zo gaat ie goed

Zoveel als er in mijn hoofd rondzwerft, zo weinig schrijf ik op natuurlijk.
Niets over allerlei angsten en waanbeelden rondom Kerstmis.
Nog minder over de ideeen dat ik te slecht ben om met andere mensen om te gaan.
Niks over hoe gèk ik wordt van het gedoe in mn hoofd, hoe een stom klein kind 3 volwassenen over de zeik kan helpen terwijl ze dan ook echtNiets verkeerd doet. En hoe wij volwassenen haar erop afrekenen en haar gewoon (weer eens) in de steek laten.

Komende week de laatste (drukke) week voor de vakantie.
Werken, kerstdiner op werk, koffer pakken, kerstmenu samenstellen, kleren uitzoeken, huis aan kant maken. Bij wassen van vorig weekend weg, kattenoppas regelen, therapie en medicatie ophalen.
En natuurlijk de kerstkaarten schrijven. Whoeha.

Mijn kerstkaart-brainwave van vandaag bleek niet te passen op het al eerdere kerstkaart-idee, dus nu zit ik met voor 6 euro troep van de bruna waar ik (nog?) niets mee kan. Boehoe.
En erger nog, kerstkaarten die (nog) niet de deur uit kunnen.

Nu zit ik natuurlijk ontzettend te zemelen over kleine dingetjes, maar verder gaat het eigenlijk wel heel goed. Ik ben wat moe en geirriteerd, zoals dat hoort half december vol feestdagenstress, maar ik werk, doe dignen in huis, en voel me niet depri! jeuj!
Ik geniet echt van mijn knusse huisje met de kerstboom en lichtjes.
Heerlijk als vriendje savonds weg is en ik met alle lampjes en wat kaarsjes aan op de bank zit.
Boekje erbij, of mn lessen voor de dag erna.
Knutseltje of laptop, potje thee..

Sterker nog: ik ben (bijna) 10 kilo aangekomen ondertussen.. Mn broeken passen niet lekker meer. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het heel heel vervelend vind. Stampvoetend, spiegelvermijdend en huilbui veroorzakend vervelend.

Maarrrr Ik kots nog niet. Ik ben nog niet depressief. En eigenlijk vind ik mezelf niet eens zo vreselijk nu ik Niet meer de allllerslankste uit de vriendengroep ben.
1) driekwart van mijn vriendengroep is Nog minder slank (en nog steeds erg leuk!)
2) ik ben geen 18 meer! (hehehe)
3) het zal vanzelf wel weer een keer goedkomen
4) vriendje vind me nog steeds mooi.
5) Jeetje, het is een stuk relaxter dan continue opletten op alles wat je (niet) eet!

Dus. Ik ga goed!
(maar voornemen voor volgend jaar is toch wel die 10 kilo weer te verliezen. Rustigjes. En 5 kilo is ook al heel wat.)

Klaas&co

En net als je begint te begrijpen dat het allemaal anders was, en niet normaal, lees je bij een ander een anekdote die de jouwe geweest had kunnen zijn. Die je als normaal beschouwd, maar bij hem niet. Ik ben er al de hele dag van in de war.
Ik twijfel zelfs telkens weer of mijn hoofd niet weer een loopje met me neemt, of een ander deel een eigen log begonnen is. Maar de rest komt me niet bekend voor, dus dat lijkt me niet.
Ben al wel 100 keer terug geweest om te kijken ofzo. Het houd me bezig.

Net als Sklaas.
Zeker Sklaas in combinatie met ouderz. Dinsdag een smsje dat we verwacht werden, hoe laat we kwamen. Na afgelopen weekend voor mij niet meer zo vanzelfsprekend als het op mijn telefoontje stond. Voor vriendje ook niet.
Om stress en narigheid te voorkomen maar besloten om het de dag daarna eerst met Peuter te bespreken, en dan eens de knoop door te hakken.

In het uurtje bij haar druk geweest met 'samen overleggen'. Onder begeleiding van haar stem naar de veilige plek, handen vasthouden, en vertellen of je wel of niet Sklaas wil vieren bij ouderz. En luisteren naar de anderen. Alleen het handen vasthouden was al erg energievretend. Zoveel wantrouwen, verschillen en weerstand. De een angstig, de ander ongeduldig.
Natuurlijk kwamen we er niet uit, maar dat iedereen aan heeft kunnen geven of hij/zij wel of niet wilde gaan, en waarom niet was al heel wat. Zonder er verder op door te gaan ook rondvraag gedaan over contact houden of verbreken.
Eindconclusie daar was eigenlijk dat eigenlijk iedereen op een na liever niet zou gaan, maar dat het voor een aantal te ver ging om dat op eigen iniatief te doen, dus dan maar wel. Hm klinkt vaag zo.

Eigenlijk is het me in de dagen daarna steeds duidelijker geworden wat ik wil en ga doen. Ook door het overleg met de anderen. Er leeft toch nog hoop, en ergens willen we gewoon de deur nog niet definitief dichtknallen. Niet vanuit onszelf.
Dat betekent eigenlijk dat we dus wel naar Sklaasviering gaan.
Maar daarna zullen we proberen om zoveel mogelijk afstand te houden. Niet meer bellen, niet meer langsgaan, tenzij echt nodig/sociaal verplicht, en niet meer tennissen met moeder.
Ik vind het eng, maar het werd me gewoon heel duidelijk. Feitelijk is het het contact opzeggen, alleen zonder het overduidelijk hardop uit te spreken.
En mocht ik ze zien/spreken: niets meer van mezelf laten zien of vertellen, niets 'echts', over hoe het gaat, en wat voor mij erg belangrijks is. Gewoon, beetje de algemene social talk die je ook met vreemden kan hebben. Lekker veilig, en op afstand.

Ik ga het wel moeilijk vinden. Nu al ergens. dat ik dus beslis dat ik de hoop laat varen, de hoop om ooit erkenning en begrip te krijgen. Dat ik de hoop op ouders laat varen. de gezellige momenten die er toch wel waren. En vooral, wat ik heel erg ga missen, het tennis.
Door met moeder te gaan ging ik in ieder geval weer regelmatig, en dat vond ik fijn.
Ook qua niveau was het een redelijke match, en ze kon onder werktijd, waar alle vrienden gewoon werken natuurlijk.
Bovendien heb ik eigenlijk geen vrouwelijke vrienden die tennissen. Niet op mijn niveau iig. Of ze kunnen nauwelijks een bal raken, of ze doen het al jaaaren en zitten erop. Zegmaar.
Dush dat wordt doodeng gaan zoeken naar een nieuwe partner. Of het tennis toch maar laten voor wat het is... :(

Vanavond nog maar snel cadeautjes gekocht. Om niet het gevoel te krijgen dat ik afgekocht wordt morgen, dat ik dure dingen aanneem en dus goedkeur wat ze doen. Ik steek er Te veel tijd en Te veel geld in. Met Te veel waarde aan hun mening. Domme ikke.

Maar de werkweek zit er weer op. Hoera. Na twee dagen Sklaas stressvolle werkzaamheden en een workshop die toch erg spannend was om te geven is het nu klaar.
Dus hang ik doodmoe veeeel te lang voor de tv en log en surf op internet.
En morgen slaap ik uit. Tot 12 uur. O zo.
en daarna moet ik toch ouderz maar eens smsen. Dat we komen. En hoe laat...

wegBlijven

Ik hoop dat ze afbellen. Dat ze zeggen dat ze geen Klaas vieren met zo iemand.
Gewoon dat zij beslissen.
Dat ik niet weer eeuwig in dubio moet: ik wil eigenlijk wel naar ze toe, maar ikw il ze nooit meer zien... Ik moet de schijn ophouden maar ik wil ze nu niet zien. Ik wil niet de spelbreker zijn, maar geen klaas met hen.

Dat ze gewoon pardoes uit het niets het contact verbreken. Dat ik boos kan worden. En kan huilen. Verdrietig kan zijn omdat ze het contact verbreken. En ook opgelucht.
Omdat het dan eindelijk over is. Zij, en alles met hen voorbij. De knoop doorgehakt, het contact verbroken.

Zodat ze eindelijk tot het verleden kunnen gaan behoren, en ik kan gaan verwerken. Of in ieder geval, niet meer in continue gevecht met mezelf zit over hoe met hen om te gaan, of ik het goed doe. Verlangen en afschuw, blijven zoeken naar hun erkenning.

Omdat ik weet dat ik anders uiteindelijk weer in de valkuil trap. Mijn allergrootste valkuil.
Dat ik uiteindelijk weer doe wat ze willen, of wat ik niet wil, of zoiets.

Maar eigenlijk heb ik er een vrij hard hoofd in. Verwacht dat ze nog over hun grote goede hart zullen strijken en zuchtend zullen bellen om te laten merken hoe groots ze zijn om ons nog een kans te geven. Waarna wij op komen dagen en alles weer opnieuw begint. Als altijd.

Overmorgen met Peuter wil ik het graag bespreken. Maar ben ook erg bang voor wat ze zal zeggen. Ze heeft al vaker gesproken over de grote krokodil met scherpe tanden. En dat als je ervoor kiest om naar een grote krokodil te gaan het een beetje raar is om dan huilend je gebeten arm onder iemands neus te houden.
Kortom: eigen schuld dikke bult...
En dat weeet ik ook wel. Ik weet het.
Maar ik wil er wel wat aan doen. Ik wil dit niet meer. En ik weet dat ik dan ook echt wat moet gaan doen. Afstand houden. En dat ga ik ook doen. Echt. Denk ik.
Dus, geen wekelijkse dingen meer met moeder, niet meer toch langsgaan als ik eenzaam voel. Gewoon afstand houden. Wegblijven. wegBlijven moet ik zeggen. de klemtoon ligt verkeerd.
Weggaan lukt altijd wel. wegBlijven niet.

Wie weet.

Vnaaf iig heerlijke avond gehad bij schoonouders. En ha, ik denk dat ik morgne lekker naar mijn allerliefste pleegmamma ga. Puh.
Ik ben hartstikke rijk met al die lieve mensen om me heen. Die Ik gekozen hebben. En zij Mij. Waar het fijn en gezellig en veilig is. Met respect.
Toevallig.

naief gekwetst

En toch doet het zeer.
Om voor de zoveelste keer
Mee te gaan
In het gezin
Op te gaan
In een discussie
En dan
Gekwetst worden.

Het is dom en
naief
Mezelf toch
wat bloot te geven
Omdat
het zo goed gaat.
Niet
na te willen denken
over grenzen,
reserves en hun
nare trekjes.

Zo stom
om toch telkens weer
die kant op te trekken
toe te geven
aan het verlangen
naar een normaal gezinsleven
Begrip

Nog stommer
Om een stukje van mij
te laten zien.
Me kwestbaar
op te stellen
in het goedgelovige
vertrouwen
van verbeterde band.
vernieuwd respect.

Mijn gevoel
ontkent
Keihard
onwaar verklaard
Mijn hart
weer vertrapt
met
tranen op mijn wangen
mijn verse
optimisme
meteen
de kop ingedrukt.

Waarom
trap ik er
elke keer
weer in.
Zoek ik ze op
Stel ik me
open
Terwijl dat zo
onnatuurlijk voelt
blij
met elk sprankje
aandacht
van hun kant
alles dat op
waardering of
misschien wel
liefde
kan lijken.

Grote woorden spreken ze
in die tijden
van gezin
onvoorwaardelijke liefde, allerbelangrijkste
en begrip.
Veelbelovend klinkt het.
En ik wil het
te
graag geloven.

Even voel ik me
allerbelangrijkst
begrepen
onvoorwaardelijk geliefd in een gezin.

Zo hongerig naar meer
stel ik me open
vergeet
mijn hart te beschermen
en hen
te wantrouwen.

Al snel
blijkt onvoorwaardelijke liefde
mooi gezegd
maar vooral mooi
gebruikt
om mij schuldig te maken.
Zij onvoorwaardelijk,
ik onmogelijk.
Natuurlijk
allemaal alleen
in mijn beleving.
volgens hen.
Onmogelijk, onhandelbaar
nooit gezegd
alleen zo gehoord
door mij.
Want zij houden
onvoorwaardelijk
en ik
houd enkel
problemen.

Zo dom.
Zo boos daarna.
Op hen,
geschurkte, jokkebrokken.
Maar
meer op mezelf.
Ongelooflijk
stom en naief.

het verdriet
eigen schuld
maakt het nog moeilijker
want willen
maakt nog geen waarheid
en dus geen
erkenning
of begrip.
Niets.
Niets anders
dan
pijn.

Fijn hoor
onvoorwaardelijk
de band
tussen ouders
en kind.
Kan iemand
mijn kant even
doorknippen?

De prettige en amusante dingen in dit leven:

Prettige/amusante dingen:

Als Peuter, die altijd rustig is en een liefjes hoofd heeft, spontaan een kussen door de kamer smijt. En daarna erg verontwaardigd is dat ze aangekeken wordt alsof ze Beatrix Kiddo (Kill Bill) is in haar gele pakje, compleet met zwaard.

Als je collega twee kids vergeet mee te nemen en je ineens met twee verstekelingen zit die erg beduusd kijken.

Als je schoonzusje straks komt eten en jullie daarna samen naar Tarzan de musical gaan. En je lekker morgenochtend uit kan slapen.

Als je vriendje zijn sterkte schouders weer eens ter beschikking stelt, en het zo panische kindje eindeloos liefdevol blijft troosten.

Als je roemie een apen-oerkreet verstuurd via voicemessenger om je veel plezier te wensen bij Tarzan.

De lastige dingen in het leven

Lastige dingen:

Als iemand die belangrijk voor je is vraagt hoe je haar boek vond. En je vond het mooi, maar voelde je vooral erg eenzaam en verdrietig daarna. Om de hechte band die het kind in het boek heeft met haar. Zij wel...

Als Peuter 'ineens' een kussen door het vertrek smijt. Als illustratie bij haar uitleg over het uiten van boosheid en het lekker gooien met dingen. En je je wel 10 hoedjes (en een sjaaltje in dezelfde kleur) schrikt. en dan natuurlijk wegraakt...

Als je een kind hebt dat een fobische angst heeft voor Zwarte Pieten en Sinterklazen. En Sinterklaas afgelopen weekend aangekomen is in Nederland en er O-Ver-Al Zwarte Pieten zijn nu.

