter de computer doorgebracht afgelopen weken, punt twee zit mijn hoofd vol maar neem ik de tijd niet om m te legen, punt drie, de tijd die ik achter de compu doorbreng wil ik lessen voorbereiden,andere logjes tsjekken en daarna relaxen, punt 4 ik ben al vier dagen ziek.
Ja echt ja. Ik ben al vier dagen ziek. Ik, die nooit ziek ben, en er al helemaal niet voor thuis wil blijven lig al vier dagen op een bedje bank. En, al ijl ik me rot, nog steeds voel ik me een aanstelster dat ik niet gewoon even Iets meer mn best doe, even iets meer doorzettingsvermogen heb, en me er zo makkelijk vanaf maak.
Dat komt ook voor een gedeelte omdat ik merk dat sommige delen meer last hebben van ziek zijn dan andere delen. Dat wil dus ook zeggen dat ik me soms wel ziek voel, en soms ook niet, terwijl ik toch echt straal van koorts.
Het is heel lullig, maar vooral de kleintjes hebben last van het ziek zijn. Ze hebben keelpijn, bijna geen stem, hoesten zich rot en ijlen van koorts.
Zelf merk ik meerendeel alleen dat mn stem wat slechter is, mn keel dik is en dat ik wiebelbenen heb en zweet en het koud heb tegelijk. Waardoor ik geneigd ben gewoon lekker door te gaan waar ik mee bezig ben. Tot het te laat is en de kleintjes erdoorheen breken en ik door mn benen zak en echt heel ziek ben ineens... Echt vervelend, raar, en heel lang geleden dat ik het zo te pakken had. Laat staan zo lang. Laat staan dat ik ervoor thuis gebleven ben...
Verder doet het me wel goed. Het thuiszitten geeft rust. Veel rust. En daar was ik nou net aan toe. Ik slaap me gek, puzzel af en toe wat, val dan weer in slaap, en probeer wat harry potter te luisteren. Met als direct gevolg dat ik dan dus weer in slaap val. Niet dat het boek zo slaapverwekkend is, maar meer dat zo'n rustige stem er gewoon per direct voor zorgt dat ik weer afdaal naar andere werelden.
De afgelopen dagen glijden dus een beetej voorbij in wolken van mistige en af en toe even heldere momenten. Oplevingen, direct bestraft met koortsaanvallen en huilende kleintjes die het neit leuk meer vinden.
Bizar. On top of that had ik dit weekend wat bizarre ontmoetingen en belde Anna. Flinke tijd geleden, echt heerlijk om haar weer eens te spreken, maar het was echt heel gek, en (merkte ik achteraf) ook heel inspannend om haar weer te spreken... Spanning dat ze niet boos zou zijn enzo... Maar lieve an, ik vond het erg fijn, snel weer overdoen!!!
Nu hoop ik van de week weer naar school te gaan. Laatste weekje voor de vakantie. Jippie. Nog blij dat ik nu vast een weekje tot rust kom zodat ik in de vakantie al wat otnstresst ben, en dan lekker weer beter. Hoera. Lang leve flink ziek zijn.
En nu begint de boel weer wolkerig te worden en mijn keel ineens wel erg zeer te doen.
Terug naar bedje dus. (ik ben ook al bijna twee hele uren wakker ;))
Ja echt ja. Ik ben al vier dagen ziek. Ik, die nooit ziek ben, en er al helemaal niet voor thuis wil blijven lig al vier dagen op een bedje bank. En, al ijl ik me rot, nog steeds voel ik me een aanstelster dat ik niet gewoon even Iets meer mn best doe, even iets meer doorzettingsvermogen heb, en me er zo makkelijk vanaf maak.
Dat komt ook voor een gedeelte omdat ik merk dat sommige delen meer last hebben van ziek zijn dan andere delen. Dat wil dus ook zeggen dat ik me soms wel ziek voel, en soms ook niet, terwijl ik toch echt straal van koorts.
Het is heel lullig, maar vooral de kleintjes hebben last van het ziek zijn. Ze hebben keelpijn, bijna geen stem, hoesten zich rot en ijlen van koorts.
