Nou, das dus voorlopig weer langemouwenwerk... :S kon t eg nie inhouden... *schaaaaaaaaaam* ~blurp~ Voel me wel stukkie beter. En t scheelt dat ik niet veel praktijk heb komende week ivm hemelvaart en shit. Maar toch. I did it again... Krijg je met al die nike-shirts he... Just do it... jaja...

Een stapel kindertekeningen ligt op mijn bureau, een gedeelte trots gesigneerd met een hobbelig 'nina'. Een tekening voor mijn hulpmamma, voor mw, voor sera en tai... en nog veel meer.. De paniek is een beetje over, de bibbers en angst ook... achteraf is het geloof ik wel goed die doorbraak.. heb ik eindelijk eens eerlijk gezegd wat ik voel tegen een psyg.. Hoera voor mij!
Achteraf gezien had ik naar mijn hulpmamma's gekund... maar dat kon ik toen natuurlijk niet bedenken. De schade is beperkt gebleven... een stel kapotte knokkels en nog een keer van de trap gevallen.. De zoveelste keer deze week. Ik wilde dat ik me niet zo aan school stoorde en weer gewoon ging snijden.. daar heb ik namelijk een stuk minder last van dan van de trap vallen of zeepsop drinken of dat soort dingen...
Helaas pindakaas ben ik tegenwoordig doodsbang voor mijn mentrix. Maar...... ik doe mooi geen lange mouwen meer voor haar aan!!! Okeej, alleen als het net misgegaan is dan....

Net een uurtje therapie gehad. ~bibberbibber~ Die godverlaten klotepsyg! .. Sorrie... da's niet aardig, en ook niet gemeend, zij kan er ook nix aan doen dat ze nou eenmaal psyg is.. vrij ondankbare taak bij mij... Ik heb zelfs besloten dat ik haar wel aardig vind... Ja... dit zou wel eens kunnen werken.. Ze leek vandaag aan te voelen dat ik het over iets anders wilde hebben, dat het niet goed ging... Ik kreeg een uitbarsting.. doodeng... gevoelens, frustraties, woorden stroomden uit mijn mond. Gevolgd door tranen over m'n wangen. Ze bleef rustig... zei dat het goed was, maar wilde overschakelen van onderwerp. Ik ergerde me aan dr. Goh wat vervelend, maar nu iets anders. Als van. Ja, naar, maar zoek het even uit, IK wil het ergens anders over hebben. En wat je met die zooi doet dat zoek je zelf maar uit. Flapte dat er in dezelfde heftigheid er ook uit.. *oeps* Bang dat ik tever ging.. dat ik dramde... dat ze kwaad zou worden of me in een keer zat zou zijn. Maar in plaats daarvan schakelde ze ineens terug.. leek het net of ik even een stukje mens zag, en niet de -wat-voor-gevoelens-roept-dat-op psyg. Heel even leek ze echt betrokken.. wat ZIJ kon doen om mij te helpen.. dat moest ik zeggen.. Ze ging meteen ruimte zoeken voor een afspraak VOOR hemelvaart.. .had maar 20 minuten, vond dat naar, wilde dat ze meer kon bieden.. even leek ze het echt te menen... Toen schoot er iets naar binnen.. iets dat dacht.. ja, ik denk dat ik het met haar wel weer aandurf... Ze kon me geruststellen, en ik voel me schuldig dat ik me zo heb laten kennen, kennelijk zo doorgedramd heb dat ik nu toch ergens tussengepropt ben.. tijd in beslag neem die eigenlijk niet voor mij bedoeld is, die ik niet waard ben...

Op de terugweg bibbers.. tranen.. harde muziek en nog harder meezingen.. mensen kijken, mensen lachen. Laat ze maar. Ik wil naar huis, naar mamma. Net op tijd bedenk ik dat ik niet de mamma heb waar ik heen wil... niet kan schuilen...

Misschien moet ik hiermee stoppen.. ik voel me hypocriet dat ik me nog zo naar voel, terwijl alles nu toch achter de rug is. Schuldig, dat ik nu nog zoveel tijd en aandacht in beslag neem van iedereen, terwijl er eigenlljlk nix meer aan de hand is.. Soms krijg ik het idee dat hoe meer ik erover praat, hoe dieper ik erin wegzak... Maar is niet meer praten een remedie...