Als je erop gewezen wordt hoe kapot een kind kan zijn. Zo geindoctrineerd dat zij slecht is en gestraft moet worden dat ze verbaasd blijft en lacht over de domheid van de mensen om haar heen die dit soort dingen niet goed snappen. Dat hun gecreeerde schijnwereld haar werkelijkheid is. En zij met haar kinderlogica onze waarheid voor 'domheid', 'niet snappen' en nog 'niet weten' aanziet. En bovenal hoe ontzettend wantrouwend ze blijft.

Als je wel contact wilt maken, maar je dat niet zo goed durft.

Als je zo met je schoonzusje naar Tarzan gaat, maar je nog erg in de war bent van Peuteren en je gek wordt van het panische kind en diens gegil en angst.

iets van wat?

Op mijn bureau ligt een lijstje met allerei dingen waar ik over wilde schrijven.
Maar nu ik eindelijk op de bank lig, laptop eerlijk gejat van vriendje, wil ik alleen over vandaag schrijven. Andere dagen kwam ik helemaal nergens toe.

Werken zit er weer op voor deze week. Woensdag zag ik ertegenop maar ging het goed. Donderdag had ik wel zin maar viel het zwaar, en vandaag wist ik het niet meer, en was het erg leuk. Ik denk nog steeds dat het werk me wel ligt. Ik kan er echt van genieten!
maar het bezorgt ook ng wel veel stress. Merk gewoon dat ik nog niet zo geroutineerd ben. Dat is niet erg, dat komt nog wel. En dat kan me niet snel genoeg zijn ;).

Na het werk vandaag liep ik langs de school van pleegbroertje en zusje hier vlak voor mijn huis. Na het oppassen gisteravond wist ik dat ze de Albert Heijn poppen fanatiek sparen. En laat ik de zeer begeerde aap nu in mijn bezit hebben. Samen met een volle spaarkaart.
Stralende snuitjes en een pot thee met pleegmamma waren het gevolg. Even optimaal genieten.

Thuis snelsnel het eten klaarzetten en vriendje oven-instructie geven (aanzetten en eten erinschuiven), badderen, aankleden en opmaken.
Want er was een feest van mail-'mamaatje' zo gekoosnaamd.. Een Groot feest. Met hèèl vèèl kennissen, vrienden en haar kinderen en kleinkinderen.
Een hèèl sjiek feest ook.

Waar ik heel erg alleen was. Heel erg jong ook, tussen alle oudere dames en heren. En heel erg 'jeugdig' gekleed, in mijn spijkerrokje en legging, tussen alle zwarte pakken (ja ook de dames..). Heel heel erg niet op mijn plek, en ongemakkelijk, daar op een 'golf en country club'.
Niet bestaand. Voor niemand niet.
Mail mamaatje zelf had het druk. Iedereen kwam groeten, zoenen, praten en feliciteren. zoals dat hoort als je een feestje geeft. Ik stond, keek toe, wachte ergens rustig tegen een paal. Dronk een glaasje, bekeek alle mensen (op zich wel lollig) en had af en toe oogcontact met het feestvarken. iets wat ze twee seconden aanhield en dan weer wegkeek.
Ook tijdens de speech stond ik perongeluk recht tegenover haar, en toen ik even later naar de tafel liep waar ze zat lachten we even. Maar moest ze met spoed weg.
Mij daar in mijn vacuum achterlatend.
Na 1,5 uur (ik had van tevoren gedacht éven een half uurtje te gaan, omdat het voor haar belangrijk was. en ik het erg naar vond. eng) was alles superonwerkelijk en voelde ikniets meer. Was ik zo op dat ik weg Moest. Nu.
Zag ik mijn lijf naar haar toe lopen, langs de man met wie ze in gesprek reiken, en haar arm aanraken.
Niets.
Verloren, tussen alle mensen en achter de nogal grote man verstopt twijfelde ik. Mijn goede manieren hielden me erg tegen om 'gewoon' weg te lopen. Nogmaals een hand op haar arm.
Niets. Zou zehetniet voelen?
alles was ondertussen licht, de andere mensen zag ik niet meer. Ik Moest alleen nog maar Nu Naar Huis. Weg. Nu.
Ik pakte haar hand, duwde mijn andere hand ertussen om te zwaaien en playbackte 'ik ga'. Liet haar hand los, gaf een handkus en draaide me om.
'Wacht' hoor ik. Mijn lijf draait. Ik zie haar kijken naar me. hoor haar nog wel zeggen dat ze menog niet gesproken heeft. Dat ik toch nog niet wegga? Ik merk dat ik ja knik. Zij niet geloof ik. We praten heel heel even. of ik er al lang ben (ja vanaf het begin), waar ik dan geweest ben (hier. al die tijd), ook tijdens de speecht (ja ook tijdens de speecht), of ik niet naar haar toe gekomen ben (ehm.. nee).. We kussen, het lijkt eensoort korte knuffel. Aan haar blik zie ik dat ikblijkbaar huil. Kut.
Ze iwl nog dingen zeggen geloof ik. Maar ik kàn niet meer.
Ik krijg het voor elkaarom te zeggen wat ik dacht: dat ze er prachtig uitziet, dat het fijn is om haar zo te zien stralen en dat het feest een groot succes is. Ik raak haar wang aan.

en dan ren ik weg. in de garderobe kan ik niets meer zien door de tranen, en buiten blijf ik snikken en schokken en huilen.

En ik voel me zo stom. Zoooo stom.
Wie on earth kan er na een leuke dag nou in anderhalf uur zo stom gaan doen van niets.

Ik Wist dat ze druk zou zijn. Dat er veel mensen zouden zijn. Dat ik niemand zou kennen. Wat was er dan dat het zo 'onverdraaglijk' maakte?
Wat heb ik te hoog op laten lopen?
Mijn gevoel? ben ik over mn grenzen heen gegaan door uberhaupt te gaan? Mijn energie? Was het al op en ben ik toch door gegaan? En wel gevoel dan?
Verdriet? Eenzaamheid? Verlatenheid?

Ik herken het niet zo. en dat maakt het moeilijk om te kijken hoeveel te ver ik gegaan ben en waar deze uitbarsting dus vandaan komt.
(De opdracht van deze week)
En daar baal ik dan weer van! Heel duidelijk, balen. Van mezelf. En ik uit hetdoor te grommen en met laptop oop de bank te kruipen. Zo.
Niet te laat, nu.

gevoel

whoeha, mn hoofd doet weer raar.
Zo tussen flauwvallen en draaierig in. Licht in mn hoofd, weinig evenwicht, tegen het misselijke aan.
Vervelend is dat!!!

en ik merk, klein beetje bezig geweest met voelen en onderzoeken enzo, dat ik me wat eenzaam voel, en behoefte heb aan begrip, erkenning en zorg.
De zorg krijg ik heel erg van vriendje. Dat is fijn.
Hij is zo zorgzaam uit zichzelf! En nu ik ziekjes ben helemaal. Dus dat is prettig. Ook nu ik het 'begrijp'. Mn gedrag dan. Ik 'voel' het nog niet heel erg. af en toe lukt het. maar het herkennen enzo lukt nu wel.

Begrip en erkenning krijg ik op zich wel van hem, maar 'voldoet' niet. het is gewoon anders. Hoe kan hij begrijpen wat het oproept dat ik me 'zwak' voel, toegeef. Wat raar in mn hoofd doet met me, of gewoon, hoe verwarrend het is om veel tijd kwijt te zijn.

Nouja, blabla. ik ren maar weer eens naar de wc. :S

back to normal

Toen was het alweer zondag.
Als ik afgelopen dagen in totaal 20 uur wakker geweest ben zou het best veel zijn...
Zoals het hoort als je 'ziekjes' bent heb ik braaf bijna hele dagen geslapen. Vooral vrijdag ben ik me weinig bewust geweest van de wereld.
Zaterdag overdag wel wat uurtjes wakker, en 's avonds Toch maar naar naar cd-release van vrienden.
Gekleed in een niet-in-te-ademen-strak jurkje met een veel te laag decollete, nog veel lagere rug, zonder bh, op laarzen met hakken en heel heel heeeeeel zwaar in de schmink ging ik 's avonds uiteindelijk de deur uit. Met een auto vol vrienden kwamen we aan om daar nog een auto vol vrienden te treffen, en een zaal vol met bekende gezichten.
Het feest was tof, de muziek ge-wel-dig, en al binnen een half uurtje was ik heel erg blij met de weinige stof die ik aan had, want door de koorts had ik het me toch heet!
Ik weet niet of ik nog zo blij ben met het jurkje als ik de foto's terug zie..
Het was duidelijk een licht ontoerekeningsvatbare actie. De hele avond heb ik tussen 'ik ben erg sexy' en 'ik loop ontzettend voor lul' gezweefd, maar wel fijn dat ik aandacht besteed had aan mijn uiterlijk enzo.
En het decollete bleek ont-zettend handig: briefgeld, muntgeld, ja zelfs autosleutels konden makkelijk in het strakke stofje gestopt worden. :D

Blij dat ik gegaan ben. Het is fijn met mijn vrienden. Erg fijn.
Gewoon lekker samen een beetje hangen, dansen, drinken of praten. En of je nou in een spijkerbroek en wijd shirt zonder make-up, in een alternatief zelf gepimpt shirt met soort zwarte petticoat rok en hoge gympen, of veel te weinig jurk rondloopt, het maakt ze niets uit!! :)
Fijne lui.

Dus vandaag maar weer geslapen, geslapen, gebadderd, nog meer geslapen.
Hopen dat het nog steeds uit ziekigheid is, dan slaap ik vannacht ook nog goed.
Was het gewoon puur van het feesten-zoals-normale-mensen dan ben ik vannacht de sjaak.


En ik heb net ook mijn (ex)Roomie nog even gebeld: ik droom dus al sinds vrijdagochtend over vampieren, en ze wil me bijten. Gelukkig heeft ze telefonisch gezworen ddat ze het niet meer zal doen, en ook haar vriend zal proberen in toom houden. Hele geruststelling.
Hoewel ze tijdens dit gesprek wel ruzie hadden om de rauwe gehaktballetjes die maar niet in de soep maar in de mondjes belandden... Hmmm...

En nu.. eten!
Gister had ik uitgebreid Indiaas gekookt, vandaag heeft vriendje zelfmaak pizza gemaakt. Jamjam. Zo is eten heel niet zo vervelend als je ziek bent.

ziekjes

En toen zat ik ziekjes thuis.
Voor het eerst mn 'nieuwe' werk afgebeld.
Oei oei wat naar en moeilijk.
Zeker ook omdat ik in mijn ogen helemaal niet 'heel ziek' ben. Wat koortsig, zeer keeltje, zware ledematen en hoofdpijn. Niets waar een mens aan ten onder gaat. Niets ergs. Echt zieks.
Dus wilde ik gaan werken.
Maar ik weet ook dat een van de kleintjes al 2 dagen Echt Heel Ziek is. IJlen, erg naar, alles pijnlijk. En Peuter heeft al vaker gezegd dat we dan eigenlijk dus allemaal ziek zijn. Als we het maar zouden kunnen voelen.
In het kader van voelen, wat deze week mijn doel is, heb ik dat heel even geprobeerd.
Mijn hoofd werd meteen erg heet, en de lettertjes van mijn computer draaiden wat. Het licht deed zeer aan mijn ogen.
Eng! Dus hop, niet meer voelen!

Maar toch maar wel afgebeld en daarna 4 uur aan eenstuk door geslapen.
Vol dromen over ontslag, aanstelleritis en boze bazen.
Maar toch!

Ik merk dat het vanbinnen rust geeft. De kleintjes ook de kans hebben om goed te slapen dan, en iedereen eigenlijk wel moe of belabberd is. Net-niet-ziek eigenlijk.
Zoals ik ook regelmatig ben.
Want ècht ziek ben ik bijna nooit. Sterke gezondheid noemen ze dat.
Ja.
Of sterke geest begin ik me nu af te vragen...

Maar ik ga aan mijn tweede pot thee beginnen, en op de bank hangen. Een beetje toegeven aan dat ik misschien ziek ben. Een klein beetje toelaten dat ik me ook ziek voel.
En ook een klein beetje genieten van mijn warme dekens terwijl de koude wind om ons huisje giert en tussen de dakpannen door goed te horen is!

Tijd vliegt!

Raar is het hoe tijd lijkt te vliegen, en toch weer niet.
Als mensen opmerken dat ze zich dood zouden vervelen met zo weinig werk als ik, dan wordt ik zelf ook wel eens onzeker. Bijna een hele week vrij, jeetje, dat is ook veel. Wat dòe je dan al die tijd... Ik moet me echt wel flink vervelen vaak zeg!

Toch blijkt in praktijk telkens weer dat de week te kort is, en ik nooit tijd genoeg in een dag heb zitten om alles te doen wat ik wil doen.
Zo schiet schoonmaken er regelmatig bij in. Niet omdat ik zò druk ben als al die werkende zielen hoor, maar wel omdat ik dan lekker bezig ben met allerlei andere, veul leukere dingen.
Ook naar de bieb gaan, of zelfs een brief aan mevrouw begeleidster schrijven moet nog steeds gebeuren.

Vandaag bedacht ik ineens dat ik overmorgen alweer moet werken. Ik schrok me rot! Dàn al!
Maar.. ik heb pas net vrij, en ben vandaag druk geweest en en en dacht ik.. Ik moet nog zoveel doen voordat ik ga werken. Uitrusten, lessen voorbereiden, eindelijk het hele huis eens poetsen (met name die viezevieze wc!), bij vrienden Poep&Poepie langs, weer eens kijken hoe het met baby Tetrotsemamma is. Spelletje spelen met vriendjelief, uitgebreid koken. Een lijst opstellen met de maaltijden van deze week en dus de weekbooschappen. Een begin maken aan de legpuzzel die op de eettafel me aan ligt te kijken. 3 scrapjes maken. De stapel Belangrijke Papieren op mijn bureau uitzoeken. Uberhaupt eens uitzoeken hoe mijn bureaublad er uit ziet, kijken of ik hem terug kan vinden onder de spullen.