Zelf merk ik meerendeel alleen dat mn stem wat slechter is, mn keel dik is en dat ik wiebelbenen heb en zweet en het koud heb tegelijk. Waardoor ik geneigd ben gewoon lekker door te gaan waar ik mee bezig ben. Tot het te laat is en de kleintjes erdoorheen breken en ik door mn benen zak en echt heel ziek ben ineens... Echt vervelend, raar, en heel lang geleden dat ik het zo te pakken had. Laat staan zo lang. Laat staan dat ik ervoor thuis gebleven ben...
Verder doet het me wel goed. Het thuiszitten geeft rust. Veel rust. En daar was ik nou net aan toe. Ik slaap me gek, puzzel af en toe wat, val dan weer in slaap, en probeer wat harry potter te luisteren. Met als direct gevolg dat ik dan dus weer in slaap val. Niet dat het boek zo slaapverwekkend is, maar meer dat zo'n rustige stem er gewoon per direct voor zorgt dat ik weer afdaal naar andere werelden.
De afgelopen dagen glijden dus een beetej voorbij in wolken van mistige en af en toe even heldere momenten. Oplevingen, direct bestraft met koortsaanvallen en huilende kleintjes die het neit leuk meer vinden.
Bizar. On top of that had ik dit weekend wat bizarre ontmoetingen en belde Anna. Flinke tijd geleden, echt heerlijk om haar weer eens te spreken, maar het was echt heel gek, en (merkte ik achteraf) ook heel inspannend om haar weer te spreken... Spanning dat ze niet boos zou zijn enzo... Maar lieve an, ik vond het erg fijn, snel weer overdoen!!!
Nu hoop ik van de week weer naar school te gaan. Laatste weekje voor de vakantie. Jippie. Nog blij dat ik nu vast een weekje tot rust kom zodat ik in de vakantie al wat otnstresst ben, en dan lekker weer beter. Hoera. Lang leve flink ziek zijn.
En nu begint de boel weer wolkerig te worden en mijn keel ineens wel erg zeer te doen.
Terug naar bedje dus. (ik ben ook al bijna twee hele uren wakker ;))
woensdag 28 september 2005
En toen was eht weer zover. Hoop gebeurd ondertussen, best veel gedaan, maar nu wil t ff niet meer... ff op. En ik moest natuurlijk trainen. Wat ik neit meer zag zitten..
Maar ja, na het drama vorige week met mijn trainsters wilde ik eigenlijk ook niet afzeggen..
Ik voel me zo'n loser. Me dan maar 'ziek' melden terwijl er neits met me mankeerd. En eigenlijk heb ik niet zo heel veel gedaan vandaag. En gister.. En eergister... En dan toch zo. Lui. Zo voelt het. Aartslui.
Morgen weer stage. Bestwel eng, maar minder dan vorige week. Ook omdat ik niet de eerste les doe :D. Wel naar: ik heb onwijs zitten bikkelen op mn les~voorbereid*ing. Onzeker over of ie goed is. Schrijven, herschrijven, bedenken denken denken en weer afkeuren. Vrijdag al aan begonnen. En nu vanaaaf begint mijn stagegenootje over haar les. En ze stuurt een kopie van die van mij door...
Daar baal ik dan best wel van. Zeker omdat zij de eerste les doet en het dan dus net lijkt of ik haar nadoe. Er zit onwijs veel tijd en energie in die voorbereiding... Over nagedacht, aangepast op de klas.. En zij kopieert m zo maar ff... Daar baal ik dan eigenlijk wel van. Kan ik beswel van janken eigenlijk...
Maar goed... Uiteindelijk past ze m nu toch iets aan geloof ik.. dus dat is wel fijn vind ik... En verder zie ik het wel hoor...
Iig blij dat ik niet meer weghoefde vanaaf. Alhoewel ik ook niet naar de verjaardag van mijn pleegzusje geweest ben... 6 werd ze... Schaam me wel heel erg daarvoor. Net als voor het feit dat ik niet ben gaan trainen...
nouja, ff blurrieblurrieblup.
Okee, en t lijnen lukt niet en ik vreet me rot en ik voel me daar wel rot over ja. Een loser again. Maar GOSH wat is chocola toch lekker :P
Maar ja, na het drama vorige week met mijn trainsters wilde ik eigenlijk ook niet afzeggen..
