Self-fulfilling prophecy

Sta ik onder de douche, een beetje te peinzen over wat Peuter gister zei, komt er ineens van alles door wat erbij hoort, het completer maakt. Grr.
En onder de douche kan je niet schrijven. En als je niet schrijft dan ben je je gedachtes zo weer kwijt, vluchtig als zeepbellen zijn ze. Dus eronderuit en met half uitgespoelde haren zit ik nu hier.

Peuter stelde vast dat ik op zoek was naar afwijzing, dat ik daar iets uithaalde blijkbaar, dat het me iets opleverde. Na kort beraad kwamen we eruit dat het me bevestiging opleverde. De bevestiging dat ik inderdaad niet de moeite waard ben, het verkeerd doe, slecht ben. Die bevestiging levert me weer op dat ik niet hoef te piekeren over het 'waarom'. Want, ouders hadden gelijk: het lag aan mij, kijk maar...
Dat niet piekeren is fijn, het scheelt een enorm conflict van binnen, en het is ergens 'makkelijker' te aanvaarden dan andersom: het lag niet aan mij, maar mijn ouders vonden mij gewoon niets waard. Op een of andere manier doet dat meer met me, dan dat ik ook echt niets waard ben.
Ik wil graag op juiste waarde geschat worden :).

Onder de douche dacht ik ineens dat ik volgens mij niet echt op zoek ben naar afwijzing, ik lok het eerder uit doordat ik er zo bang voor ben.
Hechte/eerlijke sociale contacten waarin ik mezelf laat zien vermijd ik omdat ik bang ben voor afwijzing. (Dat was al een conclusie van vorige week.) Ga ik deze contacten toch af en toe aan, dan ben ik geneigd om regelmatig terug te vallen in het patroon 'afstand afstand, ga weg'.
Dit omdat de angst me dan benauwd.
Juist bij mensen waarmee ik dat contact probeer aan te gaan, mensen die belangrijk voor me (aan het worden) zijn, ben ik er doodsbang voor, zeg maar gerust ervan overtuigd, dat ze me af zullen wijzen. Uiteindelijk.
En ja, dan ga je gekke dingen doen. Want: als ze bezweren dat ze dat niet zullen doen, denk ik 'jaja'. Ik ga het zo'n beetje uitproberen... Is het echt zo? Ik doe nu dit, wordt ik afgewezen? Als ik nu eerlijk zeg... wordt ik afgewezen? En na zo'n dappere bui van 'ik probeer het gewoon' volgt de schaamte en de enorme angst. Want geprobeerd contact te maken. Whaaa. Iemand toegelaten. En die iemand deed aardig terug. Dus, afstand afstand, ga weg.
En das bizar voor mensen die de dag daarvoor nog belast werden met zieleroerselen (in het kader van, ik probeer het gewoon). Dan horen ze ineens een tijd niets meer, of enkel afstandelijke dingen.
En dan kan het ook nog zijn dat ik iets 'eerlijk' probeer aan te kaarten, maar daarbij denk te weten/lezen/observeren dat dat echt een on-ver-geef-lijke fout is. Een Fout.
Ik die iets Fout doe. Oei. Nog zo'n oerangst. Want, fouten bewijzen dat ik slecht ben, het allemaal niet kan, het niet waard ben. Ze bewijzen dat mijn ouders gelijk hadden, en het enige gevolg daarvan kan zijn dat ik mezelf nu voor gek zet, en afwijzing zal volgen. Afwijzing door eigen stomme schuld.
Dus: het net aangekaarte onderwerp waar ik voorzichtig probeerde misschien wel een klein standpuntje te laten zien die ik eventueel wel zou willen vertegenwoordigen als-dat-zo-uitkomt-en-niet-te-lastig-is-hoor wordt ineens een heikel onderwerp. Iets waar je je slecht over moet voelen, over moet schamen. Excuses worden geuit, en een onderdanige rol aangenomen. Voor de ander wordt al verteld dat het logisch is dat hij/zij het helemaal anders ziet, of daar zo'n duidelijke mening over heeft, of waar het dan ook over gaat. Daar kan ik nog heeeeeeeel veel van leren.
En dan staat die ander, die altijd al tussen zieleroerselen en koele begroeting heen en weer geslingerd wordt, weer heel verbaast te kijken. Wat een omslag opeens. En heeft hij/zij dat gezegd dan? (Nee, dat heb ik ervan gemaakt... )
Wat weer frustratie oplevert, onbegrip, en uiteindelijk, als ik lang genoeg dit volhoud, boosheid en afwijzing.
Hoera, een self-fulfilling prophecy.

Vraag blijft nu: Hoe vat ik dit kort samen om dit volgende week in 5 minuten aan Peuter voor te leggen en naar haar mening te vragen...

Vooruitzicht

Nare laat-op-de-avond reclames! En nee, dan bedoel ik niet de Tell-Sell (die ik nog best grappig vind).
Het is weer veel te laat geworden door het geknutsel met de cadeautjes die ik gistermiddag van 3 ex-collega's kreeg. Ze bleken me beter te kennen dan ik dacht: kaarsen die eruit zien als bonbons, iets met snoepkont erop, kraaltjes-voor-aan-de-spaken-van-je-fiets, en een knuffelbeest. En van de (ex-)chef nog chocoladetaart en prachtbloemen.
Gelukkig had ik ook al gerekend op voor 10 personen taart & drinks en was er dus taart genoeg, en ook alcohol in overschot gezien de alcoholdrinker ziek was.

Al met al een bijzondere en supergezellige middag, waar ik van te voren best wat zenuwachtig over was.

Vandaag lekker uitgeslapen, om bij het opstaan te ontdekken dat poezebeesten de bloemen ook érg mooi vonden. Grom. Beetje gesport, beetje geknutseld, en toen was het alweer zo goed als avond.
Alweer een dag voorbij.

Morgen op tijd (?) op, lessen voorbereiden en wat boodschapjes doen. En dan begint daarna het leven van werken, therapie en trainen weer. Voor 3 daagjes, haha.

In de agenda: Zaterdag shoppen met ex-roomie Flubber. :D Hoe leuk om een man bij je beste vrienden te hebben met wie je on-ein-dig goed kan shoppen. Of snoep uitzoeken. Of gewoon een beetje rondrijden. Eigenlijk bijna alles!

Nu duik ik mijn bedje in. Naast Vriendje. Die was ziek vandaag, de arme ziel. En zonder poezebeesten. Die hebben straf. De bloemen staan op de andere kamer, en poezebeesten zijn boos. Opvoeden, zucht, het is een ondankbare taak. ;)

Vrij weekend

Na dinsdagavond vliegt de week telkens.
Werken, uitrusten, trainen, nog meer werken, en peuteren...
Voor ik het weet is het weer weekend! Wat altijd betekende weer werken.
Maar nu niet :D. Mijn eerste vrije weekend. Jippie-a-jee.
Om dat te vieren, en gezien het feit dat ik lately voor het eerst ruim in mijn geld zit, ben ik gister uitgebreid wezen shoppen.
Hoewel ik het voornemen had om mn complete klerenkast opnieuw te vullen viel het eigenlijk heel erg mee allemaal. En eigenlijk doet dat me ook een groot plezier. Dat ik, als ik besluit om Niet op het Geld te letten, nog niet met zakkkken vol kleding thuiskom.
Okee, ik heb wel Flink geshopt. Zeker voor mijn doen. 5 kledingstukken, niet allemaal hun geld 'waard' EN bij de Didi.
Nina loves Didi, maar Didi houd niet zo van Nina. En dat uit Didi in heel venijnige getalletjes op papier. De prijskaartjes. Dus normaal is Didi voor speciale gelegenheden, of voor de uitverkoop. Maar gister dus lekker niet haha. Heb ik mooi Alles aangehad :D.
Uiteindelijk waren schoonzusje (daar was ik mee) en ik het direct eens over een aantal kledingstukken die we zonder pardon en zonder over de prijs te zeuren, denken of twijfelen afgerekend hebben. haha.
En dat is Bizar. En leuk. En al met al is de schade dus beperkt. Zo beperkt dat ik zo'n actie best een keer per kwartaal kan doen... :D Jeeeeej. hihi..
Ik moet nog een beetje wennen aan het idee van geld genoeg hebben om het 'makkelijk' uit te geven aan kleren enzo. Aan niet eerst uit hoeven rekenen hoeveel geld je bij het winkelen ongeveer uit kan geven om het te redden met schoolgeld enzo.

En vandaag?
Vandaag heb ik heeeerlijk tot 11 uur uitgeslapen en werd ik wakkergemaakt door een knuffelig lief vriendje. Toen hebben we samen in twee uur het hele huis doorgesjeest met stofzuiger, afvalbak, emmer sop en vooral veel harde muziek.
Dus nu is alles lekker fris en schoon.
NOuja, alles...
Het kijkt in ieder geval weer lekker fris en schoon. :)

Als mn wasmachine nu de levenskracht weer kan vinden om als-je-blieft nog twee witte wassen te draaien, dan komen we er wel. Of nouja, met een zou ik eigeniljk ook al heel blij zijn.

Stoere Vrouw

Vanavond even zo alleen.
Vriendje is bij Mijn pleegmamma. Om te helpen met de computer weliswaar, maar toch voelt het raar. Angstig. Vooral onzeker. Ik mocht wel mee zei hij, maar ik wilde niet. Zei ik.
Ik wilde niets liever. Maar kan mezelf niet laten kennen dan. Vooral niet laten zien hoe belangrijk het is. Het niet belangrijk willen vinden.
En vooral ook niet in de weg willen zitten. Me daar moeten schamen en teveel voelen.

Nu gaat het weer fijn. Bankhangen met poezebeest, een streepjesdeken en alle kaarsjes aan. Fijn. Mijn Huis. Van Mij. Stoere vrouw.

Dag was ook wel okee vandaag. Werken was leuk. Daarna nog een drukke middag gehad met een open middag op werk terwijl ik normaal vrij ben. Ook wel leuk. Fijn om 'volledig' collega te zijn, en ook op die manier gewaardeerd te worden. Nog even met vriendje en collega's na te kunnen praten (en klagen) over genodigden en hun gedrag enzo.

Veel in mijn hoofd over therapie en het vervoer daarheen, maar dat is nog beetje warrig. Komt misschien nogwel.
Nu snel weer terug onder mijn streepjesdeken. Hopen dat Poezebeest nog even op mn buik komt liggen knorren. :D
Thuis nog even snelsnel gekookt.

natjes

Soms verlies ik het gevecht tegen mezelf weer eens.
Omdat het zo confronterend blijft om keihard tegen je eigen grenzen aan te lopen.
Om te willen trainen, maar niet goed bij de aansturing van je lichaam te kunnen.
Om zo graag te willen, maar er door de blikken van anderen erachter te komen dat de tranen over je gezicht rollen en je vuisten zo gebald zijn dat ze spierwit zijn.

O wat liep ik net tegen mijn niet-kunnen aan. En wat ben ik over mijn grenzen gegaan.
Waarom o waarom lukt het gewoon niet. Wanhoop, wanhoop.

En de enige die me afrekent op mijn gedrag, mijn niet lukken, de enige die me veroordeeld, dat ben ikzelf. Ik en alle ikken.
Hoewel ik hoor in mijn hoofd, ik zeker weet, ik Zie dat iedereen mij stom vind, een loser. Een grote mislukkeling.
Want hee, als je niet eens kan trainen... Als het nu nog niet lukt.. En als je dan ook nog staat te janken... Dan is het wel heeel zielig. Lees ik. Weet ik zeker te lezen. Heel zeker.

Waar is het plezier in sport? Het fijne van het bewegen? Waar is het gevoel met mijn lichaam, het elke spier voelen? Er is alleen nog maar spanning, angst en frustratie van over.
Als ik me dit realiseer probeer ik wanhopig weer lol te krijgen. Ga nog een keer, probeer nog een keer. Val net zo hard weer om.
Wordt naar de kant gemaand. 'je zou toch stoppen' 'o ja'.
Uiteindelijk, als de rest pauze neemt, toch maar naar de trainster:
'ik kan maar beter naar huis he?'
'beter wel he?'
'ja...'
'ja.'
'maar ik wil echt wel'
'ja. maar het gaat niet'
'nee het gaat niet.'
'nee, en dan zit je jezelf in de weg'
'ja. ik zit mezelf in de weg'

En daar was ie dan. De conclusie van de hele avond.
Ik zit mezelf in de weg.
Ik maak mezelf helemaal gek.
Ja, vind je het gek dat dan niets meer lukt.
Gek he..

En zo ga ik naar huis.
Met tranen op mn wangen
die door de heftige regen lekker toch niet opvallen.
En ik loop langzaam
en voel mezelf
heel nietig.

En nat.

anti-zomer blues

Nog steeds
wil ik
eigenlijk
alleen
maar snijden

mezelf
straffen en
Pijn
doen.

Heel hard
een
mes
in mijn
armen
tot het
Echt
pijn doet

Te laat is
eigenlijk.

Maar dan heb ik morgen weer spijt.
Hoe lang vecht ik hier nu al tegen... De drang. Het op andere manieren proberen op te lossen. de pijn die ik niet wegkrijg en slecht zijn zonder echt gestraft te kunnen worden.
Maar de littekens leveren me gewoon
zoveel problemen op
Teveel.
Op het werk, met kinderen...
Voeten en
verborgen plekken
heb ik allang geprobeerd.
maar de armen
die roepen
Gillen.

Was het maar
voor altijd winter
nooit meer
t-shirts
en dus nooit meer
problemen

Ik
Wil
Mijn
Mes...

beetje dom gedaan

En toch blijf ik het doen.
De idiote beelden in mijn hoofd proberen te googelen.
De onverwoordbare pijn zoeken in online beelden.

Wat is dat voor behoefte?
Mezelf extra kwellen of
juist het kunnen
voelen
van alle pijn
voor en door
anderen.

Vermoeiend hoor.
Want uiteindelijk ga ik er helemaal kapot aan en draai bijna door snachts.
Paniek paniek paniek
want de pijn moet NU stoppen

De pijn die ik net
met zoveel moeite
opgezocht heb.

Stommerd ben ik ook.

Maar hier niet

En dat moet dus verboden worden.
Dat je gewoon lekker in de teamkamer een appeltje zit te eten met je collega's,
en dat er dan het thema kindermishandeling ineens aangesneden wordt.
Zomaar.
Met verbaasde gezichten.
Dat dat zoveel voorkomt.
'Ook hier op school?'
'Zelfs hier op school.'
'Maar niet zoveel toch?'
'Nee. Nouja, ze zeggen 1 op 5, maar..'
'Nee dat kan niet kloppen nee.'
'Dat dacht ik ook al. Ik bedoel, kijk nou'

Tsja.
Zo blijven de sterftecijfers van kindermishandeling ook wel hoog ja.
Als de leerkrachten al zo hun kop in het zand steken.