Dus. Nee, ik verveel me HeLeMaal Niet. Not. Njet. Enkel misschien soms smiddags eventjes. Als vriendje weg is en ik allenig. Maar dat is niet zozeer vervelen. Dat is meer allenig.
Boekje erbij, dekentje erover, en hup, weer twee uur voorbij. Heerlijk.

Ik houd van het leven dat ik zo heb. De weinige vaste uren. Genoeg om me ergens naar uit te doen kijken, tegenop te doen kijken, te weinig om me overstuur te helpen. Net genoeg voor ritme, te weinig voor opgelegde structuur.

En vandaag is al weer bijna om! Nouja.. Voor de werkende mens zal de dag zo'n beetje halverwege zijn. Ze mogen zo naar huis.
Ik echter beschouw de tijd dat ik ga koken en daarna als 'avond'. Dan Hoef ik bijna nooit meer wat :). Soms lessen voorbereiden of afwassen, maar dat was het dan ook.
Geen gestress meer met huiswerk, opzien tegen de nieuwe dag, nog snel snel snel tussendoor schoonmaken.
En weet je wat het leuke is? Dat ik nu ik lekker niets meer hoef steeds vaker savonds even een wasje opruim, de keuken schoonmaak, of een 'klein rotklusje' doe. :)

Vandaag heb ik in ieder geval de schamele dagdoelen gehaald! Belangrijke UWV papieren (eindelijk) de deur uit. Naar de apotheek geweest. Boodschappies gedaan. Geld gepint, en wasje gedaan gedroogd en opgeruimd. :).
Zal ik straks nog een wasje in de machien doen? Of misschien de wc schoonmaken?

niet ongezellig

Soms denk ik, getsie, ik schrijf hier alleen over nare dingen.
Dan krijg ik ineens de neiging om in de derde persoon te gaan vertellen over allemaal dingen die andere mensen interessanter zouden moeten vinden dan mijn gedachtenkronkels.
Maarja, uiteindelijk schrijf ik hier gewoon voor mij. Om mn gedachten kwijt te kunnen, met alle kronkels. En op een of andere manier heb ik gewoon meer behoefte aan het schrijven van nare kronkels geloof ik.
Logisch ook wel, dat zijn de dingen die blijven hangen, me bezig houden. Maar ook de dingen die je niet zo makkelijk bespreekt met een ander. Juist omdat het niet boeiend is. Of allemaal wat sombertjes.

Vandaag heerlijk uitgeslapen! De hele week was ik op tijd wakker, vandaag sliep ik goddelijk tot 12 uur! Daarna maar in bad gaan liggen poedelen om het echte wakker nog een uurtje uit te stellen. Echt zaterdag dus.

Gister een fijne middag en avond gehad bij Sera en haar luver. Vaak als ik daar ben denk ik dat Vriendje en ik dat toch ook zo moeten kunnen... Verlang ik weer naar de tijd dat ik bij Sera in huis woonde en er gewoon gezelligheid in huis was, aanspraak.
Natuurlijk houd ik veel van Vriendje!
Maar Vriendje is wel een Echte Man. Of zoiets. Wat betekent dat ik vooral zijn linkeroor zie (de rest van zijn hoofd kijkt zeer aandachtig naar zijn computerbeeldscherm(en!), hij niet echt into gezelligheid is, weinig tot niet uit zichzelf opruimt/schoonmaakt (hier zal hij zelf zeker anders over denken, zoals een echte man betaamt), en romantiek nogal ver te zoeken is.

En laatste tijd heb ik gewoon erge behoefte aan iemand die meer aandacht voor mij heeft, laat merken dat ik leuk genoeg ben, ook zelf even wat schoonmaakt, en gewoon gezelligheid in huis brengt.
Maar ja. Men kan niet alles hebben.
En Vriendje is natuurlijk wel Heul Lief. Dat probeer ik altijd maar in gedachten te houden als ik me eenzaam voel.

Morgen lekker een daggie vistiteren. Zin an! :)

beddenliefde

En toen was de nacht zomaar voorbij. Redelijk geslapen is een mooie omschrijving, veel (naar) gedroomd is ook waar. Maar als je je na het dromen weer bewust bent van je veilige nestje, warme lieve vriendje, en grote sterke kusjes-mamma-beer dan kan je rustig weer jezelf worden en blij zijn met eerdergenoemden. Een grrrrroot verschil met de hel van eergister.
Tegen de ochtend ging het slapen zelfs Zonder dromen.
Nog steeds in korte stukjes. In beetjes. En horten.
Maar oooo
Wat kon ik weer van mijn bedje genieten.

En zo hoort het.
Want Nina en haar bedje, dat zijn twee handen op een buik.
Grote vrienden, liefste luvers.
Nu weer gelukkig.

Want als de nacht lang duurt,
of dromen naar is
of wakker een droom lijkt
Dan is een bedje ineens niet zo prettig meer.


Dus nu zit ik nog een beetje te twijfelen.
Het ziet er aantrekkelijk uit, en mn onrust en emoties zijn weer redelijk gezakt.
Na een drukke (en leuke!!!) dag ben ik ook moe.
Maar ja.. wat als..
Toch denk ik dat mijn bedje en ik zo weer èen worden.
:D



Trouwens heeeeeel leuk om vanavond twee oud klas/schoolgenoten terug te zien. Te eten, te praten, en terug te kijken op die tijd. Hoe ieder die anders beleefd had. Hoe het leven hen was vergaan. Om (een beetje) te vertellen hoe het leven mij is vergaan.
En om gewoon te merken dat het Weer gezellig is. En fijn.
Jeej!

night-mare

Gaat even helemaal niet goed. Gister hebben ze mn crisis redelijk ondervangen, maar ik ben Heel Erg Bang om weer door de hel van gisternacht te gaan. Ik ben zo onrustig van de angst, maar ook van de emoties die ik zo hard weg probeer te houden, van het vechten. Niet weer alles meemaken, het verdriet voelen van alle jaren in een keer. De pijn die het doet, en alles die het oproept. Het niet weten wat echt is en wat niet, het door elkaar gooien van heden en verleden. Waardoor de lieve stem van vriendje die me probeert te troosten gemixt wordt met verkeerde gruwelijke beelden en het zo'n pijn is dat hij daar is en zegt dat ik stil moet zijn, me neit helpt. Hoekan hij me ook helpen. Dat mijn schoonmoeder die me vasthoud om me te beschermen tegen mezelf zo af en toe doordringt in de beelden en mijn angst, zodat zij door me vast te houden meewerkt aan de horror waar ik in zit. Hoe kan ze me helpen. Mijn lijf is beurs en vol spierpijn van het heen en weer schieten van angst, het krabben, spannen en slaan. Zelfs in mijn onbewustzijn. Om dat maar te voelen en niet de pijn. Ik kan niet nog zo'n nacht. Het is weer zo erg. Ik kan niet meer nog zo'n nacht. Ik ben eht moe.. en ergens ben ik ook nog wel 'bang' voor de gevolgen voor mij.. Ik 'wi'l' mezelf niets aandoen. Maar Zo graag wel. De strijd.

Peuter wel gebeld. Niet doorgezet. Dom.
Maar voelde me ook zo dom om te bellen. Vorige week al gebeld.
Kan geen feest blijven.

Hekje kapot

Tsja. en toen was er weer even een dipje.
Waar ie vandaan komt? Over het algemeen weet ik het niet.
Van vandaag wel.
Vandaag is het Peuter's schuld.
Duidelijk.

Ik sliep lang, werd wakker, en was wazig en onwerkelijk.
Vriendje reed me naar Peuter, waar ik rustig ging zitten om een goed gesprek te beginnen.
Halverwege het gesprek kwam het op littekens.
Dè lidtekens. Dè lidtekens die ik haar niet durfde te laten zien. (en zo erg zijn ze niet)
Ik kan niet met, en niet zonder.
Ik wil ze kwijt, maar ze horen bij mij.
Ik wil er nooit meer, maar moet zò hard vechten om het niet te doen.
Wil ze weg laten halen, maar ben ook 'bang' voor de blanke huid.. Schoon vel.

Peuter kwam het idee dat ik mijn lidtekens nodig heb om te laten zien wat er gebeurd is. Om te laten zien dat het soms niet goed gaat. Om mensen te helpen herinneren aan wat ik allemaal meegemaakt heb. Misschien vooral ook mezelf.
Toen ik uitlegde dat mn lidtekens voor mij heel erg staan voor dat ik alles Wel overleefd heb, snapte ze dat wel.
Het uitwissen van mn lidtekens zou ergens ook het uitwissen van vroeger zijn. Alsof het allemaal niet bestaan heeft.
Andere mensen huilen of praten om te vertellen hoe naar ze sommige dingen vinden. Ik 'draag' het letterlijk mee.

Dit gesprek, maar vooral haar rake, soms zelfs lieve, woorden deden me veel. Het hekje van mn gevoel begon te wankelen. De eerste emoties kwamen er al overheen dwarrelen.
Tranen.
Op gegeven moment raakte ik zelf erg in de war van alle emoties. Het verdriet deed letterlijk zo-veel pijn. Ik wilde het niet voelen, niet huilen, dus dan vermande ik me weer even. Beet op mn tong, droogde de tranen, maakte een grap. En hoewel de tranen dan meteen doorliepen ging eht wel even. Heel even.
En dan gingen de schouders weer schokken, zij Petuer weer iets, en dan deed het weer pijn. Meer pijn dan een brandwond.
En dit was nog maar een klein stukje van de lawine.
Het lukte me uiteindelijk wel om dit aan te geven bij Peuter. Zij vond het 'goed' en vroeg wat er mis was met gewoon huilen. het niet weg te stoppen, niet af te kappen, niet groot te blijven, maar gewoon te huilen. Net zo lang tot het over was. Wat volgens haar vanzelf zou zijn.
Natuurlijk werd het er niet echt beter op door haar woorden.
De wanhoop kon ik niet goed uitleggen:
ik Kàn dat niet. Echtniet. Heel even huilen, misschien. Maar het voelen, het verdriet voelen... en langere tijd voelen.. nee. De pijn voelen.. Alles wat daarbij hoort...
Ik kan het niet... Ik kan het gewoon niet verdragen.

En dan ga ik gekke dignen doen.
Daar komen zelfmoordpogingen van. Of nieuwe lidtekens.
Toen al, daar in de stoel, dacht ik alleen maar: ik wil snijden nu.. het moet eruit.
Alweer, laten zien wat ik vanbinnen meedraag... mijn uiterlijk maken als mijn innerlijk: kapot. Onooglijk lelijk, eenzaam, afstotelijk en eng.

Toenw as de tijd zo ongeveer om en 'moest' ik ineens weg. En dat was kut. Daar sta je dan. letterlijk alles shakend. bijtend op je wangen, knijpend in alles waar je bij kan om je tranen binnen te houden. Schokkend ademhalend, schouders mee.
Vriend die lief wilde doen, maar dat Kan niet. Dat Kan Ik Niet.

Zo eenzaam. Zo intens alleen.
Zoveel pijn.
En bij ieder woord alleen maar erger. eenzaamer.
Ergens verlangde ik naar een arm van Peuter, maar ik denk niet dat ik het aangekund had.
Ergens wilde ik wel wegkruipen bij vriend, die klaarstond. Maar ik was bang dat ik dan gek zou worden, alles over me heen zou krijgen.
Dat ik zou breken.

Weer dat breken.. Dat is de enige manier om het te omschrijven. Ik zou 'breken'.
Ik was al bezig met breken. er zat een grote scheur in mij. En die deed pijn, die maakte dat ik niet meer helder kon denken, dat mijn bestaan op zijn grondvesten leek te schudden.
Dat nu en gister en 10 jaar geleden een moment leken, met een grote pijn.

In de auto geprobeerd te focussen op de radio. Zo bedaarde ik weer 3 minuutjes, wanhopig gefocussed op elk woord van Koen of Sander (ja 3FM, de Koen en Sander show), maar dan drong het zich weer wanhopig ertussendoor, en kon ik alleen nog maar het laatst gehoorde woord herhalen...

Vriendje vroeg wat ik wilde.. Ik wist het niet. huilen, niets, dit stoppen, maar ook ergens troost, liefde. Ik wilde ergens heel graag naar mn pleegmoeder, maar was te bang.
Voor haar afwijzing, haar reactie, maar vooral ook om dan echt te breken. En hoe zij daarmee om zou gaan.
Uit eindelijk vroeg ik naar schone moeder te gaan. Ze heeft me eerder gezien, bijna gebroken. We hebben het erover gehad.
We gingen.
En ze waren niet thuis.

Daarna weet ik eigenlijk niet veel meer.
Ja ik heb gelegen, gegeten, getraind, gepuzzeld. Het is een waas. De lange lange training was maar net begonnen toen ik alweer omkleedde en hij toch om bleek en de puzzel waar ik al uuren aan zat bleek na 3 minuten al genoeg. Tijd is iets raars.

En nu. Nu zit ik hier.
En nu komt het weer terug.
Het was niet weg, ik was verdoofd ofzo.
Het is er nog. Nog net zo. heel erg zo.
Help.

Help Me

alsjeblieft?

Ab-so-luut Niet!

Welja.
Probeer ik eens eerlijk te zijn met Peuter, contact te maken met haar, te onderzoeken, gaat de tijd zo snel om.
Laatste paar weekjes wordt er hard gewerkt door Peuter en Mijzelf. En het resultaat mag er zijn. We onderzoeken, praten, kijken elkaar zelfs aan. Vragen ons af, geven antwoorden en komen tot inzichten en conclusies. Geen wereldschokkende nieuwe dingen, allemaal wel woorden die al lang passen bij wie ik ben.
Angst voor afwijzing, ik-ben-slecht zelfbeeld, bewijzingsdrang, perfectionisme, crisissen, moeite met emoties, machteloosheid bij teveel emoties, moeite met eigen verantwoordelijkheid, afhankelijkheid.
Allemaal begrippen die niet nieuw zijn. Maar wel als je deze bij elkaar in een lange zin met pijlen, komma's en dubbele punten gaat zetten. Het blijkt allemaal samen te hangen.
En eigenlijk blijken veel dagelijkse problemen zo'n beetje hiernaar terug te leiden.