Ik voel me zo'n loser. Me dan maar 'ziek' melden terwijl er neits met me mankeerd. En eigenlijk heb ik niet zo heel veel gedaan vandaag. En gister.. En eergister... En dan toch zo. Lui. Zo voelt het. Aartslui.
Morgen weer stage. Bestwel eng, maar minder dan vorige week. Ook omdat ik niet de eerste les doe :D. Wel naar: ik heb onwijs zitten bikkelen op mn les~voorbereid*ing. Onzeker over of ie goed is. Schrijven, herschrijven, bedenken denken denken en weer afkeuren. Vrijdag al aan begonnen. En nu vanaaaf begint mijn stagegenootje over haar les. En ze stuurt een kopie van die van mij door...
Daar baal ik dan best wel van. Zeker omdat zij de eerste les doet en het dan dus net lijkt of ik haar nadoe. Er zit onwijs veel tijd en energie in die voorbereiding... Over nagedacht, aangepast op de klas.. En zij kopieert m zo maar ff... Daar baal ik dan eigenlijk wel van. Kan ik beswel van janken eigenlijk...
Maar goed... Uiteindelijk past ze m nu toch iets aan geloof ik.. dus dat is wel fijn vind ik... En verder zie ik het wel hoor...
Iig blij dat ik niet meer weghoefde vanaaf. Alhoewel ik ook niet naar de verjaardag van mijn pleegzusje geweest ben... 6 werd ze... Schaam me wel heel erg daarvoor. Net als voor het feit dat ik niet ben gaan trainen...
nouja, ff blurrieblurrieblup.
Okee, en t lijnen lukt niet en ik vreet me rot en ik voel me daar wel rot over ja. Een loser again. Maar GOSH wat is chocola toch lekker :P
maandag 19 september 2005
Erkenning
Whoei! Dapper ikje is net naar de dokter geweest. Hij beet niet, hij was zelfs meedenkend. Dapper ikje heeft zonder protest weer een mooie voorraad anti depri En plat-in-een-pilletje gekregen. Altijd fijn, en altijd weer eng. Altijd weer bang dattie t onzin zal vinden (en hij is niet zo bang om te zeggen wat ie vind als ik).
En, eindelijk na een jaar, is het me gelukt om te vragen of ie het formulier voor extra stufi wilde bekijken en misschien invullen...
Deed ie... Hij heeft er een 'structurele stoornis' van gemaakt, omdat dat voor mij gunstiger zou zijn...
Sinds ergens 2002 heb ik 'complexe psychische problematiek met dissociatieve component. Gebruikt antidepri om haar angstniceau te verlagen en wisselende stemmingen te stabiliseren.'
Stom, maar ik voel me ff zo 'erkend'. Ik was zo bang dattie het onzin zou vinden, of zo'n beetje fronsend zijn handtekening zou zetten na wat geknor... Ja ik ben dus bang voor mn dokter ;). Maar hij was dus echt rustig en uit zichzelf alles ingevuld en uitgelegd enz... Pfieuw..
Echt even een heel goed gevoel... Wat ik zei: erkend... Fijn is dat.
Nu eigenlijk nog even heel hard studeren..
Ohw, en Sera's tante gaat niet mee naar haar afscheid... Das echt klote voor mij, want ik had gehoopt dat ik me daar aan vast kon klampen als t trotse oudergedoe mij teveel werd... Ik zie er ZO tegenop... Nu dus echt heel erg..
Maar ik wil er wel zijn. Voor Sera, en omdat ik er gewoon bij wil zijn! Het is wel mijn vriendinnetje dat dr behandeling afgemaakt heeft!! Dat moet gevierd worden, daar moet ik bij zijN!!!
En, eindelijk na een jaar, is het me gelukt om te vragen of ie het formulier voor extra stufi wilde bekijken en misschien invullen...
Deed ie... Hij heeft er een 'structurele stoornis' van gemaakt, omdat dat voor mij gunstiger zou zijn...
Sinds ergens 2002 heb ik 'complexe psychische problematiek met dissociatieve component. Gebruikt antidepri om haar angstniceau te verlagen en wisselende stemmingen te stabiliseren.'
Stom, maar ik voel me ff zo 'erkend'. Ik was zo bang dattie het onzin zou vinden, of zo'n beetje fronsend zijn handtekening zou zetten na wat geknor... Ja ik ben dus bang voor mn dokter ;). Maar hij was dus echt rustig en uit zichzelf alles ingevuld en uitgelegd enz... Pfieuw..