En ik..
Ik zat daar maar.
Mijn mond te houden
En mn tranen in te slikken.

Wat was ik blij met groep 3.
Tetterend met zijn 25 tegelijk aan mijn arm hangend.
Afleiding.

lieve gekkerds

's ochtends om half 8 de wc schoonmaken... dat moet een record zijn!
Voor mij in ieder geval!!!


.....................................................................................................................................................................

Net terug van een etentje van mn werk. Mn oude werk moet ik zeggen, nog drie keer en dan ben ik er officieel weg. Ik kreeg vandaag de reactie op mijn ontslagbrief. Echt hoor.
Het etentje was saaier dan ik gewend ben (weinig collega's van onze afdeling), maar benadrukte wel weer even wat een maf maar bijzonder clubje het is daarzo :). heb echt een paar keer met de tranen in mn ogen gestaan. Gewoon, omdat er een groep collega's is die er al lang werken en die gewoon zo.. zo.. zo lekker zichzelf kunnen zijn maar toch maf? Zo gezellig zijn? Zo sociaal of lief tegen anderen kunnen zijn, terwijl ze juist ook heel hard kunnen zijn tegen degenen die ze niet mogen? Ik weet niet wat het is, ik heb in ieder geval een hoop sterretjes momenten gehad vanavond.
Een lang gesprek met een collegaatje over haar gehandicapte zoontje, en spigiatrische klinieken enzo. Een groep die een soort van 'hangdans' deed (armen over elkaars schouders in een kring en wiegen maar) waar ik rustig tussen twee collegaatjes indook. Gewoon, plop je hoofd tussen twee buiken steken en langzaam gaan staan, dan zit je ertussen. En hoe okee dat was enzo :) Even knuffelen met de grote man met de grote mond die stiekem toch wel een klein hartje heeft. Twee collega''s die samen proberen om 'de vlieger' ten gehore te brengen. Een van die twee collega's die standaard na twee bier aangeschoten is en dan de tekst kwijt is. Ik en een andere collega die dan rustig lalala verder zingen voor hem.
Met het groepje van 5 hechte collega's overblijven, en dan nog heel serieus wat liedjes voor elkaar zingen (tsja, de microfoon, boxen en muziek stonden er toch nog :)). Dit ook absoluut niet raar vinden. Zo'n 400 keer horen dat ik misschien Denk dat ik wegga, maar dat dat dus echt niet gaat gebeuren, of dat ik mezelf eerst moet klonen voor hen.
Met collegaatje even de mannen verdelen: hoe we naar huis gaan en wie wie meeneemt. Eeuwen wachten omdat je chefs nog van alles moeten doen, wat voornamelijk rondjes lopen inhoud, en in de bosjes piesen. Met diezelfde twee mannen in de auto onderweg naar huis nog steeds lol hebben, en aangeraden krijgen om zo snel mogelijk met kinderen te beginnen. Met daarachteraan meteen het aanbod om ze nu vast te maken.
De laatste collega in de auto thuisbrengen en dat hij nu eindelijk wil weten wat er nou gebeurd is allemaal waarom ik zo ben... ..snik..


En zo eindigde mijn avond. Terwijl ik in het donker van de auto heel casual en stoer even op zat te dreunen wat er misgegaan is in mijn vroege leventje. Collega eruit trapte richting vrouw en kinderen voor ie aan afscheidszoenen wilde gaan beginnen, en toen met traantjes terugrijden.

Ik ga ze missen, dit stel gekken.
Lieve gekken, die mij zo normaal vinden.

kortkortkort

Zo, even mezelf dwingen om er weer voor te gaan zitten en een stukje te schrijven.
Vorige week eerste werkweek. Spannend hoor. Afgelopen weekend moest ik ook werken en merkte ik meteen dat hoe weinig het voor anderen ook lijkt, het voor mij meer dan genoeg uren zijn. Genoeg om te proeven van het werk, van de kids. Het leuk te vinden en enthousiast te blijven. Te weinig om compleet gestresst te raken, over'moet' enzo...

Nu morgen dus weer. En aan de ene kant heb ik er superrrrrveel zin in, aan de andere kant moet ik ervan zuchten. Maar de lessen zijn voorbereid en zitten in mn map, vanavond nog even in de zaal gekeken, er zijn weer wat materialen geleverd, dus het wordt steeds completer!

Vandaag lekker uitgeslapen. Heerlijk. hoewel ik dan wel altijd heel schuldbewust opsta daarna. Meteen mn lessen afgemaakt en opgeruimd, Vriendje's tante kwam nog langs, en daarna met vriendje op stap geweest om zijn nieuwe fiets op te halen. Wat een kuiken daar in de fietsenwinkel. Alles wat we gevraagd hadden hadden ze niet gedaan... Maar goed, fiets is mee, en donderdag wordt de rest gedaan.

Morgen ook weer peuteren. Moeiluk hoor. Ook omdat het juist zo anders is dan de oude tpie. Peuter wil graag dat ik thema's inbreng aan de hand van de praktijk. Kleine dingen waar we achterliggende gedachten en emoties uit kunnen halen en onderzoeken waar dat vandaan komt.
Peuter houd sowiezo van onderzoeken. Ze wil het liefs Alles onderzoeken. Wat ik vertel dan. Als ik dat wil. En natuurlijk wil ik dat. Want ik wil beter worden. Maar hoe doe je dat? Onderzoeken...
Volgens Peuter, aan wie ik het vorige week toch maar eens vroeg, door te voelen, de emoties die erbij horen te benoemen en te kijken waar die vandaan komen. Jaja.
Nouja, emoties genoeg ;). Maar goed, mag dus nog iets leuks bedenken voor morgen.

Gelukkig kom ik door mn pil'z wel redelijk okee mn bed uit. Jippie.
Ik heb trouwens ook het nadeel van die dingen ontdekt (moesten ze ergens wel hebben.. ze waren Te perfect). Het werkt niet echt stimulerend voor je sexleven. Zachtjes uitgedrukt ;). Geeft niet, extra stimulans voor Vriendjelief om Ontzettend Romantisch en Verleidend te zijn ;).

Sterkere bril

Ik denk dat ik kan gaan zeggen dat het 'goed' gaat.
Klinkt normaal.
'Hoe gaat het?' 'Goed'
Behalve dan dat ik eigenlijk nooit goed zeg als ik serieus ben. Dan maak ik er meestal van, ja aardig, ja gaat wel, ja wel okee. Wat soms staat voor wat ik op dat moment zeg, maar meestal ook voor, ja ik kom de dag door maar daar houd het mee op. Of voor: erg rot, maar wat doe je eraan en wat kan je ermee. Of: ja ik leef nog. helaas.
Maar nu lijkt het dus 'goed' te gaan.

Hoe moeilijk zo'n klein antwoord kan zijn eigenlijk, als je het serieus wil geven. Bij peuter vind ik dat ook vaak de lastigste vraag. Hoe gaat het?
Dan je namelijk vaak 'theoretisch gezien' (hoe je je zou moeten voelen gezien de omstandigheden) maar dat komt vaak niet overeen met hoe ik me voel. En dan heb je hoe je je voelt wat weer niets zegt over hoe je leven gaat of eruit ziet momenteel (want soms functioneer ik prima als het echt kut gaat).

Maar goed, goed dus. Ja, het kost wat moeite allemaal, ik moet veel slapen smiddags, het is spannend maar het is ook leuk, en het lukt en het gaat gewoon en het voelt zo fijn als het klaar is.
Het is allemaal minder uitzichtloos, beter door te komen. het is het 'zo wil ik misschien wel 30 worden gevoel'. Dat moet 'goed' betekenen.
En het verbaast me zo!!! Nog steeds als iemand vraagt 'hoe gaat het' ben ik verbaasd en blijig dat ik 'goed' kan antwoorden.

Dus lang leve de enge spyg en deze meds. Laatste keer aangevraagd of ik nog een verhoging mocht proberen. Kan nog net ;). Dus ik ben nog een stukje omhoog gegaan. kijken of het nog meer effect heeft..
Ik heb weer het soort deja-vu gevoel van toen ik net een bril gekregen had.
Dat ik wel merkte dat ik niet zo goed zag, maar dat je het verschil pas merkt als je een bril op hebt. Dat ik niet doorhad dat het echt zo zou verbeteren. En ik weet nog dat toen ik lenzen kreeg ik nog verbaasder was dat dat weer zoveel scheelde. Dat een mens zo goed kon zien, zomaar.

Dus nu krijg ik pil-lenzen ;). of gewoon een sterker glaasje. Want ja, ogen kan je meten en glazen berekenen, maar feitelijk zit ik met die pillen nog bij de opticien waar ze allerlei glaasjes draaien en vragen: zo beter? of is dit duidelijker. maakt dit verschil?

dus ik ben benieuwd.. Stiekum, heel stiekum hoop ik weer op verwondering. dat het ook zo kan. zo gemakkelijk. Nog gemakkelijker... Maar dat is voor heel stiekum en niet om hardop uit te spreken. Want niet verheugen.. dan valt het zo tegen straks.

vluchtende peuter

Soms baal ik van therapie. En dan niet eens van dat ik het heb of van de peut.
Nee, soms baal ik ervan dat het nu maar 3 kwartier per keer is. Dat je dus gewoon niet echt lekker opschiet. Omdat als je net op dreef komt, je klaar bent.
Of dat het zo zwabbert. Dat je met een thema bezig bent en daar continue omheen zwabbert omdat je zoveel lult, en zo snel op andere dingen uitkomt.
Soms baal ik ervan dat therapie geen wiskunde is. Er is geen formule hoe het moet, verbanden en conclusies zijn moeilijk te vinden, en je moet alles 'onderzoeken' zonder dat er een oplossing of goed of fout is.

Nee soms, soms zou ik gewoon eens duidelijkheid willen. We gaan vandaag dit behandelen. Dat doen we tot we een end ermee zijn, we noteren punten en conclusies en trekken verbanden. Uiteindelijk komen we dan tot een eindconstatering of een werkwijze, of in ieder geval tot Iets.
Iets anders, iets duidelijkers dan gedachten, hersenspinsels en kleine inzichten of ohw ja's.

Mijn hoofdconclusie van vandaag na 2 keer peuteren was deze:
Gesprekken zijn vluchtig. Als je probeert je vinger op de hoofdpunten te leggen lossen deze op voordat je ze kan pakken en ben je het weer kwijt.

Gaan we dit analyseren dan zal eruit tevoorschijnkomen dat hieraan ten grondslag ligt dat de gesprekken dus nog erg onveilig zijn voor me. Het kost me veel moeite om me tijdens te gesprekken te focussen op het onderwerp en mijn gedachten helder te krijgen, laat staan te verwoorden. Dit wijst op dissociatie, afstand nemen van emoties, heden en gesprek. Omdat danwel het onderwerp, de emoties, de persoon, de ruimte of enig ander iets, bedreigend is. Met als gevolg dat men deze dingen niet goed opslaat, of in een andere staat (gedissocieerd) op slaat in zijn geheugen. En er niet meer bijkan.
Hoera.
U heeft dis. :)

Kloterig nadeel: de conclusie van deze week. Je kan elke weer onmogelijk moeite doen om te proberen op te vissen waar je therapie eigenlijk over ging. Zodra je in de buurt van de gedachten komt of bijna aanraakt waar het gesprek over ging lossen ze weer op. Om Gek van te worden.
Dus maar weer netjes elke week meteen aantekeningen maken. Moei-lijk.
Zelfs tijdens het gesprek kan ik woorden van 5 minuten terug al moeilijk terughalen. En dan Ben ik pot-ver-dikkie nog half dissociatief volgens bovenstaande analyse.
Dissociatie is een prachtige knappe oplossing van de menselijke geest om te overleven.
Ik werk te goed.

zoveel

Wat een emoties in mijn hoofd.
Vandaag post van het UWV. Toen ik binnenkwam lopen van mn werk riep vriendje al dat er 4 (!) enveloppen van ze waren. Alles direct laten vallen en gaan kijken.
De korte samenvatting van wat ik ervan begrijp houd in dat ik voor 80-100% afgekeurd ben en dat mijn beperkingen op mijn 17e al duidelijk aanwezig waren, dus ik krijg een wajong..
Waar ik heel erg van schrok waren de twee brieven waar in stond dat ik blijkbaar automatisch een jaar met terugwerkende kracht uitgekeerd zou krijgen.. Ik dacht eerst dat ik de bedragen die er stonden moest gaan betalen, en daarna snapte ik het niet zo goed..
Maar volgens de brieven krijg ik een aanzienlijk bedrag uitgekeerd...

Sinds die tijd zijn alle emoties en gedachten in ons op hol... in het begin totale verbijstering.. ongeloof. Ongemak ook. Ergens ook een soort van blijheid, maar wel gedempt. Kriebels, opluchting. Maar ook schaamte. Ik heb dat geld niet verdient! Waarom? Ik heb het vorige jaren goed gered met mijn stufi. En dan nu dit. Als 'extraatje'? Omdat ik er recht op had... Eigenlijk al 5 jaar. Maar moet je altijd krijgen waar je recht op hebt, als je het niet nodig gehad hebt?
Het voelt als geld dat je vind in een gevonden tas of portomonee waar niemand om komt en zonder adres erin. Afgeven bij de politie is zonde, dan verwijnt het in de algemene pot.. Aan de andere kant voelt het 'slecht' om het te houden. En ergens is iemand het kwijt. Het is niet van jou... Maar het zou wel leuk zijn 'zomaar' geld. En altijd welkom.