Peuter en ik zaten net zo'n beetje te knikken en peinzend te kijken bij een alweer logisch klinkende verklaring van mijn kant op haar vraag 'welke emotie er hoort bij de paniekerigheid die zo kenmerkend is voor een crisis-met-laten-vallen-van-alle-verantwoordelijkheid' Machteloosheid vooral.. Machteloos omdat ik me zo naar voel en het niet kan laten stoppen. Met al die dingen zit die Nu-Moeten-Stoppen, maar niet weet hoe, en er niet mee verder kan. het niet meer kan zo. Die machteloosheid.
Peuter vroeg zich af wat er zo erg was dan. De gevoelens, de situatie, wat precies. Samen kwamen we eruit dat het vooral de emoties waren, die maken me Gek.
Goh, hoe onverwachts natuurlijk voor iemand met DIS, iemand die weinig Echt contact maakt. Ik heb dus weinig, nu blijkt pas hoe weinig, contact met mijn emoties. Ga continue over mn eigen grenzen heen en verval dan in een crisis omdat dat zoveel emotie oproept dat ik er per direct weer vanaf wil. maar hoe.
Hierop concludeerde Peuter dat ik dus vooral heel veel moeite had met het reguleren van mijn emoties. Toen ik nadenkend knikte, en een twijfelend ja eruitbracht ging ze verder.
'Dat doet me allemaal wel erg aan een persoonlijkheidsstoornis denken'.
'O' Nog niet helemaal onder de indruk van deze woorden.
'Ja...' bedachtzaam, 'moeite met emotieregulatie, weinig eigen verantwoordelijkheid. Dat zijn eigenlijk wel de basisdingen bij een persoonlijkheidsstoornis toch.'
'O' Al wat gealarmeerder. Wie, ik? Nee toch, een ander deel zeker.
Stemmen: A 'Persoonlijkheidsstoornis... Borderline, nacistisch, o wacht, psychopatisch leugenaar! ja. Of hoe het ook heet.' M: 'Ze gelooft je niet. Zie je wel. Ik wist dat ze het allemaal toch niet zou geloven!'. M2 'Nounou, gaat dat niet wat hard. Moeten we niet eerst vragen hoe of wat? O stil nou even, wat zegt ze nou?'
Peuter: 'Je klinkt wat gealarmeerd. Maar je kent zelf de kenmerken van Borderline volgens mij ook wel een beetje? Zwart-wit denken, automutilatie en destructief gedrag, moeite met omgaan met emoties, weinig eigen verantwoordelijkheid, verslavingsgevoelig. Eetstoornisje?.
Stem M: 'Ja hoor, daar komt de aap uit de mouw. Ze gelooft er geen hol van! De trut. Praat lief mee, luistert lief, maar schrijft achter je rug op dat je alles uit je duim zuigt. Borderline.'
Stem N hardop: 'Ehm, ja ehm, betekent dat dan.. Ehm. Ik bedoel, krijg ik dat er dan gezellig bij, of mag ik ruilen?' van binnen: 'borderline? dat is Sera... dat is wel herkenbaar, maar dat is zonder 'delen'. Zonder alles wat Dis is. Borderline is in dit geval een ander woord voor aansteller.. Leugenaar... Is dat wat ze vind? Vind ze me een leugenaar?'
Ondertussen ben ik zelf ook nogal in de war. Borderline. maar al die testen dan, die PO's. Waarom kwam dat er dan niet uit.
Ja, overlap met dis.. of de DIS NAO zoasl het nog staat daar in eht dossier. Nog iets waar ik zelf van merk dat ik kippenvel krijg en dat het bij de andere delen veel oproept. van boosheid tot frustratie tot machteloosheid. In ieder geval een hoop onrust.
Eigenlijk is het hierna tijd.
Allemaal een beetje in onze eigen dingen verdiept gaan we naar huis. Vriendje rijd, ik probeer aantekeningen te maken over het gesprek. Ik merk de stilte, de ongemakkelijkheid in mijn hoofd, de spanning in mijn lijf. Maar echt voelen lukt nog niet.

Onderweg naar huis bel ik even snel Sera. Zodra het woord borderline valt nodigt ze me uit voor een bakkie. Als borderliners onder elkaar. Not dus. Dat borderline dan, want even samen brainstormen is erg fijn.
We praten, googelen, en denken na. Reeel, maar ook gevoelsmatig.
Ik hoor de hoge woorden eruit komen. De angst dat het hele Dis verhaal niet bestaat, dat dat allemaal aanstellerij is. 'maar hoe kan dat dan' hoor en denk ik in stereo. 'Heb ik me dat dan allemaal ingebeeld? En hoe zit het met al die dingen, delen, stemmen, tijd kwijt? ook ingebeeld?'
Paniek in wording, een hoop onrust, beginnende emoties.
Ik merk het, Sera merkt het.
Gezamenlijk besluiten we dat Peuter NU gebeld gaat worden (het is ook geen stijl om dat soort dingen vlak voor eindtijd eruit te flappen!! ;) ). De hulpvraag wordt hoe het zit met het grote B woord, dat ik er heeel veel onrust van krijg en niet goed weet hoe dat te hanteren en of er vrijdag tijd is voor een uurtje onderzoeken hoe het zit met mij, de onrust, en het B woord.
Natuurlijk krijg ik het secretariaat, natuurlijk zit ze nog tijden in de dagsluiting, en vraag ik bibberend of ze door kunnen geven om terug te bellen, ja toch wel beetje dringend.
Als ze belt hoor ik de angst in mijn stem, en merk ik dat ik niet helder kan denken. Voelen? nee.
Met tranen over mijn wangen brabbel ik over ongeloof van dis, of ik nog wel terugkan.
Lief en rustig begint ze meteen een geruststellend verhaal over dat het 2 compleet verschillende dingen zijn. Op 2 assen staan, en los van elkaar staan, maar toch ook niet. (dit om het duidelijk te houden). Dat mensen met Dis bijna altijd ook Borderline erbij hebben, maar dat dat andersom niet geld, dus borderline niet automatisch ook dis inhoud. Ergens klinkt dit logisch, maar als ze dan nog iets geruststellends wil zeggen in de trant van dat een opmerking van haar niet meteen een diagnose inhoud begrijp ik het compleet het verkeerde en schiet de paniek weer hoog terug mijn gerustgestelde keeltje in. Geduldig herhaalt ze het hele verhaal nog een keer, met daarbij dat ze het goed vind dat ik haar dit zeg, en dat ze echt niet denkt dat ik alles uit mijn duim zuig.
Als ik stamelend toegeef dat ik al plannen zat te maken om nooit meer terug te komen en haar plant (waar ik een erg goede relatie mee heb) te ontvoeren en met hem verder te gaan, zegt ze dat ze het fijn vind om dit te weten, dat we het daaar volgende keer over moeten hebben. Met daarbij het advies om, mocht ik verder willen met PlantLief, het Grote-Planten-Lease-Bedrijf te bellen om Plant uit te kopen. Dat zou te doen moeten zijn volgens haar.

Ik denk dat Plant het voorlopig nog maar een tijdje zonder mijn fulltime aandacht moet stellen. Vooral de laatste zin, en haar toon en geduld, maken dat ik het toch nog maar weer proberen ga.
Zeker als ze me dan ook nog zegt dat ze hoopt dat we nu wat geruster zijn, en dat er anders nog maar even over gebeld moet worden, dan helpt ze me wel weer herinneren hoe het zit.
Fijn.

Een Peuter met begrip.
Fijn.

Nieuw ook. Zeker na mijn oude peuter.
Een Peuter met geduld.
ook fijn.

Een Peuter die veel inzicht blijkt te hebben.
Bleek afgelopen tijd.
Minder fijn.

Want hoewel ik het best tof vind om een kwartet te hebben zit ik NIET te wachten op mijn vierde diagnose. Not, njet, nakkes, nada.
DIS, okee.. daar benik nu een beetje aan gewend.
Terug naar DisNAO, angstig. Zit de rest dan in mijn hoofd?
Maar Borderline? Das ronduit zeggen dat ik me aanstel, dat ze me niet gelooft.
Dat is zoooo'n grote angst..
En erbij? Kan dat? Nee. Ik niet. Zo erg is het niet. Het is zo al erg genoeg.

(maar ergens zou het wel een heel mooi labeltje zijn om 'gek zijn' een naam te geven voor aan de buitenwereld. Om het ein-de-lijk eens te kunnen verklaren.)

(maar dat hoeft natuurlijk niet. Want dat heb ik niet. Njet. Nada.)

Self-fulfilling prophecy

Sta ik onder de douche, een beetje te peinzen over wat Peuter gister zei, komt er ineens van alles door wat erbij hoort, het completer maakt. Grr.
En onder de douche kan je niet schrijven. En als je niet schrijft dan ben je je gedachtes zo weer kwijt, vluchtig als zeepbellen zijn ze. Dus eronderuit en met half uitgespoelde haren zit ik nu hier.

Peuter stelde vast dat ik op zoek was naar afwijzing, dat ik daar iets uithaalde blijkbaar, dat het me iets opleverde. Na kort beraad kwamen we eruit dat het me bevestiging opleverde. De bevestiging dat ik inderdaad niet de moeite waard ben, het verkeerd doe, slecht ben. Die bevestiging levert me weer op dat ik niet hoef te piekeren over het 'waarom'. Want, ouders hadden gelijk: het lag aan mij, kijk maar...
Dat niet piekeren is fijn, het scheelt een enorm conflict van binnen, en het is ergens 'makkelijker' te aanvaarden dan andersom: het lag niet aan mij, maar mijn ouders vonden mij gewoon niets waard. Op een of andere manier doet dat meer met me, dan dat ik ook echt niets waard ben.
Ik wil graag op juiste waarde geschat worden :).

Onder de douche dacht ik ineens dat ik volgens mij niet echt op zoek ben naar afwijzing, ik lok het eerder uit doordat ik er zo bang voor ben.
Hechte/eerlijke sociale contacten waarin ik mezelf laat zien vermijd ik omdat ik bang ben voor afwijzing. (Dat was al een conclusie van vorige week.) Ga ik deze contacten toch af en toe aan, dan ben ik geneigd om regelmatig terug te vallen in het patroon 'afstand afstand, ga weg'.
Dit omdat de angst me dan benauwd.
Juist bij mensen waarmee ik dat contact probeer aan te gaan, mensen die belangrijk voor me (aan het worden) zijn, ben ik er doodsbang voor, zeg maar gerust ervan overtuigd, dat ze me af zullen wijzen. Uiteindelijk.
En ja, dan ga je gekke dingen doen. Want: als ze bezweren dat ze dat niet zullen doen, denk ik 'jaja'. Ik ga het zo'n beetje uitproberen... Is het echt zo? Ik doe nu dit, wordt ik afgewezen? Als ik nu eerlijk zeg... wordt ik afgewezen? En na zo'n dappere bui van 'ik probeer het gewoon' volgt de schaamte en de enorme angst. Want geprobeerd contact te maken. Whaaa. Iemand toegelaten. En die iemand deed aardig terug. Dus, afstand afstand, ga weg.
En das bizar voor mensen die de dag daarvoor nog belast werden met zieleroerselen (in het kader van, ik probeer het gewoon). Dan horen ze ineens een tijd niets meer, of enkel afstandelijke dingen.
En dan kan het ook nog zijn dat ik iets 'eerlijk' probeer aan te kaarten, maar daarbij denk te weten/lezen/observeren dat dat echt een on-ver-geef-lijke fout is. Een Fout.
Ik die iets Fout doe. Oei. Nog zo'n oerangst. Want, fouten bewijzen dat ik slecht ben, het allemaal niet kan, het niet waard ben. Ze bewijzen dat mijn ouders gelijk hadden, en het enige gevolg daarvan kan zijn dat ik mezelf nu voor gek zet, en afwijzing zal volgen. Afwijzing door eigen stomme schuld.
Dus: het net aangekaarte onderwerp waar ik voorzichtig probeerde misschien wel een klein standpuntje te laten zien die ik eventueel wel zou willen vertegenwoordigen als-dat-zo-uitkomt-en-niet-te-lastig-is-hoor wordt ineens een heikel onderwerp. Iets waar je je slecht over moet voelen, over moet schamen. Excuses worden geuit, en een onderdanige rol aangenomen. Voor de ander wordt al verteld dat het logisch is dat hij/zij het helemaal anders ziet, of daar zo'n duidelijke mening over heeft, of waar het dan ook over gaat. Daar kan ik nog heeeeeeeel veel van leren.
En dan staat die ander, die altijd al tussen zieleroerselen en koele begroeting heen en weer geslingerd wordt, weer heel verbaast te kijken. Wat een omslag opeens. En heeft hij/zij dat gezegd dan? (Nee, dat heb ik ervan gemaakt... )
Wat weer frustratie oplevert, onbegrip, en uiteindelijk, als ik lang genoeg dit volhoud, boosheid en afwijzing.
Hoera, een self-fulfilling prophecy.

Vraag blijft nu: Hoe vat ik dit kort samen om dit volgende week in 5 minuten aan Peuter voor te leggen en naar haar mening te vragen...

Vooruitzicht

Nare laat-op-de-avond reclames! En nee, dan bedoel ik niet de Tell-Sell (die ik nog best grappig vind).
Het is weer veel te laat geworden door het geknutsel met de cadeautjes die ik gistermiddag van 3 ex-collega's kreeg. Ze bleken me beter te kennen dan ik dacht: kaarsen die eruit zien als bonbons, iets met snoepkont erop, kraaltjes-voor-aan-de-spaken-van-je-fiets, en een knuffelbeest. En van de (ex-)chef nog chocoladetaart en prachtbloemen.
Gelukkig had ik ook al gerekend op voor 10 personen taart & drinks en was er dus taart genoeg, en ook alcohol in overschot gezien de alcoholdrinker ziek was.

Al met al een bijzondere en supergezellige middag, waar ik van te voren best wat zenuwachtig over was.

Vandaag lekker uitgeslapen, om bij het opstaan te ontdekken dat poezebeesten de bloemen ook érg mooi vonden. Grom. Beetje gesport, beetje geknutseld, en toen was het alweer zo goed als avond.
Alweer een dag voorbij.