Echt even een heel goed gevoel... Wat ik zei: erkend... Fijn is dat.
Nu eigenlijk nog even heel hard studeren..
Ohw, en Sera's tante gaat niet mee naar haar afscheid... Das echt klote voor mij, want ik had gehoopt dat ik me daar aan vast kon klampen als t trotse oudergedoe mij teveel werd... Ik zie er ZO tegenop... Nu dus echt heel erg..
Maar ik wil er wel zijn. Voor Sera, en omdat ik er gewoon bij wil zijn! Het is wel mijn vriendinnetje dat dr behandeling afgemaakt heeft!! Dat moet gevierd worden, daar moet ik bij zijN!!!
vrijdag 9 september 2005
beschermend deeltje :P
Ik haat die klotetrend dat iedereen ineens delen heeft...
Ohw het kleine meisje is er zoveel. Ik deed het niet en toch gebeurde het... Ja, t is alsof ik iemand anders ben dan, dat heb jij toch ook...
Klotezooi! Laat het dan diagnosterne ofzo. Ze hebben geen idee hoe het is om Echt een klein meisje te zijn en Echt telkens de controle kwijt te raken.
Nouja, een aangezien iedereen eht heeft tegenwoordig enzo, ben ik dus een aansteller...
Zoek een eigen stoornis ofzo...
(okee, een paar uitzonderingen daargelaten die broodnodig eens echt met een specialist ernaar moeten gaan kijken)
Nee ik wil geen DIS hebebn, en ik heb het niet ook! Maar zij al helemaal niet. Blijf van mijn DIS die ik niet heb af! Grrrrr
Ohw het kleine meisje is er zoveel. Ik deed het niet en toch gebeurde het... Ja, t is alsof ik iemand anders ben dan, dat heb jij toch ook...
Klotezooi! Laat het dan diagnosterne ofzo. Ze hebben geen idee hoe het is om Echt een klein meisje te zijn en Echt telkens de controle kwijt te raken.
Nouja, een aangezien iedereen eht heeft tegenwoordig enzo, ben ik dus een aansteller...
Zoek een eigen stoornis ofzo...
(okee, een paar uitzonderingen daargelaten die broodnodig eens echt met een specialist ernaar moeten gaan kijken)
Nee ik wil geen DIS hebebn, en ik heb het niet ook! Maar zij al helemaal niet. Blijf van mijn DIS die ik niet heb af! Grrrrr
donderdag 8 september 2005
Ik Haat mezelf! Ik jank me kapot en wil blij zijn. Zo naar school. Dit is verdorie pas mn eerste week.
Bovendien ben ik bang dat ik haar nu gekwetst heb.. T loopt al zo slecht, dat doet pijn genoeg.. Ik wil niet dat ze me haat... maar daar is het waarschijnlijk al te laat voor....
Al mn gedrag spring ff met sprongen achteruit.. automutilatie, eetgedrag en suicidaliteit vechten om de aandacht..
EN DAT WIL IK NIET!
Ik ga gewoon zelf de controle houden vandaag, laat de anderen dit maar utizoeken. Ohw zo.
Bovendien ben ik bang dat ik haar nu gekwetst heb.. T loopt al zo slecht, dat doet pijn genoeg.. Ik wil niet dat ze me haat... maar daar is het waarschijnlijk al te laat voor....
Al mn gedrag spring ff met sprongen achteruit.. automutilatie, eetgedrag en suicidaliteit vechten om de aandacht..
EN DAT WIL IK NIET!
Ik ga gewoon zelf de controle houden vandaag, laat de anderen dit maar utizoeken. Ohw zo.
ouders en therapie
Pfff. Sinds Tikker en ik afgesproken hebben dat hij mn logje niet meer leest (beter voor hem, en dan durf ik weer alles te schrijven) heb ik eigenlijk bijna niet meer geschreven. Niet daarom hoor, maar ik had juist gedacht dat het een reden zou zijn om meer te gaan schrijven.. Eerlijker weer te durven zijn..