Sera gilde meteen toen ze het hoorde. Zij vond het 'smartegeld' omdat ik een 'kutleven' gehad heb zei ze. Haha in die verwoording kon ik er wel mee leven.
Maar ik weet niet, het voelt wel fout. En maatschappelijk onverklaarbaar, dat merkte ik vanaag ook wel.
De familie was bij elkaar en ik lichtte even kort vader in. Dat klinkt misschien gek, maar we gaan weer redelijk met elkaar om, en ik heb geen zin om me daar over te verdigen (oef wat klinkt dta stoer.. ). Vader feliciteerde me, zij dat dat mooit meegenomen was en vroeg wanneer het feest was. Alsof ik de lotto gewonnen heb end at moet delen, dus niet 'verdiend'.
Moeder die het wat later van vader hoorde reageerde 'beter'. hebben het er daarna ook nog even over gehad, zij is wel echt blij voor me. Omdat ze merkte hoe moeilijk het allemaal ging laatste jaren, omdat ze het me gunt. En me daarbij ook zei dat ik me niets van de buietnwereld aan moest trekken..
Dat betekende trouwens wel heel veel voor me... Moest echt heel hard huilen. En ik heb dat ook gezegd dat ik het fijn vond dat ze dat zei..
Maar later die avond liet een tante al weer duidelijk blijken dat het echt 'not-done' was dat wij jongeren maar vooral genoten en niet gingen werken ofzo.. Teveel bezig met genieten, dat zij daar geen keuze in hadden, en wacht maar tot we ouder werden, dan snapten we het wel.
Ja hallo, tantelief leeft voor haar eigen winkeltje waar ze lekker over de hele buurt roddelt, niets moet (want ze heeft er personeel dat het werk doet), veel aanspraak heeft, en wat ze gewoon ook leuk vind. Ze WIL het niet verkopen, want ze wil niet stoppen met werken.
En toen ik zei dat ik liever geen geld had en wel gelukkig was dan dat ik veel zou werken, ongelukkig was maar wel veel geld verdiende vond ze dat ik daar later wel op terug zou komen, dat wij jongelui verwend waren omdat zij als ouders ons altijd zoveel gegeven hadden, dat wij nooit zover gekomen waren zonder alle ouders, en dat we nog wel zouden merken dat de wereld enit zo werkt als we zelf kinderen kregen.
Toen dacht ik, lekke rmakkelijk gezegd, dat wij nooit arm geweest zijn, en dat je niet ongelukkig wordt van veel werken. Zij schijnbaar niet, en armoede is relatief. Afgelopen jaren heb ik krapper bij kas gezeten dan mijn hele leven, en ik heb het er echt voor over!!!
Zij is schijnbaar nog nooit echt ongelukkig geweest ofzo dat ze dat zo makkelijk kan zeggen.
Maarja, dat wilde ik weer niet terugkaatsen.
En hoewel i kmn mond wilde houden hoorde ik mezelf reageren op haar woorden. Mezelf dingen zeggen, en dan ook nog slecht geformuleerd enzo.. Wat was ik boos op mij. En op haar, omdat ze gewoon zo vol was van haar eigen overtuiging (die ik voor een gedeelte nog wel kon begrijpen, ik denk dat er best mensen zijn die heel goed kunnen leven op die manier.. maar dta verschilt toch per persoon?), en eigenlijk gewoon verklaarde dat ik nog veel te jong was om te weten waar ik het over had en dat ik nog wel zou merken dat ze gelijk had...
Uiteindelijk lukte het me om mijn lijf te laten luisteren en me af te wenden.
Vriendjelief leek dit wel aan te voelen, en toen ik hem voelde lukte het me om te zeggen dat ik naar huis wilde.
Eenmaal buiten waar moeder ons gedag kwam zeggen barstten alle emoties los. Moeder en vriendje reageerden toen wel heel goed.
En ik Weet dat ik het me veel te persoonlijk aantrok, dat ze niet beter weet, dat ik haar moet laten praten, dat neimand kan voelen wat ik voel enz enz enz.
Maar ik schaamde me voor het geld dta ik zou gaan krijgen, ik was boos en wanhopig dat er eenoordeel over 'mij' (al ging het over algemeen het voelde als mij) geveld werd... Zo makkelijk.
Het was fijn om de steun van vriendje en moeder te hebben. Even van me af te praten.
De terugweg verschrikkelijk gehuild, en nu echt even schrijven.

Het is zoveel in mijn hoofd...
Morgen mijn werk opzeggen. Eindelijk. Mijn weekendbaantje opzeggen.
Jeetje wat heb ik daar lang op gewacht, naartoe geleefd.
Nooit heb ik durven dromen dat ik die baan op kon zeggen en maar weinig uren door de weeks werken.

Het leven lijkt me eindelijk een kans te geven.
Een echte, eerlijkere kans.
En wat doe ik....
Ik voel me schuldig... Mafkees ben ik ook. Maar eelijk lijkt niet voor mij te gelden...

Ben ik blij, verdrietig, opgetogen, genegeerd, opgelucht, wanhopig?
Naar wie moet ik luisteren.. Houden, weigeren, feesten sparen. Navragen, geloven genieten of nog even opzijzetten uit mn hoofd.
Zoveel gedachten, zoveel meningen, zoveel emoties.

en nu ook
zoveel moeheid.

vakantie

Ik ging heel veel doen vandaag. Dacht ik.
Dus toen ik om 12 uur wakker werd barstte ik van de energie en de plannen. Die verslapen tijd haal ik zo in. Er was ook nog wel even tijd om tussendoor te hyven, want ik moest toch op de computer om naar mn lessen te kijken voor komende week.
Goed. Uiteindelijk heb ik dus enkel een jaarplan uitgedraaid, een map leeggemaakt en een wasje gedaan. Hihi...
Ach, het is nog vakantie zullen we maar zeggen :).

Wel goed om even te kijken naar het jaarplan en de lessen enzo. Kreeg er weer ideen door en werd wat gerustgesteld in mijn 'OMG ik ga zelf aan de slag'. Zelfs wel zin in.
Ook geprobeerd om mn collega op die school te bellen, maar die was er niet. Ondertussen wel de nieuwe werkplek gezien thnx to a friend die er foto's van had. Altijd prettig :).
En eind van de middag kwam een andere vriendin langs met enthousiaste verhalen, en ik denk dat de beslissing gemaakt is: Nina gaat op turnkamp..
Ja, eindelijk.
Al sinds 12 jaar over gedroomd, nooit gemogen, daarna nooit meer gedurfd, en nu met mijn ruime leeftijd gaat ik het gewoon maar eens proberen denk ik. Je moet toch wat.
Dus. Nu hopen dat ik voor het volgende kamp (wsl winter) niet van gedachten verander ;).
Zo naar bed. Rug doet pijn.
Maar dat levert dan wel weer massages op van vriendjelief ;) dus hee ;)

wie, ik?

Wat een tijd weer niet geschreven. Toch merk ik wel dat ik er vaak behoefte aan heb, maar toch ook weer niet ofzo. weet ht niet.

Net terug van Sera. Ben ik veel geweest afgelopen twee weken, end at vind ik echt heel fijn. Echt weer een beetje als vanouds. haar vriendlief was er ook veel, dus net weer als vroeger met zijn drieen. Dat vind ik echt fijn :). Veilig enzo.
Heb daar van de week ook een nachtje geslapen. Ook al zo veilig, vertrouwd...

Gister heb ik bij Sterretje en Brit geslapen. Jaja, alweer logeren. Ging goed. Vond het wel wat spannend, maar het ging echt wel goed :). En het was heel gezellig.
Daar slapen we altijd met zijn allen in een kamer, en dat is toch gezelliger dan als zij hier slapen, op hun eigen kamer.
Elk een eigen kamer is meer.. hoe noem je dat? Volwassen? Doe mij maar lekker samen kletsend in slaap vallen enzo.
Hoewel.. dat gaat uiteindelijk dan vaak wel ten koste van mn nachtrust. Hmm... nouja, iig voor zo af en toe een naggie bij lieve vriendinnetjes vink het wel gezellig! :)

Vind het ook wel heel fijn om weer zo veel met andere mensen om te gaan. Doet me goed. Merk dta als ik hele dagen thuis zit ik me toch snel weer terugtrek in slapen, lezen of zoiets. Op zich ook fijn om af en toe bij te komen (bv vnamiddag, na het logeren en voor Sera, dan MOET ik echt ff bijslapen), maar het helpt niet mee als het hele dagen zo is..
Merk dat ik laatste tijd echt makkelijker 'door' de somberte heenbreek.. Ook met opstaan.
Eindelijk niet meer dat eindeloze gevecht met weer een neiuwe dag.. De tegenzin en wanhoop enzo. Echt voor het eerst sinds ik me bewust kan herinneren wil ik niet janken bij het opstaan. Okee, het is nog steeds nie tmijn favo bezigheid, maar ik kan me er sneller toezetten, en de emoties zijn minder heftig.
Zou de eindeloze depressie eindelijk wegtrekken? In dat geval stuur ik de uitvinders van mijn redelijk nieuwe meds een enorme taart! Volgende keer nog een keer verhoging aanvragen, en als dat net zo veel effect heeft als de vorige verhogingen, dan ben ik echt verbaasd..

En waar ik nog vebaasder over ben is dat ik eigenlijk niet eens heel hard merk dat het makkelijker gaat. Pas na even besef ik ineens: hee, er is al een tijd geen crisis geweest, hee, ik ben minder met de dood bezig, hee, wakker worden is niet meer zo vreselijk naar...

Eerlijk gezegd begin ik eindelijk weer een beetje hoop in de toekomst te krijgen... Diploma binnen, een baan, kans op wat centjes, eindelijk zicht op het einde van een eindeloze reeks depressies, goede therapie die ook aanslaat en rust brengt, dit huis, vriendjelief die graag kindjes wil en snel ook, en lieve vrienden waarvan ik eindelijk echt op aan kan.. Ook voor het eerst echt lieve vaste vrienden die ik soms een tijdje niet zie, maar die voor elkaar door het vuur gaan, en voor mij.
Nee, op deze manier, zeker als het allemaal financieel nog wat meevalt, kan ik misschien wel 30 worden. (nou niet meteen zeuren over 60,80 of 100, blij zijn met wat je krijgt! ).


Ohw en.. en... mijn ik-moet-nu-een-kindje-drang begint wat af te nemen :) ook heel fijn! (en een beetje raar, het maakt me onzeker!) Ik wil nog graag een kindje, maar ik voel me soms zo zeker van Vriendje nu, en dat hij me niet aan het lijntje houd, dta ik wat meer rust heb. Nu voor het eerst in mn leven denk ik: eerst maar even werken en genieten van het leven dat ik dan heb, alle rust die ik dan eindelijk heb.
Bizar he. Genieten vna het leven, rust.. Niet nu een kindje willen..
Ben ik dit?
neee een alter waarschijlijk.. LOL

ik zie ik zie...

ik zie ik zie
wat jij niet ziet
rode vlekken
vervaagd door
blauwe druppels
de striemen
van het verleden
de pijn
van zwijgen

ik zie ik zie
wat niemand ziet
een meisje
gebroken
van alles
zat
van het leven
gevangen
in
vroeger

dag huisje

dag
oude huisje
dag kamer
dag keuken
dag gangkast
dag douche

dag jaren
van wonen
dag vrijheid
dag tuin

dag tijden
van delen
dag wonen
met velen

dag plekje
zo veilig
dag kamer
zo heilig

dag loesje
op deuren
dag vloerzeil
met scheuren

dag ramen
dag vlekken
dag hoogbed
dag plekken

dag leven
van gister
nu door
naar vandaag.

Dag huis...

donderdag

Vandaag stage. Lekker op tijd op, niet superzenuwachtig ofzo. Gewoon lekker begonnen met mijn ding te doen, ik verwachte de docent van school pas om 9 uur. Stond ie ineens om half 9 al op de stoep. Ja hallooooo...
Maar gewoon lekker doorgegaan en mijn ding gedaan, en eigenlijk ging dat best lekker. Daarna de volgende groep opgestart en gedraaid, en rond kwart voor 10 had ie wel genoeg gezien. 10 uur ging hij uiteindelijk weg, en had ik een heel goed gevoel.
Nog gesprekje gehad, over wat ik zelf vond, leerdoelen enz enz, maar het was in principe dik in orde. Leerpunt is om mezelf meer te laten zien...
Hij en mijn begeleidster hadden het idee dat ze weinig van de echte Nina terugzagen...
Ik weet niet zo heel goed wta ik moet met dit commentaar... Aan de ene kant kan ik he tme voorstellen, ik weet dat ik graag vier stappen vooruit denk, en er continue mee bezig ben wat anderen zullen vinden enzo.. Aan de anderen kant had ik wel het idee dat ik redelijk relaxed was vandaag. Wel lekker mijn ding stond te doen. Grapje hier, even kijken daar...
Nouja, ik neem het mee, en we zullen zien.

Daarna thuis mn nest ingedoken. Nog steeds ziekig, en ik was bekaf. Tijdens mn poging tot lezen (lees: slapen) werd ik twee keer wakker gebeld. Een keer door secretariaat van nieuwe behandeling. Mijn behandelaar kon niet op het afgesproken tijdstip morgen.
Ik moest echt heel hard lachen. Na een week ziek, een week niet afbellen, werd ik nu gebeld door iemand anders dat zij niet kan? Terwijl ik bezig was om in lachen uit te barsten kwam het voorstel of ik drie uur later kon. Terwijl ik eigenlijk gewoon 'laat maar' wilde zeggen toch maar toegezucht.
Maar moet wel zeggen dat ik het vertrouwen errrrrug kwijt ben.
Tot overmaat van ramp kwam ik er trouwens net achter dat ik vorige week ook een afspraak had met de arts daar. Is er door alle paniek enzo natuurlijk ingeschoten..
Maar heb besloten dat die arts de pot op kan, ze bellen mij daar ook niet. Dus ik hem niet. Ik haal mn meds, als ik ermee verder ga, wel via de huisarts.
En mn behandeaar weet ik ook niet wat ik ermee aanmoet hoor. Aan de ene kant zou ik willen schreeuwen naar haar dat het niet goed gaat, dat dit niet kan, dat ik twijfel. Maar er is ook een deel dat morgen gewoon ijskoud wil beweren dat het prima gaat, en dit een tijd volhouden tot we niet meer hoeven te komen en het label 'normaal' krijgen. Lekker sociaal wenselijk liegen, lekker makkelijk.

Nouja iig, na een half uur lezen (lees: slapen) belde ineens mn oude peut.. Dat was maf!!! Ik moest echt drie keer mn hoofd schudden om te geloven dat ik echt wakker was (ik weet vaak het verschil tussen wakker en slapen echt/niet echt moeilijk).
Maar ze wilde even vragen of het goed was dat ze een uitgebreide overdracht naar mn huisarts stuurde. Ehm: NEE! Gelukkig stond ze daar neit vreemd van te kijken :) heerlijk toch, zo'n bekend iemand. Nog ff geklept en toen opgehangen. Bizar hoor.

uiteindelijk maar niet gaan trainen. longetjes werken niet echt mee, en trainen zonder lucht werkt niet ;).
En nu kan ik natuuriljk weer niet slapen. Ja, ik heb het al geprobeerd. Ja, ik lag keurig om half 12 in bed. En ja, ik werd er knettergek.
Dus nu ben ik er lekker weer uit :D.