Morgen op tijd (?) op, lessen voorbereiden en wat boodschapjes doen. En dan begint daarna het leven van werken, therapie en trainen weer. Voor 3 daagjes, haha.

In de agenda: Zaterdag shoppen met ex-roomie Flubber. :D Hoe leuk om een man bij je beste vrienden te hebben met wie je on-ein-dig goed kan shoppen. Of snoep uitzoeken. Of gewoon een beetje rondrijden. Eigenlijk bijna alles!

Nu duik ik mijn bedje in. Naast Vriendje. Die was ziek vandaag, de arme ziel. En zonder poezebeesten. Die hebben straf. De bloemen staan op de andere kamer, en poezebeesten zijn boos. Opvoeden, zucht, het is een ondankbare taak. ;)

Vrij weekend

Na dinsdagavond vliegt de week telkens.
Werken, uitrusten, trainen, nog meer werken, en peuteren...
Voor ik het weet is het weer weekend! Wat altijd betekende weer werken.
Maar nu niet :D. Mijn eerste vrije weekend. Jippie-a-jee.
Om dat te vieren, en gezien het feit dat ik lately voor het eerst ruim in mijn geld zit, ben ik gister uitgebreid wezen shoppen.
Hoewel ik het voornemen had om mn complete klerenkast opnieuw te vullen viel het eigenlijk heel erg mee allemaal. En eigenlijk doet dat me ook een groot plezier. Dat ik, als ik besluit om Niet op het Geld te letten, nog niet met zakkkken vol kleding thuiskom.
Okee, ik heb wel Flink geshopt. Zeker voor mijn doen. 5 kledingstukken, niet allemaal hun geld 'waard' EN bij de Didi.
Nina loves Didi, maar Didi houd niet zo van Nina. En dat uit Didi in heel venijnige getalletjes op papier. De prijskaartjes. Dus normaal is Didi voor speciale gelegenheden, of voor de uitverkoop. Maar gister dus lekker niet haha. Heb ik mooi Alles aangehad :D.
Uiteindelijk waren schoonzusje (daar was ik mee) en ik het direct eens over een aantal kledingstukken die we zonder pardon en zonder over de prijs te zeuren, denken of twijfelen afgerekend hebben. haha.
En dat is Bizar. En leuk. En al met al is de schade dus beperkt. Zo beperkt dat ik zo'n actie best een keer per kwartaal kan doen... :D Jeeeeej. hihi..
Ik moet nog een beetje wennen aan het idee van geld genoeg hebben om het 'makkelijk' uit te geven aan kleren enzo. Aan niet eerst uit hoeven rekenen hoeveel geld je bij het winkelen ongeveer uit kan geven om het te redden met schoolgeld enzo.

En vandaag?
Vandaag heb ik heeeerlijk tot 11 uur uitgeslapen en werd ik wakkergemaakt door een knuffelig lief vriendje. Toen hebben we samen in twee uur het hele huis doorgesjeest met stofzuiger, afvalbak, emmer sop en vooral veel harde muziek.
Dus nu is alles lekker fris en schoon.
NOuja, alles...
Het kijkt in ieder geval weer lekker fris en schoon. :)

Als mn wasmachine nu de levenskracht weer kan vinden om als-je-blieft nog twee witte wassen te draaien, dan komen we er wel. Of nouja, met een zou ik eigeniljk ook al heel blij zijn.

Stoere Vrouw

Vanavond even zo alleen.
Vriendje is bij Mijn pleegmamma. Om te helpen met de computer weliswaar, maar toch voelt het raar. Angstig. Vooral onzeker. Ik mocht wel mee zei hij, maar ik wilde niet. Zei ik.
Ik wilde niets liever. Maar kan mezelf niet laten kennen dan. Vooral niet laten zien hoe belangrijk het is. Het niet belangrijk willen vinden.
En vooral ook niet in de weg willen zitten. Me daar moeten schamen en teveel voelen.

Nu gaat het weer fijn. Bankhangen met poezebeest, een streepjesdeken en alle kaarsjes aan. Fijn. Mijn Huis. Van Mij. Stoere vrouw.

Dag was ook wel okee vandaag. Werken was leuk. Daarna nog een drukke middag gehad met een open middag op werk terwijl ik normaal vrij ben. Ook wel leuk. Fijn om 'volledig' collega te zijn, en ook op die manier gewaardeerd te worden. Nog even met vriendje en collega's na te kunnen praten (en klagen) over genodigden en hun gedrag enzo.

Veel in mijn hoofd over therapie en het vervoer daarheen, maar dat is nog beetje warrig. Komt misschien nogwel.
Nu snel weer terug onder mijn streepjesdeken. Hopen dat Poezebeest nog even op mn buik komt liggen knorren. :D
Thuis nog even snelsnel gekookt.

natjes

Soms verlies ik het gevecht tegen mezelf weer eens.
Omdat het zo confronterend blijft om keihard tegen je eigen grenzen aan te lopen.
Om te willen trainen, maar niet goed bij de aansturing van je lichaam te kunnen.
Om zo graag te willen, maar er door de blikken van anderen erachter te komen dat de tranen over je gezicht rollen en je vuisten zo gebald zijn dat ze spierwit zijn.

O wat liep ik net tegen mijn niet-kunnen aan. En wat ben ik over mijn grenzen gegaan.
Waarom o waarom lukt het gewoon niet. Wanhoop, wanhoop.

En de enige die me afrekent op mijn gedrag, mijn niet lukken, de enige die me veroordeeld, dat ben ikzelf. Ik en alle ikken.
Hoewel ik hoor in mijn hoofd, ik zeker weet, ik Zie dat iedereen mij stom vind, een loser. Een grote mislukkeling.
Want hee, als je niet eens kan trainen... Als het nu nog niet lukt.. En als je dan ook nog staat te janken... Dan is het wel heeel zielig. Lees ik. Weet ik zeker te lezen. Heel zeker.

Waar is het plezier in sport? Het fijne van het bewegen? Waar is het gevoel met mijn lichaam, het elke spier voelen? Er is alleen nog maar spanning, angst en frustratie van over.
Als ik me dit realiseer probeer ik wanhopig weer lol te krijgen. Ga nog een keer, probeer nog een keer. Val net zo hard weer om.
Wordt naar de kant gemaand. 'je zou toch stoppen' 'o ja'.
Uiteindelijk, als de rest pauze neemt, toch maar naar de trainster:
'ik kan maar beter naar huis he?'
'beter wel he?'
'ja...'
'ja.'
'maar ik wil echt wel'
'ja. maar het gaat niet'
'nee het gaat niet.'
'nee, en dan zit je jezelf in de weg'
'ja. ik zit mezelf in de weg'

En daar was ie dan. De conclusie van de hele avond.
Ik zit mezelf in de weg.
Ik maak mezelf helemaal gek.
Ja, vind je het gek dat dan niets meer lukt.
Gek he..

En zo ga ik naar huis.
Met tranen op mn wangen
die door de heftige regen lekker toch niet opvallen.
En ik loop langzaam
en voel mezelf
heel nietig.

En nat.

anti-zomer blues

Nog steeds
wil ik
eigenlijk
alleen
maar snijden

mezelf
straffen en
Pijn
doen.

Heel hard
een
mes
in mijn
armen
tot het
Echt
pijn doet

Te laat is
eigenlijk.

Maar dan heb ik morgen weer spijt.
Hoe lang vecht ik hier nu al tegen... De drang. Het op andere manieren proberen op te lossen. de pijn die ik niet wegkrijg en slecht zijn zonder echt gestraft te kunnen worden.
Maar de littekens leveren me gewoon
zoveel problemen op
Teveel.
Op het werk, met kinderen...
Voeten en
verborgen plekken
heb ik allang geprobeerd.
maar de armen
die roepen
Gillen.

Was het maar
voor altijd winter
nooit meer
t-shirts
en dus nooit meer
problemen

Ik
Wil
Mijn
Mes...

beetje dom gedaan

En toch blijf ik het doen.
De idiote beelden in mijn hoofd proberen te googelen.
De onverwoordbare pijn zoeken in online beelden.

Wat is dat voor behoefte?
Mezelf extra kwellen of
juist het kunnen
voelen
van alle pijn
voor en door
anderen.

Vermoeiend hoor.
Want uiteindelijk ga ik er helemaal kapot aan en draai bijna door snachts.
Paniek paniek paniek
want de pijn moet NU stoppen

De pijn die ik net
met zoveel moeite
opgezocht heb.

Stommerd ben ik ook.

Maar hier niet

En dat moet dus verboden worden.
Dat je gewoon lekker in de teamkamer een appeltje zit te eten met je collega's,
en dat er dan het thema kindermishandeling ineens aangesneden wordt.
Zomaar.
Met verbaasde gezichten.
Dat dat zoveel voorkomt.
'Ook hier op school?'
'Zelfs hier op school.'
'Maar niet zoveel toch?'
'Nee. Nouja, ze zeggen 1 op 5, maar..'
'Nee dat kan niet kloppen nee.'
'Dat dacht ik ook al. Ik bedoel, kijk nou'

Tsja.
Zo blijven de sterftecijfers van kindermishandeling ook wel hoog ja.
Als de leerkrachten al zo hun kop in het zand steken.

En ik..
Ik zat daar maar.
Mijn mond te houden
En mn tranen in te slikken.

Wat was ik blij met groep 3.
Tetterend met zijn 25 tegelijk aan mijn arm hangend.
Afleiding.

lieve gekkerds

's ochtends om half 8 de wc schoonmaken... dat moet een record zijn!
Voor mij in ieder geval!!!


.....................................................................................................................................................................

Net terug van een etentje van mn werk. Mn oude werk moet ik zeggen, nog drie keer en dan ben ik er officieel weg. Ik kreeg vandaag de reactie op mijn ontslagbrief. Echt hoor.
Het etentje was saaier dan ik gewend ben (weinig collega's van onze afdeling), maar benadrukte wel weer even wat een maf maar bijzonder clubje het is daarzo :). heb echt een paar keer met de tranen in mn ogen gestaan. Gewoon, omdat er een groep collega's is die er al lang werken en die gewoon zo.. zo.. zo lekker zichzelf kunnen zijn maar toch maf? Zo gezellig zijn? Zo sociaal of lief tegen anderen kunnen zijn, terwijl ze juist ook heel hard kunnen zijn tegen degenen die ze niet mogen? Ik weet niet wat het is, ik heb in ieder geval een hoop sterretjes momenten gehad vanavond.
Een lang gesprek met een collegaatje over haar gehandicapte zoontje, en spigiatrische klinieken enzo. Een groep die een soort van 'hangdans' deed (armen over elkaars schouders in een kring en wiegen maar) waar ik rustig tussen twee collegaatjes indook. Gewoon, plop je hoofd tussen twee buiken steken en langzaam gaan staan, dan zit je ertussen. En hoe okee dat was enzo :) Even knuffelen met de grote man met de grote mond die stiekem toch wel een klein hartje heeft. Twee collega''s die samen proberen om 'de vlieger' ten gehore te brengen. Een van die twee collega's die standaard na twee bier aangeschoten is en dan de tekst kwijt is. Ik en een andere collega die dan rustig lalala verder zingen voor hem.
Met het groepje van 5 hechte collega's overblijven, en dan nog heel serieus wat liedjes voor elkaar zingen (tsja, de microfoon, boxen en muziek stonden er toch nog :)). Dit ook absoluut niet raar vinden. Zo'n 400 keer horen dat ik misschien Denk dat ik wegga, maar dat dat dus echt niet gaat gebeuren, of dat ik mezelf eerst moet klonen voor hen.
Met collegaatje even de mannen verdelen: hoe we naar huis gaan en wie wie meeneemt. Eeuwen wachten omdat je chefs nog van alles moeten doen, wat voornamelijk rondjes lopen inhoud, en in de bosjes piesen. Met diezelfde twee mannen in de auto onderweg naar huis nog steeds lol hebben, en aangeraden krijgen om zo snel mogelijk met kinderen te beginnen. Met daarachteraan meteen het aanbod om ze nu vast te maken.
De laatste collega in de auto thuisbrengen en dat hij nu eindelijk wil weten wat er nou gebeurd is allemaal waarom ik zo ben... ..snik..


En zo eindigde mijn avond. Terwijl ik in het donker van de auto heel casual en stoer even op zat te dreunen wat er misgegaan is in mijn vroege leventje. Collega eruit trapte richting vrouw en kinderen voor ie aan afscheidszoenen wilde gaan beginnen, en toen met traantjes terugrijden.

Ik ga ze missen, dit stel gekken.
Lieve gekken, die mij zo normaal vinden.

kortkortkort

Zo, even mezelf dwingen om er weer voor te gaan zitten en een stukje te schrijven.
Vorige week eerste werkweek. Spannend hoor. Afgelopen weekend moest ik ook werken en merkte ik meteen dat hoe weinig het voor anderen ook lijkt, het voor mij meer dan genoeg uren zijn. Genoeg om te proeven van het werk, van de kids. Het leuk te vinden en enthousiast te blijven. Te weinig om compleet gestresst te raken, over'moet' enzo...

Nu morgen dus weer. En aan de ene kant heb ik er superrrrrveel zin in, aan de andere kant moet ik ervan zuchten. Maar de lessen zijn voorbereid en zitten in mn map, vanavond nog even in de zaal gekeken, er zijn weer wat materialen geleverd, dus het wordt steeds completer!

Vandaag lekker uitgeslapen. Heerlijk. hoewel ik dan wel altijd heel schuldbewust opsta daarna. Meteen mn lessen afgemaakt en opgeruimd, Vriendje's tante kwam nog langs, en daarna met vriendje op stap geweest om zijn nieuwe fiets op te halen. Wat een kuiken daar in de fietsenwinkel. Alles wat we gevraagd hadden hadden ze niet gedaan... Maar goed, fiets is mee, en donderdag wordt de rest gedaan.

Morgen ook weer peuteren. Moeiluk hoor. Ook omdat het juist zo anders is dan de oude tpie. Peuter wil graag dat ik thema's inbreng aan de hand van de praktijk. Kleine dingen waar we achterliggende gedachten en emoties uit kunnen halen en onderzoeken waar dat vandaan komt.
Peuter houd sowiezo van onderzoeken. Ze wil het liefs Alles onderzoeken. Wat ik vertel dan. Als ik dat wil. En natuurlijk wil ik dat. Want ik wil beter worden. Maar hoe doe je dat? Onderzoeken...
Volgens Peuter, aan wie ik het vorige week toch maar eens vroeg, door te voelen, de emoties die erbij horen te benoemen en te kijken waar die vandaan komen. Jaja.
Nouja, emoties genoeg ;). Maar goed, mag dus nog iets leuks bedenken voor morgen.