Ik zou zo graag normaal zijn... of de hele wereld laten weten wat er aan de hand is.. waarom ik het allemaal niet net zo kan als zij allemaal... niet om medelijden, meer om het onbegrip uit de weg te gaan... zodat ik misschien geen zelfverdediging meer hoef te doen.. God, ik HAAT dat vak!!! En toch blijft het trekken.. een soort uitdaging, de altijd zo aanlokkelijke brugleuning waar je nu eenmaal over moet dansen... Waarom wil ik altijd over de randjes lopen, dingen uitlokken, kijken hoe ver ik kan gaan.

Nu, op school, kijken hoever ik nog kan voor ik instort, bij mijn ouders, hoever ik nog kan gaan voor het weer misgaat, met eten, met slapen, met alles en iedereen. Af en toe ben ik net zo'n kleuter die de hele wereld aan het uitproberen is....
IK BAAL ERVAN!!!

Ik bof met mijn twee pleegmamma's die veel van mij houden, en ik van hun, dat besef ik ook iedere dag weer. Ik ben ze zo in en in dankbaar voor alle liefde en geluk die ze in mijn leven brengen, voor dat ik ze heb leren kennen.. voor dat ze mij in hun leventje binnengelaten hebben...
Ze zijn gewoon geweldig en gedragen zich ook echt als mamma's... Knuffel hier, knuffel daar, altijd welkom, lief... alles in de gaten willen houden... supermensjes zijn het!!! En het leuke is dat de band met de 'pappa's'ook steeds beter wordt... okeej, dat zijn nog niet echt pappa's, dat ik me zo durf te gedragen enz enz, maar voor mijn gevoel wel steeds meer. En ik merk het ook aan hun gedrag. Leuk... speciaal... en ook heel moeilijk. Want ik weet ook dondersgoed dat ik NOOIT er echt bij zal horen...

Ik ben bang wat anderen ervan zullen denken als ze hier komen, dat iemand erachter zal komen dat het mijn page is... blub...
Maar zoveel mensen komen er niet, bijna niemand weet het adres... Aan de ene kant blij en veilig, aan de andere kant jammer... Ik ben toch wel 'nieuwschierig' (is dat het goede woord) wat mensen ervan vinden. Hoe ze over mij denken nu ze dit weten... Of ze me nog gekker vinden, of me juist beter begrijpen.. Soms heb ik op school zoiets van: en nu schrijf ik het op het bord, dan zoeken ze het verder zelf maar uit en hoef ik niets meer uit te leggen... kan ik gewoon zijn wie ik nu ben.. Dat lijkt me heerlijk, maar ik weet ook dat het niet kan..

Ik ben het vechten tegen de wereld zo moe... Gelukkig zit ik nu in mijn veilige haventje te wachten tot de wereld gaat slapen... Ik bof echt maar... twee hulpmamma's om je hart bij uit te storten. ik ben stukken rijker dan anderen!!! Mazzel ikke!!!! :) Als ik dat zo bedenk denk ik vaak: waar zeur ik toch eigenlijk over...

Tsja, waar zeur ik toch eigenlijk over..

alles, maar dan ook alles lijkt beelden op te roepen.. een spelend kind is wat ik gemist heb, een huilend kind doet zeer aan mijn hart. Een bokshandschoen zorgt voor flashbacks, en alle voorbijrijdende auto's lijken op HUN auto. Niets is zoals het is, waarom kan niemand dat begrijpen.

Gelukkig zijn mijn hulpmamma's er. Zij laten me vergeten, voor een tijdje... knuffelen me ineens (zelfs dat roept beelden op, gemis), geven me even het gevoel van veigigheid.

dinsdagavond

Zoohoo, we zitten weer. Had ik vandaag even boksen heej... sjeesus... Da's gewoon niet leuk meer man.. En dat soort vakken krijg je dan ook nooit van een aardig lief vrouwtje, nee, dat zijn altijd van die enorme te goed gebekte gozers... Tsja, en dan te laat komen... Dan ben je dus de lul...
Ik vond ut ENG!!! Iedere keer al die vuisten die op je af komen.. sjees..... Maar ik moet heel eerlijk zeggen dat toen ik 30 seconden vol mog meppen op een handschoen dat wel ff lekker was... Alle agressie en angst er ff uit. Maar daar haat ik mezelf dus weer om... Dat IK dat soort dingen lekker zou vinden... Ik had in ieder geval een les vol flashback's en angst...