Geen idee wat ik ga doen morgen hoor. Misschien sochtends even naar Sera om haar kledingkast leftovers door te spitten (ze moest haar kast opruimen als gevolg van mijn opruimactie waarvan zij de helft mee naar huis sleepte, dus nu kan ik kijken of ik haar spullen nog weer mee wil slepen ;)).
We shall seeeeeee.

woensdag

Vandaag..

7 uur opgestaan. Meteen gedouched, aangekleed.
Begonnen met opzet maken voor examenles van morgen. Vrij relaxed op die manier. Zag er nog tegenop om het helemaal uit te werken, dus op bed ff gaan lezen. Natuurlijk in slaap gevallen, Vriendje moest me wakker zoenen...
Toen zwangerschapstest... ja, we doen wel aan veiligheid, maar toch.. mn borsten waren al een tijdje groter en pijnlijk, en ik was zoo misselijk vanochtend.. Nouja, het was puur ter controle, maar ik duimde me rot.. Helaas geen tweede streepje, dus geen kleintje op komst :(.
Samen naar de Gamma en Karwei geweest. Kijken naar douchekasten en verf.
Uiteindelijk verf gekocht voor de badkamer, en voor de slaap en computerkamer. voor de woonkamer willen we tohc wachten tot alle spullen staan voor we besluiten over de kleur voor de muur. De rest van de kleuren staat al wel vast ;).
Wel hele koele decoratiestickers gekocht voor in de woonkamer. Rood met roze. Heel koel. Groot, bloemachtig..

Thuisgekomen begonnen mn lessen echt uit te werken en toen kwam Sera langs, om mijn twee vuilniszakken kleding-leftover te doorspitten. Fijn om haar ff te zien en te spreken enzo.. Ondertussen had vriendje heel lief een boeket gerbera's gehaald..lief!! Na sera mn lessen afgemaakt, en nog maar ff gelegen.

Daarna zijn we lekker met z'n tweetjes naar een pannekoekenhuisgeweest. was heel erg fijn. gewoon samen.. leuk.. En lekker ;).

En nu gewoon zitten, hangen enz. Mn keel is nog steeds dood, dus ik ga dalijk maar goed aan de hoestdrank, en dan hopen dat ik het er morgen een beetje uitgehoest heb voor ik volop moet gaan uitleggen enzo ;).

Nouja, op zich voelde deze dag wel okee. Alleen.. dat tweede streepje.. wat had ik die graag gehad... echt..

puntjes

Ff om mezelf te helpen herinneren dat ik nog wel Iets doe op een dag.
Even positieve dingen opschrijven..

*twee wassen gedaan
*de afwas gedaan en opgeruimd
*achter een stage aangegaan
*mijn huidige stagebegeleidster gebeld
*grove plannen gemaakt voor examenles van donderdag
*koelkast ff opgeruimd en het ijs eruit gebikt
*belangrijke papieren opgeruimd
*studiepuntenlijst doorgelopen en bijgewerkt
*gekookt
*boodschapjes gedaan
*een vriend op visite gehad
*getraind (nouja... :S het was kloot maar wat aan vandaag)

sterretjes:
*een vriend die graag langs wilde komen
*lief vriendje dat lief doet
*trainingsvriendinnetje die even haar hart luchtte
*fijn dat ik gebeld heb

blablabla.. waarom voelt het dan zo beroerd toch. zucht

dinsdag

Was ik gister nog zo blij en vrolijk, nu weer niet. Of nouja, blij en vrolijk.
Ik ging naar school, ik sprak af met twee meiden van mn oude therapiegroep, en dat was heerlijk. Ff bijpraten met zijn drieen, wat een leuke en fijne meiden zijn het toch. Uiteindelijk op de bank beland om nooit meer op te staan stonden er vrienden voor de deur om me op te halen. We gaan altijd zwemmen maandagavond. En tsja, ik wilde spijbelen, maar zo ging dat natuurlijk niet.
Vond het wel heerlijk dat ze me gewoon kwamen halen, dat betekende dat ze me graag mee wilden. Zomaar uit zichzelf 'moest' ik mee.

Vanochtend om 6 uur de wekker. Snel douchen, gister alles al klaar gezet.
Nou voel ik me altjd kut als de wekker gaat, dus ik dacht: daar moet ik doorheen. Meestal ga ik onder de douche wel 2 pannetjes naar beneden dan, of voel ik me in ieder geval zo dat ik kan funcioneren. vanochtend niet. eigenlijk kwam ik er totaal in paniek onder vandaan.
Toen heb ik eigenlijk niet eens nagedacht en per direct school afgemaild. terug naar bed. Vriendje moest om kwart over 12 smiddags moeite doen om me uit mn coma wakker tekrijgen... Halve dag verslapen. In bed voelde ik me nog wel veilig en okee, maar ik moest er eigenljk meteen uit van mezelf enzo.

Nouja, goed, rampendag. Geprobeerd veel te doen omdat dat moest, maar ja, eigenlijk lukte niets enzo.
Wel gaan trainen savonds, en dat was wel fijn.
Nu ben ik vooral blij dat ik morgen nog een dag vrij heb. Nog even niets.
Nouja niets.. Huishouden, studie..
God was het allemaal maar voorbij een keer. dat het echt niets was.

T is moeilijk, oefenen met de veilige plek, met de kleintjes.. Zoveel confrontatie met van alles. Met elkaar, met hoeveel zorg ze nodig hebben....
Echt rustgevend is het nog niet heel erg voor me. vooral spannend enzo, bang om het verkeerd te doen, dat het niet goed lukt... Want dan scheen het eraan te liggen dat ik niet genoeg wilde..

Weekend alweer geweest. drukjes. Trainen ging wel eindelijk redelijk. Ik baal er zo van dat als mijn geest een keer meewerkt, mn lichaam het zo opgeeft!
Of ik ben al moe voor ik begin, of ik krijg meteen weer last van dat getril. Echt niet grappig meer, want het is nogal vervelend bij het sporten ook.

Morgen weer een dagje toelatingstesten draaien. Altijd wel leuk. maar wel super vermoeiend als de docenten in de buurt zijn. die twee zijn zo supervermoeiend samen. Kan ik niet goed inschatten, en ze willen dat ik doe zoals ik niet ben enzo.
Maar op zich, als ik vergelijk met hoe ik er twee jaar geleden stond en hoe nu, dan scheelt het wel een stuk :). maar met een beetje mazzel zijn ze op stagebezoek enzo, en runnen we de zaal lekker met z'n viertjes. Rustiger en fijner. we zullen zien.

Er zit een hoop in mijn hoofd, maar ik geloof dat ik erniet uitkrijg wat er echt toe doet. stom.

Therapiewerk

Vandaag hard aan de slag geweest bij nieuwe peutje. Wil je geloven dat ik er barstende spierpijn van heb!
Ze vroeg even naar hoe het nu ging, en daarna gingen we aan het werk met een veilige plek. Ben ik op zich wel eens eerder mee bezig geweest, maar toen moest ik het heeeel veel zelf doen. Nu deden we ook veel door middel van 'geleiding'.
Ik moest mn ogen dichtdoen (zoooo moeilijk, vandaar de spierpijn, alles verkrampte), en die plek weer voor me halen. zij gaf me dan allerlei opdrachten (kijken, voelen, creeren enz) en ik moest veel vertellen wat ik zag.
iedereen moest/mocht een eigen plekje maken in de grote tuin, maar ook een eigen kamertje maken als ze wilde.
Vooral voor de kleintjes moest goed gezorgd worden. Ze hebben nu allemaal een eigen kamertje (behalve de kleinste die slaapt bij een grote op de kamer) met een mooi bedje, speelgoed, knuffels en van alles en nog wat. Wat een twijfel en emoties leverde dat op.. de bekkies van die kleintjes en hun reacties!!
Hun kamertjes zijn veilig gemaakt met kleine deurtjes waar alleen zei doorheen kunnen, en grote deuren met sloten, veel kussens, dekens en nachtlampjes.
En, tot groot ongenoegen moeten ze voortaan op tijd naarbed.. waar wij gezamenlijk voor moeten zorgen. Ik heb samen met nog iemand de zorgtaak op me genomen voor ze..
degene van ons die 'vrij'heeft doet de kleintjes.

Het was gewoon wel allemaal vrij bizar allemaal hoor.
Ik hebzelf in ieder geval mijn veilige bedje bovenin mn boom afgemaakt, en wat spulletjes voor de kleintjes verzameld. Ik weet niet of ik ook nog een 'losse'kamer wil verder. Kan altijd nog. maar pfoei.. t was wel superzwaar.
Om zo te focussen, terwijl ik mn ogen dicht had (hoe houd je dan de rest van de wereld in de gaten!?), om iedereen zo bezig te zien en horen, om de bijbehorende emoties te zien en horen... Om hier zo mee bezig te zijn, te merken hoe onveilig het was...

anyway, dus veel oefenen komende week met mn veilige plek. :)
ben wel onwijs onder de indruk van mn nieuwe therapie hoor. Doortastend, gericht... en mn peut komt echt okee over enzo, wat begrip, maar wel ook scherp inzicht.
Fijn.

afscheid

Wat vliegt de tijd toch!
Druk weekje gehad hoor. Twee dagen getest op school, een dag vrij (slapen!!!) gister stage en afscheid van spigiater en mn peutje, en vandaag stage en nieuwe peut.

Afscheid van oude peut ging okee. Had ik met Sera wel van te voren besproken, en dat was echt fijn, want zelf wist ik echt niet hoe of wat. Uiteindelijk besloten om geen taart mee te nemen, maar haar uit te nodigen om een bakkie te gaan doen. Gingen er wel van uit dat ze dat niet aan zou nemen (was ook zo), maar in het kader van, het is mijn afscheid, en je wilde weten wat ik leuk zou vinden, en in het kader van assertiviteit en niet voor een andere denken enzo ;).
Maar goed, uiteindelijk gewoon in ons witte hokkie gezeten, nog ff een uurtje naar 'mijn' deur, muur en klok gestaard. Nog fijn gepraat over mij, over haar als peut, over wat algemene dingen, over afscheid.
Ik had een schilderijtje gemaakt, een bijna kopie van eentje die hier in de gang hangt die ik al eens eerder gemaakt had. Doodeng, maar geloof dat ze t wel okee vond.
Een van de kleintjes had een tekening gemaakt. god wat voelde ik me stom toen ik die gaf. En ze m ook nog 'mooi' vond. Ja. Ehm. Dus. maar goed. het was okee, het voelde okee. wat dingen uitgesproken enzo.
En het bijzonderste: toen ik haar vroeg om een 'zakdingetje' wilde ze daar eigenlijk ff wat tijd voor hebben.. Dus ik zag het al geweigerd worden.. tsja, er was geen tijd meer..
Toen stelde ze zelf voor dat ze t op een kaart zou schrijven en die op zou sturen. voor haar doen is dat geloof ik wel heel bijzonder. Dus. Warm. even. en traantjes.

vrijdag

We gaan verhuizen. Het begint ook steeds een beetje echter te worden nu. Tot nu toe voelde het allemaal zo onwerkelijk.. maar nu begin ik er toch echt een beetje op te rekenen en te vertrouwen.

en ik begin me ook iets veiliger te voelen bij het idee. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dolblij met het nieuwe huis, en hoe het kan gaan worden enzo. Maar ik vind het ook heel erg moeilijk om mijn oude huis te verlaten. Dit huis, waar ik ontsnapte aan mijn ouders. Waar ik leerde hoe het ook kon, wie ik zelf was...
Mijn huis waar ik erg mezelf was, en mijn eigen baas... Niemand die er iets over kon zeggen enzo..
Vriendje die erbij kwam wonen was okee. zolang het mijn huis bleef. Waar ik best dingen aan wilde passen aan hem, maar Ik had het veto, en het bleef "mijnplekje".
Nu heb ik straks geen eigen huisje meer. Nu hebben we straks samen een huisje.. Samen... Ook van hem. Toch weer afhankelijk..
Zo eng, ik kan niet uitleggen hoe ontzettend paniek dat is..
Ik heb het er ondertussen wel met vriendje en mn peut over gehad en we hebben nu als oplossing bedacht dat het huisje op mijn naam komt te staan..
Gewoon omdat het anders toch wel heel snel en heel veel is. Ik stem erin toe dat het 'ons' huis is, en we het samen gaan inrichten en doen enzo... Maar het idee dat het op mijn naam staat... dat maakt het veiliger... Nooit meer adt ik afhankelijk ben van iemand omdat ik anders geen plek heb, geen geld heb enz... En dat is hiermee een beetje, klein beetje beschermd.
Ik weet dat het klinkt als onzin, en dat ik gelukkig moet zijn met mijn lieve lieve vriend, dat ik het zo onwijs goed getroffen heb vergeleken met sommigen hier. en ik ben ook heel blij met hem, en waardeer hem ook super.. maar ik krijg gewoon niet uit mijn achterhoofd dat alle slechte relaties ook goed beginnen.. En dat hoewel ik nu verwacht dat we samen oud gaan worden, het ook kan dat we eindigen met ruzie of weet ik het wat...
Nouja blablabla.

Vandaag ook kennisgemaakt met mn nieuwe behandelaar. Nog wel onwennig hoor, een eind reizen naar mn nieuwe (poli)kliniek, telkens kennismaken enzo.
maar ik moet zeggen dat ik op het eerste oog een hele leuke jonge vrouw getroffen heb. Ze ziet er lief uit, zacht, en ze klinkt rustig, vriendelijk maar wel zelfverzekerd. Dat geeft vertrouwen.
Ik voelde me vandaag best redelijk op mn gemak (voor zover dat kan in een eerste gesprek), en dat zegt toch wat over haar. Ook vond ze dat ik assertief overkwam. Nou is dat voor een gedeelte een houding uit onzekerheid, om mn echte gevoelens te bedekken, maar toch zegt het wel veel als ik uit mezelf dingen durf te vragen of in tebrengen.
En dat deed ik vandaag..

Dus... Wel blij met mn nieuwe behandelaar, ik heb ondertussen al engere/ergere/dommere mensen voorbij zien trekken. Heb het gevoel dat ik hier wel mee vooruit zou kunnen komende 4,5 jaar.
Want dat ga ik ondertekenen volgende week... De doelen voor het eerste half jaar, en mijn goede wil voor de komende 4,5 jaar, de gehele duur van de behandeling.
Pfff. en ik was het reizen nu al zat vandaag! Dat wordt wat! nog 4 jaar, 4 maanden en 3 weken

gesprek

ehm. donderdag uitslag over mn intake.
de intake waarvan ik dacht dat ie wel onwijs goed ging, maar waarover ik een nogal erg nietszeggend briefje kreeg met daarin een afspraak voor een orienterend gesprek
bij de afdelingsleidster (dezelde als van het informatieve gesprek)
En eigenlijk, door dat briefje, vrees ik ineens weer het ergste.. dat ik niet welkom ben, niet in het programma pas.. dat ze me niet geloven.. me een aansteller vinden, ik gewoon te gek ben.. kweetniet..