Gelukkig kom ik door mn pil'z wel redelijk okee mn bed uit. Jippie.
Ik heb trouwens ook het nadeel van die dingen ontdekt (moesten ze ergens wel hebben.. ze waren Te perfect). Het werkt niet echt stimulerend voor je sexleven. Zachtjes uitgedrukt ;). Geeft niet, extra stimulans voor Vriendjelief om Ontzettend Romantisch en Verleidend te zijn ;).

Sterkere bril

Ik denk dat ik kan gaan zeggen dat het 'goed' gaat.
Klinkt normaal.
'Hoe gaat het?' 'Goed'
Behalve dan dat ik eigenlijk nooit goed zeg als ik serieus ben. Dan maak ik er meestal van, ja aardig, ja gaat wel, ja wel okee. Wat soms staat voor wat ik op dat moment zeg, maar meestal ook voor, ja ik kom de dag door maar daar houd het mee op. Of voor: erg rot, maar wat doe je eraan en wat kan je ermee. Of: ja ik leef nog. helaas.
Maar nu lijkt het dus 'goed' te gaan.

Hoe moeilijk zo'n klein antwoord kan zijn eigenlijk, als je het serieus wil geven. Bij peuter vind ik dat ook vaak de lastigste vraag. Hoe gaat het?
Dan je namelijk vaak 'theoretisch gezien' (hoe je je zou moeten voelen gezien de omstandigheden) maar dat komt vaak niet overeen met hoe ik me voel. En dan heb je hoe je je voelt wat weer niets zegt over hoe je leven gaat of eruit ziet momenteel (want soms functioneer ik prima als het echt kut gaat).

Maar goed, goed dus. Ja, het kost wat moeite allemaal, ik moet veel slapen smiddags, het is spannend maar het is ook leuk, en het lukt en het gaat gewoon en het voelt zo fijn als het klaar is.
Het is allemaal minder uitzichtloos, beter door te komen. het is het 'zo wil ik misschien wel 30 worden gevoel'. Dat moet 'goed' betekenen.
En het verbaast me zo!!! Nog steeds als iemand vraagt 'hoe gaat het' ben ik verbaasd en blijig dat ik 'goed' kan antwoorden.

Dus lang leve de enge spyg en deze meds. Laatste keer aangevraagd of ik nog een verhoging mocht proberen. Kan nog net ;). Dus ik ben nog een stukje omhoog gegaan. kijken of het nog meer effect heeft..
Ik heb weer het soort deja-vu gevoel van toen ik net een bril gekregen had.
Dat ik wel merkte dat ik niet zo goed zag, maar dat je het verschil pas merkt als je een bril op hebt. Dat ik niet doorhad dat het echt zo zou verbeteren. En ik weet nog dat toen ik lenzen kreeg ik nog verbaasder was dat dat weer zoveel scheelde. Dat een mens zo goed kon zien, zomaar.

Dus nu krijg ik pil-lenzen ;). of gewoon een sterker glaasje. Want ja, ogen kan je meten en glazen berekenen, maar feitelijk zit ik met die pillen nog bij de opticien waar ze allerlei glaasjes draaien en vragen: zo beter? of is dit duidelijker. maakt dit verschil?

dus ik ben benieuwd.. Stiekum, heel stiekum hoop ik weer op verwondering. dat het ook zo kan. zo gemakkelijk. Nog gemakkelijker... Maar dat is voor heel stiekum en niet om hardop uit te spreken. Want niet verheugen.. dan valt het zo tegen straks.

vluchtende peuter

Soms baal ik van therapie. En dan niet eens van dat ik het heb of van de peut.
Nee, soms baal ik ervan dat het nu maar 3 kwartier per keer is. Dat je dus gewoon niet echt lekker opschiet. Omdat als je net op dreef komt, je klaar bent.
Of dat het zo zwabbert. Dat je met een thema bezig bent en daar continue omheen zwabbert omdat je zoveel lult, en zo snel op andere dingen uitkomt.
Soms baal ik ervan dat therapie geen wiskunde is. Er is geen formule hoe het moet, verbanden en conclusies zijn moeilijk te vinden, en je moet alles 'onderzoeken' zonder dat er een oplossing of goed of fout is.

Nee soms, soms zou ik gewoon eens duidelijkheid willen. We gaan vandaag dit behandelen. Dat doen we tot we een end ermee zijn, we noteren punten en conclusies en trekken verbanden. Uiteindelijk komen we dan tot een eindconstatering of een werkwijze, of in ieder geval tot Iets.
Iets anders, iets duidelijkers dan gedachten, hersenspinsels en kleine inzichten of ohw ja's.

Mijn hoofdconclusie van vandaag na 2 keer peuteren was deze:
Gesprekken zijn vluchtig. Als je probeert je vinger op de hoofdpunten te leggen lossen deze op voordat je ze kan pakken en ben je het weer kwijt.

Gaan we dit analyseren dan zal eruit tevoorschijnkomen dat hieraan ten grondslag ligt dat de gesprekken dus nog erg onveilig zijn voor me. Het kost me veel moeite om me tijdens te gesprekken te focussen op het onderwerp en mijn gedachten helder te krijgen, laat staan te verwoorden. Dit wijst op dissociatie, afstand nemen van emoties, heden en gesprek. Omdat danwel het onderwerp, de emoties, de persoon, de ruimte of enig ander iets, bedreigend is. Met als gevolg dat men deze dingen niet goed opslaat, of in een andere staat (gedissocieerd) op slaat in zijn geheugen. En er niet meer bijkan.
Hoera.
U heeft dis. :)

Kloterig nadeel: de conclusie van deze week. Je kan elke weer onmogelijk moeite doen om te proberen op te vissen waar je therapie eigenlijk over ging. Zodra je in de buurt van de gedachten komt of bijna aanraakt waar het gesprek over ging lossen ze weer op. Om Gek van te worden.
Dus maar weer netjes elke week meteen aantekeningen maken. Moei-lijk.
Zelfs tijdens het gesprek kan ik woorden van 5 minuten terug al moeilijk terughalen. En dan Ben ik pot-ver-dikkie nog half dissociatief volgens bovenstaande analyse.
Dissociatie is een prachtige knappe oplossing van de menselijke geest om te overleven.
Ik werk te goed.

zoveel

Wat een emoties in mijn hoofd.
Vandaag post van het UWV. Toen ik binnenkwam lopen van mn werk riep vriendje al dat er 4 (!) enveloppen van ze waren. Alles direct laten vallen en gaan kijken.
De korte samenvatting van wat ik ervan begrijp houd in dat ik voor 80-100% afgekeurd ben en dat mijn beperkingen op mijn 17e al duidelijk aanwezig waren, dus ik krijg een wajong..
Waar ik heel erg van schrok waren de twee brieven waar in stond dat ik blijkbaar automatisch een jaar met terugwerkende kracht uitgekeerd zou krijgen.. Ik dacht eerst dat ik de bedragen die er stonden moest gaan betalen, en daarna snapte ik het niet zo goed..
Maar volgens de brieven krijg ik een aanzienlijk bedrag uitgekeerd...

Sinds die tijd zijn alle emoties en gedachten in ons op hol... in het begin totale verbijstering.. ongeloof. Ongemak ook. Ergens ook een soort van blijheid, maar wel gedempt. Kriebels, opluchting. Maar ook schaamte. Ik heb dat geld niet verdient! Waarom? Ik heb het vorige jaren goed gered met mijn stufi. En dan nu dit. Als 'extraatje'? Omdat ik er recht op had... Eigenlijk al 5 jaar. Maar moet je altijd krijgen waar je recht op hebt, als je het niet nodig gehad hebt?
Het voelt als geld dat je vind in een gevonden tas of portomonee waar niemand om komt en zonder adres erin. Afgeven bij de politie is zonde, dan verwijnt het in de algemene pot.. Aan de andere kant voelt het 'slecht' om het te houden. En ergens is iemand het kwijt. Het is niet van jou... Maar het zou wel leuk zijn 'zomaar' geld. En altijd welkom.

Sera gilde meteen toen ze het hoorde. Zij vond het 'smartegeld' omdat ik een 'kutleven' gehad heb zei ze. Haha in die verwoording kon ik er wel mee leven.
Maar ik weet niet, het voelt wel fout. En maatschappelijk onverklaarbaar, dat merkte ik vanaag ook wel.
De familie was bij elkaar en ik lichtte even kort vader in. Dat klinkt misschien gek, maar we gaan weer redelijk met elkaar om, en ik heb geen zin om me daar over te verdigen (oef wat klinkt dta stoer.. ). Vader feliciteerde me, zij dat dat mooit meegenomen was en vroeg wanneer het feest was. Alsof ik de lotto gewonnen heb end at moet delen, dus niet 'verdiend'.
Moeder die het wat later van vader hoorde reageerde 'beter'. hebben het er daarna ook nog even over gehad, zij is wel echt blij voor me. Omdat ze merkte hoe moeilijk het allemaal ging laatste jaren, omdat ze het me gunt. En me daarbij ook zei dat ik me niets van de buietnwereld aan moest trekken..
Dat betekende trouwens wel heel veel voor me... Moest echt heel hard huilen. En ik heb dat ook gezegd dat ik het fijn vond dat ze dat zei..
Maar later die avond liet een tante al weer duidelijk blijken dat het echt 'not-done' was dat wij jongeren maar vooral genoten en niet gingen werken ofzo.. Teveel bezig met genieten, dat zij daar geen keuze in hadden, en wacht maar tot we ouder werden, dan snapten we het wel.
Ja hallo, tantelief leeft voor haar eigen winkeltje waar ze lekker over de hele buurt roddelt, niets moet (want ze heeft er personeel dat het werk doet), veel aanspraak heeft, en wat ze gewoon ook leuk vind. Ze WIL het niet verkopen, want ze wil niet stoppen met werken.
En toen ik zei dat ik liever geen geld had en wel gelukkig was dan dat ik veel zou werken, ongelukkig was maar wel veel geld verdiende vond ze dat ik daar later wel op terug zou komen, dat wij jongelui verwend waren omdat zij als ouders ons altijd zoveel gegeven hadden, dat wij nooit zover gekomen waren zonder alle ouders, en dat we nog wel zouden merken dat de wereld enit zo werkt als we zelf kinderen kregen.
Toen dacht ik, lekke rmakkelijk gezegd, dat wij nooit arm geweest zijn, en dat je niet ongelukkig wordt van veel werken. Zij schijnbaar niet, en armoede is relatief. Afgelopen jaren heb ik krapper bij kas gezeten dan mijn hele leven, en ik heb het er echt voor over!!!
Zij is schijnbaar nog nooit echt ongelukkig geweest ofzo dat ze dat zo makkelijk kan zeggen.
Maarja, dat wilde ik weer niet terugkaatsen.
En hoewel i kmn mond wilde houden hoorde ik mezelf reageren op haar woorden. Mezelf dingen zeggen, en dan ook nog slecht geformuleerd enzo.. Wat was ik boos op mij. En op haar, omdat ze gewoon zo vol was van haar eigen overtuiging (die ik voor een gedeelte nog wel kon begrijpen, ik denk dat er best mensen zijn die heel goed kunnen leven op die manier.. maar dta verschilt toch per persoon?), en eigenlijk gewoon verklaarde dat ik nog veel te jong was om te weten waar ik het over had en dat ik nog wel zou merken dat ze gelijk had...
Uiteindelijk lukte het me om mijn lijf te laten luisteren en me af te wenden.
Vriendjelief leek dit wel aan te voelen, en toen ik hem voelde lukte het me om te zeggen dat ik naar huis wilde.
Eenmaal buiten waar moeder ons gedag kwam zeggen barstten alle emoties los. Moeder en vriendje reageerden toen wel heel goed.
En ik Weet dat ik het me veel te persoonlijk aantrok, dat ze niet beter weet, dat ik haar moet laten praten, dat neimand kan voelen wat ik voel enz enz enz.
Maar ik schaamde me voor het geld dta ik zou gaan krijgen, ik was boos en wanhopig dat er eenoordeel over 'mij' (al ging het over algemeen het voelde als mij) geveld werd... Zo makkelijk.
Het was fijn om de steun van vriendje en moeder te hebben. Even van me af te praten.
De terugweg verschrikkelijk gehuild, en nu echt even schrijven.

Het is zoveel in mijn hoofd...
Morgen mijn werk opzeggen. Eindelijk. Mijn weekendbaantje opzeggen.
Jeetje wat heb ik daar lang op gewacht, naartoe geleefd.
Nooit heb ik durven dromen dat ik die baan op kon zeggen en maar weinig uren door de weeks werken.

Het leven lijkt me eindelijk een kans te geven.
Een echte, eerlijkere kans.
En wat doe ik....
Ik voel me schuldig... Mafkees ben ik ook. Maar eelijk lijkt niet voor mij te gelden...

Ben ik blij, verdrietig, opgetogen, genegeerd, opgelucht, wanhopig?
Naar wie moet ik luisteren.. Houden, weigeren, feesten sparen. Navragen, geloven genieten of nog even opzijzetten uit mn hoofd.
Zoveel gedachten, zoveel meningen, zoveel emoties.

en nu ook
zoveel moeheid.

vakantie

Ik ging heel veel doen vandaag. Dacht ik.
Dus toen ik om 12 uur wakker werd barstte ik van de energie en de plannen. Die verslapen tijd haal ik zo in. Er was ook nog wel even tijd om tussendoor te hyven, want ik moest toch op de computer om naar mn lessen te kijken voor komende week.
Goed. Uiteindelijk heb ik dus enkel een jaarplan uitgedraaid, een map leeggemaakt en een wasje gedaan. Hihi...
Ach, het is nog vakantie zullen we maar zeggen :).