Iedere keer die vuisten op je af zien komen, ik hoorde er andere dingen bij, zag andere gezichten langsflitsen. Sloot dan maar weer mijn ogen, in de hoop dat het snel over was. Op de achtergrond zat een stemmetje op te jutten: komop, meedoen, dit zijn de dingen waar je wat aan hebt!!! Een anders stemmetje was het daar niet mee eens... dat ik dat alleen al durfde te denken.. En ik.. ik deed moeite om niet heel hard weg te rennen.. Ik, wij, weet ik het wie, waren bang.. heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel bang... Voor de grote boze leraar, die zo af en toe flink rake opmerkingen mijn kant op stuurde, voor Sofie, mijn klasgenote die het nu weet en die tegen me kwam boxen, voor alle dingen die ik zag tussen de gezichten van mijn klasgenoten door.... Ik kon wel janken... Na boxen had ik tien minuten om door te racen naar volleybal, dat in de buitenhal gegeven wordt, een stukkie verderop. De frisse lucht hielp, en in de drukte van rondvliegende ballen viel het niet zo op dat ik niet helemaal mezelf was. Maar ik was totally knok out... Hoelang kan ik dit nog verborgen houden... hoelang gaat dit nog zo door. Waarom kan ik soms wel 'vechten' en nergens last van hebben, en waarom soms niet... Komt er ooit nog een tijd dat ik zonder angst naar zelfverdediging zal gaan... zonder al die paniek de les kan volgen. Boxhandschoenen dragen zonder schuldgevoelens... Ik wil niet meer totally knok out zijn, alleen omdat ik moet sparren...

Waarom kan ik het niet gewoon van de daken gillen.. het iedereen vertellen... zodat ze het snappen, niet meer met hun handschoenen op me af zullen komen, niet meer tegen me schreeuwen als ik bang ben... Ik kan er niet meer tegen, het stoerdoen, lachen, net als de rest, maar je afvragen wat er zo grappig was. Het was helemaal neit grappig, hij is veel te dichtbij, het is alleen maar eng... Waarom moet ik dit doen? Iemand met een gebroken been hoeft toch ook niet te lopen? Waarom moet ik met mijn gebroken ziel dan vechten... ik kan het niet... niet meer... waarom laten ze me toch niet allemaal met rust?!

Het zit me dwars... Een (was ooit goede) vriend van mij verklaarde een tijdje terug dat ie (toch weer) verliefd op me was... Hij kon er nix aan doen zei ie... ik ook niet zei ie... En toch voel ik me schuldig. Vorig jaar vertelde iedereen het me al. Pas nou op Nien, die jongen is stapelgek op je! Dat kon niet, mocht niet, waarom zou hij. Trouwens, ik merkte toch nix. Dus ik ging vrolijk door de nix wetende vrolijke meid uit te hangen. Tot ie het zelf zei.. Okeej... en dan.. nix dan.. afstand nemen, paniek.. Help, hoe kan dat nou? Waarom ik? Sera is toch ook altijd in de buurt? Sera is veel leuker, liever, aantrekkelijker... waarom in godesnaam niet sera.... waarom ik.. wat heb ik fout gedaan, hoe kan ik het weer goedmaken... Kon ik niet.. .het laten bezinken was het advies van iedereen om me heen. Dus dat heb ik gedaan. Ik heb de arme drommel in kwestie gruwelijk slecht behandeld, kompleet verwaarloosd en in de steek gelaten, zomaar... Hopend dat ie het zou zien, dat ik een achterlijke truttebak was en dat het over zou gaan. Nog schuldiger, nog meer moeite om hem te zien Nu was het wel over, dacht ik, dacht iedereen. Dus spraken we weer eens af, gingen weer eens wandelen. Wanhopige poging van Nina om haar schuldgevoelens tot stilte te sussen.. het gebeurde goed te maken.