Vanmiddag toen mn schoonmoeder me aansprak op msn het heeeel nonchalant in het gesprek gegooid, dat ik donderdag die afspraak had. of ik wilde dat ze meeging... Ik durfde niets te zeggen, eroverheen gepraat enzo. dat vatte ze maar op als een ja..
Echt superlief en heel fijn! Ook gezien het natuurlijk stukkie rijden is en ik vooral opzie tegen de terugweg. Kheb ook wel eelrijk gezegd dat ik t fijn vond enzo.. en dat het bijzonder was voor me, en moeilijk ook wel, om dat toe te laten.

net spreek ik haar weer op msn. er is een kans dat ze niet kan donderdag, de vader van een kennis ligt op sterven, en als ie dit weekend gaat is de begrafenis waarschijnljk donderdag. Het was ook even iets te makkelijk en iets te mooi natuurlijk... Echt stom van mij... zo voel ik me. verschrikkelijk stom.

donderdag

En toen was het voor mij al weekend.
Afgelopen week op school niets meegedaan, enkel gekeken. Ziek pootje he, dan krijg je dat. Gisteravond nog Sinterklaas gevierd met een berg meiden, supergezellig, maar blijkbaar mijn laatste restje energie. Was vanochtend kapot, en best een beetje beroerd. Al snel bleek dat de kleintjes heeeel erg ziek waren, dus na wat angst enzo toch maar afgebeld.. Vrije ochtend. Geslapen tot 12 uur.
Vanmiddag spygiater en peutje geweest. pff, hoeveel energie kan wakker blijven kosten ;). Nu weer bedje bank, en alvast afgebeld voor mn training vanaaf en stage morgen.
waarschijnlijk zou ik het op zich wel weer moeten kunnen hoor, ik kan altijd wel door. Maar praktisch gezien is het denk ik handiger om mezelf nog lekker even een dagje rust te gunnen. Er zit namelijk ook weer een onwijs druk weekend aan te komen, en zit er toch beetje door heen te gaan enzo.. :S.
Dus. heb ik morgen een dagje weekend. jeej. uitslapen en hangen. Nu al zin in zeg!

pff, belt mn peutje net nog. Heb het ergens toch moeilijk met het afscheid hoor. Gelukkig hebben we het al 3 weken in thpie over 'afscheid nemen' en de rol van bepaalde mensen in je leven, en gevoelens daarbij. Supermoeilijk, maar wel heel goed merk ik.
Ik schaam me allen zo dan. zit ik daar met tranen omdat ik het niet koel vind om afscheid te nemen van haar. Ikb edoel kom op hee, t is mn therapeut hoor, niet mn vriendin ofzo... Ik wist dit vantevoren, en ze laat wsl geen traan om mij enzo...dus.. stomme ik!!! grrr dat ik r zo belangrijk heblaten worden!
bah

blaat

wilde wel dingen kwijt, maar kon de moed niet opbrengen om eht onder woorden te brengen.

Druk tijdje. School, ik was ziek, en dan ook nog sinterklaas. Blegh.
Vandaag intake gehad voor mn nieuwe behandeling. Viel 300% mee. Ik had een enorme vragenlijst verwacht, maar omdat mn peutje zoveel info opgestuurd had waren hun meeste vragen al beantwoord. En het was wel een okee psycholoog. Wist duidelijk waar ze het over had. Fijn!

Veel in mijn hoofd. ben ergens wel heel blij dat ik het zo druk heb. Scheelt in het me schuldig voelen. En ook gewoon in nare dingen denken enzo.
Ik kan moeilijk omschrijven waarom ik het zo meoilijk heb met Sinterklaas enzo. Ik zou het zo graag kwijt willen... delen.. maar ik kan de woorden nie tvinden, en verstop het atotmatisch weer weg... Bovendien.. wie zou het begrijpen, en wie zou er wat mee kunnen..

blaat.. zie je, ik kom toch neit verder ;) klaagzang enzo.

woensdag

Gister viel het leven me echt weer ubersuperzwaar. gewoon de druk en het moeten enzo.
Kwam vanochtend dan ook echt niet blij mn bed uit.. Naja, toch maar weer gegaan. En eenmaal bezig ging het wel.
Kheb vandaag een vak compleet afgesloten. Hoera, een V'tje erbij en een streep op de nog to do list... Die er trouwens wel steeds beter uit gaat zien :) Das fijn. Soms vraag ik me nog wel af hoe ik het allemaal moet gaan doen, maar als ik nu zo kijk is het eigenlijk wel onwijs te overzien. Zeker als je bedenkt dat 'normale' vierde jaars dat en nog veeeeeel meer moeten doen! Dush :)

Nu zit ik beetje te zuchten achter mn compu enzo. Morgen weer stage. Net al een van de 3 voorbereidingen gemaakt. Gaat me ook wel steeds iets sneller af geloof ik. kHeb er niet echt denderend veel zin in nu, maar de wetenschap dat ik nog een lange lange vrije middag en avond voor me heb schelen wel :). Hoera

Zelfs Greys Anatomy maakte me niet blij gister, en ik had er nog wel zoveel zin in. Zat zo van mezelf en het idee aan morgen te denken dat ik er vergat van te genieten. Domme ik. Moet ik weer een week wachten.

En uit sacherijn begon ik een pak speculaasjes weg te eten.. Ook niet helemaal okee natuurlijk :( na een stuk of 15 van die dingen heeft vriendjelief me gered. Wat ik hem natuurlijk niet in dank afnam ;) haha.

Nouja. nu SLAPEN! morgen stage en thpie van peutje. intake is aangevraagd hoorde ik dush.. .

Maandag

Nou, dat was m dan, de maandag.
Viel 200% mee zeg! De uren les vielen me echt mee. Contact met nieuwe mensjes ook wel, en de intensiviteit ook. Fijn dus.
Meteen uit school doorgereisd naar schoonouders waar we gingen eten. Gezellig :)
Daarna had ik zelfs nog energie om mn wekelijkse baantjes te gaan zwemmen. Nouja, eigenlijk had ik geen zin meer, en we hebben wel een halve kilometer gesmokkeld, maar hee, toch ff lekker gezwommen. Dus.

Eigenlijk best een beetje trots op mij.
Ohwja, en ook nog gezond gegeten! Jeetje...

Ohw hihi.. dit was mn eerste groepsloze maandag... Bizar he? En ik heb er eigenlijk niet eens bij stilgestaan!!! :) Whoei. Nina heeft nieuwe uitdagingen!

zondag

Zo. Nou dit wordt m dan. De start van mn nieuwe schoolcarriere ;). Ik moet zeggen dat ik ook weer net zo zenuwachtig ben als een klein kind hoor!
Maar goed, kheb de dingen redelijk uitgezocht en onder controle enzo, en ik zie deze week op zich wel zitten. Spannend, maar wel duidelijk ook weer vooruitgang. Het einde komt gewoon in zicht, ik weet waar ik het voor doe!
Maar goed, wel erg spannend. Ook nog stage erbij lopen, en ik moet deze week eigenlijk Ein-De-Lijk mn zwemstage regelen.. Kheb afgelopen weken al wel veel gebeld daarvoor, maar het moet nu gewoon ook echt gebeuren! Want ik moet nog assessment doen daarna, en de examens zwemmen zijn de her's in januari wsl :S. En voor die tijd moet ik dat alles dus afgerond hebben. En ff het examen halen natuurlijk ;).

Nouja.. ik probeer verder ook weer normaal te eten. Klus opzich altijd ;). Meestal heeft het niet mijn prioriteit, gezien het overleven, en alle andere dingen meer aandacht vragen en ik toch wel zweef tussen periodes van niet eten, veel eten enz enz, maar ik merk dat ik toch wel erg ongelukkig in mn iets te dikke velletje ga zitten nu, dus ga het maar weer eens bewust proberen.
Moeilijk!!!!!!!!!! Juist dan heb je alleeeeen maar zin in chocola, veeeeeeel chocolade. Daar helpt geen fruit tegen ;).

Tsja en verder gaat t z'n gangetje. Peut is weer terug van vakantie, dus de aanvraag voor intake disbehandeling gaan de deur uit volgende week als het goed is.
Thuis probeer ik wat aan mn theorieopdrachten te doen, dat helpt toch wel met afstuderen, en wat ik zei: ik heb nu gweoon de zenuwen voor morgen.
Ouderwets kriebels in mn buik alsof ik iets belangrijks ga doen ofzo. Dusss.. ;)

Afgezwaaaaaaid!!!

Ff ctrl C, ctrl V van het forum hoor..
Zoveel in me, zoveel... emoties/indrukken/energie/moeheid/zenuwen/van alles...
Echt, mn hele lijf trilt ondertussen en ik zou het uit willen schreeuwen, van de daken!!! Ik ben afgezwaaid!!! Ik ben klaar! En er waren mensen om dat met me te vieren! Ik heb dit kunnen vieren met de belangrijkste mensen om me heen, ik heb trots kunnen zijn en kunnen stralen en glunderen, en me verlegen voelen onder hun verwennerij en complimentjes...
Ik was helemaal... helemaal afgezwaaid!!!

Gek hoor vandaag! Laatste keer therapie, laatste keer met de groep. Superspannend, en het riep van tevoren veel verdriet en emoties bij me op. Vooral ook omdat ik het idee had dat maar weinig mensen begrepen dat ik een voor mij belangrijke stap gemaakt had.

Aangekomen op de groep zat onze ruimte op slot, wat erg gek was, en kwam iemand ons vertellen dat onze ene socio verlaat was, en de andere ziek... Begon dus onwennig en bagger.
Maar zij zou de ruimte wel voor ons opendoen zodat we vast bakkie konden doen enzo. Toen ze de deur opendeed gaf ze een soort gilletje en moest toen lachen...
Bleek dat onze socio de ruimte versierd had met blauwe ballonnen!!! Superlief!!! Ik en mede groepsgenootje liepen namelijk al weken te eikelen over ons afscheid met een grote band, luchtkussen en blauwe balonnen.
Een kwartier na starttijd bleek uiteindelijk dat dus onze hoofdsocio ziek was, en twee meiden zonder afmelden niet gekomen waren. Dat was erg jammer, maar de rest was tof.
Eerst nog pogingen gedaan tot therapieen, maar door alle taart en fruitspiezen (ja ik houd van gezond trakteren ), thee en de zenuwen kwam er weinig van.

Uiteindelijk wel heel serieus onze tijd daar nabesproken en zo afscheid genomen. Moeilijk hoor. Aandacht, en iedereen die wat over je gaat zeggen enzo, en dat je dan zelf moet laten weten hoe je gegroeid bent enzo.. Kreeg het er errug warm van en veel moeite om niet te huilen.
Bijzonder was ook dat bleek dat eigenlijk al mijn oude groepsgenootjes deze week beziggeweest waren met het afscheid en dat ze me zouden gaan missen ... Dat had ik dus echt niet gedacht. Eentje met wie ik ook wel speciale band heb heeft t complete laatste half uur zitten huilen...
Dat was.. ik weet niet.. bijzonder, bizar, onwerkelijk...
In ieder geval erg emotioneel voor me. Maar ik zat echt nog heeel erg in een soort roes.
Uiteindelijk mijn afscheidskaartjes rondgedeeld, en een map van de groep gekregen met daarin allemaal leuke/lieve kaartjes/tekeningen en teksten van ze. Toen eindelijk naar buiten, nog in een soort van roes.

En toen stonden bij de uitgang vriendje, geen naam en haar vriendje te wachten. Met een E-Norm boeket gerbera's (my favorites!!!) en een grote knuffel van Teigetje... Toen begon ik dus te janken gieren brullen he!
Echt hoor.. Kon ook echt niets meer uitbrengen..
Ik had het zo erg niet verwacht en vond het zo... zo fijn, zo bijzonder.. zo onwerkelijk.
Dat ze speciaal voor mij gekomen waren enzo.. Dat ze doorhadden hoe belangrijk t voor me was...
Pfff. Met zijn allen lachend en huilend naar huis gegaan, platgeknuffeld enzo..

Thuis van alle emoties gewoon op bed geploft, toen mn schoonouders belden dat ze rond 7 uur langs zouden komen. Vriendje en ik zouden eigenlijk uit eten gaan, en we zijn nu dus met zijn 4en geweest...
Ook al zo bijzonder... ze waren er, waren trots en lief, en vonden het logisch om ons mee uit eten te nemen om dit te vieren..
Zo moet het zijn om ouders te hebben?
Dat zij dat zomaar doen.. Mij toch zo erg 'opgenomen' hebben enzo..

Nouja, nu dus een half uurtje thuis, aan het bijkomen van alle indrukken en emoties.
De hele dag voelt zo verschrikkelijk onwerkelijk... Als ik een droom zou hebben over een wens-afscheid dan zou ik t zo dromen... Maar ik ging ervanuit, nee ik Wist Zeker, dta toch niemand het verder zou onthouden, of het de moeite waard zou vinden, en dat het in de groep ook vrij stil voorbij zou gaan...
En dan dit.. Zo... bizar? bijzonder! onecht... Alsof ik zometeen wakker kan worden ineens, en dan morgen echt dat allenige afzwaaien zal beleven.
Hoe kan dit? Wie zijn al die mensen, en waarom doen ze zo... Was dit echt voor mij bedoeld, of doen ze t omdat ze vinden dat het hoort? menen ze dit, of is het medelijden?
En als ze het al menen.. Hoe? Waarom? Zien ze dan niet dat....

Nouja, jullie horen het.. veel indrukken en emoties.. veel vragen en geluk... Ik jank nog een dagje verder vrees ik. En dan val ik in slaap voor een week.
Alle spanningen wegslapen en huilen.
En daarna? Daarna ga ik op dieet!!!
Ik heb afgelopen week uit de zenuwen namelijk 2 bakken ijs, 2 zakken chips, ong 1 kilo pepernoten, 5 pakken koekjes, twee bakken pudding en nog veel meer zoetigheid weggewerkt .
Ja, het werkte, Nee, het was vast geen goede oplossing, maar ach, what the piep...

bluh

Nou kmaak er weer een lekker zootje van.