Kvoel me ff kloterig... Vriendinnetje van mij is bijna klaar met een lange klinische behandeling... Echt heel knap dat ze t afgerond heeft, en natuurlijk ben ik onwijs blij voor haar, en heel erg trots op haar... Ze had gevraagd of ik op haar laatste dag wilde zijn om haar op te wachten, samen met few other close friends.. Ja tuurlijk wil ik dat graag... Ik baalde ook echt toen ik eerst niet kon, maar gelukkig is het nu geregeld.
Leuk allemal toch? Ja...
Maar vanochtend viel mn oog op een brief. Een envelopje versierd met stickertjes van haar lievelingsdier, met zorg uitgetypte brief met daarin nog een keer t beestje...
Van haar ouders... Een zo'n lieve brief, waaruit zoveel trots blijkt. Zoveel liefde spreekt. Een feestje organiseren ze omdat ze klaar is.
Toen stond ik te huilen... Hoe lang zit ik al in therapie... En hoe gaan mijn ouders daarmee om... Ze zullen nooit trots op me zijn omdat ik een therapie afgerond heb. Maar goed, de komende jaren ben ik ook nog lang niet klaar blijkt... Ik weet dat ik het in hun opinie allemaal aan mn kloterige zelf te danken heb.. maar toch...
Soms voelt het zo oneerlijk!!!! Ze heeft lieve ouders.. die haar steunen met alles.. Trots op haar zijn. Ze kan zeggen wat ze heeft: borderline. Uitleggen wat dat is zonder zich te hoeven schamen of iemand te verraden... Soms ben ik zo jaloers, doet alles zo'n pijn...
Ohw ja, ik weet wel dat ik nu ook een 'etiketje' heb. DIS en PTSS. Maar ja.. kan ik dat uitleggen..? Ja zegt men. Nee zeg ik.. Nooit, dat Kan ik gewoon niet..
En dus weten niet veel mensen hoeveel pijn en verdriet er zit. Hoe moeilijk het soms kan zijn. Ohwja, ze zien wel dat er wat is. Willen meeleven enzo. Maar snappen minder...
Ik zie nu al best op tegen de dag dat ze afzwaait... Liefdevol tussen twee ouders in.. En ik Haat mezelf erom.
Ze verdient het zo... Ik gun het haar zo...
Maar het doet zo'n pijn.... zo veel pijn...
Kvoel me ff kloterig... Vriendinnetje van mij is bijna klaar met een lange klinische behandeling... Echt heel knap dat ze t afgerond heeft, en natuurlijk ben ik onwijs blij voor haar, en heel erg trots op haar... Ze had gevraagd of ik op haar laatste dag wilde zijn om haar op te wachten, samen met few other close friends.. Ja tuurlijk wil ik dat graag... Ik baalde ook echt toen ik eerst niet kon, maar gelukkig is het nu geregeld.
Leuk allemal toch? Ja...
Maar vanochtend viel mn oog op een brief. Een envelopje versierd met stickertjes van haar lievelingsdier, met zorg uitgetypte brief met daarin nog een keer t beestje...
Van haar ouders... Een zo'n lieve brief, waaruit zoveel trots blijkt. Zoveel liefde spreekt. Een feestje organiseren ze omdat ze klaar is.
Toen stond ik te huilen... Hoe lang zit ik al in therapie... En hoe gaan mijn ouders daarmee om... Ze zullen nooit trots op me zijn omdat ik een therapie afgerond heb. Maar goed, de komende jaren ben ik ook nog lang niet klaar blijkt... Ik weet dat ik het in hun opinie allemaal aan mn kloterige zelf te danken heb.. maar toch...
Soms voelt het zo oneerlijk!!!! Ze heeft lieve ouders.. die haar steunen met alles.. Trots op haar zijn. Ze kan zeggen wat ze heeft: borderline. Uitleggen wat dat is zonder zich te hoeven schamen of iemand te verraden... Soms ben ik zo jaloers, doet alles zo'n pijn...
Ohw ja, ik weet wel dat ik nu ook een 'etiketje' heb. DIS en PTSS. Maar ja.. kan ik dat uitleggen..? Ja zegt men. Nee zeg ik.. Nooit, dat Kan ik gewoon niet..
En dus weten niet veel mensen hoeveel pijn en verdriet er zit. Hoe moeilijk het soms kan zijn. Ohwja, ze zien wel dat er wat is. Willen meeleven enzo. Maar snappen minder...