En toen, een tijdje terug, weer dat sms'je. * heeft gelijk... schreef hij.. En dat ging dan over dat * had gezegd dat hij gewoon smoor was... Dat was hij ook... weer.. nog steeds?! Alarm... Hoe kan dat.. wat doe ik fout. Pappa klonk door mijn hoofd: slettebak, je daagt het uit. Hoer.. je vraagt er zelf om, jij wilt dit soort dingen. Ik wil dit niet horen, het maakt me bang. Iedere keer als ik hem nu zie moet ik eraan denken, vraag ik me af wat ik verkeerd doe. Ben ik echt uitdagend?! Ik kan het me wel voorstellen... misleidt ik jongens, geef ik ze de verkeerde indruk?! Ik ben vrij spontaan, knuffelig.. Kan iemand heel enthousiast binnenhalen.. Maar moedig ik ze ook aan? Wil ik het inderdaad?! Ben ik de slet die hij zegt?! Soms, dan zie ik het achteraf. Nien, je bent een slet... je hebt gewoon ordinair met die gozer zitten flirten. Waarom heb je dat nou gedaan meid, dit wil je helemaal niet... Wel, zegt een stemmetje dan, ik wel... Ja, en dan heb ik dus pech.. Drie van de vier keer durf ik dit slachtoffer dan ook nix te weigeren. Omdat ik het tenslottte zelf uitgelokt heb, het mijn eigen schuld is. Dat was ook een beetje zo met Peter. Hij had zoveel voor me gedaan.... gaf zo duidelijk aan dat ie heeeeeeeeeeel erg gek op me was, dat hij dacht dat het van mijn kant ook zo was... ik liet me meeslepen... een deeltje van mij wilde het ook. Doe het, geef hem wat hij wil, geniet nou eens een keer man, doe wat anderen van jou leeftijd doen. Een ander deel was berustend... als hij dat nou zo graag wil... ik heb er geen last van.. De rest was bang, eenzaam en voelde zich naar... Verafschuwde dat hijgende lijf daar boven zich. Sindsdien vind ik het ook heel moeilijk om hem te zien.

Ik ben gewoon bang, dat ik zoiets weer laat gebeuren, en dan met iemand die ik gewoon niet wil kwetsen. Bang voor alle gevoelens die dit oproept. Ik haat mezelf, omdat ik het weer voor elkaar gekregen heb, en tegelijkertijd ben ik boos op de wereld, hoe uitdagend was ik nou? Sera is bij ons in huis degene die naakt rondloopt, ik niet... maar toch, Sera's grenzen zijn altijd duidelijk. Ze is opener, kijken mag, maar geeft aan tot waar ze wil gaan. Heb ik dat niet, is dat mijn probleem? Geef ik ze het idee dat ze wel degelijk een kans maken? En hoe doe ik dat dan?!

En waarom ben ik niet zoals de rest van mijn leeftijd? Vind ik niet een jongen heeeeel leuk, wil die gast zoenen, een relatie?! Laat staan dat ik verliefd wordt... Is dat normaal? Ben ik soms weer abnormaal? Iedereen heeft vriendjes, of lijkt op zoek te zijn naar een leuke boy, en ik zit in de stress als er eentje interesse in mij vertoont. Echt interesse dan.. Kijk, als het alleen om de sex gaat... tsja, daar kan ik niet warm of koud van worden, laat staan een schuldcomplex krijgen. Maar de mensen om wie ik geef, of met wie ik veel omga, die moeten niet in mijn gevoelenswereld gaan rotzooien hoor.. dat kan ik niet aan...