Zo stom bezig voor maandag, het afzwaaien... Kweet zelf niet eens wat ik wil: mensen uitnodigen, of juist niet...
Ja het tuurlijk zou het geweldig zijn als er bij mij mensen waren net als bij Sera, en als ze op mij net zo trots waren als op haar. Maar ik weet dat dat niet 'zomaar' gaat gebeuren, en ik weet ook dat het logisch is dat ze t van mij niet zo belangrijk vinden enzo.
maar uitnodigen.. Nee. Ik haat het als ik aandacht loop te trekken, er gewoon om vraag. Dat mag niet. Dat wil ik niet, dat kan ik niet. Ik zou het misschien wel willen ja. gewoon kunnen zeggen dat het fijn zou zijn als er mensen waren die trots op me waren die dag.. die het met mij zouden willen vieren.
Maar ik krijg het mn bek niet uit. Ja, af en toe tegen vriendje, die zolangzamerhand vind dat ik zit te zeuren (en gelijk heeft ie), en vanmiddag een beetje tegen Sera, die het wel begreep maar vond dat ik onmogelijk onredelijk was enzo.
Mja dat is ook zo. En ik snap ook best dat mensen uit zichzelf geen zin hebben in dit soort dingen enzo.
Het bevestigd gewoon het beeld dat ik ergens al heb: dat het niet zo belangrijk is, dat ik me niet aan mag/moet stellen, dat ik me moet schamen voor mezelf en de therapie enzo.
En dat terwijl ik ergens gewoon heel trots ben, op jankens af dat ik dit afgerond heb. Dat ik er toch voor gekozen heb enzo. dat het gewoon een megastap is voor mij dta ik dit gedaan heb.
En het voelt supereenzaam dat niemand snapt hoe groot die stap was. Maar het voor normaal aanneemt. Ohwja, nou dat werd ook wel tijd he. ja. En nu, nu je klaar bent? ja ga ik nog verder... Nou, wat valt er dan te vieren. Ze hebben ook gelijk...

Schoonmoeder liet vanochtend weten dat ze savonds laat toch nog wel wilde komen, omdat ze het heel erg vond dat ze er niet was overdag. Aan de ene kant vond ik dat heel fijn om te horen, en ja ik wil graag dat ze komt enzo.
Aan de andere kant mag ze nu niet meer komen. Omdat ik zeker weet dat vriendje gezegd heeft dat ik overstuur was, en omdat ik zeker weet dta ze daarom wil komen: omdat ze niet op dr geweten wil hebben dat ik overstuur ben enzo. en dat als het zo belangrijk is dat ze dan wel komt. Maar zo hoeft het niet.
Ik wil gewoon dat iemand snapt wat het is.. dat iemand Echt trots is..

Sera's ouders blijven me zo helder voor ogen staan. Trots, blij...
Mijn ouders... haha. leuk contrast he. ja. En haar ouders hadden ook zoveel vrienden en familie om trots tegen te doen.
Ik sta in mn eentje straks. Zonder mn ouders, en dus ook zonder vrienden en familie.
Ja mn eigen schuld ja, omdat ik die niet gevraagd heb.
Stomme trut ben ik ook.

Ik voel me gewoon onwijs onwijs onwijs alleen, en wil iedereen haten en op afstand houden. Maar dat lukt niet, en lukt wel.
Vanmiddag onredelijkheid met vriendje. hij liep weg van me uit het drop. Na lang zwerven thuis aangekomen, koffer gepakt en weggegaan. Zo onredelijk, maar ik wist het ook niet meer.
Heel erg moeten vechen om mezelf niets te doen, niet toch die pillen te nemen. Het was zo aantrekkelijk.. Niet toch naar mn ouders te gaan en gewoon weer terug te stappen in dat leven van vroeger.
Uiteindeljk bij Sera op de stoep beland die me een tijd vastgehouden heeft, heeft laten uitbrullen en toen haar ongezouten mening gegeven heeft. Iets waar ik natuurlijk totaal niet op zat te wachten, maar toen wel weer kon hebben. Daar nog tijd gezeten, bang om naar huis te gaan enzo..
uiteindelijk om 7 uur toch zelf opgestapt, weer terug gegaan.
Vriend wilde meteen praten enzo. heb heel lullig gezegd dat ik dat nu neit wilde.
Laat maar gewoon. Dus doen we nu gewoon tegen elkaar, en dat is fijn. Het moet vast nog een keer uitgepraat worden, maar ik heb wel meteen mijn excuses aangeboden, maar kan en wil het nu niet uitpraten.
Dan wordt het weer de discussie wat ik nou eigenlijk wil maandag, en dat zijn moeder het lief bedoeld, en dat hij het ook nooit goed kan doen...
En dat gaat voor ons beiden nergens over. Voor mj niet omdat het zo tegenstrijdig is allemaal. Iedereen hier, maar geef me geen aandacht, houd me vast, maar zie me niet. En dan gaat hij ook nog om bevestiging vragen van allerlei dingen die ik zelf niet eens weet.

Niet dus.

Nouja. morgen nog een dagje werken. morgenmiddag huis schoonmaken en lessen voorbereiden voor maandag. En liefst ook nog ff kaartjes schrijven voor de groep.
En dan maandag stage, douchen en wegwezen.
Doe mij ff een bor. Een weekje ofzo, tot de drukte over is...

Ik heb dus in al het gedoe vandaag Geen traktatie geregeld, Geen cadeautje voor mn groepsgenootje dat ook weggaat, Geen kaartjes geschreven, en Niet alvast mn lessen voorbereid en de keuken gedaan zodat ik morgen wat minder stress heb.
Gaat heel heel heeel lekker hoor. Echt. Hoera.
Kloteleven. Klotegroep.

Ik ga gewoon niet maandag!HOef ik niet in de belangstelling te staan, zwaai ik niet af, hoef ik ook niets te vieren.

En ondertussen vreet ik me nog gek ook. per avond een bak ijs, zak chips en pak koekjes is niets. HOera. Ook dat nog.
Wat een trut ben ik ook. T is toch ook geen wonder dat er niemand zin heeft om te komen....

Onwerkelijk

Ik MOet even van me afschrijven hoor. Ik Moet dit gewoon opschrijven om het echt te maken, om te bevatten hoe ik me voel, om dit niet te vergeten...
Hyperdepyper, ik zit gewoon bijna te stuiteren. Heb net ook al zitten janken bij vriendje...

Na mn stage was ik echt doods, maar moest nog naar de kliniek voor de evaltuatie van mn deeltijd.. Ik geloof dat ik teveel tegenzin had om gespannen te zijn, maar het scheelde ook dat ik het van socio K kreeg, ipv socio M die ik stukkie enger vindt.
Toen ik mn evaluatie op papier doorlas kon ik wel janken. Er stonden best wat positieve dingen in.. Eigenlijk.. ik geloof dat er alleen maar positieve dingen instonden.. Moest echt slikken.. Wist ook niet hoe of waar ik moest kijken, kon wel door de grond zakken...
T gesprek erna was ook wel okee. Dus ging al blijig weg.. Telkens weer dat stuk teruglezend.. Moeilijk te geloven dat ze zoiets over mij schrijven..

Op de terugweg bumpte ik zomaar into een oude kennis. Gewoon, iemand die erg belangrijk voor me was, en tegen wie ik heel erg opgezien heb... Supergaaf om die weer te zien, echt. En ook het enthousiastme waarmee ik begroet werd enzo was bijzonder.. kreeg het er warm van..
Nog steeds moeilijk te geloven dat diegene zo tegen mij doet, zo enthousiast.. het echt leuk lijkt te vinden me te zien... Dat was zo bizar, zo ongeloofwaardig..
Ikv ond het zo heerlijk... echt. Hele tijd bijgepraat. Zoals gewoonlijk eerst over mij, waar komt die betrokkenheid toch van daan? al die vragen? Is die interesse echt?
Daarna, door een toevalstreffer draaiden de rollen om enheb ik een tijd zitten luisteren. Ik was ontroerd door het vertrouwen dat me gegeven werd, door al het vertelde...
Over mijn relatie, over de hare, over mijn toekomst, over de hare. Over Dis, en leven daarmee... Zo bizar.. Zo 'toevallig', zo bijzonder...
Kheb nu haar email meegekregen.. Ze vond het fijn weer eens gepraat te hebben. Het afscheid verliep in 10 delen 'ja maar nu moet ik echt gaan hoor'.

Ik kan het niet beschrijven, ik kan het niet duideljker maken.. Het was alleen zo bijzonder voor mij.. Een soort droom van vroeger die terugkwam. Een geweldig iemand die liet merken zomaar en gewoon graag met mij contact te hebben... Mij dingen toevertrouwde..
Het was geweldig, maar zo onwerkelijk.. Zou ik straks wakker worden?

He verdorie, ik baal dat het er zo uitkomt, dt ik niet beter kan verwoorden wat dit voor mij betekent.. Hoe belangrijk zij is. Altijd geweest is sinds ik haar leerde kennen.. En nu dit dan..
Het geeft hoop, kracht... Het maakt me.. trots? Alsof ik iedereen zou willenv ertellen: kijk nou, Zij praat met mij... Zij vind mij echt de moeite waard om mee te praten... Vrijwillig...
Ongeloofelijk, maar geweldig.
Net als mijn evaluatie eigenlijk... *zucht* Je hebt soms van die dagen.. die zijn onwerkelijk..

Vrijdagochtend

Gisteravond is beetje vaag, en ik heb eigenlijk alleen maar het gevoel dat ik een ontiegelijke fout gemaakt heb.. maar goed..
Vriendje was vanochtend weer okee en gezwellie, en ik was voor 10 uur uit bed, en heb al een uur huishoudelijk werk erop zitten. jaja :)

Afwas opgeruimd, keuken wat schoongemaakt, kleding opgeruimd, wassen uitgezocht, en eentje in de machine.. Nou.. he, wat wil je nog meer op een vrijdagochtend...

Zometeen komt vriendje thuis, msischien nog samen ff het dorp in ofzo? :S
Vanmiddag moet ik nog naar mn stageschool, even voordansen voor de gehele school... Hebben ze zo bedacht.. Op zich grote eer enzo, maar ik schijt er ook wel wat van hoor.. We zullen zien.

gezegd

kheb ut gezegd. Dat ik in ieder geval actief ga zoeken naar huizen, en eventueel verhuizen... En dat ik hoop dat ie meegaat, of mee gaat zoeken, maar dat ik me anders genoodzaakt voel om alleen te gaan...

Gewoon.. Omdat ik dit niet meer wil zo. Laat m dan maar kiezen...
En ik voel me gemeen en klote nu. Enzo enzo.
Maar toch... ik wil niet huisloos, en ik wil zekerheid... .

Zo!

Spannende, gekke dag vandaag.
Vanochtend stage, dacht dat ik t niet zou trekken, maar t ging eigenlijk wel weer. Op zich gaat het lesgeven wel steeds makkelijker enzo, alleen echt werken aan laatste dingen: individuele correcties bij klassikaal dansen, na het corrigeren ook controleren, achteruit van de groep weglopen, enz.

ben zelf op zich wel redelijk tevreden over de meeste dingen. Hoewel ik nog steeds een hoop leer en ervaar telkens. Maar merk ook wel dat ik wat makkelijker ben in sommige dingen als mijn begeleidster, dus dat scheelt ook :).

Orientatie gesprek ging wel okee. Voelt ook wel okee. Kijken of ik nu de intake wil gaan doen daar. Ik denk het wel, dan kan ik altijd nog beslissen dat ik het niet doe, maar dan weet ik ook in ieder geval of ik toegelaten zou worden daar. Want dat kan natuurlijk ook altijd nog anders uitvallen.
Het idee dat er vrij weinig tijd in gaat zitten is in ieder geval fijn, en hoe ze praatten over dissociatieve stoornissen, en hun visie op omgaan met verschillende delen was er prettig voor mij. Ook Sera was wel enthousiast.

Toen eenmaal thuis snel eten en trainen. Zag ik ook al weer niet zitten, maar na het hardlopen ging het allemaal wel redelijk. Behalve dan dat ik mezelf bijna een gebroken net bezorgde op gegeven moment, maar goed. Inschattingsfoutje zullen we maa zeggen. Uiteindelijk wel heel lekker gesprongen.

Daarna wilde ik eigenlijk meteen doorgaan naar mn ouders. Heb ze al ruim een maand niet gezien, wat ik onwijs chill vind, maar ze stonden vorige week hier op de stoep. En dat vind ik weer minder chill. Ik heb liever zelf de controle. Bovendien begreep ik al hoe laat het was, en dat ze zulke liefhebbende, ruimdenkende, gulle en goede ouders zijn, en niet snappen waar hun kind nu zo doet en ze zo zielig zijn met een kind dat zo weinig contact zoekt...
mja..
Daar bedank ik dus vriendelijk voor, en gezien ik me vnaaf wel ookee voelde zijn we er maar langsgesjeeds. T gesprek kwam uiteindelijk uit op huizen. Geen slecht onderwerp, lekker simpel :)
Ware het niet dat ik me onwijs erger aan Vriendje laatste tijd wat betreft huizen..
Ja zegt ie, hij wil wel een huis kopen samen, Ja, hij wil wel kinderen, maar dat kan niet in dit huis (dat klopt!), en ja, hij zou ook graag een wat beter huis hebben, en vooral wat meer zekerheid.
Maar hij zoekt NOOIT, hij kijkt NOOIT, en elke keer als ik hem wat laat zien heeft ie wel wat te zijken. Te klein, te duur, te donker... En als dat meevalt komt z'n zakjapanner erbij hoor... Gaat ie rekenen.. Ja, we wonen nu hier en betalen dat en dat. Daarvoor hebben we nu vier kamers, veel ruimte en een tuin, en ik wil er niet op achteruit gaan..
Nee halfbakken mechooogem, we betalen nu maar voor 2 kamers, en een gedeelde keuken, douche, en tuin. Plus dat we weinig betalen vanwege de vervallen staat. Ik dacht dta je daar juist vanaf wilde...
Een eigen huisje, hoeft niet al te groot, maar wel praktisch en in goede staat.
En nee minkukel, dat krijg je dus neit voor het bedrag waar je nu voor huurt, maar we hebben nu ook wel extreem mazzel. Want we hebben gratis twee kamers extra, onofficieel.
En bovenal, DIT HUIS WORDT GESLOOPT. Dus we moeten wel verder kijken.
Tenminset, dat vind ik.. ik heb geen zin om dalijk in een paar maanden tijd gestresst een nieuwe woning te gaan zoeken... Dan lukt het natuurlijk helemaal niet, zla je zien (nu is het al zeldzaam dat er eens wat geschikts tussen staat wat nog redelijk betaalbaar is). En ja, dan kan ie wel zeggen dat we nu nog kunenn sparen dan, maar dat half jaar sparen zorgt er nu toch ook niet voor dat we dalijk ineens een groter huis kunnen kopen ofzo...