Wel goed om even te kijken naar het jaarplan en de lessen enzo. Kreeg er weer ideen door en werd wat gerustgesteld in mijn 'OMG ik ga zelf aan de slag'. Zelfs wel zin in.
Ook geprobeerd om mn collega op die school te bellen, maar die was er niet. Ondertussen wel de nieuwe werkplek gezien thnx to a friend die er foto's van had. Altijd prettig :).
En eind van de middag kwam een andere vriendin langs met enthousiaste verhalen, en ik denk dat de beslissing gemaakt is: Nina gaat op turnkamp..
Ja, eindelijk.
Al sinds 12 jaar over gedroomd, nooit gemogen, daarna nooit meer gedurfd, en nu met mijn ruime leeftijd gaat ik het gewoon maar eens proberen denk ik. Je moet toch wat.
Dus. Nu hopen dat ik voor het volgende kamp (wsl winter) niet van gedachten verander ;).
Zo naar bed. Rug doet pijn.
Maar dat levert dan wel weer massages op van vriendjelief ;) dus hee ;)

wie, ik?

Wat een tijd weer niet geschreven. Toch merk ik wel dat ik er vaak behoefte aan heb, maar toch ook weer niet ofzo. weet ht niet.

Net terug van Sera. Ben ik veel geweest afgelopen twee weken, end at vind ik echt heel fijn. Echt weer een beetje als vanouds. haar vriendlief was er ook veel, dus net weer als vroeger met zijn drieen. Dat vind ik echt fijn :). Veilig enzo.
Heb daar van de week ook een nachtje geslapen. Ook al zo veilig, vertrouwd...

Gister heb ik bij Sterretje en Brit geslapen. Jaja, alweer logeren. Ging goed. Vond het wel wat spannend, maar het ging echt wel goed :). En het was heel gezellig.
Daar slapen we altijd met zijn allen in een kamer, en dat is toch gezelliger dan als zij hier slapen, op hun eigen kamer.
Elk een eigen kamer is meer.. hoe noem je dat? Volwassen? Doe mij maar lekker samen kletsend in slaap vallen enzo.
Hoewel.. dat gaat uiteindelijk dan vaak wel ten koste van mn nachtrust. Hmm... nouja, iig voor zo af en toe een naggie bij lieve vriendinnetjes vink het wel gezellig! :)

Vind het ook wel heel fijn om weer zo veel met andere mensen om te gaan. Doet me goed. Merk dta als ik hele dagen thuis zit ik me toch snel weer terugtrek in slapen, lezen of zoiets. Op zich ook fijn om af en toe bij te komen (bv vnamiddag, na het logeren en voor Sera, dan MOET ik echt ff bijslapen), maar het helpt niet mee als het hele dagen zo is..
Merk dat ik laatste tijd echt makkelijker 'door' de somberte heenbreek.. Ook met opstaan.
Eindelijk niet meer dat eindeloze gevecht met weer een neiuwe dag.. De tegenzin en wanhoop enzo. Echt voor het eerst sinds ik me bewust kan herinneren wil ik niet janken bij het opstaan. Okee, het is nog steeds nie tmijn favo bezigheid, maar ik kan me er sneller toezetten, en de emoties zijn minder heftig.
Zou de eindeloze depressie eindelijk wegtrekken? In dat geval stuur ik de uitvinders van mijn redelijk nieuwe meds een enorme taart! Volgende keer nog een keer verhoging aanvragen, en als dat net zo veel effect heeft als de vorige verhogingen, dan ben ik echt verbaasd..

En waar ik nog vebaasder over ben is dat ik eigenlijk niet eens heel hard merk dat het makkelijker gaat. Pas na even besef ik ineens: hee, er is al een tijd geen crisis geweest, hee, ik ben minder met de dood bezig, hee, wakker worden is niet meer zo vreselijk naar...

Eerlijk gezegd begin ik eindelijk weer een beetje hoop in de toekomst te krijgen... Diploma binnen, een baan, kans op wat centjes, eindelijk zicht op het einde van een eindeloze reeks depressies, goede therapie die ook aanslaat en rust brengt, dit huis, vriendjelief die graag kindjes wil en snel ook, en lieve vrienden waarvan ik eindelijk echt op aan kan.. Ook voor het eerst echt lieve vaste vrienden die ik soms een tijdje niet zie, maar die voor elkaar door het vuur gaan, en voor mij.
Nee, op deze manier, zeker als het allemaal financieel nog wat meevalt, kan ik misschien wel 30 worden. (nou niet meteen zeuren over 60,80 of 100, blij zijn met wat je krijgt! ).


Ohw en.. en... mijn ik-moet-nu-een-kindje-drang begint wat af te nemen :) ook heel fijn! (en een beetje raar, het maakt me onzeker!) Ik wil nog graag een kindje, maar ik voel me soms zo zeker van Vriendje nu, en dat hij me niet aan het lijntje houd, dta ik wat meer rust heb. Nu voor het eerst in mn leven denk ik: eerst maar even werken en genieten van het leven dat ik dan heb, alle rust die ik dan eindelijk heb.
Bizar he. Genieten vna het leven, rust.. Niet nu een kindje willen..
Ben ik dit?
neee een alter waarschijlijk.. LOL

ik zie ik zie...

ik zie ik zie
wat jij niet ziet
rode vlekken
vervaagd door
blauwe druppels
de striemen
van het verleden
de pijn
van zwijgen

ik zie ik zie
wat niemand ziet
een meisje
gebroken
van alles
zat
van het leven
gevangen
in
vroeger

dag huisje

dag
oude huisje
dag kamer
dag keuken
dag gangkast
dag douche

dag jaren
van wonen
dag vrijheid
dag tuin

dag tijden
van delen
dag wonen
met velen

dag plekje
zo veilig
dag kamer
zo heilig

dag loesje
op deuren
dag vloerzeil
met scheuren

dag ramen
dag vlekken
dag hoogbed
dag plekken

dag leven
van gister
nu door
naar vandaag.

Dag huis...

donderdag

Vandaag stage. Lekker op tijd op, niet superzenuwachtig ofzo. Gewoon lekker begonnen met mijn ding te doen, ik verwachte de docent van school pas om 9 uur. Stond ie ineens om half 9 al op de stoep. Ja hallooooo...
Maar gewoon lekker doorgegaan en mijn ding gedaan, en eigenlijk ging dat best lekker. Daarna de volgende groep opgestart en gedraaid, en rond kwart voor 10 had ie wel genoeg gezien. 10 uur ging hij uiteindelijk weg, en had ik een heel goed gevoel.
Nog gesprekje gehad, over wat ik zelf vond, leerdoelen enz enz, maar het was in principe dik in orde. Leerpunt is om mezelf meer te laten zien...
Hij en mijn begeleidster hadden het idee dat ze weinig van de echte Nina terugzagen...
Ik weet niet zo heel goed wta ik moet met dit commentaar... Aan de ene kant kan ik he tme voorstellen, ik weet dat ik graag vier stappen vooruit denk, en er continue mee bezig ben wat anderen zullen vinden enzo.. Aan de anderen kant had ik wel het idee dat ik redelijk relaxed was vandaag. Wel lekker mijn ding stond te doen. Grapje hier, even kijken daar...
Nouja, ik neem het mee, en we zullen zien.

Daarna thuis mn nest ingedoken. Nog steeds ziekig, en ik was bekaf. Tijdens mn poging tot lezen (lees: slapen) werd ik twee keer wakker gebeld. Een keer door secretariaat van nieuwe behandeling. Mijn behandelaar kon niet op het afgesproken tijdstip morgen.
Ik moest echt heel hard lachen. Na een week ziek, een week niet afbellen, werd ik nu gebeld door iemand anders dat zij niet kan? Terwijl ik bezig was om in lachen uit te barsten kwam het voorstel of ik drie uur later kon. Terwijl ik eigenlijk gewoon 'laat maar' wilde zeggen toch maar toegezucht.
Maar moet wel zeggen dat ik het vertrouwen errrrrug kwijt ben.
Tot overmaat van ramp kwam ik er trouwens net achter dat ik vorige week ook een afspraak had met de arts daar. Is er door alle paniek enzo natuurlijk ingeschoten..
Maar heb besloten dat die arts de pot op kan, ze bellen mij daar ook niet. Dus ik hem niet. Ik haal mn meds, als ik ermee verder ga, wel via de huisarts.
En mn behandeaar weet ik ook niet wat ik ermee aanmoet hoor. Aan de ene kant zou ik willen schreeuwen naar haar dat het niet goed gaat, dat dit niet kan, dat ik twijfel. Maar er is ook een deel dat morgen gewoon ijskoud wil beweren dat het prima gaat, en dit een tijd volhouden tot we niet meer hoeven te komen en het label 'normaal' krijgen. Lekker sociaal wenselijk liegen, lekker makkelijk.

Nouja iig, na een half uur lezen (lees: slapen) belde ineens mn oude peut.. Dat was maf!!! Ik moest echt drie keer mn hoofd schudden om te geloven dat ik echt wakker was (ik weet vaak het verschil tussen wakker en slapen echt/niet echt moeilijk).
Maar ze wilde even vragen of het goed was dat ze een uitgebreide overdracht naar mn huisarts stuurde. Ehm: NEE! Gelukkig stond ze daar neit vreemd van te kijken :) heerlijk toch, zo'n bekend iemand. Nog ff geklept en toen opgehangen. Bizar hoor.

uiteindelijk maar niet gaan trainen. longetjes werken niet echt mee, en trainen zonder lucht werkt niet ;).
En nu kan ik natuuriljk weer niet slapen. Ja, ik heb het al geprobeerd. Ja, ik lag keurig om half 12 in bed. En ja, ik werd er knettergek.
Dus nu ben ik er lekker weer uit :D.

Geen idee wat ik ga doen morgen hoor. Misschien sochtends even naar Sera om haar kledingkast leftovers door te spitten (ze moest haar kast opruimen als gevolg van mijn opruimactie waarvan zij de helft mee naar huis sleepte, dus nu kan ik kijken of ik haar spullen nog weer mee wil slepen ;)).
We shall seeeeeee.

woensdag

Vandaag..

7 uur opgestaan. Meteen gedouched, aangekleed.
Begonnen met opzet maken voor examenles van morgen. Vrij relaxed op die manier. Zag er nog tegenop om het helemaal uit te werken, dus op bed ff gaan lezen. Natuurlijk in slaap gevallen, Vriendje moest me wakker zoenen...
Toen zwangerschapstest... ja, we doen wel aan veiligheid, maar toch.. mn borsten waren al een tijdje groter en pijnlijk, en ik was zoo misselijk vanochtend.. Nouja, het was puur ter controle, maar ik duimde me rot.. Helaas geen tweede streepje, dus geen kleintje op komst :(.
Samen naar de Gamma en Karwei geweest. Kijken naar douchekasten en verf.
Uiteindelijk verf gekocht voor de badkamer, en voor de slaap en computerkamer. voor de woonkamer willen we tohc wachten tot alle spullen staan voor we besluiten over de kleur voor de muur. De rest van de kleuren staat al wel vast ;).
Wel hele koele decoratiestickers gekocht voor in de woonkamer. Rood met roze. Heel koel. Groot, bloemachtig..

Thuisgekomen begonnen mn lessen echt uit te werken en toen kwam Sera langs, om mijn twee vuilniszakken kleding-leftover te doorspitten. Fijn om haar ff te zien en te spreken enzo.. Ondertussen had vriendje heel lief een boeket gerbera's gehaald..lief!! Na sera mn lessen afgemaakt, en nog maar ff gelegen.

Daarna zijn we lekker met z'n tweetjes naar een pannekoekenhuisgeweest. was heel erg fijn. gewoon samen.. leuk.. En lekker ;).

En nu gewoon zitten, hangen enz. Mn keel is nog steeds dood, dus ik ga dalijk maar goed aan de hoestdrank, en dan hopen dat ik het er morgen een beetje uitgehoest heb voor ik volop moet gaan uitleggen enzo ;).

Nouja, op zich voelde deze dag wel okee. Alleen.. dat tweede streepje.. wat had ik die graag gehad... echt..

puntjes

Ff om mezelf te helpen herinneren dat ik nog wel Iets doe op een dag.
Even positieve dingen opschrijven..

*twee wassen gedaan
*de afwas gedaan en opgeruimd
*achter een stage aangegaan
*mijn huidige stagebegeleidster gebeld
*grove plannen gemaakt voor examenles van donderdag
*koelkast ff opgeruimd en het ijs eruit gebikt
*belangrijke papieren opgeruimd
*studiepuntenlijst doorgelopen en bijgewerkt
*gekookt
*boodschapjes gedaan
*een vriend op visite gehad
*getraind (nouja... :S het was kloot maar wat aan vandaag)

sterretjes:
*een vriend die graag langs wilde komen
*lief vriendje dat lief doet
*trainingsvriendinnetje die even haar hart luchtte
*fijn dat ik gebeld heb

blablabla.. waarom voelt het dan zo beroerd toch. zucht

dinsdag

Was ik gister nog zo blij en vrolijk, nu weer niet. Of nouja, blij en vrolijk.
Ik ging naar school, ik sprak af met twee meiden van mn oude therapiegroep, en dat was heerlijk. Ff bijpraten met zijn drieen, wat een leuke en fijne meiden zijn het toch. Uiteindelijk op de bank beland om nooit meer op te staan stonden er vrienden voor de deur om me op te halen. We gaan altijd zwemmen maandagavond. En tsja, ik wilde spijbelen, maar zo ging dat natuurlijk niet.
Vond het wel heerlijk dat ze me gewoon kwamen halen, dat betekende dat ze me graag mee wilden. Zomaar uit zichzelf 'moest' ik mee.

Vanochtend om 6 uur de wekker. Snel douchen, gister alles al klaar gezet.
Nou voel ik me altjd kut als de wekker gaat, dus ik dacht: daar moet ik doorheen. Meestal ga ik onder de douche wel 2 pannetjes naar beneden dan, of voel ik me in ieder geval zo dat ik kan funcioneren. vanochtend niet. eigenlijk kwam ik er totaal in paniek onder vandaan.
Toen heb ik eigenlijk niet eens nagedacht en per direct school afgemaild. terug naar bed. Vriendje moest om kwart over 12 smiddags moeite doen om me uit mn coma wakker tekrijgen... Halve dag verslapen. In bed voelde ik me nog wel veilig en okee, maar ik moest er eigenljk meteen uit van mezelf enzo.