In mijn achterhoofd hoor ik pappa, terwijl hij naar me kijkt. 'Kijk nou hoe je eruit ziet man, je vraaagt er toch om! Echt meid, ik zou je de straat op moeten zetten, hoereren is je op het lijf geschreven. Maar dat heb je zelf vast al wel ontdekt he?! Je geniet er nog van ook he?! Slettebak... Daag die jongens toch niet zo uit... Niet dat je zo bijzonder bent hoor, mooi ben je in ieder geval niet, maar dat gedrag. Mannen willen nu eenmaal maar een ding, en dan maakt het ze niet uit of dat met een lelijke heks is of met een schoonheid. En ja, ze weten dat ze het bij jou kunnen krijgen.. dat straal je nou eenmaal uit... Je wilt het he? Zeg dat je het wilt! Zeg me dat je het wilt! Hoer! Waarom ga je niet meteen zonder ondergoed lopen he? Of weet je wat, compleet naakt. Dat lijkt me wel wat voor jou... Ja, dat past echt bij je! Doe dat maar. Je bent de kleren toch niet waard. Straatmeid, stoephoer! Nou, uit die kleren. Jesus, je hebt de halve school zeker al afgewerkt he?! Ja, dat vind ik wel wat voor jou ja. Onze goeie naam een beetje te grabbel gooien. Doet je toch niets. Nina leeft nou eenmaal alleen voor dr eigen genoegens. Tsja, en die zoek je dan ook overal he... UIT ZEI IK TOCH! Komop, jij wilt hier het hoertje spelen, dan zal je hoertje zijn ook! '

*blup*.. mijn binnen doet pijn... waarom zijn dit soort gevoelens niet te omschrijven.. dit soort scenes niet weer te geven.. ik hoor het in mijn hoofd, zie het zich afspelen. Soms een hele film in een telletje, onmerkbaar voor de wereld, andere keren juist in slowmotion, duren de gedachtes oneindig traag, terwijl je zou zweren dat je nog geen minuut weg geweest bent... blijkt het een half uur te zijn.. ook nu... onpakbaar, deze beelden, en niet te beschrijven.
Mijn ogen druppen en mn lijf verkrampt. De pijn van zijn slagen is weer voelbaar, en ook de woorden striemen weer in mijn hart... gaat dit ooit over...

Het voordeel van oppassen is dat je gewoon verplicht niets moet doen. Was ik nu thuis geweest, dan was ik gaan stressen, de boel opruimen, afwassen, zuigen en nog veel meer van die nutteloze dingen die dwangmatig door mij gedaan worden. Of waar over gestresst wordt. En nu zit ik gewoon verplicht op de bank tv te hangen. Iets anders kan gewoon niet.. en ik wordt er nog voor betaald ook.. slim toch... Waarom erger ik me dan zo dat ik nu niet iets nuttigs doe?!?!?...

zaterdag

ik heb een nieuw oppashumpsie.. klein, huilerig en aanhankelijk. Ze kruipt midden tijdens een brulbui in je nek om dan haar snotterige neusje te verstoppen in je hals. Aandoenlijk.. Op mijn arm valt ze eindelijk in slaap, nog nasnikkend. Wat een warm gevoel levert dat op. Zo'n hoopje mens dat vol vertrouwen in je armen slaapt. Bij je wil zijn. Samen eendjes gevoerd, buiten gespeeld... kinderen zijn geweldig... de beste remedie..
Maar het is ook wel heerlijk als ze slapen....

vrijdagmiddag

3 uur heb ik erover gedaan.. drie uur om van school bij mamma * te komen!!! Drie f*cking uren!!! Lang leve het openbaar vervoer, hoera, hoera, HOERA!!!!

maandag

schoollife has started again. Leuk.. of niet.. eng, en vertrouwd. Nog een dagje en dan komt mw. Help, mijn kamer is een mess. Van het weekend kwamen de matrassen die ik voor mijn verjaardag gekregen had. Te groot... gemaakt voor een bed van 2 bij 2 (weet je dat zeker Nien, ja hoor echt waar) terwijl mijn bedje dus 2 bij 1.80 is. Dan baal je.. heel erg.. zeker als je ouders dan ineens lief gaan lopen doen en alles willen regelen..