Ik heb gewoon liever zekerheid, ik ben doodsbenauwd om dalijk mn plek kwijt te raken, en ik moet ook eerlijk zeggen dat ik momenteel ook op het punt sta om dan maar alleen te verhuizen.. Dan maar zekerheid.. En als hij dan niet mee wil moet dat maar.... :(
Ik dacht gewoon dat hij ook graag een huis wil, een kind wil..
Ja, en dat willie ook wel.. ooit.. als het huis spotgoedkoop is (gaat nooit gebeuren), als we verhuisd zijn (gaan dus op deze manier ook nooit gebeuren). En het moet ook ong ff aankomen waaien, want hij wil er niets voor doen..

Nee hoor, lekker. Dus.
Ik ga verhuizen! Amen. (vraag me niet wanneer, maar ik heb het bij deze besloten!)

Woensdag

Gisteraaf was gezellig. Een vriendin van trainen kwam Greys anatomie kijken. Schrok een tijdje terug wel erg toen ik erachter kwam dat ze bijna niet lijkt te eten, maar het is sowieso een meisje waar ik weinig hoogte van kan krijgen.
Toch kunnen we erg gezellig keten samen, dus t was leuk.

Vanochtend weze peuteren. Ff wat dingen besproken en afgesproken. Over vervanging tijdens haar vakantie (ja Sera, ze heeft een eigen leven, en Ja, ze heeft ook zowaar gezegd waar ze heenging toen ik er naar vroeg! ;)), over de gemaakte afspraak bij andere instelling, en ook over hoe klote het ging laatste tijd.
Was wel goed om er met haar naar te kijken. Kon mn crisisplan wel weer wat aanpassen. Denk dat er veel aankomt op een 'eigen plekje' creeeren als ik me rot voel... Was bizar genoeg maandag ook al thema bij pmt.
Toen was ik ook al zo superemotioneel eronder enzo. Dush.. weer wat om te oefenen ;).

Vanmiddag op school was ouderwets: 4 oud klasgenoten, 1 tennisbaan, ik die het wel leuk vind, maar van schaamte en onzekerheid niet weet wat ik moet doen..
Klinkt bekend he? Achja.. maar toch wel leuk gespeeld samen.

Achteraf weer moe, op enz. dus maar ff lekker plekje gefixt. Nu gaat t op zich wel. Lessen voor morgen zijn voorbereid (ja wel eng), en ik heb eigenlijk geen zin in morgen, maar ben vastbesloten vroeg naar bed te gaan.
Zien wat er van komt ;)

Dinsdag (en al bijna avond ;))

Whoei.

Stiekum denk ik bij mezelf: zou ik aan de beterende hand zijn.. zou het dal bijna over zijn... Maar dat wil ik niet denken, dat kan alleen maar tegenvallen.
Maar feit is dat vandaag best okee gaat.

Ik was gister al even bij een vriendin langsgelopen 'zomaar', en mn schoonouders waren hier geweest, dus ik merkte wel dat ik weer wat meer zin had ni 'contact'.
Vandaag op tijd opgestaan, wasje gedaan, stukje afwas gedaan... Wat opgeruimd.. Gewoon simpel wat kleine dingetjes in en om huis.
Kvoel me echt te stom voor woorden dat ik daar trots op ben, maar goed.. Feit is ook dat het me afgelopen weken geen reet kon schelen... En nu bekommer ik me er tenminste weer wat om. Dat voelt wel goed.

Vlak voor de middag kwam de vriendin van gister hier 'zomaar' even langs. Ook fijn :). Weer even een half uurtje aanspraak.
Toen zij weer weg was, en vriendje gevoederd en wel weer naar zijn werk was even gezeten met een boek.
Toen toch maar boodschapjes gaan doen, en meteen enthousiast wat dingen voor het eten voorbereid. Daarna zelfs nog aan mijn lessen voor donderdag gaan zitten.

Halverwege werd ik gebeld.. Onbekend nummer.. Mn hart sloeg over ik dacht: neee.. maar het was Wel al van de behandeling waar ik over nadenk....
Bibber de bibber, ze belde ongeveer 3 dagen te vroeg, maar uiteindelijk staat er nu een afspraak voor een orientatie/informatie gesprek.
Whaaaa.
OP een dag dat Sera en Ik eigenlijk allebei niet zo goed konden.. Maar ik had al twee keer gezegd: sorrie, dan kan ik echt niet... Dus.. :( durfde dat niet nog vaker te zeggen.. Heb wel geprobeerd om m laat in de middag te gooien...
Nou hopen dat Sera niet boos is en wel kan.
En anders heb ik heel dapper besloten dat ik alleen ga. Denk ik.

Nu, ik ga lekker nog even lezen of een spelletje doen, en genieten van het productieve gevoel. Straks nog trainen, beetje twijfelachtige zin daarin ;)
En vanavond komt er een vriendin van trainen mee om Greys Anatomie te kijken!
jeeee, het is weer dinsdagavond!!! ;)

maandag

kheb net de foto's gekregen.. Oi... valt me heel erg tegen... Er zitten wel een paar mooie bij hoor.. maar de meeste zie ik er uit als een heks!!!
Wat me meeviel was dat ik niet zo dik leek als ik gedacht had...

Kheb nog steeds mn dekbed op de bank liggen. Kvoel me zo rot telkens, en kwilde gister niet alleen liggen boven.. Zo kon ik bij Vriendje liggen. Heb daar ook geslapen, Vriendje heeft me laten liggen toen ik in slaap gevallen was. Dat was fijn.
Vanochtend met veel pijn en moeite naar PMT.
Kheb daar eerlijk gezegd hoe ik me voel, en hoe moe ik het ben, en meteen gingen er natuurlijk tranen. Gezien iedereen nogal bedrukt was gingen we toen ons eigen plekje bouwen...
Vond ik echt onwijs moeilijk. Niet omdat ik niet wist hoe ik het wilde, maar omdat ik gewoon de spullen niet durfde te pakken.. Ik dat niet waard was...
Dus ik begon ergens in een hoekje, met een touwtje om me heen om aan te geven dat het mijn plekje was.. Op aanraden van de peut, die ff aan kwam geven hoe kwetsbaar mijn plekje was heb ik m toen afgebakend met 5 enorme pilonnen die samen een muur vormden.
Dat voelde ook wel beter..
Uiteindelijk heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb ik zoveel kussens als ik dragen kon meegenomen naar mijn hoekje... Ik voelde me heel opgelaten, maar het was wel Mijn hoekje toen... T liefst hadik ook nog een van de dekens gepakt, maar dat was teveel gevraagd...

Ik schaamde me zo dat ik al die spullen gepakt had enzo.. En aan de andere kantw as ik ook gewoon heel erg blij met mijn confortabele plekje.

Oeh, en nu moet ik er kijken!

Vrijdag

zo. weer een dag verder. Kzou eens uit moeten rekenen mn hoeveelste dag dit is ;) kan ik ze lekker aftellen ofzo ;) Nee flauw.

Nuttig dagje gehad vandaag. Stage was fijn. Kwas eerst wel nerveus, maar het ging gewoon goed enzo, ik kon er ook van genieten. Weetje, ik vergeet gewoon hoe leuk ik dit eigenlijk vind! Eerlijk gezegd vond ik dat ik het best goed doe met de kiddies enzo.

Maar pfff. Vannacht weinig geslapen. Tweede nacht al. Veel spoken in mn hoofd, veel herbelevingen. Mn gedachten draaien enzo. Kom er ook niet echt goed uit dan.
Ik ben op zich wel wakker ,en weet dat ik dan misschien iets anders moet gaan doen, maar ja, ik moest vroeg op.. Was bang dat als ik niet in bed zou blijven liggen en zou blijven proberen om te slapen, dat ik dan morgen helemaal verrot was omdat ik 'te lang' opgebleven was.
Naja, eind van het verhaal was dat ik toen de wekker ging net sliep geloof ik ;). Maar op zich viel het mee met hoe moe ik me voelde, meer onwerkelijk enzo. En wat ik zei, het ging dus goed met de kids, dat was fijn.

Tussen de middag had ik afgesproken met Sera om te gaan bellen voor mn eventuele nieuwe behandeling. Dus dat heb ik gedaan. Moest ik natuurlijk teruggebeld worden door iemand die daar meer van wist, dus ik in de zenuwen. Uiteindelijk belde die man om 4 uur terug, en had ie eigenlijk niet veel meer te melden dan dat iemand anders me volgende week weer terug zou bellen om een afspraak te maken voor een informatie/kennismakingsgesprek. Pfoei.. dus.. dat zit eraan te komen...
Doooodeng... errrrrug eng.. maar goed.. bibber. beloofd enzo...

En vanmiddag had ik voor het eerst sinds tijden weer een afspraak met een bevriend fotograaf... ook spannend en eng. Ik wist niet wat ik aan moest.. toen keek ik in de spiegel.. wilde echt afbellen... :(
Na het schminken ging het wel ietsje beter, maar voelde me zoooooo lelijk.. was echt zo bang dat iedereen het zou zien.. me uit zou lachen enzo..
Dush.. eenmaal bezig ging het wel okee, had ik er wel weer lol in.
Maar achteraf wel heel zenuwachtig over t resultaat.. Ondertussen heb ik een foto digitaal binnen..
T valt mee pfoei.. de foto zelf is eigenlijk wel heel mooi.. kvind alleen mezelf niet zo mooi.. maar niet heel lelijk. zegmaar.. ehm..
Nouja goed. Zenuwachtig dus..

Nu lekker weekend, eindelijk. Morgen werken en viert Sera dr verjaardag. Vanavond zijn ze allemaal kijken naar hoe de film van wintersport geworden is. Ik was ook uitgenodigd.. maar kijken naar iets waar je buitengesloten van bent... nee..
dus ik voel me best wel klote daaronder. bovendien gaat de rest van de avond waarschijnlijk toch alleen maar over aankomende wintersport, en afgelopen keer..
leuk voor ze, maar zoveel geld heb ik niet..
En het voelt gewoon kloterig genoeg dat al je vrienden telkens met zijn allen weggaan op bijzondere dagen en weten dat je niet meegaat. En zeker als ze dat doen zonder erbij na te denken ofzo..
Hoe lullig ik het ook vind om te zeggen.. gelukkig blijven sera en boyfriend thuis met kerst... Ik haat het dat ze allemaal weg zijn.. En nu is zij er iig nog...
Kweetniet. t voelt gewoon zo overbodig. niet nodig, gehaat... niet gewenst.. dat soort dingen.

donderdag

Vanochtend eerste ochtendje stage.
ik ging er eigenlijk vrij relaxed heen.. Ook omdat de eerste stagedag nooit iets verwacht wordt. Gewoon beetje zitten en rondkijken in de gymzaal, met de kids. Heerlijk. Had dus wel leuke ochtend, hoewel ook wel vermoeiend.

Maar was ook eigen schuld. Met mn domme kop gisteravond tot half 11 in den haag blijven hangen... tegen 12en uit, toen nog even de chat op.. Ja, toen was de ochtend die ik toch altijd al haat niet echt fijn... En dan kon ik nog kwart voor 8 op omdat ik alleen maar mn huis uit hoef te rollen (ik houd van stages dichtbij, en van alleen maar kijken en dus geen voorbereidingen).
Achteraf was ik dus wel echt kapot.

En ik met mijn stomme kop vroeg meteen: zal ik morgen ook wat doen.. Ja graag.. En ik wilde dat ook wel.. ik wil zo graag mn begeleidster ontlasten. Ik vind haar enorm aardig, en ze heeft het lichamelijk flink zwaar.. dus wil haar graag helpen!!!
En ik vind het ook leuk om met de kids aan de slag te gaan.. Maar toen ze zei: nou doe jij de laatste drie lessen dacht ik wel 'shit, dat wil ik eigenlijk nog niet'.
Gelukkig kan ik voor een gedeelte haar lessen van vandaag ervoor gebruiken en zijn het waarschijnlijk leuke groepen.

Heb de hele middag geslapen en voelde me daarw el heel schuldig over. (nadat ik een kwart appeltaart voor lunch weggewerkt had) Daarna ging het wel, (van 4 naar 2) maar was ik nog wel erg moe en geen zin in morgen. Kmoest nog trainen. t idee daaraan was al erg 3, dus toch maar thuis gebleven om een 4 te voorkomen.
Heb zelfs even zitten denken over BOR, gewoon om even rust te hebben.. maar ja.. morgen kwart over 8 in de zaal zijn he... Dan is het nog niet echt relaxes want moet ik me soggies de kolere gaan haasten...

Dush.. verder is vandaag mn broemie jarig.. En ik heb haar nog niet gezien en wil graag even langs.. Ik mis haar en wil graag bij haar zijn enzo..
Ik mis haar sowieso onwijs laatste tijd..
helaas, het gaat zo onwijs goed met haar dat ze helemaal een druk leven heeft :). Nee, ik ben zo blij voor haar, en zo trots op haar... Echt, wie had dit ooit gedacht.. maar ik ben ook wel alleen zo... ik mis haar gewoon..

genoeg gezanikt. Morgen weer vroeg dag... hellup.. :(

Alweer maandag

En toen was het alweer maandag....
Vrijdag: geen idee meer van. Zaterdag drukdrukdruk, 's avonds oppassen en paniek moment: kwas echt op. Zondag werken, en was nog steeds op. Wilde helemaal niets.
Vriendje heeft me meegesleurd naar het strand, waar de rest van de vrienden zat.
Was fijn. Zon, vrienden, beetje klaverjassen, beetje stoeien in het zand...
Kvond het jammer om weer naar huis te gaan en voelde me wel stuk beter.
Toch werd het weer veel te laat met naar bed gaan omdat ik de lamp maar niet uit wilde doen..

Vanochtend na een paar uurtjes slaap wakker gebeld door pleegmoeder. of ik vrijdag de jongste hier wil hebben, en smiddags de oudste uit school halen. Ja hoor, leuk! (en tegelijkertijd *bibber bibber, wat als ie het niet leuk vind.. *)
Ze wilde ook nog naar de bieb een paar dorpen verderop fietsen, maar kon geen zin maken. Toevallig moet ik die route ook fietsen voor de kliniek, dus we stappen nu half 1 samen op de fiets. Dat is wel fijn.