Nouja, goed, rampendag. Geprobeerd veel te doen omdat dat moest, maar ja, eigenlijk lukte niets enzo.
Wel gaan trainen savonds, en dat was wel fijn.
Nu ben ik vooral blij dat ik morgen nog een dag vrij heb. Nog even niets.
Nouja niets.. Huishouden, studie..
God was het allemaal maar voorbij een keer. dat het echt niets was.

T is moeilijk, oefenen met de veilige plek, met de kleintjes.. Zoveel confrontatie met van alles. Met elkaar, met hoeveel zorg ze nodig hebben....
Echt rustgevend is het nog niet heel erg voor me. vooral spannend enzo, bang om het verkeerd te doen, dat het niet goed lukt... Want dan scheen het eraan te liggen dat ik niet genoeg wilde..

Weekend alweer geweest. drukjes. Trainen ging wel eindelijk redelijk. Ik baal er zo van dat als mijn geest een keer meewerkt, mn lichaam het zo opgeeft!
Of ik ben al moe voor ik begin, of ik krijg meteen weer last van dat getril. Echt niet grappig meer, want het is nogal vervelend bij het sporten ook.

Morgen weer een dagje toelatingstesten draaien. Altijd wel leuk. maar wel super vermoeiend als de docenten in de buurt zijn. die twee zijn zo supervermoeiend samen. Kan ik niet goed inschatten, en ze willen dat ik doe zoals ik niet ben enzo.
Maar op zich, als ik vergelijk met hoe ik er twee jaar geleden stond en hoe nu, dan scheelt het wel een stuk :). maar met een beetje mazzel zijn ze op stagebezoek enzo, en runnen we de zaal lekker met z'n viertjes. Rustiger en fijner. we zullen zien.

Er zit een hoop in mijn hoofd, maar ik geloof dat ik erniet uitkrijg wat er echt toe doet. stom.

Therapiewerk

Vandaag hard aan de slag geweest bij nieuwe peutje. Wil je geloven dat ik er barstende spierpijn van heb!
Ze vroeg even naar hoe het nu ging, en daarna gingen we aan het werk met een veilige plek. Ben ik op zich wel eens eerder mee bezig geweest, maar toen moest ik het heeeel veel zelf doen. Nu deden we ook veel door middel van 'geleiding'.
Ik moest mn ogen dichtdoen (zoooo moeilijk, vandaar de spierpijn, alles verkrampte), en die plek weer voor me halen. zij gaf me dan allerlei opdrachten (kijken, voelen, creeren enz) en ik moest veel vertellen wat ik zag.
iedereen moest/mocht een eigen plekje maken in de grote tuin, maar ook een eigen kamertje maken als ze wilde.
Vooral voor de kleintjes moest goed gezorgd worden. Ze hebben nu allemaal een eigen kamertje (behalve de kleinste die slaapt bij een grote op de kamer) met een mooi bedje, speelgoed, knuffels en van alles en nog wat. Wat een twijfel en emoties leverde dat op.. de bekkies van die kleintjes en hun reacties!!
Hun kamertjes zijn veilig gemaakt met kleine deurtjes waar alleen zei doorheen kunnen, en grote deuren met sloten, veel kussens, dekens en nachtlampjes.
En, tot groot ongenoegen moeten ze voortaan op tijd naarbed.. waar wij gezamenlijk voor moeten zorgen. Ik heb samen met nog iemand de zorgtaak op me genomen voor ze..
degene van ons die 'vrij'heeft doet de kleintjes.

Het was gewoon wel allemaal vrij bizar allemaal hoor.
Ik hebzelf in ieder geval mijn veilige bedje bovenin mn boom afgemaakt, en wat spulletjes voor de kleintjes verzameld. Ik weet niet of ik ook nog een 'losse'kamer wil verder. Kan altijd nog. maar pfoei.. t was wel superzwaar.
Om zo te focussen, terwijl ik mn ogen dicht had (hoe houd je dan de rest van de wereld in de gaten!?), om iedereen zo bezig te zien en horen, om de bijbehorende emoties te zien en horen... Om hier zo mee bezig te zijn, te merken hoe onveilig het was...

anyway, dus veel oefenen komende week met mn veilige plek. :)
ben wel onwijs onder de indruk van mn nieuwe therapie hoor. Doortastend, gericht... en mn peut komt echt okee over enzo, wat begrip, maar wel ook scherp inzicht.
Fijn.

afscheid

Wat vliegt de tijd toch!
Druk weekje gehad hoor. Twee dagen getest op school, een dag vrij (slapen!!!) gister stage en afscheid van spigiater en mn peutje, en vandaag stage en nieuwe peut.

Afscheid van oude peut ging okee. Had ik met Sera wel van te voren besproken, en dat was echt fijn, want zelf wist ik echt niet hoe of wat. Uiteindelijk besloten om geen taart mee te nemen, maar haar uit te nodigen om een bakkie te gaan doen. Gingen er wel van uit dat ze dat niet aan zou nemen (was ook zo), maar in het kader van, het is mijn afscheid, en je wilde weten wat ik leuk zou vinden, en in het kader van assertiviteit en niet voor een andere denken enzo ;).
Maar goed, uiteindelijk gewoon in ons witte hokkie gezeten, nog ff een uurtje naar 'mijn' deur, muur en klok gestaard. Nog fijn gepraat over mij, over haar als peut, over wat algemene dingen, over afscheid.
Ik had een schilderijtje gemaakt, een bijna kopie van eentje die hier in de gang hangt die ik al eens eerder gemaakt had. Doodeng, maar geloof dat ze t wel okee vond.
Een van de kleintjes had een tekening gemaakt. god wat voelde ik me stom toen ik die gaf. En ze m ook nog 'mooi' vond. Ja. Ehm. Dus. maar goed. het was okee, het voelde okee. wat dingen uitgesproken enzo.
En het bijzonderste: toen ik haar vroeg om een 'zakdingetje' wilde ze daar eigenlijk ff wat tijd voor hebben.. Dus ik zag het al geweigerd worden.. tsja, er was geen tijd meer..
Toen stelde ze zelf voor dat ze t op een kaart zou schrijven en die op zou sturen. voor haar doen is dat geloof ik wel heel bijzonder. Dus. Warm. even. en traantjes.

vrijdag

We gaan verhuizen. Het begint ook steeds een beetje echter te worden nu. Tot nu toe voelde het allemaal zo onwerkelijk.. maar nu begin ik er toch echt een beetje op te rekenen en te vertrouwen.

en ik begin me ook iets veiliger te voelen bij het idee. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dolblij met het nieuwe huis, en hoe het kan gaan worden enzo. Maar ik vind het ook heel erg moeilijk om mijn oude huis te verlaten. Dit huis, waar ik ontsnapte aan mijn ouders. Waar ik leerde hoe het ook kon, wie ik zelf was...
Mijn huis waar ik erg mezelf was, en mijn eigen baas... Niemand die er iets over kon zeggen enzo..
Vriendje die erbij kwam wonen was okee. zolang het mijn huis bleef. Waar ik best dingen aan wilde passen aan hem, maar Ik had het veto, en het bleef "mijnplekje".
Nu heb ik straks geen eigen huisje meer. Nu hebben we straks samen een huisje.. Samen... Ook van hem. Toch weer afhankelijk..
Zo eng, ik kan niet uitleggen hoe ontzettend paniek dat is..
Ik heb het er ondertussen wel met vriendje en mn peut over gehad en we hebben nu als oplossing bedacht dat het huisje op mijn naam komt te staan..
Gewoon omdat het anders toch wel heel snel en heel veel is. Ik stem erin toe dat het 'ons' huis is, en we het samen gaan inrichten en doen enzo... Maar het idee dat het op mijn naam staat... dat maakt het veiliger... Nooit meer adt ik afhankelijk ben van iemand omdat ik anders geen plek heb, geen geld heb enz... En dat is hiermee een beetje, klein beetje beschermd.
Ik weet dat het klinkt als onzin, en dat ik gelukkig moet zijn met mijn lieve lieve vriend, dat ik het zo onwijs goed getroffen heb vergeleken met sommigen hier. en ik ben ook heel blij met hem, en waardeer hem ook super.. maar ik krijg gewoon niet uit mijn achterhoofd dat alle slechte relaties ook goed beginnen.. En dat hoewel ik nu verwacht dat we samen oud gaan worden, het ook kan dat we eindigen met ruzie of weet ik het wat...
Nouja blablabla.

Vandaag ook kennisgemaakt met mn nieuwe behandelaar. Nog wel onwennig hoor, een eind reizen naar mn nieuwe (poli)kliniek, telkens kennismaken enzo.
maar ik moet zeggen dat ik op het eerste oog een hele leuke jonge vrouw getroffen heb. Ze ziet er lief uit, zacht, en ze klinkt rustig, vriendelijk maar wel zelfverzekerd. Dat geeft vertrouwen.
Ik voelde me vandaag best redelijk op mn gemak (voor zover dat kan in een eerste gesprek), en dat zegt toch wat over haar. Ook vond ze dat ik assertief overkwam. Nou is dat voor een gedeelte een houding uit onzekerheid, om mn echte gevoelens te bedekken, maar toch zegt het wel veel als ik uit mezelf dingen durf te vragen of in tebrengen.
En dat deed ik vandaag..

Dus... Wel blij met mn nieuwe behandelaar, ik heb ondertussen al engere/ergere/dommere mensen voorbij zien trekken. Heb het gevoel dat ik hier wel mee vooruit zou kunnen komende 4,5 jaar.
Want dat ga ik ondertekenen volgende week... De doelen voor het eerste half jaar, en mijn goede wil voor de komende 4,5 jaar, de gehele duur van de behandeling.
Pfff. en ik was het reizen nu al zat vandaag! Dat wordt wat! nog 4 jaar, 4 maanden en 3 weken

gesprek

ehm. donderdag uitslag over mn intake.
de intake waarvan ik dacht dat ie wel onwijs goed ging, maar waarover ik een nogal erg nietszeggend briefje kreeg met daarin een afspraak voor een orienterend gesprek
bij de afdelingsleidster (dezelde als van het informatieve gesprek)
En eigenlijk, door dat briefje, vrees ik ineens weer het ergste.. dat ik niet welkom ben, niet in het programma pas.. dat ze me niet geloven.. me een aansteller vinden, ik gewoon te gek ben.. kweetniet..

Vanmiddag toen mn schoonmoeder me aansprak op msn het heeeel nonchalant in het gesprek gegooid, dat ik donderdag die afspraak had. of ik wilde dat ze meeging... Ik durfde niets te zeggen, eroverheen gepraat enzo. dat vatte ze maar op als een ja..
Echt superlief en heel fijn! Ook gezien het natuurlijk stukkie rijden is en ik vooral opzie tegen de terugweg. Kheb ook wel eelrijk gezegd dat ik t fijn vond enzo.. en dat het bijzonder was voor me, en moeilijk ook wel, om dat toe te laten.

net spreek ik haar weer op msn. er is een kans dat ze niet kan donderdag, de vader van een kennis ligt op sterven, en als ie dit weekend gaat is de begrafenis waarschijnljk donderdag. Het was ook even iets te makkelijk en iets te mooi natuurlijk... Echt stom van mij... zo voel ik me. verschrikkelijk stom.

donderdag

En toen was het voor mij al weekend.
Afgelopen week op school niets meegedaan, enkel gekeken. Ziek pootje he, dan krijg je dat. Gisteravond nog Sinterklaas gevierd met een berg meiden, supergezellig, maar blijkbaar mijn laatste restje energie. Was vanochtend kapot, en best een beetje beroerd. Al snel bleek dat de kleintjes heeeel erg ziek waren, dus na wat angst enzo toch maar afgebeld.. Vrije ochtend. Geslapen tot 12 uur.
Vanmiddag spygiater en peutje geweest. pff, hoeveel energie kan wakker blijven kosten ;). Nu weer bedje bank, en alvast afgebeld voor mn training vanaaf en stage morgen.
waarschijnlijk zou ik het op zich wel weer moeten kunnen hoor, ik kan altijd wel door. Maar praktisch gezien is het denk ik handiger om mezelf nog lekker even een dagje rust te gunnen. Er zit namelijk ook weer een onwijs druk weekend aan te komen, en zit er toch beetje door heen te gaan enzo.. :S.
Dus. heb ik morgen een dagje weekend. jeej. uitslapen en hangen. Nu al zin in zeg!

pff, belt mn peutje net nog. Heb het ergens toch moeilijk met het afscheid hoor. Gelukkig hebben we het al 3 weken in thpie over 'afscheid nemen' en de rol van bepaalde mensen in je leven, en gevoelens daarbij. Supermoeilijk, maar wel heel goed merk ik.
Ik schaam me allen zo dan. zit ik daar met tranen omdat ik het niet koel vind om afscheid te nemen van haar. Ikb edoel kom op hee, t is mn therapeut hoor, niet mn vriendin ofzo... Ik wist dit vantevoren, en ze laat wsl geen traan om mij enzo...dus.. stomme ik!!! grrr dat ik r zo belangrijk heblaten worden!
bah

blaat

wilde wel dingen kwijt, maar kon de moed niet opbrengen om eht onder woorden te brengen.

Druk tijdje. School, ik was ziek, en dan ook nog sinterklaas. Blegh.
Vandaag intake gehad voor mn nieuwe behandeling. Viel 300% mee. Ik had een enorme vragenlijst verwacht, maar omdat mn peutje zoveel info opgestuurd had waren hun meeste vragen al beantwoord. En het was wel een okee psycholoog. Wist duidelijk waar ze het over had. Fijn!

Veel in mijn hoofd. ben ergens wel heel blij dat ik het zo druk heb. Scheelt in het me schuldig voelen. En ook gewoon in nare dingen denken enzo.
Ik kan moeilijk omschrijven waarom ik het zo meoilijk heb met Sinterklaas enzo. Ik zou het zo graag kwijt willen... delen.. maar ik kan de woorden nie tvinden, en verstop het atotmatisch weer weg... Bovendien.. wie zou het begrijpen, en wie zou er wat mee kunnen..

blaat.. zie je, ik kom toch neit verder ;) klaagzang enzo.