Ik baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal!!! Ik ben sacho, wil me goed voelen. Ik wil zaterdag naar het klassenfeest, tot 6 uur doorgaan, ergens logeren en dan de volgende ochtend vroeg de trein pakken om te gaan werken. Maar ik weet dat ik dat niet kan... dat het dan helemaal mis gaat. Bovendien, het idee aan een klassenfeest vreet alle energie nu al weg... Hoe kom je zo'n avond door... Hoe kom ik vandaag door.. waarom probeer ik het eigenlijk...

Dalijk nog een uurtje volleybal en dan naar huis. Lesgeven, eten, opruimen en naar bed. Ik wilde dat ik nu al naar bed kon. En ik vind volleybal nog wel leuk!!!!! :(

ik durf nieeieieeieiet....

Ze komt niet... Belde net.. Kan toch niet, dubbele afspraak. Dinsdag. Dinsdag lijkt ineens zo ver weg.. Oneindig ver. Zou ze toch niet willen.. Er tegenopzien? Zag ik er tegenop? Ik ben teleurgesteld nu, verdrietig. Donker. Weet zeker dat ze me neit moet. Een wijs stemmetje klopt op mijn hoofd en zegt dat dat onzin is, dat ik dat ook wel weet.. Dat ze gewoon niet kan. Maar waarom werkt mijn gevoel dan nie tmee? En de rest van mijn gedachten. Ik ben verdrietig, het juiste gevoel is niet te omschrijven. Zolang ik net bezig was ging alles goed, ik genoot van het spel, de koters en de zon, maar ieder moment rust komt de enorme leegte als een emmer water over me heen... Het golft gewoon door mijn lijf en in mijn hoofd.

Het wijze stemmetje zegt dat het zo dinsdag is, dat de tijd vliegt. Dat het heus wel leuk is. Vanavond kaasfonduen, nou leuk.. ik wil eigenlijk alleen maar naar bed. Maar ik ga zo maar naar *. Mijn paraplu ophalen, daar heb ik nu tijd genoeg voor :( Of eigenlijk niet mijn paraplu, maar de paraplu van mijn pleegtante. Bestaan die? Ik heb er in ieder geval een! En ik ben er trots op... :)

Van de week reden we met haar en mijn hulpmams naar huis. Even bij haar kleine poesjes kijken. Mijn pleegbroertje/zusje kregen allebei een zakje snoepjes.. ik hopen... dat kreeg ik vroeger nooit, mocht niet van mijn moeder. Ze moesten me geen snoep geven, ik was al zo dik... Nu, na een grapje, kreeg ik ook een zakje snoepjes... Zielsgelukkig.. ik hoor erbij.. was het maar zo, was het maar echt zo... Was ik maar hun zusje en hoorde ik er maar bij. Hoor ik er al bij?

Donderdag

Jolande belde vanmiddag. Zomaar. Terwijl ik me een beetje stoer stond te volene op het sportveld. Ik schrok ervan, was even kompleet van mn stuk gebracht. Nouja, even, de rest van de dag. Maar na 5minuten was ik wel weer in staat om terug te bellen (ik kon niet meteen opnemen...) Ze wilde afspreken. Nouja, ze begon over mijn overdrachtsdingens... Dus ik had zoiets van 'O ja, vandaar' btje teleurstelling, maar wel heel handelbaar. Of ik het op kwam halen, even doorkijken. Prinam, helemaal blij. Of ze het soms zou komen brengen, of ik dat leuk vond. JA! hartkloppinkje. De wens van de afgelopen halfjaar, de grote angst van nu. NEE! INeens alle pijn in volle hevigheid. WIl ik haar wel zien? Haar daarna weer missen? Tuurlijk wel. T is leuk haar weer te zien. En eng. Wat moet ik zeggen, hoemoet ik me gedragen. Ik wil afstandelijk zijn, niet meteen 'happen'. Onafhankelijk, laten zien dat ik haar neit nodig heb, haar niet mis. Maar dat doe ik wel.. en ik wil gewoon blji met dr zijn, van dr genietnen.. HELP... Ik ben bang.. van mw? voor mezelf???