Zat wel meteen in de stress da tik het hele huis nog schoon moest maken enzo.. Maar ik laat dat toch maar even zitten: gerationaliseerd dat ik haar huis geloof ik nog nooit echt schoon gezien heb, en dat ze me vast ook nog wel life vind als ik Niet gestofzuigd heb.
Maar natuurlijk baal ik ervan dat het niet netjes aan kant is...

Hoe ik me voel weet ik niet zo goed. Gisteravond eerst wel okee, toen gefrustreerd... nu wel energiek, maar tegelijkertijd doodmoe. Snap je t nog?
Honderd plannen, maar het liefst gaan liggen.

Dalijk PMT. Fijn, maar ook niet. Mn maatje in de groep is nog steeds met vakantie, en ik mis haar erg. En ook de veiligheid die zij bied mis ik verschrikkelijk. Maar ik merk dat ik wel ook steeds meer met de anderen die veiligheid ervaar. Nah, we zullen het wel zien.
Kga nog maar ff lekker lezen denk ik.

Dodagaaf

Nou, gister peut uiteindelijk 3 keer aan de foon gehad :) Zij belde mij uiteindelijk 3 keer, dat werkte beter. Wel okee gesprekken. Echt wel okee.
Voorwaarden voor de Bor doorgesproken, niet helemaal mijn hulpvraag, maar ik weet dat een Bor daar niet aan kan beantwoorden. Dus op zich ook wel okee.

Daarna uit pure euforie knoertharde muziek, meezingen, en met een sopdoek door de woonkamer. Hoe nodig was dat ;). Eenmaal bezig ook maar weer eens alle dode planten weggegooid. Ik neem me iedere keer voor om daar niet meer aan te beginnen, maar kon de verleiding toch weer niet weerstaan. Dus we hebben weer levende plantjes haha. Ben zo benieuwd voor hoe lang...

Na het trainen savonds met Sera naar de Bor-afdeling gefietst. Spannend. Toen we daar aankwamen en de verpleging geen idee had waar het over ging hda ik echt zoiets van.. Neeee daar gaan we weer...
Toen hebben we ff 5 minuutjes in de woonkamer gezeten om te wachten, dat was ook wel okee. Was ik daar meteen geweest en de drempel dus ook minder hoog. Kvind de woonkamer minder veilig/aantrekkelijk dan op de Paaz, maar okee. Voordeel is wel dat hier een keukentje inzit.
Het meisje dat toen met ons kwam praten was erg okee. Soms ook erg lomp, maar in ieder geval eerlijk, en wel bereid om mee te denken. Zij had smiddags ook mijn peut aan de foon gehad, dus wist waar het over ging, dat scheelde.
Op zich goed gesprek gehad. Snap nu ook echt de gang van zaken enzo.
Daar zitten wel at dingen bij die mij vraagtekens geven (liefst sochtends al bellen dat het niet goed gaat? :S) en ik werd er weer op gedrukt hoeveel eigen verantwoordelijkheid het was. Het is dus echt bedoeld om crisis te voorkomen..
Nou ik ben benieuwd of zo'n time-out daarvoor kan zorgen! Ik hoop het wel.
Want ik ben bang dta als ik me echt al paniekerig voel enzo dat we al te laat zijn.. :S De weg naar de gesloten is vanuit daar net zo lang als vanuit huis, misschien nog wel omslachtiger. maar hopenlijk is dat dus niet nodig dan als ik op tijd daarheen ga.

En nu.. nu gaat t wel geloof ik. Weer veel te lang in bed gelegen (half 11), maar dat kwam ook door de poes die onwijs lekker bij me kwam liggen en knuffelen :). Ik was dus al wel eerder wakker! nu zit ik beetje te twijfelen of ik bij pleegmamma langs zal gaan of gewoon lekker gaan lezen ofzo. T is allebei aantrekkelijk.
Maar ik weet dat vriendjelief vrij is vanmiddag, dus ik verwacht hem zo ook thuis.
Misschien leuk om samen wat te gaan doen?

Donderdag...

Niet meer naar school geweest gister... *schaam*
Nou moet ik eigenlijk morgen.. Dus... daar ga ik maar eens hard op mediteren dan :).
Met Sterretje was het fijn, gezellig... Hoe leg je dat uit. Als echte vrouwen hebben we schoenen geshopt, en zijn onwijs goed geslaagd!!! Allebei superrrkoele shoez gevonden! Ik natuurlijk in impuls, zij goed overdacht :D.
Was gewoon fijn om de middag en avond zo door te brengen. Ook heel fijn dat zij en vriendjelief goed samen kunnen... Echt, dat is zo fijn.. Niet de gemaaktheid enzo. Dan bof ik toch maar weer met vriendjelief. En met zo'n leuke vriendin natuurlijk haha.

Vanochtend kon ik echt mn bed niet uitkomen. Gister vonk t toch allemala wel moeilijk enzo dus 'mocht' ik nu wel ff verstoppen...
Toen ik opstond WEL meteen de kliniek gebeld, maar t lukt me steeds maar niet om peutje te bereiken om die Bor rond te krijgen grrr.
Daarna naar de gymzaal gegaan om bij een collega van vriendje te vragen of ze nog stagaire wilde.. Die sprong een gat in de lucht.. Dat was wel heerlijk! Ze was echt ontzettend enthousiast, en ik voel me gewoon okee bij haar. Dus nu ga ik daar lekker 2 ochtendjes in de week stagelopen! Fijn geregeld :)
Daarna met een vriendinnetje dat jarig was wezen wandelen met haar en haar oppasbaby. T is zo'n lief wurmpje, heerlijk, weer zo'n heel kleintje in de buurt.
En nu dan net thuis. Even gelunched met de left-over van mn ontbijt (chocotoffs), en zo misschien lekker lezen of naar een ander vriendinnetje. Ja zo is het wel te doen.

Hoewel ik er wel van baal dat die bor nog niet rond is. Ik zou vanavond met Sera daar langs gaan namelijk...

Begin van de woensdag

Dus. Vooruitziende blik ofzo dat ik opzag tegen deze dag...
Kwam er vanochtend echt niet uit, dus kwas aan de late kant voor peut, start die rotauto niet. En ik had nog tegen vriendjelief gezegd dat ie niet goed startte, maar die zei dat het aan mij lag, en dat het normaal was voor een oudere auto om niet in een keer te startten. Ik zei nog: ja maar hij hoest wel heel flink hoor, bij het startten. maar dat hoorde erbij zei hij. En Hij had er nooit last van.
Nee, nou daar stond ik lekker.

Na een 10 minuten paniek uiteindelijk de fiets gepakt en als een gek naar de kliniek gesjeesd. Ik geloof dat ik het in minder dan een kwartier gereden heb, wat best knap is...
Gesprek was moeiijk, superheftig. Gaf aan dat ik niet voor mezelf instond, BOR wilde regelen, liefst op gesloten. maar dat kan niet en daar moest heel lang over gepraat worden, het hoe en waarom, en waarom die enorme stap.
Uiteindelijk zei ze dat als t echt zo erg was dat ik nu maar naar de gesloten moest. Ja daaag, ik had ook nog een dagplanning!!! (en in mij gilde ook een stem.. Ja... ja.. alsjeblieft.. doe dat.. neem me mee)
T was het hele gesprek moeilijk kiezen tussen de waarheid spreken, eerlijk zijn, en liegen. Veel geswitcht en dus ook tussen die twee geswitched. maar denk dat ze wel een aardig beeld heeft toch van hoe het gaat.. Niet goed dus.
Ze snapte er niets van, want we hadden vorige week smiddags nog zo goed zitten praten en daar was het helemaal niet aan bod geweest... nee. Dus. Welkom in mijn leven. zo gaat het goed, en zo niet meer.
Dat kon volgens haar niet.

Weetje, met alles wat volgens haar niet kan of juist wel kan en wat ik dan weer niet kan zou ik een soort mythisch wezen moeten zijn. Mij gebeuren dingen die niet kunnen, en wat ik zou moeten kunnen dat beweer ik niet te kunnen. Dus.

Nu zit ik te balen, twijfelen en rillen.
Moet om 13.00 op school zijn. Als de auto nu eindelijk wel start (zonnetje staat er al tijdje op, dus hij zal nu minder vochtig zijn) kan ik het redden.. Wil ik dat. En wat als ie niet start... Ga ik dan halsoverkop met de bus, en hoe moet dat dan eme tde afspraak met Sterretje vanmiddag..
En ik voel me al zo klote...

Nouja, ik ga nu eerst kijken of de auto start, dan weet ik dat... En dan zie ik daarna vanzelf wel.. Vanochtend heb ik het ook opgelost. het komt goed.

vandaag...

Vandaag... Vanochtend om 9 uur afspraak op school. Zag er super tegen op.
T was een afspraak met degene die 5e jaars helpt met afstuderen... Ik was echt bang voor de minachting enzo (en het vroege opstaan haha), maar het viel heel erg mee.
Rustige, aardige man. Heeft me nu al gruwelijk geholpen. Wat onzekerheden opgelost, gaat wat dingetjes navragen en regelen die voor mij een hoop gedoe zouden zijn.
Het maakte het weer wat overzichtelijker.
Kweet nog dat ik echt bijna de school uitdanste.. Met weer wat hoop en goede moed om dit jaar nog af te studeren. Ja het is nu dus al weer wat afgezwakt ja..
Maar goed, ben daar wel tevreden over. Veel duidelijkheid gekregen, nog wat afspraken gemaakt enzo. Ja, dat was okee.

Thuis voelde ik me op een of andere manier niet meer zo. Boek, chocolade en bed. Baal van mezelf maar okee :S. Na de middag was gedaan, gestofzuigd (alleen boven :S) en daarna met een kennis en haar oppasbaby gaan wandelen. Dat was wel lekker afleiding. Toen boodschapjes, eten en trainen.

Had niet zo zin in, maar was wel okee. Kmerk dat ik wel meer bij mn eigen grenzen kan blijven, maar ook niet meer zo heel neurotisch ben om iets 'nieuws' te proberen.
Maar goed, maar 1 toestel meegedaan, dus eigenlijk maar halve training gedaan. Baal ik wel van, maar t was wsl wel slim.

Nu thuis. Onwerkelijk, niet goed, niet slecht. Weet alleen dat ik onwijze behoefte heb aan snoep. Dush. Dat is weer niet goed dan.

Morgen peuten. Ik Moet met haar praten over de BOR. Er moet iets gebeuren. Liefst een bor op de gesloten... bedachten Sera en ik. maar goed. dat is morgen.
En dan meteen met de auto naar school om een vak te volgen met een vreemde klas :S Bibber. En dan komt een vriendinnejte :) Leuk. dus. I'll live denk ik...

nieuw begin

Kwil eigenlijk toch wel weer gaan proberen dagelijks te schrijven..
Gewoon dingen van me af schrijven weer, hardop denken.
Ik heb ook geen zin in updates ofzo, of om het voor en ander te doen.. kwil gewoon weer mn ei kwijt kunnen. Denk ik.
Haha, ik neem het me al meer dan een week voor, maar dr komt niets van..

Gister was superzwaar op een of andere manier.
Opstaan lukte niet echt. Had keurig negen uur ingesteld, maar na drie keer verzetten gewoon tot 11 uur gelegen. Jammer begin ;)
Daarna lekker heel veel kaartjes verstuurd naar iedereen aan wie ik dat nog wilde, en toen op de fiets naar de kliniek. Dat was wel okee.
Gezien ik me Altijd voorneem om op de fiets te gaan en het Te Vaak niet doe.
Achteraf was ik ook heel blij met het fietsen, want kvond het erg heftig, blij dat ik op de terugweg lekker kon fietsen en alles wegbewegen.
Thema was zelfbeeld en nu vooral hoe je daaraan gekomen bent.. Duus. Zag er heel erg tegenop om te gaan vertellen, maar wel gedaan uiteindelijk.

Eenmaal weer thuis was ik volgens mij strontsacherijnig en moe enzo, maar goed, de dag zat erop :)

update

Zo. weer even wat puf voor een logje.
Kloterige periode.
Stage, toch wel erg moeilijk. Volgend schooljaar in zicht, veel druk.
Ouders, moederdag, bah bah bah. Jarig, wie verzint dat...
Het afscheid van schoonouders, oma, psychologische onderzoeken, nieuwe instroom in de groep en herrie met mn individuele therapeut.
Wat is mn leven ook een slechte soap he.. Je verzint het echt Niet.

Zaterdag weer teringzooi gemaakt van alles... Bleuh... zondag stoned, maandag waggelend, dinsdag gign al beter, vandaag individuele. Met veel pijn en moeite toch maar gegaan. uiteindelijk kwam er nog wel een aardig gesprek uit voort.
Over de crisis van zaterdag...
Dat het niet meer kunnen verdragen op zo'n moment, het rust moeten hebben, dat dat eigenlijk is: het niet meer willen verdragen op zo'n moment.. Rust willen hebben, tegen elke prijs.
Of dat niet onhandig was, of dat niet het verkeerde moment was om de prijs te bepalen... In een impuls waarin emoties overheersen.. Nee dat is niet handig nee..
Of ik het anders zou doen als ik het nu over kon doen..
Ehm.. Nee.

Ik ken namelijk niets dat zo effectief is als een flinke mix van medicijnen. Ohwjawel. een flinke mix van meds MET alcohol :) Dus eigenlijk ben ik nog heeel erg netjes :)
Nee, maar t zorgt gewoon, je weet gewoon zeker dat het stopt dan... En dat is het enige wat ik wil...
Ook als ik er dood aan ga? Mja, dat maakt me dan niet uit.. En nu? ehm... Nog niet zoveel eigenlijk? Kijk eens goed dan, wil je echt wel dood? Nee. Nou, dan is dat russisch roulette om rust niet echt handig he? Nee, maar ik wil ook niet echt leven.. Dat is het meer.. Het boeit me niet.... als ik nu dood zou gaan zou het goed zijn, afgelopen en mooi geweest... nouja mooi... In ieder geval klaar. fijn rust. Nee ik kan er niet mee zitten.

Dus wat betreft de vraag:
waarom? Voor de roes, de time-out, de rust, eventjes...
maar straks ga je dood? Ja en...?
Wil je dan echt dood? Hmm nee, niet echt, maar ik hoef ook niet per se te leven.
Alternatieven: alles wat net zo effectief is (dus me snel van de wereld haalt), maar minder schadelijk...

Gotta go...

......

ja ik weet het
Maar het lukt niet

Alles lijkt teveel, en gedachten uitdrukken is te moeilijk en pijnlijk. te vermoeiend.
Dus.
Tot ooit.
ofzo