Ik zie nu al best op tegen de dag dat ze afzwaait... Liefdevol tussen twee ouders in.. En ik Haat mezelf erom.
Ze verdient het zo... Ik gun het haar zo...
Maar het doet zo'n pijn.... zo veel pijn...
dinsdag 6 september 2005
Dus
Ondertussen ben ik weer zo'n beetje begonnen met school. Iets waar ik heel erg tegenop zag omdat mijn rooster eerst ontiegelijk druk leek, en ik ook aan het eind zat van de intake voor mn dagbehandeling.
Nu, eenmaal bezig, blijkt dat de school z'n informatie weer eens vals verspreid heeft en heb ik veel meer rust voor mezelf ingeroosterd, en ben ik klaar met de intake en start mn dagbehandeling pas in november.
Ja ik ben dus toegelaten!! Waar ik wilde. Niet te ver weg, en voor mij een heel bekende omgeving dus dat is fijn. Verder is het maar een dag in de week, dus te doen met school enzo, en mag ik waarschijnljik mijn eigen therapeute houden :D Iets wat ik ook erg fijn vind.
Want hoe erg ik ook mn best gedaan heb om geen binding te krijgen met haar, hoe vaak ik haar ook 'utigeprobeerd heb', vervloekt.. Ik moet eerlijk toegeven dat ze erg belangrijk voor me is gaan worden. Iets wat ik erg naar vind, en eigenlijk niet wil weten, laat staan toegeven. Iets wat ik egwoon niet wil.
Ik wil niet afhankelijk zijn van iemand, geven om iemand... En dus kwetsbaar zijn.. Zeker als ik voor die iemand maar werk ben. Onbelangrijk en makkelijk vervangbaar... Naar dus...
;)
Nouja, en verder gaat het wel. Hard aan het trainen. Binnenkort een aantal demo's.
Stressen, werken onderdruk, prestatiegericht... ;) Ik voel me zo'n loser. Ik houd maar gewoon in mn achterhoofd dat t publiek een radslag meestal al geweldig vind... ;)
Maar op zich, dit jaar is voor het eerst dat ik er niet heel bang voor ben.. heel heel heel erg ongelukkig bij het idee dat er onwijs veel mensen gaan kijken naar niets kunnend mijtje..
Ik wil zelfs wat mensen uit gaan nodigen.... Jaja.. de wonderen zijn de wereld nog neit uit...
;)
Nu, eenmaal bezig, blijkt dat de school z'n informatie weer eens vals verspreid heeft en heb ik veel meer rust voor mezelf ingeroosterd, en ben ik klaar met de intake en start mn dagbehandeling pas in november.
Ja ik ben dus toegelaten!! Waar ik wilde. Niet te ver weg, en voor mij een heel bekende omgeving dus dat is fijn. Verder is het maar een dag in de week, dus te doen met school enzo, en mag ik waarschijnljik mijn eigen therapeute houden :D Iets wat ik ook erg fijn vind.
Want hoe erg ik ook mn best gedaan heb om geen binding te krijgen met haar, hoe vaak ik haar ook 'utigeprobeerd heb', vervloekt.. Ik moet eerlijk toegeven dat ze erg belangrijk voor me is gaan worden. Iets wat ik erg naar vind, en eigenlijk niet wil weten, laat staan toegeven. Iets wat ik egwoon niet wil.
Ik wil niet afhankelijk zijn van iemand, geven om iemand... En dus kwetsbaar zijn.. Zeker als ik voor die iemand maar werk ben. Onbelangrijk en makkelijk vervangbaar... Naar dus...
;)
Nouja, en verder gaat het wel. Hard aan het trainen. Binnenkort een aantal demo's.
Stressen, werken onderdruk, prestatiegericht... ;) Ik voel me zo'n loser. Ik houd maar gewoon in mn achterhoofd dat t publiek een radslag meestal al geweldig vind... ;)
Maar op zich, dit jaar is voor het eerst dat ik er niet heel bang voor ben.. heel heel heel erg ongelukkig bij het idee dat er onwijs veel mensen gaan kijken naar niets kunnend mijtje..
Ik wil zelfs wat mensen uit gaan nodigen.... Jaja.. de wonderen zijn de wereld nog neit uit...
;)
Abonneren op:
Posts (Atom)