woensdag

Ik voel weer een donkere periode aankokmen, er zitten nu al veel donkere vlekken in m'n dagen. Dat ik hee enthousiast met iemand zit te praten, maar van binnen een donker gevoel overheerst. Het spookt rond op de achtergrond en als ik niet zorg dat ik ergens mee bezig eb/blijf komt het naar voren. Alles overheersend neem het dan meteen alles over, zorgt dat alles te moeilijk en te veel lijkt. Op dat soort dagen lijkt de dag oneindig lang en houd ik mezelf bezig om de tijd door te komen. Bij alles wat ik doe kjik ik uit naar het einde, maar als ik dan klaar ben is er een leegte en ga ik rusteloos maar weer op zoek naar het volgende nutteloze. Of ik kan de energie niet meer vniden om me ergens toe te zetten, mo op te staan. Het idee aan opstaan uit mijn stoel alleen al maakt me gek en doet me bijna huilen. Met als geoleg dat ik drie uur als een zombie in een stoel zit of op bed lig omdat zelfs het verplaatsen van een arm teveel moeite is. Moedeloos wordt ik ervan. De hele dag te futloos om en depri om door te komen, de avond waarin ik nix meer hoef is het doel van de dag. Maar 's avonds ben ik leeg of rusteloos van bninen. Kapot op van het nix doen, maar niet in staat om te slapen. En van een hele nacht wakker liggen terwijl ik helemaal op ben wordt ik ook niet vrolijker.
Eigenljik erger ik me ook nog zo aan mijn eigen futloosheid, depressiiteit en slapeloosheid dat ik ook nog sago wordt...

Nu ben ik gewoon moe, ik irriteer me aan alles, maar kan me er gewoon niet toe zetten om rust te zoeken in mijn eigen hokkie of naar bed te gaan. Bang om alleen te zijn of voor slapeloosheid...
Waarom kan niemand het laten stoppen? Er bestaat toch vast wel een pilletje voor?! Ofoz.. want op deze manier hoef ik niet zo nodig 80 te worden hoor. Ik leef eigenlijk door in de hoop dat he tbeter wordt, want zo hoef ik echt niet verder. Wil dat gewoon niet. Als dit het beste is wat dat wondermooie leven te beiden heeft, laat dan maa zitten. Ik hoop het niet, dan zouden al deze jaren,al dit, voor nix geweest zijn... voor mijn gevoel...

Bang en opgelucht. Het gesprek van gisteraaf nog vers in mijn geheugen. Wat vertrouwd en gezellig zo, in pyjama op de bank. Wat eng zo, alles zo dichtbij. Ik haat het dat ik weer zoveel verteld heb, weer afhankelijk was, en ik ben tegelijkertijd blij dat ik het hardop gezegd heb.
Het hele idee van wel of niet meerdere persoontjes zit me al weken dwars, en de aangifte angst kost me mn nachtrust. Eigenlijk nog niet eens het idee van dat ze aangifte gaan doen, maar meer het idee dat ik het dus weer moet gaan verstoppen als het mis gaat.. ooit weer.. Ik wil niet weer zo alleen zijn, ik voel me verplicht mijn hulpouders af te stoten, omdat ik bang ben dat ik tegen ze moet gaan liegen.. ik wil niet meer liegen. Niet tegen hun. naja, dat soort dingen dus...
Het kost me nu al twee weken mijn nachtrust, ik denk dat ik het record weinigslapen echt verbroken heb, en eigenlijk kan ik het niet eens verwoorden allemaal. De dingen die me echt dwars zitten lijken er niet uit te willen komen. De psyg, de gevoelens, de aangifte, alles. En dan tussendoor nog de stress van verjaardag, moederdag en stages... BLUB.. ik ben even op...

Helaas dat je dat niet zomaar op je voorhoofd kan plakken...

Moederdag was raar. Ik miste mijn mamma... Mijn echte mamma, heel erg.. De oerkreet die bij ons 's ochtends altijd klinkt... t=moeoeoeoeoderdag... Nu, even snel langs en dan werken. Gek hoor. Wel blij dat ik voor 'de mamma's' toch 'iets' gedaan heb, voor mijn gevoel. Niet veel, maar het voelde wel goed. En hun reactie was ook super.. Ik heb gewoon ineens fammilie. (en die is nu lekker op school :P:P:P)

Zondagmiddag, ik heeeeeeeeel enthousiast: mooi weer, laten we naar het strand gaan, lekker gaan lopen, softballen? Naar het dorp dan? Mijn huisgenoten, lichtelijk vermoeid, zijn onvermurwbaar... Ik houd het een half uur vol, vragen over strand, softballen, ik bruis van de energie. Ik besluit nog een laatste poging te wagen: Wil er dan echt niemand lekker softballen? Sera vind het sneu en besluit me tegenmoet te komen. Vol goede wil zegt ze: Ik wil wel een film kijken over softbal... (moet je 'm wel ff gaan halen) Tsja, wat doe je ermee he....

Ik ben zoooo blij!!! :) Ik heb vannacht bij * gelogeerd, was errug makkelijk met de bus (ik was in drie kwartier op schooool!!!!) en nu heb ik begeleidingsdag met mijn andere hulpmams. Zo leuk, je mama op school :) En gisteraaf was zuper.. Gek... In je pyjama op de bank een koppie thee drinken en praten over all&nix... Blub... Nina feeeeeeeeels good. Alleen ben ik bang dat ik dalijk wel ineen keer instort, ik voel me doodop!

Zaterdag

Morgen moederdag. Een nare dag vind ik dat. Ieder jaar weer verlang ik dan naar dat ideale gezin, ontbijt op bed met die leuke sfeer. Een ontbijtje ala de ikea folders en een picknick rechtstreeks uit de Libelle. Kadoos, bloemen, een moeder die de hele dag lacht en gelukkig is met haar kinderen. Ik ben bang voor hoe het morgen zal zijn. Voel me hypocriet als ik in de winkels door de schappen loop met de spullen 'voor de liefste mamma'. Op zoek naar het kado, dat ene kado, het perfecte kado, dat kado dat ze mooi zal vinden, goed zal vinden. Haar zal verrassen. Waardoor ze me ineens zal zien, het zal waarderen. Ik voel me alsof ik een examen maak.. Heel belangrijk dat ik het goed uitkies, haar reactie zal bepalen of ik geslaagd ben of niet... Toch houd ik van haar.. Zoveel.. teveel.. Zou ze ook van mij houden? Heeft ze ooit van mij gehouden? Toen ik in haar buik zat, die eerste dagen in het ziekenhuis? En wat is er misgegaan, waarom was ik niet haar lieve dochter... Kon ik niet goed genoeg zijn als dochter?

Toch, dit jaar, snap ik wat moederdag is.. Al twee weken lang wil ik de mooiste, duurste, beste kadoo's ter wereld kopen voor mijn twee 'hulpmamma's'. Niets is goed genoeg voor hen, ik wil ze blij maken, laten merken hoe ik ze waardeer, hoeveel ik van ze houd. Hoe ontzettend goed ze zijn in hun 'baantje'. Kortom, prezies het moederdagidee.. Alleen kan ik er nix mee... Ze zijn niet mijn mamma's hoe graag ik dag ook zou willen, en ik heb dus nix te maken met hun moederdag. Dat durf ik ook niet, bang dat ze het niet kunnen waarderen, te ver vinden gaan... Gaat het te ver?? Ik weet het niet... Ik heb net wel voor mijn hulpmamma waar ik nu ben een klein bosje bloemen meegenomen...3 Gerbera's in een wolk gipskruid: niet duur, niet van zeer goede kwaliteit, niet het mooiste en al helemaal niet het beste kadoo van de wereld. Maar het zegt wel: ik vind je lief.. endat wilde ik haar heel graag laten weten. Bij haar is het geen test. Bij haar reactie zal ik altijd geslaagd zijn, ik maak haar blij, gewoon door er even aan te denken, een simpel bosje bloemen net zo mooi als het duurste parfum of een zelfgebakken taart. En daar gaat het om bij moederdag toch... Elkaar door kleine dingen laten merken dat je blij bent met elkaar. In dat opzicht zou het iedere dag moederdag moeten zijn.

En ik wilde, net als ieder jaar weer, dat ik morgen ook op die manier moederdag mag vieren. Liefst met mijn echte mamma, maar als dat niet lukt, dan met een van de twee anderen.